Weet niet wie ik ben en wat ik hier doe

quote:

Op donderdag 7 april 2016 10:29 schreef Anoniem_anoniem het volgende:

[..]

Dat laatste wat je zegt klopt ook helemaal voor mij. Maar ik wil ook niet teveel overkomen als een zeurderig pessimistisch persoon. En ik krijg altijd dat soort opmerkingen naar mijn hoofd gegooid.. en nu gebruik ik dat soort zinnetjes ook om een beetje kracht eruit te halen maar het lukt niet voor heel lang en het lijkt steeds minder goed te werken. Gisteren en eergisteren probeerde ik mij er zelf toe te dwingen maar op een gegeven moment neemt het zoveel energie en ben je er ook wel klaar mee..
Maar nu loop ik dus nog steeds vast..en ik heb nu dus weer echt geen idee..
En aan mijn ouders toegeven dat ik hulp aan het zoeken ben kan ik echt ech echt niet doen... Dat gaat gewoon echt niet. Ik weet niet hoe ik het moet beschrijven maar neem van mij aan dat als ik dat doe dat ik niet meer leef. Het zal allemaal averechts werken....en ervaring spreekt..

Ik ga het nog wel proberen bij die inloopspreekuur, maar als dat ook niet werkt.. Ik heb echt geen idee dan. Ik kan wel een hoop typen maar het leid allemaal helemaal nergens naartoe. Ik kan in ieder geval niet beschrijven hoe opgelaten ik mij nu eigenlijk voel..
Er lijkt helemaal geen uitweg te zijn. Ik weet niet meer waar ik moet beginnen en hoe en wat, en dat jij het ook niet weet begrijp ik dan wel..maar ja het geeft wel gewoon verdriet want ik had toch ergens op het onmogelijke gehoopt...

Als jouw ouders vinden dat zij het beste met je voor hebben, waarom ben je dan al langer op zoek naar een oplossing voor een probleem dat volgens jouw ouders niet zou bestaan?
Waarom zouden je ouders niet willen dat jij hulp voor jezelf gaat zoeken?
Je zal toch voor jezelf op moeten komen. Dat heb ik ook moeten doen, anders hadden ze me zeg maar mentaal helemaal doodgewurgd En ja, het is even pittig, maar als je ouders het al zover laten komen dat jouw kamerdeur eruit moet, jezus...ik zou zeggen "kom op voor jezelf". En ja, dat is heel zwaar en niet eerlijk (want geen gelijke strijd), maar houd het in de gaten en laat anderen jou niet te weinig ruimte geven. Die ruimte heb je ook nodig om jezelf te ontwikkelen.
Als je jezelf niet (op een veilige) manier kunt ontwikkelen en ontplooien, dan gaat dat alleen maar achterstand voor je opleveren die je pas na jaren weer kunt inlopen (in elk geval deels).

Bedenk me nog iets: Zou je in theorie bij een ander familielid kunnen wonen, voor geval je ouder(s) besluiten jou op straat te zetten?

Ik heb het eventjes iets meer laten bezinken en als ik je hele verhaal goed heb begrepen, is dit wat ik je kan vertellen (mijn mening dus he ).

Tot zover ik kan overzien, is het voor jou onmogelijk om dit op een vreedzame en rustige manier op te lossen en tenzij je het nog (pak-em-beet) een jaartje of 5 deze wurggreep kunt volhouden, heb je vrees ik geen keus dan dat je vroeger of later zal moeten vechten. Vechten voor je leven en voor jouw bestaan! Want daar heb je recht op...maar dat zal waarschijnlijk niet vanzelf komen, je zal dat dus zelf moeten doen. Als je niks doet, dan eindig je wellicht net zoals ik en zal je leven net zoals het mijne gaan verlopen (ik zoek wel even de link en edit vervolgens deze post, ik heb een tijdje terug een beknopte samenvatting daarover geschreven link gevonden)

edit:
link

serieus, doe het niet zoals ik dat toen heb gedaan. Achteraf is altijd makkelijk praten.

quote:

Op donderdag 7 april 2016 11:04 schreef Anoniem_anoniem het volgende:

[..]

Nou in theorie niet. En mijn ouders gooien me echt niet op straat.. volgens mij zijn ze juist bang dat ik dat zelf doe..
En verder... je wilt echt niet weten hoeveel ik heb geprobeerd om voor mijzelf op te komen. Misschien zelfs teveel. Ik was best opstandig en andere mensen hebben altijd gezegd dat mijn ouders het goed voor me bedoelden. En mijn ouders zijn bij andere mensen enorm niet normaal anders. Ze kunnen zo goed vertellen en het erge is dat ze niet eens liegen. Er was een keer geweest dat ik was weggelopen en dat ik in het bos aan het mediteren was. Maar mijn ogen waren wat roodbehuild en ik was op blote voeten (beetje lang verhaal, ben uit het balkon gesprongen toen) en toen had ze dus de politie gebeld. Op het bureau brachten ze twee rechercheurs en die namen alles op wat ik zei en we gingen naar mijn huis. En mijn ouders konden zo goed vertellen tegen ze dat ze tegen mij gezegd hebben 'volgens mij komt het helemaal goed hoor met jou!' en toen gingen ze weg. En mijn ouders lieten me daarna met rust maar de volgende dag lachtten ze mij bijhoorlijk uit. Maar het punt is dat ik al echt wel voor mezelf aan het opkomen was.. maar als iedereen tegen je vertelt dat je respect moet hebben voor je ouders en dat ik fout zit dan moet je er wel aan geloven en kritisch naar jezelf kijken. Verder kwam ik er ook achter wat zij hebben moeten doormaken... ja dan ga je het ook automatisch doen...

Nu heb ik er geen energie meer om voor mijzelf op te komen en bovendien creer ik er alleen maar haat en onrust mee. Mijn broertje zei zelfs dat het mijn schuld was dat er altijd ruzie in huis was en had zelfs nachtmerries over mij. En dat heeft mij ook erg pijn gedaan en mijn ogen geopend. Dan zegt dat toch meer over mij dan aan mijn ouders? Nu werkt het wel om gewoon mijn mond dicht te houden want ze hebben wel iets meer vertrouwen in mij gekregen nu ik niet zo opstandig meer doe. De kamerdeur is inmiddels alwéér teruggezet (maar moet hem wel iedere keer open laten tenzij ik uit de douche stap en mezelf moet aankleden..)
En ze hebben hem teruggezet omdat ik niet opstandig deed plus omdat andere mensen (het bezoek) etc het wel raar zouden vinden.

En toch loopt er iets niet goed. Ik ben trouwens ook een keer bij m'n moeder weggevlucht en ben toen ruim 600km verderop naar m'n vader gevlucht en totdat mijn vader opendeed, had niemand ook maar het flauwste idee van mijn plannen. Was daarna best wel een drama binnen de familie, dat kan ik je wel vertellen

Voor de rest kan ik me moeilijk voorstellen dat dit een veilige situatie voor je is. Waarom zou je jezelf niet mogen isoleren? Das toch raar? Als jij meer behoefte hebt aan rust en na jaren van van alles en nog wat proberen blijkt dat je toch echt niet zonder die rust kan, dan moet dat lampje bij je ouders op een gegeven moment toch ook gaan branden?

En je vertelde dat een deel van je gezin ging vertrekken? Komen er dan geen kamers vrij zodat je wellicht een kamer voor jezelf kunt krijgen?

quote:

Misschien word ik er ongelukkiger van, maar dat was ik toen toch al. En als het mijn broertjes, zusje en ouders ermee gelukkig maak.. dan moet het maar.

Dan heb je je keus zo te zien al gemaakt.

quote:

Op donderdag 7 april 2016 11:13 schreef Anoniem_anoniem het volgende:

[..]

Ik begrijp je niet zo goed... is het met jou niet zo goed gekomen dan? Dan verbaasd mij wel want je komt hier zo wijs over en ik dacht dat het jou wel gelukt was om uit de knoop te komen. Maar die link begrijp ik niet zo. Zit jouw verhaal soms hier tussen?

Je moet op de spoiler klikken, dan komt ie tevoorschijn

quote:

Op donderdag 7 april 2016 11:20 schreef Anoniem_anoniem het volgende:

[..]

O gevonden.. en jeetje dat is inderdaad lang. Ik neem even de tijd om het te lezen..

Veel plezier

quote:

Op donderdag 7 april 2016 11:58 schreef Anoniem_anoniem het volgende:

[..]

Oké.. luister ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik moet reageren nadat ik het heb gelezen..
Heb er geen woorden voor. En ik vind het ook wel pijnlijk want ik herken mijzelf echt bijhoorlijk in jouw verhaal.... Nu zit ik ook in de fase van het zoveel mogelijk van mijn ouders te ontwijken, en het niks meer voelen of denken en gewoon in mijn eigen wereld te leven.. Zelfs het weggaan wanneer mijn ouders uiteindelijk thuiskomen van werk/ of wanneer ze bijvoorbeeld vrij zijn in het weekend herken ik. Ik doe er ook alles aan om ze niet onder ogen te komen, en mijn eigen leven te leiden.. dat willen ze dus voorkomen en daarom willen ze dat die deur 24/7 open staat snap je...

Maar ik weet niet.. je bent nu inmiddels al verder in de 30 heb ik begrepen. Ik begrijp om eerlijk te zijn totaal niet hoe je dat hebt gedaan/ vol hebt kunnen houden... Ik begrijp echt niet hoe je zo sterk bent gebleven.. Ik ben echter pas 17 en ik zie het nu al niet zitten en dan zie ik toch mensen als jij die zo sterk zijn gebleven en dan schaam ik mij gewoon al bij de gedachte dat ik al een beetje aan het afbrokkelen ben en dat er mensen als jij wel nog gewoon zijn doorgegaan ondanks al die pijn en tegenslag...
Maar ben jij nu eigenlijk nog steeds depressief als ik vragen mag?

Ehm, ik weet het ook niet echt, maar zoals ik al zei, ik ben altijd al een vechter geweest en als ik op de grond lig, dan sta ik weer op en ga weer door (ook al heb ik vaak genoeg getwijfeld hoor).

Nee, ben niet meer depressief, maar das eigenlijk pas sinds ...3 jaar ofzo?? Zo ongeveer in elk geval. Ik had wel periodes dat het een tijdje wat beter (lees: minder slecht) ging en periodes dat ik weer wegzakte tot een jaar of 3 geleden dus.

10 jaar geleden ging ik op mezelf wonen (wilde dat toen al 10 jaar, maar dat was niet te doen/onmogelijk) en zat toen al in de hulpverlening, al duurde het toen nog wel een aantal jaar voordat het echt begon te rollen. Ben dus eigenlijk al 10 jaar bezig met opnieuw opbouwen en ben er nu nog steeds niet helemaal (al ben ik wel een heel end gekomen, ik verander ook al heel lang zo snel dat ze na een paar jaar moeite hebben binnen te houden dat ik zo veranderd ben, vrijwel altijd in positieve zin gelukkig )

En of ik nou sterk was?...denk dat ik eerder taai was ofzo En vindingrijk.
Ik weet ook dat er een aantal momenten zijn geweest waar mijn leven een totaal andere wending had kunnen nemen, maar dingen liepen zoals ze liepen en daar moet ik het nu mee doen. Heb in de afgelopen 10 jaar wel heel veel leuke mensen leren kennen en dat helpt behoorlijk!

Maar zolang je ouders geen probleem zien, gaan zij denk ik ook niks veranderen.
Toen ik eenmaal in de hulpverlening zat, wilden mijn hulpverleners mijn ouders bij m'n behandeling gaan betrekken, maar ik had dat stukje privacy zo hard nodig, dat ik alles (mijn hele behandeling) geheim gehouden heb. Dus ook geen post van ze bij me thuis (weet niet meer of ik toen een postvak elders had ofzo? Kan ook zijn dat ik alle post handmatig meekreeg). Zelfs toen ik opgenomen werd, wist niemand er iets vanaf. De enige die er wel van afwist, was een man waarmee ik in dezelfde therapiegroep zat en met wie ik nog steeds bevriend ben.

Zelf zou ik het in jouw situatie zo doen dat je wel hulp voor jezelf zoekt en op de één of andere manier je ouders zoveel mogelijk kunt afschudden (tenzij het direct in jouw belang is om ze erbij te betrekken, zolang dat strikt noodzakelijk is).

Heb je geen andere familieleden of goeie (en betrouwbare en rustige) vrienden waar je bijvoorbeeld af en toe een weekendje heen kunt? Dan zijn je ouders ook even van je verlost...maar jij ook van hen

quote:

Op donderdag 7 april 2016 12:47 schreef Anoniem_anoniem het volgende:

[..]

Dat met vallen en opstaan herken ik ook enorm ja.. maar dat was al bij mijn geboorte duidelijk geweest. Ik ben geboren in de periode waarin er heel veel vallende sterren voorkomen in mijn geboorteland. Een waarzegger waar mijn ouders zijn gegaan ( ) zei dus dat ik het nogal moeilijk zou krijgen omdat mijn leven net als de sterren met vallen en opstaan ofzo zou gaan. En vallende sterren lijken steeds te vallen maar uiteindelijk komen ze weer terug. Ja een beetje heel erg vaag verhaal maar ik denk er aan terug en eigenlijk klopt het ook wel...

En verder ik mag nooit bij mijn vrienden/ familie blijven logeren ofzo. (Bij mijn familie een keertje in de vakantie maar daar blijft het ook bij) Ik ga wel bij ze op bezoek en daar blijft het ook bij. Maar zij weten niet hoe ik mij voel, want heb ze ook niks vertelt. Jawel soms wel wat kleine dingetjes maar daar blijft het bij en dat wil ik ook zo houden..Maar nu tegenwoordig heb ik gewoon nergens zin in. Als ik ga stappen met vrienden ben ik wel gezellig. Maar meestal neem ik dan wel wat om het allemaal vanzelf te laten gebeuren en het niet zoveel moeite kost. (Vroeger nam het trouwens helemaal geen moeite en energie... nu wel en ik ken ze best lang inmiddels)
Maar ik wil mijzelf wel dwingen om alles een beetje positiever te zien maar het positief zien kost al energie.

Zolang je geen bewegingsvrijheid hebt, je onder de vleugels van je ouders langzaam wordt (dood)gesmoord en je niet voldoende gelegenheid krijgt je weer op te laden, je weet denk ik wel wat ik ga zeggen (ja, ik snap hoe kut het is).

Je zal toch bewegingsvrijheid moeten hebben om jezelf te ontwikkelen, al is het alleen al omdat de kans groot is dat je op een gegeven moment zonder ouders zit (want die hebben ten slotte ook niet het eeuwige leven ).

quote:

Maar ja je begrijpt vast wel wat ik bedoel..

Ja. Jammer dat er nog meer mensen in dezelfde (identiek is het nooit, maar dat begrijpt iedere flapdrol wel) situatie zitten waarin ikzelf gezeten heb.

Dat van die vallende sterren is wel apart. Ik ben verder niet religieus opgevoed, maar had wel wat (streng-)gelovige familieleden. Gelukkig daar niet echt veel last van gehad (in de zin van dat ik mee moest werken...ja verplicht meewerken aan iets wat voor mij toch al niet goed voelt en wat niemand mij wil uitleggen...gaat em niet worden, niet voor mij althans )

quote:

Op donderdag 7 april 2016 13:08 schreef Anoniem_anoniem het volgende:

[..]

Maar ik weet nu eigenlijk helemaal niet meer wat ik moet. Hoe moet ik nu doorgaan.. Helaas is er helemaal niets of niemand hier met wie ik üperhaupt kan praten. Ik voel me best alleen terwijl ik niet alleen ben, en dat is best wel verwarrend...want ik voel mij weer best ondankbaar. Terwijl ik nu wel vrienden heb en alles zijn gangetje lijkt ben ik diep ongelukkig. De vogeltjes en de regen maken mij ook al niet meer echt blij... ik probeer nu met de kleinste dingen blij te zijn. Dat ik een dak boven mij hoofd hebt, niks gebroken heb etc. Dat helpt normaal gesproken wel een beetje maar als je dat iedere dag doet dan op een gegeven moment hoor je weer een stemmetje dat zegt 'en nu stoppen met jezelf voor de gek te houden '
Ik weet echt niet meer wat ik zou kunnen doen. Ik zie uiteindelijk maar één uitweg wat ook het beste is voor iedereen. Maar tegelijk zegt iets in mij dat het enorm laf en ondankbaar is omdat ik het dus wel goed heb.. en dan vervolgens ervoor kies die weg te nemen terwijl er mensen zijn die het erger hebben en mensen als jij die wel nog hard hebben doorgevochten en uiteindelijk toch die leeftijd bereikt zijn snap je.. Maar dat maakt het juist nog lastiger want nu weet ik het helemaal niet meer dan...

Tis een wonder dat ik nog leef.

Ik snap dat stemmetje/die gedachte verder wel. Maar als je ouders dit zouden weten en dan nog niet veranderen en dan nog liever hebben dat je 'verdwijnt', dan weet je tenminste wel wat je aan ze hebt (wat ze echt van je vinden) en daar kan je dan weer je conclusies uit trekken. Misschien dat dat (verraad van je ouders) jou motivatie kunnen geven ze meer tegengas te geven, want elders hebben ze dan wel honger en weet ik wat voor ellende, maar op het moment dat zij genoeg eten, genoeg daken, genoeg tijd en energie en genoeg geld voor je hebben en het dan evengoed niet erg vinden als jij naar de knoppen gaat...dan falen je ouders toch gewoon heel hard?

Je mag best een beetje kritischer naar ze zijn. Korte DM incoming

quote:

Op donderdag 7 april 2016 13:34 schreef Anoniem_anoniem het volgende:
En verder lijkt het alsof je best veel schuld legt bij mijn ouders maar het ligt aan mij. Mijn broertjes en zusje zijn toch ook niet zo geworden (nou mijn jongste broertje heeft nu ook wat moeilijkheden..maar mijn moeder had een zwangerschapsdepressie bij zijn geboorte...)

Wat zou aan jou liggen? Dat jij zo (geworden) bent en zij je zo behandelen? Dat ze niet happy zijn en wellicht gaan splitten?

quote:

Maar het ligt echt niet alleen aan hun... het zijn meerdere dingen die er bij komen kijken..maar het probleem ligt vooral bij mij zelf. En ze kunnen zichzelf niet veranderen. Mijn vader met NPS sowieso niet. Dat heeft de GGZ ook duidelijk gemaakt... en mijn moeder is ook zwaar ongelukkig en reageert het daarom op mij af en ze loopt een beetje mee met mijn vader... maar ik weet dat ze het goed bedoelt. Hoewel ze soms misschien een kreng lijkt als mijn vader.. Ze houden gewoon net van het verkeerde. Ze houden van iets waar ze niet van mogen houden. En dat ben ik.

Zo klinkt het alsof jij de oorzaak zou zijn van alle issues. Waarom zouden ze niet van je mogen houden?

quote:

En dat maakt ons beide alleen maar ongelukkiger.. en dat geld voor alle personen wel merk ik. Maar ik weet het echt niet... want de grootste grap is juist dat ik het goed heb en dat ik ondankbaar ben. Daarom zit ik ook nogal in een spagaat/ dilemma. Want ik weet het gewoon echt niet meer.

Hoe uit die ondankbaarheid zich?
Verwar je het misschien met het idee dat omdat bepaalde dingen goed gaan (dak boven je hoofd, etc.) jij dan maar gelukkig moet zijn? En dat je door het niet te zijn de rest erin mee trekt als het ware?

quote:

Op donderdag 7 april 2016 14:19 schreef Anoniem_anoniem het volgende:

[..]

Je eerste vraag begrijp ik niet helemaal..

Ik probeer te begrijpen waarom je de schuld zo op je wil nemen, alsof jij de hoofdverantwoordelijke bent door wie je was of bent ofzo. Denk je dat je het gedrag van je ouders uitlokt door wie je bent? Voel jij je verantwoordelijk dat zij ook niet lekker in hun vel zitten?

quote:

En je tweede vraag.. het spijt me maar ik heb die misschien al 4 keer beantwoord in dit topic op misschien 4 verschillende manieren..

Mijn excuses voor het in herhaling vallen, ik hoop vanavond tijd te hebben het topic door te lezen. Dat had ik nog niet gedaan.

quote:

Maar kort samengevat: Ik heb het idee dat ik alleen maar kan nemen maar niet kan geven...Iets waarvan de mensheid alleen maar ongelukkig en zwak word als je er alleen maar naar kijkt, luistert en ermee bezig bent. En waarvan omstanders zeggen 'Gooi gewoon dat ding weg oelewapper... zie je niet dat hij/ zij je ziek maakt?'
Het voelt alsof ik dat ding ben..

Ook hier lijkt het alsof jij je verantwoordelijk voelt voor het (on)geluk van je ouders. Ik raak dan benieuwd hoe je erbij komt dat je aanwezigheid alleen al zo een negatief effect heeft op je ouders/omgeving. En dan vraag ik me af in hoeverre de diagnose van je ene ouder meespeelt, want dat is een dynamiek waarbij je makkelijk het haasje bent en blijft. Zeker als je niet wil dat je broertjes en zusje er last van hebben, kan ik me voorstellen dat jij als oudste (en hun eerste kind) de hoogste boom bent om wind te vangen. Daarmee geef je broertjes en zusjes misschien ook (on)bewust de ruimte om zich anders te ontwikkelen dan jij, omdat jij een beetje de bliksemafleider c.q. zondebok bent in zo een dynamiek.

quote:

Het laatste klopt inderdaad helemaal... Maar ik heb wel meer dingen dan alleen een dak boven mijn hoofd. Ik heb nu ook vrienden, en familie die van mij houden. En toch voel ik mij opgelaten/ nutteloos en ongelukkig... en dat begrijp ik niet..ik begrijp niet waarom ik ondankbaar ben.

Het opgelaten lijkt me vrij logisch. Je zit niet lekker in je vel en kan je ei niet zo goed kwijt. Het nutteloze heeft misschien te maken met hoe je naar dingen kijkt en opvat. Misschien ligt vanuit een soort minderwaardigheidscomplex de focus meer op een zie-je-nou-wel-bevestiging en mis je de andere signalen je nut wel meer duidelijk zouden kunnen maken. Met andere woorden, dat je het zo ervaart hoeft nog niet te betekenen dat het ook echt zo is.
Het ongelukkige sluit denk ik ook aan op het opgelatene, dus dat laat ik even. Het is behoorlijk logisch dat je deze gevoelens hebt en dat kan prima bestaan naast dankbaarheid voor hetgeen wat je wel hebt. Het hoeft elkaar helemaal niet te bijten.

Is er naast gelukkig zijn, misschien nog een manier waarop je je dankbaarheid zou kunnen tonen?

quote:

En ik ben inderdaad bang dat ik de rest meetrek met mijn zogeheten 'problemen' en dat ik ze alleen maar ongelukkig zal maken..

Als je zo een zondebokdynamiek hebt dan kan ik me voorstellen dat het idee groeit dat je de rest meetrekt. Zeker als die dynamiek al een tijd bestaat, kan het heel moeilijk zijn om daar weer uit te komen en jou de bevestiging geven dat de veranderingen niet nuttig, niet voldoende en vooral zinloos lijken. De vraag is echter of dat ook echt zo is en of je wel de handvatten hebt om dat in te kunnen (leren) zien. Ik denk dat het gezien de diagnose van je ene ouder best een behoorlijke kluif kan zijn om te leren waar die diagnose ophoudt en waar jij als mens kritiek krijgt. Zeker ook omdat dit de mensen zijn die dichtbij je staan en het beste met je voor zouden hebben. Alleen is dat beste voor hebben, niet ook altijd wat het beste is en je komt op een leeftijd waarin je zelf ook moet gaan ontdekken wat dit voor jou inhoudt.
Net zoals zij dat voor zichzelf moeten gaan ontdekken.

Heb je het gevoel dat je ene ouder met je broertjes weggaat vanwege jou?

Edit Ik snap het natuurlijk als je niet ingaat op dingen die je al eerder hebt gepost, ik zal vanavond het topic helemaal doorlezen.

[ Bericht 1% gewijzigd door Scary_Mary op 07-04-2016 15:15:13 ]

quote:

Op maandag 4 april 2016 23:51 schreef Anoniem_anoniem het volgende:

[..]

Je voorbeeld is niet de meest perfecte/ wat vreemd maar ik begrijp je punt wel en het komt ongeveer tot hetzelfde neer van wat ik vind. Alleen jezelf veranderen op een juiste manier is nog iets wat erg lastig kan zijn. Zo ervaar ik het dan tenminste.. maar dat is nog altijd beter dan jezelf accepteren zoals je bent (als je dus daadwerkelijk niet goed bent)

wil je zeggen dat het morgen niet gaat regenen?

Je zal toch keuzes moeten gaan maken. Als je moeder ook doodongelukkig is en jullie gezinssituatie al langer niet meer lekker loopt, waarom gaan jullie dan niet gezamenlijk hulp zoeken? Wie houd hier dan de boel tegen? Jij wilt wel, maar je mag niet. Waarom willen je ouders niet?

Volgens mij ligt het probleem echt daar hoor (waarmee ik niet uitsluit dat jij problemen hebt, maar door de issues binnen jullie gezin krijg je de ruimte niet daar aan te werken, maar je ouders hebben die ruimte wel maar lijken die ruimte niet te willen gebruiken).