quote:
Op woensdag 8 april 2020 09:49 schreef watmoetikkiezen het volgende:ik "speel" soms wel mee.. dwz dan komt de jongste met: "en dan was jij mama luipaard". En dan zeg ik:"ja, en mama luipaard had de hele dag druk gejaagd en lag nu rustig op een tak een boek te lezen" (of de tuin te wieden/eten te koken whatever ik op dat moment doe)..
en dat vinden ze precies genoeg meespelen, mama luipaard is er en dat is genoeg..
verder help ik idd met vanalles, knutsel, toon belangstelling, lees voor, maar spelen moeten ze echt zelf doen..
Haha, herkenbaar, zo doe ik het ook. Soms help ik ze door bepaald speelgoed waar ze al een tijdje niet mee hebben gespeeld te pakken.
Wel leuk ja, om die vergelijkingen te maken met hoe het vroeger ging. Ik denk dat je altijd wel verschil hebt gehad tussen ouders die veel met hun kind probeerden te doen, ook goed aansluiting hadden met de belevingswereld van hun kinderen en ouders die dat niet zo hebben. Al hangt dat ook wel af van de omstandigheden, uiteraard.
Ik ben opgegroeid in een christelijk milieu en kende daardoor veel echt heel grote gezinnen. Een van mijn vriendinnetjes kwam uit een gezin van 10. Ik was altijd erg verwonderd hoe die ouders dat allemaal deden, want er was wel echt aandacht voor al die kinderen. Er werd bijvoorbeeld veel met elkaar gepraat, op een diepgaande manier. Meer dan bij mij thuis. Ik groeide zelf op in een gezin met vijf kinderen, waarbij ik de jongste was en mijn oudste zus toen ik klein was al uit huis was. Mijn ouders hadden een tuinbouwbedrijf waarin mijn moeder ook meedraaide. Daar lag haar prioriteit, het huishouden vond ze een noodzakelijk kwaad, iets wat ook nog moest gebeuren, en wat ze heel snel en met weinig interesse deed. Mijn ouders waren dus zes dagen in de week aan het werk, in het bedrijf en in huis, en de zevende dag zaten we in de kerk en hadden we de verplichte bezoekjes aan opa's en oma's. De kinderen moesten in het werk hun steentje bijdragen, dus ik hielp ook in de tuin met allerlei karweitjes, in het huishuiden en op zaterdag werd ik erop uitgestuurd voor boodschappen.
Ik vind het knap hoe mijn moeder ondanks dit drukke bestaan en bijbehorende zorgen op haar manier wel echt probeerde tijd te maken voor een spelletje met mij. Maar al met al werd ik al zeer jong nogal aan m'n lot overgelaten en hebben mijn oudere zussen en broer zich ook vaak over mij ontfermd. Dat laatste ging er dan niet altijd zachtzinnig aan toe. Zo heeft mijn broer een keer teer op mijn duim gesmeerd omdat hij me het duimzuigen wilde afleren. Toen was ik een jaar of 5. Uit boosheid heb ik die teer er gewoon afgezogen.
. Dat ik het vaak zelf maar moest uitzoeken en het feit dat wij op een groot terrein woonden vanwege die tuinbouw, leidde er bij mij toe dat ik me vaak terugtrok in mijn eigen fantasiewereldje en in m'n eentje rondzwierf door de kassen en langs slootjes etc.
Het is in ieder geval niet te vergelijken met wat ik vaak bij andere kinderen thuis zag. En ook niet te vergelijken met hoe mijn eigen kinderen nu opgroeien.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"