[Etappe 4] Sisteron - Orcières-Merlette #1

Etappe 4: Sisteron - Orcières-Merlette, 160,5 km

Een van de langste ritten van de Tour begon op een simpele manier. De eerste aanval was meteen raak. Jêrome Cousin ging als eerste, met Anthony Perez in het wiel. Daarna sloten er nog twee jongens aan van AG2R, Oliver Naesen en Benoit Cosnefroy. Perez en Cosnefroy zaten vooral mee voor de bergtrui. Qua punten stonden ze gelijk, maar omdat Cosnefroy net een paar plaatsen eerder over de streep was gekomen mocht hij de trui dragen. De voorsprong groeide snel, waarna de controle in het peloton kon beginnen. Naesen kreeg al snel van zijn ploegleider te horen dat dit geen zin had, toen de voorsprong was gegroeid naar twee minuten liet hij zich snel terugzakken. Met drie gingen de koplopers verder. Het werd daarna een vrij gezapige rit. De meeste spanning en sensatie kwam van een stevig regenbuitje onderweg. Op de bergjes onderweg was Anthony Perez Cosnefroy een paar keer te snel af, waardoor het duidelijk werd dat Perez de bergtrui over zou nemen. Het signaal voor zowel Perez als Cosnefroy om te stoppen met trappen. Jêrome Cousin stond er zodoende met 130 kilometer te gaan alleen voor, een ondankbare taak. Een ondankbare rit ook. Lang gebeurde er eigenlijk niets, tot het volgende klimmetje van de dag. Daar sprong Cosnefroy, inmiddels vanuit het peloton, nog een keertje weg in een poging toch nog wat dichter te komen in het bergklassement. De trui kon hij niet pakken, dus eigenlijk sloeg het nergens op. Perez had ook rustig kunnen blijven zitten, maar sprong toch mee. Bij die gelegenheid kreeg hij blijkbaar last van een lekke band. Na het vervangen van die lekke band moest hij in de achtervolging op het peloton en dat ging niet helemaal goed, hij kwam in aanraking met een auto. Gebroken sleutelbeen en misschien nog wel meer, het ziekenhuis in plaats van de bollentrui. Het blijft toch een merkwaardige sport he? Cousin hield het in z'n eentje vol tot op 16 kilometer van het eind, chapeau. In de aanloop naar de voorspelde massasprint was er nog wel een klein valpartijtje, met onder meer Cosnefroy als slachtoffer. Toch ook een merkwaardige dag voor hem, ondanks alles mag hij nog een dag langer de bergtrui dragen. Van Aert ging ook onderuit, weer geen kans voor hem. In de sprint vervolgens zagen we eigenlijk vooral dat de treintjes niet zo imponerend zijn dit jaar. Een beetje een chaotische sprint, met tegenwind. Sagan ging aan, maar viel heel snel stil. Bennett overvleugelde hem, maar viel ook stil. Ewan zat wat verder, kon mooi in het zog naar voren slalommen en ging er in de laatste tien meter voorbij, zoals hij het liefst doet. Een rit om bijzonder snel te vergeten, kortom. Gelukkig krijgen we nu leuker werk. Een aankomst bergop, op de vierde dag al! Amai, jongens toch. Via de bergjes in de omgeving van Dévoluy rijden we naar Orcières-Merlette, een klim die onlosmakelijk is verbonden met Ocaña en Merckx. Die namen zijn al een aantal keer gevallen, we gaan ze zeker weten nog een paar keer benoemen.




Caleb Ewan als eerste winnaar in je stad, je zou voor minder de stadsrechten inleveren. Al kunnen ze in Sisteron wel tegen een stootje, in een ver verleden hebben ze hier zelfs nog gevochten tegen de troepen van Napoleon. Sisteron ligt uiteraard langs de Route Napoleon, een weg die we gisteren goeddeels hebben bereden. Boven Sisteron ligt de citadel, het imposante bouwwerk kwam gisteren al uitgebreid in beeld. Vanaf deze citadel werden de troepen van Napoleon bestookt, volgens de Nederlandse Wikipedia althans. De Engelse versie stelt dan weer dat men hier aan de kant van Napoleon stond en hem rustig liet passeren. Op zoek naar een definitief antwoord kom je dan bij de Franse versie uit, maar daar wordt Napoleon eigenlijk niet eens genoemd. Schiet lekker op. Er zijn zeker wel gevechten geweest in deze regio en vele dorpelingen hebben hun toevlucht gezocht in de citadel, maar veel verder komen we niet. De boel is wel gebombardeerd tijdens de Tweede Wereldoorlog, een groot deel van de stad werd verwoest en ook de citadel kwam niet ongeschonden uit de strijd. Ongelukje, het was eigenlijk alleen de bedoeling om een paar bruggen op te blazen. Dat lukte uiteindelijk wel, maar het grapje leverde toch een stuk of honderd doden op en een geruïneerde stad. Dat hebben ze allemaal nog wel vrij aardig weten te herstellen, ook de citadel mag er nog steeds zijn. Vroeger was er ook een stadsmuur, maar daar zijn alleen nog een paar torentjes van over. Er is ook nog wel een aardig kerkje, maar verder moeten ze het hier toch echt hebben van de gekke rotsen. En de lammetjes. Het lamsvlees van Sisteron, dat voorzien is van een Beschermde Geografische Aanduiding (IGP) en het Label Rouge (wat dat dan ook moge betekenen), is bekend omdat het tegelijk fijn, zacht en smaakvol is. In normale jaren is er zelfs een heus festival rond het lam van Sisteron, blijkbaar. Om het geheel af te sluiten kan ik niet onvermeld laten dat er aan de rand van de stad nog een wielermomumentje staat. De Cyclolithe, moet een vrouw voorstellen zeggen ze. La Petite Reine, jawel. Zo noemen ze in Frankrijk de fiets wel eens. Heb me altijd afgevraagd waarom, maar blijkbaar is er zelfs een link met Nederland. Koningin Wilhelmina werd gekscherend zo genoemd, omdat ze op haar 10e al koningin werd en vrolijk rondjes fietste op een fiets. De kleine koningin, op de fiets. Dat werd later een synoniem voor de fiets in het algemeen. Voila. Ofzo. Klinkt dit logisch? Maakt niet uit.




De renners vertrekken in het centrum van Sisteron, een meter of honderd voorbij de finish van de vorige rit. Met het uitzicht op de oude torentjes beginnen ze aan een geneutraliseerde tocht die deze keer niet zo lang is. Ze verlaten het centrum en fietsen richting de oevers van de Buëch, een rivier die we enorm lang gaan volgen. Tijdens de neutralisatie fietsen de coureurs door een tunneltje, waarna ze uitzicht hebben over de kenmerkende rotsformaties van Sisteron. Rechts zien ze de gekke gegroefde rotsformatie, links zien ze dan weer de rotswanden van de citadel. Even verderop begint de rit echt, het zal een makkelijk begin zijn. De weg is breed, recht en vlak. De eerste kilometers gaan we gewoon rechtdoor, niks aan de hand. Het terrein is afwisselend groen en open. We beginnen in een bos, maar komen ook een aantal lege velden tegen. In de verte zien we wel wat bergen liggen, maar die gaan we voorlopig negeren. Na een paar kilometer rijden we door het dorpje Ribiers, waar het meeste gevaar komt van een aantal vluchtheuvels. Meer valt er voorlopig niet echt te melden. Nouja, dat ze naast lege velden hier ook wat tuinbouw hebben. Na een kilometer of tien wordt het terrein iets glooiender, maar veel stelt het niet voor. Beetje vals plat op en af, het is wat. Levert wel wat meer bochtenwerk op, om de renners toch nog een beetje wakker te houden. Na een kilometer of 17 rijden we over de Buëch en komen we uit in Laragne-Montéglin, alwaar de weg een beetje omhoog loopt. In dit dorpje slaan we linksaf, waarna we zeventien kilometer praktisch rechtdoor gaan rijden over een brede provinciale weg. De renners fietsen een tijdje langs het spoor, over een weg die de komende tien kilometer nog zo goed als vlak is. Even verderop rijden we over het spoor, altijd gevaarlijk natuurlijk. We komen uit in het dorpje Eyguians, hierna is het vier kilometer volledig rechtdoor fietsen tot aan de volgende nederzetting. Dat plaatsje heet Montrond, buiten dit dorp gaat het nog een keer een paar kilometer volledig rechtdoor. Wel in licht stijgende lijn, al valt dat met het blote oog amper waar te nemen. Na 33 kilometer komen we uit in Serres, een plaatsje dat we ook tijdens de vijfde rit gaan bezoeken. Voorbij Serres rijden we sowieso een tijdje over een weg die tijdens de volgende rit in tegengestelde richting zal worden afgewerkt. Na weer een spoorwegovergang rijden we het dorp binnen, even later zien we de volgende opvallende rotsformatie van de dag in beeld. Ieder dorp heeft hier zo z'n eigen rotsen, blijkbaar. Wel net wat minder dan in Sisteron, maar alsnog niet verkeerd.



Na de doortocht in Serres, waar de mensen allemaal een overkapping aan hun huis hebben vastgemaakt, volgen we de twintig kilometer daarna een weg die tijdens de volgende rit ook terug gaat komen. Dan zal het twintig kilometer licht naar beneden lopen, nu gaat het juist steeds een beetje vals plat omhoog. In totaal komen we amper 200 meter hoger uit, heel knetterend en spectaculair is het dus niet, het gaat op een behoorlijk gelijkmatige manier omhoog. Zoetjes aan, niet te gek. De omgeving is wel leuk, we zien overal de bergen opdoemen. Een paar kilometer na Serres komen de renners een rotonde tegen, waar ze naar rechts moeten. Dat is voorlopig de laatste moeilijkheid, het gaat verder over een brede weg richting Veynes. Daar ligt na 51 kilometer de tussensprint op de renners te wachten. Tot aan die tussensprint valt er weinig te melden, eigenlijk. Brede weg, vooral rechtdoor, licht omhoog. Af en toe staan er wat bomen langs de kant, maar we fietsen vooral door open velden. Eenmaal in Veynes gaat er dus gesprint worden, spannend. Dit kleine dorp valt vooral op door het station, best veel sporen voor zo'n klein gat. Paar rotondes en bochtjes hier, maar buiten het dorp gaan we weer vrolijk op een rechte manier verder. Na nog eens vier kilometer rechtdoor te hebben gereden over de weg die nog steeds sluipenderwijs omhoog gaat verlaten we de route die we tijdens de volgende rit ook gaan doen. Het gaat naar links, op weg naar de eerste echte berg van de dag. Na de bocht naar links gaat de weg 14 kilometer omhoog, waarvan de laatste acht serieus. Tussen de steeds mooier wordende bergtoppen door gaat het een kilometer of zes iets meer dan vals plat omhoog, aan een procentje of drie. Na een tijd rijden we door een kicken tunneltje, terwijl we ons in de gemeente Dévoluy bevinden. Even verderop begint de klim echt, met een kilometer aan 6%. Daarna wordt het weer wat makkelijker, twee kilometer aan 3%. Een beetje een gekke klim, de weg loopt vooral rechtdoor omhoog. Tussendoor wel een keer twee haarspeldbochten, maar meer bochten zijn er amper te herkennen. Na nog een makkelijke kilometer aan 4% volgt het zwaarste deel van de klim, twee kilometer aan 7%. Richting de top nog twee kilometer aan 5% en dan zijn we na 67,5 kilometer boven op de Col du Festre. Klimmetje van de derde categorie, volgens de organisatie 7,6 kilometer aan 5,3% gemiddeld. Andere bronnen voegen er nog wat meters aan toe, maar het idee blijft hetzelfde. De top van de klim is te herkennen aan het beeld langs de kant van de weg.




De afdaling van Le Festre kent dan wel weer wat bochten, merkwaardig genoeg. Direct na de top slingeren we ons door een open landschap een weg naar beneden, al duurt dat niet lang. Na amper drie kilometer gedaald te hebben begint de weg weer omhoog te lopen, er moet iets meer dan twee kilometer geklommen worden aan 5%. De Col de Rioupes is ongecategoriseerd, de top bereiken we na 73 kilometer. Kan bekend terrein zijn voor sommige renners, we bevinden ons nu vrij dicht in de buurt van het wintersportgebied Superdévoluy. Daar is de Dauphiné niet al te lang geleden nog wel eens gepasseerd. Direct na de top van de Col de Rioupes gaat de weg weer naar beneden, met in het prille begin meteen een haarspeldbocht. Daarna nog een lastigere bocht en dan gaat het weer rechter verder. In de verte zien we weer een paar bijzondere bergtoppen liggen, het is wel mooi hier. In totaal gaat het acht kilometer naar beneden, over het algemeen op een vrij makkelijke manier. Alleen vlak voor we het dorp Dévoluy binnen zouden rijden volgt er een vrij scherpe bocht naar links, daarna gaat het eigenlijk een paar kilometer zo goed als rechtdoor. Heel heftig naar beneden gaat het ook niet echt, er wordt gedaald aan een procent of vier gemiddeld. Na drie kilometer praktisch rechtdoor dalen komen we wel een keer een haarspeldbocht tegen, om het toch nog leuk te maken. Weer een paar kilometer later rijden de renners door Saint-Disdier, waar het ook even wat bochtiger is. Op deze kleine puntjes na stelt de afdaling bijzonder weinig voor. Er is dus ook wel wat tijd om van de omgeving te genieten, zo rijden we na een tijd langs Canal de Pellafol. Leuk kloofje weer, al wordt de weg tijdelijk wel even smal als we door een tunneltje in de Défilé de la Souloise rijden. Een paar bochten later rijden we over een stenen brug, de Pont de la Beaume. Na deze brug gaat de weg weer omhoog, we hebben nu 84 kilometer afgewerkt.



Een kort klimmetje van ongeveer twee kilometer moet bedwongen worden, niet heel enerverend. Voorbij dit korte klimmetje rijden we drie kilometer verder over een bochtige maar vlakke weg. Die weg komt uit in het plaatsje La Posterle, alwaar het parcours plotseling enorm recht wordt. Vier kilometer lang rijden de renners volledig rechtdoor, langs een aantal akkers. Het loopt licht naar beneden, onderweg naar het Lac du Sautet. Als we bijna bij het meer zijn wordt de weg weer wat bochtiger, terwijl het nog even verder naar beneden loopt. Asfalt is hier vrij matig, dus dit kleine stukje dalen is zowaar nog een beetje link ook. Even verderop rijden we via een brug over het meer, waarna aan de andere kant van het meer de volgende klim van de dag begint. We gaan klimmen naar het dorpje met de uiterst gezellige naam Corps. De Côte de Corps is 2,2 kilometer lang, gemiddeld gaat het aan 6,3% omhoog. Niet buitengewoon lastig, al komen we halverwege wel een paar haarspeldbochten tegen waar het heel kort wel wat steiler omhoog gaat. In het dorpje Corps zelf gaat het ook nog even omhoog, maar buiten het dorp is het klimmen wel gedaan. We bereiken een grotere en bredere weg, de weg was tijdens het klimmen iets minder goed. De brede weg is de komende drie kilometer vooral vlak, terwijl we nog steeds langs het meer van Sautet slingeren. Naderhand gaat het iets meer dan twee kilometer redelijk stevig naar beneden, met wat bochten onderweg. Dankzij de brede weg is het toch goed te doen. Aan het eind van deze korte afdaling gaat de weg meteen weer een paar meter omhoog, waarna het een kilometer of vier zo goed als vlak blijft. Het meer hebben we ondertussen achter ons gelaten, al volgen we nog wel het riviertje de Drac. Na een tijd wijkt de weg af van deze rivier, waarna het toch weer een kilometer of twee omhoog gaat. Procentje of vier, zo ongeveer. Boven op dit korte klimmetje rijden we weer tussen de grasvelden door, terwijl aan de horizon de bergen weer terug in beeld zijn. We komen uit in Chauffayer, alwaar we 110 kilometer koers hebben afgewerkt. Nog ongeveer 50 te gaan tot de finish, het echte werk komt er bijna aan.



Na de passage in Chauffayer rijden weer heel wat kilometers rechtdoor. Eerst wordt er kort gedaald, terug naar de Drac. Een afdaling die geen naam mag hebben, waarna we linksaf slaan. We volgen de tien kilometer daarna de Drac. Een rechte en brede weg die heel minimaal omhoog gaat lopen. De omgeving is groen, af en toe is er een uitzicht over de behoorlijk drooggevallen rivier die we de Drac noemen. Aan het eind van deze weg, na tien kilometer zonder noemenswaardigheden, rijden we een dorpje binnen. Hier slaan de renners bij een rotonde linksaf, daarna begint bijna meteen de volgende klim. Het is nog even vlak, bij de volgende rotonde gaat het weer naar links en dan stijgt de weg. De Côte de l'Aullagnier is begonnen, een klimmetje van de derde categorie. Drie kilometer aan 6,4%, het begint zowaar op klimmen te lijken. We rijden Saint-Bonnet-en-Champsaur binnen, alwaar een bochtige passage op de renners wacht. Eenmaal buiten het dorp gaat het nog wat verder omhoog, maar dan vooral rechtdoor. Vlak voor de top gaat het blijkbaar nog even aan 8% omhoog, maar steiler dan dat wordt het niet. Na 125 kilometers koers komen we boven. We rijden door het dorpje Aullagnier verder, zonder dat er direct gedaald gaat worden.



In Aullaugnier slingeren we een beetje rond over een weg die iets smaller is geworden. Een beetje een gek weggetje wel. Voor het eerst deze Tour zo ongeveer dat we eens wat smallere wegen opzoeken. Eén kilometer lang is de weg zo goed als vlak, daarna gaan we nog eens zes kilometer omhoog. Vooral vals plat, laten we het houden op een procent of drie gemiddeld. We rijden een beetje verloren door een verlaten gebied, gelukkig is de lokale natuur wel vrij bekoorlijk. Na heel wat bochten komen we uit in La Villetta, alwaar we voorlopig het hoogste punt hebben bereikt. De weg wordt hier iets breder, het asfalt wordt pas een stuk verderop wat beter. Vijf kilometer lang gaat de weg naar beneden. Een kilometer of twee gaat het vooral rechtdoor, daarna komen we toch nog wat bochten tegen. Paar haarspeldbochten ook wel, onder meer eentje in het dorpje Chabottes. Neem aan dat Bart en Splinter daar langs de kant van de weg staan. Voorbij Chabottes dalen we nog een stukje verder, tot we in La Haute Plaine de vlakte bereiken. In La Haute Plaine slaan we scherp rechtsaf, daarna volgen we even de doorgaande weg. Bij de volgende kruising gaat het een keer naar links en dan weer naar rechts, vervolgens laten we de vlakte meteen weer achter ons. Het had een tijdje makkelijk kunnen zijn, in plaats daarvan duiken we de heuvels weer in. Het volgende klimmetje van de dag, de Côte de Saint-Léger-les-Mélèzes. Ongeveer drie kilometer aan ongeveer 7%, een echt klimmetje. Er zit zelfs een kilometer aan 8% in, blijkbaar. De weg omhoog is vrij breed, behoorlijk recht en loopt grotendeels door een bos. In de buurt van de top rijden door meer open terrein het dorpje Saint-Léger-les-Mélèzes binnen. Een heel klein dorpje, stuk of 300 inwoners. Wel een vakantiedorpje, we komen wat hotels en campings tegen. Een restant van een kasteel ook, niet slecht. Na een rotonde in dit dorpje rijden we rechtdoor naar beneden, terug naar de grote doorgaande weg in de vallei. Ondanks de wat smallere weg is het een vrij makkelijke afdaling, de bochten zijn op één hand te tellen. Het gaat ook maar een kilometer of drie naar beneden, tot in Pont-du-Fossé. De lastigste bocht zit misschien nog wel helemaal aan het eind, als we eerst naar links en dan naar rechts moeten in dit dorpje met een opvallende brug, vandaar de naam.




In Pont-du-Fossé hebben de renners 145 kilometer afgewerkt, het is nog ongeveer 15 kilometer fietsen tot aan de finish. Nadat we over de brug gereden zijn rijden we rechtdoor het dorp uit, een aantal kilometer rijden we over de grote weg door de vallei. Een kilometer of vijf is het zo goed als vlak, als we over de volgende brug rijden en rechtsaf slaan richting Orcières begint de weg wel redelijk serieus omhoog te lopen. Drie kilometer aan 5%, toch wel. Telt niet mee voor de organisatie, maar in totaal komen we gewoon aan 10 kilometer aan 6%. In de buurt van Orcières gaat het heel kort naar beneden en dan begint na een bocht in het dorp de slotklim echt, volgens de organisatie althans. De ASO houdt het op zeven kilometer aan 6,7%. Gemiddelde komt wel hoger uit als je die drie kilometer aan 5% weglaat, toch blijft het misleiding. Tussen de huizen van Orcières door komen we de eerste haarspeldbochten tegen, in de laatste zeven kilometer van de rit gaan we heel wat van die dingen tegenkomen. Na een kilometer die nog te doen is aan 5,4% gaat het vervolgens wat steviger omhoog aan 8%. Een paar haarspeldbochten gaat het wat minder steil omhoog, we gaan aan 6% verder. Daarna volgt er een kilometer aan 7,5%, het is wel zo dat we de steilste kilometer van de klim meteen al hebben gehad. Al volgt er nu nog een kilometer aan 7,5%, helemaal vlak is het ook weer niet. Het is wel een behoorlijk kale berg, de wind zou hier eventueel een rol kunnen spelen. Al fietsen we door al die haarspeldbochten wel steeds een andere kant op, richting de top wordt dat niet minder. Op twee kilometer van het eind wordt het wat makkelijker, het gaat een tijdje aan 6% omhoog. In de slotkilometer wordt het weer wat steiler, het gaat tot de finish aan 7% omhoog. We volgen heel lang de hoofdweg, maar als we eenmaal in het bovenste gedeelte van Orcières zijn slaan we op een meter of 500 van het eind linksaf, waarna we door de lokale winkelstraat rijden. Langs de Spar rijden we verder richting de parkeerplaats in het midden van het dorp. Op een flauwe bocht op een meter of 300 van het eind na gaat het verder rechtdoor, vrij steil omhoog. In de laatste meters zwakt het wel wat af. Met uitzicht op de skilift en een aantal hotels stopt na 160,5 kilometer de vierde rit en de eerste aankomst bergop.





Orcières-Merlette, ook wel bekend als Orcières 1850, is een skiresort een meter of 400 boven Orcières in het departement Hautes-Alpes. Het skiresort in de Alpen bestaat nog niet eens zo gek lang, pas in 1960 besloot men hier de boel te cultiveren. In 1962 werd de boel geopend, negen jaar later kwam de Tour al voor het eerst langs. De eerste aankomst boven in Orcières werd meteen de meest memorabele. Luis Ocaña kreeg het voor elkaar om een buitenaardse solo van 60 kilometer uit zijn benen te schudden. Hij won, met meer dan acht minuten voorsprong op Eddy Merckx. Merckx was in die jaren schier onklopbaar, maar kreeg in Orcières-Merlette een pandoering van jewelste om zijn oren. Het leek er sterk op dat hij de Tour eindelijk een keer niet zou winnen, Ocaña nam het geel over en had een royale voorsprong in het klassement. Merckx liet dat alleen niet zomaar gebeuren. De volgende rit ging van start in Orcières-Merlette, de renners mochten beginnen met een afdaling. Zou nu niet meer kunnen, vroeger was niet alles beter. Merckx ging in ieder geval in die afdaling meteen in de aanval en wist Ocaña te verrassen. Met een klein groepje wist Merckx zijn vlucht richting Marseille succesvol af te ronden, al won hij de rit niet, terwijl Ocaña de ganse dag in de achtervolging moest. Hij wist de schade te beperken tot twee minuten, niet slecht. Later die Tour zou het alsnog mis gaan, maar daar komen we over een paar dagen nog wel op terug. Sindsdien heeft men het alleen maar over Merckx en Ocaña al het over Orcières gaat, terwijl de Tour hier nochtans vaker is geweest. Het jaar daarna bijvoorbeeld, in 1972. Lucien Van Impe won toen nota bene, ook bij die gelegenheid zou er een dag later een rit van start gaan in het skigebied. Die rit werd dan wel weer gewonnen door Merckx. Tien jaar later keerde de Tour nog eens terug, het leverde Pascal Simon een overwinning op. De enige overwinning de oudste van de vier Simons in de Tour. De laatste aankomst in Orcières-Merlette dateert van 1989, een individuele tijdrit met een aankomst bergop. ONZE Steven Rooks won, voor Marino Lejarreta en Miguel Indurain. De snelste beklimming kwam echter op naam van Gert-Jan Theunisse, pik je ook weer even mee. Sindsdien hebben ze in dit skigebied waar in het laagseizoen 700 mensen wonen geen koers meer gezien. De site van het skigebied heeft een heerlijke vertaling voor u in de aanbieding: Met zijn resort op 1850 m hoogte en een skigebied op 2725 m, is Orcières Merlette 1850 een van de weinige resorts in de Zuidelijke Alpen die u zulke hoge hoogten en sferen bieden op een licht overstroomd gebied. Een licht overstroomd gebied, ik weet niet of dat meteen goede reclame is voor je handeltje. Er zijn in ieder geval heel wat skiliften, een aantal daarvan zelfs innovatief. 51 pistes, met een lengte van 100 kilometer in totaal. Blijkbaar is er ook een enorm lange tokkelbaan, vette shit. Enkele bekende skiërs vertoeven graag in deze plek in het nationaal park Écrins, al zeggen die namen mij nooit zo gek veel. Maar goed, u kent Alizée Baron en Valentin Giraud-Moine misschien wel. Dat lijkt mij wel voldoende informatie over Orcières-Merlette.



In Sisteron wordt het 25 graden in de middag. Een beetje wind, maar minder dan gisteren. Minder kans op regen, al kan er natuurlijk altijd een onverwachte hagelbui langskomen. Dat bleek gisteren wel, jongens toch. In finishplaats Orcières is het uiteraard een paar graden frisser, we finishen toch op een behoorlijke hoogte. Beneden een graad of 16, op de top gaan we eerder richting 12 graden. Ook daar weinig kans op regen, als het goed is. De wind zou als het goed is het laatste stuk van de klim vooral in de rug staan, al blijft het natuurlijk veel draaien en keren op die klim. Aangezien de rit wat korter is beginnen we wat later, om 13:25 om precies te zijn. Na een korte neutralisatie van vijf minuten gaat het om 13:30 echt van start. Eurosport is er uiteraard weer meteen bij, de NOS en Sporza pas om 14:30. We mogen weer een uur genieten van Jan en Bobbie, ja! Ja! JA! De finish wordt verwacht tussen 17:22 en 17:44. Of nog wat later, want we zijn de laatste dagen niet echt op de brommer. Koersdirecteur Christian Prudhomme was een paar maanden terug wel aardig op de brommer, hij heeft de slotklim al eens mogen verkennen. Prachtfoto.



Het kan weer alle kanten op vandaag. Bij Deceuninck-Quick Step hebben ze aangegeven dat ze de gele trui zo lang mogelijk willen behouden, daardoor lijkt het voor de hand te liggen dat ze deze rit gaan controleren en een poging gaan wagen om Alaphilippe voor zijn tweede ritzege te laten gaan. Het zou ook zomaar kunnen dat ze een groepje nobuddies laten vertrekken, daardoor wordt de verleiding bij andere ploegen misschien minder om Alaphilippe te bestoken. In principe zou ik niet aan dat soort grappen beginnen, want voor je het weet kan de Tour zomaar ineens afgelopen zijn. Het heeft weinig zin om heel afwachtend te koersen, ik hoop dat enkele ploegen het heft eens stevig in handen gaan namen. Zo'n eerste aankomst bergop is een mooie gelegenheid om eens goed aan de boom te schudden. Er zijn nogal wat klassementsrenners met krasjes en vraagtekens, de ware verhoudingen op tijd ontdekken lijkt me alleen maar heel nuttig. Jumbo en Ineos zullen de treintjes misschien ook wel eens willen testen. Goed, laat ik toch maar uitgaan van een strijd tussen de klassementsrenners. Een enorme strijd zal het vermoedelijk niet worden, want daarvoor is de klim misschien niet lastig genoeg, en de rit als geheel sowieso niet. Vermoedelijk houden we een groepje over. Mannetje of 20, misschien wel meer. Dan moeten we kijken naar de rappe mannen onder de klassementsrenners. Kom je bij voorspelbare figuren uit, al is dat voor mij niet evident.
1. Roglic. Als het treintje van Jumbo op kop gaat rijden krijgen we misschien wel een scenario zoals we in de voorbereidingskoersen zagen. Iedereen moet z'n best doen om te volgen, er is geen gelegenheid om aan te vallen en uiteindelijk rolt Roglic iedereen op in de sprint. Klinkt logisch, al weet ik niet echt of Roglic wel goed is. Hij zou nog steeds last kunnen hebben van die valpartij in de Dauphiné, dan gaat deze vlieger niet op. Als hij er geen last meer van heeft wordt dit een sprintje bergop, zonder te ademen in de laatste 500 meter de rest nog even 10 seconden aansmeren.
2. Alaphilippe. Sprintje bergop is voor deze jongen natuurlijk ook een grote liefhebberij. Kan ook zomaar weer winnen, al twijfelen we met z'n allen alsnog over zijn vorm. Vorig jaar had hij geen Hirschi en Yates in zijn wiel gehad. Maarja, hij heeft gewonnen, dus daar mogen we niets over zeggen. Heb toch de verwachting dat hij het geel nu minder lang vast gaat houden, maar deze rit is dan weer geen probleem. Eigenlijk wel een slotklim op zijn maat.
3. Yates. Die moeten we nu ineens gaan noemen, na zijn prestatie in Nice. Vooraf had ik heel weinig rekening gehouden met Yates, al kwam dat ook deels voor z'n ploeg. Nee joh, we gaan gewoon een beetje rittenkapen. Eigenlijk niet eens gelogen, want Yates kaapte al bijna een rit. Nu staat ie er alleen in het klassement ook meteen heel goed voor, dan wordt het heel verleidelijk om toch voor die anonieme achtste plaats te gaan. Of misschien wel meer, hoe hij naar Alaphilippe en Hirschi reed was alvast indrukwekkend. We gaan het toch maar eens wat beter in de gaten houden.
4. Pogacar. Tadej sprint altijd mee. Zelfs in vlakke ritten, het zal jeugdig enthousiasme zijn. Met de benen zal het alvast goed zijn. Een Pogacar met goede benen moet je altijd in de gaten houden, dat zagen we vorig jaar wel in de Vuelta. Zijn Dauphiné was niet heel indrukwekkend, maar ik heb zomaar het gevoel dat de vorm nu wel begint te komen. Al zegt mijn gevoel vrij weinig.
5. Valverde. Toch nog maar eens proberen. Een ideale rit voor een typisch sprintje van deze smiecht, al staan er nog steeds grote vraagtekens achter zijn vorm. Het was echt pijnlijk om naar te gluren in de afgelopen koersen. Dus je zou hier misschien beter iemand anders kunnen noemen. Higuita is ook wel een man voor zo'n sprintje, of Carapaz. Of Schachmann, als het allemaal een beetje lukt met dat sleutelbeen. Kandidaten genoeg, en dan zal je zien dat toch weer iemand wint die je niet eens noemt. Komt Lutsenko ofzo ineens bovendrijven weet je wel. Nee, dit is voorlopig nog niet mijn Tour. Maar we houden vol. Zelfs als ineens de vluchters winnen, dan nog gaan we stug door.