TW - Zelfbeschadiging stoppen

Wel sterkte. Geen lotgenoten forum waar je terecht kunt?

[ Bericht 29% gewijzigd door Samzz op 21-05-2017 17:20:12 ]

Een andere, niet zelfdestructieve uitlaatklep zoeken.

quote:

Op zondag 21 mei 2017 15:29 schreef maffehenkie het volgende:

[..]

Ja denk ik wel. Maar vaak vrouwen, en borderliners of anorexia. Prima, maar gewoon compleet andere situaties dan de mijne.

Nja op naar n slotje dan maar

Nou ja, het motief om te beschadigen kan wel hetzelfde zijn, namelijk: omgaan met moeilijke emoties. Ontlading.

Zie bericht hieronder

[ Bericht 74% gewijzigd door Droopie op 21-05-2017 17:18:48 ]

Dit topic gaat weer open. Gelieve in het oog te houden dat dit topic constructief blijft in hoe te stoppen met automutilatie.

Verheerlijking van en vooral belachelijk maken van mensen die automutileren en andere offtopic zooi gaat weg en resulteert in een note .

[ Bericht 6% gewijzigd door Samzz op 21-05-2017 18:05:58 ]

Wat ik eerder zei: bron van de stress/onrust aanpakken. Dan vermindert ook de neiging tot automutilatie. En jezelf andere manieren van coping aanleren, anders met stress omgaan. Dat zal niet meteen goed gaan, maar na verloop van tijd... bijvoorbeeld sporten, of iets anders.

Ik heb van alles geprobeerd, van aan elastiekjes trekken tot met viltstift dingetjes schrijven/tekenen als reminder bij de plekken waar je snijdt/brandt. In combinatie met therapie (eerst groepstherapie, daarna individuele therapie) en medicatie en het feit dat ik het zó zat was dat ik de rest van m'n leven met die littekens rond bleef lopen (wat ik ook doe, inmiddels wel vrede mee hoor maar blijft zonde), ben ik achteraf gezien 'gewoon' gestopt. Ineens hield ik het gewoon vol. Daarna ook nog wel depressief geweest maar zonder automutilatie, mijn nieuwe uitlaatklep was 'praten' geworden, met vrienden/familie/therapeut/random internetmensen, etc. Werkte echt

TS, zou je jezelf ook snijden en branden als je op een onbewoond eiland zat? Waar je een bent met de natuur en je de hele dagen vult met overleven, eten, slapen, etc? Serieuze vraag dit.

Als het antwoord 'nee' is, dan zou het kunnen zijn dat de zelfbeschadiging eigenlijk iets 'sociaals' is, met daarbij misschien wel een richting met welke kant je leven nog meer op kan.

quote:

Op zondag 21 mei 2017 18:13 schreef maffehenkie het volgende:
Wat voor medicatie dan moira?

En nee, zou dolgraag op onbewoond eiland leven en zou mezelf daar niets aandoen. Verslaving speelt mee ja, maar als je de vraag zo stelt is het niet het hele antwoord. Vooral emotieregulering, dus bij huilbuien, stress, etc, dat zijn wel echt triggermomenten

Ik heb risperidon gekregen, waarschijnlijk omdat ik ook zogeheten 'randpsychotische verschijnselen' had (soms hoorde/zag ik dingen die er niet waren, dingen ritselen of schaduwen). Hielp me hand-in-hand ook gelijk van de depressie af. In combinatie met therapie uiteraard. Maar ik zweer erbij hoor. Als je erin zit denk je dat je er nooit meer uit komt, totdat je ineens aan de andere kant staat en erop terug kijkt en denkt 'wat ben ik blij dat ik me erin mee heb laten gaan want het heeft me echt geholpen'.

Hou er overigens ook rekening mee dat het echt een onbegrijpelijk fenomeen is voor mensen die er nooit mee te maken hebben gehad, en het uit proberen te is soms echt een lastige klus, soms is het beter om jezelf die moeite te besparen Op een forum is het iig ook lastiger dan als je het iemand in real life uit probeert te leggen.

_{Hier overigens een topic waarin ik dat eerder samen met anderen heb proberen uit te leggen, voor de geïnteresseerden: R&P / Snijden}

Er is een heel lange tijd geweest dat ik mezelf beschadigde, maar het is me gelukt om ermee te stoppen. De drang zal altijd blijven bestaan, maar het wordt gemakkelijker

quote:

Op zondag 21 mei 2017 18:37 schreef ChildoftheStars het volgende:
Er is een heel lange tijd geweest dat ik mezelf beschadigde, maar het is me gelukt om ermee te stoppen. De drang zal altijd blijven bestaan, maar het wordt gemakkelijker

Chapeau hoor, hoe lang ben je gestopt?
Ik heb namelijk totaaaal geen drang meer, ook niet in depressievere periodes. Een half jaar later nog wel eens een terugval gehad hoor, en niet lang daarna ook nog wel eens drang ervaren. Maar inmiddels toch al jaren niet meer.

quote:

Op zondag 21 mei 2017 18:41 schreef Poes. het volgende:
Oh en het feit dat ik ging roken speelde ook wel mee, de ene verslaving ingeruild voor de ander

Herkenbaar Roken en nagelbijten ben ik nog steeds niet vanaf

quote:

Op zondag 21 mei 2017 18:46 schreef Moira. het volgende:

[..]

Chapeau hoor, hoe lang ben je gestopt?
Ik heb namelijk totaaaal geen drang meer, ook niet in depressievere periodes. Een half jaar later nog wel eens een terugval gehad hoor, en niet lang daarna ook nog wel eens drang ervaren. Maar inmiddels toch al jaren niet meer.

[..]

Ik ben ongeveer een jaar geleden gestopt, na zeventien jaar.
Knap dat je het al zo lang niet meer doet! Het geeft me hoop om te lezen dat de aandrang weggaat
Dank je wel

quote:

Op zondag 21 mei 2017 18:54 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Ik ben ongeveer een jaar geleden gestopt, na zeventien jaar.
Knap dat je het al zo lang niet meer doet! Het geeft me hoop om te lezen dat de aandrang weggaat
Dank je wel

Boh, wel wat langer dan ik. Ik heb 't ruim 2 jaar gedaan maar inmiddels al bijna 10 jaar gestopt
Ik denk idd wel dat de drang nog wel weg zal gaan over tijd (kan haast niet anders), maar des te knapper dat je inmiddels al een jaar die drang weet te weerstaan

quote:

Op zondag 21 mei 2017 18:57 schreef Poes. het volgende:

[..]

Hier ook een nagelbijter Maar dat herstelt zich wel weer. De littekens en de verkoolde longen niet.

Verkoolde longen wel toch? Als je voor je 35e stopt zijn al die cellen weer vernieuwd na 5 jaar ofzo?

Nja, zelfdestructie blijft dan maar, maar roken is toch een maatschappelijk wat meer geaccepteerde vorm van 'automutilatie'

quote:

Op zondag 21 mei 2017 19:07 schreef Poes. het volgende:

[..]

Boh, tegenwoordig niet meer hoor Voel me regelmatig een paria.

Vraag voor de mensen met zichtbare littekens; hoe dealen jullie er mee?
Ikzelf heb ze jarenlang bedekt, ook zomers. (Armen). De laatste jaren ben ik er relaxter mee omgegaan en verberg ik ze niet meer. Vaak valt het mensen niet eens op. Of ze zeggen er gewoon niks van

Als ik ooit een berg geld over heb wil ik er wel iets overheen laten tatoeëren.

Same Hoewel ik niet aan de tattoo zou gaan. Als ik ooit al een tattoo zou nemen wil ik 'm echt niet zo groot

Ik heb het het eerste jaar vooral veel verborgen. Armwarmers en lange mouwen in de zomer Maar toen waren de littekens ook wat 'verser' en opvallender.
Inmiddels vallen ze alsnog op, want witte strepen, maar ik heb er echt schijt aan gekregen. Veel te warm in de zomer en als je dan lange mouwen/armwarmers gaat dragen valt het alleen maar meer op dan als je er gewoon zo bij loopt als iedereen. Niemand kijkt zomaar naar je armen, en als 't iemand wel opvalt en mensen vragen ernaar dan geef ik gewoon antwoord (afhankelijk van de situatie, of 't om een kind of volwassene gaat, een vage kennis of een vriend, een kort of lang antwoord). Heb er gewoon vrede mee, ga mezelf niet nog eens extra slachtoffer laten zijn van die periode omdat ik toevallig letterlijk met littekens daarvan leef.

Heb aan kinderen die 't vroegen wel eens verteld dat ik stiekem zebra-bloed had, of dat ik heb gevochten met een beer/tijger, of dat ik in het prikkeldraad ben gevallen. Geloofden ze direct De korte versie is iets van "Ohja, zelf gedaan, dom he? Was geen leuke tijd" en dan houdt de conversatie daarbij meestal ook gelijk op, en als ik 't gevoel heb dat ik dat wel kwijt kan/wil vertel ik gewoon het hele verhaal en hebben we een gesprek daarover.

Toen ik erachter kwam dat het niet verbergen de hele situatie veel makkelijker maakte dan het wel krampachtig proberen te verbergen gaf dat me echt een bevrijdend gevoel
Het is ook te gebruiken als makkelijk 'beoordelingsmiddel' of je wel met mensen wil om gaan. Als mensen er veroordelend of kortzichtig tegenover staan weet ik ook gelijk dat ik die niet meer in m'n omgeving hoef te hebben. Partners om die reden ook gelijk verteld, als ze van je houden boeit 't ze niet, en als 't ze wel boeit wil je ze niet als partner.

quote:

Op zondag 21 mei 2017 20:01 schreef Poes. het volgende:
Jessica Villerius heeft een aantal jaar terug een mooie (heftige!) docu gemaakt; Beschadigd.

Misschien is het ergens terug te zien op the webz?

In totaal 4 aflevering.

je moet iets doen aan je zelfbeeld...

quote:

Op zondag 21 mei 2017 19:59 schreef maffehenkie het volgende:
Mooie verhalen! Zal gelinkte topic straks ook nog even doornemen.

Afleiding helpt idd, maar voelt alsof dat "straks" pas mogelijk is. Eerst studiestress afronden, dán kan ik weer normaal leven, zoiets.

En ik moet het maar eens als probleem gaan zien. Twee exen van me hadden allebei littekens, destijds had ik nooit mezelf beschadigd, en bij allebei brak ik in tranen uit toen ze 't vertelden. Kon me niet voorstellen hoe diep je moest zitten om zoiets jezelf aan te doen! Maar het voelt helemaal niet alsof mn dips nou echt heel diep zijn, kan altijd erger denk je dan. Als ik naar mezelf 'kijk' voelt het haast als een redelijk normale uitlaatklep ipv als een probleem.

Ja je eigen shit bagatelliseren is ook heel herkenbaar (omdat je jezelf niet als 'zielig' wil zien ofzo)
Ik hoop dat je je toch iets comfortabeler kan gaan voelen bij je psych (desnoods een andere), want die shit werkt echt en heb je soms echt nodig om wat orde te scheppen in de chaos die je brein soms veroorzaakt. Dan heb je ook de basis om straks na je studiestress (of zelfs al tijdens je studiestress) daadwerkelijk weer normaal kan leven

quote:

Op zondag 21 mei 2017 20:11 schreef maffehenkie het volgende:

[..]

Zal eens kijken. Heb deze volgens mij niet gezien, maar wat ik af en toe langs zie komen op tv lijkt nog altijd een zwaar zieligheidsstigma te dragen. De arme zieltjes die echt heel diep gezonken zijn. Dat zullen er vast veel zijn, maar het lijkt alsof AM de bottom-of-the-line is qua psychische issues. Daar kan ik me niet echt in vinden.

Maar eerst maar eens deze serie zien

Dat zijn idd dan de gevallen die ze voor docu's gebruiken omdat dat 'interessante' tv maakt. Maar de meerderheid is gewoon zoals jij, ik en de anderen hier hoor. Geen groots drama, gewoon een persoonlijke mindere periode. Maar dan wat zelfdestructiever dan de mindere periodes van andere mensen
Op een gegeven moment leer je daar steeds beter mee om te gaan en vaagt het gewoon weg.

Maffehenkie, het lotgenotenforum van de landelijke stichting zelfbeschadiging is inderdaad wellicht niet echt de plek om contacten op te doen. Maar via de stichting zelf kun je soms wel goede contacten opdoen want daar zitten echt meer verschillende mensen waarbij je met je eigen doelgroep in contact gebracht kan worden mocht je dat nodig hebben/ fijn vinden.

De enige man die ik ken die zichzelf verwonde is er van af gekomen door naast therapie, te gaan hardlopen. Hij ging zijn conditie opbouwen met zo'n schema en op een gegeven moment ging hij elke keer als het hem te veel werd rennen, later werd dat wandelen. Het hielp hem naast elkaar zeg maar...

Sterkte met alles.
_{Ik ben er nog niet uit maar heb vorig jaar één keer mijn littekens laten fotograferen voor een voorlichtingsding. Anoniem. Totaal onherkenbaar. Dat scheelt voor mij heel iets in de acceptatie. Soms. Twee minuten.}

quote:

Op zondag 21 mei 2017 20:40 schreef maffehenkie het volgende:

[..]

Yes, maar ben ook beetje tussen wal en schip gevallen. Kliniek failliet terwijl je net even 'uitgeschreven' staat wegens second opinion elders. Wil je terugkomen na die 2nd opinion, kan dat niet zomaar, 'want je was uitgeschreven voor de 2nd opinion'. En oja, we hebben opname stop ivm faillissement/doorstart. Dus je moet elders maar zoeken.

Maar naar een 3e ggz instelling, ja die willen ook weer zelf diagnostiseren. Want zij nemen niet klakkeloos eerdere dossiers over. Betekent dus wéér 6-8 weken wachttijd voor intake, 2 weken voor onderzoek, dan 4 weken voor behandeling, en dan is het maar de vraag of ik me kan vinden in hun diagnose

Daarom heb ik de ggz maar even gelaten voor wat het is, voor nu. Dat hele ggz gebeuren levert me ook gewoon veel stress op en is het nu niet waard

God da's wel schijtirritant ja Toch zou ik het niet 'laten voor wat het is voor nu', want dat hele intake-gebeuren levert je wel stress op, maar des te eerder ben je er doorheen en het helpt echt. Zo'n 'nieuw' begin is dan wel weer ff doorbijten, maar daar ga je jezelf echt dankbaar voor zijn. Als je dat weer voor je uit blijft schuiven duurt 't alleen maar langer en kun je ook straks na je studiestress niet 'normaal leven' omdat de basics in je brein nog niet helemaal lekker zitten.

Overigens is de diagnose vaak slechts iets dat ze nodig hebben voor de zorgverzekering, ze behandelen gewoon op waar jij last van hebt, niet naar een stickertje waar je zelf misschien niet eens achter staat.

quote:

Op zondag 21 mei 2017 20:28 schreef maffehenkie het volgende:

[..]

Waarom? Omdat ik mezelf te goed inschat? Of bedoel je dat t gewoon een gevolg is van minderwaardigheidsgevoelens? Dat laatste zal voor sommigen wellicht meespelen, maar heeft er over de gehele linie weinig mee te maken denk ik.

Eigenlijk kan ik je niet verder helpen als je niet met woorden kan omschrijven waarom je jezelf snijdt.

Wordt je gepest? Liefdesverdriet? Slechte situatie met ouders? Relatieve armoede? Nihilistische beeld van de wereld? Seksuele frustratie?

quote:

Op zondag 21 mei 2017 20:11 schreef maffehenkie het volgende:

[..]

Zal eens kijken. Heb deze volgens mij niet gezien, maar wat ik af en toe langs zie komen op tv lijkt nog altijd een zwaar zieligheidsstigma te dragen. De arme zieltjes die echt heel diep gezonken zijn. Dat zullen er vast veel zijn, maar het lijkt alsof AM de bottom-of-the-line is qua psychische issues. Daar kan ik me niet echt in vinden.

Maar eerst maar eens deze serie zien

Met die insteek zou ik de eerste aflevering even overslaan en naar de gewone huismeneer kijken in aflevering twee.

quote:

Op zondag 21 mei 2017 20:42 schreef maffehenkie het volgende:

[..]

Ja thanks! Hardlopen idd, deed vroeger extreem veel fitness, maar op gegeven moment ben ik daar dan ineens klaar mee en boeit het me niks meer. Maar zal eens proberen op te pakken weer

Waarom is landelijk punt niet de plek denk je? En hoe moet ik me dat voorstellen? Is het iets officieels / verzekerd? Of vrijwillig ding? Groepssessies? Of gewoon een forumpje? Sorry voor de vragen

Wat neen. Hulp en info vragen via de stichting kun je altijd doen. Ik bedoelde dat het forum van de stichting jou ws wel wat afschrikt want dat is wel een beetje van wat je zelf hierboven omschrijft.

Ik hoop dat het je lukt om weer te gaan hardlopen/ sporten dan.

Ik heb zelf wel veel gehad aan dat lotgenotenforum (dat nu niet meer bestaat, maar volgens mij is dat wat uiteindelijk het forum van de stichting is geworden), hoewel ik toen zelf ook wel een stuk jonger was (en vrouwelijk natuurlijk), dus misschien dat het TS in die zin wat minder zou liggen ja. Maar het is allicht eens te proberen om rond te snuffen.

Op zo'n forum weet je iig wel zeker dat mensen dat deel van je omgang met emoties begrijpen.
Ben na 10 jaar nog steeds 'bevriend' (op FB) met een aantal mensen die ik daar heb leren kennen. Ook nog even blijven plakken nadat ik gestopt was, om af en toe wat zinnigs te zeggen en soms om dagen te tellen (was zo'n stoptopic waar iedereen telde hoe veel dagen ze niet hadden geautomutileerd, en de posts in de honderden of duizenden dagen motiveerden de 'net-stoppers' vaak wel).

Ik heb zelf geen fijne ervaringen met de stichting. Ik was lid van het forum en ben op de lotgenotendag geweest maar ze waren vooral bezig met enablen van zelfbeschadiging. Ik ben ook een keer op bezoek geweest bij hun kantoor en 1 van de eerste vragen was welk merk mesje ik gebruikte Niet helemaal wat ik zocht qua steun.

Ik ben er zelf vanaf gekomen door tips van Youtube te volgen. Als ik de behoefte voelde, dan probeerde ik het beschadigen uit te stellen. In het begin was dat 5 of 10 minuten, later ging het om dagen, weken, maanden... totdat de behoefte niet meer zo sterk was. Ik ben er nu 4 jaar vanaf en heb gelukkig geen zichtbare littekens. Hele dunne witte lijntjes die je haast niet ziet omdat ik zelf bleek ben

Wat ik wél heb onderschat is dat de behoefte of de neiging noot helemaal verdwijnt. Ik las ergens een stukje van een man die het omschreef als een grens hebben overschreden en dat je die grens nooit meer terugkrijgt. En dat klopt denk ik wel.

quote:

Op zondag 21 mei 2017 21:03 schreef maffehenkie het volgende:

[..]

Ja, was het gewoon zo zat even dat ik het niet meer heb opgepakt
En eerlijk is eerlijk, ik hoopte vooral op een eenvoudige diagnose waarbij pillen een oplossing zouden geven. Adhd vond de een meer terugkomen dan de ander, ritalin hielp mij veel (niet officieel voorgeschreven gehad maar lang gebruikt). Ben bang dat als er een nieuwe diagnose gesteld wordt ze meer richting therapie willen. Daar heb ik niks tegen, maar ben bang dat ik niks te vertellen heb. Hou niet van zielig gejammer. Voelt alsof je vage trauma's groter gaat maken dan ze zijn. Ik wil ZIEK zijn zodat er een pilletje is. Bullshit verhaal, I know, maar zo voelt het

Ik snap je gevoel heel goed
Maar pillen werken voor het brein sowieso niet zonder begeleidende therapie. Het is dan echt een combinatie van neuropsychologisch wat dingen recht zetten qua biochemie, en psychologisch wat dingen recht zetten qua gedachtegangen en inzichten zodat je hersens zelf ook weer die verbindingen maken.
Heeft bij mij als een tierelier gewerkt. Ook al loop ik er dan 2 jaar, ik kijk er alleen maar naar uit als ik dan weer even mijn hersens kan legen bij iemand die er wat zinnigs over te zeggen heeft, en zo wat hulp heb om de boel ook te onderhouden totdat ik 't weer eigenhandig aan kan.

Je moet zelf niet van tevoren invullen hoe 't allemaal zal gaan hoor. Da's namelijk niet zoals je denkt. Het merendeel van de ggz-hulpverleners is gewoon bekwaam en werkt/denkt met je mee, doet niet zomaar shit die je niet ziet zitten en is ook geen 'oh wat ben je zielig ik zie allemaal dieper liggende trauma's zitten die je zelf niet ziet'-verhaal. In eerste instantie willen ze gewoon even je situatie uitpluizen (intake is het kutste, omdat je dan ook nog geen persoonlijke band hebt met elkaar), maar daarna weten ze hoe je bent en waar je mee zit, en chillen ze 'm gewoon met je mee om je eigen hersenshit wat te ontknopen. Gewoon jezelf zijn, en als je niet het gevoel hebt dat je psych daarin mee gaat is 't nooit erg om te zeggen 'sorry man, klikt niet, heb je niet een chille collega ofzo waar ik bij terecht kan?'

quote:

Op zondag 21 mei 2017 20:57 schreef Moira. het volgende:
Ik heb zelf wel veel gehad aan dat lotgenotenforum (dat nu niet meer bestaat, maar volgens mij is dat wat uiteindelijk het forum van de stichting is geworden), hoewel ik toen zelf ook wel een stuk jonger was (en vrouwelijk natuurlijk), dus misschien dat het TS in die zin wat minder zou liggen ja. Maar het is allicht eens te proberen om rond te snuffen.

Op zo'n forum weet je iig wel zeker dat mensen dat deel van je omgang met emoties begrijpen.
Ben na 10 jaar nog steeds 'bevriend' (op FB) met een aantal mensen die ik daar heb leren kennen. Ook nog even blijven plakken nadat ik gestopt was, om af en toe wat zinnigs te zeggen en soms om dagen te tellen (was zo'n stoptopic waar iedereen telde hoe veel dagen ze niet hadden geautomutileerd, en de posts in de honderden of duizenden dagen motiveerden de 'net-stoppers' vaak wel).

Ja excuus, ik ben wellicht te negatief hoor en het ligt misschien gewoon aan mij maar dit "Op zo'n forum weet je iig wel zeker dat mensen dat deel van je omgang met emoties begrijpen." heb ik daar juist helemaal niet. Ik zoek er nu soms alleen informatie op.

quote:

Op zondag 21 mei 2017 21:11 schreef Poes. het volgende:

[..]

Ik mis het nog elke dag. De endorfine kick, de pijn de volgende dag.
Het is een smerige verslaving.

Missen weet ik niet. Ik denk er niet meer dagelijks aan. Alleen als ik echt een rotperiode heb, zoals de huidige periode eigenlijk Dan denk ik er wel meer aan, omdat ik het gevoel kort daarna nog weet. Op de lange termijn weet ik dat ik spijt ga krijgen en zeker in de zomer zeg maar
Ik heb (nog) geen moment van zwakte gehad in de vorm van een terugval gelukkig -klopt af-

quote:

Op zondag 21 mei 2017 21:15 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Ja excuus, ik ben wellicht te negatief hoor en het ligt misschien gewoon aan mij maar dit "Op zo'n forum weet je iig wel zeker dat mensen dat deel van je omgang met emoties begrijpen." heb ik daar juist helemaal niet. Ik zoek er nu soms alleen informatie op.

Mja, ik zat daar dan ook ruim 10 jaar geleden op een forum dat allang niet meer in diezelfde vorm bestaat dus ongetwijfeld dat dat nu anders is.
Sowieso was de hele internetsfeer 10 jaar geleden ook anders dan nu