ASS [Autisme, Asperger, PDD-NOS] #150 Autisme S*cks

Fantasie hier niet echt, ik kon/kan met Lego echt weinig anders dan de sets uit de boekjes maken
Staan een paar knuffels op de bank en ik loop rustig nog met m'n Star Wars shirt net al 25 jaar geleden. Houdt me jong

Ik heb zelf ook het idee gehad jaren achter te lopen qua interesses. Alsof ik toen ik studeerde nog niet het besef had van wat ik moest doen en deed ik dingen 'omdat het hoorde'. Als ik nu, tien jaar later, zou gaan studeren zou ik er zo veel meer uit kunnen halen.
Misschien een slecht voorbeeld, want je zou het ook onder 'opgroeien' kunnen scharen, maar er zijn meer vlakken waarop ik dat achterlopen terugzie.

quote:

Op donderdag 14 maart 2019 19:02 schreef kuolema het volgende:
Ik vraag me al een tijdje af of achterlopen in de ontwikkeling, qua interesses en gedrag, te maken heeft met ASS, als er geen sprake is van een lagere intelligentie.
Ik heb altijd het idee gehad dat ik een paar jaar achterloop als ik mezelf vergelijk met leeftijdsgenoten. Nu ik volwassen ben valt dat niet echt meer op, maar als kind speelde ik liever met jongere kinderen (dat kan ook komen doordat mensen van mijn leeftijd niet met mij wilden spelen) en toen klasgenoten zich bezig begonnen te houden met jongens en msn wilde ik liever nog bezig zijn met fantasiespel, het liefst alleen. Ik had veel fantasie (wat voor zover ik weet atypisch is voor mensen met een ASS) en heb ongeveer tot mijn achttiende met Playmobil gespeeld. Mijn gedrag is ook altijd wat kinderlijker geweest.
Ik vraag me af waar dit mee te maken heeft. Een gevolg van externe omstandigheden of een aangeboren gebrek dat te maken heeft met autisme?
Herkent iemand het?

Ik ben nog lang bezig geweest met de playmobil en heb me ook altijd prettiger gevoeld bij jongere jaarlagen, dus dit herken ik zeker.

Qua fantasie: daar is het toevallig over gegaan tijdens de afgelopen keer dat ik psycho-educatie had en fantasie is niet atypisch. Wat je meestal merkt bij autisten is dat ze met hun fantasie wel in hun eigen wereld gaan zitten en lastiger die wereld met anderen delen.

Over fantasie: ik kon (en kan nog steeds) alleen maar verhaallijnen verzinnen die gebaseerd zijn op waargebeurde situaties. Praten over relaties enzo deed (en doe) ik alleen omdat dat 'moet', maar niet uit vrije wil.

quote:

Op donderdag 14 maart 2019 20:01 schreef Nijna het volgende:
[..]

Volgens mij heeft dat zeker wel te maken met autisme en is dat niet afhankelijk van de mate van intelligentie.

En veel fantasie , is dat zo atypisch?
Ik zie het bij mijn dochter ook wel, zolang ze het zelf maar heeft bedacht zeg maar, kan ze er helemaal in op gaan.

Dat ja, bij mij ook .
Het is geen officieel symptoom, weinig fantasie/verbeeldingsvermogen hebben. Maar komt wel vaak voor, bij klassiek autisme i.i.g. en ik zag een keer in een programma dat een kind daar ook op werd getest bij een autismeonderzoek.

quote:

Op vrijdag 15 maart 2019 11:06 schreef Tele6 het volgende:
Twee van m'n vrienden met autisme zijn echt de meest fantasieloze mensen. Dat was niet leuk voor ze toen ze klein waren, want dan valt er weinig te spelen. Je kan dan dingen bouwen met Lego bijvoorbeeld, maar dingen als Playmobil en knuffels en zo zijn niks aan, en veel spellen met andere kinderen ook niet.

Bij mij zijn ze er (na drie maanden...) nog steeds niet uit of ik nou autisme heb. Ik heb altijd wel heel veel fantasie gehad en herken me ook wel in dat kinderlijkere wat @:kuolema noemt. M'n knuffels zijn me nog steeds dierbaar en ik had op m'n 19e m'n eerste relatie. (Wel met iemand veel ouder dan ik )

Oh en inderdaad: fantasiespel ofwel alleen ofwel met mensen die gewoon mijn fantasie volgden. Niet mee gaan lopen fantaseren, dat wordt ingewikkeld

Heb je wel echt specifiek autismeonderzoek gehad dan in die drie maanden of zijn er gewoon twijfels en wordt een onderzoek overwogen?

quote:

Op vrijdag 15 maart 2019 12:11 schreef Ceased2Be het volgende:
Fantasie hier niet echt, ik kon/kan met Lego echt weinig anders dan de sets uit de boekjes maken
Staan een paar knuffels op de bank en ik loop rustig nog met m'n Star Wars shirt net al 25 jaar geleden. Houdt me jong

Dat laatste is niet helemaal wat ik bedoel. Wel leuk.

quote:

Op vrijdag 15 maart 2019 13:06 schreef Meridiaan het volgende:
Ik heb zelf ook het idee gehad jaren achter te lopen qua interesses. Alsof ik toen ik studeerde nog niet het besef had van wat ik moest doen en deed ik dingen 'omdat het hoorde'. Als ik nu, tien jaar later, zou gaan studeren zou ik er zo veel meer uit kunnen halen.
Misschien een slecht voorbeeld, want je zou het ook onder 'opgroeien' kunnen scharen, maar er zijn meer vlakken waarop ik dat achterlopen terugzie.

Op wat voor vlakken nog meer?

quote:

Op vrijdag 15 maart 2019 13:09 schreef naatje_1 het volgende:
[..]

Ik ben nog lang bezig geweest met de playmobil en heb me ook altijd prettiger gevoeld bij jongere jaarlagen, dus dit herken ik zeker.

Qua fantasie: daar is het toevallig over gegaan tijdens de afgelopen keer dat ik psycho-educatie had en fantasie is niet atypisch. Wat je meestal merkt bij autisten is dat ze met hun fantasie wel in hun eigen wereld gaan zitten en lastiger die wereld met anderen delen.

Wat er in je laatste zin staat herken ik nogal. Dat is ook iets dat mijn moeder noemde tijdens een gesprek met mijn toenmalige psycholoog, voordat ik mijn diagnose had. Ik kon mezelf uren stilletjes vermaken met hetzelfde speelgoed in mijn eentje, wat haar opviel omdat het zo anders was dan bij mijn zus.

quote:

Op vrijdag 15 maart 2019 14:58 schreef bloempjuh het volgende:
Over fantasie: ik kon (en kan nog steeds) alleen maar verhaallijnen verzinnen die gebaseerd zijn op waargebeurde situaties. Praten over relaties enzo deed (en doe) ik alleen omdat dat 'moet', maar niet uit vrije wil.

Ik weet eigenlijk niet meer wat voor dingen ik bedacht toen ik jong was. Later vooral het dagelijks leven van gezinnen.
Ik hou van kinds af aan van horror en heb ook een tijdje verhaaltjes geschreven met dat thema. En ik ben gek op bizarre fantasyboeken.

quote:

Op vrijdag 15 maart 2019 11:06 schreef Tele6 het volgende:
Twee van m'n vrienden met autisme zijn echt de meest fantasieloze mensen. Dat was niet leuk voor ze toen ze klein waren, want dan valt er weinig te spelen. Je kan dan dingen bouwen met Lego bijvoorbeeld, maar dingen als Playmobil en knuffels en zo zijn niks aan, en veel spellen met andere kinderen ook niet.

Bij mij zijn ze er (na drie maanden...) nog steeds niet uit of ik nou autisme heb. Ik heb altijd wel heel veel fantasie gehad en herken me ook wel in dat kinderlijkere wat @:kuolema noemt. M'n knuffels zijn me nog steeds dierbaar en ik had op m'n 19e m'n eerste relatie. (Wel met iemand veel ouder dan ik )

Oh en inderdaad: fantasiespel ofwel alleen ofwel met mensen die gewoon mijn fantasie volgden. Niet mee gaan lopen fantaseren, dat wordt ingewikkeld

Daar doen ze wel lang over dan om te kijken of je autisme hebt, hoe kan het dat dit zo lang duurt?

quote:

Op vrijdag 15 maart 2019 13:06 schreef Meridiaan het volgende:
Ik heb zelf ook het idee gehad jaren achter te lopen qua interesses. Alsof ik toen ik studeerde nog niet het besef had van wat ik moest doen en deed ik dingen 'omdat het hoorde'. Als ik nu, tien jaar later, zou gaan studeren zou ik er zo veel meer uit kunnen halen.
Misschien een slecht voorbeeld, want je zou het ook onder 'opgroeien' kunnen scharen, maar er zijn meer vlakken waarop ik dat achterlopen terugzie.

Wat voor soort psycho-educatie heb jij gehad? Op welke manier?

@kuolema en @Mo0nlight
Het onderzoek duurt lang omdat de psycholoog niet vreselijk veel tijd heeft en ik niet het meest overduidelijke geval ben.

Ik heb eind januari een afspraak gehad met m'n ouders erbij waar veel onderzocht werd over hoe ik als kind was. Verder heb ik wat testjes gedaan met plaatjes van situaties en met natekenen van een plaatje, en ik heb allerlei vragenlijsten ingevuld. Veel over autisme, maar ook een vragenlijst voor persoonlijkheidsstoornissen.

Nu zijn we al een paar weken aan het wachten tot ik bij de psychiater terecht kan, omdat die er als het goed is wat meer over weet. Nu het afgelopen paar weken hard slechter gaat, is de afspraak vervroegd naar aankomende week, dus hopelijk weet ik over een week meer

Het is moeilijk om symptomen en de oorzaak uit elkaar te houden hier. Ben ik sociaal onhandig omdat ik bang ben en dus krampachtig, of ben ik krampachtig en bang omdat ik sociaal onhandig ben? Enzovoort.

quote:

Op zaterdag 16 maart 2019 12:01 schreef Tele6 het volgende:
@:kuolema en @:Mo0nlight
Het onderzoek duurt lang omdat de psycholoog niet vreselijk veel tijd heeft en ik niet het meest overduidelijke geval ben.

Ik heb eind januari een afspraak gehad met m'n ouders erbij waar veel onderzocht werd over hoe ik als kind was. Verder heb ik wat testjes gedaan met plaatjes van situaties en met natekenen van een plaatje, en ik heb allerlei vragenlijsten ingevuld. Veel over autisme, maar ook een vragenlijst voor persoonlijkheidsstoornissen.

Nu zijn we al een paar weken aan het wachten tot ik bij de psychiater terecht kan, omdat die er als het goed is wat meer over weet. Nu het afgelopen paar weken hard slechter gaat, is de afspraak vervroegd naar aankomende week, dus hopelijk weet ik over een week meer

Het is moeilijk om symptomen en de oorzaak uit elkaar te houden hier. Ben ik sociaal onhandig omdat ik bang ben en dus krampachtig, of ben ik krampachtig en bang omdat ik sociaal onhandig ben? Enzovoort.

Dat heb ik ook gehad met Mn moeder erbij. Dit duurde meer dan 5 uur en ik heb ook veel vragenlijsten gehad.

Fijn dat de afspraak nu aankomende week al is. Wil je vertellen waarom het niet goed gaat?

quote:

Op zaterdag 16 maart 2019 12:16 schreef Mo0nlight het volgende:

[..]

Dat heb ik ook gehad met Mn moeder erbij. Dit duurde meer dan 5 uur en ik heb ook veel vragenlijsten gehad.

Fijn dat de afspraak nu aankomende week al is. Wil je vertellen waarom het niet goed gaat?

Bij mijn ouders hebben ze het beperkt tot anderhalf uur, omdat m'n moeder een handicap heeft en anderhalf uur al nauwelijks doorkomt. Vijf uur ook echt

Ik heb er meer over gezegd in het depressie & angst topic. Kort gezegd minder slaap, meer angst, meer gedachten die ik niet zou moeten hebben, minder dingen lukken, en ik word dus steeds hopelozer

quote:

Op zaterdag 16 maart 2019 12:28 schreef Tele6 het volgende:

[..]

Bij mijn ouders hebben ze het beperkt tot anderhalf uur, omdat m'n moeder een handicap heeft en anderhalf uur al nauwelijks doorkomt. Vijf uur ook echt

Ik heb er meer over gezegd in het depressie & angst topic. Kort gezegd minder slaap, meer angst, meer gedachten die ik niet zou moeten hebben, minder dingen lukken, en ik word dus steeds hopelozer

Wat vervelend dat je steeds hopelozer word, dat herken ik wel. Hoe kan het dat je minder slaapt?

Duurde echt 5 uur, wel met pauzes van een paar weken maar het was echt heel lang. Wat voor handicap heeft je moeder ?

quote:

Op zaterdag 16 maart 2019 12:37 schreef Mo0nlight het volgende:

[..]

Wat vervelend dat je steeds hopelozer word, dat herken ik wel. Hoe kan het dat je minder slaapt?

Duurde echt 5 uur, wel met pauzes van een paar weken maar het was echt heel lang. Wat voor handicap heeft je moeder ?

Ik ben te gespannen om te kunnen slapen. Ik durf dan ook niet om gewoon in het donker alleen te zijn met m'n gedachten, want dan worden ze alleen maar moeilijker en enger en verwarder, en uiteindelijk raak ik helemaal in paniek. Dus ik leid mezelf met van alles af tot ik van pure vermoeidheid toch in slaap val. Maar dat kan tot heel laat in de nacht duren. De spanning houdt me ook wakker natuurlijk.

M'n moeder heeft niet aangeboren hersenletsel

quote:

Op zaterdag 16 maart 2019 19:47 schreef Tele6 het volgende:

[..]

Ik ben te gespannen om te kunnen slapen. Ik durf dan ook niet om gewoon in het donker alleen te zijn met m'n gedachten, want dan worden ze alleen maar moeilijker en enger en verwarder, en uiteindelijk raak ik helemaal in paniek. Dus ik leid mezelf met van alles af tot ik van pure vermoeidheid toch in slaap val. Maar dat kan tot heel laat in de nacht duren. De spanning houdt me ook wakker natuurlijk.

M'n moeder heeft niet aangeboren hersenletsel

Spanning is wel moeilijk. Ik snap dat je het eng vind om alleen in het donker te zijn met die gedachten. Het is wel goed dat je afleiding zoekt. Kan je geen medicatie krijgen voor het slapen? Misschien dat dat je zou kunnen helpen, want de hele nacht wakker liggen word het ook niet beter van.

Wat sneu van je moeder.!

quote:

Op zaterdag 16 maart 2019 19:51 schreef Mo0nlight het volgende:

[..]

Spanning is wel moeilijk. Ik snap dat je het eng vind om alleen in het donker te zijn met die gedachten. Het is wel goed dat je afleiding zoekt. Kan je geen medicatie krijgen voor het slapen? Misschien dat dat je zou kunnen helpen, want de hele nacht wakker liggen word het ook niet beter van.

Wat sneu van je moeder.!

Ja, dat heb ik dus nu gehad. Stukken beter dan de hele nacht niet slapen idd

quote:

Op zondag 17 maart 2019 10:34 schreef Tele6 het volgende:

[..]

Ja, dat heb ik dus nu gehad. Stukken beter dan de hele nacht niet slapen idd

Wat fijn!! welke medicatie had je?

quote:

Op zondag 17 maart 2019 10:35 schreef Mo0nlight het volgende:

[..]

Wat fijn!! welke medicatie had je?

Oxazepam. Voor de eerste keer, dus vrijdagavond kwam het hard aan en was ik meteen weg. Vannacht ging wat moeizamer al

quote:

Op zondag 17 maart 2019 10:38 schreef Tele6 het volgende:

[..]

Oxazepam. Voor de eerste keer, dus vrijdagavond kwam het hard aan en was ik meteen weg. Vannacht ging wat moeizamer al

Oh dat ken ik wel, goed spul! Maar wel fijn dat je snachts slaapt dat moet wel goed doen!

Wat zijn mensen soms irritant. Kennis van ons heeft haar kind bij een van de buurkinderen in de klas zitten. En de buurvrouw is op het moment niet in orde psychisch gezien.
Maar nu zit die kennis steeds te vissen wat ik van de buurvrouw weet. Vanmorgen (na al een tijdje zeggen dat ik het niet weet) maar gezegd dat ik daar geen uitspraken over ga doen.
"Oh vertrouw je me dan niet", was gelijk de vraag...
Daar heb ik maar niet een eerlijk antwoord op gegeven.

Want ze is niet vies van een sappige roddel...
Ik heb gezegd dat ik het niet aan mij vindt om daar iets over te zeggen.

quote:

Op maandag 25 maart 2019 09:51 schreef Nijna het volgende:
Wat zijn mensen soms irritant. Kennis van ons heeft haar kind bij een van de buurkinderen in de klas zitten. En de buurvrouw is op het moment niet in orde psychisch gezien.
Maar nu zit die kennis steeds te vissen wat ik van de buurvrouw weet. Vanmorgen (na al een tijdje zeggen dat ik het niet weet) maar gezegd dat ik daar geen uitspraken over ga doen.
"Oh vertrouw je me dan niet", was gelijk de vraag...
Daar heb ik maar niet een eerlijk antwoord op gegeven.

Want ze is niet vies van een sappige roddel...
Ik heb gezegd dat ik het niet aan mij vindt om daar iets over te zeggen.

Dat is een heel goed antwoord van je.

quote:

Op vrijdag 15 maart 2019 23:07 schreef kuolema het volgende:

[..]

Op wat voor vlakken nog meer?

Ik heb lang, en eigenlijk nog steeds, in mijn eigen wereldje geleefd. Speelde tot op de middelbare school met poppen en vroeg die ook voor Sinterklaas, al wist ik dat die niet bestond. Interesse voor het studeren kwam pas na mijn 25e, maar daar betaal je geen lening van Duo mee af :p

Pfff kwam ineens weer mn autismeonderzoek en diagnose tegen van 5 jaar geleden. Dat document waarin beschreven staat hoe ik een verhaal vertel (en meer van dat soort testjes), observaties van mijn lichaamstaal en gedrag en hoe ik op vragen reageerde. Als ik dat zo terug lees lijk het echt of ik een of andere mega autist ben, ik kan mijzelf er totaal niet (meer) in vinden. Is dit iets wat jullie bij jezelf herkennen?

quote:

Op dinsdag 26 maart 2019 23:08 schreef wuuht het volgende:
Pfff kwam ineens weer mn autismeonderzoek en diagnose tegen van 5 jaar geleden. Dat document waarin beschreven staat hoe ik een verhaal vertel (en meer van dat soort testjes), observaties van mijn lichaamstaal en gedrag en hoe ik op vragen reageerde. Als ik dat zo terug lees lijk het echt of ik een of andere mega autist ben, ik kan mijzelf er totaal niet (meer) in vinden. Is dit iets wat jullie bij jezelf herkennen?

Als je mij aan het begin van mijn studie was tegengekomen (dat is 5,5 jaar geleden), dan had je me echt enorm socially awkward gevonden en toen had ik niet eens een label. Nu heb ik dan het labeltje, maar ik ben lang zo awkward niet meer als ik toen was. Ik ben echt enorm gegroeid in die tijd. Ik wist overigens pre-label al wel dat ik autisme had, maar ik denk dat een label je wel meer inzicht geeft in hoe je jezelf kan aanpassen. Ik denk dat als ik weer een tijd later naar mezelf zou kijken dat ik dan wederom een groei van mijn zelf zie.

quote:

Op dinsdag 26 maart 2019 23:08 schreef wuuht het volgende:
Pfff kwam ineens weer mn autismeonderzoek en diagnose tegen van 5 jaar geleden. Dat document waarin beschreven staat hoe ik een verhaal vertel (en meer van dat soort testjes), observaties van mijn lichaamstaal en gedrag en hoe ik op vragen reageerde. Als ik dat zo terug lees lijk het echt of ik een of andere mega autist ben, ik kan mijzelf er totaal niet (meer) in vinden. Is dit iets wat jullie bij jezelf herkennen?

Ik ben een paar jaar ook op ASS onderzocht. De uitslag was negatief, maar volgens hen zou ik PDD-NOS hebben want ik interpreteer anderen niet goed, dus er is sprake van gebrek aan sociale wederkerigheid. Ik schrok daar nogal val, want ik ken mezelf als iemand die zich juist heel goed in anderen kan inleven.

Zelfs een uitgebreid ASS-onderzoek blijft een momentopname. Of iemand ASS heeft of dat het met iets anders heeft te maken - soms komen zelfs de beste psychologen daar pas na jaren achter.

Het vaststellen van gedragskenmerken die mogelijk refereren naar autisme is niet zo moeilijk. De hamvraag is waarom die kenmerken er zijn. Als jij geen ASS hebt maar wel een onzeker persoon bent en je voelt je onveilig tussen de mensen: dan is het niet raar dat je in jezelf gekeerd bent en sneller overprikkeld raakt. En onzekerheid en weinig gevoel van eigenwaarde hebben heel veel invloed op social awkwardness

Als je twijfelt aan een diagnose, mag je gerust aan een behandelaar vragen dat hij uitlegt waarom hij denkt dat je het hebt. En dan legt hij het maar net zo vaak uit, totdat jij bij jezelf ook die link legt. Of je komt erachter dat hij je toch anders inschat dan je bent.

quote:

Op zondag 31 maart 2019 22:09 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Ik ben een paar jaar ook op ASS onderzocht. De uitslag was negatief, maar volgens hen zou ik PDD-NOS hebben want ik interpreteer anderen niet goed, dus er is sprake van gebrek aan sociale wederkerigheid. Ik schrok daar nogal val, want ik ken mezelf als iemand die zich juist heel goed in anderen kan inleven.

Zelfs een uitgebreid ASS-onderzoek blijft een momentopname. Of iemand ASS heeft of dat het met iets anders heeft te maken - soms komen zelfs de beste psychologen daar pas na jaren achter.

Het vaststellen van gedragskenmerken die mogelijk refereren naar autisme is niet zo moeilijk. De hamvraag is waarom die kenmerken er zijn. Als jij geen ASS hebt maar wel een onzeker persoon bent en je voelt je onveilig tussen de mensen: dan is het niet raar dat je in jezelf gekeerd bent en sneller overprikkeld raakt. En onzekerheid en weinig gevoel van eigenwaarde hebben heel veel invloed op social awkwardness

Als je twijfelt aan een diagnose, mag je gerust aan een behandelaar vragen dat hij uitlegt waarom hij denkt dat je het hebt. En dan legt hij het maar net zo vaak uit, totdat jij bij jezelf ook die link legt. Of je komt erachter dat hij je toch anders inschat dan je bent.

Tja, om na 5 jaar nou nog eens contact op te nemen met die behandelaar..... En PDD-NOS is toch ASS? In mijn diagnose straat dit "Uit onderzoek komt naar voren dat er sprake is van een autismespectrumstoornis (PDD-NOS)"

Tegenwoordig (DSM-5) heet alles ASS.
Vroeger in de DSM-IV had je nog de verschillende benamingen als klassiek autisme, asperger en pdd-nos. Maar dat heet nu dus allemaal ASS.

Ik ben even benieuwd of er ervaringen/tips zijn mbt hulpverlening voor de combinatie PDD-NOS/depressie

Bij mij is dat eerste vastgesteld tot ik een jaar of 10 was - het is dusdanig belemmerend dat ik maatschappelijk niet echt mee kan draaien - en inmiddels ben ik begin 30. De laatste jaren gaat het echter met perioden steeds slechter; de laatste maanden zo erg dat ik in januari toch maar naar de huisarts ben gegaan en een paar keer de praktijkondersteuner aldaar heb gesproken. Die heeft voor mij de instantie Jonx gevonden (onderdeel van een groep dat Lentis heet; ik woon in het noorden) om naar door te verwijzen, maar dat lijkt toch wat meer op jongeren gericht te zijn.
Bovendien is het autisme-deel ook niet helemaal waar ik mij nu zorgen over maak, al snap ik wel dat de twee problemen sterk met elkaar verbonden zijn

-verkeerde topic-

[ Bericht 90% gewijzigd door summer2bird op 02-04-2019 09:11:51 ]

quote:

Op dinsdag 2 april 2019 01:38 schreef Dingest het volgende:
Ik ben even benieuwd of er ervaringen/tips zijn mbt hulpverlening voor de combinatie PDD-NOS/depressie

Bij mij is dat eerste vastgesteld tot ik een jaar of 10 was - het is dusdanig belemmerend dat ik maatschappelijk niet echt mee kan draaien - en inmiddels ben ik begin 30. De laatste jaren gaat het echter met perioden steeds slechter; de laatste maanden zo erg dat ik in januari toch maar naar de huisarts ben gegaan en een paar keer de praktijkondersteuner aldaar heb gesproken. Die heeft voor mij de instantie Jonx gevonden (onderdeel van een groep dat Lentis heet; ik woon in het noorden) om naar door te verwijzen, maar dat lijkt toch wat meer op jongeren gericht te zijn.
Bovendien is het autisme-deel ook niet helemaal waar ik mij nu zorgen over maak, al snap ik wel dat de twee problemen sterk met elkaar verbonden zijn

Ik lees soms mee en zag dit. Ik ervaar dat die combi hier heel lastig is. Vriend is meerdere keren kneiter depressief geweest, randje opname. Eerste ook in de kindertijd. Vorig jaar januari weer slechter dus meteen aan de bel getrokken. Doorverwezen maar nergens kon hij terecht. Hij had een pddnos diagnose. In Dec via psyq het traject in voor nieuwe diagnose want pddnos bestaat niet meer en ze wisten niet wat ze met hem aanmoeten qua behandeling. Uitkomst, autisme, add en begaafd maar geen stap dichter bij hulp, nu weer op een wachtlijst. Na 15 maanden. Gelukkig is de depressie weer geklaard maar als er niets veranderd blijft dat terugkeren natuurlijk.

Uiteindelijk heb ik zelf via de Wmo een soort levenscoach geregeld die ervaring heeft met autisme en dat is wel prettig. Ook omdat ze mij als partner een hoop dingen uit handen neemt.

Ik hoop dat jou ervaringen beter zijn! En hoor ze ook graag. Miss ook iets voor vriend.

Fijne autisme dag iedereen!

quote:

Op dinsdag 2 april 2019 01:38 schreef Dingest het volgende:
Ik ben even benieuwd of er ervaringen/tips zijn mbt hulpverlening voor de combinatie PDD-NOS/depressie

Bij mij is dat eerste vastgesteld tot ik een jaar of 10 was - het is dusdanig belemmerend dat ik maatschappelijk niet echt mee kan draaien - en inmiddels ben ik begin 30. De laatste jaren gaat het echter met perioden steeds slechter; de laatste maanden zo erg dat ik in januari toch maar naar de huisarts ben gegaan en een paar keer de praktijkondersteuner aldaar heb gesproken. Die heeft voor mij de instantie Jonx gevonden (onderdeel van een groep dat Lentis heet; ik woon in het noorden) om naar door te verwijzen, maar dat lijkt toch wat meer op jongeren gericht te zijn.
Bovendien is het autisme-deel ook niet helemaal waar ik mij nu zorgen over maak, al snap ik wel dat de twee problemen sterk met elkaar verbonden zijn

Ja, ervaring.
Ik kreeg mijn diagnose pas toen ik in de 30 was. De depressie was al veel eerder bekend (en ook nog wat andere niet kloppende diagnoses gehad onderweg). Ik denk dat ik vanaf een jaar of 16 in de hulpverlening heb gelopen.
Uiteindelijk zijn ze bij mij aan ass gaan denken, omdat mijn dochter die diagnose kreeg.

Er viel heel veel op zijn plek. Daar was mijn depressie niet mee weg. Dat is uiteindelijk (en na veel zoeken en proberen) met medicatie opgeklaard. (dit is een zeer korte versie van een heel lang verhaal )
En intussen doe ik het weer zonder medicatie.

Is Jonx/Lentis niet van Autisme Team Noord-Nederland?
Ik denk dat je daar dan prima op zijn plek zou zijn. Misschien staat de depressie op de voorgrond nu, maar dat zit toch verweven met je pdd-nos/ass. En ik denk dat het een voordeel kan zijn als het ass stukje ook in beeld is.

Als ik terugkijk dan denk ik dat ik oa depressief ben geworden door jarenlange overvraging.
En ik merk nog steeds dat ik in drukke perioden, veel wankeler ben qua stemming.
Maar als ik op tijd aan de rem trek, dan stabiliseert dat ook wel weer.

Ik vraag me af of je inzicht hebt in je pdd-nos. Wat betekent dat voor jou, waar loop je tegenaan?
Hoe gaat het, hoe functioneer je?
Want je kan het allemaal wel doen, maar als je daarvoor constant over je eigen grenzen gaat bijvoorbeeld, dan zou dat invloed kunnen hebben op je stemming. Waarmee ik niet wil zeggen dat het bij jou net zo werkt als bij mij hoor...
Weet je al wanneer je terecht kan?

Fijne autismedag allemaal!

Foutje