TTKLPT - En door..

Dat is precies wat we met mijn vaders inboedel hebben gedaan: een container huren en alles erin mikken. We hebben er een paar weekeinden over gedaan en de hele familie heeft geholpen. M'n vader had een aantal broers en zussen die net zo waren als hij, dus die stopten intussen hun eigen voertuigen vol met spul.

Daar heb ik me dus nooit schuldig over gevoeld. Spullen zijn grotendeels betekenisloos als hun betekenisgever er niet meer is en dat besef is al moeilijk genoeg te dragen.

Ik kan meepraten over die spullen. Ik zit al een beetje in die situatie met de spullen van mijn broer die vorig jaar overleden is, al zijn dat er niet zoveel. Die dozen staan nu maar een beetje in de weg. Er kan alleen eigenlijk niks bij. En van een deel van zijn spullen wil ik eigenlijk wel af, ook.

Mijn vader leeft niet meer. Al zijn spullen, op zijn kleding na, zijn nog waar ze waren toen hij stierf. Mijn moeder gaat ook geen tien jaar meer leven. En als ze onverhoopt naar een verpleegtehuis moet, moet het huis al voor haar overlijden leeg. Die containers doemen al regelmatig op voor mijn geestesoog. Ik bereid me daar emotioneel wel op voor. Wat Claudia verwoordt, is voor mij ook deels zo. Maar deels voelt het ook als een geschiedenis die je weggooit. En ik kan nog bedenken wat ik wél zou willen bewaren en waarom.

Mijn vader documenteerde veel. Een heel enkele keer trek ik een la open en lees ik iets. En het zijn telkens pareltjes. Ik had een map te pakken met mijn naam erop, waarin ook correspondentie aan leraren van de lagere school. Op eentje stond zelfs ‘Lien wist dit niet’. En dat klopt. En dan is het toch heel mooi om later zo te lezen dat mijn ouders destijds zo voor mij in de bres sprongen. Waar het beeld ook wel eens is geweest dat ze zich altijd een beetje op de achtergrond hielden en ik het zelf moest uitzoeken, weet ik nu dat ze zich toen echt wel van een paar dingen erg bewust waren en me steunden.

Over het leven met een dementerende ouder kan ik overigens ook meepraten.

quote:

Op donderdag 31 oktober 2019 11:16 schreef LXIV het volgende:

[..]

Mijn kinderen hebben wel 200+ knuffels. Dat is natuurlijk een berg rommel waardoor het nooit netjes is. Ik wilde dus de helft of zo in de kliko gooien. Mijn oudste dochter wist echter van iedere knuffel te vertellen wanneer, van wie en waarom ze hem gekregen had. "Dit beertje heet Tinus en dat heb je voor mij gewonnen tijdens de Vierdaagsefeesten in Nijmegen bij de Kop van Jut', etc.

Toen snapte ik wel dat het voor haar herinneringen warenen waarom ze er niet gemakkelijk afstand van deed. Vanaf dat moment zeur ik niet meer dat ze knuffels moet weggooien.

Mijn dochter is precies als ik. Ze maakt drie stapels: wil ik houden, kan weg, twijfel. De categorie twijfel bekijkt ze aan het eind nog eens. Ze bedenkt wat we kunnen doen met de knuffels die weggaan. We leggen ze bijvoorbeeld in de gemeenschappelijke ruimte van het appartementencomplex van mijn schoonouders. Ze vindt het een leuk idee dat een ander er nog iets aan heeft.

En ook zij kan bij elke knuffel een geschiedenis vertellen, want ze heeft een olifantengeheugen. Als je selectief bent in wat je houdt is er juist meer ruimte voor die herinneringen. We hebben bewaardozen en kijken daar zo nu en dan eens in. Dat is echt genoeg.

Ik heb ook niet alle spullen van mijn vader weggegooid. De vele foto's heb ik gehouden. Dat was genoeg, genoeg om er nog vaak naar te kijken en er blij mee te zijn. Maar ik wil van mijn huis geen altaar maken.

quote:

Op donderdag 31 oktober 2019 08:40 schreef LXIV het volgende:
De grote angst van mijn moeder is dat we naar haar overlijden een afvalcontainer bestellen en al haar spulletjes daar dan ingooien.

Mijn vader was altijd in de tuin bezig en had daar van allelei dingen verzameld. Palen, gebroken dakpannen, stukken prikkeldraad etc. Je kent het wel. Toen hij overleed stond die container er binnen 2 maanden en werd alles er rücksichtloos ingegooid. Mijn vader had er jaren over gedaan om alles bij elkaar te sparen. Ook moest ik al snel de kippen slachten.

Ik vergeet nooit meer dit beeld van mijn vader: staande tussen spullen in een container, terwijl er van boven uit het raam nog spullen gegooid worden die hij opvangt.

Op mijn 18e was mijn vader gedwongen het tuinbouwbedrijf inclusief ons ouderlijk huis waar hij zelf ook in was opgegroeid, te verkopen. En waar mijn moeder in zak en as zat daarover had hij een opmerkelijke opgeruimdheid over dit alles. Het huis moest leeg, ze gingen kleiner wonen en met een vreemd soort vreugde mieterde hij alles weg. Alsof hij alle ballast van dat bedrijf en wat daarmee verbonden was ook van zich af gooide.

Ik was 18 en keek vooral vooruit. Pas later realiseerde ik me dat bijna alles van mijn jeugd zonder nadenken was weggegooid: veel schoolwerk, oude knuffels, poppen etc.

Nu merk ik dat ik veel op hem lijk. Ik kan heel voorzichtig zijn met dingen weggooien en lang vasthouden aan van alles. Maar als ik de geest krijg en het zat ben, kan ik zomaar ineens bijna alles wegdoen. Of: als er eenmaal een beslissing genomen is, niet meer achterom kijken en de schepen achter je verbranden.

Je viert jaarlijks dat je gestopt bent met roken, LX? Of is dat gewoon een excuus om met het gezin uit eten te gaan?
_{Ik ben inmiddels meer dan 10 jaar gestopt met die smerige gewoonte en uiteraard ook blij dat ik er vanaf ben, maar die ommekeer vieren is echt nog nooit in me opgekomen. Laat staan om er een jaarlijks feestje van te maken, .}

Ik rook overigens nog steeds. Nu al een jaar of twintig. Daar moest ik ook maar eens mee ophouden.

quote:

Het grote aantal zitplaatsen is verdeeld over twee zalen, met ieder een eigen ambiance. De Gildezaal is voorzien van moderne design en warme kleuren, voor een eigentijdse uitstraling. De Wapenzaal kent daarentegen een wat meer klassiekere uitstraling. Alle ruimtes zijn voor mindervaliden overigens goed bereikbaar.

quote:

Op maandag 4 november 2019 08:38 schreef Ringo het volgende:
een eigentijdse uitstraling. De Wapenzaal kent daarentegen een wat meer klassiekere uitstraling. Alle ruimtes zijn voor mindervaliden overigens goed bereikbaar.

Het is toch wat.

Ik rook nu al weer net zo lang niet als ik wel gerookt heb (15 jaar).

Dit is een grappig twitter-account wat veel foto's troosteloze Chinese restaurants post. Past het WAPEN VAN ROSMALEN daar ook bij?

quote:

Op maandag 4 november 2019 09:39 schreef LXIV het volgende:
Chin. Ind. Spec. Rest.

https://www.youtube.com/p(...)Byweg_39M9v1zzpM-cMc

Aafke ftw.

Het laatste etentje voor m'n vaders dood was in een all you can eat/wok-restaurant. We mochten het vooral niet hebben over de risico's van zijn ophanden zijde operatie en wat te doen als hij zou komen te overlijden. Ik deed een paar pogingen en m'n vader liep dan maar weer een ronde langs het buffet. Het had een scène uit een roman van Wieringa kunnen zijn.

Goddank hoef ik nooit meer naar zo'n restaurant. Is er toch nog iets positiefs uit m'n vaders dood voortgekomen.

quote:

Op maandag 4 november 2019 21:46 schreef Claudia_x het volgende:
Het laatste etentje voor m'n vaders dood was in een all you can eat/wok-restaurant. We mochten het vooral niet hebben over de risico's van zijn ophanden zijde operatie en wat te doen als hij zou komen te overlijden. Ik deed een paar pogingen en m'n vader liep dan maar weer een ronde langs het buffet. Het had een scène uit een roman van Wieringa kunnen zijn.

Goddank hoef ik nooit meer naar zo'n restaurant. Is er toch nog iets positiefs uit m'n vaders dood voortgekomen.

Vragen jullie kinderen nooit om er naar toe te mogen? Volgens mij is zo'n all you can eat toch altijd het Walhalla voor ieder kind?

quote:

Op dinsdag 5 november 2019 09:59 schreef Daav het volgende:

[..]

Vragen jullie kinderen nooit om er naar toe te mogen? Volgens mij is zo'n all you can eat toch altijd het Walhalla voor ieder kind?

Ze weten niet eens wat het is. Gewoon onwetend houden. En als ze er wel om vragen, dan zeggen we 'hell no'.

@Daav, ben je een kloon of een nieuwe gebruiker?

quote:

Op maandag 4 november 2019 19:23 schreef LXIV het volgende:
[ afbeelding ]
Vandaag 400 van deze jongens de bus in gedaan. Zo zie je dat het zo veel meer is dan enkel en alleen 'foldertjes bezorgen'. Moet ik nu mijn dochter helpen en daarmee tevens de omvolking, of moet ik categoraal weigeren? Ethische dilemma's alom.

Je had de folders ergens moeten dumpen.