Kletstopic voor users die geen kinderen willen #3

quote:

Op maandag 24 september 2018 11:04 schreef Lienekien het volgende:

[..]

Daar hadden andere users ook al op gereageerd en toen bleek al dat Duderinnetje dat niet zo heel serieus meent.

Wellicht.Alleen blijkt uit haar reactie dat zij kennelijk denkt dat mensen haar mening niet gunnen terwijl het niet om haar mening gaat maar om hoe ze die brengt alsof het geen egoïstische beslissing is. Fijn dat ze het niet zo serieus bedoelt, alleen jammer dat zij daarop aangesproken worden ervaart als “haar mening niet gunnen”.

quote:

Op maandag 24 september 2018 10:45 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Dat gebeurde en gebeurt ook regelmatig, maar nee, ik bedoel het ook in het algemeen.

Een van de klachten is het onbegrip dat jullie en deel valt, dat veel van jullie dan ook weer ten toon spreiden over de andere keuze. Is het niet juist heel belangrijk dat iedereen de keuze van een ander accepteert en respecteert?

quote:

Op maandag 24 september 2018 11:09 schreef miss_sly het volgende:

Waarom is het voor gewenst kindvrije mensen vervelend om verantwoording te moeten afleggen, maar is het wel oké voor hen om hun vraagtekens te zetten bij de keus van een ander?

Dat valt toch wel mee? Hoe vaak maak je dat nou mee, en zeker in het dagelijks leven? Het krijgen van kinderen is gewoon de norm en wordt door velen als vanzelfsprekend gezien. Ik kan me niet voorstellen dat jij vaak het gevoel hebt verantwoording te moeten afleggen over het hebben van een kind. En dat mensen je niet geloven of serieus nemen wanneer je zegt dat je heel blij bent met je kind.

Dat er tegen je gezegd werd: "Oh, je wil nu wel heel graag een kind maar dat gaat wel over hoor". Of: "Ja, als je straks een klein miss_sly'tje hebt rondhuppelen dan heb je de grootste spijt!".

quote:

Op maandag 24 september 2018 11:12 schreef Kapitein_Scheurbuik het volgende:

[..]

Wellicht.Alleen blijkt uit haar reactie dat zij kennelijk denkt dat mensen haar mening niet gunnen terwijl het niet om haar mening gaat maar om hoe ze die brengt alsof het geen egoïstische beslissing is. Fijn dat ze het niet zo serieus bedoelt, alleen jammer dat zij daarop aangesproken worden ervaart als “haar mening niet gunnen”.

Dude heeft een gebruiksaanwijzing. Ze is bijv. dol op een beetje prikken en porren.

Sorry Dude, ik houd al op.

quote:

Op maandag 24 september 2018 11:09 schreef miss_sly het volgende:

[..]

De meeste mensen die ervoor kiezen geen kinderen te krijgen, doen dat omdat ze geen kinderen willen. Prima reden, wat mij betreft.

Ik heb wel een kind omdat ik graag een kind wilde. Dat heeft verder geen hoogdravende redenen. Net zo prima, wat mij betreft

Waarom is het voor gewenst kindvrije mensen vervelend om verantwoording te moeten afleggen, maar is het wel oké voor hen om hun vraagtekens te zetten bij de keus van een ander?

Omdat de keus van de ander, onbegrijpelijk kan zijn voor de één.
Zo gaat dat toch bij meningsverschillen?

Ik snap niet goed waarom ik verantwoording moet afleggen voor iets waarmee ik geen kwaad doe. In prakizeer wel over dat wat in mijn ogen wel kwaad doet.

De overbevolking gaat mij aan het hart, omdat ik het zo zonde vind van de wereld en de mensen en dieren die daarop leven. Dus ja, ik voel onbegrip voor de mensen die met dat gegeven lichthartig omspringen. Dat is op zich toch niet zo gek, vanuit mijn visie gedacht? Want ja, dat is het nu eenmaal wel: mijn visie/gedachten. En ík vind het stom dat ik me moet verantwoorden over een keus die niemand kwaad doet.

Zo werkt dat nu eenmaal met meningsverschillen, je denkt vanuit je eigen hoek toch? En je kan niet iedereen almaar begrijpen.

Mijn jongste neef maakte laatst bekend dat zij een kindje verwachtten. Aan de hele tafel (familiediner) draaiden alle hoofden naar mij: "dan ben jij aan de beurt!"

Ik heb een relatie ja, al vier jaar, maar ik woon niet samen, ben niet getrouwd, en heb geen kinderwens. Hoe kom je er ook op om dan eerst mij in de rij te zetten, voor je het stel in verwachting überhaupt feliciteert?

Ik dacht dat het vroeger vermoeiend was, maar nu ik eind twintig ben word ik ermee doodgegooid. Ook veel mensen die 't tegen mijn moeder over kleinkinderen hebben, met een schuin oog naar mij. Ik blijf maar bij de "Ja, kleinkinderen lijken me geweldig. Jammer dat daar dan toch eigen kinderen voor nodig zijn, en dat lijkt me niks."

quote:

Op maandag 24 september 2018 11:12 schreef Kapitein_Scheurbuik het volgende:

[..]

Wellicht.Alleen blijkt uit haar reactie dat zij kennelijk denkt dat mensen haar mening niet gunnen terwijl het niet om haar mening gaat maar om hoe ze die brengt alsof het geen egoïstische beslissing is. Fijn dat ze het niet zo serieus bedoelt, alleen jammer dat zij daarop aangesproken worden ervaart als “haar mening niet gunnen”.

Huh? Ik begrijp oprecht niet wat je bedoelt.
Nee het lijkt me inderdaad geen egoïstische beslissing. Terwijl ik dat gedachtenexperiment graag wil aangaan hoor!

quote:

Op maandag 24 september 2018 11:14 schreef Lienekien het volgende:

[..]

Dude heeft een gebruiksaanwijzing. Ze is bijv. dol op een beetje prikken en porren.

Sorry Dude, ik houd al op.

Ik ook.

Leek me aardig om hier gewoon eens serieus inhoudelijk over te praten, maar als een gedachtenwisseling al 'typisch prikken en porren' is, kan ik beter wat anders gaan doen.

Wel leuk om hier weer eens over na te denken, interessante materie. Dank daarvoor allen.

quote:

Op maandag 24 september 2018 11:12 schreef Isdatzo het volgende:

[..]

[..]

Dat valt toch wel mee? Hoe vaak maak je dat nou mee, en zeker in het dagelijks leven? Het krijgen van kinderen is gewoon de norm en wordt door velen als vanzelfsprekend gezien. Ik kan me niet voorstellen dat jij vaak het gevoel hebt verantwoording te moeten afleggen over het hebben van een kind. En dat mensen je niet geloven of serieus nemen wanneer je zegt dat je heel blij bent met je kind.

Dat er tegen je gezegd werd: "Oh, je wil nu wel heel graag een kind maar dat gaat wel over hoor". Of: "Ja, als je straks een klein miss_sly'tje hebt rondhuppelen dan heb je de grootste spijt!".

Of dat je verkondigt zwanger te zijn en mensen reageren met: 'Jezus waarom dat?'

quote:

Op maandag 24 september 2018 09:39 schreef Samzz het volgende:
Ik herken dat niet. Ik zou blij zijn wanneer ik onvruchtbaar zou blijken. Zou me zoveel gedoe schelen .

En over dat steriliseren, ik moet donderdag naar de dokter (heb nu een vrouwelijke arts), dus ik ga weer een balletje opgooien.

quote:

Op maandag 24 september 2018 11:00 schreef Duderinnetje het volgende:

[..]

Nee dat herken ik ook niet.

Het zou me geen moer uitmaken. Nou ja, los van dat je graag wilt dat je een gezond lijf hebt natuurlijk. Maar als er verder geen randverschijnselen aan de hand zouden zijn, zou ik het prima vinden.

Mijn blinde darm is ook van harte welkom, maar mag ook best vertrekken. Nodig heb ik hem niet.

Hmmm. Misschien komt het omdat jullie al (langere tijd?) helemaal zeker weten dát jullie geen kinderen willen. Ik twijfel nog. Momenteel neig ik wel erg sterk naar het niet willen van kinderen, maar ik durf dit nog niet met volle 100% overtuiging te zeggen. Dus het feit dat ik geen 'keuze' meer zou hebben, zou ik wel klote vinden. Omdat ik deze zelf wil maken i.p.v. dat de natuur mij een keuze oplegt, .

quote:

Op maandag 24 september 2018 11:46 schreef ChipsZak. het volgende:

[..]


[..]

Hmmm. Misschien komt het omdat jullie al (langere tijd?) helemaal zeker weten dát jullie geen kinderen willen. Ik twijfel nog. Momenteel neig ik wel erg sterk naar het niet willen van kinderen, maar ik durf dit nog niet met volle 100% overtuiging te zeggen. Dus het feit dat ik geen 'keuze' meer zou hebben, zou ik wel klote vinden. Omdat ik deze zelf wil maken i.p.v. dat de natuur mij een keuze oplegt, .

Kan ik heel goed begrijpen .

Ik weet idd al heel lang (al mijn hele leven), dat ik geen kinderen wil. Dat helpt idd wel.

quote:

Op maandag 24 september 2018 11:55 schreef Samzz het volgende:

[..]

Kan ik heel goed begrijpen .

Ik weet idd al heel lang (al mijn hele leven), dat ik geen kinderen wil. Dat helpt idd wel.

Oh, dat is wel fijn dan inderdaad. Ik vind het soms best moeilijk hoor. Dan grijpt het me echt bij de keel: oh kut, je moet nu toch echt eens een keuze maken want straks ben je te oud! _{Ik ben 27, ! Mijn moeder was 37 toen ze mij kreeg.}

Ik ben soms bang dat ik spijt krijg als ik ze niet krijg, maar nog meer dat ik spijt krijg als ik ze wel heb. Dat lijkt me toch wel het allerergst. Ik ben ook helemaal niet zo goed moet kinderen en ik ervaar ze ook echt als een blok aan m'n been. Wat user Gary_Oak in een eerder deel zei: soms hoor je mensen praten over het ervaren van een soort tweede jeugd. Dat lijkt me dan wel weer een leuke kant en die zou ik misschien ook wel missen. Maar om daar nou zwanger voor te worden, ...

Sowieso voel ik me nog erg onrustig - ik ben ook aan het sparen om langere tijd weg te gaan (reis). Wie weet hoe ik erin sta als ik wat gekalmeerd ben en wat meer heb gedaan wat ik wil doen. Maar zoals het er nu naar staat blijf ik neigen naar 'geen kinderen'.

Ik zou willen dat ik onvruchtbaar was, scheelt een boel gedoe. M'n ex (uit elkaar gegaan vanwege verschil in kinderwens) ging slecht op de hormonen uit de pil en had uiteindelijk best veel last van het koperspiraaltje.

Nu spreek ik regelmatig af met een leuk meisje en dan altijd dat gedoe met condooms en zo. Verschrikkelijk.

Dat je zo je best moet doen om géén kindjes te maken geeft eigenlijk wel goed aan hoe 'natuurlijk' het is om ze wel te hebben.

Ik kan wel jaloers zijn op mensen die het gewoon weten. Van die geboren moeders/vaders of vrouwen/mannen die direct al weten nooit kinderen te willen.

edit: even mijn generalisering eruit gehaald, . Het draait niet alleen om vrouwen.

quote:

Op maandag 24 september 2018 12:00 schreef ChipsZak. het volgende:

Ik ben soms bang dat ik spijt krijg als ik ze niet krijg, maar nog meer dat ik spijt krijg als ik ze wel heb. Dat lijkt me toch wel het allerergst.

Ongeacht wat je kiest, je weet nooit hoe het 'andere' is. Dat vind ik zo lastig.

Je kan het niet allebei even proberen en kijken hoe het bevalt.

quote:

Op maandag 24 september 2018 12:02 schreef Isdatzo het volgende:

[..]

Ongeacht wat je kiest, je weet nooit hoe het 'andere' is. Dat vind ik zo lastig.

Je kan het niet allebei even proberen en kijken hoe het bevalt.

Precies dit dus. Dat vind ik ook zo ontzettend lastig.

quote:

Op maandag 24 september 2018 09:09 schreef ChipsZak. het volgende:

[..]

Bizar vind ik dit eigenlijk. Volgens mij spelen er twee dingen bij artsen: vrouw = moeder én een soort zichzelf indekken in het geval dat iemand wel van mening verandert en rancuneus wordt.

Dat laatste is toch makkelijk op te vangen met een soort risicoformulier? Of denk ik nou te makkelijk?

Ik denk niet dat het zo een gedachtengang is eerlijk gezegd. Ten eerste ook omdat men als arts gebonden is aan bepaalde richtlijnen die vanuit meerdere invalshoeken opgezet worden.

Het is nu eenmaal een feit dat er best een kentering plaats kan vinden in bepaalde jaren en dat men daarom niet extra risico wil nemen door (te) vroeg in te grijpen en dan later weer extra risico te lopen om het dan weer terug proberen te draaien. Op latere leeftijd alsnog kinderen willen kan sowieso al wat moeilijker zijn, laat staan dat je eerst nog op de wachtlijst moet en dan nog moet kijken of en zo ja hoe de boel weer opnieuw opstart voor je aan de slag kan zeg maar.

De persoonlijke beoordeling wordt dan ook denk ik niet gedaan vanuit het idee dat iedere vrouw moeder is of zou moeten zijn. Het is gewoon moeilijk meetbaar wie nog wel van gedachten gaat veranderen en wie niet. Daar komt bij dat je in het algemeen liever zo min mogelijk in wil grijpen in een gezond lijf dat min of meer gewoon normaal functioneert, iets wat ook zeg maar min of meer een algemene richtlijn is voor iedereen en niet alleen mbt tot potentieel rancuneuze vrouwen.

Sowieso vind ik dat een iets te vaak geschetst beeld, die rancune. Ja natuurlijk, er zal ook een juridische aansprekelijkheidsoverweging zijn, maar die komt denk ik wat minder snel van de arts dan van de juridische afdeling of de beleidsmakers zeg maar.
Daarnaast is het toch opduiken van de kinderwens en die dan niet kunnen vervullen vaak toch wel een stuk complexer dan alleen die rancune (jegens anderen). Kijkend naar ongewenste kinderlozen dan zie je denk ik vooral heel veel verdriet. Het is niet ongewoon dat het voor vrouwen wel degelijk gevoelsmatig aan hun vrouwzijn en eigenwaarde tornt dan, omdat het zo een oergevoel is. Om nog maar niet te spreken over het samen iets willen creëren en dat niet aan je partner kunnen geven enzo. Dat kunnen serieus levensontwrichtende situaties zijn waarin relaties en zelfs levens kapot gaan en waarin ook een behoorlijke afhankelijkheid op de zorg kan ontstaan.
Zo een risicoformuliertje is dan ook echt te kort door de bocht denk ik.

Hoe kut het ook is en je je op persoonlijk niveau totaal niet serieus genomen kan voelen, omdat je het allemaal echt heus wel superzeker meent te weten, ik snap die overweging om nee te zeggen wel heel goed vanuit beleidsoverwegingen en artsen gezien zelf wel.

quote:

Op maandag 24 september 2018 09:16 schreef ChipsZak. het volgende:

[..]

Ik heb hier wel eens over nagedacht trouwens (even aanhaken met een zijstraatje hoor, ). Wat nou als blijkt dat ik sowieso geen kinderen kan krijgen? Soms ben ik daar ‘bang’ voor. Ok, bang is een groot woord maar ik heb wel vaak last en pijn bij mn buik en ook wel een geschiedenis van wat ‘vrouwenproblemen’. Dan denk ik wel eens dat het misschien een probleem is dat onvruchtbaarheid veroorzaakt of kan veroorzaken.

Hoe dan ook: ik vraag me wel eens af of ik dat erg zou vinden. Als ik onvruchtbaar blijk. En dan concludeer ik dat ik dat wel echt erg zou vinden. Maar ik denk meer omdat ik wel zélf de keuze wil maken (wel/geen kinderen). Ik wil ze denk ik niet maar ik wil niet dat mijn lichaam die beslissing voor me neemt. Ofzo, .

Herkent iemand dit ook?

Jep herkenbaar. Niet zozeer bij mezelf overigens. Maar ook precies waarom je niet alleen met zo een risicoformulier in kan of zou moeten willen dekken. Misschien wel vanuit het ziekenhuis, maar niet voor jezelf èn je partner. Dan zit je gewoon alsnog met dat verdriet, de spijt en het schuldgevoel en alles. Kun je het alleen jezelf kwalijk nemen in plaats van die relatief afstandelijke dokter..

Waarschijnlijk gaat kinderen krijgen het voor mij ook niet worden.
Ten eerste ben ik over 1,5 jaar 40. Ik zie in de tussentijd het niet gebeuren dat
ik kinderen krijg en nog het gegeven dat het 9 maanden duurt voor ze eruit ploppen, dan zou ik 60 zijn als dat kind 20 is.

Daarnaast heb ik een autistische stoornis. En dat geef ik liever niet door. Niet dat het heel heftig is, maar ik heb er desondanks genoeg problemen ermee gehad. Dat zie ik liever niet terug. Daarnaast heeft mijn vriendin ADD. Dus in het ergste geval kan dat leiden tot een vervelende combie en dat zou ik het betreffende kind niet aan willen doen.

Voor mijn ouders hoef ik het iig niet te doen, die hebben al 2 kleinkinderen. Ik vind mijn neefje en nichtje heel leuk, maar na een dag vind ik het ook wel fijn, dat ze weer met mama en papa meegaan. En het is gewoon zo dat ze heel wat aandacht vragen. Kinderen van anderen vind ik weer helemaal niks en kan me ergeren aan de drukkere exemplaren.

Met daten ook altijd gekozen voor vrouwen zonder kinderen. Iemand anders z'n dna opvoeden is niet aan mij besteed.

quote:

Op maandag 24 september 2018 12:01 schreef ChipsZak. het volgende:
Ik kan wel jaloers zijn op mensen die het gewoon weten. Van die geboren moeders/vaders of vrouwen/mannen die direct al weten nooit kinderen te willen.

edit: even mijn generalisering eruit gehaald, . Het draait niet alleen om vrouwen.

Zoals mijn dochter. Die geeft al vanaf 4 jaar oud aan geen kinderen te willen want baby's zijn stom, ze kunnen niks, ze huilen alleen maar, liggen alleen maar op de grond, stoppen alles in hun mond en maken alles kapot, kwijt of onder het kwijl. En je kunt er ook al niet mee praten of leuke dingen doen.

quote:

Op maandag 24 september 2018 12:02 schreef Isdatzo het volgende:

[..]

Ongeacht wat je kiest, je weet nooit hoe het 'andere' is. Dat vind ik zo lastig.

Je kan het niet allebei even proberen en kijken hoe het bevalt.

dit is het probleem! Het is niet te "testen". Ik vind het zo verschrikkelijk lastig om te beslissen.

Ik vind dat beslissen dus helemaal niet moeilijk. Ik weet (voor zover dat kan) zeker dat ik heel gelukkig kan worden zonder kinderen. Ik kan vast ook wel gelukkig worden met kinderen, maar waarom zou ik dat dan proberen?

Tevens heb ik het er wel moeilijk mee gehad toen duidelijk werd dat ik wellicht verminderd vruchtbaar ben en hoogstwaarschijnlijk vroeg in de overgang zal belanden. Dat was toch een klap, dat de keuze me geheel ontnomen werd. Inmiddels heb ik daar vrede mee, maar ik zou toch ook niet een sterilisatie willen. Dat ik nú geen goede reden heb om aan kinderen te beginnen, betekent niet dat ik die nooit ga hebben, en ik doe het prima op de mirena.

quote:

Op maandag 24 september 2018 12:16 schreef Sarasi het volgende:
Ik vind dat beslissen dus helemaal niet moeilijk. Ik weet (voor zover dat kan) zeker dat ik heel gelukkig kan worden zonder kinderen. Ik kan vast ook wel gelukkig worden met kinderen, maar waarom zou ik dat dan proberen?

en als je partner het 100% zeker weet dat hij/zij wel kinderen wil? Mijn vriendin weet 100% zeker "Wel kinderen", ikzelf twijfel om o.a. redenen hier aangeven. Als ik single zou zijn, dan zou mijn twijfel mij ook geen bal uitmaken. Maar nu is het toch een stuk lastiger. Zij wil graag, ik twijfel nog steeds (altijd al gedaan overigens)

Aan de ene kant zeg ik "ja!", aan de andere kant twijfel. Ik zeg dus geen duidelijk "nee".

Wist ik het maar, dat zou het zoveel simpeler maken

quote:

Op maandag 24 september 2018 11:12 schreef Isdatzo het volgende:

[..]


[..]

Dat valt toch wel mee? Hoe vaak maak je dat nou mee, en zeker in het dagelijks leven? Het krijgen van kinderen is gewoon de norm en wordt door velen als vanzelfsprekend gezien. Ik kan me niet voorstellen dat jij vaak het gevoel hebt verantwoording te moeten afleggen over het hebben van een kind. En dat mensen je niet geloven of serieus nemen wanneer je zegt dat je heel blij bent met je kind.

Dat er tegen je gezegd werd: "Oh, je wil nu wel heel graag een kind maar dat gaat wel over hoor". Of: "Ja, als je straks een klein miss_sly'tje hebt rondhuppelen dan heb je de grootste spijt!".

Jij denkt dat dat nooit gezegd wordt? Laat ik je uit die droom helpen: zeker heb ik dergelijke opmerkingen gehad.

quote:

Op maandag 24 september 2018 11:32 schreef CherryLips het volgende:

[..]


Of dat je verkondigt zwanger te zijn en mensen reageren met: 'Jezus waarom dat?'

Ik kan me zo voorstellen dat dat bij mijn vader als eerste opkwam ja.
Het bleef echter bij: gefeliciteerd, als het tenminste de bedoeling was.

quote:

Op maandag 24 september 2018 12:31 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Jij denkt dat dat nooit gezegd wordt? Laat ik je uit die droom helpen: zeker heb ik dergelijke opmerkingen gehad.

Dat er ooit ergens een opmerking gemaakt wordt wil natuurlijk niet zeggen dat het maatschappelijk ook meteen gelijk is. Kinderen krijgen/nemen is gewoon de standaard en als je daarvan afwijkt dan vind men dat maar raar of snappen ze het niet.

quote:

Op maandag 24 september 2018 13:57 schreef S95Sedan het volgende:

[..]

Dat er ooit ergens een opmerking gemaakt wordt wil natuurlijk niet zeggen dat het maatschappelijk ook meteen gelijk is. Kinderen krijgen/nemen is gewoon de standaard en als je daarvan afwijkt dan vind men dat maar raar of snappen ze het niet.

Is het niet meer zo dat teveel mensen altijd iets moeten vinden van andermans leven?
Als je wel kinderen hebt krijg je regelmatig te horen dat dit niet goed is, of dat niet. Ongevraagd advies en een daar kom je nog wel achter zie je op veel vlakken. Of je nu kinderen hebt of helemaal niet wil, of het nu om je auto keuze of partner keuze gaat en alles daar tussen in.

Gaat het dan niet meer over je eigen gevoeligheid mbt specifieke onderwerpen. Waar dat veel voorkomende gedrag op allerlei vlakken gewoon wat meer steekt? Jij dat ene onderwerp als meer druk ervaart dan dat andere onderwerp?

Iig werkt dat bij mij wel zo. Dat het mijn 'gevoeligheden' zijn waar ik sneller irritatie bij voel als anderen daarover vragen, ongewild advies geven of oordelen. Terwijl ik bij andere onderwerpen dat niet zo ervaar terwijl de manier van doen van die ander eigenlijk niet zo anders is.

quote:

Op maandag 24 september 2018 14:13 schreef Cause_Mayhem het volgende:

[..]

Is het niet meer zo dat teveel mensen altijd iets moeten vinden van andermans leven?
Als je wel kinderen hebt krijg je regelmatig te horen dat dit niet goed is, of dat niet. Ongevraagd advies en een daar kom je nog wel achter zie je op veel vlakken. Of je nu kinderen hebt of helemaal niet wil, of het nu om je auto keuze of partner keuze gaat en alles daar tussen in.

Gaat het dan niet meer over je eigen gevoeligheid mbt specifieke onderwerpen. Waar dat veel voorkomende gedrag op allerlei vlakken gewoon wat meer steekt? Jij dat ene onderwerp als meer druk ervaart dan dat andere onderwerp?

Iig werkt dat bij mij wel zo. Dat het mijn 'gevoeligheden' zijn waar ik sneller irritatie bij voel als anderen daarover vragen, ongewild advies geven of oordelen. Terwijl ik bij andere onderwerpen dat niet zo ervaar terwijl de manier van doen van die ander eigenlijk niet zo anders is.

Dit inderdaad. De ene vraag of opmerking doet je veel meer dan de andere. En ik heb bij mezelf gemerkt dat het me steeds minder boeit wat een ander vindt en denkt te moeten opmerken. Ik kap dingen ook veel eerder af. Als iemand telkens terugkomt op iets waar we het niet over eens worden of waar ik genoeg van heb, kap ik het af.

De gevoeligheid ligt meestal.meer bij onszelf dan bij de ander, denk ik.

quote:

Op maandag 24 september 2018 14:38 schreef Sarabi het volgende:
Maar is dit nou echt on topic?
En waar dit topic over gaat?

Want dan heb ik het verkeerd begrepen (en klopt de OP ook niet, kan misschien een modje aanpassen?) en dan kan ik beter weg blijven

Nee, nee en nee .

Dus weer ontopic zou wel fijn zijn .

quote:

Op maandag 24 september 2018 14:13 schreef Cause_Mayhem het volgende:

[..]

Is het niet meer zo dat teveel mensen altijd iets moeten vinden van andermans leven?
Als je wel kinderen hebt krijg je regelmatig te horen dat dit niet goed is, of dat niet. Ongevraagd advies en een daar kom je nog wel achter zie je op veel vlakken. Of je nu kinderen hebt of helemaal niet wil, of het nu om je auto keuze of partner keuze gaat en alles daar tussen in.

Gaat het dan niet meer over je eigen gevoeligheid mbt specifieke onderwerpen. Waar dat veel voorkomende gedrag op allerlei vlakken gewoon wat meer steekt? Jij dat ene onderwerp als meer druk ervaart dan dat andere onderwerp?

Iig werkt dat bij mij wel zo. Dat het mijn 'gevoeligheden' zijn waar ik sneller irritatie bij voel als anderen daarover vragen, ongewild advies geven of oordelen. Terwijl ik bij andere onderwerpen dat niet zo ervaar terwijl de manier van doen van die ander eigenlijk niet zo anders is.

Volgens mij heb je helemaal gelijk.

quote:

Op maandag 24 september 2018 14:29 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Dit inderdaad. De ene vraag of opmerking doet je veel meer dan de andere. En ik heb bij mezelf gemerkt dat het me steeds minder boeit wat een ander vindt en denkt te moeten opmerken. Ik kap dingen ook veel eerder af. Als iemand telkens terugkomt op iets waar we het niet over eens worden of waar ik genoeg van heb, kap ik het af.

De gevoeligheid ligt meestal.meer bij onszelf dan bij de ander, denk ik.

Correct. Maar berg je nu maar voor de lawine die over je heen gaat vallen.

quote:

Op maandag 24 september 2018 15:02 schreef Kapitein_Scheurbuik het volgende:

[..]

Correct. Maar berg je nu maar voor de lawine die over je heen gaat vallen.

Oh stel je aan. Men praat hier over hoe iets ervaren wordt. Daar is dit topic voor.

quote:

Op maandag 24 september 2018 15:08 schreef Samzz het volgende:

[..]

Oh stel je aan. Men praat hier over hoe iets ervaren wordt. Daar is dit topic voor.

Nou beste Samzz, ik weet niet of jij je nog kunt herinneren dat ik in iets andere bewoordingen hetzelfde zei als het vetgedrukte deel, toen kreeg ik zo ongeveer de inquisatie achter me aan en daar deed jij ook actief aan mee.

quote:

Op maandag 24 september 2018 15:10 schreef Kapitein_Scheurbuik het volgende:

[..]

Nou beste Samzz, ik weet niet of jij je nog kunt herinneren dat ik in iets andere bewoordingen hetzelfde zei als het vetgedrukte deel, toen kreeg ik zo ongeveer de inquisatie achter me aan en daar deed jij ook actief aan mee.

Ja de nuance lag er niet in, maar als je normaal wat brengt valt het allemaal reuze mee .

Hoe je iets ervaart ligt bij jezelf, maar dat betekent niet dat het daarmee maar niks voorstelt of zo .

quote:

Op maandag 24 september 2018 14:13 schreef Cause_Mayhem het volgende:

[..]

Is het niet meer zo dat teveel mensen altijd iets moeten vinden van andermans leven?
Als je wel kinderen hebt krijg je regelmatig te horen dat dit niet goed is, of dat niet. Ongevraagd advies en een daar kom je nog wel achter zie je op veel vlakken. Of je nu kinderen hebt of helemaal niet wil, of het nu om je auto keuze of partner keuze gaat en alles daar tussen in.

Gaat het dan niet meer over je eigen gevoeligheid mbt specifieke onderwerpen. Waar dat veel voorkomende gedrag op allerlei vlakken gewoon wat meer steekt? Jij dat ene onderwerp als meer druk ervaart dan dat andere onderwerp?

Iig werkt dat bij mij wel zo. Dat het mijn 'gevoeligheden' zijn waar ik sneller irritatie bij voel als anderen daarover vragen, ongewild advies geven of oordelen. Terwijl ik bij andere onderwerpen dat niet zo ervaar terwijl de manier van doen van die ander eigenlijk niet zo anders is.

Gevoel ergens bij hebben door bemoeienis wat iemand iemand zegt is iets compleet anders dan daadwerkelijke verschillen, zoals bijvoorbeeld het geweigerd worden van sterilisatie, of dat er gezegd wordt dat iemand wel bijdraait en alsnog kinderen neemt.

Ik zie maar weinig mensen die wel kinderen hebben moeten verantwoorden waarom ze ze hebben genomen. (Uitzonderingen daar gelaten.) Andersom is dat vele malen meer.

quote:

Op maandag 24 september 2018 12:24 schreef RedFever007 het volgende:

[..]

en als je partner het 100% zeker weet dat hij/zij wel kinderen wil? Mijn vriendin weet 100% zeker "Wel kinderen", ikzelf twijfel om o.a. redenen hier aangeven. Als ik single zou zijn, dan zou mijn twijfel mij ook geen bal uitmaken. Maar nu is het toch een stuk lastiger. Zij wil graag, ik twijfel nog steeds (altijd al gedaan overigens)

Aan de ene kant zeg ik "ja!", aan de andere kant twijfel. Ik zeg dus geen duidelijk "nee".

Wist ik het maar, dat zou het zoveel simpeler maken

Nou ja, ik kies mijn partners wel uit op hun kinderwens. Mijn vriend heeft ook geen kinderwens, bijvoorbeeld. Als hij van mening zou veranderen en echt per se kinderen zou gaan willen, zouden we daar wel over kunnen praten. Maar ik denk dat er dan toch een soort compromis gevonden zou moeten worden in het adopteren van een al iets ouder kind, ofzo. Ik zou het er best over willen hebben in ieder geval, maar voor nu blijft het nee. Als dat een ja zou moeten worden, zouden we wel echt goed moeten overleggen hoe en wat en hoe we dan om mijn tegenargumenten heen zouden kunnen werken.

Ik heb geen hekel aan kinderen, dat zal ook wel schelen.

quote:

Op maandag 24 september 2018 15:33 schreef Sarasi het volgende:

[..]

Nou ja, ik kies mijn partners wel uit op hun kinderwens. Mijn vriend heeft ook geen kinderwens, bijvoorbeeld. Als hij van mening zou veranderen en echt per se kinderen zou gaan willen, zouden we daar wel over kunnen praten. Maar ik denk dat er dan toch een soort compromis gevonden zou moeten worden in het adopteren van een al iets ouder kind, ofzo. Ik zou het er best over willen hebben in ieder geval, maar voor nu blijft het nee. Als dat een ja zou moeten worden, zouden we wel echt goed moeten overleggen hoe en wat en hoe we dan om mijn tegenargumenten heen zouden kunnen werken.

Ik heb geen hekel aan kinderen, dat zal ook wel schelen.

Praten. Compromissen. Dingen.

Als één van de twee echt een sterke kinderwens krijgt terwijl de ander die niet deelt, dan ben ik bang dat het heel lastig wordt om er samen uit te komen. Zeker als die dingen hun oorsprong hebben in hormonen en zo *ril*. Vaak moet het dan ook een 'eigen' kind zijn, en dan kan je lastig de eerste 15 jaar overslaan he .

Ons is het niet gelukt om eruit te komen (doet me nog steeds wel verdriet), misschien anderen wel. Maar wat ik hoor is dat het toch vaak een breekpunt is.

quote:

Op maandag 24 september 2018 15:12 schreef Samzz het volgende:

[..]

Ja de nuance lag er niet in, maar als je normaal wat brengt valt het allemaal reuze mee .

Nee, ik niet altijd even genuanceerd. Maar ik zei toch echt inhoudelijk hetzelfde. Nu ga ik weer iets zeggen wat missien niet leuk is om te horen:

Het feit dat je heel voorzichtig moet brengen dat de gevoeligheid misschien bij jezelf ligt ipv bij een ander, het feit dat je het onderwerp bijna met zijden handschoentjes aan moet pakken omdat je anders iedereen ove je heen krijgt geeft dat niet aan dat het onderwerp wel of geen kinderen bij de meesten veel gevoeliger ligt dan wat men hier voor doet komen.

Als ik zeg dat ik doperwtjes niet te vreten vind hoef ik dat niet te nuanceren omdat dat voor niemand gevoelig ligt.

quote:

Hoe je iets ervaart ligt bij jezelf, maar dat betekent niet dat het daarmee maar niks voorstelt of zo .

Uiteraard.

quote:

Op maandag 24 september 2018 15:46 schreef Isdatzo het volgende:

[..]

Praten. Compromissen. Dingen.

Als één van de twee echt een sterke kinderwens krijgt terwijl de ander die niet deelt, dan ben ik bang dat het heel lastig wordt om er samen uit te komen. Zeker als die dingen hun oorsprong hebben in hormonen en zo *ril*. Vaak moet het dan ook een 'eigen' kind zijn, en dan kan je lastig de eerste 15 jaar overslaan he .

Ons is het niet gelukt om eruit te komen (doet me nog steeds wel verdriet), misschien anderen wel. Maar wat ik hoor is dat het toch vaak een breekpunt is.

Ja tuurlijk kan dat een breekpunt zijn, maar van mij uit gezien hoeft dat dus niet direct. Ik zie best een opening om proberen er samen uit te komen, ook als dat betekent mét kind. Ik begin ook geen relatie met iemand die direct aangeeft 100% kinderen te willen, want in principe wil ik ze niet. Het zou me ook absoluut niet gaan om "de eerste 15 jaar overslaan" ofzo. Maar zwanger worden zie ik absoluut niet zitten, bevallen al helemaal niet, laat staan alle levenslange consequenties voor je lijf, en dan ook nog het risico op een (zwaar) gehandicapt kind waarvan ik weet dat ik er niet genoeg van zou kunnen houden.

Maar nee, ik zal nooit dolblij reageren dat ik ook dolgraag kinderen krijg, dus dat scenario valt af. En als er wat betreft de ander niet over te praten valt, dan zal dat einde relatie worden, waarschijnlijk. Maar goed, dat is met wel meer dingen zo, dat 't opeens dusdanig uit elkaar kan gaan lopen dat het einde relatie betekent. Such is life.

quote:

Op maandag 24 september 2018 11:42 schreef Sarabi het volgende:

[..]

Ow ja dat gezeik over kleinkinderen tegen mijn ouders.
Dat is op dit moment nog wel het ergste.

Mijn ouders zeggen dan geloof ik meestal dat ze het wel prima vinden, althans, tegen ons in ieder geval wel. Als ze kijken naar hun broers en zussen met kleinkinderen en hoe veel er van ze verwacht wordt om bij te springen om welke begrijpelijke of onbegrijpelijke reden dan ook... ze zouden het zonder twijfel doen indien nodig of gevraagd, maar aangezien zowel ikzelf als mijn zusje geen kinderen heeft, hebben ze alle tijd voor zichzelf, en dat vinden ze ook maar wat heerlijk.

Geen oordeel dit hoor, maar puur uit nieuwsgierigheid : voelen jullie je wel eens schuldig naar bijvoorbeeld je ouders omdat je geen kinderen wilt?

Ik ben zelf een 29 jarige man, en heb wel een kinderwens. Maar ik heb ook bepaalde psychologische (sociale) angstklachten en ben (mede) daardoor al een jaar of 7 single. Ik hoop natuurlijk dat alles vroeg of laat op zijn plek valt en dat ik nog iemand tegen kom om een gezin mee op te bouwen. Maar ik houd er ook steeds sterker rekening mee dat dit ook wel eens niet zou kunnen gaan gebeuren.

Mijn ouders en met name mijn moeder stellen zich heel bescheiden op in deze. Ik weet dat mijn moeder diep van binnen bijna een moord zou plegen om oma te worden. Vooral nu neven/nichten van mij wel kinderen hebben (en ze dus hun broers/zussen opa/oma zien worden) voel ik gewoon dat ze het fantastisch zouden zeggen. Al houden ze zich dus in omdat ze mij ook niet willen pushen of hun levensbeeld willen opleggen. Maar ik ervaar dus wel eens een schuldgevoel wat dat betreft, jullie?

quote:

Op maandag 24 september 2018 16:43 schreef Scrapyard het volgende:
voelen jullie je wel eens schuldig naar bijvoorbeeld je ouders omdat je geen kinderen wilt?

Nee.

Waarom zou ik?

Op fatsoen en respect na (als je dat zelf ook geeft) kun je niets van je kroost verwachten. Niet dat ze een bepaalde opleiding doen, een beroep ambieren, kinderen krijgen of zelfs maar voor je zorgen als je later oud en fragiel bent. Je kiest voor kinderen omdat jij dat wilt, maar die kinderen zijn jou echt niets verschuldigd om te doen of om aan te voldoen.

Mijn vader heeft al genoeg (achter)kleinkinderen (uit eerste huwelijk), maar van m'n moeder weet ik wel dat ze het leuk zou vinden om oma te worden. Ze weet hoe ik erover denk en daar laat ze me vrij in, en dat lijkt me ook vanzelfsprekend eigenlijk.

Schuldig voelen? Hoe verzin je het.. het is jouw leven toch?

quote:

Op maandag 24 september 2018 16:43 schreef Scrapyard het volgende:
Geen oordeel dit hoor, maar puur uit nieuwsgierigheid : voelen jullie je wel eens schuldig naar bijvoorbeeld je ouders omdat je geen kinderen wilt?

Ik ben zelf een 29 jarige man, en heb wel een kinderwens. Maar ik heb ook bepaalde psychologische (sociale) angstklachten en ben (mede) daardoor al een jaar of 7 single. Ik hoop natuurlijk dat alles vroeg of laat op zijn plek valt en dat ik nog iemand tegen kom om een gezin mee op te bouwen. Maar ik houd er ook steeds sterker rekening mee dat dit ook wel eens niet zou kunnen gaan gebeuren.

Mijn ouders en met name mijn moeder stellen zich heel bescheiden op in deze. Ik weet dat mijn moeder diep van binnen bijna een moord zou plegen om oma te worden. Vooral nu neven/nichten van mij wel kinderen hebben (en ze dus hun broers/zussen opa/oma zien worden) voel ik gewoon dat ze het fantastisch zouden zeggen. Al houden ze zich dus in omdat ze mij ook niet willen pushen of hun levensbeeld willen opleggen. Maar ik ervaar dus wel eens een schuldgevoel wat dat betreft, jullie?

De enige reden om een kind te nemen is omdat je dat zelf wil. Voor geen enkel ander persoon zou je dat zelfs maar moeten overwegen, denk ik. Ook niet voor een ouder of voor een partner.

quote:

Op maandag 24 september 2018 16:50 schreef motorbloempje het volgende:

[..]

Nee.

Waarom zou ik?

Op fatsoen en respect na (als je dat zelf ook geeft) kun je niets van je kroost verwachten. Niet dat ze een bepaalde opleiding doen, een beroep ambieren, kinderen krijgen of zelfs maar voor je zorgen als je later oud en fragiel bent. Je kiest voor kinderen omdat jij dat wilt, maar die kinderen zijn jou echt niets verschuldigd om te doen of om aan te voldoen.

Klopt helemaal hoor, maar toch kan een mens (laat ik voor mezelf spreken : toch kan ik) me ook schuldig voelen om iets dat rationeel gezien helemaal niet fout is.

Mijn moeder zou vrij weinig liever willen dan kleinkinderen, denk ik. Toen ze bijna twee jaar geleden te horen kreeg dat ze ongeneeslijk ziek was en men toen nog dacht dat ze weken zou hebben (later bijgesteld naar "misschien jaren"), was het eerste wat ze zei "maar we zouden samen oud worden!" tegen mijn vader. Het tweede was "en nu word ik nooit meer oma" tegen niemand in 't bijzonder. Mijn vader zou ook de leukste opa zijn die ik zou kunnen bedenken. Ik heb me echter nooit schuldig gevoeld tegenover hen. Hooguit dat ik het jammer voor ze vind dat ze dat waarschijnlijk niet zullen meemaken, want ik geloof dat mijn broertje ook niet echt een kinderwens heeft. Sowieso is die momenteel single en student, dus dat gaat mijn moeder al niet meer meemaken. Wat dat betreft woon ik "gelukkig" ook niet samen met mijn vriend, want ik denk dat ze dan misschien wel meer zou laten weten hoe leuk ze dat zou vinden. Maar het is momenteel gewoon absoluut geen optie en dat maakt het voor haar ook wel makkelijker, denk ik. Ik ben ook wel zachter voor haar nu. Vroeger was ik heel direct in de communicatie dat ze geen kleinkinderen via mij moest verwachten, omdat ik daarin echt duidelijk wilde zijn. Nu laat ik dat wat meer in het midden, puur omdat het toch niet meer relevant is voor haar of ik kinderen zou willen - hoe dan ook zal ze eventuele kleinkinderen niet meer meemaken, tegen de tijd dat we daar eventueel aan toe zouden zijn.