[Etappe 19] Treviso - San Martino di Castrozza #2

Tappa 19: Treviso - San Martino di Castrozza, 151 km

Hahahahahahahahahahahahahahaha. Wat een genot. De vlakke rit richting Santa Maria di Sala leek geschikt voor de sprinters, maar het geen uitgemaakte zaak dat er ook een sprint zou komen. Er waren weinig ploegen om de boel te controleren en Groupama-FDJ zou mogelijk een tactisch spelletje willen spelen. Tijdens de eerste 50 kilometer van de rit zagen we daarom talloze aanvalspogingen, zonder veel succes. De groepen werden toch steeds weer teruggehaald omdat er blijkbaar wel ploegen waren die voor een sprint wilden gaan. Na heel veel pogingen reed er een klein groepje weg, een groepje dat bijna perfect was. Op voorhand had iedereen de namen Maestri, Cima en Frapporti al genoteerd. Helaas was Frapporti niet van de partij, maar Cima en Maestri wel. Zij kregen gezelschap van Nico Denz, de hardrijder van AG2R. Ze kregen geen gigantische voorsprong, maar wisten de voorsprong wel lang vast te houden. Tot op een kilometer of 50 van het eind leek het peloton de zaak onder controle te hebben, maar toen we richting 40 kilometer van het eind gingen liepen de drie koplopers alleen maar uit. Israel Cycling Academy en Dimension Data kregen het niet echt voor elkaar om op te boksen tegen Nico Denz. Het was namelijk vooral de Duitser die indruk maakte, hij reed zo hard dat Cima en Maestri zaten te huilen in z'n wiel. Er kwam versterking bij in het peloton, maar geen enkele ploeg kreeg een indrukwekkend treintje gevormd. Na een zware Giro zit er bij veel renners niet veel jus meer in de benen, schijnbaar. Met heel veel pijn en moeite lukte het de sprintersploegen om het gat wat kleiner te krijgen, al zag het er op een kilometer of 30 van de finish nog geweldig uit voor de koplopers. Ook op 20 kilometer van het eind was er nog niet veel aan de hand, zeker niet omdat Denz gewoon door bleef stampen. Het kon zomaar een zege voor een van de drie vooraan gaan worden, tenzij ze in het peloton nog eens grandioos wisten te versnellen. Bora deed wel een poging om dat nog te bereiken, onder meer door ook Formolo op kop te zetten. Op een kilometer of 10 van het eind leek het weer de kant van het peloton op te vallen, maar langzaam haakten daar alle knechten af. Daardoor bleef het gat weer een tijdje hetzelfde en leek de ritzege weer naar de koplopers te gaan. Denz deed vooraan ondertussen een paar pogingen om zijn vluchtgenoten te lossen, maar Maestri reed het steeds dicht. Cima zat in het wiel, in de wetenschap dat hij vooraan de snelste was in de sprint. Op drie kilometer van het eind bedroeg de voorsprong van de drie nog een seconde of 30. Normaal gesproken genoeg, als ze samen bleven werken. Toch ging Denz er nog een keer vandoor. Dat bleek een fatale keuze te zijn voor zijn eigen kansen op de ritzege, want het peloton wist daardoor toch nog te naderen. In de laatste kilometer zagen we plots Groupama-FDJ naar voren komen. De hele dag hadden ze zich afzijdig gehouden, omdat het voor de ploeg van Demare gunstiger was als de kopgroep het zou halen. Nu zagen de dan toch de koplopers in beeld rijden, dus reden ze het gat bijna dicht. Denz zag dat gebeuren en gaf er daarom in de laatste kilometer nog maar eens een snok aan. Hij reed bijna weg, maar Maestri wist toch weer met een uiterste krachtsinspanning aan te sluiten. Dat was het signaal voor Cima om de sprint aan te gaan en hij reed meteen weg van zijn vluchtgenoten. Vanuit de achtergrond zagen we het peloton opdoemen, met onder meer Rudiger Selig die de sprint aantrok voor Ackermann. De Duitser sprintte tot aan het wiel van Cima, maar toen lag de meet er al. Een overwinning voor Damiano Cima, een overwinning voor Nippo-Vini Fantini. Ik heb heel veel kritiek gehad op de keuze van RCS om Nippo uit te nodigen en dan winnen ze een rit, zal je altijd zien. Wel heerlijk om te zien dat de kopgroep het net haalt, al is het dan weer lullig dat Denz en Maestri nog wel net werde ingelopen. Het grootste genot kwam echter van Franse kant. Demare reed een dramatische sprint, ging nog bijna op z'n plaat en werd achtste. Omdat Ackermann tweede werd verliest hij de paarse trui aan de Duitser. Tactisch werkelijk briljant gereden door Groupama-FDJ, niets meer aan doen. Is toch heerlijk man. Jammer Arnaud, volgende keer beter hahaha. Ackermann was behoorlijk kwaad toen hij over de finish kwam, maar hij zal toch een wat beter gevoel hebben nu hij weet dat hij in de paarse trui de laatste dagen mag afwerken. Hij mag met zijn paarse tricot de bergen in, want we gaan de komende twee dagen klimmen. Al valt de rit van vandaag toch ook wel te omschrijven als een heuvelrit, echt zware beklimmingen komen we niet tegen. Desondanks zal het een zwaarbevochten rit worden, ik heb er zin in.




Een kilometer of 30 ten noorden van Santa Maria di Sala gaat de 19e rit van start in Treviso, een stad met 85.000 inwoners in de regio Veneto. Treviso kennen we natuurlijk van het wereldkampioenschap veldrijden in 2008, waar Lars Boom met de wereldtitel aan de haal ging. Het is een plaats die echt ontzettend vaak voorkomt in de Giro. Alweer de dertiende keer dat hier een rit vertrekt. De laatste keer dat er een rit vertrok in Treviso won Vasil Kiryienka. De Wit-Rus die recentelijk nog met wat hartproblemen kampte was in een tijdrit richting Valdobbiadene iedereen de baas. Daarvoor was men ook in 2012 nog hier, toen won Roman Kreuziger de rit met aankomst op Alpe di Pampeago. In 2007 begon er ook een rit in Treviso, die rit ging naar Comano Terme en zou door de Baskische oppergod Iban Mayo gewonnen worden. Zijn laatste overwinning, helaas in het geel van Saunier Duval en niet het oranje van de mooiste ploeg aller tijden ter wereld ooit. Er zijn ook redelijk wat aankomsten geweest in Treviso, met ook behoorlijk grote winnaars. Wat te denken van Mark Cavendish in 2013 of Alessandro Petacchi in 2004. Daarnaast Honchar in 1999, uiteraard in een tijdrit, Bontempi in 1984 en Eddy Merckx in 1970. Prima erelijst hier. Treviso is een stad waar ze het enorm zwaar hebben. In de buurt van Treviso ligt een vliegveld en er komen hier enorm veel toeristen aan. Die toeristen hebben alleen wel allemaal dikke schijt aan Treviso en gaan snel door naar Venetië. Terwijl Treviso toch wel wat te bieden heeft. De historische binnenstad heeft bijvoorbeeld oude stadsmuren en wallen uit de 15de eeuw. Tevens hoef je blijkbaar helemaal niet naar Venetië voor wat water, want ook door de stad lopen enkele kanalen. Aan de noordoostkant van de stad bevindt zich de Porta San Tomasso uit 1518. De kerk San Francesco dateert uit de 13e eeuw. Het Piazza dei Signori is het sociale hart van de stad, hier staat het 13de-eeuwse stadhuis Palazzo dei Trecento en het Palazzo della Prefettura. Achter de Prefettura staat een klokkentoren. Op de Piazza del Duomo staat de kathedraal van St. Pieter, geweldig. Treviso is ook de thuisbasis van het megaconcern Benetton. Bovendien komt Pinarello hier vandaan, Treviso is dus geen onbelangrijke stad voor de wielerliefhebber. De fabriek zit ergens in een buitenwijk, maar op de plaats waar het allemaal begon vinden we nog wel een winkel waar vaak bekende fietsen te zien zijn. Een tijdritfiets van Chris Froome toen hij in de Tour het geel droeg, bijvoorbeeld. Daarnaast schijnen ze hier een fonteintje te hebben dat Fontana delle Tette heet. Water dat uit de tieten sproeit, lekker man. Nou, Treviso dus. Te gek.



De renners gaan van start in het centrum van Treviso, in winkelstraatjes die ook weer opvallen door de bogengalerijden voor de huizen. Na een tocht door het centrum rijden we ook in de buitenwijken van Treviso nog geneutraliseerd verder. Naast de paardenrenbaan van de stad gaat de rit officieel van start en daarna rijden we de eerste kilometers over vlakke, maar bochtige wegen. Na drie kilometer en heel wat bochten rijden we door Borgo di Fontane, waarna het wat langer rechtdoor gaat richting Villorba. In dit stuk van vier kilometer komen we op een paar rotondes na niet veel tegen, terwijl het nog steeds zo goed als vlak is. In Villorba gaan we bij een rotonde naar links, waarna het een kilometer of vijf min of meer rechtdoor gaat naar Camalo. In dit stuk loopt de weg een beetje vals plat omhoog, al heb ik niet het idee dat de renners daar veel van gaan merken. In Camalo komen we nog wel wat bochten tegen. Het gaat een beetje naar rechts en daarna rijden we een kilometer of vier vals plat omhoog verder tot in de buurt van Volpago del Montello. We slaan linksaf, rijden door dit plaatsje en slaan daarna rechtsaf, waarna de weg voor het eerst vandaag wat steiler omhoog gaat lopen. We gaan de berg Montello beklimmen, een berg waar men tijdens de Eerste Wereldoorlog nog flink heeft gevochten. Deze berg kan van nogal wat kanten beklommen worden, maar we pakken dus de kant vanuit Volpago richting Santa Maria della Vittoria. De klim is voorzien van een smalle weg, die in de eerste kilometer bijzonder steil omhoog loopt. Het gaat omhoog aan 11%, met stukjes richting 13%. Altijd lekker natuurlijk. Daarna vlakt het wel snel af, al komen er nog wel wat steile strookjes. We noteren een kilometer of drie aan bijna 7% gemiddeld. Daarna slaan wel linksaf en dan gaat het nog een anderhalve kilometer min of meer vals plat verder richting Santa Maria della Vittoria. In totaal komen we uit aan ongeveer vijf kilometer aan 5%, zoiets. Lekker klimmetje om mee te beginnen, vooral dankzij die eerste kilometer. Komt vaker voor in de Giro ook, maar meestal wel op een moment in de rit dat er nog niet echt wordt gekoerst. Na 22 kilometer komen we boven in het dorpje Santa Maria della Vittoria. Ze rijden hier ook langs de kerk, met uiteraard dezelfde naam.




Voorbij de kerk gaat de weg niet direct naar beneden. Het is een kilometer of twee vooral vlak, hoewel het dan wel weer bochtig is. Smal weggetje, wat voorlopig geen probleem is. Even verderop gaat het wel een kilometer of vier naar beneden richting Biadene. Dit stukje afdaling is een klein beetje lastig, vooral vanwege de wat smallere weg. Paar bochten erbij, dus toch even opletten. Eenmaal beneden slaan we rechtsaf en dan gaat het een aantal kilometer rechtdoor over een brede en vlakke weg. In de buurt van Crocetta pakken we een paar boven mee, maar vervolgens gaat het doodleuk rechtdoor verder. Via Covolo rijden we richting Valdobbiadene, een plaats die vooral bekend is vanwege wijn. Prosecco is de lokale specialiteit, maar dat wisten we al. In 2015 wist Vasil Kiryienka hier de tijdrit die vertrok vanuit Treviso te winnen. Dat was overigens een tijdrit van 60 kilometer, amper vier jaar geleden maar tegenwoordig lijkt zoiets onmogelijk. Ook in 2009 kwam er een keer een rit aan, toen won Alessandro Petacchi de sprint. Tussen Covolo en Valdobbiadene gaan we zo ongeveer vijf kilometer rechtdoor, terwijl de weg omhoog begint te lopen. Het gaat eerst een kilometer vals plat omhoog, maar in de straten van Valdobbiadene komen we serieuzere percentages tegen. We slaan rechtsaf in deze stad en krijgen dan met twee kilometer aan 5% te maken. Terwijl we langs de heuvels vol wijnranken fietsen is het daarna weer een kilometer wat vlakker, waarna we na een klein knikje omhoog een stukje naar beneden gaan over de bochtige heuvelweg. We rijden door het pittoreske dorpje Santo Stefano en buiten dit plaatsje wordt het weer wat vlakker. Vervolgens rijden we Guia binnen en hier begint de weg opnieuw omhoog te lopen. We gaan nu klimmen naar Combai. De weg richting dit dorpje is in het begin heel bochtig en ook behoorlijk steil. In totaal komen we in een kilometer of twee 100 meter hoger uit, dat lijkt mee te vallen. Toch zijn er wat vlakke stukjes tussendoor, daardoor zijn de stukjes in stijgende lijn vanzelfsprekend wat lastiger. Na 50 kilometer rijden we door dit plaatsje, waar ze naast de nodige wijnranken ook plaats hebben gemaakt voor enorm veel kastanjebomen. Kastanjes zijn een lokale specialiteit, ze hebben hier zelfs jaarlijks een kastanjefestival! Helemaal te gek.



De weg richting Combai kende nogal een grillig karaktar, met talloze bochten en korte stukjes omhoog en omlaag. Na Combai komt daar verandering in, het gaat simpelweg een kilometer of vijf naar beneden over een behoorlijk rechte en brede weg. Nog wel een paar lastige bochten in Combai zelf, maar daarna gaat het dus rechtdoor in niet al te extreem dalende lijn. Goed, tussendoor pakken we in het dorpje Miane ook nog wat bochten mee, maar dat mag allemaal geen naam hebben. Beneden komen we uit in Folina, waarna we een kilometer of vijf over een vlakke weg mogen gaan rijden. De weg is breed en voert langs Cison de Valmarino, waar ze op een heuveltje een kasteeltje hebben staan. Dat ding zien we van een paar kilometer afstand al liggen, wel lachen. In Cison komen we een rotonde tegen, maar daarna buffelen we vrolijk rechtdoor verder over een brede weg richting Tovena. In de laatste meters richting Tovena begint de weg een beetje vals plat omhoog te lopen en na een bocht naar links begint de volgende klim van de dag helemaal. We gaan de Passo di San Boldo bedwingen, een klim van 6,3 kilometer aan 6,8%. Deze klim van de derde categorie begint eenvoudig met 3,5 kilometer aan 5%, maar daarna gaat het twee kilometer omhoog aan 9,4%. In totaal komen we tijdens deze beklimming 17 haarspeldbochten tegen, waarvan de laatste vijf in tunnels. Jawel, haarspeldbochten in tunnels. De organisatie van de Giro ziet dat ze er in de Tour vaak voor kiezen om mooie beklimmingen in het parcours op te nemen, speciaal voor de kijker thuis. De Giro kan dan niet achterblijven natuurlijk. In de tunnels gaat het steil omhoog, hoewel ze het hier dan wel weer zo gelijkmatig aan hebben weten te leggen dat het nooit steiler wordt dan 10%. Buiten de tunnels is het nog maar een paar meter fietsen tot de top van de Passo di San Boldo, 300 meter aan 3%. De klim, die ook zonder de tunnels fabelachtig mooi zou zijn, is slechts een keer eerder bedwongen in de Giro, dat was in 1966. Merkwaardig dat men een pareltje zo lang links heeft laten liggen, eigenlijk. Na 66,6 kilometer komen we boven.





Na de spectaculaire beklimming van de Passo di San Boldo krijgen we met een merkwaardige afdaling te maken. Over een smalle weg rijden de renners een tijdje rechtdoor, terwijl het eigenlijk gewoon vlak is. Ze komen daarna in de buurt van Campedei een paar bochten tegen, waar het niet echt naar beneden lijkt te gaan. Toch gaat het wel naar beneden, schijnbaar. Voorbij Campedei gaat het in ieder geval naar beneden, daar kan ik het objectief vaststellen. We komen ook hier weer wat bochten tegen, die nog best lastig te nemen zijn omdat de weg zo smal is. Even verderop ligt er ook nog een haarspeldbocht in het parcours. Daarna slaan de renners rechtsaf over een brug, waarna ze na de brug weer naar links gaan en dan komen ze een muur omhoog tegen. Het gaat een meter of 400 omhoog aan 10%, dat is best een pittig hellinkje tussendoor. Via een paar haarspeldbochtjes gaat het daarna nog een kilometer vals plat omhoog verder richting het dorpje Sant'Antonio di Tortal. In de buurt van dit dorpje komen we Brent de l'Art tussen, een kicken kloofje. Beetje Grand Canyon, maar dan minder. Buiten dit plaatsje rijden we een meter of 500 rechtdoor, vlakke meters. Daarna wordt het weer wat bochtiger en dan gaan we vier kilometer naar beneden. Niet echt een afdaling om knikkende knieën van te krijgen, dit valt allemaal wel mee. Beneden komen we uit in Trichiana, waar we linksaf slaan. Hierna vroemen we een kilometer of drie rechtdoor over een brede, vlakke weg. We rijden door Mel en na een paar bochtjes hier gaat het eigenlijk gewoon weer rechtdoor verder. We rijden zonder veel noemenswaardigheden richting de eerste tussensprint van de dag. Ergens onderweg moeten de renners nog langs een rotonde, maar dat is het verder wel. Na vijf kilometer min of meer rechtdoor gereden te hebben slaan de coureurs in de buurt van Bardies linksaf bij een volgende rotonde, waarna het even een aantal meter naar beneden gaat over een wat bochtigere weg. Zodra de weg weer recht wordt rijden we via Bardies recht naar Lentiai, waar na 86 kilometer de eerste tussensprint ligt. Lentiai is geen heel bijzonder dorp, maar ook hier zijn de mannen van infodolomiti.it geweest. Ook hier zijn ze erin geslaagd om een aantal onscherpe foto's te nemen, hulde!



Als de tussensprint achter de rug is rijden we weer eens drie kilometer voornamelijk rechtdoor in licht dalende lijn richting het dorpje Busche. Bij die naam moet ik meteen aan de Amerikaanse lolbroek Matt Busche denken, weer zo'n figuur die alleen in de koersen in Amerika iets liet zien. Vlak voor Busche rijden we via een brug over de rivier Piave, op dat moment hebben de renners toch eventjes een aardig uitzicht over de omgeving. Na de brug gaan ze in Busche bij een rotonde naar links, om vervolgens praktisch rechtdoor te rijden tot aan Feltre. De weg gaat ongeveer vijf kilometer rechtdoor. De eerste drie van die vijf zal het vals plat omhoog gaan, aan 2,5% gemiddeld. In de laatste kilometer van dit klimmetje gaat het wat meer omhoog, dan halen we misschien zelfs wel een procentje of vier. Vervolgens is het een kilometer of twee vlak, waarna we vlak voor Feltre bij een rotonde naar links gaan. Daarna rijden we een bochtig rondje door deze stad waar ik helemaal niets over ga vertellen. Ten eerste omdat ik geen verrader ben, ten tweede omdat de rit van morgen hier van start gaat. De tocht door Feltre kent naast een bochtig karakter ook nog een verandering van ondergrond, want in het centrum van deze plaats rijden we een tijdje over de steentjes. Het gaat af en toe ook een beetje omhoog in het centrum, maar dat moet kunnen. Buiten Feltre komen we nog wat rotondes tegen en daarna gaat het weer eens drie kilometer lang voornamelijk rechtdoor richting Rasai. Het loopt ook een beetje vals plat omhoog, maar daar krijg je niet spontaan kramp van. Via Rasai rijden we naar Seren del Grappa en dit doen we over een bochtige weg die eerst een kilometer vlak is. Vervolgens gaat het een kilometer aan 4% omhoog, tot in Seren del Grappa zelf. In dit dorpje slaan we rechtsaf en dan gaat het kort naar beneden, terug naar de Piave. We steken die rivier weer over, zien aan de overkant een mooie kerk op een heuvel liggen en rijden daarna anderhalve kilometer rechtdoor over een vlakke weg. Een bocht naar links volgt en dan rijden we nog eens een kilometer of drie behoorlijk rechtdoor richting Fonzaso. Vlak voor we dit dorpje binnenrijden zien we aan de rechterkant van de weg een gebouw staan met op het dak vrij groot een logo van Castelli. Dit kledingbedrijf, onder andere verantwoordelijk voor de roze trui tijdens deze Giro, is hier blijkbaar gevestigd. Na 109 kilometer komen we uit in Fonzaso waar ze in een gat in de rotsen een kerk hebben gebouwd. Ziet er best leuk uit, al heb ik betere exemplaren gezien. De renners zullen er weinig oog voor hebben, want in Fonzaso komen we ook de tweede tussensprint tegen, er kunnen weer wat bonificatieseconden gepakt worden.



Na de tussensprint in Fonzaso rijden de renners een kilometertje rechtdoor, daarna slaan ze kort achter elkaar eerst linksaf en vervolgens weer rechtsaf. Ze rijden nu weer op de hoofdweg door deze vallei. Via een paar tunneltjes komen we uit in de buurt van de voet van de slotbeklimming van morgen. Het wordt geen lange verplaatsing voor de renners, zoveel is duidelijk. Na anderhalve kilometer over de weg met de tunnel gereden te hebben slaan we linksaf en rijden we over een bruggetje. Na deze brug begint bijna meteen de volgende klim. We gaan klimmen naar het dorpje Lamon. Helaas is er over deze klim niet zoveel bekend, dus dan moet ik maar wat uit m'n duim zuigen. Laten we zeggen dat het ongeveer vijf kilometer omhoog gaat en dat we ongeveer 250 meter hoger uitkomen. Nou, dan gaat het dus vijf kilometer aan vijf procent omhoog! In het begin van deze klim gaat het anderhalve kilometer omhoog aan 5%, over een brede weg met een aantal haarspeldbochten. Na dit stevige begin gaat het even 200 meter naar beneden, waarna het 800 meter omhoog gaat aan 10%. Na deze zware en steile strook is het dan weer een meter of 800 vlak. Hierna volgt er opnieuw een zware strook van 500 meter aan 10%. Daarna gaat het nog een kilometer vals plat omhoog richting de top van de klim die naast het dorp Lamon ligt. Ik heb geen idee of dit helemaal accuraat is, maar het klinkt wel leuk. Na 116,5 kilometer komen de renners boven op dit klimmetje van de vierde categorie. In Lamon zelf komen ze weinig moois tegen, maar als ze aan de voet van de klim goed hadden opgelet konden ze iets fraais aantreffen.



Voorbij de klim duiken we een onregelmatige afdaling in. Het gaat een kilometer of vier naar beneden over een bochtige weg, maar tussendoor komen we ook een stuk of vier stroken in stijgende lijn tegen. Desondanks vind ik het wel een pittige afdaling. De weg is niet al te breed en de renners komen echt veel bochten tegen. Als het naar beneden gaat gaat het ook echt naar beneden, als dat ergens op slaat. De paar stukjes omhoog zijn trouwens ook meteen vrij pittig, het loopt dan steeds een aantal honderd meter steil omhoog. De wegen in de provincie Belluno zijn vrij bijzonder. Beneden komen we uit in Gorna. Hier slaan we linksaf waarna we weer eens over een brug rijden. Na de brug slaan we nog een keer linksaf en dan loopt de weg meteen weer even omhoog. We bevinden ons nu weer op een brede weg. Tijdens de afdaling kwamen we al een tunnel tegen, maar nu we de brede weg hebben bereikt gaan we vier keer achter elkaar door een tunnel. Best lange tunnels wel, de renners gaan we een tijdje niet in beeld zien rijden. Dat is overigens niet zo erg, dan heeft de helikopter tijd om de omgeving in beeld te nemen. We rijden weer eens door een mooi stukje Italië. Links en rechts zien we langs de weg weer de nodige bergen en ook flink wat rotsen. Na de voorlopig laatste tunnel rijden we ook nog eens een tijdje langs een mooi meertje, weinig mis mee. De weg waar we ons nu op bevinden gaan we een kilometer of tien volgen en in deze kilometers komen we een meter of 200 hoger uit. De weg door de vallei loopt dus een beetje vals plat omhoog, toch wel het verhaal van veel van de afgelopen etappes. We verlaten ondertussen Veneto en rijden Trentino weer binnen, goed om te weten. Daarna komen we nog een aantal tunnels tegen, het kan niet op vandaag. Aan het eind van deze lange strook gaan we bij een rotonde rechtdoor, waarna er koers wordt gezet richting Imer. Over een weg die nog steeds breed is gaat het nog eens een aantal kilometer vals plat omhoog. Daar komt ook geen verandering in als we via Imer naar Mezzano en Fiera di Primiero rijden. Het gaat nog eens vijf kilometer vals plat omhoog, zonder dat we ooit een keer ergens een serieus steile strook aantreffen. Zodoende bereiken we na 137 kilometer Fiera di Primiero, waar de voet van de slotklim ligt.



Na een aantal bochten in Fiera di Primiero rijden we over de Ponte Mirabello en daarna begint de weg gelijk omhoog te lopen. We gaan beginnen aan de beklimming van de Passo Rolle. Deze klim gaan we alleen niet helemaal doen, na tweederde van de Passo Rolle slaan we in het dorpje San Martino di Castrozza linksaf en daar finishen we dan. De beklimming naar San Martino di Castrozza is 13,6 kilometer lang en 5,6% gemiddeld. Het is geen uitzonderlijk steile klim, het stelt zelfs vrij bijzonder voor eigenlijk. De enige reden waarom deze klim spektakel op zou kunnen leveren is omdat we ons inmiddels aan het eind van de derde week bevinden. Sommige renners zullen moe zijn, andere renners moeten ondertussen wel gaan aanvallen als ze iets willen bereiken. Daarvan gaan we het moeten hebben, verder is het niet veel. De eerste anderhalve kilometer van de klim rijden we rechtdoor over een weg die vals plat omhoog loopt aan 2,4%. Daarna steken we de rivier weer over en dan komen we in een bochtigere fase terecht. Hier loopt het vijf kilometer omhoog aan 6,3%, het is natuurlijk ook weer niet helemaal niets. Hierna is het even een halve kilometer wat vlakker, maar dan krijgen we daarna wel meteen de halve kilometer met de steilste percentages. Het gaat een paar keer omhoog aan 10%, we maken wat mee. Vervolgens gaat het in de resterende kilometers tot de finish omhoog aan 6,2% gemiddeld, een beetje hetzelfde werk als eerder. We rijden over een brede weg naar boven, die afwisselend recht is of juist weer van een aantal haarspeldbochten is voorzien. Voor de renners misschien wel handig om hier wat aantekeningen van te maken, want morgen mogen ze hier naar beneden. In de laatste 4,5 kilometer komen we eerst een kilometer tegen aan bijna 7% gemiddeld, de volgende kilometer is met 6% gemiddeld dan weer wat makkelijker. Daarna volgt er dan weer een kilometer aan 6,5% gemiddeld, tot op twee kilometer van het eind. Tot aan de slotkilometer gaat het weer aan 6,5% gemiddeld omhoog, maar in deze voorlaatste kilometer komen we nog wel een wat zwaardere strook aan 7% tegen. In de slotkilometer rijden we San Martino di Castrozza binnen en het begint hier langzaam af te vlakken. Na een halve kilometer aan 5,6% gaat het richting de finish nog maar aan 4% omhoog. In het centrum van dit plaatsje pakken we nog een paar flauwe bochten mee, vooral naar links. Na de laatste bocht gaat het in de laatste meters van de rit rechtdoor terwijl we het dorp verlaten. Eindigen doen we op een grote parkeerplaats buiten San Martino, op een vlakke weg.




San Martino di Castrozza is een toeristische plaats in de Italiaanse gemeente Siror, provincie Trente. We zijn drie keer eerder aangekomen in San Martino di Castrozza en drie keer won een legendarische renner. De eerste zege in dit kleine plaatsje met amper 500 inwoners ging in 1954 naar Wout Wagtmans. In 1982 kwamen we terug en toen won een van mijn favoriete personen uit het wielrennen ooit. Vicente Belda! De piepkleine Spanjaard die door het kattenluik past wist hier te winnen. In hetzelfde jaar zou hij nog betrapt worden tijdens de Vuelta, maar dat kon in die tijd natuurlijk allemaal. Vicente reed voor Kelme en zou later de grote baas van deze ploeg worden. Onder zijn bewind zat iedereen daar van onder tot boven vol aan de doping. Zelfs zo erg dat ze wel eens bewusteloos van hun fiets vielen, zoals Jesus Manzano. Toen Manzano uit de school klapte was dat wel zo ongeveer het einde voor Vicente Belda als ploegbaas, al gaf hij niet direct op. Nadat Kelme stopte rommelde hij nog een beetje aan met wat kleinere ploegen. Zo kwam hij in 2009 nog in Colombia terecht, bij de kleine ploeg Boyaca es para Vivirla. Daar reed op dat moment ene Nairo Quintana, mooi man. Vicente bracht er ook maar meteen zijn zoon David onder. Bijna net zo klein als Vicente en ook bijna net zo'n boefje. David Belda, vaste trainingspartner van Miguel Angel Lopez, werd betrapt op het gebruik van EPO. Lopez werd overigens door Astana bij de familie Belda in huis geplaatst, omdat ze hem zo op een makkelijke manier aan Europa wilden laten wennen. Je kan natuurlijk geen beter opvanghuis bedenken dan het huis van de Belda's. Lekker man. Hieronder een foto van Vicente Belda, tevens natuurlijk de ontdekker van Alejandro Valverde, op een speeltoestel.



Terug naar San Martino. Daar kwamen we in 2009 nog eens aan. Tijdens de vierde rit meteen een aankomst bergop, lekker hoor. In een rit met ook nog Croce d'Aune, een klim die we morgen tegenkomen, onderweg. De rit bracht weinig spektakel en een grote groep kwam samen aan in San Martino. Het werd een sprintje van een man of 20, met Danilo Di Luca als winnaar. Hij werd alleen later betrapt op doping, zoals altijd, dus nu staat de overwinning op naam van de man met de beste wenkbrauwen van de wereld. Ik heb het dan natuurlijk over Stefano Garzelli. Zelf ook niet echt een man van onbesproken gedrag, maar de nummer 3 die dag was Franco Pellizotti. Als je eenmaal begint met schrappen blijf je bezig. San Martino di Castrozza is overigens blijkbaar gevestigd op de resten van een oude berghut. We bevinden ons aan de voet van de Pale di San Martino in een gebied dat blijkbaar het hele jaar door populair is. In de zomer kan je hier natuurlijk wandelen in de bergen, in de winter kan je dan weer skiën. In het dorp zelf is er niet veel te doen, al vinden ze zelf dat hun kerk nog wel leuk is. Op die kerk na hebben ze verder alleen maar hotels en appartementen, toerisme viert hoogtij.



In Treviso wordt het overdag 23 graden. Geen kans op regen en maar een klein beetje wind. Dat beetje wind zal vooral in de rug staan, wel zo aangenaam. In Fiera di Primiero, aan de voet van de slotklim, krijgen we 22 graden. Ook daar geen kans op regen en maar weinig wind. Boven in San Martino di Costrozza is het wat kouder, slechts 13 graden. Ook geen kans op regen, wel een beetje wind. Die wind is waarschijnlijk tegen, tijdens zo'n beetje de gehele slotklim. Niet goed voor het tempo, als het klopt. Deze korte rit begint om 12:55. Na een neutralisatie van tien minuten gaan we er om 13:05 echt vandoor en Eurosport is er meteen live bij! Wat fantastisch, een integrale uitzending. Ze gaan zowaar om 12:55 live, in plaats van 13:15. Niets mis mee, dan zien we de vlucht van de dag in ieder geval ontstaan. Aankomst wordt verwacht tussen 16:56 en 17:25.



Jongens en meisjes, ik ga heel eerlijk zijn. Ik snap niets van deze rit. Geen flauw idee wat het idee is achter deze etappe. Als je het gebied ziet waar we doorheen fietsen is er hier zoveel potentie, maar we doen er amper iets mee. Het is de voorlaatste kans voor de klassementsrenners om iets te forceren, maar hoe moeten ze dat hier gaan doen? De beklimmingen onderweg zijn niet echt zwaar genoeg om te kiezen voor de vroege aanval. Oké, de San Boldo is leuk, maar wel heel erg ver van de finish. De slotklim zelf is ook niet echt indrukwekkend te noemen. Ik heb de beelden uit 2009 nog even opgezocht en ik zie Sylwester Szmyd zo'n beetje de hele klim een strak tempo rijden op kop. Mauricio Soler ging nog wel in de aanval, maar als zelfs iemand die ze de vuurpijl noemen vanwege zijn grandioze versnellingen niet weg weet te rijden is het meteen duidelijk wat voor klim dit is. Een flopklim. Ik denk niet dat er klassementsrenners zijn die denken dat ze hier tijd gaan pakken op de concurrentie. De enige reden om je ploeg hier te laten rijden is om voor de ritwinst te gaan. Geen idee wie daar belang bij heeft, Mitchelton misschien? Al is het dan veel verstandiger om Nieve en Hamilton weer eens mee in de aanval te sturen. Nibali zal het niet doen voor een ritzege, die gaat alleen voor de eindwinst. Movistar maakt het niet uit. Oftewel, ik denk dat we weer voor de vluchters gaan. Voor de klassementsrenners zal alles afhangen van de volgende rit, deze valt eigenlijk alweer weg te strepen voor ie gereden is. Hooguit wat kleine verschillen hier, tenzij er natuurlijk iemand een grandioze inzinking krijgt. Goed, de Giro van de vluchters dus, daar begint het nu op te lijken. Al acht keer winst voor een vluchter, dat gaat nu naar negen. Al hoop ik stiekem dat ploegen toch gaan controren en dat Landa wint.
1. Hatsuyama. Hier had ik ook voor de 100e keer De Gendt kunnen noemen, maar dat is saai.
2. Clarke. Hier had ik ook voor de 25e keer Masnada kunnen noemen, maar dat is niet spannend.
3. Scotson. Hier had ik ook voor de 18e keer Ciccone kunnen noemen, maar wie heeft daar zin in?
4. Bohli. Hier had ik ook voor de 11e keer Nieve kunnen noemen, maar dat doet iedereen.
5. Simion. Hier had ik ook voor het eerst Sosa kunnen noemen, maar die moet waarschijnlijk nog steeds bij Sivakov blijven.

Er staat Snus op de weg, is dat voor Lobato en Tolhoek?

Chaves is wel een schatje met zijn babyface