[Etappe 11] Albertville - La Rosière #5 We zijn los!

Etappe 11: Albertville - La Rosière Espace San Bernardo, 108,5 km

Je denkt dat het leuk wordt als we naar de bergen gaan, maar dat hoeft niet altijd zo te zijn. Het kan namelijk gebeuren dat er vroeg in de rit een grote groep van een man of 20 wegrijdt, zonder renners die gevaarlijk zijn voor het algemeen klassement. Dat kan tot gevolg hebben dat er daarachter niet hard wordt gereden en als dat zo is loop je al heel snel het risico dat je naar helemaal niets aan het kijken bent. Een mooie groep, met onder meer Alaphilippe, Ion Izagirre, Robert Gesink en gele trui Van Avermaet reed weg en dat leverde totaal geen gevaar op voor Team Sky en andere ploegen. Greg had dan wel geel, maar die wappert er een dezer dagen grandioos af. Dus hoefde er niet per definitie hard gereden te worden in het peloton. Renners zeggen altijd dat ze het van dag tot dag bekijken, maar in de bergen kom je er vaak achter dat ze heel goed weten wat er nog volgt. Drie zware dagen achter elkaar, dan moet je blijkbaar op de eerste dag je krachten sparen. Onderweg konden we nog wel genieten van de steile klim naar Plateau des Glières en het onverharde stuk dat na de klim volgde, maar verder was het ingewikkeld om wakker te blijven. Aan het eind van de rit volgde er een mooie combinatie van klimmen, de Romme en de Colombière. Ideaal terrein voor wat actie, maar die actie kwam er niet. Vooraan werd het heel snel duidelijk dat Alaphilippe de rit zou gaan winnen, hij was veel te sterk voor de rest. Achteraan ondernam niemand een poging om het stokje over te nemen van Sky. Dus reed men in het peloton gedwee achter de Britse ploeg aan over de Romme en ook over de Colombière. Pas richting de top van de Colombière durfde Dan Martin iets te ondernemen. Eén speldenprikje, maar wel met gevolgen. Veel renners moesten lossen, waaronder Uran, Zakarin, Majka, Mollema en Jungels. Toch nog wat slachtoffers, terwijl er alleen maar een strak tempo gereden werd. We weten in ieder geval wie er niet goed is, hopelijk komen we er tijdens de volgende twee ritten achter wie er wel goed zijn. Nog twee ritten in de Alpen te gaan. Frankrijk heeft ondertussen dankzij Alaphilippe de eerste overwinning binnen en bij de vrouwenkoers zagen we een prachtige overwinning van Annemiek van Vleuten, die in extremis Anna van der Breggen nog wist te passeren. We gaan door naar de volgende Alpenrit, een bijzonder korte maar explosieve etappe.




De tweede Alpenrit start een kilometer of 50 ten zuiden van Le Grand-Bornand in Albertville. Deze plaats, in de vallei van de rivieren L'Arly en de Isère herbergt 20.000 inwoners en maakt deel uit van het departement Savoie. In Albertville werden in 1992 de winterspelen georganiseerd. Veel van de evenmenten vonden plaats in de bergen in de omgeving, maar het Olympisch park en het Olympisch huis stonden wel in Albertville. De Tour komt best vaak voorbij Albertville, aangezien de plaats strategisch gezien best lekker tussen de bergen ligt, maar er is hier nog verrassend vaak een rit gestart of aangekomen. Slechts één keer kwam hier een rit aan, in de fameuze Tour van 1998. De zestiende rit van de 'Tour de Dopage' die gewonnen werd door Jan Ullrich eindigde in de stad. De volgende dag zou men vanuit Albertville vertrekken richting Aix-les-Bains, maar dat kwam er niet helemaal van. Festina was inmiddels al uit de Tour gegooid en ook TVM lag nog steeds onder vuur. In Albertville viel de politie binnen in het hotel waar TVM verbleef en in het peloton vond men dat het ondertussen verdacht veel op een heksenjacht begon te lijken. Dus ging men staken. Ploegen als ONCE, Banesto en Riso Scotti gingen zelfs naar huis. In 33 kilometer tijd stopte men twee keer met fietsen en na die tweede staking reed men met een slakkengangetje richting de finish. Lekkere tijden waren dat. Dit soort spanning en sensatie zou ik nu ook wel weer willen zien. Sindsdien ontweek de organisatie Albertville een tijd, maar in 2012 keerde de Tour terug naar deze stad, zonder politieinvallen. De elfde rit van de Tour bracht de renners van Albertville naar La Toussuire en Pierre Rolland won. Twee jaar geleden kwam de koers ook nog eens langs in Albertville. De 19e rit van die Tour begon hier en eindigde in Saint-Gervais Mont-Blanc. De winst ging naar Romain Bardet. De organisatie droomt hardop van een derde overwinning op rij voor een Fransoos. Is de ASO voor Frankrijk?

quote:

Tour de France: Stage town for the fourth time. Never two without three? The stages that started in Albertville in 2012 and 2016 harbour fond memories for Pierre Rolland and Romain Bardet, who went on to win on those days. Will a third Frenchman emulate them?

De rit start in het centrum van Albertville, voor het lokale hotel de ville. Deze etappe is bijna een exacte kopie van de zesde rit van het Criterium du Dauphiné van dit jaar. Het enige verschil is dat die rit van start ging in Frontenex, een paar kilometer buiten Albertville. Die rit was daarom ook twee kilometer langer. Verder is deze rit exact hetzelfde. Heel veel renners die hier aanwezig zijn zullen het parcours daarom perfect uit hun hoofd kennen. Zo zullen ze bijvoorbeeld weten dat het tijdens en na de neutralisatie meteen een paar kilometer omhoog gaat. Een klim van drie kilometer aan 3% gemiddeld, al is de eerste kilometer daarvan tijdens de neutralisatie. Daarna hebben de jongens met ambitie om de vlucht van de dag twee kilometer de tijd om dat op een oplopend stuk te doen. Voorbij Venthon wordt het vlak en dit blijft de komende drie kilometer zo. Daarna loopt het een kilometer of zeven vals plat omhoog richting de tussensprint van de dag, net buiten Villard-sur-Doron. Dat vals plat moet je trouwens niet al te serieus nemen, het is gewoon zo goed als vlak. Dat zal na de tussensprint nog twee kilometer zo zijn, maar daarna krijgen we te maken met de eerste klim van de dag. Na 13,5 kilometer begint een beklimming van de buitencategorie, Montee de Bisanne. In Villard-sur-Doron slaan de renners linksaf en daarna rijden ze over een smalle weg dwars door het dorpje. Het gaat direct aan een procent of zes omhoog tijdens de eerste kilometer van de klim. In totaal is deze Montee de Bisanne 12,4 kilometer lang en 8,2% gemiddeld. De tweede kilometer van deze beklimming van de buitencategorie is al meteen een stuk lastiger, het stijgt dan aan 8,4%. Daarna volgt er een vergelijkbare kilometer aan 8%, waarna het weer wat afzwakt richting 7%. Kilometertje erbij aan 8% en dan volgt halverwege de klim de makkelijkste kilometer aan 5,6%.




Het tweede deel van de klim is een stuk lastiger. We krijgen nu namelijk te maken met drie kilometer aan 9%, waarna het eventjes makkelijker wordt met een kilometer aan 8%. Vervolgens gaat het tot aan de top aan 10% omhoog. Een stuk voor de top rijden we langs het lokale skiresort, Ski Bisanne 1500. Aan deze informatie heb je verder niks, maar toch. Montee de Bisanne is een zware klim, maar om heel eerlijk te zijn is het ook echt een enorm lelijke klim. Qua natuurschoon is het droevig gesteld. De renners rijden continu over een redelijk smalle weg langs grasvelden, langs chaletjes, hotelletjes en wat bomen. Pas richting de top komen er wat vergezichten, maar dan valt prima te concluderen dat dit niet het beste deel van de Alpen is. Na 26 kilometer fietsen komen de renners in ieder geval boven op de klim. In de buurt van de top is er een kruising waar de renners naar rechts gaan, wat eigenlijk wel jammer is. Je kan ook naar links, dan wordt er verder gefietst naar Signal de Bisanne. Had nog twee kilometer aan meer dan 10% opgeleverd, maar dan was de etappe wel wat vroeg afgelopen geweest. Enfin, pas de tweede keer dat Montee de Bisanne zijn opwachting maakt in de Tour. Het debuut kwam in 2016 en Rafal Majka, de Pool met de HGH-kaak, kwam toen als eerste boven. Na de top van de klim volgt er een korte afdaling van twee kilometer zonder veel lastige bochten. De renners komen uit in Les Saisies, bekend van de Col des Saisies. Een klim met een behoorlijk lange geschiedenis in de Tour, is al een keer of 11 beklommen. Henk Lubberding, die tegenwoordig een beetje de weg kwijt is, kwam hier in 1979 bij de eerste beklimming van de Col des Saisies als eerste boven. Recentelijk kwam de klim nog voor in de Tour de l'Avenir. Op 25 augustus greep een jonge Colombiaan de macht op Les Saisies. Zijn naam? Egan Bernal. Nu, minder dan een jaar later, is hij terug op deze wegen, terwijl hij de Tour de France rijdt. Het kan snel gaan.



In Les Saisies slaan we linksaf en daarna gaan we door het met volgende deel van de afdaling. Het gaat 15 kilometer naar beneden over een brede weg. De eerste vijf kilometer komen de renners amper bochten tegen. Wel twee haarspeldbochten, maar die zijn enorm breed. Daar komt de gemiddelde amateur nog lachend door. De renners rijden nu langs Hauteluce en hier gaat het nog even een halve kilometer licht omhoog, een hinderlijke onderbreking van de afdaling. Vervolgens gaat het verder naar beneden richting Villard-sur-Dolon, daar waar de renners aan de Montee de Bisanne begonnen. De afdaling wordt nu wel wat bochtiger, met onder meer een stuk of zes haarspeldbochten. Desondanks heb ik geen enkel moeilijk punt gevonden. Iedereen zou dus veilig Villard-sur-Dolon weer moeten kunnen bereiken, waar er een bocht naar links volgt. Het gaat dan een aantal kilometer volledig rechtdoor richting Beaufort over een brede weg, dwars door de vallei. De renners passeren na 43 kilometer in het pittoreske Beaufort en krijgen hier te maken met twee rotondes. Twee keer rechtdoor en daarna bij het volgende kruispunt naar rechts, waar de weg direct omhoog begint te lopen. We staan op het punt om te beginnen aan de tweede zware klim van de dag, de Col du Pré. Aan de buitenrand van het dorp krijgen we meteen te maken met een paar haarspeldbochtjes waar het meteen stijgt aan 7%. In totaal is de Col du Pré 12,6 kilometer lang en 7,7% gemiddeld, een col van de buitencategorie. Ook deze berg valt uiteen in twee delen. Het eerste deel begint dus met een kilometer aan 7%, waarna er nog twee lastige kilometers aan 8% volgen. Vervolgens zwakt het al snel af, richting 5% en de kilometer daarna is zelfs niet meer dan vals plat. We rijden over een brede en rechte weg richting het dorpje Arêches, waar het tweede deel van de klim begint.



Dit tweede deel van de klim is een stuk lastiger. Meteen in Arêches gaat het een kilometer omhoog aan 9,5%, met de nodige haarspeldbochten. Dat is sowieso wel het verhaal van de rest van de klim, heel veel haarspeldbochten. Ook hoge percentages, al komt er nu wel even een makkelijkere kilometer aan 7,5% aan. Daarna gaat het evenwel twee kilometer lang aan 9,5% omhoog. We bevinden ons dan op vier kilometer van de top en krijgen nog drie lastige kilometers voorgeschoteld. Eerst een kilometer aan 8,7%, dat lijkt ook lastig maar het valt best mee in vergelijking met de kilometers daarna. Twee kilometer met percentages boven de 10%. De voorlaatste kilometer van de klim stijgt het zelfs aan 11%. Richting de top zwakt het vervolgens af naar 4,5%. Na 57 kilometer, op 51 kilometer van de streep, komen de renners boven op de Col du Pré, een klim zonder geschiedenis in de Tour. Nog nooit eerder werd deze klim aangedaan, wat je gerust opmerkelijk mag noemen. De weg is niet overal even breed, maar verder kun je toch weinig redenen bedenken om deze berg over te slaan. Het is uitdagend genoeg in ieder geval. De klim kwam dit jaar dus wel voor in de Dauphiné, voor de echte kenners is het dus geen verrassing meer. Na de top van de klim gaat het een aantal kilometer naar beneden, over een weg die dus niet al te breed is. Weggetje heeft ook wat bochten, maar het is behoorlijk overzichtelijk, dus dat mag verder niet veel problemen opleveren. Na een kort stukje dalen wordt het uitzicht ineens adembenemend mooi. In de verte zien de renners de bergen en het Lac de Roselend liggen. Eigenlijk gaat het maar goed en wel twee kilometer redelijk steil naar beneden, voor de renners langs het meer komen te rijden.



Als ze het stuwmeer hebben bereikt rijden ze over de dam, wat toch ook wel weer impressionante beelden oplevert. Op de dam is het een kilometer vlak, maar daarna loopt de weg een kilometer omhoog aan 3%, gevolgd door een vals platte kilometer aan minder dan 2%. Dit brengt ons naar de top van de Col du Méraillet, voor zover je van een col mag spreken. Eenmaal boven bevinden we ons nog steeds in de buurt van het meer en langs het meer gaat het nu een kilometer lang naar beneden, over een brede weg. Paar bochtjes, maar prima te doen. Als dit korte afdalinkje gedaan is loopt de weg direct weer omhoog. We gaan beginnen aan de Cormet de Roselend. Althans, een deel van Cormet de Roselend. Normaal gesproken beklim je dit ding vanuit Beaufort, maar tijdens deze rit doen we vanuit Beaufort de Col du Pré, waardoor we op een ander punt aansluiting krijgen bij Cormet de Roselend. Vanuit Beaufort is dat ding 20 kilometer lang, de renners hoeven nu alleen de laatste zes af te haspelen. Door een schilderachtige omgeving gaat het een kilometer omhoog aan 6%, waarna het twee kilometer lang aan ongeveer 8% omhoog gaat. In de laatste kilometers richting de top wordt het aanzienlijk minder lastig. Steeds een procentje minder, van 6,5% naar 5,5% om af te sluiten met een laatste kilometer aan 4,3%. Na 70 kilometer, op 38,5 kilometer van de finish, bereiken we de top van deze klim van de tweede categorie.



Cormet de Roselend is al een keer of 10 voorgekomen in de Tour, alleen nog nooit op deze manier. Enkele bekende renners die ooit als eerste boven wisten te komen op Cormet de Roselend zijn onder meer Claudio Chiappucci, Alex Zülle, Alejandro Valverde en ook weer Henk Lubberding. In 2007 kwam Michael Rasmussen hier als eerste boven, toen hij weer eens bezig was aan een epische solo. Leverde hem een ritzege op én de gele trui. Later bleek dat de rest van het peloton Rasmussen toch een klein beetje onderschat had, maar gelukkig kwamen Davide Cassani en Theo de Rooij toen toch nog in actie om dat probleem op een alternatieve manier op te lossen. Deze klim kwam laatst dus ook nog voor in de Dauphiné en dat is voor de deelnemers een nuttige les geweest. De klim zelf is niet zo het probleem, maar de afdaling dan weer wel. Dit is een afdaling van een kleine 20 kilometer naar Bourg-Saint-Maurice. Een afdaling die in het verleden nog wel eens voor problemen heeft gezorgd. Zo reed Johan Bruyneel in 1996 tijdens de afdaling van de Roselend rechtdoor het skoekeloen in. De afdaling begint nochtans makkelijk, het gaat eerst een kilometer rechtdoor naar beneden, daarna komen de bochten pas. In vijf kilometer krijgen we te maken een aantal haarspeldbochten en andere bochtjes, maar dit stelt relatief weinig voor omdat de weg behoorlijk breed is en het terrein vrij kaal. Daardoor is alles overzichtelijk. Na dit stuk wordt de weg weer wat rechter en wordt het ook wat vlakker. Een tussenstuk van een kilometer of drie, waarna het echte werk gaat beginnen. Voorbij Crêt Bettex wordt de weg ineens een stuk smaller en gaat het veel steiler naar beneden. We komen nu uit bij het deel waar Johan Bruyneel nog wel eens wakker van zal schrikken. Vrij snel bereiken we zijn bocht en toegegeven, dat is ook best een lastige bocht. Daarna komen er nog wat lastige bochten, waaronder een aantal haarspeldbochten. De renners rijden inmiddels door een bos, waardoor het overzicht wat minder is. Ook het feit dat de weg dus een stuk smaller is helpt niet mee. Desondanks ging het in de Dauphiné best goed hier, dat geeft de burger moed. Dit lastige stuk van de afdaling duurt zes kilometer. Daarna daalt het nog een aantal kilometer verder richting Bourg-Saint-Maurice, maar dat stelt minder voor.



Bourg-Saint-Maurice bereiken we na 88 kilometer, op 20 kilometer van het eind. Over Bourg-Saint-Maurice zou ik best wat dingen kunnen vertellen, maar dat ga ik even bewaren. De volgende rit zal hier namelijk van start gaan. Dan weten jullie dat vast. In Bourg-Saint-Maurice slaan we bij een rotonde linksaf en daarna moeten de renners iets meer dan twee kilometer over een weg die vals plat omhoog loopt fietsen, door de vallei van de Isère. Na 91,5 kilometer rijden de renners dan door het dorpje Seez, waar ze linksaf slaan. Vervolgens begint de laatste klim van de dag, de slotklim naar La Rosière. Deze klim is 17,6 kilometer lang en 5,6% gemiddeld. Een klim met een brede weg, die in het begin niet eens zo heel steil omhoog loopt. Het begint met vijf kilometer aan 5% gemiddeld, waarna het zelfs even wat afzwakt richting 4% en even later is er zelfs een kilometer aan 3%. Van de 17 kilometer in stijgende lijn hebben we er dan ondertussen zeven gehad en de klim lijkt nog helemaal nergens op. Voorlopig is het een flopshow, maar gelukkig komt daar snel verandering in. Er komt een bijzonder lastig tussenstuk aan, met zes steile kilometers. Dit stuk begint met een kilometer aan 7%, maar daarna volgt er een steile kilometer aan 9%. Het zwakt even af naar zes procent, maar die kilometer wordt opgevolgd door een strook van twee kilometer waar het steeds aan ongeveer 9% omhoog loopt. Dit is het deel van de klim waar het moet gebeuren. Aan het eind van deze steile strook hebben we nog 4,5 kilometer te gaan en die kilometers zijn niet al te best. Twee kilometer aan 4% en daarna 2,5 kilometer aan 5% richting de finish. Dat is geen straffen toebak. In de slotkilometers liggen er wel heel wat haarspeldbochten, maar tegelijkertijd is de weg heel breed. In de laatste kilometer moeten de renners wel nog een rotonde ontwijken en daarna rijden ze over een lichtelijk bochtig weg door La Rosière. Richting de finish blijft het omhoog lopen, maar het vlakt in de laatste meters nog wel wat af.



La Rosière is een bergresort waar buiten het seizoen amper 700 mensen wonen. Zowel in de winter als in de zomer is het hier vrij druk, met 12.000 bedden kunnen ze hier dan ook aardig wat mensen huisvesten. In de zomer kan je hier mountainbiken, blijkbaar behoorlijk veel routes in de buurt. Stuk of vijf downhilltrajecten, voor de echte waaghalzen. In de winter kan je hier uiteraard skiën, cross country en dat soort werk. Voor de Tour is La Rosière een onbekende plaats, nog nooit kwam hier een rit aan. Toch hebben ze hier wel wat met wielrennen. Er komen jaarlijks veel toeristen langs die deze en andere beklimmingen in de omgeving aandoen en daarbij even overnachten in La Rosière, maar ook is het dorp een samenwerkingsverband aangegaan met Chambéry Cyclisme Formation. Dit is de opleidingsploeg van AG2R en de renners van die ploeg komen hier dus wel eens langs voor een trainingskampje. La Rosière wilde graag eens een keer deel uitmaken van de Tour, maar dan moet je eerst door de ballotage. Die ballotage duurde in dit geval vrij lang. In 2014 kwam er voor het eerst een koers van de ASO langs, de Tour de l'Avenir. De zesde rit van de Ronde van de Toekomst zou eindigen op La Rosière en werd gewonnen door Miguel Angel Lopez, die net Rob Power voor wist te blijven. De ASO had toen blijkbaar nog niet genoeg gezien, dus keerde de Tour de l'Avenir een jaar later terug. De overwinning ging toen naar Guillaume Martin, nu aanwezig in de Tour. Daarna duurde het tot dit jaar voor de ASO nog eens omkeek naar La Rosière. En meteen komen we in hetzelfde jaar twee keer langs. Een paar weken geleden werkte het peloton in de Dauphiné nog exact dezelfde rit af als nu. Het was een prachtige rit. Vanuit een bepaald perspectief dan. Vroeg in de rit reed er een grote groep weg, met onder meer Pello Bilbao. Bilbao kwam uit de Giro, waar hij zesde was geworden, en begon zijn benen een beetje te voelen. Daags voor de rit naar La Rosière verloor hij meerdere minuten. Het leek over, maar een dag later voelde hij zich ineens best prima. Dus ging hij met heel wat andere jongens in de aanval. Op de slotklim leek hij weer te moeten passen, maar op zijn eigen tempo reed hij langzaam naar de kop. Het peloton was de hele rit nooit ver achter. Op een kilometer of 40 van de streep had de kopgroep nog niet eens een minuut over. Het gat werd alleen nooit volledig dichtgereden, en ook op de slotklim gebeurde dat niet. Pello reed in z'n eentje op kop en had nooit veel meer voorsprong dan een seconde of 20. In het peloton ging het daarachter op het steilere stuk een klein beetje los. Paar aanvalletjes. Dan Martin, Romain Bardet en Adam Yates moesten toch wat ondernemen om Geraint Thomas uit de gele trui te rijden. Lukte alleen niet helemaal, maar door een paar van die versnellingen zou je toch verwachten dat ze zo naar Bilbao zouden rijden. Dat gebeurde niet, Bilbao was bijzonder sterk en hield stand. Hij boekte zo een prachtige overwinning, niks mis mee. Bijna de hele slotklim voor z'n rekening genomen met een minieme voorsprong, hulde. Daarachter reed Thomas in de slotkilometer nog wel weg van Bardet, Martin en Yates. Hopelijk herhaalt dat scenario zich in ieder geval niet.



Het is een korte rit, dus beginnen we lekker laat. Pas om 14:00 start de rit. We hebben deze keer voor de verandering een keer een korte neutralisatie, duurt slechts vijf minuten. De NOS is er meteen bij, net als Sporza. Eurosport ook, maar dat boeit dan al niet echt meer. De aankomst wordt verwacht tussen 17:10 en 17:37, een stuk eerder dan tijdens de vorige rit. Het wordt smerig warm en droog in La Rosière. 28 graden in de middag, heerlijk. Bijna geen wind, al zullen de renners desondanks gaan klagen over een stevige tegenwind. Geen kans op neerslag ook, met het oog op de laatste afdaling is dat ook mooi meegenomen. In Albertville wordt het zelfs nog een paar graden warmer, maar daar zijn we al vertrokken voor het 32 graden wordt. Ook daar geen kans op regen en maar weinig wind. Het wordt weer zo'n rit, afzien.



De eerste bergrit werd dus een prooi voor de vluchters. In het peloton was er weinig ambitie om alles te controleren. Dat kan met het oog op deze rit zijn geweest. Nog even de krachten sparen en dat soort werk. Aangezien het maar een korte rit is zal er voor de vluchters in ieder geval minder tijd zijn om een grote voorsprong bij elkaar te fietsen, dat maakt de kans op een rit waar de favorieten het onderling gaan uitvechten alweer groter. Het wordt ondertussen wel tijd voor een beetje koers, dus ik ga gewoon weer uit van een strijd tussen de grote tenoren. Al valt het zeker niet uit te sluiten dat deze rit ook naar de vluchters gaat. In de Dauphiné hield Pello Bilbao stand vanuit de kopgroep en daar werd ook aangetoond dat de slotklim eigenlijk niet lastig genoeg is om echt grote verschillen bij elkaar te fietsen. Kan ervoor zorgen dat iedereen z'n pijlen richt op de Alpe d'Huez, wat extreem laf zou zijn. Laat ik toch nog maar een beetje vertrouwen in de fietsende mensheid houden. Ik copypaste m'n lijstje van de vorige rit gewoon want ik sta nog steeds wel volledig achter de genoemde namen.
1. Froome. Nog steeds hetzelfde verhaal. Hij zal tijd goed moeten maken op Thomas en daar kan hij maar beter vroeg aan beginnen. Hij heeft het al een dag uitgesteld, als hij het nu niet doet wordt het ineens een penibel verhaal. Dan moet er op Alpe d'Huez ineens heel veel gaan gebeuren. En dat is juist een klim waar ik als Froome niet graag alleen zou willen rijden. Of misschien wacht hij daarom wel juist tot na Alpe d'Huez, dat kan ook. Gele truitje zou kunnen werken als een rode lap op een stier. Al heb ik geen idee of ze zover doordenken bij Sky, maar van een ploeg waar de renners twee kilo aan stront met zich meedragen kun je alles verwachten.
2. Valverde. Slotklim is niet buitengewoon lastig dus, op het middenstuk na. Derhalve kan Valverde wel vooraan blijven. Sprintje aan het eind op dat afvlakkende stuk, typisch iets voor hem. Al kwam hij boven op de Colombière nog even spartelend in beeld, maar dat zou aan z'n ketting hebben gelegen. Ik sta nog steeds volledig achter Piti.
3. Thomas. Klimmer Thomas, ook wel bekend als G, zal lijdzaam moeten toezien hoe het winkelwagentje van Froome richting de kassa geduwd gaat worden. Hij zal dromen van de gele trui, maar de meeste dromen zijn bedrog. Alsnog fietst ie wel gewoon met de rest mee omhoog want zo'n lolbroek is het dan ook wel weer. Typte ik een dag geleden en is wel echt een haarscherpe analyse. Niks meer aan doen. Kent deze klim ook en reed hier aan het eind weg van Martin, Bardet en co. Kan nu ook zomaar weer het geval zijn.
4. Martin. Aangezien hij op Mûr-de-Bretagne heeft gewonnen voel ik me genoodzaakt zijn naam te noemen. Al heb ik vooral de hoop dat hij, nu hij genoemd is, bezwijkt onder de druk. Ook achter deze analyse sta ik nog volledig. Ging wel als enige in de aanval op de Colombière, met de benen zal het dus nog steeds wel goed zijn. Was op deze klim ook goed in de Dauphiné.
5. Bardet. Was al sterk in de Dauphiné op deze aankomst en hij zal van zijn ploegbaas hier ook wel moeten presteren wegens de link met Chambéry. Heeft zich een dag rustig gehouden, maar het is zo'n woelwater dat er nu weer wat energie uit dat lichaampje moet. Aanvallen dus.

Zucht.