[Vraag wat je wil] aan iemand werkzaam in de forensische psychiatrie

Een korte introductie:

Met enige regelmaat is de tbs en forensische zorg in Nederland weer volop in het nieuws.
Veel mensen hebben er dan een (vaak zeer uitgesproken) mening over terwijl weinigen er echt iets van weten.
Iedereen vindt er wel iets van.

Ik ben van jongs af aan al enorm geïnteresseerd in alles wat met het menselijk brein en criminaliteit te maken heeft.
Na het afronden van mijn opleiding ben ik als forensisch psycholoog aan de slag gegaan in verschillende instellingen.
Momenteel ben ik werkzaam in een FPC, een forensisch psychiatrisch centrum/tbs-kliniek.

Mijn werkzaamheden zijn nogal complex en niet alles is een-twee-drie uit te leggen.
Ik werk met patiënten die niet uit vrije keuze in de instelling verblijven.
Veel van deze mensen leven met zeer ingewikkelde en meestal meervoudige psychiatrische stoornissen.
Regelmatig zijn er recidives of vertoont iemand delictgerelateerd gedrag.
De mate van autonomie van een patiënt is vaak ook niet duidelijk waardoor alles vaak nogal onoverzichtelijk is.

Beveiliging en behandeling (dingen die vaak met elkaar botsen), agressie, frustratie, onbegrip, constant op je hoede zijn, afwegingen moeten maken, ethiek, diagnostiek, neurobiologie etc.
Maar ook begeleiding en nazorg voor familieleden en partners van patiënten is aan de orde.

Ik vind het leuk en vooral zeer interessant om hier eens wat vragen te beantwoorden.
Dit zal ik de komende paar avonden dan ook zo goed mogelijk proberen te doen.

Hoi en welkom, je hebt een zeer boeiend beroep. Wat ik me afvraag wat is de insteek bij mensen die in een tbs kliniek terecht komen, terugkeer in de maatschappij of zijn er ook mensen waarbij dat echt niet kan?

En als het er op uit draait dat een client altijd in een instelling blijft waar "behandel" je dan nog op? Hun eigen welzijn of richting een hun eigen geestelijk rust?

Naar aanleiding van P. in hoeverre zijn (privacy)rechten van veroordeelden een belemmering voor jullie werk en voor de veiligheidssituatie?

Is een tbs-behandeling er standaard op gericht om een dader terug te laten keren in de maatschappij, of zijn er ook gevallen waarbij een terugkeer in de maatschappij bij voorbaat al is uitgesloten?

En in hoeverre houden behandelaars rekening met de impact voor de (familie) van de slachtoffers bij de (her)beoordeling of een tbs-patiënt klaar is om terug te keren in de maatschappij?

quote:

Op maandag 20 mei 2019 18:58 schreef Bosbeetle het volgende:
Hoi en welkom, je hebt een zeer boeiend beroep. Wat ik me afvraag wat is de insteek bij mensen die in een tbs kliniek terecht komen, terugkeer in de maatschappij of zijn er ook mensen waarbij dat echt niet kan?

En als het er op uit draait dat een client altijd in een instelling blijft waar "behandel" je dan nog op? Hun eigen welzijn of richting een hun eigen geestelijk rust?

De insteek is altijd om de maatschappij zo veilig mogelijk te houden, dit staat altijd voorop.
Er wordt zorgvuldig gekeken naar wat er mogelijk is met een patiënt, wat er haalbaar is.
Dit wordt in de loop van een traject meestal wel duidelijk.

Soms is een terugkeer in de maatschappij inderdaad helaas niet mogelijk.
In die gevallen zal er dan nog altijd verpleegd worden en dan gaat het o.a. inderdaad om dingen als welzijn.

Tbs spreekt eigenlijk ook alleen van ‘verpleging’ en niet van ’behandeling’, maar dit ligt er natuurlijk wel in besloten.

quote:

Op maandag 20 mei 2019 19:02 schreef trein2000 het volgende:
Naar aanleiding van P. in hoeverre zijn (privacy)rechten van veroordeelden een belemmering voor jullie werk en voor de veiligheidssituatie?

Ik denk dat je het geen belemmeringen kunt noemen.
We werken met bepaalde bevoegdheden, sommige dingen kunnen gewoon niet.
Dit is altijd al zo geweest.
Er wordt zo zorgvuldig mogelijk gekeken naar wat de beste manier is om bepaalde resultaten te boeken.
Dit is in veel beroepen zo.

Heb je (regelmatig?) te maken met geweld? Zo ja, hoe uit zich dat?

En hoe ziet een dag van een gemiddelde patiënt eruit? Hebben zij een vaste dagbesteding?

quote:

Op maandag 20 mei 2019 19:09 schreef DJMO het volgende:
Is een tbs-behandeling er standaard op gericht om een dader terug te laten keren in de maatschappij, of zijn er ook gevallen waarbij een terugkeer in de maatschappij bij voorbaat al is uitgesloten?

En in hoeverre houden behandelaars rekening met de impact voor de (familie) van de slachtoffers bij de (her)beoordeling of een tbs-patiënt klaar is om terug te keren in de maatschappij?

Het antwoord op het eerste deel van je vraag kun je vinden in mijn antwoord op de vraag van Bosbeetle.

Een terugkeer in de maatschappij is bij voorbaat nooit uitgesloten.
Wel is het soms zo dat behandeling niet lukt en de focus op verpleging komt te liggen.

De familie van slachtoffers krijgt net als de familie van patiënten uitgebreide begeleiding en wordt regelmatig op de hoogte gesteld van de huidige situatie en ontwikkelingen.

Dit doen we samen met andere instellingen.

quote:

Op maandag 20 mei 2019 19:26 schreef Bracha020 het volgende:

[..]

Ik denk dat je het geen belemmeringen kunt noemen.
We werken met bepaalde bevoegdheden, sommige dingen kunnen gewoon niet.
Dit is altijd al zo geweest.
Er wordt zo zorgvuldig mogelijk gekeken naar wat de beste manier is om bepaalde resultaten te boeken.
Dit is in veel beroepen zo.

Nou dan formuleren we de vraag ff anders. Welke bevoegdheden zou je graag willen hebben? En lever het ontbreken daar van wel eens problemen op?

Ik neem voor het gemak aan dat je mentaal en emotioneel gezien stevig in je schoenen moet staan om je patiënten zo adequaat mogelijk te behandelen en bij te staan.

Waar put jij de kracht uit om iedere dag met opgeheven hoofd zo'n lastige job zo correct mogelijk uit te voeren?

Welke psychische aandoeningen zie je het vaakst voorbij komen? Zijn er aandoeningen bij die je zelfs je ergste vijand niet zou toewensen?

En heb je cliënten (?) waar je oprecht medelijden mee hebt?

quote:

Op maandag 20 mei 2019 19:27 schreef QuattroF het volgende:
Heb je (regelmatig?) te maken met geweld? Zo ja, hoe uit zich dat?

En hoe ziet een dag van een gemiddelde patiënt eruit? Hebben zij een vaste dagbesteding?

Geweld komt helaas zeker voor en uit zich meestal in schelden, verbale agressie.
Meestal uit frustratie en onbegrip.
Bijna altijd is dit in het begin van een traject, mensen moeten dingen nog accepteren en zitten vol met allerlei emoties, kunnen het vaak nog geen plek geven.
Ook schoppen en slaan tegen muren en het gooien met voorwerpen komt regelmatig voor.

Fysiek geweld ook maar veel minder.
Wij zijn getraind om signalen te herkennen en kunnen meestal wel aardig inschatten of en hoe een situatie uit de hand kan lopen.

Iedere patiënt heeft een dagbesteding, allerlei dagelijkse activiteiten.
Dit is niet voor iedereen hetzelfde want het is afgestemd op de mogelijkheden en beperkingen van de betreffende patiënt.
De dagbesteding bestaat voornamelijk uit arbeid, sport en recreatie.
Met natuurlijk de nodige pauzes.

Daarnaast zijn er verschillende therapieën en de nodige gesprekken, zowel individueel als in groepsverband.

Hoe ga je om met de schuldvraag?
Ga je uit van het vonnis?
En als er nog geen vonnis is?

En wat als de cliënt ontkent?

Hoe wordt er binnen de beroepsgroep omgegaan met "missers"? Worden dat soort zaken überhaupt besproken/geanalyseerd?

Hoe ga je om met de soms heftige en schrijnende verhalen die je in dossiers leest of van cliënten hoort, over bijv. kindermishandeling en/of seksueel misbruik?

Het kan toch niet anders dan dat je dat soms mee naar huis neemt? Of heb je een manier gevonden om dat thuis los te laten?
En de volgende dag weer op werk de dader van zo’n verhaal in de ogen te kijken.

Als een situatie uit de hand loopt en een patiënt fysiek gewelddadig is geworden, wat doe je dan?
Als jonge vrouw ben je dan geen partij voor zo iemand.

quote:

Op maandag 20 mei 2019 19:35 schreef trein2000 het volgende:

[..]

Nou dan formuleren we de vraag ff anders. Welke bevoegdheden zou je graag willen hebben? En lever het ontbreken daar van wel eens problemen op?

Ik zou alleen graag in de toekomst kunnen kijken.

Bevoegdheden zeggen niet alles, iemand moet willen meewerken en openstaan voor gesprekken.
Tot een bepaald besef komen en iets van zijn of haar leven willen maken, (nieuwe) kansen en mogelijkheden zien die wij hem voorhouden en soms ook aanreiken.
Dit kun je niet afdwingen met bevoegdheden.

Ik kan wel zeggen dat ik iemand soms zou willen vastpakken en door elkaar zou willen schudden maar zo boek je geen resultaten.
Het is altijd een wisselwerking.

Komt het wel eens voor dat de aanbevelingen/diagnose van het Pieter Baancentrum in het geheel niet overeen komen met jouw eigen inschattingen van een veroordeelde?

quote:

Op maandag 20 mei 2019 19:38 schreef FireFox1 het volgende:
Ik neem voor het gemak aan dat je mentaal en emotioneel gezien stevig in je schoenen moet staan om je patiënten zo adequaat mogelijk te behandelen en bij te staan.

Waar put jij de kracht uit om iedere dag met opgeheven hoofd zo'n lastige job zo correct mogelijk uit te voeren?

De kleinste vooruitgang bij iemand die totaal verloren leek te zijn kan zoveel verschil maken en geeft je zoveel terug om samen voor door te knokken.
Iemand weer een doel in zijn of haar leven te geven.
Ik ben gezond maar de mensen waar ik mee werk zijn dat niet of nog niet.
Ik vind dat iedereen een tweede kans verdient.

Dat ik daar een bijdrage aan kan leveren, ook al is die vaak klein is waarom ik dit werk doe.

quote:

Op maandag 20 mei 2019 20:26 schreef Bracha020 het volgende:

[..]

De kleinste vooruitgang bij iemand die totaal verloren leek te zijn kan zoveel verschil maken en geeft je zoveel terug om samen voor door te knokken.
Iemand weer een doel in zijn of haar leven te geven.
Ik ben gezond maar de mensen waar ik mee werk zijn dat niet of nog niet.
Ik vind dat iedereen een tweede kans verdient.

Dat ik daar een bijdrage aan kan leveren, ook al is die vaak klein is waarom ik dit werk doe.

Respect

Ik begeleid mensen die "klaar" zijn met een behandeling/traject in de forensische psychiatrie (tbs of psychiatrische behandeling icm rm)

Geregeld komt het voor dat de desbetreffende persoon binnen een x aantal jaar de fout in gaat, in een enkel geval vragen ik en mijn collega's zich af waarom iemand in godsnaam ontslagen is uit een kliniek , zo'n persoon is en blijft een gevaar voor de maatschappij en voor ons als hulpverleners.

Wat ik mij dus afvraag is; Wanneer vind jij iemand uitbehandeld/klaar voor terugkeer in de maatschappij?

Oh, het is geen anonieme vwjw? (ik dacht even dat iemand per ongeluk onder z'n eigen account zat te posten)

Weet jij eigenlijk (meestal) wat iemand heeft gedaan?

quote:

Op maandag 20 mei 2019 21:06 schreef Postbus100 het volgende:
Oh, het is geen anonieme vwjw? (ik dacht even dat iemand per ongeluk onder z'n eigen account zat te posten)

Dit is inderdaad een vwjw die niet anoniem is

Mijn excusses dat de beantwoorder niet de TS is dat kan lastig zijn voor mensen die de posts van de TS een kleurtje meegeven. Maar dit was het meest praktisch nu.