Broertje woont op 29-jarige leeftijd weer thuis. Raar?

Ik vind hem wel wat oud om nog thuis te wonen.
Maar schijnbaar vinden je ouders en hij het wel fijn aangezien hij op z'n 29e er nog steeds woont.

Tegenwoordig zie je het wel vaker. Het wordt voor jongeren steeds lastiger om betaalbare woonruimte te krijgen. Vaak zijn ze of werkloos of hebben ze een contract van een aantal maanden, waardoor ze het niet aandurven om zelf iets te huren (want voor je het weet moet je weer weg omdat je het niet kan rooien) of inderdaad om een fatsoenlijke buffer op te bouwen.

Mijn broertje en ik zijn beiden teruggegaan naar mijn moeder. We waren dan wel niet zo oud en voor ons was het tijdelijk (anderhalf tot twee jaar). Ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk weer op mezelf wonen en greep de kans zodra die er was. Mijn broertje woont nu samen met zijn vriendin.

Ik ken er momenteel eentje in Tilburg, die woont nog thuis, maar dan wel gewoon sinds zijn geboorte zeg maar, hij is nu sinds een maand 35, hij gedraagt zich ook erg kinderlijk overigens.

Maar dat is toch wel een heel ander voorbeeldje lijkt me..

quote:

Op dinsdag 4 oktober 2016 01:13 schreef Fera het volgende:
Tegenwoordig zie je het wel vaker. Het wordt voor jongeren steeds lastiger om betaalbare woonruimte te krijgen. Vaak zijn ze of werkloos of hebben ze een contract van een aantal maanden, waardoor ze het niet aandurven om zelf iets te huren (want voor je het weet moet je weer weg omdat je het niet kan rooien) of inderdaad om een fatsoenlijke buffer op te bouwen.

Mijn broertje en ik zijn beiden teruggegaan naar mijn moeder. We waren dan wel niet zo oud en voor ons was het tijdelijk (anderhalf tot twee jaar). Ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk weer op mezelf wonen en greep de kans zodra die er was. Mijn broertje woont nu samen met zijn vriendin.

Dat dus. Zelf ben ik ook zo'n geval, van mijn 18e tot mijn 27 woonde ik op mezelf (en later met mijn ex samen). Daarna heb ik 2 jaar bij mijn vader gewoond omdat ik geen vast werk kon vinden ondanks twee masters en het fantastische beleid van de regering mbt starters, werk en woonruimte. Daarna heb ik een jaar iets samen gehuurd met mijn beste vriend en nu na een weekje weer thuis wonen kreeg ik gisteren de sleutel van mijn nieuwe appartementje. En ik ben zeker niet de enige TS. Wat fera ook al aangeeft, het is gewoon heel moeilijk voor de huidige generatie 20-30 jarigen om werk te vinden en iets te huren/kopen. Helaas mis ik daar de discussie in politiek Nederland nogal over, die hebben het liever over de generatie die niets te klagen heeft maar toch het hardste klaagt (de babyboomers).

Broertje woonde tot 35+ thuis, terwijl hij een goedbetaalde baan had. Omdat thuiswonen supergoedkoop is, kon hij in luxe leven čn flink sparen. Een ander voordeel is dat zo'n beetje alles voor hem werd gedaan: hoefde niet te koken, te afwassen, kleren werden gewassen en gestreken, er werd dagelijks opgeruimd en schoongemaakt, rekeningen (gas, water, elektra, telefoon, internet, gemeentebelastingen, krant, etc) werden betaald.

Uiteindelijk verhuisde hij om in het buitenland werk te zoeken, voerde al die tijd geen klap uit (vond geen werk - beheerste de taal niet voldoende) en kwam toen zijn geld op was weer bij onze ouders aankloppen en heeft daar nog maanden gewoond tot hij eindelijk een huis vond dat aan zijn hoge eisen voldeed.
Dat hij zijn luxe had door mijn ouders uit te buiten (hij heeft nooit een poot uitgestoken om in het huishouden te helpen en betaalde er ook niet voor) vind ik niet juist. Ik denk daarom dat het beter is zo'n kind beter marktconform als kostganger te behandelen, maar ja, een moederhart is week. Tegenover broers en zussen is het niet fair om je ouders zo te claimen en te gebruiken.

De drang het huis uit te gaan is tegenwoordig kleiner, je gaat er gewoonlijk niet op vooruit.

Komt het vaker voor dat volwassenen langer bij hun ouders wonen? Ja, en al langere tijd. Het verschijnsel wordt wel "hotel mamma" genoemd.

Ik vind het een zorgelijke ontwikkeling dat sommigen zich gedwongen zien bij hun ouders te blijven wonen of terug te keren. Stel dat je ouders al zijn overleden en je komt in eenzelfde situatie -geen (vast) werk, geen betaalbaar huis- wat moet je dan? Dit zou niet nodig moeten zijn.

Bijkomend nadeel: die ouders wonen in een veel te groot huis. Verhuizen (doorstromen) naar een seniorenwoning kan niet, wat die zijn niet berekend op inwonende volwassen kinderen. Dus stagneert de woningmarkt weer. Er is echt een enorm gebrek aan goedkope huisvesting waarin starters kunnen wonen čn flink kunnen sparen.

[ Bericht 5% gewijzigd door Lunatiek op 04-10-2016 07:22:51 ]

Bij mij was dat nooit mogelijk helaas. Moeder stierf toen ik jong was, en met vader heb ik nooit een topband gehad.

Maar ik zou onder normale omstandigheden precies hetzelfde doen denk ik.
Lekker jarenlang sparen, een goede baan vinden, en dan een mooi huis kopen.

Ik ken iemand die heeft op die manier een dikke ton gespaard. Hij is pas op zijn 36ste het huis uit gegaan.

quote:

Op dinsdag 4 oktober 2016 07:38 schreef Harvest89 het volgende:
Bij mij was dat nooit mogelijk helaas. Moeder stierf toen ik jong was, en met vader heb ik nooit een topband gehad.

Ik hoop dat je ook geen noodzaak had om bij je vader te gaan wonen.

quote:

Op dinsdag 4 oktober 2016 07:49 schreef Lunatiek het volgende:

[..]

Ik hoop dat je ook geen noodzaak had om bij je vader te gaan wonen.

Nee niet echt. Alhoewel het in het begin best zwaar was.
Ik had toen ik 19 was het geweldige idee om een woning te huren, terwijl ik studiefinanciering kreeg voor mijn mbo opleiding. Dat was wel pittig, ik had moeite om alle lasten te betalen. Ik vraag me nu soms nog steeds af, hoe ik toen sommige maanden ben rondgekomen.

Ik zou het de hel vinden. Heb echt aardige en relaxte ouders, maar dat beperkt je vrijheid toch enorm. Ik zie het ook niet in mijn omgeving.

Ik zou het zelf echt niet kunnen. Al heeft mijn vader tot zijn 33ste thuis gewoond. Een korte periode terug zou ik niet erg vinden (paar maanden of half jaar ofzo), zolang ik maar weet dat het echt tijdelijk is en het geen jaren gaan worden. Snap wel dat hij terugkomt, maar op een gegeven moment is het ook wel eens tijd om zelf wat te zoeken.

quote:

Op dinsdag 4 oktober 2016 07:08 schreef Lunatiek het volgende:
Tegenover broers en zussen is het niet fair om je ouders zo te claimen en te gebruiken.

Hoe hebben die broers en zussen daar last van? En hoezo 'claimen'? Hebben die ouders dan minder tijd voor hun uitwonende kinderen omdat ze er nog eentje thuis hebben?

Mijn vriend woont met z'n 32ste ook nog 'thuis'. Hij betaalt geen kostgeld en hoeft vrijwel niets te doen in het huishouden. Hij kan gaan en staan waar wil zolang zijn moeder maar weet of ze op hem moet rekenen met het eten.
Zijn ouders gaan en staan ook waar ze willen zonder rekening te houden met hem. Wel verwachten zij dat hij 'op het huis past' als zij weer eens op vakantie zijn. Dan mag hij dus niet bij mij blijven slapen.
En hij doet zat voor ze hoor want ze zijn al wat ouder (echte babyboomers). Dus tuinonderhoud, klussen aan hun auto's, zware klussen, doet hij altijd.

En hij is daar in die omgeving de enige niet. Een lange wachtlijst voor een sociale huurwoning (meer dan 10 jaar), hoge private huren en uitbuitende werkgevers die zelfs het minimumloon te hoog vinden hoe goed ze ook hun werk doen. Als ik nadenk kom ik zeker op een stuk of 25 'jongeren' tussen de 25 en 30 jaar die daarom nog 'thuis' wonen. Allemaal mbo 3 niveau. Bouw, transport, hoveniers, automonteurs.

Ik heb een jaar of 8 alleen/samen met ex gewoond. Nu tijdelijk sinds juni bij mijn moeder maar binnen nu en 2 maanden woon ik weer samen met verloofde. Ben blij met deze mogelijkheid en backup maar nog blijer dat ik er straks weer weg ben.

Ik ben nu 34

Bij mijn vriendengroep is iedereen op zichzelf(of samen) gaan wonen rond hun 24-25e. Bij mijn broertje (is nu 25) is dat hetzelfde geval. Denk dat 90% van zijn vriendengroep op zichzelf woont of samenwoont.
En ik ben nu 26, dus het is niet zo dat het zo lang geleden is.

Al ken ik ook genoeg mensen uit mijn ouderlijk dorp die wel met 28++ nog fijn gezellig bij mammie thuis wonen. Maarja als ik eerlijk ben zijn dat ook wel de forever alone mama's kindjes...


Als tijdelijk backup inderdaad niks mis mee. Zeker bij het uit gaan van een relatie.

Ik hoor en zie het steeds vaker eigenlijk.

Ook in de familie van mijn vriendin, zijn toch echt allemaal dik in de 20 richting 30.
Meeste wonen (weer) thuis, op zoek naar een woning die of te duur zijn of niet te krijgen.

Ergens is het ook wel slim natuurlijk. Thuiswonen, werken en stevig sparen en dan in één keer je eerste woning kopen.

In andere landen (bijvoorbeeld Duitsland) is dat heel gangbaar omdat je maximaal 80% kunt lenen. Die kant moeten wij ook op.

Het is pas raar als 1 van de 2 partijen het helemaal niet wilt. Vinden de ouders en de betreffende zoon/dochter het prima dan is er niks raars aan.

Na zes jaar in een studentenhuis te hebben gezeten woon ik momenteel ook weer thuis. Ik zou best een woning kunnen huren, maar ik zie daar de noodzaak eigenlijk niet van, op deze manier kan ik gewoon eens fatsoenlijk sparen. Af en toe is het wel eens bonje omdat ze zich iets te veel willen bemoeien, maar ach.

http://www.rtlnieuws.nl/n(...)r-het-ouderlijk-nest

Het verschijnsel heet "boemerangkind", bestond eigenlijk altijd al maar maakt met name de afgelopen jaren een vlucht door vanwege het gebrek aan betaalbare starterswoningen in een aantal populaire regio's.

Na de studententijd moeten jonge werkenden eigenlijk in een "tussenwoning" gaan zitten totdat ze voldoende gespaard hebben voor hun eerste koopwoning of in aanmerking komen voor sociale huur. Veel kinderen kiezen ervoor om i.p.v een tussenwoning (vaak nog een soort van studentenhuis) weer terug te gaan naar de ouders om kosten te besparen waardoor ze meer per maand kunnen sparen. Als ouders dat oké vinden kan dat natuurlijk.

Hier precies hetzelfde, tot 28e bij m'n ouders gewoond, kwam niet in aanmerking voor sociale huurwoning want in de ene regio geen binding meer en in de andere regio stond ik niet lang genoeg ingeschreven (eigen schuld, had ik meteen met m'n 18e moeten doen maar ik had daar toen totaal geen idee van hoe dat werkte, leerde later pas van studievrienden hoe het werkte ). Paar keer in onderhuur gewoond, liep niet zo goed af en toen weer een half jaar bij m'n ouders op de logeerkamer gewoond tot ik in m'n nieuwe appartement kon dat gelukkig wel van mij zelf was. Dat had ik niet kunnen kopen als ik meteen op m'n 18e het huis uit was gegaan denk ik.

Ik woon ook bij mn ouders, omdat ik geen vaste baan kan vinden (of een baan in het algemeen ). Met een baantje van 16 uur in de week voor een half jaar kom je er niet.
Dus ja het is kut, want ik heb het gevoel alsof mn leven nog steeds niet kan beginnen terwijl iedereen om me heen al samenwoont en kinderen krijgt, carriere maakt... en ik blijf hangen.

Het is niet zo dat ik "lekker niks hoef te doen" (wat veel mensen dus denken ) want ik heb ook mn eigen taken in het huishouden ook omdat mn ouders een dagje ouder worden En toen de bovenverdieping verbouwd moest worden heb ik ook tegen mn ouders gezegd dat zij de spullen voor mn slaapkamer moesten uitkiezen zodat ze niet weer die kamer hoeven te verbouwen naar hun smaak als ik straks weg ben.

Ik kan gelukkig goed met ze opschieten, maar ik had het liever anders gezien.

Mijn zus heeft na haar scheiding een jaar bij mijn ouders gewoon om er financieel weer bovenop te komen, ze was toen ergens in de 30. Dat vond ik niet heel raar, maar haar situatie was wel anders dan die van je broer. Het verbaast me vooral dat hij het zelf wil, maar de nood zal wel hoog geweest zijn.

Oh, en een vriendin van me is halverwege de 30 en woont ook nog steeds bij haar ouders omdat ze haar zangcarriere niet van de grond krijgt Ik had haar al tien keer het huis uit getrapt met de mededeling dat ze dan maar ergens in een callcenter gaat werken, maar haar ouders geloven ook in de potentiële carriere.

Het ligt natuurlijk aan de context.

Als je een "normaal" inkomen en baan hebt is het wel vreemd. Alsof je je ouders gebruikt voor extra comfort. Op de langere termijn word je er ook niet zelfstandiger op.

Maar als je bijvoorbeeld financieel er slecht voor staat is het wel logisch. Ik ben zelf 25 jaar en studeer weer, en daarom woon ik bij mijn ouders. Daarvoor betaal ik mijn ouders maar het is een stuk minder dan iets huren. Zo houd ik nog geld over om op terug te vallen. Na het studeren ga ik weer fulltime werken en hoop ik een woning te kunnen kopen

Ik zit nu zelf in zo'n situatie, ben 30.
Relatie beëindigd en dus ook het samenwonen, te hoog inkomen en gigantische wachtlijsten voor betaalbare huurwoningen en te weinig spaargeld om te kopen.
Ouders hebben zelf aangeboden om tijdelijk daar in te wonen en zo snel een budget op te bouwen om een eigen woning te kopen.
Ipv. voor veel geld een huis in de particuliere sector te huren
Dus daar woon ik nu sinds een paar maanden, en doel is volgend jaar, of uiterlijk begin 2018 een eigen woning te kopen.

quote:

Op dinsdag 4 oktober 2016 14:57 schreef Snepar het volgende:
Het ligt natuurlijk aan de context.

Als je een "normaal" inkomen en baan hebt is het wel vreemd. Alsof je je ouders gebruikt voor extra comfort. Op de langere termijn word je er ook niet zelfstandiger op.

Maar als je bijvoorbeeld financieel er slecht voor staat is het wel logisch. Ik ben zelf 25 jaar en studeer weer, en daarom woon ik bij mijn ouders. Daarvoor betaal ik mijn ouders maar het is een stuk minder dan iets huren. Zo houd ik nog geld over om op terug te vallen. Na het studeren ga ik weer fulltime werken en hoop ik een woning te kunnen kopen

Ook als je werkt kun in een 'gat' vallen. Je kunt te veel verdienen voor sociale huurwoningen of gewoon niet aan de beurt zijn en te weinig verdienen voor particuliere huurwoningen, aangezien daar drie tot vier keer huur wordt gevraagd als inkomenseis. Dan eindig je alsnog op een studentenkamer of in een of ander peperduur hok. Dat is eventjes leuk, maar je wilt ook door kunnen.

Ik heb rond mijn 33e een paar maanden weer bij mijn ouders gewoond. Ik had een lange reis gemaakt, en ervoor had ik mijn huurhuis opgezegd en ontslag genomen. Toen ik terugkwam was ik dus dak- en werkeloos; het plan was om zsm een huis te vinden, daar had ik geld voor overgehouden. Echter alle verhuurders eisten een vaste baan / contract. Dus moest ik eerst een baan vinden, en heb ik wat langer bij m'n pa en ma gewoond dan gepland, in totaal een maand of 4.

Man, wat was ik blij toen ik weer mijn eigen stekkie had. Ik vond het vreselijk. Nooit meer!

quote:

Op dinsdag 4 oktober 2016 11:20 schreef nightsleeper het volgende:
Ergens is het ook wel slim natuurlijk. Thuiswonen, werken en stevig sparen en dan in één keer je eerste woning kopen.

In andere landen (bijvoorbeeld Duitsland) is dat heel gangbaar omdat je maximaal 80% kunt lenen. Die kant moeten wij ook op.

80% eigen geld is veel te hoog gezien de bizarre prijzen die men in Nederland voor huizen vraagt. En dan zowel koop als huur.

Toen ik een tijdje terug naar huizen zocht kreeg ik 'woningen' aangeboden die nog net geen 20m2 waren en rond de 700 euro moesten kosten, bizar veel dus. En dan eist een verhuurder vaak ook nog dat een huurder drie keer de huur netto verdiend. Gek he dat mensen thuis blijven wonen?

quote:

Op dinsdag 4 oktober 2016 16:32 schreef yats het volgende:

[..]

80% eigen geld is veel te hoog gezien de bizarre prijzen die men in Nederland voor huizen vraagt. En dan zowel koop als huur.

Toen ik een tijdje terug naar huizen zocht kreeg ik 'woningen' aangeboden die nog net geen 20m2 waren en rond de 700 euro moesten kosten, bizar veel dus. En dan eist een verhuurder vaak ook nog dat een huurder drie keer de huur netto verdiend. Gek he dat mensen thuis blijven wonen?

Er staat niet 80% eigen geld.... Ik vind het goede zaak dat je mimimaal 20% moet inbrengen.

Tevens snap ik best een inkomseneis ivm risico. Alleen vind ik dat de huizen te duur zijn vooral in de grote steden...

quote:

Op dinsdag 4 oktober 2016 16:37 schreef Californium het volgende:

[..]

Er staat niet 80% eigen geld.... Ik vind het goede zaak dat je mimimaal 20% moet inbrengen.

Tevens snap ik best een inkomseneis ivm risico. Alleen vind ik dat de huizen te duur zijn vooral in de grote steden...

Ik zie het nu, verkeerd gelezen

Ik snap ook wel dat ze een bepaalde zekerheid willen als verhuurder maar hoe realistisch is het om voor een matige woning van 800 euro per maand (die ben ik erg veel tegengekomen) te eisen dat iemand een netto inkomen heeft van bijna 2500 euro? Zoveel extra kosten zal een huurder toch ook niet hebben lijkt me? Verder sluit ik me bij je aan, huizen zijn echt belachelijk overprijst. Niet alleen in de randstad overigens, ook in jouw stad en bijvoorbeeld in Nijmegen/Arnhem zijn de prijzen vrij hoog voor hetgeen je krijgt.

Ik vind het feit dat je hier een topic over maakt een stuk raarder.

Ik was weg bij m'n ouders toen ik net 28 was, ben er ook zo eentje die de huisjesmelkers in de stad heeft overgeslagen en direct iets heeft gekocht, lekker sparen tot ik klaar was met de studie en een fulltime baan had. Toen ik vervolgens een hypotheek met bijbehorend appartement kon krijgen was het wel tijd om op te rotten, ik kon me op dat moment financieel namelijk zelf redden met een eigen huis. Ga je dan nog steeds op je ouders teren, dan is het wel een beetje raar.
(Tijdelijk) bij je ouders wonen omdat je financiële situatie is veranderd om wat voor reden dan ook is dat m.i. dus niet.
(ik moet er zelf niet meer aan denken, maar als alles mis gaat zouden m'n ouders me niet in de steek laten)

Ik vind het niet raar. Het is dat ik het niet kan tenzij ik wil emigreren Ik woon vanaf mijn 18e gedwongen (ouders emigreerden, ik besloot in NL te gaan studeren) op mezelf, maar zelfs al was het niet nodig had ik het als nog gedaan. Voelt goed om je eigen stek te hebben. En zolang ik van tijdelijk naar tijdelijk contract hobbel vind ik het wel prima zo. Zit inmiddels alweer op 7 jaar wachttijd, nog even geduld en ik kan zo doorstromen.

Als ik lange tijd niet aan de bak zou komen is het wel fijn om het als plan B te hebben. Maar voor mij brengt het emigratie met zich mee en daar heb ik op dit moment weinig trek in. Het zou wel flink schelen in de maandelijkse kosten en als ik daarvoor in ruil huishoudelijke klussen en allerhande ondersteuning zal moeten doen vind ik dat geen probleem. Blijft toch wel gevalletje hotel mama inderdaad. Goed voor je spaartegoeden als je werk weet te houden Maar ik denk ook dat ik het inmiddels ontgroeid ben nu ik alweer zolang op mezelf woon. Dus als ik al terug intrekken zou bij mijn pa en ma, zou dat echt niet langer duren dan strikt noodzakelijk is.

[ Bericht 1% gewijzigd door Joosie200 op 04-10-2016 18:23:47 ]

Ben heel recent op mezelf gaan wonen, op mijn 26ste (toevallig ook de dag dat ik 26 werd). Huurwoningen zijn echt ruk en voor de prijs die ik wilde uitgeven had je weinig fatsoenlijks, echter door de verhuurder van mijn zus (die er schijnbaar goed opstaat bij hem), woon ik nu in een appartement in een gerenoveerd klooster. Ik betaal ¤750, en krijg daarvoor een zee aan ruimte (2 ruime slaapkamers, badkamer, woonkamer, keuken en bijkeuken, 96 vierkante meter), een vloer die ik niet apart over hoefde te nemen, een ijskast, gas water licht, internet en een tv-abbo met uitgebreid zenderaanbod. Mijn enige andere kosten zijn verzekeringen. Al met al nog geen ¤1000 per maand

Wat langer thuisblijven is niet zo erg. Beter langer thuisblijven en het financieel aankunnen, dan direct op jezelf en meteen financiële problemen hebben.

Ik ben 3 jaar geleden ook even thuis gaan wonen.
Dat beviel niet, maar kon wel even bijkomen en mijn schulden afbetalen.

Echter als mijn vader alleen in een groot huis had gewoond, was ik er wel blijven wonen en het geld in mijn zak gehouden.
Maar met zijn drieeen in een appartement, mwah was er na een half jaar weer weg.

En netjes kostgeld betaald

Het gebeurt, maar een beetje retarded is het wel. En het is slecht voor je ontwikkeling.

Dan heb ik het dus over types die de weg van de minste weerstand kiezen door thuis te blijven. Niet over mensen die door pech in het leven even op hun ouders aangewezen zijn.

J

[ Bericht 100% gewijzigd door Voetstappen op 05-10-2016 15:42:51 ]

Hier op mijn 27e pas het ouderlijk huis uit gegaan. Zie het in mijn omgeving een stuk vaker, zelfs mensen van boven de dertig. Heb zelf wel van mijn 20e tot 25e op kamers gewoond, maar berekende op een gegeven moment dat ik bijna 30.000 euro in de plomp had gegooid, ik wilde nog een paar stages lopen voor werkervaring en had geen zin om mezelf aan het einde van mijn studie nog even diep in de schulden te gaan steken door bij te gaan lenen.

Kostte me wel een stukje ego en vrijheid, maargoed mijn ouders zijn redelijk relaxed, wonen in een prachtige omgeving en bovendien in een mooi groot huis met veel tuin / natuur er om heen, dus het was goed te doen. Daarnaast vond ik het gewoon gezellig

Je moet natuurlijk ook maar net een (vast) contract zien te kunnen bemachtigen, en als je een relatie hebt wordt het ook allemaal een stukje makkelijker. Ben zelf uiteindelijk alsnog geholpen door mijn ouders en heb nu een appartementje gekocht, maar had ook niet zo goed geweten hoe ik het huis uit had gemoeten als mijn ouders me niet hadden kunnen helpen. Na afstuderen toch vooral stages / leer- werkplekken en werk op uitzendbasis. Tja daar ga je geen huurcontracten of hypotheken op aan.

Ik ken juist steeds meer mensen die hun ouders in huis nemen. Niet voor de financiën, maar voor mantelzorg. Bestaan tegenwoordig ook al speciale "tuinhuisjes" voor,,. en die markt trekt aan begreep ik.

Maar dat is natuurlijk een heel ander motief dan je broertje heeft.

Overigens ben ik het niet eens met de opmerking die ik hier vaak terug lees dat de mensen die op latere leeftijd nog thuis wonen de ''retards'' zijn die min of meer gedoemd zijn om te mislukken.

Vaak zijn het juist hoog opgeleide jongeren. Ik ken eigenlijk geen mbo'ers bijvoorbeeld die nog bij hun ouders wonen. Die werken allemaal al jaren en hebben de boel al lang op het droge. Het zijn juist voornamelijk de universitair afgestudeerden die niet voorbij die fase van stages / uitzendwerk enzo komen.

Ken er inderdaad wel een aantal, variërend van mensen die ik vrij zelfstandig en ambitieus vind tot losers die de hele dag thuis zitten te klagen maar die ondertussen helemaal niets ondernemen, beetje tussen de 25 en 30.

Aan de andere kant ken ik ook weer zat mensen die expres maar lang over hun studie blijven doen, zodat ze lekker lang kunnen blijven bijlenen.

Die zijn dan een jaar of 27-28 en wonen in een kamer in de Pijp voor 800 euro per maand waarvan meer dan de helft door DUO wordt betaald.

Tja of dat nu zo veel beter is dan bij je ouders wonen, weet ik niet...

quote:

Op woensdag 5 oktober 2016 15:46 schreef Enowapi het volgende:
Overigens ben ik het niet eens met de opmerking die ik hier vaak terug lees dat de mensen die op latere leeftijd nog thuis wonen de ''retards'' zijn die min of meer gedoemd zijn om te mislukken.

Vaak zijn het juist hoog opgeleide jongeren. Ik ken eigenlijk geen mbo'ers bijvoorbeeld die nog bij hun ouders wonen. Die werken allemaal al jaren en hebben de boel al lang op het droge. Het zijn juist voornamelijk de universitair afgestudeerden die niet voorbij die fase van stages / uitzendwerk enzo komen.

Grappig want ik zie het dus juist vooral bij mbo-ers niv. 2 en 3 en dan vooral in de sectoren waarin ze veel oneerlijke concurrentie hebben van MOElanders, jongeren, leerlingen of tegenwoordig bijstandsgerechtigden. Deze groep komt te vaak alleen aan (vast) werk door zich te laten uitbuiten opdat ze met die groepen kunnen concurreren. En met een schijtloontje van net onder de duizend euro bruto voor meer dan 50 uur werk per week wordt op jezelf wonen een echte uitdaging als je meer dan tien jaar op een wachtlijst moet staan voor een sociale huurwoning.

quote:

Op dinsdag 4 oktober 2016 01:06 schreef Rene_Froger het volgende:
Na in zoveel steden gewoond te hebben vanaf z'n 19e, woont m'n broertje vanaf 26e weer bij onze ouders in.

Huur was voor hem vrij hoog, op deze manier kan-ie sparen (al 3 jaar).
Echter, ik vraag mij af of de Fokkers dit ook herkennen in hun omgeving of bij zichzelf? In m'n directe omgeving ken ik namelijk geen voorbeelden, van mensen die op late leeftijd nog bij hun ouders wonen.

Dan vraag ik mij af of dit nog normaal is, en of het wel 'gezond' is. Of is het iets van de laatste tijd?

Als het niet anders kan, door verbreking relatie oid, waarom niet, je kan dan wel lekker sparen en weer opzoek gaan naar je eigen cribb

Ik vind het een beetje kiezen voor de weg van de minste weerstand. Waarom moet je per se beginnen met een heel huis voor jezelf? Je kan ook met een gedeelde woning of studi oid beginnen. Kijk het is lekker goedkoop om bij je ouders te blijven plakken. Maar je mist al snel een stuk ontwikkeling die je met op jezelf wonen krijgt. Niet voor niets doen jongeren die tijdig het huis uit gaan het beter op de arbeidsmarkt en in de liefde.

Ik zou er als ouder ook niet echt blij mee zijn als mijn kind halverwege zijn 20e nog geen aanstalten zou maken om een keer op eigen benen te gaan staan.

quote:

Op woensdag 5 oktober 2016 17:50 schreef Hexagon het volgende:
Ik vind het een beetje kiezen voor de weg van de minste weerstand. Waarom moet je per se beginnen met een heel huis voor jezelf? Je kan ook met een gedeelde woning of studi oid beginnen. Kijk het is lekker goedkoop om bij je ouders te blijven plakken. Maar je mist al snel een stuk ontwikkeling die je met op jezelf wonen krijgt. Niet voor niets doen jongeren die tijdig het huis uit gaan het beter op de arbeidsmarkt en in de liefde.

Ik zou er als ouder ook niet echt blij mee zijn als mijn kind halverwege zijn 20e nog geen aanstalten zou maken om een keer op eigen benen te gaan staan.

Zoals altijd ligt het natuurlijk gewoon aan de persoon in kwestie. Ik ken verschrikkelijk kinderachtige en onverantwoordelijke mensen die al jaren op kamers wonen, maar ondertussen door hun ouders worden gesponsord en al jaren volgas bijlenen. Wat die allemaal uitvreten slaat soms ook nergens op.

Daarnaast ken ik ook zat mensen die nog bij hun ouders wonen, maar die zich veel veel volwassener gedragen, hun dag vullen met (zinvolle) verplichtingen en dergelijke.

quote:

Op woensdag 5 oktober 2016 20:01 schreef Enowapi het volgende:

[..]

Zoals altijd ligt het natuurlijk gewoon aan de persoon in kwestie. Ik ken verschrikkelijk kinderachtige en onverantwoordelijke mensen die al jaren op kamers wonen, maar ondertussen door hun ouders worden gesponsord en al jaren volgas bijlenen. Wat die allemaal uitvreten slaat soms ook nergens op.

Daarnaast ken ik ook zat mensen die nog bij hun ouders wonen, maar die zich veel veel volwassener gedragen, hun dag vullen met (zinvolle) verplichtingen en dergelijke.

Nogal een slappe dooddoener. Ik ken ook mensen die thuiswonen en er een puinhoop van maken..Dat soort valse tegenstellingen daar trap ik niet in.

Het gaat tussen op eigen benen staan of niet. En ik vind dat doelbewust uitstellen omdat het zo makkelijk/goedkoop is geen goede keuze. Het gaat vaak ten koste van persoonlijke groei. Niet voor niets vind menig vrouw het een enorme afknapper als een man van ruim over de twintig nog bij pa en ma woont. En kennelijk is het ook voor je baankansen beter. http://www.elsevier.nl/ca(...)n-een-baan-1539067W/