Depressie & Angst #146

quote:

Op zaterdag 25 november 2017 19:37 schreef Kamina het volgende:

[..]

Zelf denk ik dat het komt omdat mensen écht niet kunnen begrijpen hoe het is, tot ze het zelf hebben meegemaakt. Alsof je een recept leest uit een kookboek, maar niet weet hoe het daadwerkelijk proeft.

Het is ook wel moeilijk te begrijpen hoe allesoverheersend een depressie kan zijn. Veel mensen kennen gelukkig alleen dipjes.

Je hoort soms van mensen die ineens een burn out krijgen dat ze daarvoor mensen met een burn out ook altijd aanstellers vonden, etc. Tot je het zelf meemaakt.

quote:

Op zaterdag 25 november 2017 19:40 schreef Quotidien het volgende:

[..]

Zal best, maar een willekeurige andere stoornis, fysiek of mentaal, is vaak alle begrip voor. Terwijl ze dat zelf ook niet meegemaakt hebben. Begrip hoef ik ook helemaal niet, alleen niet het gaan verpakken als een verwijt/belediging.

Mentaal gezien zal het veel minder begrijpelijk zijn dan fysiek, denk ik. Mensen kunnen gemakkelijk lichamelijke pijn inbeelden, maar mentale moeilijk.

quote:

Op zaterdag 25 november 2017 19:46 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Het is ook wel moeilijk te begrijpen hoe allesoverheersend een depressie kan zijn. Veel mensen kennen gelukkig alleen dipjes.

Je hoort soms van mensen die ineens een burn out krijgen dat ze daarvoor mensen met een burn out ook altijd aanstellers vonden, etc. Tot je het zelf meemaakt.

De verwarring zit in het 'zien van een depressie' en het 'zijn van een depressie'.

Met dat laatste bedoel ik overigens 'ervaren', maar dat schreef wat minder. Al is het voor mensen in een depressie vaak moeilijk te scheiden.

Ik ben heel erg van zelfbeschikking en individualiteit. Wmb heeft iemand nooit een soort erfzonde te dragen. En wmb ís ook niemand z'n zondes. Op een paar extremen na.

Dus je schamen voor wat je voorouders hebben gedaan is voor mij echt een soort mysterie!

quote:

Op zaterdag 25 november 2017 19:11 schreef Fripsel het volgende:
*knip*

Snappen jullie dit gepraktiseer van mij een beetje?

Ja!

Fijn dat het meeviel in de stad!

quote:

Op zaterdag 25 november 2017 19:40 schreef Quotidien het volgende:

[..]

Zal best, maar een willekeurige andere stoornis, fysiek of mentaal, is vaak alle begrip voor. Terwijl ze dat zelf ook niet meegemaakt hebben. Begrip hoef ik ook helemaal niet, alleen niet het gaan verpakken als een verwijt/belediging.

Toch denk ik dat mensen zich soms beter een voorstelling kunnen maken bij iets lichamelijks. Neem een gebroken been, mensen kunnen zich voorstellen dat je daar geen marathon mee kan lopen.
Depressie (niet alleen depressie) is veel ongrijpbaarder wat dat betreft.
Ik denk dat een deel van de reacties die lomp overkomen, goed bedoeld zijn, maar helaas niet zo overkomen.
Dan zijn er ook nog mensen die het gewoon niet willen begrijpen.

quote:

Op zaterdag 25 november 2017 18:55 schreef Kamina het volgende:

[..]

Het is een heel andere hel waar je over praat.

[..]

Ligt aan de depressie: bij een chronische depressie zijn 'betere' tijden (lees: minder erge), waarbij je best oprecht blij kan zijn. In een periode van diepe depressie voel je die blijheid niet, zelfs al weet je dat het er zou zijn.

Hoe heet een permanente diepe depressie? Dat is wat ik heb.

PDD.

Grote kans dat hier mensen zijn met ervaringen over antidepressiva. Zelf kamp ik al ruim 2 jaar met steeds terugkomende depressieve gedachten. Ongeveer een jaar geleden bij de huisarts geweest en die achtte het 'nog' geen depressie. Ik heb toen wel therapie gehad maar dat heeft slechts gedeeltelijk geholpen. Ik weet wat er mis is in mijn hoofd maar kom nog niet uit die negatieve gedachtegang. Nu zei mijn huisarts destijds ook dat als die therapie niet hielp ik eventueel in aanmerking kwam voor antidepressiva.

Mijn eerste gedachte was van dat nooit, er heerst toch nog een soort van taboe op. Maar de laatste tijd denk ik er steeds meer over om dat wel te gaan gebruiken want echt gelukkig ga ik momenteel niet door het leven. Ik ben alleen zeer huiverig voor de vele bijwerkingen en wat het spul überhaupt met je doet? Hielp het voor jou echt en op welke manier? Nu weet ik dat het ene middel het andere niet is maar ik ben toch zeer benieuwd naar de ervaringen van anderen.

Eerste twee weken kun je er zwaar suicidaal van worden, en misselijk en ziek enzo. Dat had ik tenminste. Het zorgt ervoor dat je stemming wat stabieler is, in welke mate verschilt voor iedereen. Qua bijwerkingen kan je eetlust erop achteruit gaan, soms vooruit, je kan nachtmerries krijgen, problemen hebben met in slaap komen, je libido kan tot onder vriespunt zakken, en je kan er zwaar opgefokt van worden.

Je moet ook minimaal 2-3 maanden wachten om te kijken of het uberhaupt werkt, en of het dan werkt is nog maar de vraag. Ik meen na 5 maanden iets van verschil te merken, maar 100% zeker weet ik het niet.

Oja en met alcohol kan je er vrij wappie van worden.
En je eigenwaarde gaat kelderen als je dagelijks zo'n pilletje slikt.

quote:

Op zaterdag 25 november 2017 23:56 schreef Achterhoker het volgende:
Grote kans dat hier mensen zijn met ervaringen over antidepressiva. Zelf kamp ik al ruim 2 jaar met steeds terugkomende depressieve gedachten. Ongeveer een jaar geleden bij de huisarts geweest en die achtte het 'nog' geen depressie. Ik heb toen wel therapie gehad maar dat heeft slechts gedeeltelijk geholpen. Ik weet wat er mis is in mijn hoofd maar kom nog niet uit die negatieve gedachtegang. Nu zei mijn huisarts destijds ook dat als die therapie niet hielp ik eventueel in aanmerking kwam voor antidepressiva.

Mijn eerste gedachte was van dat nooit, er heerst toch nog een soort van taboe op. Maar de laatste tijd denk ik er steeds meer over om dat wel te gaan gebruiken want echt gelukkig ga ik momenteel niet door het leven. Ik ben alleen zeer huiverig voor de vele bijwerkingen en wat het spul überhaupt met je doet? Hielp het voor jou echt en op welke manier? Nu weet ik dat het ene middel het andere niet is maar ik ben toch zeer benieuwd naar de ervaringen van anderen.

Ik ben begonnen in een periode zonder verplichtingen. Heb me opgesloten in huis met Netflix om echt die eerste periode uit te zingen. Met een aantal mensen die er van af wisten en die af en toe even -digitaal- polshoogte kwamen nemen.

Zó extreem was achteraf niet nodig geweest, maar was er wel blij mee agz ik toch wel flink wat vreemde sensaties ervoer. Ik kreeg geen hap weg, had een klapperkaak of ik op een technofeest stond, trouwens ook pupillen of ik een heftige xtcpil had geslikt. Ik voeldeme de eerste 2 dagen ook echt heel regelmatig compleet wazig. Werd snel minder allemaal en na een tijdje verdween het helemaal.

Dosis verhogen had nagenoeg hetzelfde effect, maar dan op 90% oid.

Nu nergens meer last van, als ik maar netjes op tijd inneem. Slordigheden worden vrij direct bestraft

quote:

Op zondag 26 november 2017 00:05 schreef Quotidien het volgende:
Oja en met alcohol kan je er vrij wappie van worden.
En je eigenwaarde gaat kelderen als je dagelijks zo'n pilletje slikt.

Waarom zou je eigenwaarde kelderen? Echt een perceptiekwestie. Ik voelde me on top of the world toen ik duidelijk voor mezelf koos en de zon als het ware weer tevoorschijn kwam

quote:

Op zondag 26 november 2017 00:23 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Waarom zou je eigenwaarde kelderen? Echt een perceptiekwestie. Ik voelde me on top of the world toen ik duidelijk voor mezelf koos en de zon als het ware weer tevoorschijn kwam

Ja als voor mij de zon tevoorschijn zou komen en ik me zou voelen alsof ik op de xtc zat, had ik het ook allemaal prima gevonden.
Welk antidepressivum heb je, uit nieuwsgierigheid?

quote:

Op zondag 26 november 2017 00:24 schreef Quotidien het volgende:

[..]

Ja als voor mij de zon tevoorschijn zou komen en ik me zou voelen alsof ik op de xtc zat, had ik het ook allemaal prima gevonden.

De nadelen vam xtc dus he. Daar had ik duidelijker over moeten zijn

Het opgejaagde gevoel als het feest al uren voorbij ismaar de xtc nog even doordreint. Ook wanneer je je ouders aan de ontbijttafel moet passeren om bij je slaapkamer te komen. En als je die dn hebt bereikt lig je in je bed je kaken stuk te malen en je hersens draaien overuren en die energie kan nergens heen nu je niet meerop de dansvloer staat. Het moet uituiruit zodat je kunt slapen. Maar het gaat nog even doordoordoor.

quote:

Op zondag 26 november 2017 00:29 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

De nadelen vam xtc dus he. Daar had ik duidelijker over moeten zijn

Het opgejaagde gevoel als het feest al uren voorbij ismaar de xtc nog even doordreint. Ook wanneer je je ouders aan de ontbijttafel moet passeren om bij je slaapkamer te komen. En als je die dn hebt bereikt lig je in je bed je kaken stuk te malen en je hersens draaien overuren en die energie kan nergens heen nu je niet meerop de dansvloer staat. Het moet uituiruit zodat je kunt slapen. Maar het gaat nog even doordoordoor.

Vreselijk gevoel inderdaad.

Ik heb venlavaxine. Volgens mij een redelijk instapmodelletje qua AD. Het werkt goed voor me, al slik ik volgens mij best een aardige dosis (187,5).

quote:

Op zaterdag 25 november 2017 23:56 schreef Achterhoker het volgende:
Grote kans dat hier mensen zijn met ervaringen over antidepressiva. Zelf kamp ik al ruim 2 jaar met steeds terugkomende depressieve gedachten. Ongeveer een jaar geleden bij de huisarts geweest en die achtte het 'nog' geen depressie. Ik heb toen wel therapie gehad maar dat heeft slechts gedeeltelijk geholpen. Ik weet wat er mis is in mijn hoofd maar kom nog niet uit die negatieve gedachtegang. Nu zei mijn huisarts destijds ook dat als die therapie niet hielp ik eventueel in aanmerking kwam voor antidepressiva.

Mijn eerste gedachte was van dat nooit, er heerst toch nog een soort van taboe op. Maar de laatste tijd denk ik er steeds meer over om dat wel te gaan gebruiken want echt gelukkig ga ik momenteel niet door het leven. Ik ben alleen zeer huiverig voor de vele bijwerkingen en wat het spul überhaupt met je doet? Hielp het voor jou echt en op welke manier? Nu weet ik dat het ene middel het andere niet is maar ik ben toch zeer benieuwd naar de ervaringen van anderen.

Gewoon doen Het heeft mij echt enorm geholpen. Ik heb het uiteindelijk maar een jaartje hoeven slikken.
Maar het wordt niet zomaar gegeven bij de huisarts ofzo, vaak ook alleen icm therapie (dan werkt het ook het beste). Meestal loop je dan gewoon bij een instelling bij een psycholoog, en via diezelfde behandeling kan je daarnaast dan ook 1x in de zoveel maanden afspraken hebben met de psychiater. Die schrijft je dan medicatie voor en evalueert dat elke zoveel maanden met je (of je verschil merkt, of iets anders beter zou zijn, de medische kant iig).
Bij een instelling is de psychiater meestal ook de hoofdbehandelaar. Dus ook al loop je (twee)wekelijks bij een psycholoog, die psychiater is (middels overleggen met de psycholoog over jouw behandeling) ook de eindverantwoordelijke daarvoor. En met die hoofdbehandelaar kun je dan dus afspraken krijgen over medicijngebruik, die is dan dus al bekend met jouw dossier en wil dan een keer met je praten om te kijken wat voor jou het beste zou kunnen zijn voordat 'ie het voorschrijft.

En idd is het ene middel het andere niet, dus het kan ook wel eens zijn dat je samen met die psychiater op zoek bent naar het juiste middel. Als je pech hebt duurt dat ff en merk je dus tot die tijd nog geen positief verschil ervan. Ik had zelf de mazzel dat het gelijk de goeie was, duurde eerst nog een paar maanden om erin te komen maar toen werkte het als een tierelier samen met de rest van de behandeling. Ik kon dingen steeds beter oppakken en uiteindelijk lukte het me dus om uit die negatieve spiraal te komen.

Als een tierelier nog wel, vertel er even bij welke het is dan.

quote:

Op zondag 26 november 2017 00:37 schreef Quotidien het volgende:
Als een tierelier nog wel, vertel er even bij welke het is dan.

Risperidon. Weet niet meer hoeveel mg en details van de initiële bijwerkingen kan ik me ook niet meer herinneren, 'tis alweer even geleden.
Moet wel zeggen dat het hier eigenlijk om een antipsychoticum gaat dat bij mij mede voor depressie is ingezet. Ik had destijds ook 'randpsychotische verschijnselen' (hoorde wel eens ritsels en zag schaduwen waar ze niet waren, veel dissociëren) omdat ik gewoon zo fucking depressief was dat mijn brein het niet meer aankon Depressie was mijn grootste probleem enijn psychiater koos voor deze omdat het daar ook bij helpt. En dat deed het dus ook Uiteindelijk 'maar' 2 jaar depressief geweest (die randpsychotische klachten ong. een half jaar daarvan).

Maar het is niet dat het een wondermiddel is ofzo. Dat was het voor mij, icm de therapie. Dit specifieke middel dat voor mijn specifieke situatie van dat moment het beste werkte. Voor andere situaties is dat weer anders. Da's dus een zoektocht voor de psychiater om dat te vinden en in te zetten. Ik had daar wel mazzel in als ik wel eens hoor hoe vaak mensen moeten overstappen en het nog niet goed werkt

quote:

Op zondag 26 november 2017 00:55 schreef Moira. het volgende:

[..]

knip

Hoe voelt het om gewoon helemaal genezen te zijn van je depressie en andere symptomen?

Ik heb eerst escitalopram gehad, dat deed wel iets (de diepe dalen werden iets korter en minder heftig) maar niet genoeg. Paar keer verhoogd tot de maximale dosis en daarna geswitcht naar venlafaxine. Wel wat bijwerkingen gehad, zeker bij de laatste verhoging van venlafaxine, maar die zijn tijdelijk.

quote:

Op zondag 26 november 2017 01:04 schreef Quotidien het volgende:

[..]

Hoe voelt het om gewoon helemaal genezen te zijn van je depressie en andere symptomen?

Nah, 'genezen' zou ik het niet noemen. Als je aanleg hebt blijf je altijd aanleg houden.
Ik heb een paar jaar later nog wel eens weer aan de bel getrokken toen ik weer gevoelens van toen begon te herkennen. Weer aangemeld bij de psych, maar uiteindelijk heb ik er zo goed met mijn omgeving over kunnen praten (wat ik van eerder geleerd had) dat het minder werd en ik de aanmelding niet heb doorgezet.
Toen weer een paar jaar alles psychisch dikke prima.
En toen 2,5 jaar geleden weer veel stress en shit in m'n leven en drukte in m'n hoofd dat ik mezelf weer begon te haten, en echt dat gevoel van pure zelfhaat weer herkende. Geen volgroeide depressie maar die zelfhaat was voor mij een belangrijke indicatie dat hij weer dichtbij was. Intussen een andere woonplaats dus hier aangemeld bij de psych. Had mazzel met een superchille psycholoog, samen een beetje dingen uitpluizen die vroeger toch nog zijn blijven liggen enzo, en hoe ik m'n gedachten wat realistischer/gezonder kon krijgen. Geen medicatie nodig dit keer. Voor mezelf ben ik er inmiddels iig achter dat er kutperioden zullen blijven komen en gaan, maar elke keer leer ik er steeds beter mee omgaan waardoor ik de 'zelfhaat' voor ben zeg maar, het komt niet meer zó ver en weet ik 't op tijd weer op de rit te brengen. Afgelopen 2 jaar dus behandeling gehad, in september gestopt. Mijn leven is er nog niet maar in ieder geval kan ik m'n brein weer op de rit houden.
En als dat een keer niet meer lukt vind ik het ook niet erg om weer naar de psych te gaan om erger te voorkomen

Ik ben me er overigens van bewust dat het voor heeeeel veel anderen veeeeel moeilijker gaat en dat ik een 'relatief simpel' geval ben geweest, maar er wordt om mijn ervaring gevraagd dus dit is specifiek mijn ervaring

[ Bericht 1% gewijzigd door Moira op 26-11-2017 01:32:10 ]

quote:

Op zondag 26 november 2017 01:23 schreef Moira. het volgende:

[..]

Ik ben me er overigens van bewust dat het voor heeeeel veel anderen veeeeel moeilijker gaat en dat ik een 'relatief simpel' geval ben geweest, maar er wordt om mijn ervaring gevraagd dus dit is specifiek mijn ervaring

Ik was vooral benieuwd omdat vaak gezegd wordt dat je nooit helemaal ervan af bent, en gewoon moet leren ermee omgaan. Goed dat je een onder controle hebt weten te krijgen.

quote:

Op zondag 26 november 2017 01:39 schreef Quotidien het volgende:

[..]

Ik was vooral benieuwd omdat vaak gezegd wordt dat je nooit helemaal ervan af bent, en gewoon moet leren ermee omgaan. Goed dat je een onder controle hebt weten te krijgen.

Is ook zo Maar het blijft dan hopelijk bij sporadische symptomen en niet meer een volle depressie.
En thanks, wel blij mee idd. Ik baal alsnog vaak van m'n situatie en vind mezelf soms nog steeds een dipshit, maar heb ook wat beter het verschil geleerd tussen 'een gezonde schop onder je hol als je 't nodig hebt' en 'jezelf gewoon naar de tering trappen als je dat juist níét nodig hebt' Soms een dipshit zijn is ook oké

Ik kan op deze manier psychisch iig wel voortkabbelen en hoop ook voorlopig even niet meer terug te komen bij de psych Effe kijken of het nou langer blijft plakken

Antidepressiva, ze werken voor iedereen zo verschillend. Je kan niet zeggen dat het ene middel beter is dan het ander. En bijwerkingen zijn ook verschillend. Het is zijn geen toverstokjes, maar ze kunnen wel een zetje in de goede richting geven.

Ik heb heel wat ssri's geprobeerd, met geen of weinig effect (daar zijn heel wat jaren overheen gegaan). Uiteindelijk MAO-remmer gekregen en toen trokken de donkere wolken op.
Dat heb ik volgens mij een jaar of 4 geslikt, sinds de zomer ben ik (na heel langzaam afbouwen) gestopt en so far so good.
Het maakte me niet ineens een enorme optimist (dat ben ik nu eenmaal niet), maar het maakte wel dat ik me niet meer zo ontzettend neerslachtig voelde.
En van daaruit kon ik weer verder.