SPT Sport Algemeen
Ben jij sportief? Volg je alles wat met sport te maken heeft? Of heb je gewoon iets te melden of te vragen over een sport? Dan is dit het forum waar je zijn moet.
Op 
Er zijn landen in de wereld waar men dit anders ziet.quote:Op zaterdag 8 september 2018 19:08 schreef Chiappucci het volgende:
[..]
Ja, alleen die houdt zich het grootste deel van het jaar met B- en C-sporten bezig
Zoals?quote:
[..]
Er zijn landen in de wereld waar men dit anders ziet.
Vlaanderen en Zwitserland wegen niet op tegen de rest.quote:
[..]
Er zijn landen in de wereld waar men dit anders ziet.
Ik heb het nu zo'n beetje wel gehad met Britten als rondewinnaar, vroeger was het al heel wat als een Engelsman een tijdrit (Boardman) kon winnen..
"You can call me Susan if it makes you happy"
De altijd sympathieke JoeFroe.quote:
Nu heeft het voor JoeFroe ook weinig zin om in de aanval te gaan, want die wordt bij de eerste de beste drempel meteen gelost.
Lambrecht DNS, zoals al lang in de planning stond. Hij gaat zich nu voorbereiden op Innsbruck.
Put these foolish ambitions to rest.
Lopez deed precies wat je van hem verwacht, namelijk helemaal niets. Quintana kan nooit langer dan 30 seconden achtereen zijn best doen in een etappe. Yates doet al helemaal geen konjo, maar staat straks wel gewoon een minuut voor op iedereen behalve Valverde.
Matig.
Matig.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Etappe 15: Ribera de Arriba - Lagos de Covadonga, 1782, km
De rit met aankomst boven op de belachelijk steile klim van Les Praeres werd integraal uitgezonden en daardoor konden we weer eens ouderwets een kopgroep zien ontstaan. Er waren weer veel renners die zin hadden om aan te vallen, maar na een paar mislukte aanvalspogingen werd het al snel duidelijk dat met name Astana niet van plan was om een grote groep weg te laten rijden. Een klein groepje van een man of zes hadden ze dan weer minder problemen mee, dus zodoende slaagde een vluchtpoging van Kwiatkowski, De Gendt, Bookwalter, Roche, Woods en Garcia Cortina wel. Kwiatkowski stond nog dicht in het klassement, op vijf minuten van leider Herrada. Daarom zette Cofidis zich snel op kop en zij werden gesteund door Movistar. De kopgroep kreeg daarom nooit veel voorsprong, veel meer dan drie minuten is het nooit geweest. Een dag voor de klassementsrenners dus, dat was alweer even geleden. Lang gebeurde er betrekkelijk weinig, we moesten wachten tot de top van de Alto de la Colladiella voor de rit interessant werd. De afdaling van deze klim was namelijk vrij lastig en daar kwam Michael Woods al vrij snel achter, hij ging op z'n muil en verloor de aansluiting met de kopgroep. In het peloton nam Bahrain-Merida het voortouw en smeet Nibali zichzelf ouderwets naar beneden. Het had tot gevolg dat er aan het eind van de afdaling nog maar een klein groepje over was. Enkele favorieten hadden zich laten ringeloren. Toch kon een groep nog terugkeren, Lopez had wat mannetjes van Astana in dienst die hem en onder meer Simon Yates terugreden naar de groep Bahrain. De echte sukkels van de dag waren met name David de la Cruz en George Bennett, zij sloten nooit meer aan. Op de volgende klim van de dag reed Kwiatkowski weg van zijn laatst overgebleven metgezellen, al was zijn voorsprong op het pelotonnetje tegen die tijd al behoorlijk geslonken. Hij hield het vol tot aan de voet van de slotklim, de verschrikkelijke slotklim naar Les Praeres. De klim werd meteen steil en de ene na de andere renner moest lossen. Kruijswijk had een goede dag, hij schoof met Molard en Pinot mee naar voren en reed even later zelfs op kop. Een aanval, op die steile klim. Uiteindelijk was het doel vooral om zijn eigen tempo te zoeken en niet vast te zitten achter andere renners. De tactiek werkte. Na een tijd werd hij bijgehaald door Valverde, Quintana, Lopez, Mas en Yates. Ook Pinot kon nog net aansluiten, terwijl Uran nooit ver weg was. Quintana leek er duidelijk veel zin in te hebben, hij ging een aantal keer in de aanval. Steeds zat Lopez op zijn wiel, maar Lopez weigerde ook steeds om over te nemen. Zodoende kon de rest steeds terugkeren, vaak onder aanvoering van Kruijswijk. Yates verstopte zich een beetje en besloot alles te zetten op één aanval. Die aanval kwam en ze zagen hem niet meer terug. Wat Quintana en Lopez ook probeerden, ze kwam niet meer aan z'n wiel. Een lepe overwinning voor Yates op deze onmogelijke berg, waar het richting de top helemaal verschrikkelijk werd wegens een betonnen ondergrond en een enorme mensenmassa. Op een paar meter afstand werd Lopez tweede, voor Valverde. Quintana kwam zichzelf nog een klein beetje tegen en werd vijfde, vlak voor Kruijswijk. Het bleef bij een secondenspel, vooraan in ieder geval. De klim was zwaar, maar niet zwaar genoeg om grote verschillen te creëren. Of juist te zwaar om verschil te creëren, wie zal het zeggen. Yates nam in ieder geval naast de ritoverwinning ook de rode trui mee naar huis, hij heeft een voorsprong van 20 seconden op Valverde en 25 op Quintana. Kelderman kende ondertussen een slechte dag, hij verloor een minuut. Een aantal renners haken voorzichtig af, maar toch staan de eerste vier in het klassement nog binnen een minuut van elkaar. Er kan dus nog een heleboel gebeuren. Tijdens de volgende rit bijvoorbeeld. Op de laatste dag voor de tweede rustdag duiken we nog eens de bergen in. De derde bergrit met een aankomst boven op een rij. We gaan naar het onvermijdelijke Lagos de Covandonga.
De laatste rit van week twee gaat van start in de gemeente Ribera de Arriba, net buiten het gehucht Bueño. In totaal wonen er in de hele gemeente Ribera de Arriba maar 1800 mensen en in het weiland waar de renners mogen vertrekken wonen alleen een paar paarden. We bevinden ons net ten zuiden van Oviedo, op een kilometer of 50 van de finishplaats van de vorige rit. Naast paarden komen we op de startlocatie ook een museum tegen, het Centro de Interpretación del Hórreo. Een hórreo is een graanschuur en daar hebben ze er in deze omgeving blijkaar echt heel erg veel van. Niet zomaar een graanschuur, maar wel een graanschuur op pootjes. Het schijnt zo te zijn dat je in deze regio gemiddeld gezien de meeste graanschuren tegenkomt. Daar zijn ze trots op, dus is er een museum speciaal voor de graanschuur en de traditie die daarbij hoort. Bovendien is Bueño ook nog eens uitgeroepen tot het meest voorbeeldige dorp van Asturië in 2012. Er zou een correlatie moeten zijn met de graanschuren, misschien omdat de mensjes hier daardoor vrij zelfvoorzienend zijn. Buiten dat organiseren ze in Bueño en in de andere dorpjes in deze gemeente heel wat festivals. Een filmfestival, een jazzfestival en nog allerlei andere feestjes en partijen. Deze kleine gemeente is in staat om de Vuelta naar zich toe te lokken dankzij wat lokale industrie. Zo zijn er hier wat ijzer- en kalksteengroeven, ook in dit deel van Asturië doen we aan mijnbouw. Vanuit de startlocatie kunnen de renners in de verte ook een kerncentrale zien liggen. Deze thermische krachtcentrale van Soto de Ribera heeft in deze buurt voor behoorlijk wat werkgelegenheid gezorgd. Dat Soto de Ribera is trouwens de grootste plaats van deze gemeente. Dit jaar kwam de Vuelta a Asturias hier nog langs. De tweede rit, met aankomst bovenop de Alto del Acebo, ging hier van start. Richard Carapaz won die etappe uiteindelijk op imponerende wijze. In het gehucht waar we nu van start gaan kwam de Vuelta a Asturias dan weer langs in 2016, voor een etappe naar Oviedo die door Dani Moreno werd gewonnen. De Ronde van Spanje heeft hier dan geen lange geschiedenis, maar het is toch geen onbekende plaats voor de sport. Het museum waar de rit van start zal gaan is trouwens net als zo'n Asturische graanschuur verhoogd aangelegd, echt keigeinig.
Na de neutralisatie gaan de renners voorbij Soto de Ribera van start op een brede weg in het dal van de Caudal. De afgelopen dagen zat er in het begin eigenlijk meteen een klimmetje, maar dat gaat tijdens deze rit net wat langer duren. De eerste 14 kilometer van de rit rijden de renners door de vallei van de Caudal en in dit fraaie gebied is het gewoon vlak. Het loopt misschien een paar keer een paar meter vals plat omhoog, maar dat is het dan ook wel. Op een stuk of vijf korte tunneltjes na komen de renners in het begin van de rit bijzonder weinig tegen. Bergen, links en rechts van de weg. De Caudal komt zo nu en dan ook nog in beeld. Na een tijd nemen we ook wat tekenen van menselijke activiteit waar. Een paar dorpjes, waarvan Mieres de grootste is. Hier komen we na 13 kilometer aan en vervolgens is het nog maar een kilometer fietsen tot de voet van de eerste klim van de dag. Het peloton rijdt door Mieres en ergens halverwege de stad slaan ze linksaf, waarna ze over een wat bochtigere weg naar het dorpje Murias fietsen. Deze naam moet de renners van een bepaalde ploeg als muziek in de oren klinken. In Murias begint de eerste klim van de dag, een klim die vorig jaar al voorkwam in de rit naar Gijón. We hebben nu zo ongeveer alle klimmetjes uit die etappe gehad, uitgesmeerd over drie dagen. De berg die nu bedwongen moet worden heet de Alto de Santo Emiliano. Deze klim van de derde categorie is 6,8 kilometer lang en 4,5% gemiddeld. Geen enorm zware klim dus, vooral omdat het drie kilometer lang vals plat is. In Murias lijkt de weg even heel steil omhoog te lopen, maar dat vlakt heel snel af. Aan het eind van de klim krijgen we nog wel drie redelijk serieuze kilometers aan meer dan 6%, voor het richting de top weer afvlakt. Na 20 kilometer koers bereiken de renners de top van dit klimmetje. Een klim die niet alleen vorig jaar werd gebruikt, in de tijd van Anquetil gingen ze hier al naar boven!
De weg die ons richting het dorpje Santo Emiliano brengt is behoorlijk breed en het asfalt is ook prima in orde. In de afdaling blijft dat zo, mede daardoor is het een eenvoudige afzink. Het gaat iets meer dan vijf kilometer aan 5% naar beneden, richting het onvermijdelijke Langreo. Er zijn wel wat bochtjes, maar het stelt al bij al weinig voor. Eenmaal beneden komen we uit in La Felguera, een van de vele buitenwijken van de behoorlijk grote en ook lelijke industriestad. De afgelopen dagen reden we al door de vallei van de Nalón en pakten we daar de nodige industrie mee en ook nu komen we weer in dit gebied uit. We steken de rivier over en rijden door Langreo, weer langs het Museo de la Siderurgia. Deze keer blijven we niet lang in de vallei hangen, we duiken direct weer het binnenland in. Dat doen we over een weg die bekend is, want twee dagen geleden werd er nog afgedaald over deze weg. Nu zal het vier kilometer omhoog gaan aan vier procent, waarna we het parcours van die andere rit verlaten en bij Gargantá rechtsaf slaan. Hierna loopt de weg nog een kilometer vals plat omhoog, waarna het een aantal kilometer licht naar beneden gaat. Over een brede en licht bochtige weg rijden de coureurs door een aantal dorpjes, waaronder Carbayín Alto. Hier liggen wat meer bochten, waaronder een paar lastige. Na een passage door een ander dorp met nog wat bochten begint de weg daarna weer even omhoog te lopen. Kort klimmetje van een kilometer aan 7%, waarna het een kilometer vlak is tot aan het volgende stukje in dalende lijn. Het gaat een paar kilometer naar beneden over een weg die inmiddels een stuk smaller is geworden. Gelukkig valt het aantal bochten mee, waardoor deze afdaling toch niet zo lastig is. Aan het eind van dit afdalinkje rijden de renners over een viaduct en daarna is het even vlak. Al is vlak een woord dat eigenlijk niet echt van toepassing is op deze omgeving. We passeren een aantal dorpjes en in al die dorpjes gaat het wel weer even steil omhoog, met daarna weer een kort stukje in dalende lijn. In een stuk van vijf kilometer komen de renners vijf van dit soort korte hupjes tegen. Je komt niet zonder reden aan 4000 hoogtemeters, zullen we maar zeggen. Na dit laatste hupje is het wel een kilometer of vier vlak, waarna we gaan klimmen naar het piepkleine dorpje La Campa. De klim naar de Alto La Campa is een kleine vier kilometer lang en in deze kilometers gaat het gemiddeld aan een procent of drie omhoog. Na 52 kilometer komen de renners boven op dit bergje, dat vooral vaak een leuk uitzicht biedt over de omgeving.
Na de vijf huizen en het tankstation van La Campa gepasseerd te hebben gaat het negen kilometer in dalende lijn verder richting Villaviciosa. De weg is hier breed en het aantal bochten valt ook wel mee. Steil naar beneden gaat het ook niet echt, de steilste kilometer is er een aan 4,9%. Een behoorlijk aangename afdaling dus. Beneden liggen er in de buurt van Villaviciosa nog een aantal bochten, waarna men even door deze stad mag rijden. Voor het centrum wordt bereikt verlaten we deze plaats alweer, na een bocht naar rechts. Bijna direct begint de weg weer omhoog te lopen, we gaan beginnen aan de volgende klim van de dag waar geen punt te rapen valt. In totaal gaat het tien kilometer omhoog en in deze kilometers komen we 400 meter hoger uit. Gemiddeld vier procent dus, maar daar moet je wel een kanttekening bij plaatsen. Het is nogal een grillige klim, met vlakke stukken en ook genoeg stukjes in dalende lijn. Om toch nog aan een gemiddelde van vier procent te komen gaat het dus in de stroken in stijgende lijn wat steiler omhoog. Het gaat bijvoorbeeld een keer twee kilometer aan 6% omhoog, met een paar steilere uitschieters. Al met al valt het wel mee. De renners rijden over een bochtige weg naar boven door een aantal dorpjes met tussendoor wat geinige natuur. In de buurt van de top van dit klimmetje slaan ze rechtsaf waarna ze op een smalle weg terechtkomen die leidt naar Piedrafita. Voorbij dit dorpje gaat het nog een paar meter steil omhoog, waarna er een afdaling begint. Deze afdaling zal afgewerkt worden over een smalle weg met de nodige bochten. Een van de smalste wegen tot nu toe, dat in combinatie met de bochten maakt het een lastige afdaling. Het gaat zes kilometer serieus naar beneden en dit zijn gewoon vervelende kilometers. Veel scherpe bochten, die soms lastig in te schatten zijn. Een groot deel van de tijd rijden de renners door een bos, wat het overzicht niet ten goede komt. Als Nibali wil kan hij hier weer net zoveel schade aanrichten als tijdens de vorige rit. Na de misschien wel lastigste afdaling van deze Vuelta wordt de smalle weg wat vlakker, waarna er een bocht naar links volgt en de weg weer een acceptabele breedte krijgt. Vanaf nu zal het vlak zijn tot in Colunga. Zeven kilometer over een weg die alsnog bochtig is. Na 88 kilometer rijden de renners dan door Colunga, de plaats waar in 2016 nog een rit van start ging.
We bevinden ons nu in de buurt van de kust, na Colunga rijden de renners een aantal kilometer over een kaarsrechte en brede weg richting El Barrigón, waar ze daadwerkelijk de zee zullen zien. Lang kunnen ze daarvan niet genieten, want er volgt een bocht naar rechts en daarna gaan we op weg naar de eerste passage op de Mirador del Fito. Richting het dorp Loroñe loopt het al een beetje vals plat omhoog en dan begint de klim. Zeven kilometer aan 7,7%, een best pittig ding van deze kant. In de eerste drie kilometer van de klim wordt het gemiddeld wat gedrukt, het gaat via 4,5% van 5% naar 6%. Dan is de aanvangsfase voorbij en krijgen we te maken met twee kilometer aan 10%. Het zwaarste deel van deze klim zit in het midden, want richting de top wordt het weer wat eenvoudiger. Al mag je het niet makkelijk noemen met twee kilometer aan 9% en een afsluitende kilometer aan 8%. Na 100 kilometer komen de coureurs voor de eerste keer boven op deze Fito. Geen onbekende klim, we zijn hier vaker geweest. In 2016 bijvoorbeeld, toen ook in de rit met aankomst op La Covadonga. Na de top gaan we uiteraard dalen, voor de renners een ideale gelegenheid om te kijken of er hier in de finale nog wat verschil gemaakt kan worden. Waarschijnlijk niet, want de afdaling is wel bochtig maar niet echt lastig. Deze kant van de berg is wat minder steil, bovendien is de weg breed en kan je bijna iedere bocht goed inschatten. Derhalve durf ik wel te stellen dat deze afdaling geen problemen gaat opleveren. Voordat men definitief beneden zou zijn in Arriondas slaan de renners bij deze gelegenheid linksaf, waarna ze beginnen aan een lokaal rondje. Lagos de Covadonga heeft altijd twee problemen gehad. Ten eerste gebruikt men deze klim veel te vaak en ten tweede zijn er amper fatsoenlijke bergen in de omgeving. Aan dat eerste probleem heeft men ontzettend veel schijt en dat tweede probleem probeert men nu dus op te lossen door dan maar gewoon de enige andere heuvel in de omgeving twee keer te beklimmen. Briljante vondst van de krab. Enfin, een bocht naar rechts dus. Vervelende terugdraaiende bocht. Daarna loopt de weg direct omhoog. Via Collía gaan we drie kilometer klimmen. Ziet er trouwens vanuit de lucht wel leuk uit, dat Collía.
Drie kilometer klimmen dus, aan 7,5%. Nog best een uitdagende klim dus. Die ritten naar Lagos de Covadonga beginnen zowaar ergens op te lijken. Maar het blijft een kutklim. En anders niks. Enfin, vooral in Collía gaat het lekker steil omhoog, paar stroken aan 10%. Buiten het dorp rijden de renners door een bos, over een redelijk smalle weg. Hier blijft het ook steil, maar net een tikkie minder. Op de top van dit heuveltje gaat het direct een aantal kilometer naar beneden. We rijden terug richting de kust en de weg waarover we dat doen blijft ook in de afzink smal. Bovendien is het vrij bochtig, waardoor ook dit weer een redelijk lastige afdaling is. Na een kilometer of vier in dalende lijn volgt er dan opnieuw een kort klimmetje, ditmaal van anderhalve kilometer. Het gaat aan zes procent omhoog, dus ook dit knikje is weer de moeite waard. Vervolgens gaat het weer kort naar beneden, kort omhoog, kort naar beneden, kort omhoog. Van een afdaling is ondertussen geen sprake meer, het is gewoon een glooiende weg geworden. Dat zal ook de komende tijd zo blijven. We zijn zo goed als beneden, in de buurt van de kust. De smalle weg hebben we achter ons gelaten en het gaat over een brede weg verder richting de voet van de tweede beklimming van de Fito. In dit stuk van een kilometer of 10 komen de renners nog twee korte klimmetjes tegen. Het gaat bijvoorbeeld nog een een keer twee kilometer aan 4% omhoog, moet allemaal kunnen. Tussendoor gaat het ook een paar keer naar beneden en is het zo nu en dan vlak, niet alleen kommer en kwel voor de renners. Aldoende komen we uit in Carrales, waar er een bocht naar links volgt. Via Duyos gaan we dan beginnen aan de tweede beklimming van de Fito. Net van een andere kant, waardoor we met een andere lengte en een ander gemiddelde te maken krijgen. 6,5 kilometer en 8% gemiddeld. De laatste vier kilometer van de klim zijn gelijk aan de vorige keer, alleen de eerste twee kilometer zijn anders. Dit zijn toevallig de gemakkelijkste kilometers, waardoor het gemiddelde gedrukt wordt. Na 137 kilometer komen de renners voor de tweede keer boven op de Mirador del Fito. Die mirador is trouwens de moeite waard.
Na dezelfde klim krijgen we nu natuurlijk dezelfde afdaling. Al is het weer niet helemaal hetzelfde. De vorige keer trokken we 'm niet door naar het einde, dat zal nu wel het geval zijn. Negen kilometer in dalende lijn richting Arriondas. Een afdaling die zoals we eerder al hebben gemerkt niet heel lastig is. De paar bochten die eventueel misschien wel lastig zijn zullen nu bekend zijn, dus simpel. Na 147 kilometer, op 31 kilometer van de finish, rijden de renners dan door Arriondas. Normaal zouden ze nu door de vallei gaan rijden op weg naar Cangas de Onís, maar ik begin echt het vermoeden te krijgen dat mijn klaagzang is aangekomen in Spanje. We rijden nu niet dwars door de vallei, maar pakken nog een stukje gebergte mee. Na Arriondas is het een kilometer of drie vlak, waarna in Ozanes een nieuw klimmetje begint. Het gaat drie kilometer omhoog richting San Martín de Bada. Een lastige klim van 7% gemiddeld met zelfs een kilometer aan 8% tussendoor. Een onding van een klim, met onderweg de nodige bochten over een weg die niet enorm breed is. De afdaling die volgt is vier kilometer lang en brengt het peloton naar Cangas de Onís. Ook als het naar beneden gaat is de weg niet heel breed. Dankzij een behoorlijk aantal bochten is dit ook weer een afdaling waar je alert moet zijn. Heel steil gaat het niet naar beneden, maar je bent wel continu aan het sturen. Zitten een aantal rotbochten tussen, bijvoorbeeld in San Juan de Parres. Ook aan het eind van de afdaling wordt het nog lastig. Na een rotonde in dalende lijn rijden de renners na 156 Cangas de Onís binnen. Hier zal op 22 kilometer van de finish de tussensprint zijn. In Cangas komen we die ene oude brug tegen waar een kruis aan hangt.
In Cangas verdwijnt ook altijd de zin om nog veel woorden te gebruiken. Het is nog tien kilometer fietsen tot de voet van het onvermijdelijke Lagos de Covadonga. In deze tien kilometer gaat het heel licht omhoog, maar op 12 kilometer van het eind begint de klim die ik echt al veel te vaak heb gezien dan echt. Ook al twee keer eerder iets mogen schrijven en twee keer was het beperkt. Ik heb nooit zoveel zin in deze klim. Lagos de Covadonga is een lastige klim, dat in ieder geval. Het zwaartepunt zit in het midden van de klim, waar het erg steil is. Enkele kilometers boven de 10 procent. De laatste kilometers van de klim stellen echter niet zo gek veel voor. Als je eenmaal bij het eerste meertje bent is het zo ongeveer in dalende lijn richting de streep. Het is een klim die vaak ontzettend mooie beelden oplevert, maar vaak niet de mooiste koers. Bij de favorieten niet, in ieder geval. Twee jaar terug een kleine uitzondering, maar over het algemeen is het niet best. Het is op papier wel een aardige berg en in de praktijk heb je in ieder geval de prachtige plaatjes, maar de organisatie wil deze klim iets te graag pushen als de Spaanse Alpe d'Huez. Hoeft van mij niet zo nodig. Al hebben ze dit jaar nog wel hun best gedaan door in de omgeving allerlei kleine klimmetjes op te zoeken en de Fito twee keer te doen. In het verleden was het nog wel eens _____/, dat was nog erger. Desondanks zit ik niet te wachten op de meertjes van Covadonga. Over een jaar of tien wel, dan ben ik er weer helemaal klaar voor.
Traditiegetrouw wint op Lagos de Covadonga een vluchter. In 2014 wist de lollerpool Niemiec het peloton net voor te blijven. Twee jaar daarvoor ging de overwinning naar Antonio Piedra, nog altijd de laatste overwinning van Caja Rural in de Vuelta. In 2010 won Barredo, toen het met zijn bloedwaarden nog goed ging. In het verleden wonnen wat grotere namen op Lagos de Covadonga. Onder andere Perico Delgado, Laurent Jalabert, Marino Lejarreta, Luis Herrera en ga zo maar door. Vroeger nam men deze klim serieus, maar daar is al een tijd geen sprake meer van. Lagos de Covadonga baart vaak een muis. Dat zal nu uiteraard niet anders zijn. De klimt komt ook gewoon te vaak voor. 20 keer sinds 1983. Hallo, doe eens iets anders. Dat schreef ik in 2016 en wat werd ik toen hard gelogenstraft zeg. Allememaggies. Als het in 2016 ook een muis had gebaard en de traditie in stand werd gehouden stond ONZE Robert Gesink toch maar mooi op de erelijst. Hij kende een sterke dag en reed op kop. Normaal is de winst dan binnen, maar dat jaar dacht Nairo Quintana er toevallig anders over. Hij ging vroeg in de aanval en reed weg van alles en iedereen. Froome kon 'm niet volgen. De voorsprong van de koplopers was aan de voet al beperkt en gaandeweg werd duidelijk dat Gesink ondanks zijn goede benen geen kans zou maken tegen Quintana. De Colombiaan reed solo naar de zege. Gesink werd ook nog bijgehaald door Froome, maar baarde nog wel opzien door in de laatste meters weer weg te rijden van Froome en zodoende tweede te worden op 24 seconden van Quintana. Froome daar een seconde achter en nog een paar seconden later bolde Valverde binnen. Daartussen zat ook nog Omar Fraile, die samen met Gesink in de kopgroep zat en wonderbenen had ondergeschroefd. Het was in 2016 dus eigenlijk wel de moeite waard, al was het een beetje zielig voor Gesink. Gelukkig won die jongen een paar dagen later op de Aubisque. Enfin, Lagos de Covadonga kan dus wel leuk zijn. Het kan. Maar er zijn heel veel andere beklimmingen in Spanje die ook leuk kunnen zijn. Waar blijft de Alto de Gamoniteiro bijvoorbeeld? Ik wil eerst die klim zien en dan pas wens ik deze klim weer eens te zien. Met je kutcovadonga.
In Ribera de Arriba wordt het 's middags 23 graden. Weinig wind en wel wat kans op regen. Dat laatste is niet zo gunstig, het kan maar beter droog zijn tijdens deze rit. Aantal lastige afdalingen over niet al te brede wegen, daar kan je geen regen bij gebruiken. In Cangas de Onís, in de buurt van Covadonga, zal het ongeveer hetzelfde weer zijn. Ook 23 graden en ook redelijk wat kans op regen. Geen 100% kans, dat scheelt. Laten we het op 50% houden. De hopelijk droge rit begint om 12:44 en wordt niet integraal uitgezonden. Eurosport is er pas om 15:00 bij en de Belg ook. De NOS schijnt ook wat uit te zenden, maar die kunnen natuurlijk grandioos de covadonga krijgen. De aankomst verwachten we ergens tussen 17:25 en 17:58.
Normaal wint dus op Lagos de Covadonga een vluchter, maar sinds de editie van 2016 is het een ander verhaal geworden. Blijkbaar kunnen de klassementsrenners toch wel hun best doen op deze berg. Daar ga ik bij mijn voorspelling alleen niet vanuit, ik geef mijn stokpaardjes niet zomaar op. Lagos de Covadonga, dus vluchters. 't Liefst een paar slechte. Geheel random zijn er weer een paar nummers uit komen rollen.
Quintana gaat hier trouwens wel tijd pakken op de rest, dit verder geheel terzijde.
1. Cataldo. Ja, nummer 23 kwam er als eerste uit. Weet niet echt of Astana iemand mee in de aanval gaat sturen, maar Cataldo is wel iemand die hier ooit had kunnen winnen. Lijkt er tijdens deze Vuelta niet in te zitten, maar ik ga niet in discussie met de tombola.
2. Vincent. Nummertje 58. Een van de knechten van Pinot. Een van de jongens die ook aardig zou moeten kunnen klimmen, maar dat weet hij al een paar jaar aardig te verbergen. Al reed hij best sterk die ene keer dat Pinot in de aanval ging. Dan is dit misschien nog niet eens zo'n slechte suggestie van de bingo.
3. Cristian Rodriguez. Die onzichtbare gozer van Caja Rural. Sluipt zich een weg naar een anoniem klassement. Is geloof ik ook wel eens in de aanval geweest, maar dat zou ik niet met zekerheid durven te zeggen want zelfs in een kopgroep weet hij nog uit beeld te blijven. Doet die andere Rodriguez beter.
4. Prades. Had de kopman moeten zijn van Murias, maar staat inmiddels toch wel in de schaduw van een paar van zijn ploeggenoten. Waar Rodriguez won werd hij 15e. Desondanks blijft Edu een mooie jongen. Een lot uit de loterij. Maar niet het winnende.
5. Lindeman. La Alpujarra 2015. #neverforget
De rit met aankomst boven op de belachelijk steile klim van Les Praeres werd integraal uitgezonden en daardoor konden we weer eens ouderwets een kopgroep zien ontstaan. Er waren weer veel renners die zin hadden om aan te vallen, maar na een paar mislukte aanvalspogingen werd het al snel duidelijk dat met name Astana niet van plan was om een grote groep weg te laten rijden. Een klein groepje van een man of zes hadden ze dan weer minder problemen mee, dus zodoende slaagde een vluchtpoging van Kwiatkowski, De Gendt, Bookwalter, Roche, Woods en Garcia Cortina wel. Kwiatkowski stond nog dicht in het klassement, op vijf minuten van leider Herrada. Daarom zette Cofidis zich snel op kop en zij werden gesteund door Movistar. De kopgroep kreeg daarom nooit veel voorsprong, veel meer dan drie minuten is het nooit geweest. Een dag voor de klassementsrenners dus, dat was alweer even geleden. Lang gebeurde er betrekkelijk weinig, we moesten wachten tot de top van de Alto de la Colladiella voor de rit interessant werd. De afdaling van deze klim was namelijk vrij lastig en daar kwam Michael Woods al vrij snel achter, hij ging op z'n muil en verloor de aansluiting met de kopgroep. In het peloton nam Bahrain-Merida het voortouw en smeet Nibali zichzelf ouderwets naar beneden. Het had tot gevolg dat er aan het eind van de afdaling nog maar een klein groepje over was. Enkele favorieten hadden zich laten ringeloren. Toch kon een groep nog terugkeren, Lopez had wat mannetjes van Astana in dienst die hem en onder meer Simon Yates terugreden naar de groep Bahrain. De echte sukkels van de dag waren met name David de la Cruz en George Bennett, zij sloten nooit meer aan. Op de volgende klim van de dag reed Kwiatkowski weg van zijn laatst overgebleven metgezellen, al was zijn voorsprong op het pelotonnetje tegen die tijd al behoorlijk geslonken. Hij hield het vol tot aan de voet van de slotklim, de verschrikkelijke slotklim naar Les Praeres. De klim werd meteen steil en de ene na de andere renner moest lossen. Kruijswijk had een goede dag, hij schoof met Molard en Pinot mee naar voren en reed even later zelfs op kop. Een aanval, op die steile klim. Uiteindelijk was het doel vooral om zijn eigen tempo te zoeken en niet vast te zitten achter andere renners. De tactiek werkte. Na een tijd werd hij bijgehaald door Valverde, Quintana, Lopez, Mas en Yates. Ook Pinot kon nog net aansluiten, terwijl Uran nooit ver weg was. Quintana leek er duidelijk veel zin in te hebben, hij ging een aantal keer in de aanval. Steeds zat Lopez op zijn wiel, maar Lopez weigerde ook steeds om over te nemen. Zodoende kon de rest steeds terugkeren, vaak onder aanvoering van Kruijswijk. Yates verstopte zich een beetje en besloot alles te zetten op één aanval. Die aanval kwam en ze zagen hem niet meer terug. Wat Quintana en Lopez ook probeerden, ze kwam niet meer aan z'n wiel. Een lepe overwinning voor Yates op deze onmogelijke berg, waar het richting de top helemaal verschrikkelijk werd wegens een betonnen ondergrond en een enorme mensenmassa. Op een paar meter afstand werd Lopez tweede, voor Valverde. Quintana kwam zichzelf nog een klein beetje tegen en werd vijfde, vlak voor Kruijswijk. Het bleef bij een secondenspel, vooraan in ieder geval. De klim was zwaar, maar niet zwaar genoeg om grote verschillen te creëren. Of juist te zwaar om verschil te creëren, wie zal het zeggen. Yates nam in ieder geval naast de ritoverwinning ook de rode trui mee naar huis, hij heeft een voorsprong van 20 seconden op Valverde en 25 op Quintana. Kelderman kende ondertussen een slechte dag, hij verloor een minuut. Een aantal renners haken voorzichtig af, maar toch staan de eerste vier in het klassement nog binnen een minuut van elkaar. Er kan dus nog een heleboel gebeuren. Tijdens de volgende rit bijvoorbeeld. Op de laatste dag voor de tweede rustdag duiken we nog eens de bergen in. De derde bergrit met een aankomst boven op een rij. We gaan naar het onvermijdelijke Lagos de Covandonga.
De laatste rit van week twee gaat van start in de gemeente Ribera de Arriba, net buiten het gehucht Bueño. In totaal wonen er in de hele gemeente Ribera de Arriba maar 1800 mensen en in het weiland waar de renners mogen vertrekken wonen alleen een paar paarden. We bevinden ons net ten zuiden van Oviedo, op een kilometer of 50 van de finishplaats van de vorige rit. Naast paarden komen we op de startlocatie ook een museum tegen, het Centro de Interpretación del Hórreo. Een hórreo is een graanschuur en daar hebben ze er in deze omgeving blijkaar echt heel erg veel van. Niet zomaar een graanschuur, maar wel een graanschuur op pootjes. Het schijnt zo te zijn dat je in deze regio gemiddeld gezien de meeste graanschuren tegenkomt. Daar zijn ze trots op, dus is er een museum speciaal voor de graanschuur en de traditie die daarbij hoort. Bovendien is Bueño ook nog eens uitgeroepen tot het meest voorbeeldige dorp van Asturië in 2012. Er zou een correlatie moeten zijn met de graanschuren, misschien omdat de mensjes hier daardoor vrij zelfvoorzienend zijn. Buiten dat organiseren ze in Bueño en in de andere dorpjes in deze gemeente heel wat festivals. Een filmfestival, een jazzfestival en nog allerlei andere feestjes en partijen. Deze kleine gemeente is in staat om de Vuelta naar zich toe te lokken dankzij wat lokale industrie. Zo zijn er hier wat ijzer- en kalksteengroeven, ook in dit deel van Asturië doen we aan mijnbouw. Vanuit de startlocatie kunnen de renners in de verte ook een kerncentrale zien liggen. Deze thermische krachtcentrale van Soto de Ribera heeft in deze buurt voor behoorlijk wat werkgelegenheid gezorgd. Dat Soto de Ribera is trouwens de grootste plaats van deze gemeente. Dit jaar kwam de Vuelta a Asturias hier nog langs. De tweede rit, met aankomst bovenop de Alto del Acebo, ging hier van start. Richard Carapaz won die etappe uiteindelijk op imponerende wijze. In het gehucht waar we nu van start gaan kwam de Vuelta a Asturias dan weer langs in 2016, voor een etappe naar Oviedo die door Dani Moreno werd gewonnen. De Ronde van Spanje heeft hier dan geen lange geschiedenis, maar het is toch geen onbekende plaats voor de sport. Het museum waar de rit van start zal gaan is trouwens net als zo'n Asturische graanschuur verhoogd aangelegd, echt keigeinig.
Na de neutralisatie gaan de renners voorbij Soto de Ribera van start op een brede weg in het dal van de Caudal. De afgelopen dagen zat er in het begin eigenlijk meteen een klimmetje, maar dat gaat tijdens deze rit net wat langer duren. De eerste 14 kilometer van de rit rijden de renners door de vallei van de Caudal en in dit fraaie gebied is het gewoon vlak. Het loopt misschien een paar keer een paar meter vals plat omhoog, maar dat is het dan ook wel. Op een stuk of vijf korte tunneltjes na komen de renners in het begin van de rit bijzonder weinig tegen. Bergen, links en rechts van de weg. De Caudal komt zo nu en dan ook nog in beeld. Na een tijd nemen we ook wat tekenen van menselijke activiteit waar. Een paar dorpjes, waarvan Mieres de grootste is. Hier komen we na 13 kilometer aan en vervolgens is het nog maar een kilometer fietsen tot de voet van de eerste klim van de dag. Het peloton rijdt door Mieres en ergens halverwege de stad slaan ze linksaf, waarna ze over een wat bochtigere weg naar het dorpje Murias fietsen. Deze naam moet de renners van een bepaalde ploeg als muziek in de oren klinken. In Murias begint de eerste klim van de dag, een klim die vorig jaar al voorkwam in de rit naar Gijón. We hebben nu zo ongeveer alle klimmetjes uit die etappe gehad, uitgesmeerd over drie dagen. De berg die nu bedwongen moet worden heet de Alto de Santo Emiliano. Deze klim van de derde categorie is 6,8 kilometer lang en 4,5% gemiddeld. Geen enorm zware klim dus, vooral omdat het drie kilometer lang vals plat is. In Murias lijkt de weg even heel steil omhoog te lopen, maar dat vlakt heel snel af. Aan het eind van de klim krijgen we nog wel drie redelijk serieuze kilometers aan meer dan 6%, voor het richting de top weer afvlakt. Na 20 kilometer koers bereiken de renners de top van dit klimmetje. Een klim die niet alleen vorig jaar werd gebruikt, in de tijd van Anquetil gingen ze hier al naar boven!
De weg die ons richting het dorpje Santo Emiliano brengt is behoorlijk breed en het asfalt is ook prima in orde. In de afdaling blijft dat zo, mede daardoor is het een eenvoudige afzink. Het gaat iets meer dan vijf kilometer aan 5% naar beneden, richting het onvermijdelijke Langreo. Er zijn wel wat bochtjes, maar het stelt al bij al weinig voor. Eenmaal beneden komen we uit in La Felguera, een van de vele buitenwijken van de behoorlijk grote en ook lelijke industriestad. De afgelopen dagen reden we al door de vallei van de Nalón en pakten we daar de nodige industrie mee en ook nu komen we weer in dit gebied uit. We steken de rivier over en rijden door Langreo, weer langs het Museo de la Siderurgia. Deze keer blijven we niet lang in de vallei hangen, we duiken direct weer het binnenland in. Dat doen we over een weg die bekend is, want twee dagen geleden werd er nog afgedaald over deze weg. Nu zal het vier kilometer omhoog gaan aan vier procent, waarna we het parcours van die andere rit verlaten en bij Gargantá rechtsaf slaan. Hierna loopt de weg nog een kilometer vals plat omhoog, waarna het een aantal kilometer licht naar beneden gaat. Over een brede en licht bochtige weg rijden de coureurs door een aantal dorpjes, waaronder Carbayín Alto. Hier liggen wat meer bochten, waaronder een paar lastige. Na een passage door een ander dorp met nog wat bochten begint de weg daarna weer even omhoog te lopen. Kort klimmetje van een kilometer aan 7%, waarna het een kilometer vlak is tot aan het volgende stukje in dalende lijn. Het gaat een paar kilometer naar beneden over een weg die inmiddels een stuk smaller is geworden. Gelukkig valt het aantal bochten mee, waardoor deze afdaling toch niet zo lastig is. Aan het eind van dit afdalinkje rijden de renners over een viaduct en daarna is het even vlak. Al is vlak een woord dat eigenlijk niet echt van toepassing is op deze omgeving. We passeren een aantal dorpjes en in al die dorpjes gaat het wel weer even steil omhoog, met daarna weer een kort stukje in dalende lijn. In een stuk van vijf kilometer komen de renners vijf van dit soort korte hupjes tegen. Je komt niet zonder reden aan 4000 hoogtemeters, zullen we maar zeggen. Na dit laatste hupje is het wel een kilometer of vier vlak, waarna we gaan klimmen naar het piepkleine dorpje La Campa. De klim naar de Alto La Campa is een kleine vier kilometer lang en in deze kilometers gaat het gemiddeld aan een procent of drie omhoog. Na 52 kilometer komen de renners boven op dit bergje, dat vooral vaak een leuk uitzicht biedt over de omgeving.
Na de vijf huizen en het tankstation van La Campa gepasseerd te hebben gaat het negen kilometer in dalende lijn verder richting Villaviciosa. De weg is hier breed en het aantal bochten valt ook wel mee. Steil naar beneden gaat het ook niet echt, de steilste kilometer is er een aan 4,9%. Een behoorlijk aangename afdaling dus. Beneden liggen er in de buurt van Villaviciosa nog een aantal bochten, waarna men even door deze stad mag rijden. Voor het centrum wordt bereikt verlaten we deze plaats alweer, na een bocht naar rechts. Bijna direct begint de weg weer omhoog te lopen, we gaan beginnen aan de volgende klim van de dag waar geen punt te rapen valt. In totaal gaat het tien kilometer omhoog en in deze kilometers komen we 400 meter hoger uit. Gemiddeld vier procent dus, maar daar moet je wel een kanttekening bij plaatsen. Het is nogal een grillige klim, met vlakke stukken en ook genoeg stukjes in dalende lijn. Om toch nog aan een gemiddelde van vier procent te komen gaat het dus in de stroken in stijgende lijn wat steiler omhoog. Het gaat bijvoorbeeld een keer twee kilometer aan 6% omhoog, met een paar steilere uitschieters. Al met al valt het wel mee. De renners rijden over een bochtige weg naar boven door een aantal dorpjes met tussendoor wat geinige natuur. In de buurt van de top van dit klimmetje slaan ze rechtsaf waarna ze op een smalle weg terechtkomen die leidt naar Piedrafita. Voorbij dit dorpje gaat het nog een paar meter steil omhoog, waarna er een afdaling begint. Deze afdaling zal afgewerkt worden over een smalle weg met de nodige bochten. Een van de smalste wegen tot nu toe, dat in combinatie met de bochten maakt het een lastige afdaling. Het gaat zes kilometer serieus naar beneden en dit zijn gewoon vervelende kilometers. Veel scherpe bochten, die soms lastig in te schatten zijn. Een groot deel van de tijd rijden de renners door een bos, wat het overzicht niet ten goede komt. Als Nibali wil kan hij hier weer net zoveel schade aanrichten als tijdens de vorige rit. Na de misschien wel lastigste afdaling van deze Vuelta wordt de smalle weg wat vlakker, waarna er een bocht naar links volgt en de weg weer een acceptabele breedte krijgt. Vanaf nu zal het vlak zijn tot in Colunga. Zeven kilometer over een weg die alsnog bochtig is. Na 88 kilometer rijden de renners dan door Colunga, de plaats waar in 2016 nog een rit van start ging.
We bevinden ons nu in de buurt van de kust, na Colunga rijden de renners een aantal kilometer over een kaarsrechte en brede weg richting El Barrigón, waar ze daadwerkelijk de zee zullen zien. Lang kunnen ze daarvan niet genieten, want er volgt een bocht naar rechts en daarna gaan we op weg naar de eerste passage op de Mirador del Fito. Richting het dorp Loroñe loopt het al een beetje vals plat omhoog en dan begint de klim. Zeven kilometer aan 7,7%, een best pittig ding van deze kant. In de eerste drie kilometer van de klim wordt het gemiddeld wat gedrukt, het gaat via 4,5% van 5% naar 6%. Dan is de aanvangsfase voorbij en krijgen we te maken met twee kilometer aan 10%. Het zwaarste deel van deze klim zit in het midden, want richting de top wordt het weer wat eenvoudiger. Al mag je het niet makkelijk noemen met twee kilometer aan 9% en een afsluitende kilometer aan 8%. Na 100 kilometer komen de coureurs voor de eerste keer boven op deze Fito. Geen onbekende klim, we zijn hier vaker geweest. In 2016 bijvoorbeeld, toen ook in de rit met aankomst op La Covadonga. Na de top gaan we uiteraard dalen, voor de renners een ideale gelegenheid om te kijken of er hier in de finale nog wat verschil gemaakt kan worden. Waarschijnlijk niet, want de afdaling is wel bochtig maar niet echt lastig. Deze kant van de berg is wat minder steil, bovendien is de weg breed en kan je bijna iedere bocht goed inschatten. Derhalve durf ik wel te stellen dat deze afdaling geen problemen gaat opleveren. Voordat men definitief beneden zou zijn in Arriondas slaan de renners bij deze gelegenheid linksaf, waarna ze beginnen aan een lokaal rondje. Lagos de Covadonga heeft altijd twee problemen gehad. Ten eerste gebruikt men deze klim veel te vaak en ten tweede zijn er amper fatsoenlijke bergen in de omgeving. Aan dat eerste probleem heeft men ontzettend veel schijt en dat tweede probleem probeert men nu dus op te lossen door dan maar gewoon de enige andere heuvel in de omgeving twee keer te beklimmen. Briljante vondst van de krab. Enfin, een bocht naar rechts dus. Vervelende terugdraaiende bocht. Daarna loopt de weg direct omhoog. Via Collía gaan we drie kilometer klimmen. Ziet er trouwens vanuit de lucht wel leuk uit, dat Collía.
Drie kilometer klimmen dus, aan 7,5%. Nog best een uitdagende klim dus. Die ritten naar Lagos de Covadonga beginnen zowaar ergens op te lijken. Maar het blijft een kutklim. En anders niks. Enfin, vooral in Collía gaat het lekker steil omhoog, paar stroken aan 10%. Buiten het dorp rijden de renners door een bos, over een redelijk smalle weg. Hier blijft het ook steil, maar net een tikkie minder. Op de top van dit heuveltje gaat het direct een aantal kilometer naar beneden. We rijden terug richting de kust en de weg waarover we dat doen blijft ook in de afzink smal. Bovendien is het vrij bochtig, waardoor ook dit weer een redelijk lastige afdaling is. Na een kilometer of vier in dalende lijn volgt er dan opnieuw een kort klimmetje, ditmaal van anderhalve kilometer. Het gaat aan zes procent omhoog, dus ook dit knikje is weer de moeite waard. Vervolgens gaat het weer kort naar beneden, kort omhoog, kort naar beneden, kort omhoog. Van een afdaling is ondertussen geen sprake meer, het is gewoon een glooiende weg geworden. Dat zal ook de komende tijd zo blijven. We zijn zo goed als beneden, in de buurt van de kust. De smalle weg hebben we achter ons gelaten en het gaat over een brede weg verder richting de voet van de tweede beklimming van de Fito. In dit stuk van een kilometer of 10 komen de renners nog twee korte klimmetjes tegen. Het gaat bijvoorbeeld nog een een keer twee kilometer aan 4% omhoog, moet allemaal kunnen. Tussendoor gaat het ook een paar keer naar beneden en is het zo nu en dan vlak, niet alleen kommer en kwel voor de renners. Aldoende komen we uit in Carrales, waar er een bocht naar links volgt. Via Duyos gaan we dan beginnen aan de tweede beklimming van de Fito. Net van een andere kant, waardoor we met een andere lengte en een ander gemiddelde te maken krijgen. 6,5 kilometer en 8% gemiddeld. De laatste vier kilometer van de klim zijn gelijk aan de vorige keer, alleen de eerste twee kilometer zijn anders. Dit zijn toevallig de gemakkelijkste kilometers, waardoor het gemiddelde gedrukt wordt. Na 137 kilometer komen de renners voor de tweede keer boven op de Mirador del Fito. Die mirador is trouwens de moeite waard.
Na dezelfde klim krijgen we nu natuurlijk dezelfde afdaling. Al is het weer niet helemaal hetzelfde. De vorige keer trokken we 'm niet door naar het einde, dat zal nu wel het geval zijn. Negen kilometer in dalende lijn richting Arriondas. Een afdaling die zoals we eerder al hebben gemerkt niet heel lastig is. De paar bochten die eventueel misschien wel lastig zijn zullen nu bekend zijn, dus simpel. Na 147 kilometer, op 31 kilometer van de finish, rijden de renners dan door Arriondas. Normaal zouden ze nu door de vallei gaan rijden op weg naar Cangas de Onís, maar ik begin echt het vermoeden te krijgen dat mijn klaagzang is aangekomen in Spanje. We rijden nu niet dwars door de vallei, maar pakken nog een stukje gebergte mee. Na Arriondas is het een kilometer of drie vlak, waarna in Ozanes een nieuw klimmetje begint. Het gaat drie kilometer omhoog richting San Martín de Bada. Een lastige klim van 7% gemiddeld met zelfs een kilometer aan 8% tussendoor. Een onding van een klim, met onderweg de nodige bochten over een weg die niet enorm breed is. De afdaling die volgt is vier kilometer lang en brengt het peloton naar Cangas de Onís. Ook als het naar beneden gaat is de weg niet heel breed. Dankzij een behoorlijk aantal bochten is dit ook weer een afdaling waar je alert moet zijn. Heel steil gaat het niet naar beneden, maar je bent wel continu aan het sturen. Zitten een aantal rotbochten tussen, bijvoorbeeld in San Juan de Parres. Ook aan het eind van de afdaling wordt het nog lastig. Na een rotonde in dalende lijn rijden de renners na 156 Cangas de Onís binnen. Hier zal op 22 kilometer van de finish de tussensprint zijn. In Cangas komen we die ene oude brug tegen waar een kruis aan hangt.
In Cangas verdwijnt ook altijd de zin om nog veel woorden te gebruiken. Het is nog tien kilometer fietsen tot de voet van het onvermijdelijke Lagos de Covadonga. In deze tien kilometer gaat het heel licht omhoog, maar op 12 kilometer van het eind begint de klim die ik echt al veel te vaak heb gezien dan echt. Ook al twee keer eerder iets mogen schrijven en twee keer was het beperkt. Ik heb nooit zoveel zin in deze klim. Lagos de Covadonga is een lastige klim, dat in ieder geval. Het zwaartepunt zit in het midden van de klim, waar het erg steil is. Enkele kilometers boven de 10 procent. De laatste kilometers van de klim stellen echter niet zo gek veel voor. Als je eenmaal bij het eerste meertje bent is het zo ongeveer in dalende lijn richting de streep. Het is een klim die vaak ontzettend mooie beelden oplevert, maar vaak niet de mooiste koers. Bij de favorieten niet, in ieder geval. Twee jaar terug een kleine uitzondering, maar over het algemeen is het niet best. Het is op papier wel een aardige berg en in de praktijk heb je in ieder geval de prachtige plaatjes, maar de organisatie wil deze klim iets te graag pushen als de Spaanse Alpe d'Huez. Hoeft van mij niet zo nodig. Al hebben ze dit jaar nog wel hun best gedaan door in de omgeving allerlei kleine klimmetjes op te zoeken en de Fito twee keer te doen. In het verleden was het nog wel eens _____/, dat was nog erger. Desondanks zit ik niet te wachten op de meertjes van Covadonga. Over een jaar of tien wel, dan ben ik er weer helemaal klaar voor.
Traditiegetrouw wint op Lagos de Covadonga een vluchter. In 2014 wist de lollerpool Niemiec het peloton net voor te blijven. Twee jaar daarvoor ging de overwinning naar Antonio Piedra, nog altijd de laatste overwinning van Caja Rural in de Vuelta. In 2010 won Barredo, toen het met zijn bloedwaarden nog goed ging. In het verleden wonnen wat grotere namen op Lagos de Covadonga. Onder andere Perico Delgado, Laurent Jalabert, Marino Lejarreta, Luis Herrera en ga zo maar door. Vroeger nam men deze klim serieus, maar daar is al een tijd geen sprake meer van. Lagos de Covadonga baart vaak een muis. Dat zal nu uiteraard niet anders zijn. De klimt komt ook gewoon te vaak voor. 20 keer sinds 1983. Hallo, doe eens iets anders. Dat schreef ik in 2016 en wat werd ik toen hard gelogenstraft zeg. Allememaggies. Als het in 2016 ook een muis had gebaard en de traditie in stand werd gehouden stond ONZE Robert Gesink toch maar mooi op de erelijst. Hij kende een sterke dag en reed op kop. Normaal is de winst dan binnen, maar dat jaar dacht Nairo Quintana er toevallig anders over. Hij ging vroeg in de aanval en reed weg van alles en iedereen. Froome kon 'm niet volgen. De voorsprong van de koplopers was aan de voet al beperkt en gaandeweg werd duidelijk dat Gesink ondanks zijn goede benen geen kans zou maken tegen Quintana. De Colombiaan reed solo naar de zege. Gesink werd ook nog bijgehaald door Froome, maar baarde nog wel opzien door in de laatste meters weer weg te rijden van Froome en zodoende tweede te worden op 24 seconden van Quintana. Froome daar een seconde achter en nog een paar seconden later bolde Valverde binnen. Daartussen zat ook nog Omar Fraile, die samen met Gesink in de kopgroep zat en wonderbenen had ondergeschroefd. Het was in 2016 dus eigenlijk wel de moeite waard, al was het een beetje zielig voor Gesink. Gelukkig won die jongen een paar dagen later op de Aubisque. Enfin, Lagos de Covadonga kan dus wel leuk zijn. Het kan. Maar er zijn heel veel andere beklimmingen in Spanje die ook leuk kunnen zijn. Waar blijft de Alto de Gamoniteiro bijvoorbeeld? Ik wil eerst die klim zien en dan pas wens ik deze klim weer eens te zien. Met je kutcovadonga.
In Ribera de Arriba wordt het 's middags 23 graden. Weinig wind en wel wat kans op regen. Dat laatste is niet zo gunstig, het kan maar beter droog zijn tijdens deze rit. Aantal lastige afdalingen over niet al te brede wegen, daar kan je geen regen bij gebruiken. In Cangas de Onís, in de buurt van Covadonga, zal het ongeveer hetzelfde weer zijn. Ook 23 graden en ook redelijk wat kans op regen. Geen 100% kans, dat scheelt. Laten we het op 50% houden. De hopelijk droge rit begint om 12:44 en wordt niet integraal uitgezonden. Eurosport is er pas om 15:00 bij en de Belg ook. De NOS schijnt ook wat uit te zenden, maar die kunnen natuurlijk grandioos de covadonga krijgen. De aankomst verwachten we ergens tussen 17:25 en 17:58.
Normaal wint dus op Lagos de Covadonga een vluchter, maar sinds de editie van 2016 is het een ander verhaal geworden. Blijkbaar kunnen de klassementsrenners toch wel hun best doen op deze berg. Daar ga ik bij mijn voorspelling alleen niet vanuit, ik geef mijn stokpaardjes niet zomaar op. Lagos de Covadonga, dus vluchters. 't Liefst een paar slechte. Geheel random zijn er weer een paar nummers uit komen rollen.
Quintana gaat hier trouwens wel tijd pakken op de rest, dit verder geheel terzijde.
1. Cataldo. Ja, nummer 23 kwam er als eerste uit. Weet niet echt of Astana iemand mee in de aanval gaat sturen, maar Cataldo is wel iemand die hier ooit had kunnen winnen. Lijkt er tijdens deze Vuelta niet in te zitten, maar ik ga niet in discussie met de tombola.
2. Vincent. Nummertje 58. Een van de knechten van Pinot. Een van de jongens die ook aardig zou moeten kunnen klimmen, maar dat weet hij al een paar jaar aardig te verbergen. Al reed hij best sterk die ene keer dat Pinot in de aanval ging. Dan is dit misschien nog niet eens zo'n slechte suggestie van de bingo.
3. Cristian Rodriguez. Die onzichtbare gozer van Caja Rural. Sluipt zich een weg naar een anoniem klassement. Is geloof ik ook wel eens in de aanval geweest, maar dat zou ik niet met zekerheid durven te zeggen want zelfs in een kopgroep weet hij nog uit beeld te blijven. Doet die andere Rodriguez beter.
4. Prades. Had de kopman moeten zijn van Murias, maar staat inmiddels toch wel in de schaduw van een paar van zijn ploeggenoten. Waar Rodriguez won werd hij 15e. Desondanks blijft Edu een mooie jongen. Een lot uit de loterij. Maar niet het winnende.
5. Lindeman. La Alpujarra 2015. #neverforget
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Het zijn elke keer geweldige verhalen. Vol met kennis, geschiedenis, humor, een kennersblik. Van grote waarde om je in te lezen en voor te bereiden op de rit van de dag. Maar aan het einde valt alles in duigen met de random keuze van de voorspelling van mogelijke winnaars. Je zal er absoluut je redenen voor hebben. Vanochtend dacht ik zelfs even dat je je er eigenlijk niet aan durft te wagen vanwege. Van mij mag je !
You may not recall the moment that you asked me<br />But your invitation was clear<br />You'll pretend you've never met me but it's far to late<br />Now I'm here
twitter:simongeschke twitterde op zondag 09-09-2018 om 10:48:18 Gotta admit, hearing a spectator cheering for me by yelling "Vamos bin Laden!" was a first for me. #beardproblems reageer retweet
Gotta admit, hearing a spectator cheering for me by yelling "Vamos bin Laden!" was a first for me.
Hopelijk weer een dag voor de klassementsrenners, maar dat zal wel niet. Overall wel een pittige dag, hopelijk weegt ie aardig door na twee achtereenvolgende bergritten.
Kelderman zou eens mee moeten gaan in n ontsnapping, wellicht laten ze em gaan in n grote kopgroep 
"You can call me Susan if it makes you happy"
Natuurlijk nietquote:
Kelderman zou eens mee moeten gaan in n ontsnapping, wellicht laten ze em gaan in n grote kopgroep
.
Sjors (weet niet hoe kwiek hij is na gisteren) of Kuss moet de ontsnapping is.
Lekker zuipen, lekker dansen en daarna lekker neuken.
quote:Op zondag 9 september 2018 11:59 schreef showtimer het volgende:
twitter:simongeschke twitterde op zondag 09-09-2018 om 10:48:18 Gotta admit, hearing a spectator cheering for me by yelling "Vamos bin Laden!" was a first for me. #beardproblems reageer retweet
!
Op donderdag 15 juni 2017 16:53 schreef Cyan9 het volgende:
IJsbeer is inderdaad officieel cute. :D
Op donderdag 30 juli 2020 16:27 schreef Guanabana het volgende:Houdt @:ijs_beer een beetje van ouder? En dan niet 40 jaar ouder, maar laten we zeggen bijvoorbeeld, iets van 5 jaar ouder?
IJsbeer is inderdaad officieel cute. :D
Op donderdag 30 juli 2020 16:27 schreef Guanabana het volgende:Houdt @:ijs_beer een beetje van ouder? En dan niet 40 jaar ouder, maar laten we zeggen bijvoorbeeld, iets van 5 jaar ouder?
Eerder was Mike Teunissen ook al in de weer 
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
Nu wordt Majka genoemdquote:
Kawasaki is weer ribbedebie, met Postlberger. Kleine voorsprong.
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
