Het peutertopic (2-4 jaar) deel 267

Dat gaat ook al best goed ja!

We waren hier eerder al met allebei tegelijk gestart, maar daar was geen beginnen meer aan. Jeremy vond het ook geen probleem om met een natte broek rond te lopen, en bij Vincent leverde het alleen maar verdriet op omdat hij dus elke keer te laat was. Hebben het toen even laten rusten.
Gaan nu met alleen Vincent verder, hij gaf de laatste paar dagen al zelf elke keer aan dat hij naar de wc moest en deed dan ook daadwerkelijk een plas. Hij zit vol trots naar zijn piemel te kijken nu op de wc haha!

Lucky shot denk ik, maar hier de eerste (plak)poep op de wc gehad! Al twee weken geen stickers meer voor de wc gehad, maar vandaag ineens twee stickers verdiend.

Wat goed allemaal zeg. Hier een peuter die er echt nog geen zin in heeft. Ik heb nog tot juni om 'm zindelijk te krijgen, ik hoop dat het lukt

Vandaag waren we naar belevenisboerderij Schieveen. Daar hebben ze echt een leuke natuurspeeltuin! Alleen hij durfde niet echt in z'n eentje en ik kon hem niet zo makkelijk helpen met z'n broertje in de draagzak. We hebben ook de geitjes en kippen gevoerd, maar de grote geitjes vond ie eng. En de kippen waren echt heel brutaal en kwamen allemaal op hem af dus dat was ook niet zo succesvol. Maar toen we ze gingen voeren van achter het hek was het wel prima ik heb hem maar getrakteerd op een ijsje met spikkels en daarna zijn we naar een park gefietst om daar te lunchen omdat ik daar zelf zin in had al met al prima dagje. Beide kinders deden zelfs tegelijkertijd een middagdutje, dus ik heb ook nog even kunnen slapen

Ik vond de zindelijkheidsbox echt een uitkomst het principe stelt niet zo heel veel voor, maar een vastomlijnde methode en niet maar een beetje aanrommelen met verschillende technieken werkte heel goed voor ons en idd, binnen een week volledig plas en poep zindelijk . De 35¤ oid echt meer dan waard

Ohja daar heb ik ook nog naar gekeken. Maar is het dan nodig dat je een hele week thuis met hem bent? Ik weet niet of de opvang er in mee gaat zeg maar

quote:

Op woensdag 25 augustus 2021 21:22 schreef Aure het volgende:
Ohja daar heb ik ook nog naar gekeken. Maar is het dan nodig dat je een hele week thuis met hem bent? Ik weet niet of de opvang er in mee gaat zeg maar

Ja dat werkt wel echt het beste, het richt zich echt op timing..ontdekken hoe snel de "doorlooptijd" van de blaas is en dan precies op het juiste moment laten plassen. Daar is op de opvang denk ik te weinig tijd voor/zicht op.

Wij hebben er een week vrij voor genomen en het was binnen een week "geregeld"..

Hebben jullie ervaring met de volgende situatie en zo ja, hoe gaan jullie ermee om? Tips hoe ermee om te gaan zijn ook welkom

Vandaag haalde ik mijn dochtertje op van de opvang. Ik haal haar lopend op, is een kwartier lopen en voor het gemak doe ik haar dan in de buggy.

Ze weigerde vandaag in de buggy te gaan, schreeuwde, huilde en wilde constant opgetild worden. Ze weigerde ook zelf te lopen. En dat allemaal op het schoolplein, waar de leidsters langsliepen die ook naar huis gingen en ook andere ouders/ juffen langsliepen en het allemaal zagen gebeuren. #faalmoeder

Ik ben zwanger en ben daarnaast klein, dus ik kan haar niet een kwartier lang naar huis dragen (ze is +/- 12 kilo, terwijl ik ook maar 54 kilo ben en al een kind in mijn buik heb). Ze struikelde ook nog eens 2x, waardoor haar knie bloedde en ze NOG harder moest huilen. Het lukte me ook niet om haar in de buggy te krijgen (ook niet onder dwang).

Ik heb uiteindelijk ruim een kwartier staan wachten, totdat ze wat kalmeerde en haar met een cracker verleid om toch in de buggy te gaan zitten. #faalmoederkwadraat

Hoe gaan jullie om met dit soort situaties? Ik snap dat ze na zo'n lange dag bij de opvang overprikkeld is en daardoor zo doet, maar zo'n schoolplein is echt geen fijne plek om te moeten 'strijden' met je kind.

Ik zie eerlijk gezegd ook nooit een andere ouder zo 'strijden' met hun kind, dus ergens denk ik dat het dan door mij en mijn opvoeding komt.

Wat denken jullie? En hebben jullie tips?

quote:

Op donderdag 26 augustus 2021 19:44 schreef CaVaBien het volgende:
Hebben jullie ervaring met de volgende situatie en zo ja, hoe gaan jullie ermee om? Tips hoe ermee om te gaan zijn ook welkom

Vandaag haalde ik mijn dochtertje op van de opvang. Ik haal haar lopend op, is een kwartier lopen en voor het gemak doe ik haar dan in de buggy.

Ze weigerde vandaag in de buggy te gaan, schreeuwde, huilde en wilde constant opgetild worden. Ze weigerde ook zelf te lopen. En dat allemaal op het schoolplein, waar de leidsters langsliepen die ook naar huis gingen en ook andere ouders/ juffen langsliepen en het allemaal zagen gebeuren. #faalmoeder

Ik ben zwanger en ben daarnaast klein, dus ik kan haar niet een kwartier lang naar huis dragen (ze is +/- 12 kilo, terwijl ik ook maar 54 kilo ben en al een kind in mijn buik heb). Ze struikelde ook nog eens 2x, waardoor haar knie bloedde en ze NOG harder moest huilen. Het lukte me ook niet om haar in de buggy te krijgen (ook niet onder dwang).

Ik heb uiteindelijk ruim een kwartier staan wachten, totdat ze wat kalmeerde en haar met een cracker verleid om toch in de buggy te gaan zitten. #faalmoederkwadraat

Hoe gaan jullie om met dit soort situaties? Ik snap dat ze na zo'n lange dag bij de opvang overprikkeld is en daardoor zo doet, maar zo'n schoolplein is echt geen fijne plek om te moeten 'strijden' met je kind.

Ik zie eerlijk gezegd ook nooit een andere ouder zo 'strijden' met hun kind, dus ergens denk ik dat het dan door mij en mijn opvoeding komt.

Wat denken jullie? En hebben jullie tips?

Niks faalmoeder je hebt haar de tijd gegeven om haar rust weer te vinden en toen wilde ze uiteindelijk toch in de buggy niet zo hard zijn voor jezelf. Dit gebeurt idereen

quote:

Op donderdag 26 augustus 2021 19:44 schreef CaVaBien het volgende:
Hebben jullie ervaring met de volgende situatie en zo ja, hoe gaan jullie ermee om? Tips hoe ermee om te gaan zijn ook welkom

Vandaag haalde ik mijn dochtertje op van de opvang. Ik haal haar lopend op, is een kwartier lopen en voor het gemak doe ik haar dan in de buggy.

Ze weigerde vandaag in de buggy te gaan, schreeuwde, huilde en wilde constant opgetild worden. Ze weigerde ook zelf te lopen. En dat allemaal op het schoolplein, waar de leidsters langsliepen die ook naar huis gingen en ook andere ouders/ juffen langsliepen en het allemaal zagen gebeuren. #faalmoeder

Ik ben zwanger en ben daarnaast klein, dus ik kan haar niet een kwartier lang naar huis dragen (ze is +/- 12 kilo, terwijl ik ook maar 54 kilo ben en al een kind in mijn buik heb). Ze struikelde ook nog eens 2x, waardoor haar knie bloedde en ze NOG harder moest huilen. Het lukte me ook niet om haar in de buggy te krijgen (ook niet onder dwang).

Ik heb uiteindelijk ruim een kwartier staan wachten, totdat ze wat kalmeerde en haar met een cracker verleid om toch in de buggy te gaan zitten. #faalmoederkwadraat

Hoe gaan jullie om met dit soort situaties? Ik snap dat ze na zo'n lange dag bij de opvang overprikkeld is en daardoor zo doet, maar zo'n schoolplein is echt geen fijne plek om te moeten 'strijden' met je kind.

Ik zie eerlijk gezegd ook nooit een andere ouder zo 'strijden' met hun kind, dus ergens denk ik dat het dan door mij en mijn opvoeding komt.

Wat denken jullie? En hebben jullie tips?

Het is een fase en hoort erbij. Ik heb mijn oudste eens, tijdens een gigantische woede aanval aan de kant van een drukke straat waar hij ook niet in de buggy wou over mijn schouders gegooid om maar bij door dikke straat weg te komen. Picture this: ik met baby in de draagzak op m'n buik, buggy met 1 hand dragend en schreeuwend kind op m'n schouder, die van woede ook nog eens in z'n broek geplast had. Ik ga dat denk ik nooit vergeten.

Nu is hij bijna 6 en bijna altijd voor rede vatbaar...

Allereerst, je bent geen faalmoeder. Het is makkelijk te denken dat niemand anders ooit strijd heeft met zijn kind in dit soort situaties en dat het aan jou(w opvoeding) ligt, maar volgens mij is de werkelijkheid dat je er niet bij stilstaat als het een ander overkomt.

En anders sluit ik aan. Ik heb ook vaak publiekelijk strijd (gehad) met mijn kind omdat het iets NIET wilde. Wat voor nu denk ik belangrijk is te bedenken is dat ze in de buggy kwam, jij haar niet hoefde te tillen en je nu de ruimte hebt om te bedenken hoe je het de volgende keer gaat oppakken. En dat spreekt juist van een goede moeder.

Wat ik zoveel mogelijk probeer in zulke situaties is vertellen hoe het gaat gebeuren en daaraan vasthouden. Rustig blijven, uit laten razen, nog een keer vertellen en dan doorpakken. En dat klinkt super makkelijk maar dat is het niet. Soms resulteert het hier in meewerken, en soms ook niet. Ik liep vorige week nog met een bijna 4jarige 10 minuten (schoppend en huilend) op de arm achter de wandelwagen naar de auto omdat we echt naar huis gingen en hij dat niet wilde. En eenmaal in de auto was het klaar. Het gebeurt ons denk ik allemaal, en we doen ook allemaal wel eens iets waar we zelf niet achter staan. Live and learn.

Dat overkomt denk ik elke moeder meer dan eens.
Bij L is het vaak overprikkeling + honger. Iets te eten aanbieden werkt meestal goed dus ik zou precies hetzelfde hebben gedaan en misschien voor de volgende keer zelfs speciaal eten om meenemen in de hoop dat ze dan direct zelf gaat zitten.

quote:

Op donderdag 26 augustus 2021 19:44 schreef CaVaBien het volgende:
Hebben jullie ervaring met de volgende situatie en zo ja, hoe gaan jullie ermee om? Tips hoe ermee om te gaan zijn ook welkom

Vandaag haalde ik mijn dochtertje op van de opvang. Ik haal haar lopend op, is een kwartier lopen en voor het gemak doe ik haar dan in de buggy.

Ze weigerde vandaag in de buggy te gaan, schreeuwde, huilde en wilde constant opgetild worden. Ze weigerde ook zelf te lopen. En dat allemaal op het schoolplein, waar de leidsters langsliepen die ook naar huis gingen en ook andere ouders/ juffen langsliepen en het allemaal zagen gebeuren. #faalmoeder

Ik ben zwanger en ben daarnaast klein, dus ik kan haar niet een kwartier lang naar huis dragen (ze is +/- 12 kilo, terwijl ik ook maar 54 kilo ben en al een kind in mijn buik heb). Ze struikelde ook nog eens 2x, waardoor haar knie bloedde en ze NOG harder moest huilen. Het lukte me ook niet om haar in de buggy te krijgen (ook niet onder dwang).

Ik heb uiteindelijk ruim een kwartier staan wachten, totdat ze wat kalmeerde en haar met een cracker verleid om toch in de buggy te gaan zitten. #faalmoederkwadraat

Hoe gaan jullie om met dit soort situaties? Ik snap dat ze na zo'n lange dag bij de opvang overprikkeld is en daardoor zo doet, maar zo'n schoolplein is echt geen fijne plek om te moeten 'strijden' met je kind.

Ik zie eerlijk gezegd ook nooit een andere ouder zo 'strijden' met hun kind, dus ergens denk ik dat het dan door mij en mijn opvoeding komt.

Wat denken jullie? En hebben jullie tips?

Best herkenbaar. Ik wil haar ook niet meer tillen vanwege mijn zwangerschap, maar ik heb op de terugweg van de opvang ook wel eens gehad dat ze perse uit de buggy wilde. Na 5 minuten “Uit! Uit!” haar eruit gehaald waarna ze na drie stappen aan mijn been hing “Optilluh”. Om ook niet terug in de buggy te willen.

Of die keer dat ik dacht dat het een leuk idee was om met haar driewieler naar het speeltuintje (echt maar 30m verderop) te gaan. Elke 4 meter stapte ze af om op de grond te gaan zitten en “Optilluh” te jammeren. Toen nog niet zo heel ver in mijn zwangerschap dus het laatste stuk afgelegd met haar op mijn ene arm en de driewieler vooruitslepend met mijn andere arm.

Toen de terugweg hetzelfde leek uit te pakken heb ik mijn vriend gebeld (die godzijdank thuis was) en gevraagd of hij me kwam helpen.

Tips? Niet echt, maar iemands opmerking dat honger/trek een rol speelt (naast vermoeidheid) vind ik wel plausibel. Misschien de volgende keer toch iets van een cracker als back-up meenemen?

quote:

Op donderdag 26 augustus 2021 22:02 schreef Keroppi het volgende:
Of die keer dat ik dacht dat het een leuk idee was om met haar driewieler naar het speeltuintje (echt maar 30m verderop) te gaan. Elke 4 meter stapte ze af om op de grond te gaan zitten en “Optilluh” te jammeren. Toen nog niet zo heel ver in mijn zwangerschap dus het laatste stuk afgelegd met haar op mijn ene arm en de driewieler vooruitslepend met mijn andere arm.

Zoiets had ik vorige week ook. L op zijn fietsje en elke keer stoppen. Op een gegeven moment niet meer verder willen fietsen en werd er midden op het fietspad een stervende zwaan nagedaan. Heb hem in de berm neergezet, fiets ernaast en ben er ook maar bij gaan zitten. Natuurlijk niet langs het rustige fietspad maar een toeristische route.

Bedankt voor jullie tips en voor het delen van jullie ervaringen. Het doet me goed om te lezen dat ik niet de enige ben die te maken heeft met dit soort gedrag. Ik kan me soms wat onzeker voelen en wil het zo graag goed doen als moeder. En bij dit soort situaties voel ik me geen goede moeder

Laten we maar hopen dat deze fase snel voorbij gaat.

Ik had vandaag nog zoiets met Koert, hij was in zo'n goede bui dat ik dacht dat naar de winkel lopen wel leuk zou zijn. De heenweg ging goed, maar de supermarkt had geen tasjes meer dus moest ik de boodschappen in een doos meenemen en toen besloot Koert dat hij de winkel weer in wilde rennen en in ieder geval niet naar huis wilde. Inderdaad opgetild willen worden, sowieso niet mee willen, en als ik hem tilde wilde hij weer neergezet worden, was echt drama mede door die stomme doos want daardoor kon ik weer minder met Koert aanvangen. Drama.
En nu ik jullie verhalen lees denk ik: ik had hem gewoon een rijstwafel ofzo moeten geven maar daar heb ik dan weer niet aan gedacht. Hij had net gegeten hoor dus honger was het niet maar dat had misschien wel wat drama voorkomen.
Ach ja.

Ik vind het eerder vreemd dat de leidsters niet even helpen CaVaBien. Dit soort situaties komen vaker voor en juist een extern iemand kan dan even helpen de impasse te doorbreken, zeker omdat ze weten van je zwangerschap.
Toen ik 7 maanden zwanger was (van een tweeling) weigerde mijn oudste (1j8m) ook om in het fietsstoeltje te gaan zitten. Ik heb meerdere pogingen gedaan, was de wanhoop nabij maar toen kwam er opeens een verre buurvrouw vragen of ik hulp nodig had. Die zei tegen O dat het fijn zou zijn als hij even mee zou werken en O was direct uit zijn drammende bui en liet zich zo in het zitje tillen. En we woonden toen nog niet in dat huis en ik had die vrouw nog nooit gezien. Ik ben iemand nog nooit zo dankbaar geweest voor hulp denk ik, en elke keer als ik haar tegen kom moet ik er weer aan denken.

De meiden heb ik ook overigens ook regelmatig huilend over m’n schouder gedragen, regelmatig zelfs twee tegelijk want ze steken vaak elkaar aan met zo’n bui. De huilende kleuter ernaast (die wel zelf mee liep) maakte het plaatje compleet.

Maar verder denk ik dat je nergens zoveel begrip kunt vinden als op een schoolplein waar iedereen ouder is of met kinderen werkt. Alle kinderen hebben zulke buien, ook mijn zoon (die door een andere moeder zo’n rustig braaf jongetje genoemd werd).

@CaVaBien
Onze peuterspeelzaal kun je vanuit huis bijna zien. Toch is hem naar huis mee krijgen soms echt een uitdaging geweest. En tochtjes naar de bakker waren soms ook gewoon een hel.

Ik zie andere ouders ook weleens strijden maar dat ziet er dan minder zwaar uit. Komt toch doordat ik dan zelf er niet bij betrokken ben denk ik / niet zelf hoef te tillen.

Ik heb vorig jaar middenin de zomer een half uur een strijd gehad met mijn toen tweejarige dochter. Die wilde niet Niet NIET in het fietsstoeltje. We stonden middenin het centrum, lopen was geen optie. Een half uur van “gefaal”: dreigen, sleuren, kind achterlaten (de aloude: dan gaan we wel zonder jou, wat je natuurlijk niet doet ). Hoogseizoen, dus de stad zat vol, overal volle terrassen waar men zich kostelijk vermaakte met mijn strijd waarin ik een krijsende, overstrekkende peuter in een fietsstoel probeerde te vouwen. Denk er nog even een kleuter bij die vanaf z’n eigen fiets steeds roept: ‘Mahaaaam, gaan we nu? Maaaaam, pak haar gewoon. Maaaaaamaaaaaa, mag ik ijs? Mama, mama, mama, ik zie Dinges van school! Mahaaaaaaaaaaaam, ben je nou klaar? Mam, laat ‘r gewoon staan anders. Gaan we nu? Nu?’

Het zweet gutste echt langs m’n rug. Ik stond daar echt met een verwilderd kapsel in de bloedhitte te ploetermoederen, onderwijl subtiel toegesproken door toeristen die opbeurende dingen zeiden als: ‘Er wordt niet meer opgevoed he, tegenwoordig’ en ‘Als het die van míj was....’ En toen, ik zweer dat ik ergens een engelenkoor hoorde, kwam de leidster van het kdv de hoek om. Een en al jonge, frisse, lichte, luchtige zomervibes. Die ziet mij staan, aarzelt geen moment en komt helpen. In tien seconden gepiept. Kind krijste nog steeds, overigens, maar ze zat wel

Niet het hoogtepunt van mijn moederschap, nee, maar ik heb er geen conclusies aan verbonden over mijn opvoedskillz. Kind in kwestie lijkt verder prima op te drogen

Ondanks dat het op het moment zelf natuurlijk verschrikkelijk is, is het achteraf best grappig om al deze verhalen te lezen.

En hulde natuurlijk voor alle lieve buurvrouwen, leidsters etc die wel te hulp schieten

Ik ben het boek how to talk to kids aan het lezen en dat geeft echt heel veel handvaten ook voor dit soort situaties. De basis is rustig blijven en de gevoelens van het kind erkennen. Dus “ik zie dat je heel verdrietig/boos bent” “het is ook niet leuk als je nu mee naar huis moet terwijl je zo fijn aan het spelen was” etc.
Punt 2. Geef informatie. “We moeten nu naar huis want ik moet eten gaan koken”
Punt 3. Geef een keuze. “Wil je zelf in de buggy klimmen of wil je dat ik je help?”
Punt 4 (indien nodig) geef vertrouwen. “Ik weet zeker dat je in de buggy gaat zitten als je daar klaar voor bent”
Punt 5. Aan einde van de dag, beschrijf de prestatie van je kind: “je had helemaal geen zin om mee te gaan en toch ging je fijn in de buggy zitten, dat vind ik nog eens knap!”

Het werkt hier echt ontzettend goed En heus niet altijd meteen of heel snel maar haalt wel de angel uit de situatie en geeft mogelijkheden waardoor we vaak zonder veel gedoe bereiken wat we willen en zoveel herkenning in dat boek joh

Ploetermoeder van @Jentin, kunnen we die er niet in houden in plaats van faalmoeder.

Hulde inderdaad voor de helpende handen.

quote:

Op vrijdag 27 augustus 2021 08:49 schreef Zo-is-dat het volgende:
Ik ben het boek how to talk to kids aan het lezen en dat geeft echt heel veel handvaten ook voor dit soort situaties. De basis is rustig blijven en de gevoelens van het kind erkennen. Dus “ik zie dat je heel verdrietig/boos bent” “het is ook niet leuk als je nu mee naar huis moet terwijl je zo fijn aan het spelen was” etc.
Punt 2. Geef informatie. “We moeten nu naar huis want ik moet eten gaan koken”
Punt 3. Geef een keuze. “Wil je zelf in de buggy klimmen of wil je dat ik je help?”
Punt 4 (indien nodig) geef vertrouwen. “Ik weet zeker dat je in de buggy gaat zitten als je daar klaar voor bent”
Punt 5. Aan einde van de dag, beschrijf de prestatie van je kind: “je had helemaal geen zin om mee te gaan en toch ging je fijn in de buggy zitten, dat vind ik nog eens knap!”

Het werkt hier echt ontzettend goed En heus niet altijd meteen of heel snel maar haalt wel de angel uit de situatie en geeft mogelijkheden waardoor we vaak zonder veel gedoe bereiken wat we willen en zoveel herkenning in dat boek joh

Bedankt voor deze tips!

quote:

Op vrijdag 27 augustus 2021 08:49 schreef Zo-is-dat het volgende:
Ik ben het boek how to talk to kids aan het lezen en dat geeft echt heel veel handvaten ook voor dit soort situaties. De basis is rustig blijven en de gevoelens van het kind erkennen. Dus “ik zie dat je heel verdrietig/boos bent” “het is ook niet leuk als je nu mee naar huis moet terwijl je zo fijn aan het spelen was” etc.
Punt 2. Geef informatie. “We moeten nu naar huis want ik moet eten gaan koken”
Punt 3. Geef een keuze. “Wil je zelf in de buggy klimmen of wil je dat ik je help?”
Punt 4 (indien nodig) geef vertrouwen. “Ik weet zeker dat je in de buggy gaat zitten als je daar klaar voor bent”
Punt 5. Aan einde van de dag, beschrijf de prestatie van je kind: “je had helemaal geen zin om mee te gaan en toch ging je fijn in de buggy zitten, dat vind ik nog eens knap!”

Het werkt hier echt ontzettend goed En heus niet altijd meteen of heel snel maar haalt wel de angel uit de situatie en geeft mogelijkheden waardoor we vaak zonder veel gedoe bereiken wat we willen en zoveel herkenning in dat boek joh

Goede tips!

_{Mijn kind is denk ik stuk, helaas want die krijgt altijd een keuze, ik erken altijd dat het voor haar vervelend is dat iets moet, ze mag altijd zelf kiezen en eindigt toch altijd met 'nee, nee, neeeeeeeeeeee'. En dan het liefst nog even mama slaan.}