Neoliberalisme wat houdt het in? #37

quote:

Amazon to Open $21 Million State-of-the-Art Warehouse in Tijuana Slum

quote:

Op dinsdag 28 september 2021 16:25 schreef Hyperdude het volgende:
[ afbeelding ]
[..]
Hopelijk maken ze genoeg winst om grotere raketten dan die van Elon M. te kopen.

https://www.vice.com/en/a(...)ouse-in-tijuana-slum

quote:

PETER DE WAARD

Moet ook de ‘As van het Fiscale Kwaad’ worden uitgeroeid, te beginnen in Nederland?

4 oktober 2021

Naast de beruchte As van het Kwaad (Noord-Korea, Irak, Iran, Libië en Syrië) is er ook de As van het Fiscale Kwaad. Zij faciliteren geen terroristen die aanslagen beramen, maar faciliteren het doorsluizen van gelden die voor de Belastingdienst of opsporingsambtenaren moeten worden verhuld.

Corpnet, een onderzoeksgroep van de universiteit van Amsterdam, ontwikkelde enkele jaren geleden een algoritme waarmee de kapitaalstromen van 200 miljoen bedrijven naar de Britse Maagdeneilanden en andere belastingparadijzen werden geanalyseerd. De vijf grootste doorsluislanden waren Nederland (met 23 procent op de eerste plek), Groot-Brittannië, Singapore, Zwitserland en Ierland. Stuk voor stuk hoogontwikkelde democratieën die niet eens op de zwarte lijst van de EU staan, laat staan dat ze door de internationale gemeenschap als paria-staten worden aangemerkt.

Belastingontwijking is minder bloederig, maar leidt tot even grote maatschappelijke ontwrichting als terreur. Het bevordert ongelijkheid – ‘Ik betaal minder belasting dan mijn secretaresse’, zei supermiljardair Warren Buffett – leidt tot oneerlijke concurrentie en ondermijnt de belastingmoraal van de rest van de burgers en bedrijven die zich geen brievenbus (te hoge instapbedragen, juridische kosten en transactiekosten) kunnen permitteren.

Nu is de As van het Fiscale Kwaad niet met luchtacties tot de orde te roepen – zeg: het platbombarderen van de trustkantoren op de Amsterdamse Zuidas – maar het zou te overwegen zijn de betrokken landen even strikte handelssancties op te leggen als die voor Poetins Rusland gelden. Hierbij zou wereldsheriff de VS zijn Navo-partners even moeten laten vallen. Ondanks eerdere datalekken, zoals de Panama Papers, wordt er nauwelijks iets aan gedaan. Nederland laat uit onmacht de vele trusts ongemoeid. Groot-Brittannië grijpt vanwege de soevereiniteitsgedachte niet in bij de laatste speldenprikken van zijn imperium in de Caribische Zee, Het Kanaal en de Ierse Zee. En zo ettert het kwaad door.

Het gebrek aan doortastendheid is verklaarbaar. Nederland heeft Wopke Hoekstra, Groot-Brittannië had Tony Blair. Beiden hebben via een vennootschap op de Britse Maagdeneilanden zaken gedaan. Maar ze voelen zich niet bezwaard, omdat het legaal is. Hoekstra zegt zijn belegging van 26.500 euro in een safaripark via de brievenbus zelfs keurig opgegeven te hebben aan de fiscus en de winst te hebben weggeschonken.

Niemand hoeft zich bij zijn belastingaangifte te laten leiden door moraliteit – ‘ik trek mijn hypotheekrente niet af, want ik heb dankzij een subsidie zo goed geboerd’ – maar iedere burger is wel verantwoordelijk voor het goed functioneren van de samenleving. Daarbij is het de bedoeling dat iedereen zijn faire deel aan belasting betaalt – van de multinationals tot de rijken der aarde. Dat is alleen mondiaal te regelen. En daarvoor moet de As van het Fiscale Kwaad worden uitgeroeid.

quote:

Gevolgen voor ontwikkelingslanden
Volgens berekeningen van de Verenigde Naties lopen ontwikkelingslanden jaarlijks maar liefst 100 miljard aan belastinginkomsten mis, veroorzaakt door belastingontwijking door multinationals.

Met de 100 miljard euro die ontwikkelingslanden mislopen kun je:

- 2,2 miljard mensen voorzien van goede basisgezondheidszorg
- 2,2 miljard mensen schoon drinkwater en sanitair bieden
- het onderwijsbudget in de 47 armste landen verviervoudigen

Met een eerlijk belastingsysteem ontvangen ontwikkelingslanden inkomsten waar ze recht op hebben, kunnen zij investeren in onderwijs, gezondheidszorg en infrastructuur, en krijgen arme mensen de kans om armoede te verslaan.

quote:

Rule by Target

MARCO D'ERAMO
15 OCTOBER 2021 IDEAS

Can a frugal state be totalitarian? Or, in other words, is an anti-statist totalitarianism possible? These questions have been asked countless times during the era of triumphant neoliberalism: beginning in 1973 when Pinochet implemented the economic dictates of the Chicago School, passing through the various military regimes responsible for carpet privatizations (Argentina, Brazil, Paraguay, Uruguay, Bolivia, etc.), up to the discussions – no matter how wrongheaded – of the ‘sanitary dictatorship’ of neoliberal governance during the pandemic.

Totalitarianism requires a strong, ‘totalizing’ state, at least according to the doctrine promoted by Hayek in his 1944 Road to Serfdom, which in its redacted form, published by Reader’s Digest, sold one million copies. According to Hayek, a society sinks into totalitarianism as soon as the state begins to worry about the economic security of its citizens. The trajectory is irreversible; we start with social security and end up in concentration camps (or gulags). The omnipresence of the state is thus integral to ‘totalitarianism’ in the Arendtian sense.

A recent book, however, has planted in me a seed of doubt. Johann Chapoutot’s Libres d’obéir. Le management du nazisme à aujourd’hui (Free to Obey: Management, from Nazism to the Present Day [2020]), translated this year into Italian and German but, as is often the case, not English. Its central figure is Reinhart Höhn (1904-2000): a jurist, academic and SS general, sentenced to death for war crimes but subsequently pardoned. Höhn was part of a group of intellectuals that provided the theoretical framework not so much for Nazism itself as for the Gestapo, the SS and the occupation of almost all of Europe. His partners in this project included Werner Best (1903-89): a jurist too, but first and foremost a senior police officer in Hessen, then head of the political police, and finally plenipotentiary of occupied Denmark; Wilhelm Stuckart (1902-53), lawyer, jurisconsult to the Nazi party, member of the SS and formulator and compiler of the Nuremberg Race Laws; Franz Alfred Six (1909-75), a doctor of political science and member of the SS; Otto Ohlendorf (1907-51), an economic consultant and SS colonel who studied economics, held a doctorate in jurisprudence and commanded a unit responsible for around 90,000 deaths in Ukraine, before being sentenced to death at Nuremberg and hanged.

The presence of this educated élite at the head of one of the fiercest apparatuses of repression ever conceived, is a marked contrast with the hysterical image of SS officers in many American Second World War films: an image whose coarseness borders on the comical, and banishes the idea that a phenomenon like Nazism could ever repeat itself. We are typically reassured that such ghouls could never again implement such dangerous ideas. Not so in Chapoutot’s portrait. The author explains how these SS intellectuals were called upon to provide a conceptual framework capable of overcoming the enormous logistical difficulties by the conquest of practically the entire continent. In a 1941 text entitled Fundamental Problems for a German Administration of the Great Space, Werner Best wrote that ‘the rapid and powerful expansion of the territories on which the German people directly or indirectly exercise their sovereignty obliges us to review all concepts, principles and procedures through which this sovereignty has hitherto been thought and constructed.’ However much the territory under German dominion might increase, ‘the German people will never be able to afford doubling the number of public servants.’ More would have to be done with fewer personnel, not least because a large part of the male population was conscripted. The procedures of the state needed to be honed, made more flexible. In fact, Best had (unsuccessfully) proposed to Himmler that the public sector adopt a model of relativ lockeren Besetzung (‘relatively “loose” occupation’). The SS intellectuals thus became advocates of flexible management and streamlined protocols, at odds with the caricatured image of the Nazi dictatorship.

Chapoutot charts the social trajectory of these characters following the defeat of Nazism. After his commuted twenty-year sentence, Franz Six became an advertising consultant for Porsche; Best worked as a consultant for the company Stinnes AG, then became an adviser to the Ministry of Foreign Affairs of the German Federal Republic. The most interesting story was that of Reinhart Höhn, who, having escaped the death sentence and spent years practicing homeopathy under a pseudonym, went on to found the Akademie für Führungskräfte der Wirtschaft (the Academy for Business Executives) at Bad Harzburg in Lower Saxony. By the time Höhn retired in 1972, around 200,000 German managers had passed through his institution; when he died, the number stood at 600,000. Professors at the school included other ex-SS officers, such as Six and Justus Beyer.

Bad Harzberg taught a style of management by target derived from Höhn’s reforms to the military chain of command. Under this system, the superior officer demands that his subordinates achieve their prescribed objectives, but leaves them free to decide exactly how, intervening only in exceptional cases (management by exception). Regrettably, Chapoutot does not investigate the relationship of the Bad Harzberg technique to the management styles now practiced in the United States. But his narrative shows how these hands-off methods were initially a product of German military expansion, which sought to reconcile a massive administrative operation with a reduced workforce.

The Nazi theorists were famously hostile to law and rights, viewed as creations of inferior Judaic and Latin cultures (Commandments of the Bible and Roman law codes respectively), and foreign to the proud German spirit which claims freedom from legal obligations. As such, they had a deep-rooted distrust of the state as a guarantor, responsible for the enforcement of law. The state was rather seen as a codified, ossified body which obstructs the flexibility and agility necessary for the expansion of Lebensraum. Nazis always talked of Reich (empire), never of Staat (state). Whereas Carl Schmitt saw states as bulwarks of political order, Best developed the idea of a Völkische Großraumordnung (popular order of the Great Space), in which the superior races would create zones of domination around themselves without fear of any normative restriction. Power was the only all-embracing source of political order. Aside from peoples (not, as per Schmitt, states), there existed no other normative points of reference that could be counterposed to the regime established by National Socialism.

For Höhn and his contemporaries, the state is unable to cope on its own when faced with the huge multiplication of tasks and responsibilities entailed by imperial expansion. It was precisely for this reason – to deal with re-armament, war preparations and the administrative challenges posed by the occupation of Europe – that para-state Nazi organizations began to surface, starting with the SS: a ‘private’ police force of 915,000 belonging to the party (even if Nazis always preferred to speak of a Bewegung – a movement – rather than a party). Likewise, Organisation Todt was born as a para-state company and ultimately employed 1.4 million foreign workers to meet civil and military engineering demands during the war. The state thus became one tool among many for achieving the Nazis’ domestic and overseas objectives.

Höhn believed that ‘legal theory has created an illusion, attributing to the state an “invisible personality”, transforming it in a perennial quest for sovereignty’, whereas in reality the state is nothing but an ‘“apparatus” at the service of power’, a tool which ‘the Nazi movement has captured, and to which it has ascribed other duties.’ In a chapter for the edited volume Grundfragen der Rechtsauffassung (Basic Questions for the Conception of Right), he elaborated on this argument: ‘The state is no longer the supreme political entity… It is rather an entity which limits itself to the execution of tasks assigned to it by the leadership (Führung), which operates in the service of the people. In this sense, the state is no more than a simple instrument . . . [to fulfill] the objectives it is assigned’.

It is this subordination of the state to externally-imposed targets and assignments that links Höhn’s theory to contemporary neoliberalism. Contrary to popular belief, neoliberals don’t seek to destroy the state; they know full well that without state there is no market. Rather, they want to invert the relationship of power between the market and the state. Not a market in the service of the state, but a state in the service of the market. Just as for Höhn the state is merely a mechanism equipped to achieve certain ends, so too for neoliberalism the state is a company that serves other companies – an entity that provides a service to be assessed in terms of the parameters of private enterprise (profitability, flexibility, best practices, benchmarking). None of this prevents a microscopic, pervasive control of citizenry, nor does it necessarily threaten the ability to stifle dissent. Just because war is outsourced to contractors (private mercenaries, that is to say) doesn’t mean it is less bloody, or lethal – or ‘total’.

The idea these Nazis passed down to us, then, is that of a heteronomous state, subordinated to external functions, designed to obey a logic which lies outside of it (and comes from a party or a company). This reverses the conventional wisdom. Totalitarianism doesn’t consist in enslavement by an omnipotent state; it rather wishes to impose a regime in which the state itself is enslaved as an instrument of an extrinsic omnipotence. A theory of management born to facilitate the advance of the Panzerdivisionen came to resemble the neoliberal project. We are thus able to resolve the Pinochet paradox, in which a brutal dictatorship violently imposes the free market. But if we were to think beyond 1973, it would be interesting to dwell for a moment on Paul Bremer’s 100 Orders, formulated in 2004 with the objective of instituting a neoliberal regime in Iraq, at the time occupied by the US Armed Forces. As Wendy Brown explains in Undoing the Demos (2015),

These mandated selling off several hundred state-run enterprises, permitting full ownership rights of Iraqi businesses by foreign firms and full repatriation of profits to foreign firms, opening Iraq’s banks to foreign ownership and control, and eliminating tariffs […] At the same time, the Bremer Orders restricted labor and throttled back public good and services. They outlawed strikes and eliminated the right to unionize in most sectors, mandated a regressive flat tax on income, lowered the corporate rate to a flat 15 percent, and eliminated taxes on profits repatriated to foreign-owned businesses.

quote:

Op zondag 24 oktober 2021 06:02 schreef Bondsrepubliek het volgende:
Goh, D66 en VVD hebben meer met het nazisme gemeen dan dat je op het eerste gezicht wellicht zal verwachten. Over het boek Libres d’obéir. Le management, du nazisme à aujourd'hui van Johann Chapoutot waarin hij uitlegt dat een type “management” dat door de nazi's in de vorige eeuw werd ingezet is geadopteerd door de neoliberalen van tegenwoordig.
[..]
https://newleftreview.org/sidecar/posts/rule-by-target

quote:

Scheuren in de Europese zorg

Covid versus consultants

In landen met meer marktwerking in de gezondheidszorg blijkt de sterfte door Covid-19 hoger dan in landen waar de zorg vooral een publieke zaak is. Toch blijft de EU bij het primaat van ‘kostenefficiëntie’.

Rutger van der Hoeven

10 november 2021

Italianen weten dat hun land niet erg efficiënt bestuurd wordt en dat er een stuk of duizend dingen beter kunnen aan hoe hun land werkt. Maar een troost was de zorg. Als je ziek werd, wisten Italianen, konden zij in ieder geval vertrouwen op een van de beste gezondheidszorgsystemen ter wereld. En toen kwam Covid-19.

Uitgerekend in Lombardije, het rijkste deel van het land, werden de met hoogopgeleid personeel en nieuwe technologie gezegende ziekenhuizen overrompeld door de zieken, en werden eerste-hulpzalen met kunst- en vliegwerk omgebouwd tot ic-afdelingen. In een van de donkerste momenten van de pandemie moest in Bergamo, waar het ziekenhuis in 2012 was gemoderniseerd en heropend, een colonne legertrucks de doden afvoeren naar andere regio’s voor crematie. Was dat pure pech door de hoge aantallen infecties, of droegen keuzes en beleid bij aan het drama dat zich in Noord-Italië voltrok?

Dat Italië minder aan zorg is gaan uitgeven in de aanloop naar de coronacrisis is een vaststaand feit. ‘Over de afgelopen twee decennia heeft de Italiaanse gezondheidszorg voortdurende bezuinigingen gekend’, stelde een wetenschappelijke studie deze lente vast. ‘Een salarisplafond leidde bijvoorbeeld tot een verschraling van de vaardigheden van ziekenzorgpersoneel, en financiële reddingsplannen resulteerden in bepaalde regio’s tot vermindering van ziekenhuiscapaciteit en vastlopen van personeelsverloop.’ Maar is er verband tussen de overrompeling van de ziekenhuizen en die bezuinigingen? De studie concludeert voorzichtig dat de bezuinigingen ‘weliswaar financiële stabiliteit hebben gegarandeerd, maar een aantal negatieve en onbedoelde effecten kunnen hebben gehad’.

Dat is rijkelijk vaag geformuleerd. Twee rapporten die over dit onderwerp gaan, spreken duidelijker taal. Een daarvan is van UNDP, de organisatie van de Verenigde Naties voor economische ontwikkeling. Eerder dit jaar vergeleek UNDP de coronarespons van verschillende landen, en concludeerde dat de welvaart van een land niet bepalend was voor een succesvolle respons op de coronacrisis. Het rapport prees bijvoorbeeld de aanpak van Senegal, dat ook al door het blad Foreign Policy op nummer twee was gezet van de wereldwijde ranglijst voor ‘corona-efficiëntie’ (na Nieuw-Zeeland). In plaats van de hoeveelheid geld die aan gezondheidszorg wordt besteed, wees het rapport de middelen en slagkracht van overheden aan als bepalende factor voor een succesvolle coronarespons. Een conclusie: ‘In bepaalde ontwikkelde landen heeft de uitholling van de publieke sector, door het uitbesteden van taken en door privatisering, de respons op de pandemie gehinderd.’

Die conclusie bouwde voort op een statistisch onderzoek dat UNDP vorig jaar al uitvoerde naar sterfte door Covid-19 in het eerste half jaar van de pandemie. Dat onderzoek zette de gegevens van 147 landen tegenover elkaar, en constateerde een verband tussen de mate van privatisering van de gezondheidssector van een land en de sterfte door Covid-19. In landen waar er relatief meer privé-geld werd uitgegeven aan gezondheidszorg (en waar het aandeel van publiek geld in de totale uitgaven aan zorg dus lager was) hield het coronavirus erger huis. ‘We concluderen dat een toename van tien procent in particuliere uitgaven aan gezondheidszorg correleert met een 4,9 procent toename in Covid-19-gerelateerde mortaliteit’, schreven de onderzoekers.

Dit sluit aan op andere wetenschappelijke studies uit Italië. Een daarvan wees gebrekkige coördinatie tussen geprivatiseerde instellingen in Europese landen aan als een van de factoren die een goede coronarespons tegenwerkten. Een andere studie stelde vast dat Lombardije ‘in Italië een voorloper was van privatisering en marktwerking in gezondheidszorg’, en dat dit ‘dramatische consequenties heeft gehad voor het beheersen van de noodsituatie’.

Deze conclusies uit Italië en uit het rapport van UNDP worden verder onderbouwd door een tweede rapport dat dit jaar in kaart probeert te brengen welke effecten marktwerking en bezuinigingen in de zorg hebben gehad voor de coronarespons in Europa. Dat onderzoek werd uitgevoerd door Corporate Europe Observatory (CEO), een ngo die de invloed van bedrijfslobby’s in Brussel probeert bloot te leggen. Onder de titel When Markets Become Deadly legt CEO bewijs naast elkaar dat optelt tot de conclusie dat ‘uitbesteden van taken en particuliere voorziening van gezondheidszorg de capaciteit van EU-landen om effectief op Covid-19 te reageren significant heeft ondergraven’.

Hoofd onderzoek is de Belg Olivier Hoedeman. Hij legt de bevindingen vanuit Brussel uit. ‘Gezondheidszorg verschilt tussen Europese landen, er zijn landen waar ziekenhuizen en ouderenzorg honderd procent publiek worden gefinancierd, sommige landen met veel privé-geld in de zorg, zoals Groot-Brittannië en Italië, en de andere landen daar tussenin. Maar in vrijwel alle landen is er in de vijf à tien jaar voor de pandemie bezuinigd op gezondheidszorg in het algemeen en ouderenzorg in het bijzonder. Dat leidde in die landen tot onderbezetting in zorginstellingen en ziekenhuizen, en leidde vrijwel overal tot een daling van het aantal ziekenhuisbedden.’

Met name in landen die tijdens de Europese schuldencrisis van de jaren na 2009 financieel in de problemen kwamen, is er bovendien geprivatiseerd in de gezondheidszorg. Met als gevolg onder meer een vermindering van ic-capaciteit. ‘In die landen zijn er bewuste verschuivingen geweest van publieke naar privé-uitgaven, vanuit de overtuiging dat de particuliere sector efficiënter en dus goedkoper is’, zegt Hoedeman.

De gevolgen daarvan gaan verder dan cijfers op de rekening. ‘Particuliere fondsen hebben andere prioriteiten dan publieke, en zij leggen zich toe op gezondheidszorg waar de winstmogelijkheden het grootst zijn’, zegt Hoedeman. ‘Intensive care is zo’n gebied waar investeerders weinig winstkansen zien. Privé-ziekenhuizen hebben daarom over het algemeen minder ic-bedden. Dat was in Spanje en Italië duidelijk te zien: daar was het aantal ic-bedden in bepaalde regio’s behoorlijk gedaald in de jaren voor de crisis. Dat bleek rampzalig te zijn in de eerste maanden van de pandemie.’

Het toelaten van marktwerking en van particuliere investeerders in de gezondheidszorg is een zaak van de landen zelf, maar ook van Europees beleid. Europese landen die financiële steun nodig hadden uit Brussel kregen die pas na afspraken over hervormingen in bepaalde sectoren van hun economie – vaak in de financiële sector, maar ook in sectoren waar veel publiek geld naartoe gaat, waaronder de gezondheidszorg. Leidend daarbij was het idee dat overheidsuitgaven omlaag kunnen worden gebracht terwijl toch een bepaalde minimumstandaard van zorgkwaliteit wordt behaald – ‘cost efficiency’ in jargon. Het is de Europese Commissie officieel verboden om een voorkeur uit te spreken voor publieke of particuliere oplossingen in economische zaken, maar niettemin is de voorkeur van opeenvolgende Commissies voor marktwerking en kostenefficiëntie al twintig jaar overduidelijk.

Volgens onderzoek van CEO heeft deze hang naar marktwerking in de zorg zich tijdens de coronacrisis versterkt. ‘Partijen die lobbyen voor meer marktwerking en privatisering in de gezondheidszorgsector hebben een permanente dialoog met de Europese Commissie. Die dialoog is verdiept tijdens de coronacrisis’, zegt Hoedeman. ‘Bedrijven en lobbyorganisaties zoals Business Europe hebben heel regelmatig intensief overlegd met leden van de Commissie over wat de beste coronastrategie zou zijn. Bedrijven hadden dus directe toegang tot de besluitvorming. Dat de Commissie advies inwint is logisch. Ze heeft een klein ambtenarenapparaat, heeft daarom maar beperkte interne kennis en zoekt daarom terecht extern advies. Maar dat is in dit geval wel bij partijen waarvan we weten dat hun recept altijd is: meer marktwerking.’

Het opvallendst vindt Hoedeman in dit opzicht de rol van consultancybureau McKinsey. ‘McKinsey is in 2020 naar de Commissie gestapt om pro bono mee te helpen aan de Europese coronastrategie, en de Europese Commissie is daarmee akkoord gegaan’, zegt hij. ‘Dat is aan de ene kant lovenswaardig, maar aan de andere kant is McKinsey een heel belangrijke speler in de zorgsector in verschillende Europese landen, en voor regeringsstrategieën in die sector. In landen waar zij veel invloed hebben, zoals Engeland, was hun advies altijd: meer marktwerking, meer privatisering. Daarin zijn zij niet belangeloos. Als McKinsey in de coronatijd Europese landen meer richting marktwerking in de gezondheidszorg duwt betekent dat voor dat bedrijf in de toekomst veel contracten voor advies over de uitvoering daarvan in verschillende landen.’

Toen de Europese Commissie geen openheid over die contacten gaf, heeft CEO verschillende Wob-verzoeken gedaan. ‘Wij willen inzage in het contact tussen de Commissie en McKinsey. Maar de Commissie bleef dat eindeloos geheim houden. We hebben daarom voor alle e-mails en overleggen die er zijn geweest Wob-verzoeken gedaan. Na een jaar traineren hebben we nu een set documenten gekregen, maar heel veel daarvan is weggelakt. Het lijkt erop alsof de Commissie iets hierover liever geheim wil houden.’

Het belang daarvan gaat verder dan vaststellen of McKinsey, lobbyorganisaties en de Europese Commissie alles zuiver hebben gedaan. Ten eerste omdat de Europese Commissie over 750 miljard euro aan steungeld mag beslissen dat aan landen wordt uitgekeerd via het EU Recovery Fund. Dat fonds, dat Europese landen moet helpen om te herstellen van de schade door het coronavirus, kwam er na een bittere strijd onder de lidstaten. Nederland eiste dat het geld alleen zou worden uitgekeerd als landen eerst een investeringsplan opstelden met daarin de belofte van structurele hervormingen in hun land. De Europese Commissie moet deze plannen goedkeuren voor het geld wordt vrijgemaakt. In de plannen die er nu liggen (alleen Nederland heeft zelf nog geen plan ingeleverd, een half jaar na de deadline) zitten vaak ook hervormingen van de gezondheidszorgsector.

Dat is op zich niet slecht, alleen is het wel van belang dat die hervormingen niet achterhaalde doelen dienen. Als post-corona-studies uitwijzen dat geprivatiseerde zorg een slechtere respons op een pandemie betekent, en dus heeft gezorgd voor onnodig veel doden, maatschappelijke ontwrichting en hogere kosten, dan moet die les centraal staan in een herstelplan na die pandemie. Zeker voor de Europese Commissie, die graag de term ‘science driven’ gebruikt als het om gezondheidszorg gaat. Maar dat lijkt hier niet het geval – de Commissie heeft deze inzichten in ieder geval niet omarmd, en lijkt nog steeds primair te sturen op kostenefficiëntie.

De oriëntatie van de Europese Commissie is ook belangrijk omdat de EU werkt aan een soort ‘Gezondheidsunie’, EU4Health. Daarover is nog veel onduidelijk, terwijl het cruciaal is welke lessen worden getrokken uit de coronapandemie. Daarover is de Commissie niet helder – ze komt niet verder dan kreten als dat gezondheidszorg moet worden ‘versterkt’. Een breed debat over de inhoudelijke oriëntatie van EU4Health ontbreekt – net als een bredere discussie over de lessen van Covid-19 voor de gezondheidszorg in Europese landen, en hoe de Europese Commissie die moet ondersteunen. Zoals Olivier Hoedeman zegt: ‘Het is heel belangrijk dat de fundamentele vragen worden besproken welke gezondheidszorg we in Europa willen hebben, en welke lessen we trekken uit de ervaring van Covid-19. Dat debat is nog niet van de grond gekomen.’

quote:

'Nederland nog altijd grote speler voor brievenbusfirma's'

GISTEREN, 13:13

Nederland is nog altijd aantrekkelijk voor bedrijven en criminelen om belasting te ontwijken en geld te verhullen via zogenoemde brievenbusfirma's, ondanks de aanpak daarvan. Dat concludeert de Commissie Doorstroomvennootschappen in een advies aan het kabinet. De firma's beschadigen de reputatie van Nederland, terwijl ze economisch gezien weinig opleveren. De commissie dringt dan ook aan op verdere actie.

"Het duurt nog wel een paar jaar voordat we weten hoeveel invloed de eerdere aanpassingen tegen brievenbusmaatschappijen hebben gehad. Maar tot nu toe kunnen we zien dat Nederland nog steeds een grote speler is en de doorstroom door Nederland niet minder is geworden", zegt commissievoorzitter Bernard ter Haar.

In 2019 telde Nederland 12.400 brievenbusfirma's, met een waarde van zo'n 4500 miljard euro, 5,5 keer het bruto binnenlands product. Maar het levert nauwelijks extra banen op en ook de schatkist wordt er niet verder mee gevuld.

Reputatie van Nederland
Zo schat de commissie dat er 3000 tot 4000 banen bij zijn gekomen en is de betaalde belasting door de brievenbusfirma's nog geen 1 procent van de totale belastinginkomsten in Nederland. Vooral multinationals, die vaak een brievenbusfirma hebben op de Zuidas in Amsterdam, en hun belastingadviseurs zouden hier voordeel van hebben gehad.

"Dit staat volgens de commissie niet in verhouding tot de negatieve effecten voor andere landen en daarmee voor de reputatie van Nederland", schrijft de commissie. Want met het oprichten van brievenbusfirma's in Nederland wordt voornamelijk belasting in andere landen ontweken. Hoeveel die landen mislopen kan de commissie niet becijferen, maar vooral ontwikkelingslanden worden erdoor geraakt.

'Doorstroomland'
Volgens voorzitter Ter Haar is Nederland nog altijd het buitenbeentje als het gaat om de regels voor brievenbusmaatschappijen, en is het daarom aannemelijk dat bedrijven Nederland kiezen om een fiscaal voordeel te behalen.

Zo staat Nederland op de vierde plek van de index voor belastingparadijzen van Tax Justice Network. En daar komt de term 'Nederland doorstroomland' vandaan: het is geen belastingparadijs door de lage winstbelasting, maar doordat een groot deel van de wereldwijde buitenlandse investeringen door Nederland loopt. En dat is mogelijk, omdat lange tijd geen belasting daarover werd geheven.

En ook al heeft Nederland in vergelijking met andere landen al een aantal maatregelen genomen om belastingontwijking tegen te gaan, toch vindt de commissie dat er meer nodig is om bedrijven te ontmoedigen nog meer brievenbusfirma's in Nederland op te richten. Zo is het advies om belastingvoordelen weg te nemen waar het kan, zoals bij brievenbusfirma's met weinig personeel, en de administratieve kosten te verhogen.

Meer transparantie
Maar vooral klinkt de roep om meer transparantie. Landen moeten meer samenwerken, zodat de belastingautoriteiten erachter kunnen komen hoe bedrijven belasting ontwijken. Meer informatie-uitwisseling is volgens de commissie dan ook geboden.

En meer transparantie moet ook leiden tot het tegengaan van witwassen, want met een brievenbusfirma kunnen criminelen hun identiteit verhullen en verdoezelen waar hun geld vandaan komt. De commissie stelt daarom voor om het zogenoemde Ultimate Benifical Owner (UBO) register uit te breiden, waarmee achterhaald kan worden wat een bedrijf precies doet en met welk oogmerk.

Het eindrapport van de commissie wordt ook naar Brussel gestuurd, zodat de Europese Commissie het advies kan meenemen in de Europese wet- en regelgeving. Demissionair staatssecretaris Vijlbrief schrijft dat het nieuwe kabinet beslist of het advies ook daadwerkelijk tot strengere regelgeving zal leiden. Daarbij benadrukt hij dat ook naar de uitvoering, door bijvoorbeeld de Belastingdienst, moet worden gekeken voordat er iets wordt aangepast.

Wat is een brievenbusmaatschappij?
Een brievenbusmaatschappij wordt ook wel een 'doorstroomvennootschap' genoemd. Vooral rente, royalty's en dividend (winstuitkering) stromen als het ware door die maatschappijen en worden vervolgens doorgesluisd naar belastingparadijzen zoals de Bahama's of de Maagdeneilanden. In de periode van 2015 tot 2019 stroomde op die manier jaarlijks 170 miljard euro door Nederland.

Voorheen was een postadres voldoende om geld door te sluizen. Artiesten als The Rolling Stones en U2 hadden zo'n vennootschap en waren zo toch een beetje Nederlands. Maar die regels zijn aangescherpt en een bedrijf moet nu fysiek aanwezig zijn (fiscalisten noemen dat substance), zoals werknemers en een ingericht kantoor. Maar uit het onderzoek blijkt dat die strengere eisen bedrijven er nog niet van weerhouden om via Nederland belasting te ontwijken.

quote:

Op dinsdag 7 december 2021 04:39 schreef Bondsrepubliek het volgende:
Bezitten levert in Nederland meer op dan werken en ondernemen. Dat krijg je als je de neoliberalen aan de knoppen laat draaien.
[ twitter ]

quote:

Op dinsdag 7 december 2021 09:09 schreef Jan_Onderwater het volgende:
Wil jij dan bezit gaan belasten? Leuk voor al die mensen met een eigen huis,

quote:

Op dinsdag 7 december 2021 13:04 schreef Papierversnipperaar het volgende:

[..]
Die rekenen zich nu rijk over de ruggen van daklozen en flexhuurders.

quote:

Op dinsdag 7 december 2021 13:32 schreef Jan_Onderwater het volgende:

[..]
Decennia falend overheidsbeleid mbt woningbouw, en niet de schuld van mensen die in hun eigen huis wonen. Je moet de oorzaak van problemen aanpakken, niet de bijeffecten. Er moeten gewoon honderduizenden betaalbare woningen worden gebouwd, daar is een deltaplan voor nodig, niet een overheid die mensen weer eens extra gaat belasten en het geld in de algemene middelen dumpen om er weer leuke plannetjes mee uit te voeren of om te verdelen.
De financiering daarvan is eenvoudig, een NV opzetten die daarvoor leent uit de markt, er is kapitaal genoeg.

quote:

Op dinsdag 7 december 2021 14:19 schreef Papierversnipperaar het volgende:

[..]
Al die huizenbezitters stemmen VVD vanwege de HRA. Dus de kapotte woningmarkt is wel hun schuld.

quote:

Op dinsdag 7 december 2021 14:19 schreef Papierversnipperaar het volgende:

[..]
Al die huizenbezitters stemmen VVD vanwege de HRA. Dus de kapotte woningmarkt is wel hun schuld.

quote:

Op dinsdag 7 december 2021 14:29 schreef Jan_Onderwater het volgende:

[..]
HRA is niet de oorzaak van de problemen op de woningmarkt.

quote:

Op woensdag 8 december 2021 11:12 schreef Papierversnipperaar het volgende:

[..]
Maar wel de reden dat mensen VVD blijven stemmen.

quote:

Op woensdag 8 december 2021 11:12 schreef Papierversnipperaar het volgende:

[..]
Maar wel de reden dat mensen VVD blijven stemmen.

quote:

Weinig groei op conservatoria vanwege bezuinigingen muziekonderwijs

21 oktober '21

Conservatoria in Nederland hebben te maken met heel weinig groei van studenten uit eigen land. Dit komt naar eigen zeggen door de bezuinigingen op muziekscholen. Dat blijkt uit onderzoek van het televisieprogramma Zembla. Het aantal Nederlandse studenten op bijvoorbeeld het conservatorium in Maastricht is nog maar een derde ten opzichte van vijftien jaar geleden. Dit meldt 1Limburg.

De bezuinigingen op het muziekonderwijs is de oorzaak van de verschraling van het aantal muziekstudenten van het aantal Nederlandse conservatoriumstudenten. Dat vinden verschillende directeuren van conservatoria in Nederland. In 2011 kondigde voormalig staatssecretaris van Cultuur, Habe Zijlstra, bezuinigingen aan van zo’n 200 miljoen euro. Tien jaar later blijken die bezuinigingen verwoestend te zijn geweest voor muziekscholen.

Nederlandse studenten
Bij het conservatorium in Maastricht zorgt dit voor veel minder aanwas onder Nederlandse studenten. In 2017 was er nog 33 procent van de studenten afkomstig uit eigen land, nu ligt dat percentage op elf procent.

Beleid
“Je ziet natuurlijk, dat als er minder Nederlanders instrumenten gaan spelen, dat in de Nederlandse cultuur het één en ander gaat verdwijnen. Dat is een soort gevolg van beleid, waar niet heel goed over nagedacht is als je de muziekscholen laat verpauperen of opheft”, aldus George Wiegel, directeur van het Rotterdams Philharmonisch Orkest.

https://www.nationaleonde(...)muziekonderwijs.html