Broertje woont op 29-jarige leeftijd weer thuis. Raar?

Ik vind hem wel wat oud om nog thuis te wonen.
Maar schijnbaar vinden je ouders en hij het wel fijn aangezien hij op z'n 29e er nog steeds woont.

Tegenwoordig zie je het wel vaker. Het wordt voor jongeren steeds lastiger om betaalbare woonruimte te krijgen. Vaak zijn ze of werkloos of hebben ze een contract van een aantal maanden, waardoor ze het niet aandurven om zelf iets te huren (want voor je het weet moet je weer weg omdat je het niet kan rooien) of inderdaad om een fatsoenlijke buffer op te bouwen.

Mijn broertje en ik zijn beiden teruggegaan naar mijn moeder. We waren dan wel niet zo oud en voor ons was het tijdelijk (anderhalf tot twee jaar). Ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk weer op mezelf wonen en greep de kans zodra die er was. Mijn broertje woont nu samen met zijn vriendin.

Ik ken er momenteel eentje in Tilburg, die woont nog thuis, maar dan wel gewoon sinds zijn geboorte zeg maar, hij is nu sinds een maand 35, hij gedraagt zich ook erg kinderlijk overigens.

Maar dat is toch wel een heel ander voorbeeldje lijkt me..

quote:

Op dinsdag 4 oktober 2016 01:13 schreef Fera het volgende:
Tegenwoordig zie je het wel vaker. Het wordt voor jongeren steeds lastiger om betaalbare woonruimte te krijgen. Vaak zijn ze of werkloos of hebben ze een contract van een aantal maanden, waardoor ze het niet aandurven om zelf iets te huren (want voor je het weet moet je weer weg omdat je het niet kan rooien) of inderdaad om een fatsoenlijke buffer op te bouwen.

Mijn broertje en ik zijn beiden teruggegaan naar mijn moeder. We waren dan wel niet zo oud en voor ons was het tijdelijk (anderhalf tot twee jaar). Ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk weer op mezelf wonen en greep de kans zodra die er was. Mijn broertje woont nu samen met zijn vriendin.

Dat dus. Zelf ben ik ook zo'n geval, van mijn 18e tot mijn 27 woonde ik op mezelf (en later met mijn ex samen). Daarna heb ik 2 jaar bij mijn vader gewoond omdat ik geen vast werk kon vinden ondanks twee masters en het fantastische beleid van de regering mbt starters, werk en woonruimte. Daarna heb ik een jaar iets samen gehuurd met mijn beste vriend en nu na een weekje weer thuis wonen kreeg ik gisteren de sleutel van mijn nieuwe appartementje. En ik ben zeker niet de enige TS. Wat fera ook al aangeeft, het is gewoon heel moeilijk voor de huidige generatie 20-30 jarigen om werk te vinden en iets te huren/kopen. Helaas mis ik daar de discussie in politiek Nederland nogal over, die hebben het liever over de generatie die niets te klagen heeft maar toch het hardste klaagt (de babyboomers).

Broertje woonde tot 35+ thuis, terwijl hij een goedbetaalde baan had. Omdat thuiswonen supergoedkoop is, kon hij in luxe leven èn flink sparen. Een ander voordeel is dat zo'n beetje alles voor hem werd gedaan: hoefde niet te koken, te afwassen, kleren werden gewassen en gestreken, er werd dagelijks opgeruimd en schoongemaakt, rekeningen (gas, water, elektra, telefoon, internet, gemeentebelastingen, krant, etc) werden betaald.

Uiteindelijk verhuisde hij om in het buitenland werk te zoeken, voerde al die tijd geen klap uit (vond geen werk - beheerste de taal niet voldoende) en kwam toen zijn geld op was weer bij onze ouders aankloppen en heeft daar nog maanden gewoond tot hij eindelijk een huis vond dat aan zijn hoge eisen voldeed.
Dat hij zijn luxe had door mijn ouders uit te buiten (hij heeft nooit een poot uitgestoken om in het huishouden te helpen en betaalde er ook niet voor) vind ik niet juist. Ik denk daarom dat het beter is zo'n kind beter marktconform als kostganger te behandelen, maar ja, een moederhart is week. Tegenover broers en zussen is het niet fair om je ouders zo te claimen en te gebruiken.

De drang het huis uit te gaan is tegenwoordig kleiner, je gaat er gewoonlijk niet op vooruit.

Komt het vaker voor dat volwassenen langer bij hun ouders wonen? Ja, en al langere tijd. Het verschijnsel wordt wel "hotel mamma" genoemd.

Ik vind het een zorgelijke ontwikkeling dat sommigen zich gedwongen zien bij hun ouders te blijven wonen of terug te keren. Stel dat je ouders al zijn overleden en je komt in eenzelfde situatie -geen (vast) werk, geen betaalbaar huis- wat moet je dan? Dit zou niet nodig moeten zijn.

Bijkomend nadeel: die ouders wonen in een veel te groot huis. Verhuizen (doorstromen) naar een seniorenwoning kan niet, wat die zijn niet berekend op inwonende volwassen kinderen. Dus stagneert de woningmarkt weer. Er is echt een enorm gebrek aan goedkope huisvesting waarin starters kunnen wonen èn flink kunnen sparen.

[ Bericht 5% gewijzigd door Lunatiek op 04-10-2016 07:22:51 ]

Bij mij was dat nooit mogelijk helaas. Moeder stierf toen ik jong was, en met vader heb ik nooit een topband gehad.

Maar ik zou onder normale omstandigheden precies hetzelfde doen denk ik.
Lekker jarenlang sparen, een goede baan vinden, en dan een mooi huis kopen.

Ik ken iemand die heeft op die manier een dikke ton gespaard. Hij is pas op zijn 36ste het huis uit gegaan.

quote:

Op dinsdag 4 oktober 2016 07:38 schreef Harvest89 het volgende:
Bij mij was dat nooit mogelijk helaas. Moeder stierf toen ik jong was, en met vader heb ik nooit een topband gehad.

Ik hoop dat je ook geen noodzaak had om bij je vader te gaan wonen.

quote:

Op dinsdag 4 oktober 2016 07:49 schreef Lunatiek het volgende:

[..]

Ik hoop dat je ook geen noodzaak had om bij je vader te gaan wonen.

Nee niet echt. Alhoewel het in het begin best zwaar was.
Ik had toen ik 19 was het geweldige idee om een woning te huren, terwijl ik studiefinanciering kreeg voor mijn mbo opleiding. Dat was wel pittig, ik had moeite om alle lasten te betalen. Ik vraag me nu soms nog steeds af, hoe ik toen sommige maanden ben rondgekomen.

Ik zou het de hel vinden. Heb echt aardige en relaxte ouders, maar dat beperkt je vrijheid toch enorm. Ik zie het ook niet in mijn omgeving.

Ik zou het zelf echt niet kunnen. Al heeft mijn vader tot zijn 33ste thuis gewoond. Een korte periode terug zou ik niet erg vinden (paar maanden of half jaar ofzo), zolang ik maar weet dat het echt tijdelijk is en het geen jaren gaan worden. Snap wel dat hij terugkomt, maar op een gegeven moment is het ook wel eens tijd om zelf wat te zoeken.

quote:

Op dinsdag 4 oktober 2016 07:08 schreef Lunatiek het volgende:
Tegenover broers en zussen is het niet fair om je ouders zo te claimen en te gebruiken.

Hoe hebben die broers en zussen daar last van? En hoezo 'claimen'? Hebben die ouders dan minder tijd voor hun uitwonende kinderen omdat ze er nog eentje thuis hebben?

Mijn vriend woont met z'n 32ste ook nog 'thuis'. Hij betaalt geen kostgeld en hoeft vrijwel niets te doen in het huishouden. Hij kan gaan en staan waar wil zolang zijn moeder maar weet of ze op hem moet rekenen met het eten.
Zijn ouders gaan en staan ook waar ze willen zonder rekening te houden met hem. Wel verwachten zij dat hij 'op het huis past' als zij weer eens op vakantie zijn. Dan mag hij dus niet bij mij blijven slapen.
En hij doet zat voor ze hoor want ze zijn al wat ouder (echte babyboomers). Dus tuinonderhoud, klussen aan hun auto's, zware klussen, doet hij altijd.

En hij is daar in die omgeving de enige niet. Een lange wachtlijst voor een sociale huurwoning (meer dan 10 jaar), hoge private huren en uitbuitende werkgevers die zelfs het minimumloon te hoog vinden hoe goed ze ook hun werk doen. Als ik nadenk kom ik zeker op een stuk of 25 'jongeren' tussen de 25 en 30 jaar die daarom nog 'thuis' wonen. Allemaal mbo 3 niveau. Bouw, transport, hoveniers, automonteurs.

Ik heb een jaar of 8 alleen/samen met ex gewoond. Nu tijdelijk sinds juni bij mijn moeder maar binnen nu en 2 maanden woon ik weer samen met verloofde. Ben blij met deze mogelijkheid en backup maar nog blijer dat ik er straks weer weg ben.

Ik ben nu 34

Bij mijn vriendengroep is iedereen op zichzelf(of samen) gaan wonen rond hun 24-25e. Bij mijn broertje (is nu 25) is dat hetzelfde geval. Denk dat 90% van zijn vriendengroep op zichzelf woont of samenwoont.
En ik ben nu 26, dus het is niet zo dat het zo lang geleden is.

Al ken ik ook genoeg mensen uit mijn ouderlijk dorp die wel met 28++ nog fijn gezellig bij mammie thuis wonen. Maarja als ik eerlijk ben zijn dat ook wel de forever alone mama's kindjes...


Als tijdelijk backup inderdaad niks mis mee. Zeker bij het uit gaan van een relatie.

Ik hoor en zie het steeds vaker eigenlijk.

Ook in de familie van mijn vriendin, zijn toch echt allemaal dik in de 20 richting 30.
Meeste wonen (weer) thuis, op zoek naar een woning die of te duur zijn of niet te krijgen.

Ergens is het ook wel slim natuurlijk. Thuiswonen, werken en stevig sparen en dan in één keer je eerste woning kopen.

In andere landen (bijvoorbeeld Duitsland) is dat heel gangbaar omdat je maximaal 80% kunt lenen. Die kant moeten wij ook op.

Het is pas raar als 1 van de 2 partijen het helemaal niet wilt. Vinden de ouders en de betreffende zoon/dochter het prima dan is er niks raars aan.

Na zes jaar in een studentenhuis te hebben gezeten woon ik momenteel ook weer thuis. Ik zou best een woning kunnen huren, maar ik zie daar de noodzaak eigenlijk niet van, op deze manier kan ik gewoon eens fatsoenlijk sparen. Af en toe is het wel eens bonje omdat ze zich iets te veel willen bemoeien, maar ach.

http://www.rtlnieuws.nl/n(...)r-het-ouderlijk-nest

Het verschijnsel heet "boemerangkind", bestond eigenlijk altijd al maar maakt met name de afgelopen jaren een vlucht door vanwege het gebrek aan betaalbare starterswoningen in een aantal populaire regio's.

Na de studententijd moeten jonge werkenden eigenlijk in een "tussenwoning" gaan zitten totdat ze voldoende gespaard hebben voor hun eerste koopwoning of in aanmerking komen voor sociale huur. Veel kinderen kiezen ervoor om i.p.v een tussenwoning (vaak nog een soort van studentenhuis) weer terug te gaan naar de ouders om kosten te besparen waardoor ze meer per maand kunnen sparen. Als ouders dat oké vinden kan dat natuurlijk.

Hier precies hetzelfde, tot 28e bij m'n ouders gewoond, kwam niet in aanmerking voor sociale huurwoning want in de ene regio geen binding meer en in de andere regio stond ik niet lang genoeg ingeschreven (eigen schuld, had ik meteen met m'n 18e moeten doen maar ik had daar toen totaal geen idee van hoe dat werkte, leerde later pas van studievrienden hoe het werkte ). Paar keer in onderhuur gewoond, liep niet zo goed af en toen weer een half jaar bij m'n ouders op de logeerkamer gewoond tot ik in m'n nieuwe appartement kon dat gelukkig wel van mij zelf was. Dat had ik niet kunnen kopen als ik meteen op m'n 18e het huis uit was gegaan denk ik.

Ik woon ook bij mn ouders, omdat ik geen vaste baan kan vinden (of een baan in het algemeen ). Met een baantje van 16 uur in de week voor een half jaar kom je er niet.
Dus ja het is kut, want ik heb het gevoel alsof mn leven nog steeds niet kan beginnen terwijl iedereen om me heen al samenwoont en kinderen krijgt, carriere maakt... en ik blijf hangen.

Het is niet zo dat ik "lekker niks hoef te doen" (wat veel mensen dus denken ) want ik heb ook mn eigen taken in het huishouden ook omdat mn ouders een dagje ouder worden En toen de bovenverdieping verbouwd moest worden heb ik ook tegen mn ouders gezegd dat zij de spullen voor mn slaapkamer moesten uitkiezen zodat ze niet weer die kamer hoeven te verbouwen naar hun smaak als ik straks weg ben.

Ik kan gelukkig goed met ze opschieten, maar ik had het liever anders gezien.

Mijn zus heeft na haar scheiding een jaar bij mijn ouders gewoon om er financieel weer bovenop te komen, ze was toen ergens in de 30. Dat vond ik niet heel raar, maar haar situatie was wel anders dan die van je broer. Het verbaast me vooral dat hij het zelf wil, maar de nood zal wel hoog geweest zijn.

Oh, en een vriendin van me is halverwege de 30 en woont ook nog steeds bij haar ouders omdat ze haar zangcarriere niet van de grond krijgt Ik had haar al tien keer het huis uit getrapt met de mededeling dat ze dan maar ergens in een callcenter gaat werken, maar haar ouders geloven ook in de potentiële carriere.