Depressie & Angst #148

Mijn eerste post hier, wellicht dat iemand dit herkent en me tips kan geven of even kan opbeuren.

Ik (28) heb deze zomer een burn-out gehad. Alle daarbij behorende klachten kwamen toen: somber, slecht tegen prikkels kunnen, heel moe, in de war, etc. Ik herstelde voorspoedig en ging al na een maand een paar dagdelen per week aan de slag. Je zou dus kunnen spreken van een lichte burn-out / overspannenheid. Ik ging weer bijna fulltime werken, maar kreeg toen een flinke terugval. Ik was te snel begonnen met werk waar deadlines en verantwoordelijkheid aan vast zaten, en de klachten kwamen in alle hevigheid terug. Twee weken thuis gezeten (oktober) en daarna heel langzaam gaan werken, een beetje thuis en een beetje op kantoor, allemaal klusjes zonder verantwoordelijkheid en mijn werkgever stelt zich begripvol op.

Echter sindsdien is er weinig verbetering, ik blijf somber. Alleen mijn energieniveau is redelijk (kan een beetje sporten) en ik trek prikkels wat beter (zoals bij etentjes en op verjaardagen).

Sinds een maand voel ik me steeds somberder worden, ik dacht, de nasleep van de burn-out i.c.m. een winterdipje. Maar het wordt nu echt erger en erger, sinds 2e kerstdag heb ik echt 'aanvallen' van somberheid. Hierbij voel ik alle adrenaline door mijn lijf stromen, kan ik niet slapen en ik word er misselijk van.

Uiteraard ben ik voor het herstel van mijn burn-out naar een psycholoog/specialist gegaan, en zij geeft aan dat het er bij hoort maar is wel verbaast dat deze klachten zo blijven, omdat ze in eerste instantie juist flink herstelden.

Dinsdag is de eerstvolgende dag dat de praktijk weer open is en ik hoop dat ik dan direct terecht kan want de klachten zoals ik die vandaag heb, zijn gewoon niet te trekken.

Ik vraag me af, herkent iemand dit, deze geestelijke/fysieke klachten? Hoort het bij herstel van een burn-out?

Ik heb deze klachten een paar keer in mijn jeugd gehad, gedurende enkele dagen wanneer ik zware griep had. Daar herken ik het wel van.

Ik probeer echt alles te doen wat goed voor me is: slapen, licht sporten, heel gezond eten, weinig alcohol, geen cafeïne, veel ontspannen/wandelen etc.. Ik zie nu al op tegen aankomende nacht

quote:

Op donderdag 28 december 2017 19:36 schreef El_Liberaliste het volgende:
Mijn eerste post hier, wellicht dat iemand dit herkent en me tips kan geven of even kan opbeuren.

Hey, welkom

quote:

Ik (28) heb deze zomer een burn-out gehad. Alle daarbij behorende klachten kwamen toen: somber, slecht tegen prikkels kunnen, heel moe, in de war, etc. Ik herstelde voorspoedig en ging al na een maand een paar dagdelen per week aan de slag. Je zou dus kunnen spreken van een lichte burn-out / overspannenheid. Ik ging weer bijna fulltime werken, maar kreeg toen een flinke terugval. Ik was te snel begonnen met werk waar deadlines en verantwoordelijkheid aan vast zaten, en de klachten kwamen in alle hevigheid terug. Twee weken thuis gezeten (oktober) en daarna heel langzaam gaan werken, een beetje thuis en een beetje op kantoor, allemaal klusjes zonder verantwoordelijkheid en mijn werkgever stelt zich begripvol op.

Echter sindsdien is er weinig verbetering, ik blijf somber. Alleen mijn energieniveau is redelijk (kan een beetje sporten) en ik trek prikkels wat beter (zoals bij etentjes en op verjaardagen).

Hoe lang doe je dat werk al? En heb je enig idee of er (en welke) triggers waren waardoor het ineens achteruit begon te gaan?
Vaak komen deze klachten niet uit de lucht vallen en is er meer aan de hand (waarvan je je misschien nieteens bewust bent).

quote:

Sinds een maand voel ik me steeds somberder worden, ik dacht, de nasleep van de burn-out i.c.m. een winterdipje. Maar het wordt nu echt erger en erger, sinds 2e kerstdag heb ik echt 'aanvallen' van somberheid. Hierbij voel ik alle adrenaline door mijn lijf stromen, kan ik niet slapen en ik word er misselijk van.

Uiteraard ben ik voor het herstel van mijn burn-out naar een psycholoog/specialist gegaan, en zij geeft aan dat het er bij hoort maar is wel verbaast dat deze klachten zo blijven, omdat ze in eerste instantie juist flink herstelden.

Dit stukje herken ik wel. Ik kan me gevoelsmatig heel snel herstellen na een burn-out, maar dan heb (of had) ik de neiging teveel hooi op m'n vork te willen nemen (ik heb een beetje een hekel aan zo'n soort stilstand of zo) en viel ik weer terug.

Ik vergelijk het een beetje met een energie-pool van een hardloper. Stel je hebt -net- een marathon gelopen. Je lichaam is er helemaal doorheen, trillen op je benen, zwaartekracht voelt 3x zo sterk, etc enz, je kent 't vast wel.

Maar misschien voel je je na 10 minuten al flink fitter! Je komt als het ware weer bij. het zou kunnen zijn dat je geest zeg maar 'vergeten' is dat het net een hele marathon achter de rug heeft, maar je lichaam zal je helpen herinneren als je 15 minuten na een marathon gelopen te hebben, een 2e marathon wilt gaan lopen.

quote:

Dinsdag is de eerstvolgende dag dat de praktijk weer open is en ik hoop dat ik dan direct terecht kan want de klachten zoals ik die vandaag heb, zijn gewoon niet te trekken.

Ik vraag me af, herkent iemand dit, deze geestelijke/fysieke klachten? Hoort het bij herstel van een burn-out?

Vetgedrukte herken ik wel en jarenlang wist ik niet waar dit door kwam want ik geloofde stevast NIET in dat psychische problemen voor fysieke problemen konden zorgen (ik vond dat maar onzin en aanstellerij en zo)...totdat ik dan eindelijk leerde waardoor het kwam.

Toen begreep ik eindelijk waarom ik die keer zo moe was, dat ik halverwege de trap even moest stoppen met m'n tas boodschappen, ik moest toen in m'n trappenhuis bijkomen want m'n benen wilden niet meer. Maar m'n conditie was prima? Dus ik snapte het niet en ging dus door (fout dus).

quote:

Ik heb deze klachten een paar keer in mijn jeugd gehad, gedurende enkele dagen wanneer ik zware griep had. Daar herken ik het wel van.

Ik probeer echt alles te doen wat goed voor me is: slapen, licht sporten, heel gezond eten, weinig alcohol, geen cafeïne, veel ontspannen/wandelen etc.. Ik zie nu al op tegen aankomende nacht

Het zou zelfs kunnen dat deze mededeling van jou al een soort geruststellend effect op je heeft. Hoe gaat het nu?

Welkom El_Liberaliste!

Een burn-out kan overgaan in een depressie, en het lijkt er zo op het eerste gezicht op dat dat bij jou ook het geval is.

quote:

Ik probeer echt alles te doen wat goed voor me is: slapen, licht sporten, heel gezond eten, weinig alcohol, geen cafeïne, veel ontspannen/wandelen etc.. Ik zie nu al op tegen aankomende nacht

Goed bezig! Dit zijn precies de dingen die zouden kunnen helpen. Om je slaappatroon te doorbreken zou je tijdelijk wat slaapmedicatie kunnen vragen (mag je maar kort gebruiken, daarna werkt het niet meer zo goed). En inderdaad zsm contact opnemen met je eigen behandelaar.

Laat je niet wegsturen met feestdagenstress en het gaat vanzelf weer over. Als je herstellende bent van een burn-out ben je gewoon hartstikke kwetsbaar, en zo te horen voel je je niet een beetje rot maar echt ontzettend klote.

Sterkte in ieder geval!

Bedankt voor jullie reacties!

quote:

Op donderdag 28 december 2017 19:53 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Hey, welkom

[..]

Hoe lang doe je dat werk al? En heb je enig idee of er (en welke) triggers waren waardoor het ineens achteruit begon te gaan?
Vaak komen deze klachten niet uit de lucht vallen en is er meer aan de hand (waarvan je je misschien nieteens bewust bent).

[..]

Dit stukje herken ik wel. Ik kan me gevoelsmatig heel snel herstellen na een burn-out, maar dan heb (of had) ik de neiging teveel hooi op m'n vork te willen nemen (ik heb een beetje een hekel aan zo'n soort stilstand of zo) en viel ik weer terug.

Ik vergelijk het een beetje met een energie-pool van een hardloper. Stel je hebt -net- een marathon gelopen. Je lichaam is er helemaal doorheen, trillen op je benen, zwaartekracht voelt 3x zo sterk, etc enz, je kent 't vast wel.

Maar misschien voel je je na 10 minuten al flink fitter! Je komt als het ware weer bij. het zou kunnen zijn dat je geest zeg maar 'vergeten' is dat het net een hele marathon achter de rug heeft, maar je lichaam zal je helpen herinneren als je 15 minuten na een marathon gelopen te hebben, een 2e marathon wilt gaan lopen.

[..]

Vetgedrukte herken ik wel en jarenlang wist ik niet waar dit door kwam want ik geloofde stevast NIET in dat psychische problemen voor fysieke problemen konden zorgen (ik vond dat maar onzin en aanstellerij en zo)...totdat ik dan eindelijk leerde waardoor het kwam.

Toen begreep ik eindelijk waarom ik die keer zo moe was, dat ik halverwege de trap even moest stoppen met m'n tas boodschappen, ik moest toen in m'n trappenhuis bijkomen want m'n benen wilden niet meer. Maar m'n conditie was prima? Dus ik snapte het niet en ging dus door (fout dus).

[..]

Het zou zelfs kunnen dat deze mededeling van jou al een soort geruststellend effect op je heeft. Hoe gaat het nu?

Ik doe dit werk zo'n 5 jaar (eerste baan en een paar keer intern promotie gemaakt). Heb echt een super fijne werkgever en prettige collega's met wie ik goed en soms vriendschappelijk omga. Ben trots op mijn carrière en heb doorgaans veel plezier op de werkvloer. Er is wel veel stress/werkdruk, mede waardoor ik ben uitgevallen maar het werk op zich is niet vervelend en vaak gewoon leuk. Met mijn behandelaar heb ik wel gekeken naar de achterliggende oorzaak, dit komt toch neer op de typische burn-out karaktertrekken: perfectionistisch, graag een goede output leveren op je werk, niet kunnen delegeren, geen nee zeggen etc..

Er speelden ook nog wat andere dingetjes maar werk was toch wel de trigger dat ik uitviel.

Tot zover eigenlijk niks bijzonders. Mijn zorg zit er in dat het herstel van de burn-out traag gaat en gevoelsmatig soms stilstaat, terwijl de somberheid telkens maar heviger wordt.. Alsof die twee los van elkaar zijn komen te staan. Je omschrijving en eigen ervaring van een burn-out klopt overigens helemaal en is ook wel herkenbaar hoor, alleen ben ik bang dat ik hierin misschien 'anders' ben.

Ik ben even een ommetje gaan maken net, daar knap ik altijd van op.

quote:

Op donderdag 28 december 2017 20:24 schreef Marialice het volgende:
Welkom El_Liberaliste!

Een burn-out kan overgaan in een depressie, en het lijkt er zo op het eerste gezicht op dat dat bij jou ook het geval is.

[..]

Goed bezig! Dit zijn precies de dingen die zouden kunnen helpen. Om je slaappatroon te doorbreken zou je tijdelijk wat slaapmedicatie kunnen vragen (mag je maar kort gebruiken, daarna werkt het niet meer zo goed). En inderdaad zsm contact opnemen met je eigen behandelaar.

Laat je niet wegsturen met feestdagenstress en het gaat vanzelf weer over. Als je herstellende bent van een burn-out ben je gewoon hartstikke kwetsbaar, en zo te horen voel je je niet een beetje rot maar echt ontzettend klote.

Sterkte in ieder geval!

Bedankt
Ik heb slaapmedicatie (themazepam in de lichtste variant) via de huisarts gekregen toen ik net uitviel, omdat mijn klachten in de eerste week erg hevig waren. Pas na de terugval in oktober heb ik hier 2 of 3 keer gebruik van gemaakt. Is prettig om te weten dat dit in de keukenla ligt, maar het voelt een beetje als 'valsspelen' of in ieder geval een laatste noodmiddel dat ik liever niet gebruik.. Net als alcohol, daar knap ik ook enorm van op, maar daar naar grijpen is natuurlijk het stomste om te doen. Dus drink ik alleen op sociale gelegenheden en minder dan voordat ik uitviel.

Man man, 3 weken verder en nogsteeds slaap ik niet normaal. Soms is het beter, soms word ik wakker om 5 uur ‘s nachts. Ik wil zo graag een nacht weer doorslapen, alleen als ik ook maar iets onderneem, lijkt m’n lichaam het alweer te veel te vinden.

Dan zit ik ook nog met werk. Ik wil er eigenlijk niet mee door, maar dan moet ik weer alternatieven vinden. Ik wil gewoon graag eerst op krachten komen, maar ik zit nu op 70% van m’n inkomen (yay ziektewet en een payroll contract). Ik word zo moe van deze shit. Dat fucking gevoelige klotelichaam van mij, waarom rollen zo veel mensen makkelijk door het leven, terwijl ik continu maar op het randje dans.

Zo frustrerend allemaal.

Yup, nog meer vrouwen hier, en herkenbaar van die hormoontjes. Laatst een maandje gestopt met de pil om mijn cyclus te resetten (na een hele lange doorbraakbloeding), en daarna gauw maar weer gestart. Een paar dagen per maand janken om stomme films kan ik wel hebben, maar werd er nu echt heel chagrijnig van.

Vandaag naar therapie geweest, speciale vakantieversie (niet verplicht en lekker relaxt). Was wel fijn, zo tussen alle verplicht gezellige dagen door.

quote:

Op vrijdag 29 december 2017 22:12 schreef Fripsel het volgende:
Er begint zich een steeds hardnekkigere onrust van het kont toch niet goed bij mij te knagen.

Dat is niet fijn. Kun je switchen naar standje gewoon maar even verstand op nul en overleven? Oud en nieuw en verjaardag geven ook een hoop spanning, misschien dat je er daarna al wat positiever tegenaan kunt kijken. (En misschien ook niet, maar dat zie je dan wel)ppa

Naar een psycholoog gegaan met suïcidale klachten en compleet onvermogen om nog te functioneren en mij wordt verteld dat ik 4 maanden moet wachten voordat ik specialistische hulp kan krijgen. In de tussentijd is er niks dat ze kunnen doen.

En dit is dan Nederland, het land met de 'beste' gezondheidszorg van de wereld. Waar betaal ik überhaupt belasting voor? Kankerland

quote:

Op zaterdag 30 december 2017 00:30 schreef JaJammerJan het volgende:
Naar een psycholoog gegaan met suïcidale klachten en compleet onvermogen om nog te functioneren en mij wordt verteld dat ik 4 maanden moet wachten voordat ik specialistische hulp kan krijgen. In de tussentijd is er niks dat ze kunnen doen.

En dit is dan Nederland, het land met de 'beste' gezondheidszorg van de wereld. Waar betaal ik überhaupt belasting voor? Kankerland

Als je suicidaal bent kun je heel makkelijk je laten opnemen.

quote:

Op zaterdag 30 december 2017 00:30 schreef JaJammerJan het volgende:
Naar een psycholoog gegaan met suïcidale klachten en compleet onvermogen om nog te functioneren en mij wordt verteld dat ik 4 maanden moet wachten voordat ik specialistische hulp kan krijgen. In de tussentijd is er niks dat ze kunnen doen.

En dit is dan Nederland, het land met de 'beste' gezondheidszorg van de wereld. Waar betaal ik überhaupt belasting voor? Kankerland

Als het echt niet gaat moet je echt de huisarts of huisartsen post bellen. Zat ook bij een psycholoog die mijn klachten onderschat had.. Die hebben uiteindelijk wel een crisis dienst van een andere instelling gebeld.. Voor je het weet ben je dan echt wel opgenomen..

Helpt je psycholoog niet mee dan is het de huisarts of huisartsen post bellen. Deze zullen zeker bij suïcidale gedachten/plannen horen een crisis dienst te bellen voor een beoordeling.

quote:

Op zaterdag 30 december 2017 11:30 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Het zou fijn zijn als er iets zat van snelle hulp tussen die twee fases van denken aan zelfmoord en het echt willen doen ipv een eeuwige wachtlijst. Ipv dat je uiteindelijk vanzelf opgenomen wordt.

Lekker twee tot vier maanden laten broeien.

quote:

Op zaterdag 30 december 2017 00:30 schreef JaJammerJan het volgende:
Naar een psycholoog gegaan met suïcidale klachten en compleet onvermogen om nog te functioneren en mij wordt verteld dat ik 4 maanden moet wachten voordat ik specialistische hulp kan krijgen. In de tussentijd is er niks dat ze kunnen doen.

Stomme psycholoog dan, dan voel je je ook niet echt serieus genomen.

Crisisdienst is al genoemd. Die hebben meer mogelijkheden dan alleen opname. Al gaat veiligheid natuurlijk altijd voor. Zij kunnen ook zelf gesprekken met je voeren (geen behandeling maar steunend), IHT inzetten (intensieve thuiszorg) of acute deeltijd. Of gewoon druk zetten achter de wachtlijst. Allemaal wel afhankelijk van hoe ze de risico's inschatten - er zijn heel wat gradaties suicidaliteit.

113 heeft ook een online training, gewoon gratis. Daar zou je ook eens naar kunnen kijken. Geen wachtlijst, geen gedoe met verwijzingen.

Iig sterkte!

quote:

Op zaterdag 30 december 2017 11:30 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Het zou fijn zijn als er iets zat van snelle hulp tussen die twee fases van denken aan zelfmoord en het echt willen doen ipv een eeuwige wachtlijst. Ipv dat je uiteindelijk vanzelf opgenomen wordt.

Zelfmoordlijn ofzo?

quote:

Op zaterdag 30 december 2017 17:02 schreef Quotidien het volgende:

[..]

Zelfmoordlijn ofzo?

Dat ís 113 toch..?

JJJ, vier maanden is nog best kort. Kun je in de tussentijd niet terecht bij Maatschappelijk Werk ofzo, om in ieder geval je ei even kwijt te kunnen?

[ Bericht 10% gewijzigd door bloempjuh op 30-12-2017 17:13:50 ]

Wanneer je een doorverwijzing op zak hebt kun je toch ook zelf zoeken naar een alternatief met een minder lange wachttijd?

Inderdaad een aantal mogelijkheden, sowieso bij de huisarts aangeven hoe en wat en wat de ernst van je situatie is.
Daarnaast heb je inderdaad altijd crisisplekken, niet echt ideaal maar als het écht niet anders kan is dat natuurlijk een oplossing.

Ook een ander zoeken in de regio zonder absurde wachtlijsten is een optie, eentje in het dorp van mij had voor mijn SGGZ-behoeften een wachtlijst van twee weken, de ander in de stad 5 maanden.
Jouw eerste indruk bij die psycholoog is nu gewoon ruk dus ik zou snel doorpakken en (eventueel met hulp van huisarts) een ander zoeken waar je sneller terecht kunt.

Medicatie, POH-GGZ, hulplijnen etc. zijn ook een mogelijkheid.

Zelf even contact opgenomen trouwens met mijn coördinator van het werk en aangegeven dat dat mooie reïntegratie traject dat ze volgende week al wilden starten gewoon te vroeg komt en niet overeenkomt met het advies van de bedrijfsarts.

Die gaat nu intern weer in overleg met het hoofdkantoor en de verantwoordelijke voor de afhandeling van mijn kwestie. Maar gaf wel aan dat mijn gezondheid voorop staat en het 'maar' werk is. Dat is dan wel weer prettig om te horen.

Verder volop zenuwachtig over de uitspraak in mijn strafzaak, hoop zo op toekenning van mijn schade zodat ik niet weer een heel traject moet doorlopen met het schadefonds. Daar heb ik echt geen trek in.

Nu ik een tijdje in therapie zit en ik wat steviger sta heb ik sinds een tijdje ook meer last van nachtmerries. Hoewel ik in mijn dromen volwassen ben gebeuren er nare dingen die ook in mijn kindertijd wel gebeurden. Hoewel ik weet dat t een droom is geweest, ben opgelucht als ik wakker wordt, hou ik er soms een narig gevoel aan over dat de hele dag op de achtergrond blijft hangen.

Ook heb ik meer last van paniekaanvallen waarbij angsten uit t verleden beginnen op te spelen.

Ik kan er op zich wel mee omgaan en blijf wel dingen doen maar prettig is anders. Zou dit een stukje verwerking zijn of juist dat ik nu steviger staan dat t er meer mag zijn? Zijn hier mensen die dit ook hebben, of hebben gehad? Ik ben wel benieuwd naar jullie ervaringen hierin.

Volgende week heb ik iig een afspraak met mijn psycholoog en dan wil ik het bespreken.

@lastpost: netjes geregeld met je werk. De uitgangspunten zijn in ieder geval goed, eerst maar goed voor jezelf zorgen en dan komt werk ook wel weer maar pas als het ook kan.

@mevrouw_voor_jou: toen mijn gevoel weer een beetje terugkwam, kwamen ook alle nare herinneringen in alle hevigheid weer terug. Nachtmerries, herbelevingen, echt niet fijn. Ik heb best wat dingetjes in mijn rugzak en het is een hele tijd redelijk gelukt om die beerput dicht te houden maar nu dus niet meer. Ik heb nu emdr om ze alsnog te gaan verwerken. Dus ja, zeker herkenbaar.

quote:

Op zaterdag 30 december 2017 18:24 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Nu ik een tijdje in therapie zit en ik wat steviger sta heb ik sinds een tijdje ook meer last van nachtmerries. Hoewel ik in mijn dromen volwassen ben gebeuren er nare dingen die ook in mijn kindertijd wel gebeurden. Hoewel ik weet dat t een droom is geweest, ben opgelucht als ik wakker wordt, hou ik er soms een narig gevoel aan over dat de hele dag op de achtergrond blijft hangen.

Ook heb ik meer last van paniekaanvallen waarbij angsten uit t verleden beginnen op te spelen.

Ik kan er op zich wel mee omgaan en blijf wel dingen doen maar prettig is anders. Zou dit een stukje verwerking zijn of juist dat ik nu steviger staan dat t er meer mag zijn? Zijn hier mensen die dit ook hebben, of hebben gehad? Ik ben wel benieuwd naar jullie ervaringen hierin.

Volgende week heb ik iig een afspraak met mijn psycholoog en dan wil ik het bespreken.

Hier ben ik ook wel benieuwd naar. Vraag me af of het ooit beter zal gaan.

quote:

Op zaterdag 30 december 2017 19:43 schreef Marialice het volgende:
@lastpost: netjes geregeld met je werk. De uitgangspunten zijn in ieder geval goed, eerst maar goed voor jezelf zorgen en dan komt werk ook wel weer maar pas als het ook kan.

@mevrouw_voor_jou: toen mijn gevoel weer een beetje terugkwam, kwamen ook alle nare herinneringen in alle hevigheid weer terug. Nachtmerries, herbelevingen, echt niet fijn. Ik heb best wat dingetjes in mijn rugzak en het is een hele tijd redelijk gelukt om die beerput dicht te houden maar nu dus niet meer. Ik heb nu emdr om ze alsnog te gaan verwerken. Dus ja, zeker herkenbaar.

Bij mij is dit afgelopen jaar eigenlijk pas begonnen na een therapiesessie met m'n vorige therapeut die achteraf gezien niet zo'n goed idee was. Dat heeft bij mij de beerput opengetrokken.

Erna heb ik een periode emotioneel in een soort rollercoaster gezeten. Ik kon niets verdragen en had continue paniekaanvallen.

Met mn huidige psycholoog probeer ik de situatie te stabiliseren zodat ik op n punt kom dat ik kan gaan verwerken. Ik merk wel dat ik veel steviger sta en er ook veel meer met mn gedachten bij ben, in plaats van steeds half afwezig en in n emotionele waas. Ik ervaar het nu denk ik ook wel minder heftig maar had ergens de verwachting dat de herinneringen zich niet meer zo spontaan zouden opdringen.

T stomme is, aan de ene kant wil ik t heel graag aan iemand vertellen. Wat er allemaal gebeurd is. Aan de andere kant, vraag ik me af hoe dan? En ik voel me veel te klein en vol schaamte om de woorden alleen maar over mn lippen te krijgen. En dan vind ik weer dat ik me aanstel en het allemaal niet zo erg was. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik komend jaar de moed ga verzamelen om het wel te vertellen. Want ik voel me er ook best alleen in.

[ Bericht 6% gewijzigd door Mevrouw_voor_jou op 30-12-2017 22:00:56 ]

quote:

Op zaterdag 30 december 2017 21:53 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Bij mij is dit afgelopen jaar eigenlijk pas begonnen na een therapiesessie met m'n vorige therapeut die achteraf gezien niet zo'n goed idee was. Dat heeft bij mij de beerput opengetrokken.

Erna heb ik een periode emotioneel in een soort rollercoaster gezeten. Ik kon niets verdragen en had continue paniekaanvallen.

Met mn huidige psycholoog probeer ik de situatie te stabiliseren zodat ik op n punt kom dat ik kan gaan verwerken. Ik merk wel dat ik veel steviger sta en er ook veel meer met mn gedachten bij ben, in plaats van steeds half afwezig en in n emotionele waas. Ik ervaar het nu denk ik ook wel minder heftig maar had ergens de verwachting dat de herinneringen zich niet meer zo spontaan zouden opdringen.

T stomme is, aan de ene kant wil ik t heel graag aan iemand vertellen. Wat er allemaal gebeurd is. Aan de andere kant, vraag ik me af hoe dan? En ik voel me veel te klein en vol schaamte om de woorden alleen maar over mn lippen te krijgen. En dan vind ik weer dat ik me aanstel en het allemaal niet zo erg was. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik komend jaar de moed ga verzamelen om het wel te vertellen. Want ik voel me er ook best alleen in.

Niet jouw schaamte Mevrouw. Niet JOUW schaamte.

quote:

Op zaterdag 30 december 2017 22:01 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Niet jouw schaamte Mevrouw. Niet JOUW schaamte.

Ik weet t. Maar zo voelt t niet op t moment. Mijn gedachten vinden allerlei redenen waarom het mijn schuld was en ik het verdiende, ook al weet ik rationeel wel dat niemand zoiets verdiend.

Ik heb net een oxazepam ingenomen en ga straks nog even met vrienden op pad. Kan ik even afleiding zoeken en een beetje tot rust komen. Morgen weer een dag en dinsdag heb ik een gesprek met mijn psycholoog.

Eigenlijk wil ik haar vragen of nu dit iets is dat dus blijft gebeuren, ze advies heeft over hoe ik dit tot rust kan brengen op een goede manier. Ik heb echt geen idee. Heb er nog nooit iets anders mee gedaan dan oxazepam slikken, afleiding zoeken en uitzitten tot het weggaat. Er moet toch iets beters zijn zodat het minder wordt.

quote:

Op zaterdag 30 december 2017 22:18 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik weet t. Maar zo voelt t niet op t moment. Mijn gedachten vinden allerlei redenen waarom het mijn schuld was en ik het verdiende, ook al weet ik rationeel wel dat niemand zoiets verdiend.

Ik heb net een oxazepam ingenomen en ga straks nog even met vrienden op pad. Kan ik even afleiding zoeken en een beetje tot rust komen. Morgen weer een dag en dinsdag heb ik een gesprek met mijn psycholoog.

Eigenlijk wil ik haar vragen of nu dit iets is dat dus blijft gebeuren, ze advies heeft over hoe ik dit tot rust kan brengen op een goede manier. Ik heb echt geen idee. Heb er nog nooit iets anders mee gedaan dan oxazepam slikken, afleiding zoeken en uitzitten tot het weggaat. Er moet toch iets beters zijn zodat het minder wordt.

Snap ik. Maar ik geloof er echt in dat het goed is te accepteren dat je gedachten en gevoelens precies dat zijn; gedachten en gevoelens. Het zijn geen absolute waarheden. En ik geloof er in dat je jezelf daarin kunt deprogrammeren. Bevraag je gedachtes, bevraag je gevoelens. En counter ze. Vertel ze hoe het rationeel zit. Haat ze niet, wijs ze niet af, onderdruk ze niet, het is logisch dat ze er zijn, hell met wat je meegemaakt hebt mogen ze er zelfs zijn. Maar ze zijn geen waarheden. En het is goed jezelf keer op keer te dwingen die kant te belichten. Tot je er zelf waarheid in gaat voelen en denken. En dan nog zal die andere kant een stem hebben. Maar uit liefde voor jezelf moet je die stem een aai over de bol geven en nooooooooooog een keer uitleggen hoe het IS. En het IS zo dat iemand jou iets aan gedaan heeft en dat "society" daar uit zelfbescherming een bepaalde laag van schaamte over heen legt. Victim blaming bestaat niet om de victims te beschamen, maar uit een krampachtige poging de non-victims te beschermen en de illusie te laten geloven dat het hen nooit had overkomen en nooit zal (kunnen) overkomen want zij "vul maar in"... Een nare bijwerking hiervan is het gevoel van schaamte dat bij slachtoffers komt te liggen.

Net zoals alle niet-slachtoffers het fout hebben, heeft jouw schaamte het ook fout. En dat moet je heel vaak tegen je eigen schaamte zeggen. Ook wanneer je het (nog) niet gelooft.

_{(Waarbij moet naar klinkt, je moet lekker niks, want jij bent in charge enkel om aan te tonen hoe zeer ik geloof dat het helpt. En alles wat helpt, is het inzetten waard )}

Een dikke digihug voor je. Ik lees echt al je stoere stappen met veel "plezier"!

quote:

Op zaterdag 30 december 2017 22:39 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Snap ik. Maar ik geloof er echt in dat het goed is te accepteren dat je gedachten en gevoelens precies dat zijn; gedachten en gevoelens. Het zijn geen absolute waarheden. En ik geloof er in dat je jezelf daarin kunt deprogrammeren. Bevraag je gedachtes, bevraag je gevoelens. En counter ze. Vertel ze hoe het rationeel zit. Haat ze niet, wijs ze niet af, onderdruk ze niet, het is logisch dat ze er zijn, hell met wat je meegemaakt hebt mogen ze er zelfs zijn. Maar ze zijn geen waarheden. En het is goed jezelf keer op keer te dwingen die kant te belichten. Tot je er zelf waarheid in gaat voelen en denken. En dan nog zal die andere kant een stem hebben. Maar uit liefde voor jezelf moet je die stem een aai over de bol geven en nooooooooooog een keer uitleggen hoe het IS. En het IS zo dat iemand jou iets aan gedaan heeft en dat "society" daar uit zelfbescherming een bepaalde laag van schaamte over heen legt. Victim blaming bestaat niet om de victims te beschamen, maar uit een krampachtige poging de non-victims te beschermen en de illusie te laten geloven dat het hen nooit had overkomen en nooit zal (kunnen) overkomen want zij "vul maar in"... Een nare bijwerking hiervan is het gevoel van schaamte dat bij slachtoffers komt te liggen.

Net zoals alle niet-slachtoffers het fout hebben, heeft jouw schaamte het ook fout. En dat moet je heel vaak tegen je eigen schaamte zeggen. Ook wanneer je het (nog) niet gelooft.

_{(Waarbij moet naar klinkt, je moet lekker niks, want jij bent in charge enkel om aan te tonen hoe zeer ik geloof dat het helpt. En alles wat helpt, is het inzetten waard )}

Een dikke digihug voor je. Ik lees echt al je stoere stappen met veel "plezier"!

Dank je voor je advies. Vind het echt lief dat je de tijd hebt genomen om zo uitgebreid te antwoorden.

Ik moet het nog even op me laten inwerken en de oxazepam helpt daar nu niet zo bij. Spul werkt bij mij vrij intens.

Nogmaals dank je.

Lekker gebruik maken van je oxazepam momentje!

quote:

Op zaterdag 30 december 2017 22:39 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Snap ik. Maar ik geloof er echt in dat het goed is te accepteren dat je gedachten en gevoelens precies dat zijn; gedachten en gevoelens. Het zijn geen absolute waarheden. En ik geloof er in dat je jezelf daarin kunt deprogrammeren. Bevraag je gedachtes, bevraag je gevoelens. En counter ze. Vertel ze hoe het rationeel zit. Haat ze niet, wijs ze niet af, onderdruk ze niet, het is logisch dat ze er zijn, hell met wat je meegemaakt hebt mogen ze er zelfs zijn. Maar ze zijn geen waarheden. En het is goed jezelf keer op keer te dwingen die kant te belichten. Tot je er zelf waarheid in gaat voelen en denken. En dan nog zal die andere kant een stem hebben. Maar uit liefde voor jezelf moet je die stem een aai over de bol geven en nooooooooooog een keer uitleggen hoe het IS. En het IS zo dat iemand jou iets aan gedaan heeft en dat "society" daar uit zelfbescherming een bepaalde laag van schaamte over heen legt. Victim blaming bestaat niet om de victims te beschamen, maar uit een krampachtige poging de non-victims te beschermen en de illusie te laten geloven dat het hen nooit had overkomen en nooit zal (kunnen) overkomen want zij "vul maar in"... Een nare bijwerking hiervan is het gevoel van schaamte dat bij slachtoffers komt te liggen.

Net zoals alle niet-slachtoffers het fout hebben, heeft jouw schaamte het ook fout. En dat moet je heel vaak tegen je eigen schaamte zeggen. Ook wanneer je het (nog) niet gelooft.

_{(Waarbij moet naar klinkt, je moet lekker niks, want jij bent in charge enkel om aan te tonen hoe zeer ik geloof dat het helpt. En alles wat helpt, is het inzetten waard )}

Een dikke digihug voor je. Ik lees echt al je stoere stappen met veel "plezier"!

Ik ga proberen je advies toe te passen wanneer ik er weer last van heb. Inmiddels heb ik n nacht goed geslapen en is het weer rustig in mn hoofd.

Ik heb overigens niet schaamte omdat de maatschappij schamper doet over wat ik heb meegemaakt. Mocht je op sexueel misbruik doelen, dat heb ik gelukkig niet meegemaakt.

Bij mij ziet het op huiselijk geweld en verwaarlozing. Ik heb niet het idee dat daar echt een mening over heerst in de maatschappij behalve dat het verkeerd is.

Mijn schaamte is vooral dat ik ergens sterk geloof dat ik het niet verdien om nu voor mezelf op te komen. Het is zo lastig. Kinderen die zoiets meemaken zijn niet de leuke mooie kindjes waar je n arm omheen slaat, ze zijn onverzorgd en soms moeilijk in de omgang en omdat ze niet kloppen met t beeld wat we van kinderen willen hebben worden ze gemeden en lastig gevonden. Zo heb ik het ervaren en zo denk ik aan mezelf terug als ik aan mijn kindertijd denk.

Ik wist dat ik anders was, en omdat ik me soms onaangepast gedroeg werd ik wel gemeden. Ook droeg ik vaak kapotte of vieze kleren, ik rook niet lekker en had soms klitten van dagen in mn haar. Bij andere kinderen thuis wist ik me totaal geen houding te geven. Nieuwe kleren, of naar de Efteling dat was wat andere kinderen kregen. Dat was niet voor mij.

En gisteren kon ik alleen maar denken van 'ja maar mag ik wel aandacht vragen voor wat ik heb meegemaakt? Is dat er wel voor mij? Mag ik er wel zijn?' Het voelt of ik ruimte en aandacht vraag die niet voor mij is. Alsof ik op een feestje ben binnengestapt waar ik niet hoor en omdat ik dorst heb wil vragen om een glas water.

quote:

Op zondag 31 december 2017 11:23 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik ga proberen je advies toe te passen wanneer ik er weer last van heb. Inmiddels heb ik n nacht goed geslapen en is het weer rustig in mn hoofd.

Ik heb overigens niet schaamte omdat de maatschappij schamper doet over wat ik heb meegemaakt. Mocht je op sexueel misbruik doelen, dat heb ik gelukkig niet meegemaakt.

Bij mij ziet het op huiselijk geweld en verwaarlozing. Ik heb niet het idee dat daar echt een mening over heerst in de maatschappij behalve dat het verkeerd is.

Mijn schaamte is vooral dat ik ergens sterk geloof dat ik het niet verdien om nu voor mezelf op te komen. Het is zo lastig. Kinderen die zoiets meemaken zijn niet de leuke mooie kindjes waar je n arm omheen slaat, ze zijn onverzorgd en soms moeilijk in de omgang en omdat ze niet kloppen met t beeld wat we van kinderen willen hebben worden ze gemeden en lastig gevonden. Zo heb ik het ervaren en zo denk ik aan mezelf terug als ik aan mijn kindertijd denk.

Ik wist dat ik anders was, en omdat ik me soms onaangepast gedroeg werd ik wel gemeden. Ook droeg ik vaak kapotte of vieze kleren, ik rook niet lekker en had soms klitten van dagen in mn haar. Bij andere kinderen thuis wist ik me totaal geen houding te geven. Nieuwe kleren, of naar de Efteling dat was wat andere kinderen kregen. Dat was niet voor mij.

En gisteren kon ik alleen maar denken van 'ja maar mag ik wel aandacht vragen voor wat ik heb meegemaakt? Is dat er wel voor mij? Mag ik er wel zijn?' Het voelt of ik ruimte en aandacht vraag die niet voor mij is. Alsof ik op een feestje ben binnengestapt waar ik niet hoor en omdat ik dorst heb wil vragen om een glas water.

Evengoed is je jeugd je "aangedaan". Je hebt geen invloed gehad op wat je meegegeven is. Ook niet op wat dat met je deed. Op hoe je daardoor ervaren werd en hoe je jezelf daardoor hebt ervaren. Nu heb je wel invloed en die pak je. More power to you! Je hoeft niet volledig te geloven dat je het waard bent om te beginnen met beter worden

En je zegt "ruimte die niet van jou is". Die ruimte is van niemand, niemand heeft er recht op. Een ander niet meer dan jij. Jij hebt er op dit moment behoefte aan dus mag je die opeisen.

quote:

Op zondag 31 december 2017 12:41 schreef Fripsel het volgende:
Fijne jaarwisseling iedereen, en sterkte en een knuffel voor degene die het nodig hebben.

Jij ook!

quote:

Op zondag 31 december 2017 12:46 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Evengoed is je jeugd je "aangedaan". Je hebt geen invloed gehad op wat je meegegeven is. Ook niet op wat dat met je deed. Op hoe je daardoor ervaren werd en hoe je jezelf daardoor hebt ervaren. Nu heb je wel invloed en die pak je. More power to you! Je hoeft niet volledig te geloven dat je het waard bent om te beginnen met beter worden

En je zegt "ruimte die niet van jou is". Die ruimte is van niemand, niemand heeft er recht op. Een ander niet meer dan jij. Jij hebt er op dit moment behoefte aan dus mag je die opeisen.

Daar heb je helemaal gelijk in.

Weet je, ondanks al die moeilijke gedachten en gevoelens voel ik ook wel de moed om het aan te gaan. Ik heb echt nog geen flauw idee hoe en wat dat gaat zijn, maar ik weet wel dat ik het ga doen en ook heb ik vertrouwen in mijn psycholoog. In dat opzicht heb ik het getroffen met haar en de instantie, want ik heb het gevoel dat ze me echt kunnen en willen helpen om een weg eruit te vinden en me hierin zullen ondersteunen en opvangen als dat nodig is.

Dat 'het is je aangedaan' snap ik rationeel, maar het voelt niet zo. Maar dat is misschien ook wel omdat ik dan het zorgvuldig opgestelde beeld van mijn ouders moet aanpassen. Ik heb het daar over gehad met mijn psycholoog. Ik heb een heel vast beeld van hoe mijn ouders en de omgeving van toen zijn, en dat is mijn manier om nog iets van chocolade te kunnen maken van een wereld die destijds vreselijk verwarrend was die doorvloeit in het nu. Ik zou niet weten hoe ik met mijn ouders moet omgaan als ik dat toelaat. Work in progress allemaal. Ook dat moet eens bekeken worden en een nieuwr manier gevonden worden om met de wereld om te gaan wanneer ik kan accepteren dat het niet aan mij lag. Op een manier is het ook makkelijker mezelf de schuld te geven dan anderen want dan hoef ik alleen boos op mezelf te zijn en niet al die conflicten te voelen met anderen?

quote:

Op zondag 31 december 2017 14:33 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Op een manier is het ook makkelijker mezelf de schuld te geven dan anderen want dan hoef ik alleen boos op mezelf te zijn en niet al die conflicten te voelen met anderen?

Ja, dat pakt wel lekker uit voor je?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

En de laatste (hopelijk) grote paniekaanval/meltdown van dit jaar is een feit. In de supermarkt begonnen met panieken, bij thuiskomst compleet ingestort.

Vuurwerk overal, drukte in de AH, oververhit door te warme jas... Goddamn.

quote:

Op zondag 31 december 2017 14:36 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Ja, dat pakt wel lekker uit voor je?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

I know... ik zei niet dat t een constructieve manier is om met de wereld om te gaan.

T is complex. Maar komend jaar hoop ik wat constructievere wegen te vinden. Ik kijk wat dat betreft wel positief uit naar 2018.

quote:

Op zondag 31 december 2017 15:09 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

I know... ik zei niet dat t een constructieve manier is om met de wereld om te gaan.

T is complex. Maar komend jaar hoop ik wat constructievere wegen te vinden. Ik kijk wat dat betreft wel positief uit naar 2018.

Daar drinken we er eentje op om middernacht!

quote:

Op zondag 31 december 2017 15:56 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]



Daar drinken we er eentje op om middernacht!

Doen we!

quote:

Op zondag 31 december 2017 15:09 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

I know... ik zei niet dat t een constructieve manier is om met de wereld om te gaan.

T is complex. Maar komend jaar hoop ik wat constructievere wegen te vinden. Ik kijk wat dat betreft wel positief uit naar 2018.

Je bent je zelf er in elk geval van bewust geraakt...Dat is ook al wat. Succes mevrouw.

quote:

Op zondag 31 december 2017 12:41 schreef Fripsel het volgende:
Fijne jaarwisseling iedereen, en sterkte en een knuffel voor degene die het nodig hebben.

Dank je wel.

Ik wens jullie allemaal een beter jaar!

Iedereen beste wensen

2 nachten goed geslapen omdat ik mijn druppels weer ben gaan nemen. Bugleweed heet het, doet schijnbaar van alles, en dat merkte ik.

Vannacht was het echter oud en nieuw, met als toppunt het feit dat mijn wekker ging om half 5. Inmiddels op weg naar Sint Petersburg. Wanneer ik niet slaap schiet ‘s nachts de angst en het piekeren er weer in. Wat er met me aan de hand is, versterkt door toch de innerlijke angst weer een burn out te krijgen.

In mijn denkrage ontdekte ik toch dat ik continu toch weer alles nu nu nu wil. Het is goed dat ik de laatste weken veel over mijn toekomst heb nagedacht, alleen wanneer ik dan actiepunten vind, wil ik dat allemaal meteen weer doen. Ik realiseer me dat het in soms wat overweldigende situaties zoals dit soms slimmer is om dingen 1 voor 1 te nemen.

Nu eerst een leuke week in Rusland hebben en dan lekker in de ziektewet blijven zo lang dit nodig is. Zodra ik weer normaal slaap en niet steedsbin stress modus sta, dan kijk ik verder naar de volgende stap. Enzovoort enzovoort.

Ik moet nu leren die ruimte te creëren voor mezelf. Ik werk mezelf 1,5 jaar het sjompes, maar gun mezelf nu geen rust wanneer ik door werk gestreskst ben. Ik voel me toch opgejaagd door de verzekeraar die mijn ziektegeld uitbetaald, en toch ook onbewust door werk, alleen ik blijf nu resoluut en trek mezelf zo lang terug als nodig. Hoe eng ik het ook vind.

Wat een absurde maatschappij met een absurd werktempo leven we ook in. Mooi dat sommigen het kunnen hebben, alleen ik doe het liever op een lager tempo. Ik ben blij dat ik me dit nu realiseer en ik daar mee bezig kan gaan.

Gelukkig nieuwjaar @iedereen, en moge 2018 beter gaan dan 2017

quote:

Op maandag 1 januari 2018 13:37 schreef duracellkonijntje het volgende:
2 nachten goed geslapen omdat ik mijn druppels weer ben gaan nemen. Bugleweed heet het, doet schijnbaar van alles, en dat merkte ik.

Vannacht was het echter oud en nieuw, met als toppunt het feit dat mijn wekker ging om half 5. Inmiddels op weg naar Sint Petersburg. Wanneer ik niet slaap schiet ‘s nachts de angst en het piekeren er weer in. Wat er met me aan de hand is, versterkt door toch de innerlijke angst weer een burn out te krijgen.

Op 't moment dat je in bed ligt en niks doet/moet doen verder, is de kans zeer klein dat je dat moment een burn-out kunt oplopen. Je kunt dus veilig slapen
Je innerlijke angst om een burn-out te krijgen, je hebt in elk geval niet altijd wat aan die angst.
En meer dan je best kun je niet doen.

Heeft jouw burn-out zoveel effect op je gehad dan je er bang van bent geworden?

quote:

In mijn denkrage ontdekte ik toch dat ik continu toch weer alles nu nu nu wil. Het is goed dat ik de laatste weken veel over mijn toekomst heb nagedacht, alleen wanneer ik dan actiepunten vind, wil ik dat allemaal meteen weer doen. Ik realiseer me dat het in soms wat overweldigende situaties zoals dit soms slimmer is om dingen 1 voor 1 te nemen.

nununu werkt bijna nooit. Beter ben je een dergelijke mate van urgentie voor (is makkelijker gezegd dan gedaan, maar een belangrijke 1e stap daarbij is zelfkennis vergaren en relativeren (wat je volgens mij al weet?)).

quote:

Nu eerst een leuke week in Rusland hebben en dan lekker in de ziektewet blijven zo lang dit nodig is. Zodra ik weer normaal slaap en niet steeds in stress modus sta, dan kijk ik verder naar de volgende stap. Enzovoort enzovoort.

Ik moet nu leren die ruimte te creëren voor mezelf. Ik werk mezelf 1,5 jaar het sjompes, maar gun mezelf nu geen rust wanneer ik door werk gestreskst ben. Ik voel me toch opgejaagd door de verzekeraar die mijn ziektegeld uitbetaald, en toch ook onbewust door werk, alleen ik blijf nu resoluut en trek mezelf zo lang terug als nodig. Hoe eng ik het ook vind.

Wat een absurde maatschappij met een absurd werktempo leven we ook in. Mooi dat sommigen het kunnen hebben, alleen ik doe het liever op een lager tempo. Ik ben blij dat ik me dit nu realiseer en ik daar mee bezig kan gaan.

Hier zijn al die arbeidsbeschermingsmaatregelen ook mede door ontstaan, zeg maar een eeuw terug. Het is prima als je kunt bijdragen aan de maatschappij (en nog beter als je ook wat leuks overhoudt voor jezelf) maar ik vind zelf dat de maatschappij -uiteindelijk- de mens zou moeten dienen en niet andersom (geen continu-uitgeputte werkslaaf worden).

En gelukkig nieuwjaar, moge jouw batterij voorlopig niet nog een keer opraken

De beste wensen voor 2018 allemaal!

Ergens rond 01:45 op 1-1-2016 is helaas mijn vader komen te overlijden. Ondanks dat het niet heel plotseling was en er nog een ziektebed van 2 weken aan vooraf ging heb ik er met kerst eigenlijk naar omstandigheden weinig problemen mee gehad. Des te meer gisteren en vandaag. Alles komt weer even voorbij hoe het allemaal gelopen is, de beslissingen die gemaakt zijn, de dingen die niet gezegd zijn en vooral ook alles wat ik nog met hem wilde doen en wat hij voor mij betekent.

Vandaag dan ook samen met een vriendin de natuurbegraafplaats bezocht waar hij uitgestrooid is. Was goed om daar nu eindelijk te zijn geweest. Alleen weinig emotie getoond, ook later toen we onderweg terug waren en ik nog even bij die vriendin thuis was is het er eigenlijk niet uitgekomen. Nu zit ik in de trein terug en hou ik het eigenlijk niet meer. Kan ik een keer troost krijgen, durf ik mij niet te uiten. Zo ontzettend stom.

Wat wil ik hiermee zeggen? Geen idee eigenlijk, wilde het gewoon even van mij afschrijven.

Net terug van de eerste dag dagbehandeling. Leeftijd zit tussen de 28 en 50 en ik ben 20. Dus die mensen zitten in een totaal andere levensfase.
Ook een beetje veel om zo urenlang naar andermans verhalen zitten te luisteren. Maar het is even doorbijten.

quote:

Op maandag 1 januari 2018 19:39 schreef aeque het volgende:
Ergens rond 01:45 op 1-1-2016 is helaas mijn vader komen te overlijden. Ondanks dat het niet heel plotseling was en er nog een ziektebed van 2 weken aan vooraf ging heb ik er met kerst eigenlijk naar omstandigheden weinig problemen mee gehad. Des te meer gisteren en vandaag. Alles komt weer even voorbij hoe het allemaal gelopen is, de beslissingen die gemaakt zijn, de dingen die niet gezegd zijn en vooral ook alles wat ik nog met hem wilde doen en wat hij voor mij betekent.

Vandaag dan ook samen met een vriendin de natuurbegraafplaats bezocht waar hij uitgestrooid is. Was goed om daar nu eindelijk te zijn geweest. Alleen weinig emotie getoond, ook later toen we onderweg terug waren en ik nog even bij die vriendin thuis was is het er eigenlijk niet uitgekomen. Nu zit ik in de trein terug en hou ik het eigenlijk niet meer. Kan ik een keer troost krijgen, durf ik mij niet te uiten. Zo ontzettend stom.

Wat wil ik hiermee zeggen? Geen idee eigenlijk, wilde het gewoon even van mij afschrijven.

Laat het er zijn.

Sterkte.