Ten eerste horrorfilms, toen ik 7/8 jaar oud was werd ik zowat verplicht om de film "The Ring" te kijken, horror klassiekertje maar iedere keer als ik dat wijf zie die uit de TV komt op internet of als ik eraan denk krijg ik al rillingen. Ik heb die film sindsdien ook nooit meer gekeken, in tegenstelling tot heel veel andere horrorfilms waarvan ik sommige eigenlijk wel leuk vind. Maar kleine meisjes met vervormingen enzo, nee, niet mijn ding. Ik kan er best naar kijken maar snap de kick niet van mensen die het gaaf vinden ofzo. Ook vorig jaar, was ik met m'n ex-vriendin gewoon random dingen aan 't doen op m'n kamer, ze trok een raar gezicht en ik zag heel ff 't gezicht van dat wijf van die film voor me
zoals je al verwacht werd ik doodsbang, eigenlijk best wel beschamend aangezien ik serieus gewoon bang was en niet wilde dat ze dichtbij kwam, ach ja dat kunnen traumas met je doen. Zoiets is trouwens nooit eerder gebeurd. Wel angstaanvallen, maar dat is ook pas 1 a 2 keer voorgekomen. Ten 2e geweld, als het gepast geweld is, bijvoorbeeld bij een vechtsport in een ring prima, doe ik graag mee en ben ik ook niet bang om stoten uit te delen of te ontvangen, maar word ik er in het echt mee geconfronteerd weet ik niet wat ik moet doen, slaan zal ik niet doen, wegrennen is niet altijd een optie dus dan is het enige wat je kan doen negeren. Tuurlijk als een of andere gek met een mes op me afkomt dan blijf ik niet staan, maar bij wijze van..
Anderen dit ook? Of andere traumas
Lievquote:Op zaterdag 13 februari 2016 21:32 schreef fs180 het volgende:
met makeup ziet ze er zo uit
[ afbeelding ]
Liever deze versie dan die ander (nee geen pics aub)
ik ga daarom ook nooit meer uit enzo naar drukke plekken.
Wowquote:
Ja, ik ben sinds mijn 11e doodsbang voor vrachtwagens. Als ze voorbij me rijden terwijl ik op de fiets zit voel ik me al naar. Ben door 1 overgereden op mijn 11e. Als er toen geen mensen in de straat waren geweest was ik nu dood. Gelukkig niks aan overgehouden lichamelijk.
Gelukkig goed afgelopen.Ja idd. Had alleen een gekneusd been. Ik stond achter die vrachtwagen toen hij opeens achter uit ging zonder dat piepje. Hele fiets en mijn kleding naar de klotequote:
[..]
Wow
stond denk ik in zijn dode hoek. Hoef nu ook maar een vrachtwagen achter uit te zien gaan of dat piepje te horen en ik ben weg.Ik vind het nog altijd doodeng om een spoor over te steken..
quote:Op zondag 14 februari 2016 00:29 schreef madam-april het volgende:
Toen ik een jaar of 7 was ging ik een keer een stukje fietsen met mijn broer en mijn moeder, toen we bij een spoorovergang kwamen. De spoorbomen waren dicht dus we moesten even wachten tot de trein voorbij was. De trein was voorbij gereden en de spoorbomen waren weer open dus we maakten ons klaar om verder te fietsen. Mijn broer en moeder waren het spoor al over toen ik op mijn fiets stapte en begon te fietsen. Toen ik ongeveer halverwege was (het was een dubbel spoor) hoorde ik ineens een trein aan komen, hij klonk heel dichtbij.. *ik ga dood* ik was verlamd van angst.. Het geluid werd steeds luider en luider *grote paniek* ik verwacht de klap nu ieder moment maar de klap kwam niet en ineens werd het geluid zachter.. De trein was voorbij gereden zonder dat ik hem had gezien, zonder dat hij mij had geraakt.. *Word ik nou gek?!* Maar nee ik was niet gek, de trein was er echt.. Alleen reed hij niet over het spoor van de spoorovergang maar over een spoorbrug die boven de spoorovergang lag..
Ik vind het nog altijd doodeng om een spoor over te steken..
Arm kind
Heb er dus ook PTSS aan over gehouden.
Met 12 a 13 jaar kom ik thuis uit school.
Niemad thuis, op tafel ligt een briefje met de tekst:' Dag lieve schattebouten xxx.'
Pa meteen gebeld op zijn werk, hij was onderweg.
Niet veel later gaat de deurbel, ik doe open en twee politieagenten staan voor de deur.
'Dag, woont hier Mevrouw P.?'
'Euh ja dat is mijn moeder.'
'Oh, wij hebben haar gevonden in het bos met flessen drank en pillen in de auto. Ze is nu op weg naar het ziekenhuis.'
Bam, zwart voor de ogen.
Sindsdien schrik ik me de pleuris voor agenten als ze me aanspreken.
En al helemaal als ze bellen, ook al ging het toen maar om mijn gevonden beurs.
Dit is slechts een van de voorbeelden van trauma's in mijn jeugd.
[ Bericht 84% gewijzigd door Luuntje op 14-02-2016 01:05:47 ]
Onlangs liet mijn huisgenoot een papiertje achter op de koelkast waarop stond dat hij me voor alles bedankte en even weg zou zijn. Ik kon die nacht toen ook niet slapen, omdat hij niet reageerde op mijn berichten die ik voor de zekerheid en mij eigen gemoedsrust maar had gestuurd.
Een vriend van me heeft jaren terug overigens ook heel bewust zelfmoord gepleegd en dat heeft ook niet geholpen. Ben zelf later ook jaren heel erg depressief geweest op de middelbare school.
Mijn hemel. Weet je wel echt heel erg zeker dat je het leger in wilt???quote:
Ten 2e geweld, als het gepast geweld is, bijvoorbeeld bij een vechtsport in een ring prima, doe ik graag mee en ben ik ook niet bang om stoten uit te delen of te ontvangen, maar word ik er in het echt mee geconfronteerd weet ik niet wat ik moet doen, slaan zal ik niet doen, wegrennen is niet altijd een optie dus dan is het enige wat je kan doen negeren. Tuurlijk als een of andere gek met een mes op me afkomt dan blijf ik niet staan, maar bij wijze van..
[ Bericht 96% gewijzigd door Copycat op 15-02-2016 09:15:40 ]
Ik bedoel te zeggen dat ik niet de confrontatie aan zou gaan, als iemand mij op straat probeert te meppen, verdedig ik mezelf, maar ik zal niet snel slaan vanuit mezelf. Leger kom je in aanraking met geweld ja, tenminste kan.. Maar is toch ook weer heel anders dan wat ik bedoel.quote:
[..]
Mijn hemel. Weet je wel echt heel erg zeker dat je het leger in wilt???
-[ Bericht 58% gewijzigd door Copycat op 14-02-2016 22:34:41 ]
Ja leuk, heel leuk, het is serieus erg. Ik zat net dus op die vorige page te typen met 1 hand voor m'n ogen..quote:
Naja, was ook wel te verwachten dat een of andere lul dat erin gooit.
On topic:
Jaws.
Elke keer als ik in open water zwem gaan mijn gedachten als op commando naar de poster. Die met de zwemmende vrouw en de aansnellende haai. En dan worden die slanke posterbenen mijn korte(re)
benen. Deuntje in mijn hoofd erbij ... Standaard scenario. Even standaard raak ik dan in -gelukkig relatief lage- paniek en weet ik niet hoe snel ik weer terug naar zand tussen mijn tenen moet zwemmen. Want die haai kan elk moment toebijten
.Ik ben toen in paniek naar de HA gerend die heeft toen alles in het werk gesteld,mijn moeder is er uiteindelijk goed uitgekomen.
Toen ik bij mijn Moeder op bezoek ging was zij eigenlijk niet best te spreken ik heb haar nog wel gevraagd waarom zij deze poging had gedaan.
Maar daar nooit antwoord op gekregen.
Dat ik 17 jaar was is mijn Vader overleden hij was pas 58 jaar en mijn Moeder 2 jaar later zij was 56 jaar.
quote:
Ja goede reactie inderdaad. Lees eens wat over PTSS bijvoorbeeld.quote:
[ Bericht 19% gewijzigd door Copycat op 15-02-2016 09:16:11 ]
quote:
en paar keer gedacht dat ik dood ging omdat ik was vergeten hoe ik moest ademen.
Gelukkig hebben we daar het autonome zenuwstelsel voor.
Wat een geweldige jeugd, als je dit noemt als trauma.quote:
Toen ik in groep 1 of 2 van de basisschool zat had mijn moeder een clownspak voor mij gekocht voor carnaval. Al mijn vriendjes kwamen als piraat, cowboy of Indiaan en in ik dat achterlijke pak met rode stippen. Vorige week toen ik oude foto's aan het bekijken was werd ik er gewoon weer verdrietig van toen ik mezelf zo zag staan in dat outfit. Sindsdien heb ik altijd een hekel aan clowns gehad.
quote:
Ik heb op14 jarige leeftijd samen met mijn Vader mijn Moeder gevonden die een zelfmoordpoging had ondernomen zij had slaappillen geslikt en haar polsen doorgesneden.
Ik ben toen in paniek naar de HA gerend die heeft toen alles in het werk gesteld,mijn moeder is er uiteindelijk goed uitgekomen.
Toen ik bij mijn Moeder op bezoek ging was zij eigenlijk niet best te spreken ik heb haar nog wel gevraagd waarom zij deze poging had gedaan.
Maar daar nooit antwoord op gekregen.
Dat ik 17 jaar was is mijn Vader overleden hij was pas 58 jaar en mijn Moeder 2 jaar later zij was 56 jaar.
Sindsdien ben ik bang om verliefd te worden of een relatie aan te gaan. Ik heb ook lang daarna vooral veel gedate/rondgescharreld. Wel 1 a 2 relatie er tussen door.
Het was eigenlijk meer grappig bedoelt.quote:Op maandag 15 februari 2016 07:10 schreef Njosnavelin het volgende:
[..]
Wat een geweldige jeugd, als je dit noemt als trauma.
Toen ik 15 was ging het mis met mij (psychoses).
Iets daarvoor vooral een beeldend trauma meegemaakt. Mijn vader had midden in de nacht een koortsaanval gekregen en stond op uit bed om vervolgens naar de badkamer te gaan. Daar is hij flauwgevallen en met zijn gezicht op de vloer gevallen.
Ik zal nooit vergeten dat het zaterdagochtend was en de bel maar bleef gaan. Elke keer maar weer. Langzaam wordt je wakker en ik hoorde mijn broer naar beneden gaan om de deur te openen, ik moest plassen. Open de deur van de badkamer en een werkelijk horrotafereel werd zichtbaar. Bloed, stukken tand en bloederige handafdrukken.
De persoon die aanbelde was onze overbuurvrouw waarvan haar man mijn vader had opgepikt op straat. Hij was in shock aan het rondlopen door de buurt van de tandarts naar de huisarts maar omdat het nog erg vroeg was waren beide nog gesloten.
Verder nog een mooi staaltje klassieke conditionering. Mijn moeder belde mij eigenlijk nooit maar toen zij mij overdag rond 12 uur belde om te vertellen dat mijn zusje darmkanker bleek te hebben is voor mij altijd een signaal gebleven dat moeder die belt om 12 uur slecht nieuws is. Je voelt je hart in je keel op dat moment.
Don't be so sure.quote:
Ik wel namelijk, meerdere, en ik ga er ook niet meer vanaf komen.
Try Ayahuasca
Verder een keer flink aangereden en lang bang geweest in het verkeer. Ik durfde bijvoorbeeld geen straat over te steken, ook al was er geen verkeer te zien. Die fase was wel vrij snel over, maar ik voel me nooit erg prettig in druk verkeer.
Mijn vroegste herinnering is van toen ik 3/4 jaar was. Het onweerde echt hard toen en op het moment dat ik naar mijn moeder wilde rennen sloeg de bliksem in. In mijn kinderhoofd stond daardoor de deurkruk onder stroom (in mijn herinnering lichte die echt op, zal wel gewoon weerkaatsing zijn geweest). Ik dus doodsbang en mijn ouders hebben echt als brugman moeten praten voordat ik weer de deurklink aan durfde te raken.
Later op de camping nog meer inslagen meegemaakt, 1 keer terwijl ik in de voortent stond en alles om me heen "wit" was even.
Ik kan dan ook echt ontzettend hard rennen als het begint te onweren
Ook te vroeg de film It gekeken. Mijn oudere zus paste op en na wat zeuren mocht ik die film dan kijken. Sinds dien krijg ik de rillingen van clowns.
Verder nog een lichte angst voor dingen onder mijn bed. Geen idee waar dat vandaan komt.
Als kind nam ik altijd een supersprong mijn bed in als het donker was en zelfs vandaag de dag schrik ik me nog het apelazerus als ik wakker word en mijn hand bv uit mijn bed hangt, naast die open ruimte en sta ik nog steeds niet graag vlak naast het bed in het donker.
Heel stom is dat.
brrr
Damn, heb ook iets met onweer gehad. Vond onweer altijd mooi, fascinerend, vond het vet om die harde knallen te horen, tot ik s' nachts vorig jaar wakker schrok toen de onweer heel dichtbij was ingeslagen, ik had nog nooit zo'n harde knal in m'n leven gehoord en kreeg even later een angstaanval, het wekte angst bij me op, niet zozeer voor het onweer, wel voor eerdere trauma's, het was een soort triggerreactie. Ik ben denk ik nog nooit zo bang geweest. Vanaf 04:00 wakker gebleven tot ik naar school moest en het licht niet meer uitgedaanquote:
Onweer...
Mijn vroegste herinnering is van toen ik 3/4 jaar was. Het onweerde echt hard toen en op het moment dat ik naar mijn moeder wilde rennen sloeg de bliksem in. In mijn kinderhoofd stond daardoor de deurkruk onder stroom (in mijn herinnering lichte die echt op, zal wel gewoon weerkaatsing zijn geweest). Ik dus doodsbang en mijn ouders hebben echt als brugman moeten praten voordat ik weer de deurklink aan durfde te raken.
Later op de camping nog meer inslagen meegemaakt, 1 keer terwijl ik in de voortent stond en alles om me heen "wit" was even.
Ik kan dan ook echt ontzettend hard rennen als het begint te onweren
Ook te vroeg de film It gekeken. Mijn oudere zus paste op en na wat zeuren mocht ik die film dan kijken. Sinds dien krijg ik de rillingen van clowns.
Verder nog een lichte angst voor dingen onder mijn bed. Geen idee waar dat vandaan komt.
Als kind nam ik altijd een supersprong mijn bed in als het donker was en zelfs vandaag de dag schrik ik me nog het apelazerus als ik wakker word en mijn hand bv uit mijn bed hangt, naast die open ruimte en sta ik nog steeds niet graag vlak naast het bed in het donker.
Heel stom is dat.
quote:
Dat laatste heb ik ook.. Maar dan dankzij mijn broer die, toen we nog klein waren, een keer onder mijn bed is gekropen en toen ik mijn bed in wilde stappen pakte hij mijn enkel ineens beet.. Ik schrok me echt dood.. Ik heb jaren lang 's avonds niet naast mijn bed durven staan, ik klom altijd via mijn bureaustoel op mijn bureau en dan via mijn bureau klom ik in bed.. Na een jaar of wat hebben mijn ouders maar een hoogslaper voor me gekochtquote:
Onweer...
Mijn vroegste herinnering is van toen ik 3/4 jaar was. Het onweerde echt hard toen en op het moment dat ik naar mijn moeder wilde rennen sloeg de bliksem in. In mijn kinderhoofd stond daardoor de deurkruk onder stroom (in mijn herinnering lichte die echt op, zal wel gewoon weerkaatsing zijn geweest). Ik dus doodsbang en mijn ouders hebben echt als brugman moeten praten voordat ik weer de deurklink aan durfde te raken.
Later op de camping nog meer inslagen meegemaakt, 1 keer terwijl ik in de voortent stond en alles om me heen "wit" was even.
Ik kan dan ook echt ontzettend hard rennen als het begint te onweren
Ook te vroeg de film It gekeken. Mijn oudere zus paste op en na wat zeuren mocht ik die film dan kijken. Sinds dien krijg ik de rillingen van clowns.
Verder nog een lichte angst voor dingen onder mijn bed. Geen idee waar dat vandaan komt.
Als kind nam ik altijd een supersprong mijn bed in als het donker was en zelfs vandaag de dag schrik ik me nog het apelazerus als ik wakker word en mijn hand bv uit mijn bed hangt, naast die open ruimte en sta ik nog steeds niet graag vlak naast het bed in het donker.
Heel stom is dat.
Sinds dien durf ik nergens meer anders te poepen dan thuis...
Kleine kinderen vergeten soms echt hoe ze moeten ademhalen waardoor ze daadwerkelijk stoppen met ademen tot ze uiteindelijk flauwvallen en dan neemt het autonome zenuwstelsel het inderdaad weer over.. Maar het kan heel erg angstaanjagend zijn voor zowel het kind als de omstanders.quote:
[..]
Gelukkig hebben we daar het autonome zenuwstelsel voor.
De verlatingsangst is een van de hoofdoorzaken waardoor het voor mij heel lastig is om een relatie te vinden en te houden...
Rillingen van clowns en doucheputjes! Ballonnen en watertorens zijn ook nooit meer hetzelfde geweest.quote:
Ook te vroeg de film It gekeken. Mijn oudere zus paste op en na wat zeuren mocht ik die film dan kijken. Sinds dien krijg ik de rillingen van clowns.
Verder nog een lichte angst voor dingen onder mijn bed. Geen idee waar dat vandaan komt.
Als kind nam ik altijd een supersprong mijn bed in als het donker was en zelfs vandaag de dag schrik ik me nog het apelazerus als ik wakker word en mijn hand bv uit mijn bed hangt, naast die open ruimte en sta ik nog steeds niet graag vlak naast het bed in het donker.
Heel stom is dat.
Suf hè, wat zit er onder mijn bed? Ik heb jarenlang het licht niet uitgedaan voordat ik zeker wist dat er niks onder mijn bed zat
.Totaal niet raar, ben er zelf voor naar een psycholoog geweest.quote:Op dinsdag 16 februari 2016 01:32 schreef Gary_Oak het volgende:
Misschien raar, maar: ruziënde ouders. Op m'n 10e hadden ze slaande ruzie. Sindsdien kan ik er al heel slecht tegen als ze hun stemmen ook maar iets verheffen tegen elkaar.
Thanks, misschien interessante nieuwe gespreksstof voor de mijne.quote:
[..]
Totaal niet raar, ben er zelf voor naar een psycholoog geweest.
Ik ben vroeger door een hond gebeten en daardoor altijd wat angstig bij (grotere) honden. Ik noem dat geen trauma, ik noem dat een ontwikkelde angst.
Ik denk we krijgen verhalen over verkrachtingen, mensen die de burgeroorlog in Sierra Leone hebben meegemaakt en dat soort dingen.
Valt een beetje tegen dit.
Een en al jeugd trauma door hem...
Wat weet je nou nog van toen je 8 maanden was behalve dat je ouders je waarschijnlijk verteld hebben dat je in zo'n tentje hebt gelegen?quote:
Verlatingsangst heb ik opgelopen doordat ik als kind twee weken in het ziekenhuis heb gelegen toen ik acht maanden oud was. Onder een zuurstoftentje ivm astmatische bronchitis.
De verlatingsangst is een van de hoofdoorzaken waardoor het voor mij heel lastig is om een relatie te vinden en te houden...
Serieuze vraag..
Die heb je ook op fok hoor.quote:
Trauma's.
Ik denk we krijgen verhalen over verkrachtingen, mensen die de burgeroorlog in Sierra Leone hebben meegemaakt en dat soort dingen.
Valt een beetje tegen dit.
Lijkt een veel voorkomende angst. Dan denk ik altijd, neem dan een bed zonder poten. Of werkt dat / het niet zo?quote:
[..]
Suf hè, wat zit er onder mijn bed? Ik heb jarenlang het licht niet uitgedaan voordat ik zeker wist dat er niks onder mijn bed zat
quote:
Mijn leven is gewoon één groot trauma.
Gek, dat van enge mannen onder het bed had ik vroeger ook. Als ik naar bed ging, trok ik m'n kleren uit en pyama aan op > 2 meter van m'n bed; daar stond een stoel. Dan maakte ik een snoekduik vanaf de stoel op het bed om maar niet bij de bedrand te komen. 's Morgens stapte ik er gewoon weer uit....quote:
Verder nog een lichte angst voor dingen onder mijn bed. Geen idee waar dat vandaan komt.
Als kind nam ik altijd een supersprong mijn bed in als het donker was en zelfs vandaag de dag schrik ik me nog het apelazerus als ik wakker word en mijn hand bv uit mijn bed hangt, naast die open ruimte en sta ik nog steeds niet graag vlak naast het bed in het donker.
Heel stom is dat.
Verder een trauma aan m'n vader opgelopen.
[ Bericht 0% gewijzigd door blomke op 28-02-2016 09:58:09 ]
Deze 2 trauma's klinken heel fout als je ze samenvoegdquote:
[..]
Gek, dat van enge mannen onder het bed had ik vroeger ook. Als ik naar bed ging, trok ik m'n kleren uit en pyama aan op > 2 meter van m'n bed; daar stond een stoel. Dan maakte ik een snoekduik vanaf de stoel op het bed om maar niet bij de bedrand te komen. 's Morgens stapte ik er gewoon weer uit....
Verder een trauma aan m'n vader opgelopen.
Weet je dat ik daar als kind nooit bij heb stilgestaan? Ik heb niet aan mijn ouders gevraagd of ik een bed zonder poten mag...quote:
[..]
Lijkt een veel voorkomende angst. Dan denk ik altijd, neem dan een bed zonder poten. Of werkt dat / het niet zo?
- t -quote:Op zondag 28 februari 2016 11:05 schreef Parawan het volgende:
Deze 2 trauma's klinken heel fout als je ze samenvoegd
Weinig aan toe te voegenquote:
Ik heb er nog wel meer maar die zijn iets te serieus, en kan ik beter mee omgaan.
Zo herkenbaar! In zee, in bad maar ook tijdens het douchen met koud water. Alsof er ergens zo'n monster gereed staat om toe te happen.quote:
Excuses voor het traumatische ongemak. Het doembeeld is verwijderd. We laten het rusten.
On topic:
Jaws.
Elke keer als ik in open water zwem gaan mijn gedachten als op commando naar de poster. Die met de zwemmende vrouw en de aansnellende haai. En dan worden die slanke posterbenen mijn korte(re)
Even standaard raak ik dan in -gelukkig relatief lage- paniek en weet ik niet hoe snel ik weer terug naar zand tussen mijn tenen moet zwemmen. Want die haai kan elk moment toebijten
Ja, maar ik vind dat ouders zo praktisch moeten zijn, en niet de kinderen. Of iemand uit de omgeving (ooms tantes, buren). Men leeft, zeker vroeger, toch met kontakten met mensen.quote:
[..]
Weet je dat ik daar als kind nooit bij heb stilgestaan? Ik heb niet aan mijn ouders gevraagd of ik een bed zonder poten mag...
Ik zag je bent een vrouw van net nog geen 40. Ben je nog altijd bang dat er iets of iemand onder je bed zit? En in bed? ben je niet bang dat er iets in je bed ligt. Of bang .... dat er Niets in je bed ligt hehehe.
[ Bericht 12% gewijzigd door LeesFoknl op 29-02-2016 09:31:28 (waardevolle aanvulling aangevuld!) ]
Heftig. Net als meerdere verhalen in dit topic, maar ik vind zulke dingen echt kut. Zo'n arm, onwetend kind.quote:
Heb de buurman van mijn opa en oma gevonden in z'n garage, hangend aan een touw. Had zichzelf opgehangen. Ik was toen een jaar of 11 en ik haalde hem af en toe op omdat mijn grootouders hem hielpen met de belastingaangifte enz. Nu elke keer als ik bij iemand binnen kom en er hoort wel iemand te zijn maar ik geen gehoor terug krijg, bekruipen me een naar gevoel en die herinnering me weer.
Hoop dat je er ooit nog overheen groeit.