Onmogelijk geachte EM motor wellicht toch mogelijk

Mogelijk in 70 dagen naar Mars. Dat is dus ten minste 275.000.000 kilometer en maximaal iets meer dan 2.000.000.000 kilometer per jaar. (minimale afstand Aarde-Mars is 55.000.000 km. Maximaal 400.000.000 km)

Proxima Centauri is de meest dichtbijzijnde ster op ongeveer 4.25 lichtjaar toch? Wat circa 40.000.000.000 is. Zelfs met de maximale snelheid is het alsnog een tripje van 20 jaar. Maar alleszins alsnog vele malen sneller dan nu mogelijk is

Hoe werkt dat dan?

quote:

Op donderdag 10 november 2016 16:25 schreef Dven het volgende:
Mogelijk in 70 dagen naar Mars. Dat is dus ten minste 275.000.000 kilometer en maximaal iets meer dan 2.000.000.000 kilometer per jaar. (minimale afstand Aarde-Mars is 55.000.000 km. Maximaal 400.000.000 km)

Proxima Centauri is de meest dichtbijzijnde ster op ongeveer 4.25 lichtjaar toch? Wat circa 40.000.000.000 is. Zelfs met de maximale snelheid is het alsnog een tripje van 20 jaar. Maar alleszins alsnog vele malen sneller dan nu mogelijk is

De gemiddelde snelheid van een tripje Aarde - Mars hoeft helemaal niet gelijk te zijn aan de gemiddelde snelheid van een tripje Aarde - Alpha Centauri hè. Daarbij is 20 jaar niks. Het snelst bewegende door mensen gemaakte object is Voyager, die zal er 70.000 jaar over doen om bij Alpha Centuari te arriveren als het die richting op vloog.

quote:

Op donderdag 10 november 2016 16:53 schreef Rezania het volgende:

[..]

De gemiddelde snelheid van een tripje Aarde - Mars hoeft helemaal niet gelijk te zijn aan de gemiddelde snelheid van een tripje Aarde - Alpha Centauri hè. Daarbij is 20 jaar niks. Het snelst bewegende door mensen gemaakte object is Voyager, die zal er 70.000 jaar over doen om bij Alpha Centuari te arriveren als het die richting op vloog.

In theorie kun je idd veel langer doorversnellen als je een intergalactische reis maakt.. Naar Mars moet je al snel weer gaan afremmen, anders schiet je er met duizelingwekkende snelheid voorbij.

quote:

Op donderdag 10 november 2016 17:01 schreef Molurus het volgende:
Als je 1-2 jaar nonstop doorgaat met een klein beetje versnellen dan moet je toch een heel indrukwekkende snelheid bereiken.

En het zou geen brandstof kosten, iets wat bij mij toch wel echt vraagtekens oproept. Maar het lijkt erop dat de gehele wetenschappelijke wereld dat vreemd vindt.

Is het idee niet om elektrische energie om te zetten naar elektromagnetische energie en jezelf af te zetten tegen die golven? Zolang je zonlicht en zonnepanelen hebt zou je dus in theorie door kunnen blijven gaan. In dat principe is het niet veel anders dan een elektrische auto met zonnepanelen, kost ook geen brandstof.

quote:

Op donderdag 10 november 2016 17:01 schreef Molurus het volgende:
Als je 1-2 jaar nonstop doorgaat met een klein beetje versnellen dan moet je toch een heel indrukwekkende snelheid bereiken.

En het zou geen brandstof kosten, iets wat bij mij toch wel echt vraagtekens oproept. Maar het lijkt erop dat de gehele wetenschappelijke wereld dat vreemd vindt.

Het kost wel energie.. Wat ik niet snap is dat gemeld wordt dat het tegen natuurwetten indruist. Blijkbaar speelt er iets anders nog dan dit effect: https://en.wikipedia.org/(...)le_model:_photons.29

quote:

Op donderdag 10 november 2016 17:11 schreef Molurus het volgende:

[..]

Het probleem is dat de bron van straling onderdeel is van het voertuig. Zoals een ventilator aan boord van een zeilboot.

Ik zie dat apparaat meer zoals dit:


Maar dan met fotons als 'uitlaatgas'.

Zie ook: http://www.sciencealert.c(...)-s-3rd-law-after-all

quote:

Op donderdag 10 november 2016 17:19 schreef Molurus het volgende:

De 'doos' waarin ze microgolven heen en weer kaatsen is als ik het goed begrijp geheel gesloten. Er is geen uitlaatgas.

Zie ook dat linkje in mijn post voor de jouwe.. Al is het een beetje vreemd hoe fotonen die elkaar 'cancellen' wel impuls hebben..

quote:

Op donderdag 10 november 2016 17:25 schreef Molurus het volgende:

[..]

Ja, het lijkt me dat er maar twee mogelijkheden zijn:

1) of het is strijdig, per definitie, met de derde wet van Newton.
2) of het is een reguliere raketmotor die het moet hebben van de uitstoot van massa.

Nouja, uitstoot van energie (fotonen zijn technisch gezien massaloos).

quote:

Op donderdag 10 november 2016 17:32 schreef Molurus het volgende:

[..]

Massaverlies ter grootte van E=MC², waarbij E de energie is die nodig is voor de versnelling.

Nou zou dat an sich ook nog wel mee kunnen vallen bedenk ik nu. Het roept bij mij wel de vraag op: wat is hier fundamenteel anders aan dan, zeg, een laserlamp een bepaalde kant uitrichten?

Als dit werkelijk te rijmen is met de derde wet van Newton dan zou de impuls van het voertuig gelijk maar tegengesteld moeten zijn aan de impuls van de uitgestoten fotonen, of mis ik iets?

Mja daar zat ik ook aan te denken idd. Het hele onderwerp heeft ook wel iets van de traditionele perpetuum mobile discussie.

Maar ff een publicatie afwachten als die er komt en de reacties daarop afwachten

quote:

Op donderdag 10 november 2016 17:10 schreef Molurus het volgende:

[..]

Het gekke is: je hebt niks om je tegen af te zetten. Dat is ook de reden dat het geen zin heeft om een ventilator mee te nemen aan boord van een zeilboot.

Blijkbaar wel hè. Maar goed, dat snapte ik al niet bij normale raketten, waar ze je jezelf tegen af? Ik denk dat die weer zoiets is waar de klassieke mechanica niet klopt maar het wel werkt en blablabla. Natuurkunde is soms heel verwarrend.

Uitgebreid wiki artikel over deze motor
https://en.m.wikipedia.org/wiki/RF_resonant_cavity_thruster

quote:

Op donderdag 10 november 2016 17:32 schreef Molurus het volgende:

[..]

Massaverlies ter grootte van E=MC², waarbij E de energie is die nodig is voor de versnelling.

Nou zou dat an sich ook nog wel mee kunnen vallen bedenk ik nu. Het roept bij mij wel de vraag op: wat is hier fundamenteel anders aan dan, zeg, een laserlamp een bepaalde kant uitrichten?

Als dit werkelijk te rijmen is met de derde wet van Newton dan zou de impuls van het voertuig gelijk maar tegengesteld moeten zijn aan de impuls van de uitgestoten fotonen, of mis ik iets?

kan geen foton impuls zijn, 1.2 mN per kW is veel te veel, foton aandrijving zou slechts een impuls van 0.0033 mN per kW (bij 100% rendement) mogen halen (F=E/c).

De paper is hier te vinden.
Ik zie alvast één zwakke plek: ze zeggen dat het gemeten signaal een superpositie is van een impulssignaal (de "thrust") en een thermisch signaal veroorzaakt door uitzetting van het systeem.
Eerlijk gezegd zie ik niet in waarom dat thermisch signaal aanwezig is: bij een torsiebalans die in het horizontaal vlak beweegt (maw rond vertikale as draait) moet het toch zeker mogelijk zijn om het systeem ongevoelig te maken voor thermische uitzetting van het geteste apparaat, tenzij delen van de balans zelf opwarmen? Ik kan me voorstellen dat je bij een wrijvingsloze ongedempte ophanging een uitwijking krijgt, net zoals je voeten op een wrijvingsloze vloer achteruit zouden schuiven als je je armen vooruit steekt (omdat de horizontale positie van je zwaartepunt niet verandert). Maar dit is een torsiebalans met demping, trage thermische uitzetting zou geen uitwijking mogen veroorzaken.

Maar hier stijgt de uitwijking bij het opwarmen, en daalt weer tijdens het afkoelen. Ofwel is de balans niet thermisch geïsoleerd van het geteste apparaat (wordt de uitwijking veroorzaakt doordat delen van de balans uitzetten), ofwel is de uitwijking afhankelijk van de massaverdeling van het geteste apparaat. In dat laatste geval kan je niet zeggen dat er een kracht gemeten wordt, want de impulsuitwijking die men toeschrijft aan thrust kan ook het gevolg zijn van een plotse verandering in de massaverdeling, veroorzaakt door de aanwezigheid van het RF signaal in de caviteit, of van de aangelegde DC voedingsspanning (de RF generator, versterker etc. is ook op de balans aangebracht, het geheel wordt gevoed via wrijvingsloze vloeibare gallium contacten). Een minieme verplaatsing of uitzetting van de dielectrische polyetyleen schijf bvb. of zelfs het "breder" worden van de DC stroomkabel (aangezien geleiders met stroom in tegengestelde zin elkaar afstoten) zou een identiek signaal kunnen veroorzaken.

Dat lijkt me de waarschijnlijkste verklaring, een minieme verplaatsing van het zwaartepunt van de apparatuur als deze onder spanning staat. Dat men er niet in geslaagd is, of geen moeite gedaan heeft, om de apparatuur zodanig te bevestigen dat thermische expansie de uitlezing niet beïnvloedt, is al reden genoeg om skeptisch te zijn imo.

De "null thrust" test (met de "thrust" in richting van de arm ipv loodrecht erop, fig 18 pag 25) is ook vreemd: de uitwijking daalt gedurende inschakelen, maar blijft na uitschakelen op dat niveau ( in tegenstelling tot de "forward" and "reverse" thrust metingen). Geen afkoeling? "shifting baseline due to thermal" staat er als verklaring... Waarom doe die shift zich bij de andere metingen niet voor?

Volgens hen is de thermische uitwijking vooral te wijten aan de opwarmende RF versterker, waarvoor ze zich baseren op IR beelden (de RF versterker heeft een externe koelvin, maar de temperatuur van de polyethyleenschijf in de caviteit of van interne componenten van de opstelling kan je daar niet op zien).

In elk geval kunnen ze niet met zekerheid zeggen dat ze thrust gemeten hebben, ze hebben een uitwijking gemeten waaruit ze na agressief filteren en een deel ervan afdoen als "thermisch", een waarde voor thrust overhouden. Ik ben niet overtuigd...

quote:

Op donderdag 10 november 2016 17:36 schreef Perrin het volgende:

[..]

Mja daar zat ik ook aan te denken idd. Het hele onderwerp heeft ook wel iets van de traditionele perpetuum mobile discussie.

Maar ff een publicatie afwachten als die er komt en de reacties daarop afwachten

Doet mij denken aan cold fusion. Daar mat men onverklaarbare warmteontwikkeling, hier meet men onverklaarbare thrust, in beide gevallen lijkt het een twijfelachtige interpretatie van de data.

Een versnelling van 0,01 m/s2 lijkt niks.
In een auto duurt het dan een uur voordat je 100 km/u rijdt!

Maar nu in een ruimteschip, gaan we 5 jaar versnellen:
3600*24*365*5*0,01= 1.576.800 m/s

quote:

Op vrijdag 11 november 2016 11:25 schreef LXIV het volgende:
Een versnelling van 0,01 m/s2 lijkt niks.
In een auto duurt het dan een uur voordat je 100 km/u rijdt!

Maar nu in een ruimteschip, gaan we 5 jaar versnellen:
3600*24*365*5*0,01= 1.576.800 m/s

1.576 km/s
5,7 miljoen Km/h
Na 5 jaar, lijkt me mooi voor een Voyager 3 ofzo, buitenste grens van het zonnestelsel gaan bekijken.

quote:

Op vrijdag 11 november 2016 10:01 schreef crystal_meth het volgende:

[..]

Doet mij denken aan cold fusion. Daar mat men onverklaarbare warmteontwikkeling, hier meet men onverklaarbare thrust, in beide gevallen lijkt het een twijfelachtige interpretatie van de data.

Is er eigenlijk ooit duidelijk geworden wat de effecten veroorzaakte die Pons en Fleischmann zo verkeerd intrepreteerden en hun carriere verwoeste?

quote:

Op vrijdag 11 november 2016 11:43 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Is er eigenlijk ooit duidelijk geworden wat de effecten veroorzaakte die Pons en Fleischmann zo verkeerd intrepreteerden en hun carriere verwoeste?

Neem aan dat je de verhoogde warmteproduktie (hogere temperatuur) bedoelt die af en toe zou opgetreden hebben in sommige van de geteste cellen?

Er zijn meerdere verklaringen geopperd, zo zou volgens één paper de absorptie van waterstof in paladium zowel endotherm als exotherm kunnen zijn, afhankelijk van de isotoop in de watermoleculen aanwezig in het palladium en de isotoop (H of D) die geabsorbeerd wordt.
Andere mogelijkheden: foute handelingen, foute berekeningen, foute metingen, verontreinigingen in het toegevoegde zware water (de cellen moesten regelmatig bijgevuld worden), water op de thermistorcontacten, recombinatie van geabsorbeerd gas, reacties met lithium, exotherme ontbinding van eerder gevormde reactieprodukten...

Weinigen hebben het kunnen reproduceren, en sommigen van hen hebben later hun claims ingetrokken, nadat ze fouten in hun setup vonden (in één geval een draad die niet aangesloten was...). Anderen die het reproduceerden merkten hetzelfde effect ook in hun controlecellen met gewoon water (P&F gebruikten geen controle setup).

Ook gewoon bedrog is een mogelijkheid, Pons' gedrag na de publicatie hielp alvast niet: het "dubbel-blind" testen van de platimum electrodes op helium-4 bvb, Pons gaf de rods aan een tussenpersoon die ze over zes labs verdeelde. Bij de overhandiging van de testresultaten zou Pons bekend maken welke rods "fusie" (excess heat) hadden opgeleverd. Maar dat deed hij niet; later, nadat hij de resultaten had kunnen bekijken (geen van de labs had verhoogde hoeveelheid helium-4 gevonden) zei hij dat geen van de rods uit één van de "geslaagde" cellen kwam. En nadat Michael Salamon toegang kreeg tot het lab en 5 weken lang geen geproduceerde neutronen detecteerde verklaarde Pons dat de cel wel degelijk extra warmte had geproduceerd, maar enkel gedurende 2 uur, die toevallig samenvielen met een stroomuitval. Rekende hij erop dat Salamon's detector niet werkte in die periode? Hij werkte wel, en detecteerde geen neutronen.

Het hele experiment was slecht opgezet, en ze publiceerden hun paper op basis van calorimetrische metingen, zonder enig bewijs voor fusie. Hun enige argument was: we weten niet waar de warmte anders vandaan kan komen.
Om "opgeslagen" energie (gevormde chemische verbindingen of geabsorbeerd gas) als verklaring uit te sluiten moest de totale warmte vrijgekomen sinds het begin van het experiment groter zijn dan de totale ingevoerde elektrische energie. Maar er waren genoeg redenen om aan de data van P&F te twijfelen.
- ze zouden uitgegaan zijn van een te hoge efficientie voor de elektrolyse van water. Beetje vreemd, dat zou betekenen dat ze niet maten hoeveel zuurstof er geproduceerd werd, maar het klopt wel met wat ik gelezen heb, namelijk dat de vrijgekomen gassen niet apart afgevoerd werden. De hoeveelheid zuurstof geeft aan hoeveel water er ontleed is, de hoeveelheid waterstof niet omdat een deel daarvan geabsorbeerd wordt in de platinum elektrode.
- overschatting van de hoeveelheid geproduceerde warmte of onderschatting van de foutmarges. Bij calorimetrische experimenten is een correcte bepaling van de foutmarge essentieel. De geproduceerde warmte kan niet rechtstreeks gemeten worden, je leidt de warmteflux af uit de gemeten temperatuursverschillen en de parameters van de gebruikte calorimeter. Dat veronderstelt dat de condities overeenkomen met die tijdens de calibratie. Bij een homogene temperatuur geen probleem, maar Pons en Fleischmann gebruikten geen roerder, waardoor de temperatuursverdeling afhankelijk is van de (convectie)stroming in de vloeistof, wat de meting minder nauwkeurig maakt en bovendien verstoord kan worden door bvb de vrijkomende gasbellen.
De geproduceerde gassen voerden ook een deel van de warmte af (rechtstreeks en in de vorm van latente warmte, ie waterdamp), deze hoeveelheid werd blijkbaar simpelweg geschat, zonder meting.

Kortom: ze kozen calorimetrie om fusie te detecteren, een methode met lage gevoeligheid (er moet zoveel warmte geproduceerd worden dat enkel fusie het kan verklaren) en nauwkeurigheid, kozen een setup met grote foutmarge, en gebruikten schattingen voor waarden die men had kunnen meten. Ze interpreteerden de resultaten als bewijs voor fusie en publiceerden hun paper, zonder tests te doen die rechtstreeks fusie konden aantonen en dus van een puur chemische reactie konden onderscheiden.

quote:

Op vrijdag 11 november 2016 16:52 schreef crystal_meth het volgende:

[..]

Neem aan dat je de verhoogde warmteproduktie (hogere temperatuur) bedoelt die af en toe zou opgetreden hebben in sommige van de geteste cellen?

Er zijn meerdere verklaringen geopperd, zo zou volgens één paper de absorptie van waterstof in paladium zowel endotherm als exotherm kunnen zijn, afhankelijk van de isotoop in de watermoleculen aanwezig in het palladium en de isotoop (H of D) die geabsorbeerd wordt.
Andere mogelijkheden: foute handelingen, foute berekeningen, foute metingen, verontreinigingen in het toegevoegde zware water (de cellen moesten regelmatig bijgevuld worden), water op de thermistorcontacten, recombinatie van geabsorbeerd gas, reacties met lithium, exotherme ontbinding van eerder gevormde reactieprodukten...

Weinigen hebben het kunnen reproduceren, en sommigen van hen hebben later hun claims ingetrokken, nadat ze fouten in hun setup vonden (in één geval een draad die niet aangesloten was...). Anderen die het reproduceerden merkten hetzelfde effect ook in hun controlecellen met gewoon water (P&F gebruikten geen controle setup).

Ook gewoon bedrog is een mogelijkheid, Pons' gedrag na de publicatie hielp alvast niet: het "dubbel-blind" testen van de platimum electrodes op helium-4 bvb, Pons gaf de rods aan een tussenpersoon die ze over zes labs verdeelde. Bij de overhandiging van de testresultaten zou Pons bekend maken welke rods "fusie" (excess heat) hadden opgeleverd. Maar dat deed hij niet; later, nadat hij de resultaten had kunnen bekijken (geen van de labs had verhoogde hoeveelheid helium-4 gevonden) zei hij dat geen van de rods uit één van de "geslaagde" cellen kwam. En nadat Michael Salamon toegang kreeg tot het lab en 5 weken lang geen geproduceerde neutronen detecteerde verklaarde Pons dat de cel wel degelijk extra warmte had geproduceerd, maar enkel gedurende 2 uur, die toevallig samenvielen met een stroomuitval. Rekende hij erop dat Salamon's detector niet werkte in die periode? Hij werkte wel, en detecteerde geen neutronen.

Het hele experiment was slecht opgezet, en ze publiceerden hun paper op basis van calorimetrische metingen, zonder enig bewijs voor fusie. Hun enige argument was: we weten niet waar de warmte anders vandaan kan komen.
Om "opgeslagen" energie (gevormde chemische verbindingen of geabsorbeerd gas) als verklaring uit te sluiten moest de totale warmte vrijgekomen sinds het begin van het experiment groter zijn dan de totale ingevoerde elektrische energie. Maar er waren genoeg redenen om aan de data van P&F te twijfelen.
- ze zouden uitgegaan zijn van een te hoge efficientie voor de elektrolyse van water. Beetje vreemd, dat zou betekenen dat ze niet maten hoeveel zuurstof er geproduceerd werd, maar het klopt wel met wat ik gelezen heb, namelijk dat de vrijgekomen gassen niet apart afgevoerd werden. De hoeveelheid zuurstof geeft aan hoeveel water er ontleed is, de hoeveelheid waterstof niet omdat een deel daarvan geabsorbeerd wordt in de platinum elektrode.
- overschatting van de hoeveelheid geproduceerde warmte of onderschatting van de foutmarges. Bij calorimetrische experimenten is een correcte bepaling van de foutmarge essentieel. De geproduceerde warmte kan niet rechtstreeks gemeten worden, je leidt de warmteflux af uit de gemeten temperatuursverschillen en de parameters van de gebruikte calorimeter. Dat veronderstelt dat de condities overeenkomen met die tijdens de calibratie. Bij een homogene temperatuur geen probleem, maar Pons en Fleischmann gebruikten geen roerder, waardoor de temperatuursverdeling afhankelijk is van de (convectie)stroming in de vloeistof, wat de meting minder nauwkeurig maakt en bovendien verstoord kan worden door bvb de vrijkomende gasbellen.
De geproduceerde gassen voerden ook een deel van de warmte af (rechtstreeks en in de vorm van latente warmte, ie waterdamp), deze hoeveelheid werd blijkbaar simpelweg geschat, zonder meting.

Kortom: ze kozen calorimetrie om fusie te detecteren, een methode met lage gevoeligheid (er moet zoveel warmte geproduceerd worden dat enkel fusie het kan verklaren) en nauwkeurigheid, kozen een setup met grote foutmarge, en gebruikten schattingen voor waarden die men had kunnen meten. Ze interpreteerden de resultaten als bewijs voor fusie en publiceerden hun paper, zonder tests te doen die rechtstreeks fusie konden aantonen en dus van een puur chemische reactie konden onderscheiden.

Prutswerk dus, mooi voorbeeld van tunnelvisie en slordigheid. Fraude lijkt me niet, zie niet hoe ze er beter van hadden kunnen worden. Ze hebben zichzelf met een kanon in hun voeten geschoten.

Een goed principe van een aandrijving voor een ruimteschip lijkt mij zoiets als we zien bij een zwart gat.
Langs de draaiingsas wordt met lichtsnelheid geïoniseerd gas uitgestoten, dit gebeurt dan wel in beide richtingen terwijl we een gasstroom in één richting moeten hebben.
Ik denk dat het mogelijk is dit op kleine schaal na te bootsen, je hebt er geen zwart gat voor nodig maar een kunstmatig magnetisch veld dat met grote snelheid ronddraait.
De magnetische veldlijnen gaan een schroefvormige bundel vormen waaraan er dan een geïoniseerd gas aan toegevoegd moet worden.
Hier heb je maar een kleine hoeveelheid van nodig want het levert een grote kracht op als het tot de lichtsnelheid versneld wordt.

quote:

Op zondag 13 november 2016 13:23 schreef Schonedal het volgende:
Een goed principe van een aandrijving voor een ruimteschip lijkt mij zoiets als we zien bij een zwart gat.
Langs de draaiingsas wordt met lichtsnelheid geïoniseerd gas uitgestoten, dit gebeurt dan wel in beide richtingen terwijl we een gasstroom in één richting moeten hebben.
Ik denk dat het mogelijk is dit op kleine schaal na te bootsen, je hebt er geen zwart gat voor nodig maar een kunstmatig magnetisch veld dat met grote snelheid ronddraait.
De magnetische veldlijnen gaan een schroefvormige bundel vormen waaraan er dan een geïoniseerd gas aan toegevoegd moet worden.
Hier heb je maar een kleine hoeveelheid van nodig want het levert een grote kracht op als het tot de lichtsnelheid versneld wordt.

Ah,magneten, magnetische velden, de favoriet van iedere perpetuum mobile bedenker

quote:

Op zondag 13 november 2016 13:57 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Ah,magneten, magnetische velden, de favoriet van iedere perpetuum mobile bedenker

Denk liever na voor je van leer trekt, in de eerste plaats ben ik geen PM bedenker,(wel een PM3 en dat is heel wat anders) en nergens staat dat ik geen energiebron nodig heb.
Weet je nog hoe de zonnevlammen aangedreven worden?
Juist, geïoniseerd gas in een bewegend magnetisch veld.

Peer review: http://arc.aiaa.org/doi/10.2514/1.B36120

quote:

It's official: NASA's peer-reviewed EM Drive paper has finally been published
It works.

After months of speculation and leaked documents, NASA's long-awaited EM Drive paper has finally been peer-reviewed and published. And it shows that the 'impossible' propulsion system really does appear to work.

(...)

Last year, NASA's Eagleworks Laboratory team got their hands on an EM Drive to try to figure out once and for all what was going on.

And now we finally have those results.

The new peer-reviewed paper is titled "Measurement of Impulsive Thrust from a Closed Radio-Frequency Cavity in Vacuum", and has been published online as an open access 'article in advance' in the American Institute of Aeronautics and Astronautics (AIAA)’s Journal of Propulsion and Power. It'll appear in the December print edition.

It's very similar to the paper that was leaked online earlier this month and, most notably, shows that the drive does indeed produce 1.2 millinewtons per kilowatt of thrust in a vacuum

(...)

http://www.sciencealert.c(...)nally-been-published

quote:

Op zaterdag 19 november 2016 15:50 schreef Montov het volgende:
Peer review: http://arc.aiaa.org/doi/10.2514/1.B36120

[..]

Een leuk curieus effect dus waarschijnlijk, in de praktijk wellicht ooit genoeg satellieten precies in hun baan te houden.

quote:

Op zaterdag 19 november 2016 15:58 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Een leuk curieus effect dus waarschijnlijk, in de praktijk wellicht ooit genoeg satellieten precies in hun baan te houden.

Is het nou echt zo moeilijk om te accepteren dat onze modellen misschien niet compleet zijn en dat ze niet alles kunnen verklaren? Je klinkt nog steeds alsof je liever ziet dat deze publicatie een leugen of fout is.

quote:

Op zaterdag 19 november 2016 19:45 schreef Molurus het volgende:

[..]

Ik begrijp die scepsis wel hoor. Meestal als de resultaten van experimenten onverwacht zijn betekent dat dat er iets mis is met het experiment. Niet altijd, maar in het merendeel van de gevallen wel.

Nee, ik zou ook sceptisch zijn, natuurlijk. Maar je moet wel in gedachten houden dat onze modellen niet compleet zijn. Dat is juist wetenschap, het is hooguit een benadering van de waarheid, niet de waarheid zelf.

https://www.reddit.com/r/(...)er_confirms_emdrive/

Ik zie nergens bewijs van een gelekt document, wie verzint dat? Iedereen kan wel "NASA" boven een zelfgeschreven document zetten...

quote:

Op zaterdag 19 november 2016 17:26 schreef Rezania het volgende:

[..]

Is het nou echt zo moeilijk om te accepteren dat onze modellen misschien niet compleet zijn en dat ze niet alles kunnen verklaren? Je klinkt nog steeds alsof je liever ziet dat deze publicatie een leugen of fout is.

Snap niet wat jouw probleem is
ik volg deze motor al een aantal jaar. Lijkt mij heel leuk als deze zou werken.