Zwanger... en dan gaat het mis #30

quote:

Op maandag 15 mei 2023 19:37 schreef Ceviche het volgende:
Nu een week verder en het valt me ontzettend tegen allemaal.
Erg moe en hormonaal, huilbuien en alles.
Ik had van tevoren geen idee dat dat er ook bij hoort, bovenop alles wat er ineens op je af komt.
Is natuurlijk ook voor iedereen anders maar ik voel me een enorme aansteller eigenlijk.
Hopelijk is het gauw over met die hormonen maar volgens de verloskundige zou het ook nog wel even kunnen duren

Sterkte
Het is niet makkelijk en veel mensen weten niet dat het nogal een nasleep kan hebben.
Ik ben na mijn miskraam maar liefst 10 dagen thuisgebleven van het werk

Dank jullie
Op de miskraam en de emoties die daarbij horen was ik wel enigszins voorbereid en dat heeft alles toch wel makkelijker/draaglijker gemaakt, omdat je dan alles beter kunt plaatsen en weet waar je aan toe bent.
Die nasleep valt daardoor juist zwaar, omdat je steeds voor lichamelijke en geestelijke verrassingen komt te staan en niet weet hoe lang dat gaat duren.
Ik ben nu 1,5 week thuis maar voel me eigenlijk nog helemaal niet beter, ook lichamelijk niet.
Gaat hopelijk snel de goede kant op.

Neem de tijd die je nodig hebt, @Ceviche, of dat nou weken of maanden zijn. Dat zou iedereen eigenlijk altijd moeten doen. Er is geen boekje waarin staat hoe lang iets moet of mag duren, dat is heel persoonlijk. En wie weet komt er nu misschien ook meer "los" omdat er ruimte voor is, I don't know. Soms gaat die kraan onverwachts ineens helemaal open. Ik hoop in elk geval voor jou dat je je snel beter voelt, maar zo niet, dan mag dat ook

Ceviche Onderschat de miskraam niet! Je hele toekomstdroom valt in duigen. Je verliest wel een kindje-in-wording. Ook al had je wat je reserves, dit kindje zat al wel in je hoofd en in je hart. En die verliezen doet gewoon pijn.
Tel daarbij op het lichamelijk herstel èn de hormonale veranderingen. Dat kan je echt even flink laten wankelen.

Ik heb ik totaal bijna 9 maanden nodig gehad om beide miskramen (jan en mei) te verwerken. Nu waren mijn miskramen lichamelijk een ramp èn zat de onzekerheid en emoties van het fertiliteitstraject er nog onder, maar het is absoluut niet gek dat je echt even de tijd nodig hebt. Haast het niet! De wereld draait ook echt wel even verder zonder jou, zodat jij je op je herstel kan richten.

Sowieso ben ik blij dat er steeds meer kennis en openheid komt over de impact van miskramen op vrouwen (èn mannen), maar wat mij betreft wordt de impact nog steeds niet altijd voldoende erkent en herkent.

Dank jullie wel . Volgende week is de controle bij de gynaecoloog en hopelijk helpt dat ook om het dan echt af te sluiten.
Blijkbaar heeft mijn verloskundige mijn casus nog in het team besproken, toch 3 goed uitziende echo's gehad en dan toch zo'n afloop, dat ze zich toch een beetje afvroeg of ze niet iets gemist had.
Ik had daar niet echt twijfels over want haar uitleg bij die echo's was duidelijk en logisch, maar het is toch een prettig idee dat ze dat toch nog even heeft geëvalueerd en dat zij het zelf ook niet aan zag komen. En niet onnodig valse hoop heeft gegeven.

Sterkte voor iedereen die het nodig heeft, hier.

Ik heb even een onbeholpen vraag (excuses: autist zonder idee hoe sociale dingen werken), skip vooral als je daar even niks mee kan.

-
-

Mijn zus heeft nu voor de tweede keer op een rij een miskraam (een keer bijna 20 weken, nu net iets meer dan 12). Ze wil er niet over praten, ze heeft alleen laten weten dat het vrijdag 'ziekenhuis-dag' is. En dat ze geen curettage gaat doen, maar een 'normale bevalling'. Verder weet ik niets.

Vraag voor de lotgenoten van zus. Ik wil graag een 'sterkte'-cadeautje geven, voor vrijdag. Wat is nou iets waarvan je denkt "ja, dat was een fijn cadeau"?

Ik heb een boek gevonden op Bol dat heel liefdevol over miskramen spreekt, maar ik weet dus niet of ze dat wil.

Voor nu is mijn plan: morgen (voor de bloedhitte, want ik kan helemaal niet tegen dit soort weer) dat boek (ingepakt, zodat baby-neef het niet direct onder ogen krijgt) en een kaartje bij haar in de bus gooien..

Ik weet niet eens wat ik op dat kaartje moet zetten. "Lieve <naam>, ik denk aan je" dekt de lading niet echt. Is "Lieve <naam>, ik vind het zo rot voor je en vond dit boek. Misschien heb je het al, misschien ben je hier nog niet klaar voor. Dat mag. Je móet nu namelijk helemaal NIKS, behalve lief zijn voor jezelf!" beter?

Zoals ik zei, ik ben niet thuis in dit wereldje en sociale interactie is niet bepaald mijn ding.

@bloempjuh Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar in het algemeen is een (zelfhulp)boek een riskant cadeau: het kán een schot in de roos zijn (nu of later) of juist totáál niet aansluiten bij haar.

Ik denk dat een kaartje met "Lieve zus, ik denk aan je" een goed idee is. Misschien met een reep chocolade erbij, als ze daarvan houdt?

Ik voel hetzelfde als Viv, ik vind je intentie echt heel lief, maar zeker als je zus best heel stellig is richting jullie zou ik het ook heel spannend vinden, een boek kan best heel directief zijn.

Ik vond net dit kaarsje, vind ik zelf heel neutraal maar wel een mooi gebaar om te zeggen 'ik denk aan jullie'.



Van deze site, waar ze trouwens ook hele mooie kaartjes hebben.

Maar ook dat is een heel gevoelsmatig iets en voelt voor jou misschien weer helemaal niet goed.

En toch... hoe lastig het ook is, idd een kaartje om te zeggen 'ik denk aan jullie' kan nooit kwaad, denk ik dan.

Het boek is al op weg naar hier, maar ik kan het voorlopig nog in de kast laten staan. Misschien dat het beter is als ik het boek in mijn tas gooi als ik over een tijdje koffie met haar ga drinken. En dan, áls het ter sprake komt, heel subtiel "oh ja, ik kwam dit boek toevallig tegen.."?

Op zich is zelfhulp vandaag net zo nuttig als over een (half) jaar, toch?

Ik bedoel.. Dat ík geloof in psychologische hulp, hoeft niet te betekenen dat iedereen dat doet. Dat vergeet mijn auti-hoofd nogal eens.

Dank voor het meedenken!
(En nogmaals: sterkte aan iedereen die het nodig heeft)

@bloempjuh, ik zou denk het boek in elk geval voor nu nog even laten en misschien zou ik het wel terugsturen. Zeker omdat ze het er ook niet over wil hebben verder.
Kaartje is prima en er hoeft niet veel of diepzinnige tekst op, gewoon "ik denk aan je" en/of "sterkte" is prima.

Goed idee om het hier te vragen, mede autist hier. Ik vind het ook lastig inschatten, maar ik denk dat dat in dit soort situaties ook voor niet autistische mensen lastig in te schatten is.
Het is namelijk zo persoonlijk hoe iemand omgaat met een situatie als deze.
Ik denk dat je met een kaartje om te laten weten dat je aan iemand denkt, eigenlijk nooit echt mis kan zitten.

quote:

Op woensdag 14 juni 2023 13:24 schreef Nijna het volgende:
@:bloempjuh, ik zou denk het boek in elk geval voor nu nog even laten en misschien zou ik het wel terugsturen. Zeker omdat ze het er ook niet over wil hebben verder.
Kaartje is prima en er hoeft niet veel of diepzinnige tekst op, gewoon "ik denk aan je" en/of "sterkte" is prima.

Goed idee om het hier te vragen, mede autist hier. Ik vind het ook lastig inschatten, maar ik denk dat dat in dit soort situaties ook voor niet autistische mensen lastig in te schatten is.
Het is namelijk zo persoonlijk hoe iemand omgaat met een situatie als deze.
Ik denk dat je met een kaartje om te laten weten dat je aan iemand denkt, eigenlijk nooit echt mis kan zitten.

Top, dankjewel!

Gedurende onze verlieservaring vond ik alles wat mensen deden waardevol, want het hield in dat ze aan ons dachten en er voor ons wilden zijn. De inhoud van waar ze mee kwamen varieerde van pannen met soep bij de voordeur tot goedbedoelde gedichtjes over 'vlindertjes' (waar ik niets mee heb, die term) maar het deed er echt niet toe, elke stap die iemand in onze richting zette voelde warm. Dus mijn advies is ook: denk niet te veel na over wat je verkeerd kan zeggen/doen: iets laten horen is altijd beter dan je mond houden omdat je het niet goed weet.

quote:

Op donderdag 15 juni 2023 11:32 schreef Nanukerst het volgende:
Gedurende onze verlieservaring vond ik alles wat mensen deden waardevol, want het hield in dat ze aan ons dachten en er voor ons wilden zijn. De inhoud van waar ze mee kwamen varieerde van pannen met soep bij de voordeur tot goedbedoelde gedichtjes over 'vlindertjes' (waar ik niets mee heb, die term) maar het deed er echt niet toe, elke stap die iemand in onze richting zette voelde warm. Dus mijn advies is ook: denk niet te veel na over wat je verkeerd kan zeggen/doen: iets laten horen is altijd beter dan je mond houden omdat je het niet goed weet.

Dank dank!
Er gaat nu een zakje 'girl power'-snoep die kant op met een kaartje. En ik onderhoud het contact met wat bemoeizuchtige tantes die anders zus lastigvallen met vragen. De rol snoepbrenger/pitbull bevalt wel, hier kan ik wel wat mee.
Nogmaals dank!

Nog even een update van mij (vind ik altijd wel zo eerlijk naar lurkers die in dezelfde situatie zitten): inmiddels zit ik 7 weken thuis (6 na de miskraam) en eigenlijk voel ik me sinds een week/anderhalve week pas weer een stuk beter. Toevallig ook ongesteld geworden dus volgens de verloskundige waarschijnlijk toch al die tijd zoveel last gehad van de hormonen.
Nu weer beginnen/opbouwen op werk.
Al met al dus wel een positieve update, al had ik van tevoren niet verwacht dat het zo lang zou duren voor ik hersteld zou zijn.
Verder eigenlijk alleen maar begripvolle reacties gehad (ook van de bedrijfsarts overigens).

Ik heb een hele 'mooie' update die ik hier ook even kwijt moet/wil.

Het 40 jaar oude dossier van Jamie is boven water gekomen (zie allereerste topic in deze reeks waar ik mijn verhaal deed Blues in OUD / Zwanger... en dan gaat het mis... bij het uitvaartcentrum.
Na veel pogingen om het open einde (waar is ze eigenlijk gebleven, hoe zijn de dagen die volgden gegaan, voor mij een dikke mist-tijd) toch wat draaglijker en duidelijker te krijgen, kwam ik op een nieuw spoor na een gesprek met mijn schoonzus.
Zij is daar gecremeerd en uitgestrooid en ik heb meteen een afspraak gemaakt.
Wow, echt, tranen met tuiten vanmiddag. Het deed gewoon weer fysiek pijn, na 40 jaar
Maar weer een puzzelstukje betekent zoveel!

quote:

Op dinsdag 26 augustus 2025 20:38 schreef Blues het volgende:
Ik heb een hele 'mooie' update die ik hier ook even kwijt moet/wil.

Het 40 jaar oude dossier van Jamie is boven water gekomen (zie allereerste topic in deze reeks waar ik mijn verhaal deed Blues in OUD / Zwanger... en dan gaat het mis... bij het uitvaartcentrum.
Na veel pogingen om het open einde (waar is ze eigenlijk gebleven, hoe zijn de dagen die volgden gegaan, voor mij een dikke mist-tijd) toch wat draaglijker en duidelijker te krijgen, kwam ik op een nieuw spoor na een gesprek met mijn schoonzus.
Zij is daar gecremeerd en uitgestrooid en ik heb meteen een afspraak gemaakt.
Wow, echt, tranen met tuiten vanmiddag. Het deed gewoon weer fysiek pijn, na 40 jaar
Maar weer een puzzelstukje betekent zoveel!

Wat fijn Blues 💙. Welk puzzelstukje heb je gevonden (als je liever niet wil delen, helemaal jouw beslissing)?

quote:

Op dinsdag 26 augustus 2025 20:47 schreef Seven. het volgende:


Wat fijn Blues 💙. Welk puzzelstukje heb je gevonden (als je liever niet wil delen, helemaal jouw beslissing)?

Ik deel het 'graag' het 'moet' er uit

Meerdere!
Welk zkh ik lag (er waren bizar genoeg 3 versies bij familie?!)
Wat er na obductie is gebeurd met haar; opgebaard in dat zkh, toen zij in kistje op schoot van mn vader naar dat uitvaartcentrum.
Nu weet ik welke (mn vader is snel na haar geboorte overleden) en zij konden me vertellen na even een paar dagen zoeken, dat er een dossier is, alle data wat wanneer , dat ze gecremeerd is en uitgestrooid op een veld daar.

Niemand heeft toen verder gevraagd om een verslag of document daarvan voor mij.
Haar vader, mijn ex nu, wilde het allemaal het liefst snel achter zich laten dus die heeft geen beslissingen kunnen en willen nemen van alles.

Jeetje @Blues ik krijg er helemaal kippevel van! Wat ontzettend fijn voor je dat het plaatje zo iets completer geworden is! 🙏🏼

quote:

Op dinsdag 26 augustus 2025 20:57 schreef Blues het volgende:

[..]
Ik deel het 'graag' het 'moet' er uit

Meerdere!
Welk zkh ik lag (er waren bizar genoeg 3 versies bij familie?!)
Wat er na obductie is gebeurd met haar; opgebaard in dat zkh, toen zij in kistje op schoot van mn vader naar dat uitvaartcentrum.
Nu weet ik welke (mn vader is snel na haar geboorte overleden) en zij konden me vertellen na even een paar dagen zoeken, dat er een dossier is, alle data wat wanneer , dat ze gecremeerd is en uitgestrooid op een veld daar.

Niemand heeft toen verder gevraagd om een verslag of document daarvan voor mij.
Haar vader, mijn ex nu, wilde het allemaal het liefst snel achter zich laten dus die heeft geen beslissingen kunnen en willen nemen van alles.

Wat fijn dat je dat nu allemaal weet. Het verlies van een kindje blijft altijd bij je, wat een verpletterend verdriet. Weten wat er met haar gebeurd is, helpt hopelijk. Nu kun je letterlijk ergens naartoe om haar te gedenken.

Mooie naam had je gekozen voor je dochtertje. Jamie was in 1985 geen doorsnee naam.

Gelukkig gaat het al jaren veel beter met afscheid van doodgeboren kindjes. Eind jaren 80 was wel een omslagperiode weet ik.

Toch vind ik het lastig te begrijpen dat er niemand was, familie niet echt, verpleegkundigen niet , de verloskundige of gynaecoloog niet, niemand die bij mijn bevalling betrokken was heeft bedacht om sowieso te wachten met iets van een uitvaart of te vragen wat ik wilde, tot ik weer zelf wat meer opgeknapt was..

quote:

Op dinsdag 26 augustus 2025 22:04 schreef Blues het volgende:
Gelukkig gaat het al jaren veel beter met afscheid van doodgeboren kindjes. Eind jaren 80 was wel een omslagperiode weet ik.

Toch vind ik het lastig te begrijpen dat er niemand was, familie niet echt, verpleegkundigen niet , de verloskundige of gynaecoloog niet, niemand die bij mijn bevalling betrokken was heeft bedacht om sowieso te wachten met iets van een uitvaart of te vragen wat ik wilde, tot ik weer zelf wat meer opgeknapt was..

Is toch ook gewoon bizar.. Best koud en 1985 is nou ook weer niet zo heel lang geleden. Waarschijnlijk had je andere beslissingen genomen, als jou destijds simpelweg wat tijd gegund was om op te knappen.

Het zal best wel even duren voor dit ook weer een plekje heeft. Dus ik vind het heel fijn voor je maar ik wens je ook gewoon heel veel kracht en wijsheid nu, want ook na 40 jaar slaat dit best wel in.

Psych legde me een paar jaar geleden uit dat dit een paar trauma's in 1 is.
Dat het daarom maar voortduurt zonder 'closure'. Dus ik hoop echt dat het me wat meer innerlijke rust geeft als ik op die plek ben waar zij 'ligt'.
Zonder dramatisch te doen hoor, want ik snap heel goed dat haar as allang verwaaid is

Wauw, Blues met tranen je verhaal gelezen om de updates nu te kunnen plaatsen. Kan me heel goed voorstellen dat je graag de nabijheid wil voelen met de plek waar je meisje haar laatste rustplek heeft gekregen, al is het maar symbolisch.

Jeetje Blues, al die jaren heb je dus niet geweten waar je kindje was... wat "fijn" dat dit nu dan toch een afsluiting lijkt te krijgen

Oef, ik krijg kippenvel van je berichtje Blues. Fijn dat er nu meer duidelijkheid is. Hopelijk geeft het je rust en closure.