Contact verbroken met familie, wie heeft er ervaring mee?

quote:

Op dinsdag 24 september 2019 15:04 schreef qajariaq het volgende:

[..]

Zo zie je maar weer, als je uit een moeizaam gezin komt dan blijft dat je hele leven van invloed op je sociale vaardigheden. Geloof me, daar moet je heel hard en altijd aan werken als het contact met je ouders wat moeizaam verliep. Het gaat nooit over.

Zo als jij het brengt leg je de schuld bij de kinderen. De werkelijkheid is vaak anders.

De werkelijkheid kan zeker anders zijn, absoluut. Echter: het ligt soms ook wel degelijk WEL aan het kind. Zeker als de andere kinderen wel normaal met pa en ma om gaan.

quote:

Op dinsdag 24 september 2019 11:04 schreef SEMTEX het volgende:
Ik heb het contact in 2011 (meen ik) verbroken met mijn (narcistische) vader omdat hij zich respectloos gedroeg tov mijn toen zieke partner en mij. Daar ging al een moeizame jeugd en eerder verbroken contact aan vooraf, dus had een geschiedenis.

Eind 2014 hoorden we dat hij ongeneeslijk ziek was (kanker) en wilden nog een poging doen op zijn sterfbed de strijdbijl te begraven. Dat wilde hij niet, hij ging op dezelfde respectloze manier verder en ging vervolgens tegen iedereen die het wilde horen, beweren dat wij niets van ons lieten horen en hem lieten stikken. Een soort laatste poging om extra veel medelijden te trekken. maar ook heel dubbel, want hij had echt letterlijk niet lang meer te leven (2 maanden nog, na dat bericht).

Uiteindelijk is hij gestorven zonder ons nog te zien. We werden niet uitgenodigd op de crematie.

Ik heb een eveneens moeizame relatie met mijn moeder, het zij in mindere mate. We hebben elkaar al een tijd niet gezien, maar bellen zo nu en dan en sturen kaartjes. Ze woont aan de andere kant van Nederland en komt nooit naar ons toe, maar wil dat wij naar haar komen. haar ophalen en meenemen naar familiegelegenheden en een OV-kaart voor haar aanschaffen en samen met de bus/trein reizen heb ik in het verleden ook geprobeerd, maar mijn moeder (misschien ook wel door de relatie met mijn vader) kiest voor een bepaald soort hulpeloosheid en is ook emotioneel moeilijk te bereiken.

Omdat ik bepaalde zaken uit het verleden niet goed met haar kan bespreken door die afgeslotenheid, komen we niet verder en blijven we een soort vage kennissen van elkaar. Ik heb verschillende pogingen gedaan en ben jaren geleden wel eens weekenden bij haar blijven slapen, maar doorbrak die muur nooit en merkte altijd dat ik er uitgeput van thuis kwam. Ik denk dat de huidige staat van onze relatie voor mij het beste werkt.

mooie post @semtex.
Hoe verdrietig ook.

quote:

Op dinsdag 24 september 2019 15:17 schreef De_Onnoembare het volgende:

[..]

De werkelijkheid kan zeker anders zijn, absoluut. Echter: het ligt soms ook wel degelijk WEL aan het kind. Zeker als de andere kinderen wel normaal met pa en ma om gaan.

De ouder blijft altijd de ouder, en het kind blijft altijd het kind.
Je behoefte naar een oordeel en een schuldige is veel zeggend.

quote:

Op dinsdag 24 september 2019 15:04 schreef qajariaq het volgende:

[..]

Zo zie je maar weer, als je uit een moeizaam gezin komt dan blijft dat je hele leven van invloed op je sociale vaardigheden. Geloof me, daar moet je heel hard en altijd aan werken als het contact met je ouders wat moeizaam verliep. Het gaat nooit over.

Zo als jij het brengt leg je de schuld bij de kinderen. De werkelijkheid is vaak anders.

Onwetendheid. Er gaat een proces van jaren aan vooraf waarin je het echt wel probeert en daarbij vaak over je eigen grenzen heen gaat. Op een gegeven moment gaat dat gewoon niet meer. Je beslist niet zomaar even de band met je ouders te vertrekken.

Ik heb trouwens nog een oudere broer die hetzelfde had met mijn vader. In zijn geval werden er zelfs dreigementen geuit. Dreigen tegen je eigen kind... op een gegeven moment keken we nergens meer van op. Maar misschien kan ik dan duidelijker maken met wat voor soort omstandigheden je te maken hebt en je zo’n beslissing niet zomaar neemt.

Ik zeg altijd maar gewoon dat ze dood zijn; dan voelen ze zich zo bezwaard dat ze slechts excuses mompelen en verder niet meer durven vragen. Opgeruimd staat netjes. Ik heb geen ouders en zo goed als geen familie. Klaaaar.

quote:

Op dinsdag 24 september 2019 19:57 schreef Kimsywimsy het volgende:
Ik zeg altijd maar gewoon dat ze dood zijn; dan voelen ze zich zo bezwaard dat ze slechts excuses mompelen en verder niet meer durven vragen. Opgeruimd staat netjes. Ik heb geen ouders en zo goed als geen familie. Klaaaar.

Ik ben er juist altijd heel open over geweest als het ter sprake komt. Mijn oudste zus had indertijd ook mijn vader dood verklaart maar toch stuurde ze hem nog een geboortekaartje van haar oudste. Zijn vriendin belde op om mede te delen dat het kaartje de vullisbak was ingegaan waar mijn zus veel verdriet over heeft gehad. Ook mijn jongste zus stuurde een geboortekaartje toen geheel geen reactie. Twintig jaar na die kaartjes overleed mijn moeder, mijn zusters overwogen nog om een rouwkaart te sturen naar die man, dat heb ik dus finaal onderuit gehaald, die man gaat echt niet opeens veranderen en elke reactie of gebrek eraan geeft alleen maar meer frustratie.

Met een keer googelen op mijn naam kwam ik mijn stamboom tegen. Hij is weer getrouwd en in die relatie is een kind. Heel lang heb ik niet geweten of dat een halfbroer van me is. Inmiddels weet ik dat het niet zo is.

Ook na een kleine veertig jaar ben ik er zo nu en dan toch weer mee bezig zoals nu. Het is wel iets wat grote invloed heeft gehad op wie ik ben. Had ik krampachtig contact gehouden dan had het mogelijk door frustraties nog veel meer invloed op me gehad.

quote:

Op dinsdag 24 september 2019 18:54 schreef SEMTEX het volgende:
Je beslist niet zomaar even de band met je ouders te vertrekken.

De beslissing was bij mij wel redelijk opeens maar daar is wel een proces van jaren aan vooraf gegaan. Eerst een slecht huwelijk van mijn ouders overleven, in de jaren 70 was scheiden prima mogelijk maar niet normaal. Dat mijn ouders wel gescheiden waren moest ik van beide kanten de klachten over en weer aanhoren en er niet over praten. Uit zelf bescherming heb ik na een tijdje beide wijsgemaakt dat ik alles aan de ander zou doorvertellen (deed ik echt niet want dat leverde nog meer geouwehoer op verwachte ik). Dat gaf echter wel meer rust. Achteraf denk ik dat mijn vader mede door die mededeling in een stroomversnelling is gekomen. Wat ook meetelde was dat ik het gezin van zijn vriendin respecteerde maar er absoluut geen deel van uit ging maken en dat was wel een beetje de bedoeling. (begin twintig was ik).

Dat ik een week na zijn mededeling dat het voor hem niet hoefde opeens op het idee kwam van 'zoek het zelf dan maar uit' is een van de beste besluiten geweest in mijn leven. Alleen helaas dat het nodig was.

Ik heb 10 jaar mijn vader niet gesproken en nu twee jaar weer wel.
Dus weet hoe het voelt.

quote:

Op dinsdag 24 september 2019 13:26 schreef dagobertE6 het volgende:
En dan maar zeuren dat het buitenlanders zijn die een moeilijke familieband hebben want neef nicht huwelijken

Dit soort dingen lees ik alleen van Nederlanders. Is dit cultuur? Ben zelf Nederlands maar merk dit absoluut niet in de familie.

Sorry dat ik het zeg, maar wat een domme post is dit.

Ieder mens ongeacht cultuur of afkomst zou graag liever een goede band hebben met familie zoals ouders. Een goede band moet wel van twee kanten komen.

Als ouders door bijvoorbeeld een narcistische persoonlijkheidsstoornis je continu het gevoel geven dat je een minderwaardige sukkel bent, je daarmee een ongelukkige jeugd hebben gegeven maar geen besef en spijt daarvan hebben en nog steeds op dezelfde manier doorgaan...

Dan ben je echt beter af om het contact te verbreken.

Twee jaar geleden noodgedwongen met mijn narcistische broer en zijn manipulatieve vrouw, die aardig doet, maar het absoluut niet is.
Dat met heel goede reden(en) gedaan en het is ook wederzijds.

Geen spijt van, maar ik droom er soms nog wel eens van, je hebt toch een verleden samen.
Dat zal nooit meer goed komen, als ik hen weer in mijn leven toelaat, wordt dat alleen maar ergernis en ellende.
Willen hun kinderen later contact (zijn nu nog erg jong), dan zijn ze welkom.
Maar die zullen vast wel een gefabriceerd verhaal te horen gaan krijgen als ze wat ouder zijn.

Verder nog een tante, de zus van mijn overleden vader.
Daar heeft de hele familie overigens mee gebroken.
Alleen maar drama met die vrouw en ze trekt iedereen met haar mee, als je ze de kans geeft.

quote:

Op dinsdag 24 september 2019 13:34 schreef Rock92 het volgende:

[..]

Ik denk dat het binnen elke cultuur wel voorkomt. Ik ken buitenlanders die geen contact meer hebben met hun familie maar ook Nederlanders. Ik denk dat het voor Nederlanders alleen wat makkelijker is om met de familie te breken.

Nee dat is niet zo. Sporadisch misschien maar niet als in Nederland waar mensen eerder huilen om de dood van hun kat of hond dan ouders.

Heldt van de huwelijken wordt een scheiding, hoogste percentage in Nederland want YOLO. Fuck familie, fuck iedereen want ik ik ik ben zooooo speciaal.

Ik heb niet het contact bewust verbroken, of zij, maar het is wel enorm dood gebloed. Door mijn chronische ziekten was ik niet meer in staat langs te komen op feestjes, verjaardagen en huwelijken en dat werd niet zo gewaardeerd, uiteindelijk kwamen ze ook niet meer naar mij en zo verwaterde het.

Geen begrip en steun, erg vervelend in het begin, maar nu vind ik het wel prima.

Ik ben dus niet zo'n familiemens. Ik heb collega's en buren waar ik een betere band mee heb en waar ik meer steun ervaar, zelfs van mensen op dit forum. Daar kan mijn familie nog veel van leren.

Ik heb slechts tijdelijk het contact met mijn ouders verbroken gehad. Ze konden me niet loslaten en belemmerden me daardoor gigantisch in het opbouwen van mijn eigen leven. Ongeveer een half jaar absoluut geen contact met ze willen hebben. Na dat half jaar heb ik op een gegeven moment een brief geschreven, samen met mijn therapeut destijds. Deze brief is goed ontvangen. Ze begrepen me maar hadden er nog wel moeite mee. Sindsdien laten ze me mijn ding doen, zolang ik maar af en toe wat van me laat horen. De band gaat eindelijk de goede kant op.

Af en toe zit er gewoon simpelweg niets anders op. Contact met familie blijven behouden die er alleen maar voor zorgen dat je je ongelukkig voelt lijkt me imho niet gezond.

quote:

Op woensdag 25 september 2019 06:42 schreef roos94 het volgende:

[..]

Jouw moeder zat aan de drank toen ze zwanger van je was of ben je gewoon een slechte troll?

Jouw PoHi

Nu goed contact met beide ouders maar:

-Lang niet zulke warme banden als binnen de schoonfamilie(Balkan roots)

-Afstand van moeder moeten nemen want kostte veel te veel energie.

Een zeer slimme en toch eenzame moeder (had nooit een normale relatie met haar ouders) die teveel op de kids leunt voor mentale steun, is gewoon een onhoudbare situatie. Veel te lang door laten gaan, heeft me waanzinnig veel gekost tijdens cruciale jaren(school/studie)

Vader is workaholic.

Zat te denken eens een boek te schrijven over hoe met moeders om te gaan, je moeder te 'managen' of iets dergelijks:) We hebben er tenslotte allemaal een, houden meestal van ze en hebben vaak geen idee wat ermee aan te vangen.. Boeken over ouderschap zijn er dacht ik zat, maar andersom?

quote:

Op woensdag 25 september 2019 10:30 schreef Hoffman24 het volgende:
Zat te denken eens een boek te schrijven over hoe met moeders om te gaan, je moeder te 'managen' of iets dergelijks:) We hebben er tenslotte allemaal een, houden meestal van ze en hebben vaak geen idee wat ermee aan te vangen.. Boeken over ouderschap zijn er dacht ik zat, maar andersom?

Best een goed idee hoor.

Zit een docu te kijken over een narcistische moeder. Man sleept zijn hele gezin mee naar Zuid-Afrika om bij zijn moeder te zijn, die hem als kind verstoten heeft. Vervolgens laat ze hem opnieuw barsten (dat gebeurt al in de eerste 15 min, rest nog niet gekeken). Wel interessant qua herkenbare patronen voor sommigen misschien.