Het dreumestopic (1 - 2 jaar) deel 427

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 10:24 schreef Stroopwafelmeisje het volgende:

[..]

Wellicht wel, maar we hebben een traphekje onderaan de trap, dus alleen naar boven kan nog wel
[..]

Of dat je zit te poepen met een dreumes op schoot, een boek te lezen, omdat je dus was vergeten de deur op slot te doen.

Kijk, dat scheelt! Ook nuttige informatie in huize stroopwafel En dan is dat vast door te trekken naar boos worden op je kinderen, toch?

Over doortrekken gesproken; Dat vindt G nou echt fantastisch he. Dat ik de WC door trek. Inclusief een gilletje en enthousiast handen klappen.

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 10:37 schreef Lemijn het volgende:
Ik wou nog even tonen dat mijn kind wel doet wat ik vraag, als ik maar de goeie vragen stel .

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Aaaah Jacob! Nee is ook gewoon een mega mooi woord hè En goed dat ik z'n helmpje zie, was eigenlijk ook van plan me daar eens in te verdiepen of we dat ook niet moeten kopen. Zie het overigens weinig verder?

En Belle: knappe jongen hoor! dat doet kees 's nachts tegenwoordig ook, sinds ons slaapcoach traject. Overdag zeker niet

En boos worden: ik ben best geduldig, maar word af en toe wel een boos. Met name als ik een poeluier probeer te verschonen en Kees doet of hij een ware worstelaar is En oordelen: dat doen we denk ik allemaal wel in een bepaalde mate. Maar ik weet inmiddels ook wel dat het makkelijk oordelen is vanaf de zijlijn en het altijd zoveel malen ingewikkelder is als je er zelf in zit, met je eigen gewoontes, karakter en emoties. Dus ik probeer het meestal voor me te houden. Maar ook dat lukt niet altijd en dat hoeft denk ik ook niet.

Kees kan de laatste dagen ineens zoveel meer duidelijk maken. Ik zie 'm echt de verbanden leggen en dat ons ook steeds beter laten weten. Jas aan = naar buiten met loopwagen (en als dat dat niet het geval blijkt te zijn stort z'n wereld even in ). Gisteren wees hij dringend naar mijn tas ('die' 'die''DIE ''DIE!!!') en toen ik die pakte ging hij zwaaien naar de deur onder blij 'daaaaag' geroep: we moesten dus naar buiten van 'm Ik vind dat dus zo lief hè, duidelijk al een idee hebben over wat je wil doen

We waren het weekend weg met vrienden van de duutser. Uit Zuid-Duitsland en redelijk conservatief. We waren in totaal met 3 stellen, met allemaal kinderen. Er werd vreemd gekeken toen ik zei dat ik toch wel weer graag aan het werk wou, de andere vrouwen zijn al respectievelijk 6 en 4 jaar thuis met de kinderen, en kinderen naar een dagverblijf voordat ze 3 zijn is not done. En oh ja, hun kinderen keken nooit tv. Totdat ik vroeg wat daar gebeurde in de slaapkamer voor bedtijd. Oh ja, ze mogen elke avond een half uurtje peppa kijken op hun tablet. En maar zo trots verkondigen dat hun kinderen nooit tv kijken. Ik voelde in alles een oordeel. Maar denk ook dat het feit dat ik dat voelde door m’n eigen onzekerheid kwam.

Ik vond het wel moeilijk hoor, want diep in m’n hart zou ik graag die principes willen kunnen volgen. Ik zou het m’n kinderen graag willen bieden om langer met ze thuis te zijn, een super geduldige moeder die precies invoelt wat er op dat moment aan de hand is willen zijn en ze nooit koekjes of snoepjes geven. Maar goed, ik ben ambiteus, hou van volwassen gesprekken, ben redelijk opvliegend en hou zelf enorm van zoetigheid, en ik denk dat mijn kinderen het gelukkigst zijn als ik gelukkig ben. Dus nu ga ik eerst eens goed voor mezelf zorgen, om dat te kunnen bewerkstelligen.

Oh, en opvoeden van een dreumes is peanuts in vergelijking van het opvoeden van een terror-peuter of kleuter. Stiekem denk ik bij heel veel idealistische opvatting die ik lees of hoor van mensen met een baby/dreumes zonder ouder kind een wacht maar, want toen mijn oudste een dreumes was dacht ik ook nog zo. Het is fijn om idealen te hebben en er naar te streven, maar op een gegeven moment moet je ze ook een beetje los kunnen laten denk ik, met kinderen.

Mijn bijna dreumes deed het goed op het kdv, heeft een kwartiertje gehuild toen ze poogden om hem naar bed te brengen. Hij was al wakker sinds 5.20, dus ligt nu thuis te snurken. Hoop op een goede lange dut, wellicht stappen we nu gewoon over op 1 dutje.

Ahhh @elliebell dat is zo schattig he! Hier wordt driftig naar de schoenen gewezen (DIE, DIE, DIE) om naar buiten te gaan. Ondanks dat ze de schoenen helemaal niet aan krijgt. Slofjes gaan gelukkig wel goed.

Ze trekt met 1 voetje haar tenen krom dus ik krijg de schoenen niet goed aan. Kwestie van wennen voor haar?

He Jagar, dat jij hier al bijna hoort! Alvast welkom
Ik ben blij dat je je alinea eindigde met het besluit om goed voor jezelf te zorgen! En fijn dat het goed ging op het kdv! Wij gingen rond een jaar overigens ook over op 1 dutje. Soms trekt ze dat goed, af en toe doet ze er nog twee.

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 10:09 schreef minilot het volgende:

[..]

Nou.. Volgens mij is opvoeden met behulp van straffen en boos worden enerzijds en belonen en prijzen anderszijds nog altijd gewoon de norm en zal je volgens mij sowieso meteen bijval krijgen als je opmerkt dat je wel eens uit je slof schiet tegen een retelastige kleuter, zoals ook hier te zien

Daarnaast dan mijn manier zo in het belachelijke trekken, dat doe ik andersom ook niet, toch?

Nee, maar je geeft (vind ik) wel een behoorlijk oordeel naar anderen die het anders doen. waardoor je weer onzekerheid creëert bij toch al onzekere moeders.

Daar krijg ik in topics als Z&G ook al zo de kriebels van.

Maar oké, het onderwerp is redelijk voorbij dus ik zal er ook niet verder over rellen.

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 11:31 schreef Skittles het volgende:
Maar oké, het onderwerp is redelijk voorbij

Jammer wel, is er misschien ergens een centraal topic over de verschillende opvoedstijlen in theorie en praktijk? Ik vind het wel interessant om hier verder over van gedachten te wisselen.

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 09:28 schreef Jagärtrut het volgende:
(ik hoor hier pas over 6 dagen, en lees alvast mee als voorbereiding!)

Ik denk ook dat ieder mens hierin erg anders is. Ik ben nogal opvliegend. En op het moment dat we al met onze ‘kutzakpeuter’ aan het kutzakken zijn en O komt daar bovenop die probeert de plant om te trekken terwijl hij best weet dat dat niet mag dan verhef ik mijn stem ook wel eens. Niet ideaal, maar zo ben ik. Ik probeer het te voorkomen, maar dat lukt niet altijd. En met kutzakpeuter al helemaal niet. Man, wat een kutzak is dat soms.

Anyways, mijn bijna-dreumes is voor het eerst twee uur wennen op het kdv, ik ga nog een kop koffie drinken en een beetje huilen omdat ik het zo vreemd vind zonder hem. En nog 10x checken of de babyfoon wel aanstaat uit gewenning

Dit, dit en dat laatste niet.
Hoe slaapt je kleine trouwens inmiddels?

Ik zeg op een dag zo min mogelijk nee, wel wat ik zou willen zien. Dus niet "nee niet pakken", maar wel "leg maar terug". Die opdrachten snapt hij een voert hij meestal graag uit.
Ik doe dit vooral omdat ik het niet fijn vond om steeds harder nee te moeten zeggen zonder dat het resultaat had. Ik probeer hem wel versneld te leren wat pijn, kapot, nat en vies betekenen zodat als ik hem waarschuw, hij dat misschien gaat snappen. Dit werkt voor ons aardig zo, mijn man heeft er weleens meer moeite mee. En als dit later niet meer werkt kunnen we het altijd nog anders proberen.
Ik reageer wel positief op de vormenstoof trouwens, omdat ik wil dat hij het zelf doet in plaats van mij blokjes in mijn handen douwen.
Ik reageer zelfs positief op wildplassen, zodat ik niet plasjes blijf vinden achter de bank of in de te tent.

Overigens kies ik soms om niet te kijken. Hij wil bijvoorbeeld elke dag een keer kattengrit in zijn mond. Ik schep dan uitwerpselen uit de bak, probeer hem een keer te verplaatsen en als hij dan blijft teruggaan loop ik weg. Dan spoel ik daarna zijn mond uit en vertel nog maar eens dat het vies is. Daarna wil hij altijd spelen met de kraan, tot hij zeiknat is of het is weer drama. Ook zonder nee roepen is het verre van zen.

Fleur en Casper
Wc is bij ons ook favoriet. Hij doet de stervende zwaan als hij niet op schoot naar maar wil alleen maar het zeeppompje hebben. Nou geef ik gewoon het pompje en klaar.

Ik heb er echt last van dat er vroeger in ons huis een soort taboe was op boos worden. Als ik nu een vermoeden heb dat er iemand boos is op mij, word ik al helemaal gek in mijn hoofd.

Anywayzz, mijn kutzakpeuter en ik hebben gisteren flink tegen elkaar staan schreeuwen. Daarna hebben we het goed gemaakt met heel veel kusjes en knuffels.

En mijn dreumes heeft al als baby op de mat gezeten. Niet dat hij er toen iets van snapte, maar ik kan het niet verkopen aan mijn kutzakpeuter dat hij wel op de mat moet als hij stout is en Kevin niet.

[ Bericht 0% gewijzigd door Adrian4 op 30-04-2019 16:13:38 ]

Vroeger waren er bij ons wel dingen als boosheid en blijheid natuurlijk maar lekker uithuilen en over je gevoelens praten gebeurde, in mijn herinnering amper.
Beide ouders zijn binnenvetters als het komt op verdriet en je uitspreken over dergelijke zaken.
Vader een driftkop (ik nu ook) en mijn moeder een bemiddelaar en getraumatiseerde vrouw.
Ik herinner mij wel fijne vakanties, buitenspelen en echt een gezinsleven hoor dus een fijne jeugd maar praten over je gevoel? No way.
Of letterlijk zeggen dat ze van mij hielden of ik mooi was, lief was? Echt mocht zijn wie ik ben?
Inclusief gevoeligheid, verlegenheid, kinderlijkheid.
Zulke boodschappen kreeg ik niet terwijl ik daar best behoefte aan had.

Dus wat ik zelf anders doe is vrijwel elke dag zeggen dat ik van mijn zoon hou, dat ie lief is (of de lieve acties benoemen) en probeer hem altijd uitleg te geven over de dagelijkse dingen die belangrijk zijn. Waarom is dit, waarom doen wij dat.
Ik probeer dus veel te praten over gevoelens en ze zelf ook te tonen en uit te leggen.
Want openheid vind ik wel belangrijk.

Ach ja, ik schiet ook wel eens uit mijn slof, en spring ook wel eens echt uit mijn vel, als ik moe ben, als ik slecht geslapen heb, als ik veel aan mijn hoofd heb, als ik ongesteld moet worden, als twee jengelende kinderen aan mijn been hangen, als ik het gevoel heb dat ik niet kan 'ademen', als ik helemaal in beslag wordt genomen door mijn kinderen, als de oudste na tien keer iets vragen nog niet wil luisteren en blijft gillen. Ik ben nogal gevoelig voor geluiden en lang gillen, krijsen, trek ik slecht. Toen ik zwanger was van Ysje was ik ook behoorlijk opvliegend en had ik een kort lontje, weinig geduld. Ik doe en zeg wel eens pedagogisch onverantwoorde dingen, en op het moment dat ik dat doe weet ik dat meestal ook wel. Als ik dat vind, dan zeg ik dat later ook wel en ik bied ook wel eens mijn excuus aan, aan mijn kind.
Ik ben ook maar een mens. En zo leef ik ook iets voor, denk ik. Dat we allemaal feilbaar zijn.

Verder hebben we bij de oudste gemerkt dat zij vanwege een zeer sterke wil en dominantie en ook opvliegende karakter heel veel duidelijkheid nodig heeft van ons en soms ook stevige maatregelen. Anders is het alleen maar een spelletje voor haar en ze doorziet het heel snel. Dan neemt ze het niet serieus en neemt ze een loopje met ons.

Ik kan ook heel erg geduldig en rustig zijn.
Een mens is een vat vol tegenstrijdigheden, althans, dat geldt zeker voor mij. En zo zullen mijn kinderen mij ongetwijfeld ook ervaren en zien, want voor je kinderen kun je niets verbergen. Ik hoop vooral dat ze mij (ooit!) als mens zullen zien, met alles wat bij mij hoort. niet alleen als hun moeder. Dus ook niet alleen in een voor hen dienende rol, wat ik voor hen doe en ben, maar ook als een persoon op zichzelf. Dat probeer ik af en toe te doen, door over mijn werk te vertellen, of bijv laatst toen ik naar Rome ging, aan mijn oudste te vertellen wat ik daar dan doe en waarom ik dat leuk vind.

Jagar, ik kan helemaal mee in jouw verhaal. Ik denk dat je het goed doet als je jezelf niet aan het forceren bent in een soort rol die niet bij jou past.

Goeie post Franny. Veel herkenbaarheid.

Goed verwoord Franny! Zo ervaar ik het ook

Ik kom uit een gezin met geen binnenvetters. Regelmatig ruzie maar dat was ook meteen weer goed als de druk van de ketel was. (Uit)huilen ook en ik ervaar dat dat nu ook nog steeds kan en dat mijn ouders nog steeds een veilige plek zijn voor al mijn emoties. Er wordt nog steeds feilloos aangevoeld hoe ik me voel en daar wordt ook nu nog naar gevraagd als ik boos/verdrietig lijk te zijn. Mijn moeder geeft me nu nog steeds regelmatig een knuffel en een kus. Mijn vriend komt uit een gezin waar ze niks uitspreken en ik merk dat hij er ook niks mee kan als ik bijvoorbeeld boos of verdrietig ben.

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 16:11 schreef vencodark het volgende:
Vroeger waren er bij ons wel dingen als boosheid en blijheid natuurlijk maar lekker uithuilen en over je gevoelens praten gebeurde, in mijn herinnering amper.
Beide ouders zijn binnenvetters als het komt op verdriet en je uitspreken over dergelijke zaken.
Vader een driftkop (ik nu ook) en mijn moeder een bemiddelaar en getraumatiseerde vrouw.
Ik herinner mij wel fijne vakanties, buitenspelen en echt een gezinsleven hoor dus een fijne jeugd maar praten over je gevoel? No way.
Of letterlijk zeggen dat ze van mij hielden of ik mooi was, lief was? Echt mocht zijn wie ik ben?
Inclusief gevoeligheid, verlegenheid, kinderlijkheid.
Zulke boodschappen kreeg ik niet terwijl ik daar best behoefte aan had.

hier net zo. Ik probeer dan ook steeds heel bewust gevoel te benoemen wat ik zie bij kaptein, zeg het wanneer hij iets knaps, stoers, liefs doet ect.

Mn eigen gevoel herkennen en benoemen vind ik mega ingewikkeld dus ik begin maar gewoon met wat ik bij mn dreumes zie vast heel therapeutisch

Wat betreft het boos doen versus boos-zijn. Dat kan inderdaad een keuze zijn. Tegelijkertijd gaan kinderen, zeker peuters, echt keihard over grenzen heen. Omdat ze dat aan het onderzoeken zijn. Dus: in je gezicht slaan (of bij een ander kind), of je schoppen, of, 'schelden' (soms letterlijk, soms, zoals bij onze dochter, ook figuurlijk, door heel nare dingen te zeggen). Of, en dat is nog het ergste misschien, door zichzelf pijn te doen.

Ik geloof daarin niet in onvoorwaardelijkheid, tenminste: in de zin dat als je over iemands grenzen heen gaat, die ander het recht heeft zeer duidelijk te maken dat dat niet kan en mag. Of als een kind een gevaar voor zichzelf is, dan moet je direct ingrijpen. Om die grenzen duidelijk te maken, was het voor ons soms echt noodzakelijk om de oudste duidelijk terecht te wijzen, zodat het ook echt doordrong.

Ik weet niet hoe ik dat had moeten doen in een soort opvoeding zoals jij schetst, minilot. Het komt op mij over alsof daarbij uitgegaan wordt van een natuurlijk bestaande intrinsieke motivatie om het goede te doen, of een motivatie die makkelijk is aan te boren bij kleine kinderen, maar mensen zijn van nature egocentrisch en asociaal. Zeker als inlevingsvermogen nog ontwikkeld moet worden, en dat is bij de meeste kinderen een behoorlijk lang proces.

Waar mensen wel allemaal, behalve als ze psychopaat zijn ( ) gevoelig voor zijn is afwijzing. Dat is bij mijn dochter dan ook vaak het enige middel waar ze op reageert. Dat is af en toe echt hard, dan zeg ik bijv dat ik haar nu even niet wil zien of in mijn buurt wil hebben. Dat doe ik nooit lang en het leidt ook vaak tot hysterie bij haar. Maar dan is wel echt doorgedrongen bij haar dat ze te ver is gegaan. Het is niet fraai om te doen, maar mensen zijn niet fraai. Tenminste, dat is dan mijn mensbeeld. .

@Franny, wat mensbeeld betreft stip je wel een belangrijk punt aan, ik geloof namelijk juist helemaal niet dat mensen per definitie egocentrisch en asociaal zijn, tenzij gedisciplineerd of voorzien van een extrinsieke motivatie. Mensen zijn mijns inziens een in basis sociale diersoort en hebben een mentale reikwijdte die allerlei mogelijkheden tot intrinsieke motivatie biedt.

Dat een kind zich verschrikkelijk vervelend kan gedragen is uiteraard een gegeven, maar toch zeker niet vanuit een algemene ingebakken kwaadaardigheid? Natuurlijk kunnen we hier gaan lopen roepen dat onze kleine kinderen nou eenmaal kutzakken zijn, en maar ik duim toch dat er daarnaast ook serieus begrip is voor hoe heftig het kan wezen om heel jong te zijn en op te groeien, dat zaken als moe zijn, honger hebben, ergens van geschrokken zijn of stevige/onverwachte veranderingen doorgemaakt hebben legitieme redenen zijn voor een onaangename bui, net als dat we zelf weten dat we sneller uit onze slof schieten als we beroerd geslapen hebben?

Kinderen zijn mijns inziens veel meer dan alleen hun gedrag, en ik hoop dat ik me altijd meer zal blijven bekommeren om, bijvoorbeeld, waaróm mijn koter een boel driftbuien heeft dan om hoe ik die zo snel mogelijk kan indammen. En dat -ie altijd en juist op de momenten dat -ie zich rottig gedraagt, weet dat ik van 'm hou om wie -ie is en niet om wat -ie doet.

Dat een kind baat heeft bij duidelijke, consequente grenzen lijkt me overigens helemaal de discussie niet, uiteraard is het de bedoeling dat je je kinderen leert waar de grenzen van toelaatbaar gedrag liggen - ik denk dat we hier in dit topic uiteindelijk alleen verschillen in de manier waaróp we dat doen.

Maar goed, ik klim voorlopig niet verder op mijn zeepkist aangaande onvoorwaardelijk ouderschap - ik snap dat ik eerst nog een paar extra kinderen moet zien uit te broeden en dat er in elk geval al eentje een evil kleuter moet zijn voordat mijn ervaring ertoe en daar kan ik heus best inkomen. Aan de slag dan maar!

[ Bericht 1% gewijzigd door minilot op 01-05-2019 00:40:41 ]

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 16:11 schreef vencodark het volgende:
Of letterlijk zeggen dat ze van mij hielden of ik mooi was, lief was? Echt mocht zijn wie ik ben?
Inclusief gevoeligheid, verlegenheid, kinderlijkheid.
Zulke boodschappen kreeg ik niet terwijl ik daar best behoefte aan had.

Dus wat ik zelf anders doe is vrijwel elke dag zeggen dat ik van mijn zoon hou, dat ie lief is (of de lieve acties benoemen) en probeer hem altijd uitleg te geven over de dagelijkse dingen die belangrijk zijn. Waarom is dit, waarom doen wij dat.

Wat goed zeg, dat je die behoefte van jezelf als kind zo concreet hebt kunnen omzetten naar hoe je er nu zelf mee omgaat als ouder

Maar @minilot je zegt het zelf al: we schieten allemaal wel eens uit ons slof. Gebeurt het jou dan nooit tegen Günther? Ook niet als hij (om maar een willekeurig voorbeeld uit huize Stroopwafel te noemen) in al zijn enthousiasme een dansje wil doen op de salontafel die vol staat met glazen, afstandsbedieningen en zulks? En je dus al vijftien keer hebt gezegd dat het niet mag en hem er af hebt gehaald- terwijl jij eigenlijk moet/wil koken? En nee, dit is niet sarcastisch/get off your high horse, ik ben oprecht benieuwd of mensen zo zen kunnen zijn. En wat doe je dan wel in zo'n situatie?

En voor de geïnteresseerden: Muppet weet inmiddels dat ze alléén op de salontafel mag dansen als er niets op staat en ze heel voorzichtig doet

@Stroopwafelmeisje
Ik vind het sowieso al knap dat jullie glazen op de salontafel hebben staan, dat durf ik hier al ruim een half jaar niet meer aan Dat ding is leeg of er ligt speelgoed op

quote:

Op woensdag 1 mei 2019 00:28 schreef minilot het volgende:

[..]

Wat goed zeg, dat je die behoefte van jezelf als kind zo concreet hebt kunnen omzetten naar hoe je er nu zelf mee omgaat als ouder

Oh, dankje.

@minilot als het bij jullie past en jullie kunnen dit met Günther door de jaren heen na blijven streven dan lijkt dat me ook gewoon prima

@vencodark dat vind ik ook goed van je!

Ik vind dat opvoeden lastiger dan gedacht en klooi eigenlijk maar wat aan. Buiten dat ik wel basisprincipes heb (grenzen stellen, uitleggen waarom ik boos ben maar vooral veel laten voelen dat ik van m hou en ook ruimte voor verdriet en boosheid) zijn externe factoren hier van dagelijks belangrijk. Heb ik een slechte dag/moe en weigert hij ondanks vermoeidheid een middagdutje dan heeft hij iets meer schermtijd dan ik die ochtend had bedacht. En op zulke dagen schiet ik ook sneller uit mijn slof. Uiteindelijk komt iedereen er wel en leveren we waarschijnlijk allemaal mooie mensen af in de maatschappij die kunnen terug kijken op een goede liefdevolle jeugd

quote:

Op woensdag 1 mei 2019 00:13 schreef minilot het volgende:
@:Franny, wat mensbeeld betreft stip je wel een belangrijk punt aan, ik geloof namelijk juist helemaal niet dat mensen per definitie egocentrisch en asociaal zijn, tenzij gedisciplineerd of voorzien van een extrinsieke motivatie. Mensen zijn mijns inziens een in basis sociale diersoort en hebben een mentale reikwijdte die allerlei mogelijkheden tot intrinsieke motivatie biedt.

Dat een kind zich verschrikkelijk vervelend kan gedragen is uiteraard een gegeven, maar toch zeker niet vanuit een algemene ingebakken kwaadaardigheid? Natuurlijk kunnen we hier gaan lopen roepen dat onze kleine kinderen nou eenmaal kutzakken zijn, en maar ik duim toch dat er daarnaast ook serieus begrip is voor hoe heftig het kan wezen om heel jong te zijn en op te groeien, dat zaken als moe zijn, honger hebben, ergens van geschrokken zijn of stevige/onverwachte veranderingen doorgemaakt hebben legitieme redenen zijn voor een onaangename bui, net als dat we zelf weten dat we sneller uit onze slof schieten als we beroerd geslapen hebben?

Kinderen zijn mijns inziens veel meer dan alleen hun gedrag, en ik hoop dat ik me altijd meer zal blijven bekommeren om, bijvoorbeeld, waaróm mijn koter een boel driftbuien heeft dan om hoe ik die zo snel mogelijk kan indammen. En dat -ie altijd en juist op de momenten dat -ie zich rottig gedraagt, weet dat ik van 'm hou om wie -ie is en niet om wat -ie doet.

Dat een kind baat heeft bij duidelijke, consequente grenzen lijkt me overigens helemaal de discussie niet, uiteraard is het de bedoeling dat je je kinderen leert waar de grenzen van toelaatbaar gedrag liggen - ik denk dat we hier in dit topic uiteindelijk alleen verschillen in de manier waaróp we dat doen.

Maar goed, ik klim voorlopig niet verder op mijn zeepkist aangaande onvoorwaardelijk ouderschap - ik snap dat ik eerst nog een paar extra kinderen moet zien uit te broeden en dat er in elk geval al eentje een evil kleuter moet zijn voordat mijn ervaring ertoe en daar kan ik heus best inkomen. Aan de slag dan maar!

Het is wel waar, bij het eerste kind heeft iedereen zoiets dat hij het beter gaat doen dan zijn ouders. Bij het tweede kind ben je alweer op aarde geland.

quote:

Op woensdag 1 mei 2019 07:16 schreef LaBelleFleur27 het volgende:
@:minilot als het bij jullie past en jullie kunnen dit met Günther door de jaren heen na blijven streven dan lijkt dat me ook gewoon prima

@:Vencodark dat vind ik ook goed van je!

Ik vind dat opvoeden lastiger dan gedacht en klooi eigenlijk maar wat aan. Buiten dat ik wel basisprincipes heb (grenzen stellen, uitleggen waarom ik boos ben maar vooral veel laten voelen dat ik van m hou en ook ruimte voor verdriet en boosheid) zijn externe factoren hier van dagelijks belangrijk. Heb ik een slechte dag/moe en weigert hij ondanks vermoeidheid een middagdutje dan heeft hij iets meer schermtijd dan ik die ochtend had bedacht. En op zulke dagen schiet ik ook sneller uit mijn slof. Uiteindelijk komt iedereen er wel en leveren we waarschijnlijk allemaal mooie mensen af in de maatschappij die kunnen terug kijken op een goede liefdevolle jeugd

En choose your battles enzo.
Op tijd signaleren dat je nu echt even pauze nodig hebt i.p.v. doorzetten dat je kind doet wat jij wilt. Beetje meegaan met wat op dat moment het beste werkt i.p.v. wat je wilt dat werkt.
Dat heb ik ook erg moeten leren.

Opvoeden: wij zijn van team “we doen maar wat” met als enige stelregel dat we onze jongetjes mee willen geven dat thuis altijd hun veilige haven is en we onvoorwaardelijk van ze houden. En ja, er wordt hier gelachen, gehuild, een stem verheven. Want we zijn allemaal mens, allemaal wel eens moe of chagrijnig, of allebei, maar bovenal allemaal onszelf.

Maar dat “we doen maar wat” levert ons inmiddels een sprankelende, gezellige, prima sociale peuter op. Dus dat doen we met dreumes ook maar.
Hoewel daar wel bakken meer temperament in zit. Man, man, man.

quote:

Op woensdag 1 mei 2019 00:13 schreef minilot het volgende:
@:Franny, wat mensbeeld betreft stip je wel een belangrijk punt aan, ik geloof namelijk juist helemaal niet dat mensen per definitie egocentrisch en asociaal zijn, tenzij gedisciplineerd of voorzien van een extrinsieke motivatie. Mensen zijn mijns inziens een in basis sociale diersoort en hebben een mentale reikwijdte die allerlei mogelijkheden tot intrinsieke motivatie biedt.

Dat een kind zich verschrikkelijk vervelend kan gedragen is uiteraard een gegeven, maar toch zeker niet vanuit een algemene ingebakken kwaadaardigheid? Natuurlijk kunnen we hier gaan lopen roepen dat onze kleine kinderen nou eenmaal kutzakken zijn, en maar ik duim toch dat er daarnaast ook serieus begrip is voor hoe heftig het kan wezen om heel jong te zijn en op te groeien, dat zaken als moe zijn, honger hebben, ergens van geschrokken zijn of stevige/onverwachte veranderingen doorgemaakt hebben legitieme redenen zijn voor een onaangename bui, net als dat we zelf weten dat we sneller uit onze slof schieten als we beroerd geslapen hebben?

Ik kan het wel wat beter formuleren dan in mijn eerdere post.
Ingebakken kwaadaardigheid, daar ben ik ook niet zo sterk van overtuigd. Ik denk wel dat sommige kinderen heel veel begeleiding en opvoeding nodig hebben om zich richting andere netjes te gedragen. Daarnaast is er zo ontzettend veel kwaad in onze wereld, veroorzaakt door mensen jegens een ander, dat ik er voor mezelf niet helemaal om heen kan dat het kennelijk ook bij de mens hoort. In hoeverre dit ingebakken is, weet ik niet precies, maar dat het alleen maar aangeleerd is of extern veroorzaakt, hmm.

Ik geloof niet zozeer dat mensen per definitie egocentrisch en asociaal zijn, ik weet wel dat kinderen in de eerste plusminus acht jaar van hun leven zo zijn, in verschillende ontwikkelstadia. Groepsgedrag moet voor een heel groot deel aangeleerd worden, ook al is de mens een groepsdier. De mores, de normen en waarden die daarbij horen, zitten niet ingebakken, dat is een heel proces. Inlevingsvermogen en een moraal, dat is er nog niet zomaar bij een peuter. Ik las er eens een boek over en vond dat heel leerzaam. Ik herken het ook in mijn eigen kind(eren). De wereld draait volledig om hun eigen behoeften, rekening houden met een ander zit er niet echt bij. Iemand pijn doen, snappen ze ook niet uit zichzelf. Dat leren ze in eerste instantie, omdat jij er consequenties aan verbindt. Dat maakt ook dat peuters en kleuters inderdaad af en toe echt kutzakken zijn. En dat kun je natuurlijk meestal en vaak genoeg relativeren, maar als je bijv al vier keer die dag keihard in je gezicht bent geslagen door je peuter, dan houdt ook die relativering gewoon soms op. Want ook al kun je het verklaren en ook wel begrijpen, als mens ervaar je dit ook gewoon als pijn, met een natuurlijke reactie daarop.

Daar kwam voor mij ook wel het gevoel bij dat je zo kort geleden nog zo'n zoete, symbiotische band met je baby had, zo heerlijk dichtbij je, zo lief en klein, en dan staat er ineens een stampvoetende peuter voor je die met een stoel een glazen deur wil ingooien en gilt, je slaat en heftige dingen naar je roept. Ik vond dat een pittige overgang. Als je bijv merkt dat je al automatisch terugdeinst omdat je kind even z'n hand omhoog doet, vlakbij jou. Oef, dat kwam wel bij me binnen, dat ik al anticipeerde op een klap van haar. .

Hier staat online bijv wel iets te lezen daarover: https://mens-en-samenlevi(...)ng-van-kinderen.html

Choose your battles is zo'n beetje ons levensmotto geworden dus inderdaad wat meer schermtijd als ik alleen ben met twee. Ach, als ze ook maar genoeg beweging krijgt, maak ik me daar niet zo druk om.

Fleur jazeker! Alleen moet je hem niet leeg drinken, want dan is 'ie "op" en brengt ze 'm naar de keuken. Er is nog nooit iets gesneuveld (*klopt af), ook niet als ze de vaatwasser uit ruimt.
M'n schoonzus moet ook altijd de hele tafel leegruimen als haar dreumes ergens is. Die is waarschijnlijk een stuk minder voorzichtig dan de onze

Stroop, 'op!', haha! Behulpzaam!

Malteser, fraai omschreven en klinkt heerlijk!

Rena, goeie! Probeert ze ook kusjes door het bord heen te geven?

Het lief is onverwacht een dag thuis, dus mijn prioriteiten liggen vandaag elders Morgen verdere bijlees & reacties, voor nu: Günther in de achtertuin, waar -ie al een week dagelijks aan het klooien is met gieter, schep en emmer. Geen glazen om om te gooien daar!

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Fijne woensdag, luitjes! -x-

quote:

Op woensdag 1 mei 2019 07:17 schreef Cryptocoryne het volgende:

[..]

Het is wel waar, bij het eerste kind heeft iedereen zoiets dat hij het beter gaat doen dan zijn ouders. Bij het tweede kind ben je alweer op aarde geland.

Nou dat vind ik ook wel kort door de bocht, ik denk dat er mensen zijn die 1 heel lastig kind hebben en dat dit veel zwaarder is dan 2 hele makkelijke kinderen.

ik heb er 4 en ik vind nogsteeds dat ik het beter doe dan mijn ouders. Maar dat is echt heel makkelijk om te doen. Nu nog 7 jaar afwachten of de oudste er met 18 jaar ook zo over denkt
.
En mijn opvoedingsvisie is niet anders dan 10 jaar geleden, ik sta er nogsteeds hetzelfde in maar ieder kind vraagt binnen mijn opvoedingsvisie wel een andere aanpak.

Ik vind onvoorwaardelijk ouderschap altijd zo'n veroordelende zaadterm. Er is geen normale ouder die bewust voorwaardelijk ouderschap praktiseert. Maar als later toch blijkt dat een van mijn kinderen een Dutroux 2.0 is dan is het voor mij toch echt mijn kind niet meer, dus helemaal onvoorwaardelijk is het idd niet.

Maar ik vrees wel het moment dat mijn meiden echte peuters/pubers worden. Mijn zoontje is echt een goedzak, die meestal heel goed luistert, op zijn zusjes past en ze graag helpt en van nature heel rustig is. Zijn zusjes zijn veel feller en ondernemender, dus dat gaat nog wat worden als ik nu al zie wat voor peuterbuien mijn rustige zoontje soms al heeft.

Wat ik door het ouderschap en mijn baan heb geleerd, is dat er juist ontzettend veel oprechte liefde en zorg in kinderen zit. Veel meer dan ik eerder dacht.

Natuurlijk is dat voor een deel aangeleerd, maar er komt echt zo veel liefde uit die kinderen, waar ik regelmatig verrast over ben. Is dat imitatiegedrag? Vast en zeker. Maar dat egocentrische zie ik ook echt wel deels als aangeleerd. Ik weet niet zo zeker of het egoistische ingebakken zit, en al medeleven en empathie aangeleerd.

"De wereld draait volledig om hun eigen behoeften, rekening houden met een ander zit er niet echt bij"
Dit herken ik echt niet. Ik zie kinderen van 1,5 die elkaar opzoeken om te troosten. Consequent. Ik geloof er werkelijk niet in dat dat puur aangeleerd is.

Ik denk dat veel mensen voorwaardelijk opvoeden. en dan ook onvoorwaardelijk houden.
De term onvoorwaardelijk vind ik ook jammer maar het is lastig anders te omschrijven.

Het zit hem niet in onvoorwaardelijk zijn of houden bij onvoorwaardelijk ouderschap maar aan het niet voorwaarden stellen aan veel dingen.

quote:

Op woensdag 1 mei 2019 09:36 schreef Roomsnoes het volgende:
"De wereld draait volledig om hun eigen behoeften, rekening houden met een ander zit er niet echt bij"
Dit herken ik echt niet. Ik zie kinderen van 1,5 die elkaar opzoeken om te troosten. Consequent. Ik geloof er werkelijk niet in dat dat puur aangeleerd is.

Dat troosten is wel iets wat ze al zien en ervaren sinds hun geboorte, dus ik denk dat je daarbij nooit kunt ontdekken in hoeverre dat aangeleerd of van nature is. Maar als ik puur naar mijn eigen kinderen kijk: als er een verdrietig is komt er regelmatig een ander troosten. Als ze daarentegen ook die ene puzzel willen hebben geven ze diegene net zo lief een duw tegen de tafel om vervolgens lachend met de puzzel weg te rennen terwijl de ander huilend achter blijft. En dan wordt er echt niet getroost, ook niet door nummer 3 die het alleen ziet gebeuren. Elkaar troosten gebeurt hier meestal na vallen oid, niet na iets wat een ander heeft gedaan.

Ik ben ooit heel erg bang dat ik verschrikkelijke kut kinderen krijg / heb, die iedereen liever ziet komen dan gaan, omdat wij ze verkeerd opvoeden.
Daar kan ik echt wakker van liggen.

Ik vind ze nu al vaak zo'n kinderen waar ik vroeger toen ik klein was echt een enorme hekel aan had. Ze komen gewoon enorm op voor zichzelf en andere bedeesdere kindjes schrikken daar heel erg van. Ik was vroeger heel erg bedeesd.

quote:

Op woensdag 1 mei 2019 09:45 schreef FlyingFish het volgende:

[..]

Dat troosten is wel iets wat ze al zien en ervaren sinds hun geboorte, dus ik denk dat je daarbij nooit kunt ontdekken in hoeverre dat aangeleerd of van nature is. Maar als ik puur naar mijn eigen kinderen kijk: als er een verdrietig is komt er regelmatig een ander troosten. Als ze daarentegen ook die ene puzzel willen hebben geven ze diegene net zo lief een duw tegen de tafel om vervolgens lachend met de puzzel weg te rennen terwijl de ander huilend achter blijft. En dan wordt er echt niet getroost, ook niet door nummer 3 die het alleen ziet gebeuren. Elkaar troosten gebeurt hier meestal na vallen oid, niet na iets wat een ander heeft gedaan.

Maar in hoeverre is dat gedrag dan niet aangeleerd? Dat is erg lastig. Want als kind 1 het doet, leert kind 2 het. Een kind doet dit niet of iig veel minder bij volwassenen. Dus zou dit niet net zo aangeleerd zijn dan?

Bij mijn kinderen gaat dat niet op Roomsnoes.
Als ik iets vast heb wat mijn kind wil hebben, probeert hij het ook van mij af te pakken en als dat niet lukt gaat hij mij ook proberen pijn te doen. Mij omduwen gaat alleen niet zo makkelijk en ik kan heel goed meppen ontwijken tegenwoordig. Maar proberen kan altijd.

Ik heb bewondering voor ouders die het ‘beter’ willen doen dan hun eigen ouders.
Mijn moeder heeft een weinig liefdevolle jeugd gehad, of in ieder geval was er niet echt een gezonde dynamiek (2 ooms hebben daadwerkelijk nooit tegen elkaar gesproken in huis, gewoon nooit en een andere oom heeft een jaar lang in de friettent gegeten wegens wederzijdse koppigheid). Maar mijn moeder heeft ons heel veel liefde, vrijheid, een gevoel van gelijkwaardigheid en zelfvertrouwen gegeven. Ik vind dat zo knap.
Daarom probeer ik juist in mijn opvoeding niet mijn ouders te verbeteren, maar ze te evenaren. Niet letterlijk, maar wel het gevoel dat mijn kinderen over gaan houden aan hun jeugd.

Ik probeer mezelf overigens bewust geen theorie te laten volgen, want ik ben wel heel gevoelig voor falen. Als ik onvoorwaardelijk ouderschap zou gaan uitvoeren en ik zie mezelf dan alsnog een voorwaarde stellen, dan zou ik dat echt zien als falen en dat is niet zo bevorderlijk voor mijn zelfvertrouwen.

Franny, ik weet nog dat je zoveel te stellen had met peuter I. en vind het nog altijd heftig om te lezen als je erover schrijft. Zo’n pittig karakter zou voor mij ook echt een uitdaging zijn!

quote:

Op woensdag 1 mei 2019 09:27 schreef Budabuddumbam het volgende:

[..]

Nou dat vind ik ook wel kort door de bocht, ik denk dat er mensen zijn die 1 heel lastig kind hebben en dat dit veel zwaarder is dan 2 hele makkelijke kinderen.

ik heb er 4 en ik vind nogsteeds dat ik het beter doe dan mijn ouders. Maar dat is echt heel makkelijk om te doen. Nu nog 7 jaar afwachten of de oudste er met 18 jaar ook zo over denkt
.
En mijn opvoedingsvisie is niet anders dan 10 jaar geleden, ik sta er nogsteeds hetzelfde in maar ieder kind vraagt binnen mijn opvoedingsvisie wel een andere aanpak.

Wat ik wil zeggen is dat ik bij het eerste kind een stuk losser was, bij kind nummer 2 moet ik veel strenger zijn. Kind 1 was veel makkelijker, daar kon ik de methode van minilot wel bij aanhouden, bij kind twee moet ik veel vaker fictief boos zijn om gewenst gedrag te krijgen. Dat is een rotzak van de hoogste categorie, zo een die het er vaak omdoet.
En uiteraard laat ik ook wel eens grove steken vallen. Dat ik dan achteraf denk dat we dat beter anders hadden kunnen aanpakken. Wel grappig om te zien hoe mijn kinderen verschillen van elkaar.

quote:

Op woensdag 1 mei 2019 11:27 schreef Cryptocoryne het volgende:
Wat ik wil zeggen is dat ik bij het eerste kind een stuk losser was, bij kind nummer 2 moet ik veel strenger zijn. Kind 1 was veel makkelijker, daar kon ik de methode van minilot wel bij aanhouden, bij kind twee moet ik veel vaker fictief boos zijn om gewenst gedrag te krijgen. Dat is een rotzak van de hoogste categorie, zo een die het er vaak omdoet.

Ik heb echt 2 rotzakken er tussen zitten waar ik heel erg mijn grenzen aan moet geven.
Beide kinderen luisteren voor geen meter, kan je mij uitleggen hoe fictief boos zijn dan helpt hoe doe je dat? wat zeg je dan? Waarom zou dat niet kunnen door gewoon te praten als je toch niet echt boos bent.

quote:

Op woensdag 1 mei 2019 12:07 schreef Budabuddumbam het volgende:

[..]

Ik heb echt 2 rotzakken er tussen zitten waar ik heel erg mijn grenzen aan moet geven.
Beide kinderen luisteren voor geen meter, kan je mij uitleggen hoe fictief boos zijn dan helpt hoe doe je dat? wat zeg je dan? Waarom zou dat niet kunnen door gewoon te praten als je toch niet echt boos bent.

Mijn jongste heeft bijvoorbeeld de neiging om te gooien met zijn speelgoed, en dan niet specifiek om het gooien maar om het ergens tegenaan te keilen, als ik al zie dat hij iets oppakt en uithaalt spreek ik hem al op boze toon aan. Meestal ben ik op dat moment nog niet echt boos, en voor nu werkt dat. Hetzelfde geldt voor zijn bord op de grond gooien, bijten, slaan en haren trekken. Echt straf geven werkt nog niet bij hem, op boze toon aanspreken wel dan bindt hij wel in. Ik hoop dat ik daarmee voorkom dat dit gedrag zich doorzet want die kan zijn moeder laten huilen met zijn vervelende gedrag soms.

maar als je altijd op boze fictieve toon dingen aan geeft dan zal die toon na een tijdje ook weinig indruk meer maken, ik denk dat woede/boosheid zijn kracht echt zal verliezen.
En dan heb je nog meer frustratie en nog meer boosheid.

Mijn kinderen hebben alemaal ook een gooi fase gehad en bijten en haren trekken en slaan het is mij allemaal niet vreemd. Mijn jongste is een dwingende, eisende, mopperende egoist.
Voor mij voelt het heel oneerlijk om dan boos te doen als ik dat niet ben.

Ze zijn lerende, ze moeten zo veel nog begrijpen en eigen maken.
(ik ben dus wel eens boos als ze dingen doen, maar dan is het vaak direct janken omdat ik zelden echt boos ben dus dan schrikken ze zich een hoedje)

Ik ben soms wel eens bang hoe het nu al pittige temperament van de kapitein zal uitpakken . Los van dat hij intens boos kan worden (en erin blijft hangen) is hij ook erg fysiek en moet soms echt veel (ongecontroleerd en vrij random lijkt het) bewegen om spanning uit zijn lijf te krijgen.

Het zal me niet verbazen als blijkt dat hij mijn adhd heeft geeerfd, maar ik hoop wel dat we dan een manier vinden om dat samen zo n beetje bij te sturen dat hij fijne manieren leert om dat kwijt te kunnen die niet vervelend zijn voor hem of anderen...

Oh jee, daar heb je het al.
Net door het KDV gebeld of we open stonden voor en gesprek over het gedrag van Kevin. Hij schijnt daar vaak kindjes pijn te doen...

Ze hebben mij proberen gerust te stellen tijdens het telefoongesprek, maar ik voel me echt een beetje een slechte moeder nu. Zeker omdat ik een paar posts naar boven al heb aangegeven dat ik soms wakker lig omdat ik bang ben dat ik kutkinderen kweek.

Pfoe

Echt wacht het gesprek af.
kleintjes kunnen het verbaal allemaal niet oplossen daar hebben ze enorme hulp bij nodig.
Kan ook zijn dat de begeleiding helemaal verkeerd is daar of dat er iemand pest, of iemand stiekem juist het pijn doen uitlokt.

ik kan zo al 5 redenen bedenken waarom een leuk kind op de opvang kindjes pijn zou kunnen doen.
En er zijn er ook nog genoeg redenen waarom misschien juist de opvang hierin de fout in gaat en waarom het helemaal niet jouw opvoedskills hoeven te zijn.

(ik kreeg over 1 kind heel erg veel klachten, lag allemaal aan het kind en heus niet aan leerkracht nummer 8 die weer anders met hem om ging, hij zou dom zijn en niets snappen.)
Ik heb hem naar een andere school gedaan en krijg alleen maar complimenten over mijn leuke zoon.
Omgeving buiten de ouders kunnen ook heel veel invloed hebben.

quote:

Op woensdag 1 mei 2019 16:08 schreef Adrian4 het volgende:
Oh jee, daar heb je het al.
Net door het KDV gebeld of we open stonden voor en gesprek over het gedrag van Kevin. Hij schijnt daar vaak kindjes pijn te doen...

Ze hebben mij proberen gerust te stellen tijdens het telefoongesprek, maar ik voel me echt een beetje een slechte moeder nu. Zeker omdat ik een paar posts naar boven al heb aangegeven dat ik soms wakker lig omdat ik bang ben dat ik kutkinderen kweek.

Pfoe

ah wat naar zeg kan me voorstellen dat je daar ff n knauw van krijgt.

Maar je bent geen slechte moeder, je bent n moeder die merkt dat er wat aan de hand is, die precies weet hoe haar kind in elkaar zit, die wakker ligt om t welzijn van haar kind. Een slechte moeder geeft geen fuck. Je bent geen slechte moeder


Hopelijk kun je met de opvang een fijn actieplan bedenken, zodat jullie thuis en daar dezelfde lijn kunnen vasthouden. zet m op momma

quote:

Op woensdag 1 mei 2019 16:08 schreef Adrian4 het volgende:
Oh jee, daar heb je het al.
Net door het KDV gebeld of we open stonden voor en gesprek over het gedrag van Kevin.

Wij hadden ook zo'n situatie bij ons kdv en dat voelde uiteindelijk heel fijn met alle neuzen dezelfde kant op en alle kanten belicht. Hopelijk voor jullie ook, niet leuk om te horen te krijgen.

Ik snap je gevoel Adrian. Maar ik ben zo’n leidster en ik kan je beloven dat «oh slechte ouders» echt de eerste gedachte niet is. Als ik ouders uitnodig op zo’n gesprek, dan is dat om te kijken og er thuis vergelijkbare uitdagingen zijn, hoe ouders daar mee om gasn, en of we samen een bepaalde aanpak kunnen afspreken.
En ik zeg altijd dat het problem moet worden opgelost daar waar het plaatsvindt. Gedrag is namelijk zo situatieafhankelijk.