Depressie & Angst #165

Foto's teruggevonden!

quote:

Op dinsdag 31 december 2019 14:13 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Foto's teruggevonden!

Was het android of a pple?

quote:

Op dinsdag 31 december 2019 15:53 schreef Burner82 het volgende:

[..]

Was het android of a pple?

Apple zal het idd vast ook hebben, maar ben niet echt thuis in de Apple wereld. Dus geen idee hoe die het noemen haha.

Gaat me mij weer ff paar dagen iets minder, maar weer minder zwaar dan de vorige keer.

Android.

Verder ff kut.. ging van oud en nieuw met de familie naar oud en nieuw met mn zus en zwager naar alleen op de bank... dr is zoveel mist dat t niet veilig is om mijn kant op te komen.. baal dr van.

quote:

Op dinsdag 31 december 2019 16:53 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Android.

Verder ff kut.. ging van oud en nieuw met de familie naar oud en nieuw met mn zus en zwager naar alleen op de bank... dr is zoveel mist dat t niet veilig is om mijn kant op te komen.. baal dr van.

Daarom is er fok!

quote:

Op dinsdag 31 december 2019 16:53 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Android.

Verder ff kut.. ging van oud en nieuw met de familie naar oud en nieuw met mn zus en zwager naar alleen op de bank... dr is zoveel mist dat t niet veilig is om mijn kant op te komen.. baal dr van.

Hier was het de hele dag mistig en nu ineens niks meer...

Die paniekaanval die gister niet kwam... die kwam toch... nu! Veel spanning in mn lijf opgebouwd en zit te vechten tegen de slaap dus toen kwam t eruit. Ik wil zo ook lkkr slapen.

quote:

Op dinsdag 31 december 2019 23:40 schreef Nijna het volgende:
Hier in Drenthe is het enorm mistig, gelukkig lekker thuis, ik kijk enorm uit naar mn bed. Laat het maar 12 uur zijn dan kunnen we gaan pitten.

om 12 uur, kun je hier veel, maar niet slapen.. dat is al sinds 20:00 onmogelijk.. Lijkt wel een oorlogsgebied hier

quote:

Op dinsdag 31 december 2019 23:42 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Die paniekaanval die gister niet kwam... die kwam toch... nu! Veel spanning in mn lijf opgebouwd en zit te vechten tegen de slaap dus toen kwam t eruit. Ik wil zo ook lkkr slapen.

Denk aan de mooie dingen van de afgelopen 10 jaar. Een decennium komt op zijn einde.
Focus op het mooie van de afgelopen tijd, kijk uit naar het mooie van de komende 10 jaar!

In 2020, there was a war between men and machines.... It looked like... Nou ja, als ik naar buiten kijk... De tering wat een slagveld hier.

quote:

Op woensdag 1 januari 2020 00:21 schreef An_0_Niem het volgende:

[..]

Waar woon je? Ik in Den Haag. Geen doen hier

Limburg hier. Nu veel siervuurwerk, rest van de dag waren de knallen...

Happy new year lieffies! Dat t maar een mooi stabiel fijn jaar mag worden

Happy new year!

Gelukkig nieuwjaar :)

Wil hier ook even gaan meepraten, want zit toch wel met mezelf in de knoop.

Korte samenvatting : altijd een mentaal gezonde man met veel vrienden. Niet de allergrootste flapuit die je zult tegenkomen, maar ik had altijd wel een praatje / grapje paraat en kon prima met deze of geen praten.

Rond 23e ging het een beetje mis : paniekaanvallen tijdens studie, die leidde weer tot sociale isolatie /terugtrekken, wat uiteindelijk zich als een olievlek uitbreidde naar een soort algehele sociale fobie.

In in 2016 (26e) met psych wel stappen gemaakt, waardoor ik ben afgestudeerd en ten minste wel aansluiting heb gevonden bij het normale leven (baan, huis, vrienden tot op zekere hoogte). Maar vooral na een periode zoals nu met veel sociale verplichtingen, merk ik toch dat ik niet meer de persoon ben die ik voor mijn 23e was.

Mentaal ervaar ik nog steeds vaak blokkades in het sociaal contact. Ik vind sociaal samenzijn met vrienden, familie etc. ook vaak spannend/ongemakkelijk. Met vrienden drink ik ook altijd stevig door, omdat ik me anders niet op mijn gemak voel. 2e kerstdag kwamen er een oom en tante eten die ik al jaren niet had gezien en die altijd een redelijk uitgesproken mening hebben. Normaal dacht ik : schijt aan, maar nu zit ik de hele avond mezelf toch ongemakkelijk te voelen en ben ik licht gespannen.

Ik praat ook niet zo makkelijk meer tegen/met mensen. Zowel bekenden als vreemden. Gisteren vierden we oud en nieuw bij een vriend die op 10 hoog woont. Op het vuurwerkmoment stappen we in de lift naar beneden, en twee etages later stapt een ouder echtpaar in. Normaal had ik dan altijd een leuk grapje/praatje klaar om het ijs te breken, maar nu sta ik met mijn bek vol tanden. Weet gewoon niet wat te zeggen. Sowieso vind ik 1 op 1 contact sindsdien best lastig. Ben altijd wat gespannen, van hoe ik het gesprek gaande ga houden enzo. Juist daardoor blokkeer ik, en na 10/20 zinnen over en weer is het van ''ehh, tja''. Ik merk ook dat ik een gespannen / ongemakkelijke lichaamshouding heb..

Hier wil ik in 2020 wel aan gaan werken, want het maakt het leven erg lastig en bovendien daten bijna onmogelijk.

quote:

Op woensdag 1 januari 2020 15:54 schreef Scrapyard het volgende:
Gelukkig nieuwjaar :)

Wil hier ook even gaan meepraten, want zit toch wel met mezelf in de knoop.

Korte samenvatting : altijd een mentaal gezonde man met veel vrienden. Niet de allergrootste flapuit die je zult tegenkomen, maar ik had altijd wel een praatje / grapje paraat en kon prima met deze of geen praten.

Rond 23e ging het een beetje mis : paniekaanvallen tijdens studie, die leidde weer tot sociale isolatie /terugtrekken, wat uiteindelijk zich als een olievlek uitbreidde naar een soort algehele sociale fobie.

In in 2016 (26e) met psych wel stappen gemaakt, waardoor ik ben afgestudeerd en ten minste wel aansluiting heb gevonden bij het normale leven (baan, huis, vrienden tot op zekere hoogte). Maar vooral na een periode zoals nu met veel sociale verplichtingen, merk ik toch dat ik niet meer de persoon ben die ik voor mijn 23e was.

Mentaal ervaar ik nog steeds vaak blokkades in het sociaal contact. Ik vind sociaal samenzijn met vrienden, familie etc. ook vaak spannend/ongemakkelijk. Met vrienden drink ik ook altijd stevig door, omdat ik me anders niet op mijn gemak voel. 2e kerstdag kwamen er een oom en tante eten die ik al jaren niet had gezien en die altijd een redelijk uitgesproken mening hebben. Normaal dacht ik : schijt aan, maar nu zit ik de hele avond mezelf toch ongemakkelijk te voelen en ben ik licht gespannen.

Ik praat ook niet zo makkelijk meer tegen/met mensen. Zowel bekenden als vreemden. Gisteren vierden we oud en nieuw bij een vriend die op 10 hoog woont. Op het vuurwerkmoment stappen we in de lift naar beneden, en twee etages later stapt een ouder echtpaar in. Normaal had ik dan altijd een leuk grapje/praatje klaar om het ijs te breken, maar nu sta ik met mijn bek vol tanden. Weet gewoon niet wat te zeggen. Sowieso vind ik 1 op 1 contact sindsdien best lastig. Ben altijd wat gespannen, van hoe ik het gesprek gaande ga houden enzo. Juist daardoor blokkeer ik, en na 10/20 zinnen over en weer is het van ''ehh, tja''. Ik merk ook dat ik een gespannen / ongemakkelijke lichaamshouding heb..

Hier wil ik in 2020 wel aan gaan werken, want het maakt het leven erg lastig en bovendien daten bijna onmogelijk.

Welkom
Zoals je het verteld, lijkt het wel alsof de angst om geen praatje te kunnen maken, de angst in stand houdt. En daardoor geen praatje kunt maken.

Ik woon 8 hoog, dus ik sta regelmatig in de lift. Ik kom ook niet verder dan:¨Hoi en Hoie" (ben een Limbo), maar ik zou ook niet weten waarom ik met mensen waar ik 20 seconden mee in 1 ruimte ben, een gesprek zou moeten voeren.

Qua familie herken ik het wel hoor, ik zie ze weinig en heb ook niet veel te vertellen, ik maak ook niet veel mee...
Met vrienden, tsja, meestal heeft de ander wel wat te vertellen. Maar met mijn beste vrienden, kan ik gewoon een half uur stil zijn, er is geen druk om te praten, grapjes te maken oid.

Ik denk dat je je te druk maakt, maar ja, fok-psychologie, moet je je niet teveel van aantrekken

quote:

Op woensdag 1 januari 2020 15:54 schreef Scrapyard het volgende:
Gelukkig nieuwjaar :)

Wil hier ook even gaan meepraten, want zit toch wel met mezelf in de knoop.

Korte samenvatting : altijd een mentaal gezonde man met veel vrienden. Niet de allergrootste flapuit die je zult tegenkomen, maar ik had altijd wel een praatje / grapje paraat en kon prima met deze of geen praten.

Rond 23e ging het een beetje mis : paniekaanvallen tijdens studie, die leidde weer tot sociale isolatie /terugtrekken, wat uiteindelijk zich als een olievlek uitbreidde naar een soort algehele sociale fobie.

In in 2016 (26e) met psych wel stappen gemaakt, waardoor ik ben afgestudeerd en ten minste wel aansluiting heb gevonden bij het normale leven (baan, huis, vrienden tot op zekere hoogte). Maar vooral na een periode zoals nu met veel sociale verplichtingen, merk ik toch dat ik niet meer de persoon ben die ik voor mijn 23e was.

Mentaal ervaar ik nog steeds vaak blokkades in het sociaal contact. Ik vind sociaal samenzijn met vrienden, familie etc. ook vaak spannend/ongemakkelijk. Met vrienden drink ik ook altijd stevig door, omdat ik me anders niet op mijn gemak voel. 2e kerstdag kwamen er een oom en tante eten die ik al jaren niet had gezien en die altijd een redelijk uitgesproken mening hebben. Normaal dacht ik : schijt aan, maar nu zit ik de hele avond mezelf toch ongemakkelijk te voelen en ben ik licht gespannen.

Ik praat ook niet zo makkelijk meer tegen/met mensen. Zowel bekenden als vreemden. Gisteren vierden we oud en nieuw bij een vriend die op 10 hoog woont. Op het vuurwerkmoment stappen we in de lift naar beneden, en twee etages later stapt een ouder echtpaar in. Normaal had ik dan altijd een leuk grapje/praatje klaar om het ijs te breken, maar nu sta ik met mijn bek vol tanden. Weet gewoon niet wat te zeggen. Sowieso vind ik 1 op 1 contact sindsdien best lastig. Ben altijd wat gespannen, van hoe ik het gesprek gaande ga houden enzo. Juist daardoor blokkeer ik, en na 10/20 zinnen over en weer is het van ''ehh, tja''. Ik merk ook dat ik een gespannen / ongemakkelijke lichaamshouding heb..

Hier wil ik in 2020 wel aan gaan werken, want het maakt het leven erg lastig en bovendien daten bijna onmogelijk.

Je hoeft ook niet met iedereen te kletsen he
Ik ben ook niet meer de sociale flapuit die ik 10 jaar geleden was (nu 32). Misschien leg je de lat voor jezelf te hoog?

Ik ben zo blij dat de feestdagen weer voorbij zijn, terug naar regelmaat en gezond eten..

Mn is op dit moment onderweg naar mij♡ btj jammer van alle buikklachten maar trekt zo vast weg hoop ik

quote:

Op woensdag 1 januari 2020 16:17 schreef Burner82 het volgende:

[..]

Welkom
Zoals je het verteld, lijkt het wel alsof de angst om geen praatje te kunnen maken, de angst in stand houdt. En daardoor geen praatje kunt maken.

Ik woon 8 hoog, dus ik sta regelmatig in de lift. Ik kom ook niet verder dan:¨Hoi en Hoie" (ben een Limbo), maar ik zou ook niet weten waarom ik met mensen waar ik 20 seconden mee in 1 ruimte ben, een gesprek zou moeten voeren.

Qua familie herken ik het wel hoor, ik zie ze weinig en heb ook niet veel te vertellen, ik maak ook niet veel mee...
Met vrienden, tsja, meestal heeft de ander wel wat te vertellen. Maar met mijn beste vrienden, kan ik gewoon een half uur stil zijn, er is geen druk om te praten, grapjes te maken oid.

Ik denk dat je je te druk maakt, maar ja, fok-psychologie, moet je je niet teveel van aantrekken

Dankjewel

klopt, het is angst voor de angst. Over de sociale vaardigheden an sich beschik ik wel. Ik heb nu ook veel meer. ''last'' dan voorheen van het feit dat ik me zodanig ongemakkelijk kan gaan voelen bij sommige. personen dat dit een paniek aanval kan triggeren. Vooral wanneer met deze personen opgesloten in één ruimte.

Bijvoorbeeld met mijn manager. Prima kerel, maar er is wel sprake van een gezagsverhouding. Omdat hij ook op een bepaald ''niveau'' acteert en veel ervaring heeft, heb ik het gevoel kwetsbaar te zijn en dat hij dwars door mij heen kijkt (al valt er dan weinig te ontdekken).

Daar kan ik zo ongemakkelijk van worden, dat. ik altijd een beetje gespannen ben als hij met me praat of een gesprek aangaat.

Maar ik leg de lat idd wel hoog. Als ik ga opletten, duren de gesprekken van anderen ook niet altijd heel lang. Maar ik voel me dan toch wel verantwoordelijk. Gisteren met oud en nieuw zat ik naast de vriendin van een goede vriend die ik niet zo vaak zie of spreek (en niet zo goed ken). Dan praten we wel wat, maar het is niet zo dat we een half uur lang in een heel diepgaand/geamuseerd gesprek verwikkeld raken. Maar misschien is dat ook niet iets om mezelf heel erg aan te rekenen. Je hoeft dat ook niet met iedereen te hebben.

Alleen m.b.t. het lift-voorbeeld, maar ook een spontane opmerking van een (semi) vreemde op straat, mompel ik vaak maar iets en heb ik geen adequaat/scherp antwoord klaar of een makkelijk/ontspannen praatje. 10 jaar terug had ik dat wel, dacht ik minder na en was ik daar makkelijker mee.

quote:

Op woensdag 1 januari 2020 19:55 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Je hoeft ook niet met iedereen te kletsen he
Ik ben ook niet meer de sociale flapuit die ik 10 jaar geleden was (nu 32). Misschien leg je de lat voor jezelf te hoog?

Ik ben zo blij dat de feestdagen weer voorbij zijn, terug naar regelmaat en gezond eten..

Mn is op dit moment onderweg naar mij♡ btj jammer van alle buikklachten maar trekt zo vast weg hoop ik

Klopt wat je zegt, zoals hierboven ook aangegeven : leg de lat ook wel hoog en voel mezelf vaak volledig verantwoordelijk voor het verloop van gesprekken. Ook meer op m'n hoede m.b.t. wat ik doe / zeg. En idd: je hoeft niet met iedereen urenlange gesprekken te voeren. Alleen ik wil wel gaan leren me wat minder snel ongemakkelijk te voelen, dat heb ik nu soms zelfs als ik 1 op 1 praat met wat oude basisschoolvrienden.

Idd lekker dat alles weer voorbij is, al vind ik deze periode van feestdagen vaak ook een hele veilig-voelende/nostalgische periode

De drukke dagen zijn geweest goed doorgekomen alleen een beetje onrust door m'n lichaam blijft. Zal nog wel moeten slijten ofzo.

quote:

Op donderdag 2 januari 2020 17:03 schreef MatthijsDJ het volgende:
De drukke dagen zijn geweest goed doorgekomen alleen een beetje onrust door m'n lichaam blijft. Zal nog wel moeten slijten ofzo.

Heb ik ook heel erg de laatste dagen.

quote:

Op donderdag 2 januari 2020 17:39 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Heb ik ook heel erg de laatste dagen.

Raar he, terwijl er niks aan de hand is.. Soms raak ik er wat moedeloos van, bang voor terugval etc..

De rust en regelmaat is weg... daar reageer ik niet zo lekker op

Bijna maandag dan trekt het hopenlijk snel weer recht.

Maar t gaat al wel beter, gister goed gesprek gehad met mn date, hij had mij eerder zn scharrel genoemd maar dat vind ik geen fijne benaming... woensdag was hij hier toen mn dochter onverwachts beneden stond met een bloedneus en dat heeft hij zo lief aangepakt dat mijn dochter nu groot fan is.

Anyway hij geeft aan dat ik inmiddels meer dan een scharrel ben

Ga m heel cheesy op date meenemen op valentijnsdag, tenminste als hij dan vrij is.

Het blijkt een kwakkelweek voor mij. Nu de drama kerst en oud en nieuw eindelijk voorbij zijn gaat nog niet alles meteen geweldig zoals ik had verwacht.
Deze week paar paniekaanval en huilbuien gehad. Gelukkig krijg ik goede begeleiding.
Ik heb wel last van zelfmoordgedachten maar die komen al wanneer ik een ei laat vallen.
Die neem ik niet zo serieus. Trekt wel weer weg.

Ik ben vandaag naar het zwembad geweest. Superspannend maar het was wel lekker. Daarna was ik zo verschrikkelijk moe dat ik dan ook weer snel in paniek ben

Morgen lekker weekeind. Ik heb nog een bakmix gered uit de uitverkoopbak van de Jumbo en nog 12 euro op de bank voor deze week. Dus dat komt wel goed.

Bijzonder, ik bedacht mij net dat er helemaal niemand is die echt weet hoe met mij gaat. Kan je vertellen dat je humeur daarvan niet beter wordt.