[Giro] Etappe 4: Piacenza - Sestola #1

Tappa 4: Piacenza - Sestola, 187 km

Nou nou nou nou Jeroen, hij gaat het halen he? Ik denk dat hij het gaat halen. Ik denk zelfs dat hij het heeft gehaald, ook al kan hij het zelf waarschijnlijk nog steeds niet geloven. De derde rit werd onverwacht behoorlijk leuk. In het begin van de rit zagen we dat de renners door de stromende regen reden, maar ze hadden stiekem best veel geluk. De regen verdween vrij snel, waardoor het een redelijk aangename rit werd. Meer renners wilden graag in de kopgroep zitten, na een paar pogingen zagen we een groepje van zeven renners ontstaan. Daarachter was Andrii Ponomar, de jongste deelnemer sinds de uitvinding van het wiel, aan het spartelen. Tussen het peloton en de kopgroep bleef hij hangen, met zijn regenjasje aan. Uiteindelijk lukte het hem toch om de oversteek te maken, met een beetje hulp van ploeggenoot Pellaud. In de kopgroep zagen we twee jongens van Eolo, met Rivi en bergkoning Albanese. Pellaud en Ponomar voor Androni, Samuele Zoccarato voor Bardiani, de altijd wisselvallige Gougeard voor AG2R en twee Nederlanders, Lars van den Berg en Taco van der Hoorn. Ze kregen al snel een voorsprong van meer dan zes minuten, toch een kleine misrekening van het peloton. Een kopgroep van acht zo'n voorsprong geven is misschien niet het beste idee. Zodra het heuvelachtige deel van de rit begon besloot Bora hard op kop te gaan rijden. De voorsprong van de kopgroep werd kleiner en de eerste sprinters kregen het moeilijk. Onder meer Groenewegen, Merlier, Ewan en Nizzolo, het zou niet hun dag worden. Gaviria daarentegen had een wonderlijke dag, bergop in het wiel van Sagan. Ook Viviani wist met horten en stoten te overleven. De drang naar een nieuw contract doet wonderlijke dingen met een mens.

In een van de afdalingen zagen we in het peloton een klein valpartijtje, terwijl Ponomar ook bijna in het skoekeloen belandde. De jonge Oekraïner had het sowieso moeilijk om zijn vluchtgenoten te volgen, toch de jeugd. De achtervolging met het regenjasje zal ook niet geholpen hebben, jeugdige onbezonnenheid. Op de klimmetjes liep de voorsprong van de resterende koplopers steeds verder terug, terwijl de kopgroep steeds verder gedecimeerd werd. Rivi moest werken voor Albanese en haakte af. Gougeard heeft tweede goede dagen per jaar, dit was er niet een van. Zoccarato rijdt bij Bardiani, dan weet je het wel. Lars van den Berg is de vervanger van Pinot, het was een sympathieke poging van de jonge Nederlander maar een Pinot zonder ruggengraat is nog beter. In het peloton was Bora druk bezig mannetjes op te souperen, op steun hoefden ze niet te rekenen. Hoewel Alpecin in het begin van de rit nog wel een mannetje op kop had gezet, ik vraag me nog steeds af waarom. Desondanks moest Bora het meeste werk doen, dat brak ze richting het eind op. Op het klimmetje dat geen klimmetje was maar een tussensprint bleven Van der Hoorn en Pellaud over vooraan. De voorsprong was niet groot meer, minder dan een minuut. Een vogel voor de kat, zou je denken. Vanuit het peloton vielen Gallopin en Ciccone aan. Die rijden zo naar voren, zou je denken. Niets van dat alles. Op het vlakke ging Taco aerodynamisch op z'n fiets zitten en slingerde hij zijn versnelling op standje Weening. De schroeimachine ging aan en de voorsprong liep op. Hij liep uit op Ciccone en Gallopin, én op het peloton. Daar was Bora wel ongeveer klaar, Buchmann inzetten ging ze net wat te ver. Andere ploegen waren vooral bezig met de vraag of hun mannetje voor de sprint nog wel aan boord was. Pellaud en Van der Hoorn leken vooraan mooi samen te werken, maar blijkbaar ging Pellaud niet hard genoeg. Van der Hoorn demarreerde en niemand zag hem ooit nog terug. Zijn voorsprong liep op naar een minuut, maar toen kwam dat lastige knikje op zes kilometer van het eind nog. Daar had hij het heel zwaar, uiteraard.

Van een minuut naar een halve minuut, zo ongeveer. Maar na die klim wist hij toch weer een mooi tempo te ontwikkelen. Hij hoefde alleen maar de laatste kilometer te bereiken, daarna zou hij het door alle bochten wel redden. En zo geschiedde. Het peloton schoot toch nog enigszins op gang, onder meer Cofidis begon op kop te rijden nadat ze zeker wisten dat Viviani aan boord was. Maarja, ze kwamen te laat. Altijd geweldig, een peloton dat zich volledig mispakt. Met een seconde of 15 begon Taco van der Hoorn aan de slotkilometer en dus was het binnen. Zijn emotie was prachtig om te zien, zoveel mooier om iemand die nooit wint te zien winnen dan de zoveelste overwinning van de zoveelste sprinter. Het was ook echt een mooie overwinning, de laatste 15 kilometer die Van der Hoorn uit zijn benen wist te schudden zag waarschijnlijk niemand aankomen. Een emotionele overwinning ook, want de carrière van Van der Hoorn zag er een paar maanden geleden niet zo mooi uit. Zijn avontuur bij Jumbo werd een totale mislukking, niemand wilde hem daarna hebben dus tekende hij een contract bij het continentale BEAT van goede vriend Jan-Willem van Schip. Tot Wanty ineens nog een mannetje nodig had en hij toch actief kon blijven in de WT. De World Tour, waar Wanty niets te zoeken heeft. Nog niets gewonnen, en ook weer met een ploeg van niets naar Italië gegaan. Ja, totdat het dan ineens wel lukt. Gefeliciteerd, Hilario. Prachtige zege, ik ben blij voor je. Maar je seizoen is niet ineens geslaagd, het is nog steeds heel erg pover. Pover was uiteindelijk ook de prestatie van Bora, de hele dag op kop gereden voor een derde plaats van Sagan. In de sprint werd hij nog geklopt door Cimolai, die ineens weer benen heeft gevonden blijkbaar. Daardoor kan ook meteen de vraag gesteld worden waarom Israël geen moeite heeft gedaan om een mannetje bij te steken. Viviani vierde, knap. Gaviria 7e, eigenlijk ook best knap. Verder bepaald geen historische rit. Enorm leuk voor Taco en Wanty, vooral Taco gun ik het van harte. Een altijd aanvallende renner, die twee jaar heeft weggegooid in het keurslijf van Jumbo. Ondanks het feit dat het niet de beste renner ooit is gun je zo'n jongen toch wat meer door zijn aanvalslust. Wanty gun ik dan weer niet enorm veel. Op een slinkse wijze in de WT terechtgekomen, waar ze zelfs na deze overwinning nog steeds niets te zoeken hebben. Blijft een knakenploeg. Maar goed, ondertussen wel genoten van de oprechte blijdschap van Taco. Zoals Jeroen zo mooi een keer of 100 per koers zegt over iedere willekeurige renner: het is hem gegund. Ons is het dan weer gegund om een mooie rit voorgeschoteld te krijgen. Deze rit was redelijk, de volgende rit ziet er op papier nog een stuk mooier uit. Geen echte aankomst bergop, maar toch een lastige finale. Koers, met een beetje mazzel.




Beginnen doen we in Piacenza, gelegen in de Noord-Italiaanse regio Emilia-Romagna. Piëmont na drie dagen achter ons gelaten, werd ook wel weer tijd natuurlijk. Piacenza is ook de hoofdstad van de gelijknamige provincie. De stad is gesitueerd op de rechteroever van de Po op het punt waar de rivier de Trebbia hier in uitstroomt. Enkele kilometers ten zuiden van de stad verheffen zich de eerste heuvels die aan de Apennijnen toebehoren. Piacenza is een zeer belangrijk knooppunt van spoor- en snelwegen. Voor de komst van de Romeinen was deze plek aan de Po al lang bevolkt door Keltische en Ligurische volkeren. In 218 voor Christus stichtten de Romeinen hier de stad Placentia. In hetzelfde jaar op 18 december vond nabij de stad de Slag bij de Trebia plaats tussen de Romeinen en het leger van Hannibal. Hierna werd het moerassige land gecultiveerd en komt de handel op gang. Placentia groeit uit tot een belangrijke Romeinse stad mede dankzij de haven aan de Po. Jaja, jeetje, jeminee. Gedurende de middeleeuwen werd de stad door de Goten verwoest en viel de stad via het Byzantijnse Keizerrijk in de handen van de Longobarden. In de late middeleeuwen was Piacenza op haar hoogtepunt en behoorde tot de rijkste Europese steden; uit deze periode dateren ook de stadsmuren. Buiten de stadsmuren moeten we volgens Wikipedia vooral op de kathedraal uit de 12e eeuw, het Palazzo Comunale (ook wel Gotico genoemd), de basiliek Sant'Antonino en de Galleria d'arte moderna Ricci Oddi letten. Er wonen overigens 103.000 mensen in Piacenza, en het Piazza Cavalli is het centrale punt van de stad. Piacenza heeft ook een paar voetbalclubs, die ver zijn weggezakt. Desalniettemin is het stadion van Piacenza Calcio de moeite waard, gekke tribunes. De Giro is relatief weinig in Piacenza geweest. In 2006 ging hier een keer een rit van start en voor een aankomst moeten we terug naar 1986. Toen won Guido Bontempi, da's dan wel weer meteen een grote naam. In 1968 won Guerrino Toselli, dat zegt me dan weer iets minder. In het recentere verleden is vooral de vrouwelijke variant van de Giro hier een paar keer geweest, wat te maken kan hebben met het feit dat Giorgia Bronzini uit Piacenza afkomstig is. In 2011 won ze bijna in haar eigen stad, maar ze werd net geklopt door wie anders dan Marianne Vos. In 2018 won Jolien D'Hoore dan weer, kan gebeuren. Buiten Bronzini zijn er meer bekende personen afkomstig uit Piacenza. Wat te denken van de familie Inzaghi, Simone en Filippo. Vooral Filippo was toch wel een fenomeen. Kon er geen reet van, maar dat neusje voor de goal was onovertroffen. Als voetballer kwam Simone minder ver dan Filippo, maar Simone is inmiddels wel de betere trainer van de twee. Actief bij Lazio, sinds 2016. Knappe prestatie, in het Italiaanse voetbal. Giorgio Armani komt ook uit Piacenza, met z'n kermisklantenkleding.




Zo'n 150 kilometer ten oosten van Canale gaat de rit van start in het centrum van Piacenza. Zodra de renners de stad verlaten hebben gaat het in de eerste kilometers van de rit volledig rechtdoor over een rechte, brede en vlakke weg. Het is weer zo'n ellenlange vlakke aanloop, geen genot. Op een paar rotondes na gaat het de eerste 14 kilometer volledig rechtdoor. Af en toe rijden de renners door een dorpje, verder mogen ze weer genieten van eindeloze akkers. Vervolgens rijdt het peloton met een boog om Fiorenzuola d'Arda heen, waardoor het even wat bochtiger is. Wellicht dat de strijd om in de vlucht van de dag te geraken wat langer gaat duren vandaag, waardoor we sneller van deze troosteloze treunis afkomen. Voorbij Fiorenzuola d'Arda gaat het weer een kilometer of 15 rechtdoor, tot in Fidenza. We rijden dwars door dit dorp en pakken wat rotondes en bochten mee, veel spannender dan dat gaat het niet echt worden. Vooral ook niet omdat het voorbij Fidenza 20 kilometer volledig rechtdoor gaat richting Parma. Het gaat echt helemaal nergens over. Tussen Fidenza en Parma liggen een stuk of tien rotondes, de enige hindernissen. Af en toe een dorpje, een brug over de rivier Taro en voorts akkers. Het Castello di Castelguelfo tussendoor omdat het ook ook wat wil, en dan bevinden we ons na een kilometer of 55 ineens in het centrum van Parma. Grote en bekende stad wel, dat Parma. Ongeveer 190.000 inwoners, die allemaal houden van ham en kaas. In 2019 reden de renners ook al eens door Parma, maar de laatste aankomst hier is alweer van tien jaar terug. In 2011 eindigde hier een massasprint, gewonnen door Alessandro Petacchi. Parma is verder ook de stad van de onfortuinlijke Adriano Malori, de hardrijder van Lampre en later Movistar die na een aantal zware partijen noodgedwongen moest stoppen met fietsen. Parma heeft ook een voetbalclub, die wegens wanbeleid failliet ging en opnieuw moest beginnen in de Serie D. Na een paar jaar waren ze weer terug in de Serie A, maar als ik me niet vergis zijn ze net weer gedegradeerd. Italiaans voetbal is nog merkwaardiger dan normaal voetbal. De grote Italiaanse wielerkampioen Vittorio Adorni is ook van Parma, leuke feitjes voor Jeroen.



Na de passage in het centrum van Parma verlaten de renners de stad richting het zuiden. De rit blijft voorlopig nog even vlak, de weg blijft breed en recht. Het gaat eigenlijk gewoon weer doodleuk 15 kilometer rechtdoor, echt geen reet aan. Een paar rotondes onderweg, en dan heb je het wel gehad. Al rijden we net buiten Parma wel door het dorpje Botteghino, alwaar ik verwacht dat de renners als een eerbetoon aan de enige echte Botteghin een stukje achteruit gaan fietsen. Dit geheel terzijde, een paar rotondes en een handvol bochten later komen we uit in Traversetolo, alwaar het parcours zowaar iets bochtiger wordt. Hierna rijden de renners over de Enza, aan de andere kant van deze rivier slaan ze in San Polo d'Enza rechtsaf. Over een weg die op een paar rotondes na nog steeds recht is rijden ze naar Ciano d'Enza, alwaar in het centrumpje een bocht naar links volgt. Na deze bocht loopt de weg ineens omhoog, de eerste klim van de dag is begonnen. Al mogen we het geen klim noemen, want de organisatie heeft er een tussensprint van gemaakt. Bijzonder, aangezien het toch vier kilometer aan 5,5% omhoog gaat richting Rossena. Lekker bochtig klimmetje, voorzien van een iets smallere weg. Op de top van dit klimmetje volgt dus de eerste tussensprint van de dag, na 87 kilometer koers. Boven in Rossena zien we aan de ene kant van de weg een kasteel liggen, aan de andere kant van de weg ligt een los torentje. Leuk plekje, ook leuk dat de renners nu over een hoogvlakte rijden waar het de komende kilometers veelvuldig op en af zal gaan. Eerst gaat het een paar kilometer rechtdoor over een vrij vlakke weg waar mooie plaatjes geschoten kunnen worden zoals op het WK vorig jaar, daarna gaat het twee kilometer omhoog aan 7% zodra de bochten beginnen.



Dit soort ongecategoriseerde en korte klimmetjes gaan we meer tegenkomen de komende kilometers. Na dit eerste klimmetje richting Monte Tesa, voorzien van een smalle en bochtig weg, is het een aantal kilometer relatief vlak. De weg blijft smal en de omgeving bosrijk, bovenal is het bochtig. Draaien en keren in het bos, soms een paar meter naar beneden en dan weer wat omhoog. Deze avontuurlijke weg brengt het peloton langs Cortogno, waar weer een ongecategoriseerd klimmetje gaat beginnen. Twee kilometer aan 6% richting La Stella, je draagt het toch allemaal mee richting het eind. Op de top van dit klimmetje slaan de renners rechtsaf, over de volgende weg, ook niet al te breed, gaat het na nog een klein knikje in stijgende lijn een paar kilometer naar beneden. Relatief rechte weg in het begin, op het eind komen de renners nog een paar bochten tegen. Kunnen lastige bochten zijn, door die smalle weg. Eenmaal beneden zijn de renners in Casina, waar het mogelijk grande casino is. In ieder geval volgt na een bocht naar rechts in het centrum van dit dorp al snel het volgende ongecategoriseerde klimmetje, met drie kilometer aan 4% wel duidelijk minder relevant. De weg is ondertussen ook breder geworden, maakt het ook weer makkelijker. Door een groene omgeving veredeld vals plat omhoog, daarna volgt een afdaling van ongeveer vier kilometer richting de eerste gecategoriseerde klim van de dag. De coureurs rijden door Pantano (#pray4jarlinson) en beginnen vervolgens aan de niet al te boeiende afdaling. Het gaat niet heel steil naar beneden, de weg is redelijk breed en de bochten kondigen zich aan. Wel slecht asfalt in 2011, we mogen aannemen dat er tegenwoordig een betere laag ligt. Beneden komen de renners uit in Cigarello, waar na een kruising in het dorp (opletten voor de vluchtheuvels) meteen de klim begint. Er gaat geklommen worden naar Castello di Carpineti, een beklimming van de derde categorie. De brede weg omhoog loopt niet direct steil omhoog, het begint met een halve kilometer aan 4,5% gevolgd door een halve kilometer aan 6%. Daarna wordt het ineens leuk, één volle kilometer aan 9,5% met daarna een halve kilometer aan meer dan 11% om het af te ronden. Zomaar ineens een loodzwaar muurtje tussendoor, dat is de Giro. Het leuke is ook dat de renners eerst over een brede weg rijden, maar in het dorpje Carpineti slaan ze ineens een smalle weg in, waar het dus uiteraard loeiend steil wordt. Via een paar bochten kruipen de coureurs omhoog naar het kasteel van Carpineti, na anderhalve kilometer vol gigantisch hoge percentages gaat het aan het eind van dit klimmetje nog even een halve kilometer aan 6% omhoog.




Drie kilometer aan 8%, dat is het gemiddelde. Na 112 kilometer bereiken de renners de top van deze muur, zo mogen we dat toch wel noemen. Een donker klimmetje in het bos met hoge percentages, toch alvast een moment om in te schakelen. Kicken kasteeltje op de top, wat wil een mens nog meer? Na de klim volgt een steile afdaling van zes kilometer, voorbij een parkeerplaatsje voorzien van kasseien gaat het meteen stevig naar beneden. Pittig afdalinkje wel, vooral in het begin behoorlijk veel bochten. Paar haarspeldbochtjes ook. Smal weggetje nog steeds, af en toe wordt het zicht een beetje ontnomen door de bomen. Verder naar beneden wordt het makkelijker, vooral in het begin opletten dus. Al komen we vlak voor we beneden zijn ook nog een paar listige bochtjes tegen, wellicht toch maar gewoon continu opletten. Beneden in Colombaia slaan de renners linksaf, waarna ze een aantal kilometer over een veel bredere weg gaan rijden. Deze weg volgt een tijd de loop van de Secchia, een kilometer of zeven. We rijden een paar keer over de Secchia, verder blijft de weg voorlopig vlak. In Ponte Secchia slaan de renners rechtsaf en rijden we nog eens over de Secchia. Een zijriviertje komt hier samen met de Secchia, de Dolo. Die Dolo gaan we nu een paar kilometer volgen, terwijl het wat heuvelachtiger en bochtiger wordt. Richting Ponte Dolo gaat het een paar keer op en af, vooral op. Wat werk vals plat omhoog, iets dat na de passage in Ponte Dolo alleen maar toeneemt. Zes kilometer lang vals plat omhoog richting de volgende brug, dit wordt een zeurend gedeelte van de rit. Vlak voor we die volgende brug bereiken gaat het ook nog even een tijdje naar beneden, even een momentje van rust. Brede weg, geen gekke bochten. Na de brug over de Dragone begint de volgende gecategoriseerde klim van de dag. Er gaat geklommen worden naar Montemolino, een beklimming van de derde categorie. Een beklimming in twee delen, het gaat eerst vijf kilometer vrij gelijkmatig omhoog, daarna is het anderhalve kilometer zo goed als vlak waarna er een muurtje aan het eind volgt van twee kilometer. In totaal 8,6 kilometer aan 5,7%, maar de aandacht moet vooral uitgaan naar de laatste twee kilometer. Na een wat smallere weg in het begin is de weg in de buurt van Palagano een stuk breder geworden, maar in dit dorp gaat het mis. Bochtje naar links en dan zijn we vertrokken, meteen loodrecht omhoog. Tussen de huisjes van Palagano slingeren de renners omhoog, over een weg die de komende twee kilometer gemiddeld aan 11,6% omhoog gaat. Het gaat steeds steiler worden, van 8% tot bijna 14% richting de top.




De top bereiken we na 143 kilometer koers, op iets meer dan 40 kilometer van het eind. Lekker klimmetje wel, de weg wordt richting de top steeds smaller en vooral ook steeds slechter. Al zullen ze het vast van een nieuw laagje asfalt hebben voorzien, maar toch. Na de klim slaan we in Montemolino linksaf, waarna het een kilometer of negen min of meer naar beneden loopt. Heel licht, meestal is het gewoon vlak. Tussendoor gaat het ook een paar keer kort omhoog, zo'n rit is het. Twee lastige bochten onderweg, uiteindelijk een makkelijk stukje rit. Via Mocogno rijden de renners naar Lama Mocogno, waar hopelijk voor Karsten wat dieren te vinden zijn. Het gaat een kilometer of drie licht omhoog, waarna er een afdaling van een kilometer of zeven volgt voorbij Lama Mocogno. Bepaald geen spannende afdaling, de brede weg kent weinig bochten, heel steil loopt het bovendien ook weer niet naar beneden. Aan het eind van deze afdaling, om het zo toch maar te noemen, komt het gepeupel uit in Strettara. Men rijdt over een brug en slaat daarna linksaf een andere weg in, waar meteen een bord staat met de mededeling dat het aan 10% omhoog zal gaan. De volgende klim is begonnen, al denkt de organisatie daar anders over. Er gaat vier kilometer aan 7,3% geklommen worden richting Montecreto, maar de organisatie vindt dat niet bergrpijswaardig. Uh, oké. Tijdens de klim zien de renners Montecreto al een stuk hoger liggen, ze weten meteen dat het geen sinecure wordt om daar te geraken. Matig asfalt, hoge percentages. Toch maar rekening mee houden, gewoon een paar stevige stroken aan 9% tussendoor. Na 164 kilometer komt men uit in Montecreto, op iets meer dan 20 kilometer van het eind. Montecreto ligt zelf al best mooi, maar er is ook een kabelbaan richting nog hoger gelegen gebieden, mede daardoor weten toeristen in normale tijden de weg wel te vinden naar Montecreto.



De renners weten vooral de weg rond Montecreto te vinden. Ze rijden langs de buitenrand van het dorp, in het begin gaat het nog steil omhoog maar zodra ze een bredere weg vinden wordt het vlak. Een kilometer of zes rijdt het peloton nu over een bochtige weg die over een soort van hoogvlakte leidt. Het gaat de komende kilometers wel een beetje op en af, maar vooral het aantal bochten valt op. De renners komen uit in Roncoscaglia, alwaar ze linksaf slaan om vervolgens een tijd over een smallere weg verder te rijden. Als ze de hoofdweg zouden volgen kwamen ze meteen uit in Sestola, dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn. Via een smallere weg komen de renners uit in Poggioraso, alwaar na een rotonde een afdaling van zes kilometer richting Fanano gaat beginnen. Een bochtige afdaling, maar de weg is gelukkig wel breed. Overzichtelijke afdaling, met brede bochten. Als we bijna beneden zijn volgt er ineens wel een wegversmalling na een bocht, dat is minder sympathiek. Enige punt van aandacht, prima afdaling verder. Na 180 kilometer komen we uit in Fanano, waar in het centrum de tweede tussensprint van de dag volgt. Het is nu nog maar zeven kilometer tot de finish, voorbij de tussensprint gaat het bij een rotonde naar rechts en dan begint meteen de laatste klim van de dag.



De renners beginnen in een iets smallere straat aan de Colle Passerino, een klim van 4,3 kilometer aan 9,9%. Of misschien iets minder, de organisatie wil nog wel eens overdrijven. Het is in ieder geval een zware klim, in de straten van Fanano loopt het al meteen steil omhoog. Al valt dat met 8% nog relatief mee, een paar bochten later gaat het ineens aan 10% omhoog. Buiten Fanano wordt het alleen maar steiler, het gaat naar het schijnt zelfs een halve kilometer aan 14% omhoog. Een steilste strook aan 16%, best prima als je bedenkt dat dit pas de vierde dag is. Door het bos blijft het steil omhoog gaan, terwijl de weg redelijk smal is. Na nog een halve kilometer aan 11% wordt het even iets makkelijker, een stukje aan 8,6%. Een adempauze, als je het zo mag noemen. Vervolgens gaat het nog een keer een halve kilometer omhoog aan 11%, voor we in de laatste kilometer van de klim aan 8,5% de top ronden. Stevige, pittige, klim. Ook leuk dat het zwaarste deel vooral in het begin zit, weer eens wat anders. Boven op de klim van tweede categorie slaan de renners rechtsaf, ze komen op een brede weg richting Sestola terecht. Het is nu nog 2,5 kilometer fietsen tot de finish, in eerste instantie gaat het een kilometer naar beneden. Na een stuk rechtdoor volgt een lastige bocht naar links, even verderop volgt er nog een stevige bocht naar rechts. Niet veel later loopt de weg weer wat meer omhoog. Het wordt een technische finale, met toch wel weer wat bochten en wat werk op en af. Na een kort knikje omhoog gaat het richting de laatste kilometer nog kort een paar meter naar beneden, voor we richting het centrum van Sestola fietsen. Bij het betreden van de laatste kilometer volgt er een schuine bocht naar links, waarna een smalle weg tussen de huizen door vals plat omhoog begint te lopen. Via deze weg rijden de renners het centrum binnen, waar stenen liggen. Keurige stenen, maar toch. Dwars door het centrum fietst men, op een meter of 400 van het eind volgt nog een bocht naar links. Door straten waar normaal de terrasjes en de bloembakken op straat staan fietst men nu enigszins rechtdoor richting de finish, die op de parkeerplaats ligt. Ze hebben er weer wat van gemaakt hoor. In de laatste meters is het zo goed als vlak.





Finishen doen we net buiten het centrum van Sestola, een gemeente in de Italiaanse provincie Modena (regio Emilia-Romagna). Er wonen hier ongeveer 2600 mensen, al vertoeven er soms meer mensen. Best een populair oord namelijk, dat Sestola. Mede dankzij de nabijgelegen Monte Cimone, de hoogste berg van de noordelijke Apennijnen. Zowel in de winter als in de zomer is er genoeg te doen in Sestola en omgeving, tenminste, zonder een of andere pandemie. Volgens het roadbook is Sestola het belangrijkste wintersportresort in de omgeving, dat zal wel kloppen dan. Opvallende gebouwen in Sestola zijn onder meer het fort, dat boven op een heuvel ligt, de botanische tuin en de kerk. Het fort, of kasteel, wat je wil, huisvest meerdere musea. De botanische tuin Giardino Botanico Alpino "Esperia" huisvest dan weer een heleboel plantjes. De kerk van San Nicola di Bari is gewoon een kerk. De koers is niet onbekend voor Sestola, in 2016 was de Giro hier ook al eens. Die rit kende wel een totaal ander verloop. Na de lastige beklimming van Pian del Falco volgde een afdaling waarna het richting Sestola een kilometer of acht aan 4% gemiddeld omhoog ging. Wel even wat anders dan deze aankomst. Het werd een rit voor de vluchters, de toen nog onbekende Giulio Ciccone was de sterkste van de vluchters. Het laatste succes van Bardiani in de Giro, daarna ging het bergafwaarts. Voor Ciccone was het zijn eerste jaar als prof, zijn eerste Giro en zijn eerste zege. Eerder kwam Sestola ook voor in de Giro van 2014, weer met een andere aankomst. Boven bij Pian del Falco, en dan nog wat verder. Het werd weer een rit voor de vluchters, met winst voor de enige echte Pieter Weening. De man van het grote verzet was Davide Malacarne te snel af, en voelde zich daar bijna schuldig over. Iedere keer een andere aankomst in Sestola, nu weer een nieuwe poging, vijf jaar na de zege van Ciccone. Al hebben ze ondertussen wel deel uitgemaakt van de Baby Giro, over een maand komt een van de etappes van deze koers ook weer aan in Sestola. Waarvan akte, vermoed ik.



Ik durf eigenlijk niet meer over het weer te beginnen, de voorspellingen zijn niet altijd even betrouwbaar. Het zou gisteren de hele dag regenen, maar uiteindelijk regende het slechts het eerste uur en was het daarna de rest van de dag droog. Toch voorspellen ze ook nu weer de hele dag regen, ik kan er niets aan doen. Niet alleen regen, het gaat er ook nog eens hard bij waaien. En die wind staat gedurende de dag tegen. Het is eigenlijk wel absurd. Tussen Piacenza en Parma fietsen de renners naar het oosten en komt de wind ook voornamelijk uit het oosten. Voorbij Parma draaien ze af richting het zuiden en tegen die tijd komt de wind ook uit het zuiden. Niet ideaal voor de vluchters, gunstig voor het peloton. Hoewel het voor iedereen een vervelende dag gaat worden. Het zal nog wel een graad of 17 worden, maar als de kans op regen 100% is krijg je het toch wel koud. Snijdende wind erbij, geen feest. In finishplaats Sestola wordt het alleen maar slechter. Kans op sneeuw zelfs in die regio, lol. Nóg meer wind ook. Al zou het ergste rond 14:00 afgelopen moeten zijn, tegen de tijd dat de renners hier zijn zou er een windje van 23 km/u moeten staan, wat nog steeds vrij fors is. Grotendeels tegen, op de laatste kilometers na. De slotklim en de finale wind in de rug, dat dan weer wel. Het heeft er alle schijn van dat het een barre tocht gaat worden, daarom kan het de moeite zijn om er meteen voor te gaan zitten. De rit begint om 12:05, na een neutralisatie van een kwartier hebben we het centrum van Piacenza verlaten en begint de rit echt. Eurosport is er op alle mogelijke manieren om 12:00 bij. De eerste twee uur is het vooral vlak, rond 14:00 beginnen we aan het heuvelachtige deel van de rit. De aankomst wordt verwacht tussen 16:59 en 17:34.



Dit zijn van die voorspellingen waar je geen zin in hebt. Een lastige rit om te voorspellen. De laatste jaren is het toch wel traditie dat de eerste lastige rit voor de vluchters is. Vorig jaar won Caicedo op de Etna op dag 3, vanuit de vlucht. Het jaar daarna duurde het wat langer voor de eerste lastige rit op het programma stond, laten we zeggen dat dat de zesde rit richting San Giovanni Rotondo was. Zege voor Masnada, vanuit de vlucht. In 2018 en 2017 kwam de eerste bergrit steevast aan op de Etna. In 2017 won Polanc vanuit de vlucht, in 2018 zagen we een demonstratie van Mitchelton, met Chaves en Simon Yates aan het feest. Hmm, misschien is deze theorie toch niet waterdicht, het hoeft dus niet altijd voor de vluchters te zijn. In 2016 en 2015 was het wel weer van dat. Buiten dat won in Sestola de afgelopen edities ook steeds een vluchter, al waren die aankomsten niet te vergelijken met deze aankomst. Een klim van vier kilometer aan 10% richting het eind, dat maakt het een ander verhaal. De hele dag regen en tegenwind maakt het ook een ander verhaal. Dat maakt het voor het peloton een aantrekkelijkere rit, al is het wel de vraag wie er wil gaan rijden. Bij Ineos gaan ze er wel vanuit dat dit te lastig is voor Ganna, het controleren zal dus van andere ploegen moeten komen. Quick Step zou dat meteen kunnen doen, voor Almeida en Evenepoel. Als het daadwerkelijk de hele dag regent krijg je misschien ook wel leuke grappen van Astana in de afdalingen, benieuwd of Vlasov beter kan sturen dan Lopez. Of de kopgroep het gaat halen zal waarschijnlijk afhangen van de grootte van de groep. Met een mannetje of tien kom je een eind, met z'n vieren kom je nergens. Ondanks de tegenwind en het slechte weer neig ik eigenlijk nog steeds wel richting een kopgroep, maar om het mezelf makkelijker te maken noem ik toch gewoon een paar klassementsrenners, haha.
1. Evenepoel. Drie dagen onderweg en nog geen ritzege, teleurstellend. Kamervragen in België. Of vragen van Belgische journalisten aan andere renners. Wat vind jij van Evenepoel? Hij is goed he? Nou, zei Ganna, ik zag hem op dat laatste klimmetje op z'n gemakje omhoog rijden. Buitenblad, nooit vertoond. Volgens mij heeft hij fantastische benen! En daar ging het Belgische volk weer, in katzwijm. Weet je wat, win dan ook maar gewoon meteen deze rit. Fladder weg op die laatste klim en pak meteen een minuut, kan mij het schelen. Op het buitenblad, als het even kan. Door het weer zou je vermoeden dat dit een lastigere dag wordt voor hem, maar het is gene gewone. Zelfs als hij niets bijzonders doet verschijnen er overal 1000 artikels, laat hem dan ondertussen maar iets bijzonders doen. Ik ben er niet klaar voor, maar leg me er wel bij neer.
2. Almeida. Quick Step gewoon op een en twee, hartstikke leuk. Een minuut, of een half uur, na Evenepoel legt Almeida de rest er op z'n gemakje op in de sprint. Waardoor hij alweer niet wint, want Almeida wint nooit. Maar hij is er wel altijd bij, nuttige kracht.
3. Yates. Is in vorm, dus ben ik vooral benieuwd of hij zich een beetje weet te bedwingen. Niet meteen alle kaarten op tafel, maar uiteraard wel vooraan bij de zaak zijn. Vooraan eindigen in het sprintje, gewoon prima.
4. Bernal. Dit gaat Jody nog wel lukken, voordat over een paar dagen de rug onvermijdelijk gaat opspelen. Geniet ervan zolang het goed gaat, en probeer maar zo snel mogelijk een resultaat te boeken.
5. Bilbao. Toch nog maar een Baskische daal- en regengod noemen. Gorka Izagirre vanuit de vlucht zou ook leuk zijn, maar die zal vast op Vlasov moeten passen.

Natalino vooraan, erg mooi.

Neutralisatie tot we beelden hebben.

De hele dag kijken naar een man op een vouwfiets in de straten van Sestola, beter wordt het niet.