ASS [Autisme, Asperger, PDD-NOS] #151 Autisme S*cks

Hallo, ik ben een man van 28 met Asperger. Pas sinds mijn 20e ben ik mezelf echt aan het ontdekken en inmiddels ben ik zo sociaal dat mensen mij nooit zouden aanzien als iemand met autisme.

Wat niet betekent dat ik er geen last van heb. Ik heb een enorme achterstand met vrouwen. Ooit leren zoenen met behulp van een prostituee, dus die handeling opzich is niet eng meer voor me.

Ik ben nog een jaar student wat betekent dat ik tot september bij een studentenvereniging zit (niks groots, kleine hobbyvereniging voor studenten). Nu zijn er twee meisjes waarvan ik twijfel of ze me leuk vinden. Een meisje ken ik echt nog maar net maar blijf ik de komende weken wel wekelijks zien. Zij begon tegen me te praten bij een borrel en was opeens heel open en stond wel dicht tegen me aan, kon wel met haar lachen.

Nu moet ik altijd op volle toeren draaien tijdens zulke gesprekken, alles gaat niet zo vlot als normale personen. Mijn probleem is dat zulke situaties me angstig maken. Ik heb geen ervaring met vrouwen. Vind ze me echt leuk? Wat moet ik doen? Wanneer kan ik haar aanraken? En wat daarna? Dit is allemaal zo nieuw voor me en hierdoor slaat mijn hart behoorlijk op hol waardoor ik tot niks kom.

Wat moet ik doen? Hoe lossen jullie dit op? Grootste probleem is dus de angst, ik kan niet ontspannen en mezelf zijn als dit gebeurt.

quote:

Op zaterdag 7 december 2019 15:33 schreef Kokoswater het volgende:
Hallo, ik ben een man van 28 met Asperger. Pas sinds mijn 20e ben ik mezelf echt aan het ontdekken en inmiddels ben ik zo sociaal dat mensen mij nooit zouden aanzien als iemand met autisme.

Wat niet betekent dat ik er geen last van heb. Ik heb een enorme achterstand met vrouwen. Ooit leren zoenen met behulp van een prostituee, dus die handeling opzich is niet eng meer voor me.

Ik ben nog een jaar student wat betekent dat ik tot september bij een studentenvereniging zit (niks groots, kleine hobbyvereniging voor studenten). Nu zijn er twee meisjes waarvan ik twijfel of ze me leuk vinden. Een meisje ken ik echt nog maar net maar blijf ik de komende weken wel wekelijks zien. Zij begon tegen me te praten bij een borrel en was opeens heel open en stond wel dicht tegen me aan, kon wel met haar lachen.

Nu moet ik altijd op volle toeren draaien tijdens zulke gesprekken, alles gaat niet zo vlot als normale personen. Mijn probleem is dat zulke situaties me angstig maken. Ik heb geen ervaring met vrouwen. Vind ze me echt leuk? Wat moet ik doen? Wanneer kan ik haar aanraken? En wat daarna? Dit is allemaal zo nieuw voor me en hierdoor slaat mijn hart behoorlijk op hol waardoor ik tot niks kom.

Wat moet ik doen? Hoe lossen jullie dit op? Grootste probleem is dus de angst, ik kan niet ontspannen en mezelf zijn als dit gebeurt.

Ik heb zelf ook veel moeite op dit vlak, dus weet niet of mijn antwoord veel gaat helpen, maar ik leg vrij snel op tafel dat ik autisme heb. Als het echt iemand is die ik leuk vind en er is de kans dat het wederzijds is, dan is autisme gewoon een onderdeel van mijn persoonlijkheid waar die ander ook mee te maken zal krijgen.

Of ze je echt leuk vindt, daar kom je alleen maar achter op het moment dat je haar een keer op de koffie vraagt ofzo. Qua fysieke aanrakingen heb ik echt geen flauw idee, ik doe maar wat maar laat meestal de ander op dat vlak het initiatief nemen (dat werkt niet per se in mijn voordeel volgens mij).

quote:

Op zaterdag 7 december 2019 16:54 schreef naatje_1 het volgende:

[..]

Ik heb zelf ook veel moeite op dit vlak, dus weet niet of mijn antwoord veel gaat helpen, maar ik leg vrij snel op tafel dat ik autisme heb. Als het echt iemand is die ik leuk vind en er is de kans dat het wederzijds is, dan is autisme gewoon een onderdeel van mijn persoonlijkheid waar die ander ook mee te maken zal krijgen.

Of ze je echt leuk vindt, daar kom je alleen maar achter op het moment dat je haar een keer op de koffie vraagt ofzo. Qua fysieke aanrakingen heb ik echt geen flauw idee, ik doe maar wat maar laat meestal de ander op dat vlak het initiatief nemen (dat werkt niet per se in mijn voordeel volgens mij).

Tja, aanraken is ook maar een ding en als je daar zelf niet goed in bent mag dat er ook gewoon zijn lijkt me, vrouwen doen het ook wel. Beter dan forceren in ieder geval. Vertellen over autisme is wel een goed idee, maar dat is meer als je al aan het daten bent denk ik ja.

Vragen op koffie oid kan altijd. Het flirten ben ik zo slecht in, en dat is nu net wat je tegenkomt als je naar groepsborrels gaat, de sfeer is dan toch wat losser dan gewone dates. Niet dat ik dan wel weet hoe ik moves moet maken. Ik wou dat dat me niet zo zenuwachtig maakte.

Ik word het wegtrekkende dier van autisme bij te dodelijke dingen, ik kan geen contact leggen vanaf te zwarte luchten.

Goed, ik heb in een eerder topic al aangegeven dat ik struggle met een stiefzoon die PDDNOS heeft.

Hij is net 18, en weigert baantjes omdat hij niks 'leuk' vindt. Hij krijgt dan ook geld van zijn vader die hem in sigaretten voorziet. Iets wat ik totaal geschift vind overigens.

Na enige "akkefietjes" met dreigende situaties, schelden met enge ziektes icm een oud beroep (naar zijn moeder) in een gezin waar nog 2 kinderen van onder de 10 rondlopen. En het naar beneden gooien van zware spullen terwijl er iemand op de trap loopt. En dus het bewust in gevaar brengen van in dit geval zijn moeder.

Doodwensen van het gehele overige gezin, en het 2 jaar op rij niet halen van zijn school, en nu op een bedenkelijk niveau (1), terwijl dat 2 niveaus lager is dan hij daadwerkelijk aankan.

De crisishulp wordt ingeroepen, waar hoe bewonderingswaardig na bijna 5 weken eindelijk gaat aanvangen.

Wordt zoonlief omdat hij zich verveelde(geen baan dus/ kijkt wel 60 uur Netflix per maand), vanwege kerst een PS4 cadeau gedaan. Vervolgens is hij enkele dagen later jarig, krijgt hij zijn rijbewijs. En geeft zijn moeder hem een tatoeage.

Ik ben echt flabbergasted, we verfoeien zijn vader al heel lang dat hij hem altijd maar van alles geeft, en nu gaat zijn moeder, na zijn totale debiele wangedrag, dezelfde streken uithalen.

Ik begrijp hier echt niks van, sigaretten aan je kinderen geven, een tattoo voor zijn 18de verjaardag. Waarom zetten we hem niet bij de hoeren af?

Ben ik nou gek of zijn hun het?

Als je kind wil roken en hij werkt er voor, prima.
Als je kind een tattoo wil en deze zelf betaald, prima.

Maar je gaat je kind toch niet opzettelijk ziek/verslaafd maken aan kankerverwekkend spul?

Ik geef mijn dochter van 9 toch ook geen breezer?

@Kokoswater: ik ben ook beroerd slecht in flirten, het komt pas aan als iemand letterlijk tegen me zegt dat hij me leuk vindt. Wat ik je zou aanraden is om op zo'n groepsborrel te blijven praten met de mensen die je leuk vindt om mee te praten, en om iemand die je zou willen daten rechtuit te vragen om af te spreken. Dan niet "zou je een keer willen afspreken?" maar concreter, bijvoorbeeld "zin om komende woensdag met me wat te gaan drinken in de stad?" of net wat je zou willen doen. Dat geeft je meteen duidelijkheid en dan hoef je niet ongemakkelijk door te gaan vragen. Hoe minder dingen die je op meerdere manieren kan opvatten, hoe beter.
Wat je zou kunnen doen is tips/adviezen lezen op Captain Awkward. Dat is een adviesblog vooral over relaties en best wel gericht op nerdy/autistische mensen. Ik heb er een hoop van geleerd. (Het in de praktijk brengen is een tweede, maar oké.)

@lunko1979: Ik weet niet of je veel advies gaat krijgen in dit topic, want mijn indruk is dat de meeste mensen die hier schrijven zelf autistisch zijn en niet per se ervaring hebben met het opvoeden van een autistische puber. Ik wens je veel succes/sterkte.

quote:

Op vrijdag 3 januari 2020 22:16 schreef lunko1979 het volgende:
Goed, ik heb in een eerder topic al aangegeven dat ik struggle met een stiefzoon die PDDNOS heeft.

Hij is net 18, en weigert baantjes omdat hij niks 'leuk' vindt. Hij krijgt dan ook geld van zijn vader die hem in sigaretten voorziet. Iets wat ik totaal geschift vind overigens.

Na enige "akkefietjes" met dreigende situaties, schelden met enge ziektes icm een oud beroep (naar zijn moeder) in een gezin waar nog 2 kinderen van onder de 10 rondlopen. En het naar beneden gooien van zware spullen terwijl er iemand op de trap loopt. En dus het bewust in gevaar brengen van in dit geval zijn moeder.

Doodwensen van het gehele overige gezin, en het 2 jaar op rij niet halen van zijn school, en nu op een bedenkelijk niveau (1), terwijl dat 2 niveaus lager is dan hij daadwerkelijk aankan.

De crisishulp wordt ingeroepen, waar hoe bewonderingswaardig na bijna 5 weken eindelijk gaat aanvangen.

Wordt zoonlief omdat hij zich verveelde(geen baan dus/ kijkt wel 60 uur Netflix per maand), vanwege kerst een PS4 cadeau gedaan. Vervolgens is hij enkele dagen later jarig, krijgt hij zijn rijbewijs. En geeft zijn moeder hem een tatoeage.

Ik ben echt flabbergasted, we verfoeien zijn vader al heel lang dat hij hem altijd maar van alles geeft, en nu gaat zijn moeder, na zijn totale debiele wangedrag, dezelfde streken uithalen.

Ik begrijp hier echt niks van, sigaretten aan je kinderen geven, een tattoo voor zijn 18de verjaardag. Waarom zetten we hem niet bij de hoeren af?

Ben ik nou gek of zijn hun het?

Lunko, het is hun kind, niet dat van jou...
Maar verder kan ik me aardig vinden in wat je schrijft... probeer het te bespreken met je partner.
Verder geen idee, sterkte.

Briljant

Ik heb moeite met alle afspraken die worden gecancelled en het vele thuiszitten. Gelukkig kan ik nog wel werken. Straks even een dagrooster voor de vrije dagen gaan maken, want dit trek ik slecht

Ik vind het ook raar... afspraken die niet doorgaan. Kinderen thuis de hele dag.
En ik had een mooi rooster gemaakt voor de door de weekse dagen, maar nu blijkt dat voor de oudste vanuit school toch anders te worden. Die krijgt (is de opzet) gewoon een hele dag les via internet.
Waar ik gisteren weer een beetje rust voelde terugkomen na mn rooster enzo, is mn puzzel nu weer door de war gegooid... dus opnieuw beginnen...

Ik ben op dit moment opgenomen maar vind het juist een geruststelling dat er ineens veel minder 'verplichtingen' zullen zijn als ik weer thuis ben. Als intrinsiek kluizenaar ben ik opgelucht dat ik straks thuis door kan gaan met mezelf isoleren zonder dat ik me schuldig hoef te voelen over het missen van vaste afspraken en afwijzen van mensen die contact willen.
Dagbesteding, koorrepetities- en optredens, sport, sociale afspraken zijn allemaal van de baan. Wat mij betreft mogen die maatregelen nog wel wat langer duren . Voordat deze maatregelen er waren maakte ik me druk om de chaos thuis en hoe alles meteen weer overweldigend zou zijn als ik met ontslag zou gaan, omdat ik heb gemerkt dat ik tijdens deze opname over het algemeen wel tot rust ben gekomen door het wegvallen van veel dagelijkse stressoren. Thuis heb ik wel nog steeds het probleem dat ik samenwoon met mensen waarvan alleen al het idee van hun nabijheid ergernis opwekt.

Dit is ook weer een moment waarop ik mezelf afvraag waarom ik al deze niet-noodzakelijke activiteiten moet doen van mezelf, terwijl het me zoveel stress oplevert dat ik enorm opgelucht ben dat het niet doorgaat ondanks het feit dat het mijn routine compleet door de war gooit.
Mezelf wel of niet dwingen om activiteiten te doen blijft een dilemma.

Vinden jullie het ook zo moeilijk om te bepalen wat goed voor je is? Hoe je weet of je iets juist wel moet doen omdat je anders alles gaat vermijden en daardoor ook potentieel leuke ervaringen misloopt, of juist niet omdat het veel stress oplevert?

Ik herken dat wel, kuolema. Ik worstel erg met de behoefte aan gezelschap, een klankbord of simpelweg iemand waarbij ik niet mijzelf in een houding hoef te wringen. Bij iedereen die ik ontmoet heb ik het idee zus of zo te moeten zijn/gedragen. Ik vul nogal in. Anderzijds wil ik niemand om mij heen hebben, want ik stoor mij snel aan anderen. Het is vermoeiend om mijzelf te zijn, het steeds maar aanpassen en invullen wat iemand zou kunnen denken als ik a of b zeg.

Daarom waren de clubjes die ik doe altijd erg fijn. Een vaste tijd, en daarna gewoon weer naar huis. En dat valt nu voor onbepaalde tijd weg.

Want hoe moeilijk sociaal zijn is en het er bij willen horen, ook al weet ik dat mij dat nooit gaat lukken en mijn hele leven pas ik al niet in de hokjes, ik heb het wel nodig.
Wekenlang alleen met mijzelf zijn thuis :x

[ Bericht 14% gewijzigd door Meridiaan op 17-03-2020 23:43:50 ]

quote:

Op dinsdag 17 maart 2020 23:03 schreef kuolema het volgende:

Dit is ook weer een moment waarop ik mezelf afvraag waarom ik al deze niet-noodzakelijke activiteiten moet doen van mezelf, terwijl het me zoveel stress oplevert dat ik enorm opgelucht ben dat het niet doorgaat ondanks het feit dat het mijn routine compleet door de war gooit.
Mezelf wel of niet dwingen om activiteiten te doen blijft een dilemma.

Vinden jullie het ook zo moeilijk om te bepalen wat goed voor je is? Hoe je weet of je iets juist wel moet doen omdat je anders alles gaat vermijden en daardoor ook potentieel leuke ervaringen misloopt, of juist niet omdat het veel stress oplevert?

Her-ken-baar!
Ik ben al ruim vier jaar bezig met 'langzamerhand weer wat socialer worden', maar ik vind dat helemaal niet leuk. Of nuttig. Of fijn.

Ik vind mensen pas leuk als ik een halve krat bier of een fles wijn achter de kiezen heb. #truefacts
Sinds ik ben gestopt met zuipen, zie ik in dat ik zo'n beetje alle vormen van interpersoonlijk contact (behalve met mijn lief, met wie ik samen woon) stom vind. Schriftelijk gaat het nog wel.

Dat al mijn afspraken zijn afgezegd is een irritante verandering, maar ik mis de buitenwereld totaal niet. #brutalhonesty

quote:

Op dinsdag 17 maart 2020 23:03 schreef kuolema het volgende:
Ik ben op dit moment opgenomen maar vind het juist een geruststelling dat er ineens veel minder 'verplichtingen' zullen zijn als ik weer thuis ben. Als intrinsiek kluizenaar ben ik opgelucht dat ik straks thuis door kan gaan met mezelf isoleren zonder dat ik me schuldig hoef te voelen over het missen van vaste afspraken en afwijzen van mensen die contact willen.
Dagbesteding, koorrepetities- en optredens, sport, sociale afspraken zijn allemaal van de baan. Wat mij betreft mogen die maatregelen nog wel wat langer duren . Voordat deze maatregelen er waren maakte ik me druk om de chaos thuis en hoe alles meteen weer overweldigend zou zijn als ik met ontslag zou gaan, omdat ik heb gemerkt dat ik tijdens deze opname over het algemeen wel tot rust ben gekomen door het wegvallen van veel dagelijkse stressoren. Thuis heb ik wel nog steeds het probleem dat ik samenwoon met mensen waarvan alleen al het idee van hun nabijheid ergernis opwekt.

Dit is ook weer een moment waarop ik mezelf afvraag waarom ik al deze niet-noodzakelijke activiteiten moet doen van mezelf, terwijl het me zoveel stress oplevert dat ik enorm opgelucht ben dat het niet doorgaat ondanks het feit dat het mijn routine compleet door de war gooit.
Mezelf wel of niet dwingen om activiteiten te doen blijft een dilemma.

Vinden jullie het ook zo moeilijk om te bepalen wat goed voor je is? Hoe je weet of je iets juist wel moet doen omdat je anders alles gaat vermijden en daardoor ook potentieel leuke ervaringen misloopt, of juist niet omdat het veel stress oplevert?

Ik snap wat je zegt.

Ik heb van de zomer twee maanden opgenomen gezeten, en toen hoefde ik ineens ook alles niet meer wat ik voor die opname wel van mezelf moest. In het begin van de opname was dat een enorme verademing. Ik heb uiteindelijk wel een punt bereikt waarop ik me ging vervelen en waarop ik sommige activiteiten ging missen. Toen ik weer thuis was, ben ik langzaam gaan kijken of ik die activiteiten die ik gemist had weer kon gaan doen. Mijn ambulante begeleiders hebben me geholpen om voor te bespreken en te evalueren, om te kijken welke dingen me daadwerkelijk goed doen.

Het is nu ruim een halfjaar later, en ik ben nog steeds niet terug bij mijn sportclub. 's Avonds in het donker trainen met 40 man op een klein terrein is te veel voor me. Ik ga nu in mijn eentje 's ochtends even hardlopen. Ik ga eens in de 1-2 maanden een keertje een dag(deel) bij familie langs, maar verder niet, want dat kost me ook veel te veel. Over beide dingen voel ik me nog wel soms rot, maar ik weet ook dat het beter voor me is. Ik heb nu in ieder geval een soort balans.

Ook de huisgenoten-ergernis ken ik. Ik had een huisgenoot die zich vooral heel demonstratief aan mij ergerde, en ik kon er maar niet achter komen wat ik verkeerd deed. Daar kreeg ik enorm de zenuwen van, waardoor ik me geforceerd ging gedragen, waardoor zij zich nog meer ergerde. Inmiddels woon ik daar gelukkig niet meer. Verhuizen is stom, maar dit keer was het het waard.

Heb je begeleiding als je weer thuis komt? Kunnen die met je werken aan een haalbaar dagschema? Het is goed om actief te blijven, maar in je eentje dingen doen is ook actief blijven. Ik heb bijvoorbeeld laatst een dag met de naaimachine zitten werken, ik maak puzzels, ik houd een dagboekje bij. Misschien zijn dat soort activiteiten voor jou fijner.

Een vraagje over ouderen en eventueel autisme.

Een oudere in de omgeving (een jaar of 70, al een paar decennia weduwnaar, zo'n 10 jaar gepensioneerd, ik ken hem ook al heel lang) zie ik verstarren. Hele verhalen kunnen verteld worden over de bloemen in zijn tuin, de vissen in zijn vijver, enzovoort. Dat neemt steeds meer toe. Ondertussen moet het in zijn wereld vooral gaan zoals híj dat wil, en wordt een bepaalde manier om iets op te lossen ook aan zijn inmiddels ruim volwassen zoon opgedrongen. Heeft de zoon daar heel andere ideeën over, dan kan een nogal verongelijkste reactie volgen in de trant van 'ik zeg al niks meer, jij doet maar wat je zelf wil. Je luistert toch niet naar me. Reken niet meer op mijn hulp.' Of 'reken er maar op dat ik veel slimmer bent dan jij denkt.' Maar natuurlijk mag je best een eigen mening over iets hebben. Zegt hij.

Een zelfde soort reactie kan volgen bij discussies over politiek/stemgedrag. Er is maar één goede route.

Is dit standaard verstarring die bij ouderen past? Of moet ik hier meer achter zoeken, zoals een eventuele autistische stoornis, die zich jaren na pensionering opeens openbaart door een semi-kluizenaarsbestaan? Vroeger was er nog input van collega's. En door in een groot gezin opgevoed te zijn, zijn mogelijk op jonge leeftijd vaardigheden aangeleerd, die eventueel autisme wegmoffelden. Nu is het wereldje heel klein.

Een gesprek wordt iig weleens wat lastig. Er volgt al snel een ontkennende snauw als voorzichtig het gevoelsleven of gezondheidszaken (rochelhoestje, zonnecreme niet heel serieus nemen) aangesneden worden.

[ Bericht 1% gewijzigd door Eightyone op 30-05-2020 15:47:04 ]

quote:

Op zaterdag 30 mei 2020 15:16 schreef Eightyone het volgende:
Een vraagje over ouderen en eventueel autisme.

Een oudere in de omgeving (een jaar of 70, al een paar decennia weduwnaar, zo'n 10 jaar gepensioneerd, ik ken hem ook al heel lang) zie ik verstarren. Hele verhalen kunnen verteld worden over de bloemen in zijn tuin, de vissen in zijn vijver, enzovoort. Dat neemt steeds meer toe. Ondertussen moet het in zijn wereld vooral gaan zoals híj dat wil, en wordt een bepaalde manier om iets op te lossen ook aan zijn inmiddels ruim volwassen zoon opgedrongen. Heeft de zoon daar heel andere ideeën over, dan kan een nogal verongelijkste reactie volgen in de trant van 'ik zeg al niks meer, jij doet maar wat je zelf wil. Je luistert toch niet naar me. Reken niet meer op mijn hulp.' Of 'reken er maar op dat ik veel slimmer bent dan jij denkt.'

Een zelfde soort reactie kan volgen bij discussies over politiek/stemgedrag. Er is maar één goede route.

Is dit standaard verstarring die bij ouderen past? Of moet ik hier meer achter zoeken, zoals een eventuele autistische stoornis, die zich jaren na pensionering opeens openbaart door een semi-kluizenaarsbestaan? Vroeger was er nog input van collega's. En door in een groot gezin opgevoed te zijn, zijn mogelijk op jonge leeftijd vaardigheden aangeleerd, die eventueel autisme wegmoffelden. Nu is het wereldje heel klein.

Een gesprek wordt iig weleens wat lastig.

Er zijn zat mensen die na hun pensioen verstarren, los van autisme. Ik zie dat heel vaak, sommige mensen gaan er goed mee om andere raken in een depressie.

Iemand hier ook Love on te Spectrum gezien ? Dat was aardig teleurstellend. Ik vond dat er nogal een behoorlijk cliché beeld werd neergezet van de autist die helemaal opgaat in zijn eigen wereldje/obsessies en het gedateerde woordgebruik van sommige mensen in de serie. Daarnaast hadden ze bijna allemaal stereotype interesses zoals anime, treintjes en games. Geen wonder dat mensen dat rainmenbeeld blijven houden.

quote:

Op maandag 3 augustus 2020 13:20 schreef 01100101 het volgende:
Iemand hier ook Love on te Spectrum gezien ? Dat was aardig teleurstellend. Ik vond dat er nogal een behoorlijk cliché beeld werd neergezet van de autist die helemaal opgaat in zijn eigen wereldje/obsessies en het gedateerde woordgebruik van sommige mensen in de serie. Daarnaast hadden ze bijna allemaal stereotype interesses zoals anime, treintjes en games. Geen wonder dat mensen dat rainmenbeeld blijven houden.

Grappig dat je erover begint, ik heb gisteren zitten kijken, bijna af.
Ik ben het helemaal met je eens. Ze hebben weer de mensen uitgekozen waar het autisme vrij uitgesproken is.
Niks mis mee, maar houdt wel het beeld in stand dat mensen toch al hebben van ass na rainman.
En dan laten ze al die mensen daten met mensen met ass...
Ik snap wel dat je iets wilt laten zien en hier is het ass wel zichtbaar, vrij duidelijk.
Ik vind dat de nadruk wel erg ligt op de beperkingen zeg maar.

Misschien is het minder interessant om er een documentaire over te maken als het minder zichtbaar is.
Ik zou het interessant vinden als ze zouden kunnen laten zien hoe het er dan van binnen uitziet, een beetje als die korte film: mind my mind. Daar zouden ze wel een serie van mogen maken .

Na een tijdje rondkijken ook maar besloten om een post de maken.

Sinds de diagnose (ASS/ADHD) van mijn zoontje is bij mijzelf ook het balletje gaan rollen. Hierdoor heb ik op 32 jarige leeftijd (nu bijna 35) de diagnose ASS gekregen. Uiteraard heb ik altijd 'gemerkt' dat ik buiten de boot viel en 'anders' was. Altijd heb ik mijzelf goed kunnen redden (zelfstandigheid, hoog opgeleid, redelijk sociaal leven) tot nu.

Ik werk nu bijna 4 jaar fulltime als software engineer en ben 5 jaar geleden vader geworden van een tweeling. Het afgelopen jaar is er ontzettend veel gebeurd. Mijn vrouw met bipolaire stoornis maakte een behoorlijke manische episode door (waardoor ze voor de derde keer in onze relatie een affaire had) , kort daarna mijn zoontje 2 weken in het ziekenhuis met een heftige longontsteking rond de kerst, 2 maanden later een verhuizing..

Dit terwijl het op het werk ook behoorlijk aanpoten is en zaken gigantisch ad-hoc en ongestructureerd gepland worden. Uiteindelijk heeft deze opeenstapeling ervoor gezorgd dat ik helemaal op ben en voor een gedeelte thuis zit.

En ik kan je vertellen dat dat zwaar weegt. Zeker omdat ik altijd sterk ben gebleven en mij altijd wel door tegenslagen heen heb kunnen slaan. Momenteel kan ik erg weinig verdragen en heb ik bij het minste geringste het gevoel dat ik op ontploffen sta (vooral hard geluid, drukke kinderen, onverwachte gebeurtenissen). Gelukkig heb ik wel sinds kort weer een therapeut maar het voelt nog niet alsof het beter gaat .

Ik weet niet of er mensen zijn met een soortgelijke ervaring maar graag wilde ik mijn verhaal delen en wellicht zijn er mensen die tips hebben?

quote:

Op woensdag 5 augustus 2020 16:29 schreef Sneakie het volgende:
Na een tijdje rondkijken ook maar besloten om een post de maken.

Sinds de diagnose (ASS/ADHD) van mijn zoontje is bij mijzelf ook het balletje gaan rollen. Hierdoor heb ik op 32 jarige leeftijd (nu bijna 35) de diagnose ASS gekregen. Uiteraard heb ik altijd 'gemerkt' dat ik buiten de boot viel en 'anders' was. Altijd heb ik mijzelf goed kunnen redden (zelfstandigheid, hoog opgeleid, redelijk sociaal leven) tot nu.

Ik werk nu bijna 4 jaar fulltime als software engineer en ben 5 jaar geleden vader geworden van een tweeling. Het afgelopen jaar is er ontzettend veel gebeurd. Mijn vrouw met bipolaire stoornis maakte een behoorlijke manische episode door (waardoor ze voor de derde keer in onze relatie een affaire had) , kort daarna mijn zoontje 2 weken in het ziekenhuis met een heftige longontsteking rond de kerst, 2 maanden later een verhuizing..

Dit terwijl het op het werk ook behoorlijk aanpoten is en zaken gigantisch ad-hoc en ongestructureerd gepland worden. Uiteindelijk heeft deze opeenstapeling ervoor gezorgd dat ik helemaal op ben en voor een gedeelte thuis zit.

En ik kan je vertellen dat dat zwaar weegt. Zeker omdat ik altijd sterk ben gebleven en mij altijd wel door tegenslagen heen heb kunnen slaan. Momenteel kan ik erg weinig verdragen en heb ik bij het minste geringste het gevoel dat ik op ontploffen sta (vooral hard geluid, drukke kinderen, onverwachte gebeurtenissen). Gelukkig heb ik wel sinds kort weer een therapeut maar het voelt nog niet alsof het beter gaat .

Ik weet niet of er mensen zijn met een soortgelijke ervaring maar graag wilde ik mijn verhaal delen en wellicht zijn er mensen die tips hebben?

Allereerst welkom!
Een heleboel gebeurd zo het afgelopen jaar. Niet heel vreemd dat je op bent. En dan lijkt het me niet zo vreemd dat je weinig kan hebben.
Ik herken het wel, dat weinig kunnen hebben.
Echt tips heb ik niet nog, ik ben met mijn therapeut bezig om een signaleringsplan te maken en nu is het zaak om te herkennen waar ik zit en dan is vast de volgende stap om daar ook naar te handelen...

Ik merk dat ik vrij weinig reserve heb, ik ben fulltime moeder, gelukkig zijn de kinderen intussen wel wat groter (de jongste is 11), maar ik vind het een hele klus.

Misschien moet je ook niet te snel willen... je schrijft dat je sinds kort een therapeut hebt, je kan niet verwachten dat die even hupsakee alles oplost. Dat zal tijd kosten, net zoals je niet ineens op was, maar dat geleidelijk is gegaan...
Is je vrouw weer stabiel(er) inmiddels?

Misschien kan je kijken wat jou rust/energie geeft, een dutje of sporten, een boek lezen, ik noem maar wat. Heb je een idee wat prettig is voor jou en heb je tijd/ruimte om zoiets voor jezelf te doen of is dat te organiseren?

Sterkte, ik heb het ei van columbus nog niet gevonden helaas...

quote:

Op dinsdag 4 augustus 2020 08:32 schreef Nijna het volgende:

[..]

Grappig dat je erover begint, ik heb gisteren zitten kijken, bijna af.
Ik ben het helemaal met je eens. Ze hebben weer de mensen uitgekozen waar het autisme vrij uitgesproken is.
Niks mis mee, maar houdt wel het beeld in stand dat mensen toch al hebben van ass na rainman.
En dan laten ze al die mensen daten met mensen met ass...
Ik snap wel dat je iets wilt laten zien en hier is het ass wel zichtbaar, vrij duidelijk.
Ik vind dat de nadruk wel erg ligt op de beperkingen zeg maar.

Misschien is het minder interessant om er een documentaire over te maken als het minder zichtbaar is.
Ik zou het interessant vinden als ze zouden kunnen laten zien hoe het er dan van binnen uitziet, een beetje als die korte film: mind my mind. Daar zouden ze wel een serie van mogen maken .

De nadruk op beperkingen stoorde mij ook wel erg. De documentaire die Matijs van Nieuwkerk liet zien was juist weer heel leuk gedaan. De focus lag daar ook op de obsessies, maar het werd meer als een interesse gepresenteerd en liet zien hoe leuk het kind in kwestie het vond daar in op te gaan. Ook waren de interesses diverser. Als je al volwassene of kinderen laat zien met een ernstigere vorm of waar het redelijk duidelijk is dat ze autisme hebben, zie ik liever meer het menselijke erachter dan een stereotype.

quote:

Op woensdag 5 augustus 2020 20:29 schreef Nijna het volgende:

[..]

Allereerst welkom!
Een heleboel gebeurd zo het afgelopen jaar. Niet heel vreemd dat je op bent. En dan lijkt het me niet zo vreemd dat je weinig kan hebben.
Ik herken het wel, dat weinig kunnen hebben.
Echt tips heb ik niet nog, ik ben met mijn therapeut bezig om een signaleringsplan te maken en nu is het zaak om te herkennen waar ik zit en dan is vast de volgende stap om daar ook naar te handelen...

Ik merk dat ik vrij weinig reserve heb, ik ben fulltime moeder, gelukkig zijn de kinderen intussen wel wat groter (de jongste is 11), maar ik vind het een hele klus.

Misschien moet je ook niet te snel willen... je schrijft dat je sinds kort een therapeut hebt, je kan niet verwachten dat die even hupsakee alles oplost. Dat zal tijd kosten, net zoals je niet ineens op was, maar dat geleidelijk is gegaan...
Is je vrouw weer stabiel(er) inmiddels?

Misschien kan je kijken wat jou rust/energie geeft, een dutje of sporten, een boek lezen, ik noem maar wat. Heb je een idee wat prettig is voor jou en heb je tijd/ruimte om zoiets voor jezelf te doen of is dat te organiseren?

Sterkte, ik heb het ei van columbus nog niet gevonden helaas...

Dank voor de reactie. Ik verwacht ook niet dat mijn therapeut dit even zo 1,2,3 gaat fixen, daar ben ik mij bewust van.
Ik denk dat het er ook mee te maken heeft dat deze periode veel zwaarder weegt dan alle andere 'dipjes.

Gelukkig is mijn vrouw nu redelijk stabiel maar truth to be told zou ik geen vierde affaire meer kunnen verkroppen gezien hoe ik er nu al aan toe ben.

Ik probeer nu wel de rust te nemen waar het kan. Gelukkig krijg ik daar nu een beetje de ruimte voor door mijn gedeeltelijke ziekmelding en hoop dan ook dat ik stilaan mijn accu weer kan bijladen.

quote:

Op woensdag 5 augustus 2020 16:29 schreef Sneakie het volgende:
Na een tijdje rondkijken ook maar besloten om een post de maken.

Sinds de diagnose (ASS/ADHD) van mijn zoontje is bij mijzelf ook het balletje gaan rollen. Hierdoor heb ik op 32 jarige leeftijd (nu bijna 35) de diagnose ASS gekregen. Uiteraard heb ik altijd 'gemerkt' dat ik buiten de boot viel en 'anders' was. Altijd heb ik mijzelf goed kunnen redden (zelfstandigheid, hoog opgeleid, redelijk sociaal leven) tot nu.

Ik werk nu bijna 4 jaar fulltime als software engineer en ben 5 jaar geleden vader geworden van een tweeling. Het afgelopen jaar is er ontzettend veel gebeurd. Mijn vrouw met bipolaire stoornis maakte een behoorlijke manische episode door (waardoor ze voor de derde keer in onze relatie een affaire had) , kort daarna mijn zoontje 2 weken in het ziekenhuis met een heftige longontsteking rond de kerst, 2 maanden later een verhuizing..

Dit terwijl het op het werk ook behoorlijk aanpoten is en zaken gigantisch ad-hoc en ongestructureerd gepland worden. Uiteindelijk heeft deze opeenstapeling ervoor gezorgd dat ik helemaal op ben en voor een gedeelte thuis zit.

En ik kan je vertellen dat dat zwaar weegt. Zeker omdat ik altijd sterk ben gebleven en mij altijd wel door tegenslagen heen heb kunnen slaan. Momenteel kan ik erg weinig verdragen en heb ik bij het minste geringste het gevoel dat ik op ontploffen sta (vooral hard geluid, drukke kinderen, onverwachte gebeurtenissen). Gelukkig heb ik wel sinds kort weer een therapeut maar het voelt nog niet alsof het beter gaat .

Ik weet niet of er mensen zijn met een soortgelijke ervaring maar graag wilde ik mijn verhaal delen en wellicht zijn er mensen die tips hebben?

De combinatie bipolair met autisme lijkt me niet echt ideaal. Sowieso is een aandoening geen excuus voor slecht gedrag. Ik zou bij jezelf te raden gaan wat jij bereid bent te accepteren voor jezelf.