Mijn halve marathon in Amsterdam was best een wonder.
Vorige week niet zo hard gelopen en niet erg diep gegaan in Eindhoven, dus al snel hersteld. Ik had nog een harde intervaltraining en een langzame duurloop gedaan afgelopen week. Zondag lekker voor de lol lopen en om mijn broekje voor New York te testen. Lekker ontspannen onder 2 uur lopen en als het lekker zou gaan misschien wel een beetje richting 1:50h.
En toen deed mijn
TomTom een DNS.
Ach ja, geen ramp. Lopen doe ik nog steeds met mijn benen, en die wilden wel starten.
Ik had een startnummer overgenomen en startte in een startvak lager dan wat ik zelf zou hebben opgegeven. Dus geprobeerd naar voren te lopen, maar ondertussen waren de eerste startvakken al opengegaan en kwam iedereen langzaam in beweging. Ik zag nog wel net de 2:00h pacers voor me. Die hoopte ik gauw voorbij te lopen, geen zin om achter zo'n grote groep te blijven hangen.
Gelukkig had ik mijn telefoon goed opgeladen en kon ik Strava aanzetten, want niet gelogd is nog steeds niet gelopen.
Dat ding dus aangezet en in mijn broek gestopt, en vervolgens maar gewoon op gevoel lopen.
En dat gevoel was zo goed! Ik had geen idee wat voor tempo ik liep, maar ik moest sowieso al heel veel mensen inhalen. Sommige stukken waren best krap, ik moest er erg op letten niet op hakken te trappen. Dus veel slalommen, plots remmen etc. Ondanks dat liep ik superfijn, mijn benen voelden goed, mijn longen hadden voldoende lucht. Ik heb er echt heel veel plezier in gehad en heb de hele tijd met een lach rondgelopen en veel high fives uitgedeeld.
Werd even emotioneel toen ik een loper met één been op krukken zag lopen, wat een held!
Ik bleef maar mensen inhalen en verheugde me op het stuk bij het Rijksmuseum, want daar zouden supporters staan. Het duurde langer dan verwacht, maar toen hoorde ik ineens mijn naam. Mijn nichtje en neefje stonden er en probeerden mee te rennen om een foto te maken, helaas niet gelukt. En even later zag ik ineens een hand van een bekende: Vork!
Yeah, dat gaf me weer extra kracht. De laatste kilometers door het Vondelpark dacht ik dat ik langzamer ging, het werd toch ook wel ietsje lastiger en ik haalde niet meer zo hard anderen in. Heel even dacht ik 'had ik toch nog maar een 2e gelletje genomen, komt de man met de hamer nu? Die laat ik nu echt niet meer toeslaan!'. Ik wilde heel graag vol blijven houden en bleef mijn benen optillen. Uiteindelijk bleken dat de snelste kilometers te zijn geweest!
Toen het stadion in zicht kwam kreeg ik een beetje kippenvel, dat was zo'n bijzonder gevoel. De laatste paar honderd meter kreeg ik vleugels en ben die baan buitenom op gesprint.
Wat voelde ik me goed! En kaboom: een PR!
Bizar om te bedenken dat dit nu de tweede keer is dat ik een PR op de halve loop, een week na een hele. De vorige keer was al wel 2,5 jaar geleden. De laatste twee jaar was ik langzamer geworden, dus ik had echt niet meer verwacht dat ik nu nog een PR zou lopen.
Ik moet dan ook altijd een beetje lachen als mensen vragen of het niet ongezond is om meer dan een marathon per jaar te lopen.
Sinds ik marathons loop voel ik me fitter dan ooit.