R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Die paniekaanval die ik had, was spontaan. Ik had er ook geen beelden bij en ogenschijnlijk was er geen oorzaak, ook al vermoed ik dat het een (al dan niet onbewuste) opeenstapeling van stress i.c.m. vermoeidheid/overprikkeling ofzo.quote:Op maandag 25 december 2017 19:08 schreef Fripsel het volgende:
Dat paniek observeren helpt bij mij niet zo. Omdat er beelden aan gekoppelt zitten en emoties. En hoe harder ik me er op focus op het hoe en waarom ik het niet los kan laten en waarom mijn lichaam er zo heftig op reageert, hoe erger het wordt.
Wegvluchten in zo’n fantasiewereld werkt bijvoorbeeld wel, of het onderdrukken. Maar daar raak je uitgeput van.
Maar de andere stress is stress door iets wat in 't heden nog steeds herhaald kan worden, zoals denk ik ook bij jouw ouders het geval is?
Officieel moet er ook nog een C voor mijn diagnose, dus complexe ptss. Mijn ouders zijn daar ook een groot aandeel in inderdaad.quote:
[..]
Die paniekaanval die ik had, was spontaan. Ik had er ook geen beelden bij en ogenschijnlijk was er geen oorzaak, ook al vermoed ik dat het een (al dan niet onbewuste) opeenstapeling van stress i.c.m. vermoeidheid/overprikkeling ofzo.
Maar de andere stress is stress door iets wat in 't heden nog steeds herhaald kan worden, zoals denk ik ook bij jouw ouders het geval is?
En als je letterlijk zeg maar even kijkt welke fases iemand in zijn leven doorloopt, welke stappen, welke mensen daarbij horen. Mijn waarheid, is dat er meer mislukt, en dat ik meer messen in mijn rug krijg dan andersom. Dus dat voelt tot op zeker mate ook als iets dat nog steeds kan gebeuren. Terwijl, eigenlijk heb ik gewoon pech gehad. Dus het is ook geen echte waarheid. Ik heb gewoon een familie die shit met dingen omgaat.
Ik heb daarom ook even geen contact meer mijn ouders. Want die leven op een andere planeet. Maar ik kreeg wel weer een kerstkaart. En mijn oma heeft uitgezaaide kanker. Dus ik kom niet om mijn familie heen op dit moment. Want mijn oma komt uit zo’n generatie/tijd, ik kan haar dat niet kwalijk nemen.
Maar ik heb 1 tante die ik vertrouw, die geeft me tijden door dat ik langs kan gaan bij mijn grootouders als er niemand is. Ik heb besloten dat ik met de begrafenis achterin de kerk zit. Mijn oma hoeft die ellende niet meer mee te krijgen. Maar ik ga ook geen poppenkast meer spelen zeg maar.
Rest me nog de vraag wat ik ga doen als mensen vragen waarom..
Thnxquote:Op maandag 25 december 2017 19:54 schreef Melancholia_war het volgende:
[..]
Knuffel voor jou. Vind dat je erg dapper bent en heel goed bezig bent.
quote:Op maandag 25 december 2017 19:45 schreef Fripsel het volgende:
[..]
Ik heb zelf last van een verdrongen trauma wat op gegeven moment terug is gekomen. Dat “gewoon” over me heen laten komen is niet echt een optie zeg maar.Ik heb helaas een soortgelijk iets meegemaakt, dat speelt in mijn geval een grote rol in m'n dwanggedachten. Uiteindelijk toch die gedachten maar toegelaten en geaccepteerd. Wel met een oude psycholoog die ook een dag na mijn laatste sessie met pensioen ging. Die was gewoon een no-nonsense psycholoog die me enorm geholpen heeft door gewoon naar mijn situatie te kijken en waar nodig uit the box te denken.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Nu met medicatie kom ik de dag door maar ik kan bijvoorbeeld niet werken zeg maar. Omdat dat zoveel concentratie zou kosten, dat lukt niet.
En ik vraag nu eigenlijk dus al 2 jaar om begeleiding daarvoor bij de gespecialiseerde GGZ, maar dat heeft me alleen maar ellende opgeleverd. Laten we daar maar niet weer op in gaan.
Dus ik denk, dat soms, het gewoon over je heen laten komen, geen optie is. Ik zou dat heel graag willen onder begeleiding. Maar die begeleiding is te druk met hun maniertjes, en wachttijden en shit.
Daarom wil ik het nu heel graag via zo’n 1NP psycholoog proberen. Het is dan alleen hopen dat hun mijn problematiek weer niet net te groot vinden. Dan weet ik het even echt niet meer denk ik.Mijn blog over o.a. leven met OCD (dwang) | <a href="https://mdj-stek.nl" target="_blank" rel="nofollow norererer noopener" >https://mdj-stek.nl</a>
In het begin wel, maar die hoop word steeds minder.quote:
Hebben jullie hoop dat het ooit beter zal gaan?
Zo’n psycholoog zou ik zo graag willen.quote:
[..]
Ik heb helaas een soortgelijk iets meegemaakt, dat speelt in mijn geval een grote rol in m'n dwanggedachten. Uiteindelijk toch die gedachten maar toegelaten en geaccepteerd. Wel met een oude psycholoog die ook een dag na mijn laatste sessie met pensioen ging. Die was gewoon een no-nonsense psycholoog die me enorm geholpen heeft door gewoon naar mijn situatie te kijken en waar nodig uit the box te denken.
Hoe moet je daarmee omgaan? Ben er echt klaar mee.quote:
[..]
In het begin wel, maar die hoop word steeds minder.
Ik zou het algemeen houden. Zeggen dat je het heel moeilijk vind er te zijn en daarom liever achterin zit.quote:
[..]
Officieel moet er ook nog een C voor mijn diagnose, dus complexe ptss. Mijn ouders zijn daar ook een groot aandeel in inderdaad.
En als je letterlijk zeg maar even kijkt welke fases iemand in zijn leven doorloopt, welke stappen, welke mensen daarbij horen. Mijn waarheid, is dat er meer mislukt, en dat ik meer messen in mijn rug krijg dan andersom. Dus dat voelt tot op zeker mate ook als iets dat nog steeds kan gebeuren. Terwijl, eigenlijk heb ik gewoon pech gehad. Dus het is ook geen echte waarheid. Ik heb gewoon een familie die shit met dingen omgaat.
Ik heb daarom ook even geen contact meer mijn ouders. Want die leven op een andere planeet. Maar ik kreeg wel weer een kerstkaart. En mijn oma heeft uitgezaaide kanker. Dus ik kom niet om mijn familie heen op dit moment. Want mijn oma komt uit zo’n generatie/tijd, ik kan haar dat niet kwalijk nemen.
Maar ik heb 1 tante die ik vertrouw, die geeft me tijden door dat ik langs kan gaan bij mijn grootouders als er niemand is. Ik heb besloten dat ik met de begrafenis achterin de kerk zit. Mijn oma hoeft die ellende niet meer mee te krijgen. Maar ik ga ook geen poppenkast meer spelen zeg maar.
Rest me nog de vraag wat ik ga doen als mensen vragen waarom..
Zelf doe ik dat ook als mensen gaat zitten spitten. Algemeen praatje, soms zeg ik simpelweg dat ik een terugval heb van mn burnout om ervan af te zijn. Andere keren vertel ik dat ik wat dingen heb meegemaakt die ik een plek moet geven en dat dat tijd kost. Meestal nemen mensen daar wel genoegen mee.
Ja, die heb ik wel ja. Anders zou ik niet in behandeling zijn.quote:
Hebben jullie hoop dat het ooit beter zal gaan?
Ik weet het niet. Meestal zijn het buien gelukkig. Als het te lang zou duren dan weet ik niet hoe ik dat op zou moeten lossen..quote:Op dinsdag 26 december 2017 10:46 schreef Melancholia_war het volgende:
[..]
Hoe moet je daarmee omgaan? Ben er echt klaar mee.
Ik heb soms wel wanhopige gedachtes. Ik heb al eerder gezeik gehad met overname van medicijnen. Mijn huisarts zal nu mijn medicijnen voor moeten gaan schrijven totdat ik een nieuwe psychiater heb. Bij eerdere overnames ben ik pipo’s tegen gekomen die op eigen initiatief dan naar hun persoonlijke voorkeur voor medicatie soorten gingen aanpassen. Echt tot dwingen aan toe. Ik maak steeds vaker “wat nou als..” back up plannen die best wel ver gaan. Als ik hier bijvoorbeeld gezeik mee krijg, als in, ze willen het veranderen. Ik blijf op mijn reet zitten. Het is mooi geweest zeg maar.. en dat is wel een beetje pure wanhoop eigenlijk.
Eigenlijk vond ik het mn donkerste periodes niet te doen. Denk dat stug doorgaan en mn gezin uiteindelijk de reden was om door te gaan. Ook uiteindelijk het feit dat ik de trekker niet over te halen heeft me gered.quote:
[..]
Hoe moet je daarmee omgaan? Ben er echt klaar mee.
Mijn blog over o.a. leven met OCD (dwang) | <a href="https://mdj-stek.nl" target="_blank" rel="nofollow norererer noopener" >https://mdj-stek.nl</a>
In gedachten houden dat het leven onvoorspelbaar is en je niet kan weten wat er morgen speelt, laat staan volgend jaar. Al vind ik het zelf ook lastig hoor daar niet van. Het is makkelijker gedaan dan gezegd, ik ben bijna 28 en kamp al bijna 10 jaar met depressie. Nu heb ik wel een fijne familie wat een hoop scheelt aangezien je het hun ook niet aan zou willen doen als je er zelf mee zou kappen. Dat zou sowieso eigenlijk altijd een reden moeten zijn om door te gaan, voor iedereenquote:
[..]
Hoe moet je daarmee omgaan? Ben er echt klaar mee.
“And forget not that the earth delights to feel your bare feet and the winds long to play with your hair.”
Dit is ook wel zo. Ik lig nu in bed niet wetend wat te doen en dan zeg ik maar tegen mezelf dat er morgen weer een dag is..quote:
[..]
In gedachten houden dat het leven onvoorspelbaar is en je niet kan weten wat er morgen speelt, laat staan volgend jaar. Al vind ik het zelf ook lastig hoor daar niet van. Het is makkelijker gedaan dan gezegd, ik ben bijna 28 en kamp al bijna 10 jaar met depressie. Nu heb ik wel een fijne familie wat een hoop scheelt aangezien je het hun ook niet aan zou willen doen als je er zelf mee zou kappen. Dat zou sowieso eigenlijk altijd een reden moeten zijn om door te gaan, voor iedereen
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Idemquote:
[..]
Zo’n psycholoog zou ik zo graag willen.
quote:
[..]Dit soort opmerkingenSPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
"Maak je maar geen zorgen, morgen wordt aaaaaalles weer beter!" en nog erger als ze 't nog gaan beloven ook terwijl ze dat niet kunnen
Tsja, uitzichtloosheid is helaas een van de symptomen van depressie. Ik kan niet zeggen dat ik al hoop heb, zo voelt het echt niet. Maar rationeel weet ik dat er een reële kans is dat het beter zal gaan en daar houd ik me maar aan vast. En dat het nog slechter geweest is.
"I can't explain myself, Sir," said Alice, "'cause I'm not myself, you see"
Mmm. Ja. Dat is herkenbaar.quote:
Tsja, uitzichtloosheid is helaas een van de symptomen van depressie. Ik kan niet zeggen dat ik al hoop heb, zo voelt het echt niet. Maar rationeel weet ik dat er een reële kans is dat het beter zal gaan en daar houd ik me maar aan vast. En dat het nog slechter geweest is.
Ik ken het gevoel inderdaad...quote:
[..]
In het begin wel, maar die hoop word steeds minder.
Ben het zo spuugzat.
Ik las trouwens dat jij ook PTTS hebt, ik ook (complexe). Ik denk dat dat ook een groot aandeel heeft in mijn stemming, allemaal van die onverwerkte trauma's. Mijn ouders hebben daar ook een huuuge rol in gespeeld. Heel veel mensen eigenlijk.
Is er hier trouwens iemand bekend met de GGZ in Leiden? En dan vooral de opname afdeling enz.
Ik heb daar een tijdje geleden gezeten, en het heeft me geen rust gebracht. Iemand hier die dit anders heeft ervaren?
Ik heb daar een tijdje geleden gezeten, en het heeft me geen rust gebracht. Iemand hier die dit anders heeft ervaren?
Sterkte! Waarom lukt dat niet als ik vragen mag? Ruzie? Verbouwing? Wel klote, juist in je eigen huis hoop je toch uit te kunnen rusten.quote:
Helemaal klaar met alles. Tyfusmensen. Kan niet eens rusten in m'n eigen huis.
Alles van dat. Kom net terug van een zware behandeling en moet nu steeds ergens anders overnachten vanwege die "verrassing".quote:
[..]
Sterkte! Waarom lukt dat niet als ik vragen mag? Ruzie? Verbouwing? Wel klote, juist in je eigen huis hoop je toch uit te kunnen rusten.
Ik ook complexe. Ik heb therapeut gevonden waarvan ik hoop dat ze me kan helpen. Ik kwam onder andere dit artikel tegen en wat ze verteld spreekt me erg aan:quote:
[..]
Ik ken het gevoel inderdaad...
Ben het zo spuugzat.
Ik las trouwens dat jij ook PTTS hebt, ik ook (complexe). Ik denk dat dat ook een groot aandeel heeft in mijn stemming, allemaal van die onverwerkte trauma's. Mijn ouders hebben daar ook een huuuge rol in gespeeld. Heel veel mensen eigenlijk.
http://www.hanneihlen.nl/html/stream_file.php?key=54znt7zt
Waar ik bij de grote GGZ gewoon maar tegen aan blijf lopen is dat ze maar interpeteren en interpeteren, voordat ze het hele verhaal gehoord hebben. En ze hangen er wel allerlei waarde oordelen aan. En daar doorheen moeten vechten als PTSS’er dat kost je zoveel ellende en paniek. En als je pech hebt gebruiken ze het nog tegen je ook.
Terwijl dit er veel meer op gericht is hoe jij het allemaal ervaren hebt. En daarvan uit ga je werken. Wat me ook logisch lijkt. Er was maar 1 iemand bij toch?
Hoiquote:
[..]
Ik ken het gevoel inderdaad...
Ben het zo spuugzat.
Ik las trouwens dat jij ook PTTS hebt, ik ook (complexe). Ik denk dat dat ook een groot aandeel heeft in mijn stemming, allemaal van die onverwerkte trauma's. Mijn ouders hebben daar ook een huuuge rol in gespeeld. Heel veel mensen eigenlijk.
Blijkbaar zit dit topic vol met trauma's, maar het verklaart wel een hoop van de (hoofdzakelijk) negatieve stemmingswisselingen in dit topic
Vergiffenis. Hoe werkt dat? Bij mij pas als de ander beter gedrag vertoont. Of ben ik nu te zwart-wit?
Mijn familie schuift ook maar van alles en nog wat onder het tapijt. Ben dat spuugzat.
Mijn familie schuift ook maar van alles en nog wat onder het tapijt. Ben dat spuugzat.
Nope. Al is paniekerig denk ik bij mij niet het goede woord.quote:
Ik ben vast de enige die paniekerig word van het idee van douchen he?
Veel van mijn trauma's hebben zich achter de voordeur afgespeeld, daarom associeer ik thuis met onveilig. Doe er dan ook nog een snufje hyperalert bij (door de ptss) en nog wat herbelevingen en dan is naakt onder de douche staan wel heel kwetsbaar en onprettig.
Wat is eigenlijk het verschil tussen gewone ptss en cptss?
"I can't explain myself, Sir," said Alice, "'cause I'm not myself, you see"
Deze site legt het kort uit:quote:
[..]
Nope. Al is paniekerig denk ik bij mij niet het goede woord.
Veel van mijn trauma's hebben zich achter de voordeur afgespeeld, daarom associeer ik thuis met onveilig. Doe er dan ook nog een snufje hyperalert bij (door de ptss) en nog wat herbelevingen en dan is naakt onder de douche staan wel heel kwetsbaar en onprettig.
Wat is eigenlijk het verschil tussen gewone ptss en cptss?
https://www.emergis.nl/ik(...)stoornis/wat-is-het/
Ik voel me inderdaad ook niet prettig onder de douche. En het hele aankleed en opmaak en föhn proces. Zodra ik dan aangekleed en opgetut naar mezelf in de spiegel kijk is het prima maar ik kan er soms zo tegen aan hikken dat het mijn hele dag verpest.
Had niet verwacht steeds te moeten grijpen naar "zo nodig" medicatie deze rotdagen. Kan niet wachten totdat alle ellende voorbij is. Pfrt.
Ik denk voor mij wanneer ik aan die persoon kan denken zonder nog boos te zijn.quote:
Vergiffenis. Hoe werkt dat? Bij mij pas als de ander beter gedrag vertoont. Of ben ik nu te zwart-wit?
Mijn familie schuift ook maar van alles en nog wat onder het tapijt. Ben dat spuugzat.
Vroeger was ik daar wat makkelijker in, was spijt en sorry genoeg.
Nu wil ik ook wel echt merken dat iemand snapt wat er mis gaat, dus niks onder het tapijt schuiven, inderdaad leren van je gedrag.. daar probeer ik een grens te trekken voor mezelf. En dan hoef je daar niet perfect in te zijn, of het meteen goed te kunnen. Maar het minstens erkennen en proberen. Net als dat ik therapie heb zeg maar.
En hoe zit 't met mensen die het niet snappen (of gewoon (blijven) ontkennen/negeren) en die ook nooit excuses hebben aangeboden of op z'n minst erop teruggekomen zijn zodat je echte closure hebt?quote:
[..]
Ik denk voor mij wanneer ik aan die persoon kan denken zonder nog boos te zijn.
Vroeger was ik daar wat makkelijker in, was spijt en sorry genoeg.
Nu wil ik ook wel echt merken dat iemand snapt wat er mis gaat, dus niks onder het tapijt schuiven, inderdaad leren van je gedrag.. daar probeer ik een grens te trekken voor mezelf. En dan hoef je daar niet perfect in te zijn, of het meteen goed te kunnen. Maar het minstens erkennen en proberen. Net als dat ik therapie heb zeg maar.
Het hangt een beetje van het gehele contact af natuurlijk, hoe groot is zo’n ding.quote:Op woensdag 27 december 2017 19:29 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
En hoe zit 't met mensen die het niet snappen (of gewoon (blijven) ontkennen/negeren) en die ook nooit excuses hebben aangeboden of op z'n minst erop teruggekomen zijn zodat je echte closure hebt?
In welke relatievorm dan ook moet je er vooral positiviteit uithalen, en dat kan al door goede gesprekken met elkaar te voeren.
Als je elkaar dan op zo’n niveau niet begrijpt dat de negativiteit de overhand neemt, dan zul je op gegeven moment de deur dicht moeten doen denk ik. Want net als mijn ouders, al snappen ze het dan misschien niet helemaal. Ze kunnen wel begrijpen dat ik hun vlees en bloed ben. Mijn moeder staat trots aan mijn vriend te vertellen dat ik zo slim was op school
maar aannemen wat de diagnose is en wat de therapeuten zeggen, ho maar. Je zou dan toch enige tegemoet koming mogen verwachten. Als dat dan niet zo is.. tja. Een keer houd het voor mij op zeg maar.
Vandaag stond m'n gesprek bij de bedrijfsarts op het programma, jesus wat was dat ongemakkelijk.
Ik geef aan dat alles me eigenlijk teveel wordt momenteel, ik op andere gebieden (sociaal, huishouden, familie etc) weinig tot niets doe/kan en de druk gewoon te groot wordt en ik de angst nu gewoon niet de baas ben nu het sneller donker wordt enzo.
Komt de beste man met adviezen in de trend van:
- Als je voorheen graag naar de voetbal ging, doe dat dan gewoon weer.
- Je moet toch gewoon bezig blijven, confronteer jezelf gewoon met die angst en dan gaat het vanzelf beter.
- Ik zie weinig nut om je ziek te melden als je zelf al aangeeft dat je die vrijgekomen tijd niet benut om meer dingen te gaan doen.
Valt er ineens een stilte en komt ie aan met "Ja, zeg het maar ...", que?
Wonderbaarlijk genoeg bleek dit echter dan de conclusie aan het eind:
Nu hopen op een positieve uitspraak 4 januari (uitspraak strafzaak tegen verdachte, mogelijke schadevergoeding) en dan eens kijken wanneer mijn tweede therapie eindelijk van start gaat.
Ik geef aan dat alles me eigenlijk teveel wordt momenteel, ik op andere gebieden (sociaal, huishouden, familie etc) weinig tot niets doe/kan en de druk gewoon te groot wordt en ik de angst nu gewoon niet de baas ben nu het sneller donker wordt enzo.
Komt de beste man met adviezen in de trend van:
- Als je voorheen graag naar de voetbal ging, doe dat dan gewoon weer.
- Je moet toch gewoon bezig blijven, confronteer jezelf gewoon met die angst en dan gaat het vanzelf beter.
- Ik zie weinig nut om je ziek te melden als je zelf al aangeeft dat je die vrijgekomen tijd niet benut om meer dingen te gaan doen.
Valt er ineens een stilte en komt ie aan met "Ja, zeg het maar ...", que?
Wonderbaarlijk genoeg bleek dit echter dan de conclusie aan het eind:
Beetje dubbel, maar wel opgelucht want het (alles in het dagelijks leven momenteel) werd me echt eventjes teveel en zorgde voor alleen maar meer stress en triggers.quote:In het belang van het herstel en ter voorkoming van langdurig verzuim, wordt geadviseerd om
betrokkene tijdelijk niet te belasten met het verrichten van arbeid zodat hij aan zijn herstel kan
gaan werken. Zodra de balans tussen belasting en belastbaarheid weer hersteld is, kan
overwogen worden om het werk weer te gaan hervatten.
Nu hopen op een positieve uitspraak 4 januari (uitspraak strafzaak tegen verdachte, mogelijke schadevergoeding) en dan eens kijken wanneer mijn tweede therapie eindelijk van start gaat.
Absoluut waar ja. En goede communicatie is daarbij ook belangrijk. Ook dat je echt bereid bent de ander aan te horen en dat je dan normaal tegen die persoon kunt doen. Een negatieve benadering gaat 'm sowieso niet worden (zoals bijvoorbeeld hypocriet doen of onredelijke voorwaarden claimen/afdwingen).quote:
[..]
Het hangt een beetje van het gehele contact af natuurlijk, hoe groot is zo’n ding.
In welke relatievorm dan ook moet je er vooral positiviteit uithalen, en dat kan al door goede gesprekken met elkaar te voeren.
't grappige is dat mijn moeder ook vol 'trots' aan haar sociale kring zat te vertellen dat ik zo slim wasquote:Als je elkaar dan op zo’n niveau niet begrijpt dat de negativiteit de overhand neemt, dan zul je op gegeven moment de deur dicht moeten doen denk ik. Want net als mijn ouders, al snappen ze het dan misschien niet helemaal. Ze kunnen wel begrijpen dat ik hun vlees en bloed ben. Mijn moeder staat trots aan mijn vriend te vertellen dat ik zo slim was op school
maar tegelijk gebruikte ze dat ook als belediging in de vorm van "als je echt zo slim bent...". Tsja, das gewoon onbeschoft.En wat je vertelt over het aannemen van wat je behandelaars zeggen, ik heb wel vaker de indruk gehad dat mijn ouders (en m'n moeder meer dan m'n vader) meer bezig waren om bij mijn behandelaars bevestiging voor hun verwrongen ideeën over mij bevestigd te zien dan dat ze daar waren om zich over mij te laten informeren (wat hoofdzakelijk ook het hoofddoel van die gesprekken was).
Ja, op een gegeven moment houdt 't op. Sowieso vind ik dat je (afhankelijk van de relatie die je met die ander hebt) die ander best wat mag tegemoetkomen.
Vandaag m'n werkgever aan de lijn, die wil dat ik komende week al start met reïntegratie-werkzaamheden. Was er zo overdonderd van dat ik eigenlijk amper iets terug zei, maar het lijkt me nogal strijdig met hetgeen de bedrijfsarts eerder zei.
Dus maar even een mailtje naar de arts gestuurd met een cc naar het hoofdkantoor. Misschien heb ik het wel verkeerd begrepen/gelezen, dat merken we dan snel genoeg.
Dus maar even een mailtje naar de arts gestuurd met een cc naar het hoofdkantoor. Misschien heb ik het wel verkeerd begrepen/gelezen, dat merken we dan snel genoeg.
Dit heb ik ook gehad. Psychologen consults, iq testen, autisme vragenlijsten. Er moest per se een labeltje op. Als een psycholoog zei dat er niks mis met me was, dan had ik de boel als 12 jarige lopen bedriegen volgens mijn moeder. Als ik een keer de handen waste had ik smetvrees en bij het oversteken van een zebrapad waar ik alleen op de witte stukken liep had ik meteen een dwangstoornis. Aan het fitnessen en op een voedsellabel kijken omdat je op je voeding let? Eetstoornis. Overal moet iets achter zitten.quote:
En wat je vertelt over het aannemen van wat je behandelaars zeggen, ik heb wel vaker de indruk gehad dat mijn ouders (en m'n moeder meer dan m'n vader) meer bezig waren om bij mijn behandelaars bevestiging voor hun verwrongen ideeën over mij bevestigd te zien dan dat ze daar waren om zich over mij te laten informeren (wat hoofdzakelijk ook het hoofddoel van die gesprekken was).
Het label is er wel gekomen uiteindelijk.
Ik ben nie hier voor de pingpong te schpelen
Ook echt dat je denkt, kun je daar niet tot 2 januari mee wachten.quote:
Vandaag m'n werkgever aan de lijn, die wil dat ik komende week al start met reïntegratie-werkzaamheden. Was er zo overdonderd van dat ik eigenlijk amper iets terug zei, maar het lijkt me nogal strijdig met hetgeen de bedrijfsarts eerder zei.
Dus maar even een mailtje naar de arts gestuurd met een cc naar het hoofdkantoor. Misschien heb ik het wel verkeerd begrepen/gelezen, dat merken we dan snel genoeg.
Het gaat niet zo goed met me. Moeilijk om positief te blijven, wanneer je een jaar later weer precies op 0 staat qua hulpverlening en weet dat je weer hetzelfde soort gedoe in mag gaan in de hoop dat het deze keer beter is. Met alle zorgen van het dagelijks leven er naast. Oud en nieuw en mijn verjaardag komt er aan maar ik heb er gewoon geen zin in eigenlijk, op dit moment. Maar ik probeer mijn hoofd maar stug met leuke dingen vol te stoppen. Plannen maken voor die dag enzo.
[ Bericht 12% gewijzigd door #ANONIEM op 28-12-2017 14:17:12 ]
[ Bericht 12% gewijzigd door #ANONIEM op 28-12-2017 14:17:12 ]
Het ging ze op zich niet om de labeltjes (al had m'n moeder hier dus wel gelijk achteraf), maar meer om "Ik moet een AD want ik ben te prikkelgevoelig...dus moet mijn zoon ook deze medicatie" zonder stil te staan bij mijn persoonlijke situatie.quote:
[..]
Dit heb ik ook gehad. Psychologen consults, iq testen, autisme vragenlijsten. Er moest per se een labeltje op. Als een psycholoog zei dat er niks mis met me was, dan had ik de boel als 12 jarige lopen bedriegen volgens mijn moeder. Als ik een keer de handen waste had ik smetvrees en bij het oversteken van een zebrapad waar ik alleen op de witte stukken liep had ik meteen een dwangstoornis. Aan het fitnessen en op een voedsellabel kijken omdat je op je voeding let? Eetstoornis. Overal moet iets achter zitten.
Het label is er wel gekomen uiteindelijk.
Ieder mens is anders, maar wat zij deed was projectie.
Soms kreeg ik de indruk dat wat zij miste, mijn verantwoordelijkheid was of zo. Maar ze heeft het (op een rot-start na dan) wel beter gehad dan ik.
iets vieren is geen verplichtingquote:
Het gaat niet zo goed met me. Moeilijk om positief te blijven, wanneer je een jaar later weer precies op 0 staat qua hulpverlening en weet dat je weer hetzelfde soort gedoe in mag gaan in de hoop dat het deze keer beter is. Met alle zorgen van het dagelijks leven er naast. Oud en nieuw en mijn verjaardag komt er aan maar ik heb er gewoon geen zin in eigenlijk, op dit moment.
Als ik mijn verjaardag niet wil vieren, dan vier ik deze niet. En soms vier ik hem juist wel, maar dan heb ik ook echt zelf die behoefte om het te vieren
Het is denk ik ook afhankelijk van de situatie. Afgelopen jaren had ik niet echt een goede reden om m'n verjaardag bijvoorbeeld te vieren en voor m'n komende verjaardag heb ik sinds een korte tijd het plannetje/ideetje in m'n hoofd om wat te regelen...om dan een paar dagen voor mijn verjaardag te 'verdwijnen' zonder vooraf iemand verteld te hebben wat ik ga doen (hooguit m'n beste vrienden die ik 100% kan vertrouwen en die toch geen contact hebben met de rest van m'n sociale (of 'sociale') kring) en dat ik dan een week in een leegstaande boerderij of wat dan ook bivakkeer of een bungalow ergens waar niemand me kent
quote:
[..]
Het ging ze op zich niet om de labeltjes (al had m'n moeder hier dus wel gelijk achteraf), maar meer om "Ik moet een AD want ik ben te prikkelgevoelig...dus moet mijn zoon ook deze medicatie" zonder stil te staan bij mijn persoonlijke situatie.
Ieder mens is anders, maar wat zij deed was projectie.
Soms kreeg ik de indruk dat wat zij miste, mijn verantwoordelijkheid was of zo. Maar ze heeft het (op een rot-start na dan) wel beter gehad dan ik.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Ja maar het is bijna oud en nieuw. Dus die plannen zijn al gemaakt. En het is bijna 3 januari. Dus idem dito.quote:
[..]
iets vieren is geen verplichting
Als ik mijn verjaardag niet wil vieren, dan vier ik deze niet. En soms vier ik hem juist wel, maar dan heb ik ook echt zelf die behoefte om het te vieren
Het is denk ik ook afhankelijk van de situatie. Afgelopen jaren had ik niet echt een goede reden om m'n verjaardag bijvoorbeeld te vieren en voor m'n komende verjaardag heb ik sinds een korte tijd het plannetje/ideetje in m'n hoofd om wat te regelen...om dan een paar dagen voor mijn verjaardag te 'verdwijnen' zonder vooraf iemand verteld te hebben wat ik ga doen (hooguit m'n beste vrienden die ik 100% kan vertrouwen en die toch geen contact hebben met de rest van m'n sociale (of 'sociale') kring) en dat ik dan een week in een leegstaande boerderij of wat dan ook bivakkeer of een bungalow ergens waar niemand me kent
quote:
[..]SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Met O&N ben ik niet alleen. Tot die tijd zit ik eigenlijk de boel gewoon een beetje uit. Misschien heb ik morgen iets en komend jaar wordt hopelijk een beter jaar dan 2017 (en al helemaal beter danquote:
[..]
Ja maar het is bijna oud en nieuw. Dus die plannen zijn al gemaakt. En het is bijna 3 januari. Dus idem dito.
2000 en 16 ). 't zou fijn zijn als 't geluk me weereens een keertje gaat toelachen i.p.v. 3 van m'n meest shittige jaren sinds m'n jeugd (of in elk geval sinds meer dan 10 jaar).
Ik voel me ook al de hele dag opgejaagd en rot. Word elke dag doodop wakker, zie echt door de bomen het bos niet meer en word helemaal lijp van die stomme feestdagen die ervoor zorgen dat niemand te bereiken is. De een is op wintervakantie, de ander werkt gewoon niet tussen kerst en oud en nieuw.. Maar de eikels van de Belastingdienst-postverstuur-afdeling werken wel en blijven maar allerlei brieven sturen die ik niet snap.
Zucht. Mag het alsjeblieft 2018 zijn, nu al?
Zucht. Mag het alsjeblieft 2018 zijn, nu al?
Mon 'en!
Sterkte Fripsel, magnetronkoffie en Bloempjuh, en alle anderen die het nodig hebben. Het zijn toch rare dagen zo tegen het eind van het jaar.
Ik dip gezellig mee vandaag, had maar 1 ding op mijn lijstje staan (auto naar de garage) en dat is mislukt, afspraak stond niet bij hun in het systeem. Nu nergens zin in, even uitzitten maar en dan morgen weer een dag.
Ik dip gezellig mee vandaag, had maar 1 ding op mijn lijstje staan (auto naar de garage) en dat is mislukt, afspraak stond niet bij hun in het systeem. Nu nergens zin in, even uitzitten maar en dan morgen weer een dag.
"I can't explain myself, Sir," said Alice, "'cause I'm not myself, you see"
Ik dacht vlak voor kerst wel echt, ok, ik heb ALLES geregeld, wat ik dit jaar kan regelen. Ik moet alleen voor 5 januari een mail naar mijn huisarts sturen. Maatschappelijk werkster super trots op me.
Dus ik dacht ook, Frips, je gaat gewoon van deze twee weken genieten. Gewoon even twee weken feestdagen, 3 januari is je verjaardag. Daarna komt de shitstorm wel weer.
Maar het lukt gewoon niet, om er niet aan te denken. Helemaal deze dagen tussen kerst en oud en nieuw niet.
Dus ik dacht ook, Frips, je gaat gewoon van deze twee weken genieten. Gewoon even twee weken feestdagen, 3 januari is je verjaardag. Daarna komt de shitstorm wel weer.
Maar het lukt gewoon niet, om er niet aan te denken. Helemaal deze dagen tussen kerst en oud en nieuw niet.
Is wel goedkoper dan je hele lijfquote:
Konden we ons hoofd maar met vakantie sturen he.
Ik ben de laatste tijd weer aan het gamen 'like no tomorrow'. Lekker even. Ik zit nu weer in een hele toffe clan en ik heb enorm veel afleiding daardoorquote:
Ik dacht vlak voor kerst wel echt, ok, ik heb ALLES geregeld, wat ik dit jaar kan regelen. Ik moet alleen voor 5 januari een mail naar mijn huisarts sturen. Maatschappelijk werkster super trots op me.
Dus ik dacht ook, Frips, je gaat gewoon van deze twee weken genieten. Gewoon even twee weken feestdagen, 3 januari is je verjaardag. Daarna komt de shitstorm wel weer.
Maar het lukt gewoon niet, om er niet aan te denken. Helemaal deze dagen tussen kerst en oud en nieuw niet.
.Volgend jaar zit er genoeg voor me in de pijplijn om weer serieus aan de slag te gaan en zodra de dagen weer wat langer worden, krijg ik vanzelf weer energie
En met m'n medicatie zal het waarschijnlijk ook weer goed gaan komen.
Ik heb toch weer leuke mensen leren kennen dit jaar en qua 'opleiding' vordert 't vrij goed en heb ik de wind mee
Ook qua behandeling heb ik vooruitzicht op nieuwe progressie en daar verheug ik me weer op.
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |