Ik loop mijn hele leven al vast met mezelf en heb al tig therapieen achter de rug. Ik heb o.a. een klinische behandeling bij de Zwaluw gevolgd voor persoonlijkheidsproblematiek en in een later stadium van mijn leven mentalisation based treatment: een therapie speciaal voor borderline-problematiek.
Qua diagnose verandert het ook elke keer. Ten tijde van de Zwaluw had ik wel een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis en een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, maar absoluut geen borderline, want daar was ik niet impulsief genoeg voor. Ik vermoedde toen zelf ook ADD. Ik was eerst op autisme getest. Als de uitslag autisme positief zou zijn, was de behandeling op de Zwaluw niet geschikt voor mij. De uitslag was negatief: ik ben niet autistisch. Ik had zelf veel research gedaan over autisme en ook over ADHD. Ik herkende mijzelf veel meer in ADHD en de daarbij gepaard gaande concentratieproblemen dan in autisme. Ook uit het autisme-onderzoek bleek wel dat ik een verbaal-performaal kloof heb en dat ik vooral laag scoor op gebieden waarbij aandacht- en concentratie voor nodig is. Maar naar mij werd niet geluisterd. Het werd afgedaan als een angststoornis. Met andere woorden: ik pieker gewoon teveel.
Na de Zwaluw ging het weer niet goed met mij. Ik kwam weer in een sociaal isolement terecht en had veel moeite met mijn emoties. Ik kwam op den duur bij de Viersprong getest en voor de zekerheid werd ik daar opnieuw getest. Er kwam uit dat ik toch aan voldoende criteria voldoe voor een borderline-stoornis. Er werd besloten dat ik mentalisation based treatment ga doen.
De therapie heeft wel opgeleverd dat ik wat minder explosief en primitief reageer. Maar ik vond het nog teringmoeilijk om een betere dagstructuur op te bouwen. Elke dag leverde mij het gevoel op dat ik mijn dag verkloot heb. Daarop kreeg ik de feedback te horen die ik al zolang hoor: ik stel te hoge eisen, ben te streng voor mezelf, etc. Dat ik psychische problemen heb, wil niet zeggen dat ik achterlijk ben. Als ik mezelf vergelijk met andere mensen, ben ik ontzettend veel minder productief. Opruimen in mijn huis is al een enorme uitdaging. Ik doe standaard overal veel langer over dan de meeste mensen. Dit heeft niet alleen maar te maken met dat ik gevoelsmatig met mezelf in de knoop zit.
Mijn vermoedens dat ik ADD zou kunnen hebben, werden dit keer wel wat serieuzer genomen en ik had daarvoor samen met mijn moeder ook een gesprek bij de psychiater. De psychiater concludeerde dat ik te weinig kenmerken heb voor zowel ADD als autisme en dat mijn problemen qua structuur eerder te wijten zijn aan de verbaal-performaal kloof die eerder bij mij is geconstateerd.
Na mijn therapie mentalisation based treatment ging het dus weer niet goed. Ik bleef mezelf maar terugtrekken en heel veel moeite houden met organiseren en plannen. Ik bleef stilstaan, terwijl mijn wens en behoefte vooral is om alle achterstand in mijn leven in te halen. Ik heb lang tevergeefs geGoogled of trainingen en therapieen zijn die zich niet richten op iemands emotie, maar om de discipline te verbeteren. Alleen maar inzoomen op emoties werkt op den duur zelfs averechts. Ieder mens heeft immers emotionele bagage. Maar cru gezegd: je moet ook een beetje ballen kweken om daarmee om te gaan en je er gewoon overheen zetten.
Uiteindelijk kwam ik vanzelf weer op ADD uit. Ik besloot mij hierop nog een keer te laten testen bij PsyQ in Den Haag Noord. Ik ging er maar vanuit dat die test negatief zou zijn. Want als ik op internet lees hoe mensen met ADHD of ADD hun klachten omschrijven, is dat minimaal 10x zo erg dan bij mij. Ik vind het tegenwoordig wel meevallen met al die concentratieproblemen van mij.
Tot mijn verrassing bleek de uitslag positief. Ik voldoe aan alle criteria voor ADD. De QB-test bevestigde ook nog dat ik een aandachtsstoornis heb. De psycholoog die ik toegewezen heb gekregen, twijfelt bij mij helemaal niet dat de diagnose bij mij onterecht is.
Het is wel jammer dat de medicatie niet goed aansloeg bij mij. Ik werd er depressiever en angstiger door en kreeg allemaal dwangmatige zelfmoordgedachten. Ik heb de startdosering methylfenidaat Sandoz toegewezen gekregen. Mijn huidige psychiater wil mij sowieso geen stimulantia voorschrijven. Ik snap ook helemaal niet wat zij zegt, want zij overlaadt mij elke keer met een berg informatie waardoor ik overrompeld wordt. Ik dacht zelf om in plaats van mijn huidige antidepressiva wellbutrin te proberen, maar dan zegt zij dat dat niet voor angst geschikt is. Met andere woorden, met haar kom ik geen steek verder.
Welke diagnosen ik ook heb, het is godverdomme de bedoeling dat ik verder kom met mijn leven en niet stil blijf staan zoals dat eigenlijk mijn hele leven aan de gang is. Ik trek het gewoon niet meer. Ik ben helemaal niet suicidaal ingesteld, maar ik mis nu gewoon perspectief in mijn leven en voor mij hoeft het gewoon niet meer op deze manier.
Ik weet niet meer hoe ik nu verder moet. Voor mijn gevoel is mijn hoofd een harde schijf die geformatteerd moet worden om verder te kunnen. Mijn leven is zo ontspoord, dit komt niet meer goed, tenzij ik met al mijn falen af kan rekenen en helemaal opnieuw kan beginnen.
Ik heb niks aan psychologen en zieleknijpers die keer op keer mij proberen te overtuigen dat ik wel OK ben. Het is gewoon niet OK!!!!! De wereld is hard. Het is mijn wens dat ik genoeg weerbaar ben en levenslustig om mee te kunnen doen. Er moeten patronen veranderen. Ik wil ervaren dat het leven anders kan dan ik tot nu toe gewend ben. Dat ikzelf anders ben dan ik tot nu toe gewend ben. De angst, depressies en blokkades moeten veranderen in positieve agressie of eigenlijk gewoon als agressie.
Ik heb altijd en nog steeds het gevoel dat er best mogelijkheden in mijzelf zitten om mij te kunnen ontplooien. Ik heb een creatieve geest en kan dingen heel erg in het groot zien en romantiseren. Ik heb iemand nodig die kan zien wie ik ben, die kan zien wat mijn huidige blokkades zijn en mij kan helpen begeleiden die te overwinnen.
Maar goed, waar begin ik? Is mijn verhaal iemand op een aantal punten bekend?
Over de twee-na laatste alinea; goede instelling heb je
. Als je die instelling aan blijft houden, gaat het je zeker lukken. Inhoudelijk heb ik niet veel input maar dit wilde ik even kwijt.
zegt iedereen die hoogstnodig eens met een psycholoog of zielenknijper moet gaan praten maar zichzelf niet onder ogen kan zienquote:Op zondag 6 november 2016 10:18 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb niks aan psychologen en zieleknijpers
Heb je de hele zin wel gelezen? Ze heeft geen zin in een zieleknijper die haar wijs probeert te maken dat ze nergens last van heeft...quote:Op zondag 6 november 2016 11:34 schreef zeer het volgende:
[..]
zegt iedereen die hoogstnodig eens met een psycholoog of zielenknijper moet gaan praten maar zichzelf niet onder ogen kan zien
Mja; misschien dat die zieleknijper dat doet omdat hij inschat dat ts zichzelf te veel blokkeerd omdat ts denkt dat hij niet normaal is en dus ook geen moeite meer doet om 'normaal' te doen. In dit geval zou zo'n psycholoog geen verkeerd iets zijn.
Sowieso zou ik TS aanraden om niet de hoop/vertrouwen in psychologen op te geven. Misschien dat ze 10 keer iets onzinnigs (bij wijzen van) doen maar die ene keer dat ze wel iets zinnigs doen, zijn ze meer dan de moeite waard.
En ik ben het ook echt spuugzat dat iedereen al een oordeel over mij en/of mijn situatie heeft zonder dat ze naar mij luisteren. Want dit is het wat er dus elke keer gebeurt.
Je meldt je aan voor psychische hulp - er wordt een diagnose bij je geconstateerd - je wordt behandeld voor de diagnose - je mag het vervolgens zelf uitzoeken.
Van 2012 t/m 2015 ben ik puur op mijn borderline behandeld. Er wordt niet naar mij als persoon gekeken, er wordt niet geanalyseerd waar het nou precies mis is gegaan. Als ik het niet eens was met de behandelaar, werd er automatisch vanuit gegaan dat ik in mijn achterdochtige modus zit. Drie jaar heb ik erin geinvesteerd en ik ben eigenlijk weinig verder.
Ik kom er alleen niet uit, maar het is wel superfrustrerend dat ik wel het idee heb elke keer op mezelf aangewezen te zijn.
Je lijkt ontzettend op zoek te gaan naar duidelijkheid, tenminste dat maak ik op uit jouw verhaal. Dit is ook iets waar ik zelf tegenaan loop. Ik wil gewoon nu écht weten wat of wie ik ben, ik wil weten wat er met mij aan de hand is zodat ik er aan kan werken want je lijkt gewoon continue vast te lopen wat je ook doet of probeert.
Trouwens dat speuren op internet herken ik ook heel erg. Ik heb zelf PTSS maar ik herkende mij niet echt (of eigenlijk ergens helemaal niet) in in de verhalen op internet. Het waren zulke heftige verhalen/ klachten en dat was echt het laatste wat ik dacht. Maar bij mij uit de PTSS zich weer anders en die lees je dan toevallig niet zoveel op internet. Nu heb ik toch die diagnose gekregen ondanks ik dacht dat mijn klachten 'licht' waren scheen het juist veel erger te zijn omdat het er dieper ingeworteld is zeg maar.
En ik merk dat alles op het internet trouwens veel heftiger verwoord wordt en dat daarom veel mensen toch wel een verkeerd beeld gaan krijgen van bepaalde diagnoses. Veel mensen vergeten ook dat het wordt geuit op verschillende manieren en niet alle manieren worden uitgebreid bescheven op het internet/ de media. Het is vaak zo dat er maar een manier wordt beschreven, maar dan denken mensen dat dié manier er alleen maar is
Wat bij mij wel heeft geholpen is door zelf ook duidelijk te zijn. Je wilt duidelijk zijn maar begin zelf ook duidelijker te zijn tegenover je hulpverleners (tenminste, ik weet niet of je dit al hebt geprobeerd?
Ik heb op een gegeven moment gewoon zelf om bepaalde dingen gevraagd zoals duidelijkheid en gewoon echt aangegeven dat ik het helemaal zat was en dat ik Gewoon door blijven zeuren tot je die duidelijkheid krijgt, want dit is letterlijk soms de enige manier wil je echt verder komen.
Ik heb al die hulpverleners continu kansen proberen te geven en ik moest naar hun luisteren, maar jij bent degene die geholpen moet worden dus zij moeten ook eens naar joú luisteren.
Desnoods print je dat wat je nu geschreven hebt het uit en laat je ze het lezen. Gewoon écht aangeven dat je vast loopt dus..
Praat je trouwens met een psychiater? Ik heb zelf ook geen goede ervaringen met psychologen.. Mijn huidige psycholoog geeft bijvoorbeeld heel veel klachten de schuld aan mijn diagnose. Mijn psychiaters zien het wel wat rationeler zeg maar, en ik lijk steeds toch wel een stapje dichterbij duidelijkheid te zijn. Ik ben er nog niet maar mijn problemen worden nu wel een stuk serieuzer genomen..
Wat zou jij eigenlijk op het moment het liefst willen? Duidelijkheid snap ik wel ja.. maar wat zou jou denk je kunnen helpen. Het is iets waarover je nog niet bezit maar die je wel zou willen denk ik?
Ik ben over de 30quote:
Hoe oud ben je TS? Hoe ging of gaat het met je werk en/of studie? Ik neem aan dat je daar ook vast liep?
Yep. In mijn studie liep ik dus ook vast. Ik begon op het atheneum en eindigde uiteindelijk met een MAVO-diploma. Veel vervolgopleidingen gedaan, maar niks afgemaakt. Kon mij tijdens de lessen niet concentreren, kon mij er thuis niet toe zetten om huiswerk te maken.
Ik had toen al een zeer lage eigendunk en op mijn 19e werd ik zwaar overspannen. Achteraf op die periode terugkijkend had ik een poos opgenomen moeten worden, want ik had non-stop heftige angstaanvallen achter elkaar. Gelukkig had mijn moeder mij opgevangen, maar voor haar was het ontzettend zwaar.
Ik heb gelukkig wel die paniekaanvallen leren te hanteren en heb daar ook geen last meer van.
er is geen psycholoog die tegen je zegt: er niks mis met jou dus stel je niet aanquote:Op zondag 6 november 2016 11:41 schreef embedguy het volgende:
[..]
Heb je de hele zin wel gelezen? Ze heeft geen zin in een zieleknijper die haar wijs probeert te maken dat ze nergens last van heeft...
Mja; misschien dat die zieleknijper dat doet omdat hij inschat dat ts zichzelf te veel blokkeerd omdat ts denkt dat hij niet normaal is en dus ook geen moeite meer doet om 'normaal' te doen. In dit geval zou zo'n psycholoog geen verkeerd iets zijn.
Sowieso zou ik TS aanraden om niet de hoop/vertrouwen in psychologen op te geven. Misschien dat ze 10 keer iets onzinnigs (bij wijzen van) doen maar die ene keer dat ze wel iets zinnigs doen, zijn ze meer dan de moeite waard.
srs
geen een
Hoi, thanks voor je replyquote:Op zondag 6 november 2016 12:08 schreef -Phineas- het volgende:
Wat zou jij eigenlijk op het moment het liefst willen? Duidelijkheid snap ik wel ja.. maar wat zou jou denk je kunnen helpen. Het is iets waarover je nog niet bezit maar die je wel zou willen denk ik?
Ik heb nu bij PsyQ een psycholoog/coach en een psychiater. Met de psycholoog kan ik het wel goed vinden. De psychiater is een net afgestudeerd meisje die heel erg vlak en emotieloos praat. Ik heb bij mijn psycholoog gevraagd of ik een andere psychiater kan krijgen.
Ik heb eigenlijk chronisch een soort burn-out gevoel en ik zou dat aan willen pakken. Bijvoorbeeld weer naar de sportschool gaan minimaal 3x per week en niet dat ik na mijn vrijwilligerswerk weer helemaal kapot ben. En aangezien het leven gewoon doorgaat wil ik daar zoveel mogelijk wat leuks van maken.
Definitely zeker weten van wel!quote:
[..]
er is geen psycholoog die tegen je zegt: er niks mis met jou dus stel je niet aan
srs
geen een
Toen ik 22 was, had mijn huisarts mij doorverwezen om een poosje intern opgenomen te worden bij de GGZ. Ik was namelijk behalve angstig ook erg agressief en had mijzelf niet meer onder controle.
Ik kwam bij een psychiater terecht en die zei letterlijk tegen mij dat ik mij aanstelde en dat er niks mis met mij was.
Dit gaat trouwens over de GGZ in Gouda en die stond destijds heel slecht bekend. Ik heb het zelf ondervonden, maar ik heb nog veel schrijnender verhalen vernomen. Een kennis van mij is schizofreen en die was regelmatig ook daar opgenomen vanwege psychosen. Hij kon diverse keren weglopen en ook bijna een einde aan zijn leven kunnen maken. Hoewel hij dus zogenaamd onder behandeling was, kwam vrijwel alle zorg en druk op zijn ouders terecht.
Ik geloof best dat de meeste psychologen en psychiaters het goed proberen te doen en dat het gebrek aan zorg eerder toe te kennen is aan het zorgsysteem of de complexiteit van de problemen.
Maar helaas bestaan er wel degelijk psychologen en psychiaters die het echt heel slecht doen.
Volgens mij is trouwens de GGZ in Gouda erg veranderd, maar ik loop daar nu niet.
OP niet gelezen zeker.quote:
[..]
zegt iedereen die hoogstnodig eens met een psycholoog of zielenknijper moet gaan praten maar zichzelf niet onder ogen kan zien
Dan zie je jezelf een tijdje als 'borderliner', ja, en dan? Of nee, ik BEN geloof ik toch meer een ADD'er. Of tja, zou ik toch meer een autist zijn? Echt, waarom? Waarom denk je in hemelsnaam je hele identiteit op te gaan moeten hangen aan een conceptueel hokje die psychiaters met elkaar de afgelopen eeuw allemaal bedácht hebben om met elkáár, onderling, doeltreffender over patiënten te kunnen spreken? Is dat hele gebeuren niet allemaal een beetje een eigen leven gaan leiden kun je je wel eens afvragen misschien...
Verder dienen psychologische problemen volgens mij niet ontkent of gebagatelliseerd te worden, maar je bent volgens mij wel een ster in hele grote drama's in je hoofd te maken. Als je wellicht nou dáár al eens wat minder energie in gaat steken, niet zo totaal in je hoofd te leven en je zo volledig te identificeren met al die gedachten en gevoelens die in jou de revu passeren, kom je misschien al best een eind. Daar had je misschien nog niet aan gedacht. Helaas werkt de huidige wereld van de psychiatrie en psychologie juist heel sterk op dát niveau, wat dingen misschien alleen maar meer in stand houdt dan dat ze iets oplossen.
Het eindeloos herhalen van al die zelfgecreëerde drama's in het hoofd is misschien wel meer het probleem, dan de feitelijke problemen.
Je bent niet een bedacht hokje, geen afkorting van 3 of 4 letters. Je neemt jezelf alleen maar in de zeik daarmee en zoekt jezelf op plaatsen waar je niet te vinden bent. Zoem eens uit in plaats van in. Heroverweeg dat hele aangeleerde denksysteem eens.
Wat bedoel je daarmee?quote:
Typisch borderliner. Word je daar nog voor behandeld?
Wat je beschrijft, en hoe, is heel typisch gedrag. Word je daar nog voor behandeld?quote:
Jij gelooft dat ik dit zelf niet bedacht heb en dat jouw antwoord totaal vernieuwend en verrassend voor mij is? Of dat ik mijn problemen creëer om anderen graag te pesten? Want ik proef uit jouw antwoord nogal een beschuldigend verwijtend toontje.quote:
Ik lees een onwijze zoektocht naar het antwoord op de vraag 'wie ben ik?', en dat je dit hopeloos probeert te vinden in de vorm van een psychiatrische diagnose. Waarom in godsnaam? Waarom is dit zó belangrijk voor je? Wat denk je daar precies in te kunnen vinden?
Dan zie je jezelf een tijdje als 'borderliner', ja, en dan? Of nee, ik BEN geloof ik toch meer een ADD'er. Of tja, zou ik toch meer een autist zijn? Echt, waarom? Waarom denk je in hemelsnaam je hele identiteit op te gaan moeten hangen aan een conceptueel hokje die psychiaters met elkaar de afgelopen eeuw allemaal bedácht hebben om met elkáár, onderling, doeltreffender over patiënten te kunnen spreken? Is dat hele gebeuren niet allemaal een beetje een eigen leven gaan leiden kun je je wel eens afvragen misschien...
Verder dienen psychologische problemen volgens mij niet ontkent of gebagatelliseerd te worden, maar je bent volgens mij wel een ster in hele grote drama's in je hoofd te maken. Als je wellicht nou dáár al eens wat minder energie in gaat steken, niet zo totaal in je hoofd te leven en je zo volledig te identificeren met al die gedachten en gevoelens die in jou de revu passeren, kom je misschien al best een eind. Daar had je misschien nog niet aan gedacht. Helaas werkt de huidige wereld van de psychiatrie en psychologie juist heel sterk op dát niveau, wat dingen misschien alleen maar meer in stand houdt dan dat ze iets oplossen.
Het eindeloos herhalen van al die zelfgecreëerde drama's in het hoofd is misschien wel meer het probleem, dan de feitelijke problemen.
Je bent niet een bedacht hokje, geen afkorting van 3 of 4 letters. Je neemt jezelf alleen maar in de zeik daarmee en zoekt jezelf op plaatsen waar je niet te vinden bent. Zoem eens uit in plaats van in. Heroverweeg dat hele aangeleerde denksysteem eens.
Ik weet niet precies waar het vandaan komt. Ik ben niet onder heel slechte omstandigheden opgevoed. Maar ik heb wel de ervaringen sinds zeer jonge leeftijd dat werkelijk alles in mijn leven niet goed gaat en dat ik op alle fronten lijk af te wijken van wat normaal en geaccepteerd is. Logisch dat ik op zoek ben naar een deel in mezelf wat ik wel kan aanvaarden en accepteren.
De diagnosen heb ikzelf niet bedacht. Ik heb ze gekregen. Elke keer is het wat anders. Hoe kan ik mijzelf dan überhaupt als normaal persoon zien?
Ja en nee.quote:
[..]
Wat je beschrijft, en hoe, is heel typisch gedrag. Word je daar nog voor behandeld?
Mijn psycholoog erkent dat ik behalve ADD ook persoonlijkheidsproblemen heb en dat vooral de borderline-kenmerken het zwaarst wegen. Hij heeft mij doorverwezen voor individuele schematherapie. Echter de wachtlijsten duren daarvoor heel lang.
Hij probeert mij tot die tijd zoveel mogelijk te helpen met ondersteunende gesprekken die in het teken staan wie ik nou ben. Ik kan wel goed met hem opschieten. Op een ADHD-poli kan ik echter niet vaker terecht dan 1x in de 2 a 3 weken, dus vandaar de doorverwijzing.
Hij had gehoopt dat de ADHD-medicatie wat meer rust in mijn hoofd zou brengen, waardoor het piekeren minder wordt, maar helaas is dat niet het geval gebleken.
Hmmm dat toontje was helemaal niet de bedoeling.quote:
[..]
Jij gelooft dat ik dit zelf niet bedacht heb en dat jouw antwoord totaal vernieuwend en verrassend voor mij is? Of dat ik mijn problemen creëer om anderen graag te pesten? Want ik proef uit jouw antwoord nogal een beschuldigend verwijtend toontje.
Ik weet niet precies waar het vandaan komt. Ik ben niet onder heel slechte omstandigheden opgevoed. Maar ik heb wel de ervaringen sinds zeer jonge leeftijd dat werkelijk alles in mijn leven niet goed gaat en dat ik op alle fronten lijk af te wijken van wat normaal en geaccepteerd is. Logisch dat ik op zoek ben naar een deel in mezelf wat ik wel kan aanvaarden en accepteren.
De diagnosen heb ikzelf niet bedacht. Ik heb ze gekregen. Elke keer is het wat anders. Hoe kan ik mijzelf dan überhaupt als normaal persoon zien?
Maar jezelf niet als normaal zien bestaat bij de gratie van jezelf vergelijken met anderen...
Uiteraard. Ik voel mij in de kern van mijn wezen het allerslechtste van het slechtste.quote:
Mijn 'quest' is er dus achterkomen wie ik ben. Het beeld wat ik van mijzelf heb, is heel erg wazig en mistig. Sommige dingen wil ik eigenlijk niet weten en toch weer wel omdat ik mijzelf onder ogen wil komen.
Het zit heel erg diep allemaal.
Als je niet meer tegen jezelf zou vechten, wat gebeurt er dan....?quote:
[..]
Uiteraard. Ik voel mij in de kern van mijn wezen het allerslechtste van het slechtste.
Gevoelsmatig kan ik niet anders.quote:
[..]
Als je niet meer tegen jezelf zou vechten, wat gebeurt er dan....?
Dan ben ik niks meer waard. Ik moet mij voor 1000% inzetten om tot 10% tot het niveau van een ander te komen.
Als ik stop met vechten, heb ik geen bestaansrecht meer.
Ben je daarom ook zo uitgeput...?quote:
[..]
Gevoelsmatig kan ik niet anders.
Dan ben ik niks meer waard. Ik moet mij voor 1000% inzetten om tot 10% tot het niveau van een ander te komen.
Als ik stop met vechten, heb ik geen bestaansrecht meer.
Weet ik niet.quote:
[..]
Ben je daarom ook zo uitgeput...?
Het vechten doe ik niet bewust. Er zijn genoeg dagen dat er niks aan de hand is emotioneel maar dan ben ik toch moe, passief en lusteloos.
Ik heb ook dagen dat ik gewoon niet overzie wat ik moet/wil doen en daar staat mijn stemming, gevoel van eigenwaarde helemaal los van.
In jouw ogen? Of in andermans ogen...?quote:
Dan ben ik niks meer waard. [...]
Als ik stop met vechten, heb ik geen bestaansrecht meer.
Ik denk dat als je werkelijk op zoek zal gaan naar je diepste kern van je wezen, dit wel het laatste zal zijn wat je ooit zult ontdekken, dat je het allerslechtste van het allerslechtste bent.quote:
[..]
Uiteraard. Ik voel mij in de kern van mijn wezen het allerslechtste van het slechtste.
Mijn 'quest' is er dus achterkomen wie ik ben. Het beeld wat ik van mijzelf heb, is heel erg wazig en mistig. Sommige dingen wil ik eigenlijk niet weten en toch weer wel omdat ik mijzelf onder ogen wil komen.
Het zit heel erg diep allemaal.
Mensen die serieus het pad van zelfrealisatie begaan, hebben stuk voor stuk nog nooit zoiets over zichzelf ontdekt.
Dat is namelijk niets anders dan een overtuiging over jezelf vanuit je ego-mind. Een grondovertuiging welteverstaan. Het is een gedeelte van de geest waarmee je je geleerd hebt te identificeren.
Zolang we niet door hebben dat dat niets anders is dan pure geestelijke (zelf-)conditionering is, zijn we een blinde slaaf van onze impulsen, gedachten en emoties. We construeren daar een zelf-gevoel uit, een idee van 'ik', wie of wat we zijn, maar eigenlijk is er helemaal geen ik te vinden. Wat we als 'ik' ervaren is weinig meer dan een set overtuigingen, aangeleerde ideeën (conditionering) en een constant wisselend gebeuren van energieprocessen in ons lichaam (idealiter stroomt dit vrijelijk, zonder blokkades voortkomend uit onze conditioneringen).
Dat is de illusie waarin we leven. Een illusie die levensecht voelt, en waar heuse zelfmoorden uit volgen soms. Terwijl de nachtmerrie in een oogwenk voorbij zou kunnen zijn als de illusie doorzien wordt als wat het is.
Wat je écht bent, zijn niet de voorbij gaande wolken in je hoofd waar je je mee identificeert. Wat je écht bent is dat wat achter de wolken is; dat waarbinnen de wolken verschijnen. Het eeuwige hemelse blauw waarin de zon opkomt en neerdaalt... Je bent de lege ruimte, niet de verschijnselen die erin komen en weer gaan.
Kan de lucht beschadigd raken door een orkaan die er op z'n tijd eens doorheen raast?
[ Bericht 0% gewijzigd door Meneertje_flapdrol op 06-11-2016 17:32:28 ]
Ook hier maak je imo een fundamentele vergissing waarbij de waarheid als je het mij vraagt exact het tegenovergestelde is van wat je denkt.quote:
[..]
Gevoelsmatig kan ik niet anders.
Dan ben ik niks meer waard. Ik moet mij voor 1000% inzetten om tot 10% tot het niveau van een ander te komen.
Als ik stop met vechten, heb ik geen bestaansrecht meer.
Stoppen met vechten, oftewel overgave, is nu juist het ultieme antwoord en de enige manier om tot rust te komen. Juist dat vechten houdt de ellende in stand. Dat is de paradox...
Vechten houdt in feite weerstand in tegen wat is. Het is het gevecht met het leven waar niet van te winnen is. De sleutel naar rust en innerlijke vrede is juist de overgave aan het leven. De erkenning dat jij het niet bestuurt, en dat ook helemaal niet hoeft te doen. Acceptatie en overgave, daar gaat het nu juist om in het leven. Dat gevecht ermee veroorzaakt precies het grote lijden.
Eigenlijk zijn we ook gewoon verschrikkelijk verkeerd opgevoed in deze wereld...
Alleen zit de identiteit bij borderliners sowieso al verkeerd, dankzij die stoornis. Jouw advies kan zelfs meer verwarring veroorzaken.quote:
[..]
Ik denk dat als je werkelijk op zoek zal gaan naar je diepste kern van je wezen, dit wel het laatste zal zijn wat je ooit zult ontdekken, dat je het allerslechtste van het allerslechtste bent.
Mensen die serieus het pad van zelfrealisatie begaan, hebben stuk voor stuk nog nooit zoiets over zichzelf ontdekt.
Dat is namelijk niets anders dan een overtuiging over jezelf vanuit je ego-mind. Een grondovertuiging welteverstaan. Het is een gedeelte van de geest waarmee je je geleerd hebt te identificeren.
Zolang we niet door hebben dat dat niets anders is dan pure geestelijke (zelf-)conditionering is, zijn we een blinde slaaf van onze impulsen, gedachten en emoties. We construeren daar een zelf-gevoel uit, een idee van 'ik', wie of wat we zijn, maar eigenlijk is er helemaal geen ik te vinden. Wat we als 'ik' ervaren is weinig meer dan een set overtuigingen, aangeleerde ideeën (conditionering) en een constant wisselend gebeuren van energieprocessen in ons lichaam (idealiter stroomt dit vrijelijk, zonder blokkades voortkomend uit onze conditioneringen).
Dat is de illusie waarin we leven. Een illusie die levensecht voelt, en waar heuse zelfmoorden uit volgen soms. Terwijl de nachtmerrie in een oogwenk voorbij zou kunnen zijn als de illusie doorzien wordt als wat het is.
Wat je écht bent, zijn niet de voorbij gaande wolken in je hoofd waar je je mee identificeert. Wat je écht bent is dat wat achter de wolken is; dat waarbinnen de wolken verschijnen. Het eeuwige hemelse blauw waarin de zon opkomt en neerdaalt... Je bent de lege ruimte, niet de verschijnselen die erin komen en weer gaan.
Kan de lucht beschadigd raken door een orkaan die er op z'n tijd eens doorheen raast?
Wellicht heb je gelijk. Valt me ook op dat de TS ineens helemaal niet meer reageert. Misschien niet het meest gepaste advies idd. Om die weg te gaan is idd wel een stabiele basis vereist.quote:
[..]
Alleen zit de identiteit bij borderliners sowieso al verkeerd, dankzij die stoornis. Jouw advies kan zelfs meer verwarring veroorzaken.
Ik hoop alleen dan in ieder geval te bereiken dat hij niet te veel niet in dergelijke absolute denkbeelden schiet en ook ergens mag weten dat er ook een alternatief is. Dat zijn denkbeelden maar denkbeelden zijn, een perceptie. Geen absolute waarheid. Er is wel degelijk een zon achter de wolken. Maar werk idd eerst op het niveau waar je bij kan en wat het hardst nodig is.
Ik twijfelde al een beetje of ik er wel goed aan had gedaan.
Voor mij is het alleen frustrerend dat heel weinig mensen lijken te begrijpen wat ik voel.
Ik had als kind een gedragsstoornis. Ik was dan weliswaar wel rustig en in die zin had men geen last van mij. Maar vanuit mijn vroegste herinneringen weet ik dat ik anders dan anderen ben. Of beter gezegd mij anders voel dan anderen.
Het werd mij ook ingepeperd. Ik kreeg altijd van diverse mensen te horen dat ik autistisch zou zijn, o.a. van leerkrachten op de basisschool die het tegen mijn ouders zeiden. Mijn vader wilde daar niks van weten en dat is ook de reden waarom het verder niet werd uitgezocht. Maar mijn hele jeugd stond in het teken: ik ben niet normaal en mensen moeten mij niet.
Pas vanaf een jaar of 16 begon ik stukje bij beetje te begrijpen dat het met die wereldvreemdheid wel meevalt; dat ik weliswaar psychische problemen heb, maar absoluut niet gek ben en ook over kwaliteiten beschik. Dit was ook de leeftijd dat ik mogelijkheden begon in te zien met mijn leven en toen begon ik met het zoeken naar psychische hulp. Het was een chaos in mijn kop en ik kwam er zelf niet uit.
Helaas heb ik geen geluk gehad daarin. Pas op mijn 26e werd ik uitgebreid psychologisch getest en werd er onderzocht of ik inderdaad autistisch was of dat het meer met persoonlijkheidsproblemen had te maken. Dat laatste bleek dus het geval.
Op zich heb ik best wel wat bereikt met de behandelingen voor persoonlijkheidsproblemen. Ik ben nu een heel ander persoon dan vroeger.
Het is alleen jammer dat er niet echt werd onderzocht waar nou precies die persoonlijkheidsproblemen vandaan komen. De focus ligt heel erg op je gedrag en hoe je met je emoties omgaat.
Persoonlijkheidsproblemen zijn heel moeilijk te behandelen, omdat het zo diep ligt.
Ze zegt dat ze er 100% van is overtuigd dat ik in ieder geval ADD heb, maar ze is geneigd om de H er ook bij te plakken. De hyperactiviteit beleef ik eerder intern maar ik ben sowieso beweeglijker dan de meeste mensen.
Een ADHD-onderzoek bestaat enkel uit interviews waarbij gedragskenmerken worden aangeturfd. Maar sinds een paar jaar wordt ook de QB-test gebruikt voor de diagnose. Daar had de psychiater vooral naar gekeken en daarin ziet ze een patroon wat erg kenmerkend is voor ADHD en waarmee bijvoorbeeld een gegeneraliseerde angststoornis kan worden uitgesloten.
In principe is het niet zo raar dat AD(H)D bij mij over het hoofd gezien is, want ik heb dus ook die angststoornis en borderline - wat heel veel overeenkomsten heeft met ADHD.
Het doet er uiteindelijk niet toe welk naampje het krijgt. Maar omdat mensen altijd een heel ander beeld van mij hebben gehad dan ik mij voel, weet ik het zelf niet en probeer ik mezelf te begrijpen.
Misschien later op je sterfbed als je 80 bent kan je terug kijken en zeggen: nou zo ben ik dus.
Maar alle dingen in je leven vormen je constant.
Ik begrijp ook wel dat een naam hebben voor je problemen het voordeel heeft dat je een gerichte behandeling kan zoeken. Maar vaak zijn die labels niet zo heel correct. En uit de weinige info die ik hier lees van jou en het beetje ervaring wat ik heb, neig ik toch eerder naar autisme bij jou, sowieso is het moeilijker te onderzoeken bij volwassenen.
Maar hoe dan ook... Heb je een beetje een gewoon leven? Werk je bv? Heb je wat hobby's?
Eigenlijk klopt het advies wel van: laat het los, laat het gebeuren. Zorg dat je elke dag probeert er het beste van te maken. Gisteren kan je niet meer veranderen, morgen bestaat nog niet. En zo loopt je leven vanzelf verder en kom je misschien wel eens op verrassende zaken uit.
Oh en nog 1 ding: heb je al eens een echte uitgebreide bloedtest laten doen? Misschien heb je wel een flinke storing in je hormonen? Of nog simpeler: een vitamine B12 tekort? Je fysieke klachten lijken er wel erg op.
Ik weet dat ik op een bepaald moment erg diep zat en mij best wel een beetje zoals jou voelde en toen is zo een tekort naar voren gekomen. Sindsdien krijg ik injecties en is dat gewoon over.
Dat is persé moet weten wie ik ben, is meer omdat ik van dat klote-gevoel af wil komen. Ik weet ook best wel dat ik het allemaal op mij af moet laten komen. Rationeel kan ik dingen heel snel inzien, maar emotioneel blijf ik altijd hangen en verwerk ik dingen ontzettend langzaam. En dat is naar ik weet vooral kenmerkend bij borderline.
Alles in een notedop is: ik ben niet gelukkig met mezelf en ik wil dat er dingen gaan veranderen. En in de praktijk is het vooral de moeite met plannen en organiseren wat mij tegenhoudt.
Ik sta nu aangemeld voor individuele schematherapie. Maar je raadt het al: de wachtlijsten zijn teringlang.
Ik heb sinds een paar maanden vrijwilligerswerk en dat geeft mij wel meer eigenwaarde. Het is een soort initiatief om mensen met een psychische beperking te resocialiseren. De gradaties zijn heel erg verschillend. Er zitten hele sociale en capabele mensen tussen en ook mensen die zo beperkt zijn dat ze absoluut geen betaalde baan kunnen verrichten.
Eerst wilde ik mij daar niet aanmelden, omdat ik bang was in een soort sociale werkplaats terecht te komen. ("Ik wil niet tussen die debielen zitten" dacht ik eerlijk gezegd) Op den duur besloot ik mij over die ego heen te zetten, want ik kon sowieso niks anders vinden: een betaalde baan met veel werkdruk is momenteel teveel voor me. Toen bleek dat het met die 'debielen' wel meevalt. En daarbij, ik ben echt niet meer waard dan een ander.
Ik vind het een superinitiatief. Zeker in deze tijd van bezuinigingen. Je voelt je weer nuttig. En het is fijn om te zien dat iedereen een kans krijgt en die ook verdient
Toen kwam er een levensbedreigende ziekte waar ik gelukkig goed uit ben gekomen, en dat was voor mij een wake up call. Straks is het leven voorbij en wat heb ik dan gehad? Gepieker over wie en wat ik ben, hoe zit ik in mekaar enz. IK heb er gewoon mee gekapt. Ik ben ik, en dat is okay, schijt aan wat anderen ervan denken en vinden. Die hulpverlening is een wereld op zich, psychologen, pychiaters enz. Daar moet je mijn inziens vanaf, zelfs met een grote boog omheen gaan. Je hoeft niet te zoeken naar wat je bent, Jij bent gewoon jezelf, Jantje of Pietje.
Anderen hier kunnen het veel beter zeggen dan ik, veel beter uitleggen, verwoorden, maar ik heb soortgelijks meegemaakt en mijn advies: het heeft geen zin, laat het los, accepteer je als (bv.) Jantje X met zijn eigenaardigheden, talenten en ook waar je niet getalenteerd in bent en richt je op dingen die je leuk, slim, interessant etc. lijken.
Neem dat opruimen thuis en zo. So what, zo zijn heeeel veel mannen(en vrouwen) waar het thuis een zooitje is. Wat maakt dat nou uit als het een puinhoop is in jouw huis. Is toch jouw huis.
Hoop echt dat je er iets mee kunt ......
[ Bericht 2% gewijzigd door LeesFoknl op 16-11-2016 02:01:44 ]
Ben ff vergeten wat de naam van de functie is, in elk geval iets met "verpleger". Het is dus beslist geen therapie, daarvoor blijf je gewoon bij de therapeuten.
Vergeet verder niet dat persoonlijkheidsstoornissen bij je persoonlijkheid horen en dat jouw "ik" de "oorzaak" is. Je kunt niet iemand anders worden, je kunt geen andere persoonlijkheid worden.
Beter concentreer je je op wat je wel kunt, een soort swot-analyse maken. Ga daar mee aan de slag.
Ben je ook op depressie/dysthymie getest?
Op slaapapneu?
Het valt mij meer op dat je graag jezelf stempels geeft om een excuus te zoeken voor je negatieve denkwijze. Ik heb dit ik heb dat. Psychiater zegt dat.quote:
Vandaag had ik een gesprek met de psychiater. Ze had zich nog verdiept in mijn totale dossier, omdat ik behalve ADD nog meer diagnosen heb en ikzelf nog blijf twijfelen of het allemaal klopt.
Ze zegt dat ze er 100% van is overtuigd dat ik in ieder geval ADD heb, maar ze is geneigd om de H er ook bij te plakken. De hyperactiviteit beleef ik eerder intern maar ik ben sowieso beweeglijker dan de meeste mensen.
Een ADHD-onderzoek bestaat enkel uit interviews waarbij gedragskenmerken worden aangeturfd. Maar sinds een paar jaar wordt ook de QB-test gebruikt voor de diagnose. Daar had de psychiater vooral naar gekeken en daarin ziet ze een patroon wat erg kenmerkend is voor ADHD en waarmee bijvoorbeeld een gegeneraliseerde angststoornis kan worden uitgesloten.
In principe is het niet zo raar dat AD(H)D bij mij over het hoofd gezien is, want ik heb dus ook die angststoornis en borderline - wat heel veel overeenkomsten heeft met ADHD.
Het doet er uiteindelijk niet toe welk naampje het krijgt. Maar omdat mensen altijd een heel ander beeld van mij hebben gehad dan ik mij voel, weet ik het zelf niet en probeer ik mezelf te begrijpen.
Kom eens onder die steen vandaan en ga wat doen met je leven. Pak een sportschool en zet die knop om. Je zegt wel mensen begrijpen niet hoe ik mij voel. Diegene die ervoor zorgt dat jij jezelf zo voelt ben jezelf. Jij doet dit jezelf aan en zielig doen heeft geen zin want je wordt alleen maar depressiever. Gesprekjes zullen niet helpen met de psychiater. Je zal zelf eruit moeten klimmen en de kracht vinden die verborgen is in je wat je nu blokkeert door zelfmedelijden.
Neem een doel in je leven en focus je daarop. Je focus ligt nu verkeerd.
Ik heb jarenlang heel fanatiek gesport. Maar ook hierin ging het qua planning fout. Als ik sportte, zat ik minimaal 2 uur in de sportschool. Ik had altijd het idee dat ieder ander voor hetzelfde aantal oefeningen er binnen een uur mee klaar was. Ik dacht eerst dat ik gewoon te lui was en mezelf een harde schop onder mijn hol moest geven. En elke keer boos op mezelf dat het mij dan niet lukt om al mijn oefeningen binnen een uur af te maken. En raar genoeg vonden anderen in de sportschool mij juist heel ijverig, omdat ze mij altijd gedisciplineerd bezig zagen.
Het gaat gewoon elke keer fout. Ik heb mezelf elke keer een schop onder mijn hol gegeven. Ik heb elke keer wake-up calls gehad. Ik weet dat ik het ZELF moet doen. Maar elke keer lukt het dus niet.
Ik heb ook altijd gedacht dat ik blijkbaar gewoon lui ben en een slappeling dat het dus niet lukt. Maar het ligt toch een stuk genuanceerder. Jammer dat veel mensen dat niet snappen.
Maar goed. Ik kom er op den duur wel uit.
Nou, je bent echt niet de enige die er zo in zit. Ik heb dan wel geen diagnoses (ik word niet serieus genomen, aka elke keer als ik naar de psych ga is het autisme autisme autisme en ik heb daar geen geld voor over) maar ik voel me wel precies zoals jij het beschrijft.quote:
Ik vind het echt heel jammer dat mensen hier denken dat ik het allemaal expres doe, zelfmedelijden heb of excuses zoeken voor mijn huidige levensstijl.
Ik heb jarenlang heel fanatiek gesport. Maar ook hierin ging het qua planning fout. Als ik sportte, zat ik minimaal 2 uur in de sportschool. Ik had altijd het idee dat ieder ander voor hetzelfde aantal oefeningen er binnen een uur mee klaar was. Ik dacht eerst dat ik gewoon te lui was en mezelf een harde schop onder mijn hol moest geven. En elke keer boos op mezelf dat het mij dan niet lukt om al mijn oefeningen binnen een uur af te maken. En raar genoeg vonden anderen in de sportschool mij juist heel ijverig, omdat ze mij altijd gedisciplineerd bezig zagen.
Het gaat gewoon elke keer fout. Ik heb mezelf elke keer een schop onder mijn hol gegeven. Ik heb elke keer wake-up calls gehad. Ik weet dat ik het ZELF moet doen. Maar elke keer lukt het dus niet.
Ik heb ook altijd gedacht dat ik blijkbaar gewoon lui ben en een slappeling dat het dus niet lukt. Maar het ligt toch een stuk genuanceerder. Jammer dat veel mensen dat niet snappen.
Maar goed. Ik kom er op den duur wel uit.
Vooral dit inderdaad. Vroeger zou ik erg autistisch zijn geweest, heb er nog bij de kinderpsychiater/psycholoog (ik weet het niet meer) bij gelopen en het was overduidelijk. Terwijl ik achteraf bijna geen autistische trekjes had.quote:
Ik wist ff niet hoe ik moest reageren. Je bent uiteraard vrij om te posten wat je wilt en als het vanuit jouw goede bedoelingen is, is het altijd goed
Voor mij is het alleen frustrerend dat heel weinig mensen lijken te begrijpen wat ik voel.
Ik had als kind een gedragsstoornis. Ik was dan weliswaar wel rustig en in die zin had men geen last van mij. Maar vanuit mijn vroegste herinneringen weet ik dat ik anders dan anderen ben. Of beter gezegd mij anders voel dan anderen.
Het werd mij ook ingepeperd. Ik kreeg altijd van diverse mensen te horen dat ik autistisch zou zijn, o.a. van leerkrachten op de basisschool die het tegen mijn ouders zeiden. Mijn vader wilde daar niks van weten en dat is ook de reden waarom het verder niet werd uitgezocht. Maar mijn hele jeugd stond in het teken: ik ben niet normaal en mensen moeten mij niet.
Pas vanaf een jaar of 16 begon ik stukje bij beetje te begrijpen dat het met die wereldvreemdheid wel meevalt; dat ik weliswaar psychische problemen heb, maar absoluut niet gek ben en ook over kwaliteiten beschik. Dit was ook de leeftijd dat ik mogelijkheden begon in te zien met mijn leven en toen begon ik met het zoeken naar psychische hulp. Het was een chaos in mijn kop en ik kwam er zelf niet uit.
Helaas heb ik geen geluk gehad daarin. Pas op mijn 26e werd ik uitgebreid psychologisch getest en werd er onderzocht of ik inderdaad autistisch was of dat het meer met persoonlijkheidsproblemen had te maken. Dat laatste bleek dus het geval.
Op zich heb ik best wel wat bereikt met de behandelingen voor persoonlijkheidsproblemen. Ik ben nu een heel ander persoon dan vroeger.
Het is alleen jammer dat er niet echt werd onderzocht waar nou precies die persoonlijkheidsproblemen vandaan komen. De focus ligt heel erg op je gedrag en hoe je met je emoties omgaat.
Persoonlijkheidsproblemen zijn heel moeilijk te behandelen, omdat het zo diep ligt.
Tijdens mijn jeugd (laten we zeggen vanaf groep 5) werd ik gepest, genegeerd, behandeld als een mongooltje, dit door zowel leeftijdsgenoten als volwassenen. Het heeft zeker tot mijn zestiende geduurd tot ik wist wat er aan de hand was. Toen zei mijn moeder heel droog dat ik hoogbegaafd was. Ik heb al die officiele testen gehad en toen ik 5 was kreeg ik die 'diagnose'. Niemand wilde er iets van weten, daarom is mijn jeugd verpest.
Maar nu ik dit weet, denk ik dat er naast mijn hoogbegaafdheid nog iets is. Ik kan mijn vinger er niet op leggen en als ik naar de psychiater ga dan weet ik vrijwel zeker dat er autisme uit zou komen, terwijl ik er juist zeker van ben dat dat het dus niet is. En nu ik jouw topic heb gezien, waarbij serieus elke post me bekend voorkomt, heb ik dat vermoeden dus nog meer.
Een paranoïde persoonlijkheidsstoornis kenmerkt zich onder meer door het wantrouwen van hulpverleners. Die (tijdelijke) stoornis kan gevoed worden door oververmoeidheid, want in bepaalde fasen van onbehandeld autisme en andere stoornissen kunnen hallucinaties optreden. De "prikkels" die bij zowel AD(H)D als autisme een rol spelen, kosten enorm veel energie waardoor je natuurlijke bescherming tegen hallucinaties onderuit gaat. Slaapproblemen verergeren de zaak. Een permanente depressie helpt evenmin.
Je kunt hier proberen te luisteren naar welgemeend advies, of je kunt zo lang blijven doormodderen tot het echt confronterend wordt.
Aan jou de keuze.
Maar ga anderen er niet ervan beschuldigen dat ze je niet willen helpen. Hier zijn maar weinig mensen die zulke aanvallen met een professionele afstand kunnen incasseren.
Nogmaals de vraag: sta je in contact met een specialistische verpleger/verpleegster?
Ik zou daar verder niet veel aan willen toevoegen. Alleen: probeer eens wat meer ruimte in jezelf te maken. Het zou zo enorm schelen als je jezelf wat meer van een afstandje zou kunnen gaan waarnemen. Wat meer uitzoomen in plaats van inzoomen. Wij mensen vinden onszelf zo belangrijk en denken vanuit ons ik-centrumpje allemaal zo dat het allemaal om ons draait, en iedereen met ons bezig is en we kunnen er vaak helemaal niet buiten kijken en zo onze eigen ingebeelde shit niet meer relativeren. Dat wél leren geeft zo'n enorme opluchting, rust en ruimte van binnen...
Het is denk ik een goed begin dat je de stap hebt genomen je over je ego-oordeel heen te zetten en gewoon een tijdje op die sociale werkplaats-achtige omgeving te richten en daar in ieder geval weer een de verbinding met anderen op te zoeken. Te veel alleen doen en niets doen is voor niemand goed. Dat staat alleen maar heel erg open voor het creëren van wanen over jezelf waar je in gaat geloven doordat je geen feedback meer van buitenaf krijgt.
Dat is sowieso het geval, ongeacht de visie van TS.quote:Op donderdag 17 november 2016 16:26 schreef Salvad0R het volgende:
Draai het eens om, misschien ben je wel volstrekt normaal en is het de samenleving die compleet gestoord is .
Autisme, ADHD en hoogbegaafdheid zijn wel aan elkaar gerelateerd. Een stoornis wil ik het niet echt noemen, maar de hersenen werken op een wat andere manier. Omdat de symptomen min of meer herkenbaar zijn voor de meeste mensen, wordt het vaak gezien als aanstellerij of dat je emotioneel niet goed in je vel zit. Ik neem mensen het ook niet kwalijk dat ze zoiets denken, want dat zou ik in hun plaats ook doen.quote:Op donderdag 17 november 2016 16:15 schreef broccoli. het volgende:
[..]
Vooral dit inderdaad. Vroeger zou ik erg autistisch zijn geweest, heb er nog bij de kinderpsychiater/psycholoog (ik weet het niet meer) bij gelopen en het was overduidelijk. Terwijl ik achteraf bijna geen autistische trekjes had.
Tijdens mijn jeugd (laten we zeggen vanaf groep 5) werd ik gepest, genegeerd, behandeld als een mongooltje, dit door zowel leeftijdsgenoten als volwassenen. Het heeft zeker tot mijn zestiende geduurd tot ik wist wat er aan de hand was. Toen zei mijn moeder heel droog dat ik hoogbegaafd was. Ik heb al die officiele testen gehad en toen ik 5 was kreeg ik die 'diagnose'. Niemand wilde er iets van weten, daarom is mijn jeugd verpest.
Maar nu ik dit weet, denk ik dat er naast mijn hoogbegaafdheid nog iets is. Ik kan mijn vinger er niet op leggen en als ik naar de psychiater ga dan weet ik vrijwel zeker dat er autisme uit zou komen, terwijl ik er juist zeker van ben dat dat het dus niet is. En nu ik jouw topic heb gezien, waarbij serieus elke post me bekend voorkomt, heb ik dat vermoeden dus nog meer.
Ik was vandaag weer bij mijn psycholoog en ik ben nu toch wel blij dat de diagnose ADHD gesteld is. Het is fijn dat iemand anders begrijpt tegen welke problematiek ik aanloop.
Ik ben het eens dat diagnosen niet overrated moeten worden en dat je niet je identiteit eraan moet koppelen. Echter is het wel belangrijk om te achterhalen waar nou precies de kern zit van problemen waar je nou je hele leven last van hebt.
Ik heb zo vaak - met de allerbeste bedoelingen, daar twijfel ik niet aan!!! - adviezen gehad die zeker wel iets van waarde hebben, maar die het bij mij toch net niet zijn. Ik probeer er wel mee aan de slag te gaan, maar het doorbreekt niet hetgene wat ik zo graag wil. Voor mij is dat superfrustrerend. Voel ik mij dan zielig? Nee!!! Als ik zelfmedelijden zou hebben, betekent het dat ik het toch zo ontzettend slecht getroffen heb in het leven. Dat vind ik niet. En juist daarom baal ik er zo van dat ik mijn leven niet kan leiden zoals ik het wel! En dan ga ik me zo ontzettend klote en machteloos voelen.
Als ik jou een advies mag geven. Ga ermee naar de huisarts en laat je verwijzen voor een uitgebreide diagnostiek in een goed instituut. Laat je niet doorverwijzen naar iets wat voor jou het best bereikbaar is maar wat kwalitatief de beste zorg biedt. Als je in Groningen zou wonen en de beste diagnostiek wordt geleverd in Maastricht, dan is het 't waard om naar Maastricht te gaan.
En je moet dan ook geluk hebben. Er is meer vraag naar psychische zorg dan aanbod en daardoor krijgen heel veel mensen niet de volledige hulp die ze nodig hebben. Maar geef niet op.
Een normale samenleving bestaat niet en zal er ook nooit komen, waar dan ook. De sterkeren onder de samenleving hebben vaak meer geluk dan de zwakkeren. Het enige wat je kan doen als je tot de zwakkere groep behoort, is werken aan jezelf totdat je wat sterker bent en meer opgewassen tegen tegenslag en problemen. Of je kiest ervoor om "jezelf te accepteren" of whatever men daarmee bedoelt, maar dat biedt in mijn geval geen perspectief naar een beter leven. Ik heb altijd gestreden, ik ben er nog lang niet, maar ik ga zeker niet de dingen die ik inmiddels wel bereikt heb opgeven.quote:
[..]
Dat is sowieso het geval, ongeacht de visie van TS.
Heb je wel eens nagedacht of het deels niet ook ligt aan de manier waarop jij je informatie en/of noden brengt? Dat anderen gewoon echt niet begrijpen wat je precies bedoelt? Of andere conclusies trekken.
Natuurlijk kan het niet elke keer hieraan liggen, maar dit kan wel degelijk meespelen.
Dit valt eigenlijk heel erg mee. Dat beeld kwam omdat hoogbegaafde autisten mee aandacht kregen. Dit, omdat men geneigd was/is te denken dat een "mentale" aandoening met een verstandelijke beperking komt. En hoogbegaafde autisten waren een contradictie op die aanname.quote:
[..]
Autisme, ADHD en hoogbegaafdheid zijn wel aan elkaar gerelateerd. Een stoornis wil ik het niet echt noemen, maar de hersenen werken op een wat andere manier. Omdat de symptomen min of meer herkenbaar zijn voor de meeste mensen, wordt het vaak gezien als aanstellerij of dat je emotioneel niet goed in je vel zit. Ik neem mensen het ook niet kwalijk dat ze zoiets denken, want dat zou ik in hun plaats ook doen.
In het echt maakt autisme iemand niet slimmer, alsook zijn er niet meer slimmere mensen met een autisme dan zonder. ASS is een heel breed spectrum en je hebt mensen die hoogbegaafd zijn, gemiddeld en ook met een verstandelijke beperking.
Wel kan het zo zijn dat mensen met oa autisme, ADHD, OCD en nog wat andere aandoeningen meer details opmerken, wat ook weer een foutieve aanname van hogere begaafdheid kan opleveren.
(ik probeer hier niemand neer te halen, alleen deze stelling uit de wereld te verhelpen)
Dit is helaas heel erg actueel.quote:En je moet dan ook geluk hebben. Er is meer vraag naar psychische zorg dan aanbod en daardoor krijgen heel veel mensen niet de volledige hulp die ze nodig hebben. Maar geef niet op.
In aanvulling daarop, ga voor de problemen die in dit topic besproken worden naar een vrijgevestigd psychoanalytisch psychotherapeut of een vrijgevestigd TFP psychotherapeut en niet naar instellingen die hier genoemd worden, waar je met verschillende behandelaren te maken krijgt en vaak steeds weer overnieuw kan beginnen.quote:
En je moet dan ook geluk hebben. Er is meer vraag naar psychische zorg dan aanbod en daardoor krijgen heel veel mensen niet de volledige hulp die ze nodig hebben. Maar geef niet op.
De GGZ is ook niet heilig. Waar wil je hulp bij? Een maatschappelijk werker kan bijvoorbeeld hulp bieden bij het inrichten van je leven. Is dat niet wat?quote:
Ik ben een hij trouwens.
En ik ben het ook echt spuugzat dat iedereen al een oordeel over mij en/of mijn situatie heeft zonder dat ze naar mij luisteren. Want dit is het wat er dus elke keer gebeurt.
Je meldt je aan voor psychische hulp - er wordt een diagnose bij je geconstateerd - je wordt behandeld voor de diagnose - je mag het vervolgens zelf uitzoeken.
Van 2012 t/m 2015 ben ik puur op mijn borderline behandeld. Er wordt niet naar mij als persoon gekeken, er wordt niet geanalyseerd waar het nou precies mis is gegaan. Als ik het niet eens was met de behandelaar, werd er automatisch vanuit gegaan dat ik in mijn achterdochtige modus zit. Drie jaar heb ik erin geinvesteerd en ik ben eigenlijk weinig verder.
Ik kom er alleen niet uit, maar het is wel superfrustrerend dat ik wel het idee heb elke keer op mezelf aangewezen te zijn.
Ik krijg regelmatig te horen dat ik het allemaal zo goed kan verwoorden. Daarom des te frustrerender dat de boodschap blijkbaar toch niet goed overkomt.quote:
Het kan heel vervelend zijn als anderen je niet begrijpen. Vooral als het gaat om iets waar je erg mee zit en dat zwaar op je leven weegt.
Heb je wel eens nagedacht of het deels niet ook ligt aan de manier waarop jij je informatie en/of noden brengt? Dat anderen gewoon echt niet begrijpen wat je precies bedoelt? Of andere conclusies trekken.
Natuurlijk kan het niet elke keer hieraan liggen, maar dit kan wel degelijk meespelen.
[..]
Dit valt eigenlijk heel erg mee. Dat beeld kwam omdat hoogbegaafde autisten mee aandacht kregen. Dit, omdat men geneigd was/is te denken dat een "mentale" aandoening met een verstandelijke beperking komt. En hoogbegaafde autisten waren een contradictie op die aanname.
In het echt maakt autisme iemand niet slimmer, alsook zijn er niet meer slimmere mensen met een autisme dan zonder. ASS is een heel breed spectrum en je hebt mensen die hoogbegaafd zijn, gemiddeld en ook met een verstandelijke beperking.
Wel kan het zo zijn dat mensen met oa autisme, ADHD, OCD en nog wat andere aandoeningen meer details opmerken, wat ook weer een foutieve aanname van hogere begaafdheid kan opleveren.
(ik probeer hier niemand neer te halen, alleen deze stelling uit de wereld te verhelpen)
[..]
Dit is helaas heel erg actueel.
Wat het autisme/ADHD/hoogbegaafdheid verhaal betreft. Ik bedoel daarmee dat de hersenen zeg maar een soort andere bedrading hebben om informatie te verwerken. Op zich helemaal niet erg, maar het is niet afgestemd op hoe de meeste mensen dat doen.
Mensen blijven sociale wezens en moeten zich tot op zekere hoogte aan elkaar aanpassen.
Dit is trouwens ook waarom ik geirriteerd raak als men met een advies komt dat ik "mezelf moet accepteren". Ik snap de strekking van die boodschap wel. En in die zin wil ik ook helemaal niet iemand anders zijn. Maar dat neemt niet weg dat ik wel aan mezelf moet werken om meer te kunnen leven zoals ik dat graag zou willen. Het gaat uiteraard niet altijd zoals ik wil en tot op zekere hoogte moet je accepteren dat je niet overal controle over hebt. Maar als je een perspectief voor ogen hebt waarbij je je echt goed voelt en wat je echt wilt, moet je daarvoor gaan. No matter what anderen zeggen.
Het is fucking jammer dat veel mensen niet doordenken. Ze vinden ergens iets van en dan is het klaar. En als ik ertegenin ga, dan ben ik koppig
Maar gelukkig is dit per persoon verschillend en zijn er ook veel mensen die genuanceerder denken of bereid zijn daarvoor open te staan
That's life! Als het allemaal goed, lief, aardig en zonder tegenslag zou zijn, zit er ook geen uitdaging in. Je kan je ook nooit gelukkig voelen of geluk waarderen als je nooit verdriet en tegenslag hebt gekend.
Waar jij therapie zoekt om het negatieve te verminderen, zou je ook coaching moeten hebben bij het versterken van je positieve punten. Waarbij je tegen conflicten kunt aanlopen, omdat er een andere kant van de medaille is. Bijvoorbeeld: iemand die snel afgeleid is, kan extreem alert zijn wat positief is als je dat kunt gebruiken. Bestrijden van dat snel afgeleid zijn haalt dus ook je alertheid onderuit - de vraag is dan in hoeverre je er last van of baat bij hebt in *jouw* leven.
Het heeft ook te maken met "go with the flow": richt je leven zo in dat je sterke kanten goed gebruikt en nog versterkt kunnen worden, terwijl je zo min mogelijk last hebt van de nadelinge kanten van je persoonlijkheid. Dat is niet "vechten tegen", maar "profiteren van" en daar wordt je een stuk minder moe van.
Zou het niet gewoon hoog tijd zijn om te stoppen met al je "medicatie", je "behandelaars" uit te zwaaien en je leven weer in eigen hand te nemen?
Dit.quote:
Je voelt je mislukt en je merkt dat al die psychologen je geen steek verder brengen. Je hobbelt van diagnose naar diagnose, van medicatie naar medicatie, en de enigen die van jouw ellende beter worden, zijn je behandelaars en de instellingen waar die deel van uitmaken.
Zou het niet gewoon hoog tijd zijn om te stoppen met al je "medicatie", je "behandelaars" uit te zwaaien en je leven weer in eigen hand te nemen?
Pak de bron aan. Probeer de oorzaak niet te verbergen met medicatie. En laat je vooral niets aanpraten.
Zodra ik het weer wat ruimer heb ik ga ik dat zeker doen. Het liefst wil ik wel een labeltje, zodat ik gericht oplossingen kan bedenken en mijn leven efficienter in kan richten. Dus wat dat betreft snap ik jou wel, dat je duidelijkheid wilt. En ook waar het vandaan komt.quote:
[..]
Autisme, ADHD en hoogbegaafdheid zijn wel aan elkaar gerelateerd. Een stoornis wil ik het niet echt noemen, maar de hersenen werken op een wat andere manier. Omdat de symptomen min of meer herkenbaar zijn voor de meeste mensen, wordt het vaak gezien als aanstellerij of dat je emotioneel niet goed in je vel zit. Ik neem mensen het ook niet kwalijk dat ze zoiets denken, want dat zou ik in hun plaats ook doen.
Ik was vandaag weer bij mijn psycholoog en ik ben nu toch wel blij dat de diagnose ADHD gesteld is. Het is fijn dat iemand anders begrijpt tegen welke problematiek ik aanloop.
Ik ben het eens dat diagnosen niet overrated moeten worden en dat je niet je identiteit eraan moet koppelen. Echter is het wel belangrijk om te achterhalen waar nou precies de kern zit van problemen waar je nou je hele leven last van hebt.
Ik heb zo vaak - met de allerbeste bedoelingen, daar twijfel ik niet aan!!! - adviezen gehad die zeker wel iets van waarde hebben, maar die het bij mij toch net niet zijn. Ik probeer er wel mee aan de slag te gaan, maar het doorbreekt niet hetgene wat ik zo graag wil. Voor mij is dat superfrustrerend. Voel ik mij dan zielig? Nee!!! Als ik zelfmedelijden zou hebben, betekent het dat ik het toch zo ontzettend slecht getroffen heb in het leven. Dat vind ik niet. En juist daarom baal ik er zo van dat ik mijn leven niet kan leiden zoals ik het wel! En dan ga ik me zo ontzettend klote en machteloos voelen.
Als ik jou een advies mag geven. Ga ermee naar de huisarts en laat je verwijzen voor een uitgebreide diagnostiek in een goed instituut. Laat je niet doorverwijzen naar iets wat voor jou het best bereikbaar is maar wat kwalitatief de beste zorg biedt. Als je in Groningen zou wonen en de beste diagnostiek wordt geleverd in Maastricht, dan is het 't waard om naar Maastricht te gaan.
En je moet dan ook geluk hebben. Er is meer vraag naar psychische zorg dan aanbod en daardoor krijgen heel veel mensen niet de volledige hulp die ze nodig hebben. Maar geef niet op.
Dit idd. Ik was/ben veel verder dan andere mensen. Ik moet me constant aanpassen aan hun niveau en dat kost best veel energie.quote:
Wat het autisme/ADHD/hoogbegaafdheid verhaal betreft. Ik bedoel daarmee dat de hersenen zeg maar een soort andere bedrading hebben om informatie te verwerken. Op zich helemaal niet erg, maar het is niet afgestemd op hoe de meeste mensen dat doen.
Kijk dit vind ik echt een goed advies! Een vriend van mij heeft hele heftige ADHD en hij heeft er ook heel erg onder geleden. Hij is, tegen het advies in van de hulpverleners, gestopt met het bestrijden van symptomen en ook met het slikken van medicatie. Daarentegen is hij gaan werken aan zijn sterke punten. Weet je waar hij nu zit? Bij een dagopvang voor kindertjes met ADHD en andere afwijkingen. De kinderen en het personeel zijn dol op hem, voor hem was het het beste wat hij ooit heeft meegemaakt. Hij kan zijn ervaringen delen aan die kinderen en omdat hij weet wat ze doormaken kan hij ze ook beter begeleiden.quote:
Dat "jezelf leren accepteren" heeft ermee te maken dat je jezelf moet leren kennen. Waar jij mee bezig bent, de juiste diagnose proberen te krijgen, is daar slechts de helft van. Het is óók inzicht krijgen in je sterke punten: waar ben je goed in, wat vind je leuk, waar krijg je energie van?
Waar jij therapie zoekt om het negatieve te verminderen, zou je ook coaching moeten hebben bij het versterken van je positieve punten. Waarbij je tegen conflicten kunt aanlopen, omdat er een andere kant van de medaille is. Bijvoorbeeld: iemand die snel afgeleid is, kan extreem alert zijn wat positief is als je dat kunt gebruiken. Bestrijden van dat snel afgeleid zijn haalt dus ook je alertheid onderuit - de vraag is dan in hoeverre je er last van of baat bij hebt in *jouw* leven.
Het heeft ook te maken met "go with the flow": richt je leven zo in dat je sterke kanten goed gebruikt en nog versterkt kunnen worden, terwijl je zo min mogelijk last hebt van de nadelinge kanten van je persoonlijkheid. Dat is niet "vechten tegen", maar "profiteren van" en daar wordt je een stuk minder moe van.
Kijk. Dit is al een heel stuk beter toegelicht. Alleen het advies "je moet jezelf accepteren" roept alleen maar vragen op en een hoop frustratie dat mensen geen idee hebben waar ik mee worstel.quote:
Dat "jezelf leren accepteren" heeft ermee te maken dat je jezelf moet leren kennen. Waar jij mee bezig bent, de juiste diagnose proberen te krijgen, is daar slechts de helft van. Het is óók inzicht krijgen in je sterke punten: waar ben je goed in, wat vind je leuk, waar krijg je energie van?
Waar jij therapie zoekt om het negatieve te verminderen, zou je ook coaching moeten hebben bij het versterken van je positieve punten. Waarbij je tegen conflicten kunt aanlopen, omdat er een andere kant van de medaille is. Bijvoorbeeld: iemand die snel afgeleid is, kan extreem alert zijn wat positief is als je dat kunt gebruiken. Bestrijden van dat snel afgeleid zijn haalt dus ook je alertheid onderuit - de vraag is dan in hoeverre je er last van of baat bij hebt in *jouw* leven.
Het heeft ook te maken met "go with the flow": richt je leven zo in dat je sterke kanten goed gebruikt en nog versterkt kunnen worden, terwijl je zo min mogelijk last hebt van de nadelinge kanten van je persoonlijkheid. Dat is niet "vechten tegen", maar "profiteren van" en daar wordt je een stuk minder moe van.
Ik heb heel vroeger weleens gedacht "was ik maar iemand anders". Maar ik besefte al snel dat zoiets geen zin heeft en dat ik het met mezelf moet doen. Het punt is: ben ik de loser zoals ik mij vroeger in mijn jeugd heb gevoeld? Ben ik de persoon waarvan veel mensen denken dat ik dat ben? Of schuilt er meer in mij? Schuilen er soms hele sterke kanten in mij die nog niet zijn ontluikt? En dat laatste bood perspectief en hoop. Toen ik erachterkwam dat ik meer ben dan een in zichzelf gekeerde sukkel, ging ik mij echt beter voelen.
Ik heb in mijn jeugd een moeilijke start gemaakt, daarom is het heel zwaar om aan jezelf te werken. En het is iets wat ik niet alleen kan. Ik moet het uiteraard zelf doen, maar ik heb wel iemand nodig die in mij gelooft.
Uitspraken als "je moet jezelf accepteren" en "je moet stoppen met vechten" komen op mij over als: stop met je drang naar zelfontwikkeling en wordt opnieuw die sukkel die je vroeger was. Zo is het niet bedoeld en dat weet ik, maar het roept wel hele nare emoties op.
Mensen zeggen wel meer. Iedereen heeft te maken met adviezen en goede raad waar je geen fuck aan hebt en wat averechts werkt. Dit hoort bij het leven. Je moet schijt hebben aan dat soort uitspraken, zonder dat je het die mensen persoonlijk verwijt. Goede raad en adviezen zijn meestal vanuit de beste intenties gegeven.
Ik verwijt het wel een aantal behandelaars die ik in mijn leven heb gehad. Ik heb godverdomme ruim een jaar in een kliniek gezeten. Dan ga je ervanuit dat ze hun best doen om je te begrijpen. Maar dat is nu ik erop terugkijk totaal niet het geval. Ik spreek niet alleen namens mezelf; ik heb nog geluk gehad, want sommigen zijn door een foutieve diagnose na de behandeling behoorlijk in de problemen geraakt.
Maar ja... wat doe je eraan? Als je psychische problemen hebt, ben je eigenlijk gewoon de lul. De behandelaar wordt bij voorbaat serieuzer genomen dan jij wanneer je degene bent die hulp nodig hebt.
Het maakt me regelmatig behoorlijk kwaad. Maar anderzijds denk ik vaak dat het leven voor mij zo heeft moeten zijn. Want dankzij de kliniek heb ik wel mede-clienten gekend die mij wel heel erg geholpen hebben.
Terwijl als je naar de nevenwerkingen van die middelen kijkt... ze kunnen niet alleen andere psychische klachten geven (niet eens meer te spreken van lichamelijke klachten), maar zelfs de klachten die je al hebt verergeren. Als je daarbij ook nog eens verkeerd gediagnosticeerd bent...
Hoewel ik zeker niet kan aanraden aan een patiënt om zelf aan zijn medicatie te gaan sleutelen, is het tenminste mogelijk om met de behandelaar te praten over de huidige meds en of ze niet verminderd/gestopt kunnen worden.
Over het "jezelf accepteren": ik denk dat het deels ook slaat op het feit dat mensen te hoge eisen aan zichzelf stellen. Natuurlijk moet je openstaan voor verandering, jezelf altijd verbeteren en niet stagneren. Maar veel mensen stellen te hoge eisen aan zichzelf. Die kunnen ze vervolgens niet nakomen. Als dit zo blijft doorgaan vervallen ze bijv. in depressie of krijgen een burn-out.
Het is wat lastig uit te leggen, maar er is een verschil tussen
- jezelf accepteren = niets meer aan doen
en
- jezelf accepteren = het niet onmogelijk voor jezelf maken.
Met down ook hbo, jij bewijst het.quote:
Niet zo zeiken met adhd kun je heus wel uni doen.
precies.. en als moslims het mbo kunnen zegt dat pas echt veelquote:
[..]
Met down ook hbo, jij bewijst het.
Wat een verhaal. Ik begrijp dat het frustrerend is dat je eigenlijk nergens mee opschiet. Je voelt een bepaalde leegte en perspectief in je leven.quote:
Zoals de TT zegt. Ik weet niet meer hoe ik verder moet.
Maar goed, waar begin ik? Is mijn verhaal iemand op een aantal punten bekend?
Je kunt eens een keer iets over een hele andere boeg gooien: Meld je eens aan bij een alpha-cursus bij bijvoorbeeld een vrije baptistengemeente in de buurt. Ik weet, dat veel mensen een afschuw hebben aan de kerk en alles wat daarbij hoort, maar het geeft wel houvast, sociale kringen, goede levensadviezen en een mooi perspectief in je leven! Baat het niet dan schaadt het niet.
Succes!
Neen, PBR, je draait het om! Jij moet bv helemaal niks zelf doen. wie zegt jou dat je MOET. Gaat je planning fout? wie zegt dazt je moet plannen, en wie zegt hoe die planning eruit moet zien. Wie zegt dat je die en die reeks oefeningen binnen een uur moet doen omdat anderen dat (als het al zo is) ook binnen een uur doen.quote:
Ik vind het echt heel jammer dat mensen hier denken dat ik het allemaal expres doe, zelfmedelijden heb of excuses zoeken voor mijn huidige levensstijl.
Ik heb jarenlang heel fanatiek gesport. Maar ook hierin ging het qua planning fout. Als ik sportte, zat ik minimaal 2 uur in de sportschool. Ik had altijd het idee dat ieder ander voor hetzelfde aantal oefeningen er binnen een uur mee klaar was. Ik dacht eerst dat ik gewoon te lui was en mezelf een harde schop onder mijn hol moest geven. En elke keer boos op mezelf dat het mij dan niet lukt om al mijn oefeningen binnen een uur af te maken. En raar genoeg vonden anderen in de sportschool mij juist heel ijverig, omdat ze mij altijd gedisciplineerd bezig zagen.
Het gaat gewoon elke keer fout. Ik heb mezelf elke keer een schop onder mijn hol gegeven. Ik heb elke keer wake-up calls gehad. Ik weet dat ik het ZELF moet doen. Maar elke keer lukt het dus niet.
Ik heb ook altijd gedacht dat ik blijkbaar gewoon lui ben en een slappeling dat het dus niet lukt. Maar het ligt toch een stuk genuanceerder. Jammer dat veel mensen dat niet snappen.
Maar goed. Ik kom er op den duur wel uit.
Ik ben niet aktief gaan worden, niet gaan plannen,enz. na mijn wake up call. Ik heb gewoon zo iets van ik heb er schijt aan. Ik hoef en moet niets. Van niemand! Als het goed weer is "moet" je naar buiten, je "moet" toch wat (sporten, studeren, vrijwilligerswerk) gaan doen. Neen, je moet niks, soms mag je iets, als je de kans krijgt. Maar moeten .. niet dus. dat zijn allemaal regeltjes, denkbeelden, normen en waarden die je ooit ergens vandaan gehaald hebt en aangenomen hebt en waar je jezelf nu de hele tijd aan toetst.
Laat dat toch, dat doe je jezelf aan. Lees svp mijn onderschrift !!!!!
Wat een baptisten gemeenschap is heb ik enig vermoeden van. (Baptice is dopen?) Maar wat is een alpha cursus?quote:
[..]
Wat een verhaal. Ik begrijp dat het frustrerend is dat je eigenlijk nergens mee opschiet. Je voelt een bepaalde leegte en perspectief in je leven.
Je kunt eens een keer iets over een hele andere boeg gooien: Meld je eens aan bij een alpha-cursus bij bijvoorbeeld een vrije baptistengemeente in de buurt. Ik weet, dat veel mensen een afschuw hebben aan de kerk en alles wat daarbij hoort, maar het geeft wel houvast, sociale kringen, goede levensadviezen en een mooi perspectief in je leven! Baat het niet dan schaadt het niet.
Succes!
Maak een lijst met dingen die je altijd al heb willen doen/bereiken? Andere gedachtes.
Dat is een cursus die jou introduceert in het christelijk geloof. Het kan je een invulling geven in je leven, troost en een doel. Ik stel de vrije baptistengemeente voor omdat dit moderner is dan bijvoorbeeld een gerefomeerde kerk.quote:
[..]
Wat een baptisten gemeenschap is heb ik enig vermoeden van. (Baptice is dopen?) Maar wat is een alpha cursus?
Bij de VBG heb je bijvoorbeeld altijd bands, en de liedjes zijn geen ouderwetse lanzame psalmen maar mooie opwekkingsliederen, veel aansprekender voor vandaag.
Het gaat om hoe je je erbij gaat voelen, en als je je er goed bij voelt en werkt voor jou, moet je het zeker doen, ook al is het volgens velen achterhaalde onzin.
https://www.stadskerkvbg.nl/evenement/alpha-cursus/
Ik denk dat je inderdaad niks hebt aan psychologen, labels en therapieën. Volgens mij heb je meer aan soort rolmodel, leermeester of mentor. Heb alleen geen idee waar je die moet zoeken.quote:
Ik heb in mijn jeugd een moeilijke start gemaakt, daarom is het heel zwaar om aan jezelf te werken. En het is iets wat ik niet alleen kan. Ik moet het uiteraard zelf doen, maar ik heb wel iemand nodig die in mij gelooft.
Dit vind ik wel grappig: na jaren depressie en gedoe en vechten tegen en met mezelf, ben ik nu ietwat op een pad gekomen waarin ik probeer te accepteren wie ik ben, en dat het, inderdaad, OK is dat ik PDD-NOS en ASS heb en geestelijk raar in elkaar steek. Dat ik gewoon ik ben en dat iedereen wel iets heeft.quote:
Ik heb niks aan psychologen en zieleknijpers die keer op keer mij proberen te overtuigen dat ik wel OK ben. Het is gewoon niet OK!!!!! De wereld is hard. Het is mijn wens dat ik genoeg weerbaar ben en levenslustig om mee te kunnen doen. Er moeten patronen veranderen. Ik wil ervaren dat het leven anders kan dan ik tot nu toe gewend ben. Dat ikzelf anders ben dan ik tot nu toe gewend ben. De angst, depressies en blokkades moeten veranderen in positieve agressie of eigenlijk gewoon als agressie.
Toch herken ik me wel in dat dagelijk knokken tegen het leven en dat dat waarschijnlijk je doodsmoe maakt, waardoor je weer amper energie hebt om -iets- te gaan doen, waardoor je maar weer gaat knokken tegen het leven. Je gaat van moe naar moe.