Neo-liberalisme, wat houdt het in?

quote:

Op maandag 4 juli 2016 18:58 schreef Paper_Tiger het volgende:

[..]

Dus als het een keuze van het individu is waarom moet hij dan toch zorg dragen van mensen die om voor hen moverende redenen andere keuzes maken?

Ik heb inderdaad de indruk dat de verdeling van bezit jouw belangrijkste stokpaardje is.

quote:

De oorlog tussen de klassen gaat door

De kloof in het Verenigd Koninkrijk

Waar Londen ver weg is en werkloosheid op de loer ligt, stemde zo’n 70 procent voor Brexit. De media en landelijke politici zien die wereld nauwelijks. „Wie profiteert er van de EU? ‘Niet de kleine man.’ ”

‘Mind the gap, mind the gap”, klinkt het in de Londense Underground. Pas op voor het gat tussen treinstel en perron. De overbekende waarschuwing – hij staat afgedrukt op theemokken en T-shirts – gaat bij de meeste Londenaren het ene oor in, het andere uit, als een van de vele achtergrondgeluiden van de stad.

Een betere metafoor voor het Verenigd Koninkrijk is er nauwelijks. De diepe kloven die de Brexit-stem vorige week blootlegde in de Britse samenleving waren – voor wie ze wilde horen en zien – altijd zichtbaar: het achterland versus Londen, Engeland en Wales versus Schotland, platteland versus stad, working class versus middle class, laagopgeleiden versus universitair geschoolden, jong versus oud.

Een onverenigd Koninkrijk.

Aan de ene kant staan zij die zich op hun gemak voelen in een geglobaliseerde en multiculturele wereld. Goed opgeleide, goedbetaalde, welbespraakte sociaalliberalen. Tot vorige week dachten zij niet na over hun verworvenheden. Het land vormde zich naar hun idee, hun electorale invloed bepaalde het beleid.

Aan de andere kant staan zij die nauwelijks profiteerden van economische bloei, noch van Europese integratie, en zich daarom voortdurend zorgen maken over het verlies van werk, van gemeenschap, van identiteit. Niet de armsten in de samenleving, maar zij die twee maandsalarissen verwijderd zijn van ontslag, huisuitzetting, de voedselbank. Zij die zich tot vorige week niet gehoord voelden. Nu wel.

Hun wereld was er altijd. Voor wie ernaar op zoek ging in middelgrote Engelse en Welshe steden als Hartlepool, Doncaster of Newport. Verlopen kustplaatsen als Clacton en Hastings. Het voormalig steenkolengebied rond Wakefield, oud-industriële steden als Sheffield, staalsteden als Scunthorpe en Port Talbot, de uitgestrekte aardappelvelden van East Anglia, het vergrijzende platteland van Somerset en Dorset, en de pittoreske, maar leeglopende vissersdorpen van Cornwall.

Waar Londen ver weg voelt, of is, en economische regeringsplannen niets zeggen. Waar de armoede niet extreem is, maar het gewone leven betekent dat iedere penny wordt omgedraaid. Waar een cappuccino een luxe is, een snelle internetverbinding zeldzaam, en men treurt om het verdwijnen van de muziekhal, de workmen’s club of de bus naar de dichtstbijzijnde stad.

Onvermijdelijk begint er altijd iemand over immigratie. Dat heeft zelden met racisme te maken, wel met verandering en het gevoel dat je daar geen greep op hebt.

„Onze scholen en huisartsen kunnen het niet aan. Het zijn de aantallen”, zei Peter Fitzgerald, eigenaar van een legerdump in Great Yarmouth, vorig jaar, midden in een gesprek over iets anders. De badplaats dreef altijd op seizoensarbeid: het strand in de zomer, de oogst in de herfst, de kalkoenfabriek in de winter.

Maar de Polen en Portugezen bleven, mét hun kinderen, hun winkels, hun gebruiken. Kay Grey, echtgenote van de lokale UKIP-kandidaat, vertelde dat ze zich „ongemakkelijk” voelde: „Ze staren zo. En omdat ze geen Engels spreken, weet je niet of dat hun gewone manier van doen is.” Hier stemde 69 procent vóór Brexit.

In Londen draagt Europese immigratie bij aan de levendigheid van de stad. Het betekent een Weense Konditorei naast de vintage-klerenwinkel, een snackbar met serranoham waar vorige week nog een ijswinkel zat, Franse kazen op de markt. Bijna iedereen in Londen komt ergens anders vandaan. De laatste groep Europese immigranten (nu Slowaken) staat achter de toonbank van sandwichketen Pret-a-Manger en bedient de vorige. In multicultureel en jong Londen werd Blijven gestemd.

Dit is de wereld die politici en landelijke media kennen. Zelfs als ze niet uit Londen komen, zelfs als ze zoals Lagerhuisleden eens per week naar hun kiesdistrict gaan, en daar problemen van de ‘gewone man’ aanhoren. Maar tussen luisteren en begrijpen zit een wereld van verschil.

White van man

Dat werd vorig jaar bijvoorbeeld pijnlijk duidelijk toen Emily Thornberry, Labour-Lagerhuislid voor de Londense wijk Islington, tijdens de verkiezingscampagne een foto twitterde van een rijtjeshuis in Rochester, behangen met drie Engelse vlaggen en een wit bestelbusje op de oprit.

Het was een typisch working class-huis. De white van man – loodgieters, timmermannen, schilders, in dit geval een autohandelaar – is bij uitstek degene die zich niet gehoord voelt door de politiek.

Maar Thornberry impliceerde: Niet Ons Soort Mensen. Dat voedde het wantrouwen tegen het politieke establishment.

De afstand tussen politici en kiezer is steeds groter geworden. Waar oud-premiers Major (wiens vader een rondreizend trapezeartiest was), Thatcher (dochter van een kruidenier) en Heath (timmermanszoon) van eenvoudige komaf waren, is een groot deel van de huidige generatie niet alleen carrièrepoliticus, maar ook van gegoede afkomst.

De vader van David Cameron was effectenhandelaar, oprichter van een investeringsfonds dat werd gerund vanuit de Bahama’s, en waarvan de winsten uit zicht van de belastingdienst werden gehouden, zo bleek uit de Panama Papers. Driekwart van het vorige kabinet was miljonair.

Het verklaart waarom de anti-eliteboodschap van het pro-Brexit-kamp zo aantrekkelijk klonk. Waarbij Boris Johnson (Eton, Oxford, inkomen vorig jaar 675.000 pond) en Nigel Farage (privéschool, beurshandelaar, al 17 jaar politicus), hun eigen achtergrond verzwegen. Bij Johnson lijkt de kiezer dit te negeren, bij Farage te vergeten.

Het verklaart ook waarom de waarschuwing dat de Brexit economische neergang betekent, in de wind werd geslagen. „Ze zeggen dat alleen maar voor zichzelf”, zei oud-havenarbeider Brian Parker, op de markt van Romford, in het uiterste oosten van Londen. Want wie profiteert er van handel, globalisering, de EU? „Niet de kleine man.” In Romford stemde 70 procent voor een einde aan het EU-lidmaatschap.

Parker vertelde over de haven. Zeven ooms en neven, zijn vader en hijzelf werkten in wat nu Canary Wharf is, het Londense bankendistrict vol glimmende wolkenkrabbers. „Het was een manier van leven.” Echtgenote Diane: „Die sociale cohesie is nu volledig verdwenen.” Het ging hen niet om immigranten – niet alleen – maar om vroeger, toen ze trots waren op hun gemeenschap. Die nu uit het centrum van Londen is verdreven door torenhoge huizenprijzen, deels veroorzaakt door de komst van rijke (Europese) immigranten: „Dit is niet waar we ‘ja’ tegen zeiden toen we lid werden van Europa.”

In Hartlepool, met de hoogste jeugdwerkloosheid van het land, vertelde Lagerhuislid Iain Wright in 2012, hoe „het spook van de werkloosheid door de stad waarde” en alle zekerheden verdwenen: „Je volgde je vader en grootvader naar de fabriek, opeens was dat niet meer zo.”

‘New’ Labour

Het neoliberalisme van Thatcher leidde niet tot werk, Blairs ‘New’ Labour ook niet, Camerons bezuinigingen maakten het leven nog ingewikkelder. Nog altijd ligt het aantal uitkeringsgerechtigden in Hartlepool ver boven het gemiddelde. Zeven op de tien kiezers stemden er voor Brexit.

Tussen inkomen en Brexit-steun is een heldere correlatie. In gebieden met de meeste Brexit-stemmers is het gemiddelde inkomen 18.500 pond (22.385 euro) per jaar, in de top-5 van gebieden die voor EU-lidmaatschap waren 30.000 pond.

„So what, als er een recessie komt. Wat voor verschil zal dat maken?” vroeg Kay Jones in Port Talbot. In de Welshe staalstad is nog werkgelegenheid – even althans, Tata wil zijn fabriek verkopen en onduidelijk is of een reddingsplan slaagt. Maar in het achterland, zoals de Rhondda Valley, is voor de gesloten mijnen geen werkgelegenheid in de plaats gekomen. In de op vier na grootste economie ter wereld, leeft een op de vijf inwoners volgens Oxfam onder de armoedegrens. De inkomensongelijkheid is in het Verenigd Koninkrijk groter dan elders in Europa. In de Rhondda zijn de rijen arbeidershuisjes in de richels van de vallei de enige zichtbare erfgenamen van een ooit bloeiende economie.

De working class was niet iets om uit weg te vluchten. Maar het Verenigd Koninkrijk maakt nauwelijks meer iets, het verleent diensten. Kennis is rijkdom, callcenters de nieuwe koolmijnen, het bereiken van de middle class het streven. Wie achterblijft, krijgt een label: ‘chav’, een Sjonnie (of Anita). Onderwerp van talloze reality-televisieseries, van Big Brother tot, recentelijk, Benefit Street, over bijstandsgerechtigden.

„Ooit gold: we moeten onze arbeiders helpen. Daaruit kwamen de nationale gezondheidszorg (NHS) en sociale woningbouw voort. Nu geldt: ze moeten dankbaar zijn voor wat ze krijgen”, zei Lynsey Hanley onlangs. Ze schreef het boek Respectable, over haar eigen moeizame tocht van een sociale woningbouwflat buiten Birmingham tot een baan aan een universiteit nu. Van working class naar middle class, met een bijbehorende cultuurschok.

„Ik was volledig onvoorbereid. De aanname dat je zeggenschap hebt, en dat er naar je werd geluisterd, was nieuw.”

In Spalding, South-Holland, was dat afgelopen zaterdag de reactie. 73,1 procent stemde hier voor Brexit. Er heerste verbazing – en vooral vreugde – dat hun stem had geteld. Het Britse kiesstelsel in districten zorgt er gewoonlijk niet voor dat iedere stem telt. Bij de verkiezingen van 2015 kreeg UKIP bijvoorbeeld 12,6 procent van de stemmen, maar omdat die verspreid waren over het hele land, leidde dit maar tot één zetel. De Schotse nationalisten wonnen 5,6 procent van de stemmen, maar geconcentreerd in één gebied. Met als resultaat 56 zetels.

„Sinds New Labour zie je een geleidelijke vervreemding van working class-kiezers van de politiek, zeker in noordelijke steden”, zegt hoogleraar Matthew Goodwin, die onderzoek doet naar euroscepsis. „Dat vertaalde zich eerst in apathie, in 2010 even in een stem op de Conservatieven, toen op UKIP.” En nu voor de Brexit.

Gewone jongen

Wat die stem ook opnieuw heeft laten zien, is dat de Britse samenleving nog altijd een klassensamenleving is. Hoe premier John Major in 1990 ook hoopte op een „klassenloze maatschappij”. Hoe premier Tony Blair de Britten in 1999 ook voorhield dat „de klassenoorlog voorbij” was. Hoe premier David Cameron ook probeert te laten zien dat hij, ondanks zijn geprivilegieerde afkomst en opleiding, een ‘gewone jongen’ is.

Mike Savage, hoogleraar sociologie aan de London School of Economics, meent dat er sprake is van een ‘class ceiling’ in het Verenigd Koninkrijk, niet een glazen-, maar een klassenplafond. Hij waarschuwt al lange tijd voor „de bedreiging” die dat vormt voor de samenleving:

„De economische elite wordt steeds meer ook een sociale en culturele elite, van wie leven en ervaringen anders zijn dan die van de meerderheid van de bevolking.”

Of, zoals een man achter een Brexit-kraampje in Cheddar het verwoordde: „Ik zie niets van de levendigheid die zo’n Europa ons zou moeten brengen.” Goedkope vluchten naar Ibiza, het afschaffen van mobiele roamingtarieven, of het gemak waarmee je een tweede huis in Frankrijk kunt hebben, hebben niet voor iedereen betekenis.

De vraag die het beste voorspelde of iemand voor Brexit of Blijven zou stemmen, bleek opleiding. In Folkestone was studente psychologie en criminologie Sally Cox voor Blijven. Tot verbazing van vriend Josh Kent en diens vader Lee, spoorwegwerkers en beiden voor een Brexit. In universiteitsstad Cambridge hing het de week voor het referendum vol met Britain Stronger In-posters. Ruim 70 procent stemde daar voor Blijven.

Opleiding hangt samen met de leeftijdsbreuklijn: één op de tien ouderen ging naar de universiteit, nu is bijna vijf op de tien jongeren hoger opgeleid. Niet dat dat uitmaakt voor hun inkomen: zij huren of hebben een hypotheek. In tegenstelling tot hun ouders en grootouders die hun huizen bezitten, nog een pensioen hebben. Maar die welvaart veranderde niet hun conservatieve kijk op de wereld. De Brexit-slogan ‘take back control’, neem de macht terug, deed hunkeren naar een verleden.

Op Trafalgar Square in Londen demonstreerden dinsdagavond teleurgestelde jongeren tegen de uitslag van het referendum. „Natuurlijk stemde ik voor Blijven”, zei een meisje in blauwe ‘Europa’-pruik. Op een toon alsof een andere keuze niet mogelijk was geweest. De demonstranten begrepen niets van de Brexit.

quote:

Op donderdag 7 juli 2016 14:00 schreef Bart2002 het volgende:
Voor sommigen heel belangrijk En de nadelen zijn voor de anderen:

"Of, zoals een man achter een Brexit-kraampje in Cheddar het verwoordde: „Ik zie niets van de levendigheid die zo’n Europa ons zou moeten brengen.” Goedkope vluchten naar Ibiza, het afschaffen van mobiele roamingtarieven, of het gemak waarmee je een tweede huis in Frankrijk kunt hebben, hebben niet voor iedereen betekenis."

quote:

Op vrijdag 8 juli 2016 11:35 schreef Klopkoek het volgende:

VVD - vastgoedzeepbel - vastgoedmaffia - Betty de Boer

quote:

Een dure hobby

Privatiseren: politici kunnen er maar geen genoeg van krijgen. De markt kan het goedkoper en beter dan de overheid, zo is de gedachte. Maar dat valt nogal tegen, en de consument betaalt de prijs.
Door Guido van Eijck en Parcival Weijnen · Illustratie XF&M

ANALYSE
Eind vorig jaar kwam er weer een voorbeeld voorbij van een tegenvallende privatisering. ABN Amro, de bank die ‘we’ met 21,7 miljard euro de crisis door sleepten, ging naar de beurs. ‘We zijn terug op de beurs en dat is goed,’ riep de bestuursvoorzitter van de bank Gerrit Zalm nadat hij met het luiden van de beursgong de handel in gang had gezet. Inmiddels is 23 procent van de aandelen verkocht. De resultaten zijn niet om over naar huis te schrijven. In januari en februari daalde de beurskoers tot een dieptepunt. De staat, en dus de belastingbetaler, stevent af op een verlies van miljarden euro’s.
De magere beursgang van een genationaliseerde bank, de marktwerking op het spoor die zo mislukt dat een parlementaire enquête ontluisterende verhalen oplevert: je vraagt je af waarom het rotsvaste vertrouwen in de markt toch nog steeds overeind blijft.
In Nederland kwam de privatiseringsmotor in de jaren negentig goed op gang. In de periode na de val van de Muur volgden de liberalisering van de telecommunicatiesector en de privatisering van Staatsbedrijf der Posterijen, Telegrafie en Telefonie (PTT). Het voormalige overheidsbedrijf raakte zijn monopoliepositie kwijt. Voortaan moest het zich staande houden op de vrije markt tussen concurrenten die dezelfde producten en diensten aanbieden. Het woord was aan de consument, die zelf kon kiezen voor de beste aanbieder.
In diezelfde periode werden ook de energiesector, de taximarkt en het openbaar vervoer geliberaliseerd en volgde de privatisering van overheidsbedrijven als de Postbank, de NS en KLM, het ambtenarenpensioenfonds ABP, en de Koninklijke Hoogovens in IJmuiden. En dat allemaal vanuit de gedachte dat het de burger zou trakteren op betere producten tegen lagere prijzen.

Meer risico’s, hogere prijzen
Maken privatiseringen het leven echt goedkoper? Je vraagt het je af als je weer eens 50 cent voor de wc moet betalen als je op het station net die veel te dure koffie achterover hebt geslagen omdat je moest wachten op een vertraagde trein. Of wanneer je in de zomer met je auto richting het zuiden raast over de geprivatiseerde Franse tolwegen, en merkt dat de tol dat jaar alweer flink is gestegen.
En als je dan een ambtenaar in ruste bent, hakken die extra kosten er goed in. Het ambtenarenpensioenfonds ABP stelt de pensioenen de laatste jaren regelmatig naar beneden bij – ook een cadeautje van de privatisering. Het ABP privatiseerde in 1995 en kwam tijdens de financiële crisis zwaar in de problemen. De reden: vanaf 2003 maakte het traditioneel voorzichtige beleggingsbeleid van ABP plaats voor een beleid gericht op het maken van zo veel mogelijk winst voor aandeelhouders. De salarissen van de top werden daarbij gekoppeld aan het behaalde rendement. De top wilde dus wel een gokje wagen. Het fonds nam te grote risico’s.
Tegelijkertijd rezen de kosten van het beheer van het pensioenvermogen de pan uit, zo blijkt uit een rapport dat De Nederlandsche Bank anderhalf jaar geleden uitbracht. Voor het ABP allemaal geen reden voor paniek. Want als het misgaat, worden de pensioenpremies verhoogd of de uitkering verlaagd. Sinds 2008 is dat vaste prik.
Bij de Postbank voltrok zich een vergelijkbaar scenario van stijgende salarissen en bonussen aan de top, en tegelijkertijd toenemende risico’s en kosten. De in 1881 opgerichte Rijkspostspaarbank werd in 1986 geprivatiseerd tot de Postbank en is nu onderdeel van de internationale ING Groep. ‘Hier zijn de efficiëntie en het belang van de klant bij gediend!’ zo beloofden de bank en de politiek. Maar welke winst er precies te halen viel, is, terugkijkend, niet helemaal duidelijk. Hoogleraar bedrijfseconomie Hans Schenk doet aan de Universiteit Utrecht onderzoek naar fusies, en is kroonlid van de Sociaal-Economische Raad (SER). ‘De Postbank was de meest efficiënte bank van Nederland, met de beste bedrijfseconomische prestaties. Daar bleef na de fusie met de Nederlandsche Middenstandsbank en Nationale Nederlanden weinig van over. De Postbank werd een dure multi­national.’

Prijskaartje
Schenk herkent dit proces uit zijn onderzoek. Internationaal geldt hij als fusie-expert, en hij ziet dat voormalige overheidsbedrijven zodra ze geprivatiseerd zijn snel fuseren. Zodra de overheidsbedrijven zelfstandig verder mogen, worden ze binnen no-time opgekocht door grote, soms internationale bedrijven. De nieuwe omvang werkt die bedrijven vervolgens tegen. ‘Je ziet dat de gemiddelde kosten van een bedrijf vanaf een bepaalde omvang alleen nog maar stijgen. Wanneer ze die omvang hebben bereikt, kelderen de winstgevendheid, productiviteit en innovatie.’
Of het nu gaat om woningcorporaties, energiebedrijven of zorg­instellingen die worden aangemoedigd tot fusies: hoe groter, hoe logger en dus duurder. Zo publiceerde de Nederlandse Zorgautoriteit vorige zomer een rapport met daarin het voorstel om bij ziekenhuisfusies voortaan een maximale kostenstijging van 5 procent toe te staan. Als die regel de voorbije jaren had gegolden, schreef de toezichthouder, zouden acht van de dertien ziekenhuisfusies die tussen 2011 en 2014 plaatsvonden nooit zijn toegestaan. Koplopers waren de Tilburgse ziekenhuizen Tweesteden en St. Elisabeth, waar de kosten na de fusie met bijna 30 procent stegen.
Wat we daar zelf van merken? Simpel, zegt Schenk: ‘Als een bedrijf minder productief wordt, verschuift een deel van de kosten naar de klant. Dan moet je bijvoorbeeld gaan betalen voor je bankpasje of voor je overschrijvingen.’
Aan schaalvergroting hangt, kortom, een prijskaartje.

Fyra-debacle
Bedrijven worden na liberalisering vaker wel dan niet inefficiënter. Zo concludeerden onderzoekers van de TU Delft dat de productiviteit van de Nederlandse Spoorwegen in de tien jaar na de verzelfstandiging met gemiddeld 0,6 procent per jaar daalde. Daarna ging het iets beter, maar de cijfers van voor 1995 werden niet meer gehaald.
In het Verenigd Koninkrijk, waar de liberalisering al begin jaren tachtig in zwang kwam, ging het niet veel beter. Dat land was de eerste die zijn spoorwegen liberaliseerde, in de jaren negentig. De vrije markt zorgde er vooral voor dat de prijzen van treinkaartjes stegen. Destijds bleken de kaartjes er de helft duurder dan in vergelijkbare Europese landen waar het spoor nog een staatsaangelegenheid was. Voor die prijs kreeg de reiziger overigens weinig terug, want de stiptheid van Britse treinen lag lager dan in Nederland. Tegelijkertijd verdriedubbelden de subsidies die aan de Britse spoorwegen werden uitgegeven.
Zelfs de voormalig president-commissaris van de NS Jan Timmer kon er niet bij dat Groot-Brittannië hier maar het lichtend voorbeeld bleef. ‘Als je daar in een trein gaat zitten, dan ga je je geld tellen om te zien of je de terugweg nog kunt betalen,’ merkte hij op tijdens de parlementaire enquête naar het Fyra-debacle.
Het kabinet-Kok wilde in de zomer van 2000 per se een openbare aanbesteding voor het recht op het vervoer van de hogesnelheidslijn. Lange aanbestedingsprocedures waren het gevolg. De NS deed daarbij een absurd hoog bod om de concurrentie de pas af te snijden. Vervolgens was er onvoldoende tijd en geld over om goede treinen te kunnen bestellen en werd uit armoede de Fyra maar aangekocht.
Terugkijkend verbaasde Timmer zich voor de enquêtecommissie hardop over de gemaakte keuzes. ‘We keken in de jaren negentig allemaal naar premier Thatcher, hoe zij het deed met de Britse spoorwegen. We waren in een soort roes en dachten: als we nou maar privatiseren en de NS als een bedrijf gaan runnen, dan zijn we uit de problemen.’ Was dat niet gebeurd, dan had het Fyra-debacle volgens hem nooit plaatsgevonden. ‘De privatisering van de NS is de moeder van alle kwaad.’ De verplichte openbare aanbesteding deed in feite dus weinig meer dan de prijs opdrijven. En de treinreiziger en belastingbetaler betaalden de rekening.

Frans water
Pleitbezorgers van marktwerking in publieke sectoren noemen vaak het voorbeeld van de geliberaliseerde telecommarkt. En inderdaad zijn daar sinds de privatisering van de PTT meer aanbieders gekomen, met meer keuzevrijheid en soms lagere prijzen voor consumenten als gevolg. Maar of dat komt door liberalisering van de markt en privatisering van de PTT? Het was vaak juist de overheid die de aanzet gaf tot prijsverlaging. Toezichthouder OPTA moest regelmatig ingrijpen om lagere tarieven af te dwingen. Eurocommissaris Kroes dwong aanbieders hun hoge prijzen voor internationaal bellen en internet te matigen.
Toch is het geloof in de markt bij beleidsmakers onkreukbaar. Dat bleek wel toen eind vorig jaar het startschot klonk voor de privatisering van de genationaliseerde ABN Amro. Er klonken toen wat vergeefse geluiden om de nationalisatie aan te grijpen om eens te experimenteren met een nieuwe inrichting van de bankensector.
Hoogleraar Hans Schenk was een van de criticasters. ‘Ik kan niet bewijzen dat een genationaliseerde ABN Amro het beter zal doen dan een geprivatiseerde, want dat weten we eigenlijk helemaal niet,’ zegt hij daarover. ‘Dus zou ik zeggen: probeer het gewoon eens met verschillende soorten banken. Met een coöperatieve, een genationaliseerde en een commerciële bank. En laat ze maar tegen elkaar opboksen. Dan laat je de keuze pas echt aan de consument.’
Toch stond op voorhand al vast dat ABN Amro de beurs op zou gaan. Waarom politici zo halsstarrig blijven geloven in de onfeilbaarheid van de markt? Op feiten of onderzoek is dat vertrouwen in elk geval niet gebaseerd. Het is bovenal een ideologische overtuiging die is gestoeld op gedachtegoed uit de jaren zeventig dat nog altijd springlevend is.
Dat het ook anders kan, bewezen ze in Frankrijk. Daar zijn stadsbesturen door het hele land bezig (of voornemens) om de privatisering van de watervoorziening terug te draaien. Steden met meer dan 100.000 inwoners zijn bijna allemaal goedkoper uit als de watervoorzieningen in publieke handen zouden zijn, bleek uit onderzoek. Parijs was de eerste stad die het in 2008 aandurfde om de contracten voor private waterbedrijven op te zeggen. Het resultaat: de prijzen gingen weer omlaag.

LIBERALISERING EN PRIVATISERING
De liberalisering van publieke diensten is door de politiek in gang gezet zodat de burger kon kiezen tussen meerdere aanbieders. Concurrentie zou de dienstverlening efficiënter en dus goedkoper maken. Privatisering is een gevolg van de liberalisering. Voormalig staatseigendom komt zo in handen van private partijen. Bekende voorbeelden zijn de verkopen van Nuon en Essent in 2009.
Volgens de Europese toezichthouders ACER en CEER profiteren consumenten helaas nog te weinig van de liberalisering van de energiemarkt. De oplossing volgens hen, jawel: meer liberaliseren.

Privatisering is een probleem dat we zelf hebben gecreëerd

quote:

Het is een van de grootste mythes van onze tijd: dat welvaart aan de top wordt gecreëerd en de rest van de samenleving daarvan profiteert. In werkelijkheid is het precies andersom. De echte uitkeringstrekkers werken op de Zuidas en de grootste lasten liggen op de schouders van de leraar, verpleger en vuilnisman. Maak kennis met: de rentenierseconomie.

Waarom de grootste uitkeringstrekkers aan de top zitten (en leven op kosten van de leraar, verpleger en vuilnisman)

quote:

Op woensdag 13 juli 2016 16:23 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

https://decorrespondent.n(...)n/188072940-0971aefb

quote:

Op woensdag 13 juli 2016 17:57 schreef Paper_Tiger het volgende:

[..]

Uiteindelijk draait de hele economie ip productie. Al het andere wordt daarmee betaald.

quote:

Op woensdag 13 juli 2016 18:09 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

ip = intelectual property?

Ik dacht dat libertariers tegen patenten waren.

twitter:

ewaldeng twitterde op woensdag 13-07-2016 om 18:00:24 IMF calling for more herbivore capitalism to save globalization from populist backlash https://t.co/CKvdHg3HDg reageer retweet

quote:

Ondernemer koopt bedrijf terug van Rabo na mislukt avontuur in Irak - rtlz.nl

Ondernemer Frans Koop heeft het heft weer in eigen handen. Onlangs kocht hij het door zijn grootvader opgerichte bedrijf Koop Bronbemaling terug van de Rabobank.

Zijn beslissing om het familiebedrijf dat werd opgericht door zijn grootvader weer terug te kopen, is niet van de een op de andere dag genomen, vertelt hij: "Op een gegeven moment gaat het niet meer en dan heb je de keuze: doe je het of doe je het niet?" Hij besloot het wel te doen, omdat hij zich verplicht voelt tegenover zijn 23-jarige zoon Tom en het personeel, waarvan sommigen al 40 jaar voor het bedrijf werken. Zoon Tom studeert nog, maar werkt ook in het bedrijf van zijn vader.

Het bedrijf is gespecialiseerd in bronbemaling, het droogleggen van bouwputten van parkeergarages, riolering en tunnels. "Daar is genoeg werk in Europa, zeker nu ook de opvang van regenwater een probleem begint te worden", legt Koop uit. "Overal waar gebouwd wordt onder de grondwaterspiegel is bronbemaling nodig."

Koop verkocht in 2008 80 procent van zijn aandelen aan Rabo Participaties, hij bleef als minderheidsaandeelhouder en directeur wel actief bij het bedrijf. De problemen die hem deden besluiten Rabobank weer uit te kopen, begonnen volgens hem toen de nieuwe eigenaren te hard wilden groeien.

"De omzet moest verdubbelen en om dat te bereiken kwamen we in het buitenland terecht, onder meer in Irak en Qatar. Daarbij is te veel hooi op de vork genomen. Het zijn landen waar je niet kunt werken omdat de mensen niet betrouwbaar zijn", vertelt hij terwijl hij onderweg is naar Berlijn om een nieuwe klus binnen te halen.
Een van de machines van Koop die bij de bouw van de stuwdam in Irak werden gebruikt (foto: Koop)

Vooral het project in Irak, waar Koop een stuwdam in de Eufraat bij Najaf ging bouwen, ging finaal de mist in. Koop schat het verlies op zo'n 10 miljoen euro, onder meer omdat de specialistische machines die er met moeite naar toe verscheept werden, niet meer teruggehaald kunnen worden. "Na eindeloos gedoe met vergunningen zijn de machines wel toegelaten, maar die krijgen we er nooit meer vandaan. Dat is 'hebbes' voor hen."

Ondanks dat Koop al bij het aannemen van de opdracht in 2011 geen heil zag in de klus, heeft hij zich er niet mee bemoeit: "Als minderheidsaandeelhouder kon ik het niet tegenhouden. Als de meerderheid iets besluit, is er niets aan te doen."

In eerste instantie ging het nog wel, maar op een gegeven moment werd het zo onveilig dat er geen Nederlanders meer naar toe gingen: "Ook in dat gebied is het oorlog en dat zal ook altijd wel zo blijven", vreest Koop.
Het project bij Najaf in december van 2015 (foto: Koop)

Hij wil niets meer doen in het Midden-Oosten, ook al zijn andere landen wel veilig. "Ik wil alleen maar werken met solide bedrijven, zodat ik zeker weet dat ik m'n geld krijg", zegt de ondernemer in onvervalst Twents. "Ook uit Qatar zijn we al vertrokken, we hebben alleen nog een project in Abu Dhabi. Maar het zijn landen waar je niet kunt werken, vanwege de mentaliteit van de mensen."

Met een orderportefeuille gevuld voor de komende drie tot vier maanden ziet hij voldoende mogelijkheden om in Nederland en Duitsland te groeien, al moet hij toegeven dat het uitkopen van Rabobank niet omlijst wordt door 'van rozengeur en maneschijn'.

"De samenwerking ging jarenlang probleemloos, maar als ondernemer moet je soms zeggen: "Ik spring in het water óf niet." Dat besluitprocessen bij de bank veel langzamer gingen, was hem een doorn in het oog: "Daar liep ik tegenaan ja, die besluiteloosheid in zo'n stroeve organisatie."

"Toen het minder ging en Rabo tegen hem zei dat ze niet wisten hoe het verder moest, heb ik gezegd: "Ik wil zo ook niet verder en ik neem het materiaal over." De gebouwen waren nog in zijn bezit. Het uitkopen van Rabobank betekent meteen dat de relatie verbroken is. De bank wil geen zaken meer met Koop doen, iets waar de ondernemer begrip voor heeft.

"Ik zit 36 jaar in het vak en weet goed waar ik over praat. Ons werk is erg ad-hoc; iemand heeft last van water tijdens het bouwen en belt ons, daarom ben ik nu ook op weg naar Berlijn”, vertelt hij vol vertrouwen.

De grootste les van de periode dat Rabobank aan boord van zijn bedrijf was is voor hem dat 'je geen omzet moet zoeken'. "Schoenmaker blijf bij je leest, ga geen dingen doen die je niet kunt, zoals de betonbouw bij de stuwdam in Najaf", kijkt hij terug op de mislukking in Irak. "Ik heb er zand overheen gedaan, ik ben er klaar mee."

Meer op rtlz.nl:
Bron: www.rtlz.nl