Esther (33) redde meisje dat door dertien honden bijna verscheurd werd: ‘Ze wilden haar opeten’
Een middagje winkelen met haar vriend in Maastricht eindigde voor de 33-jarige Esther Tuls in een nachtmerrie. Een meisje van elf werd voor hun ogen gruwelijk aangevallen door dertien zeer agressieve honden. Met gevaar voor eigen leven bevrijdde het tweetal het tienermeisje uit haar benarde situatie. Deze week, zes jaar later, werden ze gehuldigd voor hun heldendaad. ,,Ik heb heel lang in therapie gezeten.”
Het moest een gezellige, romantische dag worden voor Esther Tuls uit Schoonhoven en haar Vlaamse vriend Jurgen Mariën. Op zondag 2 februari 2014 reden ze na een dagje winkelen in Maastricht langs een akker in Riemst, net over de Limburgse grens. Ineens zagen ze een grote groep honden wild over het veld stuiteren.
Vreemd, dacht Esther. ,,We dachten eerst dat er een dood beest op de grond lag. Maar toen we verder reden, zagen we ineens een kinderfiets langs de weg liggen. En toen hoorden we het. Gegil, vreselijk veel gegil. Het ging door merg en been.”
Vel van haar arm
Van een afstandje zag Esther hoe een jong meisje als een lappenpop heen en weer werd geslingerd door een bende dolle honden. De 11-jarige Yuki werd tientallen keren gebeten en verloor het vel van haar arm. Wild stampte ze om zich heen, waar de honden alleen maar feller op reageerden. Ze beten haar in bijna alle ledematen. Een chocoladereep die ze nog vast had, smeet ze ver weg in een laatste poging de honden af te leiden. De dertien bouviers en labradors hadden echter enkel oog voor het blonde meisje en lieten niet los.
,,Het was echt verschrikkelijk om te zien”, zegt Esther. ,,Die honden waren zó vals, zó agressief. Ze waren er echt op uit haar levend te verscheuren. Haar op te eten. Ze zat helemaal onder het bloed en had bijna niets meer aan. Al haar kleren waren eraf gescheurd. Mijn vriend pakte snel een grote stok en rende brullend op de honden af. Natuurlijk waren we bang dat de honden ons ook zouden grijpen, maar we moesten en zouden dat meisje helpen.”
‘Zij waren mijn redding’
Het stel kwam net op tijd. ,,We legden het meisje snel in de auto en reden samen met een bewoner uit de buurt naar het ziekenhuis. Daar is ze met spoed geopereerd. Ik durf wel te stellen dat als wij er niet waren geweest, Yuki het niet meer had kunnen navertellen.” Het tienermeisje beaamt dat. ,,Zij waren mijn redding. Als ze daar niet toevallig passeerden, zat ik hier niet meer.”
De honden die Yuki aanvielen, bleken te zijn ontsnapt bij een hondenfokker uit de buurt. Ze werden allemaal gevangen en afgemaakt. Het conflict tussen de hondenfokker en de ouders van Yuki leidde tot een slepende rechtszaak die tot op de dag van vandaag doorettert. Overigens ook de reden waarom Esther en Jurgen nu pas gehuldigd worden voor hun heldendaad. ,,Ik hoop dat Yuki en haar familie krijgen waar ze recht op hebben”, zegt Esther. ,,Die honden waren zwaar verwaarloosd en helemaal opgefokt. Daar moet verantwoording voor worden afgelegd.”
Paniekaanvallen
Het weerzien met Yuki in het gemeentehuis van Antwerpen voor de huldiging afgelopen dinsdag was zoals altijd bijzonder en emotioneel. ,,Wij hebben door de gebeurtenissen een hele speciale band gekregen”, zegt Esther. ,,Er is eigenlijk altijd wel contact geweest. Yuki en haar ouders zijn ons erg dankbaar voor wat we hebben gedaan, maar voor ons is het inmiddels heel normaal geworden. Ik denk dat iedereen zo zou hebben gereageerd in een noodsituatie. Dan handel je uit instinct.”
De heftige gebeurtenissen hielden Esther wel lange tijd in haar greep. Ze kreeg nachtmerries, paniekaanvallen en beleefde het moment steeds weer opnieuw. ,,Ik kreeg in Maastricht professionele hulp van een psycholoog die ook oorlogsveteranen behandelde. Ik had echt een heel zwaar trauma. Een verschrikkelijke dag was het, maar achteraf ben ik heel blij en dankbaar dat we op dat moment daar waren. Dat Yuki nog in leven is.”
Schaamte
Met Yuki gaat het naar omstandigheden goed. Ze neemt geen blad voor de mond, staat haar mannetje én weet goed wat ze wil. Maar ze blijft een jong meisje. ,,Ja, ik schaam me soms voor mijn littekens’’, zegt ze tegen Het Laatste Nieuws. ,,Sindsdien ging ik nog maar één keer zwemmen, maar ik werd al snel uitgelachen door een groepje jongens. Dat doe ik dus niet meer. In de zomer bedek ik mijn armen meestal, tenzij ik bij vrienden of familie ben. Telkens het verhaal opnieuw uitleggen aan nieuwe mensen is soms vervelend, maar tegelijk besef ik dat dit bij mij hoort. Ik heb geen panische angst voor honden en heb de dingen een plaats kunnen geven.”
,,Natuurlijk denk ik nog geregeld aan die dag. Misschien vreemd, maar een haardroger kan ik nog moeilijk verdragen. De warme lucht en wind in mijn gezicht maakt me angstig. Onbewust een link naar het gehijg van de honden? Geen idee. Mijn haar droog ik nu altijd met het hoofd naar beneden.”
Hoeveel euro schadevergoeding Yuki al kreeg? ,,Nog geen enkele euro in praktijk”, vertelt vader Ruud. ,,In februari komt de zaak nog eens voor en we hopen dan op een vergoeding van 17.000 euro. Voorlopig is het een geduw en getrek en staan we na zes jaar nog even ver. Yuki wil verder met haar leven.”
Onschuld
De hondenfokker houdt vol dat hij onschuldig is. ,,Ik weet niet wat er gebeurd is”, zei hij jaren geleden voor de rechtbank. ,,Ze zijn niét uitgebroken. Vier van de dieren waren drachtig, dus ze konden niet over een hek springen. Iemand heeft ze losgelaten. Wie? Dat kan ik niet zeggen. Ik woon in een vieze buurt, vlak aan de Nederlandse grens.”
Dat de dieren ontkomen zijn is niet zijn schuld, vindt de hondenfokker. En dat ze Yuki aangevallen hebben ook niet. ,,Er komen thuis zo veel mensen over de vloer. Nog nooit werd iemand gebeten. Trouwens, hebt u ooit al in de krant gelezen dat een bouvier iemand gebeten heeft?”
Geen incidenten
Waardoor de honden zo agressief werden, heeft de politie nooit met zekerheid kunnen vaststellen. Volgens de ouders zou de gemeente in elk geval niet genoeg gedaan hebben om de aanval te voorkomen. De zaak kwam voor de rechter, die de gemeente en de burgemeester niet verantwoordelijk achtte.
De argumenten van de ouders bleken ongegrond. Riemst had op het moment van de feiten geen reden om verontrust te zijn over de uitbating van de hondenfokkerij. Er waren geen eerdere incidenten met de honden bekend en het erf van de fokker was goed omheind. De gemeente had die omheining zelfs als voorwaarde opgelegd om de vergunning te verkrijgen. Alles wijst erop dat de honden die bewuste dag door onachtzaamheid van de fokker uitgebroken waren.
https://www.ad.nl/binnenl(...)aar-opeten~a07aa8b1/