Depressie & Angst #140

Meld.

Bij mij is BDD gediagnosticeerd. Dit uit zich in tot in den treure in de spiegel kijken, van smorgens voeg tot avonds laat denken over hoe verschrikkelijk ik eruit zie met bijbehorende nare gedachten. Het klinkt misschien oppervlakkig, maar het is echt heel naar.

Momenteel ben ik in behandeling bij het LUMC waar een psychiater werkzaam is die hierin gespecialiseerd is. Ik denk dat het echt belangijk is om zo iemand te vinden. Doorsnee psychs werken hun bekende boekje af, maakt niet uit wat de klachten zijn. Voor mijn gevoel heb ik daar nu gewoon niets aan.

Ben benieuwd hoe het verder gaat.

Alweer een tijdje dat ik me hier gemeld heb. Ik ben lang op vakantie geweest en heb veel nagedacht. Nagedacht over het leven, wat de zin van alles is, wat mijn rol is in het geheel en vooral: de balans tussen de wereld en mezelf.

Ik begin steeds meer het gevoel te krijgen dat ik het leven snap, maar er hangt altijd zo'n zwaar gevoel van moraliteit over me. Zo'n gevoel dat zegt dat ik me weg moet cijferen voor het grote geheel. Maar mezelf wegcijferen heeft me de naarste periode uit mijn leven bezorgd en ik kies nu in eerste instantie voor mezelf. Dit botst.

Ik ben er nog niet helemaal uit hoe ik die twee opvattingen ga combineren, al heb ik het voor mijn gevoel al aardig uitgevogeld. Ook heb ik al twee weken geen druppel alcohol meer aangeraakt. Ik heb echt het gevoel dat ik op een kruispunt in mijn leven sta en de volgende stap kan zetten. Overdenken staat echter altijd op de loer en angsten uit het verleden schuilen vaak nog in elk donker hoekje.

Het voelt nu echter als de tijd om first and foremost aan mezelf te denken, iets wat ik eigenlijk mijn hele leven niet heb gedaan. Kijkende naar mijn ouders, een logisch patroon. Voor het eerst durf ik de ontwikkeling vrij te laten gaan, zonder proberen alles te plannen en te weten. Ik stort mezelf met angst en nieuwschierigheid in het onbekende en ik ben trots op mezelf dat ik dit punt heb kunnen bereiken. Dat ik leer accepteren dat niet alles maakbaar en controleerbaar is. De trauma's van mijn burnout lijken eindelijk hun grip op mijn gedrag te verliezen.

Meestal voel ik me goed, soms denk ik te veel na. Maar ik heb er zin in diep van binnen. Het feit dat die levenslust echt in me zit is iets waar ik me erg goed om kan voelen. Die wil is ondanks alle shit van de laatste jaren nooit gebroken.

quote:

Op zaterdag 9 september 2017 04:12 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ideaal zou zijn als je gewoon alles kunt vertellen. Voordeel daarvan is ook dat 't moeilijkste ook meteen eruit ligt. En als ie 't positief opneemt (en niet dus alleen maar zegt of liegt dat ie dat doet om goed over te komen enzo), dan weet je ook al vrij snel dat je een goed potentieeltje te pakken hebt

overigens is 't geen goed idee gelijk de gehele beerput uit te scheppen in zijn aanwezigheid..das een beetje overload. Waarschijnlijk heeft ie zelf ook wel wat zombies in de kast, laat je niet daardoor afschrikken, verrassen of bijten

Hij weet dat ik werkloos ben op het moment. Ik zou hem kunnen vertellen dat ik nog niet naar werk zoek omdat ik nog herstel van een burnout. Ik denk dat ik het dan aan hem laat om door te vragen of niet.

Maargoed we gaat t zien.

Wat je eerder zei over medicatie voel ik ook zo. Liever heb ik iets dat ik zelf kan doseren naar behoefte ipv van standaard iets innemen.

quote:

Op zaterdag 9 september 2017 11:35 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Hij weet dat ik werkloos ben op het moment. Ik zou hem kunnen vertellen dat ik nog niet naar werk zoek omdat ik nog herstel van een burnout. Ik denk dat ik het dan aan hem laat om door te vragen of niet.

Maargoed we gaat t zien.

Wat je eerder zei over medicatie voel ik ook zo. Liever heb ik iets dat ik zelf kan doseren naar behoefte ipv van standaard iets innemen.

Ik denk dat 't geen kwaad kan om de ander door te laten vragen. Als ie weet dat je werkloos bent, zal 't voor veel mensen geen grote stap meer zijn te bedenken dat daar gewoonlijk een goede reden voor is.
Ik ben wel benieuwd

Hier ook een update, eerder deze week voor het eerst geweest. Pak je je spullen, zie je ineens dat je ID-kaart verlopen is en dat je dan geen behandeling kunt starten.
Toch maar gegaan, viel blijkbaar niet op en zodoende gelukkig eindelijk kunnen starten.

Goed gesprek gehad, alle ruimte om zelf te kunnen zeggen wat ik wilde en voelde me redelijk op m'n gemak. Omdat ik aangaf dat ik flink last heb van de angsten en het me ook op andere fronten flink in de weg zit en andere zaken triggert heeft ze er een extra gesprek tussen geplaatst dus komende woensdag weer daarheen en dan met een arts erbij en die kijkt dan naar de mogelijkheden om eventueel iets voor te schrijven, waar ik inmiddels niet meer tegenop zie maar haast omhels.

Daarna volgt dan nog een teamoverleg en dan een laatste 'voorgesprek' om te kijken of hun visie, behandelvoorstel en traject mij aanstaat en dan kunnen we van start. Ook in huis flink doorgepakt, door alle ellende toch flink wat financiële armslag verloren (minder inkomen door verlies van baan, veel regelingen die lopen, advocaatkosten etc) en zodoende een digitale garage-sale gehouden en bijna 1000 euro binnengehengeld, daarmee in één klap het grootste deel van de kosten kunnen weghalen.

Geeft ook weer wat extra rust en minder zenuwen.

Woow wat lekker Lastpak!

quote:

Op zondag 10 september 2017 11:38 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Goed bezig!
Maar goed. Ik dénk dat ik de juiste stappen zet.

Dat is het belangrijkste en zelfs als het de verkeerde stap blijkt te zijn, je zet er in ieder geval eentje.
Vond het overigens soms echt zwaar ongemakkelijk als ze dingen aan me vroegen die ik voorheen echt 'debiel' had gevonden.
"Hoor je weleens stemmen terwijl er dan niemand blijkt te zijn", echt zo'n vraag dat je bang bent om in zo'n witte jas met banden naar buiten gebracht te worden als je ja zegt.

Ik zit al heel het weekend bij mezelf te denken.. kunnen onverwerkte emoties uit het verleden de oorzaak zijn van mijn huidige angst- en paniekklachten?

Ik huil echt niet vaak. Gedurende mijn leven heb ik mijn emoties er nooit echt laten zijn. Wanneer mijn relatie van 2,5 jaar op mijn 17e stuk liep heb ik hier nooit om gehuild. Even droevige muziek luisteren en ontsnappen in het gamen, klaar. Toen ik in de brugklas en 2e klas van de middelbare school lichtjes gepest werd, schudde ik het van me af; ik lachte het gewoon weg en ontsnapte toen ook weer in het gamen.

Iedere keer wanneer er iets gebeurde dat emotioneel confronterend kon zijn, hield ik het voor me en ontsnapte ik in het gamen, in plaats van dat ik erover praatte. Deze week heb ik in de kliniek pas echt geleerd om het er gewoon te laten zijn. Heb sinds maandag al zo'n 6 huilbuien erop zitten, waarvan de meest recente een uur geleden aan de eettafel met mijn vader en moeder. Ik zat echt stijf en rillend van de angst aan tafel en opeens kwamen alle emoties eruit.

Wat denkt men hier? Zouden eventuele onverwerkte emoties uit het verleden de oorzaak kunnen zijn van de voortdurende stress, spanning, angst en paniek die ik al een hele lange tijd voel?

Ja, dat is zeker mogelijk. Vrij waarschijnlijk, zelfs.

quote:

Op zondag 10 september 2017 13:38 schreef iPancakeMix het volgende:

Wat denkt men hier? Zouden eventuele onverwerkte emoties uit het verleden de oorzaak kunnen zijn van de voortdurende stress, spanning, angst en paniek die ik al een hele lange tijd voel?

Je zit al best lang in het traject?
Zou dit niet een van de eerste opties moeten zijn die besproken zijn?
Of heb je heel lang dit verzwegen voor de hulpverleners?

quote:

Op zondag 10 september 2017 13:57 schreef Droopie het volgende:

[..]

Je zit al best lang in het traject?
Zou dit niet een van de eerste opties moeten zijn die besproken zijn?
Of heb je heel lang dit verzwegen voor de hulpverleners?

- Ja, vandaag precies 12 weken in opname.

- Ja.

- Ook ja. Eerste ~10 weken van mijn opname in pure vermijdingsmodus gezeten, altijd maar gezegd dat het prima met me ging. Daarnaast veel pleasegedrag; veel dingen doen om anderen tevreden te stellen maar nooit letten op mijn eigen wensen. Hierdoor is maandagochtend de emmer overgelopen; weer een terugval qua paniekaanvallen, veel huilen en negatieve gedachten.

Volgens mijn behandelaren is dit nu wel een doorbraak in mijn behandeling, omdat ik nu kan gaan leren om meer te handelen vanuit mijn eigen wensen en behoeften en dingen uit te spreken wanneer ze emoties bij me oproepen.

quote:

Op zondag 10 september 2017 13:54 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Bij mij is dat de hoofdoorzaak van mijn klachten, dus Jep.

Gaat dit inmiddels al beter? Ben heel erg benieuwd.

quote:

Op zondag 10 september 2017 16:22 schreef iPancakeMix het volgende:

[..]

- Ja, vandaag precies 12 weken in opname.

- Ja.

- Ook ja. Eerste ~10 weken van mijn opname in pure vermijdingsmodus gezeten, altijd maar gezegd dat het prima met me ging. Daarnaast veel pleasegedrag; veel dingen doen om anderen tevreden te stellen maar nooit letten op mijn eigen wensen. Hierdoor is maandagochtend de emmer overgelopen; weer een terugval qua paniekaanvallen, veel huilen en negatieve gedachten.

Volgens mijn behandelaren is dit nu wel een doorbraak in mijn behandeling, omdat ik nu kan gaan leren om meer te handelen vanuit mijn eigen wensen en behoeften en dingen uit te spreken wanneer ze emoties bij me oproepen.

Vermijdingsmodus..
Dat is wel een dingetje bij

En ook het pleasen en mensen niet willen kwetsen herken in nog wel in je en ook bij mijzelf.

Wat is het plan straks ?
Hoe lang verwacht je daar te moeten blijven?

quote:

Op zondag 10 september 2017 16:40 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

F-ing hell, minus de dagelijkse medicatie (die ik 'maar' een paar keer per week slik) en dagelijkse begeleiding (wekelijks hier, omdat mijn Maatschappelijk Werker is ontslagen ) lijkt dit wel op hoe ik mij voel. Ik kom amper buiten...
Maar de instanties lijken me niet serieus te nemen.

Dinsdag hopelijk eindelijk een echte diagnose van psychiater.

O ja, de enorme gaten qua tijd tussen de verschillende behandelaren.. Wat is dat enorm waardeloos ja. Dat wachten haalt alle behaalde vooruitgang weer onderuit.

Hoop dat je vanaf dinsdag weer een beetje gestructureerder aan de slag kan.

quote:

Op zondag 10 september 2017 16:46 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Jupperdejup.

Leuk dat de hulpverlenening aan huis maar 3 maanden mag komen als de wachttijden voor therapie bijvoorbeeld 6 maanden zijn.

Ja naadje lijkt me dat. Dan maar hopen dat die hulpverlener wel het eea aan handvaten kn aangeven zodat je de rest van de tijd het wat beter kan volhouden dan.

quote:

Op zondag 10 september 2017 16:50 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Ik hoop vooral dat psychiater kan verklaren dat ik me niet aanstel. Zodat ik daarmee weer richting UWV kan.

Die zitten nu in je nek te hijgen?