TW - Zelfbeschadiging stoppen

quote:

Op zondag 21 mei 2017 21:15 schreef maffehenkie het volgende:

[..]

True. Zal eens googlen wat er is en wat de wachttijden ondertussen zijn.

_{En vooral even de medewerkers foto's doorscrollen of er nog knappe dames tussen zitten}

#trots

Whehe Ik ben een tijdje geleden weer in therapie gegaan (dit keer zelf op tijd aan de bel getrokken omdat o.a. studiestress ) en had echt een superchille chick als psycholoog. Niet veel ouder dan ik en kon ik gewoon alles tegen roepen zoals ik ook met m'n vrienden zou praten (uiteraard wel serieus met elkaar mee proberen te denken, maar kon gewoon 'shit' 'fuck' 'kut' dingen zeggen enzo). Die snapte me echt, kon gewoon dingen lafjes vaag uitleggen en ze dacht zelf al wel de goede richting in. Dat was echt gewoon met elkaar meedenken, wat zou kunnen helpen, oorzaak-gevolg dingen helder krijgen, helemaal niet moeilijk of zwaar 'psychologisch' of dingen uit context trekken ofzo.
Maar om dat dan ook zo op gang te krijgen moet je er zelf ook wel open in meegaan en gewoon jezelf zijn en zeggen wat je denkt/voelt, anders komen zij ook nergens. Voor je 't weet heb je dan ineens een hele rugzak vol bagage dat je weet hoe je denkt en waarom je dat denkt en weet je ineens weer hoe je alles aan moet gaan enzo.

Ik gun jou ook zo iemand Ze zijn er wel iig!

quote:

Op zondag 21 mei 2017 21:35 schreef Poes. het volgende:
Ik zei net dat niks in de buurt komt van die kick, maar tatoeëren heeft er wel wat van weg

Jaren in mezelf lopen kerven maar dat durf ik dan weer niet

quote:

Op zondag 21 mei 2017 21:37 schreef Moira. het volgende:

[..]

Jaren in mezelf lopen kerven maar dat durf ik dan weer niet

Same

Nou, ben je gestopt met alcohol en zit je nog in jezelf te snijden. Beter om dan nog alcohol te drinken en niet in jezelf te snijden maar goed.

quote:

Op zondag 21 mei 2017 21:43 schreef maffehenkie het volgende:

Zelfs de "hoe voel je je" vraag kan ik amper beantwoorden. Vandaag? Gister? Over het algemeen? Verschilt toch? Soms goed, soms kut? Wat wil je horen? En dan volgt dus óf niks óf een diarree aan randverhalen die heel logisch zijn in de context, maar niemand lijkt dat dan te snappen

Maar dat vind ik sowieso een stomme vraag
Dan vroeg de psycholoog "hoe voel je je" of "hoe gaat het". Ja ehm wat denk je zelf? Niet best he anders zat ik daar niet Dus ik heb na een tijdje worstelen gewoon gevraagd of ze een andere beginvraag kon bedenken

quote:

Op zondag 21 mei 2017 21:43 schreef maffehenkie het volgende:

[..]

Mooi! _{(Studeer jij nog? )} Heb wel gemerkt dat de (vrouwelijke) psychologen/psychiaters mij niet konden volgen, so far. Als ik dingen op papier zet (of typ) moet ik het in één lijn vertellen. Je leest m'n post van links naar rechts, en van boven naar beneden. Maar m'n brein werkt niet zo helaas. En als ik praat vlieg ik van hot naar her, zeker als het om m'n gedachtes gaat. Of ik klap gewoon dicht. Zelfs de "hoe voel je je" vraag kan ik amper beantwoorden. Vandaag? Gister? Over het algemeen? Verschilt toch? Soms goed, soms kut? Wat wil je horen? En dan volgt dus óf niks óf een diarree aan randverhalen die heel logisch zijn in de context, maar niemand lijkt dat dan te snappen

Hoe raar vind de gemiddelde vrouw een man met littekens trouwens? (Rottig geformuleerd, maar m'n vraag is helder ).

Soms wil ik gewoon rust ofzo. Ga ik googlen "vrijwillige opname", lijkt me heerlijk. Of ik fantaseer over een misdaad plegen, niet omdat ik iets fouts wil doen, maar in de bak zitten lijkt me zo veel vrijheid geven.. Geen verplichtingen, geen facturen, geen agenda, geen niks. Gewoon dag tot dag leven. Ben benieuwd wat eerder komt: studiestress klaar of ggz behandeling begonnen. Denk studie

Whehe ja joh, ben ook nog maar een broekie
Ik snap je helemaal trouwens, omdat ik zulke shit blaat vond ik mijn psych ook zo fijn Maar dat moet je dus gewoon aangeven, letterlijk aangeven dat je dan niet weet wat ze wil horen, wat ze bedoelt. De 'hoe voel je je?' vraag werd bij mij ook steeds vaag beantwoord, maar uiteindelijk kwamen we daar toch uit samen omdat ik gewoon alles zei wat er dan in me op kwam.
Best chill hoor, hoop dat je zo'n klik gaat hebben (en dan ook zeggen als je zo'n klik dus niet voelt want anders ben je alsnog niet geholpen).

Ik vind dat zelf trouwens helemaal niet raar, maar ik ben natuurlijk iemand die ze zelf ook heeft. Denk dat je van vrouwen al sneller op begrip zult stuiten dan 'wij' van mannen iig Eerlijk zijn helpt, en als ze 't raar vinden en onbegripvol doen wil je toch sowieso niet met ze omgaan?

Maarrehh, voor een vrijwillige opname moet je sowieso eerst weer door die intake he Kijk dat eerst maar eens aan, dan kun je samen met die hulpverleners beslissen wat het beste is voor je
Hoop ook dat je dan snel geholpen bent ja

quote:

Op zondag 21 mei 2017 18:57 schreef Moira. het volgende:

[..]

Boh, wel wat langer dan ik. Ik heb 't ruim 2 jaar gedaan maar inmiddels al bijna 10 jaar gestopt
Ik denk idd wel dat de drang nog wel weg zal gaan over tijd (kan haast niet anders), maar des te knapper dat je inmiddels al een jaar die drang weet te weerstaan

Dank je wel. Soms is het lastig, maar meestal is het heel erg goed te doen. Mijn motivatie is dat een heel huidje ten eerste wel zo leuk naar mijn vriend toe is en daarnaast werkt therapie beter zonder continue zelfverdoving. Stoppen is echt te moeite waard

Twee jaar is ook een heel lange periode, het is iets dat super verslavend werkt. Tien jaar gestopt is echt heel erg goed

quote:

Op zondag 21 mei 2017 22:32 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Dank je wel. Soms is het lastig, maar meestal is het heel erg goed te doen. Mijn motivatie is dat een heel huidje ten eerste wel zo leuk naar mijn vriend toe is en daarnaast werkt therapie beter zonder continue zelfverdoving. Stoppen is echt te moeite waard

Twee jaar is ook een heel lange periode, het is iets dat super verslavend werkt. Tien jaar gestopt is echt heel erg goed

Thanks
Verder ook helemaal met je eens Gaat je vast lukken om dat vol te houden, voor je 't weet zit je aan de 10 jaar

Wat mij heel erg geholpen heeft is dat het er van mijn psycholoog mocht zijn, maar dat ik het bespreekbaar moest houden.
Je moet voor jezelf een andere manier zien te vinden om het te vervangen maar die is niet van de een op andere dag gevonden. Ik heb daar echt in moeten groeien.
Dus bespreekbaar houden, samen doorspreken wat er dan precies gebeurde, wat ik zelf geprobeerd heb, wat zou ik kunnen doen?

Heeft heeft mij jaren gekost om eraf te komen. Uiteindelijk heb ik na jaren pas geleerd/gedurfd om er ten eerste over te praten met iemand. Daarnaast heeft het mij heel lang gekost om mezelf open te stellen naar anderen, zoals mijn partner. Om daar hulp te durven vragen op die momenten.
Verder helpt het mij om oefeningen te doen om in het hier-en-nu te blijven of om regelmatig terug te keren naar de realiteit in fasen van heftige emoties.

Ik denk dat 2 jaar geleden de laatste keer is. De drang blijft. En helaas voelt voor mij ook niks zo effectief als zelfbeschadiging. Het helpt, op dat moment. Dat is iets wat ik ook veel van anderen terug hoor die ermee gestopt zijn. Dat er bij de meesten geen copingsmechanismen in de buurt kan komen wat even effectief is.
Dat zorgt er denk ik voor dat de drang soms zo hoog kan zijn. Na 2 jaar niet doen denk ik nu wel steeds: nou, ik heb het nu 2 jaar niet gedaan dus is het nu ECHT nodig? Je kan het ook deze keer vast laten. En dan probeer ik toch het moeilijke moment weer door te komen.
Ik zal niet zeggen dat ik het nooit meer zal doen. Ik probeer het voor nu gewoon steeds uit te stellen en dat lijkt te werken.

Wat trouwens voor mij persoonlijk helpt.
Ik had bepaalde plekken waar ik het deed, zoals in de badkamer. Ik heb heel lang gehad dat ik de badkamer vermeed als ik me niet goed voelde.
En op een gegeven moment kreeg mijn partner ook door dat de badkamer mijn plekje was. Als hij doorhad dat het niet goed met me ging en ik maakte aanstalte om naar de badkamer te gaan dan greep hij daar wel op in.
Het lijkt toch op een soort verslaving. En zoals met vrijwel alle verslavingen heb je de meeste slagingskans om te stoppen als je hulp en ondersteuning van je omgeving hebt. Alleen is het erg lastig is mijn ervaring.

Lastig onderwerp dit. Ik heb er zelf nooit iets meegedaan eigenlijk (naja niks boeiends in ieder geval), bij mij is de behoefte vanzelf afgenomen. Nog steeds is het wel iets wat een beetje in mijn hoofd zit maar gelukkig is de laatste keer alweer 2 jaar geleden. Ik ga binnenkort wel naar een psycholoog voor mijn angstaanvallen, dat is ook waar het automutileren uiteindelijk vandaan komt bij mij (denk ik).

quote:

Op maandag 22 mei 2017 15:19 schreef maffehenkie het volgende:
Toch een vraagje, iedereen heeft het over de psycholoog enz. Maar stel dat ik dat zie zitten, die gesprekken, ik snap dat toch niet helemaal. Ik heb (vooralsnog) de indruk gehad dat het allemaal heel erg gaat als volgt: (1) probleemstelling (wat wil je, meetbaar) -> (2) oplossing (pil, paar weken therapie) -> (3) rapportcijfer invullen, 6+ is klaar, doei -> (4) ooit weer problemen? -> nieuwe diagnose + aanmelding enz enz

Ik bedoel, jullie vertellen het zo van: ja joh, ik bel even de psycholoog voor een babbeltje, en dan babbelt hij wat mee. Gaat dat echt zo, of is mijn beeld gewoon compleet fout van hoe ze werken?

Je hebt een (naar mijn beleving beoordeeld) een niet kloppend beeld van de psychiatrie. Natuurlijk stel je samen doelen op, maar je blijft werken en doelen aanpassen of toevoegen totdat je geen problemen meer hebt. Je moet alleen zelf de verantwoordelijkheid nemen om aan te geven dat je nog verdere hulp nodig hebt. Therapie is iets dat je zelf in de hand hebt en waar je zelf voor je verantwoordelijkheid moet kiezen. Is soms eng en moeilijk, maar wanneer je dat doet, kan het enorm werken (is mijn ervaring dan)

quote:

Op maandag 22 mei 2017 15:25 schreef maffehenkie het volgende:

[..]

Oke. Ja, probleem is dat ik de hulpvraag ook gewoon compleet niet kan formuleren. Dat vragen ze zo makkelijk, en dan stamel je wat vage antwoorden, zo van ja, ik wil minder klachten, ofzo
En ik vraag sowieso niet graag om hulp. Verwacht altijd dat anderen dat wel zien wanneer ik hulp nodig heb

Ben dan ook bang dat ze me als zeikerd gaan bekijken. Stel je niet aan, die hulpvraag is geen DSM-stoornis, en wij zijn artsen, dus zoek maar een vriend z'n schouder uit om op te janken ofzo.

Ik kom ook niet met perfect omschreven SMART-doelen aanzetten hoor Benoem gewoon gedrag waar ik last van heb, of gedachten en samen stel je dan doelen op. Het is ook een vraag waarvan je weet dat die gesteld gaat worden, dus je kan al een briefje maken met klachten/gedragingen/gedachten om die voor te leggen.

Iedereen is bang dat de psych zegt dat je geen hulp nodig hebt, maar dat is een angst, geen realiteit

quote:

Op maandag 22 mei 2017 15:25 schreef maffehenkie het volgende:

[..]

Oke. Ja, probleem is dat ik de hulpvraag ook gewoon compleet niet kan formuleren. Dat vragen ze zo makkelijk, en dan stamel je wat vage antwoorden, zo van ja, ik wil minder klachten, ofzo
En ik vraag sowieso niet graag om hulp. Verwacht altijd dat anderen dat wel zien wanneer ik hulp nodig heb

Dat soort dingen kan je voor de duidelijkheid waarschijnlijk beter uitleggen alsof het over een ander gaat.

quote:

Op maandag 22 mei 2017 15:44 schreef maffehenkie het volgende:
De moed tot bellen werd beloond! Ik sta nog steeds op de wachtlijst na 4 maanden
Morgen mag ik nóg een keer bellen, want de ontwikkelingsstoornis-afdeling was er vandaag niet, en omdat een van de klachten (adhd) onder dat gebied viel moet ik daar zijn

Wat een bende

Die laatste zin is niet nodig
Je hebt een heel goede stap gezet. Wachtlijsten horen erbij, maar dan heb je ook wat. Zet hem op en verlies de hoop niet. Het komt heus allemaal goed

quote:

Op maandag 22 mei 2017 15:19 schreef maffehenkie het volgende:
Toch een vraagje, iedereen heeft het over de psycholoog enz. Maar stel dat ik dat zie zitten, die gesprekken, ik snap dat toch niet helemaal. Ik heb (vooralsnog) de indruk gehad dat het allemaal heel erg gaat als volgt: (1) probleemstelling (wat wil je, meetbaar) -> (2) oplossing (pil, paar weken therapie) -> (3) rapportcijfer invullen, 6+ is klaar, doei -> (4) ooit weer problemen? -> nieuwe diagnose + aanmelding enz enz

Ik bedoel, jullie vertellen het zo van: ja joh, ik bel even de psycholoog voor een babbeltje, en dan babbelt hij wat mee. Gaat dat echt zo, of is mijn beeld gewoon compleet fout van hoe ze werken?

Hoe het bij mij ging; ik belde een psycholoog op met mn klachten: "ik voel me rot en ik doe aan zelfbeschadiging", en zij mogen er een diagnose en behandeling aan plakken.
Omdat dat toendertijd vrij rap moest kreeg ik na 2 keer een uurtje gesprek een diagnose borderline hoewel ik verder geen symptomen van borderline had Uiteindelijk doorverwijzing gehad naar een borderline-kliniek, die constateerden na 1 gesprek al dat dat het echt niet was
Nu zit ik gewoon bij de reguliere GGZ maar niet meer voor zelfbeschadiging.

Het is eigenlijk steeds bijstellen van de diagnose + bijbehorende behandeling. Ik ben niet meer op het punt van 2013 toen ik begon. Ik ben zelfs niet eens meer op het punt van 2016.

quote:

Op maandag 22 mei 2017 15:55 schreef maffehenkie het volgende:

[..]

Mm. Letterlijk bedoel je? Mijn 'ik' projecteren op een 'ander' en dan hem beschrijven? Aardig idee misschien, moet eens proberen.

Ja, alsof je een buitenstaander bent die alles van jou weet en jouw probleem moet beschrijven

quote:

Op maandag 22 mei 2017 15:55 schreef maffehenkie het volgende:

Maar dan zat je vrijgevestigd dus? Geen vergoeding / zelf betalen die psycholoog? Was idd ook de 1e vraag die ik kreeg bij allereerste intake. Heel verhaal gehouden, 1001 klachten, 1 daarvan was snijden/branden dan. Eerste tegenvraag: "Wissel je vaak van gevoelens over je familie, je ouders?"
Maar gelukkig geloofden ze m'n antwoord wel, borderline diagnose pff

In 2013 ging het wat anders maar ja toen kwam ik bij een vrijgevestigde. Maar dat werd wel vergoed. Nu zit ik bij een gewone GGZ.

Mja ze móeten je wel een diagnose geven ivm de vergoeding. Het zou alleen wel fijn zijn als ze er wat meer tijd in zouden steken. Inmiddels ben ik al een paar keer gewisselend van diagnose Ik geloof dat we nu uitgekomen zijn bij angststoornis

Bordeline is gewoon de diagnose die ze zonder onderzoek aan iedere vrouw met problemen willen geven

(ik ben heel blij dat ik mijn poot stijf heb gehouden en onderzoek geëist had. Daardoor heb ik nu de hulp die ik nodig heb)

quote:

Op maandag 22 mei 2017 16:57 schreef Poes. het volgende:

[..]

Ik ook Uiteindelijk is er Asperger uitgekomen.

Dat is een behoorlijk verschil. Wat een faalactie van het systeem. Hopelijk krijg je nu de hulp die je nodig hebt. Asperger lijkt me erg moeilijk om te hebben

Ik moet zeggen, vorig jaar ben ik negen maanden opgenomen geweest en er was een vpk die zijn excuses had gemaakt voor het mij behandelen als een borderliner, terwijl ik een heel ander probleem had en daarna heeft hij me heel goed door de medicatiewisselingen e.d. gewerkt.

quote:

Op maandag 22 mei 2017 17:12 schreef Poes. het volgende:

[..]

Valt mee Met borderline had ik niet kunnen/willen leven

AM = borderline, het is me al zó vaak gevraagd.

Dat gevoel van AM heb ik ook. Al kun je als patiënt altijd een onafhankelijk onderzoek eisen over je diagnose. Een second opinie vragen.

Ik ken een heel aardige borderline. Het is een kwestie van grenzen aangeven en begrijpen dat die persoon het moeilijker met zichzelf heeft dan jij met hem of haar.
In mijn opname heb ik wel geleerd om een label enkel als een label te zien, maar dat betekent godzijdank niet dat je de hele persoon kent
Misschien ben ik te naïef hoor

quote:

Op maandag 22 mei 2017 17:41 schreef Poes. het volgende:

[..]

Ik heb er teveel gekend en besloten nooit weer zo iemand in m'n leven toe te laten. Klinkt hard, is het ook, maar door schade en schande wijs geworden.

Dat kan ik me voorstellen en dat is dan ook een heel verstandige keuze.
Ik ben soms te gemakkelijk en naïef. Daarnaast ken ik maar een echte borderline en dat is toch een van mijn beste vriendinnen geworden. Dat heeft me een paar keer flink pijn gedaan (toen ik negen maanden gesloten opgenomen zat, wilde ze geen contact met me omdat ze het oneerlijk vond dat ik opgenomen was en zij niet bijv. Maar ik ben gemakkelijk in vergeten en vergeven), alleen ik zie ook de hoeveelheid werk die ze erin stopt om beter te worden en zie waar ze vandaan komt

quote:

Op maandag 22 mei 2017 17:47 schreef Poes. het volgende:

[..]

Respect hoor Ik begin er niet meer aan.
Ik zie ze ook al van ver aankomen, ervaring zat, dus ben er vaak op tijd bij om het contact te verbreken.

Onlangs het contact met een vroegere vriendin verbroken, ik vermoed sterk dat zij ook borderline heeft, al heeft ze geen diagnose. Ze heeft heel wat rare dingen uitgehaald de laatste 2 jaar, iets waar ik niet achter kon staan. Duidelijk uitgelegd en de boel verbroken.
Zulke mensen zuigen alle energie en levenslust uit je.

Ik heb heel erg veel respect voor jouw keuzes! Dat is zo moeilijk om te beslissen. Het is goed dat je daarin voor jezelf kiest. Vrienden horen energie te geven en niet op te slurpen. Dat is iets waar ik nog behoorlijk wat van kan leren.

Goed bezig jij

quote:

Op maandag 22 mei 2017 21:57 schreef Poes. het volgende:

[..]

Oh zeker wel Heb 2 jaar terug vieze afkickverschijnsels gehad van alprazolam.
Nu eens per week een oxazepam of een paar lorazepam, gewoon voor de lekker.

Afkicken van Alprozolam...
Dat herken ik nogal

Afkicken als een echte junk zeg .
Bijna net zo makkelijk als drank tegen de nare gedachten.

Ik ondervond al nerveusiteit verschijnselen na oxazepam 5 dagen achter elkaar. Slecht slapen, trillerig, paniekerig. Duurde even en daarna was het voorbij.

Maar pammetjes zijn sowieso heftig spul. Ik neem het af en toe als ik echt te veel stress heb gehad en even goed moet slapen/ontspannen.