[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #12

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 10:11 schreef Elvi het volgende:
Ik heb dezelfde diagnose. Ontwijkend en afhankelijk. Alleen lijkt het erop dat het bij mij minder ernstig is dan bij jullie

Wat doe je hier dan? Wegwezen! (geintje)

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 10:23 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Wat doe je hier dan? Wegwezen! (geintje)

Omdat ik er soms last van heb maar niet zoveel als jullie
Vooral t ontwijkende staat bij mij op de voorgrond.

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 10:11 schreef Elvi het volgende:
Ik heb dezelfde diagnose. Ontwijkend en afhankelijk. Alleen lijkt het erop dat het bij mij minder ernstig is dan bij jullie

Ik wist niet dat er een ernst-grens was om aan dit topic mee te doen. Volgens mij moet ik dan ook weg

Het lijkt me een lastige combinatie: ben je dan niet continu bezig met aantrekken en afstoten? Word je ervoor geholpen? Heel veel sterkte

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 09:52 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Zo, dat zijn nog eens interessante cursussen. Hopelijk kun je ze snel afronden. Heeft het nog geholpen om nieuwe mensen te leren kennen?

Thnx! En nouja dat is een beetje een probleem bij mij altijd. Op die 5 avonden wel gewoon met heel veel mensen gepraat enzo. Maar zodra iets dan afgelopen is blijft het erbij. Ik onderneem nu best wel wat dingen, maar ik zie mensen dan altijd alleen daar zeg maar. Ik vind het moeilijk om dan echt verder contact op te bouwen.

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 11:26 schreef _Hestia_ het volgende:

[..]

Thnx! En nouja dat is een beetje een probleem bij mij altijd. Op die 5 avonden wel gewoon met heel veel mensen gepraat enzo. Maar zodra iets dan afgelopen is blijft het erbij. Ik onderneem nu best wel wat dingen, maar ik zie mensen dan altijd alleen daar zeg maar. Ik vind het moeilijk om dan echt verder contact op te bouwen.

Dat probleem herken ik. Op den duur heb ik gewoon aangeboden om samen een keer een kopje thee te drinken. Bij sommigen ontstond er een goede vriendschap en bij anderen bloedde dat gewoon dood. Het is eng om te vragen, maar het kan helpen

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 10:11 schreef Elvi het volgende:
Ik heb dezelfde diagnose. Ontwijkend en afhankelijk. Alleen lijkt het erop dat het bij mij minder ernstig is dan bij jullie

Het gras is aan de andere kant altijd groener. Of meer verdord in dit geval.

Het gaat erom of je tevreden met jezelf bent en je leven kan leiden wat bij je past.

Ieder mens heeft zijn onzekerheden, verdriet en toestanden. De meeste mensen kunnen daar op eigen kracht uitkomen en komen dan weer back to harmony.

Bij een persoonlijkheidsstoornis is die harmony er niet. Als jij je standaard eenzaam voelt en daarom moeite hebt om te functioneren en om aansluiting te vinden bij anderen, dan is er wat 'mis'.

Therapie houdt niet in dat jij 'normaal' gaat worden, maar dat je meer grip krijgt op je emoties, gelijkwaardiger en makkelijker in contact kan staan met anderen en vooral dat je tevreden wordt met jezelf en het leven als plezieriger kan aanvaarden.

De diagnose zegt ook niet hoe erg het met jou is gesteld.

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 15:39 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Het gras is aan de andere kant altijd groener. Of meer verdord in dit geval.

Het gaat erom of je tevreden met jezelf bent en je leven kan leiden wat bij je past.

Ieder mens heeft zijn onzekerheden, verdriet en toestanden. De meeste mensen kunnen daar op eigen kracht uitkomen en komen dan weer back to harmony.

Bij een persoonlijkheidsstoornis is die harmony er niet. Als jij je standaard eenzaam voelt en daarom moeite hebt om te functioneren en om aansluiting te vinden bij anderen, dan is er wat 'mis'.

Therapie houdt niet in dat jij 'normaal' gaat worden, maar dat je meer grip krijgt op je emoties, gelijkwaardiger en makkelijker in contact kan staan met anderen en vooral dat je tevreden wordt met jezelf en het leven als plezieriger kan aanvaarden.

De diagnose zegt ook niet hoe erg het met jou is gesteld.

Dat geldt niet voor alle persoonlijkheidsstoornissen. Ik heb geen last van onzekerheden, verdriet en toestanden. Er is niets in mij wat harmonieus kan zijn. Ik heb ook moeite met functioneren en aansluiting vinden, maar dat ligt niet aan mij. Therapie, ook zoals jij het beschrijft, zal in mijn geval niet werken.

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 15:47 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Dat geldt niet voor alle persoonlijkheidsstoornissen. Ik heb geen last van onzekerheden, verdriet en toestanden. Er is niets in mij wat harmonieus kan zijn. Ik heb ook moeite met functioneren en aansluiting vinden, maar dat ligt niet aan mij. Therapie, ook zoals jij het beschrijft, zal in mijn geval niet werken.

Aan wie ligt het dan?

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 16:08 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Aan wie ligt het dan?

Aan de mensen met wie in contact ben gekomen. Mijn sociale vaardigheden zijn prima. Daar ben ik op getest.

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 16:12 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Aan de mensen met wie in contact ben gekomen. Mijn sociale vaardigheden zijn prima. Daar ben ik op getest.

Met wie ben je dan in contact gekomen dat het niet gaat?

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 16:15 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Met wie ben je dan in contact gekomen dat het niet gaat?

Onder andere met mijn ouders, maar ook met anderen.

Psychopatische deviatie.

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 16:17 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Onder andere met mijn ouders, maar ook met anderen.

Maar als het allemaal aan anderen ligt, hoe komt het dan dat je moeite hebt met aansluiting vinden?

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 11:56 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Dat probleem herken ik. Op den duur heb ik gewoon aangeboden om samen een keer een kopje thee te drinken. Bij sommigen ontstond er een goede vriendschap en bij anderen bloedde dat gewoon dood. Het is eng om te vragen, maar het kan helpen

Ja ik vind dat zeker eng om te vragen, weet ook niet zo goed wie ik dan moet vragen en ben sowieso altijd al van te voren bang voor afwijzing

Ik had net echt zo'n dikke paniekaanval
Kwam thuis en vond in de brievenbus een envelop van het waterbedrijf met heel groot "voorkom afsluiting!" Dus ik meteen opengemaakt beneden al, stond er in dat er nog geen aanmelding was ontvangen Terwijl ik me gewoon meteen heb aangemeld toen ik hier kwam wonen. Dus ik echt helemaal in paniek meteen dat er dus blijkbaar wat mis was gegaan. Het was nog net geen 17 uur gelukkig, dus toen ik weer iets rustiger was meteen maar gebeld.

Blijkt dat ze bij iedereen in de flat de aanmeldingen eruit gedaan hebben, omdat de watermeters verwisseld waren. Van de gasmeters wist ik het, daar hadden we een brief over gehad. Maar blijkbaar ook bij de watermeters. En omdat ze nou dus niet de juiste waterstanden van iedereen wisten, hadden ze gewoon van iedereen alles geannuleerd. Echt handig
Dus nu heeft die man aan de telefoon alle gegevens opnieuw ingevoerd, dus in feite me gewoon opnieuw aangemeld. En dan moet het nu goed komen. Ben wel echt blij dat ik niet het hele weekend in de stress hoef te zitten erover.
Maar ik baal er dan ook echt van dat ik zo half overstuur aan de telefoon zit

_{en ik denk meteen al weer dingen als "wat zal de postbode wel niet denken" enzo}

Oh, herkenbaar, dat soort stress. Ik word dan ook heel prikkelbaar en wil het direct allemaal geregeld hebben.

Je hebt het wel heel prima direct opgelost! Complimenten.

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 11:26 schreef _Hestia_ het volgende:

[..]

Thnx! En nouja dat is een beetje een probleem bij mij altijd. Op die 5 avonden wel gewoon met heel veel mensen gepraat enzo. Maar zodra iets dan afgelopen is blijft het erbij. Ik onderneem nu best wel wat dingen, maar ik zie mensen dan altijd alleen daar zeg maar. Ik vind het moeilijk om dan echt verder contact op te bouwen.

Zonde zeg. Maar je onderneemt tenminste wel een poging. Daar kan niemand iets over zeggen. Wie weet word het in de toekomst nog wel beter. Durf je geen verdere contact met ze te maken?

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 10:39 schreef Elvi het volgende:

[..]

Omdat ik er soms last van heb maar niet zoveel als jullie
Vooral t ontwijkende staat bij mij op de voorgrond.

Vertel er eens meer over. Wat ontwijk je dan?

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 10:44 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Ik wist niet dat er een ernst-grens was om aan dit topic mee te doen. Volgens mij moet ik dan ook weg

Klopt helemaal, Child. Ga jij eens heel snel aan je scriptie werken! Dat gehang hier ook altijd, bah!

Hoi allemaal,

Dit is mijn eerste post hier maar ik moet dit van mij afschrijven.

Ik zal het verhaal niet te lang maken, maar vanaf mijn pubertijd heb ik gemerkt dat ik 'anders' was. Veel dingen die intuïtief waren bij leeftijdsgenoten waren bij mij niet van toepassing: als ik nu terugkijk ben ik mijn weinige vrienden verloren door een gebrek aan wederkerigheid want zelf ondernam ik nooit initiatief. Ik stemde in het begin van de pubertijd af om te gaan zuipen omdat het toen spannend was, maar toen de nieuwigheid er vanaf was vond ik het niet meer zo geweldig. Ik heb verder nooit echt de behoefte gehad aan een relatie, seks (wel porno en geilen op meisjes op school), vriendschappen en om te studeren.

Aan mijn buitenkant valt niets te zien: ik zie er sportief uit, ben goed gekleedt (niet de allernieuwste mode maar gewoon verzorgd) en heb qua uiterlijk niets te klagen. Alleen sociaal ben ik verkloot. Ik heb enorm weinig zelfvertrouwen, ben vaak onzeker, ben heel oppervlakkig in gesprekken en de enige manier waarop ik kan socializen is door wat grappen te maken, door vragen te stellen of op heel zelden op intellectueel gebied. Dit is sociaal bij mensen die je lang niet hebt gezien, dan gaat dat nog. Mensen die ik wekelijks zie heb ik zelden iets te melden. Met drank op is het nog wel te doen want dan lul ik makkelijker en ongeremder omdat ik minder nadenk.

Wonder boven wonder heb ik anderhalf jaar geleden tijdens een van de weinige keren dat ik uitging een vriendin aan de haak geslagen die totaal anders is: heel sociaal en spontaan maar toch wat onzeker (heeft een moeilijke jeugd gehad door haar vader die zijn kinderen vernederde en bang maakte). Het leek me toch wel spannend om op mijn 25e voor het eerst seks te hebben en in een relatie te zitten. Het initiatief om te babbelen via whatsapp kwam van haar dus ik had zoiets van: laat maar lekker op mij afkomen. Na 3 weken leuk en spontaan non-stop appen waarin we heel persoonlijke dingen vertelden en elkaar meteen vertrouwden, volgden 2 dates bij haar thuis (ze woont op zichzelf). Ik was oprecht geïnteresseerd in haar en genoot van het hele proces. Het voelde zo goed dat het fout voelde om seksuele aanstalten te maken. Na de derde date kregen we een relatie. De eerste 4 maanden waren enorm positief. Ik voelde me voor het eerst in mijn leven echt gelukkig: ik voelde me speciaal omdat iemand gek op mij was. Ik was vanaf het begin dat we aan het daten waren compleet geobsedeerd door haar. Ik vond het zo spannend allemaal! Ik behandelde haar enorm goed, ik genoot van alle aandacht en het gevoel dat zij mij gaf en het idee dat ik iemand gelukkig maakte met mijn woorden en daden deed mij goed.

Zoals jullie natuurlijk al voelen aankomen loopt dit niet goed af. Na die 4 maanden was die euforie weg bij mij en ik voelde me daar vreselijk bij. Het voelde alsof ik iets verloren had. Ik vertelde haar dit gewoon eerlijk en ze was natuurlijk helemaal overstuur want alles liep perfect en ze was compleet gek van mij. Ik gaf haar zoveel aandacht en was haar altijd ana het pleasen. Ik wist niet wat mij overkwam. Ik heb het er met haar over gehad en we besloten door te gaan en te kijken hoe het zou lopen. Na wat gekloot kwam ik erachter dat ik nog het meest gelukkig was mét haar.

Na een tijd aangekloot te hebben ging het steeds slechter. We hebben op dit moment al 3 maanden een pauze maar het wordt denk ik niets meer. Dit heeft er toe geleidt dat ik het afgelopen halfjaar eigenlijk obsessief ben gaan onderzoeken wat er in hemelsnaam mis met mij is.

Ik ben na veel onderzoek op internet (jaja ik weet dat zelf diagnosticeren via het internet niet betrouwbaar is) erachter gekomen dat ik gewoon fucked up ben. Ik ben er op mijn 27e achter gekomen dat ik empathie mis. Ik snap wel waarom mensen blij of teleurgesteld zijn maar ik voel dit niet. Ik kan geen banden met mensen vormen. Ik kan goed optrekken met mijn broertje maar ik voel geen band. Ik vind het niet fijn om alleen te zijn, maar ik kan onmogelijk diepgaande connecties vormen. Ik haal weinig plezier uit dingen die ik alleen doe. Alleen film of series kijken vind ik vrijwel niks, samen met mij vriendin of familieleden dan wel weer. Waarom weet ik niet zo goed. Misschien omdat ik er waarde aan hecht dat mensen iets met mij willen doen?

Waarom ik dit niet weet is omdat ik erachter ben gekomen dat ik óf heel weinig emoties heb, of ik me niet bewust ben van mijn emoties. Mijn enige sterke emoties doen zich voor tijdens muziek en op momenten wanneer ik terugdenk aan activiteiten die ik samen met mijn vriendin deed zoals tv kijken, seks, pretparken bezoeken, samen boodschappen doen etc. Ook hier weet ik niet echt wat ik voel. Als ik heel eerlijk ben is het denk ik vooral het samen ondernemen van dingen als een stel. Ik krijg echt een enorme knoop in mijn maag wanneer ik een liedje hoor dat ik met haar associeer of wanneer ik een serie of film tegenkom die we samen gekeken hebben of volgden.

Ik was ook altijd enorm jaloers. De eerste paar maanden toen het goed ging was dit niet het geval. Maar zodra het minder ging raakte ik in paniek. Ik was bang dat ze meer plezier zou hebben met anderen en mij als overbodig zou gaan zien, ook als ze met vriendinnen afsprak. Ik wilde niet kwijtraken wat we hadden. Als het iets minder liep ging ik meteen van het ergste uit en vertrouwde haar dan niet. Ik werd dan heel controlerend en soms beschuldigend zonder. Ik wilde het dan meteen bespreken, stuurde appjes en belde haar erg vaak op. Ze reageerde dan niet want ze was dan pissed. Ik kon dan de hele nacht niet slapen. Als we de dag erna elkaar in het echt zagen moest ik altijd goed nadenken wat ik eigenlijk moest zeggen. Het leek wel alsof ik niet echt bewust was van de situatie, als het maar goed zou komen en de relatie niet zou stuklopen. Ik bood dan altijd mijn excuses aan. Op die momenten was ik bang om haar kwijt te raken dus het kwam oprecht over, maar ik denk dat het vooral kwam omdat ik wilde dat de relatie in stand zou blijven omdat ik niet kwijt wilde raken wat we hadden. Want voor de rest heb ik weinig positieve dingen in mijn leven.

Nu kwam ik er deze week achter dat zij de laatste met iemand anders erg intensief aan het whatsappen is terwijl we hadden afgesproken tijdens de pauze niet met andere mensen bezig te zijn (niet dat ik ook maar vaak met anderen app, laat staan vrouwen). Ik word dan bijna misselijk als ik voor mij zie dat zij gelukkig is in de toekomst met iemand anders.

Ik ben mijn baan kwijtgeraakt omdat ik deze problematiek veel belangrijker vind en ik me op mij werk niet langer kon concentreren. Ik ben hulp gaan zoeken bij een GGZ-instelling. Bij het intakegesprek konden ze nog niks nuttigs zeggen, afgezien ik leed aan anhedonie maar geen verdere symptomen liet is vooralsnog geen depressie gediagnosticeerd. Autisme en Asperger was ook te weinig aanleiding toe.

Als ik geheel eerlijk ben en heel objectief kijk, denk ik dat ik een mix heb van schizoïde persoonlijkheidsstoornis en verborgen narcistische persoonlijkheidsstoornis. Ik denk dat ik een gebrek aan een 'zelf' heb en daarom zo genoot van alle validatie en aandacht van mijn vriendin en zodra die toevoer daarvan afgesloten dreigt te worden ik in paniek raak want dan stort mijn identiteit in en word ik manipulatief, controlerend en ik besef dat het abnormaal is. Wat mij dan wel verwondert is waarom ik geen aandacht of validatie zoek bij andere mensen. Mijn verdenkingen van mijn narcistische trekjes heb ik pas enkele dagen geleden, dus dit heb ik niet kunnen vertellen tijdens het intakegesprek.

Nu heb ik dus eigenlijk ook helemaal niets in mijn leven. Ik dood een beetje de tijd door tv te kijken met familie of door sporadisch wat te doen met mijn broertje zoals wat gamen of eens een terrasje pikken. Ik voetbal en kan daar enigszins wel van genieten, waarschijnlijk omdat ik een van de betere spelers ben binnen mijn team en daar mijn eigenwaarde mee omhoog haal, omdat ik belangrijk ben. Ondanks dat ik dit weet ben ik vrijwel de meest onzekere speler van het elftal raar genoeg.

Deze situatie stemt mij natuurlijk wel somber. Het is niet dat ik depressief ben, althans dat denk ik. Het klinkt misschien heel raar maar ik heb nu een 'intellectuele doodswens'. Ik besef dat ik nooit een rijk leven zal leiden. Ik zal nooit een gezonde relatie kunnen hebben want ik kan geen banden vormen met mensen en geen empathie voelen. Nu ik besef dat ik vooral handel uit eigenbelang bij vrijwel alles wat ik doe besef ik ook dat dit nooit iets langdurigs kan opleveren en is eigenlijk allemaal gebaseerd op iets artificieels. Mijn motivatie om te werken was vooral omdat het sociaal geaccepteerd is en het goed overkwam bij mijn vriendin, niet echt vanuit een innerlijke drive. Ik hecht eigenlijk altijd waarde aan hoe mensen over mij denken en handel hier dan ook vaak naar. Ik lijk ook altijd extern gemotiveerd te moeten worden om iets te ondernemen.

Door de hele situatie en de inzichten die ik nu opgedaan heb besef ik dat ik echt een uitzichtloos bestaan heb. Als ik mensen op straat zie lopen hand aan hand met een kind erbij, mensen die enorm kunnen genieten van de zon, mensen die genieten van socializen en flirten, mensen die staan te springen om op vakantie te gaan of om te gaan uiteten dan besef ik ergens toch wel dat ik blijkbaar veel mis in mijn leven. Ik heb gewoon niet echt verlangens, heb niet echt een eigen persoonlijkheid. Ik mis de dingen die een mens écht mens maken. Als ik nu één betrouwbare bron had waar ik plezier uit kan halen dan was het leven nog uit te houden geweest. Blijkbaar is het enige waar ik echt positieve gevoelens uithaal het zitten in een relatie waar ik gewaardeerd word, maar dat zijn geen gezonde langdurige relaties en zijn zoals eerder gezegd eigenlijk gewoon artificieel of zakelijk.

Ik wil sowieso dit GGZ-traject doorlopen. Ik moet over een maand enkele testen afleggen om toch een diagnose te kunnen vormen. Ik heb er weinig hoop in want ik geloof niet dat therapie kan helpen met mijn problemen. Ik ben er van overtuigd dat het genetisch bepaald is en tot uiting komt tijdens de hersenontwikkeling. Ik ben net een 27 jarige man met een volwassen lichaam en bovengemiddelde intelligentie, maar met een emotionele capaciteit van een 3 jarige. Mijn familie zit vol genetische mankementen. Ik heb het hier ook met mijn moeder, tante, broertje en zusje over gehad.

Mijn moeder en tante (mijn moeders zus) voelen alleen empathie richting dieren en kunnen ook geen banden vormen met mensen. Zij kunnen echter wel veel plezier uit alledaagse dingen halen.

Mijn broertje is zo normaal als maar zijn kan, hij geeft aan dat hij een goede band voelt met mij. Hij gaat elke week uit met zijn maten en is een echte rokkenjager. Hij is enorm sociaal, op een oprechte manier en voelt empathie naar mensen. Mijn zusje is vrijwel hetzelfde, maar zij heeft ook enkele lichte narcistische trekjes in haar relaties (manipuleren en controleren). Zij heeft veel plezier in het leven.

Met mijn vader praat ik nergens over behalve voetbal. Ik herken heel veel trekjes van mijzelf in hem. Hij mist empathie, hij werkt als vrachtwagenchauffeur en als hij thuis komt gaat hij meteen naar de kroeg met de auto en zuipt hij er flink op los. Wonder boven wonder heeft hij nog nooit een ongeluk gehad en is nog nooit betrapt tijdens een alcoholcontrole. Hij snapt niet goed wat hij wel en niet kan zeggen, dus ik vermoed iets van Asperger. Hij kan ook alleen oppervlakkige gesprekken houden.

Voor de rest zit er ADHD, ADD, autisme en manisch depressiviteit bij ons in de familie. Jullie kunnen dus wel voorstellen, neem ik aan, dat ik vooral geloof in de genetische invloeden in mijn geval.

Omdat ik besef dat ik een leven heb vol beperkingen, heb ik vanalles geprobeerd om het op te lossen. Ik heb voor ruim ¤ 700 aan supplementen geprobeerd (sarcosine, multivitaminen, zink, magnesium, visolie en noem het allemaal maar op). De pakketbezorger van PostNL is een vaste gast onderhand bij ons thuis. Ik heb meditatie geprobeerd, positief te denken, mindfullness, mezelf gedwongen om te socializen en echt geprobeerd geïnteresseerd te zijn etc. Ik heb geheel out of character magic truffels en morning glory zaden geprobeerd, hierdoor zag ik mijzelf heel objectief en leerde ik meer wat er mis met mij was. Ik heb ketamine geprobeerd maar ik werd er alleen heel suf van en moest vaak naar de wc, voor de rest helemaal geen effect. Ergens zou ik nog MDMA willen proberen omdat het blijkbaar tijdelijk empathie kan opwekken bij mensen zoals ik en emoties en connecties kan laten voelen die je nooit gevoeld hebt. Aan de andere kant denk ik dat dit mijn leven nog rotter maakt omdat ik heb kunnen voelen hoe het ook had kunnen zijn als ik minder genetisch onbedeeld was geweest.

Ik heb enkele weken geleden mij bijna opgehangen op mijn slaapkamer. Ik had op het werk alles uitgezocht en een afscheidsbrief geschreven en was vastberaden het te doen. Ik durfde echter niet op het moment suprême. Ik vond toch ook ergens dat ik dit moreel niet kon maken ten opzichte van mijn familie, wat eigenlijk juist totaal niet narcistisch is, maar goed. Misschien is het wel omdat ik waarde hecht aan wat mensen er van zouden denken.

Ik probeer op dit moment antidepressiva (citalopram) mocht het misschien een clinische depressie zijn, niet geschoten is altijd mis. Ook wil ik nog het GGZ-project afronden. Ik heb weinig hoop in beide dingen, maar dan heb ik er naar mijn idee alles aan gedaan. Al is de kans 0,01% op een wonder, als ik 'normaal' zou worden zou ik de gelukkigste man op aarde zijn na zolang uitzichtloos te hebben geleefd.

Zoals ik al aangaf is de kans heel klein op verbetering en ik heb steeds het idee dat het iets is dat niet te genezen valt stiekem ontkent. Ik heb uit wanhoop zoveel research gedaan om oplossingen te vinden met de insteek dat alles wel te genezen valt. Nu begin ik toch meer te accepteren dat het permanent is. Dat mijn hersenstructuur zich gewoon ongunstig ontwikkelt heeft voor dit tijdperk.

Wat ik niet accepteer is dat ik dit een leven lang vol moet houden. Ik heb weinig om voor te leven. Er zullen vast mensen denken van: "zoek dan iets wat je bezighoudt" of "je hebt het helemaal zo slecht nog niet, je had ook in Afrika geboren kunnen worden en honger en dorst kunnen lijden". Dat mogen mensen best vinden, maar dan denk ik dat ik óf het verhaal niet duidelijk omschreven heb, men het verhaal niet goed gelezen heeft of ik iets fundamenteels over het hoofd gezien heb.

Omdat ik niet accepteer zo te willen leven, wil ik dan ook afsluiten met dat ik mijn situatie dusdanig uitzichtloos vind dat ik euthanasie wil gaan aanvragen. Zo heb ik het toch zelf in de hand en geef ik mijn nabestaanden toch de kans om afscheid te nemen. Ik heb dit ook thuis al kenbaar gemaakt, je kunt de reacties natuurlijk wel verwachten. Ik ben dusdanig al gewend geraakt aan het idee dat ik geen decennia meer hoef te lijden dat het mij zelfs wat rust brengt: dat ik niet gevangen hoef te blijven op deze wereld waar ik simpelweg niet voor gemaakt ben en dat ik zelf toch nog invloed kan hebben hebben op de situatie. Als euthanasie niet ingewilligd wordt moet het op een andere manier gebeuren.

Hierbij eindigt mijn tirade, respect als je het uitgelezen hebt. Dit is zeker geen narcistische schreeuw om aandacht, maar 'gewoon' een uitlaatklep voor mijn frustraties.

Tl:dr: Ik ben een 27 jarige man die tot inzicht is gekomen dat ik empathie mis, geen banden kan vormen met mensen, gebrekkige emoties of een gebrekkig besef aan emoties heb en enkel gebrekkig plezier haal uit activiteiten met andere mensen waarbij ik niet veel hoef te socializen. Ik beleefde veel plezier aan relatie waarbij ik dacht dat het ware liefde was, maar alles erop wijst dat het om narcistische redenen ging. Ik vind dat er gedacht mab worden aan een mix van schizoïde- en narcistische persoonlijkheidsstoornis Ik ben hier teleurgesteld over en heb vanalles geprobeerd maar besef dat het niet te genezen is en mijn situatie dusdanig uitzichtloos is waardoor ik euthanasie wil aanvragen. Als dat niet ingewilligd wordt moet het op een andere manier.

[ Bericht 2% gewijzigd door Referer op 01-07-2017 03:08:59 ]

quote:

Op zaterdag 1 juli 2017 00:54 schreef Referer het volgende:
Hoi allemaal,

Dit is mijn eerste post hier maar ik moet dit van mij afschrijven.

Ik zal het verhaal niet te lang maken, maar vanaf mijn pubertijd heb ik gemerkt dat ik 'anders' was. Veel dingen die intuïtief waren bij leeftijdsgenoten waren bij mij niet van toepassing: als ik nu terugkijk ben ik mijn weinige vrienden verloren door een gebrek aan wederkerigheid want zelf ondernam ik nooit initiatief. Ik stemde in het begin van de pubertijd af om te gaan zuipen omdat het toen spannend was, maar toen de nieuwigheid er vanaf was vond ik het niet meer zo geweldig. Ik heb verder nooit echt de behoefte gehad aan een relatie, seks (wel porno en geilen op meisjes op school), vriendschappen en om te studeren.

Aan mijn buitenkant valt niets te zien: ik zie er sportief uit, ben goed gekleedt (niet de allernieuwste mode maar gewoon verzorgd) en heb qua uiterlijk niets te klagen. Alleen sociaal ben ik verkloot. Ik heb enorm weinig zelfvertrouwen, ben vaak onzeker, ben heel oppervlakkig in gesprekken en de enige manier waarop ik kan socializen is door wat grappen te maken, door vragen te stellen of op heel zelden op intellectueel gebied. Dit is sociaal bij mensen die je lang niet hebt gezien, dan gaat dat nog. Mensen die ik wekelijks zie heb ik zelden iets te melden. Met drank op is het nog wel te doen want dan lul ik makkelijker en ongeremder omdat ik minder nadenk.

Wonder boven wonder heb ik anderhalf jaar geleden tijdens een van de weinige keren dat ik uitging een vriendin aan de haak geslagen die totaal anders is: heel sociaal en spontaan maar toch wat onzeker (heeft een moeilijke jeugd gehad door haar vader die zijn kinderen vernederde en bang maakte). Het leek me toch wel spannend om op mijn 25e voor het eerst seks te hebben en in een relatie te zitten. Het initiatief om te babbelen via whatsapp kwam van haar dus ik had zoiets van: laat maar lekker op mij afkomen. Na 3 weken leuk en spontaan non-stop appen waarin we heel persoonlijke dingen vertelden en elkaar meteen vertrouwden, volgden 2 dates bij haar thuis (ze woont op zichzelf). Ik was oprecht geïnteresseerd in haar en genoot van het hele proces. Het voelde zo goed dat het fout voelde om seksuele aanstalten te maken. Na de derde date kregen we een relatie. De eerste 4 maanden waren enorm positief. Ik voelde me voor het eerst in mijn leven echt gelukkig: ik voelde me speciaal omdat iemand gek op mij was. Ik was vanaf het begin dat we aan het daten waren compleet geobsedeerd door haar. Ik vond het zo spannend allemaal! Ik behandelde haar enorm goed, ik genoot van alle aandacht en het gevoel dat zij mij gaf en het idee dat ik iemand gelukkig maakte met mijn woorden en daden deed mij goed.

Zoals jullie natuurlijk al voelen aankomen loopt dit niet goed af. Na die 4 maanden was die euforie weg bij mij en ik voelde me daar vreselijk bij. Het voelde alsof ik iets verloren had. Ik vertelde haar dit gewoon eerlijk en ze was natuurlijk helemaal overstuur want alles liep perfect en ze was compleet gek van mij. Ik gaf haar zoveel aandacht en was haar altijd ana het pleasen. Ik wist niet wat mij overkwam. Ik heb het er met haar over gehad en we besloten door te gaan en te kijken hoe het zou lopen. Na wat gekloot kwam ik erachter dat ik nog het meest gelukkig was mét haar.

Na een tijd aangekloot te hebben ging het steeds slechter. We hebben op dit moment al 3 maanden een pauze maar het wordt denk ik niets meer. Dit heeft er toe geleidt dat ik het afgelopen halfjaar eigenlijk obsessief ben gaan onderzoeken wat er in hemelsnaam mis met mij is.

Ik ben na veel onderzoek op internet (jaja ik weet dat zelf diagnosticeren via het internet niet betrouwbaar is) erachter gekomen dat ik gewoon fucked up ben. Ik ben er op mijn 27e achter gekomen dat ik empathie mis. Ik snap wel waarom mensen blij of teleurgesteld zijn maar ik voel dit niet. Ik kan geen banden met mensen vormen. Ik kan goed optrekken met mijn broertje maar ik voel geen band. Ik vind het niet fijn om alleen te zijn, maar ik kan onmogelijk diepgaande connecties vormen. Ik haal weinig plezier uit dingen die ik alleen doe. Alleen film of series kijken vind ik vrijwel niks, samen met mij vriendin of familieleden dan wel weer. Waarom weet ik niet zo goed. Misschien omdat ik er waarde aan hecht dat mensen iets met mij willen doen?

Waarom ik dit niet weet is omdat ik erachter ben gekomen dat ik óf heel weinig emoties heb, of ik me niet bewust ben van mijn emoties. Mijn enige sterke emoties doen zich voor tijdens muziek en op momenten wanneer ik terugdenk aan activiteiten die ik samen met mijn vriendin deed zoals tv kijken, seks, pretparken bezoeken, samen boodschappen doen etc. Ook hier weet ik niet echt wat ik voel. Als ik heel eerlijk ben is het denk ik vooral het samen ondernemen van dingen als een stel. Ik krijg echt een enorme knoop in mijn maag wanneer ik een liedje hoor dat ik met haar associeer of wanneer ik een serie of film tegenkom die we samen gekeken hebben of volgden.

Ik was ook altijd enorm jaloers. De eerste paar maanden toen het goed ging was dit niet het geval. Maar zodra het minder ging raakte ik in paniek. Ik was bang dat ze meer plezier zou hebben met anderen en mij als overbodig zou gaan zien, ook als ze met vriendinnen afsprak. Ik wilde niet kwijtraken wat we hadden. Als het iets minder liep ging ik meteen van het ergste uit en vertrouwde haar dan niet. Ik werd dan heel controlerend en soms beschuldigend zonder. Ik wilde het dan meteen bespreken, stuurde appjes en belde haar erg vaak op. Ze reageerde dan niet want ze was dan pissed. Ik kon dan de hele nacht niet slapen. Als we de dag erna elkaar in het echt zagen moest ik altijd goed nadenken wat ik eigenlijk moest zeggen. Het leek wel alsof ik niet echt bewust was van de situatie, als het maar goed zou komen en de relatie niet zou stuklopen. Ik bood dan altijd mijn excuses aan. Op die momenten was ik bang om haar kwijt te raken dus het kwam oprecht over, maar ik denk dat het vooral kwam omdat ik wilde dat de relatie in stand zou blijven omdat ik niet kwijt wilde raken wat we hadden. Want voor de rest heb ik weinig positieve dingen in mijn leven.

Nu kwam ik er deze week achter dat zij de laatste met iemand anders erg intensief aan het whatsappen is terwijl we hadden afgesproken tijdens de pauze niet met andere mensen bezig te zijn (niet dat ik ook maar vaak met anderen app, laat staan vrouwen). Ik word dan bijna misselijk als ik voor mij zie dat zij gelukkig is in de toekomst met iemand anders.

Ik ben mijn baan kwijtgeraakt omdat ik deze problematiek veel belangrijker vind en ik me op mij werk niet langer kon concentreren. Ik ben hulp gaan zoeken bij een GGZ-instelling. Bij het intakegesprek konden ze nog niks nuttigs zeggen, afgezien ik leed aan anhedonie maar geen verdere symptomen liet is vooralsnog geen depressie gediagnosticeerd. Autisme en Asperger was ook te weinig aanleiding toe.

Als ik geheel eerlijk ben en heel objectief kijk, denk ik dat ik een mix heb van schizoïde persoonlijkheidsstoornis en verborgen narcistische persoonlijkheidsstoornis. Ik denk dat ik een gebrek aan een 'zelf' heb en daarom zo genoot van alle validatie en aandacht van mijn vriendin en zodra die toevoer daarvan afgesloten dreigt te worden ik in paniek raak want dan stort mijn identiteit in en word ik manipulatief, controlerend en ik besef dat het abnormaal is. Wat mij dan wel verwondert is waarom ik geen aandacht of validatie zoek bij andere mensen. Mijn verdenkingen van mijn narcistische trekjes heb ik pas enkele dagen geleden, dus dit heb ik niet kunnen vertellen tijdens het intakegesprek.

Nu heb ik dus eigenlijk ook helemaal niets in mijn leven. Ik dood een beetje de tijd door tv te kijken met familie of door sporadisch wat te doen met mijn broertje zoals wat gamen of eens een terrasje pikken. Ik voetbal en kan daar enigszins wel van genieten, waarschijnlijk omdat ik een van de betere spelers ben binnen mijn team en daar mijn eigenwaarde mee omhoog haal, omdat ik belangrijk ben. Ondanks dat ik dit weet ben ik vrijwel de meest onzekere speler van het elftal raar genoeg.

Deze situatie stemt mij natuurlijk wel somber. Het is niet dat ik depressief ben, althans dat denk ik. Het klinkt misschien heel raar maar ik heb nu een 'intellectuele doodswens'. Ik besef dat ik nooit een rijk leven zal leiden. Ik zal nooit een gezonde relatie kunnen hebben want ik kan geen banden vormen met mensen en geen empathie voelen. Nu ik besef dat ik vooral handel uit eigenbelang bij vrijwel alles wat ik doe besef ik ook dat dit nooit iets langdurigs kan opleveren en is eigenlijk allemaal gebaseerd op iets artificieels. Mijn motivatie om te werken was vooral omdat het sociaal geaccepteerd is en het goed overkwam bij mijn vriendin, niet echt vanuit een innerlijke drive. Ik hecht eigenlijk altijd waarde aan hoe mensen over mij denken en handel hier dan ook vaak naar. Ik lijk ook altijd extern gemotiveerd te moeten worden om iets te ondernemen.

Door de hele situatie en de inzichten die ik nu opgedaan heb besef ik dat ik echt een uitzichtloos bestaan heb. Als ik mensen op straat zie lopen hand aan hand met een kind erbij, mensen die enorm kunnen genieten van de zon, mensen die genieten van socializen en flirten, mensen die staan te springen om op vakantie te gaan of om te gaan uiteten dan besef ik ergens toch wel dat ik blijkbaar veel mis in mijn leven. Ik heb gewoon niet echt verlangens, heb niet echt een eigen persoonlijkheid. Ik mis de dingen die een mens écht mens maken. Als ik nu één betrouwbare bron had waar ik plezier uit kan halen dan was het leven nog uit te houden geweest. Blijkbaar is het enige waar ik echt positieve gevoelens uithaal het zitten in een relatie waar ik gewaardeerd word, maar dat zijn geen gezonde langdurige relaties en zijn zoals eerder gezegd eigenlijk gewoon artificieel of zakelijk.

Ik wil sowieso dit GGZ-traject doorlopen. Ik moet over een maand enkele testen afleggen om toch een diagnose te kunnen vormen. Ik heb er weinig hoop in want ik geloof niet dat therapie kan helpen met mijn problemen. Ik ben er van overtuigd dat het genetisch bepaald is en tot uiting komt tijdens de hersenontwikkeling. Ik ben net een 27 jarige man met een volwassen lichaam en bovengemiddelde intelligentie, maar met een emotionele capaciteit van een 3 jarige. Mijn familie zit vol genetische mankementen. Ik heb het hier ook met mijn moeder, tante, broertje en zusje over gehad.

Mijn moeder en tante (mijn moeders zus) voelen alleen empathie richting dieren en kunnen ook geen banden vormen met mensen. Zij kunnen echter wel veel plezier uit alledaagse dingen halen.

Mijn broertje is zo normaal als maar zijn kan, hij geeft aan dat hij een goede band voelt met mij. Hij gaat elke week uit met zijn maten en is een echte rokkenjager. Hij is enorm sociaal, op een oprechte manier en voelt empathie naar mensen. Mijn zusje is vrijwel hetzelfde, maar zij heeft ook enkele lichte narcistische trekjes in haar relaties (manipuleren en controleren). Zij heeft veel plezier in het leven.

Met mijn vader praat ik nergens over behalve voetbal. Ik herken heel veel trekjes van mijzelf in hem. Hij mist empathie, hij werkt als vrachtwagenchauffeur en als hij thuis komt gaat hij meteen naar de kroeg met de auto en zuipt hij er flink op los. Wonder boven wonder heeft hij nog nooit een ongeluk gehad en is nog nooit betrapt tijdens een alcoholcontrole. Hij snapt niet goed wat hij wel en niet kan zeggen, dus ik vermoed iets van Asperger. Hij kan ook alleen oppervlakkige gesprekken houden.

Voor de rest zit er ADHD, ADD, autisme en manisch depressiviteit bij ons in de familie. Jullie kunnen dus wel voorstellen, neem ik aan, dat ik vooral geloof in de genetische invloeden in mijn geval.

Omdat ik besef dat ik een leven heb vol beperkingen, heb ik vanalles geprobeerd om het op te lossen. Ik heb voor ruim ¤ 700 aan supplementen geprobeerd (sarcosine, multivitaminen, zink, magnesium, visolie en noem het allemaal maar op). De pakketbezorger van PostNL is een vaste gast onderhand bij ons thuis. Ik heb meditatie geprobeerd, positief te denken, mindfullness, mezelf gedwongen om te socializen en echt geprobeerd geïnteresseerd te zijn etc. Ik heb geheel out of character magic truffels en morning glory zaden geprobeerd, hierdoor zag ik mijzelf heel objectief en leerde ik meer wat er mis met mij was. Ik heb ketamine geprobeerd maar ik werd er alleen heel suf van en moest vaak naar de wc, voor de rest helemaal geen effect. Ergens zou ik nog MDMA willen proberen omdat het blijkbaar tijdelijk empathie kan opwekken bij mensen zoals ik en emoties en connecties kan laten voelen die je nooit gevoeld hebt. Aan de andere kant denk ik dat dit mijn leven nog rotter maakt omdat ik heb kunnen voelen hoe het ook had kunnen zijn als ik minder genetisch onbedeeld was geweest.

Ik heb enkele weken geleden mij bijna opgehangen op mijn slaapkamer. Ik had op het werk alles uitgezocht en een afscheidsbrief geschreven en was vastberaden het te doen. Ik durfde echter niet op het moment suprême. Ik vond toch ook ergens dat ik dit moreel niet kon maken ten opzichte van mijn familie, wat eigenlijk juist totaal niet narcistisch is, maar goed. Misschien is het wel omdat ik waarde hecht aan wat mensen er van zouden denken.

Ik probeer op dit moment antidepressiva (citalopram) mocht het misschien een clinische depressie zijn, niet geschoten is altijd mis. Ook wil ik nog het GGZ-project afronden. Ik heb weinig hoop in beide dingen, maar dan heb ik er naar mijn idee alles aan gedaan. Al is de kans 0,01% op een wonder, als ik 'normaal' zou worden zou ik de gelukkigste man op aarde zijn na zolang uitzichtloos te hebben geleefd.

Zoals ik al aangaf is de kans heel klein op verbetering en ik heb steeds het idee dat het iets is dat niet te genezen valt stiekem ontkent. Ik heb uit wanhoop zoveel research gedaan om oplossingen te vinden met de insteek dat alles wel te genezen valt. Nu begin ik toch meer te accepteren dat het permanent is. Dat mijn hersenstructuur zich gewoon ongunstig ontwikkelt heeft voor dit tijdperk.

Wat ik niet accepteer is dat ik dit een leven lang vol moet houden. Ik heb weinig om voor te leven. Er zullen vast mensen denken van: "zoek dan iets wat je bezighoudt" of "je hebt het helemaal zo slecht nog niet, je had ook in Afrika geboren kunnen worden en honger en dorst kunnen lijden". Dat mogen mensen best vinden, maar dan denk ik dat ik óf het verhaal niet duidelijk omschreven heb, men het verhaal niet goed gelezen heeft of ik iets fundamenteels over het hoofd gezien heb.

Omdat ik niet accepteer zo te willen leven, wil ik dan ook afsluiten met dat ik mijn situatie dusdanig uitzichtloos vind dat ik euthanasie wil gaan aanvragen. Zo heb ik het toch zelf in de hand en geef ik mijn nabestaanden toch de kans om afscheid te nemen. Ik heb dit ook thuis al kenbaar gemaakt, je kunt de reacties natuurlijk wel verwachten. Ik ben dusdanig al gewend geraakt aan het idee dat ik geen decennia meer hoef te lijden dat het mij zelfs wat rust brengt: dat ik niet gevangen hoef te blijven op deze wereld waar ik simpelweg niet voor gemaakt ben en dat ik zelf toch nog invloed kan hebben hebben op de situatie. Als euthanasie niet ingewilligd wordt moet het op een andere manier gebeuren.

Hierbij eindigt mijn tirade, respect als je het uitgelezen hebt. Dit is zeker geen narcistische schreeuw om aandacht, maar 'gewoon' een uitlaatklep voor mijn frustraties.

Tl:dr: Ik ben een 27 jarige man die tot inzicht is gekomen dat ik empathie mis, geen banden kan vormen met mensen, gebrekkige emoties of een gebrekkig besef aan emoties heb en enkel gebrekkig plezier haal uit activiteiten met andere mensen waarbij ik niet veel hoef te socializen. Ik beleefde veel plezier aan relatie waarbij ik dacht dat het ware liefde was, maar alles erop wijst dat het om narcistische redenen ging. Ik vind dat er gedacht mab worden aan een mix van schizoïde- en narcistische persoonlijkheidsstoornis Ik ben hier teleurgesteld over en heb vanalles geprobeerd maar besef dat het niet te genezen is en mijn situatie dusdanig uitzichtloos is waardoor ik euthanasie wil aanvragen. Als dat niet ingewilligd wordt moet het op een andere manier.

Allemachtig, wat een verhaal ook weer. Welkom btw.

Je hebt het iig heel duidelijk op papier weten te zetten. Veel van je punten zijn herkenbaar. FYI, ik heb een borderline persoonlijkheidsstoornis. Waarom denk je dat je last hebt van een schizoïde stoornis? Heb je ook bijvoorbeeld ook psychoses gehad? Het zou mooi voor je zijn als er bij de GGZ iets uit zou komen dat je op weg gaat helpen.

quote:

Op zaterdag 1 juli 2017 00:54 schreef Referer het volgende:
Hoi allemaal,

Dit is mijn eerste post hier maar ik moet dit van mij afschrijven.

Ik zal het verhaal niet te lang maken, [knip]

Toch nog best een lang verhaal .

Je ziet het allemaal erg somber in begrijp ik. En het lijkt me ook heel moeilijk om een afstandelijke vader te hebben (waar je je vervolgens in herkent).
Sociale angsten herken ik ook. En ook heftig om te lezen dat je zelfdodingsgedachten hebt.
Toch denk ik dat je met hulp van GGZ en dergelijke echt nog wel veel winst en geluk in het leven kan behalen.

Je spreekt bijvoorbeeld enorm veel in absoluten, terwijl je zelf eigenlijk direct erna al toegeeft dat dat zaken niet zo zwartwit zijn. Klein voorbeeld.

quote:

Ik was ook altijd enorm jaloers. De eerste paar maanden toen het goed ging was dit niet het geval.

Ben je nu altijd enorm jaloers of niet?

Of hier:

quote:

Nu ik besef dat ik vooral handel uit eigenbelang bij vrijwel alles wat ik doe besef ik ook dat dit nooit iets langdurigs kan opleveren en is eigenlijk allemaal gebaseerd op iets artificieels.

Weer veel absoluten (vooral/vrijwel alles/nooit/allemaal). En: er kan nooit iets langdurigs opgeleverd worden, maar je hebt (volgens je broer) wel een goede band met hem.

Kortom: ik zie genoeg redenen waarom je best een 'rijk' leven zou kunnen leiden (of misschien zelfs al leidt). Alleen begrijp ik dat het voor jou op het moment ontzettend lastig is om dat te zien, te erkennen en vooral: te voelen.

Ik herken zelf wel heel erg het doodrelativeren van mezelf. Ik dacht vroeger ook dat ik sociaal nul te bieden had. Als mensen dan zeiden: maar je hebt toch wel contacten waar je mee afspreekt relativeerde ik dat ook weg (ja, maar echte diepgang zat er niet in, etc.). Therapie heeft mij (oa) veel zelfvertrouwen gegeven.

Ik hoop (en geloof )van ganser harte dat de GGZ hulp ook jou verder kan helpen, sterkte!

quote:

Op zaterdag 1 juli 2017 00:54 schreef Referer het volgende:
- verhaal -

Als er in jouw familie ADHD en autisme voorkomt, lijkt het mij verstandig je eerst daarop te laten testen. Wat jij namelijk zelf herkent als narcisme of een schizoide persoonlijkheidsstoornis, kan heel goed refereren naar autisme.

Jouw gebrek aan empathie, hoe ziet dat eruit? Is het meer dat het je gewoon niet interesseert hoe een ander zich voelt? Of komt het meer dat jij je heel moeilijk een voorstelling kan maken van hoe iemand anders iets beleeft?

Mocht je of ADHD of autisme of het allebei hebben, dan betekent dat absoluut niet voor jou dat de hoop voorbij is! Dat wil ik echt benadrukken. Maar als je weet dat je het hebt, weet je dat je bepaalde dingen op een wat andere manier moet aanpakken dan de meeste mensen. Dan hoef jij je niet zo schuldig te voelen als bepaalde dingen jou moeilijker afgaan dan de meeste mensen.

Ik kan uit jouw verhaal opmaken dat je op zijn minst een normale intelligentie hebt en ook dat je bereid bent om jouw eigen gedrag in relatie tot anderen te willen begrijpen. Dat zijn hele belangrijke goede eigenschappen!

Denk alsjeblieft niet aan euthanasie etc want je hebt nog een heel leven voor je. Maar het is duidelijk dat je het op de manier zoals het tot nu toe is gegaan niet meer kan opbrengen. En dat hoeft ook niet.

Print het verhaal wat je hier hebt geschreven uit en ga ermee naar de huisarts. De eerste stap is je te laten onderzoeken op ADHD en ASS. Daarna een onderzoek of er ook sprake is van persoonlijkheidsproblematiek.

Dit soort testen helpen voor jou zelf ook om te begrijpen hoe je in elkaar zit. Maar ze geven ook een beeld voor behandelaars. En als zij weten hoe je in elkaar zit, kunnen ze jou het beste helpen.

Eén ding is zeker. Fucked up ben je absoluut niet!

Bedankt allen voor jullie reacties!

quote:

Op zaterdag 1 juli 2017 09:37 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Allemachtig, wat een verhaal ook weer. Welkom btw.

Je hebt het iig heel duidelijk op papier weten te zetten. Veel van je punten zijn herkenbaar. FYI, ik heb een borderline persoonlijkheidsstoornis. Waarom denk je dat je last hebt van een schizoïde stoornis? Heb je ook bijvoorbeeld ook psychoses gehad? Het zou mooi voor je zijn als er bij de GGZ iets uit zou komen dat je op weg gaat helpen.

Een schizoïde persoonlijkheidsstoornis heeft zover ik weet geen psychoses, schizofrenie en schizotypische persoonlijkheidsstoornis wel. Wat ik zelf herken in schizoïde persoonlijkheidsstoornis is het weinig beleven van plezier, afgevlakte affect, geen vriendschappen hebben, weinig behoefte aan sociaal contact en dat ik nooit echt behoefte had aan seksueel contact.

quote:

Op zaterdag 1 juli 2017 11:07 schreef Jovatov het volgende:

[..]

Toch nog best een lang verhaal .

Je ziet het allemaal erg somber in begrijp ik. En het lijkt me ook heel moeilijk om een afstandelijke vader te hebben (waar je je vervolgens in herkent).
Sociale angsten herken ik ook. En ook heftig om te lezen dat je zelfdodingsgedachten hebt.
Toch denk ik dat je met hulp van GGZ en dergelijke echt nog wel veel winst en geluk in het leven kan behalen.

Je spreekt bijvoorbeeld enorm veel in absoluten, terwijl je zelf eigenlijk direct erna al toegeeft dat dat zaken niet zo zwartwit zijn. Klein voorbeeld.

[..]

Ben je nu altijd enorm jaloers of niet?

Of hier:

[..]

Weer veel absoluten (vooral/vrijwel alles/nooit/allemaal). En: er kan nooit iets langdurigs opgeleverd worden, maar je hebt (volgens je broer) wel een goede band met hem.

Kortom: ik zie genoeg redenen waarom je best een 'rijk' leven zou kunnen leiden (of misschien zelfs al leidt). Alleen begrijp ik dat het voor jou op het moment ontzettend lastig is om dat te zien, te erkennen en vooral: te voelen.

Ik herken zelf wel heel erg het doodrelativeren van mezelf. Ik dacht vroeger ook dat ik sociaal nul te bieden had. Als mensen dan zeiden: maar je hebt toch wel contacten waar je mee afspreekt relativeerde ik dat ook weg (ja, maar echte diepgang zat er niet in, etc.). Therapie heeft mij (oa) veel zelfvertrouwen gegeven.

Ik hoop (en geloof )van ganser harte dat de GGZ hulp ook jou verder kan helpen, sterkte!

Bedankt voor je reactie!

De reden waarom ik eerst niet jaloers was is denk ik omdat de relatie toen zo extreem goed leek te verlopen dat er geen aanleiding toe was. Na die hele goede fase ben ik eigenlijk constant jaloers en schoten vaak scenario's door mijn hoofd dat ze me niet meer leuk vond zodra er ook maar iets kleins gebeurde. Ik raakte dan helemaal in paniek.

Ja mijn broertje geeft aan die band wel te kunnen voelen. Maar ik besef ook dat als we ooit uit huis gaan het contact flink zal gaan afnemen. Ook qua liefdesrelatie: hoe kun je nou een succesvolle relatie hebben zonder het vermogen om een emotionele band te kunnen vormen?

[ Bericht 2% gewijzigd door Referer op 01-07-2017 12:37:31 ]

quote:

Op zaterdag 1 juli 2017 11:09 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Als er in jouw familie ADHD en autisme voorkomt, lijkt het mij verstandig je eerst daarop te laten testen. Wat jij namelijk zelf herkent als narcisme of een schizoide persoonlijkheidsstoornis, kan heel goed refereren naar autisme.

Jouw gebrek aan empathie, hoe ziet dat eruit? Is het meer dat het je gewoon niet interesseert hoe een ander zich voelt? Of komt het meer dat jij je heel moeilijk een voorstelling kan maken van hoe iemand anders iets beleeft?

Mocht je of ADHD of autisme of het allebei hebben, dan betekent dat absoluut niet voor jou dat de hoop voorbij is! Dat wil ik echt benadrukken. Maar als je weet dat je het hebt, weet je dat je bepaalde dingen op een wat andere manier moet aanpakken dan de meeste mensen. Dan hoef jij je niet zo schuldig te voelen als bepaalde dingen jou moeilijker afgaan dan de meeste mensen.

Ik kan uit jouw verhaal opmaken dat je op zijn minst een normale intelligentie hebt en ook dat je bereid bent om jouw eigen gedrag in relatie tot anderen te willen begrijpen. Dat zijn hele belangrijke goede eigenschappen!

Denk alsjeblieft niet aan euthanasie etc want je hebt nog een heel leven voor je. Maar het is duidelijk dat je het op de manier zoals het tot nu toe is gegaan niet meer kan opbrengen. En dat hoeft ook niet.

Print het verhaal wat je hier hebt geschreven uit en ga ermee naar de huisarts. De eerste stap is je te laten onderzoeken op ADHD en ASS. Daarna een onderzoek of er ook sprake is van persoonlijkheidsproblematiek.

Dit soort testen helpen voor jou zelf ook om te begrijpen hoe je in elkaar zit. Maar ze geven ook een beeld voor behandelaars. En als zij weten hoe je in elkaar zit, kunnen ze jou het beste helpen.

Eén ding is zeker. Fucked up ben je absoluut niet!

Bedankt voor je reactie!

Ik moet eerlijk zeggen dat het autisme toch wat verder weg is kinderen van de nicht van mijn moeder. ADHD is wat dichterbij namelijk een broer van mijn moeder en zijn zoon. Hoe link jij ADHD aan mijn problematiek? Ik heb wel ritalin geprobeerd van mijn neefje, maar het heeft weinig effect op mij lijkt het.

Het gebrek aan empathie is dat ik cognitief weet dat iemand zich rot voelt in een bepaalde situatie. Ik voel dan echter niks maar reageer dan zoals sociaal gepast is omdat dat verwacht wordt. Maar het doet mij eigenlijk niet veel. Ook als mijn vriendin ergens heel blij mee was dan moest ik spelen alsof ik heel erg blij voor haar was want dat voelde ik niet maar ik wist dat ik dat eigenlijk wel zou koeten voelen.

Ik zie het inderdaad echt somber in, ik ben 27 jaar en merk gewoon dat ik weinig plezier haal uit dingen. Als je niets hebt om naar uit te kijken is het leven het niet waard voor mij, dan is het gewoon uitzitten van de tijd en opvullen met activiteiten die je afleiden zodat de tijd wat sneller gaat.

Ik heb al flink contact gehad met mijn huisarts, ze weet al van mijn omstandigheden af. Zij heeft mij dan ook doorverwezen naar een GGZ-instelling. Ik heb een intakegesprek gehad maar ze konden nog niks zeggen. 1 augustus moet ik testen afnemen. Autisme vonden ze niet duidelijk genoeg en als ik de kenmerken van autisme bekijk en testen maak dan scoor ik altijd erg laag.

[ Bericht 6% gewijzigd door Referer op 01-07-2017 12:41:45 ]

quote:

Op zaterdag 1 juli 2017 12:11 schreef Referer het volgende:

[..]

Bedankt voor je reactie!

De reden waarom ik eerst niet jaloers was is denk ik omdat de relatie toen zo extreem goed leek te verlopen dat er geen aanleiding toe was. Na die hele goede fase ben ik eigenlijk constant jaloers en schoten vaak scenario's door mijn hoofd dat ze me niet meer leuk vond zodra er ook maar iets kleins gebeurde. Ik raakte dan helemaal in paniek.

Ja mijn broertje geeft aan die band wel te kunnen voelen. Maar ik besef ook dat als we ooit uit huis gaan het contact flink zal gaan afnemen. Ook qua liefdesrelatie: hoe kun je nou een succesvolle relatie hebben zonder het vermogen om een emotionele band te kunnen vormen?

Het gaat me er niet om waarom (en of) je later wel jaloers was. Het gaat me erom dat je het statement maakt: "Ik ben altijd jaloers geweest." Je plakt daarmee een heel groot zwartwit stempel op jezelf (en dat lees ik meer terug). Terwijl je dus helemaal niet 'altijd jaloers' bent.

Net zo goed zeg je nooit een langdurige relatie te kunnen onderhouden, maar zegt je broer dat wel bij jou te voelen.
Je zegt ook dat je 'sociaal verkloot' bent, en vervolgens noem je dat je grappen kan maken, vragen durft te stellen (en dus kan luisteren) en soms kan socializen op intellectueel niveau. Dat zijn zo op een rij toch heel goede sociale eigenschappen. Klinkt niet als iemand die 'sociaal verkloot is', maar dat durf je jezelf niet toe te dichten.

Je bekijkt dus alles vanuit een enorm zwarte bril. Je zal nooit ergens plezier van hebben. Je zal nooit 'normaal' zijn (wat is normaal eigenlijk?). En je zal nooit iets zinnigs vinden om voor te leven.

Nu is het leven natuurlijk ook geen rozengeur en maneschijn. En ik ken je verhaal niet precies, maar ik kan me voorstellen dat het geen makkelijk gezin is om in opgegroeid te zijn.

Maar ik geloof wel dat als het lukt die zwarte bil af te zetten (met therapie/geschikte psychotica/iets anders) en het lukt dichter bij je gevoel te komen dat er heel veel winst te behalen is.

Ik zie in elk geval best veel positieve dingen als ik het zo lees, en ik gun je dat je dat zelf ook kan zien en voelen!

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 10:44 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Ik wist niet dat er een ernst-grens was om aan dit topic mee te doen. Volgens mij moet ik dan ook weg

Het lijkt me een lastige combinatie: ben je dan niet continu bezig met aantrekken en afstoten? Word je ervoor geholpen? Heel veel sterkte

Ja en nee. Ik ben nu vrij eenzaam en ontzettend single en ik wil graag een relatie en nieuwe vrienden maken. Maar na de eerste stap raak ik in paniek als de ander ook wil afspreken en dan gaat het afstoten beginnen zeg maar. Het helpt als er eerst een tijdlang contact is via de app en dan pas in het echt afspreken. Dan is de kans dat ik afgewezen wordt na een ontmoeting kleiner.

quote:

Op zaterdag 1 juli 2017 12:04 schreef Referer het volgende:
Bedankt allen voor jullie reacties!

[..]

Een schizoïde persoonlijkheidsstoornis heeft zover ik weet geen psychoses, schizofrenie en schizotypische persoonlijkheidsstoornis wel. Wat ik zelf herken in schizoïde persoonlijkheidsstoornis is het weinig beleven van plezier, afgevlakte affect, geen vriendschappen hebben, weinig behoefte aan sociaal contact en dat ik nooit echt behoefte had aan seksueel contact.

Die laatste symptomen herken ik wel heel erg bij mezelf. Althans, dat dacht ik. Ik heb maar een paar goede vrienden (waar ik overigens wel veel behoefte aan heb en ik hou er ook van om met ze de kroeg in te gaan etc), maar ik heb maar weinig contact met anderen. Mijn eerste relatie (en dus eerste seks) kreeg ik toen ik 26 was enzo. Voor die tijd zei ik altijd "nee joh, ik heb zat vrienden en ik heb helemaal geen behoefte aan seks", maar toen ik het eenmaal kreeg besefte ik dat ik er eigenlijk wel altijd behoefte aan heb gehad maar dat altijd richting mezelf heb ontkend.

Net als met passies. Ik kon nergens echt blij van worden (behalve van Feyenoord kijken en als er hier voetballiefhebbers zijn weten die ook dat dat in de afgelopen 10 jaar meer kommer en kwel is geweest dan goed ), dus ik dacht altijd geen passies te hebben. Mijn therapeuten omschreven dat heel mooi: je hebt nog wel al je passies van vroeger, maar die liggen begraven onder een berg middelvingers.
En dat geldt voor heel veel dingen bij mij, zoals bijvoorbeeld die behoefte aan seks.

quote:

Op zaterdag 1 juli 2017 12:20 schreef Referer het volgende:

[..]

Bedankt voor je reactie!

Ik moet eerlijk zeggen dat het autisme toch wat verder weg is kinderen van de nicht van mijn moeder. ADHD is wat dichterbij namelijk een broer van mijn moeder en zijn zoon. Hoe link jij ADHD aan mijn problematiek? Ik heb wel ritalin geprobeerd van mijn neefje, maar het heeft weinig effect op mij lijkt het.

Het gebrek aan empathie is dat ik cognitief weet dat iemand zich rot voelt in een bepaalde situatie. Ik voel dan echter niks maar reageer dan zoals sociaal gepast is omdat dat verwacht wordt. Maar het doet mij eigenlijk niet veel. Ook als mijn vriendin ergens heel blij mee was dan moest ik spelen alsof ik heel erg blij voor haar was want dat voelde ik niet maar ik wist dat ik dat eigenlijk wel zou koeten voelen.

Ik zie het inderdaad echt somber in, ik ben 27 jaar en merk gewoon dat ik weinig plezier haal uit dingen. Als je niets hebt om naar uit te kijken is het leven het niet waard voor mij, dan is het gewoon uitzitten van de tijd en opvullen met activiteiten die je afleiden zodat de tijd wat sneller gaat.

Ik heb al flink contact gehad met mijn huisarts, ze weet al van mijn omstandigheden af. Zij heeft mij dan ook doorverwezen naar een GGZ-instelling. Ik heb een intakegesprek gehad maar ze konden nog niks zeggen. 1 augustus moet ik testen afnemen. Autisme vonden ze niet duidelijk genoeg en als ik de kenmerken van autisme bekijk en testen maak dan scoor ik altijd erg laag.

Je moet helaas goed zoeken naar een geschikte behandelinstelling. Als je voor jezelf al eigenlijk weet dat het waarschijnlijk geen ASS is of dat ASS niet jouw hoofdprobleem is, dan is het beter je te richten op hetgeen waarvan je wel denkt dat het dat is.

Ik heb zelf wel ADHD en dat werd pas vorig jaar geconstateerd. Toen had ik al reeds twee intensieve behandelingen voor persoonlijkheidsproblematiek gevolgd. Er werd dan te makkelijk gezegd dat ik mezelf niet te hoge eisen moest stellen. Maar ik had voor mezelf helder dat mijn gebrek aan functioneren niet louter heeft te maken met mijn emoties. Als ikzelf over ADD of ADHD begon, werd er gezegd dat ik er niet over moest piekeren.

Vorig jaar had ik mij nog een keer uitgebreid erop laten testen. Ervan uitgaande dat ik het waarschijnlijk niet zal hebben, want in eerste instantie ben ik geen druk persoon, eerder het tegenovergestelde. Maar er kwam uit dat ik het wel degelijk heb.

Pas nu begrijp ik meer hoe het zit bij mij en waarom ik bepaalde dingen heb meegemaakt.

Ik snap je wanhoop, maar het leven kan onverwachte wendingen krijgen. Niet alleen in negatieve zin maar ook in positieve zin. Daarbij kan je gedeeltelijk zelf je lot bepalen, want immers ben jij degene die de keuzes maakt in je leven. Wat ik daarmee wil zeggen: als jij niet wilt het kutleven te leven wat je nu hebt, hoeft dat ook niet. De verandering zal in babystapjes gaan, want het is immers een patroon wat je hebt opgebouwd en dat gaat niet in een keer weg.

Maar blijf hoop houden en stel je open voor nieuwe mogelijkheden. Laat wat betreft je behandeltraject niet alles aan anderen over, maar ga zelf ook op zoek naar instellingen die jou aanspreken.

quote:

Op zaterdag 1 juli 2017 13:08 schreef Jovatov het volgende:

[..]

Het gaat me er niet om waarom (en of) je later wel jaloers was. Het gaat me erom dat je het statement maakt: "Ik ben altijd jaloers geweest." Je plakt daarmee een heel groot zwartwit stempel op jezelf (en dat lees ik meer terug). Terwijl je dus helemaal niet 'altijd jaloers' bent.

Net zo goed zeg je nooit een langdurige relatie te kunnen onderhouden, maar zegt je broer dat wel bij jou te voelen.
Je zegt ook dat je 'sociaal verkloot' bent, en vervolgens noem je dat je grappen kan maken, vragen durft te stellen (en dus kan luisteren) en soms kan socializen op intellectueel niveau. Dat zijn zo op een rij toch heel goede sociale eigenschappen. Klinkt niet als iemand die 'sociaal verkloot is', maar dat durf je jezelf niet toe te dichten.

Je bekijkt dus alles vanuit een enorm zwarte bril. Je zal nooit ergens plezier van hebben. Je zal nooit 'normaal' zijn (wat is normaal eigenlijk?). En je zal nooit iets zinnigs vinden om voor te leven.

Nu is het leven natuurlijk ook geen rozengeur en maneschijn. En ik ken je verhaal niet precies, maar ik kan me voorstellen dat het geen makkelijk gezin is om in opgegroeid te zijn.

Maar ik geloof wel dat als het lukt die zwarte bil af te zetten (met therapie/geschikte psychotica/iets anders) en het lukt dichter bij je gevoel te komen dat er heel veel winst te behalen is.

Ik zie in elk geval best veel positieve dingen als ik het zo lees, en ik gun je dat je dat zelf ook kan zien en voelen!

Dat van jaloers is misschien inderdaad wel zwart-wit beschreven van mij. Ik ben sowieso niet jaloers naar andere mensen toe, alleen als het mijn vriendin betreft.

Sociaal is het vrij oppervlakkig. Ik merk dat ik veel minder diepgang heb dan andere mensen. Als ik ergens op een feest ben lijkt het vrijwel onmogelijk om vloeiende gesprekken te hebben met mensen. Ik bedoel met grappen dan meer wanneer er een groep is waarbij iedereen veel praat, ik dan eens tussendoor kom met een grapje.

Met langdurige relatie doel ik meer op een romantische relatie. Ik kan het op dit moment niet voorstellen dat iemand een succesvolle en tevredenstellende relatie kan hebben als je geen emotionele connectie kan vormen met iemand.

quote:

Op zaterdag 1 juli 2017 13:22 schreef Irritatie100 het volgende:

[..]

Die laatste symptomen herken ik wel heel erg bij mezelf. Althans, dat dacht ik. Ik heb maar een paar goede vrienden (waar ik overigens wel veel behoefte aan heb en ik hou er ook van om met ze de kroeg in te gaan etc), maar ik heb maar weinig contact met anderen. Mijn eerste relatie (en dus eerste seks) kreeg ik toen ik 26 was enzo. Voor die tijd zei ik altijd "nee joh, ik heb zat vrienden en ik heb helemaal geen behoefte aan seks", maar toen ik het eenmaal kreeg besefte ik dat ik er eigenlijk wel altijd behoefte aan heb gehad maar dat altijd richting mezelf heb ontkend.

Net als met passies. Ik kon nergens echt blij van worden (behalve van Feyenoord kijken en als er hier voetballiefhebbers zijn weten die ook dat dat in de afgelopen 10 jaar meer kommer en kwel is geweest dan goed ), dus ik dacht altijd geen passies te hebben. Mijn therapeuten omschreven dat heel mooi: je hebt nog wel al je passies van vroeger, maar die liggen begraven onder een berg middelvingers.
En dat geldt voor heel veel dingen bij mij, zoals bijvoorbeeld die behoefte aan seks.

Hey, ik ben ook een Feyenoordfan vanaf jonge leeftijd! Door mijn situatie heb ik helaas niet echt kunnen genieten van ons kampioenschap

Maar het feit dat jij al erg behoefte hebt aan omgaan met vrienden en ook goede vrienden hebt lijkt mij dat het je leven toch wel wat voldoening geeft.

quote:

Op zaterdag 1 juli 2017 13:44 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Je moet helaas goed zoeken naar een geschikte behandelinstelling. Als je voor jezelf al eigenlijk weet dat het waarschijnlijk geen ASS is of dat ASS niet jouw hoofdprobleem is, dan is het beter je te richten op hetgeen waarvan je wel denkt dat het dat is.

Ik heb zelf wel ADHD en dat werd pas vorig jaar geconstateerd. Toen had ik al reeds twee intensieve behandelingen voor persoonlijkheidsproblematiek gevolgd. Er werd dan te makkelijk gezegd dat ik mezelf niet te hoge eisen moest stellen. Maar ik had voor mezelf helder dat mijn gebrek aan functioneren niet louter heeft te maken met mijn emoties. Als ikzelf over ADD of ADHD begon, werd er gezegd dat ik er niet over moest piekeren.

Vorig jaar had ik mij nog een keer uitgebreid erop laten testen. Ervan uitgaande dat ik het waarschijnlijk niet zal hebben, want in eerste instantie ben ik geen druk persoon, eerder het tegenovergestelde. Maar er kwam uit dat ik het wel degelijk heb.

Pas nu begrijp ik meer hoe het zit bij mij en waarom ik bepaalde dingen heb meegemaakt.

Ik snap je wanhoop, maar het leven kan onverwachte wendingen krijgen. Niet alleen in negatieve zin maar ook in positieve zin. Daarbij kan je gedeeltelijk zelf je lot bepalen, want immers ben jij degene die de keuzes maakt in je leven. Wat ik daarmee wil zeggen: als jij niet wilt het kutleven te leven wat je nu hebt, hoeft dat ook niet. De verandering zal in babystapjes gaan, want het is immers een patroon wat je hebt opgebouwd en dat gaat niet in een keer weg.

Maar blijf hoop houden en stel je open voor nieuwe mogelijkheden. Laat wat betreft je behandeltraject niet alles aan anderen over, maar ga zelf ook op zoek naar instellingen die jou aanspreken.

Zou jij misschien wat meer over jouw ADHD situatie kunnen omschrijven? Ik moet zeggen dat er bepaalde aspecten zijn van inattentive ADD die wel op mij van toepassing zijn zoals het eindeloos uitstellen (tot ik een bepaalde druk voel), heb som moeite met mijn gedachten te houden bij gesprekken (weet niet of dit komt door gebrek aan concentratie of door verveling) en ik ben vaak in mijn gedachten verzonken. Maar ik ben niet vergeetachtig, raak niet snel dingen kwijt of ben zelden te laat.

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 17:51 schreef Lienekien het volgende:
Oh, herkenbaar, dat soort stress. Ik word dan ook heel prikkelbaar en wil het direct allemaal geregeld hebben.

Je hebt het wel heel prima direct opgelost! Complimenten.

Dankjewel en ja precies!

quote:

Op vrijdag 30 juni 2017 18:49 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Zonde zeg. Maar je onderneemt tenminste wel een poging. Daar kan niemand iets over zeggen. Wie weet word het in de toekomst nog wel beter. Durf je geen verdere contact met ze te maken?

Dankjewel en nee dat durf ik dan niet, bang dat ze niet op me zitten te wachten
Misschien eerst maar een paar mensen met wie ik wel een klik had op Facebook opzoeken en een verzoek sturen.

quote:

Op zaterdag 1 juli 2017 13:19 schreef Elvi het volgende:

[..]

Ja en nee. Ik ben nu vrij eenzaam en ontzettend single en ik wil graag een relatie en nieuwe vrienden maken. Maar na de eerste stap raak ik in paniek als de ander ook wil afspreken en dan gaat het afstoten beginnen zeg maar. Het helpt als er eerst een tijdlang contact is via de app en dan pas in het echt afspreken. Dan is de kans dat ik afgewezen wordt na een ontmoeting kleiner.

Poeh erg herkenbaar dit!
Maar ik heb gisteren een overwinning behaald. Zou pas voor het eerst afspreken met een meisje die ook diabetes heeft, maar ging niet door omdat mijn afspraak uitliep en ze dus voor niks gekomen was ( ze moest zelf namelijk daarna weer naar een andere afspraak) Dus ik schaamde me al helemaal dood dat ik haar voor niks had laten komen en daarna ook niks meer van haar gehoord. Dus dacht al dat het alweer niks zou worden. Maar zag van de week op Facebook dat ze interesse had in een evenement wat gisteren hier in de stad was. Dus toch de stoute schoenen aangetrokken gisteren en geappt of ze van plan was om te gaan en of ze dan samen wilde of al met anderen ging? Ze had nog niemand en vond het wel gezellig om met mij te gaan. Helaas voelde ze zich niet zo goed omdat ze maar in een hypo bleef en zijn we maar ongeveer 1.5 uur naar dat evenement geweest. Maar het was wel gezellig en ik ben wel trots op mezelf dat ik haar gevraagd heb

Welkom Referer, ik heb alleen niet de concentratie om je hele verhaal te lezen

quote:

Op zaterdag 1 juli 2017 16:37 schreef Referer het volgende:

[..]

Dat van jaloers is misschien inderdaad wel zwart-wit beschreven van mij. Ik ben sowieso niet jaloers naar andere mensen toe, alleen als het mijn vriendin betreft.

Sociaal is het vrij oppervlakkig. Ik merk dat ik veel minder diepgang heb dan andere mensen. Als ik ergens op een feest ben lijkt het vrijwel onmogelijk om vloeiende gesprekken te hebben met mensen. Ik bedoel met grappen dan meer wanneer er een groep is waarbij iedereen veel praat, ik dan eens tussendoor kom met een grapje.

Met langdurige relatie doel ik meer op een romantische relatie. Ik kan het op dit moment niet voorstellen dat iemand een succesvolle en tevredenstellende relatie kan hebben als je geen emotionele connectie kan vormen met iemand.

Als ik dat zo lees, ben dan ben je momenteel helemaal niet klaar voor een relatie. Werk eerst maar eens flink aan jezelf.

quote:

Op zaterdag 1 juli 2017 17:09 schreef _Hestia_ het volgende:

[..]

Dankjewel en nee dat durf ik dan niet, bang dat ze niet op me zitten te wachten
Misschien eerst maar een paar mensen met wie ik wel een klik had op Facebook opzoeken en een verzoek sturen.

Voeg mij maar toe op Facebook. Ik heb meerdere mensen uit dit subforum op Facebook zitten. Zo leer je elkaar ook beter kennen.

quote:

Op zaterdag 1 juli 2017 13:19 schreef Elvi het volgende:

[..]

Ja en nee. Ik ben nu vrij eenzaam en ontzettend single en ik wil graag een relatie en nieuwe vrienden maken. Maar na de eerste stap raak ik in paniek als de ander ook wil afspreken en dan gaat het afstoten beginnen zeg maar. Het helpt als er eerst een tijdlang contact is via de app en dan pas in het echt afspreken. Dan is de kans dat ik afgewezen wordt na een ontmoeting kleiner.

Ben je dan zo'n vreselijk persoon?

quote:

Op zaterdag 1 juli 2017 18:44 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Als ik dat zo lees, ben dan ben je momenteel helemaal niet klaar voor een relatie. Werk eerst maar eens flink aan jezelf.

Ik denk dat ik nooit een normale relatie kan hebben. Aansluitend op mijn beginpost zal een relatie altijd gebaseerd zijn op wat ik eruit kan halen en nooit echte liefde. Liefde en emotionele binding heb ik nooit gevoeld en zal ik nooit voelen, dat is na 27 jaar toch wel te concluderen. De relatie is dan gebaseerd op iemand nodig hebben die jou aandacht geeft en je geliefd laat voelen. Maar nu ik sinds kort besef dat dat eigenlijk geen liefde is en dus eigenlijk gewoon nep en vrijwel nooit zal slagen want ik kan me niet voorstellen dat zoiets kan functioneren tussen twee personen. Er is in mijn ogen dus ook niks om aan te werken want dat zal nooit kunnen veranderen.

Ik heb dan ook echt het idee dat mijn leven gebaseerd is op nepheden en dat geeft mij echt het idee dat het het allemaal niet waard is. Na het besef van de narcistische trekjes ben ik bewust dat bij vrijwel alles wat ik doe, ik het doe met een reden om er iets uit te kunnen halen en niet wat mensen denken waarom ik het doe. Zodra iemand iets doet wat mij niet aanstaat word ik manipulatief. Zolang die persoon mijn eigenwaarde verhoogd zie ik die persoon als positief, maar zodra die persoon iets doet dat mij niet aanstaat schieten dat haatvolle gedachten door mijn hoofd. Ik heb geen zin om door het leven te gaan als een sociopathisch persoon en mensen te gebruiken voor mijn behoeften. Het is gewoon niet oprecht en net alsof andere mensen objecten zijn.

Ik heb andere mensen nodig om mij goed te voelen. Maar in interacties is heel veel nep, dus ik heb ook vaak het gevoel dat ik een masker draag en dan voel ik mij ook slecht. Ik pas mij altijd onbewust aan aan de ander en gedraag mij dan ook zo. En als ik merk dat anderen goed met elkaar opschieten en ik mij een beetje verdwaald voel, voel ik mij soms net een aliën en zou ik erg graag willen dat ik het precies zou kunnen beleven zoals zij dat doen. Ik erger mij dan ook vaak waarom ik dat niet kan en word dan onzeker.

[ Bericht 3% gewijzigd door Referer op 03-07-2017 00:11:21 ]

quote:

Op maandag 3 juli 2017 00:00 schreef Referer het volgende:

[..]

Ik denk dat ik nooit een normale relatie kan hebben. Aansluitend op mijn beginpost zal een relatie altijd gebaseerd zijn op wat ik eruit kan halen en nooit echte liefde. Liefde en emotionele binding heb ik nooit gevoeld en zal ik nooit voelen, dat is na 27 jaar toch wel te concluderen. De relatie is dan gebaseerd op iemand nodig hebben die jou aandacht geeft en je geliefd laat voelen. Maar nu ik sinds kort besef dat dat eigenlijk geen liefde is en dus eigenlijk gewoon nep en vrijwel nooit zal slagen want ik kan me niet voorstellen dat zoiets kan functioneren tussen twee personen. Er is in mijn ogen dus ook niks om aan te werken want dat zal nooit kunnen veranderen.

Ik heb dan ook echt het idee dat mijn leven gebaseerd is op nepheden en dat geeft mij echt het idee dat het het allemaal niet waard is. Na het besef van de narcistische trekjes ben ik bewust dat bij vrijwel alles wat ik doe, ik het doe met een reden om er iets uit te kunnen halen en niet wat mensen denken waarom ik het doe. Zodra iemand iets doet wat mij niet aanstaat word ik manipulatief. Zolang die persoon mijn eigenwaarde verhoogd zie ik die persoon als positief, maar zodra die persoon iets doet dat mij niet aanstaat schieten dat haatvolle gedachten door mijn hoofd. Ik heb geen zin om door het leven te gaan als een sociopathisch persoon en mensen te gebruiken voor mijn behoeften. Het is gewoon niet oprecht en net alsof andere mensen objecten zijn.

Ik heb andere mensen nodig om mij goed te voelen. Maar in interacties is heel veel nep, dus ik heb ook vaak het gevoel dat ik een masker draag en dan voel ik mij ook slecht. Ik pas mij altijd onbewust aan aan de ander en gedraag mij dan ook zo. En als ik merk dat anderen goed met elkaar opschieten en ik mij een beetje verdwaald voel, voel ik mij soms net een aliën en zou ik erg graag willen dat ik het precies zou kunnen beleven zoals zij dat doen. Ik erger mij dan ook vaak waarom ik dat niet kan en word dan onzeker.

Als je er niet in gelooft dat je in staat bent om te veranderen, dan is het aanmelden bij de GGZ nutteloos. Jij gaat er zitten met een lamlendig hoofd en je verdoet de tijd van de psychs. Misschien dat medicatie wat kan helpen, maar word je daar gelukkig van?

Ik ben 34 en ik geloofde er ook niet in dat ik nog kon veranderen. Mijn vorige relatie eindigde omdat ik zo verschrikkelijk onzeker was en overal iets achter zocht. Ook als zij appte met anderen (zij zat destijds in een band en daar heb je heel overleg voor nodig), was ik er van overtuigd dat zij andere mensen leuker vond dan mij. Complete onzin natuurlijk, want waarom had zij dan een relatie met mij? En die onzekerheid deed onze relatie de das om. Heb ik daar spijt van? Jazeker, want ik houdt nog steeds van haar. Komt dat ooit nog goed? Ik heb geen idee en wil het ook niet weten. Maar wat wel zeker was, is dat ik nog heel goed kon veranderen.

Over de afgelopen twee jaar heb ik meerdere vormen van therapie gevolgd, waaronder een assertiviteitscursus om mijn zelfvertrouwen op te krikken. Mijn borderline zal altijd een issue blijven, maar ik zag wel in dat ik kon veranderen en dat ik geen (slechte) relatie nodig heb om (on)gelukkig te zijn. Ik moet mijzelf gelukkig houden en dat lukt alleen als ik aan mezelf blijf werken. Momenteel sta ik op de uit behandellijst van de GGZ en mag ik het voorlopig zelf uit gaan zoeken. Ergens ben ik daar blij mee. Ik ben van plan om weer te gaan daten/werken/studeren en vanaf daar zie ik het wel. Maar één ding is zeker: iedereen kan veranderen. Ook jij!

Eerlijk gezegd geloof ik er niks van dat je ervan overtuigd bent dat alle interactie nep is en dat je overal iets uit moet halen. Je komt over als iemand die wanhopig opzoek is naar een vriend of een kameraad. Daarvoor zul je meer moeten doen dan alleen maar overal je eigen voordeel uit zien te halen. Een vriendschap komt van twee kanten, meneer de narcist. Het is niet eerlijk tegenover de ander als jij er alleen maar op bent om jezelf te plezieren in lege gesprekken en loze beloftes.

quote:

Op maandag 3 juli 2017 09:41 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Als je er niet in gelooft dat je in staat bent om te veranderen, dan is het aanmelden bij de GGZ nutteloos. Jij gaat er zitten met een lamlendig hoofd en je verdoet de tijd van de psychs. Misschien dat medicatie wat kan helpen, maar word je daar gelukkig van?

Ik ben 34 en ik geloofde er ook niet in dat ik nog kon veranderen. Mijn vorige relatie eindigde omdat ik zo verschrikkelijk onzeker was en overal iets achter zocht. Ook als zij appte met anderen (zij zat destijds in een band en daar heb je heel overleg voor nodig), was ik er van overtuigd dat zij andere mensen leuker vond dan mij. Complete onzin natuurlijk, want waarom had zij dan een relatie met mij? En die onzekerheid deed onze relatie de das om. Heb ik daar spijt van? Jazeker, want ik houdt nog steeds van haar. Komt dat ooit nog goed? Ik heb geen idee en wil het ook niet weten. Maar wat wel zeker was, is dat ik nog heel goed kon veranderen.

Over de afgelopen twee jaar heb ik meerdere vormen van therapie gevolgd, waaronder een assertiviteitscursus om mijn zelfvertrouwen op te krikken. Mijn borderline zal altijd een issue blijven, maar ik zag wel in dat ik kon veranderen en dat ik geen (slechte) relatie nodig heb om (on)gelukkig te zijn. Ik moet mijzelf gelukkig houden en dat lukt alleen als ik aan mezelf blijf werken. Momenteel sta ik op de uit behandellijst van de GGZ en mag ik het voorlopig zelf uit gaan zoeken. Ergens ben ik daar blij mee. Ik ben van plan om weer te gaan daten/werken/studeren en vanaf daar zie ik het wel. Maar één ding is zeker: iedereen kan veranderen. Ook jij!

Eerlijk gezegd geloof ik er niks van dat je ervan overtuigd bent dat alle interactie nep is en dat je overal iets uit moet halen. Je komt over als iemand die wanhopig opzoek is naar een vriend of een kameraad. Daarvoor zul je meer moeten doen dan alleen maar overal je eigen voordeel uit zien te halen. Een vriendschap komt van twee kanten, meneer de narcist. Het is niet eerlijk tegenover de ander als jij er alleen maar op bent om jezelf te plezieren in lege gesprekken en loze beloftes.

Nee helemaal niet. Ik heb vanaf mijn pubertijd nooit echt de behoefte aan een vriend of kameraad gehad. Ik mis mensen ook niet. Ik voel me wel eenzaam als ik zie dat andere mensen plezier met elkaar hebben, maar wanneer mensen mij in een vriendengroep wilden betrekken voelde ik mij altijd benauwd en verzon ik vaker smoesjes waarom ik niet wilde afspreken enzo.

Ik denk sowieso dat een groot deel van mijn problemen veroorzaakt wordt doordat ik een enorm kleine emotionele belevingswereld heb: ik voel enorm weinig en ik denk dat dat er ook voor zorgt dat ik dan niet kan inleven wat andere mensen voelen. Omdat je dat niet aanvoelt mis je die binding met mensen en handel je egoïstischer. Door die kleine belevingswereld beleef ik ook weinig plezier uit dingen en voel ik vaak niet wat er mis is. Ik heb wel vaker dat ik voel dat ik onrustig ben en dat er iets niet goed zit, maar ik weet dan niet wat er is.

Maar jij kan dus wel echte liefde voelen zo te zien? Dat is geen verliefd zijn op het ideaal van haar of het gevoel dat ze je geeft? Kan jij empathie voelen?

[ Bericht 1% gewijzigd door Referer op 03-07-2017 17:17:49 ]

quote:

Op maandag 3 juli 2017 12:57 schreef Referer het volgende:

[..]

Nee helemaal niet. Ik heb vanaf mijn pubertijd nooit echt de behoefte aan een vriend of kameraad gehad. Ik mis mensen ook niet. Ik voel me wel eenzaam als ik zie dat andere mensen plezier met elkaar hebben, maar wanneer mensen mij in een vriendengroep wilden betrekken voelde ik mij altijd benauwd en verzon ik vaker smoesjes waarom ik niet wilde afspreken enzo.

Ik denk sowieso dat een groot deel van mijn problemen veroorzaakt wordt doordat ik een enorm kleine emotionele belevingswereld heb: ik voel enorm weinig en ik denk dat dat er ook voor zorgt dat ik dan niet kan inleven wat andere mensen voelen. Omdat je dat niet aanvoelt mis je die binding met mensen en handel je egoïstischer. Door die kleine belevingswereld beleef ik ook weinig plezier uit dingen en voel ik vaak niet wat er mis is. Ik heb wel vaker dat ik voel dat ik onrustig ben en dat er iets niet goed zit, maar ik weet dan niet wat er is.

Maar jij kan dus wel echte liefde voelen zo te zien? Dat is geen verliefd zijn op het ideaal van haar of het gevoel dat ze je geeft? Kan jij empathie voelen?

Het klinkt eerder alsof je last hebt van een vorm van autisme. Zou je je daar niet op laten testen? Het zou een hoop duidelijkheid voor je verschaffen.

Ik kan liefde prima voelen ja. Liefde voor andere mensen, liefde voor dieren en planten. Ik werd verliefd op haar omdat ik haar te gek vond en wij een hoop dingen gemeen hadden. Dat schept toch een band, nietwaar?Plus, ze zag er lekker uit. Waarom ze mij leuk vond, dat is mij nog steeds een raadsel. Maar mijn empathisch vermogen is heel zwart-wit. Ik geef louter om de mensen om wie ik geef. De rest kan van m'n part verdwijnen in een zwart gat. Totdat ik erachter kom dat ook nieuwe mensen leren kennen erg leuk kan zijn.

quote:

Op maandag 3 juli 2017 18:43 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Het klinkt eerder alsof je last hebt van een vorm van autisme. Zou je je daar niet op laten testen? Het zou een hoop duidelijkheid voor je verschaffen.

Ik kan liefde prima voelen ja. Liefde voor andere mensen, liefde voor dieren en planten. Ik werd verliefd op haar omdat ik haar te gek vond en wij een hoop dingen gemeen hadden. Dat schept toch een band, nietwaar?Plus, ze zag er lekker uit. Waarom ze mij leuk vond, dat is mij nog steeds een raadsel. Maar mijn empathisch vermogen is heel zwart-wit. Ik geef louter om de mensen om wie ik geef. De rest kan van m'n part verdwijnen in een zwart gat. Totdat ik erachter kom dat ook nieuwe mensen leren kennen erg leuk kan zijn.

Ja, ik hoop dat de testen die ik over een maand heb mij wat uitsluitsel kunnen geven

Wat fijn dat jij dat kan ervaren, ik kan mij alleen maar een voorstelling maken van hoe fijn dat is!

quote:

Op maandag 3 juli 2017 19:30 schreef Referer het volgende:

[..]

Ja, ik hoop dat de testen die ik over een maand heb mij wat uitsluitsel kunnen geven

Wat fijn dat jij dat kan ervaren, ik kan mij alleen maar een voorstelling maken van hoe fijn dat is!

Ik ben benieuwd wat eruit gaat komen. Hopelijk doe je er dan ook iets mee.

quote:

Op maandag 3 juli 2017 19:30 schreef Referer het volgende:

[..]

Ja, ik hoop dat de testen die ik over een maand heb mij wat uitsluitsel kunnen geven

Wat fijn dat jij dat kan ervaren, ik kan mij alleen maar een voorstelling maken van hoe fijn dat is!

Ik ben ook benieuwd voor je.

Uit jouw verhaal kan het echt alle kanten op. Ik zou er ook niet raar van opkijken als blijkt dat je geen autisme hebt maar wel een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Klinkt misschien onaardig, maar zo bedoel ik het niet. Narcisme is in vrijwel de meeste gevallen een beschermingsmechanisme. Door je empathisch vermogen maar af te stompen, te weinig rekening houden met anderen en jezelf (onbewust) extra privileges toeëigent, voorkom je immers dat je je kwetsbare kant laat zien en dat mensen er misbruik van maken.

Maar het nadeel is dan dat jij je eenzaam en onbegrepen voelt. Er zijn dan altijd mensen die zulk gedrag niet pikken, tegen jou ingaan en jouw gevoelens van minderwaardigheid bevestigen, waardoor je elke keer in de narcistische rol kruipt om maar niet te hoeven voelen dat mensen je niet aardig lijken te vinden.

Het zal moeilijk worden om dit aan te pakken, maar als je open wilt staan om jezelf beter te leren kennen en daartoe ook bereid bent om feedback van anderen aan te horen en daar ook over wilt nadenken, kan het zeker lukken.

Door mijn medicatie blijf ik maar aankomen, terwijl ik vet weinig eet
Ik wil eigenlijk met al die rommel stoppen, maar ik ben bang dan weer te ontsporen. Geen flauw idee wat ik moet doen

quote:

Op zaterdag 8 juli 2017 11:57 schreef ChildoftheStars het volgende:
Door mijn medicatie blijf ik maar aankomen, terwijl ik vet weinig eet
Ik wil eigenlijk met al die rommel stoppen, maar ik ben bang dan weer te ontsporen. Geen flauw idee wat ik moet doen

Pfftt frustrerend is dat ja
Ik weet niet wat je allemaal slikt natuurlijk, maar ik heb wel een tijdje antipsychotica geslikt (Risperdal) waar ik ook ontzettend van aankwam. Maar heel veel andere keus heb je soms niet, al dat soort medicatie heeft helaas die bijwerking volgens mij. Maar helemaal stoppen lijkt me in jouw geval ook niet slim nee. Maar ik zou het als ik jou was wel met je psychiater bespreken. Misschien dat er toch andere mogelijkheden zijn. Maar ik voel met je mee

quote:

Op zaterdag 8 juli 2017 12:35 schreef _Hestia_ het volgende:

[..]

Pfftt frustrerend is dat ja
Ik weet niet wat je allemaal slikt natuurlijk, maar ik heb wel een tijdje antipsychotica geslikt (Risperdal) waar ik ook ontzettend van aankwam. Maar heel veel andere keus heb je soms niet, al dat soort medicatie heeft helaas die bijwerking volgens mij. Maar helemaal stoppen lijkt me in jouw geval ook niet slim nee. Maar ik zou het als ik jou was wel met je psychiater bespreken. Misschien dat er toch andere mogelijkheden zijn. Maar ik voel met je mee

Dank je wel lieve meid

Ik slik op het moment twee soorten antipsychotica (haldol en abilify) (en er komt waarschijnlijk een derde bij, serequel)) en een anti-depressium (prozac). Plus nog een maagbeschermer en akineton voor de bijwerkingen. Die allemaal (op de maagbeschermer na) aankomen als bijwerking hebben.

Stoppen is een dom idee, maar aankomen trek ik ook slecht. Ik ga er steeds minder van eten.

Na de afspraak van dinsdag mail ik de psycholoog. Ik durf er niet in een gesprek over te beginnen, dus dan veilig afstandelijk via de mail. Dat werkt wel bij dingen die ik niet durf te bespreken en de keer erop moet ik wel.

quote:

Op zaterdag 8 juli 2017 15:12 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Dank je wel lieve meid

Ik slik op het moment twee soorten antipsychotica (haldol en abilify) (en er komt waarschijnlijk een derde bij, serequel)) en een anti-depressium (prozac). Plus nog een maagbeschermer en akineton voor de bijwerkingen. Die allemaal (op de maagbeschermer na) aankomen als bijwerking hebben.

Stoppen is een dom idee, maar aankomen trek ik ook slecht. Ik ga er steeds minder van eten.

Na de afspraak van dinsdag mail ik de psycholoog. Ik durf er niet in een gesprek over te beginnen, dus dan veilig afstandelijk via de mail. Dat werkt wel bij dingen die ik niet durf te bespreken en de keer erop moet ik wel.

Seroquel is mooi spul. Dat heb ik ook gehad. Werd er helemaal lijp van. Heb het een aantal maanden uitgeprobeerd en daarna nooit weer. Niks voor mij.

quote:

Op zaterdag 8 juli 2017 15:12 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Dank je wel lieve meid

Ik slik op het moment twee soorten antipsychotica (haldol en abilify) (en er komt waarschijnlijk een derde bij, serequel)) en een anti-depressium (prozac). Plus nog een maagbeschermer en akineton voor de bijwerkingen. Die allemaal (op de maagbeschermer na) aankomen als bijwerking hebben.

Stoppen is een dom idee, maar aankomen trek ik ook slecht. Ik ga er steeds minder van eten.

Na de afspraak van dinsdag mail ik de psycholoog. Ik durf er niet in een gesprek over te beginnen, dus dan veilig afstandelijk via de mail. Dat werkt wel bij dingen die ik niet durf te bespreken en de keer erop moet ik wel.

Hmm ja dat is idd geen fijne combinatie dan nee. Waarom mail je de psycholoog niet voor dinsdag, zodat je het er dan meteen over kunt hebben?

quote:

Op zaterdag 8 juli 2017 19:01 schreef _Hestia_ het volgende:

[..]

Hmm ja dat is idd geen fijne combinatie dan nee. Waarom mail je de psycholoog niet voor dinsdag, zodat je het er dan meteen over kunt hebben?

Omdat ik het huiswerk had om voor dinsdag een brief te schrijven naar een dader en die bij haar moet voorlezen. Dat wil ik eerst gedaan hebben. Plus even checken of ik niet gewoon vocht vasthoud.

Het is gewoon te eng om het nu al te doen en die brief heeft voor mij voorrang en ik denk dat het eten/gewicht-stukje bij haar voorrang heeft (afdeling eetstoornissen zit ik)

quote:

Op zaterdag 8 juli 2017 15:12 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Dank je wel lieve meid

Ik slik op het moment twee soorten antipsychotica (haldol en abilify) (en er komt waarschijnlijk een derde bij, serequel)) en een anti-depressium (prozac). Plus nog een maagbeschermer en akineton voor de bijwerkingen. Die allemaal (op de maagbeschermer na) aankomen als bijwerking hebben.

Stoppen is een dom idee, maar aankomen trek ik ook slecht. Ik ga er steeds minder van eten.

Na de afspraak van dinsdag mail ik de psycholoog. Ik durf er niet in een gesprek over te beginnen, dus dan veilig afstandelijk via de mail. Dat werkt wel bij dingen die ik niet durf te bespreken en de keer erop moet ik wel.

Lijkt me lastig omdat je wel baat hebt bij de medicijnen (tenminste, dat zei je van de Haldol). Ik vond het ook heel erg toen ik aankwam van olanzapine en daarom stopte ik ermee, maar ik had toch niet idee dat het middel voordelen bracht.
Het kan best zijn dat minder eten niet zoveel effect heeft als 'normaal', omdat antipsychotica je metabolisme veranderen.

Wat zou trouwens de toegevoegde waarde moeten zijn van het derde antipsychoticum?