Ik heb (naar mijn weten) niets onder de leden. Voel mij gezond en fit. Heb een gezinnetje.. en opeens als een duvel uit een doosje: I shit my pants voor de dood. Overdag weinig last. Maar als ik ga slapen, ik schrik soms angstig wakker. Gelukkig slaap ik verder wel, maar het is een moeilijk stuk.
Het is part of life. Ik kan er niet onderuit en ergens wil ik dat ook niet. Heb nu 2 kleintjes (3 en 4). En moet er niet aan denken dat zij oud worden en komen te overlijden en dat ik dan er nog ben. Maar bejaard worden wil ik ook niet (ben 38). Midlife crisis ziet dat er nu zo uit?
Het enige wat mij lijkt te ontspannen is genoeg geld. Ik ben niet arm, maar zeker niet vermogend. Wij kunnen leven en wat doen, maar door keuzes ook nog niet geinvesteerd in een pensioen. Het is nu heel schamel en ook de gedachte dat wij (vriendin en ik) straks 75 zijn en weinig geld hebben, voelt (bijna) hetzelfde als dood gaan.
Weet niet of een financieel succes dit opeens zou veranderen. Een keer ga ik dood en wil dat niet.. leven is te leuk.
En de dood is nou ook niet zo'n lekker onderwerp voor een verjaardag ofzo..
En daarnaast kan niet iedereen er over praten. ZOek een uitlaat klep of iemand om gedachten mee te wisselen (dit is geen oproep). Het is zo'n thema, en niemand heeft het antwoord over hoe het is om dood te zijn. Elk ander onderwerp, dan weet iemand het wel of heeft het meegemaakt. Behalve de dood.Mijn gedachten gaan er veel over (interne conversaties). Mijn wens is nu dat ik de dood accepteer en er rust mee heb. Het lukt mij niet altijd om daar vrede mee te vinden.
Kent iemand dit?
De weg er naartoe in de meeste gevallen wel.quote:Op zaterdag 16 juli 2016 23:41 schreef Baloe-de-Beer het volgende:
De dood is niet naar. Er bestaat geen enkele vorm van lijden bij doodzijn.
Heb je het dan over het leven of de specifieke eindfase?quote:
[..]
De weg er naartoe in de meeste gevallen wel.
Nu nog bij vlagen dat ik een paniekerig gevoel krijg bij het idee dat ik straks 65 ben, en 'afgeschreven' ben voor de maatschappij en dat ik met een beetje geluk op dat moment nog max 20 jaar heb. Dus bedankt dat je dat voor vanvond weer even bij me hebt losgemaakt
Ik zou niet weten hoe je er vanaf komt, behalve dan proberen aan iets anders te denken
Of misschien met een psycholoog of coach praten...Allebei wel eigenlijk. Je kunt al iets vanaf jongs af aan onder de ledematen hebben en die bagage je hele leven meeslepen totdat je doodgaat of een zwaar ziekbed hebben voordat je overlijdt.quote:Op zaterdag 16 juli 2016 23:43 schreef Baloe-de-Beer het volgende:
[..]
Heb je het dan over het leven of de specifieke eindfase?
Meestal heb je niet jaren en jaren iets onder de leden.quote:
[..]
Allebei wel eigenlijk. Je kunt al iets vanaf jongs af aan onder de ledematen hebben en die bagage je hele leven meeslepen totdat je doodgaat of een zwaar ziekbed hebben voordat je overlijdt.
En zo is het ook uiteindelijk. ...
Wat wel helpt is misschien het geloof dat als je eenmaal op leeftijd bent het makkelijker wordt om te accepteren, mits je een leven hebt gehad waarin je alles hebt kunnen doen. En wellicht doen ze de komende 50 jaar wel een uitvinding waardoor veroudering kan worden gestopt.
Reken daar maar niet op lieve schat. Ook voor jou gaat het licht uit net als bij al je voorouders.quote:
En wellicht doen ze de komende 50 jaar wel een uitvinding waardoor veroudering kan worden gestopt.
Dan zou het pas écht een chaos worden hier op aarde! Dat moet je niet eens willen.
Ik reken er niet op, maar onderzoek naar de processen van veroudering gaat gewoon door.quote:
[..]
Reken daar maar niet op lieve schat. Ook voor jou gaat het licht uit net als bij al je voorouders.
Dan zou het pas écht een chaos worden hier op aarde!
Er zijn ontwikkelingen gaande om de mens onsterfelijk te maken. Of wij dat nog gaan meemaken is echter de vraag.quote:
[..]
Reken daar maar niet op lieve schat. Ook voor jou gaat het licht uit net als bij al je voorouders.
Dan zou het pas écht een chaos worden hier op aarde! Dat moet je niet eens willen.
nah... dat hoeft voor mij nou ook weer niet...quote:
[..]
Er zijn ontwikkelingen gaande om de mens onsterfelijk te maken. Of wij dat nog gaan meemaken is echter de vraag.
Ik ben niet bang om zélf dood te gaan wél dat de mensen om wie ik veel geef dood gaan én voor
een lang ziekbed, of héél oud en krakkemikkig worden of dement en dat je dan loopt te kwijlen
met een luier om
Maar op zich, als ik dood ben ben ik dood, heb ik nergens meer last van, is ook wel weer een
prettige gedachte eigenlijk
Men onderzoekt maar een eind weg maar men zal noooit sterker worden dan de natuur. De dood is onoverkomelijk en dat zal het ook altijd blijven.quote:
[..]
Ik reken er niet op, maar onderzoek naar de processen van veroudering gaat gewoon door.
De mensheid is de slechtste creatie die de natuur ooit heeft gemaakt. Dus al zou men manieren vinden om het leven aanzienlijk te verlengen dan zal de natuur daar een oplossing voor vinden.
Een catastrofische oplossing waarbij de totale soort voor eens en voor altijd wordt uitgeroeid.
Oh, en hebben ze er ook bij verteld hoe. Zeker zoals Death Becomes Her. Nou dat is prachtig zeg, leven om te leven.quote:
De eerste mens die 1000 wordt zou ook al geboren zijn.
Precies zo is het. De dood is uiteindelijk ook een bevreiding. Dat denk ik vaak genoeg.quote:
Maar op zich, als ik dood ben ben ik dood, heb ik nergens meer last van, is ook wel weer een
prettige gedachte eigenlijk
Dan zie ik voor de zoveelste keer het spiegelbeeld waarmee ik diepe onvrede heb. De angst hoe ik elke dag weer een beetje lelijker zal worden. Maar dan denk ik dat er een eind aan dat lijden zal komen. En hoe na mijn dood het lichaam dat ik zo diep haat verbrand zal worden.
Op die manier klinkt de dood eigenlijk helemaal zo erg niet. Zoals gezegd is het ook een bevreiding.
'Voor de goedgeordende geest is de dood het volgende grote avontuur.'
Daar kan ik me goed in vinden. Ik ben niet bang om dood te gaan, ik denk zelfs dat doodgaan een vredig iets is (mits natuurlijk). Een lijdensweg voor het doodgaan lijkt mij veel enger en erger dan het doodgaan zelf.
Dat klinkt heel leuk, maar is natuurlijk onzin. Veroudering is gewoon een proces en als dat proces begrepen wordt dan kan er ook worden ingegrepen.quote:
[..]
Men onderzoekt maar een eind weg maar men zal noooit sterker worden dan de natuur. De dood is onoverkomelijk en dat zal het ook altijd blijven.
Ik leef nu ook om te leven. Niks mis mee.quote:
[..]
Oh, en hebben ze er ook bij verteld hoe. Zeker zoals Death Becomes Her. Nou dat is prachtig zeg, leven om te leven.
Misschien moet je je eigen onvrede met het leven dan niet op anderen projecteren.quote:
[..]
Precies zo is het. De dood is uiteindelijk ook een bevreiding. Dat denk ik vaak genoeg.
Dan zie ik voor de zoveelste keer het spiegelbeeld waarmee ik diepe onvrede heb. De angst hoe ik elke dag weer een beetje lelijker zal worden. Maar dan denk ik dat er een eind aan dat lijden zal komen. En hoe na mijn dood het lichaam dat ik zo diep haat verbrand zal worden.
Op die manier klinkt de dood eigenlijk helemaal zo erg niet. Zoals gezegd is het ook een bevreiding.
deze documentaire is zo goed en sluit perfect aan op jouw vraag.
hij is heftig maar het gaf mij zo rust, omdat ik ook wel eens dacht stel ik krijg te horen dat je ongeneeslijk ziek bent, ik zou gek worden.
dat worden veel mensen eventjes in het begin, maar tegen het einde gaat je hoofd in een soort afsluitmodus (dat kan al maanden van te voren zijn) en kom je tot rust.
acceptatie, stoppen met vechten etc..alles wordt behandeld in deze
Ik geniet iig een stuk meer van het leven en bekijk alles per dag. Maak me niet meer heel druk om dingen en doe de dingen die ik wil doen.
Heeft niets te maken met mijn onvrede. Jij waant je als mens gewoon te bijzonder. Zoals de gemiddelde mens lijd je aan grootheidswaan.quote:
[..]
Misschien moet je je eigen onvrede met het leven dan niet op anderen projecteren.
Ik vind het bijzonder om te lezen dat mensen al zo ver 'vooruit' denken, zeker als je nog amper de 40 gepasseerd bent. De dood is een gegeven dat iedereen vroeg of laat overkomt, iets waar je niets aan kan veranderen, maar mocht het zover komen dat je dan met een tevreden hart terug kan kijken op je leven. Wil je als je straks 80 jaar bent terug kijken op een leven waar je je constant zorgen maakte over de dood? Eeuwig zonde dat je daar dan zoveel energie in hebt gestoken.
Nu ben ik niet zo filosofisch ingesteld eigenlijk
maar deze zin (hoe cliché ook) is best toepasselijk met een kern van waarheid: 
Anders gezegd, leef in het heden en maak er wat moois van.
Wanneer de mensen zich evolueert tot een synthetische levensvorm dan is de natuurlijke doodsoorzaak verleden tijd hoor. Daar kan de natuur dan niets meer aan doen. We zijn dan immuum voor alle ziekten en kunnen vanwege onze levensspane migreren naar andere leefbare planeten in het heelal.quote:
[..]
Men onderzoekt maar een eind weg maar men zal noooit sterker worden dan de natuur. De dood is onoverkomelijk en dat zal het ook altijd blijven.
De mensheid is de slechtste creatie die de natuur ooit heeft gemaakt. Dus al zou men manieren vinden om het leven aanzienlijk te verlengen dan zal de natuur daar een oplossing voor vinden.
Een catastrofische oplossing waarbij de totale soort voor eens en voor altijd wordt uitgeroeid.
De mens heeft zich fantastisch ontwikkeld en alleen door het agressieve gedeelte tot in de puntjes te evolueren zijn we waar we nu zijn.
Anders waren we allang opgegeten door tijgers, walvissen en ijsberen.
Natuur hoeft niets te doen, over 500 jaar bestaat de mens niet meer.
Tegen die tijd hebben we allang gemerkt dat geld geen zuurstof of voedsel is.
Toch wel vredig.
Ben zelf niet bang voor de dood, ik betwijfel of ik daar nou echt zoveel aan zou missen...aan de ene kant wel, want wil graag alles eruit halen wat erin zit (maar dan moet er natuurlijk wel wat voor me in zitten).
Ik heb weinig hoopquote:
Natuur hoeft niets te doen, over 500 jaar bestaat de mens niet meer.
Wel knap dat je dat zo zeker weet.quote:
1 ding kan ik met zekerheid zeggen: doodgaan is geen nare ervaring. Heb zelf meerdere keren DMT gedaan, dit stofje komt ook vrij als je doodgaat. De pure rust en tevredenheid is iets wat je in je leven nooit zal vinden.
Ik waan mezelf absoluut niet bijzonder.quote:
[..]
Heeft niets te maken met mijn onvrede. Jij waant je als mens gewoon te bijzonder. Zoals de gemiddelde mens lijd je aan grootheidswaan.
Biologie zegt nee.quote:
Ik ben wel bang voor mogelijke nare ziektes (en dan vooral ook al die pruillipjes die bij je op visite komen). Of de dood van m'n dierbaren. Vind het zeg maar erger, getuige te zijn van de dood en de gevolgen daarvan als levende te ervaren, dan het ooit zelf te gaan.
Bij sterven staat je waarschijnlijk een heftige dmt-trip te wachten. Das verder best verheugenswaardig.. Reünie met de mensen in je leven die je hebt gemist, etc.
Of het waar is dat die (subjectieve) ervaring echt is valt natuurlijk niet te zeggen. Maar wat doet er ook toe op het moment dat je je stervenservaring hebt?
Je kan de dood wel zo'n hele nare, duistere, negatieve connotatie geven, maar je kunt er ook (objectief/posilief) nieuwsgierig naar worden en eens gaan onderzoeken wat het mogelijk ongeveer eventueel zal kunnen inhouden. Daar is op zich best wel enige informatie over. Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid, haha.
*ik weet btw niet of je ook een bewuste stervenservaring hebt als er een tank over je heen wordt gereden en je in een fractie van een seconde door midden ligt
[ Bericht 0% gewijzigd door Villas__Rubin op 18-07-2016 00:03:02 ]
Ik ben ook verschrikkelijk bang om geconfronteerd te worden met een terminale ziekte ofzo.
Het gekke is dat het doodgaan op zich mij niet eens zo eng lijkt, maar ik vind het vooral verschrikkelijk allerlei mooie momenten van familie en vrienden die er dan nog hadden kunnen komen te moeten missen.
Ik vind het een beetje een vreemde gedachte van mezelf.
This is dying...
[ Bericht 33% gewijzigd door Villas__Rubin op 18-07-2016 00:51:14 ]
Onsterfelijkheid lijkt mij vele malen enger dan de dood.quote:
[..]
Er zijn ontwikkelingen gaande om de mens onsterfelijk te maken. Of wij dat nog gaan meemaken is echter de vraag.
De dood is prima, op een gegeven moment is het gewoon afgelopen. Zo erg is het ook allemaal niet. De dood is zeker, waar het leven onvoorspelbaar is. Veel enger dus.
Troost je met idee dat er heel veel mensen zullen zijn die jouw kindjes opvangen (mocht dat nodig zijn) en met heel veel liefde. Misschien dat dat je wat rust geeft? Bij mij is/was (ik heb nog 1 in het nest
) dat wel zo iig.Angst is wel begrijpelijk hoor, maar besef dat je voor een heel groot deel zelf kunt bepalen hoe je tegen de dood aankijkt. T is maar waar je jezelf een plezier mee doet
Leuk hoor zo'n Face Book plaatje, maar als je chronisch ziek ben en van alles en nog watquote:
Nu ben ik niet zo filosofisch ingesteld eigenlijk
mankeert is leven is het heden niet altijd even leuk
en als je al weet dat het in de toekomstalleen maar slechter gaat worden, want vaak is dat zo... dan is geloof in de toekomst ook niet
altjd makkelijk.
Maar zulke plaatjes zullen het best goed doen op FB dat dan weer wel
Nou als je denkt 1000 te worden ben je tamelijk bijzonder.quote:Op zondag 17 juli 2016 23:21 schreef -Strawberry- het volgende:
[..]
Ik waan mezelf absoluut niet bijzonder.
Nog enger vind ik het om zelf mensen die dicht bij me staan te verliezen. Dat heb ik nu al meerdere malen meegemaakt en dat is echt het vervelendste.
Dit.quote:
Is dat zo? Waar dan?quote:
Op Ben banger om geliefden om me heen te verliezen dan zelf dood te gaan eigenlijk.
nouja niks is zeker, maar als je het zelfde stofje binnenkrijt als dat wanneer je doodgaat, Dan kan ik daar toch uit opmaken dat ik een soort van weet hoed dat is?quote:
Zeker weten doe je het nooit.quote:
[..]
nouja niks is zeker, maar als je het zelfde stofje binnenkrijt als dat wanneer je doodgaat, Dan kan ik daar toch uit opmaken dat ik een soort van weet hoed dat is?
Eeuwig leven lijkt me ook niks.. Enigste wat me kut lijkt is lange lijden ziek zijn, of niks meer kunnen.
nopequote:
Het zou ook goed kunnen dat er ook niets is na de dood. Dit is hét. Of niet.
Merk vooral op, dat ik bang ben om armoedig oud te worden. En dat ik mijn kleintjes nog wil zien opgroeien. Die ambivalentie is ook niet fijn; ze vertrouwen dat ze het ook zonder mij kunnen en ze dan niet meer kunnen helpen (want, ik ben dood).
Lijk er iets meer vrede/acceptatie mee te kunnen vinden.
quote:
Ik denk de laatste tijd veel aan de dood. Vooral sinds ik ernstig ziek ben geworden en ik veel mensen om mij heen zie overlijden die het zelfde hebben. Ik ben er niet perse bang voor maar ik denk wel er vaak aan hoe het zou zijn om dood te gaan. Hoewel het erg goed gaat nu is er altijd de kans dat het omslaat en ik kom te overlijden. Maar goed voor het zelfde geld lig ik morgen onder een bus. Je weet het niet.
Ik geniet iig een stuk meer van het leven en bekijk alles per dag. Maak me niet meer heel druk om dingen en doe de dingen die ik wil doen.
Ik weet niet wat het idee dat je dood zal gaan met iemand doet maar ik weet wel hoe het voelt om dood te gaan.quote:
1 ding kan ik met zekerheid zeggen: doodgaan is geen nare ervaring. Heb zelf meerdere keren DMT gedaan, dit stofje komt ook vrij als je doodgaat. De pure rust en tevredenheid is iets wat je in je leven nooit zal vinden.
Ik bedoel dan komen te overlijden doordat het hart stopt met kloppen. Ik heb vorig jaar drie keer op 1 dag een hartstilstand gehad waarbij er geen fysieke schade aan mijn hart zelf was. Ik was dus volledig bij kennis en zonder enige pijn toen ik die hartstilstanden kreeg. Leuk en aardig dat dat stofje vrijkomt. Alleen merk je daar als je doodgaat zelf geen fuck van. Je merkt het alleen als je hersenactiviteit weer op gang komt en je het na kan vertellen.
Je gaat uiteindelijk dood doordat je hersenen geen zuurstof meer krijgen, hetzij door een hartstilstand of een longprobleem. Of een acuut trauma, 'op slag dood'. De tijd tussen bij bewustzijn zijn en dat niet meer zijn, door bijvoorbeeld zuurstofgebrek in de hersenen, is een paar seconden. Bij mij was dat niet meer dan 10 seconden. Het hele proces waarin ik merkte dat ik doodging duurde niet langer dan een minuut. Vanaf het moment dat ik buiten bewustzijn was, was het gewoon 'zwart'. Niets. Alsof je slaapt en niet droomt. Ik had geen hartslag, geen bewustzijn en waarschijnlijk een zeer lage tot geen hersenactiviteit.
Na een periode waarvan ik niet weet hoe lang dat precies duurde, kwam mijn bewustzijn weer ongeveer terug. Voor mijn gevoel was ik thuis iets aan het doen, zat tv te kijken of zo. En ineens was ik in een winkel en dacht ik: ik ben toch op mijn werk. Hoe kan ik nou hier zijn? Vervolgens ben ik weer op mijn werk. Er werd van alles gezegd, alles was normaal. En ineens komt mijn zicht en gehoor vaagjes terug. Met een enorme koppijn en alles leek te draaien. En dan echt enorm te draaien. Voor mijn gevoel leken die momenten wel een half uur te duren. Al is het letterlijk niet meer dan 10 minuten in totaal geweest. . Vanaf het moment dat mijn hart stopte tot het moment dat ik weer volledig bij kennis was.
Vervolgens kreeg ik een halfuur later in de ambulance, terwijl ik aan de hartmonitor lag, weer een hartstilstand. Voelde ongeveer 30 seconden vooraf al dat ik weer weg ging vallen. Vervolgens begon de monitor te piepen en zakte ik weg. En wederom kreeg ik toen ik weer bij bewustzijn kwam weer van die gebeurtenissen. Ik was ergens en ik wist dat ik daar niet kon zijn want ik was onderweg naar het ziekenhuis. Niet veel later iets van max 4 minuten, maar voor mijn gevoel weer een kwartier of zo, kwam ik weer volledig bij. Werd mij verteld dat ik gereanimeerd was/werd en we met spoed door zouden rijden naar het ziekenhuis. Na 5 minuten voelde ik me weer 'normaal'. Achteraf kreeg ik te horen dat ik in totaal 22 seconden zonder hartactiviteit heb gezeten. En dus ergens rond de 4 minuten volledig buiten bewustzijn.
Ik snap dat jij onder normale omstandigheden en bewustzijn andere dingen hebt ervaren dan ik. Je was immers gewoon 'wakker' terwijl je hersenen een alternatieve realiteit aan het creëren waren. Dan geloof ik gelijk dat je dat als fantastisch hebt ervaren. Mijn ervaring met doodgaan was dat dus niet. Geen wit licht, geen tunnel, geen geliefden die mij kwamen halen. Geen rust en tevredenheid.
Er zijn denk ik heel veel variabelen die van alles bepalen. Hoe het voelt om dood te gaan door een plotseling letsel of andere oorzaak dan een hartstilstand, zonder fysieke schade of pijn weet ik ook niet. Al zal het proces in de hersenen denk ik wel hetzelfde zijn. Al weet ik nu wel zeker dat je enige vorm van bewustzijn moet hebben om te kunnen ervaren dat je door zuurstoftekort in de hersenen dingen ervaart die je normaal niet kunt ervaren. Gezien mijn eigen ervaring durf ik met zekerheid te stellen dat doodgaan niet per definitie een mooie ervaring zal zijn.
Voor mij voelde doodgaan alsof ik flauwviel waarbij het flauwvallen begon als een 'naar gevoel' wat ik nu toe kan schrijven aan een dalende bloeddruk tot totaal geen bloeddruk. Het moment waarop ik buiten bewustzijn raakte was precies wat ik voelde en zag toen ik onder algehele narcose ging voor een operatie. Precies hetzelfde. Geen pijn, geen muziek, geen lichtflitsen en geen god.
Jeetje wat een verhaal johquote:Op vrijdag 29 juli 2016 13:13 schreef Surveillance-Fiets het volgende:
[..]
[..]
Ik weet niet wat het idee dat je dood zal gaan met iemand doet maar ik weet wel hoe het voelt om dood te gaan.
Leuk en aardig dat dat stofje vrijkomt. Alleen merk je daar als je doodgaat zelf geen fuck van. Je merkt het alleen als je hersenactiviteit weer op gang komt en je het na kan vertellen.
De tijd tussen bij bewustzijn zijn en dat niet meer zijn, door bijvoorbeeld zuurstofgebrek in de hersenen, is een paar seconden. Bij mij was dat niet meer dan 10 seconden. Het hele proces waarin ik merkte dat ik doodging duurde niet langer dan een minuut. Vanaf het moment dat ik buiten bewustzijn was, was het gewoon 'zwart'. Niets. Alsof je slaapt en niet droomt. Ik had geen hartslag, geen bewustzijn en waarschijnlijk een zeer lage tot geen hersenactiviteit.
Na een periode waarvan ik niet weet hoe lang dat precies duurde, kwam mijn bewustzijn weer ongeveer terug. Voor mijn gevoel was ik thuis iets aan het doen, zat tv te kijken of zo. En ineens was ik in een winkel en dacht ik: ik ben toch op mijn werk. Hoe kan ik nou hier zijn? Vervolgens ben ik weer op mijn werk. Er werd van alles gezegd, alles was normaal. En ineens komt mijn zicht en gehoor vaagjes terug. Met een enorme koppijn en alles leek te draaien. En dan echt enorm te draaien. Voor mijn gevoel leken die momenten wel een half uur te duren. Al is het letterlijk niet meer dan 10 minuten in totaal geweest. . Vanaf het moment dat mijn hart stopte tot het moment dat ik weer volledig bij kennis was.
Vervolgens kreeg ik een halfuur later in de ambulance, terwijl ik aan de hartmonitor lag, weer een hartstilstand. Voelde ongeveer 30 seconden vooraf al dat ik weer weg ging vallen. Vervolgens begon de monitor te piepen en zakte ik weg. En wederom kreeg ik toen ik weer bij bewustzijn kwam weer van die gebeurtenissen. Ik was ergens en ik wist dat ik daar niet kon zijn want ik was onderweg naar het ziekenhuis. Niet veel later iets van max 4 minuten, maar voor mijn gevoel weer een kwartier of zo, kwam ik weer volledig bij. Werd mij verteld dat ik gereanimeerd was/werd en we met spoed door zouden rijden naar het ziekenhuis. Na 5 minuten voelde ik me weer 'normaal'. Achteraf kreeg ik te horen dat ik in totaal 22 seconden zonder hartactiviteit heb gezeten. En dus ergens rond de 4 minuten volledig buiten bewustzijn.
Ik snap dat jij onder normale omstandigheden en bewustzijn andere dingen hebt ervaren dan ik. Je was immers gewoon 'wakker' terwijl je hersenen een alternatieve realiteit aan het creëren waren. Dan geloof ik gelijk dat je dat als fantastisch hebt ervaren. Mijn ervaring met doodgaan was dat dus niet. Geen wit licht, geen tunnel, geen geliefden die mij kwamen halen. Geen rust en tevredenheid.
Er zijn denk ik heel veel variabelen die van alles bepalen. Hoe het voelt om dood te gaan door een plotseling letsel of andere oorzaak dan een hartstilstand, zonder fysieke schade of pijn weet ik ook niet. Al zal het proces in de hersenen denk ik wel hetzelfde zijn. Al weet ik nu wel zeker dat je enige vorm van bewustzijn moet hebben om te kunnen ervaren dat je door zuurstoftekort in de hersenen dingen ervaart die je normaal niet kunt ervaren. Gezien mijn eigen ervaring durf ik met zekerheid te stellen dat doodgaan niet per definitie een mooie ervaring zal zijn.
Voor mij voelde doodgaan alsof ik flauwviel waarbij het flauwvallen begon als een 'naar gevoel' wat ik nu toe kan schrijven aan een dalende bloeddruk tot totaal geen bloeddruk. Het moment waarop ik buiten bewustzijn raakte was precies wat ik voelde en zag toen ik onder algehele narcose ging voor een operatie. Precies hetzelfde. Geen pijn, geen muziek, geen lichtflitsen en geen god.
Hoe is het nu met je?Ik denk ook idd dat het gewoon zwart wordt als je dood gaat. En nu ik jou zo hoor geloof ik er nog meer in.
Perfect, heb een paar dagen met volpension in het ziekenhuis gezeten vanwege een weekend waarin ze geen onderzoeken deden en heb toen een pacemaker gekregen. Na een weekje vakantie ben ik na 14 dagen dus weer gewoon gaan werken. Nu nul klachten, geen pillen en een ervaring rijker.quote:
[..]
Jeetje wat een verhaal joh
Ik denk ook idd dat het gewoon zwart wordt als je dood gaat. En nu ik jou zo hoor geloof ik er nog meer in.
Alleen wel bang dat ik te weinig tijd krijg om alles te doen in het leven wat ik nog wil doen. Maar niet bang om fysiek dood te gaan, been there done that. 
Mooi dat het zo goed gaat! Das dan wel weer een voordeel dat je niet bang bent.quote:Op vrijdag 29 juli 2016 13:29 schreef Surveillance-Fiets het volgende:
[..]
Perfect, heb een paar dagen met volpension in het ziekenhuis gezeten vanwege een weekend waarin ze geen onderzoeken deden en heb toen een pacemaker gekregen. Na een weekje vakantie ben ik na 14 dagen dus weer gewoon gaan werken. Nu nul klachten, geen pillen en een ervaring rijker.
Angst om dood te gaan is voornamelijk de angst om de waarheid in te zien: er is geen hoger doel in het leven, alles wat je doet in het leven is zinloos. Hier kun je op geen enkele manier omheen.
Het is echter een zware pil om te slikken, daarom doen we zo veel mogelijk alsof het niet bestaat. We projecteren het ofwel ver naar de toekomst, iets waar we ons nu niet druk over hoeven te maken. Een andere optie is een overtuiging in jezelf plaatsen over het hiernamaals, dat ons leven hier niet het einde is. En tot slot de meest voorkomende: we houden ons constant afgeleid met de ''trivialiteiten van het leven''.
Toen ik me dit voor het eerst realiseerde heb ik een tijdje elke ochtend een meditatie gedaan waarin ik de dood visualiseerde die naast me zat, die me altijd, overal en op elk moment kan pakken. Ik visualiseerde hoe ik mijn laatste moment zou leven als dit echt zou gebeuren, en elke keer weer kwam ik uit op een diepe waardering en voelde ik me intens goed.
Tot slot merk ik dat de mensen in mijn omgeving die het meest gelukkig zijn op een vroege leeftijd met de dood te maken gehad hebben. Ze zien de betrekkelijkheid van alles in en hebben veel meer waardering voor het leven.
En Pope of Dope. Dat is ook een punt waar ik ben beland. Ik wil de dood accepteren. Vind jou methode wel een mooie, om je voor te stellen hoe het is om je beseffen dat je op elk moment dood kan gaan.
Zie nu heel duidelijk in dat het leven niet zoveel is. Of net zoveel als je er zelf van maakt.
Vooral dat er geen goed of fout is. Alleen wat jij zelf van iets vindt. Er is ook geen judgement day, dus een lieve god of duivel. Wat er wel is.. geen idee. One way to find out.. maar daar wil ik nu nog niet aan toegeven. Heb hier nog wat te doen.
Al is mijn wens nog steeds berusting vinden. Vooral richting mijn kleintjes vind ik het nog niet te accepteren dat ik nu dood zou gaan. Wil te graag ze nog mee maken. Wel vraag ik mij af waarom we als mensen ons zo druk maken om die kleine dingen. En dat we sommige mensen het licht in de ogen niet gunnen. Het is hier al zo tijdelijk en waarom moeten we dat elkaar zo moeilijk maken.
Je moet er juist wel aan denken en die paniek ondergaan en accepteren dat je het eng vindt. Eerst accepteren anders blijft het eng.quote:
Ja, dat is herkenbaar. Heb ook niet een wijsheid waardoor je er makkelijker vrede mee krijgt, want ik heb er zelf nog geen vrede mee. Probeer er gewoon niet meer aan te denken, want dan raak ik in paniek.
Wat wel helpt is misschien het geloof dat als je eenmaal op leeftijd bent het makkelijker wordt om te accepteren, mits je een leven hebt gehad waarin je alles hebt kunnen doen. En wellicht doen ze de komende 50 jaar wel een uitvinding waardoor veroudering kan worden gestopt.
Je hebt het over de situatie over 37 jaar. Er is echt geen hond die weet hoe de wereld er dan uit ziet!quote:
Het is nu heel schamel en ook de gedachte dat wij (vriendin en ik) straks 75 zijn en weinig geld hebben, voelt (bijna) hetzelfde als dood gaan.
Het is daarom onzin om je daar teveel mee bezig te houden. Alle "zekerheden" voor een dergelijke termijn zijn schijnzekerheden. Misschien is er dan wel oorlog, hyperinflatie, een links regime dat al je bezit confisceert, etc.
De grootste onzekerheid is echter je gezondheid. Misschien ga je op je 45-ste al dood aan kanker of een hartaanval. Je ziet genoeg van dat soort shit om je heen.
Daarom moet je je richten op het heden. Je bent NU gezond dus je moet NU genieten. Niet dat je je roekeloos moet gaan gedragen (financieel en dergelijke) maar je moet accepteren dat toekomstplanning grotendeels een schijnzekerheid is en dat je de belangrijkste dingen niet zelf in de hand hebt. Wat je wel zelf in de hand hebt is wat je vandaag voor leuke dingen doet.
Ben je ook bang voor je schaduw?
Exact. Je kunt het ook als bevrijdend ervaren. Dat er niemand is die jou een bepaalde betekenis voorschrijft en dat je dit zelf volledig kunt bepalen.quote:
Zie nu heel duidelijk in dat het leven niet zoveel is. Of net zoveel als je er zelf van maakt.
Vooral dat er geen goed of fout is. Alleen wat jij zelf van iets vindt. Er is ook geen judgement day, dus een lieve god of duivel. Wat er wel is.. geen idee. One way to find out.. maar daar wil ik nu nog niet aan toegeven. Heb hier nog wat te doen.
Dat vind ik heel begrijpelijk. Des te meer reden om er intens van te genieten en veel energie er in te stoppen.quote:Al is mijn wens nog steeds berusting vinden. Vooral richting mijn kleintjes vind ik het nog niet te accepteren dat ik nu dood zou gaan. Wil te graag ze nog mee maken.
Dit vraag ik mij soms ook wel eens af ;-) Het is nu eenmaal wat het is. Zelfs dat we het elkaar zo moeilijk maken is voor mij langzamerhand een van die ''kleine dingen'' waar ik me niet meer druk om maak.quote:Wel vraag ik mij af waarom we als mensen ons zo druk maken om die kleine dingen. En dat we sommige mensen het licht in de ogen niet gunnen. Het is hier al zo tijdelijk en waarom moeten we dat elkaar zo moeilijk maken.