Dabrowski heeft een mooi model voor de grotere prikkelgevoeligheid bedacht. Hooggevoelige kinderen hoeven niet alle gevoeligheden van Dabrowski's model te uiten, maar in ieder geval wel de emotionele overgevoeligheid.
Hooggevoeligheid is geen stoornis, maar een karaktertrek, zoals ook intro-/ extraversie dat is.
Kenmerken van hooggevoelige kinderen (highly sensitive person: HSP):
http://gevoeligheidgrootbrengen.nl/hooggevoelig-kind-herkennen/
Kenmerken van hooggevoelige & strong-willed kinderen (hoogstimulatief/ high sensation seekers: HSS):
http://gevoeligheidgrootb(...)-strong-willed-kind/
Vind het een interessant topic om te volgen.
Nu zijn we aan het oriënteren op een basisschool. Ik neig naar Montessori omdat Lucas wel erg is van het zelf doen en ontdekken en vooral op een moment dat hij voor zijn gevoel daar klaar voor is. Aan de andere kant heeft hij best wel behoefte aan structuur en duidelijkheid en vraag ik me af of Montessori dan wel de juiste keuze is. Wat voor type onderwijs school hebben jullie gekozen voor je kind en hoe pakt dat uit? Wij gaan dus kijken bij Montessori, bij een kleine reguliere basisschool en bij een wat meer prestatiegerichte school met meer structuur (die laatste zijn we al geweest en ze kwamen wel een stuk kindgerichter over dan ik op basis van de informatie op de site had ingeschat).
Nu (bovenbouw klas, veel nieuwe klasgenoten en nieuwe juf) ligt de focus dus meer op het cognitieve, en dat is even wennen. Toch heb ik er vertrouwen in dat het goedkomt. Hij heeft nu een juf die hem goed doorziet, en hij zit 3 jaar bij haar. Ze is nu bezig het leren-leren erin te krijgen. Je bent dan wel afhankelijk van 3 jaar bij dezelfde leerkracht, maar in dit geval lijkt het wel goed uit te pakken. Zijn oude juf heeft hem ook echt gematcht met deze juf, omdat deze veel kennis heeft.
En juf zei al: als hij het zelf echt niet oppakt, dan geef ik hem wel dagplanningen, en doen we het wat minder montessoriaans. En bouwen we het later wel weer af.
Ik denk dat het makkelijker is om bij montessori structuur aan te brengen, dan binnen een gestructureerde school die vrijheid te geven..
Edit: ook een voordeel van montessori, er is misschien weinig structuur in wat je leert. Maar ze hebben hier wel degelijk picto's om de dagindeling duidelijk te maken (werktijd/eettijd/buitenspelen, stuk of 7/8 plaatjes voor een lange dag). En omdat de focus ligt op een veilige omgeving wordt er ook meer gelet op de sociale omgang en emotionele ontwikkeling. Er is wel veel structuur in hoe je met elkaar omgaat. Dat is een structuur waar Chris meer behoefte aan had.
[ Bericht 13% gewijzigd door Deepfreeze op 25-01-2017 17:46:35 ]
Sociale omgang vind ik ook erg belangrijk. Die school waar we deze week waren is daar wel actief mee bezig, in ieder geval dat zeggen ze
wat Lucas daarin nodig heeft vind ik nu lastig te zeggen. Thuis/ als we ergens heen gaan kan hij erg angstig reageren en heeft soms veel tijd nodig om los te komen. Terwijl hij op het kdv zich juist lijkt op te trekken aan de groep en daarin mee gaat (waar ik heel blij mee ben). Heeft wel een jaar geduurd voordat hij zich daar helemaal veilig voelde.Ik zou gewoon gaan voor hetgeen jullie je goed bij voelen en waar je verwacht dat hij zich geborgen gaat voelen.
Ik zou geen rekening houden met de gebruiksaanwijzing bij de schoolkeuze.
Wat je nog wel zou kunnen doen is als je een keuze hebt gemaakt, even een gesprekje met de kleuterjuf aan gaan. Bij ons komen ze nog op huisbezoek en de juf die bij ons thuis was gekomen daar was het helemaal dikke mik mee, de juf die hij nog niet had gezien was de opstart wat lastiger bij.
Ondanks dat ik zelf veel meer heb met dalton en montessori, heb ik Ow naar een reguliere school gestuurd.
Ow heeft hele duidelijke structuur nodig en moet niet teveel keuzes hoeven te maken, tot nu toe ben ik blijf dat ik Ow heb gevolgd ipv mijn voorkeur te volgen
Het voelde goed en daarom zijn we hier terecht gekomen. En tot nu toe bevalt dat prima
De oudste heeft wel wat moeite (gehad) met het plannen, maar dat gaat inmiddels beter nadat ze daar wat hulp bij heeft gehad.
Maar je kiest voor je kind, dus ik neem aan dat jouw voorkeur, de beste voorkeur voor je kind is.quote:Op woensdag 25 januari 2017 21:16 schreef Loj het volgende:
Oh ik heb er dus wel serieus over nagedacht bij de schoolkeuze.
Ondanks dat ik zelf veel meer heb met dalton en montessori, heb ik Ow naar een reguliere school gestuurd.
Ow heeft hele duidelijke structuur nodig en moet niet teveel keuzes hoeven te maken, tot nu toe ben ik blijf dat ik Ow heb gevolgd ipv mijn voorkeur te volgen
Dat zie ik andersquote:Op woensdag 25 januari 2017 21:17 schreef AwayTL het volgende:
[..]
Maar je kiest voor je kind, dus ik neem aan dat jouw voorkeur, de beste voorkeur voor je kind is.
Ik zou er liefst een school hebben waarin de kinderen hun eigen "tempo" kiezen en hun eigen leerstrategieen. Zelf onderzoeken spreekt mij het meest aan.
Maar 4 jaar Ow laat mij iets anders zien. Een jongen die op de bank duikt als ik aan hem vroeg "welke puzzel gaan we doen" , of een jongen die enthousiast en goed aan de puzzel van 150 stukjes begint als ik hem deze puzzel geef.
Dat gaf mij (ons) het vermoeden dat hij een hele gestructureerde leerlijn moet hebben en dat hij zich daarin het meest op zijn gemak gaat voelen,
En tot nu toe lijkt dat inderdaad te kloppen en als het niet werkt zit de tweede schoolkeuze in hetzelfde gebouw
Wij zijn bij de Montessori en twee openbare scholen geweest.
Ik heb zelf eerst op een reguliere school gezeten en ben na een verhuizing in groep 5 op een Montessorischool terecht gekomen, maar dat paste helemaal niet bij mij. Ik was te perfectionistisch en faalangstig om zelf te kiezen en te plannen en had het op de vorige school, met klassikaal onderwijs, natuurlijk ook niet geleerd. Ik koos vooral voor dingen die mij makkelijk afgingen en kreeg daardoor steeds meer angst voor dingen die ik lastiger vond. Maar omdat het aan de school kan liggen hebben we de school in onze huidige woonplaats toch bezocht. We hebben hier uiteindelijk niet voor gekozen om dezelfde reden als Loj, N heeft structuur en sturing nodig om aan moeilijkere of minder leuke dingen te beginnen, uit zichzelf zal hij het niet doen. Net als ik vroeger dus.
De openbare basisschool hier in de buurt is erg groot, daarom hebben we daar in eerste instantie niet voor gekozen en zijn we voor een kleine basisschool een eindje verderop gegaan. We dachten dat een kleine school beter zou passen bij prikkelgevoelige N. Helaas bleek dit niet op te gaan. De school kon helemaal niks met zijn prikkelgevoeligheid en de ontwikkelingsvoorsprong die hij toen had. Hij werd diepongelukkig, ging zich letterlijk, maar ook in zijn hoofd, verstoppen in de klas of juist clownen, deed alsof hij ziek was om naar huis te mogen en kwam iedere dag helemaal overprikkeld uit school.
We zijn toen overgestapt naar de grote basisschool hier in de wijk: een nieuwe start maken, want hij had een hele negatieve relatie met school. Vorig jaar leek dat de beste stap ooit, hij kreeg hele betrokken leerkrachten die een hele fijne sfeer brachten in de klas en hij bloeide op.
Helaas zit hij nu in een combinatieklas met 31 (!) kinderen en kunnen de leerkrachten het daardoor absoluut niet aan om de kinderen passend onderwijs te bieden en hebben ze (daardoor?) ook niet de betrokkenheid bij de kinderen. Gelukkig is hij nu wel ouder en kan beter met prikkels omgaan, hij sluit zich goed af. Maar ja, hij komt nu wel thuis met stapels tekeningen in plaats van te werken.
Wauw, wat snel. Wat een verschil kan een gevoel van veiligheid maken!quote:
Twinkly, ik las over de autoritaire zwemlerares en wilde graag mijn ervaring delen, misschien kan je er iets mee. Ik had als kind ook een dergelijke zwemjuf en zat elke week met buikpijn voor de zwemles. Zij probeerde ook het onder water gaan te forceren maar dat werkte averechts. Uiteindelijk ben ik van zwemclub gewisseld en kwam ik bij een lieve man die heel positief was over wat ik wel kon en durfde, waardoor ik ineens binnen 5 lessen m'n B diploma had zonder moeite of buikpijn. Ik vond vooral de combinatie van het door een niet vertrouwd iemand aangeraakt worden en het iets niet durven/kunnen beangstigend. Wat voor mij zorgde voor een omgeving waarin ik niet meer over die drempel kón komen.
Vind het een interessant topic om te volgen.
We twijfelen al een tijdje om over te stappen naar een andere zwemschool.
In deze link staan wel goede tips over hoe je in gesprek kunt gaan met scholen om te ontdekken of je kind daar past. Vooral de vragen over wat ze doen als een kind niet in het systeem past. Hoogbegaafd kun je vervangen door gevoelig?quote:
Veel stof om over na te denken. Ik kom hier nog op terug, eerst slaaps. Bedankt voor de reacties so far
https://hoogbegaafdgroepe(...)-gesprek-met-school/
Zo te zien hebben we al veel goede vragen gesteldquote:
[..]
In deze link staan wel goede tips over hoe je in gesprek kunt gaan met scholen om te ontdekken of je kind daar past. Vooral de vragen over wat ze doen als een kind niet in het systeem past. Hoogbegaafd kun je vervangen door gevoelig?
https://hoogbegaafdgroepe(...)-gesprek-met-school/
En de directeur van de school van afgelopen maandag heeft juist eerst zelf wat verteld over de school en vroeg pas later iets te vertellen over Lucas. Lucas laten kiezen vind ik wel een lastige want hij is 2,5 en ik kan niet wachten tot hij bijna 4 is. Dat vind ik ook het moeilijke, hij kan nog zoveel veranderen in 1,5 jaar...
Ik reageer in het weekend even uitgebreider.
Dit inderdaad. Ik ken Jenaplan vanuit mijn eigen ervaringen maar M zou daar compleet in verzuipen denk ik. Wij zijn nog steeds erg blij met onze schoolkeuze.quote:
Oh ik heb er dus wel serieus over nagedacht bij de schoolkeuze.
Ondanks dat ik zelf veel meer heb met dalton en montessori, heb ik Ow naar een reguliere school gestuurd.
Ow heeft hele duidelijke structuur nodig en moet niet teveel keuzes hoeven te maken, tot nu toe ben ik blijf dat ik Ow heb gevolgd ipv mijn voorkeur te volgen
Mijn meiden zouden op Jenaplan wel goed uit de voeten kunnen maar die hebben dus pech
En dat hij zich ergens veilig voelt vind ik wel het belangrijkste ja; maar het is natuurlijk lastig te bepalen waar hij dat gevoel zal hebben. Wil iig een school die met hem kan meeveren, mocht zijn gebruiksaanwijzing toch opspelen
@Loj: lucas heeft ook behoefte aan structuur en voorspelbaarheid (waarschijnlijk peuters eigen), maar hij kiest vaak liever zelf. Heb het idee dat de keuze bij hem laten over het algemeen beter werkt dan dat wij hem onze keuze opdringen. Wat jij over Ow schrijft herken ik ook niet bij Lucas. Klinkt voor jullie inderdaad wel als een goede keuze.
@twinkly: Bedankt voor je reactie. Werpt weer een heel ander licht op de zaak. Ik zou juist denken dat perfectionisme en faalangst minder getriggerd worden op montessori; zoals jij heb beleefd hebt, daar heb ik nooit bij stil gestaan. Denk wel dat het uitmaakt dat je zo "laat" bent overgestapt. Dat is sowieso al niet makkelijk, laat staan als het zo een andere onderwijsvorm is.
In ieder geval goed om na te gaan bij de scholen hoe ze omgaan met kinderen die wat sneller overprikkeld zijn en af en toe rust nodig hebben.
Morgen gesprek op de montessorischool. Ben heeeeeel erg benieuwd. Deze school is op loopafstand en dat vind ik toch ook een enorme pre.
Het komt zeker voor een heel groot deel doordat ik al gewend was aan klassikaal onderwijs hoor! Ik denk dat als ik als kleuter al begonnen was met Montessori-onderwijs dat het heel anders gelopen was: ik vroeg als kleuter zelf om rekensommen en had mezelf leren lezen dus de intrinsieke motivatie was toen wel degelijk aanwezig om zelfstandig aan het werk te gaan en nieuwe dingen te proberen.quote:
@twinkly: Bedankt voor je reactie. Werpt weer een heel ander licht op de zaak. Ik zou juist denken dat perfectionisme en faalangst minder getriggerd worden op montessori; zoals jij heb beleefd hebt, daar heb ik nooit bij stil gestaan. Denk wel dat het uitmaakt dat je zo "laat" bent overgestapt. Dat is sowieso al niet makkelijk, laat staan als het zo een andere onderwijsvorm is.
In ieder geval goed om na te gaan bij de scholen hoe ze omgaan met kinderen die wat sneller overprikkeld zijn en af en toe rust nodig hebben.
Morgen gesprek op de montessorischool. Ben heeeeeel erg benieuwd. Deze school is op loopafstand en dat vind ik toch ook een enorme pre.
Of je kind om kan gaan met heen en weer geloop en geroezemoes in de klas en zelfstandig plannen speelt ook mee, maar aan de andere kant werken steeds meer reguliere scholen ook met zelfstandig werken mbv een weekplanning en met coöperatieve werkvormen.
Hij begint in zijn eigen bed, maar de laatste tijd, bijna elke nacht tussen 0:00 & 1:00 begint de ellende. Hij heeft geregeld nachtmerries of wordt gewoon wakker en wil echt niet meer alleen verder slapen. We hebben al van alles geprobeerd. Maar niks lijkt te werken. Dus verplaats ik zijn matras maar weer of leg hem bij ons in bed. Hij slaapt dan prima en wordt geen 1x meer wakker. En mijn nachtrust is mij heilig, dus een hele discussie midden in de nacht, met het risico dat F ook nog eens wakker wordt, daar heb ik dan ook gewoon geen zin in.
Ik merk heel erg dat Luc behoefte heeft aan verbinding & geborgenheid. Het liefste slaapt hij naast mij op zijn matras en wil dan mijn hand vasthouden...
Iemand nog tips?
Ik vind het niet eens zo erg als hij bij ons slaapt (wel op zijn eigen matras), als ik maar gewoon een goede nachtrust heb. Ik grap steeds dat het hopelijk wel over is voordat hij 18 is. Maar mijn man vindt het echt heel vervelend
Uiteindelijk is ze met 5 jaar verhuisd, samen met haar broertje naar dezelfde kamer. Daar slapen ze nu nog steeds gezellig, elk in een eigen bed.
Ik heb alleen de regel dat ze in eigen bed begint. Mij lukt het niet om zeven uur al op bed te gaan liggen en ik heb daar vrede mee. Door de duidelijkheid van de regel lukt het inslapen wel (sommige avonden heeft ze wel wat meer moeite).
Maar op deze manier is het voor ons allebei werkbaar
V heeft veel slechte slaapperiodes gehad en wat wij in ieder geval geleerd hebben is dat het niet werkt als ik de nachten dan ga doen, omdat ik en sneller opgeef (want bij ons in bed is makkelijker) en ik ga twijfelen over welke aanpak vriend dan zou willen/hoe volhardend hij verwacht dat ik ben. Mijn kleuter maakt misbruik van die situatie
.Vriend deed dus de nachten en omdat hij het een probleem vindt was hij duidelijk en consequent waardoor V na 1,5 week weer op zijn eigen kamer in zijn eigen bed (en nu zelfs) door slaapt.
De methode was in de avond vertellen dat als er wat was hij niet mocht gaan huilen, gillen of roepen, maar dat hij altijd bij ons mag komen om te knuffelen.
In de nacht eenmaal bij ons vertelde wij tot hoe laat hij mocht blijven liggen (een minuut of 3) en daarna liep papa met hem mee om naar de wc te gaan en hem weer in te stoppen.
De eerste nacht kwam hij zeker 4 keer en schopte hij elke keer stennis als hij weer naar zijn eigen bed moest. Daarna werd het telkens een beetje beter.
jawel, maar hij wordt wakker als wij hem terug leggen.... ook al zeg ik dat van te voren.quote:
Kan hij de nacht niet gewoon in jullie bed beginnen?
Dus dat werkt ook niet.
Maar dat wordt altijd gezeik binnen 2 minuten, L willen eigenlijk alleen maar mij en hij is toch al een soort van boos op mijn man dat hij wel bij mag mij slapen
Ik denk dat het voor L wel zou helpen als F bij hem op de kamer zou slapen maar andersom helaas weer niet.
Ik denk zelf gewoon heel erg dat het een fase in en het vanzelf wel weer over gaat.
Hij zit sinds oktober op school, broertje erbij, en er gaan gewoon zoveel om in dat kleine koppie. Hij loopt nu al flink voor op school en legt al bepaalde verbanden die de meeste kinderen van 4 nog helemaal niet leggen, dus ik vind het helemaal niet zo gek dat hij wat meer behoefte heeft aan ons nu.
Ik zal er nog wel eens gesprek met mijn man over aan gaan. Het is ook vervelend als je het niet helemaal eens bent samen.
Achtergrond info bij deze vraag
: Onze KDV leidster heeft twee hooggevoelige kids en zegt heel veel te herkennen in E.Ik wil niet direct een stempel op m'n dochter drukken omdat 1 persoon er iets in meent te zien, anderzijds, als het wel zo zou zijn dan zou ik het wel fijn vinden om me er in te verdiepen zodat ik weet hoe ik er evt mee om moet gaan als dat nodig zou zijn.
Dus ik zoek eigenlijk wat ervaringsverhalen / inschattingen - zijn er dingen die overduidelijk kenmerkend zijn bij jullie kids toen ze kleiner waren? Hoe stel je zoiets nou echt vast? Waar kan ik terecht met vragen en advies (behalve hier
)? alvast bedankt
. N was een hele prikkelbare baby. Als jonge baby was hij een huilbaby, ook door reflux (maar achteraf vermoed ik dat spanning door prikkelgevoeligheid reflux ook verergert). Toen hij medicijnen kreeg werd hij vrijwel meteen vrolijk, sociaal en onderzoekend.
Hij was al vanaf de geboorte erg alert en nieuwsgierig en wilde absoluut niet liggen. Ook niet toen hij geen pijn meer had nadat hij medicijnen kreeg, want hij wilde alles zien en meemaken. Hij wilde vanaf het begin alleen maar rechtop tegen je aan en over je schouder kijken, later wilde hij alleen zitten en staan op schoot: hij lag nooit als een "echte" baby rustig in je armen. Ik herinner me nog heel goed de terugkomdag van Samen Bevallen: al die baby's die heel rustig en ontspannen bij hun ouders lagen
Buiten was hij alleen maar blij in de draagdoek, zodat hij goed rond kon kijken maar wel dichtbij was, in de wagen was het krijsen.
We konden maar 1 activiteit (boodschappen, bezoek, etc.) per dag plannen, want anders werd hij 's avonds helemaal in paniek wakker of duurde het uren voor hij sliep. Het ging hierbij niet om niet tegen veranderingen kunnen, want daar geniet en genoot hij juist van, maar om de extra prikkels. Toen hij dreumes werd ging het langzamerhand wel beter.
Wow, dit klinkt als precies Eva!quote:
Ik kan alleen maar mijn eigen ervaring geven, maar ja, dat is wel een erg kleine steekproef van n=1
N was een hele prikkelbare baby. Als jonge baby was hij een huilbaby, ook door reflux (maar achteraf vermoed ik dat spanning door prikkelgevoeligheid reflux ook verergert). Toen hij medicijnen kreeg werd hij vrijwel meteen vrolijk, sociaal en onderzoekend.
Hij was al vanaf de geboorte erg alert en nieuwsgierig en wilde absoluut niet liggen. Ook niet toen hij geen pijn meer had nadat hij medicijnen kreeg, want hij wilde alles zien en meemaken. Hij wilde vanaf het begin alleen maar rechtop tegen je aan en over je schouder kijken, later wilde hij alleen zitten en staan op schoot: hij lag nooit als een "echte" baby rustig in je armen. Ik herinner me nog heel goed de terugkomdag van Samen Bevallen: al die baby's die heel rustig en ontspannen bij hun ouders lagen
Buiten was hij alleen maar blij in de draagdoek, zodat hij goed rond kon kijken maar wel dichtbij was, in de wagen was het krijsen.
We konden maar 1 activiteit (boodschappen, bezoek, etc.) per dag plannen, want anders werd hij 's avonds helemaal in paniek wakker of duurde het uren voor hij sliep. Het ging hierbij niet om niet tegen veranderingen kunnen, want daar geniet en genoot hij juist van, maar om de extra prikkels. Toen hij dreumes werd ging het langzamerhand wel beter.
Begin een beetje te vermoeden dat wij hier ook wel horen. Eva wordt 4 in mei en wat hierboven staat klopt allemaal precies. Bij haar is de gevoeligheid voor prikkels alleen nog niet echt sterk verminderd helaas. Nog steeds kunnen we haar niet meenemen naar een drukke omgeving of meerdere dingen per dag plannen.
Op dit moment zitten we midden in onderzoeken en observaties bij een speciaal centrum voor eventuele gedragsproblemen om te kijken of daar iets bijzonders uitkomt. Daar horen we 15 februari de uitslag van. Maar jeetje, wat herken ik hier veel...
Kan deze echt copy pasten voor Lucas. Maar vind het met 2,5 ook nog te vroeg om het wel of geen hsp te noemen. Hij is gewoon erg gevoelig iig.quote:
Ik kan alleen maar mijn eigen ervaring geven, maar ja, dat is wel een erg kleine steekproef van n=1
N was een hele prikkelbare baby. Als jonge baby was hij een huilbaby, ook door reflux (maar achteraf vermoed ik dat spanning door prikkelgevoeligheid reflux ook verergert). Toen hij medicijnen kreeg werd hij vrijwel meteen vrolijk, sociaal en onderzoekend.
Hij was al vanaf de geboorte erg alert en nieuwsgierig en wilde absoluut niet liggen. Ook niet toen hij geen pijn meer had nadat hij medicijnen kreeg, want hij wilde alles zien en meemaken. Hij wilde vanaf het begin alleen maar rechtop tegen je aan en over je schouder kijken, later wilde hij alleen zitten en staan op schoot: hij lag nooit als een "echte" baby rustig in je armen. Ik herinner me nog heel goed de terugkomdag van Samen Bevallen: al die baby's die heel rustig en ontspannen bij hun ouders lagen
Buiten was hij alleen maar blij in de draagdoek, zodat hij goed rond kon kijken maar wel dichtbij was, in de wagen was het krijsen.
We konden maar 1 activiteit (boodschappen, bezoek, etc.) per dag plannen, want anders werd hij 's avonds helemaal in paniek wakker of duurde het uren voor hij sliep. Het ging hierbij niet om niet tegen veranderingen kunnen, want daar geniet en genoot hij juist van, maar om de extra prikkels. Toen hij dreumes werd ging het langzamerhand wel beter.
Dat klinkt heel goedquote:
Waren bij de montessorischool en het klonk allemaal wel goed. Heel veel leren door het te zien, voelen, etc. Kinderen worden zintuiglijk enorm gestimuleerd ipv alles abstract te benaderen. Het was ook opvallend rustig in de klassen, helemaal geen chaos. Voor kinderen die af en toe zich willen afsluiten zijn er koptelefoons die geluiddicht zijn. En als een kind meer behoefte heeft aan structuur en begeleiding dan passen ze zich daarop aan.
Even een oprechte vraag: waarom zou je iets uit gaan zoeken als jij/jullie er (nog) geen last van ondervinden?quote:
Hi! Ik heb de linkjes in de OP al aangeklikt maar veel 'kenmerken' zijn m.i. pas duidelijk als je kind al wat groter is (ik bedoel, bij een dreumes van 14 maanden is 'gelijk krijgen' is nog niet echt duidelijk aan de orde). Ik vroeg me af aan welke zaken je HSP/HSS kan herkennen bij kleinere kinderen?
Achtergrond info bij deze vraag
Ik wil niet direct een stempel op m'n dochter drukken omdat 1 persoon er iets in meent te zien, anderzijds, als het wel zo zou zijn dan zou ik het wel fijn vinden om me er in te verdiepen zodat ik weet hoe ik er evt mee om moet gaan als dat nodig zou zijn.
Dus ik zoek eigenlijk wat ervaringsverhalen / inschattingen - zijn er dingen die overduidelijk kenmerkend zijn bij jullie kids toen ze kleiner waren? Hoe stel je zoiets nou echt vast? Waar kan ik terecht met vragen en advies (behalve hier
alvast bedankt
Dan werkt wat je doet prima voor jouw kind. Dan kan je volstaan met terugkoppelen wat bij jullie werkt.
(Niet dat ik je weg wil jagen hoor! Als je herkenning, tips en tricks ziet waarmee jij/jullie geholpen zijn ben je hier aan het juiste adres, maar ik zou niet iets uit gaan zoeken als er geen barrieres zijn, omdat iemand iets in jouw kind herkent
)Dat klinkt prettigquote:
Waren bij de montessorischool en het klonk allemaal wel goed. Heel veel leren door het te zien, voelen, etc. Kinderen worden zintuiglijk enorm gestimuleerd ipv alles abstract te benaderen. Het was ook opvallend rustig in de klassen, helemaal geen chaos. Voor kinderen die af en toe zich willen afsluiten zijn er koptelefoons die geluiddicht zijn. En als een kind meer behoefte heeft aan structuur en begeleiding dan passen ze zich daarop aan.
!Ik heb ook altijd overlegd over de situatie met C bij het KDV. Tips uitgewisseld en we hadden een werkbare situatie..quote:
[..]
Even een oprechte vraag: waarom zou je iets uit gaan zoeken als jij/jullie er (nog) geen last van ondervinden?
Dan werkt wat je doet prima voor jouw kind. Dan kan je volstaan met terugkoppelen wat bij jullie werkt.
(Niet dat ik je weg wil jagen hoor! Als je herkenning, tips en tricks ziet waarmee jij/jullie geholpen zijn ben je hier aan het juiste adres, maar ik zou niet iets uit gaan zoeken als er geen barrieres zijn, omdat iemand iets in jouw kind herkent
Op de basisschool ging het ook goed genoeg, met even wat vaker contact richting juf dan doorsnee. Wel een goed gesprek met de schoolarts gehad, maar ook zij zei: Zo te horen hebben jullie zelf genoeg handvatten om hem te begeleiden en het wordt steeds iets beter. Mocht je meer hulp nodig hebben, ben je welkom, maar redt je jezelf, laat dat stempel dan maar zitten..
Ik herken dat erg van onze eerste indruk van M's schoolquote:
Waren bij de montessorischool en het klonk allemaal wel goed. Heel veel leren door het te zien, voelen, etc. Kinderen worden zintuiglijk enorm gestimuleerd ipv alles abstract te benaderen. Het was ook opvallend rustig in de klassen, helemaal geen chaos. Voor kinderen die af en toe zich willen afsluiten zijn er koptelefoons die geluiddicht zijn. En als een kind meer behoefte heeft aan structuur en begeleiding dan passen ze zich daarop aan.
Ik vond dat een pré. Mijn kind is nogal beweeglijk en het feit dat hij wat meer 'dynamisch' kan leren vind ik heel prettig.Goede vraag. Eerste kindje en de onzekerheid die erbij hoort I guessquote:
[..]
Even een oprechte vraag: waarom zou je iets uit gaan zoeken als jij/jullie er (nog) geen last van ondervinden?
Dan werkt wat je doet prima voor jouw kind. Dan kan je volstaan met terugkoppelen wat bij jullie werkt.
(Niet dat ik je weg wil jagen hoor! Als je herkenning, tips en tricks ziet waarmee jij/jullie geholpen zijn ben je hier aan het juiste adres, maar ik zou niet iets uit gaan zoeken als er geen barrieres zijn, omdat iemand iets in jouw kind herkent
. Kdv leidster blijft het benoemen en dan ga je jezelf toch afvragen hoe of wat. Zij blijft me ook adviseren vanuit die invalshoek. Vanuit de beste bedoeling natuurlijk. Dus vandaar dat ik me een beetje ben gaan inlezen. Ik herken wel veel punten uit de linkjes in de OP overigens (veel herkenning bij strong-willed), maar ik vond het gewoon prettig om wat ervaringen te lezen van anderen. Ik vind het moeilijk om onderscheid te maken tussen dit hoort gewoon bij de leeftijd/ontwikkelingsfase waarin ze zit, of dit is echt een stukje persoonlijkheid zoals kdv mevrouw zegt.
Zijn er hier ook kinderen die naar de bso gaan? En hoe gaat dat?
Het ie hier namelijk drama en vooral heel veel verdriet... en ik weet het even niet meer...
Ik heb volgende week al een gesprek gepland, maar ik weet niet of dat gaat helpen..
Gezeur en gezeik in een spoiler..
SPOILEROw vindt de bso dus verschrikkelijk. Hij vind het te druk. En ik snap het ook echt wel, maar ik weet niet hoe het anders op te lossen.
Weet je, ik probeer in alles m'n kinderen te volgen. Ik hoop ze een opvoeding mee te geven waarin ze zich gewaardeerd en gehoord voelen. We zijn met z'n viertjes ook echt een goed team en doe alles voor ze. Sinds ik kinderen heb ben ik bijna alles aan vrienden kwijt geraakt, maar dat is ook prima. Mijn kinderen, mijn gezin dat is mij leven nu, en daar ben ik super gelukkig mee...
Maar als ik dan nu zie hoe verdrietig Owyn is op de bso. Hij is zo ongelukkig, vanaf het moment dat hij vanmiddag hoorde dat hij morgen naar de bso moest heeft hij gemiemeld, gehuild en gezeurd. En toch, wat een k*t moeder ben ik dus, want je moet morgen. (En dat m'n jongste nog niet kan wennen zonder Ow op het kdv werkt natuurlijk ook niet mee).
Dus ik voel me kut, ik doe alles voor ze. Maar toch kan ik ze niet gelukkig maken. Alhoewel dat vast niet zo is, want we hebben ook heel veel plezier samen. Maar het verdriet als hij dan toch naar de bso moet, of dat hij toch echt zijn haren moet wassen. Het is dan zo extreem (en ik denk dus door het hoogsensitieve) dat ik het gevoel heb dat ik faal....
Bleh, wat ik zei: ik zeur en zeik... maar ik wil het zo graag perfect doen en ze gelukkig maken.
Is er een andere oplossing? Dus andere bso (misschien KDV met bso gecombineerd zodat Js en Ow) naar dezelfde kunnen? Of een gastouder?
Als het echt om de drukte gaat, is er misschien is er een plekje te creëren voor hem, waar hij wat rust krijgt. Of eerst uit school even met een koptelefoon op een filmpje of iets kijken, zodat hij even wat tijd voor zichzelf heeft? Vraag ook eens aan Ow wat jullie zouden kunnen doen om het voor hem prettiger te maken op de BSO. Betrek hem er ook bij. Zo voelt hij zich tenminste wel serieus genomen en weet hij dat jullie nu samen naar een oplossing proberen te zoeken.
Ik weet hoe moeilijk zoiets is, wij hebben het gehad met overblijven op school. Iedere keer weer drama. Mijn hart brak echt een beetje. Dat bleek uiteindelijk te komen omdat jongens hem pestte. Dat hebben we gelukkig samen met de Juf goed kunnen oplossen. Maar jeetje wat heb ik mij rot gevoel er over.
Dikke knuffel
Ik vind de tip van Skoap om hem eens te vragen hoe het voor hem prettiger kan op de BSO wel een goede, zou ik doen voordat je dat gesprek hebt (als het even mogelijk is), zodat je dat mee zou kunnen nemen in het gesprek.
En anders wat Omentielvo zegt, misschien kijken of er iets kleinschaligers is, bijvoorbeeld een gastouder?
Succes!
Is een gastouder voor Ow geen betere oplossing?
V gaat twee dagen, op de di en de do, dus ook de drukke dagen. Ik weet niet hoe vaak Ow gaat?
De bso groep bij V is ook op drukke dagen relatief klein, want kleine school, maar wij hebben het als volgt aangepakt en het gaat al een stuk beter:
-hij krijgt een mp3 mee met muziek dat hij mooi vindt om even te luisteren (doet hij niet, maar het idee is geruststellend)
-hij mag een knuffel in de tas meenemen (ik vind knuffels mee slepen zelf erg vies dus dat is bij ons de afspraak, misschien kan hij hem wel meenemen de bso in). Het maakt hem rustig dat er een bekend vriendje is.
- de bso juf heeft met de groep besproken dat sommige kindjes van de kleuters het erg druk vonden en in de groep gevraagd hoe zij die kindjes konden helpen. Nu gaat een groot kindje wel eens met een kleuter apart zitten om voor te lezen en hebben ze een signaal afgesproken om aan te geven dat het te druk is of dat een ander kindje te luidruchtig doet.
- Danic heeft hier eens de magneten van oliefantastisch aanbevolen, die heb ik gekocht en nu gaat V in de ochtend de aanstaande twee dagen invullen. De bso overkomt hem nu niet meer. Hij is tegenwoordig vrij trots dat hij de bso aan de dinsdag heeft weten te linken. 'Morgen ga ik naar de bso he mama!' (Het helpt ook dat hij al voor de tijd nadenkt over of hij die dag wil spelen ja of nee en hij geen nee durft te zeggen als een kindje hem on the spot vraagt. Dan kan ik zelf nog een beetje sturen). In de avond gaan we de ingevulde dagen evalueren (wat liep er anders dan dat je had gedacht) . Soms halen we de tweede dag weg, soms wil hij dat het blijft liggen.
Hoewel het tegenstaan nu niet heel fijn voelt, is het ook iets wat kleuters gewoon ervaren als ze een intensieve dag op school hebben gehad en een drukke bso. Het is ook iets waar hij soms aan moet wennen (imo) om er later ook mee om te kunnen gaan. Drukke dagen en veel mensen gaan we ze niet altijd voor behoeden. Ik heb liever dat hij dan handvatten heeft om met zulke dagen te dealen.
Fijn dat jullie een manier gevonden hebben om V te helpen! Ik herken het ook, ik merk dat mijn kleuter met veel behoefte aan structuur ook moeite heeft met de drukte van school. De bso is rustiger hier, het is een klein groepje. Dat lijkt wel ok te gaan. Je laatste alinea is ook hoe ik er in sta, al zoek ik dus nog erg naar de handvatten. Lastig om te zien hoor...
Loj, geen andere tips verder maar wel
Dat verdriet is zo rot om te zien. Hopelijk gaat het snel beter.[ Bericht 0% gewijzigd door Mineola op 07-02-2017 09:39:01 ]
).Away, ik ga je tips meenemen in het gesprek volgende week. Ik denk dat ik inderdaad ook een planbord ga introduceren.
Over drie weken is het ook vakantie en is er vakantieopvang. Zelf ben ik ook vrij, dus misschien kan ik daar nog iets mee..
Gisteren was hij vanaf de lunch op school gaan huilen omdat hij naar de bso moest. Toevallig hadden gisteren de schooljuffen een dag geruild en de juf van gisteren is heel erg van het meeveren
. Zij is met Ow meegegaan naar boven en samen met hem iets uitgezocht om te gaan spelen. Daarna is ze weggegaan en is het redelijk gegaan. Gisterenavond was Ow weer helemaal vrolijk, want hij hoeft pas over 7 nachtjes weer naar de bso 
Gastouder heb ik overwogen/overweeg ik. Ik vind de groep met veel kindjes juist wel goed voor Ow. Vandaar dat wij toen bewust hebben gekozen voor kdv/bso..
Nogmaals Tnx allemaal
Het gaat er volgens mij ook om dat je niet alleen elke wens van het kind inwilligt, maar een kind ook wapent tegen de hardheid en onverschilligheid die onze wereld kent. Dat kan best terwijl je zo veel mogelijk rekening houdt met het kind.
Een juf op school heeft er dertig, je kunt niet eisen dat die ieder sneeuwvlokje volledig apart behandelt... Ook al zijn alle kinderen anders, voor de juf lijken ze ook allemaal op elkaar.
Jammer dat je je betoog met zo'n neerbuigende toon eindigt ("sneeuwvlokje"). Je hebt best een punt, maar als je wilt bijdragen, waarom geef je dan geen concrete tips. Hoe kan je dan doseren? Hoe kan je je kind leren wapenen? Wat zou jij doen als je kind elke keer zo moest huilen en opziet tegen de bso?quote:
De wereld veert ook niet altijd mee. Misschien een beetje doseren? Een moeder/vader die met alles meeveert maakt de landing in de echte wereld nogal hard....
Het gaat er volgens mij ook om dat je niet alleen elke wens van het kind inwilligt, maar een kind ook wapent tegen de hardheid en onverschilligheid die onze wereld kent. Dat kan best terwijl je zo veel mogelijk rekening houdt met het kind.
Een juf op school heeft er dertig, je kunt niet eisen dat die ieder sneeuwvlokje volledig apart behandelt... Ook al zijn alle kinderen anders, voor de juf lijken ze ook allemaal op elkaar.
Moet het nou echt iedere keer zo...
Echt, ik geef je gelijk... je kan niet altijd meeveren en daarom heb ik ook heel bewust gekozen voor een bso/kdv...
Nu zit ik ergens mee en vraag om herkenning en tips... Jouw laatste opmerking over sneeuwvlokjes geven mij juist weer een rotter gevoel, dat is toch niet wat je wil bereiken hiermee?
Oh en ik ben juf en zie ieder kind als uniek en ga ook zo met ze om. Ik veer met ze mee zover het werkzaam blijft voor mij... ik denk dat alle "goede" juffen dat ook proberen te doen..
Trek het maar in het belachelijke ja. Je zou ook kunnen overwegen om inhoudelijk te reageren, bijvoorbeeld.quote:Op dinsdag 7 februari 2017 13:03 schreef L-E het volgende:
Nou ik zet elke avond mijn kind vastgebonden in een donkere kamer terwijl ik hem op luid volume oorlogsgeluiden laat horen, zo went hij tenminste een beetje aan hoe keihard de wereld is. Kan het iedereen aanraden.
Spanky heeft gewoon een valide punt, maar het is niet allemaal kusjekroel
en jullie zitten meteen bovenop de kast. Heeft 'ie een gevoelige snaar geraakt?In deel 1 ging het net zo.
!!
En een leerkracht die met zijn hart voor de klas staat, zal altijd proberen om het fijner te maken voor een kind als iets niet lekker loopt, met kleine handelingen (wat Loj dus ook zegt). Als de juf een afspraak heeft kan het misschien niet, maar hoeveel moeite is het om een paar keer even met een kind naar de bso te lopen en daar te helpen opstarten?
Dat inhoudelijk reageren is in dit draadje al talloze keren gedaan, zonder dat daar een constructief gesprek uit voortkwam met Spanky. Ik ben het gewoon intens oneens met het idee dat je kinderen maar moet leren om hard te zijn omdat ze het anders niet gaan redden in deze maatschappij. Ik geloof dat een kind zijn eigen tempo volgt, een eigen ontwikkeling doormaakt, en dat daarin dingen afdwingen meer kwaad dan goed doet. Natuurlijk geef je een kind handvatten mee om zich te wapenen, maar waarom er zo wordt ingezet op 'vooral geen rekening houden met de gevoelens van een kind want ach en wee daar worden het mietjes van' ontgaat me compleet.quote:Op dinsdag 7 februari 2017 13:16 schreef Isdatzo het volgende:
[..]
Trek het maar in het belachelijke ja. Je zou ook kunnen overwegen om inhoudelijk te reageren, bijvoorbeeld.
Spanky heeft gewoon een valide punt, maar het is niet allemaal kusjekroel
In deel 1 ging het net zo.
Hier is het in de vakantie veel rustiger op de BSO. Dat zou zomaar veel verschil kunnen maken.quote:
Over drie weken is het ook vakantie en is er vakantieopvang. Zelf ben ik ook vrij, dus misschien kan ik daar nog iets mee..
Er wordt helemaal niet inhoudelijk gereageerd. Heb je überhaupt gelezen wat ik zeg?quote:
[..]
Dat inhoudelijk reageren is in dit draadje al talloze keren gedaan, zonder dat daar een constructief gesprek uit voortkwam met Spanky. Ik ben het gewoon intens oneens met het idee dat je kinderen maar moet leren om hard te zijn omdat ze het anders niet gaan redden in deze maatschappij. Ik geloof dat een kind zijn eigen tempo volgt, een eigen ontwikkeling doormaakt, en dat daarin dingen afdwingen meer kwaad dan goed doet. Natuurlijk geef je een kind handvatten mee om zich te wapenen, maar waarom er zo wordt ingezet op 'vooral geen rekening houden met de gevoelens van een kind want ach en wee daar worden het mietjes van' ontgaat me compleet.
Dat ik vind dat je een gulden middenweg moet opzoeken, waarbij je kind niet in een ijsbad hoeft te donderen zodra ze op school komen. Mijn mening is dat opvoeden ook gedoseerd loslaten is in inderdaad een behoorlijk harde wereld. Waartegen je je baby eerst 100% probeert te beschermen en daarna stapje voor stapje (en met pijn en moeite) je kind loslaat in de grote boze buitenwereld.
Een kind wordt ongelukkig als je ze niet enigzins wapent tegen wat er buiten gebeurt. En nee, je hoeft daarbij helemaal niet onaardig te doen, je kind te kwetsen oid. En ja, natuurlijk heb je thuis een enorm veilige omgeving en ben jij hopelijk het baken van rust en vertrouwen van jouw kind...
Nergens heb ik gezegd dat je geen rekening moet houden met gevoelens van je kind. Nergens heb ik het over je kind keihard opvoeden, a la Richard Krajicek. Nee. Ik heb het over liefdevol voorbereiden op een volwaardige plaats in de maatschappij.
Ik bedoelde hier letterlijk sneeuwvlokje, want een kind is uniek, maar voor de rest van de wereld zijn al die kinderen een pak sneeuw. En dat is prima. Wij hebben allebei de leukste en liefste en mooiste kinderen op de wereld. Maar de juf heeft er duizenden gezien. En ze zijn allemaal gewoon kleine mensjes, iets heel normaals. Met wat kleine verschillen in uiterlijk en karakter... met enorme verschillen in opvoeding. Mijns inziens heb ik helemaal niets denigrerends en verkeerds gezegds, het is jullie eigen interpretatie ervan.
Nogmaals wil ik maar weer aangeven dat volgens mij het gedrag van je kind een spiegel is van jezelf. Dus kijk in die spiegel en verander je eigen gedrag ipv je kind te willen veranderen.
Maargoed, jouw me uit, verketter me. Roep de mods erbij. Ik heb niets fout gedaan.
'quote:
Spanky, alsjeblieft je hebt al meerdere keren je punt gemaakt.
Moet het nou echt iedere keer zo...
Echt, ik geef je gelijk... je kan niet altijd meeveren en daarom heb ik ook heel bewust gekozen voor een bso/kdv...
Nu zit ik ergens mee en vraag om herkenning en tips... Jouw laatste opmerking over sneeuwvlokjes geven mij juist weer een rotter gevoel, dat is toch niet wat je wil bereiken hiermee?
Oh en ik ben juf en zie ieder kind als uniek en ga ook zo met ze om. Ik veer met ze mee zover het werkzaam blijft voor mij... ik denk dat alle "goede" juffen dat ook proberen te doen..
Het is echt niet denigrerend bedoeld. Misschien moet je als je dit zelf al zo opneemt eens nadenken over of jouw gedrag het gedrag van jouw kind niet veroorzaakt. Ook dat is echt niet onvriendelijk bedoeld. Reken maar dat ik mijn ongewenste gedrag terugzie in mijn kinderen!
Blijkbaar raakt mijn post een open zenuw, want ik zie meteen weer diverse heftige reacties.
Lijkt me juist prettig eens iets anders te horen dan: oh wat fijn LoJ dat x het zo goed doet, of wat naar of een andere standaardzin uit OUD waarmee je elkaar hier dient aan te spreken. Maargoed. Succes ermee.
Maar dat is toch precies waar Loj tips bij vraagt?quote:
[..]
Er wordt helemaal niet inhoudelijk gereageerd. Heb je überhaupt gelezen wat ik zeg?
Dat ik vind dat je een gulden middenweg moet opzoeken, waarbij je kind niet in een ijsbad hoeft te donderen zodra ze op school komen. Mijn mening is dat opvoeden ook gedoseerd loslaten is in inderdaad een behoorlijk harde wereld. Waartegen je je baby eerst 100% probeert te beschermen en daarna stapje voor stapje (en met pijn en moeite) je kind loslaat in de grote boze buitenwereld.
Een kind wordt ongelukkig als je ze niet enigzins wapent tegen wat er buiten gebeurt. En nee, je hoeft daarbij helemaal niet onaardig te doen, je kind te kwetsen oid. En ja, natuurlijk heb je thuis een enorm veilige omgeving en ben jij hopelijk het baken van rust en vertrouwen van jouw kind...
/ 
/ 
En mijn tip is dat je niet altijd moet meeveren.quote:
[..]
Maar dat is toch precies waar Loj tips bij vraagt?
En waarom zo denigrerend reageren? Ik typ gewoon nederlands.
ik dacht het al en Tnx en Oph ook... kusjekroel enzo!Spanky, ik snap oprecht niet waarom je hier blijft posten terwijl je het zo anders ziet... Wat wil je ermee bereiken? Ik denk dat hier een groep ouders zitten die tegen dezelfde soort problemen aanlopen en daar graag over overleggen en ideeen uitwisselen. Sorry, maar ik heb jouw ideeen aandachtig doorgelezen en herken me hier niet in (en ik vermoed zo dat ik niet de enige ben), maar geef je ook echt niet op alle punten ongelijk.
Ik irriteer me wel aan de manier waarop je telkens weer hier jouw mening probeert door te drukken.
Oprechte vraag:
wat wil je hiermee bereiken?
Dat we het straks allemaal met je eens zijn?
Dat we het topic sluiten?
Dat er in de op een linkje staat naar jouw ideeen over het topic?
Of vind je het gewoon leuk om mensen telkens weer duidelijk te maken dat het hun eigen schuld is/om te rellen?
Omdat je dus niet hebt gelezen dat ik al niet volledig mee veer omdat hij gewoon naar de bso moet...quote:
[..]
En mijn tip is dat je niet altijd moet meeveren.
En waarom zo denigrerend reageren? Ik typ gewoon nederlands.
Maar Loi, je spreekt zelf ook nogal in extremen. Je doet alles voor ze, probeert ze in alles te volgen, je bent (al je?) vrienden kwijtgeraakt... Poeh, ik schrik daar ook van hoor. Zou het niet zo kunnen zijn dat je je kinderen te zeer centraal stelt in je leven? Zou het niet heel gezond zijn voor ze om te zien dat mama ook nog een leven naast haar gezin en kinderen heeft? dat ze zien dat mama plezier maakt met vrienden, af en toe even vergeet dat haar kinderen er ook nog omheen drentelen?quote:
Even een vraagje...
Zijn er hier ook kinderen die naar de bso gaan? En hoe gaat dat?
Het ie hier namelijk drama en vooral heel veel verdriet... en ik weet het even niet meer...
Ik heb volgende week al een gesprek gepland, maar ik weet niet of dat gaat helpen..
Gezeur en gezeik in een spoiler..SPOILEROw vindt de bso dus verschrikkelijk. Hij vind het te druk. En ik snap het ook echt wel, maar ik weet niet hoe het anders op te lossen.
Weet je, ik probeer in alles m'n kinderen te volgen. Ik hoop ze een opvoeding mee te geven waarin ze zich gewaardeerd en gehoord voelen. We zijn met z'n viertjes ook echt een goed team en doe alles voor ze. Sinds ik kinderen heb ben ik bijna alles aan vrienden kwijt geraakt, maar dat is ook prima. Mijn kinderen, mijn gezin dat is mij leven nu, en daar ben ik super gelukkig mee...
Maar als ik dan nu zie hoe verdrietig Owyn is op de bso. Hij is zo ongelukkig, vanaf het moment dat hij vanmiddag hoorde dat hij morgen naar de bso moest heeft hij gemiemeld, gehuild en gezeurd. En toch, wat een k*t moeder ben ik dus, want je moet morgen. (En dat m'n jongste nog niet kan wennen zonder Ow op het kdv werkt natuurlijk ook niet mee).
Dus ik voel me kut, ik doe alles voor ze. Maar toch kan ik ze niet gelukkig maken. Alhoewel dat vast niet zo is, want we hebben ook heel veel plezier samen. Maar het verdriet als hij dan toch naar de bso moet, of dat hij toch echt zijn haren moet wassen. Het is dan zo extreem (en ik denk dus door het hoogsensitieve) dat ik het gevoel heb dat ik faal....
Bleh, wat ik zei: ik zeur en zeik... maar ik wil het zo graag perfect doen en ze gelukkig maken.
Misschien dat dat niet direct een concreet antwoord is op je vragen van nu (het bso-verhaal), maar ik kan me wel voorstellen dat jouw levensinstelling (of hoe noem ik dat?) bepaald gedrag wel in de hand werkt of in stand houdt bij je kinderen.
Ik vond vroeger niks heerlijker dan als een soort aanhangsel van mijn ouders mee te gaan naar een bbq met al hun vrienden (en diens kinderen)... Zien leven doet leven (zien loslaten en genieten, doet loslaten en genieten wellicht?), ouder zijn is voorleven, nou ja, dat soort termen... je weet wel
Ik vind Spankies bijdragen erg zinvol en vaak minder extreem dan wat hier vaak gesteld en verteld wordt.
Dit klinkt toch prima inlevend, reëel en gezond?quote:
[..]
Dat ik vind dat je een gulden middenweg moet opzoeken, waarbij je kind niet in een ijsbad hoeft te donderen zodra ze op school komen. Mijn mening is dat opvoeden ook gedoseerd loslaten is in inderdaad een behoorlijk harde wereld. Waartegen je je baby eerst 100% probeert te beschermen en daarna stapje voor stapje (en met pijn en moeite) je kind loslaat in de grote boze buitenwereld.
Een kind wordt ongelukkig als je ze niet enigzins wapent tegen wat er buiten gebeurt. En nee, je hoeft daarbij helemaal niet onaardig te doen, je kind te kwetsen oid. En ja, natuurlijk heb je thuis een enorm veilige omgeving en ben jij hopelijk het baken van rust en vertrouwen van jouw kind...
Nergens heb ik gezegd dat je geen rekening moet houden met gevoelens van je kind. Nergens heb ik het over je kind keihard opvoeden, a la Richard Krajicek. Nee. Ik heb het over liefdevol voorbereiden op een volwaardige plaats in de maatschappij.
Ik bedoelde hier letterlijk sneeuwvlokje, want een kind is uniek, maar voor de rest van de wereld zijn al die kinderen een pak sneeuw. En dat is prima. Wij hebben allebei de leukste en liefste en mooiste kinderen op de wereld. Maar de juf heeft er duizenden gezien. En ze zijn allemaal gewoon kleine mensjes, iets heel normaals. Met wat kleine verschillen in uiterlijk en karakter... met enorme verschillen in opvoeding. Mijns inziens heb ik helemaal niets denigrerends en verkeerds gezegds, het is jullie eigen interpretatie ervan.
Nogmaals wil ik maar weer aangeven dat volgens mij het gedrag van je kind een spiegel is van jezelf. Dus kijk in die spiegel en verander je eigen gedrag ipv je kind te willen veranderen.
Een te grote focus op dingen is ook niet goed, het trekt dingen uit zijn verband. Wat aandacht krijgt, groeit...
Ik vermoed dat iedereen in dit topic het hier mee eens is. Ja, ook met het spiegelen.quote:
[..]
Er wordt helemaal niet inhoudelijk gereageerd. Heb je überhaupt gelezen wat ik zeg?
Dat ik vind dat je een gulden middenweg moet opzoeken, waarbij je kind niet in een ijsbad hoeft te donderen zodra ze op school komen. Mijn mening is dat opvoeden ook gedoseerd loslaten is in inderdaad een behoorlijk harde wereld. Waartegen je je baby eerst 100% probeert te beschermen en daarna stapje voor stapje (en met pijn en moeite) je kind loslaat in de grote boze buitenwereld.
Een kind wordt ongelukkig als je ze niet enigzins wapent tegen wat er buiten gebeurt. En nee, je hoeft daarbij helemaal niet onaardig te doen, je kind te kwetsen oid. En ja, natuurlijk heb je thuis een enorm veilige omgeving en ben jij hopelijk het baken van rust en vertrouwen van jouw kind...
Nergens heb ik gezegd dat je geen rekening moet houden met gevoelens van je kind. Nergens heb ik het over je kind keihard opvoeden, a la Richard Krajicek. Nee. Ik heb het over liefdevol voorbereiden op een volwaardige plaats in de maatschappij.
Ik bedoelde hier letterlijk sneeuwvlokje, want een kind is uniek, maar voor de rest van de wereld zijn al die kinderen een pak sneeuw. En dat is prima. Wij hebben allebei de leukste en liefste en mooiste kinderen op de wereld. Maar de juf heeft er duizenden gezien. En ze zijn allemaal gewoon kleine mensjes, iets heel normaals. Met wat kleine verschillen in uiterlijk en karakter... met enorme verschillen in opvoeding. Mijns inziens heb ik helemaal niets denigrerends en verkeerds gezegds, het is jullie eigen interpretatie ervan.
Nogmaals wil ik maar weer aangeven dat volgens mij het gedrag van je kind een spiegel is van jezelf. Dus kijk in die spiegel en verander je eigen gedrag ipv je kind te willen veranderen.
Maargoed, jouw me uit, verketter me. Roep de mods erbij. Ik heb niets fout gedaan.
Waaruit maak jij op dat wij het zo niet aanpakken? Kun je je ook voorstellen dat je bij bepaalde kinderen meer moeite moet doen om ze los te peuteren, dat het minder vanzelfsprekend gaat en dat dat vanuit het kind komt en niet per se vanuit een te beschermende opvoeding? Dat een doe-maar-gewoon-dan-doe-je-al-gek-genoeg aanpak niet altijd werkt?
Want als je je er niet in in kunt leven, dan heeft hier mee schrijven helemaal geen zin.
Dit is waarschijnlijk het ideaalbeeld van iedere ouder en dat zal ook iedere ouder in dit topic voor zijn of haar kind willen. Maar kun je je ook inleven in ouders waarvan het kind met de handen op de oren in de gang onder de kapstok gaat zitten omdat er teveel prikkels zijn? Of de ouders van een kind dat zo druk wordt van alle prikkels dat het niet meer aanspreekbaar is op zijn gedrag?quote:Ik vond vroeger niks heerlijker dan als een soort aanhangsel van mijn ouders mee te gaan naar een bbq met al hun vrienden (en diens kinderen)... Zien leven doet leven (zien loslaten en genieten, doet loslaten en genieten wellicht?), ouder zijn is voorleven, nou ja, dat soort termen... je weet wel
Kun je je voorstellen dat die ouders dan misschien proberen om daar een oplossing voor te vinden? Dat ze bijvoorbeeld eerst kijken en overleggen met het kind waar het zich in geval van teveel prikkels even terug kan trekken of dat ze overleggen om wat eerder naar huis te gaan voordat het het kind allemaal teveel wordt?
Want daar gaat dit topic over. Wij willen net als iedereen dat onze kinderen klaar zijn voor de niet altijd even aardige buitenwereld.
Die laatste alinea had je weg mogen latenquote:
[..]
Er wordt helemaal niet inhoudelijk gereageerd. Heb je überhaupt gelezen wat ik zeg?
Dat ik vind dat je een gulden middenweg moet opzoeken, waarbij je kind niet in een ijsbad hoeft te donderen zodra ze op school komen. Mijn mening is dat opvoeden ook gedoseerd loslaten is in inderdaad een behoorlijk harde wereld. Waartegen je je baby eerst 100% probeert te beschermen en daarna stapje voor stapje (en met pijn en moeite) je kind loslaat in de grote boze buitenwereld.
Een kind wordt ongelukkig als je ze niet enigzins wapent tegen wat er buiten gebeurt. En nee, je hoeft daarbij helemaal niet onaardig te doen, je kind te kwetsen oid. En ja, natuurlijk heb je thuis een enorm veilige omgeving en ben jij hopelijk het baken van rust en vertrouwen van jouw kind...
Nergens heb ik gezegd dat je geen rekening moet houden met gevoelens van je kind. Nergens heb ik het over je kind keihard opvoeden, a la Richard Krajicek. Nee. Ik heb het over liefdevol voorbereiden op een volwaardige plaats in de maatschappij.
Ik bedoelde hier letterlijk sneeuwvlokje, want een kind is uniek, maar voor de rest van de wereld zijn al die kinderen een pak sneeuw. En dat is prima. Wij hebben allebei de leukste en liefste en mooiste kinderen op de wereld. Maar de juf heeft er duizenden gezien. En ze zijn allemaal gewoon kleine mensjes, iets heel normaals. Met wat kleine verschillen in uiterlijk en karakter... met enorme verschillen in opvoeding. Mijns inziens heb ik helemaal niets denigrerends en verkeerds gezegds, het is jullie eigen interpretatie ervan.
Nogmaals wil ik maar weer aangeven dat volgens mij het gedrag van je kind een spiegel is van jezelf. Dus kijk in die spiegel en verander je eigen gedrag ipv je kind te willen veranderen.
Maargoed, jouw me uit, verketter me. Roep de mods erbij. Ik heb niets fout gedaan.
maar verder ben ik het met deze (!) post eens.Het feit dat ik er een andere visie op nahoud dan jij, wil toch niet zeggen dat ik hem dan maar voor me moet houden omdat jij je daar wellicht ongemakkelijk bij voelt? Wat ik er mee wil bereiken is dat je nog eens nadenkt over andere manieren waarop het wellicht ook kan. Niet omdat het allemaal zo goed gaat, juist omdat je aangeeft problemen te zien in het gedrag van je kind. Je vraagt tenslotte om advies.quote:
LE, met de donkere kamer
Spanky, ik snap oprecht niet waarom je hier blijft posten terwijl je het zo anders ziet... Wat wil je ermee bereiken? Ik denk dat hier een groep ouders zitten die tegen dezelfde soort problemen aanlopen en daar graag over overleggen en ideeen uitwisselen. Sorry, maar ik heb jouw ideeen aandachtig doorgelezen en herken me hier niet in (en ik vermoed zo dat ik niet de enige ben), maar geef je ook echt niet op alle punten ongelijk.
Ik irriteer me wel aan de manier waarop je telkens weer hier jouw mening probeert door te drukken.
Oprechte vraag:
wat wil je hiermee bereiken?
Dat we het straks allemaal met je eens zijn?
Dat we het topic sluiten?
Dat er in de op een linkje staat naar jouw ideeen over het topic?
Of vind je het gewoon leuk om mensen telkens weer duidelijk te maken dat het hun eigen schuld is/om te rellen?
Je hoeft het helemaal niet met me eens te zijn en echt, er zijn veel ergere dingen die mensen hun kinderen aandoen dan veel liefde en aandacht geven. Ik probeer je er wel op te wijzen dat als problemen ontstaan bij gebruikmaking van manier X, meer van manier X wellicht niet de richting is om je probleem op te lossen.
Ik lees in jouw posts (en misschien heb ik het mis, een forum is nogal oppervlakkig) een enorme onzekerheid en een zeer fanatieke manier van moeder zijn. Ik geloof oprecht dat dat uit liefde is, maar ik denk te lezen dat je doorslaat. Kinderen smelten niet in de regen, ze gaan niet dood van een teleurstelling en ze moeten soms gewoon wennen aan een wereld die helaas kei- en keihard is. Dat jij ze als ouder dan met alle liefde opvangt is prima, maar je kunt helaas de wereld niet aanpassen zodat je kind nooit een moeilijk moment meemaakt, teleurgesteld raakt of gekwetst is. Sterker nog, als een kind dat niet gedoseerd tegenkomt is de klap des te harder als zoiets toch gebeurt. Dt begint bij het afscheid nemen en naar de BSO, maar eindigt ook bij rouwverwerking op de dag dat jij er niet meer bent (hopelijk worden je kinderen ouder dan jij) of bij het moment dat jouw kind ontslagen wordt, gaat scheiden of (god verhoede) zelf een kind kwijtraakt.
Het is ook wel begrijpelijk dat je in de weerstand stand gaat, dat is je goed recht. En natuurlijk, het is niet echt persoonlijk bedoeld, maar hey de opvoeding van je kind is een persoonlijk ding, dus ik snap wel dat het als een persoonlijke aanval voelt. Misschien is het toch een idee eens na te denken waarom je daar dan zo heftig op reageert.
Ik wilde je (omdat ik denk dat je oprecht bent) toch laten weten wat ik vind. Zie het als een compliment, ik ben eerlijk tegen je. Dus doe ermee wat je wilt. In dit topic heb ik net zoveel recht om mijn mening te ventileren als een ander. Volgens mij doe ik dat beschaafd maar wel direct en eerlijk.
Het klinkt misschien gek, maar ik lees juist de posts van mensen die het helemaal anders doen dan ik met interesse, wie weet leer ik er iets van.
Natuurlijk zoek je naar een balans die voor iedereen werkzaam is. En ook ik ben wel eens eerder naar huis gegaan, heb me wel eens gefrustreerd gevoeld omdat het toch niet zo makkelijk ging als ik had gehoopt, ... Maar het heeft me eigenlijk nooit weerhouden om het gewoon weer te proberen, en nog eens, en nog eens... Ik denk dat mijn kinderen niet heel gemiddeld zijn, maar als het zo extreem is als jij het beschrijft, dan klinkt het me toch wel als een behoorlijk groot probleem in de oren en niet zozeer als een wat lastige karaktertrek.quote:
[..]
Dit is waarschijnlijk het ideaalbeeld van iedere ouder en dat zal ook iedere ouder in dit topic voor zijn of haar kind willen. Maar kun je je ook inleven in ouders waarvan het kind met de handen op de oren in de gang onder de kapstok gaat zitten omdat er teveel prikkels zijn? Of de ouders van een kind dat zo druk wordt van alle prikkels dat het niet meer aanspreekbaar is op zijn gedrag?
Kun je je voorstellen dat die ouders dan misschien proberen om daar een oplossing voor te vinden? Dat ze bijvoorbeeld eerst kijken en overleggen met het kind waar het zich in geval van teveel prikkels even terug kan trekken of dat ze overleggen om wat eerder naar huis te gaan voordat het het kind allemaal teveel wordt?
Want daar gaat dit topic over. Wij willen net als iedereen dat onze kinderen klaar zijn voor de niet altijd even aardige buitenwereld.
Ik kan me absoluut voorstellen dat dat bij elk kind anders is. Maar uiteindelijk zijn kinderen het product van hun ouders. Niet alleen genetisch, maar juist ook qua opvoeding en gedrag. Wat mijn persoonlijke ervaring is, is dat een kind gewoon jou nadoet. Dus als jij je aan je kind vastklampt en je eigenwaarde daaruit haalt, doet dat kind dat bij jou.quote:
[..]
Ik vermoed dat iedereen in dit topic het hier mee eens is. Ja, ook met het spiegelen.
Waaruit maak jij op dat wij het zo niet aanpakken? Kun je je ook voorstellen dat je bij bepaalde kinderen meer moeite moet doen om ze los te peuteren, dat het minder vanzelfsprekend gaat en dat dat vanuit het kind komt en niet per se vanuit een te beschermende opvoeding? Dat een doe-maar-gewoon-dan-doe-je-al-gek-genoeg aanpak niet altijd werkt?
Want als je je er niet in in kunt leven, dan heeft hier mee schrijven helemaal geen zin.
Zelf ben ik helemaal geen 'normaal' mens en zijn mijn kinderen dat ook niet. Ze zullen toch moeten leren leven in een 'normale' wereld. Iedereen heeft zo zijn moeilijkheden en problemen, daar ontken ik niets van.
En ja, op een bepaalde manier sta ik wel een 'doe-maar-normaal' opvoeding voor. Want er zijn straks 9 miljard mensen op deze aarde, waarvan mijn kinderen er 2 zijn. Zo speciaal zijn ze nu ook weer niet, ikzelf ook niet. Dus een opvoeding waarbij het kind 'god's gift to humanity' is, daar ben ik niet voor. Overigens ben ik niet zo extreem hoor, als ouder wil je dat je kinderen gelukkig zijn en daar doen wij samen ons uiterste best voor.
Wat zou er gebeuren als dat kind gewoon eens even lekker onder die kapstok bleef zitten? En wat als er dan een ander kindje komt om te vragen of ze/hij komt spelen (ik heb dit bijna letterlijk meegemaakt, waar mijn dochter overigens dat kindje ging halen - is ze niet geweldig?!?-)? En weet je toen mijn dochter eens een ongeluk had toen ik haar ging halen bij het KDV was dat zielige meisje degene die haar kwam troosten. Lossen dit soort problemen zich soms niet ook gewoon op zonder ingrijpen van ouders? Juist door ingrijpen kun je 'raar/moeilijk' gedrag versterken. Soms is juist geen aandacht voor het afwijkende gedrag, maar aandacht voor het andere een oplossing. Wij denken wel eens altijd maar wat te moeten doen en maken onszelf daarmee belangrijker dan het kind zelf.quote:
[..]
Dit is waarschijnlijk het ideaalbeeld van iedere ouder en dat zal ook iedere ouder in dit topic voor zijn of haar kind willen. Maar kun je je ook inleven in ouders waarvan het kind met de handen op de oren in de gang onder de kapstok gaat zitten omdat er teveel prikkels zijn? Of de ouders van een kind dat zo druk wordt van alle prikkels dat het niet meer aanspreekbaar is op zijn gedrag?
Kun je je voorstellen dat die ouders dan misschien proberen om daar een oplossing voor te vinden? Dat ze bijvoorbeeld eerst kijken en overleggen met het kind waar het zich in geval van teveel prikkels even terug kan trekken of dat ze overleggen om wat eerder naar huis te gaan voordat het het kind allemaal teveel wordt?
Want daar gaat dit topic over. Wij willen net als iedereen dat onze kinderen klaar zijn voor de niet altijd even aardige buitenwereld.
Just a thought.
En soms is het gewoon tijd om naar huis te gaan. Moe, klaar, hoppa, wegwezen.
En ja; jullie hebben vast vanalles geprobeerd, dat weet ik niet maar je kunt zonder aannames ook niets zeggen hierover natuurlijk.
Tja, ik ben het gewoon helemaal hier mee eens.quote:
[..]
Ik kan me absoluut voorstellen dat dat bij elk kind anders is. Maar uiteindelijk zijn kinderen het product van hun ouders. Niet alleen genetisch, maar juist ook qua opvoeding en gedrag. Wat mijn persoonlijke ervaring is, is dat een kind gewoon jou nadoet. Dus als jij je aan je kind vastklampt en je eigenwaarde daaruit haalt, doet dat kind dat bij jou.
Zelf ben ik helemaal geen 'normaal' mens en zijn mijn kinderen dat ook niet. Ze zullen toch moeten leren leven in een 'normale' wereld. Iedereen heeft zo zijn moeilijkheden en problemen, daar ontken ik niets van.
En ja, op een bepaalde manier sta ik wel een 'doe-maar-normaal' opvoeding voor. Want er zijn straks 9 miljard mensen op deze aarde, waarvan mijn kinderen er 2 zijn. Zo speciaal zijn ze nu ook weer niet, ikzelf ook niet. Dus een opvoeding waarbij het kind 'god's gift to humanity' is, daar ben ik niet voor. Overigens ben ik niet zo extreem hoor, als ouder wil je dat je kinderen gelukkig zijn en daar doen wij samen ons uiterste best voor.
Maar de invloed van ouders / de opvoeding is niet 100% he. Ik heb een zoon voor wie jouw benadering prima zou werken. Maar ik heb ook een zoon die wat anders in elkaar steekt. Dat heeft niks te maken met overbescherming of dat wij hem als 'gods gift to humanity' behandelen. De wereld overweldigt hem, hij beleeft alles heel intens, dreigt soms te verzuipen in alle indrukken. Net zoals ik een kind dat niet kan zwemmen niet in het diepe gooi, zou ik mijn kind niet met zijn handen over zijn oren onder de kapstok achterlaten (om maar even te linken aan dit voorbeeld).quote:
[..]
Ik kan me absoluut voorstellen dat dat bij elk kind anders is. Maar uiteindelijk zijn kinderen het product van hun ouders. Niet alleen genetisch, maar juist ook qua opvoeding en gedrag. Wat mijn persoonlijke ervaring is, is dat een kind gewoon jou nadoet. Dus als jij je aan je kind vastklampt en je eigenwaarde daaruit haalt, doet dat kind dat bij jou.
Zelf ben ik helemaal geen 'normaal' mens en zijn mijn kinderen dat ook niet. Ze zullen toch moeten leren leven in een 'normale' wereld. Iedereen heeft zo zijn moeilijkheden en problemen, daar ontken ik niets van.
En ja, op een bepaalde manier sta ik wel een 'doe-maar-normaal' opvoeding voor. Want er zijn straks 9 miljard mensen op deze aarde, waarvan mijn kinderen er 2 zijn. Zo speciaal zijn ze nu ook weer niet, ikzelf ook niet. Dus een opvoeding waarbij het kind 'god's gift to humanity' is, daar ben ik niet voor. Overigens ben ik niet zo extreem hoor, als ouder wil je dat je kinderen gelukkig zijn en daar doen wij samen ons uiterste best voor.
Ik zie het als mijn taak als ouder om mijn kinderen te ondersteunen zodat hij zich uiteindelijk staande kunnen houden in de maatschappij. En mijn ene zoon maakt die stappen richting zelfstandigheid nou eenmaal makkelijker en vooral met grotere stappen dan de andere.
Voor jóu klinkt het extreem en als een behoorlijk groot probleem. Als je het nog nooit hebt meegemaakt en dus niet kent kan het zo voelen, dat begrijp ik.quote:
Het was slechts als voorbeeld bedoeld trouwens. Ik had ook neer kunnen zetten: een kind dat niet in slaap kan vallen en de volgende dag nog steeds helemaal van de leg is.
Als je dit als ouders meerdere keren meegemaakt hebt en dus al kunt voorspellen wanneer dit gebeurt, dan zoek je naar oplossingen die voor iedereen werken. Zoals van te voren al plannen om iets eerder weg te gaan, een rustig plekje te zoeken, een luisterboek mee te nemen of weet ik wat.
Wat betreft een kind dat zich in een BSO verstopt of overstuur raakt van de prikkels. Ik zou kijken of er een mogelijkheid is om een plekje te creëren voor het kind om even tot rust te komen en dan zou ik de verantwoordelijkheid om die rust ook te pakken bij het kind leggen (ligt ook aan de leeftijd en hoe het kind zichzelf aanvoelt natuurlijk, je zou een hint kunnen geven dat het tijd is om rustig te worden, ofzo). Zo doen wij het thuis ook en mijn zoon kan inmiddels heel goed zelf aanvoelen en verwoorden wanneer hij zich even terug moet trekken op zijn kamer.
Je hebt geen idee wie ik ben (en verder heb je volgens mij nooit ergens op mij gereageerd)
Ik ben absoluut niet onzeker over hoe ik ben als ouder en waar ik voor sta. En je hebt geen idee hoe ik om ga met mijn kinderen.
Lees maar eens terug in andere topics...
En ik wou hier alleen even kwijt dat ik me onwijs kut voel omdat m'n oudste zo'n verdriet heeft bij de bso...dat hij al dagen van te voren loopt te huilen, alleen om een bso...
En jij gaat ff doen alsof je het weer beter weet....
Maar weet je prima: ik houd m'n mond hier wel, ben je er al eentje kwijt. Dat is toch wat je wil! En weet je, misschien bereik je nu wel dat ik toch een onzekere helikoptermoeder ga worden, want jij zorgt er nu voor dat er nu niemand meer is die me andere begripvolle inzichten kan geven....
Dus dank!
oké, ietsje overdreven
maar ben nu gewoon boos 
Maar ik houd het wel bij enkele fok moeders die ik op fb messenger heb ipv hier
En groofs, ik doe alles voor mijn kinderen ja... maar dat kan echt wel met een eigen leven hebben hoor.
Ja ik ben heel veel vrienden kwijt geraakt en heb eigenlijk alleen nog wat moeders als vriendinnen. Maar ik werk iedere week met heel veel plezier en ga regelmatig weg zonder kids en laat ze bij opa en oma waar ze zich fijn voelen. En willen ze niet, ga ik een week later... daar voelen vriendje en ik ons prima bij.
[ Bericht 0% gewijzigd door Loj op 07-02-2017 20:02:59 ]
En dat is volgens mij heel normaal en voor mij ook herkenbaar. Je gaat om met de mensen waarmee je aansluiting hebt en dat verandert gedurende je leven.quote:
Ja ik ben heel veel vrienden kwijt geraakt en heb eigenlijk alleen nog wat moeders als vriendinnen.
Guttegut zeg.. iemand zegt iets op internet waar je het niet mee eens bent (of misschien legt 'ie juist wel de vinger op de zere plek?) in plaats van allemaal lieve woordjes. En wat is je reactie? Boe-hoe, nou ik ga weg hoor!quote:
Spanky, je hebt echt geen idee he...
Je hebt geen idee wie ik ben (en verder heb je volgens mij nooit ergens op mij gereageerd)
Ik ben absoluut niet onzeker over hoe ik ben als ouder en waar ik voor sta. En je hebt geen idee hoe ik om ga met mijn kinderen.
Lees maar eens terug in andere topics...
En ik wou hier alleen even kwijt dat ik me onwijs kut voel omdat m'n oudste zo'n verdriet heeft bij de bso...dat hij al dagen van te voren loopt te huilen, alleen om een bso...
En jij gaat ff doen alsof je het weer beter weet....
Maar weet je prima: ik houd m'n mond hier wel, ben je er al eentje kwijt. Dat is toch wat je wil! En weet je, misschien bereik je nu wel dat ik toch een onzekere helicoptermoeder ga worden, want jij zorgt er nu voor dat er nu niemand meer is die me andere begripvolle inzichten kan geven....
Dus dank!
oké, ietsje overdreven
Maar ik houd het wel bij enkele fok moeders die ik op fb messenger heb ipv hier
En groofs, ik doe alles voor mijn kinderen ja... maar dat kan echt wel met een eigen leven hebben hoor.
Ja ik ben heel veel vrienden kwijt geraakt en heb eigenlijk alleen nog wat moeders als vriendinnen. Maar ik werk iedere week met heel veel plezier en ga regelmatig weg zonder kids en laat ze bij opa en oma waar ze zich fijn voelen. En willen ze niet, ga ik een week later... daar voelen vriendje en ik ons prima bij.
De ironie is groot. Met de mentale weerbaarheid van een boterhamzakje snap ik wel dat het problematisch is om je kinderen te leren dat niet alles leuk en kusjekroel is, en dat niet alle nieuwe dingen verschrikkelijk zijn.
Met dat kind ga je dus wel extra vaak zwemmen Ipv krampachtig zelf te gaan zwemmen als het kind niet durft.quote:
[..]
Maar de invloed van ouders / de opvoeding is niet 100% he. Ik heb een zoon voor wie jouw benadering prima zou werken. Maar ik heb ook een zoon die wat anders in elkaar steekt. Dat heeft niks te maken met overbescherming of dat wij hem als 'gods gift to humanity' behandelen. De wereld overweldigt hem, hij beleeft alles heel intens, dreigt soms te verzuipen in alle indrukken. Net zoals ik een kind dat niet kan zwemmen niet in het diepe gooi, zou ik mijn kind niet met zijn handen over zijn oren onder de kapstok achterlaten (om maar even te linken aan dit voorbeeld).
Ik zie het als mijn taak als ouder om mijn kinderen te ondersteunen zodat hij zich uiteindelijk staande kunnen houden in de maatschappij. En mijn ene zoon maakt die stappen richting zelfstandigheid nou eenmaal makkelijker en vooral met grotere stappen dan de andere.
De wereld overweldigt mij ook. Toch moet ik er mee omgaan. Kop in het zand steken verandert daar niets aan.
Maar in het kort over de bso situatie. Zou jij jouw kind daar dan gewoon heen laten gaan en elke dag/keer dat het opspeelt dealen met de situatie totdat het over gaat?
Hoe zou je dan met jouw kind om gaan? Zou je er mee praten, zo ja wat zeg je dan? En verwacht je dan dat het beter gaat of geef je alleen uitleg over dat de situatie gewoon zo is en dat je moet werken, punt uit, sorry?
Wat zou dan voor jou het punt zijn om er wat mee te gaan doen? Is dat in tijd uit te drukken of in een punt waarbij jij denkt dat het de spuigaten uitloopt? (In de hypothetische situatie dat de situatie zichzelf niet oplost)
Dit is oprechte interesse, want ik merk bij mezelf ook wel dat ik af en toe te veel invul voor de oudste, omdat ik denk dat hij het spannend vind. Zo was er laatst een situatie dat hij bij een nieuw kindje ging spelen en hij mij vroeg daar te blijven met hem. Nou oke, als hij het spannend vind prima. Na een uurtje waren ze nog niet echt aan het spelen en toen heb ik maar voorgesteld dat ik zou gaan en of hij dan wilde blijven. Dat was ook prima ineens en hebben ze heerlijk samen gespeeld.
Ik geef toe dat ik echt wel eens denk dat ik hem moet beschermen terwijl het gewoon na een uurtje wel los loopt. Dat vind ik best een lastige grens.
Ze gaan bij ons thuis wel gewoon naar alles mee en ze logeren ook bij vrienden van ons terwijl wij er niet zijn. Wij zijn de eerste en enige met kinderen in onze vriendengroeppen dus dat ze ons af en toe aankijken alsof we gestoord zijn als hij een druftbui heeft neem ik maar voor lief.
Dat ik dan denk: ja, ok thnx he, ik weet zelf echt wel wat wel en niet mogelijk is met mijn kind hoor
. Maar ik weet niet of dit specifiek voor hier is of dat dit algemeen een ding is.
Nou, dit. Elke ouder die ik ken kan hier over mee praten. Je ontwikkelt als mens, ook als je geen kinderen krijgt. Sommigen ontwikkelen in dezelfde richting mee, anderen gaan een andere kant op dan jij. Laten we vooral niet doen alsof het heel bijzonder is dat je leven er niet meer uitziet zoals het deed toen je nog geen kinderen had.quote:
[..]
En dat is volgens mij heel normaal en voor mij ook herkenbaar. Je gaat om met de mensen waarmee je aansluiting hebt en dat verandert gedurende je leven.
Ik heb nog steeds dezelfde vriendinnengroep van 11 vrouwen en vriend nog dezelfde van 6 man. Ik ga alleen minder vaak uit dan vroeger, maar zij inmiddels ook.
Wellicht dat het nog veranderd als zij ook kinderen krijgen, maar ik denk het niet.
[ Bericht 43% gewijzigd door AwayTL op 07-02-2017 20:16:05 ('die jij kent' over het hoofd gezien, sorry!) ]
Ja, ik ken de situatie niet exact, maar mijn kinderen hebben afscheid nemen ook niet altijd leuk of makkelijk gevonden. Dat gaat in perioden, met name dan op het kdv. Na een vakantie is het weer lastiger dan als je in het ritme zit.quote:
Spanky, hoewel ik het niet geheel (maar ook echt voor een groot deel wel) met je eens ben, wilde ik even zeggen dat ik je posts dit keer echt veel constructiever vond dan de vorige keer.
Maar in het kort over de bso situatie. Zou jij jouw kind daar dan gewoon heen laten gaan en elke dag/keer dat het opspeelt dealen met de situatie totdat het over gaat?
Hoe zou je dan met jouw kind om gaan? Zou je er mee praten, zo ja wat zeg je dan? En verwacht je dan dat het beter gaat of geef je alleen uitleg over dat de situatie gewoon zo is en dat je moet werken, punt uit, sorry?
Wat zou dan voor jou het punt zijn om er wat mee te gaan doen? Is dat in tijd uit te drukken of in een punt waarbij jij denkt dat het de spuigaten uitloopt? (In de hypothetische situatie dat de situatie zichzelf niet oplost)
Dit is oprechte interesse, want ik merk bij mezelf ook wel dat ik af en toe te veel invul voor de oudste, omdat ik denk dat hij het spannend vind. Zo was er laatst een situatie dat hij bij een nieuw kindje ging spelen en hij mij vroeg daar te blijven met hem. Nou oke, als hij het spannend vind prima. Na een uurtje waren ze nog niet echt aan het spelen en toen heb ik maar voorgesteld dat ik zou gaan en of hij dan wilde blijven. Dat was ook prima ineens en hebben ze heerlijk samen gespeeld.
Ik geef toe dat ik echt wel eens denk dat ik hem moet beschermen terwijl het gewoon na een uurtje wel los loopt. Dat vind ik best een lastige grens.
Ze gaan bij ons thuis wel gewoon naar alles mee en ze logeren ook bij vrienden van ons terwijl wij er niet zijn. Wij zijn de eerste en enige met kinderen in onze vriendengroeppen dus dat ze ons af en toe aankijken alsof we gestoord zijn als hij een druftbui heeft neem ik maar voor lief.
We besteden er vooraf niet extra aandacht aan, maar als er een drama ontstaat gaan we niet meteen en kind krijsend achterlaten. Al was het maar om de leidster niet op te schepen met een krijsend kind. Maargoed. Het is wel gebeurd en dan leg ik uit dat ik weg moet, maar dat ik of mama haar weer komt halen na het spelen. Dan even aan de leidster geven en even afspreken samen te zwaaien bij de auto of naar mij op de fiets ofzo. Afleiden door een leuk werkje te bedenken.
BSO gaat ook niet altijd van harte, ik zou er wel het gesprek over aangaan. Mijn dochters zijn best goed in staat om er even over te praten. Hebben we het over wat er wel leuk aan is en het feit dat ze moeten wordt niet im frage gesteld. Het is meer: je gaat, maar hoe kunnen we dat dan voor jou wat leuker maken. Kun je misschien iets aan de leidster vragen, of even de juf vragen mee te lopen? (ik laat mijn kind dat dan in de ochtend aan de juf vragen, onde rmijn begeleiding). Wat wel eens is gebeurd is dat mijn dochter dan vroeg of ze bij een vriendinnetje op een andere bso groep mocht gaan spelen. En dan was alles weer ok. In ieder geval is bij ons de aanpak dat ze met onze hulp zelf kunnen proberen de situatie die er is en waar ze niets aan kunnen veranderen voor hun leuker kunnen maken.
Dus ik ga niets voor ze regelen, maar ik sta als het ware achter ze als ze het zelf gaan regelen (of mijn vrouw). De oudste regelt nu alles zelf zonder hulp op de meeste plekken en is ook gewend dat we haar steunen zodra ze het nodig heet, maar dat zij zelf in actie moet komen.
Zal vast niet met elk kind zo makkelijk gaan, maar dit is zoals wij ermee omgaan.
Nogmaals: we worden dus niet boos, of dumpen haar niet. We duwen haar niet naar binnen. We proberen haar zelf zover te krijgen te zeggen wat ze wil, de situatie zo te maken dat het iig acceptabel is. Hoe vaker dat gebeurt, hoe meer zelfvertrouwen ze erin lijken te krijgen zelf hun situatie te veranderen.
Hier denk ik ook regelmatig over na, soms n.a.v. wat ik hier op het forum lees, maar ook heel vaak na gesprekken met ouders op school over hun kinderen. Ik had laatst ook nog zo'n gesprek, over een jongen die helemaal is vastgelopen in de examenklas en niet meer naar school komt wegens psychosomatische klachten. Al een paar jaar probeer ik met de ouders te praten over wat mij opvalt bij hem en welke gedrags- en denkpatronen daarachter zitten. Maar mijn conclusie is dat de ouders deze problematische patronen in stand hebben gehouden en eigenlijk zelfs mede de bron ervan zijn. En wat is het verschrikkelijk moeilijk om dat de ouders te laten inzien, want inzicht hebben in je eigen patronen, die je ook overdraagt op je kind, is gigantisch moeilijk.quote:
Maar Loi, je spreekt zelf ook nogal in extremen. Je doet alles voor ze, probeert ze in alles te volgen, je bent (al je?) vrienden kwijtgeraakt... Poeh, ik schrik daar ook van hoor. Zou het niet zo kunnen zijn dat je je kinderen te zeer centraal stelt in je leven? Zou het niet heel gezond zijn voor ze om te zien dat mama ook nog een leven naast haar gezin en kinderen heeft? dat ze zien dat mama plezier maakt met vrienden, af en toe even vergeet dat haar kinderen er ook nog omheen drentelen?
Misschien dat dat niet direct een concreet antwoord is op je vragen van nu (het bso-verhaal), maar ik kan me wel voorstellen dat jouw levensinstelling (of hoe noem ik dat?) bepaald gedrag wel in de hand werkt of in stand houdt bij je kinderen.
Het kan dus helemaal geen kwaad om af en toe ook zo naar jezelf te kijken. Kip en ei, is moeilijk om te ontwarren, maar ik geloof dus zeker ook dat bepaald gedrag met alle goede bedoelingen door ouders kan worden gestimuleerd/kan verergeren/kan worden bevestigd. Wat daarbij ook een rol speelt is dat veel ouders zich herkennen in hun kind en dan komt er ook een hoop projectie bij.
Het is dus wel jammer als je heel stekelig gaat reageren op het moment dat iemand je daarop probeert te wijzen, want hoe vervelend ook: dit is wel wat je als ouder ook moet doen: kritisch kijken naar je eigen aandeel, gedrag en je patronen die onbewust of bewust meespelen, hoe moeilijk dat ook is. Maar als je kind niet goed functioneert, of bepaalde problemen heeft, dan is dat volgens mij noodzakelijk om te doen.
Ik ben het er wel mee eens dat de manier waarop dit nu in dit topic gebeurt niet bepaald subtiel is en dat het daarom ook averechts werkt. Ik heb bijvoorbeeld met de ouders van de leerling waarover ik schreef wel meerdere gesprekken gevoerd, het laatste gesprek duurde anderhalf uur en toen leek er eindelijk een kwartje te vallen. Het is niet zo dat ik die jongen nou beter ken dan z'n eigen ouders, het is wel zo dat je als buitenstaander soms veel scherper en sneller ziet waar iets mis gaat en welke patronen er zijn in het gedrag van ouders versus kind. Open staan voor dergelijke feedback is cruciaal en kan voor jezelf enorm leerzaam zijn.
Maar een forum is daarvoor niet de aangewezen plek, geloof ik.
Soms is er een grens waar je niet overheen komt. Het kind wordt niet rustig, kalm, voelt zich niet veilig, is compleet in paniek en blijft dat.. Dan kun je proberen wat je wil, maar dat schiet niet op.
Ik zie ouders hier vaak zoeken naar oplossingen. Hoe zorg ik dat mijn kind bij de opvang wel blij is, hoe het afscheid wel beter gaat etc. Het ene kind kan dat makkelijker dan het andere.
Mijn oudste was daar ook heel anders in dan de jongste. De oudste was veel voorzichtiger, gevoeliger, angstiger. De jongste vind het allemaal wel best. Bij de jongste kom ik die grenzen tegen bij normale dingen (van 2 meter hoog springen), bij de oudste lagen die grenzen zoveel lager (van stoeprand springen was al spannend), en elke keer als ouder weer proberen die grenzen op te rekken zodat het kind normaal mee kan met andere leeftijdsgenoten. Het is soms best frustrerend voor een kind, om vaak tegen dingen aan te lopen. En als je grenzen bij veel dagelijkse dingen laag liggen, dan kun je gewoon niet bij alles zeggen "hup, doe effe normaal". Dan zoek je voor een paar dingen de grens op om hem te laten groeien, en bij de rest blijf je binnen de grenzen. Die pak je later wel aan..