Mensen die hun grote liefde verloren zijn.

Ik heb nog geen geliefde begraven. Wel een ex die ik haat, terwijl ik voordat het mis ging.vanwege die haat gevoelens (gemengd met liefde) vind ik het moeilijk om een nieuwe meisje toe te laten.

quote:

Op donderdag 2 maart 2017 20:23 schreef raspberryPi het volgende:
Zijn die er hier? Bijna 6 jaar geleden heb ik mijn vrouw begraven, de moeder van mijn kind, en nog steeds heb ik het moeilijk met dit, ik kon niet verder gaan, ook niet toen ik mijn huidige vriendin ontmoette, ik bleef in het verleden hangen en durfde niet verder te gaan. En in dezelfde toestand ben ik nog steeds. Ik kom gewoon niet verder en weet niet wat te doen. Iemand tips?

Wat bedoel je met in het verleden blijven hangen? In je andere topics post je dat je net bent gaan samenwonen. Lijkt mij toch best een grote stap naar een nieuwe toekomst.

Heb mijn geliefde bijna drie jaar geleden dood gevonden in een hospice in Parijs.
Denk nog iedere dag aan hem en wil het niet vergeten. Misschien moet je wel niet verder willen TS?

Ze is deel van je leven en zal dat altijd blijven. Zorg dat je de herinnering aan haar een plaatsje geeft in je leven. Druk het niet weg, maar geef het een plaats.

Je hield van haar, je houdt van haar, dat is ok. De accepteer dat je haar je hele leven bij je zal dragen. Omarm dat, vecht er niet tegen. En eis ook van je nieuwe partner dat ze dat accepteert.

Daarmee zorg je er tegelijkertijd voor dat er ruimte voor een ander komt, zonder dat dat afdoet aan wat je met haar had.

quote:

Op donderdag 2 maart 2017 20:23 schreef raspberryPi het volgende:
Zijn die er hier? Bijna 6 jaar geleden heb ik mijn vrouw begraven, de moeder van mijn kind, en nog steeds heb ik het moeilijk met dit, ik kon niet verder gaan, ook niet toen ik mijn huidige vriendin ontmoette, ik bleef in het verleden hangen en durfde niet verder te gaan. En in dezelfde toestand ben ik nog steeds. Ik kom gewoon niet verder en weet niet wat te doen. Iemand tips?

Ik kan je alleen maar aanraden om de juiste hulp te zoeken om een gedeelte hiervan te verwerken.

Helemaal verwerken zal nooit lukken, je zal het altijd meedragen, maar het moet verdraagbaar worden.

Jongens liefdesverdriet kan in R&P / De kunst van het loslaten van je ex #241 Rust im kopf bitte :( voor

quote:

Op donderdag 2 maart 2017 20:31 schreef Keep_Walking het volgende:
Ik heb nog geen geliefde begraven. Wel een ex die ik haat, terwijl ik voordat het mis ging.vanwege die haat gevoelens (gemengd met liefde) vind ik het moeilijk om een nieuwe meisje toe te laten.

Same. Heb een jaar terug mijn relatie noodgedwongen uit moeten maken omdat hij loog en vreemdging. Keuze gemaakt gebaseerd op verstand, maar gevoelsmatig wilde ik het eigenlijk niet. Ben nog niet verliefd geworden op een ander en dat duurt waarschijnlijk nog een flinke tijd.

OT: Maar goed, je geliefde begraven lijkt mij nog moeilijker. Volgens mij kom je daar nooit echt overheen (je vergeet hem / haar niet), maar je gaat gewoon verder met je leven zo goed als dat kan.

Wat je vaak ziet is dat mensen "eeuwig" lijken te rouwen, en als je dan niet uitkijkt word je op een ochtend wakker en beginnen je eerste ouderdomsklachten, Dan heb je eigenlijk ook beetje je jeugd laten voorbij schieten,

quote:

Op donderdag 2 maart 2017 21:05 schreef possetje het volgende:
Wat je vaak ziet is dat mensen "eeuwig" lijken te rouwen, en als je dan niet uitkijkt word je op een ochtend wakker en beginnen je eerste ouderdomsklachten, Dan heb je eigenlijk ook beetje je jeugd laten voorbij schieten,

Mijn jeugd overleed op het moment dat ik de zusters in het Frans vroeg of ze wilden kijken of mijn vriend dood was.

Dat was genoeg voor mij.

(Nu was ik ook al achterin de dertig, daar niet van).

Ik ben op jonge leeftijd mijn (veel) oudere broer verloren. Ik heb nog altijd heel veel contact met zijn vriendin (mijn schoonzus dus). Zij was echt zijn grote liefde en hij die van haar. Ze hadden (gelukkig) nog geen kinderen.

Het is ondertussen ruim 16 jaar geleden dat hij is overleden. Ze had het ontzettend moeilijk, maar ze heeft goede hulp gezocht. Het heeft jaren geduurd voor ze het echt verwerkt had en het een plek kon geven. Toen ze het eenmaal verwerkt had en een plek had gegeven, kon ze pas weer echt verder met haar leven.

Jij stort je nu in een nieuwe relatie, terwijl je het verlies van je vrouw nog niet eens verwerkt hebt. Je kunt nog niet accepteren dat je je vrouw en dat wat jullie hadden kwijt bent en je houdt nu krampachtig vast aan het toekomstbeeld dat je had met haar (het gelukkige gezinnetje met haar en jullie dochter en eventueel nog meer kinderen) had. En daarom stort je nu halsoverkop in deze nieuwe relatie. Je probeert het verlies te compenseren.. Maar zo werkt het niet..

Je moet het verlies eerst verwerken en een plek geven, voordat je echt ruimte kunt maken voor iets nieuws.

Niemand kan je overleden vrouw vervangen of haar plaats in nemen.. Zolang je een nieuwe liefde (en de liefde die je voor haar voelt) nog vergelijkt met je overleden vrouw (en de liefde die je voor haar voelde), ben je nog niet toe aan een nieuwe relatie.


Wat jij moet doen is professionele hulp zoeken bij het verwerken van de dood van je vrouw.


Heeft je dochter eigenlijk hulp bij het verwerken van het overlijden van haar moeder?

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 04:46 schreef raspberryPi het volgende:

[..]

Ik ben allang blij dat ik een kind aan mn huwelijk heb overgehouden. Een bewijs dat haar moeder van mij hield.

Hoi, ja ik kan me dat voorstellen, je hebt iets van je vrouw toch overgehouden, stel je voor dat er geen baby was? Dan had je nu nix.....

Mag ik trouwens vragen? Elk kind staat er om bekend dat ze in de pubertijd zich tegen de ouders gaan afzetten? Hoe ervaar jij dat?

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 05:27 schreef raspberryPi het volgende:

[..]

Die zet zich wel tegen mij af. Ben wel blij dat ze mn vriendin aardig vind.

ha je hebt twee soorten pubers, de een zet zich een beetje af, en de tweede? ai ai ai ( hahaha )

Ik ben geen liefde verloren, wel een ex.
En mijn moeder 7 jaar geleden.
Dat in het verleden hangen hoort deels bij het verwerken.
Ik denk dat je je huidige vriendin vergelijkt met je vrouw.
Maar ze zijn verschillend van elkaar.
Je vrouw vergeten doe je niet.
Haar liefde vergeet je ook niet.
Want die leeft voort in je dochter

Zoek hulp om het echt te verwerken, en heb je een dag dat je om haar huilt, laat het toe, verstop je gevoelens niet met drank en coke.

Veel sterkte ermee TS.

Ik ben mijn man verloren. Was een heftige tijd omdat ook ik nog jonge kinderen had die oud genoeg waren om het volledig te beseffen en zelf in een rouw proces kwamen. Dus moest ik, in mijn verdriet, de kinderen begeleiden in hun verdriet.

Ik heb hem altijd laten zijn. Foto's in de huiskamer, foto's in de slaapkamers. Die staan er nu nog. Hij is deel van ons leven, ons zijn. Ik heb me snel (ik moest wel voor de kinderen) meer bezig gehouden met het herinneren van de mooie dingen, de leuke dingen dan met het verdriet. Zo komt hij nu nog steeds wel eens ter sprake. Een losse opmerking als we muziek horen waar hij van hield bv. Gewoon in de trend van "O, dat is dat nummer dat ***** toen in de auto meezong" of zo. Genieten van herinneringen, dat we hem in ons leven hebben mogen hebben ipv huilen dat hij er nu niet meer is.

Waar ik voor op moet passen is dat ik het heden, nu, ga vergelijken met toen en hoe het nu zou zijn gegaan als hij niet was overleden. Ik houd mezelf (en als zij dat doen de kinderen) voor dat we hem niet moeten verheerlijken en we misschien nu wel een rothuwelijk zouden hebben met ruzies en conflicten. Dat weten we namelijk niet. Mijn dates na zijn overlijden en mijn relatie nu, hebben te accepteren dat hij er is in spirit. Dat gaat met mijn vriend gelukkig goed. Die begint zelfs mee te doen met dingen als "Hee.. dat is net zo'n auto als ***** had!"

Bijzonder vind ik dat mijn oudste ondanks deze achtergrond voor defensie gekozen heeft. Zijn eerste uitzending gaat me zwaar vallen, dat weet ik nu al. Gelukkig heb ik vrienden, naaste vrienden die me daar op voorbereiden door me nauw te betrekken in hun uitzendingen of die van hun geliefden. In het begin vond ik dat extreem moeilijk. Nu niet meer.

Ik hoop dat je hier iets mee kan.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 08:49 schreef raspberryPi het volgende:
Klopt dat ik haar vergelijk met mijn vrouw, uiterlijk lijkt ze wel op haar maar totaal ander karakter. En ik heb sterk het gevoel dat ik iets erg fout doe maar kan er Mn vinger niet op leggen.

Troost je; Alle ouders doen iets fout want de perfecte ouder bestaat niet.
Waar het om gaat is dat je straks een dochter hebt waar je trots op bent; naar wie je uren kan kijken met een heerlijk blij gevoel van binnen. Die haar eigen weg vindt.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 09:23 schreef raspberryPi het volgende:

[..]

Ik hoop dat ze straks trots is op haarzelf, en dat ze haar eigen weg vind. Ik zal er altijd voor haar zijn maar vandaag kan ik afschrijven, echt een kutdag. Laat het niet
zien maar voel me echt kut vandaag.

Kan je ook iets met mijn verhaal? Ik bedoel... Ik vond het toch best heftig en intiem om dat zo hier neer te zetten maar deed het om je te helpen.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 09:38 schreef raspberryPi het volgende:

[..]

Je raakt me hard. Doet pijn.

Waarom?

Je hangt in je verdriet denk ik. Probeer het om te zetten in het koesteren van de mooie herinneringen. Denk niet: Ik mis haar zo!!! maar: Wat was het mooi om haar te zien met onze dochter!!!
Begrijp je wat ik bedoel?

Als ik het eens moeilijk heb met iets, dan doe ik wel eens mijn ogen dicht en in gedachten voel ik dan zijn armen om mij heen. Dat geeft mij troost (en nee.. dat vertel ik mijn huidige vriend dan even niet. Dat is mijn geheimpje).

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 09:23 schreef raspberryPi het volgende:

[..]

Ik hoop dat ze straks trots is op haarzelf, en dat ze haar eigen weg vind. Ik zal er altijd voor haar zijn maar vandaag kan ik afschrijven, echt een kutdag. Laat het niet
zien maar voel me echt kut vandaag.

Dan maak je het wel lastig voor haar om dat te zien... R&P / Iemand op vriendelijke wijze buiten zetten
Echt, ga betere keuzes maken. Je dochter moet op de eerste plek staan, niet je vriendin.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 09:30 schreef Ouder1 het volgende:

[..]

Kan je ook iets met mijn verhaal? Ik bedoel... Ik vond het toch best heftig en intiem om dat zo hier neer te zetten maar deed het om je te helpen.

Hij komt op fok om te vragen hoe hij zo snel mogelijk een 22 jarige nichtje van zijn vriendin (binnen 1 dag) de deur uit te trappen. Dus verwacht er niet te veel van.

Dat hoop ik nooit mee te maken

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 12:13 schreef raspberryPi het volgende:

[..]

Ze komt voor mij ook op nummer 1, maar ik wil zelf ook graag verder.

Dempen van die gevoelens gaan je ook niet verder helpen he.

Als ik jou was zou ik alle onnodige ruis op de lijn wegkieperen.

1. Stoppen met drug
2. Zorg dragen voor je dochter
3. Het verwerken van de dood je geliefde

Open die zenuw, alles eruit en start met verwerken.
Je bent volgens mij wel een macho (en dat doe je regelmatig ook voorkomen) maar onder die zogenoemde muur zit een bak ellende waar je u tegen zeg, die moet je echt eens gaan beginnen aan te pakken.

En al die ellende ziet je dochter ook hoor, zo ontstaan beschadigde kinderen en daar kunnen veel mensen over meepraten in R&P.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 12:37 schreef raspberryPi het volgende:
Als wij vroeger toen ik klein was huilde kregen we op ons flikker. Grote jongens huilen niet. Ik kom uit een gezin met alleen jongens, misschien was mn pa milder geweest als we ook een zus hadden. Ik praat ook niet snel over mn gevoel. Dus ik weet niet eens of ik er überhaupt over kan praten

Je praat er nu toch ook over?

Er zijn niet echt regels over hoe je erover moet praten, je moet niet huilen, je moet niet op een bepaalde manier reageren. Het enige wat je "moet" is een manier vinden om ermee om te gaan, het een plaats te geven op een manier die voor jou werkt. Als je dan moet huilen is dat prima, maar past het beter bij je om te lachen om de mooie herinneringen is dat ook prima.

Zou als ik jou was vooral de drugs laten staan, dat is echt een slecht iets nu voor je. Is slecht voor je verwerking, is slecht voor je dochter, is slecht voor het verder willen en kunnen gaan.
Als je ermee stopt ga je heel even het gevoel krijgen dat het meer is dan je aankan, maar daarna zal het beter worden.

Lees trouwens de post van ouder1 nog een keer goed, die kan je een duwtje in de goede richting geven.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 12:46 schreef raspberryPi het volgende:
En ja, stoppen met drank en drugs zou alles wel beter maken. Voor Mn kind zorgen doe ik wel, die zit nu in de brugklas atheneum, goeie punten heeft ze, maar dat heeft ze waarschijnlijk van haar moeder

Als je veel aan drank en drugs doet zorg je niet goed voor je dochter. Dan kan je er namelijk niet echt voor haar zijn.
Hou jezelf niet voor de gek hierin, je dochter weet dit, ze ziet dit aan jou, net zoals ze het verdriet ziet dat in je vast zit. Je zet haar in een positie dat ze en haar moeder niet heeft en haar vader er ook niet helemaal is. Dat zij de meest volwassen persoon in huis moet zijn.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 13:13 schreef raspberryPi het volgende:

[..]

Klopt.
Volgende week heb ik een afspraak bij de huisarts staan, ik kreeg door mn vriendin last van allerlei rare dingen waar ik normaal nooit last van had. Meteen maar weer een verwijzing voor verslavingszorg vragen dus.

Dat vind ik super van je, dat je een afspraak met de huisarts hebt staan en dit ook gelijk op tafel legt om hulp te krijgen.
Fouten maakt iedereen, zeker met zulk verdriet op de nek. Hoe je ermee omgaat maakt je tot wie je bent.

Je komt hier echt wel doorheen, je hebt alleen dat duwtje in de goede richting nodig.

GVD kerel pak jezelf bij kop en kont en zorg dat je van die drank en drugs troep afkomt.!
Juist ómdat je goed voor je dochter wil zorgen,haar moeder leeft al niet meer en nou loop jij nog steeds je leven te verkloten met die rotzooi?

Huppekee aan de slag met jezelf en nu echt.!

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 12:37 schreef raspberryPi het volgende:
Als wij vroeger toen ik klein was huilde kregen we op ons flikker. Grote jongens huilen niet. Ik kom uit een gezin met alleen jongens, misschien was mn pa milder geweest als we ook een zus hadden. Ik praat ook niet snel over mn gevoel. Dus ik weet niet eens of ik er überhaupt over kan praten

In mijn therapiegroep zat een grote Antilliaan, die zei ook "in mijn cultuur zijn tranen niet gewenst, maar ik heb zoveel verdriet".

Die is gaan praten en een keer zo in tranen uitgebarsten.

Een goede omgeving en de wil om beter te worden doet wonderen.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 14:56 schreef raspberryPi het volgende:

[..]

Ik ga het ook doen, maandag moet ik bij de huisarts zijn. Je hebt gelijk, ik moet er iets aan doen.

Doe je best kerel..

quote:

Op donderdag 2 maart 2017 20:23 schreef raspberryPi het volgende:
Zijn die er hier? Bijna 6 jaar geleden heb ik mijn vrouw begraven, de moeder van mijn kind, en nog steeds heb ik het moeilijk met dit, ik kon niet verder gaan, ook niet toen ik mijn huidige vriendin ontmoette, ik bleef in het verleden hangen en durfde niet verder te gaan. En in dezelfde toestand ben ik nog steeds. Ik kom gewoon niet verder en weet niet wat te doen. Iemand tips?

Tips geven gaat makkelijker als je iets meer uit kan leggen over wat je bedoelt met in het verleden blijven hangen en niet verder durven gaan. Wat betekent dat voor jou? Hoe zie jij verder gaan?

quote:

Op donderdag 2 maart 2017 20:41 schreef Horzula het volgende:
Heb mijn geliefde bijna drie jaar geleden dood gevonden in een hospice in Parijs.
Denk nog iedere dag aan hem en wil het niet vergeten. Misschien moet je wel niet verder willen TS?

Staat verder gaan voor jou gelijk aan hem vergeten dan?

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 03:40 schreef raspberryPi het volgende:

[..]

Klopt, ik probeer verder te gaan, ik wil een gezin maar het voelt allemaal zo dubbel.

Wat is die dubbelheid? Zou je vrouw het niet fijn vinden dat jij nog een liefde kan ervaren? Dat je dochter daar een moederfiguur bij zou kunnen krijgen?
Heb je het gevoel dat je huidige lief de vorige teniet zou kunnen doen ofzo?

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 03:53 schreef raspberryPi het volgende:

[..]

Ik ben gewoon direct door gegaan, heb me op mn werk gestort, en mn verdriet verdronken en weggesnoven. Heb wel even EMDR geprobeerd maar elke sessie resulteerde in flink wat drank en coke later. En mn verdriet werd er door aangewakkerd.
Ik wil zo graag verder gaan, en meestal lukt dat ook goed maar gister had ik weer zo'n dag dat het me extra hard trof.
Mn dochter heeft in het verleden speltherapie gehad, ze was nog klein toen mn vrouw dood ging.

Je bent doorgegaan met bepaalde dingen doen, maar je lijkt niet door je verdriet heen te zijn gegaan. In plaats van het weg proberen te snuiven of te zuipen heb je het tijdelijk verdoofd. Werk kan ook zo een middel zijn, maar zoals je nu merkt zijn dat geen oplossingen. Je verdriet is niet weg. Dat hoeft ook niet per se, want het gaat altijd verdrietig zijn dat je een geliefde moet missen. Het zit 'm meer in het verwerken en het een plekje leren geven, wat anderen hier ook aangeven. Zolang jij dat verdriet probeert weg te stoppen, leer je er niet mee om gaan. Zie het als achterstallig onderhoud en blijf het niet buiten jezelf plaatsen door te stellen dat een ander of iets jouw verdriet aanwakkert.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 04:46 schreef raspberryPi het volgende:

Ik ben allang blij dat ik een kind aan mn huwelijk heb overgehouden. Een bewijs dat haar moeder van mij hield.

Zo kan je het ook zien ja, maar is er misschien een reden dat je zulk bewijs wil zien of ervaren? Heb je bevestiging nodig dat zij van jou hield?

Een andere benadering zou kunnen zijn dat je vrouw in jullie dochter voortleeft. In die zin zal ze nooit ver van jullie zijn, want ze leeft in haar genen en in jullie herinneringen voort.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 04:54 schreef possetje het volgende:

[..]

Hoi, ja ik kan me dat voorstellen, je hebt iets van je vrouw toch overgehouden, stel je voor dat er geen baby was? Dan had je nu nix.....

Je zal het vast niet zo onmeunig kut bedoelen, maar wat een nare onzin. Alsof je liefde, je herinneringen, etc ineens allemaal weg zou zijn

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 08:49 schreef raspberryPi het volgende:
Klopt dat ik haar vergelijk met mijn vrouw, uiterlijk lijkt ze wel op haar maar totaal ander karakter. En ik heb sterk het gevoel dat ik iets erg fout doe maar kan er Mn vinger niet op leggen.

Het is niet zo raar dat je een beetje vergelijkt, want je wordt wel met je neus op de verschillen gedrukt als je weer in een relatie met een ander stapt. Dat doet men ook zonder overlijden. Maar in hoeverre vergelijk je? Er zit best een verschil tussen je bedenken dat de een wel twee keer per dag d'r tanden poetst en de ander maar één keer. Ofzo. Moeilijker wordt het als je eigenlijk zo dicht mogelijk bij je vorige relatie wil komen en moeite hebt met dat dingen met een ander persoon nu eenmaal anders kunnen lopen.
Daarom is praten zo belangrijk, want dan kun je samen beter naar een gezamelijk doel toewerken dan dat de één eigenlijk de ander meer in de rol van de voorganger wil proberen te plaatsen. Dat zou stiekem een beetje als vervanging kunnen worden gezien of ervaren door beide partijen en dat is iets wat je beter probeert te voorkomen lijkt me..

Of bedoelde je dat je dochter qua uiterlijk op je vrouw lijkt? Voel je misschien dat ze ergens toch een beetje moeite heeft met de nieuwe situatie en trek je je dat extra aan omdat ze op je vrouw lijkt en voor jou dan voelt alsof je vrouw het afkeurt dat je nu een aantal belangrijke beslissingen zo hebt genomen?

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 12:37 schreef raspberryPi het volgende:
Als wij vroeger toen ik klein was huilde kregen we op ons flikker. Grote jongens huilen niet. Ik kom uit een gezin met alleen jongens, misschien was mn pa milder geweest als we ook een zus hadden. Ik praat ook niet snel over mn gevoel. Dus ik weet niet eens of ik er überhaupt over kan praten

Je kan er in ieder geval over schrijven en dat kan al een mooie uitlaatklep zijn. Misschien helpt het je als je een dagboek bij gaat houden, zodat je daar je gevoelens in kwijt kan. Of als het meer richting je vrouw zou gaan, dan zou je haar een brief kunnen schrijven waarin je uitleg geeft ofzo

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 13:13 schreef raspberryPi het volgende:

[..]

Klopt.
Volgende week heb ik een afspraak bij de huisarts staan, ik kreeg door mn vriendin last van allerlei rare dingen waar ik normaal nooit last van had. Meteen maar weer een verwijzing voor verslavingszorg vragen dus.

Heel goed dat je naar de huisarts gaat. Ik denk alleen wel dat het wijs is om bepaalde dingen anders te verwoorden, want zo lijkt het alsof jij jouw vriendin als jouw stoorzender ervaart. Dat lijkt om een aantal redenen niet zo handig. Ten eerste omdat je al issues had voor je met haar begon. Zij is denk ik meer een spiegel die jou confronteert met die issues, die je nu niet weg kan stoppen met coke, drank en/of single leven. Ten tweede omdat het niet zo liefdevol overkomt. Niet naar jezelf, alsof jij zo overpowert zou kunnen worden door een ander en daar zelf niet ook zo een aandeel in heeft. Ook niet naar haar, de liefde die je ook zoveel positiefs brengt.

Je loopt gewoon tegen dingen aan in deze nieuwe fase van je leven, omdat jij nu andere keuzes maakt. Dat jij die keuzes maakt vanwege haar, neemt niet weg dat jij degene bent die die keuzes maakt.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 13:23 schreef raspberryPi het volgende:
Mn vriendin wil dat ik naar de huisarts ga omdat ik stomme angsten heb die haar ook belemmeren. Maar als ik er toch ben kan ik dit ook meteen zeggen

Ze wil hopelijk ook vooral dat jij beter om leert gaan met je emoties en rouwverwerking enzo, want het belemmert jou het meest en als het goed is wil ze ook dat jij gewoon beter in je vel komt te zitten.

Zet het anders op een rijtje op papier, zodat je bij de huisarts duidelijk punten aan kan geven waarop je vastloopt. Overzichtelijker en duidelijker voor alle partijen.

Sterkte en succes!

Het is bijna een jaar verder, maar soms schiet het missen van mijn ex vriendin er steeds weer in. Ik hield echt zo veel van haar en ik ben het niet gewend dat dit zo lang blijft hangen. De neiging om haar te berichten is er altijd, maar uiteindelijk doe ik het toch niet, omdat dit me alleen maar verder in het gezeik zal slepen. Maar het is wel moeilijk soms.

Ik weet echter zeker dat het overgaat, maar toch ergens, wil ik haar zo graag terug.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 09:09 schreef Ouder1 het volgende:
Ik ben mijn man verloren. Was een heftige tijd omdat ook ik nog jonge kinderen had die oud genoeg waren om het volledig te beseffen en zelf in een rouw proces kwamen. Dus moest ik, in mijn verdriet, de kinderen begeleiden in hun verdriet.

Ik heb hem altijd laten zijn. Foto's in de huiskamer, foto's in de slaapkamers. Die staan er nu nog. Hij is deel van ons leven, ons zijn. Ik heb me snel (ik moest wel voor de kinderen) meer bezig gehouden met het herinneren van de mooie dingen, de leuke dingen dan met het verdriet. Zo komt hij nu nog steeds wel eens ter sprake. Een losse opmerking als we muziek horen waar hij van hield bv. Gewoon in de trend van "O, dat is dat nummer dat ***** toen in de auto meezong" of zo. Genieten van herinneringen, dat we hem in ons leven hebben mogen hebben ipv huilen dat hij er nu niet meer is.

Waar ik voor op moet passen is dat ik het heden, nu, ga vergelijken met toen en hoe het nu zou zijn gegaan als hij niet was overleden. Ik houd mezelf (en als zij dat doen de kinderen) voor dat we hem niet moeten verheerlijken en we misschien nu wel een rothuwelijk zouden hebben met ruzies en conflicten. Dat weten we namelijk niet. Mijn dates na zijn overlijden en mijn relatie nu, hebben te accepteren dat hij er is in spirit. Dat gaat met mijn vriend gelukkig goed. Die begint zelfs mee te doen met dingen als "Hee.. dat is net zo'n auto als ***** had!"

Bijzonder vind ik dat mijn oudste ondanks deze achtergrond voor defensie gekozen heeft. Zijn eerste uitzending gaat me zwaar vallen, dat weet ik nu al. Gelukkig heb ik vrienden, naaste vrienden die me daar op voorbereiden door me nauw te betrekken in hun uitzendingen of die van hun geliefden. In het begin vond ik dat extreem moeilijk. Nu niet meer.

Ik hoop dat je hier iets mee kan.

Mooie post. Herkenbaar ook. Ik haak er even op in, ondanks dat ik gelukkig vooralsnog niet zelf een partner verloren heb, maar wel de nodige geliefden en ik dat wel enigszins vergelijkbaar vind eigenlijk.

Hier ook bijna alle foto's laten hangen. Zelfs een speciaal hoekje ingericht met andere dingetjes erbij, sieraad, beeldjes uit hun collectie of verwijzend naar iets wat samenhangt. Bijna vooroudervereringsachtig, maar dat past ons beter dan bijvoorbeeld naar de kerk om daar een kaarsje te branden ofzo. Zo kun je altijd even iets doen met het aan iemand denken indien daar behoefte aan is. Ik ben er heel dankbaar voor dat we dit soort verdriet nooit zo weg hebben hoeven stoppen en we gewoon erover konden en kunnen praten. En dat terwijl emoties bespreken verder nooit zo een prio had bij ons thuis vroeger, best verrassend en extra waardevol, want het heeft ons (nou ja een gedeelte van de familie dan) wel dichter tot elkaar gebracht. En ook met anderen die door een dergelijk proces gingen, daar hoef je geen bloed voor te delen..

Lijkt me heel moeilijk als je kind ook op uitzending gaat, maar ergens ook wel begrijpelijk en zelfs mooi dat een dergelijk verantwoordelijkheidsgevoel en de wil om aan zulke dingen te werken voortleeft in jullie zoon. Ondanks dat het je nu minder moeilijk valt wil ik je evengoed sterkte wensen, omdat het sowieso heftig is zonder zulke associaties bij zo een gebeurtenis.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 13:23 schreef raspberryPi het volgende:
Mn vriendin wil dat ik naar de huisarts ga omdat ik stomme angsten heb die haar ook belemmeren. Maar als ik er toch ben kan ik dit ook meteen zeggen

Ga eens echt goed bij jezelf te rade. Het is goed dat je vriendin je hiertoe aanzet, maar je moet dit vooral voor jezelf doen en voor je dochter.
Je moet toch zelf ook wel door hebben dat dit zo niet goed gaat? Dat je je dochter en jezelf te kort doet, dat doorgaan op deze weg alleen maar ellendig kan eindigen?

Neem eens een avondje voor jezelf om echt eens diep in jezelf te kijken, desnoods schrijf je eens op hoe je je voelt en hoe de gang van zaken jou nu belemmert, hoe je niet de vader bent die je dochter verdient (ook al doe je je best en ben je lief, door je drugsgebruik, je angsten, je blijven hangen in verdriet ben je er niet echt volledig voor haar, dat kan je niet op deze manier).
En vooral na te denken over hoe je het dan wel wil, waar wil je naar toe, waar wil je vanaf, wat wil je behouden?

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 15:44 schreef raspberryPi het volgende:

[..]

En gewoon weer de spijker op zn kop slaan. Hoe doe je dat?

Ervaring en empathie o.a. De vraag is meer wat jij hiermee gaat doen..

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 15:46 schreef raspberryPi het volgende:

[..]

Maar ze is er nog, je kan haar nog steeds zien, aanraken en met haar praten.

Ook zonder overlijden kan je elkaar totaal uit het oog verliezen. Dat iemand nog leeft geeft niet per se mogelijkheden tot ook daadwerkelijk contact hebben. Voor sommige mensen zelfs nog pijnlijker om dan afscheid te moeten nemen, maar zo een perceptiedingetje moet je niet als een wedstrijd willen meten denk ik.
Het is allemaal kut uiteindelijk en daar zal een ieder mee om moeten leren gaan. Daar komt rouw in beeld. Rouwen gaat dus niet alleen over sterfgevallen, maar ook over verlies van bijvoorbeeld een toekomstdroom, een relatie die uitgaat, je beoogde carriere, etc.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 16:14 schreef raspberryPi het volgende:
Ik zal er iets aan moeten doen. Het gaat blijkbaar niet vanzelf weg, alles wat ik heb geprobeerd werkte niet. En ik vind mezelf echt geen leuk persoon nu. Ik had altijd al
agressie problemen en door drank en drugs versterkt dat alleen maar. Vind het al een wonder dat ik mn vriendin over heb kunnen halen om bij me te wonen en ik wil niet dat ze er spijt van krijgt. Met mn kind heb ik diep medelijden, geen moeder meer en een pa die niet verder kan. Heb ik weer mooi begaaid dus.
Ow wacht, correctie: Een pa die een succesvolle carrière als alcoholist is begonnen en begon te snuiven als een baas, terwijl hij er eigenlijk voor zn kind had moeten zijn en haar niet steeds had moeten afschuiven op zn ouders bedoelde ik eigenlijk te zeggen.

Wat ben jij momenteel dan beter dan je vader?
Wat zorgt ervoor dat je dochter over 20 jaar niet hetzelfde schrijft hier?
Wat zijn beloftes waard als je alles de schuld geeft, behalve jezelf?

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 16:14 schreef raspberryPi het volgende:
Ik zal er iets aan moeten doen. Het gaat blijkbaar niet vanzelf weg, alles wat ik heb geprobeerd werkte niet. En ik vind mezelf echt geen leuk persoon nu. Ik had altijd al
agressie problemen en door drank en drugs versterkt dat alleen maar. Vind het al een wonder dat ik mn vriendin over heb kunnen halen om bij me te wonen en ik wil niet dat ze er spijt van krijgt. Met mn kind heb ik diep medelijden, geen moeder meer en een pa die niet verder kan. Heb ik weer mooi begaaid dus.

Dan heb je dus een mooie motivatie om echt aan de bak te gaan met een hulpverlener. In de tussentijd, waarom vond je dat jij je vriendin over moest halen om bij jullie in te trekken? Waarom moest zij overgehaald worden?

Je hebt het weer over dat je niet verder zou kunnen, maar wederom zonder uitleg wat dat betekent. Als je daar een concretere verwoording van zou kunnen maken, kan het ook een bereikbaarder doel worden. Omdat het dan meer dan een gevoel kan zijn en je duidelijker ergens naartoe kan werken.

Verder zou je kunnen oefenen in naast de negativiteit cq verbeterpunten ook de positieve dingen te blijven benadrukken. Je dochter is meer dan een halve wees en jij bent ook meer dan iemand die nu gewoon even moeite heeft. Vergeet niet blij en trots te zijn met alle dingen die wel goed gaan.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 16:32 schreef raspberryPi het volgende:

[..]

Niks, geen haar beter. Ik heb het allemaal fout gedaan, als ik dit allemaal had geweten had ik er nooit aan begonnen. Maar daar is het nu een beetje laat voor, ik weet dat dit allemaal mijn schuld is en rechtzetten kan niet.

Rechtzetten kan prima, je moet eens weten hoe vergevingsgezind mensen zijn op mensen die stoppen met een verslaving.
Niet na 1 week, niet na 1 maand, maar op de lange termijn zal je merken dat mensen niet misschien niet vergeten, maar wel vergeven.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 16:14 schreef raspberryPi het volgende:
Ik zal er iets aan moeten doen. Het gaat blijkbaar niet vanzelf weg, alles wat ik heb geprobeerd werkte niet. En ik vind mezelf echt geen leuk persoon nu. Ik had altijd al
agressie problemen en door drank en drugs versterkt dat alleen maar. Vind het al een wonder dat ik mn vriendin over heb kunnen halen om bij me te wonen en ik wil niet dat ze er spijt van krijgt. Met mn kind heb ik diep medelijden, geen moeder meer en een pa die niet verder kan. Heb ik weer mooi begaaid dus.
Ow wacht, correctie: Een pa die een succesvolle carrière als alcoholist is begonnen en begon te snuiven als een baas, terwijl hij er eigenlijk voor zn kind had moeten zijn en haar niet steeds had moeten afschuiven op zn ouders bedoelde ik eigenlijk te zeggen.

Zelfverwijt en zelfmedelijden zal je ook niet verder helpen. Dat je fouten hebt gemaakt is zo, je bent een mens en hebt veel voor je kiezen gekregen.
Het is wat het is, wat is gebeurd kan je niet veranderen, hoe je nu verder gaat wel.

Krijg vooral op een rijtje hoe je je voelt en hoe je verder wil. Zoek hulp om mijlpalen en doelen te stellen en ga ermee aan de slag.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 16:32 schreef raspberryPi het volgende:

[..]

Niks, geen haar beter. Ik heb het allemaal fout gedaan, als ik dit allemaal had geweten had ik er nooit aan begonnen. Maar daar is het nu een beetje laat voor, ik weet dat dit allemaal mijn schuld is en rechtzetten kan niet.

Je hebt niet alles fout gedaan, want dan had je je dochter en je vriendin en je ouders en alles ook niet meer. En zelfs al had je dat wel gedaan, dan ben je nu nog in staat om shit alsnog anders aan te pakken. Voeg de daad bij je negatieve woorden om te laten zien dat het je echt spijt en je echt beter wil voor jezelf en je omgeving en ga aan de slag met de dingen waar je wel en nog steeds aan kan werken. Ga iets nuttigs doen met je gevoel, zodat je er niet in blijft hangen en geen kansen laat liggen om daadwerkelijk dingen beter te doen. You can do it!

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 16:32 schreef raspberryPi het volgende:

[..]

Niks, geen haar beter. Ik heb het allemaal fout gedaan, als ik dit allemaal had geweten had ik er nooit aan begonnen. Maar daar is het nu een beetje laat voor, ik weet dat dit allemaal mijn schuld is en rechtzetten kan niet.

Teveel zelfmedelijden... Geen verwijt maar een vraag, drink je nu?

Het gaat niet over rechtzetten, het gaat niet over het verleden veranderen, het gaat over hoe nu verder. Het gaat ook niet om het allemaal fout hebben gedaan, je zal vast ook wel dingen goed hebben gedaan of met beste weten. Niets is zwart/wit, ook jij niet.
Het belangrijkste is dat je het anders wil doen, richt je daarop. Blijven hangen in ik ben een "klootzak" geweest, ben in "alles" fout geweest trekt je alleen maar dieper het gat in. Ook dat is een keuze, ook dat is een je schrap zetten tegen verandering.
Hou daarmee op, vandaag is vandaag, morgen is morgen, kijk daarnaar. Hou op met jezelf straffen.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 16:48 schreef raspberryPi het volgende:

[..]

Geen zelf medelijden hier, ik constateer een feit. En ik ben gewoon nog steeds een klootzak.

Dat is zelfmedelijden en zelfverwijt.
Ik geloof niet dat je werkelijk een gehele klootzak bent. Je familie blieft je nog, je kind blieft je en groeit, je hebt een nieuwe partner die van je houdt. Dat alles zou niet zo zijn als je werkelijk echt volledig een klootzak bent ipv iemand die het moeilijk heeft en daardoor wat fouten maakt.

Deze gedachtegang brengt je nergens, het is een manier om niet te hoeven veranderen.
Nu praat je hier over gevoelens op je eigen manier. Kan je ook eens schrijven over wat je wel goed doet, kan je bv vertellen waarom je vriendin van je houdt? Waarom je kind van je houdt? Begin daar eens mee en kijk dan eens of je ook wat kan vertellen (of jezelf kan vertellen, hoeft natuurlijk niet hier zo openbaar) wat wel maakt dat je de moeite waard bent?

En nogmaals de vraag, drink je of ben je anderzijds onder invloed nu?

[ Bericht 4% gewijzigd door erodome op 03-03-2017 16:58:09 ]

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 16:45 schreef raspberryPi het volgende:

[..]

Ik heb gewoon steeds het gevoel dat ik iets doe wat niet mag, alsof ik mn vrouw aan het belazeren ben snap je?
Ik moest mn vriendin overhalen omdat ik stomme angst heb dat er iets met haar gebeurd, dat ze me afgepakt wordt. Zij woonde 45 minuten met de auto van mij vandaan en dat maakte me helemaal gek, kreeg ook steeds meer moeite met afscheid nemen en zo. Gewoon als de dood zijn dat dit me nog een keer overkomt.

Dat snap ik wel, maar zou je vrouw daar ook zo over denken? Zou zij willen dat je ongelukkig en single blijft? Dat jullie dochter dat als voorbeeld mee krijgt?

De angst dat een geliefde wat kan overkomen is niet zo raar, maar de mate waarin jij die ervaart geeft denk ik aan dat je echt nog een en ander moet verwerken. Dan vind ik het ook niet zo raar dat je vriendin overgehaald moet worden, want je wil liever samenwonen omdat jullie daar aan toe zijn en niet omdat jij nu geconfronteerd wordt met iets waar je vriendin als persoon eigenlijk niet zoveel mee te maken heeft..

Wat zou je tegen je dochter zeggen als zij zo een situatie aan jou zou voorleggen?

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 16:48 schreef raspberryPi het volgende:

[..]

Geen zelf medelijden hier, ik constateer een feit. En ik ben gewoon nog steeds een klootzak.

Je bent een klootzak als je op dezelfde weg door blijft gaan, terwijl je weet dat het niet werkt en je niet actief blijft werken aan verbetering. Dat laat zien waar je prioriteiten liggen enzo..

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 17:22 schreef raspberryPi het volgende:

[..]

Ja

Beloof me dat je morgen niets gebruikt, overmorgen ook niet. En dat je dan nog eens deze discussie naleest. Ga maandag naar de huisarts en beloof me dat je echt eerlijk bent, niet afzwakt omdat je je schaamt.

Ik vermoedde het trouwens omdat ik zelf een wiet verslaafde ben. Iets wat ik altijd zal blijven, ook al gebruik ik nu niet meer. Ik ken de smoesjes, ik ken het zelfverwijt en het zelfmedelijden (bij mij een ach en wee, heb lichamelijke klachten, in combi met een ik ben "kut" omdat ik het heb gedaan).
Er zijn hier op fok voldoende verslaafden (dat blijf je, gaat niet over, ook niet als je niet meer gebruikt!) om dat te herkennen. Ik ben er 1 van.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 17:49 schreef raspberryPi het volgende:
Dat kan ik niet beloven, ga nu op zoek naar die kolibrie.

Je gaat je best doen.! Beloofd?

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 14:56 schreef raspberryPi het volgende:

[..]

Ik ga het ook doen, maandag moet ik bij de huisarts zijn. Je hebt gelijk, ik moet er iets aan doen.

Als je een verwijzing heb naar een goede verslavingsarts krijgt (ook al is het niet de eerste keer) ben je wat mij betreft al goed bezig.

Maar dit weekend niet gebruiken, dan neem ik mijn petje voor je af.

Doe het niet voor de fokkers hier (mag wel natuurlijk ) maar voor je dochter en jezelf, want ook jij bent het waard om rust in je hoofd en leven te krijgen..

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 09:23 schreef raspberryPi het volgende:

[..]

Ik hoop dat ze straks trots is op haarzelf, en dat ze haar eigen weg vind. Ik zal er altijd voor haar zijn maar vandaag kan ik afschrijven, echt een kutdag. Laat het niet
zien maar voel me echt kut vandaag.

Houd wel in acht dat ze een puber is

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 17:49 schreef raspberryPi het volgende:
Dat kan ik niet beloven, ga nu op zoek naar die kolibrie.

Dat kan je wel beloven, je wil het niet beloven.
Je wil die slag om de arm houden, dat 'vangnet' hebben.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 03:53 schreef raspberryPi het volgende:

[..]

Ik ben gewoon direct door gegaan, heb me op mn werk gestort, en mn verdriet verdronken en weggesnoven. Heb wel even EMDR geprobeerd maar elke sessie resulteerde in flink wat drank en coke later. En mn verdriet werd er door aangewakkerd.
Ik wil zo graag verder gaan, en meestal lukt dat ook goed maar gister had ik weer zo'n dag dat het me extra hard trof.
Mn dochter heeft in het verleden speltherapie gehad, ze was nog klein toen mn vrouw dood ging.

Wist jou EMDR therapeut dat je een actieve coke en alcohol verslaving had?

Het wakkerde je verdriet niet aan, het confronteerde je met het verdriet dat je weg stopte.

Je kunt pas verder als je de confrontatie met je verdriet/pijn/etc. bent aangegaan en het echt verwerkt hebt.

Wegstoppen is een tijdelijke oplossing, maar als je het niet echt verwerkt zal het iedere keer weer terug komen.

Drank, drugs, jong, mokkel, agressie... een aantal dingen uit het leven van TS.

Zoek hulp man en doe wat aan je labiele leven, en helemaal als je een kind hebt.

Je relatie loopt toch wel stuk vanwege het labiele gedoe.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 21:08 schreef madam-april het volgende:

Je kunt pas verder als je de confrontatie met je verdriet/pijn/etc. bent aangegaan en het echt verwerkt hebt.

Wegstoppen is een tijdelijke oplossing, maar als je het niet echt verwerkt zal het iedere keer weer terug komen.

Ik vind dat altijd zo'n onzin. Voor mij klinkt het verhaal van TS juist alsof hij in dat verdriet blijft hangen, het niet los wil laten omdat hij denkt dat hij dat niet mag.
Zo'n therapie kan de neiging los te laten vergroten en dat loslaten wil de TS dan niet met ontkennen als gevolg.

Ik ben 'de confrontatie' dus ook niet aangegaan. Ik heb ook niet even gewenteld in mijn verdriet/pijn. En toch durf ik te beweren dat ik het verwerkt heb, er zelfs vrede mee heb. Hoe kan dat dan?

Net zoiets als dat huilen op zou luchten. Nou, bij mij niet. Als ik een goede jankbui heb dan voel ik me daarna alleen maar beroerder en ben ik geen steek verder gekomen. Aanpakken, mee dealen, oplossen is meer mijn ding. Dat geeft me opluchting.

quote:

Op zaterdag 4 maart 2017 11:52 schreef Ouder1 het volgende:

[..]

Ik vind dat altijd zo'n onzin. Voor mij klinkt het verhaal van TS juist alsof hij in dat verdriet blijft hangen, het niet los wil laten omdat hij denkt dat hij dat niet mag.

Maw: hij heeft het verlies van zijn vrouw niet verwerkt.

quote:

Zo'n therapie kan de neiging los te laten vergroten en dat loslaten wil de TS dan niet met ontkennen als gevolg.

De therapie confronteert hem met de realiteit en de realiteit is nou precies wat hij al die jaren al probeert weg te stoppen.

Het loslaten is onderdeel van het verwerkingsproces.

quote:

Ik ben 'de confrontatie' dus ook niet aangegaan. Ik heb ook niet even gewenteld in mijn verdriet/pijn. En toch durf ik te beweren dat ik het verwerkt heb, er zelfs vrede mee heb. Hoe kan dat dan?

Waar zeg ik dat TS zich moet wentelen in zijn pijn/verdriet? Ik zeg dat hij de confrontatie aan moet gaan, ipv het weg te stoppen (zoals hij nu doet oa mbv alcohol en coke)

quote:

Net zoiets als dat huilen op zou luchten. Nou, bij mij niet. Als ik een goede jankbui heb dan voel ik me daarna alleen maar beroerder en ben ik geen steek verder gekomen. Aanpakken, mee dealen, oplossen is meer mijn ding. Dat geeft me opluchting.

Hoe gaat het met je depressie?

[ Bericht 0% gewijzigd door madam-april op 05-03-2017 00:01:07 ]

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 15:17 schreef Scary_Mary het volgende:

[..]

Staat verder gaan voor jou gelijk aan hem vergeten dan?

[..]

Zo te horen is menigeen daar wel op uit. Niemand kan mijn vriend ooit vervangen en dat trieste gevoel van verlies hoort daarbij. Misschien dat het op den duur zal slijten -zoals men zegt-, maar ik ben er niet op uit om het te doen slijten, of om het 'een plaatsje te geven' of zoiets engs. Ben nu eenmaal niet zo van het geklets uit de zachte sector, snappez-le-vous?

quote:

Op zaterdag 4 maart 2017 23:57 schreef Horzula het volgende:

[..]

Zo te horen is menigeen daar wel op uit. Niemand kan mijn vriend ooit vervangen en dat trieste gevoel van verlies hoort daarbij. Misschien dat het op den duur zal slijten -zoals men zegt-, maar ik ben er niet op uit om het te doen slijten, of om het 'een plaatsje te geven' of zoiets engs. Ben nu eenmaal niet zo van het geklets uit de zachte sector, snappez-le-vous?

Ik herken dat gevoel, maar het is niet waar. Nadat mijn broer was overleden mocht ik van mezelf nooit meer gelukkig zijn, want voor mijn gevoel zou ik hem verloochenen als ik gelukkig kon zijn terwijl hij er niet meer was. 'Als ik gelukkig zou kunnen zijn na zijn dood dan zou ik niet (genoeg) van hem (ge)houden (hebben)' dat dacht ik, dat heb ik bijna 12 jaar lang gedacht..

Maar op een gegeven moment realiseerde ik me dat het laatste dat hij zou willen is dat ik ongelukkig zou worden en al helemaal niet om hem. Juist door zijn dood geen plek te geven en te blijven hangen in mijn verdriet, deed ik hem te kort.

Ik weet 200℅ zeker dat hij wilde dat ik gelukkig zou zijn en dat hij het verschrikkelijk zou vinden en enorm ongelukkig zou worden, als ik (vanwege hem) ongelukkig zou zijn. En het laatste dat ik wil is iets doen (of juist niet doen) waardoor hij ongelukkig zou worden.

Ik realiseerde me dat het niet kunnen/willen loslaten, eigenlijk iets egoïstisch is. IK wilde/kon hem niet loslaten, omdat IK hem niet wilde missen, omdat het MIJ zoveel pijn deed, etc.

Het een plek geven is niet geklets uit de zachte sector, in tegendeel juist.. Blijven hangen in je verdriet en je leven niet oppakken is 'de zachte sector'. Het een plek geven en doorgaan met je leven is juist de harde en zware sector..

quote:

Op zaterdag 4 maart 2017 17:50 schreef raspberryPi het volgende:
klopt,

[..]

klopt, als ik haar loslaat is het net of ze voor de tweede keer dood gaat, vind het ook lullig voor mn vriendin, ze kent mij lang genoeg om te zien dat ik me kut voel, maar kan niet echt uitleggen wat er scheelt.

Zou je nog even willen reageren op mijn post?

quote:

Op vrijdag 3 maart 2017 21:08 schreef madam-april het volgende:

[..]

Wist jou EMDR therapeut dat je een actieve coke en alcohol verslaving had?

Het wakkerde je verdriet niet aan, het confronteerde je met het verdriet dat je weg stopte.

Je kunt pas verder als je de confrontatie met je verdriet/pijn/etc. bent aangegaan en het echt verwerkt hebt.

Wegstoppen is een tijdelijke oplossing, maar als je het niet echt verwerkt zal het iedere keer weer terug komen.

quote:

Op zondag 5 maart 2017 01:27 schreef madam-april het volgende:

[..]

Ik herken dat gevoel, maar het is niet waar. Nadat mijn broer was overleden mocht ik van mezelf nooit meer gelukkig zijn, want voor mijn gevoel zou ik hem verloochenen als ik gelukkig kon zijn terwijl hij er niet meer was. 'Als ik gelukkig zou kunnen zijn na zijn dood dan zou ik niet (genoeg) van hem (ge)houden (hebben)' dat dacht ik, dat heb ik bijna 12 jaar lang gedacht..

Maar op een gegeven moment realiseerde ik me dat het laatste dat hij zou willen is dat ik ongelukkig zou worden en al helemaal niet om hem. Juist door zijn dood geen plek te geven en te blijven hangen in mijn verdriet, deed ik hem te kort.

Ik weet 200℅ zeker dat hij wilde dat ik gelukkig zou zijn en dat hij het verschrikkelijk zou vinden en enorm ongelukkig zou worden, als ik (vanwege hem) ongelukkig zou zijn. En het laatste dat ik wil is iets doen (of juist niet doen) waardoor hij ongelukkig zou worden.

Ik realiseerde me dat het niet kunnen/willen loslaten, eigenlijk iets egoïstisch is. IK wilde/kon hem niet loslaten, omdat IK hem niet wilde missen, omdat het MIJ zoveel pijn deed, etc.

Het een plek geven is niet geklets uit de zachte sector, in tegendeel juist.. Blijven hangen in je verdriet en je leven niet oppakken is 'de zachte sector'. Het een plek geven en doorgaan met je leven is juist de harde en zware sector..

Met de ´zachte sector´ bedoelde ik het deel van de werkelijke zachte sector van hulpverleners met de speciale bij die sector horende brabbel termen zoals ´het een plaatsje geven´ en al die meuk uit de sociale psychologie en de neppe motivatie goeroes. Mijn klacht is dus eigenlijk heel oppervlakkig en ik ben het niet eens altijd per se oneens met deze mensen, ik verzet me alleen tegen het schema dat al die zogenaamde rouwexperts over mijn eigen oorspronkelijke ervaringen heen willen leggen.

Ik zeg ook niet dat ik nooit gelukkig wil/mag worden, maar ik wil dat op mijn manier doen en niet op die van een of andere phoney Dr. Phil.of Emille Ratelband.

Je emoties wegstoppen is als een val onder water houden.
Die bal wordt groter naarmate je meer emoties en gedachtes erin stopt.
Eens houd je die niet meer en komt ie omhoog en dan is die bal zo groot dat het je in het gezicht slaat.
Ik heb het meegemaakt, geen prettig iets.

quote:

Op zaterdag 4 maart 2017 17:50 schreef raspberryPi het volgende:
klopt,

[..]

klopt, als ik haar loslaat is het net of ze voor de tweede keer dood gaat, vind het ook lullig voor mn vriendin, ze kent mij lang genoeg om te zien dat ik me kut voel, maar kan niet echt uitleggen wat er scheelt.

Punt is dat je helemaal niet los hoeft te laten, al zeggen veel mensen en therapeuten van wel. Je moet alleen dat verdriet loslaten en je herinneringen omarmen, liefhebben. Zij is deel van jou, van je dochter en mag dat gewoon blijven zijn.

quote:

Op zaterdag 4 maart 2017 23:55 schreef madam-april het volgende:

Hoe gaat het met je depressie?

Dat is een vieze en onder de gordel. Daarnaast een volledig offtopic reactie omdat mijn depressie niets te maken heeft met het overlijden van mijn geliefde maar situationeel is. Dan kan ik gaan janken tot ik dood ga.. dat verandert de situatie niet, staat verandering zelfs in de weg en gaat dus geen sikkepit aan die depressie verhelpen.

quote:

Op zondag 5 maart 2017 04:12 schreef raspberryPi het volgende:

[..]

Nee dat wist ze niet. Was ook niet binnen verslavingszorg.

Dat dacht ik al.. Had zij dit wel geweten had zij je hoogstwaarschijnlijk niet laten beginnen met de EMDR voordat je afgekickt was.

Wanneer je hulp zoekt is het erg belangrijk om volledig eerlijk te zijn tegen je hulpverlener. Als je dingen voor ze verzwijgt (zoals een alcohol en coke verslaving) kunnen zij jou niet de juiste hulp bieden. Als zij van jouw actieve verslaving hadden geweten dan hadden zij hun behandelplan daarop aangepast. Het is namelijk helemaal niet verwonderlijk dat de EMDR niet hielp omdat je je gevoelens na iedere sessie verdoofde door drank en coke. Je moet eerst je verslaving onder controle krijgen, pas dan heeft het zin om je andere problematiek aan te pakken.

Dus stap 1 voor jou is hulp zoeken voor je verslaving, zodat je die onder controle krijgt. Stap 2 is hulp zoeken bij het verwerken van de dood van je vrouw.

quote:

Op zondag 5 maart 2017 21:32 schreef raspberryPi het volgende:
Ja dat gaat heel lastig worden, dat weet ik inmiddels uit ervaring.

Ga je morgen nog naar de huisarts?

quote:

Op zondag 5 maart 2017 12:19 schreef Ouder1 het volgende:

[..]

Dat is een vieze en onder de gordel. Daarnaast een volledig offtopic reactie omdat mijn depressie niets te maken heeft met het overlijden van mijn geliefde maar situationeel is. Dan kan ik gaan janken tot ik dood ga.. dat verandert de situatie niet, staat verandering zelfs in de weg en gaat dus geen sikkepit aan die depressie verhelpen.

Het was een beetje een flauwe opmerking, dat geef ik toe, maar ik heb hem niet gemaakt omdat ik gemeen wilde doen, maar om je iets duidelijk te maken.

Je hebt het idee dat je heel goed weet hoe je psychische problematiek moet aanpakken en dat je weet hoe het allemaal werkt. Je hebt er ook nogal een handje van (bewezen effectieve) behandelmethoden weg te zetten als 'onzin/onnodig/ineffectief'. En je draagt jezelf aan als bewijs voor die beweringen 'ik heb het niet zo gedaan en kijk hoe goed het met mij gaat'. Maar als je heel eerlijk bent gaat het helemaal niet zo goed met jou.

quote:

Op zondag 5 maart 2017 21:32 schreef raspberryPi het volgende:
Ja dat gaat heel lastig worden, dat weet ik inmiddels uit ervaring.

Maar dat is geen excuus om het uit de weg te gaan..

quote:

Op zondag 5 maart 2017 21:32 schreef raspberryPi het volgende:
Ja dat gaat heel lastig worden, dat weet ik inmiddels uit ervaring.

If you can't stand the heat stay out of the kitchen, ik weet echt wel wat liefdesverdriet is maar je bent in de eerste plaats ook nog man en daar hoort een sterke ruggengraat bij, als wij mannen voortaan om liefdesverdriet naar de huisarts gaan dan schiet mij maar lek

En heel simpel, je grootste liefde dan ben je zelf, je wordt geboren en daar ga je ooit mee dood

Heel veel succes vandaag.!

quote:

Op maandag 6 maart 2017 02:53 schreef UitStraling het volgende:

[..]

If you can't stand the heat stay out of the kitchen, ik weet echt wel wat liefdesverdriet is maar je bent in de eerste plaats ook nog man en daar hoort een sterke ruggengraat bij, als wij mannen voortaan om liefdesverdriet naar de huisarts gaan dan schiet mij maar lek

Hij heeft hulp nodig bij het verwerken van de dood van zijn vrouw en daarnaast hulp nodig om van zijn verslaving af te komen. Hij zoekt die hulp, en in plaats van dat aan te moedigen zit je hier Mr. Judgemental uit te hangen. Ga even lekker weg.

quote:

Op maandag 6 maart 2017 06:35 schreef raspberryPi het volgende:

[..]

Straks 9.00 heb ik een afspraak.

Succes

quote:

Op maandag 6 maart 2017 10:19 schreef raspberryPi het volgende:

[..]

Ben al terug, heb verwijzing voor verslavingszorg gehad. Hij zei hetzelfde als wat madamApril zei. Eerst moet die verslaving weg anders gaat geen een therapie me helpen. Hoop niet dat ze weer over klinieken e.d beginnen want dat wil ik niet.

Draai het eens om.
Wil je dat Kim en je dochter de harde landing op hun schouders krijgen.

Zo kliniek zou jou echt een goede kickstart geven om het stoppen in gang te zetten.
Als het nu de eerste keer was dat je zou gaan proberen te stoppen.

Beetje sporten, beetje wandelen.
Goede stok achter de deur om de eerste periode nuchter te blijven en je tranen in een veilige omgeving te kunnen laten lopen.

Geloof me als ik zeg dat je nu niets moet willen, maar dat je gewoon een periode moet doen wat nodig is.

Je mag alles vragen over klinieken aan Madam-April en mij en anderen (zitten er zat op Fok!)

Vind het wel stoer van je dat je het probleem (weer) bespreekbaar heb gemaakt.


ps. die vragen kan je beter in het verslavingstopic stellen.
kan je dit topic gebruiken mbt. je openingspost

[ Bericht 7% gewijzigd door Droopie op 06-03-2017 10:42:50 ]

Ik heb nog nooit een vriendin of partner verloren.

Maar ooit ben ik mijn moeder verloren. Ik was 10 jaar.
Ik heb het daar nu 18 jaar later nog steeds vaak moeilijk mee.

Dat gevoel zal ook blijven tot mijn dood denk ik. Het is toch een soort litteken wat je altijd bij je blijft houden.

quote:

Op maandag 6 maart 2017 10:46 schreef raspberryPi het volgende:

[..]

Ik wil niet zo lang thuis weg zijn, ik doe dit op dit moment vooral uit eigenbelang, op deze manier ben ik de rechtbank te slim af

Wat heeft de rechtbank ermee te maken?

quote:

Op maandag 6 maart 2017 12:47 schreef raspberryPi het volgende:

[..]

Heb iets uiterst dom gedaan onder invloed van drank en coke, en ik ben bang dat ik straks gedwongen moet afkicken. Nu mag ik nog kiezen + op deze manier kom ik veel beter bij de rechter over.

Ik denk dat dit stuk veel beter bij het topic over verslaving past.

PS: de rechtbank als motivatie gebruiken gaat niet werken. Dan ga je geheid terugvallen.

Best wel schokkend trouwens dat je in eerste instantie niet voor jezelf, je dochter of je vriendin wil stoppen.

quote:

Op maandag 6 maart 2017 12:57 schreef raspberryPi het volgende:

[..]

Juist vanwege hun wil ik niet gedwongen ergens opgesloten worden.

Verslavingsproblematiek mag je hier R&P / FOK!ers die willen stoppen met alcohol #7 plaatsen.
Dan blijft dit topic een mooie verzamelplek voor mensen die hun geliefde zijn verloren.

Anders komen jouw verslavingsproblemen in teveel topics ter sprake