R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Het is niet altijd een kwestie van "of", maar vaak ook een kwestie van "in hoeverre".quote:Op zondag 30 april 2017 17:02 schreef Diqiu-Long het volgende:
Dat heeft trouwens niet perse iets met autisme te maken: veel mensen zijn na 5 dagen werken helemaal op, omdat er gewoon teveel van werknemers verlangt wordt.
Veel mensen zijn na 5 dagen helemaal niet op. Daarom kunnen ze het ook 40 jaar doen. Als je productiewerk doet zal wel wat anders zijn dan programmeren bijvoorbeeld maar toch. Ik heb ook productiewerk gedaan tijdens mijn studie en was toen ook niet kapot ofzo en dat toch 3 jaar gedaan redelijk veel. Ik denk dat de mensen die het gewoon moeilijker hebben met werken automatisch ook alleen maar de negatieve reacties van andere mensen gaan zien over werken en objectief perspectief enigzins kwijtraken.
Fylax is op televisie geweest
Ik denk dat de mensen die het gewoon makkelijker hebben met werken automatisch ook alleen maar de positieve reacties van andere mensen gaan zien over werken en objectief perspectief enigszins kwijtraken.quote:
Veel mensen zijn na 5 dagen helemaal niet op. Daarom kunnen ze het ook 40 jaar doen. Als je productiewerk doet zal wel wat anders zijn dan programmeren bijvoorbeeld maar toch. Ik heb ook productiewerk gedaan tijdens mijn studie en was toen ook niet kapot ofzo en dat toch 3 jaar gedaan redelijk veel. Ik denk dat de mensen die het gewoon moeilijker hebben met werken automatisch ook alleen maar de negatieve reacties van andere mensen gaan zien over werken en objectief perspectief enigzins kwijtraken.
Oke, dus hoeveel denk je dat er na een werkweek doodop zijn en het hele weekend bij moeten komen? Stel je hebt 100 mensen, hoeveel daarvan ongeveer volgens jou?quote:
Ik denk dat de mensen die het gewoon makkelijker hebben met werken automatisch ook alleen maar de positieve reacties van andere mensen gaan zien over werken en objectief perspectief enigszins kwijtraken.
Fylax is op televisie geweest
Je bent grappig. Helaas ben je minder constructief.quote:
[..]
Oke, dus hoeveel denk je dat er na een werkweek doodop zijn en het hele weekend bij moeten komen? Stel je hebt 100 mensen, hoeveel daarvan ongeveer volgens jou?
? Jij stelt iets en ik vraag je naar wat cijfers. Juist omdat ik weet dat je dat helemaal niet kan onderbouwen. En dan kan jij zoiets als dit posten.quote:Op zondag 30 april 2017 20:09 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Je bent grappig. Helaas ben je minder constructief.
Fylax is op televisie geweest
quote:
uhu..quote:
Ik denk dat de mensen die het gewoon moeilijker hebben met werken automatisch ook alleen maar de negatieve reacties van andere mensen gaan zien over werken en objectief perspectief enigzins kwijtraken.
Ik vind je nu trouwens al wat minder grappig (en al helemaal minder constructief).
Nou als er een moment is waarop je zou kunnen inzien dat je autisme hebt en er iets aan zou willen doen is in zo'n gesprekje als dit. Maar goed dat gaat toch niet werken.quote:
uhu..
Ik vind je nu trouwens al wat minder grappig (en al helemaal minder constructief).
Fylax is op televisie geweest
En als het wel had gewerkt, wat had ik dan ingezien?quote:
[..]
Nou als er een moment is waarop je zou kunnen inzien dat je autisme hebt en er iets aan zou willen doen is in zo'n gesprekje als dit. Maar goed dat gaat toch niet werken.
Je kopieerde wat ik zei naar het tegenovergestelde, dat was goed.quote:
[..]
En als het wel had gewerkt, wat had ik dan ingezien?
Dus je stelde dat je dacht van blabla.
Ik vroeg je ernaar hoeveel mensen dan dus het hele weekend moesten opladen, daar ging het over.
Jij wou gewoon simpel doen en niet nadenken en nadat je maar gewoon papagaaide en iemand je ernaar vroeg ging je stellen dat die ander niet constructief bezig is en niet grappig is.
Ik geef aan dat ik serieus aan je vroeg hoeveel mensen dat dan zouden zijn, om je duidelijk te maken dat je maar gewoon kopieerde en meende dat een omdraaiing ervan zou werken zonder ook maar enige argumentatie ervoor te hebben.
Jij stelt dat ik iets stel terwijl jij dus ook gewoon wat stelde direct in het begin al (juist waar ik op inging, dat je dacht van blabla).
Daarna is het gesprek al zo verneukt dat ik maar aangeef dat wat je zegt nergens op slaat ook al denk je van wel.
En dit is een soort van uitleg op je laatste post. Ook al verwacht ik dat je hier ook wel weer je weerwoord op klaar hebt liggen, immers veel mensen zijn kapot na het werken
Dat ligt niet slechts bij mensen die hier toevallig posten
Fylax is op televisie geweest
Oké, bedankt voor je uitleg. Ik zal hem later nog even aandachtiger gaan lezen. Ik ga nu even op bed liggen.quote:
[..]
Je kopieerde wat ik zei naar het tegenovergestelde, dat was goed.
Dus je stelde dat je dacht van blabla.
Ik vroeg je ernaar hoeveel mensen dan dus het hele weekend moesten opladen, daar ging het over.
Jij wou gewoon simpel doen en niet nadenken en nadat je maar gewoon papagaaide en iemand je ernaar vroeg ging je stellen dat die ander niet constructief bezig is en niet grappig is.
Ik geef aan dat ik serieus aan je vroeg hoeveel mensen dat dan zouden zijn, om je duidelijk te maken dat je maar gewoon kopieerde en meende dat een omdraaiing ervan zou werken zonder ook maar enige argumentatie ervoor te hebben.
Jij stelt dat ik iets stel terwijl jij dus ook gewoon wat stelde direct in het begin al (juist waar ik op inging, dat je dacht van blabla).
Daarna is het gesprek al zo verneukt dat ik maar aangeef dat wat je zegt nergens op slaat ook al denk je van wel.
En dit is een soort van uitleg op je laatste post. Ook al verwacht ik dat je hier ook wel weer je weerwoord op klaar hebt liggen, immers veel mensen zijn kapot na het werken
Ja, toen ik 19 was zat ik op school en werkte ik 's-avonds nog van 20:00 tot 02:00 in een magazijn als orderpicker. Als ik middagdiensten had ging ik om 22u nog tot 3u de kroeg in in het weekend.quote:
Veel mensen zijn na 5 dagen helemaal niet op. Daarom kunnen ze het ook 40 jaar doen. Als je productiewerk doet zal wel wat anders zijn dan programmeren bijvoorbeeld maar toch. Ik heb ook productiewerk gedaan tijdens mijn studie en was toen ook niet kapot ofzo en dat toch 3 jaar gedaan redelijk veel.
Nu (bijna) 20 jaar later hoef ik dat niet te proberen... je zie veel ASS-ers ook pas 'vastlopen' na hun 30e. Als het werk en de opstapelende verantwoordelijkheden gewoon teveel worden om ermee om te kunnen gaan.
En geestdodend fysiek werk zou ik ook gillend gek van worden, heb nu werk waar ik intellectueel uitdaging in heb en waar ik voldoening uit haal. Dan maar stuk in het weekend... het is niet alsof ik veel sociaal leven heb waar het nog ten koste van kan gaan
"Een menschenhater, menschenschuwend mensch, die niet gaarne andere menschen ziet; een wonderlijk, ongezellig mensch, vijand van alle vrolijkheid.'
"My voice is nothing, my thoughts are nothing, in many respects I'm like you; nothing"
"My voice is nothing, my thoughts are nothing, in many respects I'm like you; nothing"
Ik denk dat het veel uitmaakt wat voor werk je doet, als je werk hebt waar je plezier in hebt dan denk ik dat je dat goed kan volhouden. Maar ik denk dat er ook best wel mensen zijn die een baan hebben waar ze niet zoveel plezier in hebben en dat kost denk ik meer energie. Ongeacht of je ASS hebt of niet.
Waarbij ASS denk ik wel zorgt dat dingen als werk oid je meer energie kunnen kosten dan bij de meeste mensen.
Wat ik trouwens wel regelmatig voorbij zie komen is "veel verantwoordelijkheden". Dat is heel herkenbaar. Vraag ik me wel af, is het dan dat je veel verantwoordelijkheden hebt daadwerkelijk of is het ook een kwestie van je verantwoordelijk voelen.
Ik merk dat ik me ook best snel verantwoordelijk voel, de neiging heb om een heleboel op me te nemen, ik denk voor een deel ook om controle te hebben.
Waarbij ASS denk ik wel zorgt dat dingen als werk oid je meer energie kunnen kosten dan bij de meeste mensen.
Wat ik trouwens wel regelmatig voorbij zie komen is "veel verantwoordelijkheden". Dat is heel herkenbaar. Vraag ik me wel af, is het dan dat je veel verantwoordelijkheden hebt daadwerkelijk of is het ook een kwestie van je verantwoordelijk voelen.
Ik merk dat ik me ook best snel verantwoordelijk voel, de neiging heb om een heleboel op me te nemen, ik denk voor een deel ook om controle te hebben.
Mama van 2 lieve meiden :)
Ik kan me eigenlijk wel helemaal hierin vinden. Wat ik heb gemerkt, is dat het belangrijk is dat ik goede keuzes maak (bijvoorbeeld wat het werken betreft, maar ook wat betreft met welke mensen ik omga en in hoeverre).quote:
Ik denk dat het veel uitmaakt wat voor werk je doet, als je werk hebt waar je plezier in hebt dan denk ik dat je dat goed kan volhouden. Maar ik denk dat er ook best wel mensen zijn die een baan hebben waar ze niet zoveel plezier in hebben en dat kost denk ik meer energie. Ongeacht of je ASS hebt of niet.
Waarbij ASS denk ik wel zorgt dat dingen als werk oid je meer energie kunnen kosten dan bij de meeste mensen.
Wat ik trouwens wel regelmatig voorbij zie komen is "veel verantwoordelijkheden". Dat is heel herkenbaar. Vraag ik me wel af, is het dan dat je veel verantwoordelijkheden hebt daadwerkelijk of is het ook een kwestie van je verantwoordelijk voelen.
Ik merk dat ik me ook best snel verantwoordelijk voel, de neiging heb om een heleboel op me te nemen, ik denk voor een deel ook om controle te hebben.
Sowieso is het zo dat wanneer ik de motivatie voor iets niet op kan brengen, het vele malen meer energie kost om iets te doen. Wordt het leuk, dan gaat het ineens een heel stuk makkelijker.
Ik kan ook moeilijker geforceerd worden dan de meeste andere mensen denk ik en deze indruk krijg ik o.a. door de indruk dat de meeste anderen zich makkelijker over een gebrek aan motivatie heen kunnen zetten (maar ik weet niet of dit echt specifiek een autismekenmerk is, al vermoed ik dat dit op een bepaalde manier wel het geval is).
Het is een kwestie van manager zijn van je eigen energie, een beetje zoals veel mensen misschien een financiële boekhouding bijhouden, zo hou ik een meer energie-boekhouding bij (maar dan zonder al het papierwerk en meer qua plannen enzo).
Vandaag eerste gesprek gehad bij de klinisch psycholoog i.o.
Leuke vrouw, gesprek ging ook prima, voornamelijk over mijn jeugd en de rest van mijn verloren jaren, waar ik zo goed als niks van kan herinneren, maar goed.
Ze had wel een vraag die ik wat merkwaardig vond: of ik nog intimiteit heb met mijn lat-vriendin?
Moest wel even slikken, had deze vraag niet echt verwacht.
Wat vinden jullie van deze merkwaardige vraag?
(even voor de duidelijkheid: ik heb geen klachten of afkeer tegen sex met vrouwen ofzo)
Leuke vrouw, gesprek ging ook prima, voornamelijk over mijn jeugd en de rest van mijn verloren jaren, waar ik zo goed als niks van kan herinneren, maar goed.
Ze had wel een vraag die ik wat merkwaardig vond: of ik nog intimiteit heb met mijn lat-vriendin?
Moest wel even slikken, had deze vraag niet echt verwacht.
Wat vinden jullie van deze merkwaardige vraag?
(even voor de duidelijkheid: ik heb geen klachten of afkeer tegen sex met vrouwen ofzo)
waarom is dat een merkwaardige vraag? relaties vriendschappelijk en sexueel komen aan bod in je persoonlijk profiel.quote:
Vandaag eerste gesprek gehad bij de klinisch psycholoog i.o.
Leuke vrouw, gesprek ging ook prima, voornamelijk over mijn jeugd en de rest van mijn verloren jaren, waar ik zo goed als niks van kan herinneren, maar goed.
Ze had wel een vraag die ik wat merkwaardig vond: of ik nog intimiteit heb met mijn lat-vriendin?
Moest wel even slikken, had deze vraag niet echt verwacht.
Wat vinden jullie van deze merkwaardige vraag?
(even voor de duidelijkheid: ik heb geen klachten of afkeer tegen sex met vrouwen ofzo)
wat dacht je dat ze je zat te versieren ofzo?
Ik vroeg het mij alleen maar af, meer niet.quote:
[..]
waarom is dat een merkwaardige vraag? relaties vriendschappelijk en sexueel komen aan bod in je persoonlijk profiel.
wat dacht je dat ze je zat te versieren ofzo?
Ze was me niet aan het versieren, ze zat bovenop me...
quote:
Vandaag eerste gesprek gehad bij de klinisch psycholoog i.o.
Leuke vrouw, gesprek ging ook prima, voornamelijk over mijn jeugd en de rest van mijn verloren jaren, waar ik zo goed als niks van kan herinneren, maar goed.
Ze had wel een vraag die ik wat merkwaardig vond: of ik nog intimiteit heb met mijn lat-vriendin?
Moest wel even slikken, had deze vraag niet echt verwacht.
Wat vinden jullie van deze merkwaardige vraag?
(even voor de duidelijkheid: ik heb geen klachten of afkeer tegen sex met vrouwen ofzo)
Je geeft aan dat je met "verloren jaren" zit. Dit soort dingen (een vervelende jeugd) heeft vaak een niet geringe invloed op je leven in het heden, zelfs als je jeugd jaren terug is geweest. En laten we eerlijk zijn, er zijn best veel autistische mannen die hierdoor later problemen met intieme relaties krijgen. Misschien dat ze het je daarom vroeg, maar erg merkwaardig of vergezocht vind ik die vraag niet. Misschien dat je het zo ervoer omdat je bij het horen van die vraag, dat je je zeg maar ook een beetje voor het blok gezet voelde?quote:
[..]
Ik vroeg het mij alleen maar af, meer niet.
Ze was me niet aan het versieren, ze zat bovenop me...
Hallo allen,
Vroeger, toen ik klein was werd er bij mij autisme (pdd-nos) gediagnoseerd.
Ik ben nu inmiddels al 24 jaar en merk dat ik enorm veel veranderd ben, zelf merk ik niets meer van mijn autisme en wellicht wil ik een nieuwe test voor autisme aangaan. Dit omdat ik het zelf erg lastig vind als ik het wel zou hebben, - nog erger als mensen het merken aan mij.
Voor mijn gevoel wil ik zo normaal mogelijk zijn en zo min mogelijk beperkingen hebben. Ik kan zulke dingen moeilijk accepteren, terwijl ik aan de andere kant begrijp dat je jezelf moet accepteren zoals hoe je bent, en blij moet zijn om hoe je bent.
Nu ben ik het laatste jaar wat meer met mijn autisme bezig geweest en heb ik mijn vrienden gevraagd of ze iets van mijn autisme merkte aan mij.
Het kwam er dus op neer dat verschillende vrienden wel degelijk iets merkte aan mij. Niet zo zeer dat ik 'echt' autistisch ben, maar meer in de zin dat ik er soms trekjes van heb.
Hierbij zeiden ze tegen mij dat er niets te merken valt aan mijn sociaalheid. Wat ze wel merkte is dat ik soms erg inga op de feiten (aldus mijn psycholoog en 2 andere vrienden.) En dat ik soms mijn gelijk moet hebben. Hier herken ik mijzelf immers niet in.
Hetzelfde met mijn onzekerheid. Ik heb het geaccepteerd dat ik onzeker ben. Het word immers voor mij een probleem als mijn onzekerheid zichtbaar word. Ik had het afgelopen week hierover met een vriend van mij en die vertelde me dat ik soms wel wat onzekere trekjes heb. Ook dit kon ik moeilijk accepteren. Ik wil gewoon niet dat het opvalt.
Daarbij zeiden ze allemaal wel dat het niet echt opvalt, alleen de mensen die wat langer met mij omgaan merken het. Daarbij zijn er ook mensen geweest die dan weer helemaal niets merkte aan mijn onzekerheid / autisme.
Iig vind ik het fijn om dit even van mij af te schrijven, want eerlijk gezegd voel ik me er nog best wel klote over. Misschien heeft het wat te maken met het feit dat ik vrij vaak de negatieve boven de positieve dingen in zie. En negatieve dingen vaak veel groter maak dan ze daadwerkelijk zijn.
Iemand een idee hoe ik dit soort issues beter kan accepteren, of iemand die vergelijkbare situaties heeft meegemaakt die je wilt delen?
Thanks for reading!
Vroeger, toen ik klein was werd er bij mij autisme (pdd-nos) gediagnoseerd.
Ik ben nu inmiddels al 24 jaar en merk dat ik enorm veel veranderd ben, zelf merk ik niets meer van mijn autisme en wellicht wil ik een nieuwe test voor autisme aangaan. Dit omdat ik het zelf erg lastig vind als ik het wel zou hebben, - nog erger als mensen het merken aan mij.
Voor mijn gevoel wil ik zo normaal mogelijk zijn en zo min mogelijk beperkingen hebben. Ik kan zulke dingen moeilijk accepteren, terwijl ik aan de andere kant begrijp dat je jezelf moet accepteren zoals hoe je bent, en blij moet zijn om hoe je bent.
Nu ben ik het laatste jaar wat meer met mijn autisme bezig geweest en heb ik mijn vrienden gevraagd of ze iets van mijn autisme merkte aan mij.
Het kwam er dus op neer dat verschillende vrienden wel degelijk iets merkte aan mij. Niet zo zeer dat ik 'echt' autistisch ben, maar meer in de zin dat ik er soms trekjes van heb.
Hierbij zeiden ze tegen mij dat er niets te merken valt aan mijn sociaalheid. Wat ze wel merkte is dat ik soms erg inga op de feiten (aldus mijn psycholoog en 2 andere vrienden.) En dat ik soms mijn gelijk moet hebben. Hier herken ik mijzelf immers niet in.
Hetzelfde met mijn onzekerheid. Ik heb het geaccepteerd dat ik onzeker ben. Het word immers voor mij een probleem als mijn onzekerheid zichtbaar word. Ik had het afgelopen week hierover met een vriend van mij en die vertelde me dat ik soms wel wat onzekere trekjes heb. Ook dit kon ik moeilijk accepteren. Ik wil gewoon niet dat het opvalt.
Daarbij zeiden ze allemaal wel dat het niet echt opvalt, alleen de mensen die wat langer met mij omgaan merken het. Daarbij zijn er ook mensen geweest die dan weer helemaal niets merkte aan mijn onzekerheid / autisme.
Iig vind ik het fijn om dit even van mij af te schrijven, want eerlijk gezegd voel ik me er nog best wel klote over. Misschien heeft het wat te maken met het feit dat ik vrij vaak de negatieve boven de positieve dingen in zie. En negatieve dingen vaak veel groter maak dan ze daadwerkelijk zijn.
Iemand een idee hoe ik dit soort issues beter kan accepteren, of iemand die vergelijkbare situaties heeft meegemaakt die je wilt delen?
Thanks for reading!
Je kunt altijd op bezoek bij de huisarts en die kan je doorverwijzen naar het GGZ: maar van je afschrijven helpt natuurlijk ook van tijd tot tijd.
Maakt een andere uitkomst van een onderzoek jou een ander mens?quote:
Hallo allen,
Vroeger, toen ik klein was werd er bij mij autisme (pdd-nos) gediagnoseerd.
Ik ben nu inmiddels al 24 jaar en merk dat ik enorm veel veranderd ben, zelf merk ik niets meer van mijn autisme en wellicht wil ik een nieuwe test voor autisme aangaan. Dit omdat ik het zelf erg lastig vind als ik het wel zou hebben, - nog erger als mensen het merken aan mij.
Voor mijn gevoel wil ik zo normaal mogelijk zijn en zo min mogelijk beperkingen hebben. Ik kan zulke dingen moeilijk accepteren, terwijl ik aan de andere kant begrijp dat je jezelf moet accepteren zoals hoe je bent, en blij moet zijn om hoe je bent.
Nu ben ik het laatste jaar wat meer met mijn autisme bezig geweest en heb ik mijn vrienden gevraagd of ze iets van mijn autisme merkte aan mij.
Het kwam er dus op neer dat verschillende vrienden wel degelijk iets merkte aan mij. Niet zo zeer dat ik 'echt' autistisch ben, maar meer in de zin dat ik er soms trekjes van heb.
Hierbij zeiden ze tegen mij dat er niets te merken valt aan mijn sociaalheid. Wat ze wel merkte is dat ik soms erg inga op de feiten (aldus mijn psycholoog en 2 andere vrienden.) En dat ik soms mijn gelijk moet hebben. Hier herken ik mijzelf immers niet in.
Hetzelfde met mijn onzekerheid. Ik heb het geaccepteerd dat ik onzeker ben. Het word immers voor mij een probleem als mijn onzekerheid zichtbaar word. Ik had het afgelopen week hierover met een vriend van mij en die vertelde me dat ik soms wel wat onzekere trekjes heb. Ook dit kon ik moeilijk accepteren. Ik wil gewoon niet dat het opvalt.
Daarbij zeiden ze allemaal wel dat het niet echt opvalt, alleen de mensen die wat langer met mij omgaan merken het. Daarbij zijn er ook mensen geweest die dan weer helemaal niets merkte aan mijn onzekerheid / autisme.
Iig vind ik het fijn om dit even van mij af te schrijven, want eerlijk gezegd voel ik me er nog best wel klote over. Misschien heeft het wat te maken met het feit dat ik vrij vaak de negatieve boven de positieve dingen in zie. En negatieve dingen vaak veel groter maak dan ze daadwerkelijk zijn.
Iemand een idee hoe ik dit soort issues beter kan accepteren, of iemand die vergelijkbare situaties heeft meegemaakt die je wilt delen?
Thanks for reading!
Je bent wie je bent, de mensen om je heen zien trekjes, maar die zien jou toch ook als wie je bent.
Zou het voor hen uitmaken of er wel of niet een diagnose ass is?
En wat zou het voor jou uitmaken?
Stel dat eruit komt dat er geen sprake is van ass, dan blijf je nog steeds dezelfde. Stel dat eruit komt dat er wel sprake is van ass, wat dan...?
Wat ik eigenlijk wil zeggen: maakt het echt wel iets uit?
Heb je last van de diagnose? In de zin van, zit het hebben van een diagnose jou in de weg (en dan bedoel ik niet in je hoofd, want daar lijkt het je wel in de weg te zitten).
Je schrijft dat je zelf de neiging hebt om het negatieve uit te vergroten. Maar ik vraag me af of je dan niet beter hulp kan krijgen bij het accepteren van jezelf zoals je bent (en misschien maakt een diagnose dan niet zoveel meer uit).
En bedenk dat als je iets anders te horen krijgt dan wat je zou willen horen, zou je je dan niet rotter gaan voelen? Terwijl het eigenlijk niet verandert wie jij bent.
Ik heb zelf mijn diagnose "pas" een jaar of 5 ofzo. Maar ik ben blij dat ik mijn handleiding heb gevonden. Ik snap mezelf een stuk beter.
En anderen verwachten niet dat ik een diagnose ass heb, zien het ook niet zo.
Maar mensen die me echt kennen zien het wel.
Ik ben wie ik ben, maar mijn diagnose heeft mij wel veel goeds gebracht. Ik begrijp mezelf beter en ik probeer rekening te houden met mezelf.
Geen dingen doen omdat het zo hoort (of ik denk dat het zo hoort), maar meer omdat ik dat wil. Kan niet altijd, maar het helpt wel. Maar dat is wel een ander uitgangspunt dan bij jou, jij hebt die diagnose al van jongs af aan.
Ik ben benieuwd hoe mijn dochter er later tegenaan kijkt (ook al van jongs af aan diagnose ass). Ik hoop eigenlijk dat we haar een aantal moeilijkheden kunnen besparen die ik ben tegengekomen bij het groter worden. Maar dat zullen we wel zien tzt...
Mama van 2 lieve meiden :)
Ik kan me goed vinden in wat Nijna je al verteld had.quote:
Hallo allen,
Vroeger, toen ik klein was werd er bij mij autisme (pdd-nos) gediagnoseerd.
Ik ben nu inmiddels al 24 jaar en merk dat ik enorm veel veranderd ben, zelf merk ik niets meer van mijn autisme en wellicht wil ik een nieuwe test voor autisme aangaan. Dit omdat ik het zelf erg lastig vind als ik het wel zou hebben, - nog erger als mensen het merken aan mij.
Voor mijn gevoel wil ik zo normaal mogelijk zijn en zo min mogelijk beperkingen hebben. Ik kan zulke dingen moeilijk accepteren, terwijl ik aan de andere kant begrijp dat je jezelf moet accepteren zoals hoe je bent, en blij moet zijn om hoe je bent.
Nu ben ik het laatste jaar wat meer met mijn autisme bezig geweest en heb ik mijn vrienden gevraagd of ze iets van mijn autisme merkte aan mij.
Het kwam er dus op neer dat verschillende vrienden wel degelijk iets merkte aan mij. Niet zo zeer dat ik 'echt' autistisch ben, maar meer in de zin dat ik er soms trekjes van heb.
Hierbij zeiden ze tegen mij dat er niets te merken valt aan mijn sociaalheid. Wat ze wel merkte is dat ik soms erg inga op de feiten (aldus mijn psycholoog en 2 andere vrienden.) En dat ik soms mijn gelijk moet hebben. Hier herken ik mijzelf immers niet in.
Hetzelfde met mijn onzekerheid. Ik heb het geaccepteerd dat ik onzeker ben. Het word immers voor mij een probleem als mijn onzekerheid zichtbaar word. Ik had het afgelopen week hierover met een vriend van mij en die vertelde me dat ik soms wel wat onzekere trekjes heb. Ook dit kon ik moeilijk accepteren. Ik wil gewoon niet dat het opvalt.
Daarbij zeiden ze allemaal wel dat het niet echt opvalt, alleen de mensen die wat langer met mij omgaan merken het. Daarbij zijn er ook mensen geweest die dan weer helemaal niets merkte aan mijn onzekerheid / autisme.
Iig vind ik het fijn om dit even van mij af te schrijven, want eerlijk gezegd voel ik me er nog best wel klote over. Misschien heeft het wat te maken met het feit dat ik vrij vaak de negatieve boven de positieve dingen in zie. En negatieve dingen vaak veel groter maak dan ze daadwerkelijk zijn.
Iemand een idee hoe ik dit soort issues beter kan accepteren, of iemand die vergelijkbare situaties heeft meegemaakt die je wilt delen?
Thanks for reading!
Er zijn zat mensen met autisme die (juist omdat het nauwelijks opviel) pas heel laat hun diagnose kregen. Ik kan veronderstellen dat er genoeg mensen (of eigenlijk teveel dus) zijn die hun diagnose te laat krijgen.
Een diagnose verandert niks aan wie en wat je bent. Of je wel of niet autistisch bent...wat was de reden dat je de diagnose eerder al had gekregen?
Het is trouwens een leugen dat autisten per definitie geen empathie zouden hebben, er zijn al teveel mensen die totaal geen autistische trekken hebben maar ook geen empathie hebben.
Empathie is het vermogen anderen te begrijpen en met een ander mee te voelen. Mijn ervaringen zijn dat mensen zonder autisme vooral zichzelf en de mensen die het meest op ze lijken kunnen aanvoelen, maar dit maakt ze nog niet meteen empathisch puur en alleen maar omdat ze met meer zijn.
Het is trouwens ook een leugen dat -iedereen- autistische trekjes zou hebben. Das hetzelfde als zeggen dat -iedereen- wel een beetje man is (of juist dat iedereen een beetje -vrouw- is). Een dooddoener, een soort tautologie.
Gewoonlijk merk je bij veel autisten niet meteen dat ze autistisch zijn. Wel kan je dit merken zodra je wat langer met ze omgaat en zodra de autist in kwestie een slechte tijd doormaakt.
Er zijn ook nog andere aanwijzingen, maar die zijn denk ik niet echt relevant voor je.
[ Bericht 2% gewijzigd door magnetronkoffie op 11-05-2017 17:34:34 ]
Dat je met een aantal mensen zit te praten en er een tot 3 keer toe verteld dat ze zo autistisch is, omdat ze altijd op een bepaalde volgorde moet strijken... 
Aan de ene kant denk ik dat ze gewoon dom is, maar soms verdenk ik haar er ook van dat ze zulke dingen met opzet zegt. Ze weet van mijn diagnose en ze maakt wel vaker lompe opmerkingen.
En het meest jammere vind ik dan dat ik eigenlijk pas achteraf weet wat ik had willen zeggen...
Ach ja, ik ga me er maar niet al te druk over maken en hoop dat ik de volgende keer wel een gevatte opmerking kan maken. Zou wel een keer leuk zijn
Aan de ene kant denk ik dat ze gewoon dom is, maar soms verdenk ik haar er ook van dat ze zulke dingen met opzet zegt. Ze weet van mijn diagnose en ze maakt wel vaker lompe opmerkingen.
En het meest jammere vind ik dan dat ik eigenlijk pas achteraf weet wat ik had willen zeggen...
Ach ja, ik ga me er maar niet al te druk over maken en hoop dat ik de volgende keer wel een gevatte opmerking kan maken. Zou wel een keer leuk zijn
Mama van 2 lieve meiden :)
Ik heb inmiddels zelf alweer een jaar de diagnose, maar ik merk eigenlijk alleen iets zodra ik even in de knoop zit met mezelf,
Ik heb wel dingen bijgeleerd zoals omgaan met kritiek, dat gaat steeds beter.
Ik wil verder niet teveel rondlopen met mijn diagnose omdat er dan een verkeerd beeld ontstaat en ik ben slecht in uitleggen wat ik bedoel, wat ik ook kut vind en dus zeg ik maar niks, en dat is ook weer niet goed 
Maar al met al kan ik prima leven met mijn diagnose. Ik weet nu waarom ik doe wat ik doe en probeer met de rest mee te draaien, maar als het er even niet inzit accepteer ik dat ook en neem ik mijn rust.
Ik heb wel dingen bijgeleerd zoals omgaan met kritiek, dat gaat steeds beter.
Ik wil verder niet teveel rondlopen met mijn diagnose omdat er dan een verkeerd beeld ontstaat en ik ben slecht in uitleggen wat ik bedoel, wat ik ook kut vind en dus zeg ik maar niks, en dat is ook weer niet goed
Maar al met al kan ik prima leven met mijn diagnose. Ik weet nu waarom ik doe wat ik doe en probeer met de rest mee te draaien, maar als het er even niet inzit accepteer ik dat ook en neem ik mijn rust.
N A P O L I
C A M P A N I A
C A M P A N I A
