[Etappe 8] Tortoreto Lido - Pesaro #1

Tappa 8: Tortoreto Lido - Pesaro, 239 km

De zevende rit kende een razendsnelle aanvangsfase. Het eerste uur slaagde er geen enkele groep in om weg te rijden, we werkten in dat uur 50 kilometer af. Uiteindelijk reed er een grote groep weg van een man of 20, met daarin renners als Bilbao, Izagirre en Carthy. Dat was het sein voor Bahrein-Merida om aan een achtervolging te beginnen. Men vond Bilbao toch een wat te groot gevaar, of misschien gingen ze juist wel rijden om Laurens de Plus de nek om te draaien. De Belg, beoogd meesterknecht van Roglic, moest vroeg in de rit al lossen. Hij was al een tijd ziek en daarom haakte hij vrij snel af toen het tempo omhoog ging. Na een kilometer of 80 stapte hij af, terwijl ondertussen ook Fernando Gaviria uit koers was verdwenen met knieproblemen. De kopgroep werd in ieder geval weer bijgehaald, maar direct daarna reed er een nieuwe groep weg met grotendeels dezelfde namen. Bilbao zat er weer bij en ook Formolo had zich vooraan gemeld. De situatie was dus niet echt gunstiger geworden voor Bahrein, al waren ze wel van De Plus af. Nadat de nieuwe kopgroep wegreed was het aan UAE-Emirates om te controleren. Als Valerio Conti zijn roze trui nog wat langer wilde houden moesten zijn mannen de schade weten te beperken. Dat lukte heel behoorlijk, de voorsprong van de koplopers schommelde steeds rond de twee minuten. De finale van de rit was vrij lastig, met enkele klimmetjes. Op de langste klim van de dag bleven vooraan de sterkste mannen over. Enkele renners die op het laatste moment de oversteek hadden gemaakt naar de kopgroep zoals Thomas De Gendt en Ruben Plaza haakten weer af. In het peloton gebeurde niet veel, maar later op het plateau in aanloop naar L'Aquila begon Trek op kop te rijden. Achteraf bleken ze dit gedaan te hebben om het klassement van Bauke Mollema te verdedigen. We hebben nog geen bergrit gehad en Bauke Mollema is nu al zijn verre ereplaats aan het verdedigen, het blijft een minderwaardige renner. Uiteindelijk gingen ook andere ploegen met Trek meerijden, omdat ze ineens een kans zagen om de rit nog te winnen. Dat feest ging alleen niet door, kleiner dan een minuut werd de voorsprong niet. In de straten van L'Aquila kregen we vervolgens een mooi schouwspel voorgeschoteld. Op de lastige klimmetjes in deze stad leek Formolo over de beste benen te beschikken. Lucas Hamilton probeerde een paar keer aan te vallen, maar er bleven steeds een paar mannen in z'n wiel hangen. Formolo reed alles makkelijk dicht, Cattaneo kwam er ook snel bij en Bilbao en Gallopin volgden steeds iets later. Rojas moest lossen, maar kwam in de laatste afdaling van de dag weer terug. In die afdaling ging hij ook maar meteen in de aanval. Ook nu koos Formolo ervoor het gat dicht te rijden. Toen dat gebeurd was zag Bilbao zijn kans schoon, in het zicht van de vod demarreerde hij. Formolo had al zoveel gedaan dat hij nu even naar de rest keek. De rest deed niets, dus moest Formolo zelf weer in de achtervolging. Hij slaagde er niet meer in om Bilbao bij te halen. De Bask pakte zodoende zijn eerste ritoverwinning in een grote ronde, ondergetekende is content. Achter Bilbao werd de afwachtend rijdende Gallopin tweede, voor Formolo. Het peloton kwam een minuut later binnen. Geen enkele renner van belang verloor tijd, in die zin was het een nutteloze dag. Inmiddels zijn we wel al een week bezig. De tweede zaterdag van de Giro komt eraan en we krijgen deze zaterdag een lange rit voorgeschoteld. Geen aankomst bergop zoals je vaak in het weekend zit, het is een relatief vlakke rit met een lastige finale. Het kan een kans voor de sprinters zijn, maar het is ook goed mogelijk dat we voor de derde dag op rij met eeen rit voor de vluchters te maken krijgen.




De langste rit van de Giro van 2019 start in Tortoreto Lido, een badplaats aan de Adriatische kust. Tortoreto Lido is het nieuwe gedeelte van Tortoreto. Er is ook nog een Tortoreto Alta, dat wat hogerop in de heuvels ligt. In heel Tortoreto wonen 11.800 mensen, waarvan 6.000 in Lido. De naam van deze plaats zou in de middeleeuwen zijn ontstaan door de aanwezigheid van een bepaald soort duiven, de tortore. Dat zou Paus Gregorius I zijn opgevallen, hij vermeldde deze bijzonderheid in een brief en sindsdien had deze locatie ineens een naam. Met een beetje zin voor cynisme kan men Tortoreto dus letterlijk en figuurlijk een schijtstad noemen. Tortoreto Lido is een stad zonder veel geschiedenis in de Giro. Eén keer eerder ging er hier een rit van start, dat was in de Giro van 2011. De elfde rit van die Giro zou hier starten en aankomen in Castelfidardo. Daar zagen we de legendarische Fransoos John Gadret van Team Gadret met de overwinning aan de haal gaan. Op een lastige aankomst heuvelop was hij Joaquim Rodriguez met een goed getimede aanval te snel af. Een van de weinige overwinningen van Gadret op de weg, ook meteen zijn laatste. Tortoreto Lido is verder een badplaats zonder veel franje. Ze moeten het hier vooral van hun stranden hebben. Buiten dat komen we weinig tegen dat de moeite waard is. Ja, ze hebben een fontein met een zeemeermin in het midden. Vol trots vermelden ze dat er een fietspad ligt langs het hele strand, dat zelfs nog doorloopt naar de dorpjes ten noorden en ten zuiden van Tortoreto. Prima, maar daar zijn wij als Nederlanders natuurlijk niet van onder de indruk. Er zou ook nog een maritiem museum in Tortoreto Lido moeten zijn, maar als ik dat zo even vlug bekijk ziet het er niet uit alsof het veel voorstelt. En dan hebben ze in deze plaats ook nog eens een spuuglelijke moderne kerk neergezet. Geen gezicht. Nee, als je genoeg op het strand hebt gelegen is het verstandiger om even naar Tortoreto Alta te gaan. Daar staan een stuk of drie kerken die een paar eeuwen ouder zijn en er derhalve direct van een fraaier uiterlijk en innerlijk zijn voorzien. Bovendien heb je boven op de heuvel een mooi uitzicht over het lagergelegen deel en de zee. Daarnaast valt er ten zuiden van Tortoreto Lido nog een gigantisch viaduct waar te nemen. Maar goed, hoogtepunt blijft de zeemeermin natuurlijk.



Na een start op de lungomare naast het strand rijden we een rondje door Tortoreto Lido. Buiten de stad begint de rit echt en het zal heel lang een rit zijn om snel te vergeten. We gaan een kilometer of 100 rechtdoor langs de kust rijden, richting het noorden. Ik voel eigenlijk weinig behoefte om dit deel van de rit uitgebreid te beschrijven. Al is het nog wel de moeite waard om te vermelden dat we na 16 kilometer dwars door San Benedetto del Tronto rijden, voor wielerliefhebbers een bekende stad. Hier eindigt sinds jaar en dag de Tirreno-Adriatico met een korte tijdrit. Dit jaar werd die tijdrit gewonnen door Victor Campenaerts, leuk voor Victor. Buiten San Benedetto del Tronto gaat het vrolijk rechtdoor verder over een enorm brede weg die we continu volgen. Af en toe zien de renners de zee en als dat niet zo is rijden ze door een dorpje. Na een kilometer of 40 rijdt het peloton door Porto San Giorgio en hier komen ze zowaar twee rotondes tegen, holy shit. Nouja, daarna rijden we weer een eeuwigheid rechtdoor van het ene badplaatsje naar de volgende. Porto Civitanova, Porto Recanati, porto dit en porto dat. Af en toe een bocht en een rotonde, maar continu brede en vlakke wegen. Vre-se-lijk. In Porto Recanati zijn we ondertussen al een kilometer of 75 onderweg. We hebben continu langs de kust gereden, maar daar komt tijdelijk een klein beetje verandering in. We rijden even een stukje door het binnenland. Of nouja, een stuk eigenlijk. 25 kilometer door de binnenlanden, nog steeds over brede en grotendeels vlakke wegen. Dezelfde saaie shit eigenlijk, maar dan zonder dat er water in beeld is. We rijden nu eigenlijk met een grote boog om Ancona heen, de grote stad hier aan de kust. Om de stad toch in beeld te brengen volgt hier een foto.



De saaie weg waar we ons op bevinden wordt kort iets minder saai. We rijden door drie tunneltjes en tussen deze tunneltjes loopt de weg twee keer kort omhoog. Hoogteverschil, hoe is het mogelijk. Lang duurt dit niet. Kort na de derde tunnel nemen we een afslag, rechtsaf richting Falconara Maritima. Buiten dit plaatsje aan de kust komen we een spuuglelijk industrieterrein tegen, echt niet te doen. Niet lang daarna slaan we linksaf en dan rijden we weer langs de kust. De zee is in de verte weer te zien, na een kilometer of 30 zijn we weer terug aan de kust. Eenmaal terug langs het water gaan we weer een eeuwigheid rechtdoor rijden. Het verhaal van het eerste deel van de rit komt weer terug. Brede weg, vlak, rechtdoor. Af en toe een dorpje tussendoor, af en toe wat bomen langs de kant van de weg, af en toe wat blauws aan de rechterkant van de weg. Deze weg leidt naar Senigallia, een plaats met 45.000 inwoners aan de kust. Niet te verwarren met het land in Afrika. In Senigallia krijgen we na 127 kilometer koers te maken met de eerste tussensprint van de dag. Voor deze tussensprint liggen er zowaar een paar bochten in het parcours. In het centrum van Senigallia komen we een kicken fortje tegen. Aan de kust, waar men blijkbaar fluwelen stranden heeft, is dan weer een pier te vinden. Na de tussensprint in Senigallia rijden we overigens nog een aantal kilometer volledig rechtdoor, richting Fano.



We bevinden ons nu een weg waar we tijdens de Giro van 2015 ook gebruik van maakten. Ook in die Giro nam men een lange rit langs de kust op in het parcours. Finishplaats Pesaro werd toen ook gepasseerd, net als Senigallia. Ook reden we dwars door Fano heen, maar dat gaan we nu niet doen. Vanuit Senigallia rijden we rechtdoor tot in Marotta, buiten dit plaatsje aan de kust slaan we linksaf waarna we ons voor het eerst deze dag op een smallere weg met slecht asfalt bevinden. We verlaten de kust en duiken het binnenland in. Aan het eind van deze slechte weg slaan we rechtsaf en daarna rijden we over een viaduct. Na dit viaduct wordt de weg niet ineens vlak, het blijft hierna twee kilometer omhoog lopen aan 6%. Een stevig klimmetje, zeker nadat het 140 kilometer vlak is geweest. Na dit korte steile pukkeltje gaan we een kilometer of 16 over een soort van plateau rijden. Het gaat de komende kilomers wel een beetje omhoog en omlaag, maar echte beklimmingen of afdalingen komen we voorlopig niet tegen. Via San Constanzo rijden we naar Cerasa, over een brede en fatsoenlijke weg. In Cerasa komen we nog wel een muurtje tegen, dat is het lastigste stukje van deze tocht over het plateau. Na 153 kilometer rijden we door Piagge en daarna volgt er een afdaling richting de tweede tussensprint van de dag. Buiten Montemaggiore al Metouro gaan we afdalen over een weg met een aantal haarspeldbochten. We komen uit in Villanova, waar de weg rechtdoor nog wat verder naar beneden gaat. Aan het eind van de afdlaing rijden we over een brug en bijna direct daarna begint de weg weer omhoog te lopen. We zitten nu in Calcinelli, waar na 159 kilometer de tweede tussensprint van de dag ligt. Van Calcinelli rijden we naar Saltara, een dorpje waar in 2013 nog een rit in de Giro aankwam.



Dat was de achtste etappe van die Giro, een tijdrit met een lastige aankomst heuvelop. Gewonnen door Alex Dowsett, hij leek in die tijd nog op een fatsoenlijke wielrenner. Dat het hier lastig is gaan de renners nu ook achterkomen. Het einde van de tijdrit in 2013 was bijzonder lastig en we gaan nu vanaf Calcinelli hetzelfde parcours volgen. Twee kilometer lang gaat de weg omhoog aan 3,5%, tot we Saltara binnenrijden. Hier krijgen we te maken met een kilometer aan 9% gemiddeld, met tussendoor een zware strook aan 13%. In het centrum van Saltara komen we terecht op een weg met kasseitjes. Deze weg wodt ineens heel smal als we op weg gaan naar een kerkje boven het dorp. 500 meter aan 11%, altijd gezellig. In 2013 stopte de klim daar, nu rijden we voorbij de kerk verder. Het gaat nog eens zes kilometer langer omhoog, maar zo steil als in Saltara wordt het niet meer. In totaal gaat het negen kilometer omhoog, waarna we na 169 kilometer bovenkomen op de Monte della Mattera. In deze negen kilometer gaat het gemiddeld aan 4% omhoog, maar dat laat de klim makkelijker lijken dan het eigenlijk is. We hebben dus de steile passage in Saltara, maar tussendoor komen we ook nog een paar korte stroken in dalende lijn tegen. Daardoor daalt het gemiddelde nogal, want tussen de makkelijke stroken door gaat het nog een aantal keer vrij stevig omhoog. Er zitten genoeg stroken tussen aan zes à zeven procent. Tijdens het klimmetje komen we ook nog door Cartoceto, geen onaardig dorpje. Hier is het ook weer vrij steil, ook buiten het dorp blijft het nog een kilometer scherp omhoog lopen. Daarna is het even een kilometer zo goed als vlak, waarna het in de laatste kilometer van deze klim van tweede categorie weer aan een procent of zeven omhoog loopt. Nadat we ongeveer tien kilometer hebben geklommen gaan we nu ook tien kilometer naar beneden. In het begin is het een snelle en technische afdaling, met de nodige lastige bochten. Na een paar kilometer dalen rijden we door Mombaroccio, waar ze beschikken over een opvallende toegangspoort richting het centrumpje.



De poort zien de renners niet, voor die tijd zijn ze al scherp rechtsaf geslagen. Het gaat verder naar beneden, al vlakt de afdaling tijdelijk af na de volgende scherpe bocht. We rijden door wat dorpjes, zoals Caivola en Villagrande. Buiten dat tweede dorpje gaat het weer wat serieuzer naar beneden, al is de voorraad lastige bochten wat opgedroogd. Eén lastige bocht, daarna gaat het meer dan een kilometer rechtdoor naar beneden. Zonder verdere noemenswaardigheden komen de renners na 178 kilometer beneden uit in Santa Maria dell'Arzilla, waar de weg direct weer omhoog begint te lopen. Het gaat nu drie kilometer omhoog aan 4,4% gemiddeld richting Candelara. Geen enorm boeiend klimmetje, maar de sprinters zullen er alsnog niet vrolijk van worden. Na 182 kilometer komen we uit in Candelara, een klein dorpje dat op het eerste oog vrij nietszeggend lijkt. Niets is minder waar, in de wintermaanden schijnt dit de place to be te zijn. Ze organiseren hier rond kerst een kerstmarkt. Nu is dat op zichzelf niet zo bijzonder, voor het speciale effect moet je wachten tot de nacht valt. Dan gaat alle verlichting uit en steekt men duizenden kaarsen aan die de plaats alsnog van licht voorzien. Candele a Candelara, hoe krijg je het verzonnen. Kaarsen zijn onlosmakelijk verbonden met deze plaats, er is een lokale legende dat men met een kandelaar met drie kaarsen dwars door deze streek ging lopen op zoek naar een plaats waar de wind het kaarslicht niet liet doven. Op de locatie waar het licht bleef branden zou men dit dorp hebben gebouwd. Sterke verhalen, altijd goed. Het hedendaagse doven van het kunstlicht en het aansteken van de kaarsen schijnt overigens maar een kwartier te duren, daarna heeft men wel weer genoeg van het beperkte zicht.



In Candelara bevinden we ons op een kilometer of 60 van de streep, maar eigenlijk zouden we ook bijna direct kunnen finishen. Dat kon al eerde in de rit, als we vanuit Senigallia rechtdoor waren blijven gaan kwamen we vanzelf uit in Pesaro. Nu dalen we buiten Candelara een stukje af en schuren we langs de buitenwijken van Pesaro. Een week die gevuld is met ritten van 200+ kilometer had dus prima een extra rit van <200 kilometer kunnen hebben, maar de organisatie wil de renners voor de tijdrit van zondag graag nog wat extra afmatten. Buiten Candelara is het even vlak, maar al snel volgt er een korte afdaling van 2,5 kilometer met aan het eind nog twee lastige bochten. Beneden in Ponte della Valle slaan we rechtsaf en daarna gaat het een aantal kilometer rechtdoor over een brede en vlakke weg. We rijden daarna Pesaro binnen, door een stadspoort. Hier wordt het even wat smaller. Vervolgens gaat het quasi rechtdoor tot aan een rotonde, waar de renners linksaf slaan. Ze rijden rechtdoor tot de volgende rotonde, waar wederom een bocht naar rechts volgt. Na een derde rotonde, waar ze rechtdoor mogen, komen ze nog een vierde en een vijfde rotonde tegen. Tweemaal rechtdoor en vervolgens vier kilometer volledig rechtdoor tot in Chiusa di Ginestreto. In dit afzichtelijke plaatsje waar alleen maar industrie te vinden is slaan we bij een rotonde rechtsaf, waarna het rechtdoor naar Borgo Santa Maria gaat. Het is nog steeds vlak, al gaat daar binnenkort verandering in komen. Na wat rotondes en bochten verlaten we Borgo Santa Maria snel weer, waarna de volgende gecategoriseerde klim van de dag in zicht komt. We gaan klimmen naar Monteluro, een klim van de vierde categorie die 4,5 kilometer lang is. Gemiddeld gaat het aan 3,3% omhoog, maar ook dit geeft weer een vertekend beeld. In het begin gaat het namelijk anderhalve kilometer aan een procent of zeven omhoog, toch best pittig. Daarna loopt het nog een beetje vals plat verder omhoog naar Monteluro, terwijl we tussendoor langs Tavullia fietsen. Dit is het dorp van nummer 46, Valentino Rossi. Deze legende uit de MotoGP die ondertussen alweer 40 is komt hier vandaan en na een periode in het buitenland te hebben gewoond schijnt hij hier weer terug te zijn. Die gast rijdt nog steeds volgens mij, best bizar. De Davide Rebellin van de MotoGP. Al is MotoGP verder geen sport.



Voor fans van de MotoGP schijnt Tavullia een soort van bedevaartsoord te zijn geworden. Best opvallend, maar het is een gegeven dat mensen soms van gekkigheid niet meer weten wat ze moeten doen. Daarom schrijf ik bijvoorbeeld deze teksten. Enfin, na 204 kilometer komen we boven in Monteluro. Eenmal boven volgt er direct een afdaling, met in het begin gelijk een stuk of drie vervelende bochten. Dat is ook wel meteen het enige lastige deel van de afdaling, in het restant van dit stuk in dalende lijn richting Gradara komen we niets bijzonders meer tegen. Als we op Gradara afstormen zien we in de verte boven op een heuvel een kasteel liggen. Even heb je het idee dat je in Granada bent in plaats van Gradara. Het kasteel dat hier boven op de heuvel ligt schijnt een van de best bewaarde kastelen van Italië te zijn. Ziet er wel ziek uit in ieder geval. Van heel dichtbij gaan de renners het alleen niet zien, want hun tocht door Gradara is vrij kort. Snel verlaten ze de stad weer, waarna het nog even wat verder naar beneden gaat. Na een kort knikje omhoog en een laatste stuk in dalende lijn zetten we koers richting het centrum van Gabicce Mare. Het zal drie kilometer vlak zijn, maar deze kilometers hebben dan weer andere uitdagingen. Zo komen we maar liefst zes rotondes tegen, altijd lachen. Een van de eerste rotondes is het ergste. We rijden over een viaduct, duiken naar beneden en botsen dan op deze rotonde. Lekker bochtje naar rechts en dan meteen weer naar links, ik voorspel ellende. Verder valt het mee.



Na de rotondes in Gabicce Mare slaan we rechtsaf, op weg naar de laatste gecategoriseerde klim van de dag. We rijden een tijdje rechtdoor dwars door het centrum van deze badplaats, waarna de weg plotseling omhoog begint te lopen. We gaan klimmen naar Gabicce Monte, een klim van twee kilometer aan 5% gemiddeld. Klimmetje van de vierde categorie. Best een vervelend klimmetje, zeker na meer dan 200 kilometer koers. Na 215 kilometer komen we boven, op 24 kilometer van het eind. Dan zijn we er alleen nog niet. We bevinden ons nu op een van de favoriete stukjes Italië van de organisatie. Monte San Bartolo, hier zijn we de afgelopen jaren vaker geweest. Tijdens de tijdrit in 2013 die al eerder de revue passeerde bijvoorbeeld. Die tijdrit ging van start in Gabicce Mare, leidde over de Monte San Bartolo en ging via Pesaro verder. Een jaar eerder kwam de Giro hier ook tijdens een rit in lijn voorbij. Die rit zou aankomen in Fano, waar Mark Cavendish uiteindelijk de sprint won. Ondanks het feit dat een sprinter de rit won was het toch een hectische finale, mede dankzij Monte San Bartolo. Het parcours van de komende kilometers is lastig te omschrijven. Het gaat eigenlijk continu op en af, maar dat is niet het enige. Het aantal bochten valt niet te tellen, het is continu draaien en keren. Als je iedere afzonderlijke strook omhoog of omlaag moet beschrijven ben je zo ongeveer een dag bezig, dus moet ik iets verzinnen om het mezelf wat makkelijker te maken. Het gaat een keer of zes langer dan een paar hectometer omhoog. Tevens gaat het vier keer wat langer naar beneden. Alles tussendoor komt neer op een hoogteverschil van een paar meter. Vooral het feit dat het hier zo bochtig is zal het hectisch maken. Tijdens een aantal van die stukjes naar beneden komen we toch wel wat scherpe bochten tegen, al hebben de renners voorlopig de mazzel dat de haarspeldbochten die hier ook af en toe aanwezig zijn vooral omhoog lopen.



Op zes kilometer van de finish bereiken we het einde van het golvende stuk van San Bartolo. Het gaat nu naar beneden tot op 2,5 kilometer van het eind. De afdaling is enorm technisch. Direct krijgen we te maken met twee scherpe haarspeldbochten. Daarna liggen er kort achter elkaar drie vervelende bochten op het parcours, terwijl het asfalt ook nog eens ondermaats is. Op vijf kilometer van het eind is het even een paar meter wat makkelijker, maar dan duiken we snel weer een nieuwe fase van haarspeldbochten in. De laatste van de haarspeldbochten volgt op drie kilometer van het eind, in de tussentijd werken we er zes af. In principe is de weg breed genoeg, maar de bochten hier zijn wel erg scherp en vooral erg onoverzichtelijk. Je hebt geen idee waar de bochten naartoe leiden. Een gevaarlijke afdaling, waar sowieso verschil gemaakt gaat worden als er renners zijn die zich naar beneden smijten. Na de laatste haarspeldbocht bevinden we ons in Pesaro. Het gaat nog een aantal meter verder naar beneden over een rechte weg. Op 2,5 kilometer van het eind stuiten we op een rotonde, waar we rechtsaf slaan. Het zal vanaf nu vlak zijn tot aan de finish, maar dat wil niet zeggen dat al het gevaar al is geweken. Tot op twee kilometer van het eind rijden we rechtdoor, maar dan volgt er een gevaarlijke bocht naar links. Vervolgens gaat het een kilometer min of meer rechtdoor, waarna we een laatste kilometer krijgen om duimen en vingers bij af te likken. Op 750 kilometer van het eind slaan de renners rechtsaf, best een scherpe bocht. Daarna rijden ze rechtdoor tot 250 meter van het eind. Er volgt opnieuw een scherpe bocht naar rechts, waarna het in de laatste 200 meter rechtdoor gaat tot aan de streep. Als het een massasprint wordt is dit vragen om ellende.




Finishen doen we na 240 kilometer in Pesaro, een stad met 95.000 inwoners in de Marche. Het is een stad die wel eens voorkomt in de Giro. De afgelopen jaren reden we dus wel eens door Pesaro, maar op een aankomst hebben ze hier lang moeten wachten. De laatste dateert van 1986, toen Guido Bontempi won. In 1979 eindigde er ook een rit in Pesaro, met een opvallende winnaar. Het zou een rit voor de vluchters worden, aangezien ze in het peloton niet veel zin hadden om hard te fietsen met het oog op de bergetappes die nog zouden volgen. De koplopers mochten de zege verdelen en aan de meet bleek een Zuid-Afrikaan de snelste te zijn. Alan van Heerden was in 1979 de eerste Zuid-Afrikaan die ooit aan de start stond en hij won meteen een rit. Het blijkt dat er een heel verhaal achter deze overwinning zit. Mocht u interesse hebben in dat verhaal dan verwijs ik u door naar Het is koers. In een nog verder verleden waren er nog twee aankomsten in Pesaro. In 1927 won Bresciani en in 1949 ging de zege naar Leoni. Pesaro is de stad van Graziano Rossi, de vader van Valentino. Daarnaast komt ook Massimo Ambrosini hier vandaan, daar worden de fans van PSV nog wel eens badend in het zweet van wakker. Filippo Magnini is eveneens afkomstig uit deze stad, dat is weer zo'n dopingzwemmer. Qua wielrenners is het niet zo best gesteld met Pesaro. Federico Canuti schijnt de belangrijkste afgevaardigde te zijn, die jongen reed blijkbaar in het verleden nog voor Liquigas maar ik kan hem me niet voor de geest halen. De bekendste van het stel schijnt Gioachino Rossini te zijn, dat is een componist uit de 19e eeuw die heel bekend zou moeten zijn. In Pesaro hebben ze zo ongeveer alles naar hem vernoemd, dat zal niet zonder reden zijn.



Voor de mooie plaatjes moeten we ons richting het historische centrum van Pesaro begeven. Op de Piazza del Popolo komen we bovenstaande fontein tegen, die blijkbaar in de 16e eeuw werd gebouwd. Aan dit plein komen we ook het Palazzo Ducale tegen. Dat zou mooi moeten zijn, maar ik vind het wel meevallen. Aan de overkant komen we nog een ander palazzo tegen, valt ook wel mee. De lokale kerk is vooral van binnen indrukwekkend, met prachtige fresco's en wat glas in lood. Verder bevinden we ons hier natuurlijk aan de kust. Er is dus genoeg strand te vinden, daar moeten ze het in Pesaro ook vooral van hebben. Net als in de startplaats zijn ze ook hier heel trots op hun fietspad, maar wederom zijn we als Nederlanders niet onder de indruk. Nee, dan het kasteel van Pesaro. Dat ziet er wel indrukwekkend uit, zulke dingen hebben we in Nederland dan weer niet echt. Mooie theaters heb je hier ook niet zo gek veel, in Pesaro hebben ze er wel in. Het Teatro Rossini, vernoemd naar Gioachino. Ziet er prachtig uit aan de binnenkant. In de laatste meters van de rit, vlak voor de laatste bocht, rijden de renners overigens nog langs een van de hoogtepunten van Pesaro. Een bronzen bol, het is wat.



In Tortoreto Lido wordt het overdag 19 graden. Er werd slecht weer voorspeld, maar voorlopig lijkt het mee te vallen. Kleine kans op regen, maar waarschijnlijk blijft het droog. Wind zou er wel een beetje staan, maar dan waarschijnlijk wel in de rug. Dat zal dus vermoedelijk niet echt voor veel problemen zorgen, terwijl we nochtans 100 kilometer langs de kust rijden. In Pesaro zelf voorspellen ze iets meer ellende. 17 graden slechts en vooral in het begin van de middag veel kans op regen. De kans op regen neemt af naarmate het later wordt, met een beetje mazzel houden de renners het dus droog. Met regen wordt de finale van deze rit heel erg gevaarlijk. Het waait er ook nog een beetje bij, grote kans dus dat het geen prettige rit wordt voor de renners. Tot overmaat van ramp moeten de coureurs ook nog eens vroeg van start. Het is de langste rit, dus staan ze om 11:15 aan het vertrek. Na een neutralisatie van 10 minuten begint de tocht langs de kust om 11:25. Zoals we ondertussen gewend zijn zal Eurosport 1 er om 13:15 weer bij zijn. We missen dus een groot deel van de vlakke aanloop langs de kust en dat is misschien maar beter ook. Veel zal er vermoedelijk niet gebeuren. Inschakelen hoeven we waarschijnlijk pas het laatste uur te doen. Aankomst wordt verwacht tussen 16:58 en 17:33, lekker ruim.



Op papier lijkt dit een rit voor de sprinters. Het is in ieder geval geen rit voor de klassementsrenners. Zeker met het oog op de tijdrit die hierna volgt zullen de mannen met roze ambities zich willen sparen. Al valt het ook niet uit te sluiten dat Nibali aan het eind van de rit nog wat wil proberen. Als het echt nat wordt kan er aan het eind iets geforceerd worden. Tijdens de passage in 2012 lukte het om verschillen te creëren, maar aangezien de finish toen niet direct in Pesaro lag maar een aantal kilometer verderop in Fano kwam alles weer terug samen. Als de afdaling richting Pesaro nat ligt kunnen we sowieso onze lol op. Droog is de afdaling al lastig, alleen al vanwege het slechte wegdek. Regen helpt dan natuurlijk niet. Ik kan me goed voorstellen dat de meeste renners daarom liever wat rustiger naar beneden rijden. Het is nogal zonde om hier je hele Giro te grabbel te gooien. Op Nibali na zie ik niemand die gek genoeg is om hier de knuppel in het hoenderhok te gooien. Krijgen we dan een massasprint? Dat wordt een lastig verhaal. Ewan zal hier graag willen sprinten. Hij heeft laten zien dat hij de lastige ritten kan overleven. Ackermann zal er ook wel zin in hebben, want Ackermann heeft er altijd zin in. Daarna wordt het lastig. Viviani heeft moeite als het regent en Demare zou ondertussen toch in moeten zien dat het voor hem allemaal geen zin heeft. Er zullen dus niet veel ploegen zijn die willen controleren, zeker aangezien de finale lastig is. De rit is vreselijk lang, het wordt slecht weer en sommige renners zitten met de tijdrit van zondag in het hoofd. Daarom heb ik zomaar het vermoeden dat er groepje weg gaat rijden. Aangezien de aanloop volledig vlak is gaat dat een groepje zijn met hardrijders. Oftewel, renners die er eigenlijk geen reet van kunnen. Mochten we wel gaan sprinten dan wordt dit de derde van Pascal, met Ewan op twee en Demare op drie.
1. Gavazzi. Of een willekeurige andere renner van Androni.
2. Barbin. Of een willekeurige andere renner van Bardiani.
3. Canola. Of een willekeurige andere renner van Nippo.
4. Biermans. Als die imbecielen van Katusha eens een keer slim doen sturen ze iemand mee in plaats van iedere keer ergens achteraan te moeten rijden voor een renner die toch niet gaat winnen. Niet dat Biermans wel gaat winnen, maar toch.
5. Bennett. Sjon Bennett. Weet ik veel, moet toch aan de vijf namen komen. Alsnog voor de sprinters gaan was makkelijker geweest.

[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 18-05-2019 11:32:01 ]

Dan gaat mijn theorie niet op. We feliciteren Akkerfrans met zijn derde ritzege.

quote:

Op zaterdag 18 mei 2019 11:42 schreef Slobeend het volgende:

[..]

De Mol voorspelt in de finale regen van Bijbelse proporties. Wie moet ik nu geloven.

Het regent sowieso de hele dag daar, dus nat zal de afdaling altijd zijn. Wel kans dat het tegen de tijd dat de renners passeren droog is, maar dat wil niet zeggen dat de weg dat dan ook is.

Bijbelse proporties weet ik niet, ondertussen is er wel kans op onweer ook blijkbaar. Heel fraai wordt het niet.

Magische tablet gespot.

Je zal maar een knecht zijn in dienst van FDJ. Pijnlijk.

Armand de las Cuevas, @karstenkroon.

quote:

Op zaterdag 18 mei 2019 14:31 schreef showtimer het volgende:

twitter:

ProCyclingStats twitterde op zaterdag 18-05-2019 om 14:26:43 Interview with @:Eurosport_NL #giro #giro102 #PCSonTour [ afbeelding ] reageer retweet

Zin in.

Dit wordt vreselijk.

quote:

Op zaterdag 18 mei 2019 14:59 schreef showtimer het volgende:
Gansjes

Uitstekende discussie wel weer daarna.

quote:

Op zaterdag 18 mei 2019 15:05 schreef showtimer het volgende:

[..]

Ik had gehoopt op een betere Joop anekdote.

Joop is een hele vriendelijke jongen, die ga je niet beschadigen.

quote:

Op zaterdag 18 mei 2019 15:10 schreef Koffieplanter het volgende:

📺 Ciclismo | Vuelta a Aragón: Segunda etapa

Twee jongens uit Aragon op kop, toch mooi hoe dat altijd werkt.

Ik hoor Jay niet graag praten.

Karsten heeft bij Jay in de ploeg gezeten, bij Saxo Bank.

Karsten dacht toen dat het niks ging worden met Jay.

Stevige sneer van Karsten.

Dit lijkt me een bingo.

quote:

Op zaterdag 18 mei 2019 16:08 schreef Mani89 het volgende:

[..]

Ik denk dat vooral Jeroen hem niet leuk vindt.

Jeroen is niet zo van de zelfspot.

quote:

Op zaterdag 18 mei 2019 16:11 schreef showtimer het volgende:

twitter:

ciaranlennon twitterde op vrijdag 17-05-2019 om 11:53:30 Haven’t seen it mentioned anywhere else, but Cycling Podcast report that after his second stage win at the #giro Bora’s Pascal Ackermann was asked for his opinion on the latest Austrian/German drugs scandal. His response: “can I have a real question?” & refused to comment reageer retweet

Akkerfrans neemt niet alles met de glimlach

Dit is niet zo sympathiek inderdaad. Nieuwe generatie doet vrolijk mee aan de omerta.

quote:

Op zaterdag 18 mei 2019 16:16 schreef Mani89 het volgende:

[..]

Die komt zo en vindt wielrennen alleen leuk als er massale valpartijen zijn, bij voorkeur met zwaargewonden en/of dooien.

Met een beetje mazzel komt ze dan net op tijd.

De altijd vervelende Hivert heeft gewonnen in Aragon.

quote:

Op zaterdag 18 mei 2019 16:23 schreef Mani89 het volgende:

[..]

Als First Cycling deze koers deed had ik hem dit keer juist niet opgesteld en nu een raam aan diggelen getrapt.

Jesus Ezquerra is tweede, die had je vast ook niet opgesteld.

Mark probeert prikkelende vraagjes te stellen, maar hij is nog niet echt een Bert Maalderink.

quote:

Op zaterdag 18 mei 2019 16:32 schreef Frozen-assassin het volgende:
Wie gooit knuppel in hoenderhok? Dit is saai

Lowie!

Jongens jongens wat een geweld.

Floprit, flopwinnaar.

De Teun pakt de rit in Duinkerken.

quote:

Op zaterdag 18 mei 2019 17:09 schreef wimderon het volgende:

[..]

heywoodu is nu ziedend.

Nu hoeft hij niet meer naar Dirk Belisol te luisteren, alleen maar beter.

quote:

Op zaterdag 18 mei 2019 17:17 schreef Marcoss het volgende:
[ afbeelding ]
Jumbo's zijn wel op de brommer in die vierdaagse waarvan niemand weet hoeveel dagen deze duurt

Ze rijden ook wel tegen de lamme en de blinde.

quote:

Op zaterdag 18 mei 2019 17:27 schreef showtimer het volgende:

[..]

Minuutje straftijd van Venturini niet vergeten.

Het zit gewoon allemaal mee voor Jumbo, eigenlijk kunnen ze er niks van.

quote:

Op zaterdag 18 mei 2019 17:55 schreef wimderon het volgende:

twitter:

GracenoteGold twitterde op zaterdag 18-05-2019 om 17:52:31 Cycling🚴‍♂️- Australian riders to win multiple individual stages in the Giro d'Italia 13 - Robbie McEwen2 - Matthew Goss2 - Michael Matthews2 - Michael Rogers2 - Phil Anderson2 - @:CalebEwan (+1)#Giro102 #Giro reageer retweet

Dit is een goed stel hoor @:Rellende_Rotscholier

Bij Studio Voetbal is het verboden om te lachen, in Australië is het verboden om een leuke wielrenner te zijn.

quote:

Op zaterdag 18 mei 2019 18:00 schreef Koffieplanter het volgende:

[..]

Watte?

Wat?

quote:

Op zaterdag 18 mei 2019 18:49 schreef maxi-mus het volgende:
Mijn plaatje is alweer weggemod, wat zijn die mensjes overspannen. @:koffieplanter

Doe je wel rustig aan? Voor je het weet krijg je een stadionverbod.

quote:

Op zaterdag 18 mei 2019 18:54 schreef maxi-mus het volgende:

[..]

Als ik ergens niet gewenst ben vertrek ik weer. Ik ben geen querulant.

Nou dan vertrek je dus best vaak hahahaha sorry dat ik weer zo hard om mezelf moet lachen.

quote:

Op zaterdag 18 mei 2019 18:56 schreef maxi-mus het volgende:
Ik word zo moe van die man.

quote:

Op maandag 20 mei 2019 21:37 schreef showtimer het volgende:

[..]

twitter:

Eurosport_NL twitterde op maandag 20-05-2019 om 21:26:34 🚴‍♂️ | "Mensen willen meer weten van een renner dan alleen hoe hard hij fietst"Voor wielrenstatistieken moet je bij @:ProCyclingStats zijn. Mede- eigenaar @:DigitalNomadPCS reist de koers achterna. Hij legt uit hoe zijn dag eruit ziet. #Giro #Procyclingstats https://t.co/J1aZyFizg7 reageer retweet

Drie keer achter elkaar gekeken. Genoten.

Bamboe!

Nachtmerries.