R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik heb even een tijdelijk account aangemaakt vanwege herkenbaarheid.
Situatie is als volgt:
Ik ben al jaren samen met mijn vriend en sinds kort wonen we samen. Hij heeft al 2 kinderen uit een vorige relatie van 12 en 9 jaar. De kinderen wonen bij hem en hebben een beperkte omgangsregeling met de moeder. Ik heb een goede band met de kinderen, geef ze aandacht en liefde en sta klaar voor ze.
Andersom merk ik ook dat zij mijn aanwezigheid waarderen en het leuk vinden dat ik met hun papa ben.
Nu ben ik zwanger van mijn eerste kind en ik merk dat mijn gevoelens beginnen te veranderen. Ondanks dat ik de kinderen niets laat merken, vind ik hun aanwezigheid minder comfortabel/fijn dan eerst. Ik merk dat ik meer behoefte heb aan rust.
Binnenkort ga ik met verlof en heb dan eigenlijk geen zin om de kinderen op te vangen na school, terwijl mijn partner daar een beetje van uitgaat en beledigd is als ik aangeef dat ik ze niet volledig wil opvangen. Op dit moment vang ik ze 1x op, mijn partner 1x, 1x samen en ze gaan 2x naar de bso.
Ook de kinderen verheugen zich op die periode en willen dan graag naar huis in plaats van naar de bso.
Ik ben dan misschien een beetje egoïstisch, maar ik vind juist dat ik in die periode recht heb op rust. Mijn partner vindt dat ik genoeg kan rusten tot 15 uur en daarna de kinderen best kan opvangen.
Ook vind ik het vervelend als de kinderen aan de spullen zitten die we kopen voor de baby. Laatst ging het jongste kind in het wipstoeltje zitten. Ik hield me rustig en heb kalm uitgelegd waarom hij dat niet moet doen, maar van binnen was ik razend.
En ben ik bang dat het jongste kind jaloers gaat worden op de baby. Hij vraagt veel aandacht (soms ook op negatieve manier) en gedraagt zich graag jonger dan dat hij is. Als de baby er is, wil ik de baby geen tekort doen en veel liefde en aandacht kunnen geven.
Ik wil de bestaande kinderen ook aandacht en liefde blijven geven, maar ik twijfel of ik dat goed kan combineren en echt 'eerlijk' kan zijn. Ik voel al zoveel liefde voor de baby, ben bang dat ik onbewust 'oneerlijk' ga zijn.
Mijn vragen zijn dus:
- Is het egoïstisch als ik aangeef de kinderen niet (volledig) te willen opvangen tijdens mijn verlof?
- Hoe kan ik ervoor zorgen dat er geen jaloezie gaat spelen?
- Zijn er mensen die zich in een soortgelijke situatie bevinden en hoe gaan jullie ermee om?
[ Bericht 0% gewijzigd door Cameeltjes op 05-02-2019 19:06:27 ]
Situatie is als volgt:
Ik ben al jaren samen met mijn vriend en sinds kort wonen we samen. Hij heeft al 2 kinderen uit een vorige relatie van 12 en 9 jaar. De kinderen wonen bij hem en hebben een beperkte omgangsregeling met de moeder. Ik heb een goede band met de kinderen, geef ze aandacht en liefde en sta klaar voor ze.
Andersom merk ik ook dat zij mijn aanwezigheid waarderen en het leuk vinden dat ik met hun papa ben.
Nu ben ik zwanger van mijn eerste kind en ik merk dat mijn gevoelens beginnen te veranderen. Ondanks dat ik de kinderen niets laat merken, vind ik hun aanwezigheid minder comfortabel/fijn dan eerst. Ik merk dat ik meer behoefte heb aan rust.
Binnenkort ga ik met verlof en heb dan eigenlijk geen zin om de kinderen op te vangen na school, terwijl mijn partner daar een beetje van uitgaat en beledigd is als ik aangeef dat ik ze niet volledig wil opvangen. Op dit moment vang ik ze 1x op, mijn partner 1x, 1x samen en ze gaan 2x naar de bso.
Ook de kinderen verheugen zich op die periode en willen dan graag naar huis in plaats van naar de bso.
Ik ben dan misschien een beetje egoïstisch, maar ik vind juist dat ik in die periode recht heb op rust. Mijn partner vindt dat ik genoeg kan rusten tot 15 uur en daarna de kinderen best kan opvangen.
Ook vind ik het vervelend als de kinderen aan de spullen zitten die we kopen voor de baby. Laatst ging het jongste kind in het wipstoeltje zitten. Ik hield me rustig en heb kalm uitgelegd waarom hij dat niet moet doen, maar van binnen was ik razend.
En ben ik bang dat het jongste kind jaloers gaat worden op de baby. Hij vraagt veel aandacht (soms ook op negatieve manier) en gedraagt zich graag jonger dan dat hij is. Als de baby er is, wil ik de baby geen tekort doen en veel liefde en aandacht kunnen geven.
Ik wil de bestaande kinderen ook aandacht en liefde blijven geven, maar ik twijfel of ik dat goed kan combineren en echt 'eerlijk' kan zijn. Ik voel al zoveel liefde voor de baby, ben bang dat ik onbewust 'oneerlijk' ga zijn.
Mijn vragen zijn dus:
- Is het egoïstisch als ik aangeef de kinderen niet (volledig) te willen opvangen tijdens mijn verlof?
- Hoe kan ik ervoor zorgen dat er geen jaloezie gaat spelen?
- Zijn er mensen die zich in een soortgelijke situatie bevinden en hoe gaan jullie ermee om?
[ Bericht 0% gewijzigd door Cameeltjes op 05-02-2019 19:06:27 ]
Wat mij een beetje opvalt is dat het nu opeens allemaal om jou en de baby draait... de rest hoort er opeens niet meer zo bij.
Toch raar ?
Je hebt zelf er voor gekozen en relatie met de man aan te gaan en je wist dat je zijn kinderen erbij kreeg.
Ik ben het met hem eens dat je tot 15.00 genoeg kan rusten en best die paar uur met de kids kan door brengen.
Ook die verdienen hun aandacht, dit is ook gelijk het antwoord voor hoe voorkom ik jaloezie ?
Verdeel je aandacht eerlijk.
Het draait niet alleen om jou en de baby.
Toch raar ?
Je hebt zelf er voor gekozen en relatie met de man aan te gaan en je wist dat je zijn kinderen erbij kreeg.
Ik ben het met hem eens dat je tot 15.00 genoeg kan rusten en best die paar uur met de kids kan door brengen.
Ook die verdienen hun aandacht, dit is ook gelijk het antwoord voor hoe voorkom ik jaloezie ?
Verdeel je aandacht eerlijk.
Het draait niet alleen om jou en de baby.
Ojee...
Op zich misschien nog wel normale gevoelens maar werk hier aub aan en spreek het zeker nooit uit tegen die kinderen. Niets zo erg dan je eigen moeder al zo weinig zien en dan ook nog aan de kant geschoven worden door de persoon die een tweede moeder voor je is.
Op zich misschien nog wel normale gevoelens maar werk hier aub aan en spreek het zeker nooit uit tegen die kinderen. Niets zo erg dan je eigen moeder al zo weinig zien en dan ook nog aan de kant geschoven worden door de persoon die een tweede moeder voor je is.
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Ik vind het niet egoïstisch als je aangeeft dat je de kinderen niet volledig wil opvangen tijdens je verlof. Het is ook niet zo dat een moeder die haar tweede of derde kind verwacht de BSO afzegt en volledige zorg op zich neemt. Je heb inderdaad een stukje rust nodig tegen het einde van de zwangerschap.
Je kunt niet voorkomen dat er jaloezie optreedt. Dat is ten eerste heel er menselijk, en ten tweede zijn deze mensjes nog jong. Het is nogal wat, een nieuwe baby in huis. Dat is een grote overgang. En dan ook nog een baby van papa en zijn nieuwe liefde. Dat kan best lastig zijn. Geef ze die ruimte ook om het moeilijk te vinden, boos, jaloers en verdrietig te zijn, naast enthousiast over dat kleine hummeltje. Betrek ze wanneer ze dat willen bij de zorg en ga niet overbeschermend met de nieuwe baby om.
Je kunt niet voorkomen dat er jaloezie optreedt. Dat is ten eerste heel er menselijk, en ten tweede zijn deze mensjes nog jong. Het is nogal wat, een nieuwe baby in huis. Dat is een grote overgang. En dan ook nog een baby van papa en zijn nieuwe liefde. Dat kan best lastig zijn. Geef ze die ruimte ook om het moeilijk te vinden, boos, jaloers en verdrietig te zijn, naast enthousiast over dat kleine hummeltje. Betrek ze wanneer ze dat willen bij de zorg en ga niet overbeschermend met de nieuwe baby om.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
En ga aan de slag met je eigen gevoelens tov deze kinderen. Het kan best dat je deels ook last hebt van je hormonen, en dat kan na de bevalling wel minder worden, maar kan ook best nog een tijdje duren. Zet in op een fijn gezin met z'n allen, en werk daar aan. Die andere kinderen gaan ook niet meer weg en horen bij je partner en bij de baby die komt. Het zijn halfbroertjes of -zusjes.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Beetje onhandig van pa dat de kinderen er nu naar uitkijken. En dat hij niet begrijpt dat je geen verlof hebt om lekker thuis vakantie te vieren. Is 12 jaar voor de BSO trouwens niet een beetje oud? Dat is al bijna middelbare school leeftijd.
Ik denk dat het heel belangrijk is om met je partner te blijven communiceren over jouw gevoelens. Dus bijvoorbeeld ook dat je nu een soort territorium drang voelt. Ik denk dat het belangrijk is dat je partner voldoende 1 op 1 dingen met de kinderen blijft ondernemen of dat gaat doen. Dan voelen ze zich minder gauw achtergesteld.
Ik denk dat het heel belangrijk is om met je partner te blijven communiceren over jouw gevoelens. Dus bijvoorbeeld ook dat je nu een soort territorium drang voelt. Ik denk dat het belangrijk is dat je partner voldoende 1 op 1 dingen met de kinderen blijft ondernemen of dat gaat doen. Dan voelen ze zich minder gauw achtergesteld.
Laat zijn kinderen vooral merken dat zij ook belangrijk zijn. En al groot. En jou straks kunnen helpen. Betrek ze erbij ....
Zij krijgen een broertje/zusje ....
Zij krijgen een broertje/zusje ....
Je wordt toch niet zo'n Mother from Hell he? Daar zijn er al genoeg van op deze wereld.quote:Laatst ging het jongste kind in het wipstoeltje zitten. Ik hield me rustig en heb kalm uitgelegd waarom hij dat niet moet doen, maar van binnen was ik razend.
Een kind van 9 in een wipstoeltje? Daar zou ik ook pissig van wordenquote:Op dinsdag 5 februari 2019 19:51 schreef Strani het volgende:
[..]
Je wordt toch niet zo'n Mother from Hell he? Daar zijn er al genoeg van op deze wereld.
Enigszins gefrustreerd kan ik begrijpen, maar razend lijkt me niet zo gezond. Maar goed, iemand hierboven noemde de hormonen al. Hopelijk is dat het.quote:Op dinsdag 5 februari 2019 19:52 schreef maily het volgende:
[..]
Een kind van 9 in een wipstoeltje? Daar zou ik ook pissig van worden
Vraag voor TS: Zien de twee kinderen jou als een soort tweede moeder, of is het voor hen altijd duidelijk geweest dat het vooral hun vader is die jullie bindt?
Dit.quote:
Laat zijn kinderen vooral merken dat zij ook belangrijk zijn. En al groot. En jou straks kunnen helpen. Betrek ze erbij ....
Zij krijgen een broertje/zusje ....
En volledig opvangen ipv BSO is wellicht wat veel, maar geheel lekker alleen thuis zwanger zitten zijn, tsja, was het maar zo’n feest het leven, dat niets hoeft.
Jij bent mede verantwoordelijk voor de stiefkinderen.
Daarnaast; pas jij maar op dat je geen twee rangen kinderen hebt straks. Je eigen oogappel en die twee lastpakken van dat andere wijf.
Whatever...
Nou dit helemaalquote:
[..]
Daarnaast; pas jij maar op dat je geen twee rangen kinderen hebt straks. Je eigen oogappel en die twee lastpakken van dat andere wijf.
Bedankt voor jullie tips en advies.
Het is fijn om de meningen te lezen.
En een mother from hell zal ik niet worden
Dit gaat misschien arrogant klinken, maar is zeker niet zo bedoeld. De kinderen hebben best 'geluk' met zo'n stiefmoeder als ik. Ik benader ze namelijk altijd positief en vriendelijk. Ik ben iemand met een geweten en besef al te goed dat de kinderen ook niet hebben kunnen kiezen in welk gezin zij geboren werden. Zij hadden waarschijnlijk ook een liefdevolle en zorgzame moeder willen hebben. En dat hun mama en papa bij elkaar zouden zijn. Ik zal mij dus ook nooit gemeen kunnen gedragen tegenover deze kinderen.
Waar ik wel bang voor ben, is dat mijn kindje prioriteit gaat worden. Ik vind nu namelijk (misschien inderdaad door de hormonen) dat mijn (eerste) kindje al mijn aandacht en liefde verdient, zoals dat ook het geval zou zijn als ik voor een man had gekozen die geen kinderen zou hebben.
Aan de andere kant zou dat juist voor jaloezie zorgen in het gezin en dat moet ik zien te voorkomen.
Overigens ben ik inderdaad een soort tweede moeder voor de kinderen. Het is niet alleen hun vader die ons bindt.
Het is fijn om de meningen te lezen.
En een mother from hell zal ik niet worden
Dit gaat misschien arrogant klinken, maar is zeker niet zo bedoeld. De kinderen hebben best 'geluk' met zo'n stiefmoeder als ik. Ik benader ze namelijk altijd positief en vriendelijk. Ik ben iemand met een geweten en besef al te goed dat de kinderen ook niet hebben kunnen kiezen in welk gezin zij geboren werden. Zij hadden waarschijnlijk ook een liefdevolle en zorgzame moeder willen hebben. En dat hun mama en papa bij elkaar zouden zijn. Ik zal mij dus ook nooit gemeen kunnen gedragen tegenover deze kinderen.
Waar ik wel bang voor ben, is dat mijn kindje prioriteit gaat worden. Ik vind nu namelijk (misschien inderdaad door de hormonen) dat mijn (eerste) kindje al mijn aandacht en liefde verdient, zoals dat ook het geval zou zijn als ik voor een man had gekozen die geen kinderen zou hebben.
Aan de andere kant zou dat juist voor jaloezie zorgen in het gezin en dat moet ik zien te voorkomen.
Overigens ben ik inderdaad een soort tweede moeder voor de kinderen. Het is niet alleen hun vader die ons bindt.
Waarom dit niet voortzetten?quote:
Op dit moment vang ik ze 1x op, mijn partner 1x, 1x samen en ze gaan 2x naar de bso.
Hoe denk je dat vrouwen dat vroeger deden? Ik snap het argument van je partner wel. Bovendien ben je er ook weer niet zo veel mee bezig met die leeftijden. Als je dit al druk vindt zet je maar schrap voor als je straks een baby hebt.quote:
Ik ben dan misschien een beetje egoïstisch, maar ik vind juist dat ik in die periode recht heb op rust. Mijn partner vindt dat ik genoeg kan rusten tot 15 uur en daarna de kinderen best kan opvangen.
Hallo moeder-instrinct. Kijk alleen uit dat je horrormonen je geen wicked stepmother van je maken.quote:
Ook vind ik het vervelend als de kinderen aan de spullen zitten die we kopen voor de baby. Laatst ging het jongste kind in het wipstoeltje zitten. Ik hield me rustig en heb kalm uitgelegd waarom hij dat niet moet doen, maar van binnen was ik razend.
I 'm not sure about an inner child, but I do have an inner idiot who surfaces every now and then.
Dan had je wellicht beter verder kunnen kijken voor een kindloze vent.quote:
Ik vind nu namelijk (misschien inderdaad door de hormonen) dat mijn (eerste) kindje al mijn aandacht en liefde verdient, zoals dat ook het geval zou zijn als ik voor een man had gekozen die geen kinderen zou hebben.
Komt er hierna nog een baby of valt dat niet te rijmen met de aandacht die je huidige baby verdient volgens jou?
Mwah het leest voor mij niet echt zo.quote:
Overigens ben ik inderdaad een soort tweede moeder voor de kinderen. Het is niet alleen hun vader die ons bindt.
I 'm not sure about an inner child, but I do have an inner idiot who surfaces every now and then.
quote:
Bedankt voor jullie tips en advies.
Het is fijn om de meningen te lezen.
En een mother from hell zal ik niet worden
Dit gaat misschien arrogant klinken, maar is zeker niet zo bedoeld. De kinderen hebben best 'geluk' met zo'n stiefmoeder als ik. Ik benader ze namelijk altijd positief en vriendelijk. Ik ben iemand met een geweten en besef al te goed dat de kinderen ook niet hebben kunnen kiezen in welk gezin zij geboren werden. Zij hadden waarschijnlijk ook een liefdevolle en zorgzame moeder willen hebben. En dat hun mama en papa bij elkaar zouden zijn. Ik zal mij dus ook nooit gemeen kunnen gedragen tegenover deze kinderen.
Nee de kinderen hebben pech dat hun eigen moeder niet in staat is er volledig voor ze te zijn. Als pa alleen was gebleven en zich niet zo nodig had hoeven voortplanten met een nieuwe vrouw was dat ook prima voor ze geweest.
In dat geval moet je echt oog proberen te houden voor wat jij voor die kinderen betekent. Als tweede moeder zou jij met hen net zo beschermend moeten willen zijn. Je hebt bewust voor ze gekozen. Het is een beetje gelijk aan iemand die een kind adopteert, en dan alsnog een biologisch kind krijgt. Het geadopteerde kind blijft net zo goed hun kind, en dat moet in een geval als het jouwe ook zo zijn.quote:
Bedankt voor jullie tips en advies.
Het is fijn om de meningen te lezen.
En een mother from hell zal ik niet worden
Dit gaat misschien arrogant klinken, maar is zeker niet zo bedoeld. De kinderen hebben best 'geluk' met zo'n stiefmoeder als ik. Ik benader ze namelijk altijd positief en vriendelijk. Ik ben iemand met een geweten en besef al te goed dat de kinderen ook niet hebben kunnen kiezen in welk gezin zij geboren werden. Zij hadden waarschijnlijk ook een liefdevolle en zorgzame moeder willen hebben. En dat hun mama en papa bij elkaar zouden zijn. Ik zal mij dus ook nooit gemeen kunnen gedragen tegenover deze kinderen.
Waar ik wel bang voor ben, is dat mijn kindje prioriteit gaat worden. Ik vind nu namelijk (misschien inderdaad door de hormonen) dat mijn (eerste) kindje al mijn aandacht en liefde verdient, zoals dat ook het geval zou zijn als ik voor een man had gekozen die geen kinderen zou hebben.
Aan de andere kant zou dat juist voor jaloezie zorgen in het gezin en dat moet ik zien te voorkomen.
Overigens ben ik inderdaad een soort tweede moeder voor de kinderen. Het is niet alleen hun vader die ons bindt.
Natuurlijk, gevoelens kan je niet dwingen en het is goed dat je je in elk geval bewust bent van het feit dat iets niet goed zit. Dus ik zou proberen te zoeken naar manieren om de twee kinderen weer in een ander daglicht te zetten. Neem volledige verantwoordelijkheid voor hun aanwezigheid in jouw leven. Zie ze niet meer als een externe factor maar als twee mensen die een belangrijk deel uitmaken van wie jij bent.
En bovendien: stel dat die 2 kinderen je 'echte' kinderen waren, zou je dan ook zo reageren zoals je nu doet? Wat zou het verschil maken denk je?quote:
Wat mij een beetje opvalt is dat het nu opeens allemaal om jou en de baby draait... de rest hoort er opeens niet meer zo bij.
Toch raar ?
Je hebt zelf er voor gekozen en relatie met de man aan te gaan en je wist dat je zijn kinderen erbij kreeg.
Ik ben het met hem eens dat je tot 15.00 genoeg kan rusten en best die paar uur met de kids kan door brengen.
Ook die verdienen hun aandacht, dit is ook gelijk het antwoord voor hoe voorkom ik jaloezie ?
Verdeel je aandacht eerlijk.
Het draait niet alleen om jou en de baby.
Jaloezie is iets waar je altijd rekening mee moet houden maar belangrijk is dat je de kinderen betrekt met het verzorgen van de baby zodat ze inzien dat het noodzakelijk is om voorzichtig te doen met nieuwe baby.
Ze hebben inderdaad helaas pech met hun moeder. Ik heb geluk tussen aanhalingstekens gezet, omdat ze in deze pechsituatie iets minder pech hebben. Ik had ook een bitch kunnen zijn en had deze kinderen niets kunnen gunnen.quote:Op dinsdag 5 februari 2019 20:48 schreef Chia het volgende:
[..]
Nee de kinderen hebben pech dat hun eigen moeder niet in staat is er volledig voor ze te zijn. Als pa alleen was gebleven en zich niet zo nodig had hoeven voortplanten met een nieuwe vrouw was dat ook prima voor ze geweest.
Ik typ hier wat ik op dit moment van binnen voel, maar dat is niet hoe ik mij opstel tegenover de kinderen.
Overigens zouden ze het niet beter hebben als papa single was gebleven. Hij had dan meer moeten werken, meer huishoudelijke taken gehad en minder energie en tijd voor de kinderen. Toen ik hem leerde kennen werkte hij fulltime en was in de avonden en weekenden bezig met huishouden. Kinderen gingen toen alle schooldagen naar bso.
Nu werkt hij minder uren, kinderen krijgen aandacht van zowel hem als mij. Zijn vaker thuis en hebben het rustiger en stabieler. Dus ja, ze hebben wel een beetje 'geluk'.
Ff serieus.quote:
[..]
Ze hebben inderdaad helaas pech met hun moeder. Ik heb geluk tussen aanhalingstekens gezet, omdat ze in deze pechsituatie iets minder pech hebben. Ik had ook een bitch kunnen zijn en had deze kinderen niets kunnen gunnen.
Ik typ hier wat ik op dit moment van binnen voel, maar dat is niet hoe ik mij opstel tegenover de kinderen.
Overigens zouden ze het niet beter hebben als papa single was gebleven. Hij had dan meer moeten werken, meer huishoudelijke taken gehad en minder energie en tijd voor de kinderen. Toen ik hem leerde kennen werkte hij fulltime en was in de avonden en weekenden bezig met huishouden. Kinderen gingen toen alle schooldagen naar bso.
Nu werkt hij minder uren, kinderen krijgen aandacht van zowel hem als mij. Zijn vaker thuis en hebben het rustiger en stabieler. Dus ja, ze hebben wel een beetje 'geluk'.
Ja die kinderen moeten op hun knietjes dankbaar zijn dat jij er voor ze wil zijn. Sorry laten we nu alle poespas en moraalridderij achterwege laten, die kinderen zullen nooit eigen worden, ze beginnen nu al op je zenuwen te werken. Wat denk je dat er straks gaat gebeuren als de baby er is en wees nou eens smerig eerlijk. Echt dat vertellen hoe geweldig je voor ze bent is net een reclame spotje, zeg nou eens eerlijk hoe jij je voelt tegenover hen.
Op 