R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Wat doe je hier dan? Wegwezen!quote:Op vrijdag 30 juni 2017 10:11 schreef Elvi het volgende:
Ik heb dezelfde diagnose. Ontwijkend en afhankelijk. Alleen lijkt het erop dat het bij mij minder ernstig is dan bij jullie
(geintje)
soooo, da's mooi!
Omdat ik er soms last van heb maar niet zoveel als julliequote:
[..]
Wat doe je hier dan? Wegwezen!
Vooral t ontwijkende staat bij mij op de voorgrond.
Ik wist niet dat er een ernst-grens was om aan dit topic mee te doen. Volgens mij moet ik dan ook wegquote:
Ik heb dezelfde diagnose. Ontwijkend en afhankelijk. Alleen lijkt het erop dat het bij mij minder ernstig is dan bij jullie
Het lijkt me een lastige combinatie: ben je dan niet continu bezig met aantrekken en afstoten? Word je ervoor geholpen? Heel veel sterkte
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Thnx! En nouja dat is een beetje een probleem bij mij altijd. Op die 5 avonden wel gewoon met heel veel mensen gepraat enzo. Maar zodra iets dan afgelopen is blijft het erbij. Ik onderneem nu best wel wat dingen, maar ik zie mensen dan altijd alleen daar zeg maar. Ik vind het moeilijk om dan echt verder contact op te bouwen.quote:
[..]
Zo, dat zijn nog eens interessante cursussen. Hopelijk kun je ze snel afronden. Heeft het nog geholpen om nieuwe mensen te leren kennen?
Dat probleem herken ik. Op den duur heb ik gewoon aangeboden om samen een keer een kopje thee te drinken. Bij sommigen ontstond er een goede vriendschap en bij anderen bloedde dat gewoon dood. Het is eng om te vragen, maar het kan helpenquote:Op vrijdag 30 juni 2017 11:26 schreef _Hestia_ het volgende:
[..]
Thnx! En nouja dat is een beetje een probleem bij mij altijd. Op die 5 avonden wel gewoon met heel veel mensen gepraat enzo. Maar zodra iets dan afgelopen is blijft het erbij. Ik onderneem nu best wel wat dingen, maar ik zie mensen dan altijd alleen daar zeg maar. Ik vind het moeilijk om dan echt verder contact op te bouwen.
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Het gras is aan de andere kant altijd groener. Of meer verdord in dit geval.quote:
Ik heb dezelfde diagnose. Ontwijkend en afhankelijk. Alleen lijkt het erop dat het bij mij minder ernstig is dan bij jullie
Het gaat erom of je tevreden met jezelf bent en je leven kan leiden wat bij je past.
Ieder mens heeft zijn onzekerheden, verdriet en toestanden. De meeste mensen kunnen daar op eigen kracht uitkomen en komen dan weer back to harmony.
Bij een persoonlijkheidsstoornis is die harmony er niet. Als jij je standaard eenzaam voelt en daarom moeite hebt om te functioneren en om aansluiting te vinden bij anderen, dan is er wat 'mis'.
Therapie houdt niet in dat jij 'normaal' gaat worden, maar dat je meer grip krijgt op je emoties, gelijkwaardiger en makkelijker in contact kan staan met anderen en vooral dat je tevreden wordt met jezelf en het leven als plezieriger kan aanvaarden.
De diagnose zegt ook niet hoe erg het met jou is gesteld.
Dat geldt niet voor alle persoonlijkheidsstoornissen. Ik heb geen last van onzekerheden, verdriet en toestanden. Er is niets in mij wat harmonieus kan zijn. Ik heb ook moeite met functioneren en aansluiting vinden, maar dat ligt niet aan mij. Therapie, ook zoals jij het beschrijft, zal in mijn geval niet werken.quote:
[..]
Het gras is aan de andere kant altijd groener. Of meer verdord in dit geval.
Het gaat erom of je tevreden met jezelf bent en je leven kan leiden wat bij je past.
Ieder mens heeft zijn onzekerheden, verdriet en toestanden. De meeste mensen kunnen daar op eigen kracht uitkomen en komen dan weer back to harmony.
Bij een persoonlijkheidsstoornis is die harmony er niet. Als jij je standaard eenzaam voelt en daarom moeite hebt om te functioneren en om aansluiting te vinden bij anderen, dan is er wat 'mis'.
Therapie houdt niet in dat jij 'normaal' gaat worden, maar dat je meer grip krijgt op je emoties, gelijkwaardiger en makkelijker in contact kan staan met anderen en vooral dat je tevreden wordt met jezelf en het leven als plezieriger kan aanvaarden.
De diagnose zegt ook niet hoe erg het met jou is gesteld.
"What I did, I did without choice... in the name of peace and sanity." - The Doctor
Aan wie ligt het dan?quote:
[..]
Dat geldt niet voor alle persoonlijkheidsstoornissen. Ik heb geen last van onzekerheden, verdriet en toestanden. Er is niets in mij wat harmonieus kan zijn. Ik heb ook moeite met functioneren en aansluiting vinden, maar dat ligt niet aan mij. Therapie, ook zoals jij het beschrijft, zal in mijn geval niet werken.
Aan de mensen met wie in contact ben gekomen. Mijn sociale vaardigheden zijn prima. Daar ben ik op getest.quote:
"What I did, I did without choice... in the name of peace and sanity." - The Doctor
Met wie ben je dan in contact gekomen dat het niet gaat?quote:
[..]
Aan de mensen met wie in contact ben gekomen. Mijn sociale vaardigheden zijn prima. Daar ben ik op getest.
Onder andere met mijn ouders, maar ook met anderen.quote:
[..]
Met wie ben je dan in contact gekomen dat het niet gaat?
"What I did, I did without choice... in the name of peace and sanity." - The Doctor
Psychopatische deviatie.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Maar als het allemaal aan anderen ligt, hoe komt het dan dat je moeite hebt met aansluiting vinden?quote:
[..]
Onder andere met mijn ouders, maar ook met anderen.
Ja ik vind dat zeker eng om te vragen, weet ook niet zo goed wie ik dan moet vragen en ben sowieso altijd al van te voren bang voor afwijzingquote:
[..]
Dat probleem herken ik. Op den duur heb ik gewoon aangeboden om samen een keer een kopje thee te drinken. Bij sommigen ontstond er een goede vriendschap en bij anderen bloedde dat gewoon dood. Het is eng om te vragen, maar het kan helpen
Ik had net echt zo'n dikke paniekaanval
Kwam thuis en vond in de brievenbus een envelop van het waterbedrijf met heel groot "voorkom afsluiting!" Dus ik meteen opengemaakt beneden al, stond er in dat er nog geen aanmelding was ontvangen
Terwijl ik me gewoon meteen heb aangemeld toen ik hier kwam wonen. Dus ik echt helemaal in paniek meteen dat er dus blijkbaar wat mis was gegaan. Het was nog net geen 17 uur gelukkig, dus toen ik weer iets rustiger was meteen maar gebeld.Blijkt dat ze bij iedereen in de flat de aanmeldingen eruit gedaan hebben, omdat de watermeters verwisseld waren. Van de gasmeters wist ik het, daar hadden we een brief over gehad. Maar blijkbaar ook bij de watermeters. En omdat ze nou dus niet de juiste waterstanden van iedereen wisten, hadden ze gewoon van iedereen alles geannuleerd. Echt handig
Dus nu heeft die man aan de telefoon alle gegevens opnieuw ingevoerd, dus in feite me gewoon opnieuw aangemeld. En dan moet het nu goed komen. Ben wel echt blij dat ik niet het hele weekend in de stress hoef te zitten erover.
Maar ik baal er dan ook echt van dat ik zo half overstuur aan de telefoon zit
en ik denk meteen al weer dingen als "wat zal de postbode wel niet denken" enzo
Oh, herkenbaar, dat soort stress. Ik word dan ook heel prikkelbaar en wil het direct allemaal geregeld hebben.
Je hebt het wel heel prima direct opgelost! Complimenten.
Je hebt het wel heel prima direct opgelost! Complimenten.
The love you take is equal to the love you make.
Zonde zeg. Maar je onderneemt tenminste wel een poging. Daar kan niemand iets over zeggen. Wie weet word het in de toekomst nog wel beter.quote:
[..]
Thnx! En nouja dat is een beetje een probleem bij mij altijd. Op die 5 avonden wel gewoon met heel veel mensen gepraat enzo. Maar zodra iets dan afgelopen is blijft het erbij. Ik onderneem nu best wel wat dingen, maar ik zie mensen dan altijd alleen daar zeg maar. Ik vind het moeilijk om dan echt verder contact op te bouwen.
Durf je geen verdere contact met ze te maken?
soooo, da's mooi!
Vertel er eens meer over. Wat ontwijk je dan?quote:
[..]
Omdat ik er soms last van heb maar niet zoveel als jullie
Vooral t ontwijkende staat bij mij op de voorgrond.
soooo, da's mooi!
Klopt helemaal, Child. Ga jij eens heel snel aan je scriptie werken!quote:
[..]
Ik wist niet dat er een ernst-grens was om aan dit topic mee te doen. Volgens mij moet ik dan ook weg
Dat gehang hier ook altijd, bah!
soooo, da's mooi!
Hoi allemaal,
Dit is mijn eerste post hier maar ik moet dit van mij afschrijven.
Ik zal het verhaal niet te lang maken, maar vanaf mijn pubertijd heb ik gemerkt dat ik 'anders' was. Veel dingen die intuïtief waren bij leeftijdsgenoten waren bij mij niet van toepassing: als ik nu terugkijk ben ik mijn weinige vrienden verloren door een gebrek aan wederkerigheid want zelf ondernam ik nooit initiatief. Ik stemde in het begin van de pubertijd af om te gaan zuipen omdat het toen spannend was, maar toen de nieuwigheid er vanaf was vond ik het niet meer zo geweldig. Ik heb verder nooit echt de behoefte gehad aan een relatie, seks (wel porno en geilen op meisjes op school), vriendschappen en om te studeren.
Aan mijn buitenkant valt niets te zien: ik zie er sportief uit, ben goed gekleedt (niet de allernieuwste mode maar gewoon verzorgd) en heb qua uiterlijk niets te klagen. Alleen sociaal ben ik verkloot. Ik heb enorm weinig zelfvertrouwen, ben vaak onzeker, ben heel oppervlakkig in gesprekken en de enige manier waarop ik kan socializen is door wat grappen te maken, door vragen te stellen of op heel zelden op intellectueel gebied. Dit is sociaal bij mensen die je lang niet hebt gezien, dan gaat dat nog. Mensen die ik wekelijks zie heb ik zelden iets te melden. Met drank op is het nog wel te doen want dan lul ik makkelijker en ongeremder omdat ik minder nadenk.
Wonder boven wonder heb ik anderhalf jaar geleden tijdens een van de weinige keren dat ik uitging een vriendin aan de haak geslagen die totaal anders is: heel sociaal en spontaan maar toch wat onzeker (heeft een moeilijke jeugd gehad door haar vader die zijn kinderen vernederde en bang maakte). Het leek me toch wel spannend om op mijn 25e voor het eerst seks te hebben en in een relatie te zitten. Het initiatief om te babbelen via whatsapp kwam van haar dus ik had zoiets van: laat maar lekker op mij afkomen. Na 3 weken leuk en spontaan non-stop appen waarin we heel persoonlijke dingen vertelden en elkaar meteen vertrouwden, volgden 2 dates bij haar thuis (ze woont op zichzelf). Ik was oprecht geïnteresseerd in haar en genoot van het hele proces. Het voelde zo goed dat het fout voelde om seksuele aanstalten te maken. Na de derde date kregen we een relatie. De eerste 4 maanden waren enorm positief. Ik voelde me voor het eerst in mijn leven echt gelukkig: ik voelde me speciaal omdat iemand gek op mij was. Ik was vanaf het begin dat we aan het daten waren compleet geobsedeerd door haar. Ik vond het zo spannend allemaal! Ik behandelde haar enorm goed, ik genoot van alle aandacht en het gevoel dat zij mij gaf en het idee dat ik iemand gelukkig maakte met mijn woorden en daden deed mij goed.
Zoals jullie natuurlijk al voelen aankomen loopt dit niet goed af. Na die 4 maanden was die euforie weg bij mij en ik voelde me daar vreselijk bij. Het voelde alsof ik iets verloren had. Ik vertelde haar dit gewoon eerlijk en ze was natuurlijk helemaal overstuur want alles liep perfect en ze was compleet gek van mij. Ik gaf haar zoveel aandacht en was haar altijd ana het pleasen. Ik wist niet wat mij overkwam. Ik heb het er met haar over gehad en we besloten door te gaan en te kijken hoe het zou lopen. Na wat gekloot kwam ik erachter dat ik nog het meest gelukkig was mét haar.
Na een tijd aangekloot te hebben ging het steeds slechter. We hebben op dit moment al 3 maanden een pauze maar het wordt denk ik niets meer. Dit heeft er toe geleidt dat ik het afgelopen halfjaar eigenlijk obsessief ben gaan onderzoeken wat er in hemelsnaam mis met mij is.
Ik ben na veel onderzoek op internet (jaja ik weet dat zelf diagnosticeren via het internet niet betrouwbaar is) erachter gekomen dat ik gewoon fucked up ben. Ik ben er op mijn 27e achter gekomen dat ik empathie mis. Ik snap wel waarom mensen blij of teleurgesteld zijn maar ik voel dit niet. Ik kan geen banden met mensen vormen. Ik kan goed optrekken met mijn broertje maar ik voel geen band. Ik vind het niet fijn om alleen te zijn, maar ik kan onmogelijk diepgaande connecties vormen. Ik haal weinig plezier uit dingen die ik alleen doe. Alleen film of series kijken vind ik vrijwel niks, samen met mij vriendin of familieleden dan wel weer. Waarom weet ik niet zo goed. Misschien omdat ik er waarde aan hecht dat mensen iets met mij willen doen?
Waarom ik dit niet weet is omdat ik erachter ben gekomen dat ik óf heel weinig emoties heb, of ik me niet bewust ben van mijn emoties. Mijn enige sterke emoties doen zich voor tijdens muziek en op momenten wanneer ik terugdenk aan activiteiten die ik samen met mijn vriendin deed zoals tv kijken, seks, pretparken bezoeken, samen boodschappen doen etc. Ook hier weet ik niet echt wat ik voel. Als ik heel eerlijk ben is het denk ik vooral het samen ondernemen van dingen als een stel. Ik krijg echt een enorme knoop in mijn maag wanneer ik een liedje hoor dat ik met haar associeer of wanneer ik een serie of film tegenkom die we samen gekeken hebben of volgden.
Ik was ook altijd enorm jaloers. De eerste paar maanden toen het goed ging was dit niet het geval. Maar zodra het minder ging raakte ik in paniek. Ik was bang dat ze meer plezier zou hebben met anderen en mij als overbodig zou gaan zien, ook als ze met vriendinnen afsprak. Ik wilde niet kwijtraken wat we hadden. Als het iets minder liep ging ik meteen van het ergste uit en vertrouwde haar dan niet. Ik werd dan heel controlerend en soms beschuldigend zonder. Ik wilde het dan meteen bespreken, stuurde appjes en belde haar erg vaak op. Ze reageerde dan niet want ze was dan pissed. Ik kon dan de hele nacht niet slapen. Als we de dag erna elkaar in het echt zagen moest ik altijd goed nadenken wat ik eigenlijk moest zeggen. Het leek wel alsof ik niet echt bewust was van de situatie, als het maar goed zou komen en de relatie niet zou stuklopen. Ik bood dan altijd mijn excuses aan. Op die momenten was ik bang om haar kwijt te raken dus het kwam oprecht over, maar ik denk dat het vooral kwam omdat ik wilde dat de relatie in stand zou blijven omdat ik niet kwijt wilde raken wat we hadden. Want voor de rest heb ik weinig positieve dingen in mijn leven.
Nu kwam ik er deze week achter dat zij de laatste met iemand anders erg intensief aan het whatsappen is terwijl we hadden afgesproken tijdens de pauze niet met andere mensen bezig te zijn (niet dat ik ook maar vaak met anderen app, laat staan vrouwen). Ik word dan bijna misselijk als ik voor mij zie dat zij gelukkig is in de toekomst met iemand anders.
Ik ben mijn baan kwijtgeraakt omdat ik deze problematiek veel belangrijker vind en ik me op mij werk niet langer kon concentreren. Ik ben hulp gaan zoeken bij een GGZ-instelling. Bij het intakegesprek konden ze nog niks nuttigs zeggen, afgezien ik leed aan anhedonie maar geen verdere symptomen liet is vooralsnog geen depressie gediagnosticeerd. Autisme en Asperger was ook te weinig aanleiding toe.
Als ik geheel eerlijk ben en heel objectief kijk, denk ik dat ik een mix heb van schizoïde persoonlijkheidsstoornis en verborgen narcistische persoonlijkheidsstoornis. Ik denk dat ik een gebrek aan een 'zelf' heb en daarom zo genoot van alle validatie en aandacht van mijn vriendin en zodra die toevoer daarvan afgesloten dreigt te worden ik in paniek raak want dan stort mijn identiteit in en word ik manipulatief, controlerend en ik besef dat het abnormaal is. Wat mij dan wel verwondert is waarom ik geen aandacht of validatie zoek bij andere mensen. Mijn verdenkingen van mijn narcistische trekjes heb ik pas enkele dagen geleden, dus dit heb ik niet kunnen vertellen tijdens het intakegesprek.
Nu heb ik dus eigenlijk ook helemaal niets in mijn leven. Ik dood een beetje de tijd door tv te kijken met familie of door sporadisch wat te doen met mijn broertje zoals wat gamen of eens een terrasje pikken. Ik voetbal en kan daar enigszins wel van genieten, waarschijnlijk omdat ik een van de betere spelers ben binnen mijn team en daar mijn eigenwaarde mee omhoog haal, omdat ik belangrijk ben. Ondanks dat ik dit weet ben ik vrijwel de meest onzekere speler van het elftal raar genoeg.
Deze situatie stemt mij natuurlijk wel somber. Het is niet dat ik depressief ben, althans dat denk ik. Het klinkt misschien heel raar maar ik heb nu een 'intellectuele doodswens'. Ik besef dat ik nooit een rijk leven zal leiden. Ik zal nooit een gezonde relatie kunnen hebben want ik kan geen banden vormen met mensen en geen empathie voelen. Nu ik besef dat ik vooral handel uit eigenbelang bij vrijwel alles wat ik doe besef ik ook dat dit nooit iets langdurigs kan opleveren en is eigenlijk allemaal gebaseerd op iets artificieels. Mijn motivatie om te werken was vooral omdat het sociaal geaccepteerd is en het goed overkwam bij mijn vriendin, niet echt vanuit een innerlijke drive. Ik hecht eigenlijk altijd waarde aan hoe mensen over mij denken en handel hier dan ook vaak naar. Ik lijk ook altijd extern gemotiveerd te moeten worden om iets te ondernemen.
Door de hele situatie en de inzichten die ik nu opgedaan heb besef ik dat ik echt een uitzichtloos bestaan heb. Als ik mensen op straat zie lopen hand aan hand met een kind erbij, mensen die enorm kunnen genieten van de zon, mensen die genieten van socializen en flirten, mensen die staan te springen om op vakantie te gaan of om te gaan uiteten dan besef ik ergens toch wel dat ik blijkbaar veel mis in mijn leven. Ik heb gewoon niet echt verlangens, heb niet echt een eigen persoonlijkheid. Ik mis de dingen die een mens écht mens maken. Als ik nu één betrouwbare bron had waar ik plezier uit kan halen dan was het leven nog uit te houden geweest. Blijkbaar is het enige waar ik echt positieve gevoelens uithaal het zitten in een relatie waar ik gewaardeerd word, maar dat zijn geen gezonde langdurige relaties en zijn zoals eerder gezegd eigenlijk gewoon artificieel of zakelijk.
Ik wil sowieso dit GGZ-traject doorlopen. Ik moet over een maand enkele testen afleggen om toch een diagnose te kunnen vormen. Ik heb er weinig hoop in want ik geloof niet dat therapie kan helpen met mijn problemen. Ik ben er van overtuigd dat het genetisch bepaald is en tot uiting komt tijdens de hersenontwikkeling. Ik ben net een 27 jarige man met een volwassen lichaam en bovengemiddelde intelligentie, maar met een emotionele capaciteit van een 3 jarige. Mijn familie zit vol genetische mankementen. Ik heb het hier ook met mijn moeder, tante, broertje en zusje over gehad.
Mijn moeder en tante (mijn moeders zus) voelen alleen empathie richting dieren en kunnen ook geen banden vormen met mensen. Zij kunnen echter wel veel plezier uit alledaagse dingen halen.
Mijn broertje is zo normaal als maar zijn kan, hij geeft aan dat hij een goede band voelt met mij. Hij gaat elke week uit met zijn maten en is een echte rokkenjager. Hij is enorm sociaal, op een oprechte manier en voelt empathie naar mensen. Mijn zusje is vrijwel hetzelfde, maar zij heeft ook enkele lichte narcistische trekjes in haar relaties (manipuleren en controleren). Zij heeft veel plezier in het leven.
Met mijn vader praat ik nergens over behalve voetbal. Ik herken heel veel trekjes van mijzelf in hem. Hij mist empathie, hij werkt als vrachtwagenchauffeur en als hij thuis komt gaat hij meteen naar de kroeg met de auto en zuipt hij er flink op los. Wonder boven wonder heeft hij nog nooit een ongeluk gehad en is nog nooit betrapt tijdens een alcoholcontrole. Hij snapt niet goed wat hij wel en niet kan zeggen, dus ik vermoed iets van Asperger. Hij kan ook alleen oppervlakkige gesprekken houden.
Voor de rest zit er ADHD, ADD, autisme en manisch depressiviteit bij ons in de familie. Jullie kunnen dus wel voorstellen, neem ik aan, dat ik vooral geloof in de genetische invloeden in mijn geval.
Omdat ik besef dat ik een leven heb vol beperkingen, heb ik vanalles geprobeerd om het op te lossen. Ik heb voor ruim ¤ 700 aan supplementen geprobeerd (sarcosine, multivitaminen, zink, magnesium, visolie en noem het allemaal maar op). De pakketbezorger van PostNL is een vaste gast onderhand bij ons thuis. Ik heb meditatie geprobeerd, positief te denken, mindfullness, mezelf gedwongen om te socializen en echt geprobeerd geïnteresseerd te zijn etc. Ik heb geheel out of character magic truffels en morning glory zaden geprobeerd, hierdoor zag ik mijzelf heel objectief en leerde ik meer wat er mis met mij was. Ik heb ketamine geprobeerd maar ik werd er alleen heel suf van en moest vaak naar de wc, voor de rest helemaal geen effect. Ergens zou ik nog MDMA willen proberen omdat het blijkbaar tijdelijk empathie kan opwekken bij mensen zoals ik en emoties en connecties kan laten voelen die je nooit gevoeld hebt. Aan de andere kant denk ik dat dit mijn leven nog rotter maakt omdat ik heb kunnen voelen hoe het ook had kunnen zijn als ik minder genetisch onbedeeld was geweest.
Ik heb enkele weken geleden mij bijna opgehangen op mijn slaapkamer. Ik had op het werk alles uitgezocht en een afscheidsbrief geschreven en was vastberaden het te doen. Ik durfde echter niet op het moment suprême. Ik vond toch ook ergens dat ik dit moreel niet kon maken ten opzichte van mijn familie, wat eigenlijk juist totaal niet narcistisch is, maar goed. Misschien is het wel omdat ik waarde hecht aan wat mensen er van zouden denken.
Ik probeer op dit moment antidepressiva (citalopram) mocht het misschien een clinische depressie zijn, niet geschoten is altijd mis. Ook wil ik nog het GGZ-project afronden. Ik heb weinig hoop in beide dingen, maar dan heb ik er naar mijn idee alles aan gedaan. Al is de kans 0,01% op een wonder, als ik 'normaal' zou worden zou ik de gelukkigste man op aarde zijn na zolang uitzichtloos te hebben geleefd.
Zoals ik al aangaf is de kans heel klein op verbetering en ik heb steeds het idee dat het iets is dat niet te genezen valt stiekem ontkent. Ik heb uit wanhoop zoveel research gedaan om oplossingen te vinden met de insteek dat alles wel te genezen valt. Nu begin ik toch meer te accepteren dat het permanent is. Dat mijn hersenstructuur zich gewoon ongunstig ontwikkelt heeft voor dit tijdperk.
Wat ik niet accepteer is dat ik dit een leven lang vol moet houden. Ik heb weinig om voor te leven. Er zullen vast mensen denken van: "zoek dan iets wat je bezighoudt" of "je hebt het helemaal zo slecht nog niet, je had ook in Afrika geboren kunnen worden en honger en dorst kunnen lijden". Dat mogen mensen best vinden, maar dan denk ik dat ik óf het verhaal niet duidelijk omschreven heb, men het verhaal niet goed gelezen heeft of ik iets fundamenteels over het hoofd gezien heb.
Omdat ik niet accepteer zo te willen leven, wil ik dan ook afsluiten met dat ik mijn situatie dusdanig uitzichtloos vind dat ik euthanasie wil gaan aanvragen. Zo heb ik het toch zelf in de hand en geef ik mijn nabestaanden toch de kans om afscheid te nemen. Ik heb dit ook thuis al kenbaar gemaakt, je kunt de reacties natuurlijk wel verwachten. Ik ben dusdanig al gewend geraakt aan het idee dat ik geen decennia meer hoef te lijden dat het mij zelfs wat rust brengt: dat ik niet gevangen hoef te blijven op deze wereld waar ik simpelweg niet voor gemaakt ben en dat ik zelf toch nog invloed kan hebben hebben op de situatie. Als euthanasie niet ingewilligd wordt moet het op een andere manier gebeuren.
Hierbij eindigt mijn tirade, respect als je het uitgelezen hebt. Dit is zeker geen narcistische schreeuw om aandacht, maar 'gewoon' een uitlaatklep voor mijn frustraties.
Tl:dr: Ik ben een 27 jarige man die tot inzicht is gekomen dat ik empathie mis, geen banden kan vormen met mensen, gebrekkige emoties of een gebrekkig besef aan emoties heb en enkel gebrekkig plezier haal uit activiteiten met andere mensen waarbij ik niet veel hoef te socializen. Ik beleefde veel plezier aan relatie waarbij ik dacht dat het ware liefde was, maar alles erop wijst dat het om narcistische redenen ging. Ik vind dat er gedacht mab worden aan een mix van schizoïde- en narcistische persoonlijkheidsstoornis Ik ben hier teleurgesteld over en heb vanalles geprobeerd maar besef dat het niet te genezen is en mijn situatie dusdanig uitzichtloos is waardoor ik euthanasie wil aanvragen. Als dat niet ingewilligd wordt moet het op een andere manier.
[ Bericht 2% gewijzigd door Referer op 01-07-2017 03:08:59 ]
Dit is mijn eerste post hier maar ik moet dit van mij afschrijven.
Ik zal het verhaal niet te lang maken, maar vanaf mijn pubertijd heb ik gemerkt dat ik 'anders' was. Veel dingen die intuïtief waren bij leeftijdsgenoten waren bij mij niet van toepassing: als ik nu terugkijk ben ik mijn weinige vrienden verloren door een gebrek aan wederkerigheid want zelf ondernam ik nooit initiatief. Ik stemde in het begin van de pubertijd af om te gaan zuipen omdat het toen spannend was, maar toen de nieuwigheid er vanaf was vond ik het niet meer zo geweldig. Ik heb verder nooit echt de behoefte gehad aan een relatie, seks (wel porno en geilen op meisjes op school), vriendschappen en om te studeren.
Aan mijn buitenkant valt niets te zien: ik zie er sportief uit, ben goed gekleedt (niet de allernieuwste mode maar gewoon verzorgd) en heb qua uiterlijk niets te klagen. Alleen sociaal ben ik verkloot. Ik heb enorm weinig zelfvertrouwen, ben vaak onzeker, ben heel oppervlakkig in gesprekken en de enige manier waarop ik kan socializen is door wat grappen te maken, door vragen te stellen of op heel zelden op intellectueel gebied. Dit is sociaal bij mensen die je lang niet hebt gezien, dan gaat dat nog. Mensen die ik wekelijks zie heb ik zelden iets te melden. Met drank op is het nog wel te doen want dan lul ik makkelijker en ongeremder omdat ik minder nadenk.
Wonder boven wonder heb ik anderhalf jaar geleden tijdens een van de weinige keren dat ik uitging een vriendin aan de haak geslagen die totaal anders is: heel sociaal en spontaan maar toch wat onzeker (heeft een moeilijke jeugd gehad door haar vader die zijn kinderen vernederde en bang maakte). Het leek me toch wel spannend om op mijn 25e voor het eerst seks te hebben en in een relatie te zitten. Het initiatief om te babbelen via whatsapp kwam van haar dus ik had zoiets van: laat maar lekker op mij afkomen. Na 3 weken leuk en spontaan non-stop appen waarin we heel persoonlijke dingen vertelden en elkaar meteen vertrouwden, volgden 2 dates bij haar thuis (ze woont op zichzelf). Ik was oprecht geïnteresseerd in haar en genoot van het hele proces. Het voelde zo goed dat het fout voelde om seksuele aanstalten te maken. Na de derde date kregen we een relatie. De eerste 4 maanden waren enorm positief. Ik voelde me voor het eerst in mijn leven echt gelukkig: ik voelde me speciaal omdat iemand gek op mij was. Ik was vanaf het begin dat we aan het daten waren compleet geobsedeerd door haar. Ik vond het zo spannend allemaal! Ik behandelde haar enorm goed, ik genoot van alle aandacht en het gevoel dat zij mij gaf en het idee dat ik iemand gelukkig maakte met mijn woorden en daden deed mij goed.
Zoals jullie natuurlijk al voelen aankomen loopt dit niet goed af. Na die 4 maanden was die euforie weg bij mij en ik voelde me daar vreselijk bij. Het voelde alsof ik iets verloren had. Ik vertelde haar dit gewoon eerlijk en ze was natuurlijk helemaal overstuur want alles liep perfect en ze was compleet gek van mij. Ik gaf haar zoveel aandacht en was haar altijd ana het pleasen. Ik wist niet wat mij overkwam. Ik heb het er met haar over gehad en we besloten door te gaan en te kijken hoe het zou lopen. Na wat gekloot kwam ik erachter dat ik nog het meest gelukkig was mét haar.
Na een tijd aangekloot te hebben ging het steeds slechter. We hebben op dit moment al 3 maanden een pauze maar het wordt denk ik niets meer. Dit heeft er toe geleidt dat ik het afgelopen halfjaar eigenlijk obsessief ben gaan onderzoeken wat er in hemelsnaam mis met mij is.
Ik ben na veel onderzoek op internet (jaja ik weet dat zelf diagnosticeren via het internet niet betrouwbaar is) erachter gekomen dat ik gewoon fucked up ben. Ik ben er op mijn 27e achter gekomen dat ik empathie mis. Ik snap wel waarom mensen blij of teleurgesteld zijn maar ik voel dit niet. Ik kan geen banden met mensen vormen. Ik kan goed optrekken met mijn broertje maar ik voel geen band. Ik vind het niet fijn om alleen te zijn, maar ik kan onmogelijk diepgaande connecties vormen. Ik haal weinig plezier uit dingen die ik alleen doe. Alleen film of series kijken vind ik vrijwel niks, samen met mij vriendin of familieleden dan wel weer. Waarom weet ik niet zo goed. Misschien omdat ik er waarde aan hecht dat mensen iets met mij willen doen?
Waarom ik dit niet weet is omdat ik erachter ben gekomen dat ik óf heel weinig emoties heb, of ik me niet bewust ben van mijn emoties. Mijn enige sterke emoties doen zich voor tijdens muziek en op momenten wanneer ik terugdenk aan activiteiten die ik samen met mijn vriendin deed zoals tv kijken, seks, pretparken bezoeken, samen boodschappen doen etc. Ook hier weet ik niet echt wat ik voel. Als ik heel eerlijk ben is het denk ik vooral het samen ondernemen van dingen als een stel. Ik krijg echt een enorme knoop in mijn maag wanneer ik een liedje hoor dat ik met haar associeer of wanneer ik een serie of film tegenkom die we samen gekeken hebben of volgden.
Ik was ook altijd enorm jaloers. De eerste paar maanden toen het goed ging was dit niet het geval. Maar zodra het minder ging raakte ik in paniek. Ik was bang dat ze meer plezier zou hebben met anderen en mij als overbodig zou gaan zien, ook als ze met vriendinnen afsprak. Ik wilde niet kwijtraken wat we hadden. Als het iets minder liep ging ik meteen van het ergste uit en vertrouwde haar dan niet. Ik werd dan heel controlerend en soms beschuldigend zonder. Ik wilde het dan meteen bespreken, stuurde appjes en belde haar erg vaak op. Ze reageerde dan niet want ze was dan pissed. Ik kon dan de hele nacht niet slapen. Als we de dag erna elkaar in het echt zagen moest ik altijd goed nadenken wat ik eigenlijk moest zeggen. Het leek wel alsof ik niet echt bewust was van de situatie, als het maar goed zou komen en de relatie niet zou stuklopen. Ik bood dan altijd mijn excuses aan. Op die momenten was ik bang om haar kwijt te raken dus het kwam oprecht over, maar ik denk dat het vooral kwam omdat ik wilde dat de relatie in stand zou blijven omdat ik niet kwijt wilde raken wat we hadden. Want voor de rest heb ik weinig positieve dingen in mijn leven.
Nu kwam ik er deze week achter dat zij de laatste met iemand anders erg intensief aan het whatsappen is terwijl we hadden afgesproken tijdens de pauze niet met andere mensen bezig te zijn (niet dat ik ook maar vaak met anderen app, laat staan vrouwen). Ik word dan bijna misselijk als ik voor mij zie dat zij gelukkig is in de toekomst met iemand anders.
Ik ben mijn baan kwijtgeraakt omdat ik deze problematiek veel belangrijker vind en ik me op mij werk niet langer kon concentreren. Ik ben hulp gaan zoeken bij een GGZ-instelling. Bij het intakegesprek konden ze nog niks nuttigs zeggen, afgezien ik leed aan anhedonie maar geen verdere symptomen liet is vooralsnog geen depressie gediagnosticeerd. Autisme en Asperger was ook te weinig aanleiding toe.
Als ik geheel eerlijk ben en heel objectief kijk, denk ik dat ik een mix heb van schizoïde persoonlijkheidsstoornis en verborgen narcistische persoonlijkheidsstoornis. Ik denk dat ik een gebrek aan een 'zelf' heb en daarom zo genoot van alle validatie en aandacht van mijn vriendin en zodra die toevoer daarvan afgesloten dreigt te worden ik in paniek raak want dan stort mijn identiteit in en word ik manipulatief, controlerend en ik besef dat het abnormaal is. Wat mij dan wel verwondert is waarom ik geen aandacht of validatie zoek bij andere mensen. Mijn verdenkingen van mijn narcistische trekjes heb ik pas enkele dagen geleden, dus dit heb ik niet kunnen vertellen tijdens het intakegesprek.
Nu heb ik dus eigenlijk ook helemaal niets in mijn leven. Ik dood een beetje de tijd door tv te kijken met familie of door sporadisch wat te doen met mijn broertje zoals wat gamen of eens een terrasje pikken. Ik voetbal en kan daar enigszins wel van genieten, waarschijnlijk omdat ik een van de betere spelers ben binnen mijn team en daar mijn eigenwaarde mee omhoog haal, omdat ik belangrijk ben. Ondanks dat ik dit weet ben ik vrijwel de meest onzekere speler van het elftal raar genoeg.
Deze situatie stemt mij natuurlijk wel somber. Het is niet dat ik depressief ben, althans dat denk ik. Het klinkt misschien heel raar maar ik heb nu een 'intellectuele doodswens'. Ik besef dat ik nooit een rijk leven zal leiden. Ik zal nooit een gezonde relatie kunnen hebben want ik kan geen banden vormen met mensen en geen empathie voelen. Nu ik besef dat ik vooral handel uit eigenbelang bij vrijwel alles wat ik doe besef ik ook dat dit nooit iets langdurigs kan opleveren en is eigenlijk allemaal gebaseerd op iets artificieels. Mijn motivatie om te werken was vooral omdat het sociaal geaccepteerd is en het goed overkwam bij mijn vriendin, niet echt vanuit een innerlijke drive. Ik hecht eigenlijk altijd waarde aan hoe mensen over mij denken en handel hier dan ook vaak naar. Ik lijk ook altijd extern gemotiveerd te moeten worden om iets te ondernemen.
Door de hele situatie en de inzichten die ik nu opgedaan heb besef ik dat ik echt een uitzichtloos bestaan heb. Als ik mensen op straat zie lopen hand aan hand met een kind erbij, mensen die enorm kunnen genieten van de zon, mensen die genieten van socializen en flirten, mensen die staan te springen om op vakantie te gaan of om te gaan uiteten dan besef ik ergens toch wel dat ik blijkbaar veel mis in mijn leven. Ik heb gewoon niet echt verlangens, heb niet echt een eigen persoonlijkheid. Ik mis de dingen die een mens écht mens maken. Als ik nu één betrouwbare bron had waar ik plezier uit kan halen dan was het leven nog uit te houden geweest. Blijkbaar is het enige waar ik echt positieve gevoelens uithaal het zitten in een relatie waar ik gewaardeerd word, maar dat zijn geen gezonde langdurige relaties en zijn zoals eerder gezegd eigenlijk gewoon artificieel of zakelijk.
Ik wil sowieso dit GGZ-traject doorlopen. Ik moet over een maand enkele testen afleggen om toch een diagnose te kunnen vormen. Ik heb er weinig hoop in want ik geloof niet dat therapie kan helpen met mijn problemen. Ik ben er van overtuigd dat het genetisch bepaald is en tot uiting komt tijdens de hersenontwikkeling. Ik ben net een 27 jarige man met een volwassen lichaam en bovengemiddelde intelligentie, maar met een emotionele capaciteit van een 3 jarige. Mijn familie zit vol genetische mankementen. Ik heb het hier ook met mijn moeder, tante, broertje en zusje over gehad.
Mijn moeder en tante (mijn moeders zus) voelen alleen empathie richting dieren en kunnen ook geen banden vormen met mensen. Zij kunnen echter wel veel plezier uit alledaagse dingen halen.
Mijn broertje is zo normaal als maar zijn kan, hij geeft aan dat hij een goede band voelt met mij. Hij gaat elke week uit met zijn maten en is een echte rokkenjager. Hij is enorm sociaal, op een oprechte manier en voelt empathie naar mensen. Mijn zusje is vrijwel hetzelfde, maar zij heeft ook enkele lichte narcistische trekjes in haar relaties (manipuleren en controleren). Zij heeft veel plezier in het leven.
Met mijn vader praat ik nergens over behalve voetbal. Ik herken heel veel trekjes van mijzelf in hem. Hij mist empathie, hij werkt als vrachtwagenchauffeur en als hij thuis komt gaat hij meteen naar de kroeg met de auto en zuipt hij er flink op los. Wonder boven wonder heeft hij nog nooit een ongeluk gehad en is nog nooit betrapt tijdens een alcoholcontrole. Hij snapt niet goed wat hij wel en niet kan zeggen, dus ik vermoed iets van Asperger. Hij kan ook alleen oppervlakkige gesprekken houden.
Voor de rest zit er ADHD, ADD, autisme en manisch depressiviteit bij ons in de familie. Jullie kunnen dus wel voorstellen, neem ik aan, dat ik vooral geloof in de genetische invloeden in mijn geval.
Omdat ik besef dat ik een leven heb vol beperkingen, heb ik vanalles geprobeerd om het op te lossen. Ik heb voor ruim ¤ 700 aan supplementen geprobeerd (sarcosine, multivitaminen, zink, magnesium, visolie en noem het allemaal maar op). De pakketbezorger van PostNL is een vaste gast onderhand bij ons thuis. Ik heb meditatie geprobeerd, positief te denken, mindfullness, mezelf gedwongen om te socializen en echt geprobeerd geïnteresseerd te zijn etc. Ik heb geheel out of character magic truffels en morning glory zaden geprobeerd, hierdoor zag ik mijzelf heel objectief en leerde ik meer wat er mis met mij was. Ik heb ketamine geprobeerd maar ik werd er alleen heel suf van en moest vaak naar de wc, voor de rest helemaal geen effect. Ergens zou ik nog MDMA willen proberen omdat het blijkbaar tijdelijk empathie kan opwekken bij mensen zoals ik en emoties en connecties kan laten voelen die je nooit gevoeld hebt. Aan de andere kant denk ik dat dit mijn leven nog rotter maakt omdat ik heb kunnen voelen hoe het ook had kunnen zijn als ik minder genetisch onbedeeld was geweest.
Ik heb enkele weken geleden mij bijna opgehangen op mijn slaapkamer. Ik had op het werk alles uitgezocht en een afscheidsbrief geschreven en was vastberaden het te doen. Ik durfde echter niet op het moment suprême. Ik vond toch ook ergens dat ik dit moreel niet kon maken ten opzichte van mijn familie, wat eigenlijk juist totaal niet narcistisch is, maar goed. Misschien is het wel omdat ik waarde hecht aan wat mensen er van zouden denken.
Ik probeer op dit moment antidepressiva (citalopram) mocht het misschien een clinische depressie zijn, niet geschoten is altijd mis. Ook wil ik nog het GGZ-project afronden. Ik heb weinig hoop in beide dingen, maar dan heb ik er naar mijn idee alles aan gedaan. Al is de kans 0,01% op een wonder, als ik 'normaal' zou worden zou ik de gelukkigste man op aarde zijn na zolang uitzichtloos te hebben geleefd.
Zoals ik al aangaf is de kans heel klein op verbetering en ik heb steeds het idee dat het iets is dat niet te genezen valt stiekem ontkent. Ik heb uit wanhoop zoveel research gedaan om oplossingen te vinden met de insteek dat alles wel te genezen valt. Nu begin ik toch meer te accepteren dat het permanent is. Dat mijn hersenstructuur zich gewoon ongunstig ontwikkelt heeft voor dit tijdperk.
Wat ik niet accepteer is dat ik dit een leven lang vol moet houden. Ik heb weinig om voor te leven. Er zullen vast mensen denken van: "zoek dan iets wat je bezighoudt" of "je hebt het helemaal zo slecht nog niet, je had ook in Afrika geboren kunnen worden en honger en dorst kunnen lijden". Dat mogen mensen best vinden, maar dan denk ik dat ik óf het verhaal niet duidelijk omschreven heb, men het verhaal niet goed gelezen heeft of ik iets fundamenteels over het hoofd gezien heb.
Omdat ik niet accepteer zo te willen leven, wil ik dan ook afsluiten met dat ik mijn situatie dusdanig uitzichtloos vind dat ik euthanasie wil gaan aanvragen. Zo heb ik het toch zelf in de hand en geef ik mijn nabestaanden toch de kans om afscheid te nemen. Ik heb dit ook thuis al kenbaar gemaakt, je kunt de reacties natuurlijk wel verwachten. Ik ben dusdanig al gewend geraakt aan het idee dat ik geen decennia meer hoef te lijden dat het mij zelfs wat rust brengt: dat ik niet gevangen hoef te blijven op deze wereld waar ik simpelweg niet voor gemaakt ben en dat ik zelf toch nog invloed kan hebben hebben op de situatie. Als euthanasie niet ingewilligd wordt moet het op een andere manier gebeuren.
Hierbij eindigt mijn tirade, respect als je het uitgelezen hebt. Dit is zeker geen narcistische schreeuw om aandacht, maar 'gewoon' een uitlaatklep voor mijn frustraties.
Tl:dr: Ik ben een 27 jarige man die tot inzicht is gekomen dat ik empathie mis, geen banden kan vormen met mensen, gebrekkige emoties of een gebrekkig besef aan emoties heb en enkel gebrekkig plezier haal uit activiteiten met andere mensen waarbij ik niet veel hoef te socializen. Ik beleefde veel plezier aan relatie waarbij ik dacht dat het ware liefde was, maar alles erop wijst dat het om narcistische redenen ging. Ik vind dat er gedacht mab worden aan een mix van schizoïde- en narcistische persoonlijkheidsstoornis Ik ben hier teleurgesteld over en heb vanalles geprobeerd maar besef dat het niet te genezen is en mijn situatie dusdanig uitzichtloos is waardoor ik euthanasie wil aanvragen. Als dat niet ingewilligd wordt moet het op een andere manier.
[ Bericht 2% gewijzigd door Referer op 01-07-2017 03:08:59 ]
Allemachtig, wat een verhaal ook weer. Welkom btw.quote:
Hoi allemaal,
Dit is mijn eerste post hier maar ik moet dit van mij afschrijven.
Ik zal het verhaal niet te lang maken, maar vanaf mijn pubertijd heb ik gemerkt dat ik 'anders' was. Veel dingen die intuïtief waren bij leeftijdsgenoten waren bij mij niet van toepassing: als ik nu terugkijk ben ik mijn weinige vrienden verloren door een gebrek aan wederkerigheid want zelf ondernam ik nooit initiatief. Ik stemde in het begin van de pubertijd af om te gaan zuipen omdat het toen spannend was, maar toen de nieuwigheid er vanaf was vond ik het niet meer zo geweldig. Ik heb verder nooit echt de behoefte gehad aan een relatie, seks (wel porno en geilen op meisjes op school), vriendschappen en om te studeren.
Aan mijn buitenkant valt niets te zien: ik zie er sportief uit, ben goed gekleedt (niet de allernieuwste mode maar gewoon verzorgd) en heb qua uiterlijk niets te klagen. Alleen sociaal ben ik verkloot. Ik heb enorm weinig zelfvertrouwen, ben vaak onzeker, ben heel oppervlakkig in gesprekken en de enige manier waarop ik kan socializen is door wat grappen te maken, door vragen te stellen of op heel zelden op intellectueel gebied. Dit is sociaal bij mensen die je lang niet hebt gezien, dan gaat dat nog. Mensen die ik wekelijks zie heb ik zelden iets te melden. Met drank op is het nog wel te doen want dan lul ik makkelijker en ongeremder omdat ik minder nadenk.
Wonder boven wonder heb ik anderhalf jaar geleden tijdens een van de weinige keren dat ik uitging een vriendin aan de haak geslagen die totaal anders is: heel sociaal en spontaan maar toch wat onzeker (heeft een moeilijke jeugd gehad door haar vader die zijn kinderen vernederde en bang maakte). Het leek me toch wel spannend om op mijn 25e voor het eerst seks te hebben en in een relatie te zitten. Het initiatief om te babbelen via whatsapp kwam van haar dus ik had zoiets van: laat maar lekker op mij afkomen. Na 3 weken leuk en spontaan non-stop appen waarin we heel persoonlijke dingen vertelden en elkaar meteen vertrouwden, volgden 2 dates bij haar thuis (ze woont op zichzelf). Ik was oprecht geïnteresseerd in haar en genoot van het hele proces. Het voelde zo goed dat het fout voelde om seksuele aanstalten te maken. Na de derde date kregen we een relatie. De eerste 4 maanden waren enorm positief. Ik voelde me voor het eerst in mijn leven echt gelukkig: ik voelde me speciaal omdat iemand gek op mij was. Ik was vanaf het begin dat we aan het daten waren compleet geobsedeerd door haar. Ik vond het zo spannend allemaal! Ik behandelde haar enorm goed, ik genoot van alle aandacht en het gevoel dat zij mij gaf en het idee dat ik iemand gelukkig maakte met mijn woorden en daden deed mij goed.
Zoals jullie natuurlijk al voelen aankomen loopt dit niet goed af. Na die 4 maanden was die euforie weg bij mij en ik voelde me daar vreselijk bij. Het voelde alsof ik iets verloren had. Ik vertelde haar dit gewoon eerlijk en ze was natuurlijk helemaal overstuur want alles liep perfect en ze was compleet gek van mij. Ik gaf haar zoveel aandacht en was haar altijd ana het pleasen. Ik wist niet wat mij overkwam. Ik heb het er met haar over gehad en we besloten door te gaan en te kijken hoe het zou lopen. Na wat gekloot kwam ik erachter dat ik nog het meest gelukkig was mét haar.
Na een tijd aangekloot te hebben ging het steeds slechter. We hebben op dit moment al 3 maanden een pauze maar het wordt denk ik niets meer. Dit heeft er toe geleidt dat ik het afgelopen halfjaar eigenlijk obsessief ben gaan onderzoeken wat er in hemelsnaam mis met mij is.
Ik ben na veel onderzoek op internet (jaja ik weet dat zelf diagnosticeren via het internet niet betrouwbaar is) erachter gekomen dat ik gewoon fucked up ben. Ik ben er op mijn 27e achter gekomen dat ik empathie mis. Ik snap wel waarom mensen blij of teleurgesteld zijn maar ik voel dit niet. Ik kan geen banden met mensen vormen. Ik kan goed optrekken met mijn broertje maar ik voel geen band. Ik vind het niet fijn om alleen te zijn, maar ik kan onmogelijk diepgaande connecties vormen. Ik haal weinig plezier uit dingen die ik alleen doe. Alleen film of series kijken vind ik vrijwel niks, samen met mij vriendin of familieleden dan wel weer. Waarom weet ik niet zo goed. Misschien omdat ik er waarde aan hecht dat mensen iets met mij willen doen?
Waarom ik dit niet weet is omdat ik erachter ben gekomen dat ik óf heel weinig emoties heb, of ik me niet bewust ben van mijn emoties. Mijn enige sterke emoties doen zich voor tijdens muziek en op momenten wanneer ik terugdenk aan activiteiten die ik samen met mijn vriendin deed zoals tv kijken, seks, pretparken bezoeken, samen boodschappen doen etc. Ook hier weet ik niet echt wat ik voel. Als ik heel eerlijk ben is het denk ik vooral het samen ondernemen van dingen als een stel. Ik krijg echt een enorme knoop in mijn maag wanneer ik een liedje hoor dat ik met haar associeer of wanneer ik een serie of film tegenkom die we samen gekeken hebben of volgden.
Ik was ook altijd enorm jaloers. De eerste paar maanden toen het goed ging was dit niet het geval. Maar zodra het minder ging raakte ik in paniek. Ik was bang dat ze meer plezier zou hebben met anderen en mij als overbodig zou gaan zien, ook als ze met vriendinnen afsprak. Ik wilde niet kwijtraken wat we hadden. Als het iets minder liep ging ik meteen van het ergste uit en vertrouwde haar dan niet. Ik werd dan heel controlerend en soms beschuldigend zonder. Ik wilde het dan meteen bespreken, stuurde appjes en belde haar erg vaak op. Ze reageerde dan niet want ze was dan pissed. Ik kon dan de hele nacht niet slapen. Als we de dag erna elkaar in het echt zagen moest ik altijd goed nadenken wat ik eigenlijk moest zeggen. Het leek wel alsof ik niet echt bewust was van de situatie, als het maar goed zou komen en de relatie niet zou stuklopen. Ik bood dan altijd mijn excuses aan. Op die momenten was ik bang om haar kwijt te raken dus het kwam oprecht over, maar ik denk dat het vooral kwam omdat ik wilde dat de relatie in stand zou blijven omdat ik niet kwijt wilde raken wat we hadden. Want voor de rest heb ik weinig positieve dingen in mijn leven.
Nu kwam ik er deze week achter dat zij de laatste met iemand anders erg intensief aan het whatsappen is terwijl we hadden afgesproken tijdens de pauze niet met andere mensen bezig te zijn (niet dat ik ook maar vaak met anderen app, laat staan vrouwen). Ik word dan bijna misselijk als ik voor mij zie dat zij gelukkig is in de toekomst met iemand anders.
Ik ben mijn baan kwijtgeraakt omdat ik deze problematiek veel belangrijker vind en ik me op mij werk niet langer kon concentreren. Ik ben hulp gaan zoeken bij een GGZ-instelling. Bij het intakegesprek konden ze nog niks nuttigs zeggen, afgezien ik leed aan anhedonie maar geen verdere symptomen liet is vooralsnog geen depressie gediagnosticeerd. Autisme en Asperger was ook te weinig aanleiding toe.
Als ik geheel eerlijk ben en heel objectief kijk, denk ik dat ik een mix heb van schizoïde persoonlijkheidsstoornis en verborgen narcistische persoonlijkheidsstoornis. Ik denk dat ik een gebrek aan een 'zelf' heb en daarom zo genoot van alle validatie en aandacht van mijn vriendin en zodra die toevoer daarvan afgesloten dreigt te worden ik in paniek raak want dan stort mijn identiteit in en word ik manipulatief, controlerend en ik besef dat het abnormaal is. Wat mij dan wel verwondert is waarom ik geen aandacht of validatie zoek bij andere mensen. Mijn verdenkingen van mijn narcistische trekjes heb ik pas enkele dagen geleden, dus dit heb ik niet kunnen vertellen tijdens het intakegesprek.
Nu heb ik dus eigenlijk ook helemaal niets in mijn leven. Ik dood een beetje de tijd door tv te kijken met familie of door sporadisch wat te doen met mijn broertje zoals wat gamen of eens een terrasje pikken. Ik voetbal en kan daar enigszins wel van genieten, waarschijnlijk omdat ik een van de betere spelers ben binnen mijn team en daar mijn eigenwaarde mee omhoog haal, omdat ik belangrijk ben. Ondanks dat ik dit weet ben ik vrijwel de meest onzekere speler van het elftal raar genoeg.
Deze situatie stemt mij natuurlijk wel somber. Het is niet dat ik depressief ben, althans dat denk ik. Het klinkt misschien heel raar maar ik heb nu een 'intellectuele doodswens'. Ik besef dat ik nooit een rijk leven zal leiden. Ik zal nooit een gezonde relatie kunnen hebben want ik kan geen banden vormen met mensen en geen empathie voelen. Nu ik besef dat ik vooral handel uit eigenbelang bij vrijwel alles wat ik doe besef ik ook dat dit nooit iets langdurigs kan opleveren en is eigenlijk allemaal gebaseerd op iets artificieels. Mijn motivatie om te werken was vooral omdat het sociaal geaccepteerd is en het goed overkwam bij mijn vriendin, niet echt vanuit een innerlijke drive. Ik hecht eigenlijk altijd waarde aan hoe mensen over mij denken en handel hier dan ook vaak naar. Ik lijk ook altijd extern gemotiveerd te moeten worden om iets te ondernemen.
Door de hele situatie en de inzichten die ik nu opgedaan heb besef ik dat ik echt een uitzichtloos bestaan heb. Als ik mensen op straat zie lopen hand aan hand met een kind erbij, mensen die enorm kunnen genieten van de zon, mensen die genieten van socializen en flirten, mensen die staan te springen om op vakantie te gaan of om te gaan uiteten dan besef ik ergens toch wel dat ik blijkbaar veel mis in mijn leven. Ik heb gewoon niet echt verlangens, heb niet echt een eigen persoonlijkheid. Ik mis de dingen die een mens écht mens maken. Als ik nu één betrouwbare bron had waar ik plezier uit kan halen dan was het leven nog uit te houden geweest. Blijkbaar is het enige waar ik echt positieve gevoelens uithaal het zitten in een relatie waar ik gewaardeerd word, maar dat zijn geen gezonde langdurige relaties en zijn zoals eerder gezegd eigenlijk gewoon artificieel of zakelijk.
Ik wil sowieso dit GGZ-traject doorlopen. Ik moet over een maand enkele testen afleggen om toch een diagnose te kunnen vormen. Ik heb er weinig hoop in want ik geloof niet dat therapie kan helpen met mijn problemen. Ik ben er van overtuigd dat het genetisch bepaald is en tot uiting komt tijdens de hersenontwikkeling. Ik ben net een 27 jarige man met een volwassen lichaam en bovengemiddelde intelligentie, maar met een emotionele capaciteit van een 3 jarige. Mijn familie zit vol genetische mankementen. Ik heb het hier ook met mijn moeder, tante, broertje en zusje over gehad.
Mijn moeder en tante (mijn moeders zus) voelen alleen empathie richting dieren en kunnen ook geen banden vormen met mensen. Zij kunnen echter wel veel plezier uit alledaagse dingen halen.
Mijn broertje is zo normaal als maar zijn kan, hij geeft aan dat hij een goede band voelt met mij. Hij gaat elke week uit met zijn maten en is een echte rokkenjager. Hij is enorm sociaal, op een oprechte manier en voelt empathie naar mensen. Mijn zusje is vrijwel hetzelfde, maar zij heeft ook enkele lichte narcistische trekjes in haar relaties (manipuleren en controleren). Zij heeft veel plezier in het leven.
Met mijn vader praat ik nergens over behalve voetbal. Ik herken heel veel trekjes van mijzelf in hem. Hij mist empathie, hij werkt als vrachtwagenchauffeur en als hij thuis komt gaat hij meteen naar de kroeg met de auto en zuipt hij er flink op los. Wonder boven wonder heeft hij nog nooit een ongeluk gehad en is nog nooit betrapt tijdens een alcoholcontrole. Hij snapt niet goed wat hij wel en niet kan zeggen, dus ik vermoed iets van Asperger. Hij kan ook alleen oppervlakkige gesprekken houden.
Voor de rest zit er ADHD, ADD, autisme en manisch depressiviteit bij ons in de familie. Jullie kunnen dus wel voorstellen, neem ik aan, dat ik vooral geloof in de genetische invloeden in mijn geval.
Omdat ik besef dat ik een leven heb vol beperkingen, heb ik vanalles geprobeerd om het op te lossen. Ik heb voor ruim ¤ 700 aan supplementen geprobeerd (sarcosine, multivitaminen, zink, magnesium, visolie en noem het allemaal maar op). De pakketbezorger van PostNL is een vaste gast onderhand bij ons thuis. Ik heb meditatie geprobeerd, positief te denken, mindfullness, mezelf gedwongen om te socializen en echt geprobeerd geïnteresseerd te zijn etc. Ik heb geheel out of character magic truffels en morning glory zaden geprobeerd, hierdoor zag ik mijzelf heel objectief en leerde ik meer wat er mis met mij was. Ik heb ketamine geprobeerd maar ik werd er alleen heel suf van en moest vaak naar de wc, voor de rest helemaal geen effect. Ergens zou ik nog MDMA willen proberen omdat het blijkbaar tijdelijk empathie kan opwekken bij mensen zoals ik en emoties en connecties kan laten voelen die je nooit gevoeld hebt. Aan de andere kant denk ik dat dit mijn leven nog rotter maakt omdat ik heb kunnen voelen hoe het ook had kunnen zijn als ik minder genetisch onbedeeld was geweest.
Ik heb enkele weken geleden mij bijna opgehangen op mijn slaapkamer. Ik had op het werk alles uitgezocht en een afscheidsbrief geschreven en was vastberaden het te doen. Ik durfde echter niet op het moment suprême. Ik vond toch ook ergens dat ik dit moreel niet kon maken ten opzichte van mijn familie, wat eigenlijk juist totaal niet narcistisch is, maar goed. Misschien is het wel omdat ik waarde hecht aan wat mensen er van zouden denken.
Ik probeer op dit moment antidepressiva (citalopram) mocht het misschien een clinische depressie zijn, niet geschoten is altijd mis. Ook wil ik nog het GGZ-project afronden. Ik heb weinig hoop in beide dingen, maar dan heb ik er naar mijn idee alles aan gedaan. Al is de kans 0,01% op een wonder, als ik 'normaal' zou worden zou ik de gelukkigste man op aarde zijn na zolang uitzichtloos te hebben geleefd.
Zoals ik al aangaf is de kans heel klein op verbetering en ik heb steeds het idee dat het iets is dat niet te genezen valt stiekem ontkent. Ik heb uit wanhoop zoveel research gedaan om oplossingen te vinden met de insteek dat alles wel te genezen valt. Nu begin ik toch meer te accepteren dat het permanent is. Dat mijn hersenstructuur zich gewoon ongunstig ontwikkelt heeft voor dit tijdperk.
Wat ik niet accepteer is dat ik dit een leven lang vol moet houden. Ik heb weinig om voor te leven. Er zullen vast mensen denken van: "zoek dan iets wat je bezighoudt" of "je hebt het helemaal zo slecht nog niet, je had ook in Afrika geboren kunnen worden en honger en dorst kunnen lijden". Dat mogen mensen best vinden, maar dan denk ik dat ik óf het verhaal niet duidelijk omschreven heb, men het verhaal niet goed gelezen heeft of ik iets fundamenteels over het hoofd gezien heb.
Omdat ik niet accepteer zo te willen leven, wil ik dan ook afsluiten met dat ik mijn situatie dusdanig uitzichtloos vind dat ik euthanasie wil gaan aanvragen. Zo heb ik het toch zelf in de hand en geef ik mijn nabestaanden toch de kans om afscheid te nemen. Ik heb dit ook thuis al kenbaar gemaakt, je kunt de reacties natuurlijk wel verwachten. Ik ben dusdanig al gewend geraakt aan het idee dat ik geen decennia meer hoef te lijden dat het mij zelfs wat rust brengt: dat ik niet gevangen hoef te blijven op deze wereld waar ik simpelweg niet voor gemaakt ben en dat ik zelf toch nog invloed kan hebben hebben op de situatie. Als euthanasie niet ingewilligd wordt moet het op een andere manier gebeuren.
Hierbij eindigt mijn tirade, respect als je het uitgelezen hebt. Dit is zeker geen narcistische schreeuw om aandacht, maar 'gewoon' een uitlaatklep voor mijn frustraties.
Tl:dr: Ik ben een 27 jarige man die tot inzicht is gekomen dat ik empathie mis, geen banden kan vormen met mensen, gebrekkige emoties of een gebrekkig besef aan emoties heb en enkel gebrekkig plezier haal uit activiteiten met andere mensen waarbij ik niet veel hoef te socializen. Ik beleefde veel plezier aan relatie waarbij ik dacht dat het ware liefde was, maar alles erop wijst dat het om narcistische redenen ging. Ik vind dat er gedacht mab worden aan een mix van schizoïde- en narcistische persoonlijkheidsstoornis Ik ben hier teleurgesteld over en heb vanalles geprobeerd maar besef dat het niet te genezen is en mijn situatie dusdanig uitzichtloos is waardoor ik euthanasie wil aanvragen. Als dat niet ingewilligd wordt moet het op een andere manier.
Je hebt het iig heel duidelijk op papier weten te zetten. Veel van je punten zijn herkenbaar. FYI, ik heb een borderline persoonlijkheidsstoornis. Waarom denk je dat je last hebt van een schizoïde stoornis? Heb je ook bijvoorbeeld ook psychoses gehad? Het zou mooi voor je zijn als er bij de GGZ iets uit zou komen dat je op weg gaat helpen.
soooo, da's mooi!
Toch nog best een lang verhaalquote:
Hoi allemaal,
Dit is mijn eerste post hier maar ik moet dit van mij afschrijven.
Ik zal het verhaal niet te lang maken, [knip]
.Je ziet het allemaal erg somber in begrijp ik. En het lijkt me ook heel moeilijk om een afstandelijke vader te hebben (waar je je vervolgens in herkent).
Sociale angsten herken ik ook. En ook heftig om te lezen dat je zelfdodingsgedachten hebt.
Toch denk ik dat je met hulp van GGZ en dergelijke echt nog wel veel winst en geluk in het leven kan behalen.
Je spreekt bijvoorbeeld enorm veel in absoluten, terwijl je zelf eigenlijk direct erna al toegeeft dat dat zaken niet zo zwartwit zijn. Klein voorbeeld.
Ben je nu altijd enorm jaloers of niet?quote:Ik was ook altijd enorm jaloers. De eerste paar maanden toen het goed ging was dit niet het geval.
Of hier:
Weer veel absoluten (vooral/vrijwel alles/nooit/allemaal). En: er kan nooit iets langdurigs opgeleverd worden, maar je hebt (volgens je broer) wel een goede band met hem.quote:Nu ik besef dat ik vooral handel uit eigenbelang bij vrijwel alles wat ik doe besef ik ook dat dit nooit iets langdurigs kan opleveren en is eigenlijk allemaal gebaseerd op iets artificieels.
Kortom: ik zie genoeg redenen waarom je best een 'rijk' leven zou kunnen leiden (of misschien zelfs al leidt). Alleen begrijp ik dat het voor jou op het moment ontzettend lastig is om dat te zien, te erkennen en vooral: te voelen.
Ik herken zelf wel heel erg het doodrelativeren van mezelf. Ik dacht vroeger ook dat ik sociaal nul te bieden had. Als mensen dan zeiden: maar je hebt toch wel contacten waar je mee afspreekt relativeerde ik dat ook weg (ja, maar echte diepgang zat er niet in, etc.). Therapie heeft mij (oa) veel zelfvertrouwen gegeven.
Ik hoop (en geloof
)van ganser harte dat de GGZ hulp ook jou verder kan helpen, sterkte!
Als er in jouw familie ADHD en autisme voorkomt, lijkt het mij verstandig je eerst daarop te laten testen. Wat jij namelijk zelf herkent als narcisme of een schizoide persoonlijkheidsstoornis, kan heel goed refereren naar autisme.quote:
Jouw gebrek aan empathie, hoe ziet dat eruit? Is het meer dat het je gewoon niet interesseert hoe een ander zich voelt? Of komt het meer dat jij je heel moeilijk een voorstelling kan maken van hoe iemand anders iets beleeft?
Mocht je of ADHD of autisme of het allebei hebben, dan betekent dat absoluut niet voor jou dat de hoop voorbij is! Dat wil ik echt benadrukken. Maar als je weet dat je het hebt, weet je dat je bepaalde dingen op een wat andere manier moet aanpakken dan de meeste mensen. Dan hoef jij je niet zo schuldig te voelen als bepaalde dingen jou moeilijker afgaan dan de meeste mensen.
Ik kan uit jouw verhaal opmaken dat je op zijn minst een normale intelligentie hebt en ook dat je bereid bent om jouw eigen gedrag in relatie tot anderen te willen begrijpen. Dat zijn hele belangrijke goede eigenschappen!
Denk alsjeblieft niet aan euthanasie etc want je hebt nog een heel leven voor je. Maar het is duidelijk dat je het op de manier zoals het tot nu toe is gegaan niet meer kan opbrengen. En dat hoeft ook niet.
Print het verhaal wat je hier hebt geschreven uit en ga ermee naar de huisarts. De eerste stap is je te laten onderzoeken op ADHD en ASS. Daarna een onderzoek of er ook sprake is van persoonlijkheidsproblematiek.
Dit soort testen helpen voor jou zelf ook om te begrijpen hoe je in elkaar zit. Maar ze geven ook een beeld voor behandelaars. En als zij weten hoe je in elkaar zit, kunnen ze jou het beste helpen.
Eén ding is zeker. Fucked up ben je absoluut niet!
Bedankt allen voor jullie reacties!
Een schizoïde persoonlijkheidsstoornis heeft zover ik weet geen psychoses, schizofrenie en schizotypische persoonlijkheidsstoornis wel. Wat ik zelf herken in schizoïde persoonlijkheidsstoornis is het weinig beleven van plezier, afgevlakte affect, geen vriendschappen hebben, weinig behoefte aan sociaal contact en dat ik nooit echt behoefte had aan seksueel contact.quote:
[..]
Allemachtig, wat een verhaal ook weer. Welkom btw.
Je hebt het iig heel duidelijk op papier weten te zetten. Veel van je punten zijn herkenbaar. FYI, ik heb een borderline persoonlijkheidsstoornis. Waarom denk je dat je last hebt van een schizoïde stoornis? Heb je ook bijvoorbeeld ook psychoses gehad? Het zou mooi voor je zijn als er bij de GGZ iets uit zou komen dat je op weg gaat helpen.
Bedankt voor je reactie!quote:
[..]
Toch nog best een lang verhaal
Je ziet het allemaal erg somber in begrijp ik. En het lijkt me ook heel moeilijk om een afstandelijke vader te hebben (waar je je vervolgens in herkent).
Sociale angsten herken ik ook. En ook heftig om te lezen dat je zelfdodingsgedachten hebt.
Toch denk ik dat je met hulp van GGZ en dergelijke echt nog wel veel winst en geluk in het leven kan behalen.
Je spreekt bijvoorbeeld enorm veel in absoluten, terwijl je zelf eigenlijk direct erna al toegeeft dat dat zaken niet zo zwartwit zijn. Klein voorbeeld.
[..]
Ben je nu altijd enorm jaloers of niet?
Of hier:
[..]
Weer veel absoluten (vooral/vrijwel alles/nooit/allemaal). En: er kan nooit iets langdurigs opgeleverd worden, maar je hebt (volgens je broer) wel een goede band met hem.
Kortom: ik zie genoeg redenen waarom je best een 'rijk' leven zou kunnen leiden (of misschien zelfs al leidt). Alleen begrijp ik dat het voor jou op het moment ontzettend lastig is om dat te zien, te erkennen en vooral: te voelen.
Ik herken zelf wel heel erg het doodrelativeren van mezelf. Ik dacht vroeger ook dat ik sociaal nul te bieden had. Als mensen dan zeiden: maar je hebt toch wel contacten waar je mee afspreekt relativeerde ik dat ook weg (ja, maar echte diepgang zat er niet in, etc.). Therapie heeft mij (oa) veel zelfvertrouwen gegeven.
Ik hoop (en geloof
De reden waarom ik eerst niet jaloers was is denk ik omdat de relatie toen zo extreem goed leek te verlopen dat er geen aanleiding toe was. Na die hele goede fase ben ik eigenlijk constant jaloers en schoten vaak scenario's door mijn hoofd dat ze me niet meer leuk vond zodra er ook maar iets kleins gebeurde. Ik raakte dan helemaal in paniek.
Ja mijn broertje geeft aan die band wel te kunnen voelen. Maar ik besef ook dat als we ooit uit huis gaan het contact flink zal gaan afnemen. Ook qua liefdesrelatie: hoe kun je nou een succesvolle relatie hebben zonder het vermogen om een emotionele band te kunnen vormen?
[ Bericht 2% gewijzigd door Referer op 01-07-2017 12:37:31 ]
Bedankt voor je reactie!quote:
[..]
Als er in jouw familie ADHD en autisme voorkomt, lijkt het mij verstandig je eerst daarop te laten testen. Wat jij namelijk zelf herkent als narcisme of een schizoide persoonlijkheidsstoornis, kan heel goed refereren naar autisme.
Jouw gebrek aan empathie, hoe ziet dat eruit? Is het meer dat het je gewoon niet interesseert hoe een ander zich voelt? Of komt het meer dat jij je heel moeilijk een voorstelling kan maken van hoe iemand anders iets beleeft?
Mocht je of ADHD of autisme of het allebei hebben, dan betekent dat absoluut niet voor jou dat de hoop voorbij is! Dat wil ik echt benadrukken. Maar als je weet dat je het hebt, weet je dat je bepaalde dingen op een wat andere manier moet aanpakken dan de meeste mensen. Dan hoef jij je niet zo schuldig te voelen als bepaalde dingen jou moeilijker afgaan dan de meeste mensen.
Ik kan uit jouw verhaal opmaken dat je op zijn minst een normale intelligentie hebt en ook dat je bereid bent om jouw eigen gedrag in relatie tot anderen te willen begrijpen. Dat zijn hele belangrijke goede eigenschappen!
Denk alsjeblieft niet aan euthanasie etc want je hebt nog een heel leven voor je. Maar het is duidelijk dat je het op de manier zoals het tot nu toe is gegaan niet meer kan opbrengen. En dat hoeft ook niet.
Print het verhaal wat je hier hebt geschreven uit en ga ermee naar de huisarts. De eerste stap is je te laten onderzoeken op ADHD en ASS. Daarna een onderzoek of er ook sprake is van persoonlijkheidsproblematiek.
Dit soort testen helpen voor jou zelf ook om te begrijpen hoe je in elkaar zit. Maar ze geven ook een beeld voor behandelaars. En als zij weten hoe je in elkaar zit, kunnen ze jou het beste helpen.
Eén ding is zeker. Fucked up ben je absoluut niet!
Ik moet eerlijk zeggen dat het autisme toch wat verder weg is kinderen van de nicht van mijn moeder. ADHD is wat dichterbij namelijk een broer van mijn moeder en zijn zoon. Hoe link jij ADHD aan mijn problematiek? Ik heb wel ritalin geprobeerd van mijn neefje, maar het heeft weinig effect op mij lijkt het.
Het gebrek aan empathie is dat ik cognitief weet dat iemand zich rot voelt in een bepaalde situatie. Ik voel dan echter niks maar reageer dan zoals sociaal gepast is omdat dat verwacht wordt. Maar het doet mij eigenlijk niet veel. Ook als mijn vriendin ergens heel blij mee was dan moest ik spelen alsof ik heel erg blij voor haar was want dat voelde ik niet maar ik wist dat ik dat eigenlijk wel zou koeten voelen.
Ik zie het inderdaad echt somber in, ik ben 27 jaar en merk gewoon dat ik weinig plezier haal uit dingen. Als je niets hebt om naar uit te kijken is het leven het niet waard voor mij, dan is het gewoon uitzitten van de tijd en opvullen met activiteiten die je afleiden zodat de tijd wat sneller gaat.
Ik heb al flink contact gehad met mijn huisarts, ze weet al van mijn omstandigheden af. Zij heeft mij dan ook doorverwezen naar een GGZ-instelling. Ik heb een intakegesprek gehad maar ze konden nog niks zeggen. 1 augustus moet ik testen afnemen. Autisme vonden ze niet duidelijk genoeg en als ik de kenmerken van autisme bekijk en testen maak dan scoor ik altijd erg laag.
[ Bericht 6% gewijzigd door Referer op 01-07-2017 12:41:45 ]
