R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Zoals de TT zegt. Ik weet niet meer hoe ik verder moet.
Ik loop mijn hele leven al vast met mezelf en heb al tig therapieen achter de rug. Ik heb o.a. een klinische behandeling bij de Zwaluw gevolgd voor persoonlijkheidsproblematiek en in een later stadium van mijn leven mentalisation based treatment: een therapie speciaal voor borderline-problematiek.
Qua diagnose verandert het ook elke keer. Ten tijde van de Zwaluw had ik wel een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis en een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, maar absoluut geen borderline, want daar was ik niet impulsief genoeg voor. Ik vermoedde toen zelf ook ADD. Ik was eerst op autisme getest. Als de uitslag autisme positief zou zijn, was de behandeling op de Zwaluw niet geschikt voor mij. De uitslag was negatief: ik ben niet autistisch. Ik had zelf veel research gedaan over autisme en ook over ADHD. Ik herkende mijzelf veel meer in ADHD en de daarbij gepaard gaande concentratieproblemen dan in autisme. Ook uit het autisme-onderzoek bleek wel dat ik een verbaal-performaal kloof heb en dat ik vooral laag scoor op gebieden waarbij aandacht- en concentratie voor nodig is. Maar naar mij werd niet geluisterd. Het werd afgedaan als een angststoornis. Met andere woorden: ik pieker gewoon teveel.
Na de Zwaluw ging het weer niet goed met mij. Ik kwam weer in een sociaal isolement terecht en had veel moeite met mijn emoties. Ik kwam op den duur bij de Viersprong getest en voor de zekerheid werd ik daar opnieuw getest. Er kwam uit dat ik toch aan voldoende criteria voldoe voor een borderline-stoornis. Er werd besloten dat ik mentalisation based treatment ga doen.
De therapie heeft wel opgeleverd dat ik wat minder explosief en primitief reageer. Maar ik vond het nog teringmoeilijk om een betere dagstructuur op te bouwen. Elke dag leverde mij het gevoel op dat ik mijn dag verkloot heb. Daarop kreeg ik de feedback te horen die ik al zolang hoor: ik stel te hoge eisen, ben te streng voor mezelf, etc. Dat ik psychische problemen heb, wil niet zeggen dat ik achterlijk ben. Als ik mezelf vergelijk met andere mensen, ben ik ontzettend veel minder productief. Opruimen in mijn huis is al een enorme uitdaging. Ik doe standaard overal veel langer over dan de meeste mensen. Dit heeft niet alleen maar te maken met dat ik gevoelsmatig met mezelf in de knoop zit.
Mijn vermoedens dat ik ADD zou kunnen hebben, werden dit keer wel wat serieuzer genomen en ik had daarvoor samen met mijn moeder ook een gesprek bij de psychiater. De psychiater concludeerde dat ik te weinig kenmerken heb voor zowel ADD als autisme en dat mijn problemen qua structuur eerder te wijten zijn aan de verbaal-performaal kloof die eerder bij mij is geconstateerd.
Na mijn therapie mentalisation based treatment ging het dus weer niet goed. Ik bleef mezelf maar terugtrekken en heel veel moeite houden met organiseren en plannen. Ik bleef stilstaan, terwijl mijn wens en behoefte vooral is om alle achterstand in mijn leven in te halen. Ik heb lang tevergeefs geGoogled of trainingen en therapieen zijn die zich niet richten op iemands emotie, maar om de discipline te verbeteren. Alleen maar inzoomen op emoties werkt op den duur zelfs averechts. Ieder mens heeft immers emotionele bagage. Maar cru gezegd: je moet ook een beetje ballen kweken om daarmee om te gaan en je er gewoon overheen zetten.
Uiteindelijk kwam ik vanzelf weer op ADD uit. Ik besloot mij hierop nog een keer te laten testen bij PsyQ in Den Haag Noord. Ik ging er maar vanuit dat die test negatief zou zijn. Want als ik op internet lees hoe mensen met ADHD of ADD hun klachten omschrijven, is dat minimaal 10x zo erg dan bij mij. Ik vind het tegenwoordig wel meevallen met al die concentratieproblemen van mij.
Tot mijn verrassing bleek de uitslag positief. Ik voldoe aan alle criteria voor ADD. De QB-test bevestigde ook nog dat ik een aandachtsstoornis heb. De psycholoog die ik toegewezen heb gekregen, twijfelt bij mij helemaal niet dat de diagnose bij mij onterecht is.
Het is wel jammer dat de medicatie niet goed aansloeg bij mij. Ik werd er depressiever en angstiger door en kreeg allemaal dwangmatige zelfmoordgedachten. Ik heb de startdosering methylfenidaat Sandoz toegewezen gekregen. Mijn huidige psychiater wil mij sowieso geen stimulantia voorschrijven. Ik snap ook helemaal niet wat zij zegt, want zij overlaadt mij elke keer met een berg informatie waardoor ik overrompeld wordt. Ik dacht zelf om in plaats van mijn huidige antidepressiva wellbutrin te proberen, maar dan zegt zij dat dat niet voor angst geschikt is. Met andere woorden, met haar kom ik geen steek verder.
Welke diagnosen ik ook heb, het is godverdomme de bedoeling dat ik verder kom met mijn leven en niet stil blijf staan zoals dat eigenlijk mijn hele leven aan de gang is. Ik trek het gewoon niet meer. Ik ben helemaal niet suicidaal ingesteld, maar ik mis nu gewoon perspectief in mijn leven en voor mij hoeft het gewoon niet meer op deze manier.
Ik weet niet meer hoe ik nu verder moet. Voor mijn gevoel is mijn hoofd een harde schijf die geformatteerd moet worden om verder te kunnen. Mijn leven is zo ontspoord, dit komt niet meer goed, tenzij ik met al mijn falen af kan rekenen en helemaal opnieuw kan beginnen.
Ik heb niks aan psychologen en zieleknijpers die keer op keer mij proberen te overtuigen dat ik wel OK ben. Het is gewoon niet OK!!!!! De wereld is hard. Het is mijn wens dat ik genoeg weerbaar ben en levenslustig om mee te kunnen doen. Er moeten patronen veranderen. Ik wil ervaren dat het leven anders kan dan ik tot nu toe gewend ben. Dat ikzelf anders ben dan ik tot nu toe gewend ben. De angst, depressies en blokkades moeten veranderen in positieve agressie of eigenlijk gewoon als agressie.
Ik heb altijd en nog steeds het gevoel dat er best mogelijkheden in mijzelf zitten om mij te kunnen ontplooien. Ik heb een creatieve geest en kan dingen heel erg in het groot zien en romantiseren. Ik heb iemand nodig die kan zien wie ik ben, die kan zien wat mijn huidige blokkades zijn en mij kan helpen begeleiden die te overwinnen.
Maar goed, waar begin ik? Is mijn verhaal iemand op een aantal punten bekend?
Ik loop mijn hele leven al vast met mezelf en heb al tig therapieen achter de rug. Ik heb o.a. een klinische behandeling bij de Zwaluw gevolgd voor persoonlijkheidsproblematiek en in een later stadium van mijn leven mentalisation based treatment: een therapie speciaal voor borderline-problematiek.
Qua diagnose verandert het ook elke keer. Ten tijde van de Zwaluw had ik wel een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis en een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, maar absoluut geen borderline, want daar was ik niet impulsief genoeg voor. Ik vermoedde toen zelf ook ADD. Ik was eerst op autisme getest. Als de uitslag autisme positief zou zijn, was de behandeling op de Zwaluw niet geschikt voor mij. De uitslag was negatief: ik ben niet autistisch. Ik had zelf veel research gedaan over autisme en ook over ADHD. Ik herkende mijzelf veel meer in ADHD en de daarbij gepaard gaande concentratieproblemen dan in autisme. Ook uit het autisme-onderzoek bleek wel dat ik een verbaal-performaal kloof heb en dat ik vooral laag scoor op gebieden waarbij aandacht- en concentratie voor nodig is. Maar naar mij werd niet geluisterd. Het werd afgedaan als een angststoornis. Met andere woorden: ik pieker gewoon teveel.
Na de Zwaluw ging het weer niet goed met mij. Ik kwam weer in een sociaal isolement terecht en had veel moeite met mijn emoties. Ik kwam op den duur bij de Viersprong getest en voor de zekerheid werd ik daar opnieuw getest. Er kwam uit dat ik toch aan voldoende criteria voldoe voor een borderline-stoornis. Er werd besloten dat ik mentalisation based treatment ga doen.
De therapie heeft wel opgeleverd dat ik wat minder explosief en primitief reageer. Maar ik vond het nog teringmoeilijk om een betere dagstructuur op te bouwen. Elke dag leverde mij het gevoel op dat ik mijn dag verkloot heb. Daarop kreeg ik de feedback te horen die ik al zolang hoor: ik stel te hoge eisen, ben te streng voor mezelf, etc. Dat ik psychische problemen heb, wil niet zeggen dat ik achterlijk ben. Als ik mezelf vergelijk met andere mensen, ben ik ontzettend veel minder productief. Opruimen in mijn huis is al een enorme uitdaging. Ik doe standaard overal veel langer over dan de meeste mensen. Dit heeft niet alleen maar te maken met dat ik gevoelsmatig met mezelf in de knoop zit.
Mijn vermoedens dat ik ADD zou kunnen hebben, werden dit keer wel wat serieuzer genomen en ik had daarvoor samen met mijn moeder ook een gesprek bij de psychiater. De psychiater concludeerde dat ik te weinig kenmerken heb voor zowel ADD als autisme en dat mijn problemen qua structuur eerder te wijten zijn aan de verbaal-performaal kloof die eerder bij mij is geconstateerd.
Na mijn therapie mentalisation based treatment ging het dus weer niet goed. Ik bleef mezelf maar terugtrekken en heel veel moeite houden met organiseren en plannen. Ik bleef stilstaan, terwijl mijn wens en behoefte vooral is om alle achterstand in mijn leven in te halen. Ik heb lang tevergeefs geGoogled of trainingen en therapieen zijn die zich niet richten op iemands emotie, maar om de discipline te verbeteren. Alleen maar inzoomen op emoties werkt op den duur zelfs averechts. Ieder mens heeft immers emotionele bagage. Maar cru gezegd: je moet ook een beetje ballen kweken om daarmee om te gaan en je er gewoon overheen zetten.
Uiteindelijk kwam ik vanzelf weer op ADD uit. Ik besloot mij hierop nog een keer te laten testen bij PsyQ in Den Haag Noord. Ik ging er maar vanuit dat die test negatief zou zijn. Want als ik op internet lees hoe mensen met ADHD of ADD hun klachten omschrijven, is dat minimaal 10x zo erg dan bij mij. Ik vind het tegenwoordig wel meevallen met al die concentratieproblemen van mij.
Tot mijn verrassing bleek de uitslag positief. Ik voldoe aan alle criteria voor ADD. De QB-test bevestigde ook nog dat ik een aandachtsstoornis heb. De psycholoog die ik toegewezen heb gekregen, twijfelt bij mij helemaal niet dat de diagnose bij mij onterecht is.
Het is wel jammer dat de medicatie niet goed aansloeg bij mij. Ik werd er depressiever en angstiger door en kreeg allemaal dwangmatige zelfmoordgedachten. Ik heb de startdosering methylfenidaat Sandoz toegewezen gekregen. Mijn huidige psychiater wil mij sowieso geen stimulantia voorschrijven. Ik snap ook helemaal niet wat zij zegt, want zij overlaadt mij elke keer met een berg informatie waardoor ik overrompeld wordt. Ik dacht zelf om in plaats van mijn huidige antidepressiva wellbutrin te proberen, maar dan zegt zij dat dat niet voor angst geschikt is. Met andere woorden, met haar kom ik geen steek verder.
Welke diagnosen ik ook heb, het is godverdomme de bedoeling dat ik verder kom met mijn leven en niet stil blijf staan zoals dat eigenlijk mijn hele leven aan de gang is. Ik trek het gewoon niet meer. Ik ben helemaal niet suicidaal ingesteld, maar ik mis nu gewoon perspectief in mijn leven en voor mij hoeft het gewoon niet meer op deze manier.
Ik weet niet meer hoe ik nu verder moet. Voor mijn gevoel is mijn hoofd een harde schijf die geformatteerd moet worden om verder te kunnen. Mijn leven is zo ontspoord, dit komt niet meer goed, tenzij ik met al mijn falen af kan rekenen en helemaal opnieuw kan beginnen.
Ik heb niks aan psychologen en zieleknijpers die keer op keer mij proberen te overtuigen dat ik wel OK ben. Het is gewoon niet OK!!!!! De wereld is hard. Het is mijn wens dat ik genoeg weerbaar ben en levenslustig om mee te kunnen doen. Er moeten patronen veranderen. Ik wil ervaren dat het leven anders kan dan ik tot nu toe gewend ben. Dat ikzelf anders ben dan ik tot nu toe gewend ben. De angst, depressies en blokkades moeten veranderen in positieve agressie of eigenlijk gewoon als agressie.
Ik heb altijd en nog steeds het gevoel dat er best mogelijkheden in mijzelf zitten om mij te kunnen ontplooien. Ik heb een creatieve geest en kan dingen heel erg in het groot zien en romantiseren. Ik heb iemand nodig die kan zien wie ik ben, die kan zien wat mijn huidige blokkades zijn en mij kan helpen begeleiden die te overwinnen.
Maar goed, waar begin ik? Is mijn verhaal iemand op een aantal punten bekend?
Over de één-na laatste alinea; houd dat vast. Je hebt zonder twijfel zeker mogelijkheden.
Over de twee-na laatste alinea; goede instelling heb je
. Als je die instelling aan blijft houden, gaat het je zeker lukken.
Inhoudelijk heb ik niet veel input maar dit wilde ik even kwijt.
Over de twee-na laatste alinea; goede instelling heb je
. Als je die instelling aan blijft houden, gaat het je zeker lukken. Inhoudelijk heb ik niet veel input maar dit wilde ik even kwijt.
Never allow waiting to become a habit.
Live your dreams and take risks.
Life is happening now.
Live your dreams and take risks.
Life is happening now.
zegt iedereen die hoogstnodig eens met een psycholoog of zielenknijper moet gaan praten maar zichzelf niet onder ogen kan zienquote:Op zondag 6 november 2016 10:18 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb niks aan psychologen en zieleknijpers
Heb je de hele zin wel gelezen? Ze heeft geen zin in een zieleknijper die haar wijs probeert te maken dat ze nergens last van heeft...quote:Op zondag 6 november 2016 11:34 schreef zeer het volgende:
[..]
zegt iedereen die hoogstnodig eens met een psycholoog of zielenknijper moet gaan praten maar zichzelf niet onder ogen kan zien
Mja; misschien dat die zieleknijper dat doet omdat hij inschat dat ts zichzelf te veel blokkeerd omdat ts denkt dat hij niet normaal is en dus ook geen moeite meer doet om 'normaal' te doen. In dit geval zou zo'n psycholoog geen verkeerd iets zijn.
Sowieso zou ik TS aanraden om niet de hoop/vertrouwen in psychologen op te geven. Misschien dat ze 10 keer iets onzinnigs (bij wijzen van) doen maar die ene keer dat ze wel iets zinnigs doen, zijn ze meer dan de moeite waard.
Never allow waiting to become a habit.
Live your dreams and take risks.
Life is happening now.
Live your dreams and take risks.
Life is happening now.
Hoe oud ben je TS? Hoe ging of gaat het met je werk en/of studie? Ik neem aan dat je daar ook vast liep?
Ik ben een hij trouwens.
En ik ben het ook echt spuugzat dat iedereen al een oordeel over mij en/of mijn situatie heeft zonder dat ze naar mij luisteren. Want dit is het wat er dus elke keer gebeurt.
Je meldt je aan voor psychische hulp - er wordt een diagnose bij je geconstateerd - je wordt behandeld voor de diagnose - je mag het vervolgens zelf uitzoeken.
Van 2012 t/m 2015 ben ik puur op mijn borderline behandeld. Er wordt niet naar mij als persoon gekeken, er wordt niet geanalyseerd waar het nou precies mis is gegaan. Als ik het niet eens was met de behandelaar, werd er automatisch vanuit gegaan dat ik in mijn achterdochtige modus zit. Drie jaar heb ik erin geinvesteerd en ik ben eigenlijk weinig verder.
Ik kom er alleen niet uit, maar het is wel superfrustrerend dat ik wel het idee heb elke keer op mezelf aangewezen te zijn.
En ik ben het ook echt spuugzat dat iedereen al een oordeel over mij en/of mijn situatie heeft zonder dat ze naar mij luisteren. Want dit is het wat er dus elke keer gebeurt.
Je meldt je aan voor psychische hulp - er wordt een diagnose bij je geconstateerd - je wordt behandeld voor de diagnose - je mag het vervolgens zelf uitzoeken.
Van 2012 t/m 2015 ben ik puur op mijn borderline behandeld. Er wordt niet naar mij als persoon gekeken, er wordt niet geanalyseerd waar het nou precies mis is gegaan. Als ik het niet eens was met de behandelaar, werd er automatisch vanuit gegaan dat ik in mijn achterdochtige modus zit. Drie jaar heb ik erin geinvesteerd en ik ben eigenlijk weinig verder.
Ik kom er alleen niet uit, maar het is wel superfrustrerend dat ik wel het idee heb elke keer op mezelf aangewezen te zijn.
Hoi Ts, ik herken ontzettend veel mijzelf in jouw verhaal..
Je lijkt ontzettend op zoek te gaan naar duidelijkheid, tenminste dat maak ik op uit jouw verhaal. Dit is ook iets waar ik zelf tegenaan loop. Ik wil gewoon nu écht weten wat of wie ik ben, ik wil weten wat er met mij aan de hand is zodat ik er aan kan werken want je lijkt gewoon continue vast te lopen wat je ook doet of probeert.
Trouwens dat speuren op internet herken ik ook heel erg. Ik heb zelf PTSS maar ik herkende mij niet echt (of eigenlijk ergens helemaal niet) in in de verhalen op internet. Het waren zulke heftige verhalen/ klachten en dat was echt het laatste wat ik dacht. Maar bij mij uit de PTSS zich weer anders en die lees je dan toevallig niet zoveel op internet. Nu heb ik toch die diagnose gekregen ondanks ik dacht dat mijn klachten 'licht' waren scheen het juist veel erger te zijn omdat het er dieper ingeworteld is zeg maar.
En ik merk dat alles op het internet trouwens veel heftiger verwoord wordt en dat daarom veel mensen toch wel een verkeerd beeld gaan krijgen van bepaalde diagnoses. Veel mensen vergeten ook dat het wordt geuit op verschillende manieren en niet alle manieren worden uitgebreid bescheven op het internet/ de media. Het is vaak zo dat er maar een manier wordt beschreven, maar dan denken mensen dat dié manier er alleen maar is
Wat bij mij wel heeft geholpen is door zelf ook duidelijk te zijn. Je wilt duidelijk zijn maar begin zelf ook duidelijker te zijn tegenover je hulpverleners (tenminste, ik weet niet of je dit al hebt geprobeerd?
Ik heb op een gegeven moment gewoon zelf om bepaalde dingen gevraagd zoals duidelijkheid en gewoon echt aangegeven dat ik het helemaal zat was en dat ik Gewoon door blijven zeuren tot je die duidelijkheid krijgt, want dit is letterlijk soms de enige manier wil je echt verder komen.
Ik heb al die hulpverleners continu kansen proberen te geven en ik moest naar hun luisteren, maar jij bent degene die geholpen moet worden dus zij moeten ook eens naar joú luisteren.
Desnoods print je dat wat je nu geschreven hebt het uit en laat je ze het lezen. Gewoon écht aangeven dat je vast loopt dus..
Praat je trouwens met een psychiater? Ik heb zelf ook geen goede ervaringen met psychologen.. Mijn huidige psycholoog geeft bijvoorbeeld heel veel klachten de schuld aan mijn diagnose. Mijn psychiaters zien het wel wat rationeler zeg maar, en ik lijk steeds toch wel een stapje dichterbij duidelijkheid te zijn. Ik ben er nog niet maar mijn problemen worden nu wel een stuk serieuzer genomen..
Wat zou jij eigenlijk op het moment het liefst willen? Duidelijkheid snap ik wel ja.. maar wat zou jou denk je kunnen helpen. Het is iets waarover je nog niet bezit maar die je wel zou willen denk ik?
Je lijkt ontzettend op zoek te gaan naar duidelijkheid, tenminste dat maak ik op uit jouw verhaal. Dit is ook iets waar ik zelf tegenaan loop. Ik wil gewoon nu écht weten wat of wie ik ben, ik wil weten wat er met mij aan de hand is zodat ik er aan kan werken want je lijkt gewoon continue vast te lopen wat je ook doet of probeert.
Trouwens dat speuren op internet herken ik ook heel erg. Ik heb zelf PTSS maar ik herkende mij niet echt (of eigenlijk ergens helemaal niet) in in de verhalen op internet. Het waren zulke heftige verhalen/ klachten en dat was echt het laatste wat ik dacht. Maar bij mij uit de PTSS zich weer anders en die lees je dan toevallig niet zoveel op internet. Nu heb ik toch die diagnose gekregen ondanks ik dacht dat mijn klachten 'licht' waren scheen het juist veel erger te zijn omdat het er dieper ingeworteld is zeg maar.
En ik merk dat alles op het internet trouwens veel heftiger verwoord wordt en dat daarom veel mensen toch wel een verkeerd beeld gaan krijgen van bepaalde diagnoses. Veel mensen vergeten ook dat het wordt geuit op verschillende manieren en niet alle manieren worden uitgebreid bescheven op het internet/ de media. Het is vaak zo dat er maar een manier wordt beschreven, maar dan denken mensen dat dié manier er alleen maar is
Wat bij mij wel heeft geholpen is door zelf ook duidelijk te zijn. Je wilt duidelijk zijn maar begin zelf ook duidelijker te zijn tegenover je hulpverleners (tenminste, ik weet niet of je dit al hebt geprobeerd?
Ik heb op een gegeven moment gewoon zelf om bepaalde dingen gevraagd zoals duidelijkheid en gewoon echt aangegeven dat ik het helemaal zat was en dat ik Gewoon door blijven zeuren tot je die duidelijkheid krijgt, want dit is letterlijk soms de enige manier wil je echt verder komen.
Ik heb al die hulpverleners continu kansen proberen te geven en ik moest naar hun luisteren, maar jij bent degene die geholpen moet worden dus zij moeten ook eens naar joú luisteren.
Desnoods print je dat wat je nu geschreven hebt het uit en laat je ze het lezen. Gewoon écht aangeven dat je vast loopt dus..
Praat je trouwens met een psychiater? Ik heb zelf ook geen goede ervaringen met psychologen.. Mijn huidige psycholoog geeft bijvoorbeeld heel veel klachten de schuld aan mijn diagnose. Mijn psychiaters zien het wel wat rationeler zeg maar, en ik lijk steeds toch wel een stapje dichterbij duidelijkheid te zijn. Ik ben er nog niet maar mijn problemen worden nu wel een stuk serieuzer genomen..
Wat zou jij eigenlijk op het moment het liefst willen? Duidelijkheid snap ik wel ja.. maar wat zou jou denk je kunnen helpen. Het is iets waarover je nog niet bezit maar die je wel zou willen denk ik?
Ik ben over de 30quote:
Hoe oud ben je TS? Hoe ging of gaat het met je werk en/of studie? Ik neem aan dat je daar ook vast liep?
Yep. In mijn studie liep ik dus ook vast. Ik begon op het atheneum en eindigde uiteindelijk met een MAVO-diploma. Veel vervolgopleidingen gedaan, maar niks afgemaakt. Kon mij tijdens de lessen niet concentreren, kon mij er thuis niet toe zetten om huiswerk te maken.
Ik had toen al een zeer lage eigendunk en op mijn 19e werd ik zwaar overspannen. Achteraf op die periode terugkijkend had ik een poos opgenomen moeten worden, want ik had non-stop heftige angstaanvallen achter elkaar. Gelukkig had mijn moeder mij opgevangen, maar voor haar was het ontzettend zwaar.
Ik heb gelukkig wel die paniekaanvallen leren te hanteren en heb daar ook geen last meer van.
er is geen psycholoog die tegen je zegt: er niks mis met jou dus stel je niet aanquote:Op zondag 6 november 2016 11:41 schreef embedguy het volgende:
[..]
Heb je de hele zin wel gelezen? Ze heeft geen zin in een zieleknijper die haar wijs probeert te maken dat ze nergens last van heeft...
Mja; misschien dat die zieleknijper dat doet omdat hij inschat dat ts zichzelf te veel blokkeerd omdat ts denkt dat hij niet normaal is en dus ook geen moeite meer doet om 'normaal' te doen. In dit geval zou zo'n psycholoog geen verkeerd iets zijn.
Sowieso zou ik TS aanraden om niet de hoop/vertrouwen in psychologen op te geven. Misschien dat ze 10 keer iets onzinnigs (bij wijzen van) doen maar die ene keer dat ze wel iets zinnigs doen, zijn ze meer dan de moeite waard.
srs
geen een
Hoi, thanks voor je replyquote:Op zondag 6 november 2016 12:08 schreef -Phineas- het volgende:
Wat zou jij eigenlijk op het moment het liefst willen? Duidelijkheid snap ik wel ja.. maar wat zou jou denk je kunnen helpen. Het is iets waarover je nog niet bezit maar die je wel zou willen denk ik?
Ik heb nu bij PsyQ een psycholoog/coach en een psychiater. Met de psycholoog kan ik het wel goed vinden. De psychiater is een net afgestudeerd meisje die heel erg vlak en emotieloos praat. Ik heb bij mijn psycholoog gevraagd of ik een andere psychiater kan krijgen.
Ik heb eigenlijk chronisch een soort burn-out gevoel en ik zou dat aan willen pakken. Bijvoorbeeld weer naar de sportschool gaan minimaal 3x per week en niet dat ik na mijn vrijwilligerswerk weer helemaal kapot ben. En aangezien het leven gewoon doorgaat wil ik daar zoveel mogelijk wat leuks van maken.
Definitely zeker weten van wel!quote:
[..]
er is geen psycholoog die tegen je zegt: er niks mis met jou dus stel je niet aan
srs
geen een
Toen ik 22 was, had mijn huisarts mij doorverwezen om een poosje intern opgenomen te worden bij de GGZ. Ik was namelijk behalve angstig ook erg agressief en had mijzelf niet meer onder controle.
Ik kwam bij een psychiater terecht en die zei letterlijk tegen mij dat ik mij aanstelde en dat er niks mis met mij was.
Dit gaat trouwens over de GGZ in Gouda en die stond destijds heel slecht bekend. Ik heb het zelf ondervonden, maar ik heb nog veel schrijnender verhalen vernomen. Een kennis van mij is schizofreen en die was regelmatig ook daar opgenomen vanwege psychosen. Hij kon diverse keren weglopen en ook bijna een einde aan zijn leven kunnen maken. Hoewel hij dus zogenaamd onder behandeling was, kwam vrijwel alle zorg en druk op zijn ouders terecht.
Ik geloof best dat de meeste psychologen en psychiaters het goed proberen te doen en dat het gebrek aan zorg eerder toe te kennen is aan het zorgsysteem of de complexiteit van de problemen.
Maar helaas bestaan er wel degelijk psychologen en psychiaters die het echt heel slecht doen.
Volgens mij is trouwens de GGZ in Gouda erg veranderd, maar ik loop daar nu niet.
OP niet gelezen zeker.quote:
[..]
zegt iedereen die hoogstnodig eens met een psycholoog of zielenknijper moet gaan praten maar zichzelf niet onder ogen kan zien
Ik lees een onwijze zoektocht naar het antwoord op de vraag 'wie ben ik?', en dat je dit hopeloos probeert te vinden in de vorm van een psychiatrische diagnose. Waarom in godsnaam? Waarom is dit zó belangrijk voor je? Wat denk je daar precies in te kunnen vinden?
Dan zie je jezelf een tijdje als 'borderliner', ja, en dan? Of nee, ik BEN geloof ik toch meer een ADD'er. Of tja, zou ik toch meer een autist zijn? Echt, waarom? Waarom denk je in hemelsnaam je hele identiteit op te gaan moeten hangen aan een conceptueel hokje die psychiaters met elkaar de afgelopen eeuw allemaal bedácht hebben om met elkáár, onderling, doeltreffender over patiënten te kunnen spreken? Is dat hele gebeuren niet allemaal een beetje een eigen leven gaan leiden kun je je wel eens afvragen misschien...
Verder dienen psychologische problemen volgens mij niet ontkent of gebagatelliseerd te worden, maar je bent volgens mij wel een ster in hele grote drama's in je hoofd te maken. Als je wellicht nou dáár al eens wat minder energie in gaat steken, niet zo totaal in je hoofd te leven en je zo volledig te identificeren met al die gedachten en gevoelens die in jou de revu passeren, kom je misschien al best een eind. Daar had je misschien nog niet aan gedacht. Helaas werkt de huidige wereld van de psychiatrie en psychologie juist heel sterk op dát niveau, wat dingen misschien alleen maar meer in stand houdt dan dat ze iets oplossen.
Het eindeloos herhalen van al die zelfgecreëerde drama's in het hoofd is misschien wel meer het probleem, dan de feitelijke problemen.
Je bent niet een bedacht hokje, geen afkorting van 3 of 4 letters. Je neemt jezelf alleen maar in de zeik daarmee en zoekt jezelf op plaatsen waar je niet te vinden bent. Zoem eens uit in plaats van in. Heroverweeg dat hele aangeleerde denksysteem eens.
Dan zie je jezelf een tijdje als 'borderliner', ja, en dan? Of nee, ik BEN geloof ik toch meer een ADD'er. Of tja, zou ik toch meer een autist zijn? Echt, waarom? Waarom denk je in hemelsnaam je hele identiteit op te gaan moeten hangen aan een conceptueel hokje die psychiaters met elkaar de afgelopen eeuw allemaal bedácht hebben om met elkáár, onderling, doeltreffender over patiënten te kunnen spreken? Is dat hele gebeuren niet allemaal een beetje een eigen leven gaan leiden kun je je wel eens afvragen misschien...
Verder dienen psychologische problemen volgens mij niet ontkent of gebagatelliseerd te worden, maar je bent volgens mij wel een ster in hele grote drama's in je hoofd te maken. Als je wellicht nou dáár al eens wat minder energie in gaat steken, niet zo totaal in je hoofd te leven en je zo volledig te identificeren met al die gedachten en gevoelens die in jou de revu passeren, kom je misschien al best een eind. Daar had je misschien nog niet aan gedacht. Helaas werkt de huidige wereld van de psychiatrie en psychologie juist heel sterk op dát niveau, wat dingen misschien alleen maar meer in stand houdt dan dat ze iets oplossen.
Het eindeloos herhalen van al die zelfgecreëerde drama's in het hoofd is misschien wel meer het probleem, dan de feitelijke problemen.
Je bent niet een bedacht hokje, geen afkorting van 3 of 4 letters. Je neemt jezelf alleen maar in de zeik daarmee en zoekt jezelf op plaatsen waar je niet te vinden bent. Zoem eens uit in plaats van in. Heroverweeg dat hele aangeleerde denksysteem eens.
Wat bedoel je daarmee?quote:
Typisch borderliner. Word je daar nog voor behandeld?
Wat je beschrijft, en hoe, is heel typisch gedrag. Word je daar nog voor behandeld?quote:
1 + 1 = blauw
Jij gelooft dat ik dit zelf niet bedacht heb en dat jouw antwoord totaal vernieuwend en verrassend voor mij is? Of dat ik mijn problemen creëer om anderen graag te pesten? Want ik proef uit jouw antwoord nogal een beschuldigend verwijtend toontje.quote:
Ik lees een onwijze zoektocht naar het antwoord op de vraag 'wie ben ik?', en dat je dit hopeloos probeert te vinden in de vorm van een psychiatrische diagnose. Waarom in godsnaam? Waarom is dit zó belangrijk voor je? Wat denk je daar precies in te kunnen vinden?
Dan zie je jezelf een tijdje als 'borderliner', ja, en dan? Of nee, ik BEN geloof ik toch meer een ADD'er. Of tja, zou ik toch meer een autist zijn? Echt, waarom? Waarom denk je in hemelsnaam je hele identiteit op te gaan moeten hangen aan een conceptueel hokje die psychiaters met elkaar de afgelopen eeuw allemaal bedácht hebben om met elkáár, onderling, doeltreffender over patiënten te kunnen spreken? Is dat hele gebeuren niet allemaal een beetje een eigen leven gaan leiden kun je je wel eens afvragen misschien...
Verder dienen psychologische problemen volgens mij niet ontkent of gebagatelliseerd te worden, maar je bent volgens mij wel een ster in hele grote drama's in je hoofd te maken. Als je wellicht nou dáár al eens wat minder energie in gaat steken, niet zo totaal in je hoofd te leven en je zo volledig te identificeren met al die gedachten en gevoelens die in jou de revu passeren, kom je misschien al best een eind. Daar had je misschien nog niet aan gedacht. Helaas werkt de huidige wereld van de psychiatrie en psychologie juist heel sterk op dát niveau, wat dingen misschien alleen maar meer in stand houdt dan dat ze iets oplossen.
Het eindeloos herhalen van al die zelfgecreëerde drama's in het hoofd is misschien wel meer het probleem, dan de feitelijke problemen.
Je bent niet een bedacht hokje, geen afkorting van 3 of 4 letters. Je neemt jezelf alleen maar in de zeik daarmee en zoekt jezelf op plaatsen waar je niet te vinden bent. Zoem eens uit in plaats van in. Heroverweeg dat hele aangeleerde denksysteem eens.
Ik weet niet precies waar het vandaan komt. Ik ben niet onder heel slechte omstandigheden opgevoed. Maar ik heb wel de ervaringen sinds zeer jonge leeftijd dat werkelijk alles in mijn leven niet goed gaat en dat ik op alle fronten lijk af te wijken van wat normaal en geaccepteerd is. Logisch dat ik op zoek ben naar een deel in mezelf wat ik wel kan aanvaarden en accepteren.
De diagnosen heb ikzelf niet bedacht. Ik heb ze gekregen. Elke keer is het wat anders. Hoe kan ik mijzelf dan überhaupt als normaal persoon zien?
Ja en nee.quote:
[..]
Wat je beschrijft, en hoe, is heel typisch gedrag. Word je daar nog voor behandeld?
Mijn psycholoog erkent dat ik behalve ADD ook persoonlijkheidsproblemen heb en dat vooral de borderline-kenmerken het zwaarst wegen. Hij heeft mij doorverwezen voor individuele schematherapie. Echter de wachtlijsten duren daarvoor heel lang.
Hij probeert mij tot die tijd zoveel mogelijk te helpen met ondersteunende gesprekken die in het teken staan wie ik nou ben. Ik kan wel goed met hem opschieten. Op een ADHD-poli kan ik echter niet vaker terecht dan 1x in de 2 a 3 weken, dus vandaar de doorverwijzing.
Hij had gehoopt dat de ADHD-medicatie wat meer rust in mijn hoofd zou brengen, waardoor het piekeren minder wordt, maar helaas is dat niet het geval gebleken.
Hmmm dat toontje was helemaal niet de bedoeling.quote:
[..]
Jij gelooft dat ik dit zelf niet bedacht heb en dat jouw antwoord totaal vernieuwend en verrassend voor mij is? Of dat ik mijn problemen creëer om anderen graag te pesten? Want ik proef uit jouw antwoord nogal een beschuldigend verwijtend toontje.
Ik weet niet precies waar het vandaan komt. Ik ben niet onder heel slechte omstandigheden opgevoed. Maar ik heb wel de ervaringen sinds zeer jonge leeftijd dat werkelijk alles in mijn leven niet goed gaat en dat ik op alle fronten lijk af te wijken van wat normaal en geaccepteerd is. Logisch dat ik op zoek ben naar een deel in mezelf wat ik wel kan aanvaarden en accepteren.
De diagnosen heb ikzelf niet bedacht. Ik heb ze gekregen. Elke keer is het wat anders. Hoe kan ik mijzelf dan überhaupt als normaal persoon zien?
Maar jezelf niet als normaal zien bestaat bij de gratie van jezelf vergelijken met anderen...
Uiteraard. Ik voel mij in de kern van mijn wezen het allerslechtste van het slechtste.quote:
Mijn 'quest' is er dus achterkomen wie ik ben. Het beeld wat ik van mijzelf heb, is heel erg wazig en mistig. Sommige dingen wil ik eigenlijk niet weten en toch weer wel omdat ik mijzelf onder ogen wil komen.
Het zit heel erg diep allemaal.
Als je niet meer tegen jezelf zou vechten, wat gebeurt er dan....?quote:
[..]
Uiteraard. Ik voel mij in de kern van mijn wezen het allerslechtste van het slechtste.
Gevoelsmatig kan ik niet anders.quote:
[..]
Als je niet meer tegen jezelf zou vechten, wat gebeurt er dan....?
Dan ben ik niks meer waard. Ik moet mij voor 1000% inzetten om tot 10% tot het niveau van een ander te komen.
Als ik stop met vechten, heb ik geen bestaansrecht meer.
Ben je daarom ook zo uitgeput...?quote:
[..]
Gevoelsmatig kan ik niet anders.
Dan ben ik niks meer waard. Ik moet mij voor 1000% inzetten om tot 10% tot het niveau van een ander te komen.
Als ik stop met vechten, heb ik geen bestaansrecht meer.
Weet ik niet.quote:
[..]
Ben je daarom ook zo uitgeput...?
Het vechten doe ik niet bewust. Er zijn genoeg dagen dat er niks aan de hand is emotioneel maar dan ben ik toch moe, passief en lusteloos.
Ik heb ook dagen dat ik gewoon niet overzie wat ik moet/wil doen en daar staat mijn stemming, gevoel van eigenwaarde helemaal los van.
In jouw ogen? Of in andermans ogen...?quote:
Dan ben ik niks meer waard. [...]
Als ik stop met vechten, heb ik geen bestaansrecht meer.
Ik denk dat als je werkelijk op zoek zal gaan naar je diepste kern van je wezen, dit wel het laatste zal zijn wat je ooit zult ontdekken, dat je het allerslechtste van het allerslechtste bent.quote:
[..]
Uiteraard. Ik voel mij in de kern van mijn wezen het allerslechtste van het slechtste.
Mijn 'quest' is er dus achterkomen wie ik ben. Het beeld wat ik van mijzelf heb, is heel erg wazig en mistig. Sommige dingen wil ik eigenlijk niet weten en toch weer wel omdat ik mijzelf onder ogen wil komen.
Het zit heel erg diep allemaal.
Mensen die serieus het pad van zelfrealisatie begaan, hebben stuk voor stuk nog nooit zoiets over zichzelf ontdekt.
Dat is namelijk niets anders dan een overtuiging over jezelf vanuit je ego-mind. Een grondovertuiging welteverstaan. Het is een gedeelte van de geest waarmee je je geleerd hebt te identificeren.
Zolang we niet door hebben dat dat niets anders is dan pure geestelijke (zelf-)conditionering is, zijn we een blinde slaaf van onze impulsen, gedachten en emoties. We construeren daar een zelf-gevoel uit, een idee van 'ik', wie of wat we zijn, maar eigenlijk is er helemaal geen ik te vinden. Wat we als 'ik' ervaren is weinig meer dan een set overtuigingen, aangeleerde ideeën (conditionering) en een constant wisselend gebeuren van energieprocessen in ons lichaam (idealiter stroomt dit vrijelijk, zonder blokkades voortkomend uit onze conditioneringen).
Dat is de illusie waarin we leven. Een illusie die levensecht voelt, en waar heuse zelfmoorden uit volgen soms. Terwijl de nachtmerrie in een oogwenk voorbij zou kunnen zijn als de illusie doorzien wordt als wat het is.
Wat je écht bent, zijn niet de voorbij gaande wolken in je hoofd waar je je mee identificeert. Wat je écht bent is dat wat achter de wolken is; dat waarbinnen de wolken verschijnen. Het eeuwige hemelse blauw waarin de zon opkomt en neerdaalt... Je bent de lege ruimte, niet de verschijnselen die erin komen en weer gaan.
Kan de lucht beschadigd raken door een orkaan die er op z'n tijd eens doorheen raast?
[ Bericht 0% gewijzigd door Meneertje_flapdrol op 06-11-2016 17:32:28 ]
Ook hier maak je imo een fundamentele vergissing waarbij de waarheid als je het mij vraagt exact het tegenovergestelde is van wat je denkt.quote:
[..]
Gevoelsmatig kan ik niet anders.
Dan ben ik niks meer waard. Ik moet mij voor 1000% inzetten om tot 10% tot het niveau van een ander te komen.
Als ik stop met vechten, heb ik geen bestaansrecht meer.
Stoppen met vechten, oftewel overgave, is nu juist het ultieme antwoord en de enige manier om tot rust te komen. Juist dat vechten houdt de ellende in stand. Dat is de paradox...
Vechten houdt in feite weerstand in tegen wat is. Het is het gevecht met het leven waar niet van te winnen is. De sleutel naar rust en innerlijke vrede is juist de overgave aan het leven. De erkenning dat jij het niet bestuurt, en dat ook helemaal niet hoeft te doen. Acceptatie en overgave, daar gaat het nu juist om in het leven. Dat gevecht ermee veroorzaakt precies het grote lijden.
Eigenlijk zijn we ook gewoon verschrikkelijk verkeerd opgevoed in deze wereld...
Alleen zit de identiteit bij borderliners sowieso al verkeerd, dankzij die stoornis. Jouw advies kan zelfs meer verwarring veroorzaken.quote:
[..]
Ik denk dat als je werkelijk op zoek zal gaan naar je diepste kern van je wezen, dit wel het laatste zal zijn wat je ooit zult ontdekken, dat je het allerslechtste van het allerslechtste bent.
Mensen die serieus het pad van zelfrealisatie begaan, hebben stuk voor stuk nog nooit zoiets over zichzelf ontdekt.
Dat is namelijk niets anders dan een overtuiging over jezelf vanuit je ego-mind. Een grondovertuiging welteverstaan. Het is een gedeelte van de geest waarmee je je geleerd hebt te identificeren.
Zolang we niet door hebben dat dat niets anders is dan pure geestelijke (zelf-)conditionering is, zijn we een blinde slaaf van onze impulsen, gedachten en emoties. We construeren daar een zelf-gevoel uit, een idee van 'ik', wie of wat we zijn, maar eigenlijk is er helemaal geen ik te vinden. Wat we als 'ik' ervaren is weinig meer dan een set overtuigingen, aangeleerde ideeën (conditionering) en een constant wisselend gebeuren van energieprocessen in ons lichaam (idealiter stroomt dit vrijelijk, zonder blokkades voortkomend uit onze conditioneringen).
Dat is de illusie waarin we leven. Een illusie die levensecht voelt, en waar heuse zelfmoorden uit volgen soms. Terwijl de nachtmerrie in een oogwenk voorbij zou kunnen zijn als de illusie doorzien wordt als wat het is.
Wat je écht bent, zijn niet de voorbij gaande wolken in je hoofd waar je je mee identificeert. Wat je écht bent is dat wat achter de wolken is; dat waarbinnen de wolken verschijnen. Het eeuwige hemelse blauw waarin de zon opkomt en neerdaalt... Je bent de lege ruimte, niet de verschijnselen die erin komen en weer gaan.
Kan de lucht beschadigd raken door een orkaan die er op z'n tijd eens doorheen raast?
1 + 1 = blauw
Wellicht heb je gelijk. Valt me ook op dat de TS ineens helemaal niet meer reageert. Misschien niet het meest gepaste advies idd. Om die weg te gaan is idd wel een stabiele basis vereist.quote:
[..]
Alleen zit de identiteit bij borderliners sowieso al verkeerd, dankzij die stoornis. Jouw advies kan zelfs meer verwarring veroorzaken.
Ik hoop alleen dan in ieder geval te bereiken dat hij niet te veel niet in dergelijke absolute denkbeelden schiet en ook ergens mag weten dat er ook een alternatief is. Dat zijn denkbeelden maar denkbeelden zijn, een perceptie. Geen absolute waarheid. Er is wel degelijk een zon achter de wolken. Maar werk idd eerst op het niveau waar je bij kan en wat het hardst nodig is.
Ik twijfelde al een beetje of ik er wel goed aan had gedaan.
Ik wist ff niet hoe ik moest reageren. Je bent uiteraard vrij om te posten wat je wilt en als het vanuit jouw goede bedoelingen is, is het altijd goed
Voor mij is het alleen frustrerend dat heel weinig mensen lijken te begrijpen wat ik voel.
Ik had als kind een gedragsstoornis. Ik was dan weliswaar wel rustig en in die zin had men geen last van mij. Maar vanuit mijn vroegste herinneringen weet ik dat ik anders dan anderen ben. Of beter gezegd mij anders voel dan anderen.
Het werd mij ook ingepeperd. Ik kreeg altijd van diverse mensen te horen dat ik autistisch zou zijn, o.a. van leerkrachten op de basisschool die het tegen mijn ouders zeiden. Mijn vader wilde daar niks van weten en dat is ook de reden waarom het verder niet werd uitgezocht. Maar mijn hele jeugd stond in het teken: ik ben niet normaal en mensen moeten mij niet.
Pas vanaf een jaar of 16 begon ik stukje bij beetje te begrijpen dat het met die wereldvreemdheid wel meevalt; dat ik weliswaar psychische problemen heb, maar absoluut niet gek ben en ook over kwaliteiten beschik. Dit was ook de leeftijd dat ik mogelijkheden begon in te zien met mijn leven en toen begon ik met het zoeken naar psychische hulp. Het was een chaos in mijn kop en ik kwam er zelf niet uit.
Helaas heb ik geen geluk gehad daarin. Pas op mijn 26e werd ik uitgebreid psychologisch getest en werd er onderzocht of ik inderdaad autistisch was of dat het meer met persoonlijkheidsproblemen had te maken. Dat laatste bleek dus het geval.
Op zich heb ik best wel wat bereikt met de behandelingen voor persoonlijkheidsproblemen. Ik ben nu een heel ander persoon dan vroeger.
Het is alleen jammer dat er niet echt werd onderzocht waar nou precies die persoonlijkheidsproblemen vandaan komen. De focus ligt heel erg op je gedrag en hoe je met je emoties omgaat.
Persoonlijkheidsproblemen zijn heel moeilijk te behandelen, omdat het zo diep ligt.
Voor mij is het alleen frustrerend dat heel weinig mensen lijken te begrijpen wat ik voel.
Ik had als kind een gedragsstoornis. Ik was dan weliswaar wel rustig en in die zin had men geen last van mij. Maar vanuit mijn vroegste herinneringen weet ik dat ik anders dan anderen ben. Of beter gezegd mij anders voel dan anderen.
Het werd mij ook ingepeperd. Ik kreeg altijd van diverse mensen te horen dat ik autistisch zou zijn, o.a. van leerkrachten op de basisschool die het tegen mijn ouders zeiden. Mijn vader wilde daar niks van weten en dat is ook de reden waarom het verder niet werd uitgezocht. Maar mijn hele jeugd stond in het teken: ik ben niet normaal en mensen moeten mij niet.
Pas vanaf een jaar of 16 begon ik stukje bij beetje te begrijpen dat het met die wereldvreemdheid wel meevalt; dat ik weliswaar psychische problemen heb, maar absoluut niet gek ben en ook over kwaliteiten beschik. Dit was ook de leeftijd dat ik mogelijkheden begon in te zien met mijn leven en toen begon ik met het zoeken naar psychische hulp. Het was een chaos in mijn kop en ik kwam er zelf niet uit.
Helaas heb ik geen geluk gehad daarin. Pas op mijn 26e werd ik uitgebreid psychologisch getest en werd er onderzocht of ik inderdaad autistisch was of dat het meer met persoonlijkheidsproblemen had te maken. Dat laatste bleek dus het geval.
Op zich heb ik best wel wat bereikt met de behandelingen voor persoonlijkheidsproblemen. Ik ben nu een heel ander persoon dan vroeger.
Het is alleen jammer dat er niet echt werd onderzocht waar nou precies die persoonlijkheidsproblemen vandaan komen. De focus ligt heel erg op je gedrag en hoe je met je emoties omgaat.
Persoonlijkheidsproblemen zijn heel moeilijk te behandelen, omdat het zo diep ligt.
Als er al een oorzaak is aan te wijzen, dan nog zal je moeten leren om te gaan met de dagelijkse struggles. Beter om je daar op te richten dus.
1 + 1 = blauw
Vandaag had ik een gesprek met de psychiater. Ze had zich nog verdiept in mijn totale dossier, omdat ik behalve ADD nog meer diagnosen heb en ikzelf nog blijf twijfelen of het allemaal klopt.
Ze zegt dat ze er 100% van is overtuigd dat ik in ieder geval ADD heb, maar ze is geneigd om de H er ook bij te plakken. De hyperactiviteit beleef ik eerder intern maar ik ben sowieso beweeglijker dan de meeste mensen.
Een ADHD-onderzoek bestaat enkel uit interviews waarbij gedragskenmerken worden aangeturfd. Maar sinds een paar jaar wordt ook de QB-test gebruikt voor de diagnose. Daar had de psychiater vooral naar gekeken en daarin ziet ze een patroon wat erg kenmerkend is voor ADHD en waarmee bijvoorbeeld een gegeneraliseerde angststoornis kan worden uitgesloten.
In principe is het niet zo raar dat AD(H)D bij mij over het hoofd gezien is, want ik heb dus ook die angststoornis en borderline - wat heel veel overeenkomsten heeft met ADHD.
Het doet er uiteindelijk niet toe welk naampje het krijgt. Maar omdat mensen altijd een heel ander beeld van mij hebben gehad dan ik mij voel, weet ik het zelf niet en probeer ik mezelf te begrijpen.
Ze zegt dat ze er 100% van is overtuigd dat ik in ieder geval ADD heb, maar ze is geneigd om de H er ook bij te plakken. De hyperactiviteit beleef ik eerder intern maar ik ben sowieso beweeglijker dan de meeste mensen.
Een ADHD-onderzoek bestaat enkel uit interviews waarbij gedragskenmerken worden aangeturfd. Maar sinds een paar jaar wordt ook de QB-test gebruikt voor de diagnose. Daar had de psychiater vooral naar gekeken en daarin ziet ze een patroon wat erg kenmerkend is voor ADHD en waarmee bijvoorbeeld een gegeneraliseerde angststoornis kan worden uitgesloten.
In principe is het niet zo raar dat AD(H)D bij mij over het hoofd gezien is, want ik heb dus ook die angststoornis en borderline - wat heel veel overeenkomsten heeft met ADHD.
Het doet er uiteindelijk niet toe welk naampje het krijgt. Maar omdat mensen altijd een heel ander beeld van mij hebben gehad dan ik mij voel, weet ik het zelf niet en probeer ik mezelf te begrijpen.
Ik wil je problemen niet bagatelliseren, maar de meest interessante mensen weten ook niet wie ze zijn. Ik denk dat je je hele leven blijft evolueren en er dus geen echte vaste ik bestaat.
Misschien later op je sterfbed als je 80 bent kan je terug kijken en zeggen: nou zo ben ik dus.
Maar alle dingen in je leven vormen je constant.
Ik begrijp ook wel dat een naam hebben voor je problemen het voordeel heeft dat je een gerichte behandeling kan zoeken. Maar vaak zijn die labels niet zo heel correct. En uit de weinige info die ik hier lees van jou en het beetje ervaring wat ik heb, neig ik toch eerder naar autisme bij jou, sowieso is het moeilijker te onderzoeken bij volwassenen.
Maar hoe dan ook... Heb je een beetje een gewoon leven? Werk je bv? Heb je wat hobby's?
Eigenlijk klopt het advies wel van: laat het los, laat het gebeuren. Zorg dat je elke dag probeert er het beste van te maken. Gisteren kan je niet meer veranderen, morgen bestaat nog niet. En zo loopt je leven vanzelf verder en kom je misschien wel eens op verrassende zaken uit.
Oh en nog 1 ding: heb je al eens een echte uitgebreide bloedtest laten doen? Misschien heb je wel een flinke storing in je hormonen? Of nog simpeler: een vitamine B12 tekort? Je fysieke klachten lijken er wel erg op.
Ik weet dat ik op een bepaald moment erg diep zat en mij best wel een beetje zoals jou voelde en toen is zo een tekort naar voren gekomen. Sindsdien krijg ik injecties en is dat gewoon over.
Misschien later op je sterfbed als je 80 bent kan je terug kijken en zeggen: nou zo ben ik dus.
Maar alle dingen in je leven vormen je constant.
Ik begrijp ook wel dat een naam hebben voor je problemen het voordeel heeft dat je een gerichte behandeling kan zoeken. Maar vaak zijn die labels niet zo heel correct. En uit de weinige info die ik hier lees van jou en het beetje ervaring wat ik heb, neig ik toch eerder naar autisme bij jou, sowieso is het moeilijker te onderzoeken bij volwassenen.
Maar hoe dan ook... Heb je een beetje een gewoon leven? Werk je bv? Heb je wat hobby's?
Eigenlijk klopt het advies wel van: laat het los, laat het gebeuren. Zorg dat je elke dag probeert er het beste van te maken. Gisteren kan je niet meer veranderen, morgen bestaat nog niet. En zo loopt je leven vanzelf verder en kom je misschien wel eens op verrassende zaken uit.
Oh en nog 1 ding: heb je al eens een echte uitgebreide bloedtest laten doen? Misschien heb je wel een flinke storing in je hormonen? Of nog simpeler: een vitamine B12 tekort? Je fysieke klachten lijken er wel erg op.
Ik weet dat ik op een bepaald moment erg diep zat en mij best wel een beetje zoals jou voelde en toen is zo een tekort naar voren gekomen. Sindsdien krijg ik injecties en is dat gewoon over.
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Autisme is bij mij uitgesloten. Ik snap wel dat veel mensen het denken en ik denk het op sommige momenten ook wel te hebben. Maar het is ten eerste uitgebreid onderzocht en de uitslag was negatief. En ik heb als collega's wat mensen die autistisch zijn; op sommige punten herken ik mezelf erin, maar er zijn ook duidelijke verschillen. Autisten zijn allemaal verschillend en soms zou je het in eerste instantie niet verwachten van iemand. Maar ik merk bij hen allemaal vroeg of laat wel een verminderd vermogen om flexibel op situaties te reageren.
Dat is persé moet weten wie ik ben, is meer omdat ik van dat klote-gevoel af wil komen. Ik weet ook best wel dat ik het allemaal op mij af moet laten komen. Rationeel kan ik dingen heel snel inzien, maar emotioneel blijf ik altijd hangen en verwerk ik dingen ontzettend langzaam. En dat is naar ik weet vooral kenmerkend bij borderline.
Alles in een notedop is: ik ben niet gelukkig met mezelf en ik wil dat er dingen gaan veranderen. En in de praktijk is het vooral de moeite met plannen en organiseren wat mij tegenhoudt.
Dat is persé moet weten wie ik ben, is meer omdat ik van dat klote-gevoel af wil komen. Ik weet ook best wel dat ik het allemaal op mij af moet laten komen. Rationeel kan ik dingen heel snel inzien, maar emotioneel blijf ik altijd hangen en verwerk ik dingen ontzettend langzaam. En dat is naar ik weet vooral kenmerkend bij borderline.
Alles in een notedop is: ik ben niet gelukkig met mezelf en ik wil dat er dingen gaan veranderen. En in de praktijk is het vooral de moeite met plannen en organiseren wat mij tegenhoudt.
Maar daar bestaan toch ook coachen voor? Cursussen? Misschien zelfs appjes?
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Ik heb een psycholoog / coach. Hij wil dat ik intensiever begeleid ga worden en op de ADHD-poli kan dat niet. (Komen veel mensen, dus ik kan hem niet vaker zien als 1x per 2 weken)
Ik sta nu aangemeld voor individuele schematherapie. Maar je raadt het al: de wachtlijsten zijn teringlang.
Ik heb sinds een paar maanden vrijwilligerswerk en dat geeft mij wel meer eigenwaarde. Het is een soort initiatief om mensen met een psychische beperking te resocialiseren. De gradaties zijn heel erg verschillend. Er zitten hele sociale en capabele mensen tussen en ook mensen die zo beperkt zijn dat ze absoluut geen betaalde baan kunnen verrichten.
Eerst wilde ik mij daar niet aanmelden, omdat ik bang was in een soort sociale werkplaats terecht te komen. ("Ik wil niet tussen die debielen zitten" dacht ik eerlijk gezegd) Op den duur besloot ik mij over die ego heen te zetten, want ik kon sowieso niks anders vinden: een betaalde baan met veel werkdruk is momenteel teveel voor me. Toen bleek dat het met die 'debielen' wel meevalt. En daarbij, ik ben echt niet meer waard dan een ander.
Ik vind het een superinitiatief. Zeker in deze tijd van bezuinigingen. Je voelt je weer nuttig. En het is fijn om te zien dat iedereen een kans krijgt en die ook verdient
Ik sta nu aangemeld voor individuele schematherapie. Maar je raadt het al: de wachtlijsten zijn teringlang.
Ik heb sinds een paar maanden vrijwilligerswerk en dat geeft mij wel meer eigenwaarde. Het is een soort initiatief om mensen met een psychische beperking te resocialiseren. De gradaties zijn heel erg verschillend. Er zitten hele sociale en capabele mensen tussen en ook mensen die zo beperkt zijn dat ze absoluut geen betaalde baan kunnen verrichten.
Eerst wilde ik mij daar niet aanmelden, omdat ik bang was in een soort sociale werkplaats terecht te komen. ("Ik wil niet tussen die debielen zitten" dacht ik eerlijk gezegd) Op den duur besloot ik mij over die ego heen te zetten, want ik kon sowieso niks anders vinden: een betaalde baan met veel werkdruk is momenteel teveel voor me. Toen bleek dat het met die 'debielen' wel meevalt. En daarbij, ik ben echt niet meer waard dan een ander.
Ik vind het een superinitiatief. Zeker in deze tijd van bezuinigingen. Je voelt je weer nuttig. En het is fijn om te zien dat iedereen een kans krijgt en die ook verdient
Al die labels, al die introspectie... Kom je geen steek verder mee man. Ga wat leuks doen met je leven. Probeer een studie die je interessant vind, ga goeie boeken lezen, zuip je helemaal de tering in de lokale club, ga sporten, whatever. Alles beter dan maar een beetje zitten kniezen en treuren over hoe kut het allemaal is. Je zult zien dat het dan al een stuk beter met je gaat.
Heb met dat piekeren en denken over wie en hoe ik nou precies ben mij ook jaren mee bezig gehouden. En als je niet oppast zak je er steeds verder in weg.
Toen kwam er een levensbedreigende ziekte waar ik gelukkig goed uit ben gekomen, en dat was voor mij een wake up call. Straks is het leven voorbij en wat heb ik dan gehad? Gepieker over wie en wat ik ben, hoe zit ik in mekaar enz. IK heb er gewoon mee gekapt. Ik ben ik, en dat is okay, schijt aan wat anderen ervan denken en vinden. Die hulpverlening is een wereld op zich, psychologen, pychiaters enz. Daar moet je mijn inziens vanaf, zelfs met een grote boog omheen gaan. Je hoeft niet te zoeken naar wat je bent, Jij bent gewoon jezelf, Jantje of Pietje.
Anderen hier kunnen het veel beter zeggen dan ik, veel beter uitleggen, verwoorden, maar ik heb soortgelijks meegemaakt en mijn advies: het heeft geen zin, laat het los, accepteer je als (bv.) Jantje X met zijn eigenaardigheden, talenten en ook waar je niet getalenteerd in bent en richt je op dingen die je leuk, slim, interessant etc. lijken.
Neem dat opruimen thuis en zo. So what, zo zijn heeeel veel mannen(en vrouwen) waar het thuis een zooitje is. Wat maakt dat nou uit als het een puinhoop is in jouw huis. Is toch jouw huis.
Hoop echt dat je er iets mee kunt ......
[ Bericht 2% gewijzigd door LeesFoknl op 16-11-2016 02:01:44 ]
Toen kwam er een levensbedreigende ziekte waar ik gelukkig goed uit ben gekomen, en dat was voor mij een wake up call. Straks is het leven voorbij en wat heb ik dan gehad? Gepieker over wie en wat ik ben, hoe zit ik in mekaar enz. IK heb er gewoon mee gekapt. Ik ben ik, en dat is okay, schijt aan wat anderen ervan denken en vinden. Die hulpverlening is een wereld op zich, psychologen, pychiaters enz. Daar moet je mijn inziens vanaf, zelfs met een grote boog omheen gaan. Je hoeft niet te zoeken naar wat je bent, Jij bent gewoon jezelf, Jantje of Pietje.
Anderen hier kunnen het veel beter zeggen dan ik, veel beter uitleggen, verwoorden, maar ik heb soortgelijks meegemaakt en mijn advies: het heeft geen zin, laat het los, accepteer je als (bv.) Jantje X met zijn eigenaardigheden, talenten en ook waar je niet getalenteerd in bent en richt je op dingen die je leuk, slim, interessant etc. lijken.
Neem dat opruimen thuis en zo. So what, zo zijn heeeel veel mannen(en vrouwen) waar het thuis een zooitje is. Wat maakt dat nou uit als het een puinhoop is in jouw huis. Is toch jouw huis.
Hoop echt dat je er iets mee kunt ......
[ Bericht 2% gewijzigd door LeesFoknl op 16-11-2016 02:01:44 ]
Mijn bijdrage aan dit forum is ter lering en ter vermaak.
Laat je niet gek maken, en maak vooral jezelf niet gek
Count your blessings . LeesFoknl a.k.a.vrouwen(f)luisteraar!
Wat gij wilt dat U geschiedt, doet dat ook een ander!
Laat je niet gek maken, en maak vooral jezelf niet gek
Count your blessings . LeesFoknl a.k.a.vrouwen(f)luisteraar!
Wat gij wilt dat U geschiedt, doet dat ook een ander!
Je denkt teveel na en doet te weinig! Probeer in een stramien te komen: werken, moe worden, eten,slapen, opstaan, werken, moe worden, sporten, eten,slapen, opstaan. Een vast patroon met bezigheden die jij interessant vindt en jou zó in beslag neemt dat er weinig tijd overblijft voor het "nadenken over de grote vragen des levens", "het onrecht in de wereld", etc. Niet lullen, maar poetsen mentaliteit kweken.
Is er niet een verpleger bij wie je terecht kunt? Dus geen behandelaar, maar iemand die je bij praktische zaken begeleid, en je naar de juiste hulpinstanties (maatschappelijk werk bijvoorbeeld, bepaalde vormen van coaching, schuldhulpverlening, wat je maar nodig hebt) kan verwijzen en eventueel met je mee gaat of de afspraken voor je regelt. Het kan ook zijn dat je afspraken maakt over taken en dat je samen kijkt hoe je dat het beste kunt aanpakken.
Ben ff vergeten wat de naam van de functie is, in elk geval iets met "verpleger". Het is dus beslist geen therapie, daarvoor blijf je gewoon bij de therapeuten.
Vergeet verder niet dat persoonlijkheidsstoornissen bij je persoonlijkheid horen en dat jouw "ik" de "oorzaak" is. Je kunt niet iemand anders worden, je kunt geen andere persoonlijkheid worden.
Beter concentreer je je op wat je wel kunt, een soort swot-analyse maken. Ga daar mee aan de slag.
Ben je ook op depressie/dysthymie getest?
Op slaapapneu?
Ben ff vergeten wat de naam van de functie is, in elk geval iets met "verpleger". Het is dus beslist geen therapie, daarvoor blijf je gewoon bij de therapeuten.
Vergeet verder niet dat persoonlijkheidsstoornissen bij je persoonlijkheid horen en dat jouw "ik" de "oorzaak" is. Je kunt niet iemand anders worden, je kunt geen andere persoonlijkheid worden.
Beter concentreer je je op wat je wel kunt, een soort swot-analyse maken. Ga daar mee aan de slag.
Ben je ook op depressie/dysthymie getest?
Op slaapapneu?
Het valt mij meer op dat je graag jezelf stempels geeft om een excuus te zoeken voor je negatieve denkwijze. Ik heb dit ik heb dat. Psychiater zegt dat.quote:
Vandaag had ik een gesprek met de psychiater. Ze had zich nog verdiept in mijn totale dossier, omdat ik behalve ADD nog meer diagnosen heb en ikzelf nog blijf twijfelen of het allemaal klopt.
Ze zegt dat ze er 100% van is overtuigd dat ik in ieder geval ADD heb, maar ze is geneigd om de H er ook bij te plakken. De hyperactiviteit beleef ik eerder intern maar ik ben sowieso beweeglijker dan de meeste mensen.
Een ADHD-onderzoek bestaat enkel uit interviews waarbij gedragskenmerken worden aangeturfd. Maar sinds een paar jaar wordt ook de QB-test gebruikt voor de diagnose. Daar had de psychiater vooral naar gekeken en daarin ziet ze een patroon wat erg kenmerkend is voor ADHD en waarmee bijvoorbeeld een gegeneraliseerde angststoornis kan worden uitgesloten.
In principe is het niet zo raar dat AD(H)D bij mij over het hoofd gezien is, want ik heb dus ook die angststoornis en borderline - wat heel veel overeenkomsten heeft met ADHD.
Het doet er uiteindelijk niet toe welk naampje het krijgt. Maar omdat mensen altijd een heel ander beeld van mij hebben gehad dan ik mij voel, weet ik het zelf niet en probeer ik mezelf te begrijpen.
Kom eens onder die steen vandaan en ga wat doen met je leven. Pak een sportschool en zet die knop om. Je zegt wel mensen begrijpen niet hoe ik mij voel. Diegene die ervoor zorgt dat jij jezelf zo voelt ben jezelf. Jij doet dit jezelf aan en zielig doen heeft geen zin want je wordt alleen maar depressiever. Gesprekjes zullen niet helpen met de psychiater. Je zal zelf eruit moeten klimmen en de kracht vinden die verborgen is in je wat je nu blokkeert door zelfmedelijden.
Neem een doel in je leven en focus je daarop. Je focus ligt nu verkeerd.
Het vasthouden aan haat is als het vasthouden van een heet stuk steenkool, met de intentie om het tegen iemand aan te gooien; jij bent degene die zich brandt.
Ik vind het echt heel jammer dat mensen hier denken dat ik het allemaal expres doe, zelfmedelijden heb of excuses zoeken voor mijn huidige levensstijl.
Ik heb jarenlang heel fanatiek gesport. Maar ook hierin ging het qua planning fout. Als ik sportte, zat ik minimaal 2 uur in de sportschool. Ik had altijd het idee dat ieder ander voor hetzelfde aantal oefeningen er binnen een uur mee klaar was. Ik dacht eerst dat ik gewoon te lui was en mezelf een harde schop onder mijn hol moest geven. En elke keer boos op mezelf dat het mij dan niet lukt om al mijn oefeningen binnen een uur af te maken. En raar genoeg vonden anderen in de sportschool mij juist heel ijverig, omdat ze mij altijd gedisciplineerd bezig zagen.
Het gaat gewoon elke keer fout. Ik heb mezelf elke keer een schop onder mijn hol gegeven. Ik heb elke keer wake-up calls gehad. Ik weet dat ik het ZELF moet doen. Maar elke keer lukt het dus niet.
Ik heb ook altijd gedacht dat ik blijkbaar gewoon lui ben en een slappeling dat het dus niet lukt. Maar het ligt toch een stuk genuanceerder. Jammer dat veel mensen dat niet snappen.
Maar goed. Ik kom er op den duur wel uit.
Ik heb jarenlang heel fanatiek gesport. Maar ook hierin ging het qua planning fout. Als ik sportte, zat ik minimaal 2 uur in de sportschool. Ik had altijd het idee dat ieder ander voor hetzelfde aantal oefeningen er binnen een uur mee klaar was. Ik dacht eerst dat ik gewoon te lui was en mezelf een harde schop onder mijn hol moest geven. En elke keer boos op mezelf dat het mij dan niet lukt om al mijn oefeningen binnen een uur af te maken. En raar genoeg vonden anderen in de sportschool mij juist heel ijverig, omdat ze mij altijd gedisciplineerd bezig zagen.
Het gaat gewoon elke keer fout. Ik heb mezelf elke keer een schop onder mijn hol gegeven. Ik heb elke keer wake-up calls gehad. Ik weet dat ik het ZELF moet doen. Maar elke keer lukt het dus niet.
Ik heb ook altijd gedacht dat ik blijkbaar gewoon lui ben en een slappeling dat het dus niet lukt. Maar het ligt toch een stuk genuanceerder. Jammer dat veel mensen dat niet snappen.
Maar goed. Ik kom er op den duur wel uit.
Nou, je bent echt niet de enige die er zo in zit. Ik heb dan wel geen diagnoses (ik word niet serieus genomen, aka elke keer als ik naar de psych ga is het autisme autisme autisme en ik heb daar geen geld voor over) maar ik voel me wel precies zoals jij het beschrijft.quote:
Ik vind het echt heel jammer dat mensen hier denken dat ik het allemaal expres doe, zelfmedelijden heb of excuses zoeken voor mijn huidige levensstijl.
Ik heb jarenlang heel fanatiek gesport. Maar ook hierin ging het qua planning fout. Als ik sportte, zat ik minimaal 2 uur in de sportschool. Ik had altijd het idee dat ieder ander voor hetzelfde aantal oefeningen er binnen een uur mee klaar was. Ik dacht eerst dat ik gewoon te lui was en mezelf een harde schop onder mijn hol moest geven. En elke keer boos op mezelf dat het mij dan niet lukt om al mijn oefeningen binnen een uur af te maken. En raar genoeg vonden anderen in de sportschool mij juist heel ijverig, omdat ze mij altijd gedisciplineerd bezig zagen.
Het gaat gewoon elke keer fout. Ik heb mezelf elke keer een schop onder mijn hol gegeven. Ik heb elke keer wake-up calls gehad. Ik weet dat ik het ZELF moet doen. Maar elke keer lukt het dus niet.
Ik heb ook altijd gedacht dat ik blijkbaar gewoon lui ben en een slappeling dat het dus niet lukt. Maar het ligt toch een stuk genuanceerder. Jammer dat veel mensen dat niet snappen.
Maar goed. Ik kom er op den duur wel uit.
Giechelend van de pret reed de bus volgeladen met meiden de afgrond in.
Vooral dit inderdaad. Vroeger zou ik erg autistisch zijn geweest, heb er nog bij de kinderpsychiater/psycholoog (ik weet het niet meer) bij gelopen en het was overduidelijk. Terwijl ik achteraf bijna geen autistische trekjes had.quote:
Ik wist ff niet hoe ik moest reageren. Je bent uiteraard vrij om te posten wat je wilt en als het vanuit jouw goede bedoelingen is, is het altijd goed
Voor mij is het alleen frustrerend dat heel weinig mensen lijken te begrijpen wat ik voel.
Ik had als kind een gedragsstoornis. Ik was dan weliswaar wel rustig en in die zin had men geen last van mij. Maar vanuit mijn vroegste herinneringen weet ik dat ik anders dan anderen ben. Of beter gezegd mij anders voel dan anderen.
Het werd mij ook ingepeperd. Ik kreeg altijd van diverse mensen te horen dat ik autistisch zou zijn, o.a. van leerkrachten op de basisschool die het tegen mijn ouders zeiden. Mijn vader wilde daar niks van weten en dat is ook de reden waarom het verder niet werd uitgezocht. Maar mijn hele jeugd stond in het teken: ik ben niet normaal en mensen moeten mij niet.
Pas vanaf een jaar of 16 begon ik stukje bij beetje te begrijpen dat het met die wereldvreemdheid wel meevalt; dat ik weliswaar psychische problemen heb, maar absoluut niet gek ben en ook over kwaliteiten beschik. Dit was ook de leeftijd dat ik mogelijkheden begon in te zien met mijn leven en toen begon ik met het zoeken naar psychische hulp. Het was een chaos in mijn kop en ik kwam er zelf niet uit.
Helaas heb ik geen geluk gehad daarin. Pas op mijn 26e werd ik uitgebreid psychologisch getest en werd er onderzocht of ik inderdaad autistisch was of dat het meer met persoonlijkheidsproblemen had te maken. Dat laatste bleek dus het geval.
Op zich heb ik best wel wat bereikt met de behandelingen voor persoonlijkheidsproblemen. Ik ben nu een heel ander persoon dan vroeger.
Het is alleen jammer dat er niet echt werd onderzocht waar nou precies die persoonlijkheidsproblemen vandaan komen. De focus ligt heel erg op je gedrag en hoe je met je emoties omgaat.
Persoonlijkheidsproblemen zijn heel moeilijk te behandelen, omdat het zo diep ligt.
Tijdens mijn jeugd (laten we zeggen vanaf groep 5) werd ik gepest, genegeerd, behandeld als een mongooltje, dit door zowel leeftijdsgenoten als volwassenen. Het heeft zeker tot mijn zestiende geduurd tot ik wist wat er aan de hand was. Toen zei mijn moeder heel droog dat ik hoogbegaafd was. Ik heb al die officiele testen gehad en toen ik 5 was kreeg ik die 'diagnose'. Niemand wilde er iets van weten, daarom is mijn jeugd verpest.
Maar nu ik dit weet, denk ik dat er naast mijn hoogbegaafdheid nog iets is. Ik kan mijn vinger er niet op leggen en als ik naar de psychiater ga dan weet ik vrijwel zeker dat er autisme uit zou komen, terwijl ik er juist zeker van ben dat dat het dus niet is. En nu ik jouw topic heb gezien, waarbij serieus elke post me bekend voorkomt, heb ik dat vermoeden dus nog meer.
Giechelend van de pret reed de bus volgeladen met meiden de afgrond in.
Het ligt er misschien ook aan dat degenen die oprecht proberen je in de juiste richting te sturen categorisch ontwijkt. Zie mijn eerdere post. Waarom negeer je die?
Een paranoïde persoonlijkheidsstoornis kenmerkt zich onder meer door het wantrouwen van hulpverleners. Die (tijdelijke) stoornis kan gevoed worden door oververmoeidheid, want in bepaalde fasen van onbehandeld autisme en andere stoornissen kunnen hallucinaties optreden. De "prikkels" die bij zowel AD(H)D als autisme een rol spelen, kosten enorm veel energie waardoor je natuurlijke bescherming tegen hallucinaties onderuit gaat. Slaapproblemen verergeren de zaak. Een permanente depressie helpt evenmin.
Je kunt hier proberen te luisteren naar welgemeend advies, of je kunt zo lang blijven doormodderen tot het echt confronterend wordt.
Aan jou de keuze.
Maar ga anderen er niet ervan beschuldigen dat ze je niet willen helpen. Hier zijn maar weinig mensen die zulke aanvallen met een professionele afstand kunnen incasseren.
Nogmaals de vraag: sta je in contact met een specialistische verpleger/verpleegster?
Een paranoïde persoonlijkheidsstoornis kenmerkt zich onder meer door het wantrouwen van hulpverleners. Die (tijdelijke) stoornis kan gevoed worden door oververmoeidheid, want in bepaalde fasen van onbehandeld autisme en andere stoornissen kunnen hallucinaties optreden. De "prikkels" die bij zowel AD(H)D als autisme een rol spelen, kosten enorm veel energie waardoor je natuurlijke bescherming tegen hallucinaties onderuit gaat. Slaapproblemen verergeren de zaak. Een permanente depressie helpt evenmin.
Je kunt hier proberen te luisteren naar welgemeend advies, of je kunt zo lang blijven doormodderen tot het echt confronterend wordt.
Aan jou de keuze.
Maar ga anderen er niet ervan beschuldigen dat ze je niet willen helpen. Hier zijn maar weinig mensen die zulke aanvallen met een professionele afstand kunnen incasseren.
Nogmaals de vraag: sta je in contact met een specialistische verpleger/verpleegster?
Draai het eens om, misschien ben je wel volstrekt normaal en is het de samenleving die compleet gestoord is .
Ik lees hier toch een aantal hele goede adviezen.
Ik zou daar verder niet veel aan willen toevoegen. Alleen: probeer eens wat meer ruimte in jezelf te maken. Het zou zo enorm schelen als je jezelf wat meer van een afstandje zou kunnen gaan waarnemen. Wat meer uitzoomen in plaats van inzoomen. Wij mensen vinden onszelf zo belangrijk en denken vanuit ons ik-centrumpje allemaal zo dat het allemaal om ons draait, en iedereen met ons bezig is en we kunnen er vaak helemaal niet buiten kijken en zo onze eigen ingebeelde shit niet meer relativeren. Dat wél leren geeft zo'n enorme opluchting, rust en ruimte van binnen...
Het is denk ik een goed begin dat je de stap hebt genomen je over je ego-oordeel heen te zetten en gewoon een tijdje op die sociale werkplaats-achtige omgeving te richten en daar in ieder geval weer een de verbinding met anderen op te zoeken. Te veel alleen doen en niets doen is voor niemand goed. Dat staat alleen maar heel erg open voor het creëren van wanen over jezelf waar je in gaat geloven doordat je geen feedback meer van buitenaf krijgt.
Ik zou daar verder niet veel aan willen toevoegen. Alleen: probeer eens wat meer ruimte in jezelf te maken. Het zou zo enorm schelen als je jezelf wat meer van een afstandje zou kunnen gaan waarnemen. Wat meer uitzoomen in plaats van inzoomen. Wij mensen vinden onszelf zo belangrijk en denken vanuit ons ik-centrumpje allemaal zo dat het allemaal om ons draait, en iedereen met ons bezig is en we kunnen er vaak helemaal niet buiten kijken en zo onze eigen ingebeelde shit niet meer relativeren. Dat wél leren geeft zo'n enorme opluchting, rust en ruimte van binnen...
Het is denk ik een goed begin dat je de stap hebt genomen je over je ego-oordeel heen te zetten en gewoon een tijdje op die sociale werkplaats-achtige omgeving te richten en daar in ieder geval weer een de verbinding met anderen op te zoeken. Te veel alleen doen en niets doen is voor niemand goed. Dat staat alleen maar heel erg open voor het creëren van wanen over jezelf waar je in gaat geloven doordat je geen feedback meer van buitenaf krijgt.
Dat is sowieso het geval, ongeacht de visie van TS.quote:Op donderdag 17 november 2016 16:26 schreef Salvad0R het volgende:
Draai het eens om, misschien ben je wel volstrekt normaal en is het de samenleving die compleet gestoord is .
|
|
