100% eensquote:Op maandag 28 oktober 2019 12:19 schreef Ringo het volgende:
Linkedin staat vol met zulk gelul, dus die kinderen worden netjes voorbereid op een deugd- en arbeidzame toekomst.
Het is nog best leuk werk, vind ik althans. Lekker buiten zonder zorgen en je ziet wat er in het dorp gebeurd. Daar is niks mis mee. Ook prima voor kinderen om te doen en iets te leren.quote:Op maandag 28 oktober 2019 12:16 schreef Ringo het volgende:
Vroeger heette dit anders: “saai klotewerk waar je leuk voor betaald wordt.” Niemand was bang om het in die termen over zulk werk te hebben.
Maar die leuke betaling wordt steeds minder en wat overblijft is het saaie klotewerk. Dat bekt niet zo lekker en daarom bedriegen we elkaar met allerlei leugens en prietpraat uit de neoliberale hoed over verantwoordelijkheid, resultaten en klantwaardering.
Ik vond het ook helemaal niet erg om elke dag mʼn krantenwijkje te moeten lopen, ik maalde niet om slecht weer en ook niet om half zes in de ochtend. Maar het feit dat ik ervoor betaald kreeg, en niet eens weinig ook (voor een gastje van vijftien) gaf wel de doorslag.quote:Op maandag 28 oktober 2019 14:47 schreef LXIV het volgende:
Het is nog best leuk werk, vind ik althans. Lekker buiten zonder zorgen en je ziet wat er in het dorp gebeurd. Daar is niks mis mee. Ook prima voor kinderen om te doen en iets te leren.
Is dat neokapitalistisch? Ik denk juist dat vroeger veel beroepen als een roeping werden gezien en je als persoon onlosmakelijk verbonden was aan je werk. Denk aan de boer, de soldaat, de leraar, de verpleegster, de pastoor, de dokter.quote:Op maandag 28 oktober 2019 18:08 schreef Ringo het volgende:
[..]
Ik vond het ook helemaal niet erg om elke dag mʼn krantenwijkje te moeten lopen, ik maalde niet om slecht weer en ook niet om half zes in de ochtend. Maar het feit dat ik ervoor betaald kreeg, en niet eens weinig ook (voor een gastje van vijftien) gaf wel de doorslag.
In het neokapitalistische frame wordt je iets anders verteld: daarin geeft werk op zich betekenis aan je leven, uit het werk dien je levenskracht te putten; dat je er ook nog eens geld voor krijgt, al is het niet genoeg voor de huur en je dagelijkse boterham, dat is van ondergeschikt belang. Het geeft in deze tijd blijk van een lage arbeidsmoraal om werk alleen te zien als een bron van inkomsten: werk is immers zingeving, los van de betaling die er tegenover staat. Wie zijn werk vooral wil zien als een baantje dat geld oplevert, roept de verdenking over zich af te parasiteren op collegaʼs. Immers, mijn werk, dat ben ik. Pas via je werk besta je voor anderen.
Ik heb altijd met veel plezier bij een tuinder gewerkt. Daar was een vaste ploeg van jongens, wij mochten ook trekker rijden en kregen meer betaald. In juni kwamen de meisjes van Mavo, Havo en VWO die waren afgestudeerd. Daar vrijden wij dan de hele zomer mee.quote:Op maandag 28 oktober 2019 20:57 schreef Franny_G het volgende:
Ach kom, mijn vader heeft z'n leven lang krom gelegen als tuinder, maar dat was geen roeping, dat was gewoon omdat zijn vader dat zo had bepaald en hij nu eenmaal een broodwinning moest hebben en geen opleiding had.
Hard werken deed je, een andere optie was er niet. Hard werken is een plicht. Zoals ik als veertienjarige ook gewoon hele zomer moest tomaten plukken, tomaten sorteren, kistjes papieren, en het gras moest maaien. Daar kreeg ik dan wel geld voor, dat was leuk, maar ik deed het bovenal en simpelweg omdat het moest. Iedereen draagt z'n steentje bij, lui zijn komt niet voor in ons woordenboek.
Die term moest ik even opzoeken, maar ik weet nu wat het betekent.quote:
Of dat de ander te weinig verdient om de huur te betalen, die ook nog eens veel te hard stijgt, omdat de markt dat zou willen. En als de markt het wil, dient gij te zwijgen. De samenleving als economische motor die met “menselijk kapitaal” als brandstof draaiende wordt gehouden.quote:Op maandag 28 oktober 2019 20:52 schreef LXIV het volgende:
Wat ik typisch neoliberaal/neokapitalistisch vind is dat het juist om het geld draait, maar dat het rechtvaardig is dat de een 500x meer verdient dan de ander, omdat de markt dat zou willen.
Dat een dergelijk systeem niet duurzaam is weet iedereen.quote:Op dinsdag 29 oktober 2019 08:12 schreef Ringo het volgende:
En of je deze trend nu neoliberalisme noemt of neokapitalisme of een uitwas van het vrijemarktevangelie: het is een jonge trend die oud genoeg is om in te zien wat de reikwijdte ervan is en om te erkennen dat de neergang al is ingezet, wat natuurlijk aanleiding is voor allerlei voorspellingen over het definitieve einde.
Dat vraag ik me af. Het besef dat de neoliberale weg van eeuwigdurende groei een heilloze weg is, die mens en wereld schaadt, is bij velen pas onlangs ingedaald. Het is nog niet meer dan een bewustwording, een sluimerend, onbestemd aha-gevoel van collectief falen. Wat er moet gebeuren, wat we moeten doen om dat falen te herstellen, is nog lang niet duidelijk. Er is geen tastbaar alternatief.quote:Op dinsdag 29 oktober 2019 08:31 schreef LXIV het volgende:
Dat een dergelijk systeem niet duurzaam is weet iedereen.
Mijn buurvrouw was het onkruid op haar oprit aan het spuiten met een of ander vergif. Ze vertelde me dat haar man dit spul speciaal in België had gehaald omdat het daar tenminste nog goed werkte. Ik vertelde haar dat de insecten dreigenden af te sterven omdat we veel te veel gif gebruiken en dat wij daarna aan de beurt waren. Ze keek me peinzend aan en zei toen 'maar ik vind een schone stoep toch ook wel belangrijk hoor'quote:Op dinsdag 29 oktober 2019 10:26 schreef Ringo het volgende:
[..]
Dat vraag ik me af. Het besef dat de neoliberale weg van eeuwigdurende groei een heilloze weg is, die mens en wereld schaadt, is bij velen pas onlangs ingedaald. Het is nog niet meer dan een bewustwording, een sluimerend, onbestemd aha-gevoel van collectief falen. Wat er moet gebeuren, wat we moeten doen om dat falen te herstellen, is nog lang niet duidelijk. Er is geen tastbaar alternatief.
Het is mooi dat je zulke mooie herinneringen hebt. Ik heb er wel een aantal maar de meeste zijn, om het zacht uit te drukken, niet al te best. Vooral de autovakanties waren een crime. Het is zelfs een wonder te noemen dat we de vele hebben overleefd. De leukste herinnering die ik heb is dat hij Knight Rider speelde door vooraf opgenomen tapes te gebruiken om met de auto te communiceren wanneer hij mij en m'n vriendjes heen en weer reed. Dat vond ik toen wel erg cool.quote:Op zaterdag 19 oktober 2019 08:00 schreef Claudia_x het volgende:
Toen wij kinderen kregen wist ik dat ik van m'n rijangst af moest komen. Mijn vader reed ons vroeger overal naartoe, want mijn moeder had geen rijbewijs. Mijn vader reed me naar paardrijdwedstrijden, naar schoolfeesten, naar mijn eerste vriendje. En hij reed zonder doel, gewoon om op de weg te zijn. Ik hebben alle uithoeken van Nederland gezien. Als we er zin in hadden reden we spontaan naar Brussel of Parijs. We aten dan in wegrestaurants en logeerden in hotels. Onderweg hadden we goede gesprekken en luisterden naar muziek. Er is iets met autorijden waardoor het makkelijker is om met elkaar te praten - of om samen te zwijgen zonder dat het ongemakkelijk wordt. Door al die autoritten heb ik mijn vader goed leren kennen en heb ik na zijn plotselinge dood nooit het gevoel gehad dat ik hem nog iets had willen vertellen.
En hoe zit dat met vliegen: ontneem je ze geen vliegvakanties vanwege de vliegangst?quote:Op zaterdag 19 oktober 2019 08:00 schreef Claudia_x het volgende:
Mijn moeder heeft die momenten met ons misgelopen en ik wist dat ik dat niet wilde. Ik heb op een bepaald moment een opfriscursus gedaan. Dat was een goede manier om mezelf aan het autorijden bloot te stellen in een situatie waarvan ik wist dat die relatief veilig was. Na de cursus ben ik bijna dagelijks gaan rijden. Heel vaak rijden is de beste manier om van de angst af te komen.
Het voordeel van mijn situatie is dat ik heb kunnen wennen aan het verdwijnen van de vader die ik had en ik nimmer een stabiele thuisbasis heb gekend. Niet dat het allemaal kommer en kwel was, maar er lagen wel een aantal frustraties. Met de plotselinge ommezwaai is dat allemaal een beetje weggevallen en werd ik ook vooral bevangen door alle verantwoordelijkheden. Niet alleen al het financiële en huishoudelijke maar ook het hele zorgaspect. Dat werd uiteindelijk een enorme bron van stress, temeer ik er goeddeels alleen voor stond gezien ook hij gescheiden is en ik alleen ben. Vooral toen er nog geen diagnose en externe hulp was.quote:Op zaterdag 19 oktober 2019 08:21 schreef Claudia_x het volgende:
Ik weet nog wel dat ik op het forum ooit schreef dat ik niet zonder mijn vader zou kunnen. Hij was er altijd en bood een stabiele thuisbasis waar ik naar terug kon keren. En ik hield zielsveel van m'n vader en wist dat hij van mij hield. Dat viel allemaal in één keer weg. Omdat mijn ouders waren gescheiden moest ik alles regelen, de verkoop van het huis toen de grote crisis net losbarstte en de afwikkeling van allerlei financiële kwesties. M'n broertje moest een nieuw huis en een nieuw perspectief zien te vinden.
Ik heb het er wel moeilijk mee gehad dat ik vrij jong veel verantwoordelijkheden kreeg, dat ik er alleen voor stond en dat er nooit meer iemand zou zijn die er onvoorwaardelijk voor mij was. Een verzachtende omstandigheid is dat ik mijn lief had. Tegelijkertijd is de romantische liefde voorwaardelijk. Mijn lief heeft zijn ouders nog. Ze zijn betrokken en hij kan altijd op hen terugvallen. Ik ben daar zo jaloers op geweest.
Dankje! Ik vind het ook maar niks om iemand sterkte te wensen, maar het ontvangen vind ik een stuk minder vervelend.quote:Op zaterdag 19 oktober 2019 08:51 schreef EP3 het volgende:
Dat lijkt me echt verschrikkelijk, LK. Om machteloos te moeten toezien hoe iemand - die je zo goed kent en waar je zielsveel van houdt - geleidelijk wegzinkt. En het lijkt me voor de getroffene zo mogelijk n nog grotere hel.
Het volgende voelt ook altijd zo nietszeggend met zulke uitzichtloze situaties, maar ik doe het toch;
Sterkte.
Ik had dat nooit gered als mij dat was overkomen op mijn zestiende. Maar mensen en misschien zelfs jongere mensen blijken weerbarstig. Dat merk ik nu ook weer; alles went en de emotie zwakt op den duur af. Het is wel lastig om te bepalen hoe je tragische dingen nou eigenlijk moeten interpreteren - om te weten wanneer je jezelf voor de gek houdt, en wanneer je oprecht met gezonde afstand naar iets kijkt. Ik heb net deze reactie teruggelezen en dan komt het ook vrij kil over, terwijl ik er emotioneel behoorlijk lang onder geleden heb. Misschien komt het omdat hij al een behoorlijke tijd stabiel is en ik lang niet meer ben geconfronteerd met een 'schrik-moment' waaruit blijkt dat hij nog achteruitgaat danwel 'verdwijnt'.quote:Op zaterdag 19 oktober 2019 23:02 schreef Franny_G het volgende:
Ja, dat kan ik me voorstellen. Mijn eerste lange relatie was met een jongen die al op z'n 16e allebei z'n ouders kwijt was. Allebei aan kanker, z'n vader stierf toen hij 12 was, z'n moeder toen hij 16 was. Ik heb in die relatie gezien en gevoeld hoe dat je voor altijd vormt. De eenzaamheid, de te grote verantwoordelijkheid, het gebrek aan onvoorwaardelijkheid. Toen het uitging, heb ik hem om die reden nooit helemaal los kunnen laten, tot op de dag van vandaag, alsof zijn verdriet ook een beetje mijn verdriet is geworden.
LK, veel sterkte, het is ontzettend zwaar en moeilijk, ik hoop dat je steun hebt van mensen om je heen.
Ik zeg nu dat ik alles verdeeel onder de familie en in mijn huis ga zetten. Of bijna alles. Zo veel mogelijk in ieder geval. Komt ook alvast van pas als de kinderen op kamers gaan.quote:Op donderdag 31 oktober 2019 09:32 schreef Claudia_x het volgende:
Dat is precies wat we met mijn vaders inboedel hebben gedaan: een container huren en alles erin mikken. We hebben er een paar weekeinden over gedaan en de hele familie heeft geholpen. M'n vader had een aantal broers en zussen die net zo waren als hij, dus die stopten intussen hun eigen voertuigen vol met spul.
Daar heb ik me dus nooit schuldig over gevoeld. Spullen zijn grotendeels betekenisloos als hun betekenisgever er niet meer is en dat besef is al moeilijk genoeg te dragen.
Mijn kinderen hebben wel 200+ knuffels. Dat is natuurlijk een berg rommel waardoor het nooit netjes is. Ik wilde dus de helft of zo in de kliko gooien. Mijn oudste dochter wist echter van iedere knuffel te vertellen wanneer, van wie en waarom ze hem gekregen had. "Dit beertje heet Tinus en dat heb je voor mij gewonnen tijdens de Vierdaagsefeesten in Nijmegen bij de Kop van Jut', etc.quote:Op donderdag 31 oktober 2019 10:57 schreef Lienekien het volgende:
. Maar deels voelt het ook als een geschiedenis die je weggooit.
Mijn dochter is precies als ik. Ze maakt drie stapels: wil ik houden, kan weg, twijfel. De categorie twijfel bekijkt ze aan het eind nog eens. Ze bedenkt wat we kunnen doen met de knuffels die weggaan. We leggen ze bijvoorbeeld in de gemeenschappelijke ruimte van het appartementencomplex van mijn schoonouders. Ze vindt het een leuk idee dat een ander er nog iets aan heeft.quote:Op donderdag 31 oktober 2019 11:16 schreef LXIV het volgende:
[..]
Mijn kinderen hebben wel 200+ knuffels. Dat is natuurlijk een berg rommel waardoor het nooit netjes is. Ik wilde dus de helft of zo in de kliko gooien. Mijn oudste dochter wist echter van iedere knuffel te vertellen wanneer, van wie en waarom ze hem gekregen had. "Dit beertje heet Tinus en dat heb je voor mij gewonnen tijdens de Vierdaagsefeesten in Nijmegen bij de Kop van Jut', etc.
Toen snapte ik wel dat het voor haar herinneringen warenen waarom ze er niet gemakkelijk afstand van deed. Vanaf dat moment zeur ik niet meer dat ze knuffels moet weggooien.
Ik vergeet nooit meer dit beeld van mijn vader: staande tussen spullen in een container, terwijl er van boven uit het raam nog spullen gegooid worden die hij opvangt.quote:Op donderdag 31 oktober 2019 08:40 schreef LXIV het volgende:
De grote angst van mijn moeder is dat we naar haar overlijden een afvalcontainer bestellen en al haar spulletjes daar dan ingooien.
Mijn vader was altijd in de tuin bezig en had daar van allelei dingen verzameld. Palen, gebroken dakpannen, stukken prikkeldraad etc. Je kent het wel. Toen hij overleed stond die container er binnen 2 maanden en werd alles er rücksichtloos ingegooid. Mijn vader had er jaren over gedaan om alles bij elkaar te sparen. Ook moest ik al snel de kippen slachten.
Toen ik net gestopt was ging ik wel eens lunchen 'van het uitgespaarde geld' ter motivatie. Dat was lastig vol te houden en nu is dit er voor in de plaats gekomen.quote:Op zondag 3 november 2019 23:34 schreef EP3 het volgende:
Je viert jaarlijks dat je gestopt bent met roken, LX? Of is dat gewoon een excuus om met het gezin uit eten te gaan?
Ik ben inmiddels meer dan 10 jaar gestopt met die smerige gewoonte en uiteraard ook blij dat ik er vanaf ben, maar die ommekeer vieren is echt nog nooit in me opgekomen. Laat staan om er een jaarlijks feestje van te maken, .
quote:Het grote aantal zitplaatsen is verdeeld over twee zalen, met ieder een eigen ambiance. De Gildezaal is voorzien van moderne design en warme kleuren, voor een eigentijdse uitstraling. De Wapenzaal kent daarentegen een wat meer klassiekere uitstraling. Alle ruimtes zijn voor mindervaliden overigens goed bereikbaar.
Het is toch wat.quote:Op maandag 4 november 2019 08:38 schreef Ringo het volgende:
een eigentijdse uitstraling. De Wapenzaal kent daarentegen een wat meer klassiekere uitstraling. Alle ruimtes zijn voor mindervaliden overigens goed bereikbaar.
Ik wist al dat een van jullie nieuwschierig zou worden en de site zou bezoeken en vervolgens dit zou lezen..quote:
Nee. Het is allemaal wel netjes hoor! Vroeger was het Wapen van Rosmalen een Frans-Nederlands restaurant.quote:Op maandag 4 november 2019 09:16 schreef Z het volgende:
Ik rook nu al weer net zo lang niet als ik wel gerookt heb (15 jaar).
Dit is een grappig twitter-account wat veel foto's troosteloze Chinese restaurants post. Past het WAPEN VAN ROSMALEN daar ook bij?
Vragen jullie kinderen nooit om er naar toe te mogen? Volgens mij is zo'n all you can eat toch altijd het Walhalla voor ieder kind?quote:Op maandag 4 november 2019 21:46 schreef Claudia_x het volgende:
Het laatste etentje voor m'n vaders dood was in een all you can eat/wok-restaurant. We mochten het vooral niet hebben over de risico's van zijn ophanden zijde operatie en wat te doen als hij zou komen te overlijden. Ik deed een paar pogingen en m'n vader liep dan maar weer een ronde langs het buffet. Het had een scène uit een roman van Wieringa kunnen zijn.
Goddank hoef ik nooit meer naar zo'n restaurant. Is er toch nog iets positiefs uit m'n vaders dood voortgekomen.
Ze weten niet eens wat het is. Gewoon onwetend houden. En als ze er wel om vragen, dan zeggen we 'hell no'.quote:Op dinsdag 5 november 2019 09:59 schreef Daav het volgende:
[..]
Vragen jullie kinderen nooit om er naar toe te mogen? Volgens mij is zo'n all you can eat toch altijd het Walhalla voor ieder kind?
Je had de folders ergens moeten dumpen.quote:Op maandag 4 november 2019 19:23 schreef LXIV het volgende:
[ afbeelding ]
Vandaag 400 van deze jongens de bus in gedaan. Zo zie je dat het zo veel meer is dan enkel en alleen 'foldertjes bezorgen'. Moet ik nu mijn dochter helpen en daarmee tevens de omvolking, of moet ik categoraal weigeren? Ethische dilemma's alom.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |