[Etappe 11] Carpi - Novi Ligure #1

Tappa 11: Carpi - Novi Ligure, 221 km

En RCS, ga je schamen, ga je schamen, ga je schamen! Waardeloos, waardeloos, waardeloos! Sjongejongejongejongejonge, praat niet meer over de mooiste ronde, als je zulke slechte etappes ontwerpt. Slechte organisatie, matig.

Dat is toch wel mijn eerste reactie na het zien van de tiende etappe. Daags na de rustdag kregen we nog een extra rustdag voorgeschoteld. Direct vanuit het vertrek waren er maar twee renners die zo dom waren om voor het peloton te gaan rijden. De sympathieke Japanner Sho Hatsuyama met het oorbelletje en lichtgewicht Luca Covili waren de lul. Het was maar een korte rit van 145 kilometer, toch kwam er maar geen einde aan. Op een kilometer of 30 van het eind werden Hatsuyama en Covili alweer ingerekend, maar in het peloton gebeurde verder vrij weinig. Ja, Enrico Battaglin ging ergens onderweg op z'n muil. Verder gebeurde er tot in de straten van Modena niets. Daar zagen we Francisco Ventoso in de aanval gaan. Een dappere poging, maar een kilometer voor het eind werd hij weer ingerekend. Onder de vod zagen we ook een valpartij. Pascal Ackermann kwam in aanraking met Jakub Mareczko en ze gingen samen onderuit. Ze namen nog wat renners mee, waaronder Moschetti. De jonge Italiaan leek vrij zwaar gehavend, net als Ackermann zelf. Van zijn paarse puntentrui was niet veel meer over. De schade bij Ackermann lijkt mee te vallen, hij gaat gewoon door. Moschetti was er slechter aan toe, hem zien we niet meer terug deze Giro. Door die valpartij zagen we wel weer een ontregelde sprint van een kleine groep. Aan de linkerkant zagen we Quick Step en Lotto Soudal, aan de rechterkant Groupama-FDJ. Lotto Soudal trok de sprint aan voor Ewan en Viviani kroop in dat wiel. Bleek niet echt de goede keuze te zijn, want aan de andere kant ging Demare er met een ferme sprint vandoor. Ewan en Viviani gingen even later aan maar kwamen niet in zijn buurt. Een overwinning voor de buitengewoon antipathieke Fransoos, een nederlaag voor het wielrennen. Tevens weer geen overwinning voor Viviani, dat begint een beetje pijnlijk te worden. Elia krijgt nog één laatste kans. Na de waardeloze rit met een waardeloos einde krijgen we een nieuwe waardeloze rit. Misschien nog wel waardelozer zelf. Alsof 140 kilometer door de Povlakte nog niet erg genoeg is, we krijgen nu zelfs 220 kilometer door de Povlakte voorgeschoteld. Weer een massasprint, de laatste voorlopig. Daarom gaan renners als Viviani en Ewan er na deze rit vandoor. We gaan ze niet missen.




Van start gaan we in Carpi, een stad met 72.000 inwoners in de provincie Modena. We bevinden ons een kilometer of 20 ten noorden van de stad Modena, waar we gisteren aankwamen. De Giro heeft weinig met Carpi, men is pas één keer aangekomen in deze stad. Dat was in 1998, toen won het Franse boefje Laurent Roux. Een dag later ging er dan weer een rit van start in Carpi, met aankomst in Schio. Michele Bartoli won die rit. Carpi ken ik verder vooral van de lokale voetbalclub, Carpi FC. Een piepklein clubje, met een ministadion, dat het een paar jaar geleden volledig uit het niets voor elkaar kreeg om naar de Serie A te promoveren. Dat avontuur duurde niet lang, na één seizoen volgde de degradatie naar de Serie B en ondertussen zijn ze onderweg naar de Serie C. De Nederlandstalige Wikipediapagina van Carpi lijkt me overigens geschreven te zijn door een Belg, als ik dit soort teksten lees: Carpi kan de Piazza dei Martiri voorleggen, een renaissanceplein dat doorgaat voor het grootste plein van de regio. Over de ganse lengte van de westkant wordt het geflankeerd door een portiek met 52 zuilen. Het Palazzo dei Pio zoomt de oostzijde van het plein af. Het is het oude kasteel van de familie Pio. Dat is wel even informatie die je meekrijgt hoor. Aan de noordzijde van het plein staat de kathedraal. Daar zijn ze blijkbaar een jaar of 200 mee bezig geweest om het helemaal af te bouwen. Aan de achterkant van het Palazzo dei Pio staat de romaanse kerk Santa Maria in Castello, ook La Sagra genoemd. Ze wordt door een hoge romaanse klokkentoren geflankeerd. Zo, dat is niet mis. En dan komt de zwemmer Gregorio Paltrinieri ook nog eens uit Carpi! Hij won tijdens de Olympische Spelen in Rio blijkbaar goud op de 1500 meter vrije slag. Overigens komen we in de omgeving van Carpi het dorpje Fossoli tegen, een plaatsje dat vooral bekend is omdat hier tijdens de Tweede Wereldoorlog een concentratiekamp gesitueerd was. Dit kamp was met name bedoeld om Italiaanse Joden naar Auschwitz door te sturen. Een van die Italiaanse Joden was Primo Levi, een schrijver en chemicus die Auschwitz wist te overleven en daarna enige bekendheid wist te vergaren. In het Palazzo dei Pio komen we een tweetal musea tegen. Het Museo Monumento al Deportato Politico e Razziale richt zich vooral op de Jodenvervolging tijdens de Tweede Wereldoorlog, en dan met name de mensen die vanuit Fossoli doorgestuurd werden naar Auschwitz.



Ja, hier heb ik dus geen zin in he. De tandjes, wat een ellende. Goed, we gaan dus van start bij het Palazzo dei Pio, dat is nog een prima locatie voor een vertrek. Daarna rijden we een rondje door de stad, waarna buiten Carpi de rit echt begint. Over rechte en brede wegen rijden we dan weer een eeuwigheid door de Povlakte. Het is hetzelfde verhaal als de vorige rit, je kunt je dus wel voorstellen hoe het er ongeveer uitziet. Vooral veel platteland, met af en toe een dorp tussendoor. Soms een paar bomen langs de kant van de weg, soms warempel een keer een bocht. Via dorpjes als Rio Saliceto en Coreggio rijden we een tijdje richting het zuiden. Na wat bochtenwerk in en rond Coreggio gaat het dan weer verder richting Massenzatico en vanuit dit dorpje stevenen we af op Reggio Emilia. Deze stad bereiken we na 26 kilometer en hier is het even draaien en keren. Reggio Emilia is een plaats waar de Giro de laatste jaren veel te vaak komt. In 2017 kwam hier bijvoorbeeld nog een rit aan, toen won Fernando Gaviria. Het meest verrassende van die rit was nog wel de tweede plaats van Jakub Mareczko, in een rit van 237 kilometer nota bene! Enfin, Reggio Emilia is verder de stad van Zucchero en ook Benny Benassi komt hier vandaan! Push me, and than just touch me, etc. Kenners weten.



Echt denderend was de route al niet, maar buiten Reggio Emilia wordt het nog erger. Het gaat zonder grappen 17 kilometer volledig rechtdoor, maar dan ook echt volledig. Alleen een paar rotondes onderweg, maar verder geen bocht tot aan Sant'Ilario d'Enza. Wordt het na Sant'Ilario anders? Nee, natuurlijk niet! In dit plaatsje liggen er wel twee bochten op de renners te wachten, maar daarna gaan we weer vrolijk tien kilometer rechtdoor tot in Parma. Onderweg weer een paar rotondes, maar dat is het dan ook wel. Na 54 kilometer komen we uit in Parma, wat toch een behoorlijk grote en bekende stad is. In 2011 kwam de Giro hier nog aan, de tweede rit eindigde in een massasprint en die werd gewonnen door Alessandro Petacchi. Parma is verder ook de stad van de onfortuinlijke Adriano Malori, de hardrijder van Lampre en later Movistar die na een aantal zware partijen noodgedwongen moest stoppen met fietsen. Parma kennen we natuurlijk ook van de kaas en de ham, en de voetbalclub die ooit iets van 500 voetballers onder contract had waardoor ze failliet gingen en moesten herbeginnen in de Serie D. In een recordtempo knokten ze zichzelf weer terug naar de Serie A. Prima stad verder. Ook de grote Italiaanse wielerkampioen Vittorio Adorni komt hier vandaan.



De tocht door Parma is ook verrassend recht. Op een paar rotondes na rijden we in een rechte lijn door de stad. Ook buiten de stad gaan we gewoon vrolijk verder rechtdoor, ja hoor, geen enkel probleem. In de 20 kilometer die we nodig hebben om Fidenza te bereiken komen we alleen wat rotondes tegen. Meest spannende rit ooit, echt waar. Maar uh, buiten Fidenda, dan wordt het vast wel spannender toch? Hahaha, nee, natuurlijk niet. Wat dacht jij dan? Dacht jij dat wielrennen leuk moest zijn? Het moet een kwelling zijn. Is het niet door 58 bergen in een rit te gooien, dan maar door een volledig vlakke rit met alleen maar rechte wegen te ontwerpen. Ik heb ook medelijden met de renners op dit moment. Na een tijd heb je ook geen onderwerpen meer om te bespreken, dan fiets je ook maar een beetje zwijgend naast elkaar, hopende dat de ellende snel voorbij is. Maar de ellende is niet snel voorbij. We zijn pas net begonnen juist. Na Fidenza gaat het namelijk nog eens een kilometer of 13 gewoon vrolijk rechtdoor richting Fiorenzuola d'Arda. Rechtdoor over vlakke wegen, dwars door open terrein, met af en toe wat huizen langs de kant van de weg. Het voelt alsof je bij een crematie aanwezig bent waar ze de overledene herdenken door een nummer van Frans Bauer te draaien. En er is geen ontsnappen aan, je kunt niet halverwege de dienst de zaal verlaten natuurlijk. Je moet doorbijten. Alsof je tanden worden uit je bek getrokken zonder verdoving. Tot zover de Thijs Zonneveld in mij. Heb ik al gezegd dat dit echt een mooi stukje Italië is? Ik hoop het niet, want dat zou een leugen zijn. Weet je wat we na Fiorenzuolo d'Arda, waar wel wat bochten liggen, gaan doen? Nou, het zal misschien als een verrassing komen, maar we gaan weer 20 kilometer rechtdoor. Dezelfde brede en rechte weg, met nog steeds alleen her en der een rotonde als obstakel. Aan het eind van dit nieuwe stuk door een moeras van nietszeggenheid komen we uit in Piacenza. Dat is dan wel weer een mooie stad, zo eerlijk moet ik zijn. Het is een stad waar de Giro al een tijd niet meer is geweest voor een aankomst of een vertrek, maar we rijden met enige regelmaat door de stad tijdens een van de talloze kutritten door de Povlakte. Over kutritten gesproken, de Giro voor vrouwen kwam hier vorig jaar wel aan! Dat was om Giorgia Bronzini te eren, een van de bekendste Italiaanse wielrensters. Toevallig is zij uit Piacenza afkomstig. 2018 was haar laatste jaar op de fiets en daarom was het de bedoeling dat ze in een van haar laatste koersen in eigen stad zou winnen. Lukte niet helemaal, ze werd 113e. Enfin, een paar maanden later won ze dan wel weer haar daadwerkelijk laatste koers, in de Vuelta voor vrouwen.



Piacenza is verder de stad van de familie Inzaghi. Filippo Inzaghi kennen we natuurlijk allemaal, de Caleb Ewan onder de voetballers. Ook Giorgio Armani komt hier blijkbaar vandaan, met z'n kleding die louter door proleten wordt gedragen. Dit verder geheel terzijde natuurlijk. In Piacenza bevinden we ons ongeveer op de helft van de route, 114 kilometer van deze ellende hebben we gehad. Zaagmans heeft dan al z'n ding gedaan, toch een soort van opluchting. Oké, wat zullen we na Piacenza eens doen? Ja, RCS, jullie een suggestie? Wat? Nog eens 20 kilometer rechtdoor? Top, doen we dat. Na 134 kilometer komen we dan uit in Castel San Giovanni. Hier gaan we rechtd... wacht, wat? Holy fuck, we slaan hier gewoon warempel daadwerkelijk een keer rechtsaf. Wtf gek. Ik ben even van mijn à propos. Na de bocht in Castel San Giovanni rijden we rechtdoor naar de as van het kwaad. De grootste klootzak van Italië. De Po. De fucking Po. Met je vlakte. Het valt me nu pas op dat ik een hekel heb aan alles wat klinkt als po. Pau, Po, die teringteletubbie, ze kunnen me allemaal de tyfus genieten.



Nadat we over de Po zijn gefietst verlaten we Emilia-Romagna en rijden we Lombardije binnen. In Lombardije slaan we snel linksaf richting Pieve Porto Morone en hier liggen nog meer bochten. Een stuk of vier bochten kort achter elkaar, het kan niet anders dan dat de renners hier spontaan hartkloppingen van krijgen. Ik schrik mezelf in ieder geval wel een hoedje. Buiten Pieve Porto Morone rijden de renners over een kronkelige en smalle weg verder langs de Po. Deze weg is zo smal dat een tractor de berm moet opzoeken als hij een auto tegenkomt, dit leert Streetview mij. We rijden hier ook langs een dijk, jawel! Een dijk in Italië, nu voelen de Nederlanders in het peloton zich helemaal thuis. Aan de andere kant komen ze dan vooral akkers en grasvelden tegen. Het is net of je ergens in Tiel aan het fietsen bent ofzo, dus Bobbie Traksel zal in z'n element zijn. In de zomer blijken ze hier trouwens ook nog maïs te hebben, loopt echt uit de hand nu. De kronkelende weg brengt ons naar het dorpje Zerbo, waar de weg nog wat smaller wordt. Midden in het dorp komen de renners een roze huis tegen, misschien wel speciaal in die kleur geverfd omdat er wielerliefhebbers wonen. Na wat bochten in Zerbo komen we daarna weer in een kaal landschap terecht. Het terrein zal een aantal kilometer volledig open zijn, de weg nog steeds smal. Als de wind hier goed staat kan je hier je lol op, maar zelfs dat krijgen ze in de Povlakte nooit voor elkaar. Waardeloos. Aan het eind van dit stukje route rijden we even over de dijk, echt fantastisch. Al snel gaan we weer van de dijk af en dan maken we ons op voor de eerste tussensprint van de dag. Deze tussensprint wordt na 148 kilometer gehouden in San Zenone al Po. Dit dorpje ziet er zelfs van boven niet interessant uit, dan weet je het wel. Al hebben ze buiten het dorp nog wel een opvallend kerkje staan, maar boeien.



Oh god, we moeten nog meer dan 70 kilometer. Afzien. Na de tussensprint rijden we nog een aantal kilometer verder door de polder over de kronkelende en nog steeds smalle weg. Dit doen we tot in Spessa, waar een bocht naar links volgt. Na deze bocht gaan we weer terug de Po over. Als we over de brug zijn gereden gaan we bij een rotonde naar rechts en bij de volgende rotonde die vrij snel volgt weer naar links. We komen nu weer op een brede weg terecht en deze weg gaat een aantal kilometer rechtdoor. Yes, ik kreeg al bijna afkickverschijnselen. Tijdens dit stuk rechtdoor moeten we wel over een viaduct trouwens. Damn, hoogteverschil. Na dit viaduct komen we uit bij een rotonde, die we vrij snel benaderen wegens het feit dat het een stukje naar beneden gaat. Bij deze rotonde moeten we naar rechts, vervolgens gaan we verder richting Stradella fietsen. Paar bochten en wat rotondes, het parcours begint bijna technisch te worden. Buiten Stradella krijgen we zelfs drie rotondes achter elkaar, moet niet gekker worden. Bij de vierde rotonde gaan we naar links en dan direct weer naar rechts, waarna we dwars door Broni rijden. In dit dorpje komen we weer zo'n typisch Italiaans centrumstraatje tegen met van die keitjes. Zoals we tijdens de vorige rit in de finale ook konden zien is dat geen enkel probleem, mits droog. Zodra we het centrum van Broni verlaten komen we nog twee rotondes tegen, maar daarna gaan we weer ouderwets immer geradeaus door richting Fumo. Hier ligt één rotonde klaar voor de renners, waarna we verder rechtdoor gaan naar Casteggio. In en rond Casteggio komen we nog wat rotondes tegen, maar verder gaat het gewoon weer vrolijk rechtdoor hoor. Geen enkel probleem voor de parcoursbouwers. Over een brede weg die alleen af en toe onderbroken wordt door een nieuwe rotonde zetten we koers richting Voghera. In de verte zie ik ondertussen trouwens wel wat heuvels liggen, wat dus wil zeggen dat deze rit absoluut minder kut had kunnen zijn. Hoe dan ook, na 183 kilometer bereiken we Voghera. Enige affiniteit met de koers heeft deze plaats wel, Milaan-San Remo komt hier namelijk bijna ieder jaar langs. Sowieso rijden we nu over een deel van het parcours dat ook deel uitmaakt van Milaan-San Remo. Het is wel het eerste deel van het parcours, het vlakke deel in het begin van de koers dat nooit in beeld komt. Na mijn grondige inspectie blijkt nu dat het volkomen terecht is dat deze bullshit niet in beeld komt. Al is Voghera nog wel een aardig stadje.



We blijven nog een tijdje de wegen van Milaan-San Remo volgen. Deze wegen blijven natuurlijk godsgruwelijk kut. Het blijft vlak, al zijn we ondertussen wel een paar meter hoger uitgekomen. Ten opzichte van het begin van de rit gaan we een meter of 200 hoger uitkomen, dat doen we alleen op zo'n manier dat het niemand gaat opvallen. In Voghera krijgen we overigens wel te maken met wat bochten en rotondes, maar daarna gaat het vrolijk rechtdoor richting de tweede tussensprint van de dag. Deze tussensprint bereiken we na 190 kilometer, op 30 kilometer van het eind. Sprinten doen we in Pontecurone, een klein dorpje waar na zes uur alleen de brievenbus nog open is. Er komt blijkbaar een heilige uit dit dorpje, Luigi Orione. Hij is door de paus heilig verklaard omdat hij een man genezen zou hebben van longkanker. De doktoren wilden de man niet opereren en ook een chemokuurtje hoorde niet tot de mogelijkheden. Toen ging de man eventjes een paar minuten kletsen met ome Luigi en plotsklaps was hij genezen. Ja, goed verhaal. Bijna net zo ongeloofwaardig als iemand die zegt dat deze rit echt heel erg leuk is. Weet je trouwens wat we na de tussensprint gaan doen? Zes kilometer rechtdoor fietsen. Had je kunnen weten, lijkt me. Niet zo'n moeilijke gok. Bij het verlaten van Pontecurone even een wegversmalling, maar daarna gewoon een brede weg dwars door een Italiaanse polder. Jezusmina, wat een troosteloze bende. Aan het eind van dit lange stuk rechtdoor komen we een rotonde tegen, maar daarna gaat het nog wat verder rechtdoor. Via nog een aantal rotondes rijden we Tortona binnen, op 21 kilometer van de finish. Tortona zou een bekende naam kunnen zijn, in 2017 kwam hier namelijk een Girorit aan. Die rit eindige in een massasprint, logischerwijs. Fernando Gaviria won, een dag nadat hij ook al in Reggio Emilia had gewonnen. Tortona is tevens de plaats waar Fausto Coppi is overleden. In 1960 overleed Coppi in het ziekenhuis van Tortona aan de gevolgen van malaria. Zijn naam komt iedere Giro weer terug en ook nu zijn jullie nog niet van hem af. Vooral tijdens de volgende rit zal hij een hoofdrol spelen. Wat een cliffhanger jongens, niet normaal.



We bevinden ons trouwens ondertussen in Piëmonte, dit voor de mensen die zoals ondergetekende vroeger altijd een tien hadden voor topografie. Nou, verder met de laatste 20 kilometer van de rit. Gaat er nog iets spannends gebeuren? Haha, dacht het niet he. Na wat bochten en rotondes in Tortona verlaten we de stad, waarna we een opritje pakken. Na een lange bocht komen we op een brede weg richting het zuiden terecht. De komende acht kilometer gaat deze weg volledig rechtdoor. Toppiejoppie. We kunnen weer uitgebreid genieten van de Italiaanse landbouw langs de kant van de weg, schitterend. Na dit lange stuk rechtdoor gaat het eigenlijk nog eens drie kilometer langer rechtdoor, maar in deze kilometers komen we dan nog wel drie rotondes tegen. Aan het eind van dit stuk rijden we Pozzolo Formigaro binnen, waar een bocht naar links volgt. Even later buigt de weg af naar rechts, daaropvolgend gaat het weer even rechtdoor. Aan het eind van Pozzolo Formigaro komen we een kleine rotonde tegen, waar we naar links gaan. We bevinden ons inmiddels op een kilometer of zes van het eind, de helletocht zit er bijna op. We komen nog een rotonde tegen, hier moeten we rechtdoor. Daarna volgt er buiten Pozzolo een bocht naar rechts, waarna het rechtdoor gaat tot op iets meer dan vier kilometer van het eind. We rijden Novi Ligure binnen en dan volgt er een flauwe bocht naar rechts, waarna het eigenlijk gewoon rechtdoor gaat tot op drie kilometer van het eind. Onderweg komen we wel nog een rotonde tegen, na die rotonde wordt de weg een stukje minder breed. Op iets meer dan drie kilometer van het eind rijden we ook nog onder een spoorbrug door, daar wordt de weg nóg een stukje smaller. Na de spoorbrug loopt de weg een beetje omhoog en daarna komen we een verkeerseilandje en een rotonde tegen. Bij deze hindernissen moeten de renners linksaf slaan, best een scherp bochtje. Daarna gaat het in de laatste drie kilometer van de rit wel volledig rechtdoor tot aan de streep. Al komen we vlak na de bocht wel nog een rotonde tegen, maar ik heb zo'n vermoeden (en de hoop) dat ze die wel tijdelijk gaan verwijderen aangezien er op de kaart geen melding van wordt gemaakt. In de laatste rechte kilometers van deze rechte rit verlaten we finishplaats Novi Ligure eigenlijk weer. Over een weg die steeds een beetje vals plat omhoog loopt zien we langs de kant vooral een aantal vervallen gebouwen staan. Ik kan bijna geen passender einde bedenken voor deze niet al te plezante rit. In de laatste kilometer komen we trouwens 11 meter hoger uit, dus dan weet je hoe vals plat het is. 1,1% stijging, schokkend.




Deze belediging voor de sport eindigt na 221 kilometer in Novi Ligure, een stad met 28.300 inwoners in de provincie Alessandria, regio Piëmonte. Het is de vierde keer dat er een rit aankomt in deze stad. In 1965 was de Italiaan Danilo Grassi de eerste die in Novi Ligure wist te winnen. Hij kreeg in 1978 een opvolger, de Belg Rik Van Linden won toen. De laatste aankomst in Novi Ligure dateert van 2010, toen ging Jerome Pineau met de zege aan de haal. Het is geen toeval dat de Giro zo nu en dan Novi Ligure bezoekt. Ze hebben namelijk in deze stad een sterke connectie met twee van de bekendste wielrenners uit de Italiaanse wielergeschiedenis. De eerste is Constante Girardengo, een renner die tussen 1912 en 1936 actief was. Tijdens zijn loopbaan boekte hij talloze successen, zo won hij twee keer de Giro en wist hij maar liefst zes keer Milaan-San Remo te winnen. En dan te bedenken dat hij een aantal jaar niet kon fietsen dankzij de Eerste Wereldoorlog. De tweede kampioen die banden heeft met Novi Ligure zag zijn carrière dan weer onderbroken worden door de Tweede Wereldoorlog. Jawel, we komen weer uit bij Fausto Coppi. Hij woonde een aantal jaar in deze stad, in de Villa Coppi. Ter ere van deze twee grote renners heeft men in Novi Ligure een museum gebouwd. Museo dei Campionissimi, het museum van de superkampioenen. Speciaal voor de Giro heeft men dit museum, waar ook genoeg informatie is te vinden over wielrennen in het algemeen, voorzien van een mooie roze gloed. Verder hebben ze in Novi Ligure nog een kicken pleintje, het Piazza Delle Piane. Vernoemd naar de familie Delle Piane, in deze regio een van de meest prominente families gedurende de middeleeuwen. Op dit pleintje komen we onder meer het stadhuis tegen, dat aan de buitenkant is voorzien van enkele fresco's die de tand des tijds niet helemaal hebben doorstaan. Ook staat hier natuurlijk een kerk, kan niet missen. Verder is Novi Ligure vooral een industriestadje, waar ze zich bezighouden met het produceren van voedsel, ijzer, staal en textiel. Ook zou Novi Ligure een belangrijk knooppunt moeten zijn voor het verkeer en ook het treinverkeer. Nouja, de renners rijden in de finale in ieder geval onder een spoorbrug door en ze hebben hier een station. Dus dat deel zou kunnen kloppen. Wat het produceren van voedsel betreft maken ze hier overigens vooral chocolade. Novi chocolade, ken ik niet. Ook het bedrijf Pernigotti zit hier, dat zou bekend moeten zijn. Blijkbaar ben ik niet viesdik genoeg.



In Carpi wordt het overdag 23 graden. Er is gedurende de hele dag een klein kans op regen, maar de ervaring leert mij dat het bij zo'n kleine kans gewoon droog blijft. Wind is er amper, want we bevinden ons op de Povlakte. Als het hier een keer mokerhard zou waaien krijg je meteen een andere koers, aangezien het terrein bijna de hele rit toch vooral heel erg open is. Maar goed, het waait dus niet. Wandeletappe incoming, feest. In Novi Ligure wordt het iets frisser, 21 graden. Minder kans op regen, eigenlijk totaal geen kans. We krijgen dus wat dat aangaat geen herhaling van de eerste week, voorlopig in ieder geval. Wel iets meer wind in Novi Ligure, maar dat zal vooral tegenwind zijn. Ook geen garantie voor spektakel dus. Flop, flop, flopshow. Het is wel weer een lange rit, dus beginnen we er weer vroeg aan. Om 11:55 staan de renners klaar en om 12:00 schieten ze definitief in gang. Dan zien we waarschijnlijk weer een debiel van Nippo in de aanval gaan, vergezeld door een idioot van Androni of een mafkees van Bardiani. Heerlijk genieten. De uitzending van Eurosport begint iets meer dan een uur later, om 13:15. Ik kan iedereen opnieuw van harte aanraden om alsjeblieft niet te vroeg in te schakelen. De finish wordt verwacht tussen 17:00 en 17:29, dus als je rond 16:30 inschakelt ben je echt meer dan op tijd.



Razende ebola. Dan kun je wel finishen in een stad van kampioenen, maar zo eer je ze dus echt totaal niet. Sterker nog, ze draaien zich om in hun graf. Als er zoiets bestaat als een wielerhemel zullen ze hoofdschuddend naar beneden staren, weer een waardeloze massasprint.
1. Viviani. Het zal hem uiteindelijk toch een keer moeten lukken. Dit is zijn laatste kans, hierna gaat hij het naar huis. Als het hem niet lukt heeft hij gelukkig wel de foto's van Orbetello nog. Ook wat waard.
2. Ewan. Ja, bah.
3. Demare. Nou, dat heb ik weer mooi bij elkaar gejinxt. Wat een waardeloze gozer blijft dit toch ook, winnen lukt hem alleen als de rest er bij gaat liggen. Arno, je bent een lul. Dat je maar snel met pensioen mag gaan.
4. Cimolai. Akkerfans lijkt mij iets te gehavend om nog voor een mooi resultaat te gaan, dus dan komen we bij dit soort achterhoedesprinters uit.
5. Belletti. Omdat ik uit principe weiger om Nizzolo te noemen. Hup Manuel, je bent beter dan die jongen met z'n proleterige sleeve. Al heeft Belletti dan weer proleterige sterretjes en andere tierelantijntjes, net als Cimolai. Die Italiaantjes hebben er weinig van begrepen.