Meermaals opgelicht, auto kapot, insectenplaag, kat kwijt, maar ’het gaat goed komen!’
Nog meer rampspoed voor Ik Vertrek-stel Gine en David
ASPE - ,,Kijk”, wijst Gine naar de bovenkant van de toegangsdeur tot haar huis. ,,Het is allemaal karton. Het valt er zo af. Zie je?”, zegt ze terwijl ze een stukje deur in haar hand houdt. Vijf minuten later staan we in de badkamer, ook daar brokkelt een stukje muur af. ,,Kijk hier ook. Het is allemaal van hetzelfde materiaal: MDF. We voelen ons zó besodemieterd!” Als ze de gastenkamer laat zien, zegt ze: ,,Als je hier in de muur boort, val je zo naar buiten!” Dan, met een grote lach: ,,Maar nu krijgen we het best geïsoleerde huis van Spanje!”
Gine en David Shearlaw scoorden met uitzending van ‘Ik Vertrek’ over hun emigratie naar hun ‘Casa Rural’ (een soort bed&breakfast, maar dan zonder breakfast) bij Aspe op veertig kilometer van Alicante, een ware kijkcijferhit. Meer dan anderhalf miljoen Nederlanders keken vorig weekend naar de uitzending, waarin het super-optimistische maar onfortuinlijke echtpaar hun huis in Roosendaal verruilde voor een vrijstaand romantisch houten huis in goede staat in Spanje.
Althans, dat deed een team van een makelaar, advocaat en architect hen geloven. Maar het huis bleek niet van hout, maar van MDF-platen. ,,Die zuigen bij iedere stortbui water op. Als ze daarna in de brandende zon drogen, gaat dat scheuren. Het huis viel gewoon uit elkaar. Iedere dag dat het regende ging er meer kapot, Het water gutste door de ramen naar binnen!”, vertelt Gine. Het huis ondergaat nu een unieke transformatie: om de ‘kartonnen’ buitenmuren wordt een stenen muur opgetrokken. ,,Dat heeft een Nederlandse aannemer uit de buurt bedacht: Marco. Hij was de eerste die met ons meedacht.”
’Opgelicht door makelaar, advocaat en architect’
Gine en David zijn gigantisch opgelicht, zeggen ze. Door de makelaar, de advocaat én de architect. ,,Die werken vaak voor en met elkaar. De architect schreef in een bouwkundig rapport, waar we 650 euro voor hebben betaald, dat de staat van het huis prima was. Later begrepen we dat de architect hier waarschijnlijk nooit is geweest.” Een enorme miskoop dus. Maar de twee doorzetters weigeren hun droom zomaar op te geven. En dus staan ze op zaterdagochtend 12 uur in de Spaanse winterzon urenlang te schilderen aan hun huis. Ja, zegt David later in de middag tijdens een wijntje aan de buitentafel, die uitkijkt op het zwembad, de gastenverblijven en bergketens op de achtergrond: ,,We zijn gekomen om mensen hier een heerlijke vakantie te geven! Maar wat we krijgen is pure stress, vanwege de geldzorgen.” Gine: ,,We hebben zelf misschien tien keer aan het zwembad gezeten. We zijn iedere dag knoerthard aan het werk.”
Gine en David zijn opmerkelijk goed gehumeurd, ook al is hun laatste jaar een aaneenschakeling van oplichting en andere ellende. Elkaar aanvullend en in de rede vallend, sommen ze op: Na het makelaarsteam dat hen een ‘kartonnen huis’ verkocht, was er de schadetaxateur – ook fabrikant van prefabwoningen - die de schade voor de verzekering op ‘een veel te laag’ bedrag taxeerde. Maar vervolgens wilde hij zelf de schade niet voor dat bedrag herstellen, waardoor ze opnieuw het schip ingingen. Daarna was er de jurist die hen beloofde dat hij makkelijk via een gerechtelijke procedure de architecte die het bouwkundig rapport schreef voor een ton aansprakelijk kon stellen, omdat er fouten in stonden. Ze betaalden de jurist alvast 700 euro, maar hadden uiteindelijk geen 3500 euro om een nieuw bouwkundig rapport op de laten maken voor een rechtszaak. Weg geld. Ook bleek er geen ‘cedula de habitadad’ op het huis te zitten (een soort woonvergunning). ,,Dat had ook niemand ons verteld.” Kosten: rond de 8000 euro.
Auto kapot
En daar bleef het niet bij qua rampspoed. Hun Nederlandse auto die ze naar Nederland terug reden om hem te verkopen, kwam in Frankrijk stil te staan. Weg 2500 euro. Om nog maar te zwijgen van de insecten die ze in huis kregen, doordat het huis zo vochtig was. ,,Die zijn nu gelukkig weg.” Ondertussen waren ze kat Pip nog drie dagen kwijt en vonden haar terug in een gloeiend hete auto. ,,Hij was totaal gedehydrateerd, woog nog maar één kilo en moest drie dagen aan een infuus.” Gelukkig overleefde Pip het, en huppelt hij nu, vijf kilo zwaar, weer over het terrein van Casa El Cardo Morado.
Nu, met het aanleggen van de stenen muren rond hun huis, hebben Gine en David wel het idee dat ze op de goeie weg zijn. Daarna rest er nog één groot probleem, zegt David: ,,Het dak moet óók worden vervangen. Dat ís al te zwaar, en als het weer zo gaat regenen, zakt het steeds verder door.” Maar voor de vervanging van het dak hebben ze geen geld meer. ,,Dat kost tienduizend euro, als we dat laten doen, zijn we failliet. Dan komen we in maart tienduizend euro tekort.”
Ander werk om rond te komen
Omdat ze nog niet uit de inkomsten van hun B&B kunnen leven, heeft Gine ander werk aangenomen. ,,Ik poets bij mensen zes tot acht uur per week. Dat vind ik vreselijk om te doen: daarvoor ben ik niet naar Spanje gekomen! Het is voor mijn lijf na mijn borstkankeroperatie ook niet echt goed. Maar we hebben het geld nodig.” David, die ook masseur is, heeft een aantal klanten. ,,Maar dat is tegen Spaanse prijzen, dat levert ook nog niet echt veel op. Er moeten nog heel veel klanten bijkomen.”
Gine schrikt soms om drie uur wakker, zegt ze, en ze droomt veel: ,,Vooral over onze financiële zorgen. ’s Ochtends voelt mijn lijf of er twintig vrachtwagens overheen zijn gereden. Ik heb natuurlijk ook nog borstkanker gehad hè. Daardoor ben ik ook wat emotioneler dan Dave.” David heeft wel al zes maanden buikpijn bekent hij. ,,Vooral als het regende, omdat ik bang was voor de schade aan de muren en het dak.”
’We zitten hier goed!’
Toch heeft hij geen spijt dat hij naar Spanje is gekomen. ,,Kijk eens om je heen hoe mooi het hier is! Ik hoef nergens anders heen, we zitten hier goed! Het gaat goed komen, we moeten er even doorheen.” Hoe ze toch zó optimistisch kunnen blijven, ondanks alle ellende, vroegen vele kijkers zich af. ,,Omdat we gewoon ontzettend veel seks hebben!”, roept David, waarna hij het uitschatert. ,,Maar serieus: ik ben altijd positief. Zo ben ik ook opgevoed. Mijn ouders zeiden altijd: het geld kan nooit opraken! Want je hebt twee handen – en dus heb je altijd werk. Ik ben altijd een harde werker geweest. En we hebben elkaar: we hebben gewoon een ijzersterk huwelijk.” Gine vult aan: ,,Natuurlijk hebben we wel eens ruzie, of ben ik een dag chagrijnig… Maar daarna is het gewoon weer goed. We hebben ook niet méér ruzie dan anders door deze omstandigheden.”
Wat het ergste is voor hen? David: ,,Dat we zo besodemieterd zijn! ik ben autoverkoper geweest, als ik wist dat een auto iets mankeerde, kon ik hem niet verkopen. Wij zijn allebei goudeerlijk, wij snappen die mentaliteit niet.”
bron
https://www.telegraaf.nl/(...)k-stel-gine-en-davidSpijtig hoor, beetje naïef maar gun ze het allerbeste.