R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Die paniekaanval die ik had, was spontaan. Ik had er ook geen beelden bij en ogenschijnlijk was er geen oorzaak, ook al vermoed ik dat het een (al dan niet onbewuste) opeenstapeling van stress i.c.m. vermoeidheid/overprikkeling ofzo.quote:Op maandag 25 december 2017 19:08 schreef Fripsel het volgende:
Dat paniek observeren helpt bij mij niet zo. Omdat er beelden aan gekoppelt zitten en emoties. En hoe harder ik me er op focus op het hoe en waarom ik het niet los kan laten en waarom mijn lichaam er zo heftig op reageert, hoe erger het wordt.
Wegvluchten in zo’n fantasiewereld werkt bijvoorbeeld wel, of het onderdrukken. Maar daar raak je uitgeput van.
Maar de andere stress is stress door iets wat in 't heden nog steeds herhaald kan worden, zoals denk ik ook bij jouw ouders het geval is?
Officieel moet er ook nog een C voor mijn diagnose, dus complexe ptss. Mijn ouders zijn daar ook een groot aandeel in inderdaad.quote:
[..]
Die paniekaanval die ik had, was spontaan. Ik had er ook geen beelden bij en ogenschijnlijk was er geen oorzaak, ook al vermoed ik dat het een (al dan niet onbewuste) opeenstapeling van stress i.c.m. vermoeidheid/overprikkeling ofzo.
Maar de andere stress is stress door iets wat in 't heden nog steeds herhaald kan worden, zoals denk ik ook bij jouw ouders het geval is?
En als je letterlijk zeg maar even kijkt welke fases iemand in zijn leven doorloopt, welke stappen, welke mensen daarbij horen. Mijn waarheid, is dat er meer mislukt, en dat ik meer messen in mijn rug krijg dan andersom. Dus dat voelt tot op zeker mate ook als iets dat nog steeds kan gebeuren. Terwijl, eigenlijk heb ik gewoon pech gehad. Dus het is ook geen echte waarheid. Ik heb gewoon een familie die shit met dingen omgaat.
Ik heb daarom ook even geen contact meer mijn ouders. Want die leven op een andere planeet. Maar ik kreeg wel weer een kerstkaart. En mijn oma heeft uitgezaaide kanker. Dus ik kom niet om mijn familie heen op dit moment. Want mijn oma komt uit zo’n generatie/tijd, ik kan haar dat niet kwalijk nemen.
Maar ik heb 1 tante die ik vertrouw, die geeft me tijden door dat ik langs kan gaan bij mijn grootouders als er niemand is. Ik heb besloten dat ik met de begrafenis achterin de kerk zit. Mijn oma hoeft die ellende niet meer mee te krijgen. Maar ik ga ook geen poppenkast meer spelen zeg maar.
Rest me nog de vraag wat ik ga doen als mensen vragen waarom..
Thnxquote:Op maandag 25 december 2017 19:54 schreef Melancholia_war het volgende:
[..]
Knuffel voor jou. Vind dat je erg dapper bent en heel goed bezig bent.
quote:Op maandag 25 december 2017 19:45 schreef Fripsel het volgende:
[..]
Ik heb zelf last van een verdrongen trauma wat op gegeven moment terug is gekomen. Dat “gewoon” over me heen laten komen is niet echt een optie zeg maar.Ik heb helaas een soortgelijk iets meegemaakt, dat speelt in mijn geval een grote rol in m'n dwanggedachten. Uiteindelijk toch die gedachten maar toegelaten en geaccepteerd. Wel met een oude psycholoog die ook een dag na mijn laatste sessie met pensioen ging. Die was gewoon een no-nonsense psycholoog die me enorm geholpen heeft door gewoon naar mijn situatie te kijken en waar nodig uit the box te denken.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Nu met medicatie kom ik de dag door maar ik kan bijvoorbeeld niet werken zeg maar. Omdat dat zoveel concentratie zou kosten, dat lukt niet.
En ik vraag nu eigenlijk dus al 2 jaar om begeleiding daarvoor bij de gespecialiseerde GGZ, maar dat heeft me alleen maar ellende opgeleverd. Laten we daar maar niet weer op in gaan.
Dus ik denk, dat soms, het gewoon over je heen laten komen, geen optie is. Ik zou dat heel graag willen onder begeleiding. Maar die begeleiding is te druk met hun maniertjes, en wachttijden en shit.
Daarom wil ik het nu heel graag via zo’n 1NP psycholoog proberen. Het is dan alleen hopen dat hun mijn problematiek weer niet net te groot vinden. Dan weet ik het even echt niet meer denk ik.Mijn blog over o.a. leven met OCD (dwang) | <a href="https://mdj-stek.nl" target="_blank" rel="nofollow norererer noopener" >https://mdj-stek.nl</a>
In het begin wel, maar die hoop word steeds minder.quote:
Hebben jullie hoop dat het ooit beter zal gaan?
Zo’n psycholoog zou ik zo graag willen.quote:
[..]
Ik heb helaas een soortgelijk iets meegemaakt, dat speelt in mijn geval een grote rol in m'n dwanggedachten. Uiteindelijk toch die gedachten maar toegelaten en geaccepteerd. Wel met een oude psycholoog die ook een dag na mijn laatste sessie met pensioen ging. Die was gewoon een no-nonsense psycholoog die me enorm geholpen heeft door gewoon naar mijn situatie te kijken en waar nodig uit the box te denken.
Hoe moet je daarmee omgaan? Ben er echt klaar mee.quote:
[..]
In het begin wel, maar die hoop word steeds minder.
Ik zou het algemeen houden. Zeggen dat je het heel moeilijk vind er te zijn en daarom liever achterin zit.quote:
[..]
Officieel moet er ook nog een C voor mijn diagnose, dus complexe ptss. Mijn ouders zijn daar ook een groot aandeel in inderdaad.
En als je letterlijk zeg maar even kijkt welke fases iemand in zijn leven doorloopt, welke stappen, welke mensen daarbij horen. Mijn waarheid, is dat er meer mislukt, en dat ik meer messen in mijn rug krijg dan andersom. Dus dat voelt tot op zeker mate ook als iets dat nog steeds kan gebeuren. Terwijl, eigenlijk heb ik gewoon pech gehad. Dus het is ook geen echte waarheid. Ik heb gewoon een familie die shit met dingen omgaat.
Ik heb daarom ook even geen contact meer mijn ouders. Want die leven op een andere planeet. Maar ik kreeg wel weer een kerstkaart. En mijn oma heeft uitgezaaide kanker. Dus ik kom niet om mijn familie heen op dit moment. Want mijn oma komt uit zo’n generatie/tijd, ik kan haar dat niet kwalijk nemen.
Maar ik heb 1 tante die ik vertrouw, die geeft me tijden door dat ik langs kan gaan bij mijn grootouders als er niemand is. Ik heb besloten dat ik met de begrafenis achterin de kerk zit. Mijn oma hoeft die ellende niet meer mee te krijgen. Maar ik ga ook geen poppenkast meer spelen zeg maar.
Rest me nog de vraag wat ik ga doen als mensen vragen waarom..
Zelf doe ik dat ook als mensen gaat zitten spitten. Algemeen praatje, soms zeg ik simpelweg dat ik een terugval heb van mn burnout om ervan af te zijn. Andere keren vertel ik dat ik wat dingen heb meegemaakt die ik een plek moet geven en dat dat tijd kost. Meestal nemen mensen daar wel genoegen mee.
Ja, die heb ik wel ja. Anders zou ik niet in behandeling zijn.quote:
Hebben jullie hoop dat het ooit beter zal gaan?
Ik weet het niet. Meestal zijn het buien gelukkig. Als het te lang zou duren dan weet ik niet hoe ik dat op zou moeten lossen..quote:Op dinsdag 26 december 2017 10:46 schreef Melancholia_war het volgende:
[..]
Hoe moet je daarmee omgaan? Ben er echt klaar mee.
Ik heb soms wel wanhopige gedachtes. Ik heb al eerder gezeik gehad met overname van medicijnen. Mijn huisarts zal nu mijn medicijnen voor moeten gaan schrijven totdat ik een nieuwe psychiater heb. Bij eerdere overnames ben ik pipo’s tegen gekomen die op eigen initiatief dan naar hun persoonlijke voorkeur voor medicatie soorten gingen aanpassen. Echt tot dwingen aan toe. Ik maak steeds vaker “wat nou als..” back up plannen die best wel ver gaan. Als ik hier bijvoorbeeld gezeik mee krijg, als in, ze willen het veranderen. Ik blijf op mijn reet zitten. Het is mooi geweest zeg maar.. en dat is wel een beetje pure wanhoop eigenlijk.
Eigenlijk vond ik het mn donkerste periodes niet te doen. Denk dat stug doorgaan en mn gezin uiteindelijk de reden was om door te gaan. Ook uiteindelijk het feit dat ik de trekker niet over te halen heeft me gered.quote:
[..]
Hoe moet je daarmee omgaan? Ben er echt klaar mee.
Mijn blog over o.a. leven met OCD (dwang) | <a href="https://mdj-stek.nl" target="_blank" rel="nofollow norererer noopener" >https://mdj-stek.nl</a>
In gedachten houden dat het leven onvoorspelbaar is en je niet kan weten wat er morgen speelt, laat staan volgend jaar. Al vind ik het zelf ook lastig hoor daar niet van. Het is makkelijker gedaan dan gezegd, ik ben bijna 28 en kamp al bijna 10 jaar met depressie. Nu heb ik wel een fijne familie wat een hoop scheelt aangezien je het hun ook niet aan zou willen doen als je er zelf mee zou kappen. Dat zou sowieso eigenlijk altijd een reden moeten zijn om door te gaan, voor iedereenquote:
[..]
Hoe moet je daarmee omgaan? Ben er echt klaar mee.
“And forget not that the earth delights to feel your bare feet and the winds long to play with your hair.”
Dit is ook wel zo. Ik lig nu in bed niet wetend wat te doen en dan zeg ik maar tegen mezelf dat er morgen weer een dag is..quote:
[..]
In gedachten houden dat het leven onvoorspelbaar is en je niet kan weten wat er morgen speelt, laat staan volgend jaar. Al vind ik het zelf ook lastig hoor daar niet van. Het is makkelijker gedaan dan gezegd, ik ben bijna 28 en kamp al bijna 10 jaar met depressie. Nu heb ik wel een fijne familie wat een hoop scheelt aangezien je het hun ook niet aan zou willen doen als je er zelf mee zou kappen. Dat zou sowieso eigenlijk altijd een reden moeten zijn om door te gaan, voor iedereen
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Idemquote:
[..]
Zo’n psycholoog zou ik zo graag willen.
quote:
[..]Dit soort opmerkingenSPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
"Maak je maar geen zorgen, morgen wordt aaaaaalles weer beter!" en nog erger als ze 't nog gaan beloven ook terwijl ze dat niet kunnen
Tsja, uitzichtloosheid is helaas een van de symptomen van depressie. Ik kan niet zeggen dat ik al hoop heb, zo voelt het echt niet. Maar rationeel weet ik dat er een reële kans is dat het beter zal gaan en daar houd ik me maar aan vast. En dat het nog slechter geweest is.
"I can't explain myself, Sir," said Alice, "'cause I'm not myself, you see"
Mmm. Ja. Dat is herkenbaar.quote:
Tsja, uitzichtloosheid is helaas een van de symptomen van depressie. Ik kan niet zeggen dat ik al hoop heb, zo voelt het echt niet. Maar rationeel weet ik dat er een reële kans is dat het beter zal gaan en daar houd ik me maar aan vast. En dat het nog slechter geweest is.
Ik ken het gevoel inderdaad...quote:
[..]
In het begin wel, maar die hoop word steeds minder.
Ben het zo spuugzat.
Ik las trouwens dat jij ook PTTS hebt, ik ook (complexe). Ik denk dat dat ook een groot aandeel heeft in mijn stemming, allemaal van die onverwerkte trauma's. Mijn ouders hebben daar ook een huuuge rol in gespeeld. Heel veel mensen eigenlijk.
Is er hier trouwens iemand bekend met de GGZ in Leiden? En dan vooral de opname afdeling enz.
Ik heb daar een tijdje geleden gezeten, en het heeft me geen rust gebracht. Iemand hier die dit anders heeft ervaren?
Ik heb daar een tijdje geleden gezeten, en het heeft me geen rust gebracht. Iemand hier die dit anders heeft ervaren?
Sterkte! Waarom lukt dat niet als ik vragen mag? Ruzie? Verbouwing? Wel klote, juist in je eigen huis hoop je toch uit te kunnen rusten.quote:
Helemaal klaar met alles. Tyfusmensen. Kan niet eens rusten in m'n eigen huis.
Alles van dat. Kom net terug van een zware behandeling en moet nu steeds ergens anders overnachten vanwege die "verrassing".quote:
[..]
Sterkte! Waarom lukt dat niet als ik vragen mag? Ruzie? Verbouwing? Wel klote, juist in je eigen huis hoop je toch uit te kunnen rusten.
Ik ook complexe. Ik heb therapeut gevonden waarvan ik hoop dat ze me kan helpen. Ik kwam onder andere dit artikel tegen en wat ze verteld spreekt me erg aan:quote:
[..]
Ik ken het gevoel inderdaad...
Ben het zo spuugzat.
Ik las trouwens dat jij ook PTTS hebt, ik ook (complexe). Ik denk dat dat ook een groot aandeel heeft in mijn stemming, allemaal van die onverwerkte trauma's. Mijn ouders hebben daar ook een huuuge rol in gespeeld. Heel veel mensen eigenlijk.
http://www.hanneihlen.nl/html/stream_file.php?key=54znt7zt
Waar ik bij de grote GGZ gewoon maar tegen aan blijf lopen is dat ze maar interpeteren en interpeteren, voordat ze het hele verhaal gehoord hebben. En ze hangen er wel allerlei waarde oordelen aan. En daar doorheen moeten vechten als PTSS’er dat kost je zoveel ellende en paniek. En als je pech hebt gebruiken ze het nog tegen je ook.
Terwijl dit er veel meer op gericht is hoe jij het allemaal ervaren hebt. En daarvan uit ga je werken. Wat me ook logisch lijkt. Er was maar 1 iemand bij toch?
Hoiquote:
[..]
Ik ken het gevoel inderdaad...
Ben het zo spuugzat.
Ik las trouwens dat jij ook PTTS hebt, ik ook (complexe). Ik denk dat dat ook een groot aandeel heeft in mijn stemming, allemaal van die onverwerkte trauma's. Mijn ouders hebben daar ook een huuuge rol in gespeeld. Heel veel mensen eigenlijk.
Blijkbaar zit dit topic vol met trauma's, maar het verklaart wel een hoop van de (hoofdzakelijk) negatieve stemmingswisselingen in dit topic
Vergiffenis. Hoe werkt dat? Bij mij pas als de ander beter gedrag vertoont. Of ben ik nu te zwart-wit?
Mijn familie schuift ook maar van alles en nog wat onder het tapijt. Ben dat spuugzat.
Mijn familie schuift ook maar van alles en nog wat onder het tapijt. Ben dat spuugzat.
Nope. Al is paniekerig denk ik bij mij niet het goede woord.quote:
Ik ben vast de enige die paniekerig word van het idee van douchen he?
Veel van mijn trauma's hebben zich achter de voordeur afgespeeld, daarom associeer ik thuis met onveilig. Doe er dan ook nog een snufje hyperalert bij (door de ptss) en nog wat herbelevingen en dan is naakt onder de douche staan wel heel kwetsbaar en onprettig.
Wat is eigenlijk het verschil tussen gewone ptss en cptss?
"I can't explain myself, Sir," said Alice, "'cause I'm not myself, you see"
Deze site legt het kort uit:quote:
[..]
Nope. Al is paniekerig denk ik bij mij niet het goede woord.
Veel van mijn trauma's hebben zich achter de voordeur afgespeeld, daarom associeer ik thuis met onveilig. Doe er dan ook nog een snufje hyperalert bij (door de ptss) en nog wat herbelevingen en dan is naakt onder de douche staan wel heel kwetsbaar en onprettig.
Wat is eigenlijk het verschil tussen gewone ptss en cptss?
https://www.emergis.nl/ik(...)stoornis/wat-is-het/
Ik voel me inderdaad ook niet prettig onder de douche. En het hele aankleed en opmaak en föhn proces. Zodra ik dan aangekleed en opgetut naar mezelf in de spiegel kijk is het prima maar ik kan er soms zo tegen aan hikken dat het mijn hele dag verpest.
Had niet verwacht steeds te moeten grijpen naar "zo nodig" medicatie deze rotdagen. Kan niet wachten totdat alle ellende voorbij is. Pfrt.
Ik denk voor mij wanneer ik aan die persoon kan denken zonder nog boos te zijn.quote:
Vergiffenis. Hoe werkt dat? Bij mij pas als de ander beter gedrag vertoont. Of ben ik nu te zwart-wit?
Mijn familie schuift ook maar van alles en nog wat onder het tapijt. Ben dat spuugzat.
Vroeger was ik daar wat makkelijker in, was spijt en sorry genoeg.
Nu wil ik ook wel echt merken dat iemand snapt wat er mis gaat, dus niks onder het tapijt schuiven, inderdaad leren van je gedrag.. daar probeer ik een grens te trekken voor mezelf. En dan hoef je daar niet perfect in te zijn, of het meteen goed te kunnen. Maar het minstens erkennen en proberen. Net als dat ik therapie heb zeg maar.
En hoe zit 't met mensen die het niet snappen (of gewoon (blijven) ontkennen/negeren) en die ook nooit excuses hebben aangeboden of op z'n minst erop teruggekomen zijn zodat je echte closure hebt?quote:
[..]
Ik denk voor mij wanneer ik aan die persoon kan denken zonder nog boos te zijn.
Vroeger was ik daar wat makkelijker in, was spijt en sorry genoeg.
Nu wil ik ook wel echt merken dat iemand snapt wat er mis gaat, dus niks onder het tapijt schuiven, inderdaad leren van je gedrag.. daar probeer ik een grens te trekken voor mezelf. En dan hoef je daar niet perfect in te zijn, of het meteen goed te kunnen. Maar het minstens erkennen en proberen. Net als dat ik therapie heb zeg maar.
Het hangt een beetje van het gehele contact af natuurlijk, hoe groot is zo’n ding.quote:Op woensdag 27 december 2017 19:29 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
En hoe zit 't met mensen die het niet snappen (of gewoon (blijven) ontkennen/negeren) en die ook nooit excuses hebben aangeboden of op z'n minst erop teruggekomen zijn zodat je echte closure hebt?
In welke relatievorm dan ook moet je er vooral positiviteit uithalen, en dat kan al door goede gesprekken met elkaar te voeren.
Als je elkaar dan op zo’n niveau niet begrijpt dat de negativiteit de overhand neemt, dan zul je op gegeven moment de deur dicht moeten doen denk ik. Want net als mijn ouders, al snappen ze het dan misschien niet helemaal. Ze kunnen wel begrijpen dat ik hun vlees en bloed ben. Mijn moeder staat trots aan mijn vriend te vertellen dat ik zo slim was op school
maar aannemen wat de diagnose is en wat de therapeuten zeggen, ho maar. Je zou dan toch enige tegemoet koming mogen verwachten. Als dat dan niet zo is.. tja. Een keer houd het voor mij op zeg maar.
Vandaag stond m'n gesprek bij de bedrijfsarts op het programma, jesus wat was dat ongemakkelijk.
Ik geef aan dat alles me eigenlijk teveel wordt momenteel, ik op andere gebieden (sociaal, huishouden, familie etc) weinig tot niets doe/kan en de druk gewoon te groot wordt en ik de angst nu gewoon niet de baas ben nu het sneller donker wordt enzo.
Komt de beste man met adviezen in de trend van:
- Als je voorheen graag naar de voetbal ging, doe dat dan gewoon weer.
- Je moet toch gewoon bezig blijven, confronteer jezelf gewoon met die angst en dan gaat het vanzelf beter.
- Ik zie weinig nut om je ziek te melden als je zelf al aangeeft dat je die vrijgekomen tijd niet benut om meer dingen te gaan doen.
Valt er ineens een stilte en komt ie aan met "Ja, zeg het maar ...", que?
Wonderbaarlijk genoeg bleek dit echter dan de conclusie aan het eind:
Nu hopen op een positieve uitspraak 4 januari (uitspraak strafzaak tegen verdachte, mogelijke schadevergoeding) en dan eens kijken wanneer mijn tweede therapie eindelijk van start gaat.
Ik geef aan dat alles me eigenlijk teveel wordt momenteel, ik op andere gebieden (sociaal, huishouden, familie etc) weinig tot niets doe/kan en de druk gewoon te groot wordt en ik de angst nu gewoon niet de baas ben nu het sneller donker wordt enzo.
Komt de beste man met adviezen in de trend van:
- Als je voorheen graag naar de voetbal ging, doe dat dan gewoon weer.
- Je moet toch gewoon bezig blijven, confronteer jezelf gewoon met die angst en dan gaat het vanzelf beter.
- Ik zie weinig nut om je ziek te melden als je zelf al aangeeft dat je die vrijgekomen tijd niet benut om meer dingen te gaan doen.
Valt er ineens een stilte en komt ie aan met "Ja, zeg het maar ...", que?
Wonderbaarlijk genoeg bleek dit echter dan de conclusie aan het eind:
Beetje dubbel, maar wel opgelucht want het (alles in het dagelijks leven momenteel) werd me echt eventjes teveel en zorgde voor alleen maar meer stress en triggers.quote:In het belang van het herstel en ter voorkoming van langdurig verzuim, wordt geadviseerd om
betrokkene tijdelijk niet te belasten met het verrichten van arbeid zodat hij aan zijn herstel kan
gaan werken. Zodra de balans tussen belasting en belastbaarheid weer hersteld is, kan
overwogen worden om het werk weer te gaan hervatten.
Nu hopen op een positieve uitspraak 4 januari (uitspraak strafzaak tegen verdachte, mogelijke schadevergoeding) en dan eens kijken wanneer mijn tweede therapie eindelijk van start gaat.
Absoluut waar ja. En goede communicatie is daarbij ook belangrijk. Ook dat je echt bereid bent de ander aan te horen en dat je dan normaal tegen die persoon kunt doen. Een negatieve benadering gaat 'm sowieso niet worden (zoals bijvoorbeeld hypocriet doen of onredelijke voorwaarden claimen/afdwingen).quote:
[..]
Het hangt een beetje van het gehele contact af natuurlijk, hoe groot is zo’n ding.
In welke relatievorm dan ook moet je er vooral positiviteit uithalen, en dat kan al door goede gesprekken met elkaar te voeren.
't grappige is dat mijn moeder ook vol 'trots' aan haar sociale kring zat te vertellen dat ik zo slim wasquote:Als je elkaar dan op zo’n niveau niet begrijpt dat de negativiteit de overhand neemt, dan zul je op gegeven moment de deur dicht moeten doen denk ik. Want net als mijn ouders, al snappen ze het dan misschien niet helemaal. Ze kunnen wel begrijpen dat ik hun vlees en bloed ben. Mijn moeder staat trots aan mijn vriend te vertellen dat ik zo slim was op school
maar tegelijk gebruikte ze dat ook als belediging in de vorm van "als je echt zo slim bent...". Tsja, das gewoon onbeschoft.En wat je vertelt over het aannemen van wat je behandelaars zeggen, ik heb wel vaker de indruk gehad dat mijn ouders (en m'n moeder meer dan m'n vader) meer bezig waren om bij mijn behandelaars bevestiging voor hun verwrongen ideeën over mij bevestigd te zien dan dat ze daar waren om zich over mij te laten informeren (wat hoofdzakelijk ook het hoofddoel van die gesprekken was).
Ja, op een gegeven moment houdt 't op. Sowieso vind ik dat je (afhankelijk van de relatie die je met die ander hebt) die ander best wat mag tegemoetkomen.
Vandaag m'n werkgever aan de lijn, die wil dat ik komende week al start met reïntegratie-werkzaamheden. Was er zo overdonderd van dat ik eigenlijk amper iets terug zei, maar het lijkt me nogal strijdig met hetgeen de bedrijfsarts eerder zei.
Dus maar even een mailtje naar de arts gestuurd met een cc naar het hoofdkantoor. Misschien heb ik het wel verkeerd begrepen/gelezen, dat merken we dan snel genoeg.
Dus maar even een mailtje naar de arts gestuurd met een cc naar het hoofdkantoor. Misschien heb ik het wel verkeerd begrepen/gelezen, dat merken we dan snel genoeg.
Dit heb ik ook gehad. Psychologen consults, iq testen, autisme vragenlijsten. Er moest per se een labeltje op. Als een psycholoog zei dat er niks mis met me was, dan had ik de boel als 12 jarige lopen bedriegen volgens mijn moeder. Als ik een keer de handen waste had ik smetvrees en bij het oversteken van een zebrapad waar ik alleen op de witte stukken liep had ik meteen een dwangstoornis. Aan het fitnessen en op een voedsellabel kijken omdat je op je voeding let? Eetstoornis. Overal moet iets achter zitten.quote:
En wat je vertelt over het aannemen van wat je behandelaars zeggen, ik heb wel vaker de indruk gehad dat mijn ouders (en m'n moeder meer dan m'n vader) meer bezig waren om bij mijn behandelaars bevestiging voor hun verwrongen ideeën over mij bevestigd te zien dan dat ze daar waren om zich over mij te laten informeren (wat hoofdzakelijk ook het hoofddoel van die gesprekken was).
Het label is er wel gekomen uiteindelijk.
Ik ben nie hier voor de pingpong te schpelen
Ook echt dat je denkt, kun je daar niet tot 2 januari mee wachten.quote:
Vandaag m'n werkgever aan de lijn, die wil dat ik komende week al start met reïntegratie-werkzaamheden. Was er zo overdonderd van dat ik eigenlijk amper iets terug zei, maar het lijkt me nogal strijdig met hetgeen de bedrijfsarts eerder zei.
Dus maar even een mailtje naar de arts gestuurd met een cc naar het hoofdkantoor. Misschien heb ik het wel verkeerd begrepen/gelezen, dat merken we dan snel genoeg.
Het gaat niet zo goed met me. Moeilijk om positief te blijven, wanneer je een jaar later weer precies op 0 staat qua hulpverlening en weet dat je weer hetzelfde soort gedoe in mag gaan in de hoop dat het deze keer beter is. Met alle zorgen van het dagelijks leven er naast. Oud en nieuw en mijn verjaardag komt er aan maar ik heb er gewoon geen zin in eigenlijk, op dit moment. Maar ik probeer mijn hoofd maar stug met leuke dingen vol te stoppen. Plannen maken voor die dag enzo.
[ Bericht 12% gewijzigd door #ANONIEM op 28-12-2017 14:17:12 ]
[ Bericht 12% gewijzigd door #ANONIEM op 28-12-2017 14:17:12 ]
Het ging ze op zich niet om de labeltjes (al had m'n moeder hier dus wel gelijk achteraf), maar meer om "Ik moet een AD want ik ben te prikkelgevoelig...dus moet mijn zoon ook deze medicatie" zonder stil te staan bij mijn persoonlijke situatie.quote:
[..]
Dit heb ik ook gehad. Psychologen consults, iq testen, autisme vragenlijsten. Er moest per se een labeltje op. Als een psycholoog zei dat er niks mis met me was, dan had ik de boel als 12 jarige lopen bedriegen volgens mijn moeder. Als ik een keer de handen waste had ik smetvrees en bij het oversteken van een zebrapad waar ik alleen op de witte stukken liep had ik meteen een dwangstoornis. Aan het fitnessen en op een voedsellabel kijken omdat je op je voeding let? Eetstoornis. Overal moet iets achter zitten.
Het label is er wel gekomen uiteindelijk.
Ieder mens is anders, maar wat zij deed was projectie.
Soms kreeg ik de indruk dat wat zij miste, mijn verantwoordelijkheid was of zo. Maar ze heeft het (op een rot-start na dan) wel beter gehad dan ik.
iets vieren is geen verplichtingquote:
Het gaat niet zo goed met me. Moeilijk om positief te blijven, wanneer je een jaar later weer precies op 0 staat qua hulpverlening en weet dat je weer hetzelfde soort gedoe in mag gaan in de hoop dat het deze keer beter is. Met alle zorgen van het dagelijks leven er naast. Oud en nieuw en mijn verjaardag komt er aan maar ik heb er gewoon geen zin in eigenlijk, op dit moment.
Als ik mijn verjaardag niet wil vieren, dan vier ik deze niet. En soms vier ik hem juist wel, maar dan heb ik ook echt zelf die behoefte om het te vieren
Het is denk ik ook afhankelijk van de situatie. Afgelopen jaren had ik niet echt een goede reden om m'n verjaardag bijvoorbeeld te vieren en voor m'n komende verjaardag heb ik sinds een korte tijd het plannetje/ideetje in m'n hoofd om wat te regelen...om dan een paar dagen voor mijn verjaardag te 'verdwijnen' zonder vooraf iemand verteld te hebben wat ik ga doen (hooguit m'n beste vrienden die ik 100% kan vertrouwen en die toch geen contact hebben met de rest van m'n sociale (of 'sociale') kring) en dat ik dan een week in een leegstaande boerderij of wat dan ook bivakkeer of een bungalow ergens waar niemand me kent
quote:
[..]
Het ging ze op zich niet om de labeltjes (al had m'n moeder hier dus wel gelijk achteraf), maar meer om "Ik moet een AD want ik ben te prikkelgevoelig...dus moet mijn zoon ook deze medicatie" zonder stil te staan bij mijn persoonlijke situatie.
Ieder mens is anders, maar wat zij deed was projectie.
Soms kreeg ik de indruk dat wat zij miste, mijn verantwoordelijkheid was of zo. Maar ze heeft het (op een rot-start na dan) wel beter gehad dan ik.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Ja maar het is bijna oud en nieuw. Dus die plannen zijn al gemaakt. En het is bijna 3 januari. Dus idem dito.quote:
[..]
iets vieren is geen verplichting
Als ik mijn verjaardag niet wil vieren, dan vier ik deze niet. En soms vier ik hem juist wel, maar dan heb ik ook echt zelf die behoefte om het te vieren
Het is denk ik ook afhankelijk van de situatie. Afgelopen jaren had ik niet echt een goede reden om m'n verjaardag bijvoorbeeld te vieren en voor m'n komende verjaardag heb ik sinds een korte tijd het plannetje/ideetje in m'n hoofd om wat te regelen...om dan een paar dagen voor mijn verjaardag te 'verdwijnen' zonder vooraf iemand verteld te hebben wat ik ga doen (hooguit m'n beste vrienden die ik 100% kan vertrouwen en die toch geen contact hebben met de rest van m'n sociale (of 'sociale') kring) en dat ik dan een week in een leegstaande boerderij of wat dan ook bivakkeer of een bungalow ergens waar niemand me kent
quote:
[..]SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Met O&N ben ik niet alleen. Tot die tijd zit ik eigenlijk de boel gewoon een beetje uit. Misschien heb ik morgen iets en komend jaar wordt hopelijk een beter jaar dan 2017 (en al helemaal beter danquote:
[..]
Ja maar het is bijna oud en nieuw. Dus die plannen zijn al gemaakt. En het is bijna 3 januari. Dus idem dito.
2000 en 16 ). 't zou fijn zijn als 't geluk me weereens een keertje gaat toelachen i.p.v. 3 van m'n meest shittige jaren sinds m'n jeugd (of in elk geval sinds meer dan 10 jaar).
Ik voel me ook al de hele dag opgejaagd en rot. Word elke dag doodop wakker, zie echt door de bomen het bos niet meer en word helemaal lijp van die stomme feestdagen die ervoor zorgen dat niemand te bereiken is. De een is op wintervakantie, de ander werkt gewoon niet tussen kerst en oud en nieuw.. Maar de eikels van de Belastingdienst-postverstuur-afdeling werken wel en blijven maar allerlei brieven sturen die ik niet snap.
Zucht. Mag het alsjeblieft 2018 zijn, nu al?
Zucht. Mag het alsjeblieft 2018 zijn, nu al?
Mon 'en!
Sterkte Fripsel, magnetronkoffie en Bloempjuh, en alle anderen die het nodig hebben. Het zijn toch rare dagen zo tegen het eind van het jaar.
Ik dip gezellig mee vandaag, had maar 1 ding op mijn lijstje staan (auto naar de garage) en dat is mislukt, afspraak stond niet bij hun in het systeem. Nu nergens zin in, even uitzitten maar en dan morgen weer een dag.
Ik dip gezellig mee vandaag, had maar 1 ding op mijn lijstje staan (auto naar de garage) en dat is mislukt, afspraak stond niet bij hun in het systeem. Nu nergens zin in, even uitzitten maar en dan morgen weer een dag.
"I can't explain myself, Sir," said Alice, "'cause I'm not myself, you see"
Ik dacht vlak voor kerst wel echt, ok, ik heb ALLES geregeld, wat ik dit jaar kan regelen. Ik moet alleen voor 5 januari een mail naar mijn huisarts sturen. Maatschappelijk werkster super trots op me.
Dus ik dacht ook, Frips, je gaat gewoon van deze twee weken genieten. Gewoon even twee weken feestdagen, 3 januari is je verjaardag. Daarna komt de shitstorm wel weer.
Maar het lukt gewoon niet, om er niet aan te denken. Helemaal deze dagen tussen kerst en oud en nieuw niet.
Dus ik dacht ook, Frips, je gaat gewoon van deze twee weken genieten. Gewoon even twee weken feestdagen, 3 januari is je verjaardag. Daarna komt de shitstorm wel weer.
Maar het lukt gewoon niet, om er niet aan te denken. Helemaal deze dagen tussen kerst en oud en nieuw niet.
Is wel goedkoper dan je hele lijfquote:
Konden we ons hoofd maar met vakantie sturen he.
Ik ben de laatste tijd weer aan het gamen 'like no tomorrow'. Lekker even. Ik zit nu weer in een hele toffe clan en ik heb enorm veel afleiding daardoorquote:
Ik dacht vlak voor kerst wel echt, ok, ik heb ALLES geregeld, wat ik dit jaar kan regelen. Ik moet alleen voor 5 januari een mail naar mijn huisarts sturen. Maatschappelijk werkster super trots op me.
Dus ik dacht ook, Frips, je gaat gewoon van deze twee weken genieten. Gewoon even twee weken feestdagen, 3 januari is je verjaardag. Daarna komt de shitstorm wel weer.
Maar het lukt gewoon niet, om er niet aan te denken. Helemaal deze dagen tussen kerst en oud en nieuw niet.
.Volgend jaar zit er genoeg voor me in de pijplijn om weer serieus aan de slag te gaan en zodra de dagen weer wat langer worden, krijg ik vanzelf weer energie
En met m'n medicatie zal het waarschijnlijk ook weer goed gaan komen.
Ik heb toch weer leuke mensen leren kennen dit jaar en qua 'opleiding' vordert 't vrij goed en heb ik de wind mee
Ook qua behandeling heb ik vooruitzicht op nieuwe progressie en daar verheug ik me weer op.
Mijn eerste post hier, wellicht dat iemand dit herkent en me tips kan geven of even kan opbeuren.
Ik (28) heb deze zomer een burn-out gehad. Alle daarbij behorende klachten kwamen toen: somber, slecht tegen prikkels kunnen, heel moe, in de war, etc. Ik herstelde voorspoedig en ging al na een maand een paar dagdelen per week aan de slag. Je zou dus kunnen spreken van een lichte burn-out / overspannenheid. Ik ging weer bijna fulltime werken, maar kreeg toen een flinke terugval. Ik was te snel begonnen met werk waar deadlines en verantwoordelijkheid aan vast zaten, en de klachten kwamen in alle hevigheid terug. Twee weken thuis gezeten (oktober) en daarna heel langzaam gaan werken, een beetje thuis en een beetje op kantoor, allemaal klusjes zonder verantwoordelijkheid en mijn werkgever stelt zich begripvol op.
Echter sindsdien is er weinig verbetering, ik blijf somber. Alleen mijn energieniveau is redelijk (kan een beetje sporten) en ik trek prikkels wat beter (zoals bij etentjes en op verjaardagen).
Sinds een maand voel ik me steeds somberder worden, ik dacht, de nasleep van de burn-out i.c.m. een winterdipje. Maar het wordt nu echt erger en erger, sinds 2e kerstdag heb ik echt 'aanvallen' van somberheid. Hierbij voel ik alle adrenaline door mijn lijf stromen, kan ik niet slapen en ik word er misselijk van.
Uiteraard ben ik voor het herstel van mijn burn-out naar een psycholoog/specialist gegaan, en zij geeft aan dat het er bij hoort maar is wel verbaast dat deze klachten zo blijven, omdat ze in eerste instantie juist flink herstelden.
Dinsdag is de eerstvolgende dag dat de praktijk weer open is en ik hoop dat ik dan direct terecht kan want de klachten zoals ik die vandaag heb, zijn gewoon niet te trekken.
Ik vraag me af, herkent iemand dit, deze geestelijke/fysieke klachten? Hoort het bij herstel van een burn-out?
Ik heb deze klachten een paar keer in mijn jeugd gehad, gedurende enkele dagen wanneer ik zware griep had. Daar herken ik het wel van.
Ik probeer echt alles te doen wat goed voor me is: slapen, licht sporten, heel gezond eten, weinig alcohol, geen cafeïne, veel ontspannen/wandelen etc.. Ik zie nu al op tegen aankomende nacht
Ik (28) heb deze zomer een burn-out gehad. Alle daarbij behorende klachten kwamen toen: somber, slecht tegen prikkels kunnen, heel moe, in de war, etc. Ik herstelde voorspoedig en ging al na een maand een paar dagdelen per week aan de slag. Je zou dus kunnen spreken van een lichte burn-out / overspannenheid. Ik ging weer bijna fulltime werken, maar kreeg toen een flinke terugval. Ik was te snel begonnen met werk waar deadlines en verantwoordelijkheid aan vast zaten, en de klachten kwamen in alle hevigheid terug. Twee weken thuis gezeten (oktober) en daarna heel langzaam gaan werken, een beetje thuis en een beetje op kantoor, allemaal klusjes zonder verantwoordelijkheid en mijn werkgever stelt zich begripvol op.
Echter sindsdien is er weinig verbetering, ik blijf somber. Alleen mijn energieniveau is redelijk (kan een beetje sporten) en ik trek prikkels wat beter (zoals bij etentjes en op verjaardagen).
Sinds een maand voel ik me steeds somberder worden, ik dacht, de nasleep van de burn-out i.c.m. een winterdipje. Maar het wordt nu echt erger en erger, sinds 2e kerstdag heb ik echt 'aanvallen' van somberheid. Hierbij voel ik alle adrenaline door mijn lijf stromen, kan ik niet slapen en ik word er misselijk van.
Uiteraard ben ik voor het herstel van mijn burn-out naar een psycholoog/specialist gegaan, en zij geeft aan dat het er bij hoort maar is wel verbaast dat deze klachten zo blijven, omdat ze in eerste instantie juist flink herstelden.
Dinsdag is de eerstvolgende dag dat de praktijk weer open is en ik hoop dat ik dan direct terecht kan want de klachten zoals ik die vandaag heb, zijn gewoon niet te trekken.
Ik vraag me af, herkent iemand dit, deze geestelijke/fysieke klachten? Hoort het bij herstel van een burn-out?
Ik heb deze klachten een paar keer in mijn jeugd gehad, gedurende enkele dagen wanneer ik zware griep had. Daar herken ik het wel van.
Ik probeer echt alles te doen wat goed voor me is: slapen, licht sporten, heel gezond eten, weinig alcohol, geen cafeïne, veel ontspannen/wandelen etc.. Ik zie nu al op tegen aankomende nacht
Hey, welkomquote:
Mijn eerste post hier, wellicht dat iemand dit herkent en me tips kan geven of even kan opbeuren.
Hoe lang doe je dat werk al? En heb je enig idee of er (en welke) triggers waren waardoor het ineens achteruit begon te gaan?quote:Ik (28) heb deze zomer een burn-out gehad. Alle daarbij behorende klachten kwamen toen: somber, slecht tegen prikkels kunnen, heel moe, in de war, etc. Ik herstelde voorspoedig en ging al na een maand een paar dagdelen per week aan de slag. Je zou dus kunnen spreken van een lichte burn-out / overspannenheid. Ik ging weer bijna fulltime werken, maar kreeg toen een flinke terugval. Ik was te snel begonnen met werk waar deadlines en verantwoordelijkheid aan vast zaten, en de klachten kwamen in alle hevigheid terug. Twee weken thuis gezeten (oktober) en daarna heel langzaam gaan werken, een beetje thuis en een beetje op kantoor, allemaal klusjes zonder verantwoordelijkheid en mijn werkgever stelt zich begripvol op.
Echter sindsdien is er weinig verbetering, ik blijf somber. Alleen mijn energieniveau is redelijk (kan een beetje sporten) en ik trek prikkels wat beter (zoals bij etentjes en op verjaardagen).
Vaak komen deze klachten niet uit de lucht vallen en is er meer aan de hand (waarvan je je misschien nieteens bewust bent).
Dit stukje herken ik wel. Ik kan me gevoelsmatig heel snel herstellen na een burn-out, maar dan heb (of had) ik de neiging teveel hooi op m'n vork te willen nemen (ik heb een beetje een hekel aan zo'n soort stilstand of zo) en viel ik weer terug.quote:Sinds een maand voel ik me steeds somberder worden, ik dacht, de nasleep van de burn-out i.c.m. een winterdipje. Maar het wordt nu echt erger en erger, sinds 2e kerstdag heb ik echt 'aanvallen' van somberheid. Hierbij voel ik alle adrenaline door mijn lijf stromen, kan ik niet slapen en ik word er misselijk van.
Uiteraard ben ik voor het herstel van mijn burn-out naar een psycholoog/specialist gegaan, en zij geeft aan dat het er bij hoort maar is wel verbaast dat deze klachten zo blijven, omdat ze in eerste instantie juist flink herstelden.
Ik vergelijk het een beetje met een energie-pool van een hardloper. Stel je hebt -net- een marathon gelopen. Je lichaam is er helemaal doorheen, trillen op je benen, zwaartekracht voelt 3x zo sterk, etc enz, je kent 't vast wel.
Maar misschien voel je je na 10 minuten al flink fitter! Je komt als het ware weer bij. het zou kunnen zijn dat je geest zeg maar 'vergeten' is dat het net een hele marathon achter de rug heeft, maar je lichaam zal je helpen herinneren als je 15 minuten na een marathon gelopen te hebben, een 2e marathon wilt gaan lopen.
Vetgedrukte herken ik wel en jarenlang wist ik niet waar dit door kwam want ik geloofde stevast NIET in dat psychische problemen voor fysieke problemen konden zorgen (ik vond dat maar onzin en aanstellerij en zo)...totdat ik dan eindelijk leerde waardoor het kwam.quote:Dinsdag is de eerstvolgende dag dat de praktijk weer open is en ik hoop dat ik dan direct terecht kan want de klachten zoals ik die vandaag heb, zijn gewoon niet te trekken.
Ik vraag me af, herkent iemand dit, deze geestelijke/fysieke klachten? Hoort het bij herstel van een burn-out?
Toen begreep ik eindelijk waarom ik die keer zo moe was, dat ik halverwege de trap even moest stoppen met m'n tas boodschappen, ik moest toen in m'n trappenhuis bijkomen want m'n benen wilden niet meer. Maar m'n conditie was prima? Dus ik snapte het niet en ging dus door (fout dus).
Het zou zelfs kunnen dat deze mededeling van jou al een soort geruststellend effect op je heeft. Hoe gaat het nu?quote:Ik heb deze klachten een paar keer in mijn jeugd gehad, gedurende enkele dagen wanneer ik zware griep had. Daar herken ik het wel van.
Ik probeer echt alles te doen wat goed voor me is: slapen, licht sporten, heel gezond eten, weinig alcohol, geen cafeïne, veel ontspannen/wandelen etc.. Ik zie nu al op tegen aankomende nacht
Welkom El_Liberaliste!
Een burn-out kan overgaan in een depressie, en het lijkt er zo op het eerste gezicht op dat dat bij jou ook het geval is.
Laat je niet wegsturen met feestdagenstress en het gaat vanzelf weer over. Als je herstellende bent van een burn-out ben je gewoon hartstikke kwetsbaar, en zo te horen voel je je niet een beetje rot maar echt ontzettend klote.
Sterkte in ieder geval!
Een burn-out kan overgaan in een depressie, en het lijkt er zo op het eerste gezicht op dat dat bij jou ook het geval is.
Goed bezig! Dit zijn precies de dingen die zouden kunnen helpen. Om je slaappatroon te doorbreken zou je tijdelijk wat slaapmedicatie kunnen vragen (mag je maar kort gebruiken, daarna werkt het niet meer zo goed). En inderdaad zsm contact opnemen met je eigen behandelaar.quote:Ik probeer echt alles te doen wat goed voor me is: slapen, licht sporten, heel gezond eten, weinig alcohol, geen cafeïne, veel ontspannen/wandelen etc.. Ik zie nu al op tegen aankomende nacht
Laat je niet wegsturen met feestdagenstress en het gaat vanzelf weer over. Als je herstellende bent van een burn-out ben je gewoon hartstikke kwetsbaar, en zo te horen voel je je niet een beetje rot maar echt ontzettend klote.
Sterkte in ieder geval!
"I can't explain myself, Sir," said Alice, "'cause I'm not myself, you see"
Bedankt voor jullie reacties!
Er speelden ook nog wat andere dingetjes maar werk was toch wel de trigger dat ik uitviel.
Tot zover eigenlijk niks bijzonders. Mijn zorg zit er in dat het herstel van de burn-out traag gaat en gevoelsmatig soms stilstaat, terwijl de somberheid telkens maar heviger wordt.. Alsof die twee los van elkaar zijn komen te staan. Je omschrijving en eigen ervaring van een burn-out klopt overigens helemaal en is ook wel herkenbaar hoor, alleen ben ik bang dat ik hierin misschien 'anders' ben.
Ik ben even een ommetje gaan maken net, daar knap ik altijd van op.
Ik heb slaapmedicatie (themazepam in de lichtste variant) via de huisarts gekregen toen ik net uitviel, omdat mijn klachten in de eerste week erg hevig waren. Pas na de terugval in oktober heb ik hier 2 of 3 keer gebruik van gemaakt. Is prettig om te weten dat dit in de keukenla ligt, maar het voelt een beetje als 'valsspelen' of in ieder geval een laatste noodmiddel dat ik liever niet gebruik.. Net als alcohol, daar knap ik ook enorm van op, maar daar naar grijpen is natuurlijk het stomste om te doen. Dus drink ik alleen op sociale gelegenheden en minder dan voordat ik uitviel.
Ik doe dit werk zo'n 5 jaar (eerste baan en een paar keer intern promotie gemaakt). Heb echt een super fijne werkgever en prettige collega's met wie ik goed en soms vriendschappelijk omga. Ben trots op mijn carrière en heb doorgaans veel plezier op de werkvloer. Er is wel veel stress/werkdruk, mede waardoor ik ben uitgevallen maar het werk op zich is niet vervelend en vaak gewoon leuk. Met mijn behandelaar heb ik wel gekeken naar de achterliggende oorzaak, dit komt toch neer op de typische burn-out karaktertrekken: perfectionistisch, graag een goede output leveren op je werk, niet kunnen delegeren, geen nee zeggen etc..quote:
[..]
Hey, welkom
[..]
Hoe lang doe je dat werk al? En heb je enig idee of er (en welke) triggers waren waardoor het ineens achteruit begon te gaan?
Vaak komen deze klachten niet uit de lucht vallen en is er meer aan de hand (waarvan je je misschien nieteens bewust bent).
[..]
Dit stukje herken ik wel. Ik kan me gevoelsmatig heel snel herstellen na een burn-out, maar dan heb (of had) ik de neiging teveel hooi op m'n vork te willen nemen (ik heb een beetje een hekel aan zo'n soort stilstand of zo) en viel ik weer terug.
Ik vergelijk het een beetje met een energie-pool van een hardloper. Stel je hebt -net- een marathon gelopen. Je lichaam is er helemaal doorheen, trillen op je benen, zwaartekracht voelt 3x zo sterk, etc enz, je kent 't vast wel.
Maar misschien voel je je na 10 minuten al flink fitter! Je komt als het ware weer bij. het zou kunnen zijn dat je geest zeg maar 'vergeten' is dat het net een hele marathon achter de rug heeft, maar je lichaam zal je helpen herinneren als je 15 minuten na een marathon gelopen te hebben, een 2e marathon wilt gaan lopen.
[..]
Vetgedrukte herken ik wel en jarenlang wist ik niet waar dit door kwam want ik geloofde stevast NIET in dat psychische problemen voor fysieke problemen konden zorgen (ik vond dat maar onzin en aanstellerij en zo)...totdat ik dan eindelijk leerde waardoor het kwam.
Toen begreep ik eindelijk waarom ik die keer zo moe was, dat ik halverwege de trap even moest stoppen met m'n tas boodschappen, ik moest toen in m'n trappenhuis bijkomen want m'n benen wilden niet meer. Maar m'n conditie was prima? Dus ik snapte het niet en ging dus door (fout dus).
[..]
Het zou zelfs kunnen dat deze mededeling van jou al een soort geruststellend effect op je heeft. Hoe gaat het nu?
Er speelden ook nog wat andere dingetjes maar werk was toch wel de trigger dat ik uitviel.
Tot zover eigenlijk niks bijzonders. Mijn zorg zit er in dat het herstel van de burn-out traag gaat en gevoelsmatig soms stilstaat, terwijl de somberheid telkens maar heviger wordt.. Alsof die twee los van elkaar zijn komen te staan. Je omschrijving en eigen ervaring van een burn-out klopt overigens helemaal en is ook wel herkenbaar hoor, alleen ben ik bang dat ik hierin misschien 'anders' ben.
Ik ben even een ommetje gaan maken net, daar knap ik altijd van op.
Bedanktquote:
Welkom El_Liberaliste!
Een burn-out kan overgaan in een depressie, en het lijkt er zo op het eerste gezicht op dat dat bij jou ook het geval is.
[..]
Goed bezig! Dit zijn precies de dingen die zouden kunnen helpen. Om je slaappatroon te doorbreken zou je tijdelijk wat slaapmedicatie kunnen vragen (mag je maar kort gebruiken, daarna werkt het niet meer zo goed). En inderdaad zsm contact opnemen met je eigen behandelaar.
Laat je niet wegsturen met feestdagenstress en het gaat vanzelf weer over. Als je herstellende bent van een burn-out ben je gewoon hartstikke kwetsbaar, en zo te horen voel je je niet een beetje rot maar echt ontzettend klote.
Sterkte in ieder geval!
Ik heb slaapmedicatie (themazepam in de lichtste variant) via de huisarts gekregen toen ik net uitviel, omdat mijn klachten in de eerste week erg hevig waren. Pas na de terugval in oktober heb ik hier 2 of 3 keer gebruik van gemaakt. Is prettig om te weten dat dit in de keukenla ligt, maar het voelt een beetje als 'valsspelen' of in ieder geval een laatste noodmiddel dat ik liever niet gebruik.. Net als alcohol, daar knap ik ook enorm van op, maar daar naar grijpen is natuurlijk het stomste om te doen. Dus drink ik alleen op sociale gelegenheden en minder dan voordat ik uitviel.
Er posten hier meer vrouwen toch? 
Ik weet waar mijn slechte zin vandaan kwam hoor. Heel genant. Maar door de topiramaat werkt mijn pil niet meer dus ik had zoiets van, stoppen met die handel, waarom extra hormonen slikken. Maar oohhh wat een horror menstruaties. En ik heb totaal geen beeld van mijn cyclus. En ik krijg er dus echt een pest humeur van, en nu herinner ik het me ook weer van vroeger.
MK ik wist niet dat jij zo’n last had van die fysieke klachten. Toen ik over dat trap lopen las dacht ik even dat er een oude post van mij gequote was. Al was het niet zo zeer dat ik niet wilde uitgaan van het feit dat het psychisch kon zijn, het kwam gewoon niet in me op. Daar was in mijn opvoeding ook geen plek voor. Gewoon doorgaan.
Ik ging op mijn 18e samenwonen met mijn ex. Hij had last van zware OCD en depressies. We woonde op de 4e verdieping. Ik fietste 2 keer per week 40 min naar de korfbal training, gaf training, trainde zelf en fietste weer terug. Tilde mijn boodschappen altijd de trappen op. Ging met de fiets naar school. Na een jaar was er niks van me over. Kon het sporten niet meer aan. Godzijdank was er een lift. Er reed ook een bus naar school.. de fysiotherapeut was mijn beste vriend. De huisarts vond dat ik maar terug moest komen als ik meer last had..
Later ben ik via een andere huisarts bij een reumatoloog terecht gekomen die mijn cortisol waardes in mijn urine heeft laten meten. Die waren onverklaarbaar hoog (nu niet meer zo onverklaarbaar).
Heb uiteindelijk de diagnose fibromyalgie dan gehad. Revalidatie gedaan. Krijg je automatisch een psycholoog en testen. Ik scoorde zwaar depressief maar kwam zo vrolijk over.. dus het zou wel mee vallen..
Later ook nog meerdere keren bij de huisarts gezeten dat ik me continue zo gestresst en beroerd etc. voelde. Maar dat was logisch gezien de diagnose..
Tot er iets knak zei in mijn hoofd.
Ik weet waar mijn slechte zin vandaan kwam hoor. Heel genant. Maar door de topiramaat werkt mijn pil niet meer dus ik had zoiets van, stoppen met die handel, waarom extra hormonen slikken. Maar oohhh wat een horror menstruaties. En ik heb totaal geen beeld van mijn cyclus.
En ik krijg er dus echt een pest humeur van, en nu herinner ik het me ook weer van vroeger. MK ik wist niet dat jij zo’n last had van die fysieke klachten. Toen ik over dat trap lopen las dacht ik even dat er een oude post van mij gequote was. Al was het niet zo zeer dat ik niet wilde uitgaan van het feit dat het psychisch kon zijn, het kwam gewoon niet in me op. Daar was in mijn opvoeding ook geen plek voor. Gewoon doorgaan.
Ik ging op mijn 18e samenwonen met mijn ex. Hij had last van zware OCD en depressies. We woonde op de 4e verdieping. Ik fietste 2 keer per week 40 min naar de korfbal training, gaf training, trainde zelf en fietste weer terug. Tilde mijn boodschappen altijd de trappen op. Ging met de fiets naar school. Na een jaar was er niks van me over. Kon het sporten niet meer aan. Godzijdank was er een lift. Er reed ook een bus naar school.. de fysiotherapeut was mijn beste vriend. De huisarts vond dat ik maar terug moest komen als ik meer last had..
Later ben ik via een andere huisarts bij een reumatoloog terecht gekomen die mijn cortisol waardes in mijn urine heeft laten meten. Die waren onverklaarbaar hoog (nu niet meer zo onverklaarbaar).
Heb uiteindelijk de diagnose fibromyalgie dan gehad. Revalidatie gedaan. Krijg je automatisch een psycholoog en testen. Ik scoorde zwaar depressief maar kwam zo vrolijk over.. dus het zou wel mee vallen..
Later ook nog meerdere keren bij de huisarts gezeten dat ik me continue zo gestresst en beroerd etc. voelde. Maar dat was logisch gezien de diagnose..
Tot er iets knak zei in mijn hoofd.
Man man, 3 weken verder en nogsteeds slaap ik niet normaal. Soms is het beter, soms word ik wakker om 5 uur ‘s nachts. Ik wil zo graag een nacht weer doorslapen, alleen als ik ook maar iets onderneem, lijkt m’n lichaam het alweer te veel te vinden.
Dan zit ik ook nog met werk. Ik wil er eigenlijk niet mee door, maar dan moet ik weer alternatieven vinden. Ik wil gewoon graag eerst op krachten komen, maar ik zit nu op 70% van m’n inkomen (yay ziektewet en een payroll contract). Ik word zo moe van deze shit. Dat fucking gevoelige klotelichaam van mij, waarom rollen zo veel mensen makkelijk door het leven, terwijl ik continu maar op het randje dans.
Zo frustrerend allemaal.
Dan zit ik ook nog met werk. Ik wil er eigenlijk niet mee door, maar dan moet ik weer alternatieven vinden. Ik wil gewoon graag eerst op krachten komen, maar ik zit nu op 70% van m’n inkomen (yay ziektewet en een payroll contract). Ik word zo moe van deze shit. Dat fucking gevoelige klotelichaam van mij, waarom rollen zo veel mensen makkelijk door het leven, terwijl ik continu maar op het randje dans.
Zo frustrerend allemaal.
Ignorance is bliss
Yup, nog meer vrouwen hier, en herkenbaar van die hormoontjes. Laatst een maandje gestopt met de pil om mijn cyclus te resetten (na een hele lange doorbraakbloeding), en daarna gauw maar weer gestart. Een paar dagen per maand janken om stomme films kan ik wel hebben, maar werd er nu echt heel chagrijnig van.
Vandaag naar therapie geweest, speciale vakantieversie (niet verplicht en lekker relaxt). Was wel fijn, zo tussen alle verplicht gezellige dagen door.
Vandaag naar therapie geweest, speciale vakantieversie (niet verplicht en lekker relaxt). Was wel fijn, zo tussen alle verplicht gezellige dagen door.
"I can't explain myself, Sir," said Alice, "'cause I'm not myself, you see"
Dat is niet fijn. Kun je switchen naar standje gewoon maar even verstand op nul en overleven? Oud en nieuw en verjaardag geven ook een hoop spanning, misschien dat je er daarna al wat positiever tegenaan kunt kijken. (En misschien ook niet, maar dat zie je dan wel)ppaquote:
Er begint zich een steeds hardnekkigere onrust van het kont toch niet goed bij mij te knagen.
"I can't explain myself, Sir," said Alice, "'cause I'm not myself, you see"
Naar een psycholoog gegaan met suïcidale klachten en compleet onvermogen om nog te functioneren en mij wordt verteld dat ik 4 maanden moet wachten voordat ik specialistische hulp kan krijgen. In de tussentijd is er niks dat ze kunnen doen.
En dit is dan Nederland, het land met de 'beste' gezondheidszorg van de wereld. Waar betaal ik überhaupt belasting voor? Kankerland
En dit is dan Nederland, het land met de 'beste' gezondheidszorg van de wereld. Waar betaal ik überhaupt belasting voor? Kankerland
Als je suicidaal bent kun je heel makkelijk je laten opnemen.quote:
Naar een psycholoog gegaan met suïcidale klachten en compleet onvermogen om nog te functioneren en mij wordt verteld dat ik 4 maanden moet wachten voordat ik specialistische hulp kan krijgen. In de tussentijd is er niks dat ze kunnen doen.
En dit is dan Nederland, het land met de 'beste' gezondheidszorg van de wereld. Waar betaal ik überhaupt belasting voor? Kankerland
Ik ben nie hier voor de pingpong te schpelen
Welkom bij de GGZquote:
Naar een psycholoog gegaan met suïcidale klachten en compleet onvermogen om nog te functioneren en mij wordt verteld dat ik 4 maanden moet wachten voordat ik specialistische hulp kan krijgen. In de tussentijd is er niks dat ze kunnen doen.
En dit is dan Nederland, het land met de 'beste' gezondheidszorg van de wereld. Waar betaal ik überhaupt belasting voor? Kankerland
Als het echt niet gaat moet je echt de huisarts of huisartsen post bellen. Zat ook bij een psycholoog die mijn klachten onderschat had.. Die hebben uiteindelijk wel een crisis dienst van een andere instelling gebeld.. Voor je het weet ben je dan echt wel opgenomen..quote:
Naar een psycholoog gegaan met suïcidale klachten en compleet onvermogen om nog te functioneren en mij wordt verteld dat ik 4 maanden moet wachten voordat ik specialistische hulp kan krijgen. In de tussentijd is er niks dat ze kunnen doen.
En dit is dan Nederland, het land met de 'beste' gezondheidszorg van de wereld. Waar betaal ik überhaupt belasting voor? Kankerland
Helpt je psycholoog niet mee dan is het de huisarts of huisartsen post bellen. Deze zullen zeker bij suïcidale gedachten/plannen horen een crisis dienst te bellen voor een beoordeling.
Mijn blog over o.a. leven met OCD (dwang) | <a href="https://mdj-stek.nl" target="_blank" rel="nofollow norererer noopener" >https://mdj-stek.nl</a>
Het zou fijn zijn als er iets zat van snelle hulp tussen die twee fases van denken aan zelfmoord en het echt willen doen ipv een eeuwige wachtlijst. Ipv dat je uiteindelijk vanzelf opgenomen wordt.quote:
[..]
Als je suicidaal bent kun je heel makkelijk je laten opnemen.
Lekker twee tot vier maanden laten broeien.quote:
[..]
Het zou fijn zijn als er iets zat van snelle hulp tussen die twee fases van denken aan zelfmoord en het echt willen doen ipv een eeuwige wachtlijst. Ipv dat je uiteindelijk vanzelf opgenomen wordt.
🐙
Stomme psycholoog dan, dan voel je je ook niet echt serieus genomen.quote:
Naar een psycholoog gegaan met suïcidale klachten en compleet onvermogen om nog te functioneren en mij wordt verteld dat ik 4 maanden moet wachten voordat ik specialistische hulp kan krijgen. In de tussentijd is er niks dat ze kunnen doen.
Crisisdienst is al genoemd. Die hebben meer mogelijkheden dan alleen opname. Al gaat veiligheid natuurlijk altijd voor. Zij kunnen ook zelf gesprekken met je voeren (geen behandeling maar steunend), IHT inzetten (intensieve thuiszorg) of acute deeltijd. Of gewoon druk zetten achter de wachtlijst. Allemaal wel afhankelijk van hoe ze de risico's inschatten - er zijn heel wat gradaties suicidaliteit.
113 heeft ook een online training, gewoon gratis. Daar zou je ook eens naar kunnen kijken. Geen wachtlijst, geen gedoe met verwijzingen.
Iig sterkte!
"I can't explain myself, Sir," said Alice, "'cause I'm not myself, you see"
Zelfmoordlijn ofzo?quote:
[..]
Het zou fijn zijn als er iets zat van snelle hulp tussen die twee fases van denken aan zelfmoord en het echt willen doen ipv een eeuwige wachtlijst. Ipv dat je uiteindelijk vanzelf opgenomen wordt.
Ik ben nie hier voor de pingpong te schpelen
Dat ís 113 toch..?quote:
JJJ, vier maanden is nog best kort. Kun je in de tussentijd niet terecht bij Maatschappelijk Werk ofzo, om in ieder geval je ei even kwijt te kunnen?
[ Bericht 10% gewijzigd door bloempjuh op 30-12-2017 17:13:50 ]
Mon 'en!
Wanneer je een doorverwijzing op zak hebt kun je toch ook zelf zoeken naar een alternatief met een minder lange wachttijd?
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Inderdaad een aantal mogelijkheden, sowieso bij de huisarts aangeven hoe en wat en wat de ernst van je situatie is.
Daarnaast heb je inderdaad altijd crisisplekken, niet echt ideaal maar als het écht niet anders kan is dat natuurlijk een oplossing.
Ook een ander zoeken in de regio zonder absurde wachtlijsten is een optie, eentje in het dorp van mij had voor mijn SGGZ-behoeften een wachtlijst van twee weken, de ander in de stad 5 maanden.
Jouw eerste indruk bij die psycholoog is nu gewoon ruk dus ik zou snel doorpakken en (eventueel met hulp van huisarts) een ander zoeken waar je sneller terecht kunt.
Medicatie, POH-GGZ, hulplijnen etc. zijn ook een mogelijkheid.
Daarnaast heb je inderdaad altijd crisisplekken, niet echt ideaal maar als het écht niet anders kan is dat natuurlijk een oplossing.
Ook een ander zoeken in de regio zonder absurde wachtlijsten is een optie, eentje in het dorp van mij had voor mijn SGGZ-behoeften een wachtlijst van twee weken, de ander in de stad 5 maanden.
Jouw eerste indruk bij die psycholoog is nu gewoon ruk dus ik zou snel doorpakken en (eventueel met hulp van huisarts) een ander zoeken waar je sneller terecht kunt.
Medicatie, POH-GGZ, hulplijnen etc. zijn ook een mogelijkheid.
Zelf even contact opgenomen trouwens met mijn coördinator van het werk en aangegeven dat dat mooie reïntegratie traject dat ze volgende week al wilden starten gewoon te vroeg komt en niet overeenkomt met het advies van de bedrijfsarts.
Die gaat nu intern weer in overleg met het hoofdkantoor en de verantwoordelijke voor de afhandeling van mijn kwestie. Maar gaf wel aan dat mijn gezondheid voorop staat en het 'maar' werk is. Dat is dan wel weer prettig om te horen.
Verder volop zenuwachtig over de uitspraak in mijn strafzaak, hoop zo op toekenning van mijn schade zodat ik niet weer een heel traject moet doorlopen met het schadefonds. Daar heb ik echt geen trek in.
Die gaat nu intern weer in overleg met het hoofdkantoor en de verantwoordelijke voor de afhandeling van mijn kwestie. Maar gaf wel aan dat mijn gezondheid voorop staat en het 'maar' werk is. Dat is dan wel weer prettig om te horen.
Verder volop zenuwachtig over de uitspraak in mijn strafzaak, hoop zo op toekenning van mijn schade zodat ik niet weer een heel traject moet doorlopen met het schadefonds. Daar heb ik echt geen trek in.
Nu ik een tijdje in therapie zit en ik wat steviger sta heb ik sinds een tijdje ook meer last van nachtmerries. Hoewel ik in mijn dromen volwassen ben gebeuren er nare dingen die ook in mijn kindertijd wel gebeurden. Hoewel ik weet dat t een droom is geweest, ben opgelucht als ik wakker wordt, hou ik er soms een narig gevoel aan over dat de hele dag op de achtergrond blijft hangen.
Ook heb ik meer last van paniekaanvallen waarbij angsten uit t verleden beginnen op te spelen.
Ik kan er op zich wel mee omgaan en blijf wel dingen doen maar prettig is anders. Zou dit een stukje verwerking zijn of juist dat ik nu steviger staan dat t er meer mag zijn? Zijn hier mensen die dit ook hebben, of hebben gehad? Ik ben wel benieuwd naar jullie ervaringen hierin.
Volgende week heb ik iig een afspraak met mijn psycholoog en dan wil ik het bespreken.
Ook heb ik meer last van paniekaanvallen waarbij angsten uit t verleden beginnen op te spelen.
Ik kan er op zich wel mee omgaan en blijf wel dingen doen maar prettig is anders. Zou dit een stukje verwerking zijn of juist dat ik nu steviger staan dat t er meer mag zijn? Zijn hier mensen die dit ook hebben, of hebben gehad? Ik ben wel benieuwd naar jullie ervaringen hierin.
Volgende week heb ik iig een afspraak met mijn psycholoog en dan wil ik het bespreken.
@lastpost: netjes geregeld met je werk. De uitgangspunten zijn in ieder geval goed, eerst maar goed voor jezelf zorgen en dan komt werk ook wel weer maar pas als het ook kan.
@mevrouw_voor_jou: toen mijn gevoel weer een beetje terugkwam, kwamen ook alle nare herinneringen in alle hevigheid weer terug. Nachtmerries, herbelevingen, echt niet fijn. Ik heb best wat dingetjes in mijn rugzak en het is een hele tijd redelijk gelukt om die beerput dicht te houden maar nu dus niet meer. Ik heb nu emdr om ze alsnog te gaan verwerken. Dus ja, zeker herkenbaar.
@mevrouw_voor_jou: toen mijn gevoel weer een beetje terugkwam, kwamen ook alle nare herinneringen in alle hevigheid weer terug. Nachtmerries, herbelevingen, echt niet fijn. Ik heb best wat dingetjes in mijn rugzak en het is een hele tijd redelijk gelukt om die beerput dicht te houden maar nu dus niet meer. Ik heb nu emdr om ze alsnog te gaan verwerken. Dus ja, zeker herkenbaar.
"I can't explain myself, Sir," said Alice, "'cause I'm not myself, you see"
Hier ben ik ook wel benieuwd naar. Vraag me af of het ooit beter zal gaan.quote:
Nu ik een tijdje in therapie zit en ik wat steviger sta heb ik sinds een tijdje ook meer last van nachtmerries. Hoewel ik in mijn dromen volwassen ben gebeuren er nare dingen die ook in mijn kindertijd wel gebeurden. Hoewel ik weet dat t een droom is geweest, ben opgelucht als ik wakker wordt, hou ik er soms een narig gevoel aan over dat de hele dag op de achtergrond blijft hangen.
Ook heb ik meer last van paniekaanvallen waarbij angsten uit t verleden beginnen op te spelen.
Ik kan er op zich wel mee omgaan en blijf wel dingen doen maar prettig is anders. Zou dit een stukje verwerking zijn of juist dat ik nu steviger staan dat t er meer mag zijn? Zijn hier mensen die dit ook hebben, of hebben gehad? Ik ben wel benieuwd naar jullie ervaringen hierin.
Volgende week heb ik iig een afspraak met mijn psycholoog en dan wil ik het bespreken.
Bij mij is dit afgelopen jaar eigenlijk pas begonnen na een therapiesessie met m'n vorige therapeut die achteraf gezien niet zo'n goed idee was. Dat heeft bij mij de beerput opengetrokken.quote:
@lastpost: netjes geregeld met je werk. De uitgangspunten zijn in ieder geval goed, eerst maar goed voor jezelf zorgen en dan komt werk ook wel weer maar pas als het ook kan.
@mevrouw_voor_jou: toen mijn gevoel weer een beetje terugkwam, kwamen ook alle nare herinneringen in alle hevigheid weer terug. Nachtmerries, herbelevingen, echt niet fijn. Ik heb best wat dingetjes in mijn rugzak en het is een hele tijd redelijk gelukt om die beerput dicht te houden maar nu dus niet meer. Ik heb nu emdr om ze alsnog te gaan verwerken. Dus ja, zeker herkenbaar.
Erna heb ik een periode emotioneel in een soort rollercoaster gezeten. Ik kon niets verdragen en had continue paniekaanvallen.
Met mn huidige psycholoog probeer ik de situatie te stabiliseren zodat ik op n punt kom dat ik kan gaan verwerken. Ik merk wel dat ik veel steviger sta en er ook veel meer met mn gedachten bij ben, in plaats van steeds half afwezig en in n emotionele waas. Ik ervaar het nu denk ik ook wel minder heftig maar had ergens de verwachting dat de herinneringen zich niet meer zo spontaan zouden opdringen.
T stomme is, aan de ene kant wil ik t heel graag aan iemand vertellen. Wat er allemaal gebeurd is. Aan de andere kant, vraag ik me af hoe dan? En ik voel me veel te klein en vol schaamte om de woorden alleen maar over mn lippen te krijgen. En dan vind ik weer dat ik me aanstel en het allemaal niet zo erg was. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik komend jaar de moed ga verzamelen om het wel te vertellen. Want ik voel me er ook best alleen in.
[ Bericht 6% gewijzigd door Mevrouw_voor_jou op 30-12-2017 22:00:56 ]
Niet jouw schaamte Mevrouw. Niet JOUW schaamte.quote:
[..]
Bij mij is dit afgelopen jaar eigenlijk pas begonnen na een therapiesessie met m'n vorige therapeut die achteraf gezien niet zo'n goed idee was. Dat heeft bij mij de beerput opengetrokken.
Erna heb ik een periode emotioneel in een soort rollercoaster gezeten. Ik kon niets verdragen en had continue paniekaanvallen.
Met mn huidige psycholoog probeer ik de situatie te stabiliseren zodat ik op n punt kom dat ik kan gaan verwerken. Ik merk wel dat ik veel steviger sta en er ook veel meer met mn gedachten bij ben, in plaats van steeds half afwezig en in n emotionele waas. Ik ervaar het nu denk ik ook wel minder heftig maar had ergens de verwachting dat de herinneringen zich niet meer zo spontaan zouden opdringen.
T stomme is, aan de ene kant wil ik t heel graag aan iemand vertellen. Wat er allemaal gebeurd is. Aan de andere kant, vraag ik me af hoe dan? En ik voel me veel te klein en vol schaamte om de woorden alleen maar over mn lippen te krijgen. En dan vind ik weer dat ik me aanstel en het allemaal niet zo erg was. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik komend jaar de moed ga verzamelen om het wel te vertellen. Want ik voel me er ook best alleen in.
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Ik weet t. Maar zo voelt t niet op t moment. Mijn gedachten vinden allerlei redenen waarom het mijn schuld was en ik het verdiende, ook al weet ik rationeel wel dat niemand zoiets verdiend.quote:
[..]
Niet jouw schaamte Mevrouw. Niet JOUW schaamte.
Ik heb net een oxazepam ingenomen en ga straks nog even met vrienden op pad. Kan ik even afleiding zoeken en een beetje tot rust komen. Morgen weer een dag en dinsdag heb ik een gesprek met mijn psycholoog.
Eigenlijk wil ik haar vragen of nu dit iets is dat dus blijft gebeuren, ze advies heeft over hoe ik dit tot rust kan brengen op een goede manier. Ik heb echt geen idee. Heb er nog nooit iets anders mee gedaan dan oxazepam slikken, afleiding zoeken en uitzitten tot het weggaat. Er moet toch iets beters zijn zodat het minder wordt.
Snap ik. Maar ik geloof er echt in dat het goed is te accepteren dat je gedachten en gevoelens precies dat zijn; gedachten en gevoelens. Het zijn geen absolute waarheden. En ik geloof er in dat je jezelf daarin kunt deprogrammeren. Bevraag je gedachtes, bevraag je gevoelens. En counter ze. Vertel ze hoe het rationeel zit. Haat ze niet, wijs ze niet af, onderdruk ze niet, het is logisch dat ze er zijn, hell met wat je meegemaakt hebt mogen ze er zelfs zijn. Maar ze zijn geen waarheden. En het is goed jezelf keer op keer te dwingen die kant te belichten. Tot je er zelf waarheid in gaat voelen en denken. En dan nog zal die andere kant een stem hebben. Maar uit liefde voor jezelf moet je die stem een aai over de bol geven en nooooooooooog een keer uitleggen hoe het IS. En het IS zo dat iemand jou iets aan gedaan heeft en dat "society" daar uit zelfbescherming een bepaalde laag van schaamte over heen legt. Victim blaming bestaat niet om de victims te beschamen, maar uit een krampachtige poging de non-victims te beschermen en de illusie te laten geloven dat het hen nooit had overkomen en nooit zal (kunnen) overkomen want zij "vul maar in"... Een nare bijwerking hiervan is het gevoel van schaamte dat bij slachtoffers komt te liggen.quote:
[..]
Ik weet t. Maar zo voelt t niet op t moment. Mijn gedachten vinden allerlei redenen waarom het mijn schuld was en ik het verdiende, ook al weet ik rationeel wel dat niemand zoiets verdiend.
Ik heb net een oxazepam ingenomen en ga straks nog even met vrienden op pad. Kan ik even afleiding zoeken en een beetje tot rust komen. Morgen weer een dag en dinsdag heb ik een gesprek met mijn psycholoog.
Eigenlijk wil ik haar vragen of nu dit iets is dat dus blijft gebeuren, ze advies heeft over hoe ik dit tot rust kan brengen op een goede manier. Ik heb echt geen idee. Heb er nog nooit iets anders mee gedaan dan oxazepam slikken, afleiding zoeken en uitzitten tot het weggaat. Er moet toch iets beters zijn zodat het minder wordt.
Net zoals alle niet-slachtoffers het fout hebben, heeft jouw schaamte het ook fout. En dat moet je heel vaak tegen je eigen schaamte zeggen. Ook wanneer je het (nog) niet gelooft.
(Waarbij moet naar klinkt, je moet lekker niks, want jij bent in charge
enkel om aan te tonen hoe zeer ik geloof dat het helpt. En alles wat helpt, is het inzetten waard )Een dikke digihug voor je. Ik lees echt al je stoere stappen met veel "plezier"!
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Dank je voor je advies. Vind het echt lief dat je de tijd hebt genomen om zo uitgebreid te antwoorden.quote:
[..]
Snap ik. Maar ik geloof er echt in dat het goed is te accepteren dat je gedachten en gevoelens precies dat zijn; gedachten en gevoelens. Het zijn geen absolute waarheden. En ik geloof er in dat je jezelf daarin kunt deprogrammeren. Bevraag je gedachtes, bevraag je gevoelens. En counter ze. Vertel ze hoe het rationeel zit. Haat ze niet, wijs ze niet af, onderdruk ze niet, het is logisch dat ze er zijn, hell met wat je meegemaakt hebt mogen ze er zelfs zijn. Maar ze zijn geen waarheden. En het is goed jezelf keer op keer te dwingen die kant te belichten. Tot je er zelf waarheid in gaat voelen en denken. En dan nog zal die andere kant een stem hebben. Maar uit liefde voor jezelf moet je die stem een aai over de bol geven en nooooooooooog een keer uitleggen hoe het IS. En het IS zo dat iemand jou iets aan gedaan heeft en dat "society" daar uit zelfbescherming een bepaalde laag van schaamte over heen legt. Victim blaming bestaat niet om de victims te beschamen, maar uit een krampachtige poging de non-victims te beschermen en de illusie te laten geloven dat het hen nooit had overkomen en nooit zal (kunnen) overkomen want zij "vul maar in"... Een nare bijwerking hiervan is het gevoel van schaamte dat bij slachtoffers komt te liggen.
Net zoals alle niet-slachtoffers het fout hebben, heeft jouw schaamte het ook fout. En dat moet je heel vaak tegen je eigen schaamte zeggen. Ook wanneer je het (nog) niet gelooft.
(Waarbij moet naar klinkt, je moet lekker niks, want jij bent in charge
Een dikke digihug voor je. Ik lees echt al je stoere stappen met veel "plezier"!
Ik moet het nog even op me laten inwerken en de oxazepam helpt daar nu niet zo bij. Spul werkt bij mij vrij intens.
Nogmaals dank je.
Lekker gebruik maken van je oxazepam momentje!
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Ik ga proberen je advies toe te passen wanneer ik er weer last van heb. Inmiddels heb ik n nacht goed geslapen en is het weer rustig in mn hoofd.quote:
[..]
Snap ik. Maar ik geloof er echt in dat het goed is te accepteren dat je gedachten en gevoelens precies dat zijn; gedachten en gevoelens. Het zijn geen absolute waarheden. En ik geloof er in dat je jezelf daarin kunt deprogrammeren. Bevraag je gedachtes, bevraag je gevoelens. En counter ze. Vertel ze hoe het rationeel zit. Haat ze niet, wijs ze niet af, onderdruk ze niet, het is logisch dat ze er zijn, hell met wat je meegemaakt hebt mogen ze er zelfs zijn. Maar ze zijn geen waarheden. En het is goed jezelf keer op keer te dwingen die kant te belichten. Tot je er zelf waarheid in gaat voelen en denken. En dan nog zal die andere kant een stem hebben. Maar uit liefde voor jezelf moet je die stem een aai over de bol geven en nooooooooooog een keer uitleggen hoe het IS. En het IS zo dat iemand jou iets aan gedaan heeft en dat "society" daar uit zelfbescherming een bepaalde laag van schaamte over heen legt. Victim blaming bestaat niet om de victims te beschamen, maar uit een krampachtige poging de non-victims te beschermen en de illusie te laten geloven dat het hen nooit had overkomen en nooit zal (kunnen) overkomen want zij "vul maar in"... Een nare bijwerking hiervan is het gevoel van schaamte dat bij slachtoffers komt te liggen.
Net zoals alle niet-slachtoffers het fout hebben, heeft jouw schaamte het ook fout. En dat moet je heel vaak tegen je eigen schaamte zeggen. Ook wanneer je het (nog) niet gelooft.
(Waarbij moet naar klinkt, je moet lekker niks, want jij bent in charge
Een dikke digihug voor je. Ik lees echt al je stoere stappen met veel "plezier"!
Ik heb overigens niet schaamte omdat de maatschappij schamper doet over wat ik heb meegemaakt. Mocht je op sexueel misbruik doelen, dat heb ik gelukkig niet meegemaakt.
Bij mij ziet het op huiselijk geweld en verwaarlozing. Ik heb niet het idee dat daar echt een mening over heerst in de maatschappij behalve dat het verkeerd is.
Mijn schaamte is vooral dat ik ergens sterk geloof dat ik het niet verdien om nu voor mezelf op te komen. Het is zo lastig. Kinderen die zoiets meemaken zijn niet de leuke mooie kindjes waar je n arm omheen slaat, ze zijn onverzorgd en soms moeilijk in de omgang en omdat ze niet kloppen met t beeld wat we van kinderen willen hebben worden ze gemeden en lastig gevonden. Zo heb ik het ervaren en zo denk ik aan mezelf terug als ik aan mijn kindertijd denk.
Ik wist dat ik anders was, en omdat ik me soms onaangepast gedroeg werd ik wel gemeden. Ook droeg ik vaak kapotte of vieze kleren, ik rook niet lekker en had soms klitten van dagen in mn haar. Bij andere kinderen thuis wist ik me totaal geen houding te geven. Nieuwe kleren, of naar de Efteling dat was wat andere kinderen kregen. Dat was niet voor mij.
En gisteren kon ik alleen maar denken van 'ja maar mag ik wel aandacht vragen voor wat ik heb meegemaakt? Is dat er wel voor mij? Mag ik er wel zijn?' Het voelt of ik ruimte en aandacht vraag die niet voor mij is. Alsof ik op een feestje ben binnengestapt waar ik niet hoor en omdat ik dorst heb wil vragen om een glas water.
Evengoed is je jeugd je "aangedaan". Je hebt geen invloed gehad op wat je meegegeven is. Ook niet op wat dat met je deed. Op hoe je daardoor ervaren werd en hoe je jezelf daardoor hebt ervaren. Nu heb je wel invloed en die pak je. More power to you! Je hoeft niet volledig te geloven dat je het waard bent om te beginnen met beter wordenquote:
[..]
Ik ga proberen je advies toe te passen wanneer ik er weer last van heb. Inmiddels heb ik n nacht goed geslapen en is het weer rustig in mn hoofd.
Ik heb overigens niet schaamte omdat de maatschappij schamper doet over wat ik heb meegemaakt. Mocht je op sexueel misbruik doelen, dat heb ik gelukkig niet meegemaakt.
Bij mij ziet het op huiselijk geweld en verwaarlozing. Ik heb niet het idee dat daar echt een mening over heerst in de maatschappij behalve dat het verkeerd is.
Mijn schaamte is vooral dat ik ergens sterk geloof dat ik het niet verdien om nu voor mezelf op te komen. Het is zo lastig. Kinderen die zoiets meemaken zijn niet de leuke mooie kindjes waar je n arm omheen slaat, ze zijn onverzorgd en soms moeilijk in de omgang en omdat ze niet kloppen met t beeld wat we van kinderen willen hebben worden ze gemeden en lastig gevonden. Zo heb ik het ervaren en zo denk ik aan mezelf terug als ik aan mijn kindertijd denk.
Ik wist dat ik anders was, en omdat ik me soms onaangepast gedroeg werd ik wel gemeden. Ook droeg ik vaak kapotte of vieze kleren, ik rook niet lekker en had soms klitten van dagen in mn haar. Bij andere kinderen thuis wist ik me totaal geen houding te geven. Nieuwe kleren, of naar de Efteling dat was wat andere kinderen kregen. Dat was niet voor mij.
En gisteren kon ik alleen maar denken van 'ja maar mag ik wel aandacht vragen voor wat ik heb meegemaakt? Is dat er wel voor mij? Mag ik er wel zijn?' Het voelt of ik ruimte en aandacht vraag die niet voor mij is. Alsof ik op een feestje ben binnengestapt waar ik niet hoor en omdat ik dorst heb wil vragen om een glas water.
En je zegt "ruimte die niet van jou is". Die ruimte is van niemand, niemand heeft er recht op. Een ander niet meer dan jij. Jij hebt er op dit moment behoefte aan dus mag je die opeisen.
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Jij ook!quote:
Fijne jaarwisseling iedereen, en sterkte en een knuffel voor degene die het nodig hebben.
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Daar heb je helemaal gelijk in.quote:
[..]
Evengoed is je jeugd je "aangedaan". Je hebt geen invloed gehad op wat je meegegeven is. Ook niet op wat dat met je deed. Op hoe je daardoor ervaren werd en hoe je jezelf daardoor hebt ervaren. Nu heb je wel invloed en die pak je. More power to you! Je hoeft niet volledig te geloven dat je het waard bent om te beginnen met beter worden
En je zegt "ruimte die niet van jou is". Die ruimte is van niemand, niemand heeft er recht op. Een ander niet meer dan jij. Jij hebt er op dit moment behoefte aan dus mag je die opeisen.
Weet je, ondanks al die moeilijke gedachten en gevoelens voel ik ook wel de moed om het aan te gaan. Ik heb echt nog geen flauw idee hoe en wat dat gaat zijn, maar ik weet wel dat ik het ga doen en ook heb ik vertrouwen in mijn psycholoog. In dat opzicht heb ik het getroffen met haar en de instantie, want ik heb het gevoel dat ze me echt kunnen en willen helpen om een weg eruit te vinden en me hierin zullen ondersteunen en opvangen als dat nodig is.
Dat 'het is je aangedaan' snap ik rationeel, maar het voelt niet zo. Maar dat is misschien ook wel omdat ik dan het zorgvuldig opgestelde beeld van mijn ouders moet aanpassen. Ik heb het daar over gehad met mijn psycholoog. Ik heb een heel vast beeld van hoe mijn ouders en de omgeving van toen zijn, en dat is mijn manier om nog iets van chocolade te kunnen maken van een wereld die destijds vreselijk verwarrend was die doorvloeit in het nu. Ik zou niet weten hoe ik met mijn ouders moet omgaan als ik dat toelaat. Work in progress allemaal. Ook dat moet eens bekeken worden en een nieuwr manier gevonden worden om met de wereld om te gaan wanneer ik kan accepteren dat het niet aan mij lag. Op een manier is het ook makkelijker mezelf de schuld te geven dan anderen want dan hoef ik alleen boos op mezelf te zijn en niet al die conflicten te voelen met anderen?
Ja, dat pakt wel lekker uit voor je?quote:
[..]
Op een manier is het ook makkelijker mezelf de schuld te geven dan anderen want dan hoef ik alleen boos op mezelf te zijn en niet al die conflicten te voelen met anderen?
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
En de laatste (hopelijk) grote paniekaanval/meltdown van dit jaar is een feit. In de supermarkt begonnen met panieken, bij thuiskomst compleet ingestort.
Vuurwerk overal, drukte in de AH, oververhit door te warme jas... Goddamn.
Vuurwerk overal, drukte in de AH, oververhit door te warme jas... Goddamn.
Mon 'en!
quote:
[..]
Ja, dat pakt wel lekker uit voor je?I know...SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
T is complex. Maar komend jaar hoop ik wat constructievere wegen te vinden. Ik kijk wat dat betreft wel positief uit naar 2018.
quote:
[..]
I know...
T is complex. Maar komend jaar hoop ik wat constructievere wegen te vinden. Ik kijk wat dat betreft wel positief uit naar 2018.
Daar drinken we er eentje op om middernacht!
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Doen we!quote:
[..]
Daar drinken we er eentje op om middernacht!
Je bent je zelf er in elk geval van bewust geraakt...Dat is ook al wat. Succes mevrouw.quote:
[..]
I know...
T is complex. Maar komend jaar hoop ik wat constructievere wegen te vinden. Ik kijk wat dat betreft wel positief uit naar 2018.
Dank je wel.quote:
Fijne jaarwisseling iedereen, en sterkte en een knuffel voor degene die het nodig hebben.
Ik wens jullie allemaal een beter jaar!
Why are you wearing that stupid man suit?
2 nachten goed geslapen omdat ik mijn druppels weer ben gaan nemen. Bugleweed heet het, doet schijnbaar van alles, en dat merkte ik.
Vannacht was het echter oud en nieuw, met als toppunt het feit dat mijn wekker ging om half 5. Inmiddels op weg naar Sint Petersburg. Wanneer ik niet slaap schiet ‘s nachts de angst en het piekeren er weer in. Wat er met me aan de hand is, versterkt door toch de innerlijke angst weer een burn out te krijgen.
In mijn denkrage ontdekte ik toch dat ik continu toch weer alles nu nu nu wil. Het is goed dat ik de laatste weken veel over mijn toekomst heb nagedacht, alleen wanneer ik dan actiepunten vind, wil ik dat allemaal meteen weer doen. Ik realiseer me dat het in soms wat overweldigende situaties zoals dit soms slimmer is om dingen 1 voor 1 te nemen.
Nu eerst een leuke week in Rusland hebben en dan lekker in de ziektewet blijven zo lang dit nodig is. Zodra ik weer normaal slaap en niet steedsbin stress modus sta, dan kijk ik verder naar de volgende stap. Enzovoort enzovoort.
Ik moet nu leren die ruimte te creëren voor mezelf. Ik werk mezelf 1,5 jaar het sjompes, maar gun mezelf nu geen rust wanneer ik door werk gestreskst ben. Ik voel me toch opgejaagd door de verzekeraar die mijn ziektegeld uitbetaald, en toch ook onbewust door werk, alleen ik blijf nu resoluut en trek mezelf zo lang terug als nodig. Hoe eng ik het ook vind.
Wat een absurde maatschappij met een absurd werktempo leven we ook in. Mooi dat sommigen het kunnen hebben, alleen ik doe het liever op een lager tempo. Ik ben blij dat ik me dit nu realiseer en ik daar mee bezig kan gaan.
Vannacht was het echter oud en nieuw, met als toppunt het feit dat mijn wekker ging om half 5. Inmiddels op weg naar Sint Petersburg. Wanneer ik niet slaap schiet ‘s nachts de angst en het piekeren er weer in. Wat er met me aan de hand is, versterkt door toch de innerlijke angst weer een burn out te krijgen.
In mijn denkrage ontdekte ik toch dat ik continu toch weer alles nu nu nu wil. Het is goed dat ik de laatste weken veel over mijn toekomst heb nagedacht, alleen wanneer ik dan actiepunten vind, wil ik dat allemaal meteen weer doen. Ik realiseer me dat het in soms wat overweldigende situaties zoals dit soms slimmer is om dingen 1 voor 1 te nemen.
Nu eerst een leuke week in Rusland hebben en dan lekker in de ziektewet blijven zo lang dit nodig is. Zodra ik weer normaal slaap en niet steedsbin stress modus sta, dan kijk ik verder naar de volgende stap. Enzovoort enzovoort.
Ik moet nu leren die ruimte te creëren voor mezelf. Ik werk mezelf 1,5 jaar het sjompes, maar gun mezelf nu geen rust wanneer ik door werk gestreskst ben. Ik voel me toch opgejaagd door de verzekeraar die mijn ziektegeld uitbetaald, en toch ook onbewust door werk, alleen ik blijf nu resoluut en trek mezelf zo lang terug als nodig. Hoe eng ik het ook vind.
Wat een absurde maatschappij met een absurd werktempo leven we ook in. Mooi dat sommigen het kunnen hebben, alleen ik doe het liever op een lager tempo. Ik ben blij dat ik me dit nu realiseer en ik daar mee bezig kan gaan.
Ignorance is bliss
Op 't moment dat je in bed ligt en niks doet/moet doen verder, is de kans zeer klein dat je dat moment een burn-out kunt oplopen. Je kunt dus veilig slapenquote:
2 nachten goed geslapen omdat ik mijn druppels weer ben gaan nemen. Bugleweed heet het, doet schijnbaar van alles, en dat merkte ik.
Vannacht was het echter oud en nieuw, met als toppunt het feit dat mijn wekker ging om half 5. Inmiddels op weg naar Sint Petersburg. Wanneer ik niet slaap schiet ‘s nachts de angst en het piekeren er weer in. Wat er met me aan de hand is, versterkt door toch de innerlijke angst weer een burn out te krijgen.
Je innerlijke angst om een burn-out te krijgen, je hebt in elk geval niet altijd wat aan die angst.
En meer dan je best kun je niet doen.
Heeft jouw burn-out zoveel effect op je gehad dan je er bang van bent geworden?
nununu werkt bijna nooit. Beter ben je een dergelijke mate van urgentie voorquote:In mijn denkrage ontdekte ik toch dat ik continu toch weer alles nu nu nu wil. Het is goed dat ik de laatste weken veel over mijn toekomst heb nagedacht, alleen wanneer ik dan actiepunten vind, wil ik dat allemaal meteen weer doen. Ik realiseer me dat het in soms wat overweldigende situaties zoals dit soms slimmer is om dingen 1 voor 1 te nemen.
(is makkelijker gezegd dan gedaan, maar een belangrijke 1e stap daarbij is zelfkennis vergaren en relativeren (wat je volgens mij al weet?)).Hier zijn al die arbeidsbeschermingsmaatregelen ook mede door ontstaan, zeg maar een eeuw terug. Het is prima als je kunt bijdragen aan de maatschappij (en nog beter als je ook wat leuks overhoudt voor jezelf) maar ik vind zelf dat de maatschappij -uiteindelijk- de mens zou moeten dienen en niet andersom (geen continu-uitgeputte werkslaaf worden).quote:Nu eerst een leuke week in Rusland hebben en dan lekker in de ziektewet blijven zo lang dit nodig is. Zodra ik weer normaal slaap en niet steeds in stress modus sta, dan kijk ik verder naar de volgende stap. Enzovoort enzovoort.
Ik moet nu leren die ruimte te creëren voor mezelf. Ik werk mezelf 1,5 jaar het sjompes, maar gun mezelf nu geen rust wanneer ik door werk gestreskst ben. Ik voel me toch opgejaagd door de verzekeraar die mijn ziektegeld uitbetaald, en toch ook onbewust door werk, alleen ik blijf nu resoluut en trek mezelf zo lang terug als nodig. Hoe eng ik het ook vind.
Wat een absurde maatschappij met een absurd werktempo leven we ook in. Mooi dat sommigen het kunnen hebben, alleen ik doe het liever op een lager tempo. Ik ben blij dat ik me dit nu realiseer en ik daar mee bezig kan gaan.
En gelukkig nieuwjaar, moge jouw batterij voorlopig niet nog een keer opraken
Ergens rond 01:45 op 1-1-2016 is helaas mijn vader komen te overlijden. Ondanks dat het niet heel plotseling was en er nog een ziektebed van 2 weken aan vooraf ging heb ik er met kerst eigenlijk naar omstandigheden weinig problemen mee gehad. Des te meer gisteren en vandaag. Alles komt weer even voorbij hoe het allemaal gelopen is, de beslissingen die gemaakt zijn, de dingen die niet gezegd zijn en vooral ook alles wat ik nog met hem wilde doen en wat hij voor mij betekent.
Vandaag dan ook samen met een vriendin de natuurbegraafplaats bezocht waar hij uitgestrooid is. Was goed om daar nu eindelijk te zijn geweest. Alleen weinig emotie getoond, ook later toen we onderweg terug waren en ik nog even bij die vriendin thuis was is het er eigenlijk niet uitgekomen. Nu zit ik in de trein terug en hou ik het eigenlijk niet meer. Kan ik een keer troost krijgen, durf ik mij niet te uiten. Zo ontzettend stom.
Wat wil ik hiermee zeggen? Geen idee eigenlijk, wilde het gewoon even van mij afschrijven.
Vandaag dan ook samen met een vriendin de natuurbegraafplaats bezocht waar hij uitgestrooid is. Was goed om daar nu eindelijk te zijn geweest. Alleen weinig emotie getoond, ook later toen we onderweg terug waren en ik nog even bij die vriendin thuis was is het er eigenlijk niet uitgekomen. Nu zit ik in de trein terug en hou ik het eigenlijk niet meer. Kan ik een keer troost krijgen, durf ik mij niet te uiten. Zo ontzettend stom.
Wat wil ik hiermee zeggen? Geen idee eigenlijk, wilde het gewoon even van mij afschrijven.
Op dinsdag 22 oktober 2024 17:23 schreef maily het volgende:
Aquequelequ :B
Aquequelequ :B
Net terug van de eerste dag dagbehandeling. Leeftijd zit tussen de 28 en 50 en ik ben 20. Dus die mensen zitten in een totaal andere levensfase.
Ook een beetje veel om zo urenlang naar andermans verhalen zitten te luisteren. Maar het is even doorbijten.
Ook een beetje veel om zo urenlang naar andermans verhalen zitten te luisteren. Maar het is even doorbijten.
Ik ben nie hier voor de pingpong te schpelen
Laat het er zijn.quote:
Ergens rond 01:45 op 1-1-2016 is helaas mijn vader komen te overlijden. Ondanks dat het niet heel plotseling was en er nog een ziektebed van 2 weken aan vooraf ging heb ik er met kerst eigenlijk naar omstandigheden weinig problemen mee gehad. Des te meer gisteren en vandaag. Alles komt weer even voorbij hoe het allemaal gelopen is, de beslissingen die gemaakt zijn, de dingen die niet gezegd zijn en vooral ook alles wat ik nog met hem wilde doen en wat hij voor mij betekent.
Vandaag dan ook samen met een vriendin de natuurbegraafplaats bezocht waar hij uitgestrooid is. Was goed om daar nu eindelijk te zijn geweest. Alleen weinig emotie getoond, ook later toen we onderweg terug waren en ik nog even bij die vriendin thuis was is het er eigenlijk niet uitgekomen. Nu zit ik in de trein terug en hou ik het eigenlijk niet meer. Kan ik een keer troost krijgen, durf ik mij niet te uiten. Zo ontzettend stom.
Wat wil ik hiermee zeggen? Geen idee eigenlijk, wilde het gewoon even van mij afschrijven.
Sterkte.
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |