[Etappe 18] Valdaora/Olang - Santa Maria di Sala #1

Tappa 18: Valdaora/Olang - Santa Maria di Sala, 222 km

Onderweg naar het biatlonstadion van Antholz kregen we in het begin van de rit met een zware strijd te maken. Zo'n beetje iedereen wilde wel in de kopgroep zitten en daarom duurde het tot de uitzending begon voor er een groep wegreed. Een sterke groep van een man of tien. Het leek even stil te vallen in het peloton, maar toen werd er toch nog door enkele renners een snok aan gegeven. Bob Jungels wilde hoe dan ook mee in de vlucht van de dag en dus ging hij samen met nog wat andere jongens in de achtervolging. Ook Formolo sprong mee en daar leken ze in het peloton niet zo blij mee te zijn. Movistar controleerde het en ook Ineos zette een mannetje op kop om Formolo toch maar weer terug te halen. Vlak voor de top van de eerste klim van de dag, de Presolana, leek het tweede groepje ingerekend te worden. In de afdaling liepen ze toch weer uit en uiteindelijk wisten ze aan te sluiten vooraan. Daarna kwam het peloton toch tot rust. De grote kopgroep bestond uit 18 renners, onder deze renners bevonden zich Bakelants, Neilands, Chaves, Kangert, de onvermoeibare Masnada en nog een aantal renners. Ook Jungels en Formolo dus, en onze eigen Koen Bouwman. Ook De Gendt was weer van de partij, net als ene Nans Peters. De voorsprong van de koplopers liep snel op, van een minuut of twee naar vijf minuten. Movistar controleerde voorzichtig, Formolo stond meer dan 11 minuten achter in het klassement dus er was geen enkele reden om hard door te rijden. Toen de voorsprong begon op te lopen naar een minuut of zes à zeven besloot Ineos toch maar een mannetje op kop te zetten, in een poging het klassement van Sivakov een beetje te beschermen. Tot 70 kilometer van het eind liepen de koplopers uit, tot ze een voorsprong van ongeveer acht minuten hadden. Daarna begonnen ze langzaam wat tijd in te leveren, terwijl we zagen dat vooraan Jan Bakelants in de aanval ging. Hij vond het nodig om even in beeld te rijden, maar het was verder nogal een kansloze poging. Bakelants reed een kilometer of 20 alleen op kop, maar op de Terento werd hij weer bijgehaald door De Gendt, Neilands, Masnada, Brambilla, Formolo en nog wat renners. Op de Terento raakten we wel een deel van de kopgroep kwijt, maar na een korte afdaling en een stuk in de vallei kon iedereen weer aansluiten. We reden door Bruneck en daarna gingen we op weg naar de laatste klim van de dag, daar zou dan alles moeten gebeuren.

De vals platte aanloop richting deze slotklim nodigde uit tot aanvallen. Onder meer Conti probeerde een aantal keer in de aanval te gaan, maar hij kwam steeds niet echt weg. We zagen nog meer aanvalspogingen, maar op 16 kilometer van het eind kwam de beste. Nans Peters muisde er vanonder en niemand volgde hem. Op de vals platte weg richting Antholz reed hij snel een grote voorsprong bij elkaar, ook omdat er achter hem vooral naar elkaar werd gekeken. In het peloton was ondertussen Astana ook gaan rijden, maar de voorsprong van de koplopers bedroeg nog steeds een minuut of vijf. Op acht kilometer van het eind zagen we Esteban Chaves in de achtervolging gaan op Peters, hij kreeg Neilands en Conti met zich mee. Nans Peters bleef ondertussen uitlopen, van 45 seconden steeg zijn voorsprong naar een minuut. De lastige slotklim moest nog wel komen, die kilometers aan 8% gemiddeld zou hij vast niet overleven. Niets bleek minder waar, ook op de steile stroken van de klim bleef de voorsprong van Peters groeien. Achter Peters bleek Chaves de sterkste achtervolger, maar hij verloor alleen maar tijd. Niemand kwam in de laatste kilometers maar in de buurt van de sterke edoch onbekende Fransman van AG2R. Zijn eerste overwinning tussen de profs, in het biatlonstadion van Antholz. Chaves werd tweede, voor Formolo, Masnada en Neilands. Een voortreffelijke klimmer als Formolo verloor zelfs bijna twee minuten ten opzichte van de verrassende Peters. In het peloton zagen we op de slotklim dan weer dat Jan Hirt de knuppel in het hoenderhok gooide. Hij gooide er een grandioze versnelling uit en bijna niemand kon het wiel houden. Hij gooide die versnelling er eigenlijk uit in dienst van Lopez, maar zelfs Lopez werd slachtoffer van zijn tempo. De Colombiaan moest lossen, waarna we Landa in de aanval zagen gaan. Niemand wilde of kon reageren op Landa en dus reed de Bask voor de rest van de favorieten het stadion in. Een beetje tijdwinst, maar niet veel. 12 seconden achter hem zagen we Carapaz binnenkomen, hij was samen met de wonderbaarlijk snel herstelde Lopez nog weggereden bij Nibali en Roglic. De eveneens verrassend sterke Hugh Carthy hing er ook nog ergens tussen. Hij probeerde Landa even te volgen, maar kwam zichzelf een beetje tegen. Wel kwam hij nog binnen voor Nibali en Roglic. Nibali verloor zeven seconden op Carapaz, 19 op Landa. Hij was op de slotklim niet in staat om te reageren op de demarrage van Carapaz, waardoor het er ernstig op lijkt dat de Giro wel beslist is. Carapaz loopt weer verder uit en hoewel hij niet veel tijdwinst pakt lijkt hij na een misschien wat mindere beurt op de Mortirolo weer beter omhoog te gaan dan Nibali.

Carapaz heeft ondertussen een voorsprong van bijna twee minuten op Nibali, met nog twee bergritten te gaan. Met Nibali ben je nooit klaar, maar er is een spectaculaire inzinking nodig om dit nog uit handen te geven. Op die eventuele spectaculaire inzinking moeten we wel nog een dag wachten, want na heel veel dagen in de bergen krijgen de renners nu voor de verandering een keer een vlakkere rit voorgeschoteld. Al is deze rit niet volledig vlak, we moeten ons nog eerst via de bergen richting het platteland begeven en komen dus onderweg nog wel wat hoogtemeters tegen. Desalniettemin is dit een rit die op papier zou moeten eindigen in een massasprint. Al hebben we dan wel weer te maken met het feit dat bijna alle sprinters al naar huis zijn, dus krijgen we wellicht ook voor de vierde rit op rij te maken met een rit voor de vluchters.




De laatste relatief vlakke rit in lijn gaat van start in Valdaora, of Olang. Het is een gemeente met in totaal 3100 inwoners, een kilometer of 20 ten zuiden van het biatlonstadion waar de vorige rit eindigde. We zijn aan het eind van de vorige rit praktisch langs deze locatie gefietst. Toen we vanuit Bruneck kwamen sloegen we linksaf richting Rasun di Sopra, maar als we toen rechtsaf waren geslagen hadden we dwars door Olang gereden. De gemeente ligt aan de voet van de Passo di Furcia, een klim die de vorige rit eigenlijk wel had kunnen gebruiken voor een extra element van spanning. Het was tot op de slotklim toch wel een redelijk saaie rit, een extra klim van een kilometer of 12 aan 6% had het wat leuker gemaakt. Of we hadden kunnen finishen op de Kronplatz, dat was nog beter geweest. Want de Kronplatz, die ligt hier natuurlijk ook in de buurt! Suedtirol.info is bijzonder betrouwbaar gebleken dus we laten die jongens het zware werk weer opknappen: De vier dorpen Valdaora di Sopra/Oberolang, Valdaora di Mezzo/Mitterolang, Valdaora di Sotto/Niederolang en Sorafurcia/Geiselsberg zijn schitterend gelegen aan de voet van skigebied Kronplatz, in het hart van de natuurparken Fanes-Senes-Braies/Fanes-Sennes-Prags en Vedrette di Ries-Aurina/Rieserferner-Ahrn. Valdaora is in zomer en winter een populaire vakantiebestemming – en terecht, want de wandel- en skimogelijkheden zijn er vrijwel eindeloos. Wat dacht u ervan om in zeven dagen door zeven dalen te wandelen? En in skigebied Kronplatz bieden honderden kilometer piste onbegrensde skimogelijkheden. Valdaora is een eldorado voor gezinnen met kinderen: veel wandelroutes zijn geschikt voor kinderen, het water in het zwembad heeft een heerlijke temperatuur en in speelpark Kinderwelt aan de rand van het bos kunnen kinderen zich uitleven in de speeltuin, op het water en in de klimtuin. Een eldorado zelfs, moet niet gekker worden. Het roadbook heeft als aanvulling nog dat er een paar leuke kerkjes in de gemeente staan en dat er een meertje is. Bovendien komen we in de bergen boven Valdaora in Bad Bergfall een aantal zwavelbaden tegen, dat schijnt goed voor je te zijn als je last hebt van reumatische aandoeningen of suikerziekte. Starten doen we in ieder geval in het midden van de gemeente, in Valdaora di Mezzo. Hier voor de deur van het lokale rathaus vertrekken de renners.



Tijdens de neutralisatie rijden we een rondje door de gemeente Olang. Buiten de dorpjes komen we op een brede weg in de vallei terecht, langs het lokale meer. Hier begint de rit echt en in de eerste kilometers gaat het rechtdoor over een vlakke weg richting Welsberg. Hier gaan we bij een rotonde naar links, waarna we dwars door het dorp rijden. De passage door het dorp is vlak en ook buiten Welsberg zal het nog een kilometer of twee vlak zijn. Daarna begint de weg richting Niederdorf een aantal kilometer vals plat omhoog te lopen. In de buurt van dit plaatsje slaan we weer een keer linksaf en we gaan ook dwars door dit dorp rijden. Het is weer even vlak, maar na Niederdorf gaat het weer een aantal kilometer vals plat omhoog. Er zitten een paar strookjes tussen waar het daadwerkelijk omhoog gaat, maar over het algemeen schuurt het bijzonder dicht tegen volledig vlak aan. Na de tocht door Niederdorf komen we weer uit op de grote weg in het Pustertal. Deze weg voert richting Toblach, maar voordat we dit plaatsje echt bereiken slaan de renners rechtsaf en gaan ze rechtdoor richting het zuiden. De weg richting het zuiden loopt de komende 16 kilometer vooral vals plat omhoog. We komen in dit stuk een meter of 300 hoger uit, dus dan is het meteen duidelijk dat we niet daadwerkelijk met een zware beklimming te maken krijgen. Wel met een goede weg voor een sterke groep om weg te rijden. De controle zal voor de sprintersploegen toch lastiger zijn dan op een volledig vlakke weg. De route die we nu volgen is overigens wel mooi, we rijden tussen allerlei Dolomietenreuzen door. Aan de linkerkant zien we bijvoorbeeld na een tijdje Tre Cime di Lavaredo liggen, maar dat is slechts een van de vele mooie bergen hier. Als de kopgroep eenmaal is vertrokken zou het zomaar kunnen dat ze in het peloton gaan genieten van het uitzicht. We rijden overigens naar Cimabanche, over de Passo Cimabanche. Ik heb nog een profielkaartje weten op te sporen en dit kaartje geeft aan dat de lastigste kilometer van deze klim er eentje is aan 3,5%. Aan het eind zit er nog een knikje aan 4% in, dat is het meest schokkende aan deze klim.




Tijdens de beklimming, voor zover je daar van mag spreken, rijden we ook langs Monte Piana, een berg waar men tijdens de Eerste Wereldoorlog nog wel een aardig robbertje heeft staan te matten. Op de flanken van de berg komen we nog vele verdedigingswerken tegen uit die tijd. Voorbij Monte Piana rijden we nog even een stukje verder richting de top van de Cimabanche, die we na 30 kilometer koers bereiken. We verlaten Zuid-Tirol en duiken Veneto in. Eenmaal in Veneto gaan we 15 kilometer in dalende lijn verder richting Cortina d'Ampezzo. Ook deze kant van de pas is niet zo boeiend, van die 15 kilometer zijn de eerste vier gewoon vlak eigenlijk. Daarna loopt de weg zelfs nog een kilometertje vals plat omhoog, waarna er zowaar een lastiger stukje afdaling volgt van een kilometer of drie aan meer van vier procent in dalende lijn. Paar bochten erbij, maar de weg is breed en er zal ondertussen vermoedelijk geen noodzaak zijn om hier heel hard naar beneden te gaan. De kopgroep zal tegen deze tijd wel weg zijn, dus dan hoeven er niet veel risico's meer genomen te worden. Na dit stukje echte afdaling wordt het eigenlijk weer zo goed als vlak. Het gaat een paar kilometer rechtdoor richting Cortina d'Ampezzo. Vlak voor de deze stad bereiken gaat het wel nog even een kilometer wat steviger naar beneden, maar ook dat mag geen problemen opleveren. Zodoende rijden we na 45 kilometer door Cortina d'Ampezzo, wat volgens wintersport.nl een bekende wintersportplaats in Italië is. Het kleine stadje heeft een mondaine uitstraling en de portemonnee van de gasten is er over het algemeen wat dikker dan in andere gebieden in Italië. ]Cortina ligt in de brede en zonnige Ampezzo vallei op een hoogte van 1224 meter. Cortina d’Ampezzo is echt Italiaans, in tegenstelling tot veel andere gebieden in de buurt, die ook nog wel wat Oostenrijkse/Germaanse invloeden hebben. Zo, daar kunnen we wat mee. Het is wel een plaats waar ze wat met sport hebben, want ze organiseerden hier ooit de Olympische Winterspelen. Tegenwoordig houden ze zich volgens mij vooral bezig met alpineskiën, maar daarvoor volg ik al die wintersporten niet goed genoeg. Ik weet wel dat dit een plaats is die vaak in de Giro voorkomt, in 2012 kwam hier bijvoorbeeld nog een zware bergrit aan die werd gewonnen door Joaquim Rodriguez. Er liggen hier allerlei zware beklimmingen in de buurt, zoals de Passo Giau. Ook de Passo Tre Croci komen we hier tegen, maar al die mooie beklimmingen slaan we vandaag helaas over.



Buiten Cortina d'Ampezzo gaan we een kilometer of 30 door dezelfde vallei rijden. De weg in deze vallei loopt vooral naar beneden, al zal het een groot deel van de tijd gewoon vlak aanvoelen. Het gaat ook vooral rechtdoor, spannende bochten komen we amper tegen. Daardoor zal er wel meer tijd zijn om te genieten van de omgeving, want de bergen die hier in de buurt rondhangen zijn nog steeds bijzonder spectaculair. Af en toe rijden we door een dorpje, maar verder valt er eigenlijk weinig van enige importantie te noteren. Na een kilometer of 20 op deze licht dalende manier rond te hebben gereden over vooral rechte en brede wegen komen we door het dorpje Peaio. Hier wordt het iets bochtiger, heftig. Even verderop komen we in de buurt van Suppiane zelfs een keer een haarspeldbocht tegen, het is niet te geloven. Gaat het hier dan gevaarlijk naar beneden? Nee, want de weg loopt tijdelijk omhoog. Af en toe komen we tijdens dit ellenlange stukje rit wel een strook in stijgende lijn tegen, het gaat niet continu naar beneden. Voorbij het plaatsje Valle di Cadore rijden we wel weer over een rechte weg, die opnieuw licht naar beneden loopt. We zetten koers richting Pieve di Cadare. In de buurt van dit plaatsje houden we rechts aan, waarna we een aantal bochten verder richting het zuiden gaan fietsen, door een andere vallei. Aanvankelijk rijden we over een brede weg, maar al snel volgt er een bocht naar rechts waarna we over een wat smallere weg verder gaan. Deze weg loopt kort omhoog, maar daarna gaat het naar beneden richting Perarolo di Cadore. Dit stukje naar beneden is nog wel even interresant, want buiten het dat de omgeving hier door licht overhangende rotswanden vrij imposant is komen we ook nog een aantal haarspeldbochten tegen. Toch even opletten, zo in de omgeving van Perarolo. Na 81 kilometer komen we uit in dit plaatsje, ingesloten door de bergen.



Na Perarolo rijden we een kilometer of tien verder richting Ospitale di Cadore over een glooiende weg. Het is een vrij bochtige weg, nog steeds door de vallei, die meerdere korte klimmetjes kent. Nooit echt een lastige klim onderweg, het gaat een aantal keer een meter of 500 omhoog aan een paar procent, met daarna weer een klein stukje in dalende lijn. We rijden deels door een bos en als de bomen verdwijnen hebben we weer uitzicht op de bergen langs de vallei. Ook zien we af en toe de Piave, dat is de rivier die voor al dit natuurschoon heeft gezorgd. Door het bochtige en licht glooiende karakter is dit deel van de rit wat minder saai, maar alsnog is het allemaal redelijk betekenisloos. Na Ospitale di Cadore rijden we nog eens een kilometer of vijf verder op dezelfde manier richting Castellavazzo. De weg blijft licht glooiend, terwijl de omgeving blijft imponeren. In Castellavazzo komen we weer op de hoofdweg terecht en die weg volgen we de komende kilometers terwijl we richting Longarone rijden. Longarone is een dorp met een geschiedenis, want in 1963 ging het hier godsgruwelijk mis. In de nabijheid van Longarone had men een stuwmeer aangelegd, dat werd afgesloten door de Vajontdam. De locatie bleek alleen niet zo goed uitgekozen, aangezien er in deze omgeving meerdere aardverschuivingen te noteren vielen. Dat wist men, maar toch bleef men het stuwmeer gebruiken. Vragen om problemen, en zo geschiedde. Bij een nieuwe aardverschuiving schoof er een stukje berg van 350 miljoen kubieke meter het meer in, waardoor er een vloedgolf werd veroorzaakt. Het water ging over de rand van de dam en stroomde zo het dal in. Longarone werd daardoor compleet verwoest en 2000 mensen kwamen om het leven. Ondertussen is het stuwmeer niet meer in gebruik en heeft men Longarone weer heropgebouwd. Dammetje was ook nog eens een van de hoogste van de wereld, vrij ongelukkig allemaal. Enfin, na Longarone rijden we een kilometer of 12 min of meer rechtdoor richting Ponte nelle Alpi. De brede weg die we nu volgen is vooral vlak, met af en toe een stukje in dalende lijn. Zodoende komen we na 108 kilometer uit in Ponte nelle Alpi, waar we ook daadwerkelijk over de ponte gaan rijden.



Na dit kicken bruggetje slaan de renners linksaf, waarna het een kilometer vals plat omhoog gaat richting Cadola. Hier pakken we wat bochtjes mee, want we moeten onder een snelweg door. Aan de andere kant van de snelweg komen we uit in Paiane en hier begint een heuse klim. We gaan beginnen aan de Pieve di Alpago, een beklimming van ongeveer zes kilometer aan 5% gemiddeld. Klimmetje van de vierde categorie, al boeit dat ondertussen al niet echt meer omdat we toch wel weten wie de bergtrui mee naar huis neemt. De klim heeft in het begin kort achter elkaar wat leuke bochtjes, maar extreem steil wordt het hier niet. De lastigste kilometer van de klim is er eentje aan 6,5% gemiddeld, met een zwaarste strook aan 8%. Het gaat vrij geleidelijk omhoog, al zullen onze vrienden met de snelle benen hier alsnog niet vrolijk van worden. Het eerste deel van de klim is het lastigste, richting de top wordt het wat makkelijker. Wel een bochtige klim, richting de top komen we nog heel wat haarspeldbochten tegen. Terwijl ik dit schrijf luister ik overigens naar Hairpin Turns van The National, wat een toeval. Goed nummer is dat trouwens, prima nieuw album weer van de heren. Dit verder geheel terzijde. Na 118 kilometer komen we boven uit in Pieve d'Alpago, een dorpje waar zelfs de lokale toeristische afdeling niet van onder de indruk is gezien het feit dat alle foto's onscherp zijn. Je kan hier in de buurt wel van een berg af paragliden, dat is natuurlijk heel stoer.



Pixels tellen met infodolomiti.it

Na de klim gaat het in het dorpje Pieve d'Alpago gelijk naar beneden. We pakken een bocht mee en daarna gaat het twee kilometer rechtdoor licht naar beneden richting Garda. Hier loopt de weg tijdelijk omhoog, waarna we na een bocht naar rechts weer een kilometer of drie naar beneden gaan richting Puos d'Alpago. Dit stukje van de afdaling kent een paar bochten, het wordt hier even iets technischer. Voorbij Puos is het een aantal kilometer vlak, als we naar Farra d'Alpago rijden. Buiten dit dorp bereiken we een meertje, Lago di Santa Croce. Langs dit meer is de weg vooral vrij vlak, waardoor we in z'n totaliteit met een stuk vlak van een kilometer of zes te maken hebben. Langs het meer rijden we door een aantal tunneltjes. Na het laatste tunneltje laten we het meer achter ons en dan begint de weg een kilometer of twee aan 5% omhoog te lopen. We klimmen naar de top van Sella di Fadalto, via een aantal bochten. Als we boven zijn rijden we door het ietwat vervallen dorpje Fadalto. Hier liggen er nogal wat bochten op de renners te wachten. Eerst nogal wat bochten in licht stijgende lijn, maar richting het eind van het dorp gaat het vooral naar beneden. Stelt al bij al niet veel voor, we verlaten al snel het dorp en dan gaat het nog een kilometer of twee verder naar beneden over een brede weg. We rijden langs een meer met een niet al te fraaie naam, Lago Morto. Hier wordt de weg vlak en dat zal een kilometer of drie zo blijven. Daarna rijden we door San Floriano, waar het nog een kilometer wat steviger naar beneden gaat. Paar bochten hier ook, maar het is prima te doen. Vervolgens rijden we over de bochtige weg verder, maar die wordt daarna wel vlak. Het zal een kilometer of acht volledig vlak zijn terwijl we richting Vittorio Veneto rijden. Deze stad bereiken we na 146 kilometer koers.



Vittorio Veneto is de stad van de mislukte wielrenners, zouden we wel kunnen zeggen. Onder meer Mirco Lorenzetti, Tiziano Dall'Antonia, Giorgio Cecchinel en Simone Andreetta komen hier vandaan. Je moet het wielrennen wel heel goed volgen om van deze jongens gehoord te hebben. Het is wel een mooie stad, met blijkbaar twee stadsdelen die de moeite waard zijn. Vooral het oude stadsdeel Serravalle bevat de nodige mooie gebouwen, onder meer op het hierboven afgebeelde pleintje. Vittorio Veneto is tevens de stad waar in 2014 eindbaas Stefano Pirazzi een rit wist te winnen. Tutti pazzi per Pirazzi! Hij maakte toen wat obscene gebaartjes na die zege, omdat hij het niet eens was met alle mensen die kritiek op zijn rijstijl hadden. Later konden wij met z'n allen obscene gebaartjes naar Pirazzi sturen toen hij betrapt werd op het gebruik van verboden middeltjes. Desondanks mis ik een type Pirazzi wel, het was een vermakelijke hork. Zeker als je vergelijkt met wat voor ellende Bardiani tegenwoordig komt, die jongens mogen zijn veters nog niet strikken. Goed, we gaan door. Na wat bochtenwerk en een aantal smalle passages in Vittorio Veneto gaan we buiten de stad op weg naar Ogliano. We komen wat rotondes tegen, maar daarna gaat het een tijdje verder rechtdoor. De weg is niet al te breed breed, maar het is wel grotendeels vlak. Richting Ogliano komen we een kort klimmetje tegen van een paar honderd meter, maar verder is er niets aan de hand. Buiten Ogliano gaat het nog een keer een kilometer naar beneden, maar dan wel over een rechte weg. Na dit korte afdalinkje komen we uit aan de buitenrand van Conegliano, waar de eerste tussensprint van de dag ligt. Voor we die tussensprint bereiken pakken we nog wel een rotonde en een paar bochten mee, maar daarna zal er na 159,5 kilometer koers gesprint worden. Het is dan nog een kilometer of 60 fietsen tot aan de finish. Conegliano is een stad waar buitengewoon veel sporters vandaan komen, vooral wielrenners. Onder meer Sacha Modolo, Andrea Vendrame en Alessandro Pessot zijn hier geboren. Die laatste kent u niet, want dat is een renner van Bardiani. Vooral 1974 was een goed jaar voor Conegliano, toen zagen Alessandro Del Piero en Marzio Bruseghin hier het levenslicht. Del Piero was natuurlijk een fantastische voetballer, een mooie voetballer zoals ze er nu in Italië niet meer zijn. Bruseghin was dan weer een gepatenteerde hardrijder. Bruseghin, die meerdere ritten won in de Giro, stond altijd bekend als de man van de ezels. Na zijn carrière is hij echter wat anders gaan doen, hij is prosecco gaan produceren! Zijn wijnranken bevinden zich in de heuvels rond Vittorio Veneto, de stad waar we net nog doorheen fietsten. Zijn wijn gaat tegenwoordig door het leven als Amets Prosecco, ik weet niet of dat een ode is aan Txurruka maar ik hoop het wel. Uiteraard is het etiket voorzien van een ezel, want je moet wel trouw blijven aan je identiteit.




Na de tussensprint in Conegliano rijden we vijf kilometer volledig rechtdoor, richting Susegana. Onderweg komen we een paar rotondes tegen, maar dat is het dan ook wel. Na een bocht naar links in Susegana gaat het nog eens drie kilometer rechtdoor richting Ponte della Priula. Hier gaan we bij een rotonde rechtdoor en dan rijden we via een brug over de Piave. Na deze brug slaan de renners linksaf en dan gaat het nog eens vier kilometer volledig rechtdoor tot aan Spresiano, over een brede en volledig vlakke weg. Aan het begin van de dag reden we nog tussen de meest prachtige bergen door, nu bevinden we ons op het platteland tussen de industrieterreinen. Het kan verkeren. Na Spresiano komt er nog steeds niet veel schot in de zaak, we rijden nog eens vijf kilometer praktisch rechtdoor over een weg die zelfs heel subtiel naar beneden loopt. Aan het eind van dit stuk rechtdoor slaan we rechtsaf, waarna we nog eens vier kilometer rechtdoor mogen. Wel een paar rotondes in dit stuk, zodat de renners niet in slaap vallen. Bij een rotonde in de buurt van Ponzano slaan we linksaf, waarna we rechtdoor richting Paderno rijden. Hier volgt er dan weer een bocht naar rechts, waarna het opnieuw een kilometer of drie rechtdoor gaat tot in de buurt van Castagnole. Hier pakken we een paar bochten mee en dan gaat het weer verder naar Paese over een rechte, brede en vlakke weg. In Paese krijgen we kort achter elkaar met drie bochten te maken, waarna we op de automatische piloot verder fietsen naar Quinto di Treviso, dat drie kilometer verderop ligt. Hier slaan we dan weer rechtsaf, om vervolgens een kilometer of vijf rechtdoor naar het zuiden te rijden. Na ongeveer 200 kilometer komen we dan uit in Zero Branco. De weg tussen Quinto di Treviso en Zero Branco kende een paar rotondes, maar verder is het hetzelfde verhaal. Breed, vlak, gaap. Komt weinig verandering in als we richting de tweede tussensprint van de dag gaan. In Zero Branco ligt een flauwe bocht naar rechts en na die bocht gaat het zo ongeveer volledig rechtdoor tot aan de tussensprint. Die tussensprint volgt na 205 kilometer in Scorzè, een dorpje dat bekend zou moeten zijn omwille van het feit dat ze hier het mineraalwater San Benedetto produceren. Het stikt in deze omgeving van de bedrijven, ook de motortjes van Aprilia worden hier deels in elkaar gedraaid. Zo'n beetje iedere vlakke meter hebben ze hier gebruikt om een lelijk bedrijfspand neer te pleuren, het lijkt net Nederland. De renners rijden langs de kerk, slaan linksaf en dan mogen ze sprinten.



Na de tweede tussensprint is het nog 17 kilometer fietsen tot de finish. Na de bocht naar links in Scorzè volgt er even later een flauwe bocht naar rechts, waarna het weer een kilometer of drie zo goed als rechtdoor gaat. We komen daarna uit bij een rotonde, waar we rechtsaf slaan. Het gaat dan een meter of 600 rechtdoor, tot aan de volgende rotonde. Hier gaan we naar links en gaat het even kort naar beneden onder een brug door. Vervolgens rijden we bijna Noale binnen. Na een kilometer behoorlijk rechtdoor gereden te hebben volgt er een bocht naar rechts. Vervolgens brommeren we vier kilometer rechtdoor, terwijl we bijna Massangano binnenfietsen. Alle wegen zijn nog steeds breed, recht en vlak. Een nieuwe bocht volgt, nu naar links. Weer een kilometer rechtdoor, vervolgens een flauwe bocht naar links, eentje naar rechts en dan weer een kilometer rechtdoor. Daarna slaan we rechtsaf en dan bevinden we ons op vijf kilometer van het eind. Het gaat 600 meter rechtdoor, waarna we weer rechtsaf slaan. Hierna volgt een stuk van ongeveer drie kilometer in rechte lijn. Wel komen we in het dorpje Sant'Angelo, op een kilometer of drie van het eind, nog een rotonde tegen. Verder immer geradeaus over de brede en vlakke weg. Op iets minder dan twee kilometer van het eind volgt er een bocht naar links die vrij lang duurt. Daarna draaien we weer een beetje bij naar rechts en vervolgens gaat het rechtdoor tot aan de finish. Over de brede weg dwars over het industrieterrein van de finishplaats rijden we richting die finishplaats. Die gaan we alleen niet bereiken, want de streep ligt vlak voor een groot landgoed, de Villa Farsetti. Op een paar meter van de streep ligt normaal nog een vluchtheuvel, maar ik neem aan dat ze die wel tijdelijk weg gaan halen. Verder is dit zo'n beetje de makkelijkste laatste rechte lijn ooit, als er hier veel sprinters waren geweest kregen we een koninklijke sprint.




Finishen doen we dus net buiten Santa Maria di Sala. Dit is een stadje met 17.600 inwoners in de provincie Venetië, regio Veneto. We reden vandaag ook al door de provincie Treviso, maar eindigen dus in de provincie Venetië. Santa Maria di Sala is een plaats waar de Giro blijkbaar nog nooit is geweest voor een vertrek of een aankomst. We zijn hier in het verleden wel eens doorheen gefietst, in 2015 bijvoorbeeld nog. Toen was hier wel een tussensprint, maar verder stond men nog nooit uitgebreid stil bij Santa Maria di Sala. Terwijl het nochtans wel de geboorteplaats is van Antonio Bevilacqua, een grote Italiaanse renner uit het verleden. Hij won bijvoorbeeld 11 ritten in de Giro en tussendoor won hij ook nog een keer Parijs-Roubaix. Wel is het opmerkelijk dat het roadbook vrij summier is als het over de hoogtepunten van Santa Maria gaat. Normaal volgt er dan altijd een boekwerk, maar nu beperkt men zich tot vier hoogtepunten. Twee kerken, die van Caselle en S. Michele Arcangelo. Vooruit, die twee kunnen er wel mee door. Daarna begint men over de Villa Farsetti, die blijkbaar uit de 18e eeuw komt. Een typisch Venetiaanse villa, naar het schijnt. De bouwstijl sluit aan bij de rococo en men heeft de villa laten bouwen op de plaats waar vroeger de Palazzo Sala stond. Dat was een kasteeltje uit de 14e eeuw dat later is vervangen door een paleis in gotische stijl, waarna er dus nu uiteindelijk sinds een paar honderd jaar deze villa staat. De villa wordt omgeven door een mooie tuin, met vooral veel gras en wat bomen. Onderhoudstechnisch gezien best goed te doen. De Villa Farsetti was natuurlijk van de familie Farsetti. Dat was ooit een onbeduidende familie, maar uiteindelijk werden ze adellijk. Ja, daar hoort natuurlijk een villa bij. Tegenwoordig heeft de villa een andere functie. We vinden hier onder meer het lokale theater, de lokale bibliotheek en ook de politie zit hier. Daarnaast worden er in de tuinen nog wel eens evenement georganiseerd, multifunctioneel gebiedje dus.



In startplaats Olang wordt het overdag 12 graden. Er is geen kans op regen en de wind komt vanuit het noorden, waardoor we gedurende de dag dus vooral rug in de wind hebben. Voordeeltje voor de vluchters. Eenmaal uit de bergen wordt het warmer, in finishplaats Santa Maria di Sala zal het 20 graden worden. Ook daar is er geen kans op regen. Wind komt hier dan juist weer vanuit het zuiden blijkbaar, dus in het laatste deel van de rit is er dan weer geen voordeel voor de vluchters. In de laatste kilometers zou de wind schuin op kop staan, als het allemaal een beetje klopt. Meestal klopt er geen ene kloot van, maar oké. Beginnen doen we in ieder geval om 12:00. Best lange rit, dus zijn we er redelijk vroeg bij. Gewoon weer een rit boven de 200 kilometer, eigenlijk wel een verademing als je gisteren de profielen van de etappes in de Tour bekijkt en ziet dat zowat iedere rit een kleuterafstand heeft van een kilometer of 130. Uh, ik dwaal af. Eurosport is er om 13:15 weer bij en dan fietsen we zo'n beetje in de buurt van Cortina d'Ampezzo. De finish wordt verwacht tussen 16:59 en 17:27.



De laatste kans voor de sprinters, maar er zijn bijna geen sprinters meer over. Bovendien is het begin van de rit ook nog eens redelijk lastig, met een kilometer of 30 in licht stijgende lijn. Bovendien zitten we dan ook nog eens met het tactische steekspel tussen Groupama-FDJ en Bora-Hansgrohe. Arnaud Demare draagt de paarse trui en hij brengt die trui mee naar Verona als zowel hij als Ackermann morgen geen punten pakken. Voor Groupama-FDJ zou het dus geen enkel probleem zijn als er een groep van 20 man wegrijdt die een half uur voorsprong krijgt. Al rijden ze natuurlijk ook voor de eer en zou het zonde zijn om een potentiële ritzege weg te gooien. Bij Bora is het dan weer de vraag hoeveel Ackermann nog in de tank heeft zitten, hij lijkt aardig uitgepierd te zijn. Moest blijkbaar als een van de eersten lossen tijdens de vorige rit, dan gaat hij het vandaag ook weer moeilijk krijgen. Kortom, het is nog geen uitgemaakte zaak dat we een sprint krijgen. De kans is behoorlijk groot dat het een rit voor de vluchters wordt, opnieuw. Al moeten we de lastigheid van deze rit ook weer niet overdrijven, als FDJ en Bora het echt willen controleren dan lukt ze dat. Als een ploeg als Katusha dan nog komt helpen voor Haller ofzo of Isreal voor Cimolai krijg je alsnog gewoon een sprint. Wielrennen blijft alleen een merkwaardige sport, dus hebben we geen flauw idee wat er gaat gebeuren. Bora doet er verstandig aan om in het begin van de rit alleen Cima, Maestri en Frapporti te laten wegrijden, zoals deze Giro al een aantal keer is gebeurd. Dan krijgen we een sprint. Controleren ze de boel niet en rijdt er een groep van 20 man weg zien ze die nooit meer terug. Conclusie: ik weet het ook niet. Maar ik heb geen zin om nog eens vijf willekeurige namen uit m'n duim te zuigen, dus ziet u hieronder de vijf overgebleven sprinters in deze Giro.
1. Ackermann. De laatste kans om Demare nog uit het paars te fietsen. Aangezien Arno een lul is sta ik volledig achter Pascal. Hup Bora, hup Duitsland.
2. Demare. Het zou heel mooi zijn als het een sprint wordt en dat hij dan een lekke band krijgt ofzo, maar zoveel geluk heb ik niet. Daarom doet ie gewoon mee en dan wordt ie tweede. Of hij wint, zal je altijd zien. Maar misschien wordt het ook wel helemaal geen sprint en zien we weer een nobuddie winnen.
3. Cimolai. Na de eerste twee kom je al op het terrein van de minderbedeelden terecht. Cimolai als derde sprinter, dat is niet best. Organisatie moet toch even nadenken of ze het parcours wel helemaal goed hebben ingedeeld. Als je de tweede en derde week loodzwaar wil maken had je net zo goed ook meteen deze etappe kunnen schrappen.
4. Gibbons. Zou een persoonlijk record zijn voor Ryan, verder dan een vijfde plaats kwam hij nog niet. Dit is wel de ideale gelegenheid, met alle sprinters die zijn afgestapt en ploeggenoot Nizzolo die niet meer in de weg komt rijden.
5. Belletti. Zou zomaar kunnen.