Draai hier alle platen in je platenkast #22 (Barbarian)

Bosbeetle:

quote:

Ik ben nogal van de projectjes zie: F&S / [Projectje] Alle oscar winnaars beste film kijken

Dus wordt het tijd voor een nieuw projectje, dit keer ga ik mijn platen eens beluisteren. (ik hou het eerst bij vinyl alleen) Ik zal elke plaat hier melden en er een klein tekstje bij plaatsten. Dit kan even duren (heb ooit al mijn mp3s achter elkaar geluisterd en daar was ik meer dan een jaar mee bezig dus wie weet hoe lang dit gaat duren heb ook wat minder tijd dus het zal niet elke dag geupdate worden)

Maar zonder verder getreuzel mijn platenkast:

BB:

Dagoducks' ouders:

En dagoduck zelf:

Gehenna:

Glad_Janus:

Pipster:

bazbo's cd's (pop/rock/jazz)

Kaasch (vriendin van BB)


Ben je ook van plan je gehele platenkast te draaien, post hier!


(hahaha platenkast gedraaid)

Het liefst alleen reageren op en over de gedraaide platen en algemene discussies over vinyl in het vinyl-topic voeren

En weer verder...

bazbo cd0643: Emerson Lake & Palmer - Pictures At An Exhibition



Het oorspronkelijke idee van de band was om Tarkus uit te brengen als dubbelelpee. De eerste plaat zou dan het album zijn zoals we het nu kennen en op de tweede plaat zou - op veler verzoek van het publiek - een liveregistratie van Pictures At An Exhibition staan. Nu waren ELP ondertussen wel wat groter en succesvoller geworden, maar nog niet zodanig dat de platenmaatschappij vertrouwen had in dit idee. En dus verscheen Tarkus in het voorjaar 1971 als enkele elpee en later dat jaar kwam PAAE uit voor een schappelijke prijs. Emerson stond erop dat er een goede opname zou komen en na een paar pogingen waar de band niet zo tevreden over was moest het dan toch echt gebeuren op 26 maart 1971 in de Newcastle City Hall. Het lukte. Vanaf het kerkorgelintro Promenade gaat de band los. Van de originele suite van Modeste Mussorgsky blijven een stuk of zeven delen over; de rest vult de band aan met eigen werk. The Sage is een akoestische song van Lake, in Blues Variation gooit Emerson alle registers op zijn Hammond open (absoluut hoogtepunt van de plaat) en in The Curse Of Baba Yaga ragt het trio erop los. Aan het eind van de suite zet Emerson zijn Hammond nog eens op zijn kant en teistert de feedback onze oren. Als afsluiter/toegift krijgen we dan nog Nutrocker, gebaseerd op de Notenkraker van Tsjaikovsky en de bewerking van rocker Kim Fowley. Alles bij elkaar - de virtuositeit, de rauwe opname, de mix van bestaand en nieuw werk - vind ik dit de beste ELP-plaat ooit. Ik kocht de vinylplaat in januari 1981, heb geloof ik twee eerdere cdversies ergens verstopt staan en in dit geval beluister ik de Deluxe Edition die ik bij het verschijnen kocht op 27 september 2008. Naast de gehele elpee is er nog de uitvoering van het Isle Of Wight Festival te horen en op een tweede cd staat de versie van 9 december 1970 in het Lyceum in Londen aangevuld met nog vier stukken van dat concert: The Barbarian, Knife Edge, Rondo en Nutrocker. Tijdens dat concert draaiden er ook camera's mee en de opnames van Pictures kwamen uit als bioscoopfilm en later als videoband en dvd. Helaas heeft een onverlaat in de montagekamer gemeend allerlei psychedelische effecten dwars door de concertbeelden te mixen, waardoor het resultaat enorm tegenvalt. Muziektechnisch is het allemaal van heel hoog niveau en de liefhebber likt zijn vingers af. Het album is een absoluut hoogtepunt in het oeuvre van alle drie de muzikanten. Allemensen, wat een plaat.







[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 07-12-2020 11:06:56 ]

bazbo cd0644: Emerson Lake & Palmer - Trilogy



Tussen het vele toeren door kruipen Emerson Lake & Palmer ook nog de studio in. Voor Trilogy nemen ze even alle tijd en aandacht en het resultaat is een complexe plaat vol technisch vernuft en enkele 'klassieke' ELP-stukken. Zo is er de driedelige opener The Endless Enigma, de Lakeballad From The Beginning, het geestige The Sherrif, de bewerking van Aaron Copland's Hoedown (dat vooral live hoge ogen gooide), het vuige Living Sin en de immense afsluitende Abbadon's Bolero (met de wagonladingen aan lagen Moogsynthesizers). Het absolute hoogtepunt is echter het meesterlijke titelnummer, dat begint met een prachtige pianoballad die ruw overgaat in een ingewikkelde loop in 5/4 en een gierende synthesizersolo. Waarlijk een huzarenstuk van studiotechniek, deze plaat. De band kwam echter voor grote problemen toen ze stukken van het album live wilde gaan spelen. De vele overdubs waren onmogelijk te vertalen naar het podium en de vooraf opgenomen tapes bleken nauwelijks te werken. Veel van de stukken van Trilogy verdwenen snel weer van de setlijst; alleen Hoedown was een blijvertje en Keith daagde de band uit om het stuk steeds sneller te spelen, hetgeen tot adembenemende vertolkingen leidde. De plaat kwam uit in 1972, ik kocht mijn vinyl ergens in 1981 en een cdversie in de jaren nul (die nu ergens verstopt staat). In 2015 kwam er een Deluxe Edition uit met twee cd's en een dvd. Op het eerste plaatje staat de originele plaat; het tweede plaatje bevat de plaat in een nieuwe mix van Jakko Jakszyk en een alternatieve versie van From The Beginning en op de dvd staan allerlei mixen van de plaat waaronder een surround. Ik kocht deze Deluxe set op 4 mei 2015. Mooie set, maar bevat net te weinig extra's om eruit te springen. Toch een goed album.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 08-12-2020 20:56:27 ]

bazbo cd0645: Emerson Lake & Palmer - Brain Salad Surgery



Ook van dit album heb ik nogal wat versies. Een eerste vinyl kocht ik in 1981 en ik heb er nog een paar, later gekregen. Ik heb twee eerdere cd-uitgaven en die staan ergens verstopt. Dit is de Deluxe Edition uit 2008, die ik kocht op 1 november van dat jaar. Op het eerste plaatje staat de originele plaat in een voor toen nieuwe mix, op het tweede plaatje allerlei alternatieve mixen en versies, plus a- en b-kantjes van singles uit die tijd en de inhoud van de legendarische 'flexidisc' die mee kwam met een tijdschrift destijds. Volgens velen is dit dé ELPplaat aller tijden en ja, het is een zeer sterk album. Het opent met Jerusalem, de hymne van Parry en Blake, aanvankelijk zwaar door het kerkorgel maar vanaf het tweede couplet giert de Moogsynth. Het was de single van de plaat en door de BBC geboycot, want kwetsend voor de tere kerkzieltjesoren. Daarna volgt Toccata een technocratische bewerking van het vierde deel uit Alberto Ginastera's pianoconcert. Dan de gebruikelijke akoestische ballad van Lake (Still... You Turn Me On) en het gekkigheidje (Benny The Bouncer). De resterende dertig minuten zijn ingeruimd voor het almachtige Karn Evil 9 een driedelig (muziek)technisch hoogstandje: het eerste deel is een progrockklassieker, het tweede deel meer pianojazz en het derde deel schept een angstaanjagend toekomstbeeld waarin computers de wereld overheersen (met dank aan Emersons spetterende Hammond- en gillende synthesizersolo's). Waanzinnige plaat.

bazbo cd0646: Emerson Lake & Palmer - Brain Salad Surgery



Yep, ik heb ook nog een Deluxe Edition die uitkwam in 2014. Ik kocht 'm op 11 juni van dat jaar. Jakko Jakszyk deed de remix en eerlijk is eerlijk: die studiomix valt me wat tegen. Het volume is laag, ik hoor in de rustiger passages nauwelijks wat en er komt niets 'extra's' naar boven wat mijn aandacht doet vernieuwen. Op de tweede cd staat wel wat meer extra's dan op de 2008-versie, maar daar staat dan weer tegenover dat op de dvd een/de surroundmix ontbreekt. Het betekent dat ik beide edities in de kast zal moeten houden. Hoe dan ook: het blijft een fenomenaal album. Na het debacle van de Trilogy-toer, toen bleek dat de stukken van dat op het podium niet te spelen waren, was Emerson zeer gefocust op deze nieuwe plaat die live een groots spektakel zou moeten zijn. Dat lukte. Ondanks dat het een technocratisch werk is, bleek het live een sensatie. Maar daarover hierna meer.

bazbo cd0647: Emerson Lake & Palmer - Welcome Back, My Friends, To The Show That Never Ends - Ladies And Gentlemen: Emerson Lake & Palmer



Tsja, in 1974 bracht een progband niet zomaar een live-elpee uit. Dat moest op zijn minst een dubbelelpee zijn en als je écht over de top wilde, een driedubbelelpee. Yes had er in 1973 ook al zo een uitgebracht (Yessongs) en deze dikkerd van ELP doet daar niet voor onder. De Brain Salad Surgery-tour was nogal een tour-de-force. De band sleepte een compleet quadrofonisch geluidssysteem mee, decor- en spektakelstukken. Palmer had een metalen kit van enkele tonnen, Lake stond op een rubber mat (nadat hij een keer bijna geëlektrocuteerd was) en verborg die met een Perzisch tapijt van duizenden ponden en Emerson sleepte zijn immense Modular Moog mee en tijdens speciale shows bediende hij zich van zijn 'flying piano': een vleugel die tientallen meters boven het podium opsteeg en waaraan Emerson zat vastgeklemd; al spelend draaide het ding tientallen malen over de kop. In 1974 verscheen dus de driedubbelelpee en ik kocht een vinylversie in 1981. De plaat begint met een aankondiging, een citaat uit Karn Evil 9 - 1st Impression Part 2 en dat werd ook de titel van de elpee. Vervolgens laat opener Hoedown ons horen in welke sneltreinvaart Emerson de band aanspoorde het stuk te spelen. De opnames zijn technisch niet allemaal even goed, waardoor het spel soms rommelig lijkt. De versie van Toccata verkies ik wel boven de studioversie; allemensen, wat een vuur en die snijdende synthesizers bezorgen me tot op de dag van vandaag kippenvel. Het lange pianostuk Take A Pebble bevat een solohoekje van Lake (hij speelt Still... You Turn Me On en Lucky Man op zijn akoestische gitaar) en het gruwelijk indrukwekkende Piano Improvisations van Emerson. De eerste impressie van Karn Evil 9 lijdt duidelijk onder het mindere geluid, al blijft de tien minuten durende drumsolo amusant. De laatste plaatkant bevat een schitterende uitvoering van de 2nd & 3rd Impressions van Karn Evil 9 en klinken bijzonder goed. Maar het absolute hoogtepunt is Aquatarkus, het afsluitende deel van Tarkus. Op het leeuwendeel van dat stuk is het geluid niet zo goed, maar in Aquatarkus trekt de rommeligheid weg. De lange synthesizersolo is misschien wel het allersterkste wat Emerson ooit heeft opgenomen. Tot op de dag van vandaag kippenvel. In 1996 verscheen een remaster op een dubbelcd en die kocht ik op 26 oktober van dat jaar. Ondanks de sticker 'digitally remastered' is het geluid er niet zo heel erg op vooruitgegaan. Dat werd twintig jaar later goedgemaakt.







[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 09-12-2020 15:36:47 ]

bazbo cd0648: Emerson Lake & Palmer - Welcome Back, My Friends, To The Show That Never Ends - Ladies And Gentlemen: Emerson Lake & Palmer



Deze Deluxe Edition komt uit in 2016 (ik koop hem op 29 maart 2017) en ja, die klinkt veel helderder en beter dan het originele vinyl en de remaster uit 1996. Iets extra's staat er niet op, maar dat is in dit geval niet erg. De shows uit die tijd kenden vaak nog een toegift (een verkorte versie van Pictures At An Exhibition) en dat had dan misschien nog toegevoegde waarde gehad. Op 6 april 1974 speelde ELP (samen met Rare Earth, Earth Wind & Fire, Eagles, Black Sabbath en Deep Purple) op het Cal Jam festival in het Ontario Motor Speedway terrein in de VS. De televisie was erbij en maakte opnames, die legendarisch zijn geworden (ook doordat Ritchie Blackmore furieus een tienduizenden dollars kostende camera kaduuk hengstte met zijn gitaar). ELP sloot het festival af en maakte nogal indruk. De band hield het na 1974 even gezien met touren; het was tijd voor wat rust en vakantie en andere dingen.

bazbo 0649: Emerson Lake & Palmer - Works Volume 1



In de twee jaar pauze die ELP hield, zaten de bandleden niet stil. Ze gingen ieder wat eigen muziek maken en opnemen. Toen ze tussendoor een keer bij elkaar waren, ontdekten ze dat ze alledrie bezig waren met muziek waarin een orkest een belangrijke rol speelt. Emerson maakte een paar honkytonkachtige stukken en schreef een pianoconcert, Lake maakte een kerstsingel (I Believe In Father Christmas) en een zwik songs met orkestrale begeleiding en Palmer zocht naar de rol van percussie in allerlei stijlen, waaronder big band, rock en klassiek/orkestraal (hij componeerde een concerto voor percussie). En toen kwam de platenmaatschappij op een idee. Achteraf gezien is het een slecht idee geweest. Works Volume 1 verscheen begin 1977 en is een dubbelelpee: ieder bandlid krijgt een plaatkant en de vierde kant is voor de drie samen. We horen eerst Emersons Piano Concerto No. 1 en dat is wat mij betreft wel het hoogtepunt van het hele album. Een symfonisch eerste deel, een romantisch tweede en een derde deel dat Toccata Con Fuoco (vol vuur) is genoemd. In 1975 brandde Emersons landhuis grotendeels af; zelf wist hij een deel van zijn score voor het pianoconcert uit de vlammen te redden, maar toch ging een aanzienlijk deel van zijn opnames en scores verloren. Nazinderend schreef hij dit derde deel. Op plaatkant twee zingt Lake vijf melodieuze rocksongs met orkestrale ondersteuning; zijn C'est La Vie is de klassieker. Van Palmer horen we helaas niet zijn concerto voor percussie, maar een zestal korte stukken: The Enemy God (Dances With The Black Spirits) is een versie van Prokoffief's percussieve stuk uit zijn Scythische suite, er is verder nog een stuk van Bach, een lawaaitetterdetetstuk van Harry South, op L.A. Nights rockt Joe Walsh mee, er is een gekkigheidje New Orleans waarop leden van Back Door meedoen, maar de grote verrassing is een nieuwe versie van Tank (dat eerder op de debuutplaat stond) zonder drumsolo en waarin in het eerste deel een orkest de synthesizerpartijen van Emerson speelt en Emerson zelf de legendarische synthesizersolo in het outro komt spelen. Op de vierde kant, de band van alle drie de leden samen, slechts twee stukken. Fanfare For The Common Man is een bewerking van het klassieke stuk van Aaron Copland en die gaf persoonlijk zijn zegen aan deze versie. Na de basismelodie op een of ander luchtig shuffleritme volgt een deel waarin Emerson een lange solo speelt op de beruchte en lompe Y amaha GX-1 synthesizer die alle kanten opspringt. De plaat eindigt met Pirates, een filmisch stuk dat Emerson aanvankelijk schreef voor een film die uiteindelijk niet doorging en waar Lake een complexe tekst over zeerovers bij maakte. Al met al een zeer gespleten plaat; er staat heel veel moois op, maar als geheel slaat het nergens op. Ik kocht een vinylversie in 1981 toen ik zestien was en in 2001 verscheen deze remaster die ik aanschafte op 20 augustus van dat jaar. Op deze dubbelcd zowaar wat extra's: The Enemy God en Nutrocker, live in 1977 met orkest en die klinken allerbelabberdst. Dat de plaat 'volume 1' in de titel heeft, betekende dat er waarschijnlijk ook een deel 2 kwam.







[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 09-12-2020 15:39:23 ]

bazbo 0650: Emerson Lake & Palmer - Works Volume 1



Deze Deluxe Edition kwam in 2017 uit en die heb ik toen toch ook maar gekocht (op 12 juni 2017). Alles klinkt net weer een beetje beter. Geen extra's dit keer. In de loop van 1977 zon de band op een manier om het werk van de plaat live ten gehore te brengen en het was Emersons idee om een enorm orkest op sleeptouw te nemen. Drie weken toerde de meute door de Verenigde Staten, maar na drie weken moest de band het orkest naar huis sturen: de kaartverkoop bleef te veel achter en de financiële cijfers liepen steeds verder in het rood. Uiteindelijk maakten ELP de tour af als trio. Van Fanfare For The Common Man verscheen eind 1977 een singleversie en dat riep om een clipje. Dat clipje is opgenomen in het Olympisch stadion in Montreal, waar de band speelde met het orkest, en duurt net zo lang als de versie op de elpee. Leuk om de band aan het werk te zien, al is het playback.





[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 09-12-2020 19:40:42 ]

bazbo cd0651: Emerson Lake & Palmer - Works Volume 2



Precies. Er komt nog een Volume 2. Eind 1977 verschijnt deze enkele elpee en het is een allegaartje aan stijlen, singles, band- en solostukken die door elkaar staan. Twaalf maar liefst. Emerson doet een jazz-, ragtime- en honkytonkduit in de zak met zijn Barrelhouse Shakedown en versies van Meade Lux Lewis' Honky Tonk Train Blues en Scott Joplin's Maple Leaf Rag. Lake is van de partij met slaapliedje Watching Over You en een andere versie van zijn kerstsingle I Believe In Father Christmas. Palmer doet weer een Harry South (Close But Not Touching) en een mal stuk met zijn maatjes van Back Door (Bullfrog). Van de gehele band vinden we de single Brain Salad Surgery (opgenomen in 1973 ten tijde van het gelijknamige album, maar kwam daar niet op terecht) en de b-kant ervan (het gierende en instrumentale-leuke-titel-hebbende When The Apple Blossoms Bloom In The Windmills Of Your Mind I'll Be Your Valentine), het brassorkestrale So Far To Fall, de rockende single Tiger In A Spotlight en de afsluiter is een versie van Irvin King's Show Me The Way To Go Home. Dan lijkt er niets meer op de planken te liggen van wat de heren de afgelopen drie jaar hebben gedaan. De plaat flopt verschrikkelijk en kan de financiële tekorten van de orkesttour niet ongedaan maken. Ik koop de vinylversie in 1981 en dit is een remaster uit 2001, die ik koop op30 augustus van dat jaar. Op deze cd horen we weer wat extra's: drie nummers live tijdens de tour van 1977 en ze klinken bijzonder beroerd.

bazbo cd0652: Emerson Lake & Palmer - Works Volume 2



Jaja, ook van deze plaat kwam een Deluxe Edition uit in 2017. Naast een opfrisser van het geluid van de originele elpee (de live-bonusstukken van de eerdere remaster blijven gelukkig achterwege) is er een fikse bonus: het gehele album Works Live. Het is een registratie van de tour van 1977/1978. Deels met het orkest, deels als trio. Het begint natuurlijk met Peter Gunn (waarover later meer) en Tiger In A Spotlight. Verder zijn Knife Edge (met orkest) en Show Me The Way To Go Home zeer sterk. Fanfare For The Common Man is gekoppeld aan het aloude Rondo (van The Nice) en we horen hoe Emerson zijn Hammond mishandelt. Een mooie orkestrale Pictures At An Exhibition en een uitgebreide Tank moet ik hier ook noemen. In 1978 verscheen ook een VHS met de concertregistratie en veel van die opnamen zijn hier te vinden. Eigenlijk was het idee om met een orkest te gaan toeren heul niet zo gek; de beeldende en breed gearrangeerde muziek van ELP leent zich er goed voor. Het was alleen niet te betalen. Ik kocht de Deluxe Edition op 6 juni 2017 toen hij net verscheen. Die Works Live-cd had ik natuurlijk ook al, maar alles klinkt nog even wat beter (de elpeeversie van Works Live, getiteld In Concert, uit 1979 was nogal een drama).

bazbo cd0653: Emerson Lake & Palmer - Love Beach



Na de Works-toernee, de eerste drie weken met het orkest en de rest als trio, waren Emerson Lake & Palmer het allemaal moe. Ze wilden er graag een tijd mee stoppen en dan na een jaar of wat weer eens bij elkaar komen om te zien en te horen of de muzikale vonk onderling nog oversprong. De platenmaatschappij zwaaide echter met een contract, waarin stond dat de band nog één studioplaat moest maken. De heren hadden er helemaal geen zin in en Emerson zei tegen de anderen: 'Als het nou toch moet, laten we er dan het beste van maken.' Hij had een huis op de Bahama's en nodigde Lake en Palmer uit om daar naartoe te komen. Ze boekten een studio aldaar en bekeken wat er zoal al lag aan muzikale ideeën. Lake bracht vijf complete songs in: vijf compacte, redelijk gemakkelijk in het gehoor liggende liederen. Emerson had een soort suite gecomponeerd. Tekstmaatje Peter Sinfield (die Lake oorspronkelijk kende uit zijn tijd bij King Crimson en die ook al teksten schreef voor de albums Brain Salad Surgery en Works 1 en 2) leverde woorden aan. Een bewerking van een deel van Rodriguez' Concerto d'Aranjuez maakte het repertoire op de plaat compleet. Love Beach verscheen in 1978 en werd in de pers algeheel gekraakt. Achteraf is het misschien vooral de foto op de hoes geweest, die de heren poprecensenten heeft doen gruwelen ('They look more like the Bee Gees than a progressive rock trio!'). Toegegeven, de eerste vier liedjes van Lake zijn zo vluchtig dat ze nauwelijks beklijven, maar For You is sterk. Canario is een geweldige bewerking, maar het is vooral Emersons suite op de tweede plaatkant die indruk maakt. De thematiek van Memoires Of An Officer And A Gentleman levert dan weer niet Sinfields sterkste teksten op (later zou hij nog de succesvolle woordensmid van Bucks Fizz worden), maar instrumentaal gezien is het van hoog niveau. Hoe dan ook: de plaat werd dus erg slecht ontvangen in de pers en het publiek liep er ook niet heel warm van. Veel kon het Emerson Lake & Palmer niet schelen; zij waren ieder al hun eigen weg gegaan. Ik kocht een vinylversie ergens in 1981, tweedehands overigens, en heb hem toch zeer veel gedraaid. In 2001 kwam een remaster op cd uit en die kocht ik in dat jaar op 30 augustus. Er staan zowaar wat bonusnummers op: drie opnames van de repetities van Canario, Taste Of My Love en Letters From The Front en die zijn het beluisteren nauwelijks waard: wie zit er te wachten op een band die lickjes en loopjes aan het inoefenen is? Is een deun eenmaal net begonnen, dan legt een bandlid de muziek weer stil.

bazbo 0654: Emerson Lake & Palmer - Love Beach



Ben ik een completist? Vast niet. Toch wilde ik deze heruitgave ook aanschaffen en dat deed ik op 6 juni 2017 toen hij verscheen. Ja, alles klinkt weer helderder en beter, maar opnieuw voegen de extra's weinig tot helemaal niets toe: vijf alternatieve mixen van stukken van de plaat die nauwelijks verschillen van de originelen en nog weer drie stukken uit de oefenruimte (twee stonden er al op de vorige heruitgave). Het boekje is dan wel weer informatief. Gelukkig kostte deze niet zo veel, dus is het een fijne aanvulling op de verzameling. Toen de opnames van het album in 1978 klaar waren, vluchtten Lake en Palmer van de Bahama's af. Lake om zich te bezinnen op zijn carrière (hij zou in de jaren erna twee soloplaten uitbrengen met hulp van Gary Moore), Palmer om zijn rockbandje PM op te zetten en in 1981 onderdeel te worden van Asia. Emerson bleef achter met de opnames en wist alles nog te mixen tot iets zeer behoorlijks. Niet dat het commercieel een succes werd. Zelf ging hij daarna bezig met het componeren van filmmuziek en zijn eerste echte soloplaat verscheen in 1981.

bazbo cd0655: Emerson Lake & Palmer - Works Live



Vooruit. Ik zal het verhaal nog één keer kort vertellen. De wereld veranderde compleet op vrijdagmorgen 11 juli 1980. Daarvoor bestond mijn wereld voornamelijk uit The Bee Gees, Andrew Gold, Electric Light Orchestra en Supertramp en nog zo wat spul. Die vrijdagmorgen hoorde ik iets op de radio wat ik nog nooit eerder had gehoord. Het was de slag op de snaredrum die me de nieuwe wereld deed binnentreden. Wat ik hoorde was Peter Gunn van Emerson Lake & Palmer en wat ik niet wist, was dat de single op dat moment voor de tweede keer was verschenen. Gelukkig was hij die dag troetelschijf of tiptoptipvandedag of weetikveel, dus ieder uur kwam hij na het nieuws voorbij. En ieder uur vond ik hem gaver. Die morgen rende ik naar een plaatselijke platenwinkel en kocht ik de single. Een paar weken later had ik genoeg zakgeld om de hele elpee te kopen. Emerson Lake & Palmer In Concert verscheen in 1979 en was een mix van opnames van de toer met het orkest en van het trio alleen. Opener Peter Gunn kende ik natuurlijk al, daarna hoorde ik de vrolijke rocker Tiger In A Spotlight en Lake's sololied C'est La Vie (met Emerson op accordeon). The Enemy God was Palmers solospot (met het trio) en de plaatkant sloot af met Knife Edge, waarin het orkest een hoofdrol speelt. Op de tweede plaatkant het derde deel van Emersons pianoconcert en een orkestversie van Pictures At An Exhibition. De opnamekwaliteit/mix was niet heel goed, maar ik was jarenlang compleet gek met de plaat en heb hem helemaal grijs gedraaid. Eind jaren tachtig begon ik steeds meer cd's te draaien en ik was blij dat in 1993 deze remaster verscheen en nog uitgebreid ook. Ik vond en kocht hem op 12 mei 1995 in een plaatselijke platenwinkel. Op twee cd's krijgen we nu een beter beeld van beide toers, al staat het spul wel allemaal door elkaar. (Deze uitgebreide versie zit in nog weer verder opgepoetste vorm ook als bonus bij de Deluxe Edition van Works Volume 2.)







[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 11-12-2020 20:53:54 ]

bazbo 0656: Emerson Lake & Palmer - Black Moon



Na de opnames voor Love Beach gaan Emerson Lake & Palmer ieder hun eigen weg. Palmer maakt faam bij Asia, Lake maakt twee soloplaten met hulp van Gary Moore en Emerson stort zich op filmmuziek en een enkele soloplaat. In 1996 hebben Emerson en Lake gelegenheid voor een reünie, maar Palmer zit vast in Asia en dus roept het duo assistentie in van Cozy Powell en onder de naam Emerson Lake & Powell komt een ijzersterke plaat uit. Na een tour houdt Lake het weer voor gezien. In 1988 heeft Palmer dan wél tijd en gelegenheid, maar Lake geen zin; samen met de jonge Robert Berry brengen Emerson en Palmer een wat poppy/AOR-plaat uit onder de naam 3. In 1991 komen de drie heren Emerson Lake & Palmer dan weer bij elkaar en zowaar, ze hebben er zin in om weer samen te werken. Emerson brengt nogal wat materiaal in (waarvan eerdere versies terecht kwamen op zijn soloplaat Changing States) en Lake heeft ook een paar liedjes. De plaat opent sterk met het titelnummer en gelijk valt het moderne geluid uit de jaren negentig op. Dat betekent ook dat de drums klinken of ze in een stadion zijn opgenomen en dat vind ik nogal jammer. Paper Blood is een stuk dat Lake heeft geschreven samen met Geoff Downes; het is afkomstig van hun nooit gelukte project Ride The Tiger, maar hier krijgt het een fikse bewerking. Het was gelijk de eerste single (en die heb ik hier ook ergens in de kast verstopt staan). Lakes akoestische ballad Affairs Of The Heart is de tweede single. Over het algemeen staat er redelijk materiaal op en de plaat deed het niet onaardig. Zelf vind ik de bewerking van Prokoffiefs Romeo & Juliet wel sterk. Ik kocht natuurlijk een eerste cd-versie bij het verschijnen in 1992, maar die staat ergens in een kast verstopt. In 2011 namelijk kwam een remaster uit met wat extra spul. Dat extra spul was de singleversie van Paper Blood en materiaal van de single (totaal overbodige edits van enkele andere stukken van de cd) en die heb ik ook al. Deze remaster klinkt net weer wat beter dan de originele cd en ik kocht hem op 12 maart 2011. Alleraardigste comeback, al spettert het niet meer zoals in de eerste helft van de jaren zeventig.

bazbo cd0656: Emerson Lake & Palmer - Black Moon



Het comebackalbum kreeg een mooie Deluxe Edition in 2017 en die kocht ik op 28 augustus 2017. Naast een nog weer verder opgepoetste versie van de plaat zijn er de single edits van Black Moon en nog wat stukjes (allemaal nogal overbodig); de mooie bonus bevindt zich op het tweede schijfje: de opgepoetste versie van het album Live at The Royal Albert Hall uit 1993, dat ik natuurlijk ook al in de kast had staan en daarom dus daarover later meer. Bij het herbeluisteren van het album Black Moon valt me vooral op dat de stem van Greg Lake zo gruizig is geworden (vooral in zijn sololiedjes als Footprints In The Snow is dat goed te horen. Keith kan er nog altijd wat van; ik ben niet zo weg van zijn keyboardgeluiden uit de jaren negentig, maar zijn pianospel en composities zijn nog altijd op niveau (zoals in zijn pianosolo Close To Home).

cd0567: Emerson Lake & Palmer - Affairs Of The Heart



Op 22 oktober 1992 kwam ik ergens deze cd-single tegen. Het is een Japanse uitgave. Naast het titelnummer vinden we drie stukken die niet op Black Moon staan: A Blade Of Grass, een solo pianostuk van Emerson dat later in een andere versie ook te horen was op zijn soloplaat Emerson Plays Emerson, een vreemde edit van Fanfare For The Common Man (de oorspronkelijke versie duurde dik negen minuten, de singleversie tweeënhalf en deze bijna zes - er is wat geknipt in de synthsolo) en Jerusalem dat we kennen van de elpee Brain Salad Surgery uit 1973. Voor de verzamelaar.

cd0658: Emerson Lake & Palmer - Live at The Royal Albert Hall



Na het verschijnen van de reünieplaat Black Moon gingen Emerson Lake & Palmer op tournee over de wereld. Een van hun beste shows vond plaats in The Royal Albert Hall in London en die werd opgenomen voor cd en video. Dat de band er speelde was wel bijzonder. Verhaaltje. In 1968 was Emerson nog de aanvoerder van de band The Nice, die speelde een of andere speciale show in The RAH en tijdens de uitvoering van hun versie van America (uit West Side Story, van Leonard Bernstein) stak Emerson een (papieren) Amerikaanse vlag in de fik. Groot was de verontwaardiging onder hoge lui en het leverde Emerson en The Nice een levenslange verbanning op; ze mochten nooit meer in The RAH komen spelen. Ik vermoed dat na vijfentwintig jaar de boel vergeten was. Wat de band hier neerzet, is misschien niet zo baanbrekend als tijdens hun gloriedagen in het begin van de jaren zeventig, maar het staat als een huis. De show begint met de legendarische regels 'Welcome Back My Friends To The Show That Never Ends' en een deel van Karn Evil 9 om daarna doodleuk verder te gaan met Tarkus, dat weer overloopt in Knife Edge. Dan weet je wel wat voor show het gaat worden. Veel klassiekers, al komt ook werk van de reünieplaat aan bod. Hoogtepunten zijn Emerson's pianosolo (Creole Dance van zijn held, de Argentijnse componist Alberto Ginastera), een zinderende Pirates en het afsluitende Fanfare For The Common Man / Rondo (compleet met orgelsmijterij). De stem van Lake is niet meer wat het geweest is, maar dat is dan ook het enige smetje op deze registratie. Voor de rest: de mannen brengen de show met vuur. Het hele concert is ook te zien op video (ik heb de videoband hier ergens) en ik kocht de cd bij het verschijnen op 6 februari 1993. Zoals eerder vermeld: een mooi opgepoetste versie van de cd zit als bonus bij de Deluxe Edition van Black Moon.

bazbo cd0659: Emerson Lake & Palmer - The Return Of The Manticore



Welja, later in 1993 verscheen dan ook nog eens deze mooie box met op vier cd's een overzicht van de carrière van de band Emerson Lake & Palmer tot dan toe. Plaatje 1 start met zes nieuwe opnames: Touch And Go (oorspronkelijk van de Emerson Lake & Powell-elpee), I Believe In Father Christmas (oorspronkelijk een solosingle van Lake uit 1975, maar ook te vinden op Works Volume 2 van ELP) en drie stukken van de drie bands waarin de heren speelden voordat ze als ELP gingen samenwerken: Hang On To A Dream (Emersons band The Nice speelde dit stuk van Tim Hardin vaak), 21st Century Schizoid Man (van Lakes eerdere band King Crimson) en Fire (van Palmers oude werkgever The Crazy World Of Arthur Brown). Maar de meeste punten gaan naar een nieuwe uitvoering van Pictures At An Exhibition: de band is dat stuk tijdens hun gloriejaren steeds blijven spelen en dit is dan een studio-opname met wat extra muziek erin en in glorieuze surroundsound. Daarna krijgen we drieënhalf plaatje 'classic recordings'. Van alle elpees komt wat langs (vreemd genoeg met uitzondering van de elpee Pictures At An Exhibition). Veel aandacht voor de debuutplaat, het leeuwendeel van Tarkus en Brain Salad Surgery staat erop, er is ruimte voor de solowerken ten tijde van Works en zelfs van Love Beach is een en ander te vinden. Opmerkelijk is de lange Take A Pebble van het live album Welcome Back, compleet met de akoestische gitaarstukjes van Lake en de gruwelijke pianoimprovisatie van Emerson. Ook de reünieplaat komt aan bod. Daarnaast zijn er een paar (op dat moment) nooit eerder uitgebrachte werken te horen: Rondo live in het Lyceum in 1970, de Prelude & Fugue (van Friedrich Gulda) door Emerson op piano (het stuk was vaak onderdeel van die pianoimprovisatie in 1974) en Bo Didley, een instrumentaaltje uit de tijd van Brain Salad Surgery. Zeer interessante box dus. Ik had in 1993 nog geen 'oude' ELP op cd, dus schafte ik de box aan op 18 november van dat jaar, toen hij net uit was. Mijn enige kritiek op de box is: hij is niet chronologisch.

bazbo cd0660: Emerson Lake & Palmer - In The Hot Seat



En als die megawereldtoernee in 1993 afgelopen is, zijn er wat problemen. Carl Palmer heeft een lastige blessure aan zijn arm en moet geopereerd. Keith Emerson tobt al jaren met een zenuw in zijn rechterarm en na heel veel dubben besluit hij om zich ook te laten opereren. Bij Palmer pakt het goed uit; Emerson heeft minder geluk: hij kan de ringvinger en pink van zijn rechterhand minder bewegen. Ze staan veelal gekromd en een lekker octaaf pakken met zijn rechterhand kan hij niet meer zonder pijn. Toch gaat de band de studio in. Niet dat ze zelf willen; het is de platenmaatschappij weer die met een contract zwaait. Keith Olsen is de producer en hij staat erop dat er kortere en toegankelijkere songs op de plaat gaan komen. Het resultaat is een draak van een album waarbij vergeleken Love Beach een meesterwerk is. Er is nogal wat hulp van sessiemuzikanten en er zijn zelfs songs waarop Emerson en Palmer helemaal niet spelen. Niet alles is bagger: Opener Hand Of Truth mag er zijn, net als de bewerking van Bob Dylans Man In A Long Black Coat (dat aanvankelijk twintig minuten duurde, maar onder druk van Olsen een kortere versie werd) en Change. Street War is zelfs echt sterk. Maar nergens horen we die typische ELP-stijl. Na vijfenveertig minuten krijgen we een bonus: de studioversie van Pictures At An Exhibition, opgenomen in 1993 voor The Return Of The Manticore box en wederom in surroundsound. Ik kocht de plaat op 23 augustus 1994 bij het verschijnen.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 12-12-2020 19:25:29 ]

bazbo cd0662: Emerson Lake & Palmer - In The Hot Seat



Ook dit album onderging de Deluxe Edition-bewerking in 2017. Het geluid is weer mooi opgepoetst, de bonus studioversie van Pictures At An Exhibition uit 1993 zit er weer bij (maar nu niet in surround) en als extra zitten de liveopnames uit 1997 en 1998 erbij die in 1998 verschenen op het album Then & Now (samen met de spaarzame opnames van de California Jam uit 1974). Heel leuk, die bonuscd, maar die hadden we natuurlijk al (en hij komt later). Ik kocht deze Deluxe Edition bij het verschijnen op 28 augustus 2017.







[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 15-12-2020 07:44:35 ]

bazbo cd0663: Emerson Lake & Palmer - I Believe In Father Christmas EP



Dit geinige hebbedingetje verscheen in 1995; ik kocht of kreeg het pas op 5 december 1997. Het is een EP, bedoeld voor de kersttijd, met daarop twee versies van Greg Lake's I Believe In Father Christmas: een singleversie uit 1975 en de albumversie (van Works Volume 2) uit 1977. Daarnaast horen we de b-kant van de single; 'Humbug' is een kort niemendalletje met sleebellen, dat nog nooit eerder op cd is verschenen. Ook klinkt Troika, een bewerking van Lieutenant Kijé Suite (Prokoffieff), afkomstig van Emerson's soloplaat The Christmas Album en het themaatje is ook te horen in I Believe In Father Christmas. Ten slotte is Nutrocker (van Pictures At An Exhibition uit 1971) van de partij en mij is een raadsel waarom. Dit EP'tje trekken we jaarlijks een keer uit de kast. Niet heel slecht uitgemikt dus.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 15-12-2020 07:44:49 ]

bazbo cd0664: Emerson Lake & Palmer - King Biscuit Flower Hour



Emerson Lake & Palmer waren twee keer te horen in deze legendarische radioshow. De eerste keer in 1974 met opnames van het Civic Center Tulsa, Oklahoma op 3 juli 1974 en de tweede keer met een registratie van 12 november 1977 (het trio zonder orkest) in The Coliseum Wheeling, WV. Die van 1974 waren ook terechtgekomen op de driedubbelelpee Welcome Back, dus voegen niet zo veel toe; die van 1977 waren op het moment dat ik deze dubbelcd kocht (20 november 1997 toen hij uitkwam) nog niet beschikbaar. Bijna twintig jaar later zou het gehele concert uit 1977 verschijnen en dat maakt dit album voor mij overbodig. Echter, op de tweede cd zit ook een 'enhanced' gedeelte met interviewfragmenten en stukjes liveopnames, waaronder de beroemde 'flying piano'. Geinig hebbending dus ook weer.





[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 15-12-2020 07:45:02 ]