"Jezelf accepteren"

Zit je in de reguliere GGZ? Want die is vol met mensen die eigenlijk helemaal geen zin hebben om naar jouw verhaal te luisteren. De GGZ is gewoon een bodemloze put van ellende en bureaucratie. Niemand is ooit beter geworden van langdurige GGZ behandeling, hooguit symptoombestrijding.

En wat is het verhaal tussen jou en je ouders? Wat hebben ze je aangedaan?

Is het mogelijk dat je bij een vrijgevestigd therapeut in behandeling gaat? Zou je iets hebben aan een andere vorm van steun of hulpverlening, of lotgenotencontact met andere kinderen van narcistische ouders bijvoorbeeld?

Ik ben het volkomen eens met de hypocrisie van labels plakken en daarna zeggen dat je jezelf moet accepteren. Dat slaat werkelijk nergens op. Daar zou ik ook zonder twijfel kwaad en opstandig van worden. Als ze dat dan ook nog uit je willen slopen heb je daar niets te zoeken.

De GGZ wil denk ik mensen graag normaliseren, en " normaal" houdt schijnbaar een bepaalde moraal in dat je je ouders niets mag kwalijk nemen (denk ik) of dat je het daar niet over mag hebben, of dat je symptomen in jezelf bestrijdt ipv de kern van een probleem analyseert.

Ik ben ook zelfkritisch geweest en hard voor mezelf. Het zou een symptoom van een <insert stoornis label> kunnen zijn, alleen inmiddels heb ik dat niet meer. Dat is niet omdat ik het afgeleerd heb om zelfkritisch te zijn, het is omdat ik meer vaardigheden heb geleerd om met het leven om te gaan waardoor ik mezelf niet meer continu zo hard hoef aan te pakken. Om uit een slachtofferpositie te komen moet je, enigszins paradoxaal, jezelf wel steeds vrij hard aanpakken en steeds vergelijken met iets/iemand buiten jezelf (een betere versie van jezelf), zo kijk ik ernaar iig.

Heb je doelen in je leven? Een toekomstperspectief? Ik zie jou als een helderdenkend mens, ik doe daarom de aanname dat je jezelf bepaalde zaken zou kunnen aanleren met de feedback, hulp en steun van iemand die echt aan jouw kant staat.

Misschien een tip om gewoon die hele GGZ af te breken, af te sluiten en in de prullenbak te flikkeren? Hoelang kloot je daar nou al mee? heeft het je ooit een millimeter verder geholpen?

Ga eens na wat je écht wilt, wat volgens jouzelf echt de kern van het probleem is, en ga dan eens op internet zelf zoeken, gericht, naar wie of wat wellicht nou écht eens wat voor je kan betekenen. Verdiep je in de technieken die er zijn, ga eens boeken lezen over psychologie en innerlijke transformatie en zo. Verbreed je horizon en wordt de regisseur van je eigen welbevinden.

Er kan een hele nieuwe wereld voor je open gaan wellicht.

Heb je een vriendin? Of ooit een relatie gehad? Dat zou je ook goed helpen, denk ik.

quote:

Op zaterdag 17 april 2021 23:53 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Ik had een vriend. Daarmee was het uiteindelijk fout gegaan. Ik wilde daarna de draad oppakken, maar ik merkte dat ook toen hetzelfde patroon zich ging herhalen en ik situaties creëer waarbij ik me uiteindelijk afgewezen en alleen voel.

Ik wil daarbij een gelijkwaardige relatie. Het moet niet zo worden dat mijn partner degene is waarvan ik mij afhankelijk voel om gelukkig te kunnen zijn. Geluk moet je samen kunnen delen. Voor een relatie moet ik min of meer mijn eigen zaken ook op orde hebben.

Ik wist niet dat je homo was. Spreek je je ex nog?

Herkenbaar verhaal over hulpverleners enz. Ik zal daar niet opnieuw op ingaan, want inmiddels kent iedereen mijn mening daarover wel.

Maar als ik het goed begrijp wil je je huis op kunnen ruimen en alsnog een studie kunnen volgen, wat niet lukt vanwege je ADHD klachten waardoor het je niet lukt om daar genoeg discipline voor op te brengen, maar je wilt ondanks je diagnose geen ADHD medicatie nemen, omdat je dat iets voor zwakkelingen vind?
Ik zou het begrijpen als je bezorgd was over de invloed van die medicijnen op je fysieke gezondheid, maar dit begrijp ik niet goed. Want als dingen niet lukken dan mag je daar niet boos over zijn volgens de meeste anderen, maar dat ben je wel, en dus vindt men je dan hoe dan ook “zwak”. Dus zou het dan niet gewoon een verbetering zijn om in plaats van alleen zwak in de ogen van anderen, zwak in de ogen van anderen maar daarnaast ten minste ook succesvol en gelukkig te zijn....

quote:

Op zaterdag 17 april 2021 22:23 schreef Heph844 het volgende:
Ik snap je probleem niet zo. Je bent overdreven kritisch op jezelf waardoor je jezelf saboteert. Je psycholoog probeert je aan te leren wat milder naar jezelf te kijken. Prima toch?

PabsBlueRibbon heeft een punt dat wanneer je psycholoog alleen vanuit je labeltje redeneert, je daar vrij weinig mee opschiet. Je kunt namelijk niet jezelf verbeteren door alleen maar naar jezelf te kijken. Je gedrag wordt ook voor een groote deel gevormd door de interacties met anderen. Het kan best dat je zus en zo reageert door insert labeltje, maar het gedrag voortkomend uit je labeltje staat natuurlijk niet volledig los van de wereld om je heen.

Toch kan niemand anders het voor je oplossen, dat lage zelfbeeld e.d.
Je moet zelf een keer tot het inzicht komen dat het 'maar' overtuigingen zijn, maar gedachten en verhalen die je gelooft en jezelf de hele dag vertelt en blijft herhalen.
Het is vooral dát wat het in stand houdt. Ik spreek uit ervaring.

Wat een slechte formulering van je therapeut.

Mijn ervaring met therapeuten in het verleden is toch dat ze heel neutraal en objectief erin staan en via die weg relativering bieden. Of je helpen het in een bepaalde context te zien, met een realistische blik. En zeker niet praten in de vorm van ontkenningen of moeten.

Weet je? Ik ben bijna 50. heb een huis en twee best gelukkige kinderen, een baan, tienhonderd opleidingen en een kat en ik ga op vakantie en alles, en jouw opmerking

quote:

ik heb nog teveel de overtuiging dat ik inderdaad slecht en mislukt ben.

is wat ik elke avond als ik ga slapen denk. En dan denk ik daarna: ja. Dus? Maakt dat dat ik niet meer hoef te werken, dat ik niet meer voor mijn kinderen hoef te zorgen en dat ik in een hoekje kan gaan zitten huilen? Nee dus.

Waarom negeerde je mijn post?

quote:

Op maandag 19 april 2021 02:23 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik wist niet goed wat ik erop moest antwoorden. En deze vragen had je mij al eens gesteld.

Ik heb je niet bewust genegeerd ofzo.

Als er meer mensen reageren, dan probeer ik vaak in mijn antwoord iets neer te zetten waardoor meerdere vragen tegelijk beantwoord worden.

Mijn kop is al zo'n chaos. Het lijkt misschien dat ik heel helder ben, maar het kost me wel energie om het voor een ander begrijpelijk te formuleren.

Nou ja, dan lijkt mijn vraag des te relevanter , als het zo’n chaos is in je hoofd waarom neem je dan je medicatie niet?

quote:

Op zaterdag 17 april 2021 21:25 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb hier ooit vaker een topic over gemaakt. Hoewel ik het in principe ermee eens ben, vind ik het toch een heel intimiderende uitspraak. Ik ben er pas mee geconfronteerd met betrekking tot therapie waarmee ik ooit weer ga starten (door wachtlijsten gaat dit misschien oplopen tot ruim een jaar).

Ik ben opgegroeid met het idee dat alles aan mij niet goed is: mijn gedrag, mijn gedachten, mijn gevoelens ... alles. Ik heb hier het een en ander verteld over mijn ouders. Ik begrijp overigens dat ik erkenning wil voor hetgeen wat ik vroeger meemaakte. Tijdens mijn vele behandelingen ging het nauwelijks over mijn achtergrond en op mij komt het over dat de behandelaars me niet willen geloven en ervan maken dat het mijn beleving is. En dat heb ik altijd moeilijk gevonden, want voor mijn ouders is het uiteraard makkelijk om de verantwoordelijkheid buiten zichzelf te leggen en mijn psychische problemen als excuus te gebruiken.

Het is nou eenmaal zo. Dan geloven ze mij maar niet. Maar tegelijkertijd komen ze wel aan met shit als kritische ouder en dat ik te hoge eisen aan mezelf stel en oefeningen moet doen zoals in de spiegel tegen mezelf zeggen dat ik goed ben zoals ik ben.

Geen wonder dat het op de aardkloot helemaal vol is van egotrippers zonder ruggegraat. Als mensen geconfronteerd worden met zichzelf en hun falen, nou dan gaan ze gewoon naar een psycholoog die hun gejammer aanhoort hoe minderwaardig ze zich voelen en dat zegt hij of zij "Nee joh! Je moet jezelf aanleren niet slecht over jezelf te denken." En dan is het allemaal weer goed.

Mijn ervaring is dat je in het leven wel degelijk beoordeelt wordt op jouw prestaties. Ik begrijp best wel dat als ik mezelf elke keer zit af te kraken dat ik mezelf saboteer en ik ben het ook eens om te onderzoeken of het beeld wat ik over mezelf uberhaupt klopt.

jouw ervaring klopt jij hebt gelijk.

quote:

Maar ik WEIGER mezelf van dat soort onnozele stellingen aan te praten. Of ik wel of niet zelfkritisch ben, dat bepaal ik zelf.

Daar heb je alle recht toe.

quote:

Ik kreeg de laatste dagen weer een beetje hoop dat het goed met mij gaat komen en dat ik in de toekomst behandelaars kan krijgen waarmee ik kan communiceren en hulp kan krijgen om duidelijk te krijgen hoe ik beter met alle blokkades kan omgaan.

Maar als ik dit weer hoor, vrees ik dat ik de zoveelste krijg die helemaal niet naar mij wilt luisteren maar eropuit is om mij achterlijke stellingen aan te praten. En als ik mij vervolgens niet beter voel, is het uiteráárd allemaal mijn eigen schuld. En als ik dan na een paar jaar nog in dezelfde shit zit, dan gaat iedereen mij weer bits toesnauwen dat ik niet genoeg mijn best heb gedaan en in de veronderstelling was dat de psycholoog het allemaal voor mij gaat oplossen.

Ik weet niet waarom ze mij dit willen aandoen. Iedereen wilt het beste uit zijn leven halen. Waarom weigeren ze in te zien dat dat ook voor mij geldt?

Ten eerste je moet het niet hebben van de behandelaars en therapeuten. Je moet jezelf mentaal genezen. Eigenlijk zou je doel moeten zijn. Ik genees mezelf en ik heb geen therapeut nodig. Als het aan de GGZ ligt blijf je hele leven medicijnen slikken en voor de rest van je leven ben je een patient. De GGZ heeft weinig kennis en expertise naar mijn mening over de geest/ mind. De geest/ mind is jouw domein. Buiten de GGZ is er veel meer kennis en expertise die je zelfstandig op je zelf kan toepassen onafhankelijk van hen. Vooral op internet zijn er veel meer bronnen waarvan je kan leren en toepassen.

quote:

Ik heb nog teveel de overtuiging dat ik inderdaad slecht en mislukt ben. Bij mij zit dit heel diep. En vandaar dat ik ook bevestiging wil voor bijvoorbeeld de issues met mijn ouders, want anders kom ik niet van de overtuiging af dat al mijn problemen komen omdat ik raar en mislukt ben. En dat is niet om de verantwoordelijk nu bij mijn ouders te leggen, maar om van het idee af te komen dat het geen zin heeft om iets te ondernemen want het zit in mijn eigen hoofd.

Ik denk dat bij mijn vorige behandelingen dat is onderschat. Ik gaf het wel aan, maar zij gingen er dan waarschijnlijk vanuit dat ik mezelf met bijvoorbeeld "niemand houdt van me" een negatieve realiteit wil aanpraten, terwijl ik dan zou weten dat het niet klopt. Maar gevoelsmatig klopt het voor mij wel.

Oefeningen zoals tegen jezelf zeggen dat je ok bent, hebben alleen zin als je dat oprecht kan geloven. Maar als je opgroeit met het idee dat je bijvoorbeeld net als Charles Manson bent, dat je wel kan leren jouw gedrag aan te passen maar in de kern blijf je hoe dan ook een psychopaat en een tikkende tijdbom, dan helpen die oefeningen niet.

Sowieso de overtuiging dat je slecht en mislukt bent is een overtuiging. Die overtuiging kun je dus aanpassen door een tegengestelde overtuiging er voor te zetten. En tegenovergestelde overtuiging is niet je bent ok. Het tegenovergestelde( naar mijn mening) is je bent goed en succesvol. Want blijkbaar wil je jezelf niet accepteren. Prima! Dus moet je jezelf veranderen in de gewenste persoon die je wil zijn. Een overtuiging is een gedachte die je maar steeds herhaalt hele tijd elke dag weer en weer. Je hoeft er niet in te geloven. Een geloof/ overtuiging is slechts een gedachte die je hele tijd herhaalt. Dat is geloof. Als ik de hele tijd tegen je ga zeggen je bent mislukt of je bent dom. Dan ga je dat geloven. En ga je je ook zo gedragen. Dus een overtuiging heeft te maken met herhaling.

quote:

Ik moet er dieper op ingaan en mezelf gaan leren kennen hoe ik werkelijk ben. Dus als ik geholpen kan worden met het aangaan van nieuwe ervaringen en evalueren wat ik er precies bij voel en waardoor die gevoelens verschijnen, dan denk ik dat ik wel verder kan komen.

Je kan zelf positieve ervaringen bewerkstelligen door te fantaseren/ visualiseren van de gewenste ervaring. Hoe voelt een gewenste ervaring? Door dat te doen heb je dan een positieve ervaring ervaren in je geest. En als je dat de hele tijd doet en herhaalt dan wordt de positieve ervaring heel diep verankerd in je onderbewuste. Het gaat om je gevoel.

Je zegt je voelt je in de steek gelaten en je denkt er gaat vast iemand mijn geluk saboteren. Dus je legt de macht bij iemand anders Maar de macht/ kracht ligt bij jouw. Hoe je reageert en voelt daar heb jij de controle over. Dus het verhaal van ouders etc. Is allang achterwege. Ik zou het loslaten en focussen op nu en de toekomst. Therapeuten/ iemand die op je overgewicht een mening heeft ligt allemaal buiten je. Je legt de macht bij hen.

Jij bepaalt hoe je voelt, hoe je reageert en wat je overtuigingen zijn.

Inspirerende videos, voor mij althans, en zij heeft in mijn ogen meer kennis dan een therapeut, zijn deze:


En kijk maar naar nog meer youtube videos van haar en pas het op je zelf toe.

Een ander inspirerende youtube videos die je kan helpen zijn deze:


En meer van Marisa Peer.

En nog eentje

Meer bronnen/ technieken die je verder kunnen helpen:
1. NLP voor dummies.
2. Hypnose
3. https://www.mindacademy.nl/wat-is-nlp


Ook relatieproblemen behandelt Teal Swan in een van haar youtube videos.

Gratis, voor niets en geen wachtlijst

Ik hoop dat je er wat aan hebt

[ Bericht 0% gewijzigd door Twintig op 19-04-2021 12:54:46 ]

quote:

Op maandag 19 april 2021 12:04 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Die neem ik wel hoor. Maar pillen kunnen er niet voor zorgen dat alle twijfels ook helder zijn.

En eigenlijk is dat maar goed ook natuurlijk. Stel je voor dat jouw gedachten geheel door pillen kunnen worden aangestuurd.

Oh, sorry. Dat had ik niet gelezen. Goed dat je je medicijnen neemt, maar kennelijk werken ze niet genoeg.
Want waar zijn ze goed voor als ze toch niet werken? Of is het bij jou zo van:
Zonder medicatie EXTREME chaos in het hoofd
Met medicatie alsnog chaos in het hoofd alleen minder
Als dat het geval is
1. Waarom wil je dan wel dat ze een beetje werken, maar is het dan eng als ze helemaal werken? Als ze een beetje werken heeft het toch net zo goed invloed op jou?
2. Ik zie geen verschil met mindset veranderingen en medicatie. Als jouw gedachten door hersenspoeling kunnen worden aangestuurd, iets dat iedereen kan aangezien iedereen een mond of toetsenbord heeft, waarom is dat dan minder eng dan wanneer het zou kunnen met gereguleerde medicatie, die zelfs met diagnose nog moeilijk te verkrijgen is?
3. Weet jouw psychiater dat de medicatie de chaos in je hoofd niet kan wegnemen? Heeft diegene wel eens andere medicijnen voorgesteld? Of heb je die wel eens geprobeerd?

quote:

Op maandag 19 april 2021 00:18 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik snap dat als je elke keer tegen jezelf bijvoorbeeld zegt "Zie je wel, ik kan helemaal niks!" je daarmee een destructief patroon in stand houdt.

Maar bij mij zit het dieper. Ik heb afgelopen jaren veel gehad aan bepaalde videos op YouTube zoals bijvoorbeeld Charisma On Command. Daarin worden voorbeelden gegeven en uitgediept welk gedrag of welke eigenschappen ervoor zorgen dat iemand over het algemeen populair is. Eigenlijk sociologie.

Dan kan ik mij gaan afvragen hoe het bij mij in elkaar kan zitten. Ik was vroeger bijvoorbeeld een enorme klager, maar toen ik uiteindelijk begon in te zien dat mensen mij om die reden uit de weg kunnen gaan, heb ik geleerd om mij op een andere manier te uiten.

Dingen die je niet kan veranderen, moet je uiteindelijk accepteren. Als ik bijvoorbeeld door een ongeluk nooit meer kan lopen, is het alleen maar zelfkwelling door te zwelgen in dat ik nooit meer een hardloopwedstrijd zou kunnen winnen.

Maar als ik bijvoorbeeld ongelukkig ben omdat ik te dik ben en het lukt me niet om me te houden aan een gezond leefpatroon. En dan zegt iemand tegen mij: "Joh, wat zit jij je druk te maken over jouw gewicht? Al die moeite die je tot nu toe hebt geprobeerd om af te vallen, heeft je niks opgeleverd. Maak het jezelf niet moeilijk en hou je er niet mee bezig. Wat kan jou het verdommen of je nou knap of lelijk bent? Uiteindelijk telt alleen het innerlijk. Stop met erover nadenken en geniet van het leven."

Kan jij je dan voorstellen dat ik mij daardoor heel erg ontdaan door voel? Wie denkt hij wel dat hij is door voor mij te bepalen dat ik geen belang mag hechten aan mijn uiterlijk en dan ook met een reeks argumenten aankomt om mij het gevoel te geven dat ik daardoor kostbare tijd heb weggegooid?

Als ik mezelf moet accepteren, dan horen daar ook mijn wensen bij hoe ik mijn leven wil leven.

Zelfacceptatie houdt niet in dat ik mij moet schikken naar het beeld wat een ander mij opdringt.

Ik geloof best dat het niet zo bedoeld is, maar bij mij roept het wel die associatie bij me op. Daarom hou ik niet van stellingen en hou ik ook niet van uitspraken als "je moet niet piekeren".

Wat voor zin zou het hebben om je te richten op charisma als je niet eens een sociaal leven en/of een baan hebt waarin je met charisma kan oefenen en spelen? Charismatisch zitten zijn in de woonkamer van je flat? Lijkt me niet echt een topprioriteit, maar goed.
Kijk, je kunt je om allerlei randzaken druk maken, maar los je het ene probleem dan op, gaat de kern van het probleem wel verder in een andere vorm hoor.
Hoe dan ook, er is nooit wérkelijk iets mis met iemand. Iemand kan alleen maar dénken dat er iets mis met 'm is. En ja, soms kunnen mensen om iemand heen het ook vínden, maar dat blijft dan ook maar een mening en iets wat de anderen over diegene dénken. Er is een verschil tussen wat de geest allemaal bij elkaar verzint en bedenkt, en de werkelijkheid die geen boodschap heeft aan wat wij denken. In werkelijkheid is er niets aan de hand en is het leven gewoon zoals het is, en ben jij gewoon zoals je bent, zonder mening erover, zonder oordeel. Maar dat ken je niet en lijk je niet te willen kennen. Je kent alleen je eigen bullshit, en daar ga je onder gebukt. Sorry dat ik het hard zeg, maar zachte heelmeesters die je naar de bek praten en je bevestigen maken stinkende wonden.

quote:

Op maandag 19 april 2021 13:52 schreef Maharski het volgende:
Wat voor zin zou het hebben om je te richten op charisma als je niet eens een sociaal leven en/of een baan hebt waarin je met charisma kan oefenen en spelen? Charismatisch zitten zijn in de woonkamer van je flat? Lijkt me niet echt een topprioriteit, maar goed.
Kijk, je kunt je om allerlei randzaken druk maken, maar los je het ene probleem dan op, gaat de kern van het probleem wel verder in een andere vorm hoor.
Hoe dan ook, er is nooit wérkelijk iets mis met iemand. Iemand kan alleen maar dénken dat er iets mis met 'm is. En ja, soms kunnen mensen om iemand heen het ook vínden, maar dat blijft dan ook maar een mening en iets wat de anderen over diegene dénken. Er is een verschil tussen wat de geest allemaal bij elkaar verzint en bedenkt, en de werkelijkheid die geen boodschap heeft aan wat wij denken. In werkelijkheid is er niets aan de hand en is het leven gewoon zoals het is, en ben jij gewoon zoals je bent, zonder mening erover, zonder oordeel. Maar dat ken je niet en lijk je niet te willen kennen. Je kent alleen je eigen bullshit, en daar ga je onder gebukt. Sorry dat ik het hard zeg, maar zachte heelmeesters die je naar de bek praten en je bevestigen maken stinkende wonden.

De manier waarop jij denkt past juist ironisch genoeg enkel bij iemand die niets doet in een flat. Volgens jou maakt de mening van anderen niets uit, die van iemand zelf ook niet, allemaal waardeloos en overbodig. Nou, als het allemaal toch niets boeit, waarom zouden mensen dan uberhaupt hun flat nog uitkomen? Kan geen enkele reden meer bedenken als ik jouw gedachtengang volg.

quote:

Op maandag 19 april 2021 15:37 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Als er niks mis is met mij, dan klopt het beeld wat ik van mezelf heb niet. Het lijkt me dan zinniger om me dan bezig te houden om een meer realistisch beeld te krijgen van mezelf.

Elke ochtend tegen mijn spiegelbeeld zeggen, gaat daar niks aan veranderen. Het maakt het alleen maar erger.

Die zachte heelmeesters die mij naar de bek praten, ben ik nog niet tegengekomen. Het zijn vooral mensen geweest die mij blijven opdringen dat ik het allemaal verkeerd zie en dat het moet aanpakken zoals zij dat willen. En ik ben nu pas zover om ertegenin te kunnen gaan om te zeggen dat ik het vertik.

Dat is ook een reden geweest om me sociaal te isoleren, uit angst dat ik anders weer iemand in vertrouwen ga nemen die mij met goede raad gaat zeggen dat het volstrekt zinloos is hoe ik door het leven ga en dat ik mezelf moet 'accepteren'. Ik accepteer geen dingen meer van mezelf waarbij ik mij doodongelukkig voel.

Ik heb genoeg keren anderen het voordeel gegeven van de twijfel. En als dat niet oplevert dat ik mij daar gelukkiger door voel, wordt mij verweten dat ik niet hard mijn best doe of te koppig ben. Te koppig omdat ik niet als een willoos schaap doe wat zij mij opdringen?

Hetgeen wat ik daarvan geleerd heb, is dat ieder mens inclusief ikzelf de neiging heeft om te snel aannames te vormen. En als je iemand wilt helpen, moet je je daarvan bewust zijn en ondanks dat je je in eerste instantie niet kan vinden in de gefachten van een ander hem toch aanhoren. En het is aan de ander of hij jouw adviezen aanneemt of niet.

Je kunt jezelf accepteren ook zien als: ik ben prima zoals ik ben met al mijn perfecties en imperfecties.

quote:

Op maandag 19 april 2021 17:54 schreef 01100101 het volgende:
Je kunt jezelf accepteren ook zien als: ik ben prima zoals ik ben met al mijn perfecties en imperfecties.

Mensen beoordelen elkaar nu eenmaal aan de lopende band en om te overleven dien je bepaalde vaardigheden te bezitten. Zo lang je daar niet aan voldoet word je ook met je neus op de feiten gedrukt.
Dan internaliseren mensen dat; maar dan is dat ineens ook weer fout en hun schuld. Komt er weer een imperfectie bij.

Wie zijn dat dan die jou zo de grond in stampen?

Misschien moet je eens een lijstje maken met dingen die je kunt en dingen die je niet kunt, maar wel graag wilt kunnen/leren.

En dan heel vrij (vrij van vergelijkingen) en open (alles mag, zolang het waar en concreet is). Zelfs zaken die vanzelfsprekend en triviaal lijken, zoals 'ik kan lopen'. Letterlijk alles wat je kunt verzinnen. Zet er een timertje bij van een half uurtje oid. Dan krijg je een vrij feitelijke, objectief beeld van jezelf.

Het punt is namelijk dat we de stap van zuivere feitelijkheden overslaan en direct naar betekenisgeving stappen. Vooral voor mensen met psychische klachten is die eerste stap juist zo belangrijk om weer een reëel beeld te krijgen.

quote:

Op maandag 19 april 2021 20:55 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

In mijn jeugd vertoonde ik gedragsproblemen en als men toen een beetje had nagedacht, hadden ze daaruit kunnen afleiden hoe ongelukkig ik mij voelde. In plaats daarvan verdomden ze het om hun harses te gebruiken en kreeg ik keer op keer op keer op keer te horen dat ik anders ben dan anderen. En het kwam niet in hun gore harses op hoe ontzettend pijn dat deed.

En ik blijf tot op de dag van vandaag merken dat mensen nog steeds van die hypocriete achterlijke klootzakken zijn die geen greintje inlevingsvermogen hebben en alleen maar met zichzelf bezig zijn.

Kijk alleen al maar op dit forum in een willekeurig topic: 75% van de reacties is bagger.

Dus als je het hebt over mensen die je nu de grond in stampen, dan zijn dat mensen hier op FOK!?

Ik vind dat je mensen hier op FOK! vaak helder en geduldig advies geeft waar je duidelijk over na hebt gedacht.

quote:

Op maandag 19 april 2021 21:13 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik begrijp best dat ik nu overtrokken reageer. Maar je raakt een hele gevoelige snaar bij mij met "je moet jezelf accepteren". Anders had ik dit topic niet eens gemaakt.

Ik snap ook dat mensen het niet begrijpen omdat ze er over het algemeen een andere associatie bij hebben. En wie weet krijg ik er ook ooit een positievere associatie bij.

Maar als je het over acceptatie hebt, accepteer dan dat het zo bij me is en ga me niet opdringen dat ik er op de manier naar moet kijken zoals jij dat wilt.

Je zit met boosheid en frustratie, dat is wel duidelijk. En begrijpelijk. En geen enkel advies hier op het forum gaat dat even makkelijk voor je oplossen.

Maar wat ik hiervoor zei meen ik wel. En ik geloof ook wel dat je progressie kunt maken, dat je je toch beter kunt gaan voelen.

quote:

Op maandag 19 april 2021 15:32 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
De manier waarop jij denkt past juist ironisch genoeg enkel bij iemand die niets doet in een flat. Volgens jou maakt de mening van anderen niets uit, die van iemand zelf ook niet, allemaal waardeloos en overbodig. Nou, als het allemaal toch niets boeit, waarom zouden mensen dan uberhaupt hun flat nog uitkomen? Kan geen enkele reden meer bedenken als ik jouw gedachtengang volg.

Ik leidt gewoon een actief en hardwerkend leven eigenlijk.
Je bent compleet vrij als mens: zowel om totaal geen fuck te geven en afgestompt in je flatje te blijven zitten, als dat je vrij bent om alle shit van je af te schudden en het roer totaal om te gooien en te gaan leven op de manier die je écht wilt. Echt waar, je hebt de vrijheid totaal naar de verdommenis te gaan en de vrijheid om onvoorwaardelijk gelukkig te worden. Ik zeg verder niet dat het makkelijk is, maar je bent vooral je eigen vriend of vijand. Eigenlijk is er niks buiten je. It's all inside your mind. Je kunt je niet voorstellen hoe grenzeloos het leven eigenlijk is.

quote:

Op maandag 19 april 2021 15:37 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Als er niks mis is met mij, dan klopt het beeld wat ik van mezelf heb niet. Het lijkt me dan zinniger om me dan bezig te houden om een meer realistisch beeld te krijgen van mezelf.

Elke ochtend tegen mijn spiegelbeeld zeggen, gaat daar niks aan veranderen. Het maakt het alleen maar erger.

Die zachte heelmeesters die mij naar de bek praten, ben ik nog niet tegengekomen. Het zijn vooral mensen geweest die mij blijven opdringen dat ik het allemaal verkeerd zie en dat het moet aanpakken zoals zij dat willen. En ik ben nu pas zover om ertegenin te kunnen gaan om te zeggen dat ik het vertik.

Dat is ook een reden geweest om me sociaal te isoleren, uit angst dat ik anders weer iemand in vertrouwen ga nemen die mij met goede raad gaat zeggen dat het volstrekt zinloos is hoe ik door het leven ga en dat ik mezelf moet 'accepteren'. Ik accepteer geen dingen meer van mezelf waarbij ik mij doodongelukkig voel.

Ik heb genoeg keren anderen het voordeel gegeven van de twijfel. En als dat niet oplevert dat ik mij daar gelukkiger door voel, wordt mij verweten dat ik niet hard mijn best doe of te koppig ben. Te koppig omdat ik niet als een willoos schaap doe wat zij mij opdringen?

Hetgeen wat ik daarvan geleerd heb, is dat ieder mens inclusief ikzelf de neiging heeft om te snel aannames te vormen. En als je iemand wilt helpen, moet je je daarvan bewust zijn en ondanks dat je je in eerste instantie niet kan vinden in de gefachten van een ander hem toch aanhoren. En het is aan de ander of hij jouw adviezen aanneemt of niet.

Ik kan aan jouw reacties altijd zien dat je best een intelligente gozer bent, anders kun je niet zo formuleren zoals jij doet. Nu die intelligentie eens een keer in gaan zitten in je voordeel ipv in je nadeel. Intelligentie kan worden gebruikt om de ellende verder dicht te timmeren, en worden gebruikt om de ellende af te breken. Ik adviseer je het tweede, maar het is uiteraard aan jou.
Je sociale isolatie nu: prima, voor een tijdje, als het je helpen kan los te komen van alles wat 'de anderen' je hebben aangepraat.. Maar maak er dan een journey van. Blijf er niet in hangen.

Ik zeg je dit: op deze manier ga je er nooit uit komen. Je bent als een speelbal van je geest en je ziet het niet. Je moet wakker worden en zien wat je doet. Je geest is je fucker. Met dat instrument ga je er nooit komen. Ga je verdiepen in meditatie en geef niet op totdat je werkelijke inzichten gaat krijgen daardoor. Dat is de weg uit deze eeuwige nooit ophoudende mega psychose.

quote:

Op maandag 19 april 2021 20:01 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Het kan me niet schelen.

Ik ben genoeg beschadigd in mijn jeugd en daar ondervind ik nog steeds de gevolgen van. Destijds was iedereen onnozel en arrogant om bij alles wat ik deed, dacht en voelde kritiek te hebben. Ik werd door iedereen behandeld als een paria.

Uiteindelijk lukte het mij om iets in mijn leven te creëren waar ik mij aan kan optrekken en waardoor ik hoop en perspectief kan creëren.

En hoppa! Iedereen duikt er weer bovenop om mij dat af te pakken en zo gaat dat mijn leven. Er wordt van mij verwacht dat ik overal en voor iedereen begrip moet opbrengen en ik hoef maar iets anders te doen zoals zij dat verwachten en ik krijg bakken met kritiek over mij heen.

En zelfs het laatste stukje identiteit en eigen wil wat nog van mij over is, willen mensen massaal van mij afpakken. En alleen maar omdat mensen over het algemeen ontzettend dom, hypocriet en arrogant zijn.

Makkelijk hoor dat mensen tegen zichzelf zeggen dat ze goed zijn zoals ze zijn. Hoeven ze niet na te denken over de dingen die ze niet goed hebben gedaan.

Goh ... hoe zou het nou komen dar iedereen zeikt dat de maatschappij zo egoïstisch is? Aan henzelf kan het onmogelijk liggen, want ze zijn immers goed zoals ze zijn

Ik herken ontzettend het gevoel dat je hier beschrijft. Je verwoord dat heel erg goed, beter dan ikzelf dat kan. Je bent volgens mij echt de enige op deze site die zich ook zo voelt. Maar omdat wij een andere filosofie aanhangen kan ik jou niet helpen en jij mij ook niet en vind ik best jammer.

quote:

Op maandag 19 april 2021 23:44 schreef Maharski het volgende:
Ik leidt gewoon een actief en hardwerkend leven eigenlijk.
Je bent compleet vrij als mens: zowel om totaal geen fuck te geven en afgestompt in je flatje te blijven zitten, als dat je vrij bent om alle shit van je af te schudden en het roer totaal om te gooien en te gaan leven op de manier die je écht wilt. Echt waar, je hebt de vrijheid totaal naar de verdommenis te gaan en de vrijheid om onvoorwaardelijk gelukkig te worden. Ik zeg verder niet dat het makkelijk is, maar je bent vooral je eigen vriend of vijand. Eigenlijk is er niks buiten je. It's all inside your mind. Je kunt je niet voorstellen hoe grenzeloos het leven eigenlijk is.

Ik denk dat het hier vooral ontbreekt aan wat details over de weg er naartoe. Zonder details, die je in dit geval natuurlijk niet weet omdat je mijn persoonlijke situatie en die van TS niet in detail kent, zijn veel zinnen holle frases. Just my 2 cents

quote:

Op maandag 19 april 2021 21:05 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Hier ben ik het mee eens.

Het heeft daarbij te lang geduurd: je krijgt mij niet meer normaal. Wat normaal ook moge wezen.

Ik wil weten wat ik kan vanuit het punt waarin ik mij nu bevindt en ik wil vandaar gaan bouwen.

Maar men kan niet van mij verlangen dat ik de wereld net zo rooskleurig gaan zien als hen door mij stellingen op te dringen.

Verder als dingen beter gaan lukken, zal mijn gevoel van eigenwaarde ook verbeteren. Als er positieve ervaringen komen, dan zijn er minder aanleidingen om negatief te blijven denken.

Andersom werkt niet voor mij, want ik zie dat als kromme bananen rechtlullen. Als het voor een ander wel werkt, dan respecteer ik dat. Maar respecteer mij dan ook en dring mij niet op hoe ik over mezelf moet denken.

Mee eens, maar ga je er ook iets mee doen?

Ik snap je frustratie over tegen je eigen spiegelbeeld praten. Of geforceerd niet negatief denken over jezelf. Inmiddels is mijn zelfbeeld redelijk opgevijzeld, maar zulke onzin voedt vooral mijn (cynische) innerlijke criticus. Bij een behandelaar die daar geen begrip voor kan opbrengen zou het voor mij ook heel gauw ophouden.

quote:

Op dinsdag 20 april 2021 03:30 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Dat hou ik een paar maanden vol en dan gaat het qua stemming bergafwaarts. Ik zou zo graag willen dat ik op dat soort momenten steun krijg van vrienden zo van "kom op! Laat je niet kisten"

Maar ik raak 'bevriend' met probleemgevallen die het allemaal beter weten maar zodra ze zelf tegenslag hebben, geven zij meteen op. En sta ik er weer alleen voor. Dit is zo vaak gebeurd dat ik niet meer beter weet en inmiddels is het een self-fulfilling prophesy.

Als ik je goed begrijp zie je zelf ook een soort patroon in het maken van vrienden en ook dat je dat zelf in stand houdt. Dat komt vaker voor, want waarschijnlijk voelt dit vertrouwt voor je. De onvermijdelijke teleurstelling heb je al min of meer ingecalculeerd en neem je al niet meer persoonlijk.

Naar mijn idee is het patroon zelfs een beetje op FOK! terug te zien doordat je je een stukje herkent in andere personen die zich onbegrepen voelen en die jij dan goede adviezen geeft. En misschien hoop je wel met jouw posts degene met problemen het stukje erkenning te geven waar je zelf zo hard naar op zoek bent?

quote:

Op dinsdag 20 april 2021 03:30 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik weet het allemaal, maar ik heb mezelf elke keer bewezen dat ik elke keer bezwijk onder tegenslag. Ik ben het zat om mezelf elke keer teleur te stellen.

Gezien je aan zelfreflectie geen gebrek hebt denk ik dat je verwachtingen van jezelf onrealistisch hoog liggen. Kun je een voorbeeld geven van het teleur stellen van jezelf?

Ik heb ook bij diverse instanties gelopen, maar bij de GGZ was het trucjes voor het hier en nu leren en niet naar je verleden kijken of naar de oorzaken van waarom je je zo voelt. Dat werd me heel erg duidelijk gemaakt.

En ja jezelf idd accepteren; als iedereen je een nerd / loser / wat dan ook vindt, dan zal dat beeld van jou dus echt wel kloppen en hou je jezelf alleen maar voor de gek door het te ontkennen en iets te willen zijn wat je niet bent en daar word je alleen maar ongelukkiger door. Ben je al ongelukkig in je leven? Ja dan hoort dat blijkbaar gewoon bij jou en moet je ook niet willen dat te proberen te veranderen, want gelukkig MOETEN zijn wordt niemand gelukkiger van.

En meer van dit soort opbeurende boodschappen.
Ben blij dat ik daar weg ben gegaan. Ging me er ook allemaal veel te dwingend aan toe en ik kreeg therapieën die totaal niet aansloten bij mijn problematiek.
Later elders goede diagnoses gekregen met bijbehorende goede therapieën.

quote:

Op dinsdag 20 april 2021 08:53 schreef ToT het volgende:
Ik heb ook bij diverse instanties gelopen, maar bij de GGZ was het trucjes voor het hier en nu leren en niet naar je verleden kijken of naar de oorzaken van waarom je je zo voelt. Dat werd me heel erg duidelijk gemaakt.

En ja jezelf idd accepteren; als iedereen je een nerd / loser / wat dan ook vindt, dan zal dat beeld van jou dus echt wel kloppen en hou je jezelf alleen maar voor de gek door het te ontkennen en iets te willen zijn wat je niet bent en daar word je alleen maar ongelukkiger door. Ben je al ongelukkig in je leven? Ja dan hoort dat blijkbaar gewoon bij jou en moet je ook niet willen dat te proberen te veranderen, want gelukkig MOETEN zijn wordt niemand gelukkiger van.

En meer van dit soort opbeurende boodschappen.
Ben blij dat ik daar weg ben gegaan. Ging me er ook allemaal veel te dwingend aan toe en ik kreeg therapieën die totaal niet aansloten bij mijn problematiek.
Later elders goede diagnoses gekregen met bijbehorende goede therapieën.

Asperger, toch?

Ik ben dan wel benieuwd naar welke therapieën jou wel geholpen hebben, op wat voor manier waren die dan wel doeltreffend voor jou?

Overigens kan ik me toch slecht voorstellen dat een therapeut serieus zou zeggen dat je ongelukkig zijn dan maar moet accepteren omdat het dan kennelijk bij je hoort.

quote:

Op dinsdag 20 april 2021 09:08 schreef Lienekien het volgende:

[..]

Asperger, toch?

Ik ben dan wel benieuwd naar welke therapieën jou wel geholpen hebben, op wat voor manier waren die dan wel doeltreffend voor jou?

Overigens kan ik me toch slecht voorstellen dat een therapeut serieus zou zeggen dat je ongelukkig zijn dan maar moet accepteren omdat het dan kennelijk bij je hoort.

Serieus, is me echt verteld!
Geluk willen nastreven als je je hele leven ongelukkig bent geweest zou alleen maar frustrerend werken.
En ja, Asperger idd. Naast ADD met hyperactieve kenmerken.
Ik heb in het Radboud groepstherapieën gehad voor ADD en ASS, maar de ASS-therapie was specifiek op Asperger gericht; iedereen in de groep had dat, hoewel het tegenwoordig onder één grote noemer zit.
"Maar het feit dat het onder één noemer geschoven is, betekent niet dat het niet meer bestaat."

Overigens ook een therapeut gehad die het tegenovergestelde was; daarvan moest ik elke ochtend tegen mezelf praten als ik mezelf in de spiegel strak in de ogen keek en mezelf een aantal keren bij naam moest noemen, samen met "YES! Go get them, tiger! Je kunt dit! Je bent heus niets minder waard dan een ander!" enz enz enz.

quote:

Op dinsdag 20 april 2021 09:14 schreef ToT het volgende:
Overigens ook een therapeut gehad die het tegenovergestelde was; daarvan moest ik elke ochtend tegen mezelf praten als ik mezelf in de spiegel strak in de ogen keek en mezelf een aantal keren bij naam moest noemen, samen met "YES! Go get them, tiger! Je kunt dit! Je bent heus niets minder waard dan een ander!" enz enz enz.

En hoe beviel jou dat? want dit is dus ook de tip die TS krijgt, maar die ervaart het als storend.

Het principe van positieve gedachten over jezelf bekrachtigen vind ik wel te volgen, maar dat werkt alleen als iemand zich ook een beetje oké voelt bij de manier waarop.

quote:

Op dinsdag 20 april 2021 09:25 schreef Stepperoller het volgende:

[..]

En hoe beviel jou dat? want dit is dus ook de tip die TS krijgt, maar die ervaart het als storend.

Het principe van positieve gedachten over jezelf bekrachtigen vind ik wel te volgen, maar dat werkt alleen als iemand zich ook een beetje oké voelt bij de manier waarop.

Dat laatste dus idd.
Als je helemaal in de shit zit en een laag zelfbeeld hebt voelt het echt aan alsof je jezelf voor de gek aan het houden bent, en dat zinnetje van dat je heus niets minder waard bent dan een ander kreeg ik juist alleen maar een nog negatiever gevoel van..
Jezelf een "tiger" moeten noemen en tegelijkertijd zeggen dat je echt niks minder waard bent dan een ander. Beetje tegenstrijdig; met de ene uitspraak zet je jezelf BOVEN de rest en met het andere zinnetje.....tja in ieder geval niet echt duidelijk ONDER de ander.

quote:

Op dinsdag 20 april 2021 09:25 schreef Stepperoller het volgende:

[..]

En hoe beviel jou dat? want dit is dus ook de tip die TS krijgt, maar die ervaart het als storend.

Het principe van positieve gedachten over jezelf bekrachtigen vind ik wel te volgen, maar dat werkt alleen als iemand zich ook een beetje oké voelt bij de manier waarop.

Ken je toevallig het ‘omdenken’-verhaal? En de boeken die daarover zijn geschreven?

Ik heb afgelopen jaar podcasts beluisterd van de auteur (Berthold Gunster), die dan een op een praat met een luisteraar die zich heeft gemeld met een probleem.

De grap van zijn (humorvolle) aanpak is dat hij mensen soms aanraadt om bijvoorbeeld juist hardop te zeggen ‘ik ben een sukkel’ of een andere negatieve term die de betreffende luisteraar heel erg raakt. Door het hardop te zeggen maak je het dan juist kleiner, haal je de angel er ook een beetje uit. Zijn bedoeling is dat je jezelf op die manier ergens van bevrijdt.

Ik kan het (TS) aanraden om eens zo’n podcast te beluisteren. Als het je niet aanspreekt, ook prima. Het is vast niet voor iedereen.

quote:

Op dinsdag 20 april 2021 09:43 schreef Lienekien het volgende:

[..]

Ken je toevallig het ‘omdenken’-verhaal? En de boeken die daarover zijn geschreven?

Ik heb afgelopen jaar podcasts beluisterd van de auteur (Berthold Gunster), die dan een op een praat met een luisteraar die zich heeft gemeld met een probleem.

De grap van zijn (humorvolle) aanpak is dat hij mensen soms aanraadt om bijvoorbeeld juist hardop te zeggen ‘ik ben een sukkel’ of een andere negatieve term die de betreffende luisteraar heel erg raakt. Door het hardop te zeggen maak je het dan juist kleiner, haal je de angel er ook een beetje uit. Zijn bedoeling is dat je jezelf op die manier ergens van bevrijdt.

Ik kan het (TS) aanraden om eens zo’n podcast te beluisteren. Als het je niet aanspreekt, ook prima. Het is vast niet voor iedereen.

Ken de oppervlakkige variant daarvan in de vorm van die Loesje-achtige plaatjes. En mensen die goedbedoeld op je hart drukken dat je een bepaalde tegenslag juist als kans moet zien.

Maar dat wat je uitspreekt op zijn minst overeenkomt met een de emotionele lading die het voor jou heeft vind ik al een stuk genuanceerder overkomen dan wat TS en ToT beschrijven.

Zelf merk ik sinds ik samenwoon wel de meerwaarde van zoiets. Ik spreek daardoor vaker bepaalde gedachten uit, zowel positief als negatief over mezelf en soms merk ik dat ik dan plotseling een soort van opgelucht ben. Terwijl ik dan gewoon een vrij alledaagse kleine piekergedachte heb uitgesproken en niet iets waarvan ik had verwacht dat het nog op me drukte.

En andersom, dat het enorm lekker is om een positief gevoel over mezelf even echt uit te spreken en daarmee een soort van te verzilveren.

Als ik lees wat je zegt krijg ik het idee dat we zelfacceptatie verschillend begrijpen.

Ik heb zelfacceptatie begrepen als zelf-compassie. Acceptatie van onze menselijkheid, en de inherente feilbaarheid, en het zelfperspectief wat hier op volgt. Dat wil niet zeggen dat ik mijn gebreken omarm, maar wel dat ik accepteer dat ze er zijn, omdat ze er zijn.

Het uiteindelijke doel is onze gebreken zoveel mogelijk in te perken, en voor veel mensen zijn schuldgevoelens daarin niet bevorderlijk. Misschien paradoxaal, maar zelfacceptatie kan dan juist helpen. Zie het als de bodem waarop je bouwt, bij de een werk je aan jezelf uit liefde, en hij de ander uit haat.

quote:

Op dinsdag 20 april 2021 09:54 schreef Stepperoller het volgende:

[..]

Ken de oppervlakkige variant daarvan in de vorm van die Loesje-achtige plaatjes. En mensen die goedbedoeld op je hart drukken dat je een bepaalde tegenslag juist als kans moet zien.

Maar dat wat je uitspreekt op zijn minst overeenkomt met een de emotionele lading die het voor jou heeft vind ik al een stuk genuanceerder overkomen dan wat TS en ToT beschrijven.

Zelf merk ik sinds ik samenwoon wel de meerwaarde van zoiets. Ik spreek daardoor vaker bepaalde gedachten uit, zowel positief als negatief over mezelf en soms merk ik dat ik dan plotseling een soort van opgelucht ben. Terwijl ik dan gewoon een vrij alledaagse kleine piekergedachte heb uitgesproken en niet iets waarvan ik had verwacht dat het nog op me drukte.

En andersom, dat het enorm lekker is om een positief gevoel over mezelf even echt uit te spreken en daarmee een soort van te verzilveren.

Ja, ik zie die ‘quotes’ ook wel regelmatig voorbijkomen. Het heeft wel iets meer om het lijf dan dat, uiteraard.

Ten opzichte van vroeger werk viel me bij o.a. de podcasts ook op dat hij zijn ideeën wel wat breder trekt en ook steeds benoemt dat je echt niet alles kunt ‘omdenken’, dat je soms ook zult moeten accepteren dat een probleem er is en dat je het (nog) niet kunt oplossen.

Herkenbaar wat je zegt, over hardop uitspreken en die opluchting. Wat dat betreft realiseer ik me ook wel dat niet iedereen iemand heeft om in alle vertrouwdheid zielenroerselen tegen uit te spreken. Dan snap ik de ‘uitbarstingen’ van TS ook weer wat beter.

@PabstBlueRibbon Je noemde in post 14 dat je met iemand had gesproken. Het klinkt in die post als iemand bij wie je terecht kan en die jou begrijpt.

quote:

Op dinsdag 20 april 2021 09:59 schreef darkmond het volgende:
Als ik lees wat je zegt krijg ik het idee dat we zelfacceptatie verschillend begrijpen.

Ik heb zelfacceptatie begrepen als zelf-compassie. Acceptatie van onze menselijkheid, en de inherente feilbaarheid, en het zelfperspectief wat hier op volgt. Dat wil niet zeggen dat ik mijn gebreken omarm, maar wel dat ik accepteer dat ze er zijn, omdat ze er zijn.

Het uiteindelijke doel is onze gebreken zoveel mogelijk in te perken, en voor veel mensen zijn schuldgevoelens daarin niet bevorderlijk. Misschien paradoxaal, maar zelfacceptatie kan dan juist helpen. Zie het als de bodem waarop je bouwt, bij de een werk je aan jezelf uit liefde, en hij de ander uit haat.

Ja oke, het wordt dan begrepen als eindstation in plaats van beginstation. Maar het einde van het liedje is dan alsnog dat TS zichzelf moet veranderen en hem dat niet lukt. Het helpt echter ook niet dat hij eigenlijk alleen het sporten kan noemen wat niet lukt en verder nogal vaag is over zijn dagindeling en zijn andere doelen die hij wil bereiken. Zonder details kunnen andere mensen je niet goed helpen, en omdat dit een openbaar forum is is het geven van veel details ook niet aan te raden, tenzij het niet herleidbaar is tot jou als persoon of je een fictief verhaal verzint wat anders is maar op hetzelfde neerkomt.

@PabstBlueRibbon: waarom lukt het sporten op gegeven moment niet meer? 2 maanden is nog best lang waarom gaat het dan pas minder goed? Waarom heb je het nodig om met die rare figuren om te gaan? En als het om de sociale contacten is waarom kun je je dan niet gewoon alleen op een leuke manier iets van ze aantrekken maar het verder negeren als je je slecht door hen voelt? Heel veel mensen hebben moeite om de zelfdiscipline op te brengen om te sporten. Dus als dat je enige probleem is, ben ik bang dat je normaal bent. Betekent niet dat normaal het eindstation moet zijn, maar gewoon ter info.

Trouwens, het is ook best wel een oppervlakkig doel. Sporten om gespierder en aantrekkelijker te worden..? Als dat het enige is, ja dan begrijp ik waarom je het niet volhoud. Het leven draait voor een groot deel om uiterlijk vertoon en macht en het is daardoor ook best belangrijk maar dat is uiteindelijk niet wat voor zingeving zorgt. Helaas blijven mensen die in het verleden gekwetst zijn op dat gebied denk ik sneller te lang in hangen. Misschien kun je denken aan de andere dingen die je zou kunnen bereiken door fit en gespierd te zijn, bijvoorbeeld beter worden in fysiek werk ofzo. Geen idee of je werkt, het wordt me nooit duidelijk uit je posts, maar je zou dan bijvoorbeeld geld kunnen verdienen met fysiek werk wat makkelijk vol te houden is omdat je geestelijk zo in de war bent maar dan kun je je hoofd leeg maken en dan word je zelfstandiger.. misschien dat je jezelf ook zo’n doel kunt stellen, het is maar een voorbeeld

[ Bericht 16% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 20-04-2021 10:58:21 ]

quote:

Op dinsdag 20 april 2021 03:30 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb het allemaal gelezen en ik waardeer het van iedereen. Het lukt me nu helaas niet om op iedereen te antwoorden.

Ik heb net weer een woede-aanval gehad. Als de emoties bij me bovenkomen, dan herinner ik mij ook weer hoe ik mijn hele leven lang miskend ben daarvoor. En die miskenning zal door blijven gaan.

Wat mij betreft heb je door boos te worden en daarmee voor jezelf te eisen dat je negatieve gevoelens er mogen zijn mogelijk wel een waardevolle stap gezet richting een stukje compassie voor jezelf en je gevoelens.

Je hebt in het verleden te maken gehad met emoties en gevoelens die er niet mochten zijn. Door te pushen dat jij en je gevoelens nu niet goed zijn (of jou dat zo te laten ervaren, het is ongetwijfeld anders bedoeld) en te willen dat jij voor de spiegel dingen gaat doen die voor jou niet goed voelen geeft jou dat weer impliciet de boodschap dat jij en wat jij voelt op zichzelf niet goed genoeg zijn en dat je dat moet veranderen.

Ik geef je daar ook groot gelijk in. Natuurlijk wil een hulpverlener dat iemand die vast zit in bepaalde patronen die doorbreekt en buiten je comfortzone komen is niet per se je grenzen overschrijden, maar zoals jij het beschrijft vind ik te kort door de bocht. Juist in het kader van zelfacceptatie is het erkennen dat jouw gevoel van genoeg waarde is om je te verzetten tegen de spiegelpraat van belang. Dat gevoel niet erkennen bagatelliseren tot het vervelend vinden om buiten je comfortzone te komen is juist destructief.

volgens mij heb ik een heel onbekend probleem en mijn eigen verstand kan het toch niet meer oplossen dus tja. Want ik sta er alleen voor dat heb ik wel ontdekt ondanks dat sommigen van waarde zijn hierin en mij echt helpen Je bent niet de enige met chaos in het hoofd of die zn eigen vijand is. Maar wat boeit dat? Ha ha helemaal niets want wij trekken ons dat alsnog niets van elkaar aan en kunnen elkaar niet helpen het is gewoon maar wat gezwets op een forum het leidt echt helemaal nergens toe.
En ik ben nu ook echt heel erg boos op mezelf vroeger kreeg ik dan ook een woede aanval inclusief haren uit trekken haha dat doe ik ni gelukkig niet meer jij zal dit stadium vast vanzelf ook wel bereiken. Van woede aanval naar wat kan het mij nog schelen. Bonus: je doelen verdwijnen dan ook vanzelf dus kan je ze ook niet meer niet halen.


TL;DR: Felukie sn joozoo irriwii ttr igg pess drzqwasd.

[ Bericht 7% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 21-04-2021 00:32:14 ]

Je wekt de indruk het een en andere te begrijpen, maar dan als antwoord op de verkeerde vraag. "Waarom?"

Die vraag wordt op den duur nóg een reden voor ongelukkigheid, en wijst mijns inziens op chronisch overdenken... Ik kan het weten, vooral hoe ongelukkig je ervan wordt.

Heb je weleens overwogen een vorm van meditatie of mindfulness op te pakken?

[ Bericht 1% gewijzigd door darkmond op 21-04-2021 10:17:32 ]

quote:

Op dinsdag 20 april 2021 10:43 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ja oke, het wordt dan begrepen als eindstation in plaats van beginstation. Maar het einde van het liedje is dan alsnog dat TS zichzelf moet veranderen en hem dat niet lukt.

Nee, ik heb niet gezegd dat zelfacceptatie synoniem staat aan zelfontwikkeling. Mijn punt gaat om de motivatie achter die zelfontwikkeling; bij de een is het spijt en schuldgevoelens, en bij de ander is het zelfcompassie.

Ik krijg het gevoel dat TS rondzwemt in wrok jegens zichzelf, en dat het elimineren hiervan een fundamentele verandering kan brengen in hóé hij zelfontwikkeling benaderd.

quote:

Op woensdag 21 april 2021 10:32 schreef darkmond het volgende:
Nee, ik heb niet gezegd dat zelfacceptatie synoniem staat aan zelfontwikkeling. Mijn punt gaat om de motivatie achter die zelfontwikkeling; bij de een is het spijt en schuldgevoelens, en bij de ander is het zelfcompassie.

Ik krijg het gevoel dat TS rondzwemt in wrok jegens zichzelf, en dat het elimineren hiervan een fundamentele verandering kan brengen in hóé hij zelfontwikkeling benaderd.

Kun je concreet en in detail aangeven waarom de motivatie zo’n groot effect heeft op het eindresultaat?

quote:

Op woensdag 21 april 2021 13:30 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Kun je concreet en in detail aangeven waarom de motivatie zo’n groot effect heeft op het eindresultaat?

Psychology/neurology is niet bepaald mijn vakgebied, dus een concreet antwoord gaat lastig worden

Wel heb ik enkele passages uit het boek the willpower instinct. Dit boek is geschreven door een PhD onderzoeks psychologe die ook les geeft aan Stanford. Je zou even zelf het boek erbij moeten pakken voor bronvermeldingen van de relevante studies. Wat hier staat is niet geheel onbekend binnen de psychologie, dus met wat googlen zou je uitgebreidere informatie kunnen vinden. Het komt trouwens ook sterk overheen met de spirituele leer uit tradities zoals het buddhisme. Ervaring leert dat het een gewoon beter werkt dan het ander (en mijn eigen ervaring is het er mee eens. Opgevoedt door een narcissist, chronisch depressief, angststoornis, depersonalisatie/derealization, suïcidaal met poging tot... Noem het op. Ik ben nu eindelijk tevreden met mijn leven en heb al die ellende achter me gelaten, en dat lukte alleen toen ik mijn feilbare aard écht accepteerde en leerde mijn negatieve zelfpraat niet meer serieus. De rest volgde vanzelf.)

Excuus voor het lange verhaal , hier dan toch waar je naar zocht :

quote:

Study after study shows that self-criticism is consistently associated with less motivation and worse self-control. It is also one of the single biggest predictors of depression, which drains both “I will” power and “I want” power. In contrast, self-compassion— being supportive and kind to yourself, especially in the face of stress and failure— is associated with more motivation and better self-control. Consider, for example, a study at Carleton University in Ottawa, Canada, that tracked the procrastination of students over an entire semester. Lots of students put off studying for the first exam, but not every student made it a habit. Students who were harder on themselves for procrastinating on their first exam were more likely to procrastinate on later exams than students who forgave themselves. The harder they were on themselves about procrastinating the first time, the longer they procrastinated for the next exam! Forgiveness— not guilt— helped them get back on track.

quote:

Surprisingly, it’s forgiveness, not guilt, that increases accountability. Researchers have found that taking a self-compassionate point of view on a personal failure makes people more likely to take personal responsibility for the failure than when they take a self-critical point of view. They also are more willing to receive feedback and advice from others, and more likely to learn from the experience.

quote:

…participants who had been primed for guilt both liked the candy more and said they would be willing to pay more for it than those primed with neutral words. Guilt also made the initial pleasurable reaction last longer — the guilt-primed participants remembered liking the candies more than neutral-primed participants.

[ Bericht 3% gewijzigd door darkmond op 22-04-2021 01:49:00 ]

.

[ Bericht 99% gewijzigd door darkmond op 22-04-2021 01:44:59 ]

quote:

Op donderdag 22 april 2021 01:28 schreef darkmond het volgende:
Psychology/neurology is niet bepaald mijn vakgebied, dus een concreet antwoord gaat lastig worden

Wel heb ik enkele passages uit het boek the willpower instinct. Dit boek is geschreven door een PhD onderzoeks psychologe die ook les geeft aan Stanford. Je zou even zelf het boek erbij moeten pakken voor bronvermeldingen van de relevante studies. Wat hier staat is niet geheel onbekend binnen de psychologie, dus met wat googlen zou je uitgebreidere informatie kunnen vinden. Het komt trouwens ook sterk overheen met de spirituele leer uit tradities zoals het buddhisme. Ervaring leert dat het een gewoon beter werkt dan het ander (en mijn eigen ervaring is het er mee eens. Opgevoedt door een narcissist, chronisch depressief, angststoornis, depersonalisatie/derealization, suïcidaal met poging tot... Noem het op. Ik ben nu eindelijk tevreden met mijn leven en heb al die ellende achter me gelaten, en dat lukte alleen toen ik mijn feilbare aard écht accepteerde en leerde mijn negatieve zelfpraat niet meer serieus. De rest volgde vanzelf.)

Excuus voor het lange verhaal , hier dan toch waar je naar zocht :
[..]


[..]


[..]

Oke, dat is al meer dan ik verwachtte, bedankt voor de bronnen. Maar ik vind nog steeds dat ze zich het er erg makkelijk van af maken voor mensen die hiervoor hebben gestudeerd. Want wat moet je volgens hen bijvoorbeeld doen als je je boos bent op jezelf omdat je boos bent op jezelf? Als het echt zo simpel is, waarom zijn er dan mensen die hiervoor een studie hebben gevolgd. Dan konden ze gewoon zeggen: heb zelfcompassie en dan wisten ze alles wat ze moesten weten om aan het werk te kunnen.. oh nee dat hoeft dan niet meer want de persoon zonder zelfcompassie was al genezen van het probleem door te beseffen dat diegene wel zelfcompassie moest hebben en dat dan alles goedkwam, en daarom had diegene van de ene op de andere dag wel zelfcompassie.
Nee, ik denk dat het of niet zo simpel is en dan zijn deze onderzoekers lui, of het is wel zo simpel en dan was het onderzoek overbodig, want het is immers hetzelfde als wat iedereen hier al de hele tijd zonder onderzoek loopt te verkondigen.
Maar goed, ik ben blij dat het jou heeft geholpen, ook al komt het op mij over als een succesverhaal-rationalisatie achteraf voor het feit dat je je gewoon beter bent gaan voelen.

quote:

Op donderdag 22 april 2021 02:42 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Oke, dat is al meer dan ik verwachtte, bedankt voor de bronnen. Maar ik vind nog steeds dat ze zich het er erg makkelijk van af maken voor mensen die hiervoor hebben gestudeerd. Want wat moet je volgens hen bijvoorbeeld doen als je je boos bent op jezelf omdat je boos bent op jezelf? Als het echt zo simpel is, waarom zijn er dan mensen die hiervoor een studie hebben gevolgd. Dan konden ze gewoon zeggen: heb zelfcompassie en dan wisten ze alles wat ze moesten weten om aan het werk te kunnen.. oh nee dat hoeft dan niet meer want de persoon zonder zelfcompassie was al genezen van het probleem door te beseffen dat diegene wel zelfcompassie moest hebben en dat dan alles goedkwam, en daarom had diegene van de ene op de andere dag wel zelfcompassie.
Nee, ik denk dat het of niet zo simpel is en dan zijn deze onderzoekers lui, of het is wel zo simpel en dan was het onderzoek overbodig, want het is immers hetzelfde als wat iedereen hier al de hele tijd zonder onderzoek loopt te verkondigen.
Maar goed, ik ben blij dat het jou heeft geholpen, ook al komt het op mij over als een succesverhaal-rationalisatie achteraf voor het feit dat je je gewoon beter bent gaan voelen.

Het is denk ik belangrijk een onderscheid te maken tussen simpel als idee, en eenvoudig in uitvoering. Zelf compassie en zelfacceptatie zijn een simpel idee, maar niet eenvoudig in uitvoering. Je wordt er pas goed in na een poosje oefenen, en dat alleen nadat je wat controle leert te krijgen over je eigen gedachtes. Ik denk dat we allemaal al snel het idee hebben dat complexe problemen alleen kunnen worden opgelost mbv complexe oplossingen, maar ik kom er telkens weer achter dat dit niet zo is. De beste oplossingen zijn vaak juist simpel, maar moeten wel consistent, dag in dag uit, worden toegepast. En waarom zou dit ook niet zo zijn? Niemand boekt resultaten in één dag, onze levens zijn de som van de simpele dingen die ons elke dag weer bezighouden.

Overigens was het niet mijn bedoeling te zeggen dat alle problemen die TS heeft hiermee kunnen worden opgelost, of dat het al mijn problemen heeft opgelost. Dit was aansluitend op mijn voorgaande posts. De shift in mindset (en fysieke neurologie) betekent dat het oplossen en aanpakken van problemen mogelijk wordt, waar een ''negatieve mindset'' alleen maar belemmerend werkt.

[ Bericht 2% gewijzigd door darkmond op 22-04-2021 10:32:04 ]

quote:

Op donderdag 22 april 2021 07:34 schreef darkmond het volgende:
Het is denk ik belangrijk een onderscheid te maken tussen simpel als idee, en eenvoudig in uitvoering. Zelf compassie en zelfacceptatie zijn een simpel idee, maar niet eenvoudig in uitvoering. Je wordt er pas goed in na een poosje oefenen, en dat alleen nadat je wat controle leert te krijgen over je eigen gedachtes. Ik denk dat we allemaal al snel het idee hebben dat complexe problemen alleen kunnen worden opgelost mbv complexe oplossingen, maar ik kom er telkens weer achter dat dit niet zo is. De beste oplossingen zijn vaak juist simpel, maar moeten wel consistent, dag in dag uit, worden toegepast. En waarom zou dit ook niet zo zijn? Niemand boekt resultaten in één dag, onze levens zijn de som van de simpele dingen die ons elke dag weer bezighouden.

Overigens was het niet mijn bedoeling te zeggen dat alle problemen die TS heeft hiermee kunnen worden opgelost, of dat het al mijn problemen heeft opgelost. Dit was aansluitend op mijn voorgaande posts. De shift in mindset (en fysieke neurologie) betekent dat het oplossen en aanpakken van problemen mogelijk wordt, waar een ''negatieve mindset'' alleen maar belemmerend werkt.

Hoe simpeler de oplossing hoe beter natuurlijk inderdaad, maar niet (vind ik dan) als de oplossing simpel is voor degene die er een opleiding voor heeft gevolgd en voor betaald krijgt waardoor de maatschappij zoiets heeft van “mensen met dit probleem moeten niet zeuren, er is toch genoeg hulp voor?” terwijl de moeilijkheid pas begint voor diegene zelf met de uitvoering. Hieruit krijg ik wel het gevoel dat je er echt moeite voor hebt gedaan en het is ook logisch, je hebt ook wel gelijk denk ik alleen begrijp ik niet wat het met psychologische behandelingen zoals we die kennen te maken heeft.
Maar oke, dat is dan weer “niks komt vanzelf” en “je moet er wel moeite voor doen” maar dat is dan weer tegenstrijdig met het werk van psychologen. Voor hen komt het wel vanzelf, zij hoeven zich niet moe te maken door na te denken of door vervelende gevoelens heen. Waarom mag dat bij hen wel en worden zij er niet op aangevallen?
Het gaat mij er gewoon om dat ze op hun opleiding kennelijk niet leren dat deze problemen ook minder simpel kunnen zijn dan 100% eenvoudig en wanneer dat een enkele keer niet zo is het dan acceptabel wordt gezien dat ze gewoon zeggen “ja het is voor ons te ingewikkeld, wees gewoon blij dat we hebben aangetoond bij je dat het te ingewikkeld is en deal er zelf verder maar mee” terwijl psychologie hbo/universitair is. Ik hoef er zelfs bij ongeschoold werk niet mee aan te komen om klanten al het werk te laten doen hoor.

[ Bericht 8% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 22-04-2021 23:30:35 ]

quote:

Op donderdag 22 april 2021 10:36 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Hoe simpeler de oplossing hoe beter natuurlijk inderdaad, maar niet (vind ik dan) als de oplossing simpel is voor degene die er een opleiding voor heeft gevolgd en voor betaald krijgt waardoor de maatschappij zoiets heeft van “mensen met dit probleem moeten niet zeuren, er is toch genoeg hulp voor?” terwijl de moeilijkheid pas begint voor diegene zelf met de uitvoering.
Maar oke, dat is dan weer “niks komt vanzelf” en “je moet er wel moeite voor doen” maar dat is dan weer tegenstrijdig met het werk van psychologen. Voor hen komt het wel vanzelf, zij hoeven zich niet moe te maken door na te denken of door vervelende gevoelens heen. Waarom mag dat bij hen wel en worden zij er niet op aangevallen?

Ik moet toegeven dat ik niet helemaal snap waar je precies op doelt en hoe dit samen staat aan wat ik hierover zei

Wat hebben psychologen te maken met de uitkomst van onderzoeken en ervaringen die aantonen dat vriendelijk zijn naar jezelf beter werkt dan jezelf constant mentaal afstraffen? Je kunt dit ook doortrekken naar hoe wij met elkaar omgaan; een ander vriendelijk benaderen werkt in de praktijk beter dan die persoon denigrerend aanspreken.

Misschien kun je het nog wat uitbreiden en eventueel de samenhang die voor jou duidelijk is ook voor mij wat verduidelijken

quote:

Op donderdag 22 april 2021 10:44 schreef darkmond het volgende:
Ik moet toegeven dat ik niet helemaal snap waar je precies op doelt en hoe dit samen staat aan wat ik hierover zei

Wat hebben psychologen te maken met de uitkomst van onderzoeken en ervaringen die aantonen dat vriendelijk zijn naar jezelf beter werkt dan jezelf constant mentaal afstraffen? Je kunt dit ook doortrekken naar hoe wij met elkaar omgaan; een ander vriendelijk benaderen werkt in de praktijk beter dan die persoon denigrerend aanspreken.

Misschien kun je het nog wat uitbreiden en eventueel de samenhang die voor jou duidelijk is ook voor mij wat verduidelijken

Omdat psychologen betaald worden om dan te zeggen “accepteer jezelf gewoon” en verder niks te doen en kosten declareren, terwijl ondertussen de persoon die er heengaat volledig afgebrand wirdt als dat niet lukt want “je moet wel moeite ervoor doen”, maar als het niet lukt hoeft de psycholoog ook alleen maar te zeggen “probeer het opnieuw”. Daarom vermoed ik dat die onderzoeken ook precies met dat doel worden opgezet en de uitkomst sterk wordt gestuurd in zo’n richting die eenvoudig is voor psychologen en moeilijk voor clienten. Want die hebben meer macht en mensen met psychische problemen ach who cares daar bekommerd toch niemand zich om,

quote:

Op donderdag 22 april 2021 10:49 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Omdat psychologen betaald worden om dan te zeggen “accepteer jezelf gewoon” en verder niks te doen en kosten declareren, terwijl ondertussen de persoon die er heengaat volledig afgebrand wirdt als dat niet lukt want “je moet wel moeite ervoor doen”, maar als het niet lukt hoeft de psycholoog ook alleen maar te zeggen “probeer het opnieuw”. Daarom vermoed ik dat die onderzoeken ook precies met dat doel worden opgezet en de uitkomst sterk wordt gestuurd in zo’n richting die eenvoudig is voor psychologen en moeilijk voor clienten. Want die hebben meer macht en mensen met psychische problemen ach who cares daar bekommerd toch niemand zich om,

Ah, ik denk dat ik je nu begrijp. Je zegt dus dat je sceptisch bent naar de uitkomsten van zulke studies omdat je psychologen op dit gebied wantrouwt. Ik kan dat wel begrijpen, maar ik ben wel van mening dat het onderzoek alleen maar een wetenschappelijke bevestiging geeft voor een idee dat al bekend was bij de mensen die het praktiseren. Ik bevestig het uit eigen ervaring, en ik weet dat hetzelfde geldt voor miljoenen voor mij. Ik ben mij trouwens niet ''gewoon beter gaan voelen''. Ik heb sinds mijn tienerjaren overal last van gehad, en van alles geprobeerd. Ik kan me gewoon goed verplaatsen in TS, en weet ook echt wel of iets wel of niet werkt. Dit werkt. Grote problemen lossen zichzelf namelijk niet op.

Heb je je weleens ingelezen over mindfulness en hoe dat (neurologisch) in zijn werk gaat?

quote:

Op zaterdag 17 april 2021 21:25 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik ben opgegroeid met het idee dat alles aan mij niet goed is: mijn gedrag, mijn gedachten, mijn gevoelens ... alles. Ik heb hier het een en ander verteld over mijn ouders. Ik begrijp overigens dat ik erkenning wil voor hetgeen wat ik vroeger meemaakte. Tijdens mijn vele behandelingen ging het nauwelijks over mijn achtergrond en op mij komt het over dat de behandelaars me niet willen geloven en ervan maken dat het mijn beleving is. En dat heb ik altijd moeilijk gevonden, want voor mijn ouders is het uiteraard makkelijk om de verantwoordelijkheid buiten zichzelf te leggen en mijn psychische problemen als excuus te gebruiken.

Ik snap waarom dit een gevoelig punt is, maar het is in therapie denk ik onontkoombaar dat de behandeling draait om jouw beleving. Niet omdat het puur tussen jouw oren zou zitten, jouw schuld zou zijn en niemand anders (mede)verantwoordelijk zou zijn, maar omdat jij degene bent die in behandeling is en niet je omgeving.
Het gaat immers om jouw gevoelens, hoe jij dingen ervaren hebt. Dat is ongeacht hoe terecht een en ander wel of niet zou zijn, sowieso hetgeen waar jij nu (nog) mee zit en waar jij hoe dan ook een weg mee moet zien te (leren) vinden.

Ook als jouw ouders wel hun aandeel erkennen, gaat het niet ineens weg. Het zou heel fijn zijn als ze dat wel toegeven, maar het is zowel helaas als gelukkig "maar" een onderdeel van het totaalplaatje. Helaas omdat het natuurlijk wel echt belangrijk is voor je. Maar gelukkig omdat hun medewerking niet de enige sleutel tot vooruitgang hoeft te zijn.

Het moeilijke aan zoiets lijkt me, dat het als een soort trauma kan triggeren tijdens een consult. Dat het dusdanig gevoelig ligt (dit is begrijpelijk en geen verwijt), dat als jij je miskent voelt (dit is begrijpelijk en kan prima los staan van hoe de therapeut iets wel of niet bedoelt) het gesprek gewoon spaak loopt omdat het gevoelsmatig te groot is en je niet erover of om heen meer kan. Ofzo.
Niet leuk om naar nog een extra diagnose te moeten vragen en ik wil je ook zeker niets aanpraten, maar misschien is het wel handig om zoiets uit te laten sluiten? Het zou toch zonde zijn als dit over het hoofd gezien is of verkeerd geïnterpreteerd wordt en zo verdere behandeling in de weg zou zitten. Ook als het geen trauma is, zou het misschien wel een ander beeld en daarmee gesprek op kunnen leveren. Dat ze dan misschien beter begrijpen wat het met je doet en het key is om niet te vervallen in waarheidsvinding of geleuter dat je therapeut het heus niet zo bedoelt ofzo.

Een andere manier van ermee om leren gaan zou hypnotherapie kunnen zijn. Er zijn mensen die met een of een paar sessies beter los kunnen komen van hun innerlijke stem die zegt dat ze niet goed genoeg zijn enzo. Het kan zweverig klinken, maar er zijn ook therapeuten die het wel nuchter kunnen brengen. Kan de moeite waard zijn om een paar belletjes te plegen en te kijken of er iemand in de buurt zit die een tone of voice heeft waar het mee klikt.

quote:

Iedereen wilt het beste uit zijn leven halen. Waarom weigeren ze in te zien dat dat ook voor mij geldt?

Misschien helpt het als ze beter begrijpen hoe jij die vooruitgang wel probeert te boeken?

Ik herken wel dat mensen vinden dat (zelf)kritiek niet altijd waarderen (op z'n zachtst gezegd ), maar ik kan wel aardig uitleggen dat het voor mij juist niet zo negatief is als dat het op hen overkomt. Zonder kritiek kan ik me moeilijker verbeteren en dat is juist waar ik naar streef. Door te kijken naar wat er beter kan en hoe dat te bereiken, geef ik mezelf eigenliefde. Omdat ik mezelf beter gun en van een uitdaging hou enzo. Door kritisch te blijven kijken hoop ik bepaalde patronen (uiteindelijk) te kunnen doorbreken en niet als groundhog day hetzelfde te blijven doen, terwijl ik toch op iets anders hoop. Dat is best tricky alleen, maar goed zonder bewustwording is het überhaupt moeilijk die valkuilen te (h)erkennen.
Wanneer andere mensen mij kritiek geven, kan dat immers ook een teken zijn dat men mij wel de moeite waard vindt om feedback te geven. Dat er dus wel hoop is op enige vooruitgang enzo en dat ervaar ik dan weer als positieve bevestiging. Nou ja, als het opbouwende kritiek is gaat dat natuurlijk wel beter dan wanneer het ordinair afbekken is..

Maar hoe hou je de balans en schiet je niet door in dat het (weer) niet goed genoeg zou zijn? Door naast de verbeterpunten ook de goede dingen te benoemen bijvoorbeeld. Ten eerste dat je weer een poging hebt gedaan, ongeacht enig succes toch iets wat je wel hebt gedaan. Het klinkt misschien als een soort troostprijs, maar wie het kleine niet eert ditdat.
Alleen maar negatieve gevoelens vreten energie en dan is het niet zo raar als mensen zich af gaan vragen waarom je dat vol probeert te houden, als het immers vooral negativiteit oplevert. En niet ook iets anders, waar wel iets positiefs in zit. Tevens is het een bekend patroon vanuit bijvoorbeeld faalangst en/of angst voor het onbekende en nieuwe terrein, om die lat (te) hoog blijven leggen. En daarmee ook jezelf klein te houden. Ook als dat betekent dat je in een klote situatie blijft zitten, want hoe klote dat ook is, je kent de weg en dat kan ook een soort veiligheidsgevoel geven. Het kan ook echt heel eng zijn om te moeten vertrouwen dat het wel goed kan gaan en ook blijft gaan in een nieuwe situatie. Nog een afwijzing ervaren kan de wel bekende druppel zijn die de emmer doet overlopen en dat is een goed begrijpelijke angst die (on)bewust mee kan spelen.

Misschien heb je zoiets als het volgende al eens geprobeerd (ik heb ook nog niet het volledige topic doorgelezen, dus mijn excuses als het ten overvloede oid is), maar het kan een praktische om- of uitweg zijn uit de impasse van erkenning willen voor het aandeel van anderen of de discussie in hoeverre je zelf zou saboteren.
Door een normen en waardenkompas op te stellen, zou je concreter kunnen maken wat je doelen zijn en daar dan ook gerichter aan kunnen werken. Dit kan helpen jouw weg beter te (leren) vinden in wat voor jou van betekenis is en hopelijk ook beter werkt dan iemand die jou gerust probeert te stellen met iets wat te ver van je bed is. Iets waar je therapeut je dan ook wellicht makkelijker in kan (leren) ondersteunen..

Denk bijvoorbeeld aan wat jouw norm is voor vriendschap en hoe je die waarde tot uiting wil en ook kan brengen. Vergeet je wel eens een verjaardag, waar je je dan lullig over voelt? Dan zou je je omgeving kunnen vragen of ze je de verjaardagen nog eens door willen geven, dat allemaal in je agenda zetten en een timer in je telefoon zetten zodat je op de dag zelf (of eerder als je bijvoorbeeld een kaartje wil sturen) het minder snel kan vergeten.
Of kijk naar iets waar jij zonder inmenging of medewerking van anderen positieve bevestiging uit kan putten. In de spiegel tegen jezelf zeggen dat je er mag zijn is dat overduidelijk niet, maar misschien weet je een ander doel te verwoorden? Ik voel me beter/fijner, wanneer ik .... doe. Ik krijg meer zelfvertrouwen als x.. De verwoording van wat je graag zou willen is de eerste stap. De tweede is hoe je dat het beste zou kunnen doen. Dat hoeft ook niet in een keer. Het is misschien zelfs beter om dit in kleinere stapjes op te hakken, zodat het a. haalbaar is en blijft. Jij b. daarmee je zelfvertrouwen meer kan leren bevestigen, door herhaaldelijk bevestiging te genereren dat je iets opbouwt enzo.
Dan pak je dus praktisch een verbeterpunt op en werk je aan iets wat voor jou belangrijk is, met als bonus dat je voor jezelf positieve bevestiging kan scoren omdat je bijvoorbeeld minder snel die verjaardag vergeet en je je daar beter over kan voelen.
Als jij weet wat je nodig hebt om meer zelfvertrouwen te krijgen, dan zijn nieuwe situaties/onbekend terrein misschien ook makkelijker te tackelen. Dat kan helpen druk van de ketel te halen dat je beter kan functioneren op weg naar je doel, wat de kans op succes kan vergrootten. Misschien blijkt het doel zelf dan ook iets minder belangrijk en kun je het beter handelen als het minder loopt dan je hoopt. Omdat het niet meteen weer een bevestiging is van zie je wel, ik kan het niet/ik ben niet goed genoeg, maar je meer focus hebt op wat je wel kan doen en dat ook makkelijker kan blijven doen. Ofzo..

quote:

Op donderdag 22 april 2021 11:07 schreef darkmond het volgende:
Ah, ik denk dat ik je nu begrijp. Je zegt dus dat je sceptisch bent naar de uitkomsten van zulke studies omdat je psychologen op dit gebied wantrouwt. Ik kan dat wel begrijpen, maar ik ben wel van mening dat het onderzoek alleen maar een wetenschappelijke bevestiging geeft voor een idee dat al bekend was bij de mensen die het praktiseren. Ik bevestig het uit eigen ervaring, en ik weet dat hetzelfde geldt voor miljoenen voor mij. Ik ben mij trouwens niet ''gewoon beter gaan voelen''. Ik heb sinds mijn tienerjaren overal last van gehad, en van alles geprobeerd. Ik kan me gewoon goed verplaatsen in TS, en weet ook echt wel of iets wel of niet werkt. Dit werkt. Grote problemen lossen zichzelf namelijk niet op.

Heb je je weleens ingelezen over mindfulness en hoe dat (neurologisch) in zijn werk gaat?

Tjahet is ook niet dat ik de psychologen hun baan misgun ofzo, van mij mag het allemaal blijven zoals het is, maar wat mij echt heel erg kwetst is dat er geen inhoudelijke kritiek op de werkwijze mag worden gegeven.
Mindfulness daar heb ik niets over gelezen en juist daarom heb ik zoiets van, ik ga niet beweren dat het niet werkt want dat weet ik helemaal niet. Ik heb er ook niets tegen als mensen mindfulness les geven of als psychologen de rol van coach vervullen. Dat zijn in mijn ogen wel concreet behulpzame dingen. Waar ik een probleem mee heb is psychologie als vakgebied. Of dat nog niet eens want die boeken zijn op zich wel interessant en vaak diepgaand. Maar de standaard werkwijze... ik bedoel, om tegen iemand te vertellen: “ga mindfulness training volgen” heb je toch geen opleiding nodig?
Want volgens jou is het een one size fits all oplossing, die bovendien al iedereen kent en praktiseert.
Dan komt er toch letterlijk niets qua probleemanalyse, diagnose en oplossing van een psycholoog bij kijken? Waar is een psychologisch consult bij de gzz ofzo dan goed voor? En waar is een hbo of universitaire opleiding op dat gebied dan goed voor, buiten het onderzoek om? Ik heb hier zoveel weerstand tegen omdat er echt een hele verachtende praktijk heerst op dit forum om mensen met psychische problemen te beschouwen als te achterlijk om zelf hun problemen op te lossen, ik kan daar inkomen maar niet als er dan vervolgens wordt gezegd “je probleem mag alleen een simpele oplossing hebben”!

En dan zijn er mensen die zeggen “ja maar, ze stellen ook diagnoses”.
De procedures van diagnose stellen bij de ggz dienen naar mijn gevoel (ik hoop dat ik het mis heb maar dat geloof ik gewoon niet) louter om het henzelf zo makkelijk mogelijk te maken. Autisme is hun meest populaire diagnose omdat ze dan zelf niets hoeven te doen (dat is dus het gevoel dat ik erbij heb, of het al dan niet waar is doet er niet toe omdat we allebei geen gedachten van de psychologen kunnenen lezen).
Dus hun werkwijze is hoe ik het voor me zie dat het gaat als volgt:
1. Probeer voor het beperken van je eigen werkdruk (met al die administratie) te alle tijden iemand te diagnosticeren met autisme. Hiervoor hoef je alleen dingen van een lijst af te vinken en daarna kun je ze doorverwijzen naar een sociale vaardighedentraining, worden ze als arbeidsongeschikt beschouwd door het uwv en daarna ben je van ze af. Ps: soms maakt de client het moeilijk, door je wel gewoon aan te kijken enzo. Heeft diegene hobby’s? Dan kun je dat autisme obsessies noemen en ben je ook klaar. Lukt het niet? Schrijf dan op dat diegene wereldvreemd overkomt, dat controleert toch niemand. Protesteert diegene? Lord have mercy, ga door naar stap 2.
2. Kies uit 1 van de andere aandoeningen waar een kant en klare (liefst groeps) behandeling voor is. Je hebt de keuze uit: borderline, depressie en angststoornis. Hoewel dit niet ideaal is, aangezien je bij onhandelbaarheid en protesten van de omgeving alsnog pillen moet voorschrijven (die vermoeiende bijwerkingen en interacties toch ook.. en dat verspilde geld... zucht) of een groepscursus moet geven (troost je, je hoeft alleen maar het vooraf opgestelde programma door te nemen, maar al die hysterische mensen... bah) is het alsnog beter dan zelf iets te moeten verzinnen. Voordeel: je kunt mensen opsluiten in een isoleercel, dan ben je helemaal even van ze af.


[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 22-04-2021 18:59:31 ]

quote:

Op donderdag 22 april 2021 18:31 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Dus hun werkwijze is hoe ik het voor me zie dat het gaat als volgt:
1. Probeer voor het beperken van je eigen werkdruk (met al die administratie) te alle tijden iemand te diagnosticeren met autisme. Hiervoor hoef je alleen dingen van een lijst af te vinken en daarna kun je ze doorverwijzen naar een sociale vaardighedentraining, worden ze als arbeidsongeschikt beschouwd door het uwv en daarna ben je van ze af. Ps: soms maakt de client het moeilijk, door je wel gewoon aan te kijken enzo. Heeft diegene hobby’s? Dan kun je dat autisme obsessies noemen en ben je ook klaar. Lukt het niet? Schrijf dan op dat diegene wereldvreemd overkomt, dat controleert toch niemand. Protesteert diegene? Lord have mercy, ga door naar stap 2.
2. Kies uit 1 van de andere aandoeningen waar een kant en klare (liefst groeps) behandeling voor is. Je hebt de keuze uit: borderline, depressie en angststoornis. Hoewel dit niet ideaal is, aangezien je bij onhandelbaarheid en protesten van de omgeving alsnog pillen moet voorschrijven (die vermoeiende bijwerkingen en interacties toch ook.. en dat verspilde geld... zucht) of een groepscursus moet geven (troost je, je hoeft alleen maar het vooraf opgestelde programma door te nemen, maar al die hysterische mensen... bah) is het alsnog beter dan zelf iets te moeten verzinnen. Voordeel: je kunt mensen opsluiten in een isoleercel, dan ben je helemaal even van ze af.

Klopt volgens mij wel aardig.
Dat ASS diagnosticeren een trend is is iig duidelijk. Dat de ggz complexe problemen niet wil/kan behandelen lees ik recent ook steeds meer publicaties over. En wat is dan complex, iemand met 2 diagnoses, bijvoorbeeld ASS en depressie, of persoonlijkheidsproblematiek en c-ptss. Dingen die sowieso vaker wel dan niet hand in hand gaan dus.

Mensen worden nu min of meer verwezen naar de levenseindekliniek (niet expliciet natuurlijk, maarja), in ieder geval deze mensen zijn dan "uitbehandeld". Je kan nog wat electroshocktherapie krijgen in sommige gevallen, of trainingen volgen, of andere groepsdingen.

Ik vind het ook niet raar dat mensen compleet beginnen te dolen na een ervaring met dit systeem en eigenlijk verder van huis zijn dan daarvoor. Het is toch een autoriteit op het gebied van geestelijke gezondheid, die je vertelt dat je 1) iets hebt wat je zelf niet/amper kan begrijpen, hoe kom ik eraan, hoe kom ik ervanaf en 2) te moeilijk/verneukt bent om hun expertise iets te kunnen laten uitrichten. Als men van begin af aan direct had gezegd "je kan beter iets als mindfulness doen, of zelf experimenteren met meditatie" was je denk ik beter af geweest.

Ik denk wel serieus dat meditatie zou kunnen helpen om de gevoelens hierover te verwerken. Ook na zo'n ervaring leef je toch verder en er bestaat nog veel meer in de wereld dan alleen teleurstellende psychologen.

Je doet moeite om ons hier uit te leggen hoe het voor je is. En ik vind dat je het helder doet.

Als ik eerlijk ben, wil ik recht doen aan je moeite door het te lezen en erop te reageren. Maar omdat je vrij goed duidelijk maakt van welke dingen je stekels overeind komen, ben ik eerlijk gezegd ook wel bang om (inhoudelijk) te reageren.

Aan de ene kant denk ik: hij wil niet betutteld worden, dus ik zeg gewoon wat ik denk zonder mijn woorden op een goudschaaltje te wegen. Aan de andere kant word ik er zelf ook niet blij van als mijn reactie bij jou weer op de verkeerde knoppen drukt.

En ten slotte heb jij mij wel afgeleerd om de illusie te koesteren dat ik je goede adviezen zou kunnen geven.

Ik wens je succes en ik hoop dat je de progressie kunt maken die je graag wilt. Ik heb daar wel vertrouwen in.

quote:

Op vrijdag 23 april 2021 13:28 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ja, ik heb aan psychotrauma gedacht en je bent niet de eerste die dat zegt. Maar als ik dat vermoeden uitspreek naar de psych van PsyQ of de GGZ, wordt er doodleuk gezegd dat ik aan te weinig kenmerken voldoe voor PTSS.

Trauma is volgens mij meer dan alleen PTSS, maar het zou zo maar kunnen dat dit ook weer een verzekeringstechnisch dingetje is. Een kennis van me heeft daarom nu ook een diagnose van iets als angsstoornis met trauma oid, omdat er minder behandelingsmogelijkheden zouden zijn als het wel op PTSS gegooid zou worden.
Maar ja, dat zou in jouw geval een nieuwe diagnose erbij geven en dan krijg je weer gedoe dat je met ADHD onder een andere paraplu (ik kan misschien beter fuik zeggen) valt. Daar lopen meer mensen vast op, te complex voor de ruimere algemene GGZ en in de specialistische hoek is het weer niet breed genoeg.

Toch zou daar nog een mogelijkheid in kunnen zitten. Kijk goed rond op de site bij het personeel. Soms zit er wel iemand tussen die trauma ook in de portfolio kan hebben. Daar is soms wel ruimte voor te maken, als het binnen hetzelfde bedrijf valt.

quote:

Ik sla dan alweer helemaal dicht. Het zou niet de eerste keer zijn dat mijn eigen vermoedens over mijn problemen jarenlang niet serieus genomen worden en dan blijkt het alsnog te kloppen. Om er een beetje rust over te krijgen, ga ik maar weer zelf op internet kijken in hoeveel ik ervan herken en ik kan er zelf wel wat raakvlakken in zien, al voldoe ik niet aan het prototype. Maar wat heb ik eraan?

Als je daar een beetje rust van krijgt, omdat jij je erin herkent, dan zou je kunnen kijken wat er zoal aangeboden wordt. Je hoeft niet per se een diagnose te hebben om bepaalde elementen in je behandeling te integreren. Het hoeft niet eens per se binnen je behandeling bij een GGZ. Denk aan boeken lezen. Eentje die nog altijd op mijn stapel ligt is een boek van Peter Levine. Er zijn dacht ik oefeningen en filmpjes van en over hem te vinden.

quote:

En als ik lees dat het de psych gaat om mijn beleving - wat ik overigens ook al duizend keer heb gehoord - dan voel ik mij genaaid. Dat versterkt alleen maar mijn wantrouwen dat zo'n persoon mij naar de mond praat en dat het hem verder een worst zal wezen wat er werkelijk aan de hand is. Dan kan ik net zo goed aankloppen bij een zweverige kwakzalver.

Het lijkt me moeilijk contact te maken samen met dergelijk wantrouwen, wat Lienekien ook zegt.
Hoe zou jij wel dat vertrouwen ervaren? Aan wat herken jij dat het wel veilig is en dat de ander wel openstaat?

Als je het alternatieve circuit in zou willen, waar genoeg zweefteven (m/v) zitten, maar waar niet alleen maar kwakzalvers rondhangen, zou je kunnen kijken naar familie-opstellingen. Dat zou een andere manier van verwerken kunnen zijn, eentje die niet afhankelijk is van de medewerking van je ouders zelf. Is het vanwege wantrouwen of iets anders niet prettig om met mensen te doen, dan zijn er ook aanbieders die met dieren werken.

quote:

Wat ik elke keer meemaak, komt eigenlijk neer op wat ik mijn hele leven meemaak: dat ik me niet serieus genomen voel, dat er op mij wordt ingepraat dat ik het allemaal verkeerd zie en dat men pretentieus is en denkt het beter te weten dan ikzelf. En dan neem ik zo'n klootzak toch weer in vertrouwen. En als dan toch blijkt dat ik er niet veel verder door ben gekomen, wordt er weer op mij ingepraat dat ik "grote stappen heb gemaakt".

Ook hier geldt dat het handig kan zijn om te focussen wat het is wat jou je serieus genomen doet voelen. Net zoals het moeilijk is als een ander jou wil vertellen dat jij heus wel grote stappen zou hebben gemaakt, kan het prettiger werken door zelf die lijn uit te zetten met wat jij wel grote stappen vindt. En kleine.
Dat kan sturing en focus geven, waarbij het meer vanuit jou komt en je behandelaar beter kan (leren) ondersteunen.

En verder wat Lienekien ook al zei.

quote:

Op vrijdag 23 april 2021 16:49 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Ik zei "de hele hulpverlening doet dit". Maar als ik erover nadenk, was het eigenlijk vooral PsyQ die dat doet. En ik weet dat de behandelaars niet anders kunnen, want de hele organisatie wordt op een heel zakelijke manier aangestuurd.

Net zoals bij een callcenter werken voor de klantenservice. Voor probleem X moet je dit en dat doen en dan kom je uit op oplossing Y. Maar vaak werkt het niet zo simpel, dus hoe kan je als behandelaar iemand het beste helpen als je van hoger hand wordt opgedrongen om het op de manier te doen zoals het bestuur het wilt?

Alles wordt in de maatschappij zo gepresenteert alsof het leven makkelijk en maakbaar is, maar in werkelijkheid is het vaak gecompliceerder

Helaas niet alleen PsyQ, maar mooie vergelijking met klantenservice en callcenter ja.

Daarnaast heb je naast organisatorische struggles die ze ook gewoon zouden kunnen uitleggen, ook nog de keuze voor andere verwoording. Het lijkt me niet handig om iemand die al langer problemen heeft door ingewikkelde diagnosticering en gevoelens heeft van minderwaardigheid en falen gerust te willen stellen door te zeggen dat diegene niet voldoet aan de kenmerken van dat ene hokje..

quote:

Op donderdag 22 april 2021 19:18 schreef -marz- het volgende:
Klopt volgens mij wel aardig.
Dat ASS diagnosticeren een trend is is iig duidelijk. Dat de ggz complexe problemen niet wil/kan behandelen lees ik recent ook steeds meer publicaties over. En wat is dan complex, iemand met 2 diagnoses, bijvoorbeeld ASS en depressie, of persoonlijkheidsproblematiek en c-ptss. Dingen die sowieso vaker wel dan niet hand in hand gaan dus.

Bedankt dat je dat schrijft, want iedereen hier doet vaak alsof ik een soort roepende gek in de woestijn ben terwijl er regelmatig mensen buiten fok om soortgelijke dingen beweren. Zelfs de ggz zelf plaatst gewoon dit soort berichten: https://www.denederlandse(...)-jongeren-in-de-knel
Ja ik snap dat dus echt niet he? Dat ze dat soort dingen al als complex zien en dat men dat accepteert. Als iemand zowel kennis van autisme als depressie heeft opgedaan, why the fuck is een combinatie daarvan dan ineens “te complex”. Omdat ze 2 dingen moeten combineren? Jezus wat moeilijk. Doen deze mensen uberhaupt wel moeite?Zucht....het zal wel zijn omdat er in hun hersenen kortsluiting ontstaat wanneer mensen niet voor 100% in 1 hokje zijn in te delen en het niet goed ingevuld kan worden in het systeem .

quote:

Mensen worden nu min of meer verwezen naar de levenseindekliniek (niet expliciet natuurlijk, maarja), in ieder geval deze mensen zijn dan "uitbehandeld". Je kan nog wat electroshocktherapie krijgen in sommige gevallen, of trainingen volgen, of andere groepsdingen.

Ja, dat eerste daar heb ik echt geen woorden voor, ik vind het zeer schadelijk. De indruk wekken dat hun luiheid/desinteresse betekent dat er geen hoop meer is. Oke, ik faal zelf nog erger dan hen maar toch. Ik vind dat niet oke. Ja, trainingen volgen kan tot het eind der tijden bij de ggz als je ten minste door de keuring bent gekomen dat het hoort bij de categorie waarin ze je hebben ingedeeld, want anders mag het uberhaupt niet. Maar niemand interesseert het ook maar iets wat het resultaat is. Er zijn nu ook ketamine behandelingen, maar die worden (hoe kan het ook anders) aangeboden door een commerciele partij. Vreemd toch dat mensen daar in een beschaafd land met zogenaamd goede ggz blijkbaar behoefte aan hebben? Net als die selfdecode en 23andme dingen in het buitenland, wat mensen hier nog als science fiction beschouwen alsof we in de middeleeuwen leven ofzo.

quote:

Ik vind het ook niet raar dat mensen compleet beginnen te dolen na een ervaring met dit systeem en eigenlijk verder van huis zijn dan daarvoor. Het is toch een autoriteit op het gebied van geestelijke gezondheid, die je vertelt dat je 1) iets hebt wat je zelf niet/amper kan begrijpen, hoe kom ik eraan, hoe kom ik ervanaf en 2) te moeilijk/verneukt bent om hun expertise iets te kunnen laten uitrichten. Als men van begin af aan direct had gezegd "je kan beter iets als mindfulness doen, of zelf experimenteren met meditatie" was je denk ik beter af geweest.

Helemaal mee eens. Wat er nu gebeurt is dat mensen nog erger in de war worden gemaakt en dat is het. Hoe is het mogelijk dat behandelaren eerst met allerlei termen van stoornissen aan komen zetten en zich er daarna ineens makkelijk van af maken door met dingen aan te komen als “we weten het niet” en “het kan dit zijn maar ook dat” en “er is geen behandeling voor”. En dat men op Fok dan iedereen mindfulness aanraad en dat psychologen eigenlijk herhalen wat men op fok ook al schrijft in hun consults. En dat als iemand dan terleurgesteld is omdat diegene van een psycholoog met opleiding meer inhoudelijke kennis had verwacht dan alleen wat diegene al op fok had gelezen , dat vervolgens heel fok dan over diegene heen valt om diegene lui en verwend te noemen. Met als eeuwige disclaimer “ik begrijp wat je bedoelt en ik zeg niet dat het makkelijk is, maar.....”

quote:

Ik denk wel serieus dat meditatie zou kunnen helpen om de gevoelens hierover te verwerken. Ook na zo'n ervaring leef je toch verder en er bestaat nog veel meer in de wereld dan alleen teleurstellende psychologen.

Dat is denk ik ook zo, maar ik vind dat meditatie iets is dat bij spiritualiteit hoort en wat iemand in die hoek moet ontdekken. Aangezien de ggz reclame maakt het tegenovergestelde van zweverig te zijn, vind ik het vreemd dat ze dan alsnog technieken daarvan kopieren. Ja, ze hebben het weliswaar ook zelf onderzocht, maar op mij komt dat over als een soort “is water nat” onderzoek: iedereen weet al dat het helpt dus dat achteraf onderzoeken is alleen maar nodig om te rechtvaardigen dat zij het ook kunnen gebruiken. En dat was op zich ook nog prima geweest als er dan niet allerlei drama omheen kwam kijken van wachtlijsten, verkeerde verwachtingen, victim blaming door fok mensen, ontnemen van hoop, verantwoordelijkheid uit de weg gaan, stigmatisering, gebrek aan informatie, gebrek aan transparantie, gebrek aan klantenservice, schending van mensenrechten, enz. dat de in theorie heilzame werking van een kwartiertje meditatie in 1 of ander kantoor, als het uberhaupt het geval is dat iemand zich daar voldoende kan concentreren, toch onmiddelijk weer teniet doet.

[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 23-04-2021 20:08:20 ]

quote:

Op maandag 19 april 2021 20:01 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Het kan me niet schelen.

Ik ben genoeg beschadigd in mijn jeugd en daar ondervind ik nog steeds de gevolgen van. Destijds was iedereen onnozel en arrogant om bij alles wat ik deed, dacht en voelde kritiek te hebben. Ik werd door iedereen behandeld als een paria.

Uiteindelijk lukte het mij om iets in mijn leven te creëren waar ik mij aan kan optrekken en waardoor ik hoop en perspectief kan creëren.

En hoppa! Iedereen duikt er weer bovenop om mij dat af te pakken en zo gaat dat mijn leven. Er wordt van mij verwacht dat ik overal en voor iedereen begrip moet opbrengen en ik hoef maar iets anders te doen zoals zij dat verwachten en ik krijg bakken met kritiek over mij heen.

En zelfs het laatste stukje identiteit en eigen wil wat nog van mij over is, willen mensen massaal van mij afpakken. En alleen maar omdat mensen over het algemeen ontzettend dom, hypocriet en arrogant zijn.

Makkelijk hoor dat mensen tegen zichzelf zeggen dat ze goed zijn zoals ze zijn. Hoeven ze niet na te denken over de dingen die ze niet goed hebben gedaan.

Goh ... hoe zou het nou komen dar iedereen zeikt dat de maatschappij zo egoïstisch is? Aan henzelf kan het onmogelijk liggen, want ze zijn immers goed zoals ze zijn

Je imperfecties accepteren betekent natuurlijk niet dat je er dan maar niks mee hoeft te doen. Het gaat meer erom dat jezelf niet haat om je mindere kanten en ook wanneer het verbeteren van die mindere kanten wat langer duurt of maar deels lukt.

Ik weet niet wie je precies bedoelt met criticasters over je leven, maar zolang je niet van ze op de een of andere manier afhankelijk bent, kunnen ze je niks in de weg leggen. En als ik zo de posts van je lees, dan zie ik dat je veel nadenkt over het gedrag van anderen. Als je daar goede analyse van weet te maken, dan lukt het je zeker ook om slim met jouw criticasters om te gaan en je eigen plan te trekken.

[ Bericht 6% gewijzigd door 01100101 op 23-04-2021 22:39:20 ]

Hoezo wachttijd van een jaar, heb zelf therapie aangevraagd en kon binnen een maand terecht

quote:

Op vrijdag 23 april 2021 13:28 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Wat ik elke keer meemaak, komt eigenlijk neer op wat ik mijn hele leven meemaak: dat ik me niet serieus genomen voel

quote:

Ik heb wel geleerd, als de volgende psych mij behandelt alsof ik een moeilijke patient ben, dan kan hij erop rekenen dat ik mij ook daadwerkelijk heel erg moeilijk ga gedragen, maar dan op zo'n manier dat hij er geen plezier meer aan beleeft om mij naar beneden te trappen.

Niet om je te kwetsen maar: ik stel me jouw vader voor als iemand met dezelfde soort angsten/gevoelens. De boosheid dient misschien wel als afweer voor je innerlijke kwetsbaarheid en verlatingsangst.

Dat niet gehoord voelen en de emoties daaromheen kan een script zijn in jezelf, wat je onbewust aan het uitleven bent, door dit type interacties met anderen onbewust te creëeren. Kort door de bocht gezegd: je maakt jezelf steeds overstuur/boos via de rol die je anderen toebedeelt.

(Random link naar de eerste hit op Google) https://www.idee-pmc.nl/psychotherapie/schematherapie.html

Zo'n vrijgevestigde therapeut zou je kunnen helpen met zoiets, omdat het vaak dieper gaat dan wat een ggz psycholoog kan doen.

Sommige patronen zijn wel hardnekkig en therapieresistent. Verhaal ter illustratie, een vriendin van me had wantrouwen en "opstandig kind" als modi, ze is ook nog vrij intelligent en kritisch en dat werkte alles bij elkaar niet goed in de (schema)therapie. Na twee jaar zat ze nog steeds met de therapeut in een strijd en haalde ze alles onderuit wat hij zei, er waren semantische discussies en allerlei moties van wantrouwen. Ze legde mij situaties voor die zo raar klonken dat ik wel zou moeten zeggen dat er iets niet klopte aan die man. Maar ze bleef er wel heen gaan. Zij is opgevoed door een narcistische, tamelijk ontspoorde moeder en zelf kon ze vanaf haar eind twintigste ook vrij kwaad, egocentrisch en onredelijk uit de hoek komen, licht paranoïde onder stress, relaties werkten niet enz. Dus nu leek het alsof ze onbedoeld dezelfde kant als haar moeder op aan het gaan was. Ik had vaak het gevoel dat ik het niet goed kon doen, rustig met haar meepraten dan ging ze steeds absurdere dingen zeggen om je te shockeren (ofzo) en haar confronteren leek precies koren op haar molen te zijn, dan kon ze in haar eentje cynisch, tekortgedaan en emotioneel gaan zitten zijn en daarna onverschillig en zelfdestructief, om daarna uiteindelijk weer "normaal" te doen en haar leven proberen te beteren. Waarna het "probleem" met haar therapeut weer opnieuw begon.

Dit is trouwens gewoon een functionerend iemand met een fulltime baan op WO niveau, eigen koopwoning etc. Het zijn echt grotendeels onbewuste patronen. Misschien moeten mensen met een totaal verkeerde opvoeding dit soms steeds opnieuw beleven om een soort controle te houden over de chaos die in ze schuilgaat, die indruk kreeg ik een beetje. Zonder haar boosheid en cynisme leek ze zo breekbaar en verloren eigenlijk.

https://www.denieuweggz.nl

Maar wat is hun oplossing? “Psychisch lijden is normaal”
Dat kon je ook uit dit topic R&P / Hoe vaak heb jij last van jezelf? concluderen.
En schrijf dan gewoon dat je alle zorg helemaal wil afschaffen, ipv vage shit van wijk dingen wat net zo goed door vrijwilligers kan worden gedaan. Oftewel, psychologie als vakgebied is dan deels overbodig. Met zo’n uitspraak wordt het bestaansrecht ervan teniet gedaan. Oke, de situatie nu is inderdaad onhoudbaar, maar ik vind dit iets hypocriets hebben: in plaats van na te denken over hoe er misschien, geen idee t is maar een suggestie? meer aan efficientie kan worden gedaan om de hulpvraag aan te kunnen, zeggen ze gewoon lekker gemakzuchtig “fuck you je stelt je gewoon aan en je verdient het gewoon niet om gelukkig te worden haha ik krijg weer lekker betaald of applaus voor deze column met open deuren” tegen de mensen waaraan ze geld verdienen.
Ben het er wel mee eens dat suicidale mensen voorrang moeten krijgen in alle situaties. Bespottelijk dat dit nog niet het geval is blijkbaar. Dan is er wel meer nodig dan een website met vrijblijvend advies waar na 10 jaar waarschijnlijk nog niet is geluisterd.

[ Bericht 15% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 25-04-2021 19:14:03 ]

quote:

Op zondag 25 april 2021 19:01 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Maar wat is hun oplossing? “Psychisch lijden is normaal”
Dat kon je ook uit dit topic R&P / Hoe vaak heb jij last van jezelf? concluderen.
[...]

Nee, nee.
Hun aanpak is acht anders. De DSm kan op de brandstapel, het gaat om wat je nu al kan, wat je wil en wat je nodig hebt om dat te bereiken.

quote:

Op zondag 25 april 2021 19:15 schreef mspoez het volgende:
Nee, nee.
Hun aanpak is acht anders. De DSm kan op de brandstapel, het gaat om wat je nu al kan, wat je wil en wat je nodig hebt om dat te bereiken.
[ afbeelding ]

Goed begin, maar wat doen ze dan concreet? Wat is de verdere invulling ervan nadat de huidige theorie is verbrand? Welke nieuwe theoretische kennis gaan ze inzetten, of is het plan dat dit voortaan overbodig zal zijn en deze behandeling door vrijwilligers of leken moet worden gedaan?

quote:

Op donderdag 6 mei 2021 09:19 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
FF een update met goed nieuws. Ik heb van de gemeente maatschappelijke ondersteuning gekregen van een organisatie waar ik nu een heel positieve indruk van heb.

Het is een nieuwe organisatie, juist opgericht omdat zij ook zien dat veel mensen niet goed geholpen worden. Iedereen is anders met andere behoeftes, dus je kan niet iedereen op dezelfde manier helpen. De begeleiders proberen bij iedereen af te tasten wat werkt en wat niet. Als iets niet aanslaat, dan proberen ze met de client dus iets anders.

Zeg Pabst... ik ben ook homo. Houd er rekening mee dat de meeste mensen er niets maar dan ook werkelijk niets van begrijpen. En velen (vooral vrouwen) doen dan ook nog eens alsof ze dat wel doen. Erg verwarrend als je dat niet door hebt. Ga niet met een hetero praten want negen van de tien keer proberen ze je aan te praten dat er iets met je mis is (wat los staat van de werkelijke problematiek) terwijl je eigenlijk zelf beter weet.

Ga (ook) praten met mannen die jouw situatie begrijpen en luister dan.

Ik vind zelf dat je anderen (met name MOP bezoekende mannen -there comes the monkey out of the sleeve!) ernstig veroordeelt en dan vervolgens gaat zitten janken dat anderen dat bij jou doen.

De homobars zaten vroeger vol met dit soort types. Zo vals, kleinzierig, haatdragend en roddelziek als de neten en dan maar janken dat de anderen je zo slecht behandelen.

Doe dat jezelf (en ons) niet aan!

Pabst, andere mensen kunnen je heel goed helpen, mits je de goede treft! Maar dat moet je dan wel zelf doen! Ga zelf wat aan je situatie doen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Horzula op 11-05-2021 12:47:36 ]

quote:

Op dinsdag 11 mei 2021 12:41 schreef Horzula het volgende:

Zeg Pabst... ik ben ook homo. Houd er rekening mee dat de meeste mensen er niets maar dan ook werkelijk niets van begrijpen. En velen (vooral vrouwen) doen dan ook nog eens alsof ze dat wel doen. Erg verwarrend als je dat niet door hebt. Ga niet met een hetero praten want negen van de tien keer proberen ze je aan te praten dat er iets met je mis is (wat los staat van de werkelijke problematiek) terwijl je eigenlijk zelf beter weet.

Ga (ook) praten met mannen die jouw situatie begrijpen en luister dan.

Ik vind zelf dat je anderen (met name MOP bezoekende mannen -there comes the monkey out of the sleeve!) ernstig veroordeelt en dan vervolgens gaat zitten janken dat anderen dat bij jou doen.

De homobars zaten vroeger vol met dit soort types. Zo vals, kleinzierig, haatdragend en roddelziek als de neten en dan maar janken dat de anderen je zo slecht behandelen.

Doe dat jezelf (en ons) niet aan!

Pabst, andere mensen kunnen je heel goed helpen, mits je de goede treft! Maar dat moet je dan wel zelf doen! Ga zelf wat aan je situatie doen.

Wat heeft zijn geaardheid ermee te maken wat hij aan zijn situatie doet?
Verder zal ik nooit begrijpen waarvoor hulpverleners betaald worden als mensen zichzelf alleen zelf kunnen helpen... maar goed.

quote:

Op woensdag 12 mei 2021 17:18 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Wat heeft zijn geaardheid ermee te maken wat hij aan zijn situatie doet?

Alles. En er zijn maar weinig niet homomannen/biseksuelen die homo's echt begrijpen.

Overigens is dat tussen mannen en vrouwen ook zo.

quote:

Op woensdag 12 mei 2021 17:18 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]
Verder zal ik nooit begrijpen waarvoor hulpverleners betaald worden als mensen zichzelf alleen zelf kunnen helpen... maar goed.

Dan krijgen die hulpverleners geld, de patienten aandacht en de verzekeraars het gevoel dat er iets gedaan is voor hun geld.

Moet wel zeggen dat ik qua 'hulpverleners' alleen school, universiteits- en arbeidspsychologen ken, en een gesprekje of een met een huisarts. Wellicht dat een echte psychiater wel wat kan, maar ik ben niet onder de indruk van de psychologen tot nu toe.

Als Pabst dus naar zulke figuren gaat, sta ik er dus niet van te kijken als hij geen resultaat boekt.

quote:

Op donderdag 13 mei 2021 15:30 schreef Horzula het volgende:
Alles. En er zijn maar weinig niet homomannen/biseksuelen die homo's echt begrijpen.

Overigens is dat tussen mannen en vrouwen ook zo.

Tja als jij het zegt, maar waarom dan en wat snappen ze dan niet? Alles is een beetje veel. Wat proberen hetero’s jullie dan aan te praten dat er mis zou moeten zijn?

quote:

Dan krijgen die hulpverleners geld, de patienten aandacht en de verzekeraars het gevoel dat er iets gedaan is voor hun geld.

Moet wel zeggen dat ik qua 'hulpverleners' alleen school, universiteits- en arbeidspsychologen ken, en een gesprekje of een met een huisarts. Wellicht dat een echte psychiater wel wat kan, maar ik ben niet onder de indruk van de psychologen tot nu toe.

Als Pabst dus naar zulke figuren gaat, sta ik er dus niet van te kijken als hij geen resultaat boekt.

Oke, ben blij dat ik niet de enige ben met deze mening. Psychiaters zeggen dat je qua mindfulness wat meer zoals hun huisdier moet zijn , geven je antipsychoticum en als dat niet helpt sturen ze je door.. Of ze zeggen dat je je door de huisarts voorgeschreven vitamines moet nemen. Maar verder zijn ze wel oke en hebben ze denk ik geen alcoholverslaving ook al lijkt dat soms zo door hun typefouten. Dat van die psychologen komt naar mijn gevoel doordat ze gehersenspoeld zijn door die instellingen waar ze werken , doordat ze moeten doen wat het mentaal gezonde deel van de maatschappij die hun zorg betaalt wil, mensen met psychische problemen goedkoop afschepen. Ze moeten een protocol afwerken dat uitgaat van het bizarre idee dat mensen hulp vragen omdat ze de meest voor de hand liggende dingen niet weten zoals dat je gezond moet eten en lang genoeg moet slapen, moet ontspannen, sociale contacten moet onderhouden enz. Op zich is dat heel goed om te herhalen. Ook al verkondigt iedereen op Fok het ook. Maar Ze gaan ervan uit dat ze mensen voor zich hebben die daar nog niet eens van gehoord hebben.
Ook moeten de clienten precies een SMART hulpvraag klaar hebben als een bedrijf dat een dienst afneemt. Maar het mag niets met fysieke dingen zoals bloedonderzoek te maken hebben, want dat moet je maar zelf kopen bij een laboratorium die standaard iets van 50 euro rekent en wat dan op kan lopen tot iets van 30 euro ofzo per onderdeel, afhankelijk van wat je denkt nodig te hebben (wat als leek dan dus standaard fout is). Daarnaast mag de SMART hulpvraag geen eigen keuze uit therapieen inhouden. Het is wel mooi als ze naar je luisteren als individu. Maar als het daarbij blijft, dan snap ik waarom je niet onder de indruk bent. Ze leren op de universiteit kennelijk dan vooral informatie die hun clienten zelf niet ten goede komt, bijvoorbeeld hoe ze de resultaten moeten interpreteren van onderzoeken die ze verder nooit meer ergens voor gaan gebruiken. Gelukkig dat dit bij PabstBlueRibbon nu eindelijk anders lijkt te zijn. Ik ben daar best blij mee en hoop dat het geen honeymoon fase is. Per slot van rekening zit hij al zo lang met dit probleem en is als ik me niet vergis ook wel op een leeftijd dat het vrij cruciaal is dat er iets ten goede veranderd in de mentale gezondheid, voordat het een leven wordt wat alleen nog maar bergafwaarts gaat qua geluk.

[ Bericht 2% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 14-05-2021 00:11:16 ]

quote:

Op zaterdag 17 april 2021 21:25 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb hier ooit vaker een topic over gemaakt. Hoewel ik het in principe ermee eens ben, vind ik het toch een heel intimiderende uitspraak. Ik ben er pas mee geconfronteerd met betrekking tot therapie waarmee ik ooit weer ga starten (door wachtlijsten gaat dit misschien oplopen tot ruim een jaar).

Ik ben opgegroeid met het idee dat alles aan mij niet goed is: mijn gedrag, mijn gedachten, mijn gevoelens ... alles. Ik heb hier het een en ander verteld over mijn ouders. Ik begrijp overigens dat ik erkenning wil voor hetgeen wat ik vroeger meemaakte. Tijdens mijn vele behandelingen ging het nauwelijks over mijn achtergrond en op mij komt het over dat de behandelaars me niet willen geloven en ervan maken dat het mijn beleving is. En dat heb ik altijd moeilijk gevonden, want voor mijn ouders is het uiteraard makkelijk om de verantwoordelijkheid buiten zichzelf te leggen en mijn psychische problemen als excuus te gebruiken.

Het is nou eenmaal zo. Dan geloven ze mij maar niet. Maar tegelijkertijd komen ze wel aan met shit als kritische ouder en dat ik te hoge eisen aan mezelf stel en oefeningen moet doen zoals in de spiegel tegen mezelf zeggen dat ik goed ben zoals ik ben.

Geen wonder dat het op de aardkloot helemaal vol is van egotrippers zonder ruggegraat. Als mensen geconfronteerd worden met zichzelf en hun falen, nou dan gaan ze gewoon naar een psycholoog die hun gejammer aanhoort hoe minderwaardig ze zich voelen en dat zegt hij of zij "Nee joh! Je moet jezelf aanleren niet slecht over jezelf te denken." En dan is het allemaal weer goed.

Mijn ervaring is dat je in het leven wel degelijk beoordeelt wordt op jouw prestaties. Ik begrijp best wel dat als ik mezelf elke keer zit af te kraken dat ik mezelf saboteer en ik ben het ook eens om te onderzoeken of het beeld wat ik over mezelf uberhaupt klopt.

Maar ik WEIGER mezelf van dat soort onnozele stellingen aan te praten. Of ik wel of niet zelfkritisch ben, dat bepaal ik zelf. Net zoals ik zelf bepaal dat ik kritiek heb op een ander of dat ik een zweverige behandelaar die met dit soort flauwekul aan komt zetten een waardeloze hypocriete gore teringklootzak vindt. Mij eerst allemaal labels opplakken dat er vanalles mis is met mij en als ik mij daar vervolgens minderwaardig door voel - wat gewoon normaal is en wat ieder mens in mijn plaats zou voelen - willen ze mij godverdomme zelfs dát afpakken!

Ik kreeg de laatste dagen weer een beetje hoop dat het goed met mij gaat komen en dat ik in de toekomst behandelaars kan krijgen waarmee ik kan communiceren en hulp kan krijgen om duidelijk te krijgen hoe ik beter met alle blokkades kan omgaan.

Maar als ik dit weer hoor, vrees ik dat ik de zoveelste krijg die helemaal niet naar mij wilt luisteren maar eropuit is om mij achterlijke stellingen aan te praten. En als ik mij vervolgens niet beter voel, is het uiteráárd allemaal mijn eigen schuld. En als ik dan na een paar jaar nog in dezelfde shit zit, dan gaat iedereen mij weer bits toesnauwen dat ik niet genoeg mijn best heb gedaan en in de veronderstelling was dat de psycholoog het allemaal voor mij gaat oplossen.

Ik weet niet waarom ze mij dit willen aandoen. Iedereen wilt het beste uit zijn leven halen. Waarom weigeren ze in te zien dat dat ook voor mij geldt?

Ha die Ribbon, ik schrik hier eigenlijk wel van. Dit zijn één van de signalen dat het systeem niet helemaal deugd. Je moet het maar net treffen met iemand die je verder helpt. Ik heb niet zozeer een oplossing maar hoop dat het ondertussen wat beter met je gaat.

quote:

Op donderdag 13 mei 2021 23:40 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Tja als jij het zegt, maar waarom dan en wat snappen ze dan niet? Alles is een beetje veel. Wat proberen hetero’s jullie dan aan te praten dat er mis zou moeten zijn?
[..]

De shamaan bij de ayahuasca therapie was van mening dat ik homoseksueel ben omdat ik als kind seksueel misbruikt zou zijn. Dat is nooit gebeurd, dus dat was verkeerd gedacht.

quote:

Op donderdag 13 mei 2021 23:40 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Oke, ben blij dat ik niet de enige ben met deze mening. Psychiaters zeggen dat je qua mindfulness wat meer zoals hun huisdier moet zijn , geven je antipsychoticum en als dat niet helpt sturen ze je door.. Of ze zeggen dat je je door de huisarts voorgeschreven vitamines moet nemen. Maar verder zijn ze wel oke en hebben ze denk ik geen alcoholverslaving ook al lijkt dat soms zo door hun typefouten.

Redelijk wat artsen en verplegenden vervallen in drugsgebruik, mede omdat ze er door hun medische expertise wat gemakkelijker mee omgaan en ook gemakkelijker aan kunnen komen.

In de V.S. is de alcoholische arts een cliché.

quote:

Op vrijdag 14 mei 2021 15:57 schreef Horzula het volgende:
De shamaan bij de ayahuasca therapie was van mening dat ik homoseksueel ben omdat ik als kind seksueel misbruikt zou zijn. Dat is nooit gebeurd, dus dat was verkeerd gedacht.

Gelukkig maar. Ik ben blij dat je je niet door dit soort niet onderbouwde statements in verwarring laat brengen. Wist niet dat er nog mensen bestonden die dit geloofden. Hielp die ayahuasca ceremonie verder wel ergens voor?

quote:

Redelijk wat artsen en verplegenden vervallen in drugsgebruik, mede omdat ze er door hun medische expertise wat gemakkelijker mee omgaan en ook gemakkelijker aan kunnen komen.

In de V.S. is de alcoholische arts een cliché.

Nou, ik vind dat zulke mensen ongeschikt zijn voor het werk. Ze mogen van mij best alcoholverslaafd zijn, alleen niet in de hoedanigheid van psychiater. Oke, dan blijven er misschien nul over, maar het was toch al alleen voor de elite die ze voor de vorm en winst helpen.
Misschien dat het ze daarom ook niet uitmaakt als het hun werk gaat beinvloeden, maar als het mensen zijn die na 2 sessies alweer psychisch genezen zijn dan was al die alcohol om ermee te copen dus ook niet nodig.

Van mij mogen artsen wel drinken en drugsgebruiken als ze dat willen. Drugsgebruik is niet per definitie moreel verwerpelijk in mijn optiek en zolang ze hun werk goed doen maakt het me verder niet uit.

quote:

Op zaterdag 15 mei 2021 13:52 schreef Keep_Walking het volgende:
Van mij mogen artsen wel drinken en drugsgebruiken als ze dat willen. Drugsgebruik is niet per definitie moreel verwerpelijk in mijn optiek en zolang ze hun werk goed doen maakt het me verder niet uit.

Dat laatste is dus een beetje het issue...
Krijg ook eerlijk gezegd niet het idee dat ze bij jou hun werk goed doen, maar misschien is jouw ziekte gewoon zo moeilijk te behandelen dat je zelfs met de beste medicijnen je nog gehandicapt en slecht voelt, als je die ten minste zoals voorgeschreven inneemt.

quote:

Op zaterdag 15 mei 2021 20:35 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Dat laatste is dus een beetje het issue...
Krijg ook eerlijk gezegd niet het idee dat ze bij jou hun werk goed doen, maar misschien is jouw ziekte gewoon zo moeilijk te behandelen dat je zelfs met de beste medicijnen je nog gehandicapt en slecht voelt, als je die ten minste zoals voorgeschreven inneemt.

Helaas kan de GGZ niet veel doen voor mensen zoals mij. Ze doen al veel, helpen mij met alles en nog wat. Maar schizofrenie kan je niet genezen en met de tijd werd het alleen maar erger in mijn geval. Heb niet het idee dat mijn psychiaters drugs gebruiken. Zou wel leuk zijn als ze dat wel deden.

quote:

Op zaterdag 15 mei 2021 21:20 schreef Keep_Walking het volgende:
Helaas kan de GGZ niet veel doen voor mensen zoals mij. Ze doen al veel, helpen mij met alles en nog wat. Maar schizofrenie kan je niet genezen en met de tijd werd het alleen maar erger in mijn geval. Heb niet het idee dat mijn psychiaters drugs gebruiken. Zou wel leuk zijn als ze dat wel deden.

Waarom kunnen ze niet veel doen voor mensen die precies binnen de doelgroep vallen die ze zeggen te kunnen helpen? Ze horen er toch in gespecialiseerd te zijn? Heb je dit bijv. gezien? https://www.ggznieuws.nl/(...)euwe-antipsychotica/ Met de tijd kan het denk ik alleen maar beter worden, omdat het gelukkig iets is waar nog onderzoek naar wordt gedaan. Maar helaas vertaalt dat zich nou niet bepaald snel in concrete nieuwe medicijnen, zelfs als ze al getest en op de markt gebracht zijn dan heb je nog lange wachttijden voordat je het eindelijk eens een keer mag proberen, als ze het al goedkeuren. Dat is jammer. Ik snap ook wel dat je functioneren achteruit gaat hoe ouder je wordt, daar heb ik zelf ook last van. Denk zelf ook dat alles alleen nog maar deprimerender kan worden en er geen enkele verbetering meer in het verschiet ligt, maar heb dat inmiddels geaccepteerd maar gewoon geaccepteerd als onvermijdelijk. Als ze alleen wat relaxter en minder bevooroordeeld worden dan zou het nog wel grappig zijn ja, maar als het echt hun verstand aantast waardoor hun resultaat ze niks meer kan schelen minder.

[ Bericht 2% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 16-05-2021 01:15:03 ]

quote:

Op zaterdag 15 mei 2021 11:42 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Gelukkig maar. Ik ben blij dat je je niet door dit soort niet onderbouwde statements in verwarring laat brengen. Wist niet dat er nog mensen bestonden die dit geloofden. Hielp die ayahuasca ceremonie verder wel ergens voor?
[..]

Zeker wel. Het stelde me in staat om het middel op een veilige manier te ervaren. Ik overweeg het nog een keer te doen in dezelfde kring.