ASS [Autisme, Asperger, PDD-NOS] #148 Altijd bezig.

quote:

Op zaterdag 29 april 2017 16:12 schreef naoomx het volgende:

[..]

Ja dat zal het wel zijn idd.

Een beetje beiden. Ik ben in behandeling in de psychiatrie gegaan, omdat het slecht met me ging. Maar ik heb wel gepusht om mezelf te laten testen op autisme, omdat ik zeker wilde weten of ik dat wel/niet had.

Ik heb gemerkt dat ze het binnen de psychiatrie niet zo heel erg letterlijk nemen wat de diagnoses betreft. Ik ken talloze verhalen over "verdwenen" diagnoses en diagnoses die plotseling in je dossier waren verschenen.
Mij is ook door een hulpverlener zelf op een vergelijkbare manier uitgelegd.

quote:

Op zaterdag 29 april 2017 17:18 schreef Morrigan het volgende:

[..]

Hoe dan? Ik moest zelf een hele rits aan testen doen en daar kwam asperger uit.

Ik ook. Oude schoolrapporten, gesprek met minstens 1 ouder.

Na afloop was het iets van dat ik in beide diagnoses kon vallen en dat ik daarom kon kiezen. Ik had deze vraag niet zien aankomen (en vond 't ook heel raar eerlijk gezegd) en "koos" toen voor asperger.

quote:

Op zaterdag 29 april 2017 17:20 schreef Drug het volgende:
wat waren omstandigheden die jullie ertoe zetten zo'n test te doen?

Eerst een jaar jang een groep gedaan waarbij ze niks deden en na tussendoor nog wat gedaan te hebben daarna ruim een jaar gesprekken bij een psychologe die niks deed. Na een jaar bij die psychologe was ik het zat en ben ik zelf om semi-random dingen gaan vragen zodat ik ze kon uitsluiten...

Voor de rest liep ik al jaren rond met klachten, maar blijkbaar wisten ze het zelfs na een uitgebreid psychologisch onderzoek nog niet (waarop ik uiteindelijk zelf die psychologe maar probeerde te "activeren").

Maar eerlijk gezegd snap ik echt niet meer wat het nut van psychologen nou nog is, zeker niet als ze ook nog eens meer hun best lijken te doen zo passief mogelijk te blijven in plaats van dat ze hun kennis gebruiken om mee te denken.

[ Bericht 4% gewijzigd door magnetronkoffie op 29-04-2017 19:45:30 ]

quote:

Op zaterdag 29 april 2017 19:56 schreef Drug het volgende:
bedankt voor jullie antwoorden

heeft de diagnose jullie geholpen? en hoe?

Geen dank

Ja en 'nee'.

quote:

Op zaterdag 29 april 2017 19:57 schreef Drug het volgende:
zelf overigens diagnose add, waarbij deel van symptomen overeenkomsten vertoont

Die diagnose is bij mij nu al 2x...

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op zaterdag 29 april 2017 21:28 schreef Diqiu-Long het volgende:
Echt helpen doet dat niet vind ik: maar daarna begint wel de behandeling, alleen de samenleving en maatschappij blijven onveranderd intolerant tegen mensen met een ontwikkelingsstoornis.

Eigenlijk is Fok! een van de weinige plekken waar je als autist niet constant op hoef te letten of je niet iets verkeerd zegt, maar op vele andere plekken heerst echt veel intolerantie.

Eerlijk gezegd ken ik heel weinig plekken waar je als autist wel constant op hoeft te letten of je niet iets verkeerd zegt. Wel heerst er op veel plekken intolerantie, maar die intolerantie is globaal gezien naar alles wat anders is (wat buiten hun hokje of comfortzone is).

Overigens zijn jouw ervaringen met fok en auti-vriendelijk en mijn ervaringen daarmee heel anders. Zelfs een meervoudige openbare bekentenis en ze gaven nog geen sjoege (echt geen millimeter). Eerlijk gezegd ging dit zelfs zo ver dat ik me serieus afvraag waarom ik ooit m'n hulp aan ze heb aangeboden om ze uit de brand te helpen.

Gelukkig heb je zelf wel goede ervaringen hier, houden zo.

De samenleving is niet echt intolerant jegens autisme specifiek, maar jegens alles wat anders is en wat hun "hegemonie" nog weleens zou kunnen aantasten. Verder is het toch bizar dat er hoogbegaafde autisten thuis zitten (want die vallen bij het onderwijs uit, terwijl ze gewoon prima in staat zijn om de lesstof te begrijpen en die kennis ook effectief in te zetten) en er gelijktijdig rationele klapjosti's wel door die opleidingen heen komen? Dat heeft ook met de veranderingen in het onderwijs te maken. Meer autisten die uitvallen en ziek worden, minder autisten in de hogere functies, minder autisten met een gedegen opvoeding en minder autisten in de volgende generatie die een rol van betekenis voor onze toekomstige maatschappij kunnen betekenen.

Het gaat daarbij trouwens niet alleen om intolerantie jegens alles wat anders is, maar ook om het geestdood maken van elke vorm van kritiek vanuit die andere hoeken.

Overigens doel ik met bovenstaande niet letterlijk op uitsluitend mensen met de diagnose autisme. Ik weet vrij zeker dat het laatste daar nog niet over gezegd is.

quote:

Op zondag 30 april 2017 00:24 schreef Drug het volgende:
wat zijn nou symptomen die jullie het meest (merkbaar) belemmeren? en heb je manieren om daarmee om te gaan?

Bij mij zijn de symptomen voornamelijk gerelateerd aan overprikkeling. Tis een beetje zoals anderen hier ook beschreven hebben.
Sociale interactie moet ik meer managen, maar dit is ondertussen iets waar ik me prima bij voel. Tis gewoon een natuur van mij. Het voelt niet gemaakt om minder met mensen af te -willen- spreken, ik heb er gewoon geen zin meer in en dan laat ik ze lekker. Dan bel ik ook niet terug, ondertussen kennen ze me wel. Wel vind ik het heel vervelend dat mensen dan toch dingen bij me gedaan willen krijgen. Wat ik vaak krijg (en dit is lastig uit te leggen) is dat mensen tegen me zeggen dat dit en dat het beste voor me is (ook bijvoorbeeld hoe ik met anderen omga), maar in werkelijkheid willen ze (al dan niet direct) vooral zichzelf in je leven houden...maar dan wel op zoveel mogelijk hun manier.

Ik vind leuke sociale contacten heel leuk...totdat de accu op is en ik inkak
Dus ik moet een beetje rekening houden met wat ik doe en hoeveel ik plan en met wie ik wel afspreek en met wie niet. Dit is vooral lastiger op de momenten dat ik door chronische stress minder overzicht heb. Gaat het beter, dan kan ik er ook beter voor zorgen dat het ook beter blijft gaan, maar het is wel continu monitoren, in de gaten houden, tussendoor zoveel mogelijk mezelf proberen te blijven zijn (wat voor mij is dingen leren en uitproberen en ook veel chillen en cognitief lanterfanten).

Verder ook de prikkelgevoeligheid, vooral voor druktes. Spits en trein? Dan is 2 treinstations in een overvolle spitstrein gewoon hel, dat kunnen mensen zich gewoon niet voorstellen.

Qua hoe ik 't ervaar is voor jou misschien hetzelfde als dat je na een 16-urige werkdag onderweg naar huis nog even voor een week boodschappen moet halen in een supermarkt die bestaat uit schappen die opgesteld zijn middenin een hal waar op dat moment een Thunderdome-party aan de gang is, vol zwetende gabberende flippende mensen...en dat met alle 4 je kinderen ook nog bij je (en je kinderen hebben dan overigens nergens last van).
Het klinkt absurd, maar zet mij in een overvolle trein na op het eind van de dag en ik ben geneigd om liever een uur te willen lopen naar huis dan 4 minuten extra in de trein te moeten zitten.

Een ander probleem is hoe de maatschappij in elkaar zit en de blokkades die deze oplevert (1 voorbeeldje is dus dat met de trein net).

Wat sociale contacten betreft ben ik wel van de digitale. VoiP (dus TS of WA of Skype etc) of chatten. Soms pak ik nog weleens de telefoon. Dit contact is voor mij ook veel makkelijker dan wanneer ik iemand in vlees en boeld in m'n woonkamer heb zitten, en toch heeft het ergens een beetje hetzelfde als dat.

Wel is het zo dat ik gewoonlijk wel om de zoveel tijd met die persoon IRL afspreek (al is het maar 1 a 2x/jaar ofzo, afhankelijk van hoeveel ik in totaal met die persoon omga).

Maar voor mij is dit best wel een uitkomst. Verder zijn er via internet ook nog andere mogelijkheden om met anderen contact te krijgen en te onderhouden en via internet is het makkelijker om zelf te bepalen in hoeverre ik dit contact wil aangaan of niet.

Het is minder vermoeiend via internet, maar IRL heeft een bepaalde charme die via internet natuurlijk niet haalbaar is en die zou ik wel missen. Dus het is vooral makkelijk en kost minder energie (maar wel meer stroom ).

quote:

Op zondag 30 april 2017 13:55 schreef Ceased2Be het volgende:

[..]

Ja had ik ook, maar ik red het niet meer met een dag. 5 dagen werken en dan van vrijdagmiddag t/m zondag nodig hebben om bij te tanken

Zulke periodes heb ik ook meegemaakt. Maar ook periodes waarin ik eigenlijk nooit opgeladen werd (altijd weer nieuwe dingen die tussendoor kwamen, steeds maar weer andermans belangen moeten behartigen (want anders ben ik de aso) en nooit echt aan de -mijne- toekomen. Niet fijn).

Ik wil nooit meer terug naar zo'n tijd, maar dit is lastiger gezegd dan gedaan (vooral vanwege onbegrip).

quote:

Op zondag 30 april 2017 17:02 schreef Diqiu-Long het volgende:
Dat heeft trouwens niet perse iets met autisme te maken: veel mensen zijn na 5 dagen werken helemaal op, omdat er gewoon teveel van werknemers verlangt wordt.

Het is niet altijd een kwestie van "of", maar vaak ook een kwestie van "in hoeverre".

quote:

Op zondag 30 april 2017 19:51 schreef jodelahity het volgende:
Veel mensen zijn na 5 dagen helemaal niet op. Daarom kunnen ze het ook 40 jaar doen. Als je productiewerk doet zal wel wat anders zijn dan programmeren bijvoorbeeld maar toch. Ik heb ook productiewerk gedaan tijdens mijn studie en was toen ook niet kapot ofzo en dat toch 3 jaar gedaan redelijk veel. Ik denk dat de mensen die het gewoon moeilijker hebben met werken automatisch ook alleen maar de negatieve reacties van andere mensen gaan zien over werken en objectief perspectief enigzins kwijtraken.

Ik denk dat de mensen die het gewoon makkelijker hebben met werken automatisch ook alleen maar de positieve reacties van andere mensen gaan zien over werken en objectief perspectief enigszins kwijtraken.

quote:

Op zondag 30 april 2017 20:01 schreef jodelahity het volgende:

[..]

Oke, dus hoeveel denk je dat er na een werkweek doodop zijn en het hele weekend bij moeten komen? Stel je hebt 100 mensen, hoeveel daarvan ongeveer volgens jou?

Je bent grappig. Helaas ben je minder constructief.

quote:

Op zondag 30 april 2017 20:15 schreef jodelahity het volgende:

[..]

? Jij stelt iets

quote:

Op zondag 30 april 2017 19:51 schreef jodelahity het volgende:
Ik denk dat de mensen die het gewoon moeilijker hebben met werken automatisch ook alleen maar de negatieve reacties van andere mensen gaan zien over werken en objectief perspectief enigzins kwijtraken.

uhu..

Ik vind je nu trouwens al wat minder grappig (en al helemaal minder constructief).

quote:

Op zondag 30 april 2017 20:25 schreef jodelahity het volgende:

[..]

Nou als er een moment is waarop je zou kunnen inzien dat je autisme hebt en er iets aan zou willen doen is in zo'n gesprekje als dit. Maar goed dat gaat toch niet werken.

En als het wel had gewerkt, wat had ik dan ingezien?

quote:

Op zondag 30 april 2017 20:39 schreef jodelahity het volgende:

[..]

Je kopieerde wat ik zei naar het tegenovergestelde, dat was goed.
Dus je stelde dat je dacht van blabla.
Ik vroeg je ernaar hoeveel mensen dan dus het hele weekend moesten opladen, daar ging het over.
Jij wou gewoon simpel doen en niet nadenken en nadat je maar gewoon papagaaide en iemand je ernaar vroeg ging je stellen dat die ander niet constructief bezig is en niet grappig is.
Ik geef aan dat ik serieus aan je vroeg hoeveel mensen dat dan zouden zijn, om je duidelijk te maken dat je maar gewoon kopieerde en meende dat een omdraaiing ervan zou werken zonder ook maar enige argumentatie ervoor te hebben.
Jij stelt dat ik iets stel terwijl jij dus ook gewoon wat stelde direct in het begin al (juist waar ik op inging, dat je dacht van blabla).
Daarna is het gesprek al zo verneukt dat ik maar aangeef dat wat je zegt nergens op slaat ook al denk je van wel.
En dit is een soort van uitleg op je laatste post. Ook al verwacht ik dat je hier ook wel weer je weerwoord op klaar hebt liggen, immers veel mensen zijn kapot na het werken Dat ligt niet slechts bij mensen die hier toevallig posten

Oké, bedankt voor je uitleg. Ik zal hem later nog even aandachtiger gaan lezen. Ik ga nu even op bed liggen.

quote:

Op maandag 1 mei 2017 10:23 schreef Nijna het volgende:
Ik denk dat het veel uitmaakt wat voor werk je doet, als je werk hebt waar je plezier in hebt dan denk ik dat je dat goed kan volhouden. Maar ik denk dat er ook best wel mensen zijn die een baan hebben waar ze niet zoveel plezier in hebben en dat kost denk ik meer energie. Ongeacht of je ASS hebt of niet.
Waarbij ASS denk ik wel zorgt dat dingen als werk oid je meer energie kunnen kosten dan bij de meeste mensen.

Wat ik trouwens wel regelmatig voorbij zie komen is "veel verantwoordelijkheden". Dat is heel herkenbaar. Vraag ik me wel af, is het dan dat je veel verantwoordelijkheden hebt daadwerkelijk of is het ook een kwestie van je verantwoordelijk voelen.
Ik merk dat ik me ook best snel verantwoordelijk voel, de neiging heb om een heleboel op me te nemen, ik denk voor een deel ook om controle te hebben.

Ik kan me eigenlijk wel helemaal hierin vinden. Wat ik heb gemerkt, is dat het belangrijk is dat ik goede keuzes maak (bijvoorbeeld wat het werken betreft, maar ook wat betreft met welke mensen ik omga en in hoeverre).

Sowieso is het zo dat wanneer ik de motivatie voor iets niet op kan brengen, het vele malen meer energie kost om iets te doen. Wordt het leuk, dan gaat het ineens een heel stuk makkelijker.

Ik kan ook moeilijker geforceerd worden dan de meeste andere mensen denk ik en deze indruk krijg ik o.a. door de indruk dat de meeste anderen zich makkelijker over een gebrek aan motivatie heen kunnen zetten (maar ik weet niet of dit echt specifiek een autismekenmerk is, al vermoed ik dat dit op een bepaalde manier wel het geval is).

Het is een kwestie van manager zijn van je eigen energie, een beetje zoals veel mensen misschien een financiële boekhouding bijhouden, zo hou ik een meer energie-boekhouding bij (maar dan zonder al het papierwerk en meer qua plannen enzo).

quote:

Op maandag 1 mei 2017 16:46 schreef Zelus het volgende:
Vandaag eerste gesprek gehad bij de klinisch psycholoog i.o.

Leuke vrouw, gesprek ging ook prima, voornamelijk over mijn jeugd en de rest van mijn verloren jaren, waar ik zo goed als niks van kan herinneren, maar goed.

Ze had wel een vraag die ik wat merkwaardig vond: of ik nog intimiteit heb met mijn lat-vriendin?
Moest wel even slikken, had deze vraag niet echt verwacht.

Wat vinden jullie van deze merkwaardige vraag?
(even voor de duidelijkheid: ik heb geen klachten of afkeer tegen sex met vrouwen ofzo)

quote:

Op maandag 1 mei 2017 18:11 schreef Zelus het volgende:

[..]

Ik vroeg het mij alleen maar af, meer niet.

Ze was me niet aan het versieren, ze zat bovenop me...

Je geeft aan dat je met "verloren jaren" zit. Dit soort dingen (een vervelende jeugd) heeft vaak een niet geringe invloed op je leven in het heden, zelfs als je jeugd jaren terug is geweest. En laten we eerlijk zijn, er zijn best veel autistische mannen die hierdoor later problemen met intieme relaties krijgen. Misschien dat ze het je daarom vroeg, maar erg merkwaardig of vergezocht vind ik die vraag niet. Misschien dat je het zo ervoer omdat je bij het horen van die vraag, dat je je zeg maar ook een beetje voor het blok gezet voelde?

quote:

Op woensdag 10 mei 2017 17:38 schreef Luuukzorika24 het volgende:
Hallo allen,

Vroeger, toen ik klein was werd er bij mij autisme (pdd-nos) gediagnoseerd.
Ik ben nu inmiddels al 24 jaar en merk dat ik enorm veel veranderd ben, zelf merk ik niets meer van mijn autisme en wellicht wil ik een nieuwe test voor autisme aangaan. Dit omdat ik het zelf erg lastig vind als ik het wel zou hebben, - nog erger als mensen het merken aan mij.

Voor mijn gevoel wil ik zo normaal mogelijk zijn en zo min mogelijk beperkingen hebben. Ik kan zulke dingen moeilijk accepteren, terwijl ik aan de andere kant begrijp dat je jezelf moet accepteren zoals hoe je bent, en blij moet zijn om hoe je bent.

Nu ben ik het laatste jaar wat meer met mijn autisme bezig geweest en heb ik mijn vrienden gevraagd of ze iets van mijn autisme merkte aan mij.

Het kwam er dus op neer dat verschillende vrienden wel degelijk iets merkte aan mij. Niet zo zeer dat ik 'echt' autistisch ben, maar meer in de zin dat ik er soms trekjes van heb.

Hierbij zeiden ze tegen mij dat er niets te merken valt aan mijn sociaalheid. Wat ze wel merkte is dat ik soms erg inga op de feiten (aldus mijn psycholoog en 2 andere vrienden.) En dat ik soms mijn gelijk moet hebben. Hier herken ik mijzelf immers niet in.

Hetzelfde met mijn onzekerheid. Ik heb het geaccepteerd dat ik onzeker ben. Het word immers voor mij een probleem als mijn onzekerheid zichtbaar word. Ik had het afgelopen week hierover met een vriend van mij en die vertelde me dat ik soms wel wat onzekere trekjes heb. Ook dit kon ik moeilijk accepteren. Ik wil gewoon niet dat het opvalt.

Daarbij zeiden ze allemaal wel dat het niet echt opvalt, alleen de mensen die wat langer met mij omgaan merken het. Daarbij zijn er ook mensen geweest die dan weer helemaal niets merkte aan mijn onzekerheid / autisme.

Iig vind ik het fijn om dit even van mij af te schrijven, want eerlijk gezegd voel ik me er nog best wel klote over. Misschien heeft het wat te maken met het feit dat ik vrij vaak de negatieve boven de positieve dingen in zie. En negatieve dingen vaak veel groter maak dan ze daadwerkelijk zijn.

Iemand een idee hoe ik dit soort issues beter kan accepteren, of iemand die vergelijkbare situaties heeft meegemaakt die je wilt delen?

Thanks for reading!

Ik kan me goed vinden in wat Nijna je al verteld had.

Er zijn zat mensen met autisme die (juist omdat het nauwelijks opviel) pas heel laat hun diagnose kregen. Ik kan veronderstellen dat er genoeg mensen (of eigenlijk teveel dus) zijn die hun diagnose te laat krijgen.

Een diagnose verandert niks aan wie en wat je bent. Of je wel of niet autistisch bent...wat was de reden dat je de diagnose eerder al had gekregen?

Het is trouwens een leugen dat autisten per definitie geen empathie zouden hebben, er zijn al teveel mensen die totaal geen autistische trekken hebben maar ook geen empathie hebben.

Empathie is het vermogen anderen te begrijpen en met een ander mee te voelen. Mijn ervaringen zijn dat mensen zonder autisme vooral zichzelf en de mensen die het meest op ze lijken kunnen aanvoelen, maar dit maakt ze nog niet meteen empathisch puur en alleen maar omdat ze met meer zijn.

Het is trouwens ook een leugen dat -iedereen- autistische trekjes zou hebben. Das hetzelfde als zeggen dat -iedereen- wel een beetje man is (of juist dat iedereen een beetje -vrouw- is). Een dooddoener, een soort tautologie.

Gewoonlijk merk je bij veel autisten niet meteen dat ze autistisch zijn. Wel kan je dit merken zodra je wat langer met ze omgaat en zodra de autist in kwestie een slechte tijd doormaakt.

Er zijn ook nog andere aanwijzingen, maar die zijn denk ik niet echt relevant voor je.

[ Bericht 2% gewijzigd door magnetronkoffie op 11-05-2017 17:34:34 ]