Afstand nemen van je ouders

Hoezo is je vader wel trots op de andere en niet op jou? Van wat ik hier op fok kan lezen doe je het toch verdomd goed? Goede baan, mooi huis en een goede relatie?

quote:

Op zaterdag 14 september 2019 21:26 schreef Seven. het volgende:
Ik ga proberen om het bondig te houden.

Voorgeschiedenis:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Recente geschiedenis, denk aan de afgelopen 3 jaar:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik wil gewoon vriendelijk met ze blijven op verjaardagen, kerst en dat soort dingen, ik wil eigenlijk een band zoals ik die heb met bijvoorbeeld m'n ooms en tantes. Leuk als je elkaar ziet, maar het contact er omheen hoeft voor mij niet meer want daar zit 'm het stukje afwijzen met m'n ouders.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik kan wel wat advies gebruiken over hoe ik dit allemaal in goede banen kan leiden zonder oorlog in de familie. Het is zeker geen ruzie, maar op de lange termijn is deze situatie niet houdbaar voor m'n zus.

En hoe kan je berusten in het idee dat je vader niet van je houdt, maar wel van z'n andere 3 kinderen?

Ik denk dat je het eigenlijk al heel goed doet. Je bent je eigen grenzen gaan bewaken en steekt geen energie in het proberen te veranderen van anderen.

Berusten in dat je afgewezen wordt door je eigen vader lijkt mij heel lastig. Dat kan bijna niet anders dan invloed hebben op de rest van je leven omdat jouw systeem daardoor verstoord is.

Afstand nemen is dan het beste, maar de pijn zal er niet door weggaan.

quote:

Op zaterdag 14 september 2019 21:26 schreef Seven. het volgende:
Ik ga proberen om het bondig te houden.

Voorgeschiedenis:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Recente geschiedenis, denk aan de afgelopen 3 jaar:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik wil gewoon vriendelijk met ze blijven op verjaardagen, kerst en dat soort dingen, ik wil eigenlijk een band zoals ik die heb met bijvoorbeeld m'n ooms en tantes. Leuk als je elkaar ziet, maar het contact er omheen hoeft voor mij niet meer want daar zit 'm het stukje afwijzen met m'n ouders.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik kan wel wat advies gebruiken over hoe ik dit allemaal in goede banen kan leiden zonder oorlog in de familie. Het is zeker geen ruzie, maar op de lange termijn is deze situatie niet houdbaar voor m'n zus.

En hoe kan je berusten in het idee dat je vader niet van je houdt, maar wel van z'n andere 3 kinderen?

Kan je een onafhankelijk derde inhuren om als mediator te spelen tussen jou en je ouders?

Ik heb eerder topics van jou gelezen hier over.
Ik denk niet dat je vader niet van je houdt, ik snap wel dat je deze overtuiging hebt door al het gedoe.
Maar volgens mij moet je 2 dingen los van elkaar proberen te zien.
Het materiële en deel zijn van zijn invloedssfeer is geen houden van. Het is wel iets wat hij van uit liefde probeert te doen (hij weet en kan niet beter waarschijnlijk). Door dat jij (terecht) niet in deze invloedssfeer wil zijn en deze (vreemde) vorm van liefde dus niet accepteert komen jullie in conflict.
Helaas weet hij en kent hij geen andere manier om liefde te tonen. maar ik denk persoonlijk dat die liefde er wel is.

[ Bericht 3% gewijzigd door dop op 14-09-2019 21:51:37 ]

quote:

Op zaterdag 14 september 2019 21:43 schreef Seven. het volgende:

[..]

Ik heb tevens een reputatie als sloerie, ik woon niet in een huisje achteraf (dat hij me die mogelijkheid ontzegd heeft, ziet hij niet in denk ik), ik ben een feminist en ik heb sowieso andere overtuigingen dan hij. De rest van zijn kinderen leeft zoals hij: 2 of 3 keer verkering voor je gaat trouwen en settelen met kids in een traditionele rolverdeling.

Mijn ouders zien mij sowieso nog steeds als de oorzaak voor de problemen die er speelden in ons gezin. Ik was een lastig kind in hun ogen, maar in werkelijkheid hebben mijn ouders mij allebei echt tekort gedaan. Ik ben verwaarloosd, en daardoor voelde ik me niet veilig en ik was bijzonder onzeker. Nou ja, een kind met sterk autistische trekken gaat zich dan inderdaad niet erg sociaal gedragen.

Oftewel: ik ontworstel me aan de oude rolpatronen, zij zitten er nog volop in.

Autistische trekken? Je was toch gewoon slimmer dan de rest?

Heel bekend verhaal, zeg maar story of my life, echt.

Hoe gaat jouw partner hier mee om ?
Mijn ouders keerde zich ook tegen mijn partner (mijn vrouw en moeder van onze 3 kids)
Altijd gezeik rond feestdagen en verjaardagen.

Sinds 2 jaar heb ik tegen ze gezegd dat ik niets meer met ze te maken wil hebben, inclusief mijn zus, ook deel van het kliekje.

Moeilijk, zwaar en soms vraag ik mij af ben ik zo een verschrikkelijk persoon dat ik dat heb gedaan ?

Nee ik koos voor mij en mijn gezin.
Pro tip, als het jullie leven negatief beïnvloed, probeer er uit te komen of steek er geen energie meer in.

quote:

Op zaterdag 14 september 2019 21:48 schreef Seven. het volgende:

[..]

Ik wil gewoon vriendelijk met ze blijven op verjaardagen, kerst en dat soort dingen, ik wil eigenlijk een band zoals ik die heb met bijvoorbeeld m'n ooms en tantes. Leuk als je elkaar ziet, maar het contact er omheen hoeft voor mij niet meer want daar zit 'm het stukje afwijzen met m'n ouders.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik kan wel wat advies gebruiken over hoe ik dit allemaal in goede banen kan leiden zonder oorlog in de familie. Het is zeker geen ruzie, maar op de lange termijn is deze situatie niet houdbaar voor m'n zus.

En hoe kan je berusten in het idee dat je vader niet van je houdt, maar wel van z'n andere 3 kinderen?

Ik denk dat je het eigenlijk al heel goed doet. Je bent je eigen grenzen gaan bewaken en steekt geen energie in het proberen te veranderen van anderen.

Berusten in dat je afgewezen wordt door je eigen vader lijkt mij heel lastig. Dat kan bijna niet anders dan invloed hebben op de rest van je leven omdat jouw systeem daardoor verstoord is.

Afstand nemen is dan het beste, maar de pijn zal er niet door weggaan.
[/quote]

Dankjewel .

Wat vooral moeilijk is, is dat dit straks ook impact zal hebben op ons kind. We wonen gelukkig op loopafstand van m'n schoonouders, maar dat zal het contrast met mijn ouders ook veel groter maken.

Wat ik merk is dat m'n zus het lastig vindt en dat raakt mij ook. Dan ga ik weer nadenken over de situatie en wat er allemaal achter schuilgaat. Terwijl ik het in de tijd dat het dood bloedde eigenlijk niet echt moeilijk had, dan overviel het me 1x per maand. Maar nu mijn moeder m'n zus ermee lastigvalt, komt het wekelijks bovendrijven.
[/quote]

Ik vind jou juist 1 van de interesssanste vrouwelijke User van fok. Snap niet waarom je ouders jou niet kunnen waarderen.

quote:

Op zaterdag 14 september 2019 21:50 schreef Seven. het volgende:

[..]

Dat kan ik, maar dat wil ik niet. Ik ben wel klaar met zelf de confrontatie opzoeken, en bovendien geloof ik niet dat het iets zou veranderen. Mijn vader heeft zijn vermogen al verdeeld en het zal mij niets verbazen als er straks geen cent over is voor mij.

Je hebt recht op je legitieme portie.

quote:

Op zaterdag 14 september 2019 21:55 schreef Keep_Walking het volgende:

[..]

Je hebt recht op je legitieme portie.

levert dat de liefde / erkenning op waar naar ze waarschijnlijk verlangt?

quote:

Op zaterdag 14 september 2019 21:54 schreef Seven. het volgende:

[..]

Nee joh, maar omdat ik geen sociale skills had, was ik wel een boekenwurm die zich enorm goed kon concentreren. Dat resulteerde in ruime voldoendes zonder enige inzet van mijn kant. De rest was meer bezig met sport en vrienden, dus wat mindere resultaten op school. Ik ben bepaald niet hoogbegaafd , een echte HBO-er.

Dat zie ik ook als “slimmer dan de rest”. Ik ben ook niet hoogbegaafd, wel meer gedreven dan de meeste mensen van mijn achtergrond. Terwijl de anderen bezig waren met seks en drugs, deed ik mijn best op school. En dat geeft toch echt wel voordelen.

Mja volgens mij is het een taboe dat ouders toch favorieten hebben. Het zou heel goed kunnen. Het is wel kut.

Ik heb een vriendin die ook een broer en zus heeft. Broer en zus leven idd huisje boompje beestje.Getrouwd en eigen kinderen. Mijn vriendin is al gescheiden, geen eigen kinderen maar wel samen met een man met kinderen. Ze heeft gestudeerd, is super slim, super goede baan maar wordt niet zo behandeld als haar broer en zus...

Rare Pa heb je , helpt z'n andere kinderen om buitenaf te wonen en vraagt jou "waarom woon je niet buitenaf" alsof dat hetzelfde zou kosten als je huidige woning (Ik denk zo van niet, maar kan het mis hebben) Goeie grap

Ja joh ik zou het gewoon simpel houden, vind je het chill om met hun om te gaan of niet, zo niet laat gaan , zo ja hou dan contact. Wat je ook kunt doen is enkel met je Ma contact te houden af en toe afspreken etc hoeft je Pa niet de hele tijd bij te zijn of wel

quote:

Op zaterdag 14 september 2019 21:56 schreef dop het volgende:

[..]

levert dat de liefde / erkenning op waar naar ze waarschijnlijk verlangt?

Ik verwacht dat de ouders eigenlijk niet doorhebben dat Seven zo voelt. Denk dat een mediator die de tijd neemt om te bemiddelen zoiets beter kan uitleggen. Heb altijd het idee bij dit soort ouder-kind conflicten dat de ouders niet door hebben wat voor schade ze aanrichten.

Als mensen lullig tegen je doen is dat nooit ok. Of het nu vreemden, vrienden of familie van je is. Als het je familie betreft kun je dit uitspreken en verzoeken daar rekening mee te houden. Doen ze dit niet na herhaalde pogingen dan is het alleen nog maar aan jou hoe je hiermee kunt dealen.

En als ze dus niet willen veranderen MOET JIJ jezelf in bescherming nemen en voor jezelf zorgen WANT ZIJ DOEN HET NIET. Neem dus net zoveel afstand als waar jij je goed bij voelt, ga op tijd weg als je je niet goed voelt in een situatie die voor jouw niet ok is en BEWAAK JE EIGEN GRENZEN.

Doe GEEN dingen waar je je niet prettig bij voelt en zeg gewoon NEE, daar heb ik geen behoefte aan

Heel veel sterkte meis, want dit soort situaties valt niet mee, maar als het je lukt kom je er sterker uit.

BTW, ik gebruik altijd het voorbeeld van de gang waar ik door heen loop en waar een hond blaft in een kamer. Ik open de kamer en aai de hond die vervolgens in mijn klauwen bijt. De hond bijt dus het is zijn schuld.

De volgende dag loop ik weer door de gang en hoor de hond blaffen. Ik ga weer de kamer in en aai de hond die weer in mijn klauwen bijt. Teringhond!

De dag daarop loop ik weer door de gang en open de deur bij het horen van het blaffen van de hond. Opnieuw bijt de hond mij. Maar dit keer is het niet de schuld van de hond maar bijt ik mijzelf.

Succes! Hou van jezelf want dat is JOUW taak and be courageous

quote:

Op zaterdag 14 september 2019 22:00 schreef Seven. het volgende:

[..]

Heel eerlijk? Mijn moeder ligt hier nachten wakker van, maar het interesseert hem werkelijk geen fluit. En ik denk ook dat als ik er morgen niet meer ben, dat hij daar echt niet kapot van zal zijn.

Ik snap wat je probeert te zeggen maar ik ben al te vaak van een koude kermis thuisgekomen met die man om te geloven dat hij van me houdt. Het doet me ook gewoon heel veel verdriet, het is makkelijker om afstand te nemen van iemand die niet van je houdt.

Makkelijker of moeilijker ?
Als het makkelijk is wat is dan het probleem ?

quote:

Op zaterdag 14 september 2019 22:00 schreef Seven. het volgende:

[..]

Heel eerlijk? Mijn moeder ligt hier nachten wakker van, maar het interesseert hem werkelijk geen fluit. En ik denk ook dat als ik er morgen niet meer ben, dat hij daar echt niet kapot van zal zijn.

Ik snap wat je probeert te zeggen maar ik ben al te vaak van een koude kermis thuisgekomen met die man om te geloven dat hij van me houdt. Het doet me ook gewoon heel veel verdriet, het is makkelijker om afstand te nemen van iemand die niet van je houdt.

Ik begrijp dat je afstand wil nemen, en er klaar mee bent.
Dat is soms ook beter dan in een soort gevecht blijven.
Hoop dat je ooit ergens toch die verwrongen liefde in kunt ontdekken.

Op zaterdag 14 september 2019 21:59 schreef Keep_Walking het volgende:

quote:

Ik verwacht dat de ouders eigenlijk niet doorhebben dat Seven zo voelt. Denk dat een mediator die de tijd neemt om te bemiddelen zoiets beter kan uitleggen. Heb altijd het idee bij dit soort ouder-kind conflicten dat de ouders niet door hebben wat voor schade ze aanrichten.

ze kunnen of weten vaak niet beter. Vaak ook door het eigen verleden.
Mediation is een mogelijkheid maar daar moeten beide wel voor open staan.
Kan me in Seven haar geval ook goed voorstellen dat ze nu vooral rust wil en focus op haar eigen gezin

quote:

Op zaterdag 14 september 2019 22:04 schreef Seven. het volgende:
Misschien toch nog 1 gesprek waarin ik ze vertel wat en waarom. Van hun uit zal dat gesprek er niet komen. Maar dan hebben m'n zus en ik een beetje rust.

Met je moeder dan. Niet met je vader, want dat is trekken aan een dood paard en dooie paarden kan je beter in de sloot laten liggen. Als je ooit nog iets wil met je pa, neem dan een houtkachel en vraag hem 9 kuub hout te kloven met een zelfgebouwde kloofmasjien. Dat zou liefde tonen, op een manier voor sociaal gemankeerde vaders - jouw sociale mankementen zal je ook wel niet van een vreemde hebben .

Anyway: sterkte. Je komt er vast wel uit . Misschien niet direct in een keer goed, maar dat heb je zo met leven en mensen en relaties en familie.

quote:

Op zaterdag 14 september 2019 22:04 schreef Seven. het volgende:

[..]

Wat kut voor je .

Mijn partner is heel loyaal en geduldig, hij heeft zich vanaf het begin niet geaccepteerd gevoeld. Mijn ouders zijn beleefd maar ze doen geen moeite voor hem of onze dochters.

En ik wil er ook geen energie meer in steken maar zolang m'n moeder mijn zus elke keer ondervraagt, wordt het wel lastig om afstand te nemen.

Misschien toch nog 1 gesprek waarin ik ze vertel wat en waarom. Van hun uit zal dat gesprek er niet komen. Maar dan hebben m'n zus en ik een beetje rust.

Heb daar maar veel respect voor, is voor hem waarschijnlijk ook heel moeilijk.

Als je die mogelijkheid hebt of denkt dat het op die manier wellicht goed komt dan probeer het.

In mijn situatie zat dat er gewoon niet in.
Erg dat je dit mee moet maken, ik weet hoe het voelt maar sinds 2 jaar heb ik zoveel rust in mijn hoofd.
Totdat je ooit een bericht krijgt van overlijden, dan weet ik niet zo goed wat ik zou doen of voelen.

Maar goed, wij hebben hier niet voor gekozen denk ik dan.

Sterkte, hoop dat het voor jou nog goed komt of in ieder geval er mee te leven valt.

quote:

Op zaterdag 14 september 2019 22:21 schreef Seven. het volgende:

[..]

Het probleem met mijn familie is dat iedereen over mij praat, maar alleen m'n lieve zus praat rechtstreeks met mij. Dit gezin is er écht 1 van ongezonde communicatie, de laatste confrontatie met m'n moeder aas 1 en al woede en tranen van haar kant en m'n vader zegt domweg dat hij het niet met me eens is. Maar mijn moeder wil heeeeeeeeel graag geloven dat ze een warme band heeft met al haar kinderen. Dat was ook zo, totdat ik besefte dat ik er voor hun gewoon niet echt toe doe.

Dankjewel voor je post

Jij krijgt die gebrokenheid in je familie niet geheeld en blijkbaar kunnen ze ook niet op een fatsoenlijke en gepaste manier voor je zorgen. Sommige mensen krijgen met dat soort situaties te maken en dat is zoals het is. Het beste wat je dan kan doen is de situatie accepteren en er het beste van maken. En in jouw geval is dat zoveel mogelijk AFSTAND nemen en zorgen dat je zo min mogelijk verder beschadigd wordt, en daarnaast weer in je power kunt komen om te zijn wie jij bent en niet wie zij zeggen dat je bent.

Jij bent ok, jij hebt goede intenties en helaas vindt je geen vruchtbare grond aan de overkant. Jammer maar helaas. Wordt dus gelukkig met wat er wel in jouw leven is en houdt toxische invloeden van wie dan ook buiten en op een afstand.

Ook al gaat dat ver in tegen de regels van hoe jij geprogrammeerd bent door deze mensen, volg je eigen emoties en gezonde verstand en hou contact met mensen die wel gezond zijn.

Mocht je extra hulp nodig hebben vraag daar dan om en ga desnoods naar je huisarts. Zoals je van binnen wss wel zult voelen staat letterlijk jouw leven op het spel en hun kan het geen reet schelen. Maar er zijn weldegelijk mensen die wel om jou geven en eigenlijk moet jij daarbij voorin de rij staan.

quote:

Op zaterdag 14 september 2019 22:41 schreef Seven. het volgende:

[..]

Ik heb vandaag serieus overwogen om er hulp bij te vragen. Het is wel een soort rouwproces, het kan geen kwaad om daar hulp bij in te roepen.

Je posts doen me echt goed, dankjewel

Graag gedaan liefie. Ik weet hoe het is. Maar een goeie psycholoog kan een grote steun zijn in zo'n proces omdat dit dingen zijn waar je 1 niet op voorbereid bent en 2 geen enkele ervaring in hebt. En daarnaast ben je ook nog verwond door de hele situatie en historie, wat het wat lastiger maakt om helder te zijn welke strategie je nou het beste zou moeten volgen. En je overleveren aan een heleboel mensen met goede bedoelingen maar die onvoldoende kunnen inschatten wat nou echt verstandig is in zo'n situatie, is wellicht ook niet handig.

Contact houden in zo'n lastige situatie met iemand die professioneel en onafhankelijk is, is dan ook alles behalve onverstandig.

[ Bericht 1% gewijzigd door Tengano op 14-09-2019 22:53:05 ]

quote:

Op zaterdag 14 september 2019 21:50 schreef Seven. het volgende:

[..]

Dat kan ik, maar dat wil ik niet. Ik ben wel klaar met zelf de confrontatie opzoeken, en bovendien geloof ik niet dat het iets zou veranderen. Mijn vader heeft zijn vermogen al verdeeld en het zal mij niets verbazen als er straks geen cent over is voor mij.

Je hebt altijd recht op de legitieme portie, ook als Je bent onterfd of niet in zijn testament staat. Dus geld krijg je hoe dan ook. Veel zal het waarschijnlijk niet worden, maar euro's zullen je wel tegemoet komen

quote:

Op zaterdag 14 september 2019 22:23 schreef Seven. het volgende:

[..]

Dat zeker. En ik sta er niet voor open want daar moet ik moeite voor doen. Ik ga met een nieuwe baan beginnen, we gaan een bruiloft plannen en we hopen begin volgend jaar zwanger te raken. Ik wil deze situatie gewoon begraven en gezellig met die mensen kunnen keuvelen op verjaardagen en met kerst.

Gezellig keuvelen op verjaardagen? Ik had ze allemaal gedumpt, nooit meer iets verteld zodat er ook niks is om over te roddelen. Het zwarte schaap zijn is kut, maar je bent nu volwassen en je doet het zo te lezen allemaal wel oké, dus waarom in vredesnaam wil je gezellig keuvelen op verjaardagen? Dat is al het gezeik toch niet waard?

Vindt je het niet vervelend dat je zus alles met je moeder deelt? En dan bedoel ik niet vervelend voor je zus maar voor je zelf. Als mijn zus ongevraagd dingen die uitsluitend voor haar bedoeld zijn, deelt met mijn moeder, dan zou ik het wel weten.

Nou, stel je voor je beide ouders komen om bij een auto ongeluk oid...wat had je dan niet willen doen voor die tijd?
Zou je spijt hebben van je gedrag wat je nu hebt...?
Zou je hen toch anders bejegenen dan je nu zou willen?
Zou je verdrietig zijn om wat je nu tikte aangaande hen?
Je hebt maar 2 ouders, ik zou er maar zuinig op zijn als ik jou was en je kinderachtige gedrag wat beheersen.
Nu het nog kan.

quote:

Op zondag 15 september 2019 04:04 schreef zhe-devilll het volgende:
Nou, stel je voor je beide ouders komen om bij een auto ongeluk oid...wat had je dan niet willen doen voor die tijd?
Zou je spijt hebben van je gedrag wat je nu hebt...?
Zou je hen toch anders bejegenen dan je nu zou willen?
Zou je verdrietig zijn om wat je nu tikte aangaande hen?
Je hebt maar 2 ouders, ik zou er maar zuinig op zijn als ik jou was en je kinderachtige gedrag wat beheersen.
Nu het nog kan.

Nondeju, dat je dit je toetsenbord uit krijgt.
Die ouders moeten haar niet en dan zou zij kinderachtig gedrag vertonen. Eerder andersom. En ik zou zeker niet adviseren om maar te blijven proberen, duidelijk dat ze haar niet moeten, het zwarte vreemde schaap van de familie. Ze kan gewoon voorbij het zwarte schaap stadium gaan nu en volkomen grijs worden, ze is God betert een volwassen vrouw, met alles op de rit, die heeft haar ouders niet echt nodig. En ouders die zo met hun jong omgaan verdienen een beste trap onder hun hol.

quote:

Op zondag 15 september 2019 04:04 schreef zhe-devilll het volgende:
Nou, stel je voor je beide ouders komen om bij een auto ongeluk oid...wat had je dan niet willen doen voor die tijd?
Zou je spijt hebben van je gedrag wat je nu hebt...?
Zou je hen toch anders bejegenen dan je nu zou willen?
Zou je verdrietig zijn om wat je nu tikte aangaande hen?
Je hebt maar 2 ouders, ik zou er maar zuinig op zijn als ik jou was en je kinderachtige gedrag wat beheersen.
Nu het nog kan.

hoe volwassen ze nu ook is, de verhoudingen horen altijd zo te liggen,dat zij het kind is en haar ouders de volwassene. De liefde van een ouder zou daar vanzelfsprekend in moeten zijn, en niet iets waar voor je als kind moet werken. Als dat door welke reden dan ook niet lukt, dan is het meer dan terecht dat je daar als kind je tegen afzet, en dus later en zelf volwassen er zelfs afstand van neemt. Z'n relatie kan vaak alleen helen als de ouder naar het kind toe komt onvoorwaardelijk en van uit liefde. Dat gaat niet over het materiële, maar simpel weg de erkenning, jij bent mijn kind je bent goed zo als je bent, en ik heb je lief.

Hoe zit het bij jou met je schoonouders ?

Ik weet nog toen ik daar 9 jaar geleden voor het eerst aan tafel zat dat ik zoiets had van: ja, zo horen ouders eigenlijk te zijn ! En zo zie ik ze ook.

quote:

Op zaterdag 14 september 2019 21:26 schreef Seven. het volgende:
Ik kan wel wat advies gebruiken over hoe ik dit allemaal in goede banen kan leiden zonder oorlog in de familie. Het is zeker geen ruzie, maar op de lange termijn is deze situatie niet houdbaar voor m'n zus.

DIt bedoel ik niet verkeerd, maar je noemt 2 factoren die niet over jou zelf gaan.

Ik denk dat afstand nemen van je ouders altijd verkeerd valt en meestal niet begrepen en geaccepteerd wordt door de rest van de familie. En dat je het daarom echt alleen maar voor jezelf moet doen, voor jouw gezin, jouw verwerking. En de kans op reacties en eventuele oorlog zal moeten proberen los te laten, want daar heb je geen invloed op. Je zus is zelf verantwoordelijk voor hoe men met haar om gaat (ook al ben jij het 'lijdend voorwerp').

quote:

En hoe kan je berusten in het idee dat je vader niet van je houdt, maar wel van z'n andere 3 kinderen?

Heel moeilijk, denk ik. Niet voor niets worden hier door velen wie dit is overkomen vele jaren aan therapie en rouwverwerking aan besteed.

Wat me trouwens opvalt is dat je schrijft dat je atypisch bent en er daardoor ruzies ontstonden. Dit zou evengoed andersom kunnen zijn, dat jij atypisch werd doordat je vader/ouders van kleins af aan anders met jou om zijn gegaan. Dat is vaak namelijk wel zo, alleen ben je je daar als kind niet bewust van.

Soms ontstaat de andere behandeling al zodra je nog in de buik van je moeder woont, puur door de mentale en emotionele staat van je moeder/vader/het gezin op dat moment. Soms wordt een kind daardoor als het zwarte schaap geboren. Dit dient ook een functie in families en voor ouders. Ouders projecteren dan hun eigen zwakheden op een kind (zoals sociale onhandigheid, kwetsbaarheid bijv) en wijzen dan dit kind (onbewust) af. Binnen de rest van het gezin wordt het dan als normaal gezien dat dit kind een andere behandeling krijgt. Dit heeft een psychologische functie voor deze ouders en voor de harmonie in het gezin. Je ziet het vaak bij mensen die nog de oorlog hebben meegemaakt of als kind in de oorlog ter wereld zijn gekomen, of die andere trauma's hebben. Ze hebben dan meerdere kinderen waarvan sommigen de winnaars zijn en anderen, of 1 andere, de verliezer(s).

Weet je misschien ook hoe het komt dat je vader niet van je houdt? Misschien stomme vraag maar, is hij echt je biologische vader? Hoe is de zwangerschap van jou verlopen, hoe zag hun gezin eruit voordat jij erbij kwam, etc. Ik denk namelijk dat je misschien te veel de oorzaak legt bij wie/hoe jij bent. Ook als je atypisch, afwijkend of gehandicapt was hadden je ouders ontzettend veel van jou kunnen houden en ruimte in het gezin kunnen maken voor jou.

Sowieso neem je best veel verantwoordelijkheid voor dingen waar je eigenlijk geen invloed op hebt, zoals hoe ze met je zijn omgegaan mbt het huis. Er is niets aan jou waardoor je deze andere behandeling hebt verdiend. Zij zijn als ouders degenen die bepalen hoe ze jou behandelen, het is hun verantwoordelijkheid, ze kunnen zelf ook bedenken wat de impact van hun acties is als ze jou buitensluiten.

Wat een kutouders.

quote:

Op zondag 15 september 2019 09:11 schreef Seven. het volgende:

[..]

Ik heb veel nagedacht over deze vraag.

Het zou wel even kut zijn. Maar ik red me al héél lang alleen.

Hun steun heb ik sowieso nooit gehad, tenzij ik hun ideeën volgde. Geld kon ik nooit van ze krijgen, alleen lenen met regelmaat een herinnering daaraan. Zij vinden mijn eigen ideeën nooit goed, ze zien altijd waarom dingen niet kunnen tot ik het weer in m'n eentje waar maak.

Vorige week zei m'n moeder over mijn nieuwe baan 'moet je wéér opnieuw beginnen'. En zo gaat dat altijd. Ergens zijn ze wel trots dat ik er bijna 2000 euro bruto op vooruit ga, maar eigenlijk vindt ze het maar raar dat ik gemiddeld 2,5-3 jaar voor hetzelfde bedrijf werk en dat ik dan werk maak van mooie kansen die me geboden worden. Ik heb ondertussen al 5x bewezen dat zulke wisselingen altijd goede resultaten oplevert, maar zij is vooral bang voor d'r vriendinnen die dan 'alweer?!' zeggen, denk ik.

Nee, ik heb dat niet nodig in mijn leven. Ik hoef geen commentaar meer op mijn eigen keuzes. Ik denk echt dat ik gelukkiger ga zijn met meer afstand. Ik denk ook niet dat mijn kinderen veel aan mijn ouders gaan missen als opa en oma. Ik zie het met mijn stiefdochters, die hebben het over hun bonusopa en bonusoma, maar mijn ouders zijn beleefd en vriendelijk, en doen verder geen moeite.

Stomme vraag misschien maar zijn ze misschien niet jaloers? Misschien wat vergezocht maar omdat jij meer je eigen leven leidt en zij niet.

[ Bericht 2% gewijzigd door bitterbal op 15-09-2019 09:22:58 ]

quote:

Op zondag 15 september 2019 09:22 schreef Seven. het volgende:

[..]

Precies dat! Ook zo'n gevoel van 'oh, zo hoort het'. Mijn schoonouders houden van mij, en ik van hen. En dat zeggen we ook nog eens tegen elkaar.

Gelukkig maar, voor mij betekenen zij de wereld ! En ze zien mij gelukkig ook als hun eigen kind.

Snap het niet, jullie hebben ook kinderen hè, ik kan mij niet voorstellen wat zei zouden moeten doen waardoor ik niet meer van hun zou kunnen houden...
Ik denk wel doordat je dit mee hebt gemaakt precies weet hoe het niet moet !

quote:

Op zondag 15 september 2019 09:11 schreef Seven. het volgende:

[..]

Ik heb veel nagedacht over deze vraag.

Het zou wel even kut zijn. Maar ik red me al héél lang alleen.

Hun steun heb ik sowieso nooit gehad, tenzij ik hun ideeën volgde. Geld kon ik nooit van ze krijgen, alleen lenen met regelmaat een herinnering daaraan. Zij vinden mijn eigen ideeën nooit goed, ze zien altijd waarom dingen niet kunnen tot ik het weer in m'n eentje waar maak.

Vorige week zei m'n moeder over mijn nieuwe baan 'moet je wéér opnieuw beginnen'. En zo gaat dat altijd. Ergens zijn ze wel trots dat ik er bijna 2000 euro bruto op vooruit ga, maar eigenlijk vindt ze het maar raar dat ik gemiddeld 2,5-3 jaar voor hetzelfde bedrijf werk en dat ik dan werk maak van mooie kansen die me geboden worden. Ik heb ondertussen al 5x bewezen dat zulke wisselingen altijd goede resultaten oplevert, maar zij is vooral bang voor d'r vriendinnen die dan 'alweer?!' zeggen, denk ik.

Nee, ik heb dat niet nodig in mijn leven. Ik hoef geen commentaar meer op mijn eigen keuzes. Ik denk echt dat ik gelukkiger ga zijn met meer afstand. Ik denk ook niet dat mijn kinderen veel aan mijn ouders gaan missen als opa en oma. Ik zie het met mijn stiefdochters, die hebben het over hun bonusopa en bonusoma, maar mijn ouders zijn beleefd en vriendelijk, en doen verder geen moeite.

Oei wat een verschrikkelijke mensen zeg
Kan me voorstellen dat je hun negativiteit kunt kiezen als kiespijn
Ik lees wat jij schrijft en vind het juist tof dat je lekker doet wat je zelf wil en zoekt naar nieuwe kansen etc. Ze hebben helaas geen respect voor jou keuzes waarschijnlijk omdat ze vastgeroest zijn in hun wereld beeld van geboren, werken, gezin, sterven. Ze zien jou perspectief totaal niet heb ik het idee en wtf boeit het als ga je 10 maanden backpacken in Tibet dat maakt je zelf toch wel uit of niet. Ze hebben geen onconditionele liefde voor je ben ik bang. En dat heeft meer met hunzelf te maken denk ik, volgens mij denken zij dat jou keuzes afstralen om hun eigen reputatie en ego. Je zegt zelf dat ze bang zijn voor de reacties van hun eigen sociale omgeving.

Best wel triest allemaal en kinderlijk niveau

Maar goed jij weet beter, En je kunt nog steeds respect hebben voor hun, hun zijn wie hun zijn, hun komen uit hun tijd, hun zijn geconditioneerd om hun manier en breken daar niet lost van.
Live and let live

Laat het je niet zo beïnvloeden zou mijn tip zijn , laat het je niet zo raken die sullige opmerkingen.
Ik snap dat je hun mening waardeert maar dat moet je los laten en jou mening hoger stellen dan die van hun nu je volwassen bent

Schandalig herkenbaar, dit topic. Ik heb een aantal jaar geleden besloten afstand te nemen, heeft me heel goed gedaan.

Heb een hele nieuwe ontwikkeling moeten doorgaan, maar dat stemmetje met "je bent niet goed genoeg" blijft wel regelmatig terugkomen. Maar al met al ben ik een gelukkiger mens geworden zonder die giftigheid in mijn leven.

Ik heb als doel mijn moeder nog een enkele keer te zien (1x per 1a2 jaar, nu door omstandigheden al 2,5 jaar niet, maar lig daar ook niet wakker van) en Dan Ben ik het wel zat na een uur of 2 . Mijn zus en vader zijn 100% uit mijn leven

quote:

Op zondag 15 september 2019 09:40 schreef Californium het volgende:
Schandalig herkenbaar, dit topic. Ik heb een aantal jaar geleden besloten afstand te nemen, heeft me heel goed gedaan.

Heb een hele nieuwe ontwikkeling moeten doorgaan, maar dat stemmetje met "je bent niet goed genoeg" blijft wel regelmatig terugkomen. Maar al met al ben ik een gelukkiger mens geworden zonder die giftigheid in mijn leven.

Ik heb als doel mijn moeder nog een enkele keer te zien (1x per 1a2 jaar, nu door omstandigheden al 2,5 jaar niet, maar lig daar ook niet wakker van) en Dan Ben ik het wel zat na een uur of 2 . Mijn zus en vader zijn 100% uit mijn leven

Zoekt je moeder niet steeds contact?

quote:

Op zondag 15 september 2019 09:42 schreef Yasmin23 het volgende:

[..]

Zoekt je moeder niet steeds contact?

Niet echt. Het is een proces geweest van vele jaren waarin ik steeds duidelijker afstand heb genomen, en ze heeft dat nooit bevochten.

Ik ben ook het zwarte schaap dus het is ook allemaal mijn schuld enzo dus zij zal vinden dat ik iets goed moet maken enzo.

quote:

Op zondag 15 september 2019 09:47 schreef Californium het volgende:

[..]

Niet echt. Het is een proces geweest van vele jaren waarin ik steeds duidelijker afstand heb genomen, en ze heeft dat nooit bevochten.

Ik ben ook het zwarte schaap dus het is ook allemaal mijn schuld enzo dus zij zal vinden dat ik iets goed moet maken enzo.

Jammer. Mja ik zeg vrij regelmatig familie kan je niet kiezen. Vind het wel erg dapper dat je dan voor jezelf kiest.

quote:

Op zondag 15 september 2019 09:50 schreef Yasmin23 het volgende:

[..]

Jammer. Mja ik zeg vrij regelmatig familie kan je niet kiezen. Vind het wel erg dapper dat je dan voor jezelf kiest.

Dat roep ik ook regelmatig !
En het was een keuze maar wel de beste, geen twijfel over

Als ik me je eerdere topics kan herinneren ligt het iets genuanceerder. Het is even geleden, dus corrigeer me als ik fout zit.

Je ouders hadden een hypothecaire lening verstrekt aan je zus voor de aanschaf van een huis en het grootste deel van de betaalde rente teruggeschonken. Heel normaal, dat doen heel veel ouders. Het levert ouders meer op dan op de bank, en de kinderen wonen tegen lage kosten. Als hij dan ook stukken van zijn eigen terrein verkoopt kost het hen nog minder, en is het leuk om je (klein) kinderen in de buurt te hebben. Jij kiest ervoor om elders te wonen, dan heb je die voordelen niet. Bedenk vooral dat je ouders niets weggeven, maar fiscale voordelen het verschil maken. Dat kun je moeilijk je ouders aanrekenen.

quote:

Op zondag 15 september 2019 09:57 schreef Arnold_fan het volgende:
Als ik me je eerdere topics kan herinneren ligt het iets genuanceerder. Het is even geleden, dus corrigeer me als ik fout zit.

Je ouders hadden een hypothecaire lening verstrekt aan je zus voor de aanschaf van een huis en het grootste deel van de betaalde rente teruggeschonken. Heel normaal, dat doen heel veel ouders. Het levert ouders meer op dan op de bank, en de kinderen wonen tegen lage kosten. Als hij dan ook stukken van zijn eigen terrein verkoopt kost het hen nog minder, en is het leuk om je (klein) kinderen in de buurt te hebben. Jij kiest ervoor om elders te wonen, dan heb je die voordelen niet. Bedenk vooral dat je ouders niets weggeven, maar fiscale voordelen het verschil maken. Dat kun je moeilijk je ouders aanrekenen.

Je vergeet alleen dat er in de opvoeding ook weinig liefde gegeven is, dat is belangrijker dan het financiële gedeelte imo...

Herkenbaar allemaal. Ik heb vorig jaar het contact verbroken met mijn ouders. Ze zijn enorm teleurgesteld in mij omdat ik zo'n mislukkeling ben (ben ik niet) en vinden het zeer belangrijk om me dat te laten weten. Ik heb mijn sociale vaardigheden ook niet thuis geleerd.

Ik ben daarna door een heftig proces gegaan. Er zijn enorm veel herinneringen naar boven gekomen, de ene nog heftiger dan de ander. Vaak kleine dingen, niet altijd.
Mijn ouders hebben zo enorm veel fouten gemaakt, dat is met geen pen te beschrijven. Feitelijk ben ik mishandeld en het is behoorlijk maf om daar op deze leeftijd achter te komen.

Ik heb de keuze kunnen maken om geen contact meer te willen door een lijst te maken. Het uitgangspunt was dat er iets moest veranderen omdat ik minder last van de situatie wilde hebben. Alle mogelijke scenario's zijn voorbij gekomen. Contact verbreken is helaas de enige juiste conclusie.

Probeer ook zo'n lijst te maken. Hebben die mensen wel de skills die jij wilt dat ze hebben? Kunnen ze veranderen? In hoeverre worden ze beinvloed door anderen? Probeer met een helicopter view in kaart te brengen wat je nou echt redelijkerwijs van je familie kunt verwachten.
En vergeet daarbij niet dat je mensen hun onvolkomenheden niet hoeft te pikken omdat zij er nou eenmaal niets aan kunnen doen. Als jouw vader door opvoeding of autisme is zoals hij is, heb jij nog steeds het volste recht om voor jezelf te kiezen.

Ik vraag me werkelijk af of praten met je familie helpt. Het zal voor hen alleen maar bevestigen dat je lastig en anders bent. Zo is de kleur van de bril waarmee ze dat gesprek in gaan.
Je moet het opgeven iets van hen te verwachten. Als je contact wilt houden, doe dat dan op een manier zoals dat voor jou het minste frustratie oplevert. Er is vast een middenweg.

[ Bericht 1% gewijzigd door Lucky_Strike op 15-09-2019 11:07:18 ]

quote:

Op zondag 15 september 2019 10:19 schreef Seven. het volgende:

[..]

Bedankt voor je begrip. Ik doe m'n best. Je leest hier natuurlijk maar één kant van het verhaal. Zij zijn ongetwijfeld net zo teleurgesteld in mij als ik in hen, alleen ik ben hun kind en vroeger was ik niet bij machte om die patronen te doorbreken, zij wel.

Dat laatste kun je je afvragen. Wellicht hadden en hebben zij de bekwaamheden niet om patronen te te zien, laat staan ze te doorbreken.
Dat wil niet zeggen dat je maar van alles van gen moet accepteren, omdat ze nou eenmaal zijn zoals ze zijn. Het is aan jou om te bepalen of je deze mensen in je leven wil en zo ja, op welke manier. Je kunt ze niet veranderen, je ouders en je siblings, je kunt alleen zo gied mogelijk voor jezelf zorgen.

Ik hoor wel enige afgunst als het om die financiën gaat. En hoe begrijpelijk ook, daarmee vergiftig je jezelf ook. Jij kunt duidelijk prima voor jezelf zorgen op allerlei gebied, dus laat dat stukje los.

quote:

Op zondag 15 september 2019 10:26 schreef Seven. het volgende:

[..]

En dat klopt als een bus. Uiteindelijk zijn ze in de opvoeding echt tekort geschoten, en ze sluiten mij als volwassene actief buiten door het bieden van opties aan 3 van hun 4 kinderen.

Als je ooit behoefte hebt om het er over te hebben dan kan dat hè... blijft een moeilijk puntje om het hier met iemand over te hebben die dit niet heeft meegemaakt.

Mijn werkgever heeft precies hetzelfde en soms is het wel eens fijn om er over te praten met iemand die het begrijpt

quote:

Op zondag 15 september 2019 10:25 schreef Lucky_Strike het volgende:
Verhaal

Vergelijkbaar verhaal hier.

Ik denk ook niet dat je broer en zussen beter af zijn.

Jij kunt voor jezelf kiezen, je bent al onafhankelijk. Voor hen is dat heel moeilijk, ze wonen op het erf van hun familie en hebben een lening van pa en ma, dus een letterlijke schuld aan hun ouders. Misschien voelen zij hier op bewust niveau weinig van, maar dit werkt eigenlijk altijd door in alles, elke keuze die zij maken.

Er is een kans dat als jij "eruit stapt" dat alle verhoudingen gaan verschuiven en dat zij onderling ook hommeles krijgen (dit gebeurt heel vaak).

Vanuit het perspectief van het zwarte schaap lijken de andere kinderen zich te laven in de liefde en trots van hun ouders, maar vaak zijn deze kinderen feitelijk ook niet gelukkig. Hun vader is ook diezelfde afstandelijke/autistische vader, alleen zij zijn hier volledig aan aangepast. Vraag is dan of zij hun eigen leven leiden, of het ideaalplaatje van de ouders.

quote:

Op zondag 15 september 2019 08:43 schreef Seven. het volgende:

[..]

Voornamelijk omdat ik de rest van de familie niet in een lastige positie wil brengen. En ik denk ook niet dat het nodig is om de bruggen volledig te verbranden. Bovendien: ik hou wel van ze, ik wil echt gewoon met de kunnen kletsen op verjaardagen en weten hoe het gaat. Dat voelt goed op dit moment, maar ik krab me achter de oren over m'n eigen motivatie want deze setup verandert de relatie met m'n moeder, terwijl het geldprobleem echt 100% bij m'n vader ligt. Met m'n moeder spelen er andere dingen, haar neem ik de opvoedkundige dingen kwalijk.

Misschien professionele hulp zoeken om de relatie met je moeder te verbeteren, of iig gehoord en begrepen te worden door je moeder.
Sommige dingen kun je niet meer goed krijgen, hoe graag je ook wil, misschien eerst even kijken hoeveel het je waard is voor je stappen onderneemt.
Je lijkt me het type vrouw waar ik ver bij uit de buurt blijf, je hebt je leven heel goed op de rit, je hebt laten zien dat je alles zelf kan. Denk daaraan als het toch weer op een teleurstelling uit loopt. Vaste patronen veranderen niet zomaar.

quote:

Op zondag 15 september 2019 12:39 schreef Seven. het volgende:

[..]



Moeilijk hè? En echt kut voor je, maar wel fijn dat je het zelf nu helder hebt. Jij bent goed zoals je bent en sowieso ben je op fok een waardevolle user.

Mooie inzichten, ik ga een lijstje maken .

Thanks

Juist door het afgelopen jaar ben ik nog zelfverzekerder geworden. Het heeft me alleen maar gesterkt in mijn karakter.
Er is ook niet zo heel veel mis met mij. Het is alleen voor mijn ouders belangrijk dat zij zichzelf kunnen vertellen dat ze ontzettend lijden onder het gedrag van hun dochter. Prima verder, maar niet meer ten koste van mij.

Probeer als je gaat analyseren alle facetten mee te nemen. Waar kan jij verantwoordelijkheid voor nemen? Wat zou je graag van de ander willen en hoe haalbaar is dat? Wat is het minste waar je genoegen mee zou nemen?
Er is vast een middenweg te vinden.

quote:

Op zondag 15 september 2019 13:11 schreef Seven. het volgende:

[..]

Ik overweeg professionele hulp zodat ik de relatie met m'n moeder een plekje kan geven. Verbetering mag best, maar het initiatief daartoe gaat sowieso niet van mij uit. Want dát is waar de teleurstelling voor mij zit.

Ik heb in het recente verleden m'n stinkende best gedaan om de banden aan te halen. Ik heb dat gedaan door te proberen om een stukje van het erf te kopen, vervolgens 2x in gesprek gegaan nadat mij botweg nee verkocht werd. Sowieso ben ik altijd degene geweest die het initiatief bleef nemen tot contact. Ik woon op een half uurtje rijden. Ik kwam tot een half jaar geleden zeker 2x per maand bij m'n ouders, zij komen max 4x per jaar bij mij op bezoek.

Is er een kans dat zij juist denken dat alles altijd van hun kant moet komen?

quote:

Op zondag 15 september 2019 13:11 schreef Seven. het volgende:

[..]

Ik overweeg professionele hulp zodat ik de relatie met m'n moeder een plekje kan geven. Verbetering mag best, maar het initiatief daartoe gaat sowieso niet van mij uit. Want dát is waar de teleurstelling voor mij zit.

Ik heb in het recente verleden m'n stinkende best gedaan om de banden aan te halen. Ik heb dat gedaan door te proberen om een stukje van het erf te kopen, vervolgens 2x in gesprek gegaan nadat mij botweg nee verkocht werd. Sowieso ben ik altijd degene geweest die het initiatief bleef nemen tot contact. Ik woon op een half uurtje rijden. Ik kwam tot een half jaar geleden zeker 2x per maand bij m'n ouders, zij komen max 4x per jaar bij mij op bezoek.

Ja dat is gewoon rot. Als het altijd van jou uit moet komen zou ik me zeker afvragen hoeveel het contact mij waard zou zijn. Ik denk dat het uiteindelijk alleen maar energie kost en niks oplevert, gaat het je meer om de grond die ze je niet gunnen of om het feit dat contact gewoon uiterst moeizaam verloopt? Niet echt het ouder-kind contact zoals het hoort.

quote:

Op zondag 15 september 2019 13:22 schreef Seven. het volgende:
Ondertussen het volgende dilemma. Ik heb m'n zus en m'n broer gisteren verteld dat we in ondertrouw gaan. Ik wilde vandaag even bij m'n zusje langs om het haar te vertellen, dus geappt of dat kon, maar die heeft het ff zwaar en verontschuldigde zich dat ze eigenlijk liever een dagje wil chillen. Geen probleem natuurlijk, maar ik vroeg wel of ze dan misschien wel alvast een leuk nieuwtje wilde dus haar toch maar via de app verteld. Six.

Ik denk dat m'n ouders het wel gehoord hebben ondertussen, maar wel tweestrijd hier. Wel of niet appen? Ene kant denk ik: joh, het is maar een appje en dan ben je er vanaf en dan heb je het juiste gedaan. Aan de andere kant verwacht ik een lauwe reactie en daar heb ik ook geen zin in.

Gefeliciteerd

Ik zou ze een berichtje sturen, dan ben je er vanaf. Dan weet je waar je aan toe bent. Dan kunnen ze jou niets kwalijk nemen.

Heel herkenbaar TS .

In mijn situatie is er nog wel contact met mijn moeder maar sinds kort zeer minimaal. En dat is beter zo. Al die ruzies steeds zijn zo enorm belastend voor je gemoedstoestand. Het doet me enorm veel pijn dat mijn moeder zo slecht over mij denkt. Tegelijkertijd denk ik ook dat ik een slecht kind ben omdat ik geen respect heb voor keuzes/fouten die mijn moeder heeft gemaakt. Ik heb honderden keren geprobeerd om een luchtige band te behouden, maar dat is niet mogelijk. Ik wilde dat ik haar nog nodig had, maar ze heeft er zelf voor gezorgd dat ik zonder de dingen kan waar ik steun van een ouder voor nodig heb, en dat ik de dingen die ik wel kan volledig zelfstandig doe.

Mijn vader is al lang geleden overleden. Hij heeft me op een compleet andere manier verwaarloosd. De dag dat ik hoorde dat hij overleden was, is een van mijn fijnste herinneringen aan hem. Voor hem heb ik wel meer begrip dan voor mijn moeder. Hij wist heel goed dat hij geen vader was en wilde dat ook niet.

Mijn moeder leeft in de fantasie dat zij perfect is en de hele wereld tegen haar is, en dat het mijn doel in het leven is om tegen haar in te gaan.

Misschien heeft ze wel gelijk. Ignorance is definitely bliss.

quote:

Op zondag 15 september 2019 13:22 schreef Seven. het volgende:
Ondertussen het volgende dilemma. Ik heb m'n zus en m'n broer gisteren verteld dat we in ondertrouw gaan. Ik wilde vandaag even bij m'n zusje langs om het haar te vertellen, dus geappt of dat kon, maar die heeft het ff zwaar en verontschuldigde zich dat ze eigenlijk liever een dagje wil chillen. Geen probleem natuurlijk, maar ik vroeg wel of ze dan misschien wel alvast een leuk nieuwtje wilde dus haar toch maar via de app verteld. Six.

Ik denk dat m'n ouders het wel gehoord hebben ondertussen, maar wel tweestrijd hier. Wel of niet appen? Ene kant denk ik: joh, het is maar een appje en dan ben je er vanaf en dan heb je het juiste gedaan. Aan de andere kant verwacht ik een lauwe reactie en daar heb ik ook geen zin in.

Ik zou de eer aan jezelf houden, ook al gaat het tegen je gevoel in.

Wat je zelf ook al zegt, het is maar een appje. Gezien je moeder ook haar best doet de afgelopen weken kun je op deze manier 'iets terug doen'. Reageert ze lauw.. jammer dan, maar jij hebt jezelf niet laten kennen.

Ik denk ook dat je niet tussen je zus en je moeder in moet gaan staan. Als je zus het vervelend gaat vinden dat zei de tussenpersoon is tussen jou en je moeder dan kan zei dat prima zelf vertellen aan je moeder toch? Misschien een keer met je zus hierover in gesprek gaan? Als je moeder bepaalde zaken van je wilt weten dan kan ze jou appen maar niet je zus.

Sterkte met deze lastige situatie

quote:

Op zondag 15 september 2019 08:50 schreef Heph844 het volgende:

[..]

Ook ouders hebben een breekpunt he, na de zoveelste actie van je kind waar je boos van wordt/afkeurt/verdrietig van wordt. Dat wil niet zeggen dat er geen liefde is, wel dat je er op een gegeven moment een beetje klaar mee bent.

natuurlijk, zijn er momenten dat je je als ouder ook machteloos voelt. Maar dat lijkt hier niet aan de hand. Seven heeft huisje boompje beestje voor elkaar, en volgens mij geen gekke dingen waar haar ouders zich nu nog grote zorgen over moeten maken.
En zelfs als je kind rare bokken sprongen maakt zul je uiteindelijk toch weer terug moeten vallen naar de liefde voor je kind. Je kunt bepaald gedrag als ouder prima afkeuren en toch je liefde tonen. Het is niet als of je die liefde als kind moet verdienen.

quote:

Op zondag 15 september 2019 17:18 schreef dop het volgende:

[..]

natuurlijk, zijn er momenten dat je je als ouder ook machteloos voelt. Maar dat lijkt hier niet aan de hand. Seven heeft huisje boompje beestje voor elkaar, en volgens mij geen gekke dingen waar haar ouders zich nu nog grote zorgen over moeten maken.
En zelfs als je kind rare bokken sprongen maakt zul je uiteindelijk toch weer terug moeten vallen naar de liefde voor je kind. Je kunt bepaald gedrag als ouder prima afkeuren en toch je liefde tonen. Het is niet als of je die liefde als kind moet verdienen.

Mooie theorie

quote:

Op zaterdag 14 september 2019 21:43 schreef Seven. het volgende:

[..]

Ik heb tevens een reputatie als sloerie, ik woon niet in een huisje achteraf (dat hij me die mogelijkheid ontzegd heeft, ziet hij niet in denk ik), ik ben een feminist en ik heb sowieso andere overtuigingen dan hij. De rest van zijn kinderen leeft zoals hij: 2 of 3 keer verkering voor je gaat trouwen en settelen met kids in een traditionele rolverdeling.

Mijn ouders zien mij sowieso nog steeds als de oorzaak voor de problemen die er speelden in ons gezin. Ik was een lastig kind in hun ogen, maar in werkelijkheid hebben mijn ouders mij allebei echt tekort gedaan. Ik ben verwaarloosd, en daardoor voelde ik me niet veilig en ik was bijzonder onzeker. Nou ja, een kind met sterk autistische trekken gaat zich dan inderdaad niet erg sociaal gedragen.

Oftewel: ik ontworstel me aan de oude rolpatronen, zij zitten er nog volop in.

Ik ga even advocaat van de duivel spelen. Je ouders zien hun patronen waarschijnlijk als voorspelbaar en daarmee betrouwbaar. Het contact met de andere drie is overeenkomstig en dus bevestigend. Jij als buitenbeentje bevestigt in hun ogen een zekere kloof die jullie moeilijk lijken te kunnen overbruggen.

Waar jij het gevoel hebt dat jij je ontworstelt aan oude rolpatronen, kan dat voor hen een stuk minder zichtbaar zijn. Je lijkt hun gesettelde lifestyle nog steeds af te wijzen, door jouw leven anders in te richten. In hun belevingswereld is dat misschien confronterend omdat het een soort onvermogen kan suggereren, wat niet per se van jou alleen af zou hoeven komen.
Dan kunnen ze krampachtig aan de andere drie blijven hangen, die wel dichter bij de boom zijn geland. Die een vergelijkbare lifestyle hebben, die in de buurt zijn gebleven, die hun mening serieus lijken te nemen en die hen bevestigen in de kennelijk gewenste rol. Daar zit een bepaalde veiligheid en betrouwbaarheid in die denk ik best belangrijk voor ze is.

Jouw ontwikkeling is voor jou heel waardevol, maar dat meet je af aan jouw doelen. Vanuit hun oogpunt ben je niet dichterbij hun doelen gekomen of in dit geval dichterbij hetgeen zij denken wat goed en betrouwbaar is. Dus zij zien denk ik nog steeds een bepaalde onrust bij jou, die ze bevestigt menen te zien in je weer van baan veranderen. Je bent eerder ook al een paar jaar samen geweest met een man met kinderen van een ander. Dat zegt hen mogelijk dus niet zoveel over in hoeverre jij nu echt geland zou zijn.

quote:

Op zaterdag 14 september 2019 22:38 schreef Seven. het volgende:

[..]

Dankjewel ik hoop ook dat dit afstand dingetje zich bij mijn ouders gaat ontwikkelen tot het nieuwe normaal en dan komt het wel goed.

Met m'n vader zal dat trouwens helemaal niet anders zijn dan wat het nu is. Dus ik moet nog eens mijn eigen motivatie tegen het licht houden voor dit plan, want het verandert alleen iets in de relatie met m'n moeder.

Ik denk dat dit iets te kort door de bocht is. Je dicht je vader bepaalde dingen toe, maar je weet niet in hoeverre dit ook echt klopt. Dat je bepaalde dingen in jouw ogen niet voldoende kan waarnemen, betekent niet dat het ook daadwerkelijk totaal afwezig is. Als je dat wel zo naar je pa verwoord, dan is het misschien ook niet de beste sfeer om bepaalde dingen wel bespreekbaar te maken. Immers, dan lijk je jouw mening al klaar te hebben en niet iedereen heeft altijd maar zin om zich tegen zo een bepaald imago te blijven verzetten. Zeker niet als er weinig interesse lijkt in een alternatief. Dat herken je vast wel, zo een keurslijf met beperkte bewegingsruimte.

Gezien het vaste patroon van je ouders en ook richting de andere kinderen, moet je denk ik rekening gaan houden dat jouw veranderde gedrag wel de boel enigszins zou kunnen veranderen. Je pa niks zien doen betekent niet dat het hem verder niks doet. En ook als het hem echt niks zou doen, dan nog ziet hij vast wel dat het je moeder wat doet. Wellicht praten ze daar samen over. Met elkaar, maar misschien ook met de andere kinderen. Zeker als het ze onzeker maakt, want dan zijn de andere kinderen de aangewezen personen om bevestiging te genereren.
Ook vanuit eigen ervaring binnen families heb ik gezien dat het vaak echt wel doorwerkt naar de rest.

quote:

Op zondag 15 september 2019 08:43 schreef Seven. het volgende:

[..]

Voornamelijk omdat ik de rest van de familie niet in een lastige positie wil brengen. En ik denk ook niet dat het nodig is om de bruggen volledig te verbranden. Bovendien: ik hou wel van ze, ik wil echt gewoon met de kunnen kletsen op verjaardagen en weten hoe het gaat. Dat voelt goed op dit moment, maar ik krab me achter de oren over m'n eigen motivatie want deze setup verandert de relatie met m'n moeder, terwijl het geldprobleem echt 100% bij m'n vader ligt. Met m'n moeder spelen er andere dingen, haar neem ik de opvoedkundige dingen kwalijk.

Dan ligt de uitdaging 'm denk ik vooral in hoe jij je ouders duidelijk kan maken dat je hen niet omgekeerd net zo hard afwijst en dit niet gewoon weer een nieuwe stap in je oude patroon van afzetten tegen hen is. Of dat je aan het mokken bent omdat jij je zin niet hebt gekregen of dat je weer een nieuwe ontwikkeling hebt waar je het dan weer op gaat gooien voor een tijdje.

Dit zeg ik niet vanwege onbegrip naar jou, maar vanuit hoe zij dit wellicht ervaren. Perceptie, opgelopen imago, tunnelvisie, etc can be a bitch.

quote:

Op zondag 15 september 2019 09:11 schreef Seven. het volgende:

[..]

Ik heb veel nagedacht over deze vraag.

Het zou wel even kut zijn. Maar ik red me al héél lang alleen.

Hun steun heb ik sowieso nooit gehad, tenzij ik hun ideeën volgde. Geld kon ik nooit van ze krijgen, alleen lenen met regelmaat een herinnering daaraan. Zij vinden mijn eigen ideeën nooit goed, ze zien altijd waarom dingen niet kunnen tot ik het weer in m'n eentje waar maak.

Misschien was het hun kromme manier om jou proberen te beschermen en bij het gezin te houden. Ook vanuit het idee dat dit ook het beste zou zijn voor jou. Het werkte voor hen en de andere kinderen, waarom dan ook niet voor jou? Misschien dachten of hoopten ze dat het een kwestie van proberen zou zijn. Niet omdat je het op eigen houtje niet zou kunnen, maar omdat ze misschien wel zagen dat het niet makkelijk was voor je en ze jou ook hun geluk wilden gunnen. Of dat ze bang waren voor een rupsje nooit genoeg dat altijd zoekende zou blijven als ze geen anker zou hebben zoals de rest van de familie.

quote:

Vorige week zei m'n moeder over mijn nieuwe baan 'moet je wéér opnieuw beginnen'. En zo gaat dat altijd. Ergens zijn ze wel trots dat ik er bijna 2000 euro bruto op vooruit ga, maar eigenlijk vindt ze het maar raar dat ik gemiddeld 2,5-3 jaar voor hetzelfde bedrijf werk en dat ik dan werk maak van mooie kansen die me geboden worden. Ik heb ondertussen al 5x bewezen dat zulke wisselingen altijd goede resultaten oplevert, maar zij is vooral bang voor d'r vriendinnen die dan 'alweer?!' zeggen, denk ik.

Of zij ziet het nog steeds als diezelfde rusteloosheid en honger naar meer ipv genieten van de positieve bevestiging die je ook van hen had gewild..?

quote:

Nee, ik heb dat niet nodig in mijn leven. Ik hoef geen commentaar meer op mijn eigen keuzes. Ik denk echt dat ik gelukkiger ga zijn met meer afstand. Ik denk ook niet dat mijn kinderen veel aan mijn ouders gaan missen als opa en oma. Ik zie het met mijn stiefdochters, die hebben het over hun bonusopa en bonusoma, maar mijn ouders zijn beleefd en vriendelijk, en doen verder geen moeite.

Commentaar kan ook goed bedoeld zijn, ook al komt het vanuit een zeer beperkte visie. Natuurlijk, misschien willen ze toch nog hopen dat je nu wel een keer luistert en hen toch gelijk kan geven, maar als ze je echt hopeloos vonden zouden ze wellicht die moeite niet eens nemen..

Misschien gaan jullie niks missen aan het directe contact, maar als je wel vergelijkingsmateriaal hebt van de kinderen van je zus bijvoorbeeld die er wel meer een band mee hebben kan dat nog wel gevoeld worden. Waarom gaan die wel x naar hen toe en wij niet, etc

quote:

Op zondag 15 september 2019 10:18 schreef Seven. het volgende:

[..]

Ik koos er niet voor om elders te wonen, mijn vader heeft mijn voorstel om ook een stuk van z'n erf te kopen tot 2x toe afgewezen om vage redenen, later zeiden ze dat ze bang waren dat ik het zou doorverkopen omdat ik misschien ooit weer naar het buitenland zou kunnen vertrekken.

Je bent wel ver weg gaan wonen, meerdere keren en voor de nodige jaartjes. Voor mensen zoals zij kan dat een totale ver-van-je-bed-show zijn en dan ook nog met het idee ver weg van hen.
Dan vind ik het eerlijk gezegd niet totaal onbegrijpelijk dat ze niet staan te springen om hun erf met je te gaan delen en dan af te moeten wachten of je nu wel wil of kan blijven. Zij worden dan ook een beetje afhankelijk van hoe jij je zaken wil regelen en je laat al jaren zien dat je daarin behoorlijk afwijkt van hen en niet bang bent om bepaalde risico's te delen. Dat kan behoorlijk stressvol zijn.
Om niet te spreken van een enigszins unheimisch gevoel dat je na overal en nergens geweest bent, behalve daar het nu ineens wel goed genoeg zou vinden. Niet alleen om te blijven, maar ook om enigszins harmonieus te delen met hen. Wat suggereert nu wel een harmonieus samenzijn en in hoeverre bekijken jullie dat hetzelfde?

quote:

Daarnaast spreken vele experts van een schenking als je ver onder de WOZ waarde verkoopt. Daar ben ik het mee eens en dat zou mijn vader laten toetsen. En dat is de afspraak die hij dus niet nakomt.

Doordat mijn zus destijds (en nu mijn zusje) een hypotheek had bij de familiebank, staat het geld weer vast waardoor het voor mij niet meer kan. Maar ze hebben op die manier wel een kruiwagen waardoor ze kunnen leven boven hun inkomen. Laat ik het zo zeggen: met hun (parttime) inkomens hadden ze allemaal in een rijtjeshuis gewoond onder normale omstandigheden.

Ik kan er niets beters van maken dan dat ze 3 van hun kinderen een mooi leventje in grote huizen met veel buitenruimte gunnen, maar dat ze echt stelselmatig aan mij voorbij gaan. En dat doet mijn vader ook heel bewust.

Hij kan je het ook gunnen zonder eraan mee te werken hè?
Je wist het al die jaren beter, maar nu je weer zin hebt om hier te landen mag hij wel de boel helpen financieren. Dat kan hem tegen de borst stuiten om voor zijn gevoel mee te werken aan dat rupsje nooit genoeg en wanneer die dat blieft. Dat hij, hun levensstijl en hun erf nu het jou uit lijkt te komen ineens wel goed genoeg zijn.
Hoe kan hij erop vertrouwen dat je niet weer binnen x jaar opstapt naar god weet waar en met wie? Wat voor standvastigheid heb je laten zien denk je?

quote:

Op zondag 15 september 2019 12:52 schreef Seven. het volgende:

[..]

Het was sowieso een andere tijd. In de jaren '80 lag de focus natuurlijk niet op de mentale gezondheid van je kinderen. Ik weet wel zeker dat ze het niet konden en kunnen zien. Dat stukje begrip zit er van mijn kant wel. Aan hun kant ontbreekt dat stukje begrip voor mij wel volledig.

Ik beschouw mezelf niet als afgunstig, maar het is natuurlijk heel moeilijk om de oneerlijkheid van de financiële verdeling uit te leggen zonder zelf jaloers over te komen. Ik ben in ieder geval erg trots op wat mijn broer en zussen allemaal doen in het leven, ze hebben allemaal een leuke baan waar ze dik tevreden over zijn en die ze bovendien in staat stelt om van hun gezinnen te genieten. Ze hebben allemaal een leuke partner waar ze gelukkig mee zijn en ze hebben allemaal domweg de kansen gegrepen die mijn vader gegeven heeft.

Wat denk ik ook meespeelt in zo een situatie is dat geld heel makkelijk heel concreet is. Bepaald bedrag en vaak ook goed vast gelegd op papier om gedoe te voorkomen.
Als het gaat om regulier contact dan is het al een stuk waziger en veel meer perceptie-afhankelijk. Dan wordt de kwaliteit afmeten al een stukje moeilijker, want de een zal meer hebben aan dat ene goede gesprek over de telefoon. Waar de ander juist weer meer hecht aan dat wekelijkse bepje over de koffie, afwisselend bij elkaar thuis.

Als expat is er vaak toch een bepaalde afstand. Je kan nu eenmaal minder vaak langs komen, leeft toch anders, etc. Dat komt dan bovenop de kloof die hier al was. En dat kan voor hen weer bevestiging lijken dat zij en hun leven niet goed genoeg voor je was. Dat je bewust zo een afstand hebt opgezocht, ver weg van de stabiliteit die zij je probeerden mee te geven. Zij kunnen zich daar misschien net zo hard in afgewezen voelen.

quote:

De band met m'n broer is afstandelijk wegens zijn sausje van waardeoordelen en omdat hij een belangrijke rol gespeeld heeft in het tegenhouden van mijn plannen om een stukje van het erf te kopen. Maar dat doet me eigenlijk niets, ik ben er niet boos over en ik besef heel goed dat hij véél meer last heeft van onze opvoeding dan ik. Leuk om met hem te kletsen op verjaardagen, af en toe als ik op het erf ben ga ik een op de koffie maar ik zou nooit en te nimmer een half uur rijden gewoon omdat ik hem wil zien. Die situatie is precies zoals ik dat met m'n ouders ook wil.

Sorry, maar ik snap ergens wel dat je liever geen erf deelt met iemand die er andere waarden op na houdt. Het kan best ongemakkelijk worden als je familie met wie je toch niet zo makkelijk alles deelt, zo dicht in je buurt woont dat het nog eens extra tastbaar wordt.

quote:

Op zondag 15 september 2019 13:11 schreef Seven. het volgende:

[..]

Ik overweeg professionele hulp zodat ik de relatie met m'n moeder een plekje kan geven. Verbetering mag best, maar het initiatief daartoe gaat sowieso niet van mij uit. Want dát is waar de teleurstelling voor mij zit.

Ik heb in het recente verleden m'n stinkende best gedaan om de banden aan te halen. Ik heb dat gedaan door te proberen om een stukje van het erf te kopen, vervolgens 2x in gesprek gegaan nadat mij botweg nee verkocht werd. Sowieso ben ik altijd degene geweest die het initiatief bleef nemen tot contact. Ik woon op een half uurtje rijden. Ik kwam tot een half jaar geleden zeker 2x per maand bij m'n ouders, zij komen max 4x per jaar bij mij op bezoek.

Denk dat je er van uit moet gaan dat jullie twee verschillende talen spreken. Jouw aanbod om een deel van het erf te kopen zal wellicht als iets anders ervaren zijn dan het proberen aan te halen van de banden. Zeg maar het verschil tussen een middel en een doel.

Voor in de toekomst misschien handig om wat meer ruimte te laten aan hun perceptie. In plaats van aanbieden om wat van ze te kopen in het kader van, had je misschien beter eerst in gesprek kunnen gaan over hoe jullie samen de banden aan zouden kunnen halen. Wat er bijvoorbeeld voor nodig zou zijn om in vertrouwen een erf met elkaar te kunnen delen. Dan voelen zij zich wellicht ook wat meer gehoord en begrepen ipv rupsje nooit genoeg die nu haar zinnen heeft gezet op hetgeen waar ze zich ogenschijnlijk al die jaren tegen af heeft lijkt te hebben gezet.

Wat eerder al gezegd werd, dit is een rouwproces en aangezien er ook nog het nodige van vroeger mee speelt is het misschien geen verkeerd idee om daar hulp bij te zoeken. Ook om te helpen bij je nieuwe weg te vinden binnen de familieperikelen en ook in hoeverre het doorwerkt richting je eigen (bonus)kinderen.

quote:

Op zondag 15 september 2019 13:22 schreef Seven. het volgende:
Ondertussen het volgende dilemma. Ik heb m'n zus en m'n broer gisteren verteld dat we in ondertrouw gaan. Ik wilde vandaag even bij m'n zusje langs om het haar te vertellen, dus geappt of dat kon, maar die heeft het ff zwaar en verontschuldigde zich dat ze eigenlijk liever een dagje wil chillen. Geen probleem natuurlijk, maar ik vroeg wel of ze dan misschien wel alvast een leuk nieuwtje wilde dus haar toch maar via de app verteld. Six.

Ik denk dat m'n ouders het wel gehoord hebben ondertussen, maar wel tweestrijd hier. Wel of niet appen? Ene kant denk ik: joh, het is maar een appje en dan ben je er vanaf en dan heb je het juiste gedaan. Aan de andere kant verwacht ik een lauwe reactie en daar heb ik ook geen zin in.

Maar dan laat je je handelen afhangen van hen, past dat bij je?

Hun lauwe reactie kan nu misschien ook mede komen doordat ze pas later geïnformeerd worden en zich dan ook moeilijker betrokken en misschien zelfs weer afgewezen voelen.

Voor de duidelijkheid, ik begrijp prima waar je vandaan komt. Niet alleen heb ik zelf het contact met een van mijn ouders verbroken, mijn man heeft ook geen contact met die ene nog wel levende. In onze families en die van vrienden speelt er ook het nodige, dus dit is een bekend onderwerp.

De reden dat ik het nu even vanuit hen heb geprobeerd te benaderen, is niet omdat ik jouw ervaring en jouw gevoelens teniet wil doen ofzo. Maar naast de bijval, wilde ik toch ook een andere kant proberen te belichten.

Ten eerste omdat het fucking pijnlijk is om te denken dat je ouders niet van je houden. Dat je het zo ervaart is één ding, maar dat het ook echt zo bedoelt zou zijn is een tweede.
Zelf heb ik lang gedacht dat het enige wat ik van mijn ouder wilde horen een sorry en ik hou van je was. Daar ben ik na de nodige jaren wel op terug gekomen, want de liefde was er heus wel. Het was alleen gewoon ontzettend rot verpakt Niet minder pijnlijk na zo een conclusie, maar wel makkelijker berustend zeg maar.
Naast het me meer verdiepen in de culturele verschillen, zowel het tijdsperk als de omgeving, kreeg ik ook een meer gebalanceerd beeld door het bij anderen te zien. Dat was aan een kant superdichtbij, want ik weet wel een beetje hoe dat voelt en ik geef om deze mensen. Maar aan de andere kant was het niet mijn gezin, dat gaf weer een beetje afstand. Ook om een neutrale rol aan te kunnen nemen als een soort mediator, was mijn mening even helemaal niet belangrijk en ging het meer over de ander zich gehoord te kunnen laten voelen. Dat gaf me nieuwe inzichten bij de ouder die dingen flikte waar mijn nekharen overeind van gingen staan. Het kostte de nodige moeite kan ik je zeggen, maar ik ben er wel van overtuigd dat liefde niet altijd in de gewenste mooie verpakking met een strik erom komt. Het hoeft totaal niet zichtbaar te zijn of soms zelfs ronduit hatelijk overkomen, maar ook hele erge shit hoeft het niet uit te sluiten.

Dat probeer ik ook aan die kinderen mee te geven, ondanks dat ik denk dat het hun op leeftijd nog wel de nodige verwerkingstijd nodig zal hebben en de "dader" zo een verweer ook niet helemaal terecht verdiend heeft vooralsnog. Maar ik wil het dan ook niet als emotionele chantage inzetten of om hen te bewegen om moeite te blijven doen. Liefde betekent niet dat je alles maar hoeft te slikken. Liefde kan ook los laten zijn.
Het is echter denk ik wel iets wat enorm kan helpen in een verwerkingsproces. In de mijne was en is het ook wel echt een fijne toevoeging, ook al heb ik met de persoon in kwestie geen contact en zie ik dat voorlopig ook niet zo snel veranderen. Ik heb er meer vrede mee gekregen door me er meer in proberen te verplaatsen, dus vandaar dat ik hier een lichtje op de andere kant werp.

Ook vanuit een andere ervaring trouwens. Eentje waarin we helaas pas echt in gesprek raakten toen het al te laat was (altijd lullig als iemand sneller dood gaat dan verwacht werd). Superfrustrerend, want een en ander had voorkomen kunnen worden als mensen gewoon iets meer open hadden willen/kunnen/durven staan voor andermans ervaring en bedoeling. Dat vond ik zo ontzettend zonde. Vind trouwens, want het probleem heerst nog steeds
In dat opzicht hebben de gesprekken uiteindelijk ook niet iedereen geholpen. Maar het heeft mij wel gesterkt in het meer uitspreken van hoe en waarom ik iets bedoel en toetsen in hoeverre zoiets aankomt bij de tegenpartij.

Ja, je nek uitsteken voor mensen die dat ogenschijnlijk niet terug lijken te willen/kunnen doen zuigt enorm. Maar heel eerlijk, ik doe het natuurlijk ook voor mezelf en niet alleen voor hen, hun geluk en hun goedkeuring. Om zeker te weten dat ik in ieder geval voor mijn gevoel genoeg gedaan heb om vrede te hebben met wat ik geprobeerd heb, ongeacht of het gewenste effect is bereikt. Dat gaf me meer rust om bewust een keuze te maken ipv eigenlijk de deur dicht te willen gooien vanuit gekwetstheid of angst voor meer afkeuring, teleurstelling, etc.
Mijn keuze gebaseerd op mijn doel en dat staat niet gelijk aan hoe de ander al dan niet reageert.

Echter heb je voor contact en het overbruggen van zo een kloof wel een gemeenschappelijk doel nodig vaak. Dan kun je minder uitgaan van jouw doel jouw keuze zeg maar als je nader tot elkaar wil proberen te komen. En dan is bijvoorbeeld stellen dat jij de banden wilde aanhalen door te bieden op het stuk erf, voor hen ogenschijnlijk niet hetzelfde doel nastreven. Je kan hun gevoelens niet managen door te zeggen dat deze actie voor hen gelijk zou moeten staan daaraan en ze je afwijzen als ze daar niet in mee gaan, dan doe je min of meer hetzelfde wat je hen kwalijk neemt. Dan ben je niet een gezamenlijk doel aan het nastreven denk ik.

Misschien kun je het wat zakelijker benaderen als je nog wel een poging gaat wagen om nader tot elkaar te komen. Door het te zien als een team creëren dat samen de opdracht nog helder in kaart moet brengen ofzo.
Daarin hoef je jezelf en jouw ervaringen niet minder waard te laten zijn dan die van een ander. Zolang je maar wel een beetje ruimte aan de ander gunt, die ongeacht welke reden dan ook, hele andere verhalen en inzichten kan hebben.
Het verleden kun je niet meer veranderen, ook niet als iemand je wel volledig gelijk geeft. Wees dus realistisch in wat je waarom wil van de ander.
En wees helder, want bijvoorbeeld je boodschap van geen geld hoeven komt minder sterk uit de verf als je wel meerdere keren op een gedeelte van het erf biedt en aanstuurt op erfrechtspecialist en dan vervolgens teleurgesteld geen contact meer zoekt.
Voor ons is die teleurstelling heel begrijpelijk, maar voor je ouders kan het gewoon heel andere signalering geven vanuit het verleden enzo.

Afijn, ik heb alweer een veel te lang en warrig stuk geschreven, maar het leeft wel een beetje hier zal ik maar zeggen. Ik hoop dat je er iets aan hebt en wens je sterkte, want ik weet hoe kut en moeilijk dit soort shizzle is

Oh en natuurlijk gefeliciteerd met jullie ondertrouw!

quote:

Op zondag 15 september 2019 09:20 schreef Seven. het volgende:

[..]

Dat klopt. Deze dingen zijn niet voor niets zo gegroeid.

Mijn ouders schamen zich gewoon kapot voor mij, voornamelijk omdat ik een slet was en omdat ik geen leuke stabiele relaties had. Daarnaast leef ik een leven waar zij zich niet in kunnen vinden, ik wissel van baan als ik vind dat ik onderbetaald word. Ik wil graag kinderen met een man die al 2 dochters heeft.

Ik snap dat op zich wel. Dus feitelijk doe ik ze een groot plezier want ze hoeven zich wat mij betreft niet meer druk te maken om mij. Maar blijkbaar voelt dat voor m'n moeder ook niet goed, want het is niet in lijn met haar ideaalplaatje waarin al haar kinderen regelmatig op bezoek komen bij haar en van haar houden alsof ze op een voetstukje staat.

Mijn vader haalt z'n schouders een keer op en gaat gewoon verder met z'n leven.

Ik snap dat ouderlijke gebemoei niet zo, het enige wat je voor je kind moet willen is dat het kind gelukkig is, en dat dat kind dat op een manier is die niet jouw manier is is dan jammer voor je.
Maar sommige ouders vinden het belangrijker dat hun kind leeft zoals zij willen, ook al zou het kind daar helemaal niet gelukkig van worden.

Overigens is er ook nog een categorie die "gelukkig zijn" helemaal niet als doel heeft, maar die vooral willen dat je dingen doet zoals zij vinden dat het hoort, dat ze zelf ook niet gelukkig zijn met hoe het hoort is daarbij ondergeschikt.

Overigens heb ik helemaal geen contact meer met mijn schoonouders, want gebemoei en gestook, en ik ben te oud en eigenwijs om dat van wie dan ook nog te accepteren.
De verjaardagskaart die ze van de week gestuurd hadden zo in de papierkliko gegooid, doei
Overigens heb ik er geen probleem mee als man en kind er wel heen gaan, ik heb er alleen 0,0 interesse in.
Ik zou mijn eigen moeder bij zulke streken overigens ook net zo makkelijk aan de kant zetten, maar die zou het niet in haar hoofd halen, want ik zou haar wel tot de orde roepen.

Lang verhaal kort; ze doen zichzelf op meerdere fronten tekort als ze jullie zo oneerlijk blijven behandelen, vooral als dat betekent dat ze hun kleinkind straks amper leren kennen.

Optie 4: het kan ook zo zijn dat je vader eigenlijk het meest naar jou opkijkt omdat jij als enige niet aan zijn financiële handje hoeft te worden genomen en het zelf meer dan prima redt.